PL213698B1 - Kompozycje farmaceutyczne zawierajace fenyloacetyloglutamine lub fenyloacetyloizoglutamine lub octan fenylu oraz zastosowania kompozycji farmaceutycznych - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku są kompozycje farmaceutyczne oraz zastosowania takich kompozycji farmaceutycznych do wytwarzania leków do leczenia chorób nowotworowych.

Tło wynalazku

1. Dziedzina wynalazku

Niniejszy wynalazek dotyczy ogólnie dziedziny leczenia chorób nowotworowych, a zwłaszcza dotyczy on kompozycji farmaceutycznych odpowiednich do dożylnego podawania wysokostężonych roztworów fenyloacetyloglutaminy i fenyloacetyloizoglutaminy albo fenyloacetyloglutaminy i octanu fenylu, albo ich soli i pochodnych, przy wysokich szybkościach infuzji i przy wysokich wielkościach dawek.

2. Opis pokrewnego stanu techniki

Badania nad czynnikami wzrostu i inhibitorami wzrostu w czasie ostatnich trzydziestu lat wskazują na możliwe istnienie układu obronnego w organizmie ludzkim, uzupełniającego układ immunologiczny. Ten układ obronny różnicujących induktorów i regulatorów ekspresji onkogenów i ekspresji genów tłumiących nowotwory można nazwać biochemicznym układem obronnym albo BDS. O ile głównym celem układu immunologicznego jest ochrona organizmu przed inwazją z zewnątrz, to głównym celem BDS jest ochrona organizmu przed komórkami wadliwymi. Choroby nowotworowe u ludzi (raki, nowotwory złośliwe i łagodne) są przykładami chorób, które można zwalczać za pomocą BDS.

Jedną z klas związków, które dostarczają związków BDS, są naturalnie występujące analogi aminokwasów i kwasów karboksylowych.

Nie ograniczając się do konkretnej teorii, mechanizmem obrony przed rakiem za pomocą naturalnie występujących analogów aminokwasów może być indukcja różnicowania, sprzężenie glutaminy w celu zahamowania wzrostu komórek rakowych, zmniejszenie ekspresji onkogenów, takich jak ras, albo zwiększenie ekspresji genów detoksykacyjnych, takich jak GSTP1 i GSTM1, oraz genów tłumiących nowotwory, takich jak p53, gen siatkówczaka i gen nerwiakowłókniakowatości typu 1, prawdopodobnie przez zmniejszenie metylowania genów hipermetylowanych. Bez względu na szczegółowy mechanizm działania, naturalnie występujące analogi aminokwasów są znane z indukowania nieprawidłowych komórek, podlegających końcowemu różnicowaniu i śmierci na skutek zaprogramowanej śmierci komórek. Inaczej niż w przypadku martwicy związanej z chemoterapią albo terapią radiacyjną, umierające komórki są stopniowo usuwane i zastępowane przez komórki prawidłowe, co prowadzi do wyzdrowienia narządu i przywrócenia jego funkcjonowania.

Badania nad naturalnie występującymi analogami aminokwasów jako potencjalnymi środkami przeciwrakowymi, nazywanymi dalej ogólnie antyneoplastonami, rozpoczęły się w roku 1967 na podstawie obserwacji znacznych niedoborów zawartości peptydów w surowicy pacjentów chorych na raka. W latach 80. XX wieku o wydzieleniu frakcji antyneoplastonowych z ludzkiego moczu i wykorzystaniu ich do leczenia raka u ludzi doniósł Burzynski (patent USA, nr 4470970). Wśród kompozycji opublikowanych jako środki do leczenia raka znajdował się (a) 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion i (b) mieszanina fenylooctanu sodu i fenyloacetyloglutaminy w stosunku 4:1 wagowo. Kompozycja (b) może być poniżej określana jako antyneoplaston AS2-1 albo po prostu AS2-1. Stwierdzono, że 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion hydrolizuje pod działaniem wodorotlenku sodu po rozpuszczeniu i zobojętnieniu do fenyloacetyloglutaminy i fenyloacetyloizoglutaminy w stosunku 4:1.

Sporządzono preparaty powyższych kompozycji; wykazywały one aktywność przedkliniczną. 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion miał działanie cytostatyczne na hodowaną linię ludzkich komórek raka piersi, MDA-MB-231. Zależne od dawki zahamowanie krzywych wzrostu linii komórkowych KMCH-1, KYN-1 i KIM-1, chłoniaka Nb2 szczura i ludzkiego gruczolakoraka okrężnicy obserwowano także po podaniu 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodionu.

Prowadzono doświadczenia in vivo, w których 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion albo A10 podawano myszom, którym wszczepiono komórki S180 albo komórki ludzkiego raka piersi R-27. W doświadczeniu z S180 poziomy cAMP w wątrobach i nowotworach leczonych myszy były po podaniu 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodionu znacznie wyższe niż u myszy kontrolnych. W doświad₃ czeniu z R-27 po wstrzyknięciu A10 obserwowano zahamowanie wchłaniania ³H-TdR i zahamowanie krzywej wzrostu.

AS2-1 albo kwas fenylooctowy dawały zależną od dawki inhibicję wzrostu linii komórkowej raka płuc HBL-100 i Ki-1, a także promowały końcowe różnicowanie albo odwrócenie fenotypu linii komóPL 213 698 B1 rek ludzkich białaczki promielocytowej HL-60, przewlekłej białaczki limfocytowej, nerwiaka płodowego, włókniakomięsaka u myszy albo szczurów V7T, opornego na leczenie hormonalne gruczolakoraka stercza PC3, gwiaździaka, cewiaka nerwowego, czerniaka złośliwego i raka jajników. AS2-1 albo kwas fenylooctowy powodowały przekształcanie adipocytów w hodowanych przedrakowych komórkach mezenchymalnych 10T1/2 i wzmagały wytwarzanie hemoglobiny w komórkach choroby di Gugliemo K562. Ponadto i w odróżnieniu od aktualnych wtedy standardowych środków terapeutycznych, takich jak 5-aza-2-deoksycytydyna, kwas fenylooctowy nie powodował progresji nowotworu w przedzłośliwych komórkach C3H 10 T1/2.

Przedkliniczne badania toksykologiczne wykazały, że dawka LD50 dla A10 u myszy wynosiła 10,33 g/kg/dobę. Autopsja zwierząt, które nie przeżyły, ujawniła ogólne przekrwienie trzewi, obrzęk płuc i zmiany krwotoczne w pęcherzykach. Zwierzęta, które przeżyły badanie, były przy autopsji identyczne ze zwierzętami kontrolnymi. Badania nad toksycznością chroniczną nie ujawniły żadnych ujemnych skutków po 180 dniach.

Dawka LD50 wynosiła w przypadku myszy 2,83 g/kg/dobę. Autopsja zwierząt, które nie przeżyły, ujawniła ogólne przekrwienie trzewi, obrzęk płuc i zmiany krwotoczne w pęcherzykach, jak również plamki Tardieu i przekrwienie grasicy. Badania nad toksycznością przewlekłą z zastosowaniem dawki do 1,11 g/kg/dobę nie ujawniły żadnych ujemnych skutków po 365 dniach.

Zaobserwowano, że A10 i AS2-1 nie są mutagenne w teście Amesa, zaś A10 nie był teratogenny wobec płodów szczurów.

Warte wzmianki odnośnie badań toksykologicznych jest to, że fenyloacetyloglutamina, składnik AS2-1, a także produkt rozkładu 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodionu, normalnie nie występuje u myszy, lecz normalnie występuje u ludzi. Sugeruje to, że ludzie mogą wykazywać większą tolerancję zarówno względem A10, jak i AS2-1 niż myszy, a stąd możliwe byłyby u ludzi większe dawki obydwóch kompozycji. Ta sugestia jest dokładnie zgodna z poniższym ujawnieniem.

W badaniach nad toksycznością u ludzi w próbach klinicznych fazy I dożylne podawanie A10 w dawkach do 2,21 g/kg/dobę było związane z minimalnymi skutkami ubocznymi, włącznie z reakcją gorączkową, bólem mięśni i stawów, skurczem mięśni w gardle, krótkotrwałym bólem brzucha i pojedynczymi przypadkami nudności, zawrotów głowy i bólu głowy (Drugs Exptl. Clin. Res. 1986, 12, dodatek 1, 47-55).

Doustne podawanie AS2-1 w dawkach do 238 mg/kg/dobę było związane z przejściowym niewielkim spadkiem liczby białych krwinek u jednego z pacjentów. Wstrzykiwanie AS2-1 w dawkach do 160 mg/kg/dobę było związane z minimalnymi skutkami ubocznymi, włącznie z nieznacznymi nudnościami i wymiotami, alergiczną reakcją skóry, umiarkowanym zwiększeniem ciśnienia krwi, reakcją gorączkową, niewielkim spadkiem liczby białych krwinek (jeden pacjent na każdy skutek uboczny) i niewielką nierównowagą elektrolitów u trzech pacjentów.

Próby kliniczne wykazały, że 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion, A10 i AS2-1 okazały się skuteczne przy leczeniu raka. Burzynski i wsp. (Drugs Exptl. Clin. Res. 12, dodatek 1, 25-35 (1986)) podał, że podany dożylnie roztwór antyneoplastonu AS2-1 (100 mg/ml związków czynnych) wstrzykiwano pacjentom w dawkach nie większych niż 0,16 g/kg/dobę. Z 21 przypadków choroby nowotworowej zaobserwowano sześć pełnych remisji, dwie częściowe remisje, siedem stabilizacji i sześć przypadków choroby postępującej.

Prowadzono próby kliniczne fazy II, w których pacjentów cierpiących na gwiaździaki poddawano infuzji z użyciem A10 (100 mg/ml) w dawkach od 0,5 do 1,3 g/kg/dobę albo za pomocą AS2-1 (100 mg/ml) w dawkach od 0,2 do 0,5 g/kg/dobę w ciągu 67 do 706 dni (w: Recent Advances in Chemotherapy, Adam, D., red., Monachium: Futuramed, 1992). Spośród 20 u czterech stwierdzono całkowitą odpowiedź na leczenie, u dwóch częściową, u dziesięciu stabilizację i u czterech chorobę postępującą.

U Samide, patent amerykański nr 5605930, w leczeniu raka u ludzi stosowano sam fenylooctan sodu, który podawano w dawkach nie większych niż 0,3 g/kg/dobę. Obserwowano jednak pewną liczbę wad, takich jak niskie stężenia, szybkości przepływu i dawki roztworów dożylnych.

Po pierwsze Burzynski i wsp. (Drugs Exptl. Clin. Res. 12, dodatek 1, 11-16 (1986)) donosili o całkowitym zmniejszeniu kolonii nowotworowych linii komórkowych HBL-100 i Ki nr 1 za pomocą 5,0 mg/ml kwasu fenylooctowego albo antyneoplastonu AS2-1. Podobnie stagnację krwinek białych w naczyniach włosowatych obserwowano w przypadku linii komórek raka piersi u ludzi MDA-MB-231 stosując 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion o stężeniu 2,0 mg/ml i AS2-1 o stężeniu 3,0 mg/ml. Jednak 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion jest słabo rozpuszczalny w wodzie i gdy jest podawany doustnie szczurom, maksymalny poziom w osoczu wynosi w przybliżeniu 0,2 mg/ml, czyli

PL 213 698 B1 w przybliżeniu 10-krotnie mniej niż stężenie cytostatyczne obserwowane w doświadczeniach z hodowlą tkanek. W typowych warunkach podawania antyneoplastonu AS2-1 maksymalne poziomy kwasu fenylooctowego w osoczu wynoszą w przybliżeniu 0,43 mg/ml, czyli w przybliżeniu 7-krotnie mniej niż stężenie cytostatyczne obserwowane w doświadczeniach z hodowlą tkanek. Tak więc zarówno 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion, jego produkty hydrolizy, jak i AS2-1, są szybko usuwane in vivo.

Także w czasie wchłaniania antyneoplastonów przez tkankę nowotworową wytwarza się gradient stężenia pomiędzy strefą zewnętrzną tkanki nowotworowej, w której stężenie antyneoplastonu jest równe stężeniu w osoczu, a punktem albo punktami w strefie wewnętrznej tkanki nowotworowej, w której stężenie antyneoplastonu jest minimalne i może być równe zeru. Stosunkowo niskie stężenia środków przeciwrakowych w osoczu prowadzą zatem do tego, że pewna wewnętrzna część tkanki nowotworowej unika znaczącego wchłaniania środka przeciwrakowego i pozostaje w swoim stanie rakowym.

Po drugie, podawanie roztworu zawierającego produkty hydrolizy 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodionu przy niskich szybkościach infuzji od 2,5 do 84 ml na godzinę daje często w wyniku zwiększenie poziomów produktów odpadowych w osoczu. Przykładem produktu odpadowego, którego poziom jest zwiększony, jest kwas moczowy. To zwiększenie zakłóca leczenie wymagając zmniejszenia dawki albo przerwania leczenia i podania dodatkowych leków, na przykład allopurynolu, w celu obniżenia poziomu produktów ubocznych, na przykład kwasu moczowego.

Jest więc pożądane, aby były dostępne preparaty kompozycji farmaceutycznych analogów aminokwasowych o aktywności przeciwnowotworowej do podawania dożylnego, przy czym preparaty dożylne zapewniają wysokie stężenia związku albo związków czynnych w osoczu, aby zapewnić pełne wniknięcie do nowotworów skutecznych ilości związku albo związków czynnych. Pożądane jest także, aby takie preparaty dożylne nie prowadziły do podwyższonych poziomów produktów odpadowych w osoczu.

Streszczenie wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja farmaceutyczna zawierająca w roztworze wodnym:

a) związek o wzorze I:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza H, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl; a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4; i

b) związek o wzorze III:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; a R2 wybrany jest ze wzoru II; przy czym związek o wzorze I zawarty jest w stosunku wagowym 4:1 w stosunku do związku o wzorze III, charakteryzująca się tym, że połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze III wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml.

PL 213 698 B1

Korzystnie w powyższej kompozycji w związku o wzorze I M oznacza wodór albo sód; n jest równe 0; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH; i w której w związku o wzorze III M oznacza wodór albo sód; n jest równe 0; R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; a R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH.

Korzystnie w powyższej kompozycji związek o wzorze I stanowi fenyloacetyloglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole, a związek o wzorze III stanowi fenyloacetyloizoglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Korzystniej w powyższej kompozycji połączone stężenie wynosi 300 mg/ml.

Korzystnie powyższa kompozycja zawiera fenyloacetyloglutaminę albo fenyloacetyloizoglutaminę i wodę w ilości wystarczającej do utworzenia wodnego roztworu o stężeniu od 200 mg/ml do 350 mg/ml.

Przedmiotem wynalazku jest także kompozycja farmaceutyczna zawierająca: a) związek o wzorze IV:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl; a n jest równe 0, 1, 2, 3 albo 4; i

b) związek o wzorze III:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza H, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; a R2 wybrany jest ze wzoru II; przy czym związek o wzorze IV i związek o wzorze III są zawarte w stosunku wagowym 4:1, charakteryzująca się tym, że połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze III wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml;

przy czym w związku o wzorze IV n jest równe 0; M oznacza wodór albo sód; R oznacza H albo C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH; a w związku o wzorze III M oznacza H albo Na; n jest równe 0; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; a R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH.

Korzystnie w powyższej kompozycji związek o wzorze IV stanowi kwas fenylooctowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole, a związek o wzorze III stanowi fenyloacetyloizoglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Korzystnie w powyższej kompozycji połączone stężenie wynosi 80 mg/ml.

Przedmiotem wynalazku jest też kompozycja farmaceutyczna zawierająca wodny roztwór związku o wzorze IV:

PL 213 698 B1

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-2)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony (C6-12)-aryl albo hydroksyl; a n jest równe 0, 1, 2, 3 albo 4; charakteryzująca się tym, że stężenie związku o wzorze IV wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml.

Korzystnie w powyższej kompozycji związek o wzorze IV stanowi kwas fenylooctowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Korzystniej w powyższej kompozycji związek o wzorze IV stanowi związek prekursorowy kwasu fenylooctowego, a zwłaszcza związek o wzorze IV stanowi kwas fenylomasłowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Przedmiotem wynalazku jest ponadto zastosowanie dowolnej z kompozycji farmaceutycznej określonych w powyżej zawierających związek po wzorze I i związek o wzorze III, do wytwarzania leku do leczenia choroby nowotworowej:

a) poprzez infuzję z szybkością infuzji od 100 ml/godz. do 400 ml/godz., zwłaszcza od 250 ml/godz. do 300 ml/godz;

b) w dawce od 0,6 g/kg/dzień do 25 g/kg/dzień, zwłaszcza od 5,0 g/kg/dzień do 12,0 g/kg/dzień.

Przedmiotem wynalazku jest również zastosowanie kompozycji farmaceutycznej zawierającej: a) związek o wzorze IV:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl; a n jest równe 0, 1, 2, 3 albo 4; i

b) związek o wzorze I:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza H, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)PL 213 698 B1

-alkilu; a R2 wybrany jest ze wzoru II; przy czym związek o wzorze IV i związek o wzorze I są zawarte w stosunku wagowym 4:1; i

c) wodę w ilości wystarczającej do utworzenia wodnego roztworu związku o wzorze IV i związku o wzorze I, w którym połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze I wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml;

do wytwarzania leku do leczenia choroby nowotworowej, przy czym lek jest odpowiedni do podawania z szybkością infuzji wynoszącą od 100 ml/godz.

do 400 ml/godz; i przy czym w związku o wzorze IV n jest równe 0; M oznacza wodór albo sód; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH; a w związku o wzorze I M oznacza wodór albo sód; n jest równe 0; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; a R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH.

Korzystnie w powyższym zastosowaniu związek o wzorze IV stanowi kwas fenylooctowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole, a związek o wzorze I stanowi fenyloacetyloglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Przedmiotem wynalazku jest także zastosowanie dowolnej z kompozycji farmaceutycznych określonych powyżej, zawierających związek o wzorze IV i ewentualnie związek o wzorze III, do wytwarzania leku do leczenia choroby nowotworowej:

a) poprzez infuzję z szybkością infuzji od 100 ml/godz. do 400 ml/godz., zwłaszcza od 250 ml/godz. do 300 ml/godz;

b) w dawce od 0,1 g/kg/dzień do 2,6 g/kg/dzień, zwłaszcza od 0,2 g/kg/dzień do 0,9 g/kg/dzień.

Zgodnie z wynalazkiem opisano sposób leczenia choroby nowotworowej, w tym raka, obejmujący podawanie pacjentowi kompozycji farmaceutycznej, przy czym kompozycja farmaceutyczna zawiera związek fenyloacetyloglutaminowy o wzorze I i związek fenyloacetyloizoglutaminowy o wzorze III. Stosunek wagowy związku o wzorze I do związku fenyloacetyloizoglutaminowego o wzorze III wynosi 4:1.

Wzór I przedstawia struktura:

przy czym R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu albo niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest z grupy składającej się z (C6-12)-arylu i podstawionego arylu, M oznacza wodór, kation solotwórczy, taki jak sód, potas albo amon, dietanoloaminę, cykloheksyloaminę, naturalnie występujący aminokwas o ciężarze cząsteczkowym mniejszym niż 500 kD, niższy (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl, a n jest równe 0-5. M oznacza w szczególności wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl. M oznacza zwłaszcza wodór albo sód, n oznacza 0, R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7, a R2 oznacza aryl wybrany z grupy składającej się ze wzoru II:

wzór II

w którym X oznacza fluorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl, a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4. R2 zwłaszcza oznacza fenyl albo jest wybrany z grupy o wzorze II, w którym X wybrany jest z grupy składającej się z Cl, F albo OH. R2 oznacza w szczególności fenyl albo chlorek fenylu. Związek o wzorze I można stosować w postaci mieszaniny racemicznej albo w postaci oddzielnych izomerów optycznych albo ich połączenia.

PL 213 698 B1

Wzór III przedstawia struktura:

w której R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu albo niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest z grupy składającej się z (C6-12)-arylu i podstawionego arylu, M oznacza wodór, kation solotwórczy, taki jak sód, potas albo amon, dietanoloaminę, cykloheksyloaminę, naturalnie występujący aminokwas o ciężarze cząsteczkowym mniejszym niż 500 kD, niższy (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl, a n oznacza 0-5. M zwłaszcza oznacza wodór albo sód, n oznacza 0, R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7, a R2 oznacza (C6-12)-aryl albo podstawiony aryl wybrany z grupy składającej się ze wzoru II, w którym X oznacza fluorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl, a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4. R2 w szczególności oznacza fenyl albo podstawiony aryl o wzorze II, w którym X wybrany jest z grupy składającej się z Cl, F i OH. R2 oznacza zwłaszcza fenyl albo chlorek fenylu. Podobnie związek o wzorze III można stosować w postaci mieszaniny racemicznej albo w postaci oddzielnych izomerów optycznych albo jakiegokolwiek ich połączenia.

W kompozycji połączone stężenie związku fenyloacetyloglutaminowego o wzorze I i związku fenyloacetyloizoglutaminowego o wzorze III w roztworze wodnym wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml, a kompozycję podaje się z szybkością infuzji od 2,5 ml/h do 400 ml/h, korzystnie od 100 ml/h do 400 ml/h.

Przedmiotem wynalazku jest też zastosowanie pozwalające na leczenie choroby nowotworowej przez podawanie kompozycji farmaceutycznej, przy czym kompozycja farmaceutyczna zawiera kwas fenylooctowy o wzorze IV:

wzór IV

w którym R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu albo niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest z grupy składającej się z (C6-12)-arylu i podstawionego arylu, M oznacza wodór, kation solotwórczy, taki jak sód, potas albo amon, dietanoloaminę, cykloheksyloaminę, naturalnie występujący aminokwas o ciężarze cząsteczkowym mniejszym niż 500 kD, niższy (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl, a n oznacza 0-5. M w szczególności oznacza wodór albo sód, n oznacza 0, R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7, a R2 oznacza aryl wybrany z grupy składającej się ze wzoru II, w którym X oznacza fluorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl, a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4. R2 w szczególności oznacza fenyl albo podstawiony aryl o wzorze II, w którym X wybrany jest z grupy składającej się z Cl, F i OH. R2 oznacza zwłaszcza fenyl albo chlorek fenylu.

W innym przykładzie wykonania stosunek wagowy związku o wzorze IV do związku o wzorze I wynosi 4:1, zazwyczaj w roztworze wodnym. W kompozycji połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze IV wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml, a kompozycję podaje się z szybkością infuzji od 2,5 ml/h do 400 ml/h, a korzystnie od 100 ml/h do 400 ml/h.

W jeszcze innym przykładzie wykonania kompozycja farmaceutyczna zawiera związek o wzorze IV w stosunku wagowym 4:1 względem związku o wzorze III, w której połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze III wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml, a kompozycję podaje się z szybkością dyfuzji od 2,5 ml/h do 400 ml/h, a korzystnie od 100 ml/h do 400 ml/h.

Te szybkości przepływu są znacznie wyższe od jakiegokolwiek przepływu znanego poprzednio w przypadku środków przeciwrakowych. Wysokie szybkości przepływu są korzystne przy leczeniu raka, ponieważ umożliwiają osiągnięcie stężeń związków czynnych antyneoplastonu A10 we krwi w przybliżeniu dwa razy wyższe niż w przypadku konwencjonalnych niższych szybkości infuzji. Wysokie szybkości przepływu umożliwiają osiągnięcie we krwi stężeń, które są porównywalne ze stężeniaPL 213 698 B1 mi, o których wiadomo, że mają aktywność przeciwrakową w hodowli tkankowej, a także umożliwiają wyższą penetrację tkanki nowotworowej. Wysokie szybkości przepływu są zatem przy leczeniu raka bardziej skuteczne niż niższe szybkości infuzji.

Opis przykładów wykonania

Stosowane tu określenie antyneoplaston A10 oznacza mieszaninę soli sodowych fenyloacetyloglutaminy i fenyloacetyloizoglutaminy w stosunku 4:1.

Stosowane tu określenia antyneoplaston AS2-1 i AS2-1 oznaczają mieszaninę soli sodowych kwasu fenylooctowego i fenyloacetyloglutaminy w stosunku 4:1.

Stosowane tu określenie pacjent obejmuje ludzi i zwierzęta.

Wynalazek zostanie dalej opisany pod kątem korzystnych przykładów wykonania znanych w momencie dokonywania niniejszego zgłoszenia, które obejmują najlepszy, aktualnie brany pod uwagę sposób postępowania przy wytwarzaniu i stosowaniu kompozycji farmaceutycznych według niniejszego wynalazku w sposobach według niniejszego wynalazku.

A. Otrzymywanie kompozycji farmaceutycznych

Kompozycje farmaceutyczne według niniejszego wynalazku zawierają w jednym z przykładów wykonania związek o wzorze I:

wzór I

w którym R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu albo niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest z grupy składającej się z (C6-12)-arylu i podstawionego arylu, M oznacza wodór, kation solotwórczy, taki jak sód, potas albo amon, dietanoloaminę, cykloheksyloaminę, naturalnie występujący aminokwas o ciężarze cząsteczkowym mniejszym niż 500 kD, niższy (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl, a n jest równe 0-5. M oznacza w szczególności wodór albo sód, n oznacza 0, R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7, a R2 oznacza (C6-12)-aryl wybrany z grupy składającej się ze wzoru II:

wzór II

w którym X oznacza fluorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl, a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4. R2 oznacza w szczególności fenyl albo podstawiony aryl wybrany z grupy o wzorze II, w którym X wybrany jest z grupy składającej się z Cl, F i OH. R2 oznacza zwłaszcza fenyl albo chlorek fenylu.

Związek o wzorze I występuje w stosunku 4:1 wagowo względem związku o wzorze III: wzór III

w którym R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższy (C1-6)-alkoksylu albo niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest z grupy składającej się z (C6-12)-arylu i podstawionego arylu, M oznacza wodór, kation solotwórczy, taki jak sód, potas albo amon, dietanoloaminę, cykloheksyloaminę albo naturalnie występujący aminokwas o ciężarze cząsteczkowym mniejszym niż 500 kD, (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl, a n oznacza 0-5. M oznacza w szczególności wodór albo sód, n oznacza 0, R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej

PL 213 698 B1 się z H, CH3, CH3O-, C2H5 i C3H7, a R2 oznacza aryl wybrany z grupy składającej się ze wzoru II, w którym X oznacza fluorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl, a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4. R2 oznacza w szczególności fenyl albo podstawiony aryl o wzorze II, w którym X wybrany jest z grupy składającej się z Cl, F i OH. R2 oznacza zwłaszcza fenyl albo chlorek fenylu.

W kompozycji połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze III wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml. W korzystnym zastosowaniu wynalazku, związkiem o wzorze I jest fenyloacetyloglutamina lub jej sole, dopuszczalne farmaceutycznie, związkiem o wzorze III jest fenyloacetyloizoglutamina lub jej sole dopuszczalne farmaceutycznie a połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze III wynosi 300 mg/ml.

Typowo stosować można mieszaninę racemiczną każdego związku, przy czym jednak stosować można także oddzielne izomery optyczne.

W drugim przykładzie wykonania kompozycje farmaceutyczne zawierają wodny roztwór związku o wzorze IV:

wzór IV

w którym R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu albo niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest z grupy składającej się z (C6-12)-arylu i podstawionego arylu, M oznacza wodór, kation solotwórczy, taki jak sód, potas albo amon, dietanoloaminę, cykloheksyloaminę, naturalnie występujący aminokwas o ciężarze cząsteczkowym mniejszym niż 500 kD, (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl, a n oznacza 0-5. M w szczególności oznacza wodór albo sód, n oznacza 0, R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7, a R2 oznacza aryl wybrany z grupy składającej się ze wzoru II, w którym X oznacza fluorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, cykloalkil, cykloalkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl, a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4. R2 oznacza w szczególności fenyl albo podstawiony aryl o wzorze II, w którym X wybrany jest z grupy składającej się z Cl, F i OH. R2 oznacza zwłaszcza fenyl albo chlorek fenylu.

Związek o wzorze IV występuje w stosunku wagowym 4:1 względem związku o wzorze I, a w kompozycji połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze IV wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml.

Inny przykład wykonania pozwala na podawanie kompozycji farmaceutycznych zawierających związki o wzorze IV i wzorze I przy szybkości infuzji od 100 ml/h do 400 ml/h. W korzystnym przykładzie wykonania wynalazku kompozycje farmaceutyczne podawane są przy szybkości infuzji od 250 ml/h do 300 ml/h, z odpowiednią częstością, pozwalającą uzyskać poziom dawki od 0,1 g/kg/dobę do 2,6 g/kg/dobę. Korzystniejszym nawet rozwiązaniem jest podawanie farmaceutycznej kompozycji przy szybkości od 250 ml/h do 300 ml/h, z odpowiednią częstością, pozwalającą uzyskać poziom dawki od 0,2 g/kg/dobę do 0,9 g/kg/dobę.

W korzystnym przykładzie wykonania wynalazku związkiem o wzorze IV jest kwas fenylooctowy lub jego, farmaceutycznie dopuszczalne sole oraz związkiem o wzorze I jest fenyloacetyloglutamina lub jej farmaceutycznie dopuszczalne sole a połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze I wynosi 80 mg/ml.

W jeszcze innym przykładzie wykonania wynalazku związek o wzorze IV występuje w stosunku wagowym 4:1 względem związku o wzorze III, a w kompozycji połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze III wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml.

W korzystnym aspekcie wynalazku związkiem o wzorze IV jest kwas fenylooctowy lub jego farmaceutycznie dopuszczalne sole, związkiem o wzorze III jest fenyloacetyloizoglutamina lub jej dopuszczalne farmaceutycznie sole a połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze III wynosi 80 mg/ml.

W kolejnych przykładach wykonania wynalazku kompozycja farmaceutyczna zawiera roztwór związku o wzorze I lub związku o wzorze III. W jednym z przykładów wykonania wynalazku kompozycja farmaceutyczna zawiera fenyloacetyloglutaminę lub jej dopuszczalne farmaceutycznie sole, w roztworze o stężeniu od 200 mg/ml do 350 mg/ml. W innym aspekcie tego wykonania wynalazku

PL 213 698 B1 kompozycja farmaceutyczna zawiera fenyloacetyloizoglutaminę lub jej dopuszczalne farmaceutycznie sole, w roztworze o stężeniu od 200 mg/ml do 350 mg/ml. W szczególnie zalecanych rozwiązaniach wynalazku, roztwory są roztworami wodnymi.

W innych przykładach wykonania wynalazku kompozycja farmaceutyczna zawiera wodne roztwory związku o wzorze IV, w którym związek o wzorze IV obecny jest w stężeniu od 70 mg/ml do 150 mg/ml. W jednym z aspektów tego przykładu wykonania wynalazku związek o wzorze IV jest prekursorem kwasu fenylooctowego, takim jak kwas fenylomasłowy lub jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.

Korzystnymi związkami o wzorze I są fenyloacetyloglutamina i sól sodowa fenyloacetyloglutaminy oraz ich izomery optyczne, związkiem o wzorze III fenyloacetyloizoglutamina i sól sodowa fenyloacetyloizoglutaminy, związku o wzorze IV - kwas fenylooctowy i fenylooctan sodu.

Fenyloacetyloglutaminę można wydzielić z ludzkich płynów ustrojowych, na przykład z moczu, albo można ją syntezować sposobami znanymi w dziedzinie, na przykład przez traktowanie kwasu fenylooctowego węglanem N,N'-disukcynimidylu w acetonitrylu, a następnie w reakcji z L-glutaminą w obecności NaHCO3 w mieszaninie acetonitryl/woda w stosunku 1:1. Fenyloacetyloglutaminę można syntezować także drogą reakcji chlorku fenyloacetylu z L-glutaminą w obecności NaHCO3 w roztworze wodnym. Jeszcze inny sposób syntezy, jaki można zastosować, polega na traktowaniu 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodionu wodorotlenkiem sodu.

Fenyloacetyloizoglutaminę można syntezować drogą reakcji chlorku fenyloacetylu z L-glutaminą, w wyniku czego otrzymuje się fenyloacetyloglutaminę, a następnie ogrzewania jej pod zmniejszonym ciśnieniem w 160°C, w wyniku czego otrzymuje się 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion, który można następnie traktować wodorotlenkiem sodu. Także fenyloacetyloizoglutaminę można otrzymać drogą traktowania kwasu fenylooctowego węglanem N,N'-disukcynimidylu w acetonitrylu, a następnie w reakcji z L-izoglutaminą w obecności NaHCO3 w mieszaninie acetonitryl/woda w stosunku 1:1. Drugi sposób syntezy wymaga jednak stosowania L-izoglutaminy, która jest kosztowna, więc ze względów ekonomicznych korzystny jest pierwszy sposób syntezy.

Kwas fenylooctowy można wydzielić z ludzkich płynów ustrojowych, takich jak na przykład mocz, albo można go syntezować sposobami znanymi w dziedzinie, takimi jak ogrzewanie pod chłodnicą zwrotną cyjanku benzylu z rozcieńczonym kwasem siarkowym albo chlorowodorowym.

Inne związki o wzorze I, III i IV można syntezować sposobami znanymi w dziedzinie. Na przykład sole addycyjne z kwasami można wytwarzać z wolnych zasad związków drogą reakcji tych ostatnich z równoważnikiem odpowiedniego, nietoksycznego, farmaceutycznie dopuszczalnego kwasu, a następnie odparowania stosowanego do reakcji rozpuszczalnika i, jeżeli jest to konieczne, krystalizacji soli. Wolną zasadę można odzyskać z soli addycyjnej z kwasem drogą reakcji soli z wodnym roztworem soli z odpowiednią zasadą, taką jak węglan sodu, wodorotlenek sodu itp.

Określenie farmaceutycznie dopuszczalne sole oznacza sole, które mają aktywność biologiczną związku macierzystego i nie wykazują aktywności toksycznej przy wybranym poziomie podawania. Ponownie, określenie tego, czy sól jest farmaceutycznie dopuszczalna, można ustalić sposobami znanymi specjalistom w dziedzinie. Do farmaceutycznie dopuszczalnych soli fenyloacetyloglutaminy, fenyloacetyloizoglutaminy i kwasu fenylooctowego należą, między innymi, nieorganiczne sole sodowe, potasowe i amonowe oraz organiczne sole dietanoloaminy, cykloheksyloaminy i aminokwasów. Zalecana jest sól sodowa.

Do odpowiednich kwasów do tworzenia soli addycyjnych z kwasami związków tu opisanych należy między innymi kwas octowy, benzoesowy, benzenosulfonowy, winowy, bromowodorowy, chlorowodorowy, cytrynowy, fumarowy, glukonowy, glukuronowy, glutaminowy, mlekowy, jabłkowy, maleinowy, metanosulfonowy, pamoinowy, salicylowy, stearynowy, bursztynowy, siarkowy i winowy. Klasa kwasów odpowiednich do tworzenia nietoksycznych, farmaceutycznie dopuszczalnych soli jest dobrze znana praktykom w dziedzinach kompozycji farmaceutycznych (patrz na przykład Stephen N. Berge i wsp., J. Pharm. Sciences, 66-1-19 (1977)).

Związki tu opisane mogą także istnieć w różnych postaciach stereoizomerycznych na skutek obecności w związku jednego albo więcej centrów asymetrycznych. W niniejszym wynalazku bierze się pod uwagę wszystkie stereoizomeryczne postacie związków, jak również ich mieszaniny, włącznie z mieszaninami racemicznymi. Poszczególne stereoizomery można otrzymać, jeżeli jest to pożądane, sposobami znanymi w dziedzinie, takimi jak na przykład rozdzielanie stereoizomerów w chiralnych kolumnach chromatograficznych.

Związki według niniejszego wynalazku mogą istnieć zarówno w postaciach solwatowanych, jak i niesolwatowanych, z farmaceutycznie dopuszczalnymi rozpuszczalnikami, takimi jak woda, etanol itp.

PL 213 698 B1

Na ogół dla celów niniejszego wynalazku postacie solwatowane uważa się za równoważne postaciom niesolwatowanym. W niniejszych kompozycjach można stosować prekursory fenyloacetyloglutaminy, fenyloacetyloizoglutaminy i kwasu fenylooctowego. Stąd prekursory fenyloacetyloglutaminy, fenyloacetyloizoglutaminy i kwasu fenylooctowego są tu określone jako związki, które można poddawać u człowieka metabolizmowi z wytworzeniem fenyloacetyloglutaminy, fenyloacetyloizoglutaminy i kwasu fenylooctowego. Farmaceutycznie dopuszczalne prekursory fenyloacetyloglutaminy, fenyloacetyloizoglutaminy i kwasu fenylooctowego są prekursorami, które nie wykazują aktywności toksycznej przy wybranym poziomie podawania albo jako takimi, albo jakimkolwiek metabolicznym produktem pośrednim pomiędzy prekursorem i związkiem końcowym. Określenie, czy prekursory fenyloacetyloglutaminy, fenyloacetyloizoglutaminy i kwasu fenylooctowego są farmaceutycznie dopuszczalne, można uzyskać drogą stosowania sposobów znanych specjalistom w dziedzinie. Zalecanym prekursorem fenyloacetyloglutaminy i fenyloacetyloizoglutaminy jest 3-fenyloacetyloamino-2,6-piperydynodion. Zalecanym prekursorem kwasu fenylooctowego do stosowania w niniejszym wynalazku jest fenylomaślan o następującej strukturze:

fenylomaślan

W przypadku związków o wzorze I, III i IV po syntezie może być wymagane oczyszczanie. Do oczyszczania pożądanego związku od innych związków i zanieczyszczeń można wykorzystać wszystkie znane techniki, na przykład HPLC i krystalizację z wody. Związki można oznaczać ilościowo dowolnym znanym sposobem.

Do otrzymania kompozycji farmaceutycznej antyneoplastonu A10 przygotowuje się wodny roztwór soli sodowej fenyloacetyloglutaminy i fenyloacetyloizoglutaminy w stosunku 4:1, tak że stężenie fenyloacetyloglutaminy w roztworze wynosi od 160 mg/ml do 280 mg/ml, w szczególności od 230 mg/ml do 250 mg/ml, a stężenie fenyloacetyloizoglutaminy w roztworze wynosi od 40 mg/ml do 70 mg/ml, w szczególności od 55 mg/ml do 65 mg/ml. Otrzymywanie roztworu można przeprowadzić stosując jakąkolwiek technikę znaną specjalistom w tej dziedzinie. Należy mieć na uwadze, że roztwór musi być przygotowany sterylnie, a wartość pH powinno ustalić się jako równą albo bliską wartości pH osocza (7,4), na przykład 7,0. Związki czynne można otrzymywać w postaci jakichkolwiek związków o wzorze I i III i, jeżeli jest to pożądane, przed przygotowaniem roztworu.

W celu otrzymania kompozycji farmaceutycznej antyneoplastonu AS2-1 według niniejszego wynalazku przygotowuje się wodny roztwór fenylooctanu sodu i soli sodowej fenyloacetyloglutaminy w stosunku 4:1 wagowo, tak że stężenie fenylooctanu wynosi od 56 mg/ml do 120 mg/ml, w szczególności od 62 mg/ml do 66 mg/ml, a stężenie fenyloacetyloglutaminy wynosi od 14 mg/ml do 30 mg/ml, w szczególności od 15 mg/ml do 17 mg/ml. Otrzymywanie roztworu można przeprowadzić stosując technikę znaną specjalistom w tej dziedzinie. Należy mieć na uwadze, że roztwór musi być przygotowany sterylnie, a wartość pH powinno ustalić się jako równą albo bliską fizjologicznej wartości pH 7,4, na przykład pH 7,0. Związki czynne można otrzymać w postaci jakichkolwiek związków o wzorze IV i I, a jeżeli takie stosowanie jest pożądane, przed przygotowaniem roztworu.

Zarówno w przypadku antyneoplastonu A10, jak i antyneoplastonu AS2-1, stężenia stosowanych związków czynnych są znacznie większe niż stężenia stosowane w jakichkolwiek znanych, poprzednio podawanych kompozycjach roztworów wodnych środków przeciwrakowych.

Wszystkie kompozycje według niniejszego wynalazku mogą zawierać ewentualnie inne środki, takie jak związki buforowe, glukoza, inne cukry, środki konserwujące itp., znane w tej dziedzinie, nadające się do stosowania w kompozycjach farmaceutycznych przygotowanych do podawania dożylnego.

B. Podawanie kompozycji farmaceutycznych

Kompozycje farmaceutyczne według niniejszego wynalazku podaje się dożylnie, przy czym sposoby podawania dożylnego są szeroko znane w dziedzinie.

Jeden z przykładów wykonania wynalazku pozwala na podawanie roztworów wodnych kompozycji farmaceutycznych zawierających związki o wzorze I i wzorze III, w stosunku wagowo 4:1, przy

PL 213 698 B1 szybkości infuzji od 100 ml/h do 400 ml/h. W tym przykładzie wykonania wynalazku połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze III wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml.

Szybkość przepływu dożylnej infuzji antyneoplastonu A10 może wynosić od 2,5 ml/h do 400 ml/h w przypadku podawania dorosłym i nieletnim, przy czym szybkość przepływu dożylnego wynosi korzystnie od 100 ml/h do 400 ml/h. Typowe szybkości przepływu wynoszą 250 ml/h w przypadku dorosłych i 100-250 ml/h w przypadku nieletnich, z szybkościami przepływu na ogół większymi w przypadku starszych dzieci.

Te szybkości przepływu są znacznie wyższe niż w przypadku znanych, poprzednio opisywanych przepływów dla środków przeciwrakowych. Wysokie szybkości przepływu są korzystne przy leczeniu raka, ponieważ umożliwiają uzyskanie stężeń związków czynnych antyneoplastonu A10 we krwi w przybliżeniu dwa razy większych niż w przypadku konwencjonalnych niższych szybkości infuzji. Wysokie szybkości przepływu umożliwiają uzyskanie stężeń we krwi, które są porównywalne ze stężeniami, o których wiadomo, że wykazują aktywność przeciwrakową w hodowli tkankowej, a także umożliwiają większą penetrację tkanki nowotworowej. Wysokie szybkości przepływu są zatem bardziej skuteczne przy leczeniu raka niż niższe szybkości przepływu.

Wysoka szybkość przepływu w infuzji antyneoplastonu A10 i wysokie stężenie antyneoplastonu A10 wywołują działanie moczopędne. Działanie moczopędne jest korzystne dla pacjenta przy zapobieganiu przeciążeniu płynami na skutek dużych objętości płynów infuzyjnych. Działanie moczopędne jest także korzystne dla pacjenta do zapewniania mechanizmu eliminacji produktów odpadowych, które w przeciwnym razie mogą gromadzić się w organizmie.

Kompozycję antyneoplastonu A10 według niniejszego wynalazku można podawać przy wysokiej szybkości przepływu według niniejszego wynalazku jeden raz albo więcej razy na dobę, na przykład od 4 do 12 razy na dobę, w ciągu okresu od 15 minut do 24 godzin. Typowym schematem podawania jest 6 do 8 infuzji/dobę, przy czym czas trwania każdej infuzji wynosi w przybliżeniu od 90 minut do 120 minut.

W przypadku reakcji nadwrażliwości (przejawiającej się zwykle w postaci wysypki na skórze) pacjentów na antyneoplaston A10, można postępować według protokołu odczulania. Całkowitą dawkę dobową podaje się w 96 wstrzyknięciach (to jest co 15 minut) z szybkością przepływu 1 ml/min do 4 ml/min (240 ml/h).

Poziom dobowego dawkowania antyneoplastonu A10 może wynosić od 0,6 g/kg/dobę do 25 g/kg/dobę, a zwłaszcza od 5,0 g/kg/dobę do 12,0 g/kg/dobę. Typowo poziom dobowego dawkowania antyneoplastonu A10 wynosi około 8,0 g/kg/dobę.

Jeden z przykładów wykonania wynalazku pozwala na podawanie kompozycji farmaceutycznych zawierających związki o wzorze IV i o wzorze III w stosunku 4:1, przy szybkości infuzji od 100 ml/h do 400 ml/h. W tym zastosowaniu wynalazku połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze III wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml. W korzystnym przykładzie wykonania wynalazku kompozycje farmaceutyczne podawane są przy szybkości infuzji od 250 ml/h do 300 ml/h, z częstością pozwalającą na uzyskanie poziomu dawki od 0,1 g/kg/dobę do 2,6 g/kg/dobę. W korzystniejszym nawet zastosowaniu kompozycja farmaceutyczna podawana jest przy szybkości od 250 ml/h do 300 ml/h, z częstością pozwalającą na uzyskanie poziomu dawki od 0,2 g/kg/dobę do 0,9 g/kg/dobę.

Niniejsze ujawnienie dotyczy także dożylnej infuzji antyneoplastonu AS2-1. Szybkość przepływu infuzjo dożylnej antyneoplastonu AS2-1 może wynosić od 2,5 ml/h do 400 ml/h przy podawaniu dorosłym i od 25 ml/h do 400 ml/h przy podawaniu nieletnim. Szybkość przepływu dożylnego wynosi korzystnie od 100 ml/h do 400 ml/h w przypadku dorosłych i nieletnich. Typowe szybkości przepływu wynoszą 250 ml/h w przypadku dorosłych i 100-250 ml/h w przypadku nieletnich, przy czym szybkości przepływu są na ogół większe w przypadku dzieci starszych.

Te szybkości przepływu są znacznie wyższe niż w przypadku znanych, poprzednio podawanych przepływów dla środków przeciwrakowych. Wysokie szybkości przepływu są korzystne przy leczeniu raka, ponieważ umożliwiają uzyskiwanie stężeń związków czynnych antyneoplastonu AS2-1 we krwi w przybliżeniu dwa razy większych niż w przypadku konwencjonalnych niższych szybkości infuzji. Jak opisano wyżej, wysokie szybkości przepływu umożliwiają uzyskanie stężeń we krwi, które są porównywalne ze stężeniami, o których wiadomo, że wykazują aktywność przeciwrakową w hodowli tkanek, a także umożliwiają wyższą penetrację tkanki nowotworowej.

Wysoka infuzyjna szybkość przepływu antyneoplastonu AS2-1 i wysokie stężenie antyneoplastonu AS2-1 wywołują działanie moczopędne. Działanie moczopędne jest korzystne dla pacjenta przy zapobieganiu przeciążeniu płynami na skutek dużych objętości płynów infuzyjnych oraz do zapewnie14

PL 213 698 B1 nia mechanizmu eliminacji produktów odpadowych, które, jak opisano wyżej, w przeciwnym razie mogą gromadzić się w organizmie.

Kompozycję antyneoplastonu AS2-1 według niniejszego wynalazku można podawać przy wysokiej szybkości przepływu według niniejszego wynalazku jeden raz albo więcej razy na dobę, na przykład od 4 do 12 razy na dobę, w ciągu okresu od 5 minut do 24 godzin. Typowym schematem podawania jest 6 do 8 infuzji/dobę, przy czym czas trwania każdej infuzji wynosi w przybliżeniu od 10 minut do 120 minut.

W przypadku reakcji nadwrażliwości (przejawiającej się zwykle w postaci wysypki na skórze) pacjentów na antyneoplaston AS2-1, można postępować według protokołu odczulania. Całkowitą dawkę dobową podaje się w 96 wstrzyknięciach (to jest co 15 minut) z szybkością przepływu 1 ml/min do 4 ml/min (240 ml/h).

Poziom dawkowania dobowego antyneoplastonu AS2-1 może wynosić od 0,1 g/kg/dobę do 2,6 g/kg/dobę, a zwłaszcza od 0,2 g/kg/dobę do 0,9 g/kg/dobę. Typowo poziom dawkowania dobowego antyneoplastonu A10 wynosi około 0,4 g/kg/dobę.

Inny przykład wykonania wynalazku pozwala na leczenie choroby nowotworowej poprzez podawanie dwóch kompozycji farmaceutycznych. Zgodnie z tym przykładem wykonania, pierwsza z kompozycji farmaceutycznych zawiera wodny roztwór związku o wzorze I i związku o wzorze III, w stosunku wagowym 4:1. Połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze III w pierwszej kompozycji farmaceutycznej wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml i kompozycja ta ma być podawana przy szybkości infuzji od 100 ml/h do 400 ml/h. Druga kompozycja farmaceutyczna zawiera wodny roztwór związku o wzorze IV i związku o wzorze I, w stosunku wagowo 4:1. Alternatywnie, druga farmaceutyczna kompozycja zawiera wodny roztwór związku o wzorze IV i związku o wzorze III. Połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze I (lub o wzorze III) w drugiej farmaceutycznej kompozycji wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml i kompozycja ta ma być podawana przy szybkości infuzji od 100 ml/h do 400 ml/h.

W tym przykładzie wykonania wynalazku pierwsza i druga kompozycja farmaceutyczna dogodnie ma być dostarczana przy szybkości infuzji 250 ml/h do 300 ml/h, z częstością pozwalającą na uzyskanie poziomu dawki 0,6 g/kg/dobę do 25 g/kg/dobę w przypadku pierwszej kompozycji farmaceutycznej i 0,1 g/kg/dobę do 2,6 g/kg/dobę w przypadku drugiej kompozycji farmaceutycznej. W innym dogodnym aspekcie tego rozwiązania wynalazku pierwsza i druga kompozycja farmaceutyczna mają być dostarczane przy szybkości infuzji 250 ml/h do 300 ml/h, z częstością pozwalającą na uzyskanie poziomu dawki 5,0 g/kg/dobę do 12 g/kg/dobę w przypadku pierwszej kompozycji farmaceutycznej i 0,2 g/kg/dobę do 0,9 g/kg/dobę w przypadku drugiej kompozycji farmaceutycznej.

Inny przykład wykonania wynalazku pozwala na leczenie choroby nowotworowej. Obejmuje ono podawanie pacjentowi, przy szybkości infuzji od 100 ml/h do 400 ml/h kompozycji farmaceutycznej, zawierającej wodny roztwór związku o wzorze IV, przy czym związek ten występuje w stężeniu od 70 mg/ml do 150 mg/ml.

W jednym z aspektów tego przykładu wykonania wynalazku kompozycja farmaceutyczna ma być dostarczana drogą infuzji przy szybkości od 250 ml/h do 300 ml/h, z częstością wystarczającą do uzyskania poziomu dawki 0,1 g/kg/dobę do 2,6 g/kg/dobę. W innym aspekcie tego zastosowania wynalazku kompozycja farmaceutyczna ma być dostarczana drogą infuzji przy szybkości od 250 ml/h do 300 ml/h, z częstością wystarczającą do uzyskania poziomu dawki 0,2 g/kg/dobę do 0,9 g/kg/dobę. W jeszcze innym aspekcie, związek o wzorze IV jest kwasem fenylooctowym lub jego dopuszczalnymi farmaceutycznie solami. Związek o wzorze IV może być również związkiem prekursorowym kwasu fenylooctowego, takim jak kwas fenylomasłowy lub jego farmaceutycznie dopuszczalnymi solami.

Opisany wyżej schemat leczenia jest użyteczny w leczeniu pacjentów cierpiących na wszelkiego rodzaju choroby nowotworowe, włącznie z rakiem tkanek zarówno twardych, jak i miękkich, oraz nowotworem złośliwym i łagodnym. W szczególności do chorób nowotworowych, które są dogodnie podatne na leczenie z wykorzystaniem opisanego tu schematu leczenia, należy rak nadnercza, rak pęcherza, rak piersi, glejak wysokiego stopnia, glejak wielopostaciowy, gwiaździak, włącznie z gwiaździakiem anapIastycznym i gwiaździakiem wysokiego stopnia, glejak pnia mózgowego, pierwotne nowotwory neuroektodermalne, włącznie z cewiakiem nerwowym i szyszynczakiem, pałeczkowaty nowotwór centralnego układu nerwowego, skąpodrzewiak, mieszany glejak, włókniakonerwiak, nerwiak osłonkowy, glejak szlaków wzrokowych, wyściółczak, nowotwory komórek zarodkowych, oponiak, rak okrężnicy i odbytnicy, rak przełyku, pierwotny i przerzutowy rak wątroby, rak głowy i szyi, gruczolakorak płuc, wielkokomórkowy niezróżnicowany rak płuc, rak oskrzelików płuc, rak płaskich

PL 213 698 B1 nabłonkowych komórek płuc, niedrobnokomórkowy rak płuca, chłoniaki nieziarnicze, przewlekłe białaczki, międzybłoniak, czerniak złośliwy, złośliwa histiocytoma włóknista, szpiczak mnogi, nerwiak płodowy, nowotwory neuroendokrynologiczne, rak jajnika, rak trzustki, pierwotne nowotwory neuroektodermalne poza centralnym układem nerwowym, gruczolakorak stercza, rak nerki, mięsaki, rak jelita cienkiego, rak żołądka, rak macicy, rak pochwy i rak nieznanego pochodzenia.

Następujące przykłady włączono w celu wykazania zalecanych przykładów wykonania wynalazku. Specjaliści w dziedzinie mogą ocenić, że techniki opisane w poniższych przykładach zostały odkryte przez twórcę wynalazku w celu dobrego funkcjonowania wynalazku w praktyce, a zatem można uznać, że stanowią zalecane sposoby jego realizacji w praktyce. Jednak specjaliści w dziedzinie, w świetle niniejszego opisu, mogą ocenić, że w konkretnych, opisanych przykładach wykonania można wprowadzić wiele zmian i nadal otrzymywać podobny wynik nie odchodząc od istoty i zakresu wynalazku.

P r z y k ł a d 1

Czterdziestu trzech pacjentów, u których rozpoznano pierwotny złośliwy nowotwór mózgu, leczono drogą codziennego podawania dożylnego antyneoplastonu A10 w średniej dawce 7,9 g/kg/dobę i antyneoplastonu AS2-1 w średniej dawce 0,39 g/kg/dobę. Z tych 43 pacjentów 36 dało się ocenić, a 16 uzyskało pełną lub częściową odpowiedź po zakończeniu leczenia bez poważnych skutków ubocznych.

U wszystkich czterdziestu trzech pacjentów, z wyjątkiem jednego, rozpoznano histologicznie potwierdzone pierwotne nowotwory mózgu. Pozostały pacjent cierpiał na pierwotny nowotwór mózgu w pniu mózgowym, gdzie nie można było dokonać biopsji z odpowiednim stopniem bezpieczeństwa. U czternastu pacjentów rozpoznano glejaka wielopostaciowego, a u sześciu pacjentów gwiaździaka anaplastycznego.

Wiek pacjentów wynosił od 2 do 71 lat. Pacjentów wybierano według skali czynnościowej Karnofskiego od 40 do 100, przy przewidywanej dalszej długości życia ponad dwa miesiące i wieku ponad 1 rok. Pacjenci z niewydolnością wątroby, nieskompensowanym nadciśnieniem oraz pacjentki w ciąży lub karmiące piersią byli wykluczeni. Wszyscy pacjenci byli poprzednio poddawani zabiegowi chirurgicznemu albo chemoterapii i ewentualnie terapii radiacyjnej z wynikiem ujemnym.

Preparat antyneoplastonu A10 przygotowano w sposób opisany wyżej, z 230 mg/ml do 250 mg/ml fenyloacetyloglutaminy i od 55 mg/ml do 65 mg/ml fenyloacetyloizoglutaminy i przy pH 7,0. Preparat antyneoplastonu AS2-1 przygotowano w sposób opisany wyżej, z 62 mg/ml do 66 mg/ml fenylooctanu sodu i od 15 mg/ml do 17 mg/ml fenyloacetyloglutaminy i przy pH 7,0.

Pacjenci otrzymywali dożylne wstrzyknięcia antyneoplastonów przez jednokanałowy cewnik podobojczykowy (Broviac, Groshong albo równoważny). Pacjenci otrzymywali stopniowo rosnące dawki drogą wielokrotnych przerywanych wstrzyknięć z zastosowaniem sześć razy na dobę przenośnej, dwukanałowej, programowanej pompy Abbott Provider. Szybkości infuzji w przypadku dorosłych wynosiły 250 ml/h, natomiast w przypadku osób poniżej 18 lat szybkości infuzji wynosiły 5-100 ml/h, w zależności od tolerancji. Infuzje prowadzono w ciągu okresów wynoszących od 91 do 3509 dni, ze średnim okresem trwania leczenia 661 dni. Średnia dawka antyneoplastonu A10 wynosiła 7,91 g/kg/dobę, a średnia dawka AS2-1 wynosiła 0,39 g/kg/dobę. Maksymalna całkowita dawka antyneoplastonu wynosiła 551,865 kg, a maksymalna całkowita dawka AS2-1 wynosiła 59,348 kg.

Przed rozpoczęciem leczenia oceniani pacjenci powrócili do pierwotnego stanu po ewentualnym zabiegu chirurgicznym, lub przerwano u nich chemoterapię co najmniej 4 tygodni wcześniej (6 tygodni, jeżeli chemoterapia składała się z nitrozomoczników) i (lub) przerwano terapię radiacyjną co najmniej 6 tygodni wcześniej.

Jako odpowiedź całkowitą przyjmowano całkowite zniknięcie wszystkich wzmagających kontrast nowotworów po badaniach obrazowych (MRI itd.) przez cztery tygodnie albo dłużej. Jako odpowiedź częściową przyjmowano większe niż 50% zmniejszenie sumy iloczynów największych prostopadłych średnic nowotworów zwiększających kontrast w ciągu co najmniej 4 tygodni bez pojawienia się nowych zmian.

Jako stan choroby stabilnej przyjmowano mniejszą niż 50% zmianę (albo wzrost albo zmniejszenie) sumy iloczynów największych prostopadłych średnic nowotworów wzmagających kontrast w ciągu minimum 12 tygodni. Jako stan choroby postępującej przyjmowano większy niż 50% wzrost sumy iloczynów największych prostopadłych średnic nowotworów wzmagających kontrast albo pojawianie się nowych zmian.

PL 213 698 B1

Spośród 38 poddawanych ocenie pacjentów 7 pacjentów (19,5%) uzyskało odpowiedź całkowitą. Dziewięciu pacjentów (25%) uzyskiwało odpowiedź częściową. Chorobę stabilną obserwowano u 12 pacjentów (33,3%). Choroba postępująca rozwijała się u 8 pacjentów (22,2%).

W czasie próby odnotowano szereg niepożądanych działań leku, takich jak hipernatremia, hipochloremia, hiperchloremia, hipokaliemia, wysypka na skórze, senność, osłabienie, nudności i wymioty, bóle głowy, zaburzenia mowy, dezorientacja, omamy, gorączka i zatrzymanie płynów. Większość tych niepożądanych działań leku była łagodna i nie przerywała w znaczący sposób programu leczenia. Na przykład wystąpiły 23 przypadki hipernatremii nie większej niż 150 mEq/l, dwanaście przypadków nie większej niż 160 mEq/l i dwa przypadki nie większej niż 170 mEq/l. Hipochloremię stwierdzono w sześciu przypadkach, a hiperchloremię w dwóch przypadkach. Stwierdzono siedem przypadków hipokaliemii nie niższej niż 2,8 mEq/l. Wydaje się, że czynnikiem ograniczającym dawkę w przypadku antyneoplastonu A10 jest objętość płynu podanego dożylnie, a w przypadku antyneoplastonu AS2-1 czynnikiem ograniczającym dawkę jest zwiększona senność i osłabienie.

Spośród 16 pacjentów zaklasyfikowanych jako wykazujących odpowiedź całkowitą lub częściową, 13 pozostało przy życiu, z czego u ośmiu pacjentów stwierdzono chorobę stabilną, chorobę postępującą oraz chorobę nie dającą się ocenić. Większość przeżywających pacjentów pozostaje aktualnie przy życiu w ciągu ponad czterech lat od rozpoznania stanu chorobowego, a dwóch pacjentów, z których jeden cierpiał na skąpodrzewiak, a jeden na gwiaździak niskostopniowy, przeżyło w przybliżeniu 12 miesięcy od czasu rozpoznania stanu chorobowego.

Zatem leczenie raka drogą dożylnego podawania wodnych roztworów o wysokim stężeniu antyneoplastonu A10 i antyneoplastonu AS2-1 przy wysokich szybkościach przepływu i wysokich dawkach dobowych według wynalazku dało w wyniku odpowiedź częściową albo całkowitą prawie u 50% ocenianych pacjentów z minimalnymi niepożądanymi działaniami leku.

P r z y k ł a d 2

Badanie kliniczne fazy II antyneoplastonu A10 i AS2-1 prowadzono u dwunastu pacjentów z wysoko zaawansowanym glejakiem. U siedmiu pacjentów rozpoznano glejaka wielopostaciowego, u czterech pacjentów - gwiaździaka anaplastycznego, a u jednego pacjenta - glejaka pnia mózgowego z wielokrotnymi przerzutami.

Pacjentów poddawano ciągłej infuzji antyneoplastonu A10 i AS2-1 w ciągu 41 do 713 dni. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 0,9 g/kg/dobę do 1,7 g/kg/dobę, natomiast dawki antyneoplastonu AS2-1 wynosiły od 0,2 g/kg/dobę do 0,8 g/kg/dobę.

Niepożądane działania leku o łagodnym nasileniu i występujące sporadycznie odnotowano w próbie u pięciu pacjentów. Dwóch pacjentów wykazywało łagodny, przemijający spadek liczby białych krwinek, a jeden pacjent wykazywał przemijający spadek liczby krwinek czerwonych i poziomu hemoglobiny. Dwóch pacjentów miało hipokaliemię i hipoglikemię, u jednego pacjenta wystąpiło podwyższone zatrzymywanie płynów, a jeden pacjent miał jeden raz kurcze żołądka i nudności w czasie leczenia.

Odpowiedź całkowitą stwierdzono u dwóch pacjentów, a odpowiedź częściową u dwóch pacjentów. U czterech pacjentów stwierdzono stabilizację, a u czterech pacjentów chorobę postępującą.

P r z y k ł a d 3

Badanie fazy II antyneoplastonu A10 i AS2-1 prowadzono na 11 pacjentach z nowotworami mózgu. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 3,9 g/kg/dobę do 12,9 g/kg/dobę, natomiast wielkości dawek AS2-1 wynosiły od 0,20 g/kg/dobę do 0,40 g/kg/dobę. Oceniano ośmiu pacjentów, przy czym odpowiedź częściową obserwowano u pięciu pacjentów do czasu zakończenia leczenia.

Pacjenci cierpieli na nowotwory mózgu. Wstrzyknięcia antyneoplastonu A10 i AS2-1 podawano 6 razy na dobę z szybkością 250 ml/h stosując cewnik podobojczykowy i dwukanałową pompę infuzyjną, jak opisano w przykładzie 1. Czas trwania leczenia wynosił od 44 do 480 dni, ze średnim czasem leczenia 195 dni. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 3,9 g/kg/dobę do 12,9 g/kg/dobę ze średnią dawką 7,2 g/kg/dobę. Wielkości dawek antyneoplastonu AS2-1 wynosiły od 0,20 g/kg/dobę do 0,40 g/kg/dobę, ze średnią dawką 0,29 g/kg/dobę. Maksymalna całkowita dawka antyneoplastonu A10 wynosiła 381,738 kg, natomiast maksymalna całkowita dawka antyneoplastonu AS2-12 wynosiła 9,702 kg.

Z ośmiu pacjentów odpowiedź częściową obserwowano u pięciu pacjentów, chorobę stabilną obserwowano u dwóch pacjentów, a u jednego pacjenta rozwijała się choroba postępująca.

Zidentyfikowano kilka możliwych niepożądanych działań leku, obejmujących hipernatremię, hipochloremię, podwyższony poziom kreatyniny, alergię, senność, osłabienie, gorączkę i bóle stawów.

PL 213 698 B1

Niepożądane działania leku były łagodne i nie miały decydującego wpływu na kontynuację leczenia. Konkretnie stwierdzono dwa przypadki hipernatremii nie wyższej niż 150 mEq/l i cztery przypadki nie wyższej niż 160 mEq/l. Stwierdzono jeden przypadek hipochloremii: 82 mEq/l oraz trzy przypadki hipokaliemii nie niższej niż 2,5 mEq/l.

Zatem leczenie raka drogą dożylnego podawania wysoko stężonych wodnych roztworów antyneoplastonu A10 i antyneoplastonu AS2-1 przy wysokich szybkościach przepływu i wysokich dawkach dobowych według niniejszego wynalazku dało w wyniku częściową albo całkowita odpowiedź u 62,5% ocenianych pacjentów z minimalnymi niepożądanymi działaniami leku.

P r z y k ł a d 4

Badanie fazy II antyneoplastonu A10 i AS2-1 prowadzono u 15 pacjentów z glejakiem pnia mózgu. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 5,27 g/kg/dobę do 16,06 g/kg/dobę, natomiast wielkości dawek antyneoplastonu AS2-1 wynosiły od 0,20 g/kg/dobę do 0,57 g/kg/dobę. Odpowiedź całkowitą stwierdzono u dwóch pacjentów, a częściową u dwóch pacjentów.

Badaniom poddano piętnastu pacjentów cierpiących na glejaki pnia mózgowego, z których oceniano 14. Pacjenci otrzymywali wstrzyknięcia antyneoplastonu A10 i AS2-16 razy na dobę, jak opisano w przykładzie 1. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 5,27 g/kg/dobę do 16,06 g/kg/dobę, ze średnią dawką 9,47 g/kg/dobę. Wielkości dawek antyneoplastonu AS2-1 wynosiły od 0,20 g/kg/dobę do 0,57 g/kg/dobę, ze średnią dawką 0,37 g/kg/dobę. Maksymalna całkowita dawka antyneoplastonu A10 wynosiła 311,9 85 kg, a antyneoplastonu AS2-1 - 9,912 kg.

Z 14 ocenianych pacjentów odpowiedź całkowitą obserwowano u dwóch pacjentów, a odpowiedź częściową - u dwóch pacjentów, zgodnie z określeniami podanymi w przykładzie 1. Chorobę stabilną obserwowano u pięciu pacjentów, a u pięciu pacjentów rozwijała się choroba postępująca.

Zidentyfikowano kilka niepożądanych działań leku, związanych prawdopodobnie z leczeniem za pomocą antyneoplastonu A10 i AS2-1. Obejmowały one hipernatremię, hipokaliemię, alergiczną wysypkę na skórze, podwyższoną aktywność transaminaz, senność, osłabienie, duszność, nudności i wymioty, krwawienie, gorączkę i bóle stawów. Stwierdzono osiem przypadków hipernatremii, nie większej niż 150 mEq/l, trzy przypadki nie większej niż 165 mEq/l i jeden przypadek 189 mEq/l. W dwóch przypadkach zidentyfikowano hipokaliemię nie większą niż 2,5 mEq/l. Niepożądane działania leku były łagodne i nie miały znaczącego wpływu na kontynuowanie leczenia.

Zatem leczenie raka drogą dożylnego podawania wysoko stężonych, wodnych roztworów antyneoplastonu A10 i AS2-1 przy wysokich szybkościach przepływu i wysokich dawkach dziennych według niniejszego wynalazku daje w wyniku odpowiedź częściową albo całkowitą u prawie 30% ocenianych pacjentów z minimalnymi niepożądanymi działaniami leku.

P r z y k ł a d 5

Badanie fazy II antyneoplastonu A10 i AS2-1 prowadzono na 12 dorosłych pacjentach z mieszanym glejakiem. Ocenie poddawano dziewięciu pacjentów. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 3,5 g/kg/dobę do 12,1 g/kg/dobę, natomiast wielkości dawek antyneoplastonu AS2-1 wynosiły od 0,24 g/kg/dobę do 0,40 g/kg/dobę. Z dziewięciu ocenianych pacjentów odpowiedź całkowitą stwierdzono u trzech pacjentów i odpowiedź częściową u jednego pacjenta.

Pacjenci otrzymywali wstrzyknięcia antyneoplastonu A10 i AS2-1, jak opisano w przykładzie 1. Czas trwania leczenia wynosił od 32 do 615 dni, ze średnim czasem trwania leczenia 191 dni. Wielkości dawek antyneoplastonu A10 wynosiły od 3,5 g/kg/dobę do 12,1 g/kg/dobę, ze średnią wielkością dawki 7,6 g/kg/dobę. Wielkości dawek antyneoplastonu AS2-1 wynosiły od 0,24 g/kg/dobę do 0,40 g/kg/dobę, ze średnią wielkością dawki 0,33 g/kg/dobę. Maksymalna całkowita dawka antyneoplastonu A10 wynosiła 192,907 kg, natomiast antyneoplastonu AS2-1 wynosiła 11,189 kg.

Z 12 pacjentów ocenie poddano dziewięciu pacjentów. Z tych dziewięciu pacjentów odpowiedź całkowitą stwierdzono u trzech pacjentów, a odpowiedź częściową u jednego pacjenta, zgodnie z określeniami podanymi w przykładzie 1. Chorobę stabilną obserwowano u dwóch pacjentów, a u trzech pacjentów rozwijała się choroba postępująca.

Stwierdzono kilka niepożądanych działań leku, które były związane prawdopodobnie z leczeniem za pomocą antyneoplastonu A10 i AS2-1. Obejmowały one hipernatremię, hipochloremię, hipokaliemię, biegunkę i nudności. Stwierdzono trzy przypadki hipernatremii nie wyższej niż 150 mEq/l i dwa przypadki nie wyższej niż 160 mEq/l. Obserwowano po jednym przypadku hipochloremii: 111 mEq/l i hipokaliemii 3,1 mEq/l. Niepożądane działania leku były łagodne i nie miały znaczącego wpływu na kontynuację podawania antyneoplastonów.

PL 213 698 B1

Podsumowanie obserwacji toksyczności w próbach klinicznych

Występowanie niepożądanych działań leku analizowano na podstawie danych zebranych od 1003 pacjentów z różnymi rodzajami nowotworów złośliwych, zarejestrowanych w 67 protokołach z badań fazy II, zatwierdzonych przez FDA. Niektóre z protokołów, lecz nie wszystkie, opisano szczegółowo w powyższych przykładach. Ponieważ w wielu przypadkach pacjenci, którzy uczestniczyli w badaniach, cierpieli na zaawansowanego raka z krótką przewidywaną dalszą długością życia, często trudno było stwierdzić, czy skutki uboczne były spowodowane zaawansowanym stanem chorób, czy schematem leczenia antyneoplastonem. Niemniej jednak tylko u 1,7% pacjentów stwierdzono poważną toksyczność (stopnia 3 albo 4).

W próbach klinicznych w fazie II antyneoplastonu A10 i AS2-1, a także specjalnych wyjątków, 0,3% pacjentów doznawało toksyczności 4 stopnia, a zwłaszcza pojedyncze przypadki hipernatremii, małopłytkowości i hiperbilirubinemii. 1,4% pacjentów doświadczało toksyczności 3 stopnia, a zwłaszcza hipernatremii, hipokalcemii, hipokaliemii, hipomagnezemii, zwiększonej aktywności aminotransferazy asparaginianowej i zwiększonej aktywności aminotransferazy alaninowej.

Toksyczność drugiego stopnia obserwowano u 18,6% pacjentów i obejmowała ona gorączkę przy braku infekcji (3,3%), hipokaliemię (3,0%), hipernatremię (2,0%), hipochloremię (1,9%) i objawy nerwowokorowe, takie jak dezorientacja i senność (1,5%). Od 0,5 do 0,9% pacjentów doświadczało alergii, hipomagnezemii, objawu nerwowo-słuchowego, wymiotów, objawów nerwowo-móżdżkowych, takich jak zawroty głowy i zaburzenia mowy, nudności albo hiperchloremia. Mniej niż 0,5% pacjentów doświadczało zmniejszonego poziomu hemoglobiny, hipokalcemii, zwiększonej aktywności aminotransferazy alaninowej, zatrzymania płynów, osłabienia nerwowo-ruchowego albo objawów nerwowowzrokowych. Obserwowano także pojedyncze przypadki dreszczy, biegunki, granulocytopenii, leukopenii, Iimfocytopenii, bólu głowy, polineuropatii i zwiększonej aktywności aminotransferazy asparaginianowej.

Większość pacjentów doznawała toksyczności pierwszego stopnia w postaci nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych i mniejszych objawów, takich jak hipernatremia (54,3%), hipokalcemia (18,0%), alergia (14,2%), objawy nerwowo-korowe (9,1%), osłabienie nerwowo-ruchowe (7,8%), wymioty (7,6%), hipochloremia (7,1%), nudności bez wymiotów (6,8%) i gorączka przy braku infekcji (6,0%). Toksyczność miejscową obserwowano u 7,5% pacjentów, głównie w postaci bólu stawów, przy czym obserwowano także bóle mięśni, zapalenie stawów i rumień guzowaty.

Dodatkową toksyczność pierwszego stopnia obserwowano u 1,0 do 5,0% pacjentów z hiperchloremią, bólem głowy, objawami nerwowo-móżdżkowymi, biegunką, zatrzymaniem płynów, hipomagnezemią, objawami nerwowo-słuchowymi, hiponatremią i dusznością płucną. Do rzadkich (mniej niż 1,0%) niepożądanych działań leku należały hipokalcemia, dreszcze, zaparcie, objawy nerwowowzrokowe, zwiększona aktywność aminotransferazy asparaginianowej i alaninowej, nadciśnienie, zwiększona epidermizacja, małopłytkowość oraz pojedyncze przypadki zwiększonej aktywności fosfatazy alkalicznej, poziomu bilirubiny, kreatyniny albo granulocytopenii, obniżonego poziomu hemoglobiny i hiperkalcemii.

Prawie wszyscy pacjenci doznawali zwiększonego wydalania moczu (98,3%) i nieznacznego pragnienia, najprawdopodobniej na skutek podawania dużych objętości płynów dożylnych. Wysokie występowanie hipernatremii może być najprawdopodobniej wyjaśnione wchłanianiem związków antyneoplastonowych, takich jak sole sodowe, odwodnieniem i nowotworami złośliwymi, a zwłaszcza nowotworami mózgu i wątroby.

Maksymalna podawana dawka wynosiła 25 g/kg/dobę antyneoplastonu A10 i 2,59 g/kg/dobę antyneoplastonu AS2-1.

Wszystkie opisane tu i zastrzeżone kompozycje i sposoby można zrealizować i przeprowadzić w świetle niniejszego opisu bez nadmiernych eksperymentów. Chociaż kompozycje według niniejszego wynalazku i związane z nimi sposoby opisano w odniesieniu do zalecanych przykładów wykonania, dla specjalistów w dziedzinie jest oczywiste, że można zastosować zmiany w stosunku do kompozycji i sposobów oraz w etapach albo w ciągach etapów opisanego tu sposobu bez odchodzenia od istoty wynalazku. Dokładniej, jest oczywiste, że niektóre środki, które są powiązane zarówno chemicznie, jak i fizjologicznie, mogą zastąpić opisane tu środki, przy czym uzyskuje się takie same albo podobne wyniki. Wszystkie takie podobne środki zastępcze i modyfikacje oczywiste dla specjalistów w dziedzinie są uważane za objęte istotą, zakresem i koncepcją wynalazku, jak określono w załączonych zastrzeżeniach.

PL 213 698 B1

Odnośniki

Następujące odnośniki, w zakresie, w jakim stanowią przykłady postępowania lub zawierają inne informacje w odniesieniu do przedstawionych w dokumencie, zostają konkretnie włączone na mocy odniesienia.

Claims (15)

1. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca w roztworze wodnym: a) związek o wzorze I:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza H, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl; a n oznacza 0, 1, 2, 3 albo 4; i

b) związek o wzorze III:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil, cykloalkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; a R2 wybrany jest ze wzoru II; przy czym związek o wzorze I zawarty jest w stosunku wagowym 4:1 w stosunku do związku o wzorze III, znamienna tym, że połączone stężenie związku o wzorze I i związku o wzorze III wynosi od 200 mg/ml do 350 mg/ml.

2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że w związku o wzorze I M oznacza wodór albo sód; n jest równe 0; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH; i w której w związku o wzorze III M oznacza wodór albo sód; n jest równe 0; R wybrany jest z grupy składającej się z H i C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; a R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH.

3. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że związek o wzorze I stanowi fenyloacetyloglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole, a związek o wzorze III stanowi fenyloacetyloizoglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.

4. Kompozycja według zastrz. 2 albo 3, znamienna tym, że połączone stężenie wynosi 300 mg/ml.

PL 213 698 B1

5. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera fenyloacetyloglutaminę albo fenyloacetyloizoglutaminę i wodę w ilości wystarczającej do utworzenia wodnego roztworu o stężeniu od

200 mg/ml do 350 mg/ml.

6. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca: a) związek o wzorze IV:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)- alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl; a n jest równe 0, 1, 2, 3 albo 4; i

b) związek o wzorze III:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza H, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; a R2 wybrany jest ze wzoru II; przy czym związek o wzorze IV i związek o wzorze III są zawarte w stosunku wagowym 4:1, znamienna tym, że połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze III wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml;

przy czym w związku o wzorze IV n jest równe 0; M oznacza wodór albo sód; R oznacza H albo C3H7, R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH; a w związku o wzorze III M oznacza H albo Na; n jest równe 0; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; a R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH.

7. Kompozycja według zastrz. 6, znamienna tym, że związek o wzorze IV stanowi kwas fenylooctowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole, a związek o wzorze III stanowi fenyloacetyloizoglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.

8. Kompozycja według zastrz. 6 albo 7, znamienna tym, że połączone stężenie wynosi 80 mg/ml.

9. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca wodny roztwór związku o wzorze IV:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; R2 wybrany jest ze wzoru II:

PL 213 698 B1 w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony (C6-12)-aryl albo hydroksyl; a n jest równe 0, 1, 2, 3 albo 4; znamienna tym, że stężenie związku o wzorze IV wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml.

10. Kompozycja według zastrz. 9, znamienna tym, że związek o wzorze IV stanowi kwas fenylooctowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.

11. Kompozycja według zastrz. 9, znamienna tym, że związek o wzorze IV stanowi związek prekursorowy kwasu fenylooctowego, a zwłaszcza związek o wzorze IV stanowi kwas fenylomasłowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole.

12. Zastosowanie kompozycji farmaceutycznej określonej w jednym z zastrz. 1-5, do wytwarzania leku do leczenia choroby nowotworowej:

a) poprzez infuzję z szybkością infuzji od 100 ml/godz. do 400 ml/godz., zwłaszcza od 250 ml/godz. do 300 ml/godz;

b) w dawce od 0,6 g/kg/dzień do 25 g/kg/dzień, zwłaszcza od 5,0 g/kg/dzień do 12,0 g/kg/dzień.

13. Zastosowanie kompozycji farmaceutycznej zawierającej: a) związek o wzorze IV:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza wodór, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu, R2 wybrany jest ze wzoru II:

w którym X oznacza chlorowiec, niższy (C1-6)-alkil, niższy (C1-6)-alkoksyl, (C6-12)-aryl, podstawiony aryl albo hydroksyl; a n jest równe 0, 1, 2, 3 albo 4; i

b) związek o wzorze I:

w którym n jest równe 0-5; M oznacza H, kation solotwórczy, (C1-6)-alkil albo (C6-12)-aryl; R i R1 wybrane są niezależnie z grupy składającej się z H, niższego (C1-6)-alkoksylu i niższego (C1-6)-alkilu; a R2 wybrany jest ze wzoru II; przy czym związek o wzorze IV i związek o wzorze I są zawarte w stosunku wagowym 4:1; i

c) wodę w ilości wystarczającej do utworzenia wodnego roztworu związku o wzorze IV i związku o wzorze I, w którym połączone stężenie związku o wzorze IV i związku o wzorze I wynosi od 70 mg/ml do 150 mg/ml;

przy czym lek jest odpowiedni do podawania z szybkością infuzji wynoszącą od 100 ml/godz. do 400 ml/godz;

i przy czym w związku o wzorze IV n jest równe 0; M oznacza wodór albo sód; R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH; a w związku o wzorze I M oznacza wodór albo sód; n jest równe 0;

PL 213 698 B1

R oznacza H albo C3H7; R1 wybrany jest z grupy do wytwarzania leku do leczenia choroby nowotworowej, składającej się z H, CH3, CH3-O-, C2H5 i C3H7; a R2 wybrany jest ze wzoru II, w którym X oznacza Cl, F albo OH.

14. Zastosowanie według zastrz. 13, znamienne tym, że związek o wzorze IV stanowi kwas fenylooctowy albo jego farmaceutycznie dopuszczalne sole, a związek o wzorze I stanowi fenyloacetyloglutamina albo jej farmaceutycznie dopuszczalne sole.

15. Zastosowanie kompozycji farmaceutycznej określonej w jednym z zastrz. 6-11, do wytwarzania leku do leczenia choroby nowotworowej:

a) poprzez infuzję z szybkością infuzji od 100 ml/godz. do 400 ml/godz., zwłaszcza od 250 ml/godz. do 300 ml/godz;

b) w dawce od 0,1 g/kg/dzień do 2,6 g/kg/dzień, zwłaszcza od 0,2 g/kg/dzień do 0,9 g/kg/dzień.