PL201449B1 - Stojak do mocowania elementów prętowych - Google Patents

Abstract

1. Stojak do mocowania elementów pr etowych, zw laszcza choinek, z podstaw a, ze znajduj acym si e w podstawie, utwo- rzonym przez zarys sciany, obszarem przyjmuj acym dla ko nca mocuj acego elementu pr etowego, z kilkoma elementami chwy- towymi rozmieszczonymi wokó l osi symetrii, które s a wychylne pomi edzy po lo zeniem otwartym i po lo zeniem trzymania w jednej p laszczy znie, przy czym p laszczyzny przecinaj a si e w przybli zeniu w osi symetrii, z urz adzeniem mocuj acym, które mocuje element lacz acy obci azalny na rozci aganie i gi etki, który prowadzony jest, w postaci w przybli zeniu zamkni etej p etli, ruchomo wzd lu z wszystkich elementów chwytowych i wychyla je podczas dzia lania urz adzenia mocuj acego z po lo- zenia otwartego w po lo zenie trzymania, oraz z oddzielnym, przewidzianym w podstawie, elementem prowadz acym, przez który co najmniej jeden koniec gi etkiego elementu lacz acego ukszta ltowanego w p etl e jest prowadzony z obszaru p etli na zewn atrz, znamienny tym, ze element prowadz acy jest kloc- kiem prowadz acym (13, 36, 63) osadzonym w wybraniu (42) zarysu sciany (41), który styka si e bezpo srednio z urz adzeniem mocuj acym (8, 58), i na który przeniesiona jest odpowiadaj aca sile mocuj acej si la reakcji z urz adzenia mocuj acego (8, 58) na podstaw e (1, 31, 51). PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest stojak do mocowania elementów prętowych, zwłaszcza choinek, z podstawą, ze znajdującym się w podstawie, utworzonym przez zarys ściany, obszarem przyjmują cym dla końca mocującego elementu prętowego, z kilkoma elementami chwytowymi rozmieszczonymi wokół osi symetrii, które są wychylne pomiędzy położeniem otwartym i położeniem trzymania w jednej płaszczyźnie, przy czym płaszczyzny przecinają się w przybliżeniu w osi symetrii, z urządzeniem mocującym, które mocuje element łączący obciążalny na rozciąganie i giętki, który prowadzony jest, w postaci w przybliżeniu zamkniętej pę tli, ruchomo wzdłuż wszystkich elementów chwytowych i wychyla je podczas działania urządzenia mocującego z położenia otwartego w położenie trzymania, oraz z oddzielnym, przewidzianym w podstawie, elementem prowadzącym, przez który co najmniej jeden koniec giętkiego elementu łączącego ukształtowanego w pętlę jest prowadzony z obszaru pętli na zewnątrz.

Stojak tego rodzaju znany jest zasadniczo z opisu DE 39 32 473 C2. Zasadnicza cecha znanego stojaka polega na tym, że giętki element łączący, w praktyce lina stalowa, prowadzony jest ruchomo przez otwory we wszystkich elementach chwytowych. Przy uruchamianiu urządzenia mocującego element łączący ślizga się w otworach elementów chwytowych, dzięki czemu są one ze w zasadzie jednakową siłą mocującą dociągane do końca mocującego elementu prętowego. Obowiązuje to również wtedy, kiedy ten koniec mocujący nie ma zarysu ściśle kołowego, jak to jest, przykładowo, z choinkami. Znany stojak ma tę korzystną właściwość, że dzięki prostemu uruchamianiu urządzenia mocującego element prętowy mocowany jest niezawodnie w żądanym położeniu. Jest on, dlatego szeroko rozpowszechniony jako stojak choinkowy.

Funkcja znanego stojaka zależy również od tego, że lina, w postaci w przybliżeniu zamkniętej pętli, prowadzona ruchomo przez wszystkie elementy chwytowe, przyjmuje jak tylko to możliwe postać wielokąta foremnego. Dlatego elementy chwytowe są wychylne w płaszczyznach, które są usytuowane symetrycznie względem osi symetrii stojaka. Zarys wielokąta foremnego nie może jednak dokładnie być utrzymany, ponieważ giętki element łączący, co najmniej na jednym końcu musi być połączony z urządzeniem mocującym i w tym celu jest prowadzony z obszaru elementów chwytowych na zewnątrz.

W opisie DE 39 32 473 C2 jest oprócz tego przedstawione wykonanie, w którym koniec mocujący giętkiego elementu łączącego zamocowany jest do podstawy stojaka, natomiast drugi koniec mocujący doprowadzony jest do urządzenia mocującego, które ze swej strony oparte jest na płycie spodniej i na obszarze przyjmującym dla końca mocującego elementu prętowego.

Stojak choinkowy według opisu niemieckiego wzoru użytkowego DE 201 05 005 U1 przedstawia, przeciwnie, wykonanie, w którym obydwa końce giętkiego elementu łączącego, w miejscu pomiędzy dwoma elementami chwytowymi są wspólnie prowadzone na zewnątrz i tam są połączone z urzą dzeniem mocującym. Do prowadzenia służy ką towy element prowadzący, który przylega do podstawy. W odstępie promieniowo na zewnątrz przewidziane jest urządzenie mocujące, przy którym może chodzić o zapadkę ustalającą. W opisie DE 201 05 005 nie podano żadnych danych dla wzajemnego rozmieszczenia i zamocowania elementu prowadzącego i urządzenia mocującego do podstawy.

Aby elementy prętowe były pewnie utrzymywane, muszą zostać wywarte znaczne siły mocujące przez elementy chwytowe. Dlatego również w obszarze urządzenia mocującego występują bardzo duże siły, które prowadzą do miejscowych szczytów naprężeń w obudowie. Obowiązuje to również dla tego miejsca, w którym końce giętkiego elementu łączącego wyprowadzone są z obszaru elementów chwytowych i prowadzone do urządzenia mocującego. Stojaki tego rodzaju są wytwarzane zwłaszcza w postaci stojaków choinkowych jako produkty masowe i podlegają na rynku silnemu naciskowi na obniżkę ceny. Dla pewnego sposobu pracy są jednak wymagane, zwłaszcza z powodu wymienionych szczytów naprężenia, materiały o wysokich parametrach. Powstają więc przeciwstawne wymagania, że tego rodzaju stojak, z jednej strony, musi być tani i łatwy w wytwarzaniu, z drugiej strony jednak, musi wywierać przez lata, pewnie i bez uszkodzeń, wymagane siły mocujące. Obowiązuje to zwłaszcza dla zastosowania jako stojak choinkowy, ponieważ, przy zawodnej funkcji mocowania istnieje niebezpieczeństwo powstawania pożarów pomieszczeń i domów.

Celem wynalazku jest, dlatego stworzenie stojaka opisanego na wstępie rodzaju, który przy długotrwałym niezawodnym sposobie działania gwarantuje wymagane siły mocujące a mimo to można go wytwarzać i montować łatwo i korzystnie pod względem kosztów.

PL 201 449 B1

Stojak według wynalazku charakteryzuje się tym, że element prowadzący jest klockiem prowadzącym osadzonym w wybraniu zarysu ściany, który styka się bezpośrednio z urządzeniem mocującym, i na który przeniesiona jest odpowiadająca sile mocującej siła reakcji z urządzenia mocującego na podstawę.

Korzystnie, że klocek prowadzący jest z poliamidu, zwłaszcza wzmocnionego włóknem szklanym a podstawa z tworzywa sztucznego.

Korzystnie, obydwa końce giętkiego elementu łączącego przeprowadzone są przez klocek prowadzący do urządzenia mocującego i z nim połączone.

Korzystnie, klocek prowadzący ma dwa otwory przy czym przez każdy otwór przeprowadzony jest jeden koniec giętkiego elementu łączącego.

Jeśli zgodny z wynalazkiem stojak jest zaopatrzony w kołowy zarys ściany, który rozciąga się od płyty spodniej podstawy do góry, korzystne ukształtowanie polega na tym, że klocek prowadzący wsunięty jest od dołu w otwór tworzący wybranie w obszarze ściany kołowo-pierścieniowego zarysu ściany. Kołowo-pierścieniowy zarys ściany może być przykładowo utworzony przez specjalne obszary ściany, które uzupełniają się, w rodzaju cylindrycznego otwartego zbiornika, w kształt pierścienia kołowego. Przy tym, można przewidzieć w przerwach pomiędzy poszczególnymi obszarami ścian, osie wychylania elementów chwytowych. Jeśli klocek prowadzący jest wsunięty w jeden z obszarów ścian kołowo-pierścieniowego zarysu ściany, oznacza to, że znajduje się on bezpośrednio w obszarze giętkiego elementu łączącego, bez konieczności ponoszenia dodatkowego nakładu materiałowego.

Wymaganie, że klocek prowadzący powinien przenosić jednocześnie siłę reakcji odpowiadającą sile mocującej z urządzenia mocującego na podstawę, konstrukcyjnie jest spełnione najprościej przez to, że urządzenie mocujące umieszczone jest przyległe do przyjmującego klocek prowadzący obszaru ściany kołowego zarysu ściany, w odniesieniu do osi symetrii, skierowane nieco promieniowo na zewnątrz. Przy tym, siły pomiędzy klockiem prowadzącym i urządzeniem mocującym mogą być przenoszone w kierunku promieniowym.

Zgodnie z dalszym udoskonaleniem, w prosty sposób osiągnięto to, że urządzenie mocujące styka się bezpośrednio z klockiem prowadzącym poprzez otwór w kołowo-pierścieniowym zarysie ściany. W tym celu, klocek prowadzący zaopatrzony jest w występ przechodzący przez otwór, przylegający do urządzenia mocującego i służący do przenoszenia siły. W ten sposób realizowane jest całkowicie bezpośrednio przeniesienie sił pomiędzy klockiem prowadzącym i urządzeniem mocującym.

Dalej, zaproponowano drugą zgodną z wynalazkiem konstrukcję, która również przewiduje obszar przyjmujący w postaci kołowego zarysu ściany, który rozciąga się do góry od płyty spodniej podstawy. Przewidziano tu, że klocek prowadzący jest ukształtowany jako część kołowo-pierścieniowego zarysu ściany. Grubości kołowo-pierścieniowego zarysu ściany i klocka prowadzącego dodają się do siebie, tak, że razem obszary ścian kołowo-pierścieniowego zarysu ściany mogą mieć mniejszą grubość ściany niż przy pierwszej konstrukcji, z klockiem prowadzącym wsuniętym w puste miejsce obszaru ściany. Tu ponadto jest rzeczywiście wymagana większa powierzchnia przenoszenia sił klocka prowadzącego.

W ukształ towaniu tej drugiej zgodnej z wynalazkiem konstrukcji przewidziano, dlatego, ż e klocek prowadzący ma wzmocnioną część środkową, jak również dwa boczne skrzydełka, przy czym część środkowa ma obszar służący do prowadzenia końców giętkiego elementu łączącego i styka się z urządzeniem mocującym, podczas gdy skrzydełka tworzą powiększone powierzchnie przylegania do kołowo-pierścieniowego zarysu ściany. W ten sposób pochodzące z urządzenia mocującego duże siły są przenoszone na dużej powierzchni na podstawę, tak, że uniknięto miejscowych szczytów naprężeń w mniej wysoko obciążalnym materiale podstawy.

Trzecia, zgodna z wynalazkiem postać wykonania ma jako podstawę przebiegające promieniowo, w odniesieniu do osi symetrii, prowadzenie, przy czym klocek prowadzący wsunięty jest w prowadnicę od zewnątrz, z ograniczeniem przez ogranicznik. Ta postać wykonania umożliwia razem z dalszymi ukształ towaniami skonstruowanie stojaka z poszczególnych zespoł ów konstrukcyjnych, które można zestawiać razem w rodzaju modułów. Prowadnica może być ukształtowana przez ukształtowane na zarysie ściany, wychodzące z obszaru przyjmującego i prowadzące na zewnątrz, ścianki prowadzące, które za pomocą żeberek i rowków utrzymują ślizgowo klocek prowadzący w kierunku promieniowym. Korzystnie przy tym, żeberka są umieszczone na klocku prowadzącym i przechodzą zaokrą gleniami w jego powierzchnie boczne, przy czym, w stanie zmontowanym, znajdujące się pomiędzy żeberkami obszary ścian bocznych klocka prowadzącego są w odstępie od sąsiednich ścianek prowadzących. Wskutek takiego ukształtowania, żeberkom, w ich obszarze przejścia do

PL 201 449 B1 klocka prowadzącego, nadana została elastyczność, która działa na korzyść nie tylko zdolności do montażu, ale również wytrzymałości. Żeberka mogą mieć przy tym profil prostokątny albo podcięty, przykładowo w kształcie jaskółczego ogona.

Dotychczas wymienione szczegóły trzeciej postaci wykonania umożliwiają łatwy montaż, jak również pewne utrzymywanie i dobre przenoszenie sił na klocku prowadzącym. Duża zaleta tej postaci wykonania wynika jednak dopiero z dalszego ukształtowania, zgodnie z którym klocek prowadzący ukształtowany jest jako zamocowanie dla urządzenia mocującego. Na skutek tego ukształtowania urządzenie mocujące i klocek prowadzący mogą, mianowicie, być zmontowane razem na zewnątrz stojaka i dopiero jako wspólny zespół zostać osadzone w stojaku.

Zamocowanie urządzenia na klocku prowadzącym może powstać przykładowo przez to, że klocek prowadzący zaopatrzony jest w wybranie, które mocuje i co najmniej na pewnym obszarze przyjmuje, urządzenie mocujące. Przy tym, wybranie w klocku prowadzącym - w odniesieniu do jego stanu wbudowanego - może być otwarte promieniowo na zewnątrz i w kierunku podstawy i tworzyć prowadnice przebiegającą w zasadzie równolegle do osi symetrii, w którą wsunięte jest urządzenie mocujące na pewnym obszarze, od strony zwróconej do podstawy, z ograniczeniem przez ogranicznik.

Przy tym, ukształtowanie można tak wykonać, że pomiędzy obudową urządzenia mocującego i ś cianami wybrania znajduje się profilowanie ż eberko-rowek, które umoż liwia ś lizganie obudowy w kierunku równoległ ym do osi symetrii, jednak zapobiega wysuwaniu promieniowo wzglę dem osi symetrii.

Ogranicznik ograniczający ruch wsuwania urządzenia mocującego w klocku prowadzącym utworzony jest, zgodnie z dalszym ukształtowaniem, przez ściankę wewnętrzną górnego obszaru klocka prowadzącego służącego jako prowadnica liny, który w stanie wbudowanym klocka prowadzącego wystaje do góry poza obszar przyjmujący stojaka.

Wskutek ostatnio wymienionych środków konstrukcyjnych, kierunki wsuwania klocka prowadzącego w stojak z jednej strony i urządzenia mocującego w klocek prowadzący, z drugiej strony, są prostopadłe do siebie. W połączeniu z przewidzianymi ogranicznikami prowadzi to do tego, że obydwa elementy do wbudowania, a mianowicie klocek prowadzący i urządzenie mocujące, w pewnym stopniu nawzajem się blokują i nie mogą się rozłączyć podczas działania. Jednocześnie ten rodzaj konstrukcji umożliwia montaż bez dodatkowych środków mocujących, takich jak śruby, miejsca klejenia lub podobne.

Do tego przewidziane zostało dalsze korzystne ukształtowanie, takie, że zabezpieczenie osadzonego w klocku prowadzącym urządzenia mocującego przed przesunięciem w kierunku do podstawy utworzone jest przez co najmniej jedną krzywkę ukształtowaną na stojaku, która przy wsuniętym klocku prowadzącym leży na drodze przesuwu urządzenia mocującego wewnątrz klocka prowadzącego.

Dalej przewidziano w korzystny sposób, że ogranicznik, ograniczający ruch wsuwania klocka prowadzącego do wewnątrz w kierunku na oś symetrii, utworzony jest przez obszar przyjmujący podstawy. Obszar przyjmujący może być przykładowo utworzony przez obwodową ścianę, która otacza zbiornik na wodę. Z tą obwodową ściana może zetknąć się klocek prowadzący przy promieniowym wsuwaniu do wewnątrz, przez co utworzony jest ogranicznik ograniczający jego ruch wsuwania.

Wreszcie, należy zatroszczyć się o to, aby klocek prowadzący podczas działania nie mógł wysunąć się promieniowo na zewnątrz, przy czym zabrane zostałoby urządzenie mocujące. W tym celu, korzystnie jest uwzględniony, występujący i tak w tego rodzaju stojakach, kołpak, który od góry zakrywa podstawę.

Tego rodzaju kołpak zaopatrzony jest w otwory funkcyjne, za pomocą których, element prętowy może zostać wprowadzony w stojak, które są jednak wymagane również dla dźwigni mocującej i elementów chwytowych. Dlatego, przy takim stojaku, który zaopatrzony jest w zakrywają cy podstawę, zaopatrzony w otwory funkcyjne kołpak, ukształtowany jest na kołpaku, co najmniej jeden ogranicznik, który przy nasadzonym kołpaku współdziała z klockiem prowadzącym i zapobiega jego przesuwowi w kierunku promieniowym na zewnątrz.

Zasada wyrażona wyraźnie w trzeciej postaci wykonania we wszystkich jej ukształtowaniach, modułowego rodzaju konstrukcji i zestawiania tylko poprzez łączenie, bez dodatkowych środków mocujących, może również być rozciągnięta na inne elementy konstrukcyjne. Przykładowo, możliwe jest ukształtowanie, zgodnie z którym, ścianki prowadzące klocek prowadzący jednocześnie służą jako osiowe zabezpieczenie osi urządzenia mocującego ukształtowanej jako oś przetykania, która należy do bębna nawijającego giętki element łączący i/lub dźwigni mocującej. W wyniku tego ukształtowania, oś przetykania urządzenia mocującego sama nie musi być na nim osiowo unieruchamiana. Po zmontowaniu

PL 201 449 B1 całego stojaka oś jest pewnie osiowo zabezpieczona i zamocowana. Dzięki temu, jest możliwe montowanie samego urządzenia mocującego tylko poprzez połączenie i bez dalszych środków mocujących.

Przestrzeganą tu zasadę można uzupełnić przez to, że również elementy chwytowe same są zamocowane do podstawy stojaka przez to, że razem ze swoimi czopami wychylającymi lub podobnymi, są mocowane w obszarze przyjmującym podstawy, jako gotowe do wbudowania zespoły konstrukcyjne, przy czym zabezpieczenie przed unoszeniem możliwe jest tylko przez nasadzenie kołpaka. Ta możliwość ukształtowania jest poza tym opisana w niemieckim zgłoszeniu patentowym nr 101 63 388.6 tego samego zgłaszającego.

Zgodnie z wynalazkiem element prowadzący, który służy do prowadzenia giętkiego elementu łączącego w szczególnie obciążonym obszarze zarysu ściany, w którym muszą być przyjęte siły rozciągające giętkiego elementu łączącego, jest ukształtowany w postaci klocka prowadzącego i osadzony w wybraniu zarysu ściany. Na skutek tego ukształtowania, klocek prowadzący przejmuje miejscowe obciążenia i przekazuje je równomiernie na podstawę i urządzenie mocujące. Dlatego, klocek prowadzący może być wykonany z materiału, który jest bardziej obciążalny od materiału, z którego składa się pozostała podstawa. Prowadzi to do szczególnych zalet przy preferowanym wytwarzaniu tego rodzaju stojaka z tworzywa sztucznego, ponieważ na podstawę w dużym stopniu wystarcza tworzywo sztuczne normalnej jakości, natomiast na klocek prowadzący znajduje zastosowanie element z tworzywa sztucznego o wysokiej wytrzymałości, który może się składać z poliamidu, polistyrenu, polipropylenu lub podobnych, z lub bez wzmocnienia włóknem szklanym. Zalety stojaka według wynalazku nieograniczają się jednak do wytwarzania z tworzywa sztucznego. Przykładowo, przy wytwarzaniu podstawy z materiału drewnianego pozwala on osiągnąć to, że będzie ona odciążona przez klocek prowadzący z metalu.

Dzięki temu, że element prowadzący jest w postaci pełnego klocka, możliwe jest stabilne ukształtowanie, nadające się dla większych obciążeń i umożliwiające niezawodne prowadzenie giętkiego elementu łączącego. Umieszczenie klocka prowadzącego w wybraniu zarysu ściany umożliwia pewne i równomierne przejście sił z urządzenia mocującego na zarys ściany i przez to na podstawę stojaka. Ponieważ do tego, klocek prowadzący styka się bezpośrednio z urządzeniem mocującym, unika się miejscowych przeciążeń zarysu ściany i podstawy. Klocek prowadzący może być tak ukształtowany, że przekazuje dalej, działające na niego bezpośrednio, pochodzące z urządzenia mocującego, siły ściskające, równomiernie i celowo na zarys ściany a przez to na podstawę. Jednocześnie powstaje możliwość łatwego montażu. Mianowicie, przez to, że urządzenie mocujące styka się bezpośrednio z klockiem prowadzącym, obydwa elementy mogą być razem utrzymywane i prowadzone. Wymieniony wyżej cel wynalazku zostaje więc w pełni osiągnięty. Jednocześ nie powstaje korzystne oddziaływanie, że siła reakcji urządzenia mocującego odpowiadająca sile mocującej przenoszona jest całkowicie i celowo przez klocek prowadzący na podstawę stojaka.

W przypadku podstawy wykonanej z tworzywa sztucznego, celowe okaza ł o się , jeś li klocek prowadzący jest z poliamidu, zwłaszcza wzmocnionego włóknem szklanym. Ten materiał sprosta wszystkim obciążeniom, jakie wystąpią w tym przypadku zastosowania. Można go do tego łatwo dostarczyć w każdej celowej postaci, tak, że przykładowo, można łatwo wykonać zaokrąglenia dla wolnego od zużycia prowadzenia giętkiego elementu łączącego.

Zaleta zgodnego z wynalazkiem stojaka oferowana jest już wtedy, kiedy tylko jeden koniec giętkiego elementu łączącego prowadzony jest przez urządzenie mocujące i z nim połączony, podczas gdy drugi koniec w obszarze elementów chwytowych zamocowany jest do podstawy. Korzystnie jednak jest, jeśli obydwa końce giętkiego elementu łączącego przeprowadzone są przez klocek prowadzący do urządzenia mocującego i z nim połączone. Występujące przez to stosunkowo wysokie miejscowe obciążenie w obszarze urządzenia mocującego jest przenoszone przez klocek prowadzący bez przeszkód z urządzenia mocującego na podstawę i odwrotnie. Przy tym wykonaniu osiągnięto to, że przybliżenie kształtu liny do kształtu wielokąta foremnego jest szczególnie pełne. Giętki element łączący ślizga się wtedy bez przeszkód w otworach elementów chwytowych, i zrealizowane jest w dużym stopniu to, że przylegają one z jednakową silą mocującą do końca mocującego elementu prętowego.

Szczególnie korzystna postać prowadzenia dla giętkiego elementu łączącego polega na tym, że klocek prowadzący ma dwa otwory i, że przez każdy otwór przeprowadzony jest jeden koniec giętkiego elementu łączącego. Wprawdzie zasadniczo możliwe jest również prowadzenie w otwartych szczelinach lub rowkach, ale prowadzenie w otworach zapewnia to, że giętki element łączący nigdy nie może w sposób niezamierzony wydostać się z klocka prowadzącego.

PL 201 449 B1

Wynalazek w przykładach wykonania został przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia objaśnienie działania, zgodnego z wynalazkiem stojaka w widoku z góry na podstawę; fig. 2 - przekrój wzdł u ż linii A-A na fig. 1 i przedstawia pierwszy, zgodny z wynalazkiem, przykł ad wykonania; fig. 3 - stanowi przestrzenne przedstawienie drugiej zgodnej z wynalazkiem postaci, w której klocek prowadzący osadzany jest od zewnątrz promieniowo w obszarze przyjmującym; fig. 4 - stanowi przedstawienie odpowiadające fig. 3, przy czym klocek prowadzący osadzony jest całkowicie w wybraniu kołowego zarysu ściany; fig. 5 - jest przestrzennym przedstawieniem trzeciego przykładu wykonania zgodnego z wynalazkiem stojaka, przy czym również przedstawiony został przynależny kołpak, nasadzany od góry na podstawę; fig. 6 - przedstawia samą podstawę bez innych elementów konstrukcyjnych dla przykładu wykonania z fig. 5; fig. 7 - w powiększeniu szczegół z fig. 6, przy czym jednak, w stosunku do fig. 6 dokonano poszczególnych zmian; fig. 8 - powiększenie klocka prowadzącego dla trzeciego przykładu wykonania zgodnie z fig. 5 do 7; fig. 9 - odpowiada fig. 8 widzianej pod innym kątem widzenia; fig. 10 - uwidacznia urządzenie mocujące, przeznaczone do wbudowania w zgodny z wynalazkiem stojak wedł ug fig. 5 do 7; fig. 11 - stanowi przekrój stojaka zgodnie z trzecim przykładem wykonania w stanie wbudowanym, przy czym przekrój przeprowadzony jest promieniowo przez obszar urządzenia mocującego; fig. 12 - zawiera również przekrój przez zmontowany czwarty przykład wykonania, przy czym linia przekroju wybrana została poprzecznie przez klocek prowadzący i prostopadle do jego kierunku wsuwania.

W przedstawieniu pierwszej postaci wykonania zgodnej z wynalazkiem konstrukcji, wed ług fig. 1 i 2, podstawa 1 zgodnego z wynalazkiem stojaka składa się z płyty spodniej 2, zaopatrzonej w obszar przyjmujący 3. Obszar przyjmujący 3 ma postać kołowego zarysu ściany, w najprostszej postaci wykonania, pojemnika ze ścianą w kształcie pierścienia cylindrycznego.

W przedstawionym przykładzie wykonania, kołowy zarys ściany jest zbudowany z oddzielnych obszarów ściany 4. W przerwach pomiędzy oddzielnymi obszarami ściany usytuowane są ruchome wychylnie elementy chwytowe 7. Poruszają się one w płaszczyznach wychylania, które razem wskazują w symetrycznym układzie na oś symetrii 6. Oś symetrii znajduje się na osiowym przedłużeniu trzpienia do nasadzania 5, który służy do pierwszego unieruchamiania i promieniowego justowania elementów prętowych, które, przykładowo są wykonane z drewna. Oś symetrii skierowana jest prostopadle do płyty spodniej 2.

Na podstawie znajduje się urządzenie mocujące 8, uruchamiane za pomocą dźwigni mocującej 9. Dźwignią mocująca, przykładowo, może być wykonana w postaci pedału nożnego. Dźwignia mocująca 9 jest połączona z bębnem 10, który służy do nawijania i przez to napinania giętkiego elementu łączącego 12. Urządzenie mocujące może być kołowrotem linowym lub grzechotką i w swojej konstrukcji może być zgodne ze zwykłymi wymaganiami fachowymi i dlatego nie zostało bliżej opisane. Znajduje się ono we własnej obudowie 11 i jest w całości wbudowane w podstawę.

Giętki element łączący 12 w praktyce jest liną stalową, która przeciągnięta jest przesuwnie przez otwory znajdujące się w elementach chwytowych 7. W działaniu urządzenia mocującego 8 giętki element łączący 12 wyciąga elementy chwytowe 7 z położenia otwartego, w którym element prętowy można bez trudu osadzić od góry w obszarze przyjmującym 3, najpierw w położenie przylegania i następnie w położenie chwytania lub mocowania, przy czym na skutek szczególnego prowadzenia linowego wszystkie elementy chwytowe przylegają do końca mocującego elementu prętowego z w zasadzie jednakową siłą mocującą. Szczegóły takiego urządzenia mocującego zostały, przykładowo, opisane i przedstawione w opisie DE 39 32 473 C2, tak, że w tym zakresie można odesłać do tego dokumentu. Na fig. 1 i 2 elementy mocujące są przedstawione w ich położeniu mocowania.

Korzystne dla funkcjonowania tego rodzaju stojaka jest, jeśli giętki element łączący w widoku z góry ma możliwie kształt wielokąta foremnego, który leży w płaszczyźnie poziomej. Ten pożądany kształt w dużym stopniu realizowany jest przez to, że, zgodnie z przedstawieniem na fig. 1, końce giętkiego elementu łączącego w miejscu w obszarze elementów chwytowych są prowadzone razem i promieniowo na zewnątrz w kierunku urządzenia mocującego 8. Są to, w przedstawieniu na fig. 1, pierwszy koniec 14 i drugi koniec 15 giętkiego elementu łączącego 12. Na fig. 1 wielokątny kształt elementu łączącego w uproszczeniu odwzorowany jest jako pierścień kołowy.

Oczywiście w miejscu, do którego doprowadzone są razem obydwa końce 14, 15 giętkiego elementu łączącego 12 i połączone za pomocą urządzenia mocującego 8, występuje znaczne obciążenie.

Dlatego, w tym miejscu przewidziany został klocek prowadzący 13. Podczas gdy cała podstawa może składać się ze zwykłego, nie tak drogiego tworzywa sztucznego, dla klocka prowadzącego przewidziane jest wykonanie z najbardziej wytrzymałego tworzywa sztucznego. W praktyce szczególnie

PL 201 449 B1 przydatny okazał się poliamid wzmocniony włóknem szklanym. Klocek prowadzący 13 ma górny obszar, do którego obydwa końce 14, 15 doprowadzone są za pomocą dwóch otworów. Otwory mogą być z boku zaokrąglone i również bardziej dopasowane do żądanego prowadzenia giętkiego elementu łączącego, aby bez potrzeby nie zużywał się.

Przedstawiona konstrukcja klocka prowadzącego 13 łączy oszczędne stosowanie wysokowartościowego tworzywa sztucznego z większą niezawodnością statyczną.

Figura 2 pozwala na rozpoznanie, że klocek prowadzący 13 bezpośrednio, a więc bez pośredniego ułożenia warstwy materiału należącej do obszaru ściany 4, połączony jest z urządzeniem mocującym 8. W tym celu, klocek prowadzący 13 posiada, zgodnie z fig. 2, występ 26, który przechodzi na wylot przez otwór 25 w obszarze ściany 4 i dotyka bezpośrednio obudowy 11 urządzenia mocującego 8. W ten sposób uniknięto niebezpieczeństwa, że w obszarze małej powierzchni czołowej urządzenia mocującego wywierany jest nadmierny nacisk powierzchniowy na materiał obszaru ściany 4.

Druga konstrukcja zgodnego z wynalazkiem stojaka widoczna jest na fig. 3 i 4. Tu podstawa 31 jest zaopatrzona w płytę spodnią 32 i obszar przyjmujący 33. Obszar przyjmujący zbudowany jest z pojedynczych obszarów ściany 34, które razem tworzą kołowo pierścieniowy zarys ściany 41. W przerwach pomiędzy pojedynczymi obszarami ścian 34 znowu umieszczone są, tu nieprzedstawione, elementy chwytowe. Odnośnikiem 35 oznaczony jest zwykły trzpień do nasadzania, na którego przedłużeniu rozciąga się prostopadle do płyty spodniej 32 oś symetrii miarodajna dla płaszczyzn wychylania elementów chwytowych.

Klocek prowadzący 36 ma tu wzmocnioną część środkową 37 i dwa osadzone z boków skrzydełka 38, które tworzą powiększone powierzchnie przylegania. Na jednym z obszarów ścian 34 znajduje się wybranie 42. Jest ono wykonane promieniowo od zewnątrz w postaci szerokiego rowka w postaci szerokiego rowka w przynależnym obszarze ściany 34, tak, że z grubości materiału obszaru ściany pozostaje tylko niewielka warstwa. W tym wybraniu 42 osadzany jest klocek prowadzący 36, przy czym tylne strony części środkowej 37 jak również skrzydełka 38 tworzą znaczną powierzchnię przylegania. Przez to dodają się grubości ścian materiału pozostałego z obszaru ściany 34 jak również grubości ścian części środkowej i skrzydełek klocka prowadzącego 36.

Odnośnikiem 40, znowu, oznaczony został występ na części środkowej 37 klocka prowadzącego 36. Klocek prowadzący 36 przylega stosunkowo małą powierzchnią przednią występu 40 do przynależnego, tu nieprzedstawionego, urządzenia mocującego. Siła oddziałująca najpierw na małą powierzchnię czołową występu 40 rozkłada się równomiernie na cały wymiar obwodowy przynależnego obszaru ściany 34 i przez to przenoszona jest w sposób oszczędzający i z uniknięciem szczytów obciążenia na podstawę.

Klocek prowadzący 36 może być, przykładowo, sklejony z przynależnym obszarem ściany 34. Część środkowa 37 ma, znowu, obszar 39, w którym końce giętkiego elementu łączącego prowadzone są pewnie i z oszczędzaniem materiału.

Na fig. 5 do 12 przedstawiona jest trzecia postać wykonania zgodnego z wynalazkiem stojaka z różnymi szczegółami. Przy tym, ze względu na lepszą przejrzystość, na wszystkich figurach opuszczony został giętki element łączący. Prowadzenie giętkiego elementu łączącego następuje również w tej zgodnej z wynalazkiem postaci wykonania w zgodności z wcześniej opisanym wariantem i dlatego nie wymaga ponownego przedstawiania.

Jak wynika z fig. 5, stojak również tutaj ma podstawę 51 z płytą spodnią 52, z której rozciąga się do góry obszar przyjmujący 53. Obszar przyjmujący 53 ma tu postać ściany obwodowej 54, która, przykładowo, może otaczać zbiornik na wodę. Na fig. 5 widoczny jest dalej trzpień do nasadzania 55, na którego przedłużeniu znajduje się oś symetrii 56 miarodajna dla stojaka. Dla lepszego uwidocznienia ta oś symetrii 56 pokazana została zresztą również na fig. 6. Wokół obszaru przyjmującego 53 ułożyskowane są wychylnie elementy chwytowe 57, które za pomocą znanego giętkiego elementu łączącego można wciągnąć do wewnątrz w ich położenie mocowania, w którym zaciskają one między sobą element prętowy.

Do naprężenia giętkiego elementu łączącego służy również tu urządzenie mocujące 58, z którego na fig. 5 można rozpoznać dźwignię mocującą 59, oś przetykania 60 i obudowę 61 Oś przetykania 60 łożyskuje dźwignię mocującą 59 i może służyć jednocześnie jako bęben do nawijania giętkiego elementu łączącego.

Odnośnikiem 63 oznaczony tu został klocek prowadzący, który jeszcze bliżej został przedstawiony na fig. 8 i 9. Klocek mocujący 63 ma pierwszy otwór 66 i drugi otwór 67 do prowadzenia giętkiego

PL 201 449 B1 elementu łączącego. Przy tym oba otwory 66, 67 są umieszczone w górnym obszarze 68 klocka prowadzącego.

Kołpak 69 służy do nakrywania podstawy 51 ze wszystkimi jej elementami konstrukcyjnymi. Kołpak 69 ma otwór funkcyjny 70 na dźwignie mocującą, dalszy otwór funkcyjny 71 na element prętowy, jak również cztery otwory funkcyjne 72, w których mogą się poruszać wychylne elementy chwytowe. Kołpak może zostać połączony z podstawą za pomocą zwykłych elementów łączących, przykładowo, również za pomocą nieprzedstawionego połączenia zatrzaskowego.

Na podstawie ukształtowana jest prowadnica 73. Jest ona lepiej widoczna na fig. 6 i 7 i, zgodnie z wybranym tu przedstawieniem, jest zbudowana z dwóch ścianek prowadzących 74 i 75. Ścianki prowadzące są ukształtowane jako jedna część z obwodową ścianą 54 i płyta spodnią 52 i dzięki temu są szczególnie stabilnym elementem składowym podstawy 51.

Na zwróconych ku sobie wewnętrznych stronach ścianek prowadzących 74 i 75 ukształtowane są po trzy rowki 76. Rowki mogą mieć przekrój prostokątny (fig. 6) albo lub przekrój z podcięciami (fig. 7), przykładowo, w kształcie jaskółczego ogona. Przebiegają one przez całą, w przybliżeniu promieniowo względem osi symetrii 56 biegnącą długość ścianek prowadzących 74 i 75.

Rowki 76 odpowiadają żeberkom 78 lub 79, które mogą być ukształtowane na klocku prowadzącym 63. Widać to szczególnie dobrze na fig. 8 i 9, które pokazują klocek prowadzący w powiększeniu. W celu wsunięcia klocka prowadzącego w podstawę stojaka, żeberka 78 albo 79 są wprowadzane w rowki 76. Ten ruch wsuwania kończy się przez to, że obwodowa ściana 54 działa jako ogranicznik dla klocka prowadzącego 63.

Fig. 8 i 9 pozwalają dalej wyraźnie zobaczyć wybranie 80, które jest otwarte promieniowo na zewnątrz i - w odniesieniu do położenia pracy zmontowanego stojaka - również otwarte do dołu. Jak to szczególnie dokładnie pokazuje fig. 9, wybranie 80 jest rozszerzone na swojej szerokości w kierunku przedniego końca klocka prowadzącego i przez to tworzy dwa rowki 81.

Przedmiotem fig. 10 jest przedstawienie gotowego do wbudowania urządzenia mocującego 58. Widoczne są wyraźnie: obudowa 61, dźwignia mocująca 59 i oś przetykania 60, która służy jako bęben do nawijania giętkiego elementu łączącego i jednocześnie łożyskuje wychylnie dźwignię mocującą 59. Na przedniej stronie obudowy 61, która w stanie zmontowania skierowana jest do wewnątrz na oś symetrii 56, znajdują się dwa żeberka prowadzące 82, dopasowane do rowków prowadzących 81 w klocku prowadzącym 63.

W celu zmontowania urządzenie mocujące jest wsuwane od strony dolnej klocka prowadzącego w wybranie 80, które jednocześnie jest dokładnie dopasowane do wymiarów obudowy 61 urządzenia mocującego 58. Przy tym żeberka prowadzące 82 znajdujące się na obudowie 61 są przyjmowane przez rowki prowadzące 81 w klocku prowadzącym 63. Klocek prowadzący i urządzenie mocujące są tak długo wsuwane w siebie, aż obudowa 61 zetknie się u góry z wewnętrzną stroną górnego obszaru 68 klocka prowadzącego 63. Ten stan widoczny jest dobrze na fig. 11. Dopiero po zmontowaniu klocka prowadzącego i urządzenia mocującego, utworzony w ten sposób zespół konstrukcyjny zostaje wprowadzony w kierunku promieniowym pomiędzy ścianki prowadzące 74 i 75 w podstawę stojaka. Przy tym, żeberka 78 lub 79 znajdujące się na klocku prowadzącym 63 są przyjmowane przez utworzone w ściankach prowadzących 74 i 75 rowki 76. Ten promieniowy ruch wsuwania kończy się po tym jak klocek prowadzący 63 swoją stroną przednią zetknie się z obwodową ścianą 54 obszaru przyjmującego 53, co również jest dobrze widoczne na fig. 11.

Figura 12 pokazuje odpowiednie przedstawienie w prostopadłym do tego kierunku przekroju, który jest prostopadły do kierunku wsuwania klocka prowadzącego.

Na fig. 6 i 7 są dalej jeszcze umieszczone, dotąd nie wymienione, krzywki 77, przy czym na fig. 6 wybrano wykonanie z pojedynczą krzywką, a na fig. 7, przeciwnie, wykonanie z dwiema krzywkami 77. Te krzywki blokują urządzenie mocujące wewnątrz klocka prowadzącego 63 przeciw samoczynnemu niepożądanemu przesunięciu w dół, po tym jak klocek prowadzący zostanie całkowicie wprowadzony w kierunku promieniowym pomiędzy ścianki prowadzące 74 i 75. Jest to widoczne wyraźnie z fig. 11. Oczywiście obudowa 61 nie może już przy wsuniętym klocku prowadzącym wysunąć się w dół, ponieważ teraz na drodze stoi krzywka lub krzywki 77. Dzięki temu osiągnięty zostaje cel całkowitego zablokowania wzajemnie w siebie wsuniętych elementów, teraz należy jeszcze przeszkodzić temu, aby klocek prowadzący wysunął się podczas działania, samoczynnie promieniowo na zewnątrz. Do tego służy ogranicznik 83 na kołpaku 69, który pokazany został i opisany na fig. 5, 11 i 12. Jak tylko kołpak 69 zostanie osadzony na podstawie 51, ogranicznik zaczepia o górny obszar 68

PL 201 449 B1 klocka prowadzącego 63, tak, że klocek prowadzący jest teraz zamknięty w kierunku promieniowym pomiędzy ogranicznikiem 83 i służącą również jako ogranicznik ścianą 54.

Opisany tu rodzaj montowania przy stojaku według trzeciej postaci wykonania ma różne zalety. Po pierwsze, elementy są jeden za drugim łączone bez narzędzia i bez dodatkowych elementów łączących, takich jak śruby lub podobne i po zakończeniu montażu pozostają pewnie względem siebie zablokowane i zaryglowane. Przyczynia się do tego to, że kierunki wsuwania urządzenia mocującego w klocek prowadzący z jednej strony i klocka prowadzącego w podstawę stojaka z drugiej strony, są do siebie prostopadłe i, że ten sposób montażu jest jeszcze uzupełniony przez wymienione krzywki i ograniczniki.

Oprócz tego postać wykonania według fig. 5 do 11 umożliwia w szczególnie korzystny sposób wykonanie i zmontowanie pojedynczych zespołów konstrukcyjnych zgodnie z technologią modułową. I tak, na przykład, podstawa, klocek prowadzący i urządzenie mocujące mogą być wytwarzane w różnych miejscach, wstępnie obrobione i dopiero następnie, do tego w różnych kombinacjach zmontowane. Przykładowo, różne podstawy mogą być połączone z różnymi urządzeniami mocującymi i tym podobnymi, bez konieczności dokonania w szczególności większych zmian konstrukcyjnych.

Opisany tu modułowy rodzaj montażu może zostać rozszerzony. I tak, fig. 5 i 6 pozwalają dokładnie zobaczyć, ze elementy chwytowe 57 mogą być ułożyskowane wychylnie za pomocą czopów wychylających 85 na ściankach podporowo-łożyskowych 84, które, podobnie jak ścianki prowadzące 74 i 75, wychodzą z obwodowej ściany 54 i połączone są trwale z nimi, jak również z płyta spodnią. Te elementy chwytowe można za pomocą ich kołków nośnych również tylko kształtowo lub materiałowo, a więc bez dodatkowych elementów mocujących, połączyć trwale z obszarem przyjmującym 53. Uniesieniu elementów chwytowych do góry tu również można przeszkodzić za pomocą ograniczników, które znajdują się na kołpaku. W niemieckim zgłoszeniu patentowym nr 101 63 388.6 zostało zresztą już dokładnie opisane, jak tego rodzaju mocowanie elementów chwytowych na stojaku może zostać szczegółowo dokonane.

Ekonomiczny rodzaj montażu może polegać na tym, że w pierwszym miejscu montażu elementy chwytowe, giętki element łączący i urządzenie mocujące łączy się w luźno związany zespól konstrukcyjny. Wtedy dopiero przy montażu końcowym elementy chwytowe i klocek prowadzący są osadzane w podstawie, co jest w łatwy sposób możliwe mimo już istniejącego połączenia poprzez giętki element łączący. W ten sposób pojedyncze kroki montażowe mogą zostać wykonane przez specjalistycznie wykwalifikowane siły, dzięki czemu osiąga się szczególną opłacalność.

Opisany tu rodzaj montażu można przenieść również na urządzenie mocujące 58. Jak już wspomniano, oś dla dźwigni mocującej 59, która jednocześnie może być bębnem do nawijania giętkiego elementu mocującego, jest ukształtowana jako oś przetykania 60, która sama nie jest unieruchomiona na urządzeniu mocującym. Dzięki, nie przedstawionej rysunkowo możliwości, przedłużenia ścianek prowadzących 74 i 75 aż do obszaru osi przetykania 60 promieniowo na zewnątrz, wytwarza się niezawodne aretowanie osi przetykania 60 w jej kierunku osiowym; ponieważ po złączeniu, przy tego rodzaju wykonaniu, oś przetykania 60 byłaby po obu stronach pewnie zamocowana. Otwiera to możliwość montowania również urządzenia mocującego tylko przez złączenie, bez dodatkowej konieczności śrub, pierścieni zabezpieczających lub podobnych.

W odniesieniu do żeberek 78 albo 79 znajdujących się na klocku prowadzącym 63 korzystna, nieprzedstawiona na rysunku, możliwość wykonania polega na tym, że żeberka zaokrągleniami przechodzą w sąsiednie powierzchnie boczne klocka prowadzącego. Przy tym wymiary można tak dobrać, że w stanie zmontowanym odstęp lub szczelina pomiędzy obszarami ścian bocznych klocka prowadzącego ukształtowana jest w sąsiednich ściankach prowadzących. To ukształtowanie prowadzi do polepszonej sprężystości żeberek w ich obszarze połączenia z klockiem prowadzącym, co znacznie poprawia obciążalność i trwałość tego mocno obciążonego połączenia.

Claims (23)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Stojak do mocowania elementów prętowych, zwłaszcza choinek, z podstawą, ze znajdującym się w podstawie, utworzonym przez zarys ściany, obszarem przyjmującym dla końca mocującego elementu prętowego, z kilkoma elementami chwytowymi rozmieszczonymi wokół osi symetrii, które są wychylne pomiędzy położeniem otwartym i położeniem trzymania w jednej płaszczyźnie, przy czym płaszczyzny przecinają się w przybliżeniu w osi symetrii, z urządzeniem mocującym, które mocuje

   PL 201 449 B1 element łączący obciążalny na rozciąganie i giętki, który prowadzony jest, w postaci w przybliżeniu zamkniętej pętli, ruchomo wzdłuż wszystkich elementów chwytowych i wychyla je podczas działania urządzenia mocującego z położenia otwartego w położenie trzymania, oraz z oddzielnym, przewidzianym w podstawie, elementem prowadzącym, przez który co najmniej jeden koniec giętkiego elementu łączącego ukształtowanego w pętlę jest prowadzony z obszaru pętli na zewnątrz, znamienny tym, że element prowadzący jest klockiem prowadzącym (13, 36, 63) osadzonym w wybraniu (42) zarysu ściany (41), który styka się bezpośrednio z urządzeniem mocującym (8, 58), i na który przeniesiona jest odpowiadająca sile mocującej siła reakcji z urządzenia mocującego (8, 58) na podstawę (1, 31, 51).
2. 2. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że klocek prowadzący (13, 36, 63) jest z poliamidu, zwłaszcza wzmocnionego włóknem szklanym a podstawa (1, 31) jest z tworzywa sztucznego.
3. 3. Stojak według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że obydwa końce (14, 15) giętkiego elementu łączącego (12) przeprowadzone są przez klocek prowadzący (13, 36, 63) do urządzenia mocującego (8, 58) i z nim połączone.
4. 4. Stojak według zastrz. 3, znamienny tym, że klocek prowadzący (13, 36, 63) ma dwa otwory (66, 68), przy czym przez każdy otwór (66, 68) przeprowadzony jest jeden koniec (14, 15) giętkiego elementu łączącego (12).
5. 5. Stojak według zastrz. 4, znamienny tym, że klocek prowadzący (13) wsunięty jest od dołu w otwór (25) tworzący wybranie w obszarze ściany (4) o zarysie kołowo-pierścieniowym, który rozciąga się od płyty spodniej (2) podstawy (1) do góry.
6. 6. Stojak według zastrz. 5, znamienny tym, że urządzenie mocujące (8) umieszczone jest przylegle do przyjmującego klocek prowadzący (13) obszaru ściany (4) kołowo-pierścieniowego zarysu ściany, w odniesieniu do osi symetrii (6), skierowanego nieco promieniowo na zewnątrz.
7. 7. Stojak według zastrz. 6, znamienny tym, że klocek prowadzący (13) zaopatrzony jest w występ (26) do przenoszenia siły przechodzący przez otwór, przylegający do urządzenia mocującego (8).
8. 8. Stojak według zastrz. 4, znamienny tym, że klocek prowadzący (36) ukształtowany jest jako część kolowo-pierścieniowego zarysu ściany (41) który rozciąga się od płyty spodniej (32) podstawy (31) do góry.
9. 9. Stojak według zastrz. 8, znamienny tym, że klocek prowadzący (36) w odniesieniu do osi symetrii (6) osadzony jest promieniowo od zewnątrz w wybraniu (42) kołowo-pierścieniowego zarysu ściany (41) i do niego dopasowany.
10. 10. Stojak według zastrz. 9, znamienny tym, że klocek prowadzący (36) ma wzmocnioną część środkową (37) jak również dwa boczne skrzydełka (38), przy czym część środkowa (37) ma obszar (39) służący do prowadzenia końców giętkiego elementu łączącego i styka się z urządzeniem mocującym, podczas gdy skrzydełka (38) tworzą powiększone powierzchnie przylegania do kołowo-pierścieniowego zarysu ściany (41).
11. 11. Stojak według zastrz. 1, znamienny tym, że ma w odniesieniu do osi symetrii (56) promieniowo biegnącą prowadnicę (73), w którą wsunięty jest klocek prowadzący (63), od zewnątrz z ograniczeniem przez ogranicznik.
12. 12. Stojak według zastrz. 11, znamienny tym, że prowadnica (73) utworzona jest przez ukształtowane na zarysie ściany, wychodzące z obszaru przyjmującego (53) i prowadzące na zewnątrz, ścianki prowadzące (74, 75), które za pomocą żeberek (78, 79) i rowków (76) utrzymują ślizgowo klocek prowadzący (63) w kierunku promieniowym.
13. 13. Stojak według zastrz. 12, znamienny tym, że żeberka są umieszczone na klocku prowadzącym i przechodzą zaokrągleniami w jego powierzchnie boczne, przy czym w stanie zmontowanym, znajdujące się pomiędzy żeberkami obszary ścian bocznych klocka prowadzącego są w odstępie od sąsiednich ścianek prowadzących.
14. 14. Stojak według zastrz. 12 albo 13, znamienny tym, że żeberka (78, 79) mają profil prostokątny lub podcięty, korzystnie w kształcie jaskółczego ogona.
15. 15. Stojak według zastrz. 11, znamienny tym, że klocek prowadzący (63) ukształtowany jest jako zamocowanie dla urządzenia mocującego (58).
16. 16. Stojak według zastrz. 15, znamienny tym, że klocek prowadzący (63) zaopatrzony jest w wybranie (80), mocujące i co najmniej na pewnym obszarze przyjmujące, urządzenie mocujące (58).
17. 17. Stojak według zastrz. 16, znamienny tym, że wybranie (80) w klocku prowadzącym (63) - w odniesieniu do jego stanu wbudowanego - otwarte jest promieniowo na zewnątrz i w kierunku podstawy (51) i tworzy prowadnicę przebiegającą w zasadzie równolegle do osi symetrii (56), w którą

    PL 201 449 B1 wsunięte jest urządzenie mocujące (58) na pewnym obszarze, od strony zwróconej do podstawy (51), z ograniczeniem przez ogranicznik.
18. 18. Stojak według zastrz. 17, znamienny tym, że pomiędzy obudową (61) urządzenia mocującego (58) i ścianami wybrania (80) znajduje się profilowanie żeberko-rowek (81, 82), umożliwiające ślizganie obudowy (61) w kierunku równoległym do osi symetrii (56) i zapobiegające wysuwaniu promieniowo względem osi symetrii (56).
19. 19. Stojak według zastrz. 17 albo 18, znamienny tym, że ogranicznik ograniczający ruch wsuwania urządzenia mocującego (58) w klocku prowadzącym (63) utworzony jest przez ściankę wewnętrzną górnego obszaru (68) klocka prowadzącego (63) służącego jako prowadnica liny, który w stanie wbudowanym klocka prowadzącego (63) wystaje do góry poza obszar przyjmujący (53) stojaka.
20. 20. Stojak według zastrz. 17, znamienny tym, że zabezpieczenie osadzonego w klocku prowadzącym (63) urządzenia mocującego (58) przed przesunięciem w kierunku do podstawy (51) utworzone jest przez co najmniej jedną krzywkę (77) ukształtowaną na stojaku, która przy wsuniętym klocku prowadzącym (63) leży na drodze przesuwu urządzenia mocującego (58) wewnątrz klocka prowadzącego (63).
21. 21. Stojak według zastrz. 11, znamienny tym, że ogranicznik ograniczający ruch wsuwania klocka prowadzącego (63) do wewnątrz w kierunku na oś symetrii, utworzony jest przez obszar przyjmujący (53) podstawy (51).
22. 22. Stojak według zastrz. 11, znamienny tym, że ma kołpak (69) zakrywający podstawę (51), zaopatrzony w otwory funkcyjne (70, 71, 72) oraz co najmniej jeden ukształtowany na kołpaku ogranicznik (83), który przy nasadzonym kołpaku ( 69) współdziała z klockiem prowadzącym (63) zapobiegając jego przesuwowi w kierunku promieniowym na zewnątrz.
23. 23. Stojak według zastrz. 12, znamienny tym, że ścianki prowadzące jednocześnie służą jako osiowe zabezpieczenie osi urządzenia mocującego (58) ukształtowanej jako oś przetykania (60), która należy do bębna nawijającego giętki element łączący i/lub dźwigni mocującej (59).