<Desc/Clms Page number 1>
BESCHRIJVING behorende bij een
UITVINDINGSOCTROOIAANVRAGE ten name van :
Rockwell International Corporation, gevestigd te :
Pittsburgh, Pennsylvanië, voor : Doseerwals voor lithografische inkt met zwart oxyde.
Onder inroeping van het recht van voorrang op grond van octrooiaanvrage No. 649773, ingediend in de Verenigde Staten van Amerika d. d.
12 september 1984, op naam van Thomas Alan Fadner en Stanley Henry Hycner.
<Desc/Clms Page number 2>
Bij de praktische uitvoering van een gebruikelijk lithografisch drukproces is het van essentieel belang voldoende water in de beeldvrije gebieden van de drukplaat te behouden, teneinde te verzekeren dat de beeldsgewijze differentiatie in stand blijft. Dat betekent dat moet worden verzekerd dat inkt slechts overgaat naar de beeldgedeelten van de drukplaat. Talrijke verschillende bevochtigende of water-toevoerende systemen zijn bedacht en een overzicht van deze systemen is te vinden in"An Engineering Analysis of the Lithographic Printing Process"gepubliceerd door J. MacPhee in The Graphic Arts Monthly, november 1979, blz. 666-68,672-673.
Noch de aard van het bevochtigende systeem noch de aard van de bevochtigende materialen, die gewoonlijk worden gebruikt bij de praktische uitvoering van een lithografisch drukproces met grote snelheid, worden geacht beperkingen te stellen aan de toepassing van de verbeterde doseerwals volgens de onderhavige uitvinding.
Bij lithografie wordt het bevochtigingswater gewoonlijk aan de drukplaat toegevoerd in de vorm van een verdunde waterige oplossing, die diverse combinaties bevat van zouten met een bufferwerking, gommen, bevochtigingsmiddelen, alcoholen, fungiciden en dergelijke, welke toevoegstoffen een ondersteuning zijn voor de praktische en efficiënte toepassing van de diverse combinaties van watertoevoer en bevochtigingssystemen, welke beschikbaar zijn voor gebruik bij lithografisch drukken.
Ondanks hun zeer lage concentraties, meer in het bijzonder minder dan ongeveer 1%, is gebleken dat de zouten en bevochtigingsmiddelen in de praktijk van essentieel belang zijn, wanneer men kopieën wenst te verkrijgen met een schone, inktvrije achtergrond en scherpe, duidelijke beelden, zonder dat ongewenst veel aandacht moet worden gegeven aan het regelen van de inkttoevoer en de bevochtiging tijdens het drukken. Kennelijk helpen de toevoegstoffen aan de bevochtigingsoplossing om de beeldvrije gebieden van de drukplaat vrij te houden van inktvlekken of-punten, die tijdens het drukken in die gebieden kunnen worden afgezet.
Het is wel bekend in de techniek van het lithografische drukken, dat inkt tamelijk gemakkelijk kan worden afgenomen van, kan worden verwijderd van of kan loskomen van de meeste metalen oppervlakken, van de
<Desc/Clms Page number 3>
meeste oppervlakken bestaande uit metaaloxyde en van praktisch alle materialen met een hoge oppervlakte-energie, zoals de beeldvrije gebieden van lithografische drukplaten, en wel door de werking van of in aanwezigheid van typische lithografische bevochtigingsoplossingen, welke in de drukindustrie worden gebruikt. Een soortgelijk verschijnsel kan optreden, wanneer gewoon water of gedemineraliseerd water of gedestilleerd water wordt gebruikt zonder de bevochtigende toevoegstoffen, maar het loskomen cbor het water zal minder doelmatig zijn en zal in het algemeen trager geschieden.
Drukkers hebben immer gevonden dat het praktisch onmogelijk is om een aanvaardbare lithografische drukkwaliteit op doelmatige of reproduceerbare wijze te verkrijgen bij gebruik van bevochtigingswater dat niet de soorten toevoegstoffen bevat die eerder zijn genoemd.
Onder verwijzing naar R. W. Bassemir of naar T. A. Fadner in "Colloids and Surfaces in Reprographic Technology", gepubliceerd door de American Chemical Society in 1982 als ACS Symposium Series 200, kan worden vermeld dat in het gebied van de lithografie de inkten in staat moeten zijn om een hoeveelheid water, gebruikt voor het lithografische proces, op te nemen teneinde voldoende speling te verschaffen bij praktische toepassing. Kennelijk werkt de inkt als een reservoir voor hoeveelheden water die in de beinkte beeldgebieden van de plaat kunnen voorkomen, aangezien water op continue wijze op en in de inkt wordt geperst in het drukkende gebied, dat wordt gevormd aan de kneep van inktwalsen, walsen voor het toevoeren van het bevochtigingssysteem, en drukplaten van de drukpers.
Wat ook het mechanisme moge zijn, is bij het onderzoeken van monsters van alle met succes gebruikte lithografische inkten, welke monsters genomen zijn aan de inktrollen, gevonden dat die monsters van ongeveer 1% tot ongeveer 40%, min of meer, water bevatten binnen een periode van enkele keren tot enkele honderden keren ronddraaien van de drukpers, nadat met het drukken is begonnen. Wanneer de drukpers in bedrijf is komen sommige inktrollen onvermijdelijk in contact met oppervlakken die water bevatten, zoals de drukplaat, waardoor min of meer geleidelijk meer water in de inkt wordt opgenomen, welk water dan via al de tussenstappen in de inkttoevoer uiteindelijk dikwijls zelfs in het inktreservoir belandt. Bijgevolg is de aanwezigheid van water in de inkt tijdens het lithografische
<Desc/Clms Page number 4>
drukken een normaal te verwachten verschijnsel.
Bij lithografische druksystemen waarbij een aantal inkt-toevoerende walsen samen een zogenaamde inkttrein vormen, is het gunstig om de materialen zodanig te kiezen, dat iedere andere wals van de inkttrein, welke een functie vervult bij het splitsen van de film en de inktoverdracht, is vervaardigd uit tamelijk zachte, rubberachtige, elastisch samendrukbare materialen, zoals natuurlijk rubber, polyurethanen, Buna N en dergelijke, van welke materialen bekend is dat zij een natuurlijke affiniteit hebben voor inkt en een voorkeursaffiniteit hebben voor inkt boven water in een lithografische inkt/water-omgeving.
De overige walsen worden gewoonlijk vervaardigd uit een vergelijkenderwijs harder metalen materiaal of eventueel uit een vergelijkenderwijs harder kunststofmateriaal of thermoplastisch materiaal, zoals met mineraal gevulde nylonsoorten of harde rubber. Deze combinatie van afwisselend harde of niet-samendrukbare en zachte of samendrukbare walsen is gewoon standaard in het gebied van de fabricage van drukpersen.
Het is belangrijk op te merken dat, alhoewel daar nog geen verklaring voor is, het enige in de praktijk geschikte metalen materiaal, dat in de drukindustrie is gevonden voor gebruik als hard walsoppervlak bij lithografische inkt-toevoerende systemen, koper is. Bijgevolg moeten in de lithografie alle metalen walsen voor het inkt toevoerende systeem, die zullen worden blootgesteld aan tamelijk grote hoeveelheden bevochtigingswater, namelijk die welke zich het dichtst bevinden bij de componenten van het bevochtigingssysteem en die welke zich het dichtst bij de drukplaat bevinden, een oppervlak hebben dat bestaat uit koper. Reeds lang geleden is gebleken dat koper een voorkeur heeft voor inkt in aanwezigheid van bevochtigingswater, tenzij het koper bij vergissing omgekeerd is gecontamineerd.
Middelen voor het schoonmaken en opnieuw sensibiliseren van gecontamineerde koperoppervlakken ten opzichte van inkt zijn welbekend. Ieder ander hard metaaloppervlak, zoals ijzer, staal, chroom of nikkel, dat in plaats van koper wordt gebruikt, leidt vroeger of later tot het loskomen van de inkt van het walsoppervlak door de werking van het bevochtigingswater, waardoor ernstige schade wordt toegebracht aan de kwaliteit van het drukwerk en problemen ontstaan betreffende het regelen van het proces.
<Desc/Clms Page number 5>
Het is bekend dat de neiging van inkt om los te komen van het oppervlak tenminste ten dele afhankelijk is van de hoeveelheid water jn eb inkt. Fabrikanten van lithografische drukpersen hebben bijvoorbeeld gevonden, dat alhoewel inkt gemakkelijk kan loskomen van gehard staal in aanwezigheid van matige tot grote hoeveelheden water, kleine hoeveelheden water in de inkt, bijvoorbeeld hoeveelheden van minder dan enkele procenten, in het algemeen geen loskomen veroorzaken. Walsen die zich dichtbij of in het reservoir met verse inkt bevinden, dus aan het begin van typische uit een groot aantal walsen samengestelde inkttreinen, en dus tamelijk ver verwijderd van de bronnen van water, kunnen bijgevolg met succes zijn vervaardigd uit diverse harde metalen, andere dan koper, zoals ijzer en een aantal geschikte staallegeringen.
De balans van de tamelijk harde walsen wordt gewoonlijk vervaardigd door gebruik te maken van koper om de redenen welke eerder zijn vermeld.
Alhoewel er discussie bestaat over de redenen waarom koper gunstige eigenschappen heeft om te worden gebruikt voor inktwalsen, blijft het onzeker waarom koper kennelijk een voorkeur heeft voor inkt boven water. Voor het doel van deze beschrijving zal deze eigenschap worden aangeduid als oleofiel in de betekenis van inkt-of olievriendelijk en hydrofoob of waterafstotend. Zoals aangegeven kunnen bepaalde walsmaterialen uit rubber en kunststof geschikt zijn als harde walsen in gebruikelijke lange inkttoevoertreinen. Ook deze bezitten de voorkeurseigenschap oleofiel/hydrofoob/olie/water, alhoewel wellicht om andere wetenschappelijke redenen dan bij koper.
In het geval van walsen uit metaal of polymere rubber of kunststof, hetzij zacht of hard, kan dit oleofiele/hydrofobe gedrag in meerdere of mindere mate worden voorspeld door het bepalen van de mate waarin druppeltjes van inktolie en van bevochtigingswater zich spontaan zullen uitspreiden op het oppervlak van het metaal, de polymere rubber of de kunststof. De techniek met zittende druppel, zoals beschreven in standaard handboeken over oppervlaktechemie, is geschikt voor het bepalen van deze eigenschap. In het algemeen zullen oleofiele/hydrofobe walsmaterialen een inktolie (Flint Ink Co. ) contact-
EMI5.1
hoeken bezitten van nabij 0 en een contacthoek voor gedestilleerd water van ongeveer 90 groter, en deze waarden dienen voor het
<Desc/Clms Page number 6>
ofdefiniëren van een oleofiel/hydrofoob materiaal.
Wij hebben bijvoorbeeld gevonden dat de volgende regels een aanwijzing vormen, zonder evenwel beperkend te zijn, voor het kiezen van materialen volgens dit principe : best-contacthoek voor water van 90 of groter, - contacthoek voor inktolie van 10 of kleiner en spreiding, wellicht-contacthoek voor water van 800 aanvaardbaar of groter, - contacthoek voor inktolie van
100 of kleiner en spreiding, wellicht niet-contacthoek voor water van
EMI6.1
aanvaardbaar. minder dan ongeveer 80 - contacthoek voor inktolie groter dan 100 en/of niet-spreiding hebbend.
Een andere daarop betrekking hebbende proef bestaat uit het aanbrengen van een dunne inktfilm op het te onderzoeken materiaal en het vervolgens aanbrengen van een druppel van de bevochtigingsoplossing op de inktfilm. Naarmate de waterige oplossing meer tijd nodig heeft en minder in staat is om de inkt te verplaatsen of los te maken, is de oleofiel/hydrofoob-eigenschap van dat materiaal groter.
Materialen die deze oleofiele/hydrofobe eigenschap als hierin gedefinieerd bezitten, zullen in de praktijk bij het uitvoeren van een lithografisch drukprocédé lithografische inkt op hun oppervlak ontvangen en vasthouden, en wel eerder dan water of bevochtigingsoplossing, wanneer beide, zowel inkt als water, op dat oppervlak worden aangebracht of daarop worden geperst. Het is deze oleofiele/hydrofobe
<Desc/Clms Page number 7>
eigenschap, die het mogelijk maakt dat walsen, die in inktwalstreinen van lithografische drukpersen worden gebruikt, inkt kunnen transporteren vanaf een inktreservoir naar een te bedrukken substraat, zonder dat het regelen van de dichtheid van de gedrukte inkt verloren gaat vanwege het loskomen van de inkt van een of meer van de voor de inkttoevoer dienende walsen ten gevolge van de inwerking van water.
In het Amerikaanse octrooischrift 4.287. 827 is een nieuwe inktwals beschreven, die is vervaardigd met bimetaal-oppervlakken, bijvoorbeeld chroom en koper, waarbij die verschillende walsoppervlakken tegelijk respectievelijk bevochtigingsoplossing en inkt dragen naar de vormwalsen van een vereenvoudigd inkttoevoersysteem. Volgens die technologie dient het walsoppervlak planair te zijn, hetgeen een duidelijke afwijking is van de onderhavige uitvinding. Volgens die technologie dragen de inktvriendelijke kopergebieden een hoeveelheid inkt, die overeenkomt met de dikte van de inktfilm welke daaraan is toegevoerd door voorafgaande walsen in het inkt toevoerende systeem.
Aldus wordt de hoofddosering van de inkt apart uitgevoerd, dus niet door de wals met het bimetaal-oppervlak, of door het gebruik van een overvloeiende kneep tussen de bimetaalwals en een daarmee samenwerkende, met veerkrachtig materiaal bedekte inkttoevoerwals. Dit staat volledig in tegenstelling tot de onderhavige technologie, waarbij men gebruik maakt van een inktvriendelijke wals met cellen, die samen met een doseerrakel de hoeveelheid inkt bepaalt die aan de vormwalsen wordt toegevoerd en die bijgevolg werkelijk een inkt-doserende wals is.
Bovendien omvat de onderhavige uitvinding de toepassing van een onafhankelijk bevochtigingssysteem, eerder dan dat beroep wordt gedaan op hydrofiele opstaande gebieden van de inktwals voor het toevoeren van bevochtigingsoplossing aan de drukplaat, zoals in de eerder beschreven bekende technologie.
Een aantal walsen voor het doseren van inkt, die zijn voorzien van cellen of uitdiepingen of van het anilox-type zijn, zijn beschreven in commerciële en technische literatuur. The American Newspaper Publishers Association (ANPA) heeft in het Amerikaanse octrooischrift 4.407. 196 een vereenvoudigd inkttoevoersysteem voor boekdruk of hoogdruk beschreven, waarbij gebruik wordt gemaakt van chroom of gehard staal of harde keramische materialen zoals wolfraamcarbide en aluminium-
<Desc/Clms Page number 8>
oxyde als constructiemateriaal voor de doseerwals. Deze harde materialen worden met voordeel gebruikt om de slijtage van de wals minimaal te houden bij een inkttoevoersysteem met een van cellen voorziene wals voor het doseren van de inkt, welke wals werkt in combinatie met een continu tegen de wals schrapende doseerrakel.
Bij boekdruk of hoogdruk is evenwel niet vereist dat continu water aan het druksysteem moet worden toegevoerd voor het verkrijgen van beelddifferentiatie en bijgevolg doet zich hier geen loskomen van inkt van deze inherent hydrofiele walsen door de inwerking van water voor en is het mogelijk om de inktdosering op continue wijze te regelen. Er zijn pogingen ondernomen om het ANPA-systeem toe te passen bij lithografisch drukken, zonder de voordelige effecten van de onderhavige technologie. De walsen volgens de ANPA-technologie zijn van nature zowel oleofiel als hydrofiel en zullen vroeg of laat in gebreke blijven doordat water de inkt van de doseerwals doet loskomen. Dit gebrek zal in het bijzonder naar voren komen bij hoge druksnelheden, waarbij water zich sneller opstapelt, en bij combinaties van drukplaten en inktsamenstellingen waarbij grote hoeveelheden water nodig zijn.
De onderhavige technologie vermijdt deze gevoeligheden.
In het Amerikaanse octrooischrift 3.587. 463 is het gebruik beschreven van een enkele van cellen voorziene inkt-toevoerende wals, die in een mechanische zin werkt, in hoofdzaak zoals het inkt-toevoerende systeem dat schematisch is weergegeven in deze beschrijving als fig. 4 en 5, behalve dat geen maatregel is voorzien voor bevochtiging, zodat lithografisch drukken daaruit niet valt te leren. Het systeem volgens dit octrooischrift functioneert niet zoals de onderhavige uitvinding om redenen welke analoog zijn aan die welke reeds zijn besproken in verband met het Amerikaanse octrooischrift 4.407. 196.
De onderhavige uitvinding heeft betrekking op een methode, materialen en een inrichting voor het doseren van inkt in moderne, met grote snelheid werkende lithografische druksystemen, waarbij middelen zijn voorzien om het inkt-toevoerende systeem te vereenvoudigen en om de mate van regeling of aandacht vereist van de drukker tijdens het werken van de drukpers te verminderen.
De hoeveelheid inkt, die de drukplaat bereikt, wordt vooral geregeld door de afmetingen van de uitdiepingen of cellen in het opper-
<Desc/Clms Page number 9>
vlak van een doseerwals en door een daarmee samenwerkend schraapmes of doseerrakel, die continu nagenoeg al de inkt van de van cellen voorziene doseerrol verwijdert, behalve die welke zich in de cellen of uitdiepingen bevindt.
De doseerwals voor inkt is samengesteld uit gehard staal met een meer of minder uniforme oppervlaktesamenstelling, die is gegraveerd of op een andere wijze zodanig is vervaardigd, dat in dat oppervlak cellen of uitdiepingen van nauwkeurige afmetingen en plaatsing voorkomen alsmede wallen of opstaande gebieden, die het gehele walsoppervlak beslaan behalve de plaats van de cellen, waarbij die cellen in combinatie met een doseerrakel dienen voor een nauwkeurige dosering van het vereiste volume inkt.
Teneinde een economisch aanvaardbare levensduur van de doseerwals te verzekeren, zonder dat ernstig afbreuk wordt gedaan aan de functie van de wals om de inktdosering te regelen, wordt de doseerwals gekozen uit materialen met een buitenoppervlak met een Rockwell-hardheid van tenminste ongeveer R 55 en behandeld volgens een zwart-oxydeproces, ter verkrijging van een permanent inktaannemende en een permanent water-afstotende kwaliteit.
Een hoofddoel van deze uitvinding is het verschaffen van een eenvoudige, goedkope vervaardigingsmethode en van een aldus vervaardigde wals, die een economisch, praktisch werkend eenvoudig systeem verzekert voor de continue toevoer van inkt aan de drukplaat bij lithografische druksystemen.
Een ander belangrijk doel van deze uitvinding is het verschaffen van een wals met een van cellen voorzien doseeroppervlak, dat zorgt voor een continue meting en overdracht van de juiste, voorafbepaalde hoeveelheid inkt naar de drukplaat en daardoor naar het te bedrukken substraat, zonder dat beroep moet worden gedaan op moeilijk te regelen sleepknepen, die worden gevormd door contact van zachte inkt-toevoerende walsen die met onderling verschillende omloopsnelheden worden aangedreven.
Een ander doel van deze uitvinding is het verschaffen van een doseerwalsoppervlak, dat voldoende hard is en bestand tegen slijtage om een lange levensduur van de van cellen voorziene wals mogelijk te maken, ondanks de schrapende, slijtage-veroorzakende werking van een doseerrakel welke zich daarmee in contact bevindt.
<Desc/Clms Page number 10>
Nog een ander doel van deze uitvinding is het verschaffen van een automatische uniforme dosering van nauwkeurig geregelde hoeveelheden inkt over de breedte van de drukpers, zonder dat het nodig is dat de drukker tussenbeide komt, zoals bijvoorbeeld door het zetten van inktmerktekens, als gebruikelijk in het gewone lithografische drukproces.
Nog een doel van de uitvinding is het op gunstige wijze kunnen regelen van de hoeveelheid schadelijke zweem, die typisch is voor vereenvoudigde inkttoevoersystemen, door het continu overvullen van nauwkeurig gevormde uitdiepingen of cellen in een doseerwalsoppervlak met inkt gedurende elke omwenteling van die wals, het vervolgens onmiddellijk en continu wegschrapen van de inkt die door die wals is opgenomen, behalve die welke in de cellen of uitdiepingen wordt vastgehouden, zodat bij elke omwenteling van het druksysteem vanaf walsen dezelfde, nauwkeurig gedoseerde hoeveelheden inkt aan de drukplaat worden toegevoerd.
Nog een doel van deze uitvinding is het verschaffen van een materiaal en een methode voor het verzekeren dat waterige lithografische bevochtigingsoplossingen en hun mengsels met lithografische inkten niet interfereren met het vermogen van een van cellen voorziene inktdoserende wals om continu en steeds weer nauwkeurige hoeveelheden inkt op te nemen en over te brengen.
Deze en andere doelstellingen en kenmerken van deze uitvinding zullen duidelijk worden onder verwijzing naar de navolgende beschrijving en tekeningen.
Tekeningen van voorkeursuitvoeringsvormen en varianten daarvan volgens de uitvinding zijn bijgevoegd om de elementen die in deze beschrijving zijn besproken beter te begrijpen. Deze uitvoeringsvormen zijn ter verduidelijking weergegeven en zijn niet bedoeld om de geest of de omvang van deze uitvinding op enigerlei wijze te beperken, zoals uit deze beschrijving zonder meer duidelijk zal zijn.
Fig. l is een schematische weergave van een voorkeurstoepassing van de inkt-toevoerende wals volgens deze uitvinding ; fig. 2 is een aanzicht in perspectief van de met elkaar gecombineerde elementen van fig. 1 ; fig. 3 is een schematische weergave van een celpatroon, dat volgens deze uitvinding kan worden gebruikt ;
<Desc/Clms Page number 11>
fig. 4 is een alternatief celpatroon ; fig. 5 is een ander celpatroon, dat met voordeel volgens deze uitvinding kan worden gebruikt ; fig. 6 is een aanzicht, in dwarsdoorsnede, door een deel van een inktdoseerwals, waaruit de relatieve afmetingen tussen de opstaande delen en de uitdiepingen blijken ; fig. 7 is een soortgelijk aanzicht als in fig. 6, dat evenwel verschillende relatieve afmetingen toont ;
fig. 8 is een schematisch aanzicht, in dwarsdoorsnede, van een deel van een walsoppervlak, zoals dat zou zijn na nitridering en oxydatie ; en fig. 9 is een microfoto met de microporositeit van een wals die is genitrideerd en geoxydeerd.
Onder verwijzing naar de fig. 1 en 2, bestaat een inkttoevoerende configuratie, die geschikt is voor het uitvoeren van deze uitvinding in offset lithografie, uit een inktreservoir of een inktvoorraad 10 en/of een aangedreven inkt-toevoerende wals 11, een door druk aangedreven oleofiele/hydrofobe gegraveerde of van cellen voorziene wals 12, een doseerblad of doseerrakel met omgekeerde hoek 13, en door frictie aangedreven vormwalsen 14 en 15, die inkt toevoeren aan een drukplaat 16, die is gemonteerd op een plaat-cilinder 20, waardoor dan weer inkt wordt toegevoerd aan bijvoorbeeld een vel papier 21, dat wordt toegevoerd door de drukkneep, die wordt gevormd door de overbrengingscilinder 25 en de drukcilinder 26. Al de walsen in de fig. 1 en 2 zijn met nagenoeg evenwijdige assen opgesteld.
De van cellen voorziene doseerwals 12 van de fig. 1, 2,3, 4 en 5 is het nieuwe element volgens deze uitvinding. Die wals bestaat uit gegraveerde of op een andere wijze gevormde, patroonsgewijs aangebrachte cellen of uitdiepingen in het oppervlak, waarbij het volume en de frequentie van de uitdiepingen wordt gekozen op basis van het volume inkt dat nodig is om te voldoen aan de vereiste specificaties betreffende de te drukken optische dichtheid. De aard van deze speciale wals is elders in deze beschrijving duidelijk gemaakt en in het bijzonder in de fig. 3,4 en 5, die geschikte alternatieve patronen en doorsneden weergeven. In het algemeen wordt de van cellen voorziene doseerwals aangedreven met dezelfde snelheid als de drukcilinders,
<Desc/Clms Page number 12>
op typische wijze met een snelheid van ongeveer 500 tot 2000 omw/min.
De doseerrakel 13, die schematisch is weergegeven in fig. 1 en in perspectief is weergegeven in fig. 2, is op typische wijze vervaardigd uit flexibel verenstaal met een dikte van ongeveer 0,15-0, 25 mm, met een afgeschuinde rand, teneinde een nauwkeurige verwijdering van inkt te vergemakkelijken. De opstelling van de rakel ten opzichte van de speciale doseerwals is kritisch voor een succesvolle uitvoering van deze uitvinding, maar behoeft niet nader te worden toegelicht, aangezien technieken voor het monteren van een doseerrakel geschikt voor het uitvoeren van deze uitvinding op zichzelf bekend zijn. Een typische opstelling voor het plaatsen van de doseerrakel is weergegeven in de fig. 1 en 2.
De doseerrakel of de van cellen voorziene doseerwals kunnen in axiale richting vibreren tijdens gebruik, teneinde de slijtagepatronen gelijkmatig te verdelen en aanvullende gelijkmatigheid van de inktfilm te bereiken.
Op typische wijze hebben vormwalsen 14 en 15 van fig. 1 met een verschillende diameter de voorkeur bij inkt-toevoerende systemen, teneinde te helpen om de zweemvorming bij de gedrukte beelden te verminderen. Deze walsen zullen in het algemeen bestaan uit een samengesteld materiaal met een veerkrachtige bedekking en met op typische wijze een Shore-A-hardheidswaarde tussen ongeveer 22 en 28. De vormwalsen zijn bij voorkeur onafhankelijk van elkaar regelbaar ten opzichte van de drukplaatcilinder en ten opzichte van de speciale doseerwals 12 volgens deze uitvinding, en zijn verplaatsbaar gemonteerd rond de doseerwals en vastgezet met manueel of automatisch werkende regelmechanismen, zoals welbekend is in het gebied van drukpersen.
De vormwalsen worden op typische wijze en met voordeel door wrijving aangedreven door de plaatcilinder 20 en/of door de doseerwals 12.
Wij hebben gevonden dat harde, slijtvaste materialen welke beschikbaar zijn voor de fabricage van een inktwals van nature eerder hydrofiel zijn dan hydrofoob. En de gewoonlijk gebruikte harde metalen, zoals chroom of nikkel en geharde ijzerlegeringen, zoals diverse kwaliteiten staal, evenals gemakkelijk verkrijgbare keramische materialen, zoals aluminiumoxyde en wolfraamcarbide, hebben een sterke affiniteit om een waterlaag veeleer dan een inktlaag op hun oppervlakken aanwezig te hebben, wanneer beide vloeistoffen tegelijk aanwezig
<Desc/Clms Page number 13>
zijn. Deze voorkeur wordt versterkt in situaties, waarbij delen van het verse materiaal continu aan het oppervlak komen te liggen vanwege de geleidelijke slijtage-veroorzakende werking van een doseerrakel.
Die voorkeur wordt ook bevorderd wanneer dat verse, chemisch reactieve metaaloppervlak de neiging heeft hydrofiele oxyden te vormen in aanwezigheid van zuurstof uit de atmosfeer en water afkomstig van de lithografische bevochtigingsoplossingen. Oxyderende corrosie ter vorming van ijzeroxyde Fe203 in het geval van staalverbindingen is een typisch voorbeeld. Aldus, alhoewel diverse soorten staal, chroom en oxyden daarvan, nikkel en oxyden daarvan goed zullen functioneren als buitenoppervlak in een inkt-doserende wals voor druksystemen waarbij geen water is vereist, zoals bij boekdrukken, zullen deze zelfde oppervlakken de inkt niet langer vasthouden wanneer voldoende bevochtigingswater doordringt naar het walsoppervlak, zoals bijvoorbeeld bij het uitvoeren van een lithografisch drukproces.
De werking van een doseerrakel op een roterende inkt-doserende wals legt min of meer snel vers oppervlaktemateriaal van de doseerwals bloot, welk materiaal de voorkeur geeft aan water. Dit is makkelijker te begrijpen wanneer men bedenkt, dat hydrofiele, watervriendelijke oppervlakken ook oleofiel, olievriendelijk zijn in afwezigheid van water, zoals wanneer verse, watervrije lithografische inkt wordt aangebracht op een wals van staal of keramiek. Aanvankelijk vertoont de inkt een goede hechting en bevochtiging aan de wals.
Tijdens het drukken, naarmate het watergehalte in de inkt toeneemt, wordt een punt bereikt waarop een combinatie van de aan de walskneep heersende drukken en een toenemend watergehalte in de inkt water door de inktlaag heen perst op het walsoppervlak, waardoor de inkt loskomt van deze van nature hydrofiele oppervlakken, zodat de inktlaag meer of minder permanent wordt vervangen door de meer stabiele waterlaag.
Wij hebben gevonden, dat door behandeling van een met nitride geharde stalen wals op een zodanige wijze dat deze wordt geoxydeerd tot de zogenaamde zwarte vorm van ijzeroxyde, Fe304'wij de zojuist beschreven inkt-losmakende werking volledig kunnen vermijden. Alhoewel niet volledig begrepen, lijkt het zo te zijn dat de Fe304-laag of bekleding het staaloppervlak passiveert tegen corrosieve oxydatie, welke corrosie anders gemakkelijk en van nature optreedt, resulterend in de
<Desc/Clms Page number 14>
vorming van het volledig geoxydeerde, hydrofiele ijzeroxyde Fe203 op de oppervlakken van de staalwals. Bovendien en op verrassende wijze verschaft de methode volgens onze uitvinding een uitstekend, permanent oleofiel/hydrofoob karakter aan het oppervlak van de staalwals.
Door deze op zich eenvoudige techniek hebben wij een unieke methode gevonden om aan een geharde staalwals zowel een voorkeur van zijn oppervlak voor inkt of olie te geven eerder dan voor water en om de bestandheid tegen corrosie of chemische verandering te geven, welke nodig is om deze olie-of inktvriendelijke eigenschap te behouden gedurende langdurig lithografisch drukken.
Bij het uitvoeren van onze uitvinding kunnen wij bijvoorbeeld een gasnitride-harding of een vloeistofnitride-harding uitvoeren op een gegraveerde stalen wals tot een minimumdiepte van ongeveer 67 urn of meer, vervolgens de wals een of meerdere keren dompelen in een heet oliebad van 149-232 C, dat oxyderende chemicaliën bevat die in staat zijn om op het oppervlak van de wals te vormen hetgeen in de handel wordt aangeduid als zwart oxyde.
Het nitrideren teneinde de stalen wals te harden voor onze uitvinding is bijzonder geschikt, aangezien het toelaat dat de inktdragende cellen door middel van eenvoudige welbekende middelen worden gevormd, zoals door mechanisch graveren van een staalsoort die voor nitrideren in aanmerking komt, zoals AISI 4140 of 5640, alvorens te harden. De nitridehardingstrap is een bij tamelijk lage temperatuur uitgevoerd proces, waarbij niet wordt afgeschrikt en geen vervorming optreedt, zoals die wel optreedt bij de meeste in de warmte uitgevoerde hardingsbehandelingen.
Alhoewel wij denken dat Fe304 de belangrijkste chemische component is op het walsoppervlak volgens deze uitvinding, geven wij toe dat de aanwezigheid van bijvoorbeeld ijzernitriden in het geharde walsoppervlak, voordat dit wordt geoxydeerd, kan leiden tot de vorming van diverse combinaties van ijzer, stikstof en/of koolstofoxyden aan het oppervlak van het staal, wanneer de wals later wordt geoxydeerd.
In een specifiek geval werd een wals van AISI 4150 staal met diameter van 11,2 cm en een breedte van 91,4 cm met een machine gegraveerd ter verkrijging van 250 TPB-cellen in de vorm van afgeknotte pyramiden, in hoofdzaak als weergegeven in fig. 6. De wals werd door
<Desc/Clms Page number 15>
gasnitride gehard door die wals bloot te stellen aan gedissocieerde N/NH-dampen bij hoge temperatuur, volgens een werkwijze van de firma J & A Heat Treating Company, Schaumberg, Illinois, ter verkrijging van een berekende hardheid volgens de schaal Rockwell C van ongeveer 60.
De wals werd vervolgens onderworpen aan een werkwijze om zwarte oxydatie te veroorzaken (werkwijze van Western Rustproof Company of Chicago, Illinois), welke werkwijze bestond uit twee behandelingen van 5-10 min elk in een heet chemisch oliebad, gevolgd door koeling met lucht.
De wals werd bevestigd in een vereenvoudigd lithografisch inkttoevoerend systeem, in hoofdzaak als getoond in de fig. 1 en 2, en er werden 1,5 miljoen afdrukken gemaakt (750.000 omwentelingen) zonder noemenswaardig verlies van drukkwaliteit of van inkt-doserend vermogen.
Volgens een tweede uitvoering werd een wals vervaardigd op dezelfde wijze als hierboven weergegeven in voorbeeld 1, behalve dat de cellen met een machine werden gegraveerd volgens het patroon van fig. 7 en de harding met gasnitride werd uitgevoerd door Lindberg Corporation of Chicago, Illinois, ter verkrijging van dezelfde specificaties als in het bovenstaande voorbeeld, en wel volgens hun technologie. Nadat was aangetoond dat de wals voor het doseren van inkt op de pers van voorbeeld 1 in gebreke bleef in een langdurig lithografisch drukproces, werd de wals zoals in voorbeeld 1 beschreven behandeld ter verkrijging van zwart oxyde.
Daarna uitgevoerde drukproeven, onder toepassing van dezelfde drukpersopstelling, leidden tot meer dan 5 miljoen omwentelingen zonder zichtbaar verlies aan drukkwaliteit of aan vermogen om de inkt te doseren.
Een doseerwals in hoofdzaak vervaardigd als in de eerste toelichting aangegeven, maar onder toepassing van AISI 1018 staal, een niet door nitrideren te harden kwaliteit, vertoonde goede hydrofobe/oleofiele oppervlakte-eigenschappen bij aanvankelijk gebruik op de drukpers. Binnen een half miljoen tot twee miljoen omwentelingen was de wals versleten tot beneden aanvaardbare grenzen, zoals bleek uit sterk verlies aan door drukken verkregen optische dichtheid.
Ook waren de oppervlakte-eigenschappen omgeslagen van hydrofoob/oleofiel naar hydrofiel/oleofiel.
Proeven uitgevoerd op de stalen wals met zwart oxyde, die door vloeistofbehandeling was genitrideerd tot een berekende diepte van
<Desc/Clms Page number 16>
305 urn en vervolgens dubbel gedompeld, met zwart oxyde was behandeld, toonden aan dat de samenstelling van het zwarte oxyde een atoomverhouding zuurstof tot ijzer van 1,2-1, 3 had aan het oppervlak, hetgeen overeenkomt met de samenstelling van magnetiet (FeO), die een verhouding van 1,33 zou geven. Bij een diepte van ongeveer 110 nm was de samenstelling minder dan 1 zuurstof per ijzeratoom. Nagenoeg geen nitride was te bekennen op een diepte van ongeveer 110 nm. Bijgevolg bevond het magnetiet zich in zuurstof arme, namelijk in een chemisch gereduceerde conditie.
De gereduceerde ijzeroxyden worden verwacht meer basisch te zijn in vergelijking met de meer zure volledig geoxydeerde ijzeroxyden, die op typische wijze aanwezig zijn in dunne passieve films gevormd op niet behandeld staal dat is blootgesteld aan lucht. Deze basische eigenschappen van het ijzeroxyde gevormd door de behandeling van genitrideerd staal ter verkrijging van zwart oxyde kunnen verband houden met zijn klaarblijkelijk oleofiel/hydrofoob gedrag.
In fig. 8 is schematisch de microporeuze structuur 30 getoond, die was gevormd op het oppervlak van wals 31 die bestond uit 2-3 nm kristallieten van het oxyde. Fig. 9 toont de werkelijke microporositeit van het genitrideerde en geoxydeerde oppervlak. Er bleek enige vereffening en uitsmering van deze kristallieten te zijn in het gebied waar het monster met opzet was versleten. Evenwel vertoonden de oppervlaksamenstellingen in het versleten als ontvangen gebied zeer weinig verandering ten opzichte van hetgeen zojuist is beschreven.
Alhoewel de onderhavige aanvrage is beschreven in verband met voorkeursuitvoeringsvormen, is te verstaan dat modificaties en variaties kunnen worden uitgevoerd zonder dat wordt afgeweken van de geest en de omvang van de uitvinding, zoals de deskundigen in dit vakgebied gemakkelijk zullen verstaan. Dergelijke modificaties en variaties worden beschouwd te vallen binnen de draagwijdte en de omvang van de uitvinding en de begeleidende conclusies.