PL235226B1 - Ksantohumol do zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych oraz kompozycja zawierająca ksantohumol - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy zastosowania ksantohumolu w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych. Przedmiotem wynalazku jest również kompozycja farmaceutyczna zawierająca ksantohumol do zastosowania w leczeniu albo zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych.

Guzki krwawnicze to potoczna nazwa hemoroidów. Wyglądają jak poduszeczki wypełnione krwią i pełnią niezwykle ważną funkcję. Uszczelniają kanał odbytu, a wraz z mięśniami zwieraczami pozwalają panować nad oddawaniem stolca i gazów. Gdy pojawia się impuls nerwowy odczuwany jako parcie, guzki krwawnicze opróżniają się z krwi, umożliwiając wypróżnianie. Problem zaczyna się wówczas, gdy hemoroidy są rozciągnięte, wypełniają się krwią ponad miarę i nie opróżniają się z niej do końca. Na skutek zalegania krwi z czasem dochodzi do stanu zapalnego, który obejmuje zarówno guzki (poszerzone sploty żylne), jak i tkanki odbytu. Mówimy wtedy o rozwoju choroby hemoroidalnej, czyli o żylakach odbytu.

Żylaki odbytu mogą przytrafić się niezależnie od wieku. Sprzyja im siedzący tryb życia oraz brak aktywności fizycznej, który powoduje zaburzenie ciśnienia w układzie żylnym w okolicy odbytu. Przyczyną choroby jest także nieprawidłowa dieta, w tym niewystarczająca ilość błonnika.

Ponadto żylakom odbytu sprzyja ciąża i związane z nią zmiany hormonalne. Rosnący płód uciska niekiedy na układ żylny, utrudniając odpływ krwi i upośledza czynność jelit. Czasem silne parcie podczas porodu prowadzi do powiększenia się guzków. Po porodzie hemoroidy mogą się same zmniejszyć i nie wymagają leczenia.

Jednym z pierwszych sygnałów choroby jest świąd w okolicy odbytu. Powiększone guzki czasem sprawiają wrażenie niepełnego wypróżnienia, co skłania do silniejszego parcia. Kolejnym objawem jest niewielkie krwawienie, najczęściej podczas wypróżniania.

Ból pojawia się wtedy, gdy hemoroidom towarzyszą np. powikłania zapalne i zakrzepowe (F. H. Wullink, Hemoroidy. Poradnik dla pacjentów, Wydanie I polskie pod redakcją K. Matysiaka, Wrocław 2008, s. 9-13 oraz R. Styliński, M. Majewski, G. Wallner, http://www.pkk.org.pl/lekarz-02.php). Uważa się, że leczenie hemoroidów jest ściśle związane z dietą oraz stylem życia (Lohsiriwat 2012). W zaawansowanych przypadkach zabieg chirurgiczny jest skuteczną metodą leczenia hemoroidów, chociaż może łączyć się odczuwalnymi powikłaniami. Tymczasem w oparciu o znane specyfiki leczenie nieoperacyjne nie jest w pełni skuteczne, zwłaszcza leczenie miejscowe lub farmakologiczne.

Większość chirurgów kolorektalnych powszechnie przyjęła podział wewnętrznych hemoroidów według ich anatomopatologicznej symptomatologii zaproponowany w 1985 roku przez Banova i współautorów. Mianowicie:

stopień) guzki krwawiące, lecz nie wypadające na zewnątrz, stopień) guzki wypadające przy parciu, lecz samoistnie chowające się, z krwawieniem lub bez, 3 stopień) guzki wypadające przy parciu i wymagające mechanicznego wprowadzenia, stopień) guzki bez możliwości odprowadzenia, z zakrzepicą lub bez.

Objawy i stopień ich nasilenia ma bezpośredni związek ze stopniem hemoroidów:

stopień) zwykle bezbolesne, nieznaczne krwawienie, stopień) umiarkowany dyskomfort, uczucie swędzenia i pełności w odbycie i krwawienia, stopień) bóle, krwawienia i nadmierne wydzielanie śluzu z maceracją, świąd odbytu, podrażnienia i stany zapalne z możliwością brudzenia bielizny, stopień) ból, krwawienie, możliwość uwięźnięcia i zakrzepicy oraz zanieczyszczania się.

Leczenie, wyniki i powikłania

Rodzaj zastosowanego leczenia ma wyraźny związek ze stopniem w klasyfikacji Banova. W przypadku hemoroidów w 1 i 2 stopniu zwykle stosuje się leczenie zachowawcze. Obejmuje ono znaczące zwiększenie ilości spożywanego błonnika (dieta bogatoresztkowa) i przyjmowanych płynów.

W dostępnej literaturze medycznej występuje generalnie brak wystarczającej liczby badań klinicznych na temat efektywności zarejestrowanych leków do stosowania miejscowego w celu leczenia objawowego guzków krwawniczych, ale wielu klinicystów potwierdza empirycznie osiągane korzyści i poprawę, szczególnie przy zastosowaniu preparatów zawierających składniki kojące, miejscowo znieczulające i przeciwzapalne. Wśród nich warto wspomnieć o aliantoinie, tlenku bizmutu, tlenku cynku, balsamie peruwiańskim, lignokainie, cinchokainie, benzokainie i pramokainie. W przypadku nawracających problemów z guzkami krwawniczymi 1 i 2 stopnia, poza leczeniem zachowawczym, istnieje cały

PL 235 226 B1 arsenał leczenia zabiegowego. Ich istotą jest bezoperacyjna ablacja poprzez wywołanie zakrzepicy naczyń, zwłóknienia tkanki łącznej, obkurczenia lub nekrozy i umocowania śluzówkowej części kompleksu hemoroidalnego.

Jedną z najstarszych metod nieoperacyjnych jest skleroterapia. Zabieg trwa bardzo krótko i wymaga jedynie anoskopu. Można go powtarzać dla utrwalenia efektu co kilka tygodni. Jednakże podaje się, że do 30% chorych po 4 latach, od początkowo pomyślnej skleroterapii, ma nawrót objawów choroby hemoroidalnej.

Niektórzy jako technikę niszczącą powiększone wewnętrzne hemoroidy polecają krioterapię. Aplikacja gumowych podwiązek (metoda Barrona) polega na ciasnym zamknięciu nadmiaru śluzówki, tkanki łącznej i naczyń hemoroidalnych. Powstająca blizna umocowuje tkankę łączną do ściany odbytnicy, łagodząc lub likwidując wypadanie - stąd poza 1 i 2 stopniem, metodę z powodzeniem można stosować w 3 stopniu guzków krwawniczych.

Diatermia dwubiegunowa, elektroterapia prądem stałym i fotokoagulacja w podczerwieni polegają natomiast na zamknięciu pęczka naczyniowego powyżej odbytowej strefy przejściowej. Po demarkacji tworzy się owrzodzenie, które włóknieje w miejscu zastosowanego leczenia.

Elektroterapia prądem stałym wymaga czasochłonnych (do 14 min.) aplikacji prądem stałym. Czas i natężenie rosną wraz z zaawansowaniem guzków krwawniczych

Wielokrotne aplikacje do tego samego miejsca notuje się u 30% chorych. Fotokoagulacja w podczerwieni skupia promieniowanie podczerwone z halogenowej lampy poprzez polimerową sondę na jej szczyt. Do podstawy pęczka naczyniowego dostarcza się 0,5-2 sekundowe impulsy energii, które penetrują na około 2,5 mm w głąb tkanki. Najbardziej efektywną metodą są gumowe podwiązki, a pacjenci poddani tej procedurze najrzadziej są następowo leczeni z powodu hemoroidów. Niestety ta grupa chorych jednocześnie zgłaszała najczęściej ból po zabiegu. W konkluzji można przyjąć, że metody nieoperacyjne można traktować jako początkowe procedury z wyboru u chorych z 1 i 2 stopniem hemoroidów oraz wczesnych, niedużych guzków krwawniczych w 3 stopniu (F. H. Wullink, Hemoroidy. Poradnik dla pacjentów, Wydanie I polskie pod redakcją K. Matysiaka, Wrocław 2008, s. 9-13 oraz R. Styliński, M. Majewski, G. Wallner, http://www.pkk.org.pl/lekarz-02.php).

Za najbardziej skuteczne ze wszystkich metod uważane jest leczenie operacyjne, szczególnie dla 3 i 4 stopnia choroby hemoroidalnej. Twórcy niniejszego wynalazku nieoczekiwanie stwierdzili, że zastosowanie ksantohumolu w leczeniu albo zapobieganiu chorób hemoroidalnych pozwala na uzyskanie doskonałych efektów terapeutycznych, włącznie z całkowitą eliminacją wszelkich objawów choroby hemoroidalnej. Tak więc przedmiotem wynalazku jest ksantohumol lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól lub kompleks z metalem do zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych.

Korzystnie ksantohumol jest stosowany miejscowo w postaci maści albo w postaci czopków albo w postaci wlewu doodbytniczego.

Wynalazek dotyczy również kompozycji farmaceutycznej do zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych zawierającej składnik aktywny oraz co najmniej jedną farmaceutycznie dopuszczalną zaróbkę, rozczynnik albo nośnik, która jako składnik aktywny farmaceutycznie zawiera ksantohumol lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól lub kompleks z metalem.

Korzystnie kompozycja jest w postaci maści albo kremu.

Korzystnie kompozycja zawiera ksantohumol w ilości w zakresie od 0,001% wag. do 5,0% wag., korzystniej od 0,01% wag. do 1,0% wag., szczególnie korzystnie od 0,1% wag. do 0,5% wag. ksantohumolu w przeliczeniu na całkowitą masę kompozycji.

W korzystnym rozwiązaniu kompozycja jako farmaceutycznie dopuszczalną zaróbkę zawiera wazelinę białą.

Kompozycja według wynalazku może również być w postaci wlewu doodbytniczego albo czopka.

Ksantohumol jest związkiem naturalnym z grupy prenylowanych chalkonów, którego głównym źródłem są żeńskie kwiatostany Humulus Lupulus. Występuje on też w piwie, jednak w ilościach śladowych (Stevens and Page 2004). Związek ten zbudowany jest z dwóch pierścieni benzenowych (A i B) połączonych ze sobą α,β - nienasyconym układem karbonylowym.

PL 235 226 Β1

Fig. 1 Struktura chemiczna ksantohumolu.

W odróżnieniu od innych składników zawartych w szyszkach chmielu, ksantohumol odznacza się wyższą lipofilnością, co wiąże się z występowaniem w jego strukturze prenylowanego podstawnika (Nowakowska 2007, Vogel and Heilmann 2008). Warto tutaj nadmienić, że w układach biologicznych ugrupowania prenylowe pozwalają licznym wewnątrzkomórkowym molekułom (m.in.: Ras i Rho) na kotwiczenie się w błonie komórkowej decydując o ich właściwym funkcjonowaniu. Podobnie, sugeruje się, że w przypadku ksantohumolu ugrupowania te mogą znacząco modulować aktywność biologiczną tego związku, a co więcej wpływać na jego właściwości fizyko-chemiczne i subkomórkowe rozmieszczenie (Monteghirfo, Tosetti et al. 2008).

Z danych piśmienniczych wynika, że ksantohumol posiada różnorodne właściwości biologiczne, w tym: przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, immunomodulacyjne, antyoksydacyjne, przeciwmutagenne, przeciwzapalne i przeciwnowotworowe (Festa, Capasso et al. 2011, Liu, Hansen et al. 2015). Ostatnio udokumentowano także działanie neuroprotekcyjne oraz zdolność do hamowania resorpcji kości i stymulacji różnicowania osteoblastów (Tobe, Muraki et al. 1997, Yen, Hsu et al. 2012). W chwili obecnej prowadzone są też prace eksperymentalne pod kątem zastosowania ksantohumolu w leczeniu osteoporozy, cukrzycy, chorób sercowo-naczyniowych, neurodegeneracyjnych i nowotworowych, w patogenezie których ważną rolę odgrywa stan zapalny (Miranda, Stevens et al. 2000, Jeong, Han et al. 2011).

Z badań in vitro i in vivo wynika, że ksantohumol redukuje procesy zapalne i oksydacyjne za pośrednictwem różnorodnych mechanizmów. Najważniejsze z nich to: usuwanie wolnych rodników tlenowych i ich reaktywnych form (RTF), hamowanie aktywności cyklooksygenaz (COX I i COX II), obniżanie produkcji prostaglandyn, NO, TNFa, NFkB oraz przeciwdziałanie peroksydacji błonowych fosfolipidów (Miranda, Stevens et al. 2000, Stevens and Page 2004, Nowakowska 2007, Yadav, Prasad et al. 2011). Jako silny antyoksydant i modulator czynników prozapalnych, ksantohumol może hamować powstawanie i wzrost różnych typów nowotworów. W badaniach in vitro ujawniono jego cytotoksyczne i antyproliferacyjne działanie w stosunku do komórek nowotworowych raka piersi (MCF-7), raka okrężnicy (HT-27, HCT-116), raka jajnika (A-2780, SCOV3), raka prostaty (DU145, PC3, LNCa, PBPH1) oraz komórek białaczkowych i glejaka złośliwego (Miranda, Stevens et al. 2000, Monteghirfo, Tosetti et al. 2008, Festa, Capasso et al. 2011). Szerokie spektrum działania przeciwnowotworowego ksantohumolu wynika prawdopodobnie ze zdolności tego związku do wiązania ważnych biologicznie cząsteczek, odpowiedzialnych za proliferację i przeżycie komórek nowotworowych. Do najlepiej poznanych należy wpływ ksantohumolu na syntetazę polimerazy a, topoizomerazę I, fosfatazę alkaliczną, aromatazę, acylotransferazę diacyloglicerolu, białka szlaku sygnałowego MAPK, kinazę FAK, Akt oraz czynniki transkrypcyjne STAT czy NF-kB (Albini, Dell’Eva et al. 2005, Goto, Asai et al. 2005, Lee, Kim et al. 2007). Indukowane ksantohumolem zmniejszenie aktywności tych białek wywołuje plejotropowe efekty komórkowe będące konsekwencją zaburzenia proliferacji, cyklu komórkowego, adhezji i migracji komórek nowotworowych (Iwashita, Kobori et al. 2000, Dorn, Weiss et al. 2010).

Badania przeprowadzone na nowotworowych kulturach komórkowych i modelach zwierzęcych dowiodły, że ksantohumol hamował proliferację i migrację komórek śródbłonka naczyń, tworzenie struktur kapilarnych, a także zmniejszał aktywność czynników proangiogennych. Dowiedziona aktywność biologiczna oraz mała toksyczność ksantohumolu dla zdrowych komórek czyni go bardzo obiecującym środkiem farmaceutycznym w profilaktyce i leczeniu wielu schorzeń i chorób cywilizacyjnych.

Określenie „farmaceutycznie dopuszczalne sole” oznacza sole, które są dopuszczalne z farmaceutycznego punktu widzenia. Szczególnie korzystne są sole z zasadami nieorganicznymi takimi jak sole litu, sole sodu, sole potasu, sole wapnia, sole z aminami organicznymi (np. morfolina i piperydyna) i aminokwasami.

PL 235 226 B1

Ksantohumol tworzy również kompleksy z metalami, zwłaszcza z metalami przejściowymi takimi jak miedź czy cynk. Takie kompleksy ksantohumolu mogą również być stosowane według wynalazku.

Ksantohumol i jego farmaceutycznie dopuszczalne sole mogą występować w różnych postaciach solwatowanych. Mogą być one również przekształcane w hydraty z punktu widzenia zastosowania jako środki farmaceutyczne.

Termin „choroby hemoroidalne” oznacza stany takie jak szczelina odbytu, ropień okołoodbytniczy, hemoroidy czy przetoka odbytu oraz inne dolegliwości hemoroidalne powstające na skutek powiększenia się hemoroidów. Hemoroidy (guzki krwawnicze) ma każdy człowiek, ponieważ stanowią prawidłową strukturę kanału odbytu. Są one wraz z aparatem mięśni zwieraczy odbytu niezbędne do całkowitego uszczelnienia odbytnicy. Hemoroidy nazywa się potocznie hemoroidami dopiero wówczas, gdy wywołują dolegliwości hemoroidalne. Pozostają jednak niezauważone dopóki są normalnej wielkości i bez problemu spełniają swoje funkcje zamykania odbytnicy. (F. H. Wullink, Hemoroidy. Poradnik dla pacjentów. Wydanie I polskie pod redakcją Konrada Matysiaka, Wrocław 2008, s. 10-11).

Kompozycja według wynalazku może być ciekła, półstała oraz stała (np. roztwór, zawiesina, emulsja, krem, maść, żel, pianka, czopek, sprej).

Typowa kompozycja jest przygotowywana poprzez zmieszanie ksantohumolu z nośnikiem, rozczynnikiem albo zaróbką. Odpowiednie nośniki, rozczynniki i zaróbki są dobrze znane fachowcom w dziedzinie i obejmują materiały takie jak węglowodany, woski, rozpuszczalne w wodzie i/albo pęczniejące polimery, materiały hydrofilowe albo hydrofobowe, żelatyna, oleje, rozpuszczalniki, wodę i tym podobne. Zastosowanie konkretnego nośnika, rozczynnika albo zaróbki będzie zależało od zamierzonego sposobu podawania. Rozpuszczalniki są na ogół wybrane w oparciu o rozpuszczalniki uznawane przez fachowców w dziedzinie jako bezpieczne, by były podawane pacjentom. Kompozycje mogą również zawierać jeden albo więcej buforów, środków stabilizujących, środków powierzchniowo czynnych, środków zwilżających, środków smarujących, emulgatorów, środków zawieszających, konserwantów, przeciwutleniaczy, środków matujących, środków poślizgowych, substancji pomagających w przetwarzaniu, barwników, słodzików, środków perfumujących, środków aromatyzujących i innych znanych dodatków dostarczając elegancką prezentację leku albo pomagając w wytwarzaniu produktu farmaceutycznego (tj. leku, preparatu leczniczego, wyrobu medycznego, kosmetyku).

Kompozycja farmaceutyczna do zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych według wynalazku może być wytwarzana za pomocą konwencjonalnych sposobów dobrze znanych w dziedzinie technologii farmaceutycznych. W przypadku maści, do bazy (takiej jak na przykład baza hydrofitowa) w razie potrzeby dodaje się zaróbki takie jak konserwanty np. estry kwasu para-oksyaminobenzoesowego i emulgatory np. laurylosiarczan sodu. Następnie do otrzymanej mieszaniny dodaje się ksantohumol i całość miesza się do uzyskania jednorodnej mieszaniny.

W przypadku czopków, do baz takich jak masło kakaowe dodaje się w razie potrzeby zaróbki takie jak emulgatory, środki zawieszające, konserwanty i tym podobne. Następnie do tak otrzymanej mieszaniny dodaje się ksantohumol i miesza do uzyskania jednorodnej kompozycji. Czopek wytwarza się za pomocą konwencjonalnych sposobów takich jak np. stapianie.

Kompozycja według wynalazku może być korzystnie podawana w postaci maści albo czopków, jednakże inne postacie farmaceutyczne takie jak np. kremy, żele czy spreje mogą również być dogodne dla pacjenta.

Kompozycja według wynalazku może być stosowana miejscowo, korzystnie w postaci maści na miejsca zmienione chorobowo. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca ksantohumol jako składnik aktywny może być podawana raz dziennie albo częściej. Dokładny reżim dawkowania może być z łatwością ustalony w zależności od wieku i wagi pacjenta, jego płci, jego ogólnego stanu zdrowia, stopnia zaawansowania choroby leczonej i częstotliwości oraz sposobu podawania.

Kompozycja farmaceutyczna tu ujawniona może dodatkowo zawierać inne środki farmaceutycznie czynne, które są przydatne w leczeniu chorób hemoroidalnych takie jak środki bakteriobójcze, środki przeciwzapalne, środki znieczulające, hemostatyki, środki polepszające zaburzenia krążenia obwodowego oraz środki polepszające gojenie się ran. Do takich kompozycji można również włączyć środki przeciwbólowe takie jak chlorowodorek prokainy czy chlorowodorek dibukainy.

Przykład realizacji wynalazku:

Przygotowanie maści

Przygotowanie maści polega na rozpuszczeniu określonej masy (w tym przypadku 50 i 100 mg) ksantohumolu o odpowiedniej czystości, w tym przypadku powyżej 98% rozpuszczonego w alkoholu

PL 235 226 B1 etylowym, DMSO lub innych dopuszczalnych rozpuszczalnikach organicznych. Objętość rozpuszczalnika powinna być jak najmniejsza - tak, aby ksantohumol rozpuścił się w całości. W przypadku zastosowania 50 mg ksantohumolu był to 1 ml etanolu. W przypadku 100 mg ksantohumolu zastosowano 2 ml etanolu. Następnie podgrzano 30 g wazeliny białej do osiągnięcia stanu półpłynnego i ciągle mieszając dodano rozpuszczony ksantohumol. Tak otrzymany preparat schładza się do 8°C do zastygnięcia. Do wytwarzania maści można również zastosować inne niż wazelina biała bazy nośne do zawieszenia w nich ksantohumolu, znane w stanie techniki. Ważne jest, aby utworzyła się homogeniczna struktura powstałej maści. Można także zastosować metodę znaną w stanie techniki przygotowania czopków zawierających ksantohumol. Można także stosować ksantohumol we wlewach doodbytniczych.

Zastosowanie ksantohumolu w leczeniu różnych stadiów rozwoju choroby hemoroidalnej

Maść wazelinowa zawierająca 100 mg ksantohumolu została zastosowana u osoby, która od kilku lat prowadziła leczenie przechodząc kolejne stopnie zaawansowania choroby 1-3. Postęp choroby hemoroidalnej doprowadził tę osobę do zagrażającej życiu anemii, co wykazywały kolejna badania lekarskie. Przed poddaniem leczeniu za pomocą preparatu według wynalazku u pacjenta przeprowadzono zabieg oparty na metodzie Barrona, która polega na zakładaniu za pomocą specjalnego aplikatora gumowych opasek na podstawę żylaka (inaczej guzka krwawniczego, hemoroida). Efektem założenia opaski jest niedokrwienie żylaka, co prowadzi do jego degeneracji i odpadnięcia wraz z opaską po kilku dniach. Zabieg ten okazał się mało skuteczny, gdyż po miesiącu nastąpił nawrót choroby. Następni e jako kolejną metodę leczenia zastosowano elektrokoagulację (ang. RFA, radiofrequency ablation). Leczenie polegało na zastosowaniu prądu o mocy 60W, który uszkadza tkankę u podstawy guzka. Przeprowadzony zabieg elektrokoagulacji spowodował poprawę stanu na około 6 miesięcy. Po tym czasie rozpoczął się nawrót choroby hemoroidalnej i pacjent otrzymał skierowanie do szpitala na zabieg operacyjny.

Maść na bazie białej wazeliny zawierającą 100 mg ksantohumolu w 30 g białej wazeliny zastosowano poprzez aplikację na zmienione chorobowo miejsca dwa razy dziennie. Stwierdzono, że już po trzech dniach stosowania całkowicie ustało krwawienie podczas defekacji. 3 stopień guzków, czyli guzki wypadające przy parciu i wymagające mechanicznego wprowadzenia, po dwóch tygodniach stosowania maści (dwa razy dziennie) przerodziły się w 2 stopień, czyli guzki wypadające przy parciu, lecz samoistnie chowające się, bez krwawienia. Po miesiącu stosowania maści z ksantohumolcm i ten problem także zniknął. W ciągu dwóch lat po zakończeniu terapii maścią według wynalazku zdarzyły się przypadki jedynie bardzo lekkiego plamienia. Jednakże ponowne zastosowanie maści według wynalazku całkowicie wyeliminowało problem. Ten przykład wskazuje na bardzo wysoką skuteczność maści zawierającej ksantohumol według wynalazku. Ponadto maść według wynalazku stosowano u siedmiu osób z różnymi stopniami zaawansowania choroby (od 1 do 3). Stosowano dawki 50 mg oraz 100 mg ksantohumolu w 30 g białej wazeliny w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Wszyscy raportowali wysoką skuteczność maści.

Reasumując, ksantohumol zastosowany do leczenia lub zapobiegania chorobom hemoroidalnym oraz profilaktyki chorób hemoroidalnych wykazuje znakomite działanie lecznicze powodując stopniowe cofnięcie się objawów choroby hemoroidalnej aż do całkowitego ich zaniku.

Claims (13)

1. Ksantohumol lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól lub kompleks z metalem do zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych.

2. Ksantohumol do zastosowania według zastrz. 1, znamienny tym, że jest stosowany miejscowo w postaci maści.

3. Ksantohumol do zastosowania według zastrz. 1, znamienny tym, że jest stosowany miejscowo w postaci czopków.

4. Ksantohumol do zastosowania według zastrz. 1, znamienny tym, że jest stosowany w postaci wlewu doodbytniczego.

5. Kompozycja farmaceutyczna do zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu i profilaktyce chorób hemoroidalnych zawierająca składnik aktywny oraz co najmniej jedną farmaceutycznie dopuszczalną zaróbkę, rozczynnik albo dowolny nośnik, znamienna tym, że jako składnik

PL 235 226 B1 aktywny farmaceutycznie zawiera ksantohumol lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól lub kompleks z metalem.

6. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 5, znamienna tym, że jest w postaci maści.

7. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 5, znamienna tym, że jest w postaci kremu.

8. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 6 albo 7, znamienna tym, że zawiera ksantohu- mol w ilości w zakresie od 0,001% wag. do 5,0% wag. ksantohumolu w przeliczeniu na całkowitą masę kompozycji.

9. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 8, znamienna tym, że zawiera ksantohumol w ilości w zakresie od 0,01% wag. do 1,0% wag. ksantohumolu w przeliczeniu na całkowitą masę kompozycji.

10. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 9, znamienna tym, że zawiera ksantohumol w ilości w zakresie od 0,1% wag. do 0,5% wag. ksantohumolu w przeliczeniu na całkowitą masę kompozycji do zastosowania.

11. Kompozycja do zastosowania według jednego z zastrz. 5-10, znamienna tym, że jako farmaceutycznie dopuszczalna zaróbkę zawiera wazelinę.

12. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 5, znamienna tym, że jest w postaci wlewu doodbytniczego.

13. Kompozycja do zastosowania według zastrz. 5, znamienna tym, że jest w postaci czopka.