NL1006681C2 - Toepassing van fysiologisch acceptabele vanadiumverbindingen, -zouten en -complexen. - Google Patents

Description

Toepassing van fysiologisch acceptabele vanadiumverbindingen, -zouten en -complexen.

De onderhavige uitvinding heeft betrekking op een nieuwe thera-5 peutische toepassing van fysiologisch acceptabele vanadiumverbindingen, -zouten en -complexen. De onderhavige uitvinding heeft in het bijzonder betrekking op de toepassing van een fysiologisch acceptabele vanadiumverbinding, -zout of -complex als actief bestanddeel bij de bereiding van een farmaceutische samenstelling voor de profylactische 10 behandeling van secundaire schade aan weefsel, waarbij de secundaire schade geïnduceerd is door primaire schade van in hoofdzaak omliggend weefsel, in het bijzonder van omliggend weefsel en waarbij de primaire schade het gevolg is van een traumatische gebeurtenis. Aan de deskundige zal het duidelijk zijn dat secundaire schade aan weefsel ook door 15 toxinen veroorzaakt kan worden die door reeds beschadigd weefsel worden uitgescheiden en dat reeds beschadigd weefsel niet noodzakelijkerwijs in de directe omgeving van het weefsel behoeft te liggen dat beschermd wordt tegen secundaire schade. In deze beschrijving worden de termen vanadiumverbinding, -zout of -complex afwisselend gebruikt 20 en deze verwijzen naar organische of anorganische verbindingen of organometaalverbindingen die ten minste een vanadiumatoom en/of een vanadiumion in de gebruikelijke oxidatietoestanden omvat, bij voorkeur V(II), V(III), V(IV) en/of V(V), waarbij de verbinding eventueel een kation of een anion is en eventueel een component van een ionenpaar 25 is.

Therapeutische toepassingen van vanadiumverbindingen zijn bekend. In WO 90/12563 wordt bijvoorbeeld de therapeutische toepassing van samenstellingen beschreven die vanadiumverbindingen als actief bestanddeel omvatten voor het genezen van kankerweefsel, bijvoorbeeld 30 van de huid en organen zoals het hart en de hersenen, waarbij de vanadiumverbindingen herhaaldelijk met een bepaalde concentratie gedurende langere tijd worden toegediend. Van deze samenstellingen wordt in het bijzonder beweerd dat zij rimpels in huidweefsel voorkomen.

Het mechanisme volgens welke de vanadiumverbindingen volgens WO 35 9O/I2563 werken is niet duidelijk en zij kunnen degeneratieve proces sen - verlaagde snelheid van de celdood - remmen en/of regeneratieve processen - verhoogde snelheid van de celproliferatie - stimuleren, waarbij het netto effect is dat de celgroei groter is dan de celdood 100668f 2 wat uiteindelijk tot genezing van het beschadigde weefsel leidt. Er wordt echter beschreven dat de vanadiumverbindingen een stimulerend effect op de celproliferatie hebben door enzymatische defosforylering te remmen, waardoor groeifactoren zoals de epidermische groeifactor 5 (EGF), insuline, en van plaatjes afgeleide groeifactoren gedurende een langere tijd actief zijn. Verder wordt gesuggereerd dat de vanadiumverbindingen genezing van bijvoorbeeld hart- en hersenweefsel zou bevorderen. Hart- en hersenweefsel zijn niet-proliferatief weefsel, zodat de gesuggereerde behandeling niet succesvol zou zijn op basis 10 van het gepostuleerde mechanisme zoals dat in dit document beschreven wordt en een deskundige zou een behandeling van dergelijk weefsel met vanadiumverbindingen niet overwegen op basis van deze referentie. In dit verband wordt opgemerkt dat onder niet-proliferatief weefsel weefsel of cellen worden verstaan die onder normale omstandigheden nauwe-15 lijks prolifereren. Niet-proliferatief weefsel kan in het bijzonder alleen differentiëren en directe of primaire schade van het niet-pro-liferatieve weefsel, bijvoorbeeld levernecrose, kan derhalve niet worden genezen met toepassing van een vanadiumverbinding waarvan beweerd wordt dat dit het proliferatieproces bevordert. De mitotoxische 20 index van levercellen die een voorbeeld van niet-proliferatief weefsel zijn, is bijvoorbeeld onder normale omstandigheden uitzonderlijk laag en is ongeveer 1:10.000 tot 1:20.000. Bewijs voor het stimulerende effect van vanadiumverbindingen op de genezing van hart- en hersenweefsel wordt niet gegeven en W090/12563 wordt derhalve beschouwd als 25 een document waarin slechts de toepassing van vanadiumverbindingen voor het verhogen van celproliferatie wordt beschreven wat in feite alleen doeltreffend kan zijn in zoverre het om proliferatief weefsel, bijvoorbeeld huidweefsel, gaat, waarbij genezing van directe of primaire schade van het proliferatieve weefsel plaatsvindt. Behandeling 30 van niet-proliferatief-weefsel wordt gesuggereerd noch beschreven.

Naast de bekende groeifactor- en insulinegelijkende eigenschappen van vanadiumverbindingen, is van deze verbindingen verder bekend dat zij Na/K-ATP-ase remmen, vrije radicalen afvangen, in het bijzonder het superoxideradicaal dat door xanthine-oxidase in beschadigd weefsel 35 zoals ischemie-weefsel, brandwonden en andere traumatisch weefsel gevormd wordt, en receptoren van het angiotensine II-type remmen.

Superoxideradicalen kunnen apoptose in weefsel induceren en van vanadiumverbindingen wordt derhalve verwacht dat zij apoptose kunnen f006681 3 remmen door de superoxideradicalen af te vangen. Daarbij beschrijven Yamamata et al. [T. Yamamata, M. Horuchi en V.J. Dzau, Procl. Natl, Acad. Sci. U.S. A.. 93, 156-160 (1996)] dat de receptor van het an-giotensine II-type apoptose beïnvloedt. Deze receptor is alom aanwezig 5 in foetaal weefsel en onontwikkeld hersenweefsel en beïnvloedt anti-groeieffecten op glad vaatweefsel en endotheelweefsel, waarbij het cellulaire mechanisme verhoging van de defosforylering van door mito-geen geactiveerd proteine-kinase (MAP-kinase) lijkt te zijn. Duidelijk zal zijn dat volgens de onderhavige uitvinding onontwikkeld hersen-10 weefsel als proliferatief weefsel beschouwd wordt. Uit in vitvo onderzoek concluderen zij dat vanadaat de defosforylering van MAP-kinasen verlaagt waardoor de receptor van het angiotensine II-type geremd wordt en apoptose voorkomen wordt. Dus wordt de suggestie verschaft dat apoptose in deze weefseltypen door toediening van vanadiumverbin-15 dingen geremd wordt. Experimentele in vivo of in vitvo resultaten worden echter niet gegeven en niet-proliferatief weefsel wordt niet vermeld.

Buerke et al. [M. Buerke, T. Murohara, C. Skurk, C. Nuss, K. Tomaselli en A.M. Lefer, Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 92, 6031-8035 20 (1995)] beschrijven de toepasssing van een insuline-achtige groeifac tor (IGF) voor het voorkomen van reperfusieschade na ischemie. Uit in vitvo onderzoek concluderen zij dat IGF schade van het myocardium na reperfusie voorkomt en dat een voorbehandeling met IGF bescherming van het hart verschaft. Verschillende mechanismen worden beschreven om 25 deze effecten van IGF uit te leggen met inbegrip van neutrofiele accumulatie in het ischemie-gereperfuseerde myocardium, remming van poly-morfonucleaire, door leukocyten geïnduceerd hartweefselnecrose en inductie van door reperfusie geïnduceerde apoptose van hartweefsel-myociten. Stimulatie van IGF in vivo voor het verminderen van de re-30 perfusieschade, dat wil zeggen indirecte of secundaire schade van het myocardium, wordt niet beschreven. Daarbij paste Buerke et al. IGF intracoronair toe, omdat dit in een zeer korte tijd zou ontleden wanneer dit intraveneus toegediend zou worden. Verder kunnen geïsoleerde groeifactoren zoals IGF-I, IGF-II en EGF alleen in bruikbare hoeveel-35 heden worden verkregen via recombinanttechnologie waardoor zij zeer kostbaar zijn. De toepassing daarvan in de geneeskunde is derhalve slechts mogelijk op een zeer beperkte schaal.

Olivetti et al. [G. Olivetti, R. Abbi, F. Quaini, J. Kajstura, W.

1006681 4

Cheng, J.A. Nitahara, E. Quaini, C. DiLoreto, C.A. Beltrami, S. Krajewski, J.C. Reed en P. Anversa, N. Engl. J. Med. 16, 1131-1141 (1997)] beschrijven dat de dood van myocytische cellen als gevolg van ischemie via apoptose en necrose plaatsvindt. Over indirecte of secun-5 daire schade door reperfusie na ischemie wordt echter niets gesuggereerd of beschreven.

In het Amerikaanse octrooischrift 5*583*242 wordt de toepassing van vanadiumverbindingen beschreven voor het remmen van tumorvormende B-lymfocytproliferatie door inductie van apoptose in dergelijke cello len. Dit effect zou echter niet worden waargenomen in T-leukemie-cel-lijnen of carcinome coloncellen van de mens wat een aanwijzing is dat vanadiumverbindingen niet in alle celtypen apoptose kan bewerkstelligen. Niets wordt vermeld over andere celtypen. Omdat er geen verband tussen de B-celpopulatie en schade aan hart- of epitheelweefsel bekend 15 is en de B-celpopulatie niet toeneemt bij schade aan myocardweefsel of epitheelweefsel, wordt de toepassing van vanadiumverbindingen bij de behandeling van myocardweefsel of epitheelweefsel in dit document niet gesuggereerd.

Vanadiumverbindingen, -zouten en -complexen kunnen als insuline-20 stimulantia worden toegepast bij de behandeling van diabetes en bij de behandeling van hypertensie en zwaarlijvigheid. Bekende insuline-sti-mulerende vanadiumzouten zijn natriumorthovanadaat (NajVOi,), vanadyl-sulfaat {VOSO4. (H20)x) en andere reactieproducten van vanadaat en peroxide.

25 In US-5.62O.967 worden vele verbindingen, zouten en complexen van vanadium beschreven die werkzaam zijn bij de behandeling van diabetes, hypertensie en zwaarlijvigheid. Het gaat hierbij om vanadiumcomplexen van monoprotische bidentaat liganden, die in staat zijn vanadium tot een vijf of zes leden tellende, onverzadigde vanadium-bevattende ring 30 the cheleren, waarbij deze ring naast vanadium ten minste twee andere heteroatomen bevat en waarbij deze ring vanadium-coördinerende zuurstof en stikstof heteroatomen bevat, indien het een zes leden tellende ring is. Voorbeelden van verbindingen, die een uit vijf leden bestaande ring als ligande vormen, zijn α-aminozuren, hydroxamaten, thio-35 hydroxamaten, α-hydroxypyridinonen of a-hydroxypyronen, zoals maltol of kojizuur. Voorbeelden van verbindingen, die een uit zes leden bestaande ring als ligande vormen, zijn eventueel gesubstitueerde 2-oxazolin-2-ylfenolen en 2-thiazolin-2-ylfenolen.

1 00668 1 5

Gevonden is nu dat bekende vanadiumverbindingen, -zouten en -complexen indirecte of secundaire schade van gezond weefsel voorkomen, waarbij de indirecte of secundaire schade geïnduceerd wordt door directe of primaire schade van weefsel dat in hoofdzaak het gezonden 5 weefsel omringt en dat door traumatische gebeurtenis veroorzaakt is. In de hierboven besproken stand van de techniek wordt echter gesuggereerd noch geleerd dat de toepassing van vanadiumverbindingen voor het voorkomen van indirecte of secundaire schade van gezond weefsel, dat geïnduceerd wordt door directe of primaire schade van weefsel dat in 10 hoofdzaak het gezonde weefsel omringt, het gevolg is van een traumatische gebeurtenis. De stand van de techniek suggereert een verband tussen apoptose van sommige weefseltypen maar verschaft geen in vitvo gegevens of in vivo gegevens van de remming van apoptose door een behandeling. Er worden verder geen in vitvo of in vivo-gegevens ver-15 schaft van de behandeling van een indirecte schade. Ook worden er geen gegevens verschaft die toelichten dat apoptose verantwoordelijk is voor indirecte schade. Ofschoon de uitvinder niet wenst te zijn gebonden door een theorie, wordt verondersteld dat deze indirecte of secundaire schade van gezond weefsel door apoptose veroorzaakt kan worden, 20 waarbij de apoptose geïnduceerd wordt door directe of primaire beschadigde cellen die in hoofdzaak het gezonde weefsel omringen. De onderhavige uitvinding heeft derhalve betrekking op de toepassing van een fysiologisch acceptabele vanadiumverbinding als actieve component bij de bereiding van een farmaceutische samenstelling voor de profylacti-25 sche behandeling van secundaire schade van weefsel, waarbij de secundaire schade geïnduceerd wordt door primaire schade van in hoofdzaak omliggend weefsel en de schade het resultaat is van een traumatische gebeurtenis.

In het algemeen vindt regeneratie van proliferatief weefsel 30 plaats door verhoogde celproliferatie wanneer het proliferatieve weefsel door degeneratie beschadigd is. Daarentegen is regeneratie van beschadigd niet-proliferatief weefsel duidelijk niet mogelijk omdat dergelijk weefsel niet kan prolifereren. Regeneratie vindt geheel onafhankelijk van de oorzaak van de beschadiging plaats, of deze oor-35 zaak nu bijvoorbeeld ischemie (infarct) of trauma is. Bij beschadiging als gevolg van ischemie of trauma treedt er naast een directe beschadiging of primaire beschadiging ook een indirecte of secundaire beschadiging op. De indirecte of secundaire beschadiging ontstaat in 1 00 668 1 6 weefsel dat in hoofdzaak het weefsel omringt dat reeds beschadigd is door de directe of primaire beschadiging, waarbij de indirecte of secundaire beschadiging mogelijk het resultaat is van een proces dat apothose van cellen omvat van het weefsel dat beschadigd is door di-5 recte of primaire schade. In veel gevallen is deze indirecte beschadiging groter dan de directe beschadiging. Ofschoon in proliferatief weefsel proliferatie gestimuleerd kan worden waardoor regeneratie vein dit weefsel geïnduceerd wordt, kan niet-proliferatief weefsel vanzelfsprekend niet prolifereren en de beschadiging van niet-proliferatief 10 weefsel is derhalve een irreversibel proces. Het is derhalve belangrijk voor de patiënt dat de effecten van indirecte of secundaire schade tot een minimum beperkt worden of bij voorkeur zelfs worden voorkomen.

Onverwacht zijn zeer goede resultaten verkregen wanneer de vana-15 diumverbinding via een enkele dosis, bij voorkeur intraveneus, bijvoorbeeld via een bolusinjectie, of oraal wordt toegediend. De stand van de techniek waarin behandeling met vanadium van elke soort vermeld wordt, wordt een voordeel van dergelijke toediening niet gesuggereerd of beschreven. Daarbij vermindert de enkele dosis de belasting van de 20 patiënt, omdat langdurige toediening schadelijk kan zijn voor de mentale toestand van de patiënt wat kan leiden tot neveneffecten die niet gewenst zijn. Volgens de uitvinding wordt de vanadiumverbinding in het bijzonder intraveneus toegediend.

Bij voorkeur wordt de vanadiumverbinding voor de traumatische 25 gebeurtenis toegediend indien mogelijk of onmiddellijk of kort na deze gebeurtenis. Wanneer de gebeurtenis een operatie betreft, kan de vanadiumverbinding op een geschikt moment voor de operatie worden toegediend. De vanadiumverbinding kan tot twee weken na de gebeurtenis, bij voorkeur binnen uur en in het bijzonder binnen 2 uur na de gebeur-30 tenis worden toegediend. De behandeling wordt bij voorkeur zo snel mogelijk na de traumatische gebeurtenis uitgevoerd. Het exacte tijdstip zal afhankelijk zijn van de toestand van de patiënt en zal door de behandelend arts worden vastgesteld.

Wanneer de traumatische gebeurtenis een operatie is, zou de ope-35 ratie als zodanig directe of primaire schade aan weefsel veroorzaken waardoor indirecte of secundaire schade aan in hoofdzaak omliggend weefsel onder normale omstandigheden veroorzaakt zou worden. Volgens de uitvinding kan deze indirecte of secundaire schade worden voorkomen 1 00 668 1 7 door een enkele dosis van de vanadiumverbinding op een geschikt moment aan de patiënt toe te dienen voordat de operatie wordt uitgevoerd, dat wil zeggen normaliter binnen enkele uren voor de operatie. Wanneer de traumatische gebeurtenis ischemie gevolgd door reperfusie is, kan de 5 indirecte of secundaire schade anderzijds worden voorkomen door in een enkele dosis een geschikte hoeveelheid van de vanadiumverbinding zo snel mogelijk na de gebeurtenis toe te dienen. Zelfs na 24 uur kan met een dergelijke toediening deze indirecte of secundaire schade worden voorkomen, zelfs wanneer de traumatische gebeurtenis een brandwond is, 10 kan het voorkomen vein indirecte of secundaire schade bovendien worden voorkomen wanneer de vanadiumverbinding vier tot vijf deigen na het ontstaan vein de breindwond wordt toegediend. De vanadiumverbinding kan derhalve een week na de traumatische gebeurtenis worden toegediend, bij voorkeur binnen deze periode, bijvoorbeeld binnen 24 uur en in het 15 bijzonder binnen 2 uur na dergelijke gebeurtenissen.

Volgens de uitvinding kan de vanadiumverbinding ook worden toegevoegd aan weefselmedia of media voor orgaantransplantaties of aan media voor transport van weefsel en organen die getransplanteerd moeten worden, waardoor celdood van dit weefsel of organen door secundai-20 re schade van het geïmplanteerde of getransplanteerde weefsel of orgaan door anoxia/hypoxia of door een tekort aan groeifactoren voorkomen wordt. Ook in dergelijke gevallen wordt de toediening zo snel mogelijk na het verwijderen van het donororgaan of -weefsel uitgevoerd .

25 Volgens een voorkeursuitvoeringsvorm van de onderhavige uitvin ding is het weefsel dat beschermd moet worden tegen indirecte of secundaire schade niet-proliferatief weefsel, in het bijzonder hart-, nier-, lever-, zenuwweefsel of ander gedifferentieerd weefsel. Zoals uiteengezet in de beschrijvingsinleiding is direct beschadigd niet-30 proliferatief weefsel uitgesloten van de behandeling volgens de uitvinding. Het te behandelen niet-proliferatieve weefsel volgens de uitvinding is in het bijzonder myocard- of hartweefsel. De traumatische gebeurtenis is in het bijzonder reperfusie na ischemie wanneer dergelijk weefsel behandeld wordt. Reperfusieschade vindt plaats naast 35 directe of primaire schade dat veroorzaakt wordt door ischemie en de indirecte of secundaire is vaak groter dan de directe of primaire schade, waarbij de verhouding van de secundaire tot de primaire schade geschat wordt op 70:30. Het voorkomen van de secundaire schade, bij- 1006681 8 voorbeeld veroorzaakt door reperfusie na ischemie, is derhalve uitzonderlijk belangrijk voor een patiënt die lijdt aan primaire schade, bijvoorbeeld die welke veroorzaakt wordt door ischemie.

Een einder belangrijk voorbeeld van traumatische gebeurtenissen 5 die behandeld kunnen worden volgens de uitvinding zijn brandwonden van epidermisch weefsel. Brandwonden, in het bijzonder tweedegraads en derdegraads brandwonden, kunnen structuren beschadigen die aanwezig zijn in de dermis zoals de diepe vaatplexus, de haaradnex (talgklie-ren) en de zweetklieren. Wanneer de vanadiumverbindingen, -zouten en 10 -complexen intraveneus met een enkele dosis worden toegediend, kunnen deze verbindingen deze structuren beschermen tegen indirecte of secundaire schade. Deze structuren zijn niet-proliferatief en epidermisch weefsel als zodanig is proliferatief weefsel. Bovendien wordt samentrekking van lidtekens tot een minimum beperkt. Zeer grote verschillen 15 werden waargenomen tussen wondhelingseffecten die enerzijds beïnvloed kunnen worden door groeifactoren of groeifactorstimulerende middelen en anderzijds het voorkomen van indirecte of secundaire schade die geïnduceerd wordt door deze brandwonden, die niet alleen beïnvloed kunnen worden door groeifactoren of groeifactorstimulerende middelen. 20 Dit is een herhaling van het commentaar dat in de beschrijvingsinlei-ding met betrekking tot de stand van de techniek gemaakt wordt de toepassing van vanadium voor een behandeling die verband houdt met stimulerende groeifactoractiviteit suggereert en dit toont het verschil tussen de uitvinding en de stand van de techniek.

25 De behandeling van brandwonden volgens de stand van de techniek kan leiden tot een snellere genezing. Er is echter geen enkele behandeling beschreven die in feite indirecte schade van structuren kan voorkomen zoals de diepe vaatplexus, de haaradnex (talgklieren) en zweetklieren en die ernstigere samentrekking van lidtekens kan voorko-30 men. De uitvinding verschaft echter een samenstelling die zeer doelmatig is voor het voorkomen van dergelijke indirecte of secundaire schade.

Volgens de uitvinding worden de vanadiumverbindingen bij voorkeur intravenus of oraal toegediend. Topicale behandeling van brandwonden 35 met de vanadiumverbindingen, -zouten of -complexen voorkomt secundaire schade echter niet, waarschijnlijk doordat het verbrande weefsel niet doorlaatbaar is voor vanadiumverbindingen.

Als vanadiumzout zijn in beginsel alle fysiologisch acceptabele 1006681 9 vanadiumzouten geschikt. Voorbeelden van dergelijke zouten, die bijvoorbeeld reeds worden toegepast ter vervanging van insuline bij diabetespatiënten, zijn vanadium natriumorthovanadaat en vanadylsulfaat. Als vanadiumcomplex kunnen bekende, fysiologisch acceptabele complexen 5 worden toegepast. Deze complexen omvatten zowel vanadyl- als vanadium-complexen. Als complexvormende eenheden kunnen bijvoorbeeld maltol en kojizuur worden toegepast. De toepassing van maltol, resulterend in bis(maltolato)oxovanadium(IV) of het overeenkomstige bis(maltolato)-oxovanadaat-zout, verdient de voorkeur. Zowel de hiervoor genoemde 10 zouten en complexen als andere geschikte zouten en complexen van vanadium en vanadyl zijn beschreven in US-5.583.242 en US-5.620.967. In beginsel kunnen alle in deze octrooischriften genoemde zouten en complexen worden toegepast.

Volgens de uitvinding is de vanadiumverbindeing, -zout of -com-15 plex bij voorkeur een organovanadiumverbinding, in het bijzonder bis-(maltolato)oxovanadium(IV) of het overeenkomstige bis(maltolato)oxova-nadaatzout.

Voorbeeld 1

Risicogebied (AR) en door een infarct beschadigd gebied (IA) 20 werden in harten van met fenobarbital verdoofde ratten na occlusie van de kransslagader (CAO) gedurende 60 minuten en reperfusie gedurende 180 minuten bepaald. Onder normale temperatuuromstandigheden (lichaamstemperatuur 36,5-37,5°C) bleek de IA/AR-verhouding 69 ± 2% (gemiddelde ± standaard-deviatie, n = 6) in de controleratten te zijn en 25 45 ± 3% in ratten (n = 6, P < 0,001) die voorbehandeld waren met 3.3 bis(maltolato)oxovanadium(IV) mg/kg lichaamsgewicht (intravenues, bolus, in 10 minuten) 25 minuten voor de CAO. Tussen de controlegroep en de experimentele groep was de gemiddelde AR, die uitgedrukt is als het percentage van de linker ventrikel niet verschillend (42 ± 2% 30 respectievelijk 42 +. 3%) · Dit experiment toont aan dat de controlegroep meer nadeel ondervond van indirecte of secundaire schade dan de experimentele groep (IA stelt zowel directe en indirecte schade voor en de verhouding van directe schade zal voor beide groepen gelijk zijn) en dat bis(maltolato)oxovanadium(IV) indirecte schade van het 35 myocardweefsel in grote mate voorkomt (zie figuren 1 en 2).

Voorbeeld 2

Als experimenteel dier werd het Yorkshire-varken gekozen, omdat van alle dieren dit huisdier de enige lijkt te zijn met morfologische 1006681 10 en functionele huidkenmerken die het meest nabij die van de menselijke huid liggen en derhalve de vereisten van een model voor de menselijke huid het best vervult. De basisstructuur lijkt op de menselijke huid met betrekking tot de relatieve dikte van de epidermis en de dermis, 5 de aanwezigheid van opperhuidplooien, een onderscheidbare dermale papillairlaag en een die te laag van subdermaal vet. In vergelijking met de mens is het elastische vezelgehalte van de varkensdermis relatief laag, maar hoger dan die van andere speciës. Een verlijking van de menselijke epidermis en de varkensepidermis en de aanhangsels daar-10 van wijzen op verdere gemeenschappelijke trekken. Onderzoek op de proliferatiesnelheid van de varkenepidermis toont parallellen met die van de mens aan. De keratine-eiwitten zijn vergelijkbaar. In tegenstelling tot de huid van knaagdieren, is het follikelpatroon in varkens en mensen relatief dun en is deze als enkele haren of in groepen 15 van twee of drie follikels gerangschikt. Varkens zweten niet. Regulering van de lichaamstemperatuur door de huid is meer duidelijk bij mensen dan bij varkens. In de huid van het varken worden geen exo-criene klieren aangetroffen. De varken bezit apocriene klieren, maar de rol daarvan bij het reguleren van de lichaamstemperatuur is twij-20 felachtig. De vaatanatomie van de varkenshuid bestaat uit een netwerk van drie lagen: lager, midden-dermaal en sub-epidermaal. De grootte, oriëntatie en verdeling van de vaten lijkt opvallend veel op die van de menselijke huid, hoewel het sub-epidermale netwerk minder dicht is. De vascularisatie van het lagere gebied van de follikel komt overeen 25 met die in mensen. Het genezen van diepe dermale brandwonden wat afhankelijk is van dit fenomeen kan ook analoog zijn. Onderzoek aan de thermische eigenschappen van de varkenshuid als een functie van de diepte is uitgevoerd door het meten van het watergehalte van het weefsel. Met de toepassing van een wiskundig model kon de warmtecapaciteit 30 en thermische geleidbaarheid worden berekend en resultaten voor de varkenshuid bleken consistent met die van de menselijke huid te zijn.

De epitheliseringssnelheid in de varkens is afhankelijk van verschillende factoren. In wonden over de gehele dikte begint de epithe-lisering alleen bij de wondgrenzen.

35 In "split thickness"-wonden is elke kwetsbare haarfollikel een celgroep voor de re-epithelisering. In "split thickness"-wonden dikte van 2,2 x 2,2 cm met een dikte van 0,0*1 cm bij een Yucatan-minivarken van zes maanden oud duurt het ongeveer 96 uur voordat volledige re- 1 00 668 1 11 epithelisering heeft plaatsgevonden. De SD van de gemiddelde epitheli-seringsgraad is + 10%. Dit toont de interindividuele variabiliteit. De epitheliseringssnelheid is afhankelijk van de leeftijd en is aanzienlijk sneller bij varkens die 7 kilo wegen in vergelijking met die 5 welke ^0 kilo wegen.

Geen verschillen in de progressie van de epithelisering in het centrum van de wond in vergelijking met de grens van de wond in "split thickness"-wonden met een gespleten dikte werden waargenomen.

Protocol la: Twaalf identieke diepe brandwonden werden bij elk 10 dier aangebracht. Het toegepaste diermodel is ontwikkeld door het Brandwondeninstituut (Beverwijk, Nederland) en is een standaard voor elk experimenteel brandwondonderzoek. Het model is ook aanvaard door de dierproevencommissie van de Universiteit van Amsterdam.

Protocol lb: Zes biopsies van 6 mm in het verbrande gebied werden 15 van elk varken genomen en overgebracht naar een niet-verbrand gebied. Zes biopsies van 6 mm van het niet-verbrande gebied werd van elk varken genomen en overgebracht naar het verbrande gebied (bepaling van de indirecte schade).

Dieren: varken, Yorkshire White, vrouwelijk, +. 30 kilo.

20 In dit onderzoek werd waargenomen dat structuren die aanwezig waren in de dermis zoals de diepe vaatplexus, de haaradnex (talgklie-ren) en de zweetklieren beschermd werden nadat bis(maltolato)oxovana-dium(IV) intravenues met een enkele dosis werd toegediend. Samentrekking van lidtekens was bovendien aanzienlijk verminderd en een snelle-25 re genezing werd waargenomen.

1006681

Claims (10)

1. 2. Toepassing volgens conclusie 1, waarbij de farmacologische samenstelling in een enkele dosis wordt toegediend.
2. 3· Toepassing volgens conclusie 1 of 2, waarbij de farmacologische samenstelling voor of onmiddellijk na of kort na de traumatische gebeurtenis toegediend wordt. 15 4· Toepassing volgens conclusie 3. waarbij de farmacologische samenstelling binnen een week na de traumatische gebeurtenis toegediend wordt.
3. 5. Toepassing volgens een der voorgaande conclusies, waarbij de farmacologische samenstelling intraveneus of oraal toegediend wordt.
4. 6. Toepassing volgens een der voorgaande conclusies, waarbij het weefsel te transplanteren weefsel is.
5. 7- Toepassing volgens een der voorgaande conclusies, waarbij de traumatische gebeurtenis een operatie is.
6. 8. Toepassing volgens een der voorgaande conclusies, waarbij het 25 weefsel niet-proliferatief weefsel is.
7. 9. Toepassing volgens conclusie 8, waarbij het niet-proliferatie- ve weefsel hart-, nier-, lever-, zenuwweefsel of een ander gedifferen- tieerd weefsel is.
8. 10. Toepassing volgens conclusie 8 of 9. waarbij de traumatische 30 gebeurtenis ischemie is. II. Toepassing volgens een der conclusies 1-7, waarbij de primaire schade in epidermisch weefsel plaatsvindt.
9. 12. Toepassing volgens een der conclusies 1-5 en 11, waarbij de traumatische gebeurtenis een brandwond is. 35 13· Toepassing volgens conclusie 12, waarbij het weefsel een diepe vaatplexus, een haaradnex (talgklier) en/of een zweetklier omvat. 1*1. Toepassing volgens een der voorgaande conclusies, waarbij de 1 00668 1 vanadiumverbinding een organovanadiumverbinding is.
10. 15. Toepassing volgens conclusie 14, waarbij de vanadiumverbinding bis(maltolato)oxovanadium(IV) of het overeenkomstige bis(mal-tolato)oxovanadaatzout is. 5 1006681