PL66430Y1 - Element mocujacy - Google Patents

Description

2 PL 66 430 Υ1

Opis wzoru

Przedmiotem wzoru użytkowego jest element mocujący do mocowania elementu konstrukcyjnego na części nośnej.

Takie elementy mocujące są znane i służą przeważnie do mocowania w otworze części nośnej o określonej średnicy i określonej grubości materiału części nośnej. Dlatego też dla otworów o odbiegającej od tych średnic i dla części nośnych o różniącej się grubości materiału muszą być utworzone odpowiednie, specjalnie dopasowane do nich elementy mocujące. Z opisu DE 201 01 328 U1 znany jest element mocujący, w przypadku którego, podczas mocowania płaskiego elementu na drugim płaskim elemencie, możliwe jest za pomocą szeregu takich elementów mocujących wyrównanie tolerancji pomiędzy punktami mocowania, przy czym element mocujący jest ukształtowany jako dwuczęściowy a stopka kotwiąca jest ruchoma w części przytrzymującej, prostopadle do osi symetrii. Przekręcenie stopki kotwiącej w części przytrzymującej jest uniemożliwione przez występy na trzpieniu. Powierzchnie zewnętrzne ramion sprężystych mogą, lecz nie muszą być podzielone za pomocą odsądzenia na dwa odcinki, dzięki czemu jeden płaski element może przyjmować podczas montażu położenie pośrednie lub przedmontażowe względem drugiego płaskiego elementu, w którym to położeniu połączenie jest jeszcze luźne, to znaczy jeden element może się jeszcze bocznie przemieszczać. Do tego średnica, określona przez powierzchnie zewnętrzne ramion sprężystych, za wymienionym odsądzeniem, jest mniejsza od średnicy otworu w elemencie, w którym może być osadzona stopka kotwiąca. Właściwe obciążenie uzyskuje się dopiero w drugim etapie montażu, gdy brzeg otworu jest podchwytywany przez jeden stopień na wolnym końcu ramion sprężystych. W opisie DE 21 53 062 A1 ujawniony jest element mocujący, w którym wolne końce rozpartych ramion sprężystych, w miejscu, w którym mają przylegać do brzegu otworu w części nośnej, są wygięte w sposób wklęsły. Dzięki temu można uzyskać to, że ten sam element mocujący nadaje się do zakotwienia w otworach o różnych średnicach wewnątrz określonego obszaru. Jednak za pomocą krzywoliniowej powierzchni przylegania ramion sprężystych nie można uzyskać niezawodnego, nieroz-chwianego zakotwienia. Wynika to również z tego, że w tym przypadku nie dąży się do zakotwienia w otworach o różnych średnicach o określonej wielkości, lecz o średnicach zmieniających się w pewnym zakresie. Występy na trzpieniu, odstające parami z boku i wzajemnie prostopadle, mogą uniemożliwiać poziome przesuwanie się stopki kotwiącej w otworze tylko w przypadku określonej średnicy, a więc otworu tylko o jednej wielkości. W otworze o mniejszej średnicy zamontowanie elementu mocującego byłoby zupełnie niemożliwe, a w przypadku otworu o większej średnicy istniałoby niebezpieczeństwo, że z powodu bocznego luzu stopki kotwiącej, ramiona sprężyste wyzębiąsię. Z opisu US 2,424,757 znany jest element mocujący, za pomocą którego cylindryczny element konstrukcyjny może być zamocowany na części nośnej w postaci płyty. Element ten składa się z tulei, która jest nasunięta na cylindryczny element konstrukcyjny i od której odstaje z boku para rozpierających ramion sprężystych. Wolne końce ramion sprężystych są zaopatrzone w wielokrotne stopniowanie. Dzięki temu możliwe jest kotwienie w częściach nośnych o zróżnicowanej grubości. Również w tym przypadku istnieje niebezpieczeństwo wyzębienia ramion sprężystych. W efekcie uzyskuje się praktycznie jedynie niedoskonałe zamocowanie w otworze części nośnej. Z opisu DE 43 07 434 A1 (EP 0 615 071 B1) znany jest element przytrzymujący, zawierający jako stopkę kotwiącą korpus podstawowy o prostokątnym przekroju poprzecznym, oraz umieszczone na nim sprężyste zderzaki. Korpus podstawowy na wszystkich czterech powierzchniach bocznych zaopatrzony jest w odpowiednio średnicowo naprzeciwległe noski zatrzaskowe, które mogą się wsuwać w wybrania na powierzchniach bocznych korpusu podstawowego. Dwa spośród naprzeciwległych nosków zatrzaskowych są ukształtowane w postaci litery T, a na daszku litery T są zaopatrzone w powierzchnię czołową, zwróconą do części przytrzymującej. Dzięki temu uzyskuje się działanie w rodzaju klatki osiującej, a tym samym niezawodne mocowanie w otworze części nośnej, nawet wówczas, gdy element przytrzymujący obraca się w otworze wokół swojej osi wzdłużnej. Wszystkie powierzchnie czołowe umieszczonych nosków zatrzaskowych mogą leżeć w tej samej płaszczyźnie poziomej, a także mogą leżeć parami w różnych płaszczyznach poziomych, dzięki czemu element przytrzymujący może być stosowany na częściach nośnych o zróżnicowanej grubości. Z opisu wzoru użytkowego DE-GM 81 13 637 znany jest element przytrzymujący, który również ma umożliwić zastosowanie części nośnych o różnych grubościach materiału. Zgodnie z jedną z opisanych postaci wykonania, na korpusie podstawowym o okrągłym przekroju poprzecznym, stanowiącym 3 PL 66 430 Υ1 stopkę kotwiącą, są ukształtowane dwie pary języczków sprężystych, skierowane do części przytrzymującej, których powierzchnie czołowe są usytuowane również parami w różnych płaszczyznach poziomych. Przy tym jedne języczki sprężyste obu par języczków sprężystych są usytuowane na obwodzie korpusu podstawowego bezpośrednio obok siebie, podobnie jak drugie języczki par języczków sprężystych, i to w ten sposób, że języczki sprężyste krótszej pary sprężystej są umieszczone dokładnie naprzeciw języczków sprężystych dłuższej pary sprężystej, a więc ich układ jest przestawny średnicowo. Dzięki temu uzyskuje się niezawodne zamocowanie w częściach nośnych o dwóch różnych grubościach materiału. W celu umożliwienia zniwelowania również innych grubości materiału, na obwodzie korpusu podstawowego należy zastosować dodatkowe pary języczków sprężystych w odpowiednio zróżnicowanych płaszczyznach poziomych.

Znane elementy przytrzymujące lub mocujące są przeznaczone do stosowania w otworach o różnych średnicach w częściach nośnych lub na częściach nośnych o różnej grubości lub grubości materiału. Przy tym ich kształt jest często dość skomplikowany, co powoduje wysokie koszty wytwarzania, a pomimo tego nie zawsze gwarantuje uzyskanie niezawodnego, nierozchwianego połączenia.

Zadaniem wzoru użytkowego jest opracowanie elementu mocującego, w którym stopka kotwiąca byłaby tak ukształtowana, żeby mogła być używana nie tylko przy częściach nośnych z otworami 0 różnej średnicy, ale także na częściach nośnych o różnej grubości materiału, zapewniając przy tym pewne bezchwiejne zakotwienie, zwłaszcza boczne wyzębienie sprężystego ramienia przy bocznym obciążeniu elementu mocującego.

Zadanie to zostało rozwiązane dzięki temu, że zarówno krótkie ramiona sprężyste, jak również długie ramiona sprężyste rozszerzają się, wychodząc od krawędzi dolnej danego przerwania w kierunku części przytrzymującej, promieniowo aż do krawędzi zewnętrznej krótkich ramion sprężystych, 1 do krawędzi zewnętrznej dłuższego ramienia sprężystego, a następnie za pomocą szeregu stopni są promieniowo cofnięte aż do ich każdorazowej powierzchni czołowej, przy czym na każdym ramieniu sprężystym jest ukształtowanych szereg powierzchni stopniowych, skierowanych w różnych płaszczyznach od poziomej aż do ukośnej do poziomu i szereg pionowych powierzchni przylegania w różnych promieniowych odległościach od osi symetrii elementu mocującego, a powierzchnie czołowe i poszczególne powierzchnie stopniowe każdorazowej pary ramion sprężystych leżą odpowiednio w jednakowo różnych płaszczyznach, a ich poszczególne pionowe powierzchnie przylegania leżą w odpowiednio jednakowym promieniowym odstępie od osi symetrii, jednakże w porównaniu do innych par ramion sprężystych leżą w różnych płaszczyznach, względnie w różnym promieniowym odstępie od osi symetrii.

Największy promieniowy odstęp krawędzi zewnętrznej ramienia sprężystego od osi symetrii jest podczas montażu w części nośnej, większy od połowy średnicy największego otworu w części nośnej, a możliwy najmniejszy promieniowy odstęp rdzenia ramion sprężystych - średnicy stopki kotwiącej od osi symetrii jest nieznacznie mniejszy od połowy średnicy najmniejszego otworu w części nośnej.

Stopniowania na krótkich ramionach sprężystych i stopniowania na długich ramionach sprężystych są tak przestawione względem siebie, że odpowiednie powierzchnie czołowe długich ramion sprężystych i powierzchnie czołowe krótkich ramion sprężystych zależnie od grubości materiału części nośnej przylegają na zmianę do powierzchni dolnej części nośnej, a odpowiednie pionowe powierzchnie przylegania długich ramion sprężystych zależnie od średnicy otworu przylegają wymiennie do powierzchni obwodowej otworu.

Ponadto zapewnione jest niezawodne, niechwiejne połączenie, a zwłaszcza wykluczone jest wyzębienie się ramion sprężystych w przypadku bocznego obciążenia elementu mocującego.

Element mocujący posiada niewielkie stopniowanie w kierunku wzdłużnym i w kierunku promieniowym. Niewielkie podwójne stopniowanie przy stosunkowo dużej tylnej powierzchni chwytnej jest wytwarzane w prosty sposób za pomocą narzędzia ze zgrubnym stopniowaniem.

Za pomocą powierzchni czołowych i powierzchni stopniowych, ukształtowanych według wzoru użytkowego, w przestawionych płaszczyznach poziomych, i pionowych powierzchni przylegania, ukształtowanych w przestawionych promieniowych odstępach od osi symetrii, można bardzo niewielkimi stopniami pokryć szeroki zakres różnych średnic otworów i grubości materiału.

Przedmiot wzoru użytkowego jest uwidoczniony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia element mocujący w widoku perspektywicznym, fig. 2 - element mocujący według fig. 1 w widoku z boku, przystosowany do zmiennej grubości materiału, fig. 3 - element mocujący według fig. 1 w widoku z boku, przystosowany do zmiennej średnicy otworu, fig. 4 - element mocujący, w widoku z boku przekręconym względem widoku z fig. 3 o 90°, do zmiennej średnicy otworu, a fig. 5 - stopkę kotwiącą 4 PL 66 430 Υ1 usytuowaną powyżej krótszej pary ramion sprężystych elementu mocującego według fig. 4, w pomniejszonym przekroju poprzecznym.

Na fig. 1-3 przedstawiony jest w różnych widokach element mocujący z częścią przytrzymującą 1 dla nie przedstawionej części nośnej, przykładowo blachy montażowej do mocowania elementu konstrukcyjnego, i ze stopką kotwiącą 2, połączona na stałe z częścią przytrzymującą 1, za pomocą której element mocujący może być trwale zakotwiony w przelotowym otworze części nośnej. Stopka kotwiąca 2 ma kształt wydrążonego cylindra, którego ścianka na swoim wolnym końcu posiada, jak to jest znane nieznaczne stażowanie 3, które ułatwia wprowadzenie stopki kotwiącej 2 do otworu w części nośnej. Cylindryczna ścianka stopki kotwiącej 2 jest zaopatrzona w dwa naprzeciwległe przerwania 4, które sięgają aż do części przytrzymującej 1. Od dolnej krawędzi każdego z przerwań 4 odchodzą dwa leżące obok siebie ramiona sprężyste 5, 6, które rozszerzają się parami w kierunku części przytrzymującej 1. Przy tym jedna para ramion sprężystych 5 jest krótsza od drugiej pary ramion sprężystych 6. Są one umieszczone w ten sposób, że krótsze ramię sprężyste 5 na jednym przerwaniu 4 leży dokładnie naprzeciw dłuższego ramienia sprężystego 6 na drugim przerwaniu 4, i odwrotnie (patrz również fig. 5). Pary ramion sprężystych 5 i 6 posiadają powierzchnie czołowe 7 i 8, które leżą w różnych płaszczyznach poziomych. Podczas wprowadzania stopki kotwiącej 2 do przeznaczonego do tego otworu na części nośnej, w zależności od grubości materiału części nośnej, jedna lub druga para ramion sprężystych 5, 6 swoimi powierzchniami czołowymi 7 lub 8 przylega do powierzchni dolnej części nośnej. W celu umożliwienia kotwienia nie tylko na częściach nośnych mających dwie określone, różne grubości materiału, ale także umożliwienia kotwienia w całym, danym zakresie grubości materiału, ramiona sprężyste 5, 6, wychodząc od ich każdorazowej powierzchni czołowej 7, 8 obniżają się aż do ich każdorazowej krawędzi zewnętrznej 11, 12, posiadają szereg zestopniowań, w przedstawionym przykładzie dwa stopnie, z poziomymi powierzchniami stopniowymi 9, 10, zwróconymi do części przytrzymującej 1 (patrz również fig. 2). Przy tym powierzchnie stopniowe 9, 10 jednej pary ramion sprężystych 5, 6 leżą w każdorazowo jednakowych płaszczyznach, jednakże w porównaniu do drugiej pary ramion sprężystych 6, 5 w różnych płaszczyznach.. Pary ramion sprężystych 5, 6 swoimi powierzchniami czołowymi 7, 8 i swoimi powierzchniami stopniowymi 9, 10 tworzą powierzchnie podporowe dla powierzchni dolnej części nośnej w szeregu różnych płaszczyznach, w przedstawionym przykładzie w sześciu, o niewielkich odstępach. W ten sposób, bardzo niewielkimi stopniami można pokryć większy zakres grubości materiału części nośnej. Dzięki działaniu niezaznaczonego zderzaka w rodzaju osłony, umieszczonego między częścią przytrzymującą 1 a stopką kotwiącą 2, który przylega sprężyście do powierzchni górnej części nośnej, następuje ciągłe dopasowanie do wielkości grubości materiału między stopniami. W konkretnym przypadku element mocujący może być zastosowany do grubości materiału od F1 = 0,6 mm do F2 = 3,0 mm (patrz fig. 2).

Jak już wspomniano, ramiona sprężyste 5, 6 rozszerzają się w kierunku części przytrzymującej 1, a mianowicie aż do krawędzi zewnętrznej 11, 12 usytuowanej każdorazowo najdalej u dołu powierzchni stopniowej 9, 10, która określa największy promieniowy odstęp R1 od osi symetrii M elementu mocującego (fig. 3 i 4). Stopniowania na ramionach sprężystych 5, 6 oprócz poziomych powierzchni stopniowych 9, 10 posiadają również pionowe powierzchnie przylegania 13, 14, których promieniowy odstęp od osi symetrii M zmniejsza się wraz z następującymi kolejno, w tym kierunku rosnącymi stopniami. Przy zastosowaniu elementu mocującego, te pionowe powierzchnie przylegania 13, 14 przylegają do powierzchni obwodowej otworu, przy czym w przypadku otworu o mniejszej średnicy, ramiona sprężyste 5, 6 przesuwają się przez przerwania 4 w stopce kotwiącej 2, aż do zetknięcia się z odpowiednią powierzchnią przylegania. Wskutek przestawionego usytuowania długich i krótkich par ramion sprężystych 5, 6, mogą one wykonać taki ruch również w przypadku mniejszego otworu, nie uszkadzając się przy tym. W ten sposób, za pomocą swoich zróżnicowanych odstępów promieniowych od osi symetrii M, ramiona sprężyste 5, 6 mogą pokryć szeroki zakres średnic otworu; najmniejszy uzyskiwany promieniowy odstęp R2 odpowiada średnicy samej stopki kotwiącej 2 (fig. 4). W konkretnym przypadku może być pokryty zakres średnic otworu od D1 = 6,2 mm do D2 = 7,2 mm.

Przy tym największy promieniowy odstęp R1, to znaczy odstęp krawędzi zewnętrznych 11, 12 ramion sprężystych 5, 6 od osi symetrii M jest tak dobrany, że 2 x R1 jest większe od największej średnicy otworu D1. Tym samym w przypadku bocznego obciążenia elementu mocującego nie może dojść do rozłączenia się stopki kotwiącej 2. Najmniejszy promieniowy odstęp R2, a więc wielkość średnicy stopki kotwiącej 2, jest tak dobrany, że 2 x R2 jest nieznacznie mniejszy od najmniejszej średnicy otworu D2, dzięki czemu element mocujący może być zamontowany bez problemu.

Claims (3)

1. 5 PL 66 430 Υ1 Tak więc opisany element mocujący może być stosowany w sposób niezawodnie funkcjonalny zarówno w szerokim zakresie średnic otworu, jak również w dużym zakresie grubości materiału części nośnej. Zwłaszcza, gdy stopniowania na ramionach sprężystych 5, 6 są w taki sposób przestawnie usytuowane, że z jednej strony powierzchnie stopniowe 9, 10 obu par ramion sprężystych 5, 6, w przypadku różnej grubości materiału części nośnych, przylegają na zmianę do powierzchni dolnej części nośnych, a z drugiej strony powierzchnie przylegające 13, 14 obu par ramion sprężystych 5, 6, w przypadku zmiennej średnicy otworu, przylegają na zmianę do powierzchni obwodowej otworu, wówczas oba obszary są obejmowane w bardzo niewielkich stopniach, prawie w sposób ciągły. W celu pokrycia zakresu grubości materiału, między stopniami następuje ciągłe dopasowanie za pomocą nieprzedstawionego zderzaka, w postaci osłony, który przylega sprężyście do powierzchni górnej części nośnej. Zastrzeżenia ochronne 1. Element mocujący do mocowania elementu konstrukcyjnego na części nośnej, z częścią przytrzymującą dla mocowanego elementu konstrukcyjnego, z wydrążoną stopką kotwiącą, za pomocą której element mocujący jest kotwiony w przelotowym otworze części nośnej, oraz ze sprężystym zderzakiem, umieszczonym między częścią przytrzymującą a stopką kotwiącą przy czym ściana stopki kotwiącej posiada dwa naprzeciwległe przerwania, od których krawędzi dolnej odchodzą odpowiednio dwa rozpierające ramiona sprężyste, które na końcach posiadają powierzchnie czołowe, które po osadzeniu elementu mocującego w otworze części nośnej, przylegają do jego powierzchni dolnej, a powierzchnie czołowe dwóch średnicowo naprzeciwległych par ramion sprężystych leżą w dwóch różnych płaszczyznach poziomych, znamienny tym, że zarówno krótkie ramiona sprężyste (5), jak również długie ramiona sprężyste (6), wychodząc od krawędzi dolnej danego przerwania (4) w kierunku części przytrzymującej (i) rozszerzają się promieniowo aż do krawędzi zewnętrznej Ql) krótkich ramion sprężystych (5) i do krawędzi zewnętrznej (12) dłuższego ramienia sprężystego (6), a następnie za pomocą szeregu stopni są promieniowo cofnięte aż do ich każdorazowej powierzchni czołowej (Z, 8), przy czym na każdym ramieniu sprężystym (5, 6) znajduje się szereg promieniowych powierzchni stopniowych (9, 10), skierowanych w różnych płaszczyznach i szereg pionowych powierzchni przylegania (13, 14), skierowanych w różnych promieniowych odstępach od osi środkowej (M) elementu mocującego, a powierzchnie czołowe (7, 8) i poszczególne, poziome powierzchnie stopniowe (9,10) każdorazowej pary ramion sprężystych (5, 6) leżą odpowiednio w jednakowo różnych płaszczyznach, a ich poszczególne pionowe powierzchnie przylegania {13, 14) leżą w odpowiednio jednakowym, promieniowym odstępie od osi środkowej (M), jednakże w porównaniu do innych par ramion sprężystych (5, 6) leżą w różnych płaszczyznach, względnie w różnym promieniowym odstępie od osi środkowej (M).
2. 2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że największy promieniowy odstęp (R1ł krawędzi zewnętrznej Ql, 12) ramienia sprężystego (5, 6) od osi symetrii (M) jest podczas montażu w części nośnej większy od połowy średnicy (D1/2) największego otworu w części nośnej, a możliwy najmniejszy promieniowy odstęp (R2) rdzenia ramion sprężystych (5, 6) - średnicy stopki kotwiącej (2) od osi symetrii (M) jest nieznacznie mniejszy od połowy średnicy (D2/2) najmniejszego otworu w części nośnej.
3. 3. Element według zastrz. 2, znamienny tym, że stopniowania na krótkich ramionach sprężystych (5) i stopniowania na długich ramionach sprężystych (6) są tak przestawione względem siebie, że odpowiednie powierzchnie czołowe (8) długich ramion sprężystych (6) i powierzchnie czołowe (7) krótkich ramion sprężystych (5), niezależnie od grubości materiału części nośnej, przylegają do powierzchni dolnej części nośnej, i że odpowiednie pionowe powierzchnie przylegania (14) długich ramion sprężystych (6), niezależnie od średnicy otworu (D2 do Dl), przylegają do powierzchni obwodowej otworu.