PL211319B1

PL211319B1 - Kompozycja do zwalczania chorób roślin i sposób zwalczania chorób roślin

Info

Publication number: PL211319B1
Application number: PL390541A
Authority: PL
Inventors: Stephen Ray Foor; Michael Paul Walker
Original assignee: Du Pont
Priority date: 2002-03-19
Filing date: 2003-03-18
Publication date: 2012-05-31
Also published as: RU2007128523A; CN101803609A; EP1484970A2; EP2260704A3; BR0308457B1; AU2003220361A8; IL162895A0; ZA200405644B; RU2314690C2; CN1642421A; BR0308457A; PL393150A1; RU2483540C2; JP2005520839A; DK1484970T3; EP1484970B1; PL372885A1; WO2003079788A2; EP2260704A2; ES2425941T3

Description

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (22) Data zgłoszenia: 18.03.2003 (62) Numer zgłoszenia, z którego nastąpiło wydzielenie:

372885 (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

18.03.2003, PCT/US03/008205 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

02.10.2003, WO03/079788 (51) Int.Cl.

A01N 43/40 (2006.01)

A01N 47/02 (2006.01)

A01P 3/00 (2006.01)

Opis patentowy przedrukowano ze względu na zauważ one błędy (54) Kompozycja do zwalczania chorób roślin i sposób zwalczania chorób roślin

(30) Pierwszeństwo: 19.03.2002, US, 60/365,764	(73) Uprawniony z patentu: E.I.DU PONT DE NEMOURS AND COMPANY, Wilmington, US
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 26.04.2010 BUP 09/00	(72) Twórca(y) wynalazku: STEPHEN RAY FOOR, Hockessin, US MICHAEL PAUL WALKER, Zmarł, US
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 31.05.2012 WUP 05/12	(74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Zofia Sulima

PL 211 319 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja do zwalczania chorób roślin i sposób zwalczania chorób roślin z użyciem tej kompozycji zawierającej benzamid, jego N-tlenki, dopuszczalne do stosowania w rolnictwie sole oraz inny fungicyd.

Zwalczanie chorób roślin wywołanych grzybowymi patogenami roślin ma ogromne znaczenie w osiąganiu wysokiej wydajności w hodowli roślin użytkowych. Uszkodzenia roś lin ozdobnych, warzyw, roślin hodowanych na polach, zbóż i roślin owocujących na skutek chorób roślin mogą powodować znaczne obniżenie efektywności produkcji, a tym samym wpływać na zwiększenie kosztów ponoszonych przez konsumenta. W handlu dostępnych jest wiele produktów do stosowania w tym celu, ale występuje ciągłe zapotrzebowanie na nowe związki, bardziej skuteczne, mniej kosztowne, mniej toksyczne lub bezpieczniejsze dla środowiska.

W WO 99/42447 ujawniono pewne benzamidy o wzorze i jako fungicydy:

gdzie, między innymi,

R¹ oznacza H, alkil lub acyl;

₂

R² oznacza H lub alkil; a L oznacza -(C=O)-, -SO2- lub -(C=S)-.

W WO 02/16322 ujawniono nowy sposób wytwarzania pewnych benzamidów o wzorze ii, przydatnych jako fungicydy:

gdzie, między innymi,

X oznacza atom fluorowca;

Y oznacza atom fluorowca, fluorowcoalkil, alkoksykarbonyl lub alkilosulfonyl; każdy z R¹ i R² niezależnie oznacza atom fluorowca; m oznacza 0, 1 lub 2; a n oznacza 0-3.

Fungicydy, które skutecznie zwalczają grzyby bytujące na roślinach, zwłaszcza z klasy Oomycetes, takie jak Phytophthora spp. i Plasmopara spp., są ciągle poszukiwane przez hodowców roślin. Często, dla ułatwienia zwalczania choroby i opóźnienia rozwoju oporności, stosuje się kompozycje fungicydów. Pożądane jest rozszerzenie spektrum aktywności i zwiększenie skuteczności zwalczania choroby przez zastosowanie mieszanin substancji czynnych stanowiących środek leczniczy, do stosowania układowego i środek profilaktyczny przeciw patogenom roślin. Pożądane są także kompozycje zapewniające lepsze zwalczanie resztkowe, pozwalające na zwiększenie przerw między opryskami. Pożądane jest także łączenie fungicydów hamujących różne szlaki biochemiczne w grzybowych patogenach dla opóźnienia rozwoju oporności na dowolną z substancji zwalczających choroby roślin.

We wszystkich przypadkach szczególnie korzystna jest możliwość zmniejszenia ilości środków chemicznych wprowadzanych do środowiska, przy zapewnieniu skutecznej ochrony roślin użytkowych przed chorobami powodowanymi przez patogeny roślin. Mieszaniny fungicydów mogą zapewnić znacząco lepsze zwalczanie chorób roślin niż przewidziane na podstawie aktywności pojedynczych składników. Synergizm ten opisano jako „wspólne działanie dwóch składników mieszaniny, takie, że

PL 211 319 B1 całkowite działanie jest silniejsze lub bardziej przedłużone niż suma działań dwóch (lub większej liczby) składników rozpatrywanych niezależnie” (patrz Tames P. M. L., Netr. J. Plant Pathology (1964), 70, 73-80).

Istnieje zapotrzebowanie na substancje grzybobójcze, które byłyby szczególnie korzystne pod względem możliwości osiągnięcia jednego lub większej liczby wyżej wymienionych celów.

Wynalazek dotyczy kompozycji do zwalczania chorób roślin powodowanych przez grzybowe patogeny roślin, charakteryzującej się tym, że zawiera:

(a) co najmniej jeden związek o ogólnym wzorze I, jego N-tlenki i dopuszczalne do stosowania w rolnictwie sole:

gdzie:

R⁵ oznacza atom fluorowca lub C1-C6 fluorowcoalkil; m oznacza liczbę cał kowitą 1-4;

R⁶ oznacza atom fluorowca, przy czym co najmniej jeden R⁶ znajduje się w pozycji orto względem wiązania C=O; a p oznacza liczbę cał kowitą 1-4; oraz (b) cymoksanil.

Korzystnie, kompozycja według wynalazku jako składnik (a) zawiera związek o wzorze:

w którym (R⁵)m oznacza 3-CI-5-CF3, a (R⁶)p oznacza 2,6-di-Cl.

Wynalazek dotyczy również sposobu zwalczania chorób roślin powodowanych przez grzybowe patogeny roślin, charakteryzującego się tym, że na roślinę lub jej część albo na nasiono lub sadzonkę rośliny nanosi się grzybobójczo skuteczną ilość kompozycji zdefiniowanej powyżej.

Zgodnie ze sposobem według wynalazku, korzystnie zwalcza się chorobę powodowaną przez grzybowy patogen Phytophthora infestans.

Zgodnie ze sposobem według wynalazku, korzystnie zwalcza się chorobę powodowaną przez grzybowy patogen Plasmopara viticola.

Korzystnymi związkami o wzorze I są związki o wzorze la (w tym wszystkie ich izomery geometryczne i stereoizomery), ich N-tlenki i dopuszczalne do stosowania w rolnictwie sole:

gdzie:

R⁴ oznacza Cl lub Br;

R⁵ oznacza Br lub I;

każdy R⁶ niezależnie oznacza atom fluorowca; a p oznacza 1, 2, 3 lub 4.

PL 211 319 B1

W niniejszym opisie pierścień pirydynylowy we wzorze I określa się jako grupę A, a pierścień fenylowy określa się jako grupę B. Określenie „podstawiony” w odniesieniu do tych grup A lub B dotyczy grup zawierających co najmniej jeden podstawnik inny niż atom wodoru, który nie hamuje aktywności grzybobójczej. Należy zwrócić uwagę, że punkty przyłączenia (R⁵)m do A i (R⁶)p do B pokazano jako nieumiejscowione, gdyż (R⁵)m i (R⁶)p mogą być przyłączone przy dowolnych dostępnych atomach węgla odpowiednio w pierścieniach A i B.

N-Tlenki związków o wzorze I przedstawiono jako związki o wzorze I-1, w którym R⁵, R⁶, m oraz p mają wyżej podane znaczenie.

W powyższych definicjach określenie „alkil”, samo lub w słowach złożonych, takich jak „fluorowcoalkil” obejmuje prostołańcuchowy lub rozgałęziony alkil, taki jak metyl, etyl, n-propyl, i-propyl albo różne izomery butylu, pentylu lub heksylu.

Określenie „atom fluorowca”, samo lub w słowach złożonych, takich jak „fluorowcoalkil”, obejmuje atom fluoru, chloru, bromu lub jodu. Ponadto, gdy zostało użyte w słowach złożonych, takich jak „fluorowcoalkil”, alkil ten może być częściowo lub całkowicie podstawiony atomami fluorowca, które mogą być takie same lub różne. Do przykładowych „fluorowcoalkili” należą F3C, CICH2, CF3CH2 i CF₃CCI₂.

Fachowiec zda sobie sprawę, że nie każdy atom azotu zawarty w heterocyklach może tworzyć N-tlenki, gdyż atom azotu wymaga wolnej pary elektronów do utleniania się do tlenku; fachowiec określi zawarty w heterocyklach atom azotu, który może tworzyć N-tlenki. Fachowiec będzie także wiedział, że trzeciorzędowe aminy mogą tworzyć N-tlenki.

Sposoby syntezy N-tlenków heterocykli i trzeciorzędowych amin są dobrze znane fachowcom, w tym utlenianie heterocykli i trzeciorzędowych amin kwasami nadtlenowymi, takimi jak kwas nadoctowy i kwas m-chloronadbenzoesowy (MCPBA), nadtlenek wodoru, hydronadtlenki alkilu, takie jak hydronadtlenek t-butylu, nadboran sodu i dioksirany, takie jak dimetylodioksiran.

Te sposoby wytwarzania N-tlenków opisano i przedstawiono przeglądowo bardzo obszernie w literaturze, patrz np: T. L. Gilchrist, Comprehensive Organic Synthesis, tom 7, str. 748-750, S. V. Ley, red. Pergamon Press; M. Tisler i B. Stanovnik, Comprehensive Heterocyclic Chemistry, tom 3, str. 18-20, A. J. Boulton i A. McKillop, red. Pergamon Press; M. R. Grimmett i B. R. T. Keene, Advances in Heterocyclic Chemistry, tom 43, str. 149-161, A. R. Katritzky, red. Academic Press; M. Tisler i B. Stanovnik, Advances in Heterocyclic Chemistry, tom 9, str. 285-291, A. R. Katritzky i A. J. Boulton, red. Academic Press; G. W. H. Cheeseman i E. S. G. Werstiuk, Advances in Heterocyclic Chemistry, tom 22, str. 390-392, A. R. Katritzky i A. J. Boulton, red. Academic Press.

Całkowita liczba atomów węgla w grupie stanowiącej podstawnik jest podana w przedrostku „C1-Cj”, w którym i oraz j oznaczają 1-6.

Gdy związek jest podstawiony podstawnikiem opatrzonym indeksem dolnym, który wskazuje, że liczba podstawników może być wyższa niż 1, podstawniki te (gdy jest ich więcej niż 1) są niezależnie wybrane z grupy zdefiniowanych podstawników.

Związki o wzorze I mogą występować w postaci jednego lub większej liczby stereoizomerów. Różne stereoizomery obejmują enancjomery, diastereoizomery, atropoizomery i izomery geometryczne. Fachowiec będzie wiedział, że jeden stereoizomer może być bardziej aktywny i/lub może wykazywać korzystne działanie, gdy jest go więcej w porównaniu z innym(-ymi) stereoizomerem(-ami) lub gdy jest on oddzielony od innego(-ych) stereoizomeru(-ów). Ponadto, fachowiec będzie wiedział, jak rozdzielać, wzbogacać i/lub selektywnie wytwarzać te stereoizomery.

Gdy występuje wzbogacenie enancjomeryczne, jeden z enancjomerów jest obecny w większej ilości niż drugi i stopień wzbogacenia może być określony przez podanie nadmiaru enancjomerycznego („ee”), który jest definiowany jako 100(2x-1), gdzie x oznacza ułamek molowy enancjomeru dominującego w mieszaninie enancjomerycznej (np. ee = 20% odpowiada stosunkowi enancjomerów 60:40).

PL 211 319 B1

Bardziej aktywny enancjomer odpowiada konfiguracji enancjomeru o wzorze I, który w roztworze w CDCI3, skręca płaszczyznę światła spolaryzowanego w kierunku (+) lub w prawo.

Korzystnie, nadmiar enancjomeryczny aktywniejszego izomeru o wzorze I wynosi co najmniej 50%; korzystniej co najmniej 75%; jeszcze korzystniej co najmniej 90%; a najkorzystniej co najmniej 94%. Godne uwagi są zwłaszcza enancjomerycznie czyste postacie bardziej aktywnego izomeru o wzorze I.

Sole związków o wzorze I obejmują sole addycyjne z kwasami nieorganicznymi lub organicznymi, takimi jak kwas bromowodorowy, chlorowodorowy, azotowy, fosforowy, siarkowy, octowy, masłowy, fumarowy, mlekowy, maleinowy, malonowy, szczawiowy, propionowy, salicylowy, winowy, 4-toluenosulfonowy lub walerianowy.

Sole związków o wzorze I obejmują także sole wytworzone z zasadami organicznymi (np. pirydyną, amoniakiem lub trietyloaminą) lub zasadami nieorganicznymi (np. wodorkami, wodorotlenkami lub węglanami sodu, potasu, litu, wapnia, magnezu lub baru), gdy związek zawiera grupę kwasową, taką jak ugrupowanie kwasu karboksylowego lub grupę fenolową.

Korzystne związki o wzorze I do stosowania w kompozycjach według wynalazku zostały wybrane z uwagi na większą aktywność i/lub łatwość syntezy.

Godne uwagi są kompozycje, w których związki o wzorze I zawierają co najmniej jeden stanowiący atom jodu.

Korzystne są:

1. Kompozycje, w których w związkach o wzorze I grupa B jest podstawiona R⁶ w każdej pozycji orto względem wiązania z C=O i ewentualnie jednym dodatkowym R⁶, przy czym R⁶ niezależnie oznacza F, Cl, Br, I.

2. Kompozycje określone powyżej, w których grupa B jest podstawiona jednym R⁶ w postaci Cl w pozycji 2 orto względem wiązania z C=O, inny R⁶ oznacza Cl i znajduje się w pozycji 6 orto wzgl ędem wiązania z C=O.

3. Kompozycje określone bezpośrednio powyżej, w których (R⁵)m oznacza 3-chloro-5-CF3-.

Szczególnie korzystne są kompozycje zawierające związek wybrany z grupy obejmującej:

2,6-dichloro-N-[[3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]benzamid,

2,6-dichloro-N-[(3,5-dichloro-2-pirydynylo)metylo]benzamid.

Godne uwagi są kompozycje zawierające związek wybrany z grupy obejmującej:

2,6-dichloro-N-[[3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]benzamid (znany również jako N-[(3-chloro-5-trifluorometylo-2-pirydylo)metylo]-2,6-dichlorobenzamid),

N-[[(3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]-2,6-difluorobenzamid (znany również jako N-[(3-chloro-5-trifluorometylo-2-pirydylo)metylo]-2,6-difluorobenzamid),

2-chloro-N-[[3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]-6-fluorobenzamid (znany również jako N-[(3-chloro-5-trifluorometylo-2-pirydylo)metylo]-2-chloro-6-fluorobenzamid),

N-[[(3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]-2,3-difluorobenzamid (znany również jako N-[(3-chloro-5-trifluorometylo-2-pirydylo)metylo]-2,3-difluorobenzamid),

N-[[(3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]-2,4,6-trifluorobenzamid (znany również jako N-[(3-chloro-5-trifluorometylo-2-pirydylo)metylo]-2,4,6-trifluorobenzamid) i

2-bromo-6-chloro-N-[[3-chloro-5-(trifluorometylo)-2-pirydynylo]metylo]benzamid (znany również jako N-[(3-chloro-5-trifluorometylo-2-pirydylo)metylo]-2-bromo-6-chlorobenzamid).

Sposób zwalczania chorób roślin powodowanych przez grzybowe patogeny roślin, polega na nanoszeniu na roślinę lub jej część albo na nasiono lub sadzonkę rośliny, grzybobójczo skutecznej ilości kompozycji według wynalazku (czyli kompozycji opisanej powyżej). Korzystnymi sposobami są te, w których stosuje się powyższe korzystne kompozycje.

Jak już wyżej wspomniano, do związków o wzorze I należą związki o wzorze la opisane powyżej. Korzystnymi związkami o wzorze la są:

A. Związki o wzorze la, w których co najmniej jeden R⁶ znajduje się w pozycji orto względem wiązania z grupą C=O i każdy R⁶ niezależnie oznacza F, Cl, Br lub I.

B. Związki określone powyżej, zawierające R⁶ w każdej pozycji orto względem wiązania z grupą C=O i ewentualnie jeden dodatkowy R⁶, przy czym każdy R⁶ niezależnie oznacza F, Cl, Br lub I.

C. Związki o wzorze I można wytwarzać jednym lub większą liczbą sposobów i wariantów opisanych w WO 99/42447 (patrz np. przykład 4). Pewne związki o wzorze I można również wytworzyć sposobami opisanymi w WO 02/16322.

PL 211 319 B1

Wraz z kompozycją według wynalazku można stosować inne fungicydy, takie jak:

(b1) związki oddziałujące na kompleks bc1 miejsca transportu elektronów przez łańcuch oddechowy w mitochondriach grzybów;

(b2) związki działające w miejscu enzymu demetylazy szlaku biosyntezy steroli;

(b3) związki morfolinowe i piperydynowe oddziałujące na szlak biosyntezy steroli;

(b4) fungicydy fenyloamidowe;

(b5) fungicydy pirymidynonowe;

(b6) ftaloimidy; oraz (b7) fosetyl glinu.

Stosunek wagowy składnika (b) do składnika (a) wynosi zazwyczaj od 100:1 do 1:100, korzystnie od 30:1 do 1:30, a najkorzystniej od 10:1 do 1:10. Godne uwagi są kompozycje, w których stosunek wagowy składnika (b) do składnika (a) wynosi od 10:1 do 1:1. Należą do nich kompozycje, w których stosunek składnika (b) do składnika (a) wynosi od 9:1 do 4,5:1.

Fungicydy przeciw kompleksom bc1 (składnik (b1))

Fungicydy strobilurynowe, takie jak azoksystrobina, krezoksym metylu, metominostrobina/fenominostrobina (SSF-126), pikoksystrobina, pirachlostrobina i trifloksystrobina, są znane jako mające działanie hamujące kompleks bc w mitochondrialnym łańcuchu oddechowym (Angew. Chem. Int. Ed., 1999, 38, 1328-1349).

(E)-2-[[6-(2-Cyjanofenoksy)-4-pirymidynylo]oksy]-a-(metoksyimino)benzenooctan metylu (znany także jako azoksystrobina) opisano jako inhibitor kompleksu bc1 w Biochemical Society Transactions 1993, 22, 68S.

(E)-a-(Metoksyimino)-2-[(2-metylofenoksy)metylo]benzenooctan metylu (znany także jako krezoksym metylu) opisany jako inhibitor kompleksu bc1 w Biochemical Society Transactions 1993, 22, 64S.

(E)-2-[(2,5-Dimetylofenoksy)metylo]-a-(metoksyimino)-N-metylobenzenoacetamid opisano jako inhibitor kompleksu bc1 w Biochemistry and Cell Biology 1995, 85 (3), 306-311.

Inne związki hamujące kompleks bc1 w mitochondrialnym łańcuchu oddechowym to famoksadon i fenamidon.

Kompleks bc1 zwany jest niekiedy w literaturze biochemicznej inaczej, w tym kompleksem III łańcucha transferu elektronów i oksydoreduktazą ubihydrochinonu:cytochromu c. Jest on jednoznacznie zidentyfikowany przez Enzyme Commission jako nr ECl.10.2.2. Kompleks bc1 opisano np. w J. Biol. Chem. 1989, 264, 14543-38; Methods Enzymol. 1986, 126, 253-71; i cytowanych tam pozycjach literaturowych.

Fungicydy hamujące biosyntezę sterolu (składnik (b2) lub (b3))

Grupa inhibitorów biosyntezy steroli obejmuje związki DMI i nie-DMI, które zwalczają grzyby przez hamowanie enzymów na szlaku biosyntezy steroli. Fungicydy DMI mają wspólne miejsce działania w szlaku biosyntezy sterolu w grzybach, to znaczy hamują one odmetylowanie w pozycji 14 lanosterolu lub 24-metylenodihydrolanosterolu, które są prekursorami steroli w grzybach. Związki działające w tym miejscu są często określane jako inhibitory demetylazy, fungicydy DMI albo DMI. Enzym demetylaza jest niekiedy nazywany w literaturze biochemicznej inaczej, w tym cytochromem P-450 (14DM). Enzym demetylaza opisany np. w J. Biol. Chem., 1992, 267, 13175-79 i cytowanych tam pozycjach literaturowych. Fungicydy DMI należą do różnych grup: azoli (w tym triazoli i imidazoli), pirymidyn, piperazyn i pirydyn. Do triazoli należą bromukonazol, cyprokonazol, difenokonazol, dinikonazol, epoksykonazol, fenbukonazol, fluchinkonazol, flusilazol, flutriafol, heksakonazol, ipkonazol, metkonazol, penkonazol, propikonazol, tebukonazol, tetrakonazol, triadimefon, triadimenol, tritikonazol i unikonazol. Imidazole obejmują klotrimazol, ekonazol, imazalil, izokonazol, mikonazol i prochloraz. Do pirymidyn należą fenarymol, nuarimol i triarimol. Do piperazyn należy triforyna. Do pirydyn należą butiobat i piryfenoks. Badania biochemiczne wykazały, że wszystkie wyżej wymienione fungicydy są fungicydami DMI, jak to opisano w K. H. Kuck i in., Modern Selective Fungicides-Properties, Applications and Mechanisms of Action, pod red. Lyr. H.; Gustav Fischer Verlag: Nowy Jork, 1995, 205-258.

Fungicydy DMI zgrupowano razem dla odróżnienia ich od innych inhibitorów biosyntezy steroli, takich jak fungicydy morfolinowe i piperydynowe. Morfoliny i piperydyny są również inhibitorami biosyntezy steroli, ale wykazano, że działają one hamująco na późniejsze etapy szlaku biosyntezy steroli. Do morfolin należą aldimorf, dodemorf, fenpropimorf, tridemorf i trimorfamid. Do piperydyn należy fenpropidyna.

PL 211 319 B1

Badania biochemiczne wykazały, że wszystkie z wyżej wymienionych fungicydów morfolinowych i piperydynowych są fungicydami hamującymi biosyntezę steroli, jak to opisano w K. H. Kuck i in., Modern Selective Fungicides - Properties, Applications and Mechanisms of Action, pod red. Lyr. H.; Gustav Fischer Verlag: Nowy Jork, 1995, 185-204.

Fungicydy pirymidynonowe (składnik (b5))

Do fungicydów pirymidynonowych należą związki o wzorze II:

₁ w którym G oznacza skondensowany pierścień fenylowy, tiofenowy lub pirydynowy; R¹ oznacza C1-C6-alkil; R² oznacza C1-C6-alkil lub C1-C6-alkoksyl; R³ oznacza atom fluorowca; a R⁴ oznacza atom wodoru lub fluorowca.

Fungicydy pirymidynonowe opisano w publikacji międzynarodowego zgłoszenia nr WO 94/26722, US 6 066 638, US 6 245 770, US 6 262 058 i US 6 277 858.

Godne uwagi są fungicydy pirymidynonowe wybrane z grupy obejmującej:

6-bromo-3-propylo-2-propyloksy-4(3H)-chinazolinon,

6,8-dijodo-3-propylo-2-propyloksy-4(3H)-chinazolinon,

6-jodo-3-propylo-2-propyloksy-4(3H)-chinazolinon,

6-chloro-2-propoksy-3-propylotieno[2,3-d]pirymidyn-4(3H)-on,

6-bromo-2-propoksy-3-propylotieno[2,3-d]pirymidyn-4(3H)-on,

7-bromo-2-propoksy-3-propylotieno[3,2-d]pirymidyn-4(3H)-on,

6-bromo-2-propoksy-3-propylopirydo[2,3-d]pirymidyn-4(3H)-on,

6,7-dibromo-2-propoksy-3-propylotieno[3,2-d]pirymidyn-4(3H)-on i

3-(cyklopropylometylo)-6-jodo-2-(propylotio)pirydo[2,3-d]pirymidyn-4(3H)-on.

Innymi fungicydami, które można stosować jako dodatkowy składnik w połączeniu ze składnikiem (a) i składnikiem (b), są acibenzolar, benalaksyl, benomyl, blastycydyna-S, mieszanina bordoska (trójzasadowy siarczan miedzi), karpropamid, kaptafol, kaptan, karbendazym, chloroneb, chlorotalonil, tlenochlorek miedzi, sole miedzi, takie jak siarczan miedzi i wodorotlenek miedzi, cyjazofamid, cyprodynil, (S)-3,5-dichloro-N-(3-chloro-1-etylo-1-metylo-2-oksopropylo)-4-metylobenzamid (RH 7281), dichlocymet (S-2900), dichlomezyna, dichloran, dimetomorf, dinikonazol-M, dodemorf, dodyna, edifenfos, fenkaramid (SZX0722), fenpiklonil, octan fentyny, wodorotlenek fentyny, fluazynam, fludioksonil, flumetower (RPA 403397), flutolanil, folpet, fosetyl glinu, furalaksyl, furametapir (S-82658), iprobenfos, iprodion, izoprotiolan, iprowalikarb, kasugamycyna, mankozeb, maneb, mefenoksam, mepronil, metalaksyl, metiram cynku, mychlobutanil, neoasozyna (metanoarsonian żelaza), oksadiksyl, pencykuron, prochloraz, procymidon, propamokarb, propineb, piryfenoks, pirymetanil, pirochilon, chinoksyfen, spiroksamina, sulfuramid, tifluzamid, tiofanat metylu, tiram, triadimefon, tricyklazol, walidamycyna, winchlozolina, zineb i zoksamid.

Opisy wyżej wymienionych związków dostępnych w handlu można znaleźć w The Pesticide Manual, 12. wyd. pod red. C. D. S. Tomlin, British Crop Protection Council, 2000.

Można stosować kompozycje z fungicydami o różnym trybie działania biochemicznego (np. hamowanie mitochondrialnego łańcucha oddechowego, hamowanie syntezy białek przez interferencję z syntezy rybosomalnego RNA lub hamowanie syntezy β-tubuliny), co może być szczególnie korzystne dla wyeliminowania oporności.

Korzystne jest stosowanie kompozycji z fungicydami zwalczającymi choroby winorośli (np. Plasmopara viticola, Botrytis cinerea i Uncinula necatur), względnie z fungicydami zwalczającymi choroby ziemniaka (np. Phytophthora infestans, Alternaria solani i Rhizoctonia solani).

Formułowanie/użyteczność

Kompozycje według wynalazku będą zazwyczaj stosowane w postaci preparatów zawierających co najmniej jeden nośnik wybrany spośród odpowiednich do stosowania w rolnictwie ciekłych rozcieńczalników, stałych rozcieńczalników i środków powierzchniowo czynnych. Składniki preparatów

PL 211 319 B1 dobiera się tak, aby odpowiadały właściwościom fizycznym substancji czynnej, sposobowi stosowania i czynnikom ś rodowiskowym, takim jak rodzaj gleby, wilgotność i temperatura. Do uż ytecznych preparatów należą preparaty ciekłe, takie jak roztwory (w tym koncentraty do emulgowania), zawiesiny, emulsje (w tym mikroemulsje i/lub emulsje zawiesinowe) itp., które mogą być ewentualnie zagęszczone do postaci żeli. Do użytecznych preparatów należą ponadto preparaty stałe, takie jak pyły, proszki, granulaty, peletki, tabletki, folie itp., które mogą być dyspergowalne w wodzie („zwilżalne”) lub rozpuszczalne w wodzie. Substancja czynna może być (mikro)kapsułkowana, a ponadto sformułowana w zawiesinę lub preparat w postaci stał ej; alternatywnie, ca ł y preparat substancji czynnej moż e być kapsułkowany (lub „powlekany”). Kapsułkowanie może zapewnić kontrolowane lub opóźnione uwalnianie substancji czynnej. Preparaty do opryskiwania mogą być rozcieńczane odpowiednimi ośrodkami i stosowane do opryskiwania w objętości od jednego do setek litrów/hektar. Stężone kompozycje stosuje się przede wszystkim jako półprodukty do dalszego formułowania.

Preparaty będą zazwyczaj zawierać skuteczne ilości (np. 0,01-99,99% wag.) substancji czynnej, rozcieńczalnika i środka powierzchniowo czynnego, w następujących przybliżonych zakresach, łącznie stanowiących 100% wag.

	% wagowy
Substancja czynna	Rozcieńczalnik	Środek powierzchniowo czynny
Dyspergowalne w wodzie i rozpuszczalne w wodzie granulaty, tabletki i proszki	5-90	0-94	1-15
Zawiesiny, emulsje, roztwory (w tym koncentraty do emulgowania)	5-50	40-95	0-25
Pyły	1-25	70-99	0-5
Granulaty i peletki	0,01-99	5-99,99	0-15
Kompozycje o dużym stężeniu	90-99	0-10	0-2

Typowe stałe rozcieńczalniki opisano w Watkins i in., Handbook of Insecticide Dust Diluents and Carriers, 2. wyd., Dorland Books, Caldwell, New Jersey. Typowe ciekłe rozcieńczalniki opisano w Marsden, SoIvents Guide, 2. wyd., Interscience, Nowy Jork, 1950. W McCutcheon's Detergents and Emulsifiers Annual, Allured Publ. Corp., Ridgewood, New Jersey, a w Sisely i Wood, Encyclopedia of Surface Active Agents, Chemical Publ. Co., Inc., Nowy Jork, 1964, zestawiono środki powierzchniowo czynne i ich zalecane zastosowania. Wszystkie preparaty mogą zawierać w niewielkich ilościach dodatki zmniejszające pienienie, zbrylanie się, korozję, wzrost drobnoustrojów itp. albo środki zagęszczające w celu zwiększenia lepkości.

Do środków powierzchniowo czynnych należą np. polioksyetylenowane alkohole, polioksyetylenowane alkilofenole, polioksyetylenowane estry sorbitanu z kwasami tłuszczowymi, dialkilosulfobursztyniany, alkilosiarczany, alkilobenzenosulfoniany, silikony organiczne, N,N-dialkilotauryniany, lignosulfoniany, kondensaty naftalenosulfonianowo-formaldehydowe, polikarboksylany i blokowe kopolimery polioksyetylen/polioksypropylen. Do stałych rozcieńczalników należą np. iły, takie jak bentonit, montmorylonit, atapulgit i kaolin, skrobia, cukier, krzemionka, talk, ziemia okrzemkowa, mocznik, węglan wapnia, węglan i wodorowęglan sodu oraz siarczan sodu. Do ciekłych rozcieńczalników należy np. woda, N,N-dimetyloformamid, dimetylosulfotlenek, N-alkilopirolidon, glikol etylenowy, glikol polipropylenowy, parafiny, alkilobenzeny, alkilonaftaleny, oliwa, olej rącznikowy, lniany, tungowy, sezamowy, kukurydziany, arachidowy, bawełniany, sojowy, rzepakowy i kokosowy, estry kwasów tłuszczowych, ketony, takie jak cykloheksanon, 2-heptanon, izoforon i 4-hydroksy-4-metylo-2-pentanon oraz alkohole, takie jak metanol, cykloheksanol, dekanol i alkohol tetrahydrofurfurylowy.

Roztwory, w tym koncentraty do emulgowania, można wytwarzać przez proste zmieszanie składników. Pyły i proszki można wytwarzać przez zmieszanie oraz, zazwyczaj, mielenie w młynie młotkowym lub strumieniowym. Zawiesiny wytwarza się zazwyczaj przez mielenie na mokro; patrz np. US 3 060 084. Korzystne koncentraty zawiesinowe obejmują takie, które zawierają dodatkowo obok substancji czynnej 5-20% niejonowego środka powierzchniowo czynnego (np. polioksyetylowanych alkoholi tłuszczowych) ewentualnie połączonego z 50-65% rozcieńczalników płynnych i do 5% anionowych środków powierzchniowo czynnych. Granulaty i peletki można wytwarzać przez natryskiwanie

PL 211 319 B1 substancji czynnej na wstępnie uformowane granulowane nośniki lub technikami aglomeracji, patrz Browning, „Agglomeration”, Chemical Engineering, 4 grudnia 1967 r., str. 147-48, Perry's Chemical Engineer's Handbook, 4. wyd., McGraw-Hill, Nowy Jork, 1963, str. 8-57 i następne oraz WO 91/13546. Peletki można wytwarzać w sposób opisany w US 4 172 714. Granulaty dyspergowalne i rozpuszczalne w wodzie można wytwarzać w sposób ujawniony w US 4 14 4050 i US 3 920 442 oraz w DE 3 246 493. Tabletki moż na wytwarzać w sposób ujawniony w US 5 180 587, 5 232 701 i 5 208 030. Folie można wytwarzać w sposób ujawniony w GB 2 095 558 i w US 3 299 566.

Dodatkowe informacje dotyczące formułowania znaleźć można w US 3 235 361, kolumna 6, wiersz 16 do kolumny 7, wiersz 19 i przykłady 10-41; US 3 309 192, kolumna 5, wiersz 43 do kolumny 7, wiersz 62 i przykłady 8, 12, 15, 39, 41, 52, 53, 58, 132, 138-140, 162-164, 166, 167 i 169-182 ; US 2 891 855, kolumna 3, wiersz 66 do kolumny 5, wiersz 17 i przykłady 1-4; Klingman, Weed Control as a Science, John Wiley and Sons, Inc., Nowy Jork, 1961, str. 81-96; oraz Hance i in., Weed Control Handbook, 8. wyd., Blackwell Scientific Publications, Oksford, 1989.

W poniż szych przykł adach wszystkie procenty są wagowe, o ile nie zaznaczono inaczej, a wszystkie preparaty otrzymano w zwykły sposób. Sądzi się, ż e bez dodatkowych wyjaśnień fachowiec będzie mógł na podstawie powyższego opisu wykorzystać wynalazek w całej rozciągłości.

P r z y k ł a d A

Proszek zwilżalny

Substancje czynne 65,0%

Eter dodecylofenolu i poli(glikolu etylenowego) 2,0%

Lignosulfonian sodu 4,0%

Glinokrzemian sodu 6,0%

Montmorylonit (prażony) 23,0%

P r z y k ł a d B

Granulat

Substancje czynne 10,0%

Granulki atapulgitu (mała zawartość części lotnych,

0,71/0,30 mm; sita U.S.S. nr 25-50) 90,0%

P r z y k ł a d C

Wytłaczane peletki

Substancje czynne 25,0%

Siarczan sodu bezwodny 10,0%

Surowy lignosulfonian wapnia 5,0%

Alkilonaftalenosulfonian sodu 1,0%

Bentonit wapniowo/magnezowy 59,0%

P r z y k ł a d D

Koncentrat do emulgowania

Substancje czynne 20,0%

Mieszanka sulfonianów rozpuszczalnych w oleju i eterów polioksyetylenowych 10,0%

Izoforon 70,0%

P r z y k ł a d E

Koncentrat do wytwarzania zawiesin

Substancje czynne 20,0%

Polietoksylowany alkohol tłuszczowy, niejonowy środek powierzchniowo czynny 15,0%

Estrowa pochodna wosku Montana 3,0%

Lignosulfonian wapnia, anionowy środek powierzchniowo czynny 2,0%

Polietoksylowany/polipropoksylowany blokowy kopolimer poliglikoli, środek powierzchniowo czynny 1,0% Glikol propylenowy, rozcieńczalnik 6,4%

Poli(dimetylosiloksan), środek przeciwpieniący 0,6%

Środek przeciwdrobnoustrojowy 0,1%

Woda, rozcieńczalnik 51,9%

PL 211 319 B1

Składniki preparatu miesza się ze sobą z wytworzeniem syropu, dodaje się substancje czynne i mieszaninę homogenizuje się w mieszalniku. Otrzymaną zawiesinę miele się nastę pnie na mokro z wytworzeniem koncentratu zawiesinowego.

Kompozycje według wynalazku można stosować w połączeniu z jednym lub większą liczbą insektycydów, nematocydów, bakteriocydów, akarycydów, regulatorów wzrostu, chemiosterylantów, środków semichemicznych, repelentów, atraktantów, feromonów, środków pobudzających żerowanie lub innych biologicznie czynnych związków, dla wytworzenia pestycydu wieloskładnikowego dającego jeszcze szersze spektrum zabezpieczenia w rolnictwie. Przykładami takich środków zabezpieczających do stosowania w rolnictwie, z którymi można formułować kompozycje według wynalazku są:

insektycydy, takie jak abamektyna, acefat, azynfos metylu, bifentryna, buprofezyna, karbofuran, chlorfenapir, chloropiryfos, chloropiryfos metylu, cyflutryna, β-cyflutryna, cyhalotryna, lambda-cyhalotryna, deltametryna, diafentiuron, diazynon, diflubenzuron, dimetoat, esfenwalerat, fenoksykarb, fenpropatryna, fenwalerat, fipronil, flucytrynat, tau-fluwalinat, fonofos, imidaklopryd, izofenfos, malation, metaldehyd, metamidofos, metydation, metomyl, metopren, metoksychlor, 7-chloro-2,5-dihydro-2-[[N-(metoksykarbonylo)-N-[4-(trifluorometoksy)fenylo]amino]karbonylo]indeno[1,2-e][1,3,4]oksadiazyno-4a(3H)-karboksylan metylu (indoksakarb), mono-krotofos, oksamyl, paration, paration metylu, permetryna, forat, fosalon, fosmet, fosfamidon, pirymikarb, profenofos, rotenon, sulprofos, tebufenozyd, teflutryna, terbufos, tetrachlorwinfos, tiodikarb, tralometryna, trichlorfon i triflumuron; bakteriocydy, takie jak streptomycyna; akarycydy, takie jak amitraz, chinometionat, chlorobenzylat, cyheksatyna, dikofol, dienochlor, etoksazol, fenazachina, tlenek fenbutatynu, fenpropatryna, fenpiroksymat, heksytiazoks, propargit, pirydaben i tebufenpirad; nematocydy, takie jak aldoksykarb i fenamifos; oraz czynniki biologiczne, takie jak Bacillus thuringiensis, endotoksyna & Bacillus thuringiensis, bakulowirus i entomopatogenne bakterie, wirusy i grzyby. Stosunki wagowe tych różnych zmieszanych składników do związków o wzorze I wynoszą typowo od 100:1 do 1:100, a korzystnie od 30:1 do 1:30, korzystniej od 10:1 do 1:10, a najkorzystniej od 4:1 do 1:4.

Kompozycje według wynalazku są użyteczne jako środki do zwalczania chorób roślin. Zatem, wynalazek dotyczy ponadto sposobu zwalczania chorób roślin spowodowanych grzybowymi patogenami roślin polegającego na nanoszeniu na chronioną roślinę lub jej część, albo na chronione nasiona roślin lub sadzonki, skutecznej ilości substancji czynnych lub kompozycji grzybobójczej zawierającej te substancje.

Kompozycje według wynalazku zapewniają zwalczenie chorób spowodowanych szerokim spektrum grzybowych patogenów roślin z klas Basidiomycete, Ascomycete, Oomycete i Deuteromycete. Są one skuteczne w zwalczaniu szerokiego spektrum chorób roślin, zwłaszcza patogenów liści roślin ozdobnych, warzyw, roślin uprawianych na polach, zbóż i roślin owocujących. Te patogeny obejmują

Plasmopara viticola, Phytophthora infestans, Peronospora tabacina, Pseudoperonospora cubensis, Pythium aphanidermatum, Alternaria brassicae, Septoria nodorum, Septoria tritici, Cercosporidium personatum, Cercospora arachidicola, Pseudocercosporella herpotrichoides, Cercospora beticola, Botrytis cinerea, Monilinia fructicola, Pyricularia oryzae, Podosphaera leucotricha, Venturia inaequalis, Erysiphe graminis, Uncinula necatur, Puccinia recondita, Puccinia graminis, Hemileia vastatrix, Puccinia striiformis, Puccinia arachidis, Rhizoctonia solani, Sphaerotheca fuliginea, Fusarium oxysporum, Verticillium dahliae, Pythium aphanidermatum, Phytophthora megasperma, Sclerotinia sclerotiorum,

Sclerotium rolfsii, Erysiphe polygoni, Pyrenophora teres, Gaeumannomyces graminis, Rynchosporium secalis, Fusarium roseum, Bremia lactucae oraz inne rodzaje i gatunki blisko spokrewnione z tymi patogenami.

Kompozycje według wynalazku są szczególnie skuteczne w zwalczaniu Plasmopara viticola na winoroślach i Phytophthora infestans na ziemniakach i pomidorach.

Zwalczanie chorób roślin jest zwykle realizowane przez nanoszenie skutecznej ilości związku, przed lub po zarażeniu, na części chronionych roślin, takie jak korzenie, łodygi, liście, owoce, nasiona, bulwy lub cebulki, lub na miejsca (gleba lub piasek), na których rosną chronione rośliny. Związki można także nanosić na nasiona dla ochrony nasion i sadzonek.

Dawki nanoszenia tych związków mogą zależeć od wielu czynników środowiskowych i powinny być określane dla rzeczywistych warunków stosowania. Liście można chronić na ogół przez nanoszenie dawki co najmniej 1-5000 g substancji czynnej na hektar. Nasiona i sadzonki można chronić na ogół przez nanoszenie dawki 0,1-10 g na kilogram nasion.

Synergizm opisano jako „wspólne działanie dwóch składników mieszaniny, takie, że całkowite działanie jest silniejsze lub bardziej przedłużone niż suma działań dwóch (lub większej liczby) składniPL 211 319 B1 ków rozpatrywanych niezależnie” (patrz Tames P. M. L., Neth. J. Plant Pathology, (1964), 70, 73-80).

Stwierdzono, że kompozycje zawierające związek o wzorze I i fungicydy o odmiennym trybie działania wykazują działania synergistyczne.

Istnienie efektu synergicznego między dwoma substancjami czynnymi (np. składnikiem (a) i skł adnikiem (b)) ustala się za pomocą równania Colby'ego (patrz Colby, S. R. w Calculating Synergistic and Antagonistic Responses of Herbicide Combinations, Weeds, 1967, 15, 20-22):

ΑχΒ

100

Stosując metody Colby'ego, istnienie oddziaływania synergicznego między dwoma substancjami czynnymi ustalono obliczając najpierw przewidywaną aktywność p mieszaniny w oparciu o aktywności dwóch składników naniesionych osobno. Gdy p ma niższą wartość niż doświadczalnie ustalony efekt, synergizm występuje. W równaniu powyżej A oznacza aktywność grzybobójczą, to jest procentowe zwalczenie przez jeden składnik naniesiony oddzielnie w dawce x. B oznacza aktywność grzybobójczą, to jest procentowe zwalczenie przez drugi składnik naniesiony w dawce y. Z równania oblicza się p, aktywność grzybobójczą mieszaniny składnika A w dawce x ze składnikiem B w dawce y i, jeżeli ich działanie jest ściśle addytywne, nie występuje interakcja.

W celu wykazania skuteczności kompozycji według wynalazku w stosunku do określonych patogenów można przeprowadzić następujące testy. Ochrona przez zwalczanie patogenów, zapewniana przez kompozycje, nie ogranicza się jednak do tych gatunków. W tabeli A wskazano związki wybrane jako składnik (a), stosowane w tych testach.

Przykłady biologiczne

Poniższe testy wykazują skuteczność kompozycji według wynalazku w stosunku do określonych patogenów. Ochrona przez zwalczanie patogenów, zapewniana przez kompozycje, nie ogranicza się jednak do tych gatunków.

Testowe zawiesiny zawierające pojedynczą substancję czynną natryskuje się w celu wykazania skuteczności działania pojedynczych substancji czynnych. W celu wykazania skuteczności działania połączenia (a) substancje czynne można połączyć w odpowiednich ilościach w jedną testową zawiesinę, (b) można przygotować wyjściowe roztwory poszczególnych substancji czynnych, a następnie połączyć je w odpowiednim stosunku i rozcieńczyć do żądanego końcowego stężenia, w celu otrzymania testowej zawiesiny, albo (c) wykonać można kolejno oprysk testowymi zawiesinami zawierającymi pojedyncze substancje czynne, w żądanym stosunku.

PL 211 319 B1

Kompozycja 1

Składniki % wag.

Związek 1, produkt techniczny 20,0

Polietoksylowany alkohol stearylowy 15,0

Ester wosku Montana 3,0

Odcukrzony lignosulfonian wapnia 2,0

Blokowy kopolimer polioksypropylenowo-polioksyetylenowy 1,0

Glikol propylenowy 6,4

Poliorganosiloksany + środek emulgujący 0,6

19% (1,2-benzoizotiazolin-3-on) w wodnym roztworze glikolu dipropylenowego 0,1

Woda 51,9

Kompozycja 2

Składniki % wag.

Cymoksanil, produkt techniczny 61,9

Kondensat alkilonaftalenosulfonianu sodu z formaldehydem 5,0

Alkilonaftalenosulfonian sodu 1,0

Poliwinylopirolidon 4,0

Fosforan monosodowy 4,0

Kwas fumarowy 1,0

Krzemionka koloidalna 1,0

Sód 0,2

Cukier 14,0

Lignosulfonian sodu 7,9

Testowe kompozycje najpierw zmieszano z oczyszczoną wodą zawierającą 250 ppm środka powierzchniowo czynnego Trem^® 014 (estrów wielowodorotlenowych alkoholi). Otrzymane testowe zawiesiny zastosowano następnie w poniższych testach. Testowymi zawiesinami opryskiwano badane rośliny, aż do spłynięcia, w dawkach odpowiadających 5, 10, 20, 25, 50 lub 100 g substancji czynnej/ha. Opryskanie badanych roślin 40 ppm testową zawiesiną do spłynięcia odpowiadało dawce 100 g/ha. Testy wykonywano trzykrotnie i wyniki podano jako wartości średnie z trzech powtórzeń/prób.

Test A (zwalczanie zapobiegawcze)

Zawiesiną testową opryskano do spłynięcia sadzonki ziemniaków. Następnego dnia sadzonki zarażono zawiesiną spor Phytophthora infestans (czynnik sprawczy zarazy ziemniaczanej na ziemniakach i pomidorach) i inkubowano w nasyconej atmosferze w temperaturze 20°C przez 24 godziny, a następnie pozostawiono w komorze wzrostowej w temperaturze 20°C przez 5 dni, po czym okreś lono wskaźniki choroby.

Test B (zwalczanie lecznicze)

Sadzonki ziemniaka zarażono zawiesiną spor Phytophthora infestans (czynnik sprawczy zarazy ziemniaczanej na ziemniakach i pomidorach) na 24 godziny przed opryskiem i inkubowano w nasyconej atmosferze w temperaturze 20°C przez 24 godziny. Następnie, sadzonki ziemniaka opryskano do spłynięcia zawiesinami testowymi. Następnego dnia sadzonki przeniesiono do komory wzrostowej w 20°C na 5 dni, po czym okreś lono wskaź niki choroby.

Test C (wydłużone zwalczanie zapobiegawcze)

Zawiesiną testową opryskano do spłynięcia sadzonki ziemniaków. Po 6 dniach sadzonki zarażono zawiesiną spor Phytophthora infestans (czynnik sprawczy zarazy ziemniaczanej na ziemniakach i pomidorach) i inkubowano w nasyconej atmosferze w temperaturze 20°C przez 24 godziny, a następnie pozostawiono w komorze wzrostowej w temperaturze 20°C przez 5 dni, po czym określono wskaźniki choroby.

Wyniki testów A-C podano w tabeli A. W tabeli ocena 100 odpowiada 100% zwalczania choroby, a ocena 0 wskazuje brak zwalczania choroby (w stosunku do roślin kontrolnych). W kolumnach z nagł ówkiem „Średn.” podano wartoś ci ś rednie z trzech prób. W kolumnach z nagł ówkiem „Oczekiw.” podano wartości oczekiwane dla każdej badanej mieszaniny, wynikające z równania Colby'ego. Testy wykazujące zwalczanie silniejsze od oczekiwanego zaznaczono znakiem *.

PL 211 319 B1

T a b e l a A

Nr kompozycji	Dawka	Test A	Test B	Test C
		Średn.	Oczekiw.	Średn.	Oczekiw.	Średn.	Oczekiw.
1	5	0	xx	0	xx	0	xx
1	10	32	xx	0	xx	37	xx
1	20	100	xx	0	xx	98	xx
2	25	0	xx	0	xx	0	xx
2	50	0	xx	0	xx	0	xx
2	100	32	xx	0	xx	0	xx
1 + 2	5 + 25	0	0	0	0	37*	0
1 + 2	10 + 50	100*	32	0	0	88*	37
1 + 2	20 + 100	100	100	9	0	76	98

Zgodnie z opisem synergizmu podanym przez Colby'ego, kompozycje stanowią przykład działania synergistycznego. Ponadto, kompozycje zawierające pojedyncze składniki (a) i (b) można dogodnie zmieszać z ewentualnie stosowanym rozcieńczalnikiem, przed naniesieniem na chronioną uprawę, W związku z powyższym wynalazek dostarcza ulepszony sposób zwalczania grzybów, zwłaszcza grzybów z klasy Oomycetes, takich jak Phytophthora spp. i Plasmopara spp., w uprawach, zwłaszcza ziemniaków, winorośli i pomidorów.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Kompozycja do zwalczania chorób roślin powodowanych przez grzybowe patogeny roślin, znamienna tym, że zawiera:

(a) co najmniej jeden związek o ogólnym wzorze I, jego N-tlenki i dopuszczalne do stosowania w rolnictwie sole:

gdzie:

R⁵ oznacza atom fluorowca lub C1-C6 fluorowcoalkil; m oznacza liczbę cał kowitą 1-4;

R⁶ oznacza atom fluorowca, przy czym co najmniej jeden R⁶ znajduje się w pozycji orto względem wiązania C=O; a p oznacza liczbę cał kowitą 1-4; oraz (b) cymoksanil.
2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że jako składnik (a) zawiera związek o wzorze:

w którym (R⁵)m oznacza 3-CI-5-CF3, a (R⁶)p oznacza 2,6-di-Cl.

PL 211 319 B1
3. Sposób zwalczania chorób roślin powodowanych przez grzybowe patogeny roślin, znamienny tym, że na roślinę lub jej część albo na nasiono lub sadzonkę rośliny nanosi się grzybobójczo skuteczną ilość kompozycji zdefiniowanej w zastrz. 1.
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że zwalcza się chorobę powodowaną przez grzybowy patogen Phytophthora infestans.
5. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że zwalcza się chorobę powodowaną przez grzybowy patogen Plasmopara viticola.

Departament Wydawnictw UP RP