PL201360B1 - Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II - Google Patents

Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II

Info

Publication number
PL201360B1
PL201360B1 PL382436A PL38243699A PL201360B1 PL 201360 B1 PL201360 B1 PL 201360B1 PL 382436 A PL382436 A PL 382436A PL 38243699 A PL38243699 A PL 38243699A PL 201360 B1 PL201360 B1 PL 201360B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
ligand
holo
transcobalamin
cobalamin
binding
Prior art date
Application number
PL382436A
Other languages
English (en)
Inventor
Erling Sundrehagen
Lars Orning
Original Assignee
Axis Shield Asa
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Axis Shield Asa filed Critical Axis Shield Asa
Publication of PL201360B1 publication Critical patent/PL201360B1/pl

Links

Classifications

    • GPHYSICS
    • G01MEASURING; TESTING
    • G01NINVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N33/00Investigating or analysing materials by specific methods not covered by groups G01N1/00 - G01N31/00
    • G01N33/48Biological material, e.g. blood, urine; Haemocytometers
    • G01N33/50Chemical analysis of biological material, e.g. blood, urine; Testing involving biospecific ligand binding methods; Immunological testing
    • G01N33/82Chemical analysis of biological material, e.g. blood, urine; Testing involving biospecific ligand binding methods; Immunological testing involving vitamins or their receptors
    • GPHYSICS
    • G01MEASURING; TESTING
    • G01NINVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N33/00Investigating or analysing materials by specific methods not covered by groups G01N1/00 - G01N31/00
    • G01N33/48Biological material, e.g. blood, urine; Haemocytometers
    • G01N33/50Chemical analysis of biological material, e.g. blood, urine; Testing involving biospecific ligand binding methods; Immunological testing
    • G01N33/53Immunoassay; Biospecific binding assay; Materials therefor
    • G01N33/543Immunoassay; Biospecific binding assay; Materials therefor with an insoluble carrier for immobilising immunochemicals
    • G01N33/54313Immunoassay; Biospecific binding assay; Materials therefor with an insoluble carrier for immobilising immunochemicals the carrier being characterised by its particulate form
    • G01N33/54326Magnetic particles

Landscapes

  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Biomedical Technology (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • General Physics & Mathematics (AREA)
  • Biochemistry (AREA)
  • Cell Biology (AREA)
  • Food Science & Technology (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Physics & Mathematics (AREA)
  • Analytical Chemistry (AREA)
  • Microbiology (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Biotechnology (AREA)
  • Pathology (AREA)
  • Investigating Or Analysing Biological Materials (AREA)
  • Measuring Or Testing Involving Enzymes Or Micro-Organisms (AREA)
  • Peptides Or Proteins (AREA)
  • Investigating Or Analysing Materials By The Use Of Chemical Reactions (AREA)
  • Lubrication Of Internal Combustion Engines (AREA)
  • Ultra Sonic Daignosis Equipment (AREA)
  • Measurement And Recording Of Electrical Phenomena And Electrical Characteristics Of The Living Body (AREA)
  • Cable Accessories (AREA)
  • Liquid Developers In Electrophotography (AREA)
  • Measuring And Recording Apparatus For Diagnosis (AREA)
  • Mechanical Treatment Of Semiconductor (AREA)
  • Analysing Materials By The Use Of Radiation (AREA)
  • Medicines Containing Antibodies Or Antigens For Use As Internal Diagnostic Agents (AREA)
  • Devices For Conveying Motion By Means Of Endless Flexible Members (AREA)
  • Medicines Containing Material From Animals Or Micro-Organisms (AREA)
  • Glass Compositions (AREA)
  • Preparation Of Compounds By Using Micro-Organisms (AREA)
  • Polyamides (AREA)

Abstract

Wynalazek dotyczy sposobu oznaczania holo-transkobalaminy II w bezkomórkowej próbce p lynu ustrojowego, który obejmuje, doprowadzenie do kontaktu próbki z ligandem swoi scie wi azacym transko- balamin e TC II lub holo-transkobalamin e II o reaktywno sci krzy zowej z haptokoryn a mniej ni z 1%, unie- ruchomionym na cz astkach magnetycznych, oddzielenie frakcji zwiazanej z ligandem od frakcji nie- zwi azanej z ligandem przez zastosowanie pola magnetycznego i mierzenie zawarto sci holo- transkobalaminy II we frakcji zwi azanej z ligandem, przy czym oddzielenie frakcji zwi azanej z ligan- dem od frakcji niezwi azanej z ligandem dostarcza co najmniej 3-krotnego wzrostu st ezenia transkoba- laminy II i gdzie swoi scie wiaz acy ligand ma stala powinowactwa co najmniej 10 9 M -1 w przypadku swoistego wi azania ligandu z transkobalamin a II i co najmniej 10 10 M -1 w przypadku swoistego wi aza- nia ligandu z holo-transkobalamin a II. PL PL PL PL

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (21) Numer zgłoszenia: 382436 (22) Data zgłoszenia: 20.09.1999 (62) Numer zgłoszenia, z którego nastąpiło wydzielenie:
347104 (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:
20.09.1999, PCT/GB99/03127 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:
30.03.2000, WO00/17659 (11) 201360 (13) B1 (51) Int.Cl.
G01N 33/50 (2006.01)
PCT Gazette nr 13/00
(54) Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II
(30) Pierwszeństwo: 18.09.1998,GB,9820473.8 (73) Uprawniony z patentu:
AXIS-SHIELD ASA,Oslo,NO
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 25.03.2002 BUP 07/02 (72) Twórca(y) wynalazku: Erling Sundrehagen,Oslo,NO Lars Orning,Oslo,NO
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 30.04.2009 WUP 04/09 (74) Pełnomocnik: Janina Kossowska, PATPOL Sp. z o.o.
(57) Wynalazek dotyczy sposobu oznaczania holo-transkobalaminy II w bezkomórkowej próbce płynu ustrojowego, który obejmuje, doprowadzenie do kontaktu próbki z ligandem swoiście wiążącym transkobalaminę TC II lub holo-transkobalaminę II o reaktywności krzyżowej z haptokoryną mniej niż 1%, unieruchomionym na cząstkach magnetycznych, oddzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji niezwiązanej z ligandem przez zastosowanie pola magnetycznego i mierzenie zawartości holotranskobalaminy II we frakcji związanej z ligandem, przy czym oddzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji niezwiązanej z ligandem dostarcza co najmniej 3-krotnego wzrostu stężenia transkobalaminy II i gdzie swoiście wiążący ligand ma stałą powinowactwa co najmniej 109M-1 w przypadku 10 -1 swoistego wiązania ligandu z transkobalaminą II i co najmniej 1010M-1 w przypadku swoistego wiązania ligandu z holo-transkobalaminą II.
PL 201 360 B1
Opis wynalazku
Przedmiotem wynalazku jest sposób oznaczania holo-transkobalaminy.
Wynalazek dotyczy sposobu (testu) oznaczania kobalaminy albo witaminy B12 w płynach ustrojowych, zaś w szczególności testu na aktywną metabolicznie pulę kobalaminy.
Kobalamina (witamina B12) jest rozpuszczalną w wodzie witaminą, która stanowi część kompleksu witaminy B występującego w pożywieniu. Rdzeniem cząsteczki jest pierścień koryny, obejmujący cztery grupy pirolowe otaczające atom kobaltu. Kobalamina jest jedyną witaminą, której nie potrafią wytwarzać zwierzęta i rośliny, a zatem musi być absorbowana z pożywienia w jelicie. Może być jednak magazynowana w wątrobie. Jest syntetyzowana przez drobnoustroje, w szczególności bakterie beztlenowe i drożdże.
Kobalamina działa in vivo jako koenzym, zaś enzymy kobalaminowe katalizują trzy rodzaje reakcji: (i) przegrupowanie wewnątrzcząsteczkowe, przykładowo, tworzenie sukcynylo-CoA z L-metylomalonylo-CoA, (ii) metylację, przykładowo tworzenie metioniny przez metylację homocysteiny i (iii) redukcję rybonukleotydów do deoksyrybonukleotydów w niektórych drobnoustrojach. U ssaków, wiadomo, że jedynie dwie reakcje enzymatyczne wyszczególnione w (i) i (ii) powyżej wymagają kobalaminy jako koenzymu.
W procesie trawienia, białko śliny, zwane haptokoryną, dalej określane jako HC (określane również w dziedzinie jako R-binder albo transkobalaminy I i III) łącznie wiąże kobalaminę w górnym odcinku przewodu pokarmowego tworząc kompleks, który przechodzi przez żołądek. Enzymy trzustkowe trawią kompleks kobalamina-haptokoryna (holo-HC) w jelicie krętym, uwalniając kobalaminę, która jest następnie wiązana przez białko zwane czynnikiem wewnątrzpochodnym, który jest wydzielany przez śluzówkę żołądka, tworząc dalszy kompleks. Kompleks kobalamina-czynnik wewnątrzpochodny wiąże się ze swoistym receptorem w wyściółce końcowego odcinka jelita krętego, gdzie następnie jest rozkładany przez czynnik uwalniający, zaś kobalamina przechodzi aktywnie przez błonę jelita do krwiobiegu.
Kobalamina nie krąży w organizmie w postaci wolnej w istotnych ilościach. Prawdopodobnie około 99% kobalaminy jest związanych przez jedno z białek transkobalaminowych (TC I-III) albo albuminę.
Uważa się, że białkiem odpowiedzialnym za transport kobalaminy do tkanek docelowych jest transkobalamina II (TC II), kluczowe białko śladowe, bez którego kobalamina nie jest w stanie przejść przez błony komórkowe. Mimo swej istotnej funkcji metabolicznej, jedynie około 6-25% kobalaminy w surowicy jest związanych z TC II, zaś większość jest przenoszona przez HC. TC II jest jednołańcuchowym polipeptydem o wielkości około 45 kDa występującym głównie w surowicy, płynie nasiennym i płynie mózgowo-rdzeniowym. Kobalamina związana z TC II okreś lana jako holo-TC II, wiąże się ze swoistymi receptorami na powierzchni błony komórkowej i po związaniu kompleks holo-TC II jest pobierany do komórki drogą pinocytozy.
TC II jest syntetyzowana w wątrobie, śródbłonku naczyń, enterocytach, makrofagach i fibroblastach i krąży głównie jako apo-TC II, tj. pozbawiona związanej kobalaminy. Ma krótki okres półtrwania wynoszący w przybliżeniu 90 minut.
Mniej niż ćwierć całkowitej kobalaminy w osoczu jest związane z TC II. Reszta jest związana z innymi transkobalaminami albo albuminą jak wspomniano powyż ej.
Ponieważ kobalamina musi być wchłaniana z pożywienia, dowolne warunki, które powodują zaburzenia funkcji żołądka, przykładowo zapalenie błony śluzowej żołądka albo warunki powodujące zanik żołądka, lub niezdolność do wytwarzania funkcjonalnej haptokoryny, czynnika wewnątrzpochodnego, czynnika uwalniającego, TC II albo receptorów TC II, może spowodować zaburzenie wychwytu kobalaminy i wynikający z tego niedobór.
Niektóre podgrupy populacji, na przykład osoby w podeszłym wieku, kobiety w ciąży, pacjenci z przewlekłą albo ostrą chorobą przewodu pokarmowego, osoby cierpią ce na niektóre choroby autoimmunologiczne, osoby ze złośliwą anemią w wywiadzie rodzinnym i osoby cierpiące na AIDS, są szczególnie narażone na niedobór kobalaminy.
Kliniczne objawy niedoboru kobalaminy są różne i liczne, ale obejmują głównie anemię, hematopoezę megaloblastyczną i zaburzenia funkcjonalne i strukturalne układu nerwowego. Około 60% osobników z rozpoznanym niedoborem kobalaminy ma anemię, ale u wielu jedynymi obserwowanymi objawami są objawy neurologiczne. Około 10% pacjentów wykazuje objawy psychiatryczne, zaś około
40% zarówno neurologiczne jak i psychiatryczne.
PL 201 360 B1
Wczesne rozpoznanie niedoboru kobalaminy jest kluczowe dla zapewnienia dobrego rokowania dla pacjenta, ponieważ niektóre z objawów niedoboru kobalaminy, szczególnie objawy neuropsychiatryczne są nieodwracalne, jeżeli szybko nie zostanie rozpoznany i wyrównany niedobór kobalaminy.
Stąd, pożądana jest dokładna ocena poziomu kobalaminy u osobnika w sposób łatwy i skuteczny, umożliwiająca określenie, czy osobnik cierpi na niedobór kobalaminy.
Pomiar całkowitej zawartości kobalaminy w osoczu, tj. kobalaminy (i substancji przypominających kobalaminę) związanych z dowolnym z białek transkobalaminowych (TC) I, II i III, zastosowano do oceny niedoboru kobalaminy. Technika ta daje uznaną za normę szeroką dystrybucję stężeń w obrę bie populacji, a wię c daje szeroki zakres referencyjny. Jednakż e, jeż eli chodzi o poszczególnych osobników, zakres dostępnej kobalaminy uznawany za prawidłowy dla osobnika jest bardzo wąski. Zaobserwowano, że mimo iż stężenie metabolicznie czynnej kobalaminy wychodzi poza zakres referencyjny, całkowita zawartość kobalaminy w osoczu pozostaje w zakresie uznanym za prawidłowy dla populacji. W takich okolicznościach niedobór kobalaminy może pozostać nie wykryty. Taki niepewny sposób jest z oczywistych względów niepożądany i powszechnie uważa się, że pomiar kobalaminy w surowicy albo osoczu ma niską wrażliwość i swoistość diagnostyczną.
Opracowano i zastosowano do pomiaru stężenia kobalaminy w osoczu testy z użyciem drobnoustrojów, których wzrost jest zależny od kobalaminy, ale oprócz trudności z oceną odpowiedniego zakresu referencyjnego, sposoby te wymagają ekstrakcji i przekształcenia kobalaminy, co jest czasochłonne, kłopotliwe i całkowicie nieprzydatne jako szybka, przesiewowa metoda laboratoryjna.
Alternatywne sposoby określania niedoboru kobalaminy obejmują pomiar gromadzenia metabolitów w osoczu, które wymagają kobalaminy do ich konwersji. Poziomy malonianu metylu i homocysteiny w osoczu wzrastają u osobników z niedoborem kobalaminy (Chanarin, The Megaloblastic Anaemia, Londyn, Blackwell Scientific Publications, 1991) i są dobrymi kandydatami do korelacji z niedoborem witaminy B12. Sposoby oparte na ocenie homocysteiny okazały się jednak skomplikowane, niepraktyczne i wykazywały słabą swoistość i czułość. O ile sposoby oparte na pomiarze malonianu metylu są dokładne i rzetelne, są skomplikowane i wymagają analizy skojarzoną metodą chromatografii gazowej/spektrometrii mas, a więc są drogie i nieprzydatne do rutynowych badań klinicznych (Nex0 i in., 1994, Scand. J. Clin. Lab. Invest., 54:61-76).
Sugerowano również, że pomiar kobalaminy związanej z TC II w przeciwieństwie do całkowitej kobalaminy w osoczu, może zapewnić rzetelny wskaźnik kliniczny prawdopodobieństwa niedoboru kobalaminy (Herbert i in., 1990, Am. J. Hematol., 34:132-139; Wickramasinghe i Fida, 1993, J. Clin. Pathol., 46:537-539; patent USA nr 4680273). Jednakże, takie próby określania stężenia holo-TC II do tej pory były w większości pośrednie, oceniające stężenie holo-TC II jako różnicę między całkowitą zawartością kobalaminy w osoczu i stężeniem kobalaminy w osoczu pozbawionym TC II.
Takie usunięcie z TC II można osiągnąć przez adsorpcję na siarczanie amonu (Carmel, 1974, Am. J. Clin. Pathol., 62:367-372), krzemionce mikrokrystalicznej (Herzlich i Hubert, 1988, Lab. Invest., 58:332-337; Wickramasinghe i Fida, 1993, J. Clin. Pathol., 46:537-539); proszku szklanym (Vu i in., 1993, Am. J. Hematol., 42:202-211) albo unieruchomionych przeciwciałach poliklonalnych przeciwko TC II (Lindemans i in., 1983, Clin. Chim. Acta., 132:53-61). Stężenie kobalaminy w osoczu pełnym oraz frakcji zubożonej przeprowadza się dobrze znanymi w dziedzinie sposobami, takimi jak techniki radioimmunologiczne i immunoenzymatyczne. Sposoby te są nieprzydatne do zautomatyzowanych lub nie-zautomatyzowanych rutynowych badań przesiewowych, ponieważ są złożone i czasochłonne oraz z powodu niskiego stopnia swoistości zastosowanego materiału adsorpcyjnego, co powoduje niedostateczny rozdział holo-TC II i holo-HC prowadząc do przecenienia ilości holo-TC II. Zmienność pomiędzy partiami materiału adsorpcyjnego wprowadza dalsze błędy, zaś co najistotniejsze, odjęcie jednej dużej objętości od drugiej dużej objętości powoduje niemożliwe do przyjęcia niedokładności i nierzetelno ść.
Inne próby oceny TC II obejmowały oddzielenie TC II od innych składników surowicy, w tym TC I i TC III, wykorzystując ich lipofilność. Tak więc, Kapel i in., (1988), Clin. Chim. Acta, 172:297-310, Benhayoun i in., (1993) Acta Hematol., 89:195-199 i Toft i in., (1994), Scand. J. Clin. Lab. Invest., 54:62, ujawniają sposoby oddzielenia TC II od innych transkobalamin z użyciem, odpowiednio, heparyno-sefarozy, żelu krzemionkowego albo celulozy. Jednakże, sposoby te wykazywały te same wady jako metody pośrednie, ponieważ opierają się na tym samym materiale adsorpcyjnym. Również, niskie stężenie holo-TC II w osoczu powoduje, że metody te są nieprzydatne w skojarzeniu z istniejącymi metodami oznaczania ilościowego kobalaminy. Normalny zakres holo-TC II wynosi 35-160 pM, zaś wartości poniżej 35 pM powinny być uważane za wskazujące na niedobór kobalaminy. Opisana
PL 201 360 B1 laboratoryjna czułość większości rutynowych metod oznaczania kobalaminy w osoczu wynosi około pM, ale w praktyce wartość jest często znacznie wyższa, zwykle około 90 pM. Stąd, normalne poziomy holo-TC II w osoczu są poniżej albo w pobliżu granicy czułości rutynowych metod oznaczania ilościowego kobalaminy.
Prawdopodobnie, najdokładniejsza obecnie stosowana metoda oznaczania kobalaminy związanej z TC II wykorzystuje adsorpcję TC II na krzemionce, a następnie badanie związanej frakcji na zawartość kobalaminy przy użyciu albo testu immunologicznego, jak opisany na przykład w Kuemmerle i in., 1992, Clin. Chem., 38/10:2073-2077 albo testu mikrobiologicznego, który daje najlepsze wyniki. Sposób ten wymaga całego dnia roboczego do przeprowadzenia tylko 20 testów. Jest bardzo drogi i niepraktyczny, jak również sł abo nadaje się do rutynowych diagnostycznych badań laboratoryjnych.
Tak więc, istnieje znaczne zapotrzebowanie na ulepszony sposób oceny poziomu metabolicznie czynnej kobalaminy w płynach ustrojowych, z punktu widzenia zależności poziomu kobalaminy z prawdopodobień stwem niedoboru kobalaminy, który to sposób umoż liwiałby rutynowe zastosowanie w diagnostyce klinicznej.
Wynalazek dotyczy sposobu oznaczania holo-transkobalaminy II w bezkomórkowej próbce płynu ustrojowego, który obejmuje doprowadzenie do kontaktu próbki z ligandem swoiście wiążącym transkobalaminę TC II lub holo-transkobalaminę II o reaktywności krzyżowej z haptokoryną mniej niż 1%, unieruchomionym na cząstkach magnetycznych, oddzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji niezwiązanej z ligandem przez zastosowanie pola magnetycznego i mierzenie zawartości holotranskobalaminy II we frakcji związanej z ligandem, przy czym oddzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji niezwiązanej z ligandem dostarcza co najmniej 3-krotnego wzrostu stężenia transkobalaminy II, a swoiście wiążący ligand ma stałą powinowactwa co najmniej 109M-1 w przypadku swoistego wiązania ligandu z transkobalaminą II i co najmniej 109M-1 w przypadku swoistego wiązania ligandu z holo-transkobalaminą II.
Przez określenie „swoiście wiążący ligand” rozumie się taki ligand, który wiąże się z TC II (tj. apo-TC II i holo-TC II) albo holo-TC II, dzięki swoistej budowie chemicznej albo konformacji, nie zaś z powodu ogólnych właściwości fizyko-chemicznych (takich jak lipofilność), które mogą być wspólne dla wielu składników próbki płynu ustrojowego. Powinowactwo wiązania i swoistość ligandów przydatnych do zastosowania w sposobie korzystnie umożliwia 3-krotne, korzystniej 5-krotne, a jeszcze korzystniej 10-krotne, zaś jeszcze korzystniej ponad 10-krotne zatężenie TC II albo holo-TC II w próbce, a więc sposób umożliwia uzyskanie dokładnych i wiarygodnych wartości dla holo-TC II w dolnym zakresie normy holo-TC II, jak również w zakresie niższym od normalnego. Taki rozdział i zatężenie cząsteczek docelowych nie są możliwe przy zastosowaniu współczesnych metod, które są niezdolne do skutecznego rozdzielenia TC II albo holo-TC II od HC czy holo-HC. Zdolność do zatężenia TC II albo holo-TC II przynajmniej 3-krotnie umożliwia zastosowanie automatycznej aparatury analitycznej w przeprowadzonym teście. Bez etapu zatężenia, ilość analitu w próbce jest prawdopodobnie poniżej dolnego zakresu wykrywania. Taka automatyczna aparatura analityczna zwykle wymaga do działania od 40 do 100 μΐ próbki w objętości całkowitej zwykle 150 μΐ albo większej. Tak więc, niskie stężenie analitu jest jeszcze rozcieńczane do analizy. Przez zastosowanie sposobu oznaczania według wynalazku analit jest zatężany przynajmniej 3-krotnie.
Ponieważ zastosowanie takiej automatycznej aparatury analitycznej zwykle obejmuje zakres kontrolny rzędu 100-700 pM z niższą granicą czułości około 40 pM, ale praktycznie dolna granica wynosi około 90 pM, zatężenie 5-krotne ułatwia pomiar holo-TC II do 18 pM, zaś 10-krotne zatężanie do 9 pM holo-TC II.
Korzystnie niniejszy wynalazek umożliwia wykrycie holo-transkobalaminy w stężeniu tak niskim jak 9 pM.
Zdolność do zatężania analitu do stopnia umożliwiającego analizę procedurami automatycznymi jest istotną zaletą sposobu według wynalazku.
Korzystnie, sposób umożliwia otrzymanie z 600 μl próbki wyjściowej płynu ustrojowego do 150 μl próbki do analizy, korzystniej do 100 μ], zaś najkorzystniej poniżej 60 gl, którą można analizować, ewentualnie procedurą zautomatyzowaną.
Dowolny swoisty ligand wiążący TC II można zastosować w sposobie według wynalazku do wychwytu, zatężania i oddzielania ligandu albo wykrywania ligandu, zaś zależnie od konkretnego wykonania wynalazku, może wiązać się z TC II w postaci apo albo holo, albo może wiązać swoiście albo wybiórczo z postacią holo.
PL 201 360 B1
Ligand wiążący TC II korzystnie wykazuje wysoki stopień wybiórczości i swoistości wobec TC II i wykazuje niskie, albo korzystnie nie wykazuje ż adnego powinowactwa wobec innych biał ek TC tj. TC I albo TC III, zarówno w postaci apo jak i halo, albo innych białek wiążących kobalaminę.
Jeżeli ligand wiążący TC II jest ligandem wiążącym swoiście holo-TC II, wykazuje te same właściwości ale dodatkowo wobec apo-TC II wykazuje powinowactwo niskie albo korzystnie nie wykazuje żadnego powinowactwa.
Ligand swoiście wiążący TC II albo holo-TC II korzystnie będzie przeciwciałem albo związkiem o powinowactwie względem TC II albo holo-TC II takim jak np. receptor powierzchniowy, polipeptyd, oligopeptyd, związek organiczny niskocząsteczkowy itp. Innymi ligandami wiązania mogą być swoiście wiążące sekwencje DNA lub RNA.
Jeżeli ligand wiążący jest przeciwciałem, może być ono poliklonalne, ale korzystnie jest monoklonalne. Przeciwciała monoklonalne są wytwarzane ze znacznie większą swoistością i jednorodnością niż przeciwciała poliklonalne, co zmniejsza reaktywność krzyżową z innymi składnikami płynów ustrojowych, w szczególności innymi transkobalaminami i odpowiednio, z alternatywną konformacją, tj. postacią apo docelowego analitu. Jednorodność i powtarzalność oferowana przez przeciwciała monoklonalne w stosunku do przeciwciał poliklonalnych zapewnia większą dokładność, która jest istotna dla testu, w którym analit występuje w tak niskim stężeniu. Alternatywnie, może to być fragment przeciwciała, przykładowo F(ab), F(ab')2 albo F(v). Przeciwciała albo fragmenty przeciwciał mogą być monowalentne albo diwalentne i mogą być wytwarzane technologią hybrydoma albo mogą pochodzić ze źródła syntetycznego i mogą być wytwarzane technologią rekombinacji DNA albo syntezy chemicznej. Przykładowo, można zastosować przeciwciała jednołańcuchowe albo inne pochodne przeciwciał albo substancje naśladujące. Przeciwciało zależnie od potrzeby, może być skierowane albo wywołane przeciwko dowolnemu epitopowi, składnikowi albo strukturze TC II albo holo-TC II.
Odpowiednie przeciwciała do zastosowania jako ligandy wiążące w sposobie według wynalazku ujawnione są, przykładowo, w Quadros i in., 1996, Biochem. Biophys. Res. Commun., 222:149-154; McLean i in., 1997, Blood, 89(1):235-242.
Cząsteczki receptorowe zdolne do wiązania postaci apo i holo TC II albo wybiórczo lub swoiście postaci holo-TC II można również zastosować. Odpowiednimi receptorami są receptory TC II albo holo-TC II związane z powierzchnią komórki albo błoną komórkową, zaś właściwość reaktywności krzyżowej międzygatunkowej oznacza, że można zastosować takie cząsteczki receptorowe z dowolnego gatunku, jakkolwiek korzystnie receptory takie są pochodzenia ludzkiego albo bydlęcego. Jakkolwiek cząsteczki receptorowe korzystnie izoluje się w stosunkowo oczyszczonej postaci, uwzględniane jest również zastosowanie błon komórkowych albo mieszanych frakcji błon, zawierających receptory, korzystnie w postaci zatężonej. Takie receptory albo błony albo frakcje błon zawierające receptory można korzystnie izolować z nerki, łożyska albo komórek nowotworowych. Deponowane komórki zasadniczo nie powinny być stosowane jako źródło takich receptorów. Komórki deponowane mogą jednak służyć jako źródło receptorów haptokoryny.
Frakcję błon wzbogaconą w receptor TC II można uzyskać, jak to opisano w Seligman i in., J. Biol. Chem., 253:1766-1772 (1978) i Nexo i in., Biochem. Biophys. Act. 628:190-200 (1980). Zasadniczo, tkankę, np. ludzkie łożysko albo wątrobę króliczą, tnie się na drobne kawałki i homogenizuje w buforze Tris, pH 7,4, zawierającym 0,15 M NaCl i 10 mM EDTA, a następnie wiruje się przy 25000 x g przez 30 minut. W celu usunięcia resztek krwi, homogenizację/wirowanie powtarza się przynajmniej raz. Tę frakcję błon ekstrahuje się dalej detergentem, np. Ammonyx-LO, Triton X-100 albo Chapso, a następnie klaruje przez wirowanie przy 100000 x g przez 30 minut w 4°C. Supernatant stosuje się jako źródło receptora TC II.
Przykładem odpowiedniej cząsteczki receptorowej, która wybiórczo wiąże się z kompleksem holo-TC II jest jedno-łańcuchowa glikoproteina 62 kDa, która występuje jako niekowalencyjny homodimer i jest spotykana na powierzchni wszystkich tkanek (Rothenberg i Quadros, 1996, Balliere's Clinical Haematology 8(3):499-514; WO 96/085150). Dalszym białkiem przydatnym do zastosowania w sposobie według wynalazku jest gp300, błonowe białko pośredniczące w endocytozie, wielkości 600 kDa, które jest wyrażane, przykładowo, w absorpcyjnych komórkach śródbłonka, komórkach kanalika bliższego nerki, jak to ujawniono i opisano w Moestrup i in., 1996, Proc. Natl. Acad. Sci. USA 93:8612-8617. Receptor ten jest receptorem LDL i wiąże zarówno postać apo, jak i holo TC II.
Gdy stosuje się receptor powierzchniowy, może on być unieruchomiony przez sprzęganie z powierzchnią, np. perełką albo arkuszem, albo alternatywnie, frakcja błon komórkowych zawierająca ten receptor może być formowana w postaci pęcherzyków albo arkuszy eksponujących receptor.
PL 201 360 B1
Unieruchamiany ligand jest unieruchamiany na podłożu stałym na cząsteczkach substancji magnetycznej, przykładowo, superparamagnetycznych kryształach tlenku żelaza. Takie mikroperełki magnetyczne są dostępne z Dyno Industrier ASA, Norwegia, jak również z Dynal AS, Norwegia, Bang
Particles, USA i Prolabo, Francja.
Jeżeli test przeprowadza się jako test wiązania kompetycyjnego, sposób według wynalazku zasadniczo obejmuje dodanie do próbki znakowanego związku, który współzawodniczy o wiązanie z ligandem. Zasadniczo korzystne jest zastosowanie znakowanego holo-TC II. Zastosowany znacznik może być dowolnym znacznikiem, który można oznaczyć pośrednio albo bezpośrednio, np. chromofor (które to określenie obejmuje również fluorofory), znacznik radioaktywny (zwykle związany kowalencyjnie albo chelatacyjnie), enzym albo substrat enzymu itp.
W korzystnym wykonaniu, uwolniona kobolamina jest oznaczana w teś cie kompetycyjnym wią zania przez doprowadzenie do kontaktu unieruchomionego składnika wiązania dla kobalaminy ze zdysocjowaną kobalaminą w próbce w obecności znakowanego ligandu, który współzawodniczy z izolowaną kobalaminą o wią zanie z unieruchomionym skł adnikiem wią zania.
Odpowiedni do tego jest sposób opisany przez Kuemmerk i in., 1992, Clin. Chem. 38:2073-2077. Alternatywne środki do określania wolnej kobalaminy opisane są w patencie USA nr 5451508 i obejmują technikę testu immunologicznego.
W tym wykonaniu, korzystne jest, ż eby ligandy wią zania dla TC II był y unieruchamiane i wią zane z zarówno holo, jak i apo-TC II.
Sposób według wynalazku obejmuje:
doprowadzenie do kontaktu unieruchomionego ligandu wiążącego TC II albo holo TC II z badaną próbką rozdzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji nie związanej z ligandem;
dysocjowanie związanej kobalaminy z cząsteczek holo-TC II we frakcji związanej i określanie stężenia uwolnionej kobalaminy, korzystnie przez przeprowadzenie dysocjacji w taki sposób, że stężenie uwolnionej kobalaminy jest przynajmniej 3-krotnie, korzystnie 5-krotnie, zaś jeszcze korzystniej 10-krotnie większe niż stężenie holo-TC II w początkowej próbce.
Istotą tego wykonania wynalazku jest oddzielenie i zatężenie TC II albo holo-TC II, co umożliwia zastosowanie w tym sposobie standardowych sposobów oznaczenia kobalaminy. Jak zaznaczono wyżej, przy braku takiego etapu zatężania, znane sposoby nie są przydatne do oznaczania kobalaminy, ponieważ występuje ona w tak niskich stężeniach.
Można zastosować dowolny przydatny środek uwalniający kobalaminę z holo-TC II, ale i w tym celu korzystnie jest podgrzanie albo zmiana pH ośrodka. Różne postaci kobalaminy można przekształcić do mniej wrażliwej na światło cyjanokobalaminy przez traktowanie KCN.
Jeżeli to konieczne, sposób według wynalazku może obejmować dalszy wstępny etap rozdziału, w którym próbkę doprowadza się do kontaktu z unieruchomionym swoiście wiążącym ligandem haptokoryny (w postaci apo i holo, albo tylko w postaci holo). W ten sposób można zmniejszyć wpływ holo-TC II na błędy w oznaczeniu kobalaminy związanej z holo-TC II i można zastosować ligandy swoistego wiązania dla TC II albo holo-TC II, które wykazują pewne powinowactwo wiązania wobec haptokoryn.
Ponieważ stężenie TC II w postaci apo i holo w surowicy jest bardzo niskie, do przeprowadzenia wynalazku są konieczne ligandy albo partnerzy wiązania o szczególnie wysokiej swoistości i powinowactwie. Również, stałe powinowactwa ligandów stosowanych w sposobie według wynalazku zależą od tego, czy ligand jest swoisty wobec TC II czy holo-TC II, jak również czy jest wykorzystywany jako ligand wychwytu czy wykrywania, ponieważ stężenie TC II w surowicy wynosi około 0,5-1 nM, ale stężenie holo-TC II tylko 35-160 pM.
Zatem, dla ligandu wychwytującego TC II pożądana jest stała powinowactwa wynoszącą przynajmniej 109m-1, korzystnie ponad 2x109M-1, zaś najkorzystniej 1010M-1. Dla ligandu wychwytującego holo-TC II, korzystna jest stała powinowactwa wynosząca przynajmniej 1010m-1, korzystnie 2x1010M-1, zaś najkorzystniej 2x1010M-1, ale najkorzystniej 1011M-1. Stałe powinowactwa konieczne dla substancji wykrywającej mogą być niższe niż dla ligandu wychwytującego z powodu wpływu stężenia.
Stopień reaktywności krzyżowej ligandu wiążącego holo-TC II albo TC II z HC korzystnie wynosi mniej niż 1%, korzystniej od 0,1 do 1% a najkorzystniej mniej niż 0,1%. Podobnie ligand holo-TC II nie powinien korzystnie wykazywać stopnia reaktywności krzyżowej z apo-TC II większego niż 1%, korzystnie od 0,1 do 1%, zaś najkorzystniej poniżej 0,1%. Takie ligandy z wysokim powinowactwem są nie tylko prostymi ligandami wychwytu i/lub wykrywania ale mogą też odgrywać rolę w rozdzielaniu
PL 201 360 B1 i zatężaniu białka TC II z analizowanej próbki. Ligandy wiążące dla TC II lub holo-TC II powinny korzystnie zatężać białko co najmniej 3-krotnie, korzystnie 5-krotnie, zaś jeszcze korzystniej przynajmniej 10-krotnie.
W dalszym wykonaniu wynalazku, w teś cie bardziej podobnym do testu kompetecyjnego niż test wypierania, próbkę zawierająca kompleks holo-TC II kontaktuje się z fazą stałą, do której przytwierdzony jest znakowany ligand rozpoznający W te same miejsca wiązania na unieruchomionym ligandzie co holo-TC II. Holo-TC II w próbce współzawodniczy ze związanym znakowanym ligandem o miejsce w taki sposób, ż e po zrównoważ eniu ukł adu istnieje bezpoś redni proporcjonalny zwią zek między ilością związanego znakowanego ligandu wypieranego z podłoża stałego i wykrywaną w roztworze, a ilością holo-TC II obecną w oryginalnej próbce. Znakowany ligand może być wykryty bezpośrednio lub pośrednio i może być określony stosownie jako ilość związanego lub niezwiązanego ze stałym podłożem znakowanego ligandu. W efekcie, w tym wykonaniu wspomniany wcześniej nieunieruchomiony ligand wiąże się z unieruchomionym ligandem przed zastosowaniem próbki, ale takie wiązanie nie powinno być interpretowane, że ligand jest w jakiś sposób unieruchomiony.
W jeszcze innym wykonaniu, próbkę zawierającą interesujący analit kontaktuje się ze znakowaną holo-TC II i unieruchomionym ligandem. Znakowana i nie znakowana holo-TC II współzawodniczą o wiązanie z unieruchomionym ligandem i po osiągnięciu stanu równowagi ilość znakowanego holoTC II związanej z unieruchomionym ligandem jest odwrotnie proporcjonalna do ilości holo TC II w próbce będącej przedmiotem zainteresowania. I znów, znakowaną holo-TC II moż na wykryć bezpośrednio lub pośrednio i oznaczyć jako ilość znakowanej holo-TC II związanej lub niezwiązanej ze stałym podłożem.
W jeszcze innym wykonaniu wynalazku, do próbki dodaje się dwóch znakowanych partnerów wiązania, po wstępnym etapie usuwania z próbki postaci apo TC II i HC. Partnerami wiązania w tym przypadku są znakowana holo-TC II albo jej analogi lub fragment i znakowany partner wiązania, przykładowo, znakowane przeciwciało. W tym wykonaniu możliwy do wykrycia sygnał jest tylko generowany ze znaczników, gdy znajdują się one w pobliżu siebie, tj. gdy dwa składniki wiązania wiążą się ze sobą. Zatem, po dodaniu do próbki znakowany partner wiązania dla holo-TC II może wiązać się albo z niezwią zaną holo-TC II obecną w próbce i w tym przypadku nie powstaje ż aden wykrywalny sygnał albo ze znakowaną holo-TC II, lub jej analogiem, fragmentem lub wariantem, który wiąże znakowanego partnera wiązania TC II i w tym przypadku generuje się wykrywalny sygnał. Czynniki znakujące, takie jak opisane w teście scyntylacji zbliżeniowej Amersham, w patencie USA nr 4568649, są przydatne do włączenia do takiego wykonania i wykazują dużą czułość procedury, dobrze nadającą się do testów, w których analit występuje w małych stężeniach. Przykładowo, jeden ze składników pary wiążącej można znakować izotopem emitującym promieniowanie β, takim jak 125I albo 3H, zaś drugi znakuje się odpowiednią cząsteczką scyntylacyjną. Emitowana cząstka β traci energię w środowisku wodnym o ile substancja scyntylacyjna nie znajduje się w promieniu 1,5 μm, co wymaga aby oba znakowane składniki wiązania związały się ze sobą, aby sygnał był wykrywalny. Prawdopodobieństwo, że dwaj znakowani partnerzy zwiążą się ze sobą jest określone przez stężenie obecnej w próbce holo-TC II tak, że większy sygnał jest generowany gdy stężenie holo-TC II w próbce jest niższe.
W znaczeniu tu zastosowanym, określenie „oznaczenie” albo „określanie” oznacza zarówno ocenę ilościową w sensie otrzymania wartości bezwzględnej ilości albo stężenia kobalaminy związanej z holo-TC II albo TC II w próbce, jak również ocenę pół-ilościową, jakościową itp. Można uzyskać wskaźnik, stosunek, procent albo podobne wskazanie poziomu albo ilości kobalaminy związanej z TC II, przykładowo, względem całkowitej zawartości kobalaminy.
Próbki ustrojowe stosowane w sposobie testowania według wynalazku mogą być dowolnymi próbkami zawierającymi kobalaminę np. płynem ustrojowym lub próbką tkanki lub zawiesiną etc. Korzystnie jednak próbką będzie płyn ustrojowy na przykład płyn nasienny, płyn mózgowo-rdzeniowy, płyn owodniowy ale na ogół będzie to próbka pochodząca z krwi.
W tym przypadku, ponieważ próbka stosowana do analizy jest korzystnie pozbawiona komórek, mogą być stosowane zarówno surowica jak i osocze. Próbka może być traktowana przed zastosowaniem w sposobie testowania według wynalazku na przykład może być rozcieńczana przez dodanie buforu albo innych ciekłych pożywek i może być przechowywana lub konserwowana przez na przykład chłodzenie lub zamrażanie przed analizą.
Dla uniknięcia dwuznaczności: w znaczeniu tu zastosowanym, określenie „kobalamina oznacza synonim „witaminy B12” i obejmuje wszystkie postaci witaminy B12 (cyjanokobalaminę, 5-6-dimetylo8
PL 201 360 B1
-benzoimidazolilo-cyjanokobalaminę, metylokobalaminę, 5'-deoksyadenozylokobalaminę), które mogą występować w organizmie i są metabolicznie czynne (w odpowiedniej postaci).
Jak wskazano powyżej w sposobie według wynalazku określenie kobalaminy związanej z TC można przeprowadzić przez wykrycie ligandu związanego z oddzielonym holo-TC II lub przeprowadzając test kompetencji z użyciem znakowanego konkurenta dla holo-TC II, gdzie holo-TC II współzawodniczy ze znakowanym konkurentem o wiązanie z jego ligandem wiążącym lub przez wykrycie uwolnionej kobalaminy od oddzielonego holo-TC II.
Wykrywalne ligandy mogą być konwencjonalnie znakowane znacznikami, przykładowo, znacznik można określić na podstawie jego aktywności luminescencyjnej, chemiluminescencyjnej, kolorymetrycznej, fluorescencyjnej, radioaktywnej albo enzymatycznej. W sposobie według wynalazku można zastosować dowolny znacznik dający sygnał.
Przykładowo, tylko niektóre przydatne przykłady związków barwnych albo fluorescencyjnych, które można zastosować do znakowania wykrywalnego ligandu wiążącego w niniejszym wynalazku obejmują antrachinony, barwniki azowe, barwniki azynowe, takie jak oksazyny i tiazyny, triazyny, naturalnie występujące barwniki takie jak porfiryny, fikobiliproteiny, w tym fikoerytryny i fikoguaniny, chlorofile i ich analogi i pochodne, karotenoidy, akrynidyny, ksanteny, w tym fluoresceiny i rodaminy, barwniki indygowe, tioksanteny, kumaryny, polimetyny, w tym di- i triarylometyny i ich pochodne, ftalocyjaniny i sole ftalocyjaninowe metali.
Podobnie, można zastosować szeroką gamę związków radioaktywnych, jako znakowaną część odczynnika tworzącą sygnał wśród nich związki znakowane 125I.
Alternatywnie, ligandy wiążące można sprzęgać z naturalnymi albo syntetycznymi związkami, które dają sygnał chemiluminescencyjny, który można badać w znany sposób (Cormier M.J. i in., Chemiluminescence and Bioluminescence, Plenum Press, New York, 1973). Odpowiednie związki chemiluminescencyjne obejmują lucyferynę, estry kwasu szczawiowego, 1,2-dioksetany, luminol albo pochodne. Jeżeli jest odpowiednie można stosować nadtlenek wodoru, enzymy, np. lucyferaza, albo inne związki chemiczne do wytworzenia sygnału chemiluminescencyjnego z zastosowanych cząsteczek dających sygnał.
Cząsteczki tworzące silnie anionowe sygnały mogą nie być korzystne do stosowania w sposobie według wynalazku, ponieważ mają tendencję do wiązania białek surowiczych, takich jak ludzka albumina surowicza (HSA), która może być obecna w próbce. Szczególnie przydatnymi przykładami, które można zastosować są izotiocyjanian fluoresceiny, rodamina B albo ester hydroksysukcynimidu kwasu N-(rezorufino-4-karbonylo)piperydyno-4-karboksylowego).
Zgodnie z jednym wykonaniem niniejszego wynalazku frakcja zawierająca część TC II może być oddzielona od próbki płynu ustrojowego w wyniku reakcji płynu ustrojowego z ligandem wiążącym swoistym dla TC II, a następnie oddzielenie frakcji związanej TC II od reszty próbki, w ten sposób izolując i zatężając docelowy analit. W jednym wykonaniu wynalazku, zdolny do wykrywania ligand wiążący skierowany przeciw holo-TC II może być zastosowany do określenia kompleksu kobalamina TC II obecnego w oddzielonej związanej frakcji. Ligand wiążący holo-TC Ii można doprowadzić do kontaktu z badaną próbką przed, równocześnie z lub po kontakcie z ligandem wiążącym TC II i przed lub po oddzieleniu frakcji związanego TC II od reszty próbki.
Odpowiednio, frakcja zawierająca kobalaminę (np. zawierająca holo-TC II i holo-HC) może być oddzielona od reszty próbki przez reakcję badanego płynu ustrojowego z unieruchomioną lub uwiązaną kobalaminą lub jej analogiem lub fragmentem, który wiąże się z apo-TC II i apo-HC i wydzielenie z frakcji reszty próbki, która zawiera holo-TC II i holo-HC. Wykrywalny ligand wiążący TC II można stosować do wykrycia kompleksu TC II-kobalamina obecnego w oddzielonej frakcji. Wykrywalny ligand wiążący TC II można skontaktować z badaną próbką przed równocześnie z, lub po kontakcie ze związaną kobalaminą i przed albo po oddzieleniu frakcji związanej od reszty próbki.
W niektórych wykonaniach, unieruchomione ligandy dla jednego lub wielu składników kompleksów apo- i/lub holo TC II/HC można umieścić w kolumnie. Płyn ustrojowy zawierający kompleks kobalamina TC II można nałożyć na kolumnę i skontaktować z ligandem(ami) wiążącym(ymi).
Termin „magnetyczne” jak tu użyto oznacza, że podłoże jest zdolne mieć moment magnetyczny przekazany mu, gdy umieści się go w polu magnetycznym. Innymi słowy, podłoże zawierające cząstki magnetyczne może być łatwo usunięte przez agregacją magnetyczną, która dostarcza szybkiej prostej i skutecznej drogi oddzielenia frakcji następujących po ligandzie wiążącym.
Zatem, stosując sposób według wynalazku cząstki magnetyczne z przytwierdzonym kompleksem TC II-kobalamina można przesunąć na odpowiednią powierzchnię przez zastosowanie pola
PL 201 360 B1 magnetycznego, na przykład, stosując stały magnes. Zazwyczaj wystarczające jest przyłożenie magnesu do strony naczynia zawierającej mieszankę próbki, aby spowodować gromadzenie się cząstek przy ścianie naczynia i tak izolować je do dalszej analizy.
Szczególnie korzystne są cząstki superparamagnetyczne jak np. opisane przez Sintef w EP-A106873, ponieważ unika się zbijania się i agregacji magnetycznej cząstek podczas reakcji. Dobrze znane cząstki magnetyczne wytwarzane przez Bang Particles (US) są szczególnie odpowiednie do stosowania w niniejszym wynalazku.
Na ogół, w trakcie przeprowadzania sposobu testowania według wynalazku oprócz próbki podlegającej ocenie oszacowane będą również próbki kalibracyjne ze znanym kompleksem holo-TC II. Takie oznaczenia można wykorzystać do wykreślenia krzywej kalibracyjnej, z której może być określona zawartość kobalaminy związanej z TC II w próbce podlegającej badaniu.
Natura próbek kalibracyjnych i wybór czynników przekształcających lub dostosowujących stosowanych do oznaczania kompleksu holo-TC II mogą się zmieniać, na przykład, w zależności od konkretnych ligandów użytych w etapach wiązania i oddzielania i innych aspektów sposobu, które wpływają na wiązanie i rozdzielanie próbki na przykład skład buforu, warunki testowe itd. Typowo będą stosowane próbki kalibracyjne o zawartości holo-TC II od 0 do 300 pmol/l. Zakres odniesienia w obrębie, którego będzie na ogół wartość dla kobalaminy związanej z TC II, wynosi od 30 do 160 pmol/l.
Wzorzec kalibracyjny holo-TC II może typowo być ludzką, natywną albo rekombinowana holoTC II. holo-TC II można stosować jako wzorzec kalibracji w teście holo-TC II. Można również stosować ją w zestawie do testu diagnostycznego.
Sposób oznaczanie według wynalazku określa metabolicznie aktywną pulę kobalaminy przez określenie kompleksu holo-TC II lub izolację kompleksu holo-TC II, a następnie określenie współuczestniczącej kobalaminy i dostarcza dogodnego sposobu do określenia niedoboru kobalaminy przed lub po wystąpieniu objawów klinicznych niedoboru kobalaminy. Sposób testowania może być korzystnie stosowany przed wystąpieniem objawów, ponieważ ma on precyzyjną wartość przewidywania ujemnej równowago kobalaminy.
Wynalazek będzie zilustrowany poniższymi nieograniczającymi przykładami oraz rysunkami, na których:
Na fig. 1 pokazano krzywą standardową dla holo-TC II;
Fig. 2 stanowi wykres pokazujący zależność pomiędzy całkowitą kobalaminą w surowicy i stężeniem holo-TC II; i
Fig. 3 stanowi wykres pokazujący zależność pomiędzy całkowitą kobalaminą w surowicy i stężeniem holo-HC.
P r z y k ł a d 1
Przeciwciała (np. monoklonalne albo poliklonalne) swoiste wobec TC II unieruchomiono na cząstkach magnetycznych. Porcję surowicy (100-500 ul) zmieszaną z równą objętością PBS pozostawiono do przereagowania przez 15 minut z nadmiarem unieruchomionego przeciwciała i nadmiarem nie nakładającego się przeciwciała przeciwko holo-TC II (np. przeciwciała monoklonalnego) znakowanego radioaktywnie 125I. Cząstki magnetyczne sedymentowano stosując silny magnes, supernatant usuwano, zaś cząsteczki przepłukiwano PBS.
Mierzono radioaktywność, zaś stężenie holo-TC II określano przez interpolację na krzywej standardowej.
P r z y k ł a d 2
Przeciwciała (np. monoklonalne albo poliklonalne) swoiste wobec TC II unieruchomiono na cząstkach magnetycznych. Porcję surowicy (600 μθ zmieszaną z równą objętością PBS pozostawiono do przereagowania przez 30 minut. Cząstki magnetyczne sedymentowano stosując silny magnes, zaś supernatant usuwano. Cząstki przepłukiwano PBS, a następnie traktowano wodorotlenkiem sodu (0,3 M) zawierającym cyjanek potasu (100 μM), ditiotreitol (15 mM) i określoną ilość kobalaminy znakowanej radioaktywnie 125I albo 57Co w objętości całkowitej 100 μl przez 15 minut, w celu uwolnienia kobalaminy związanej z unieruchomionym holo-TC II i w tym samym czasie wszystkie postaci kobalaminy w przekształciły się w cyjanokobalaminę i zmieszały z określoną ilością znakowanej cyjanokobalaminy. Dodano ograniczoną ilość czynnika wewnątrzpochodnego w 100 μl buforu boranowego i pozostawiono do przereagowania przez 10 minut. Cząstki magnetyczne sedymentowano stosując silny magnes i pobierano 150 μl supernatantu w celu zmierzenia radioaktywności. Stężenie kobalaminy związanej z TC II w próbce surowicy określono z krzywej standardowej.
PL 201 360 B1
Alternatywnie, uwolnioną kobalaminę można mierzyć W stosując metodę IMx Abbot'a albo podobną.
P r z y k ł a d 3
Przeciwciała (np. monoklonalne albo poliklonalne) swoiste wobec holo-TC II unieruchomiono na cząstkach magnetycznych. Do porcji surowicy (100-500 μθ zmieszanej z równą objętością PBS dodawano określoną ilość holo-TC II znakowanego radioaktywnie 125I i ograniczoną ilość unieruchomionego przeciwciała przeciwko holo-TC II. Po inkubacji przez 15 minut cząstki magnetyczne sedymentowano stosując silny magnes. Cząstki przepłukiwano PBS i mierzono radioaktywność. Stężenie holo-TC II określano stosując krzywą standardową.
P r z y k ł a d 4
Rekombinowaną holo-TC II unieruchamiano na cząstkach magnetycznych. Do porcji surowicy (100-500 μθ zmieszanej z równą objętością PBS dodawano ustaloną ilość unieruchomionej holo-TC II i nadmiar przeciwciała (np. monoklonalnego albo poliklonalnego) swoistego wobec holo-TC II i znakowanego radioaktywnie 125I. Po 15 minutach inkubacji cząstki sedymentowano stosując silny magnes. Cząstki płukano PBS i mierzono radioaktywność. Stężenie holo-TC II określano stosując krzywą standardową.
P r z y k ł a d 5
Do porcji surowicy (100-500 μθ dodano nadmiar biotynowanej kobalaminy tak, aby związać cały apo-TC II i apo-HC. Po inkubacji przez 10 minut, próbkę surowicy traktowano cząstkami magnetycznymi pokrytymi awidyną przez 10 minut. Cząstki sedymentowano przy użyciu silnego magnesu. Supernatant odzyskiwano i mieszano z dwoma nienakładającymi się monoklonalnymi przeciwciałami przeciwko TC II, jednym znakowanym 125I i drugim, sprzęgniętym z biotyną. Po 10 minutach dodano pokryte awidyną cząstki magnetyczne i pozostawiono do związania przez 10 minut. Następnie, cząstki sedymentowano stosując silny magnes i płukano PBS. Radioaktywność mierzono i określano stężenie holo-TC II przez interpolację krzywej standardowej.
P r z y k ł a d 6
Podobnie jak w Przykładzie 5, ale surowicę pozbawioną apo-TC II mieszano z ustaloną ilością holo-TC II znakowanego 125I i ograniczoną ilością przeciwciała przeciwko TC II unieruchomionego na cząstkach magnetycznych. Po inkubacji przez 15 minut cząstki sedymentuje się przez zastosowanie silnego magnesu.
Cząstki płucze się PBS, po czym mierzy się radioaktywność.

Claims (16)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II w bezkomórkowej próbce płynu ustrojowego, znamienny tym, że obejmuje doprowadzenie do kontaktu próbki z ligandem swoiście wiążącym transkobalaminę II lub holo-transkobalaminę II o reaktywności krzyżowej z haptokoryną mniej niż 1%, unieruchomionym na cząstkach magnetycznych, oddzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji niezwiązanej z ligandem przez zastosowanie pola magnetycznego i mierzenie zawartości holotranskobalaminy II we frakcji związanej z ligandem, przy czym oddzielenie frakcji związanej z ligandem od frakcji niezwiązanej z ligandem dostarcza co najmniej 3-krotnego wzrostu stężenia transkobalaminy II, swoiście wiążący ligand ma stałą powinowactwa co najmniej 109M-1 w przypadku swoistego wiązania ligandu z transkobolaminą II i co najmniej 1010M-1 w przypadku swoistego wiązania ligandu z holo-transkobalaminą II.
  2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wykrywa holo-transkobalaminę w stężeniu tak niskim jak 9 pM.
  3. 3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że swoiście wiążący ligand wykazuje wysoki stopień wybiórczości i swoistości w stosunku do transkobalaminy II i wykazuje niskie powinowactwo w stosunku do innych białek transkobalaminy, albo w postaci apo albo holo, lub innych białek wiążących kobalaminę.
  4. 4. Sposób według zastrz. 1 - 3, znamienny tym, że swoisty ligand wiążący jest wybrany z grupy obejmującej przeciwciało poliklonalne lub monoklonalne, fragment przeciwciała, polipeptyd, oligopeptyd, mały związek organiczny, swoiście wiążącą sekwencję DNA lub RNA i receptor powierzchniowy komórki.
    PL 201 360 B1
  5. 5. Sposób według zastrz. 1-4, znamienny tym, że swoisty ligand wiążący jest przeciwciałem monoklonalnym, które wiąże transkobalaminę II.
  6. 6. Sposób według zastrz. 1-5, znamienny tym, że kobalamina jest uwalniana z cząsteczek holo-transkobalaminy II przez zmianę temperatury albo pH otaczającego ośrodka.
  7. 7. Sposób według zastrz. 1-6, znamienny tym, że uwolniona kobalamina jest oznaczana w teście kompetycyjnym wiązania przez doprowadzenie do kontaktu unieruchomionego składnika wiązania dla kobalaminy ze zdysocjowaną kobalaminą w próbce w obecności znakowanego ligandu, który współzawodniczy z izolowaną kobalamina o wiązanie z unieruchomionym składnikiem wiązania.
  8. 8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że znakowany ligand jest znakowany znacznikiem dającym sygnał, który można określić przez luminescencję, chemiluminescencję, pomiar kolorymetryczny, fluorescencję, radioaktywność lub aktywnością enzymatyczną.
  9. 9. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że znakowany ligand jest znakowany znacznikiem tworzącym sygnał, który może być określony radioaktywnie.
  10. 10. Sposób według zastrz. 1-9, znamienny tym, że swoiście wiążący ligand jest swoisty dla transkobalaminy II i ma stałą powinowactwa większą niż 1011M-1.
  11. 11. Sposób według zastrz. 1-10, znamienny tym, że stopień reaktywności krzyżowej holotranskobalaminy II lub ligandu wiążącego transkobalaminę II z haptokoryną jest mniejszy niż 0,1%.
  12. 12. Sposób według zastrz. 1-11, znamienny tym, że bezkomórkowa próbka płynu ustrojowego jest wybrana z grupy obejmującej płyn nasienny, płyn mózgowo-rdzeniowy, płyn owodniowy albo próbkę pochodzącą z krwi.
  13. 13. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że próbką krwi jest surowica albo osocze.
  14. 14. Sposób według zastrz. 1-13, znamienny tym, że test kalibracyjny jest skuteczny z zastosowaniem wzorca holo-transkobalaminy II.
  15. 15. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że wzorcem jest ludzka, natywna albo rekombinowana holo-transkobalamina II.
  16. 16. Sposób według zastrz. 1-4, znamienny tym, że swoiście wiążący ligand wiąże holotranskobalaminę II i ma reaktywność krzyżową z apo-transkobalaminą II nie większą niż 1%.
PL382436A 1998-09-18 1999-09-20 Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II PL201360B1 (pl)

Applications Claiming Priority (1)

Application Number Priority Date Filing Date Title
GBGB9820473.8A GB9820473D0 (en) 1998-09-18 1998-09-18 Assay

Publications (1)

Publication Number Publication Date
PL201360B1 true PL201360B1 (pl) 2009-04-30

Family

ID=10839158

Family Applications (2)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL382436A PL201360B1 (pl) 1998-09-18 1999-09-20 Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II
PL347104A PL198095B1 (pl) 1998-09-18 1999-09-20 Sposób oznaczania kobalaminy związanej z transkobalaminą II (TC II), zestaw do zastosowania w sposobie diagnostycznym i zastosowanie holo-TC II

Family Applications After (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL347104A PL198095B1 (pl) 1998-09-18 1999-09-20 Sposób oznaczania kobalaminy związanej z transkobalaminą II (TC II), zestaw do zastosowania w sposobie diagnostycznym i zastosowanie holo-TC II

Country Status (22)

Country Link
US (1) US7279283B1 (pl)
EP (2) EP1443328B1 (pl)
JP (1) JP4394285B2 (pl)
KR (2) KR100646305B1 (pl)
CN (2) CN1148580C (pl)
AT (2) ATE283490T1 (pl)
AU (1) AU761498B2 (pl)
BR (1) BR9913770A (pl)
CA (1) CA2344193C (pl)
CY (1) CY1106688T1 (pl)
CZ (2) CZ298310B6 (pl)
DE (2) DE69922225T2 (pl)
DK (1) DK1443328T3 (pl)
ES (2) ES2287607T3 (pl)
GB (1) GB9820473D0 (pl)
HU (1) HU228077B1 (pl)
MX (1) MXPA01002591A (pl)
NO (2) NO327771B1 (pl)
NZ (1) NZ510766A (pl)
PL (2) PL201360B1 (pl)
PT (2) PT1443328E (pl)
WO (1) WO2000017659A1 (pl)

Families Citing this family (9)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
GB0016460D0 (en) * 2000-07-04 2000-08-23 Axis Shield Asa Assay
GB0109925D0 (en) 2001-04-23 2001-06-13 Axis Shield Asa Method
KR101449340B1 (ko) 2012-11-06 2014-10-13 현대자동차주식회사 고내열 흡차음재의 제조방법
CN104198598B (zh) * 2014-07-15 2016-03-16 汤臣倍健股份有限公司 一种维生素b12的测定方法
CN106841017B (zh) * 2017-01-22 2019-05-07 耐斯检测技术服务有限公司 一种评价辐照或热处理对钴胺素-蛋白结合体影响的方法
CN106693443A (zh) * 2017-01-23 2017-05-24 北京美正生物科技有限公司 一种维生素b12适配体亲和柱及其制备方法和用途
US20220332803A1 (en) * 2019-08-09 2022-10-20 Siemens Healthcare Diagnostics Inc. Anti-hog tcn1 monoclonal antibodies and methods of production and use thereof
US20240125807A1 (en) * 2020-12-18 2024-04-18 Chugai Seiyaku Kabushiki Kaisha METHOD FOR MEASURING RELATIVE fu RATIO BY DYNAMIC ANALYSIS
CN113189252A (zh) * 2021-04-19 2021-07-30 中国医学科学院北京协和医院 一种总钴胺素和氰钴胺的检测方法及其检测试剂盒和应用

Family Cites Families (12)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US4273757A (en) * 1977-06-02 1981-06-16 Yissum Research Development Company Determination of transcobalamins
US4332785A (en) * 1980-04-09 1982-06-01 University Patents, Inc. Immunoassay for measurement of reticulocytes, and immunoreactive reagents for use therein
EP0069450B1 (en) * 1981-06-22 1985-04-10 TECHNICON INSTRUMENTS CORPORATION (a New York corporation) Labelled vitamin b12 derivatives, their preparation and use
US4680273A (en) * 1985-07-29 1987-07-14 Victor Herbert Assay for vitamin B12 deficiency
US5374560A (en) * 1989-04-03 1994-12-20 The University Of Colorado, Inc. Method for screening and distinguishing between cobalamin and folic acid deficiency based on assay for cystathionine and 2-methylcitric acid
US5457055A (en) * 1986-11-20 1995-10-10 The University Of Colorado Foundation Diagnostic method for cobalamin deficiency
DE3900650A1 (de) * 1989-01-11 1990-07-12 Boehringer Mannheim Gmbh Vitamin-b12-bestimmung
WO1991000519A1 (en) * 1989-06-26 1991-01-10 Triton Diagnostics, Inc. Vitamin b12 assay
US5310656A (en) 1989-06-26 1994-05-10 Tritech Partners Vitamin B12 assay
US5506109A (en) 1989-06-26 1996-04-09 Bayer Corporation Vitamin B12 assay
CA2135277C (en) * 1992-05-08 2001-04-24 Alton C. Morgan, Jr. Anti-receptor agents to the vitamin b12/transcobalamin ii receptor
US6274564B1 (en) * 1996-09-18 2001-08-14 William J. Sarill Compositions of cobalamin and related corrinoids, and uses thereof

Also Published As

Publication number Publication date
CZ298310B6 (cs) 2007-08-22
AU761498B2 (en) 2003-06-05
ES2287607T3 (es) 2007-12-16
DK1443328T3 (da) 2007-09-24
PT1114323E (pt) 2005-02-28
DE69936154T2 (de) 2008-01-24
CY1106688T1 (el) 2012-05-23
DE69922225D1 (de) 2004-12-30
CN1324450A (zh) 2001-11-28
NO327771B1 (no) 2009-09-21
HU228077B1 (en) 2012-10-29
KR100646305B1 (ko) 2006-11-23
KR20040104529A (ko) 2004-12-10
DE69922225T2 (de) 2005-04-14
CA2344193C (en) 2009-04-07
NO20011353L (no) 2001-05-11
NO331074B1 (no) 2011-09-26
CZ298381B6 (cs) 2007-09-12
PL347104A1 (en) 2002-03-25
ATE363076T1 (de) 2007-06-15
NZ510766A (en) 2003-07-25
US7279283B1 (en) 2007-10-09
CZ2001975A3 (cs) 2001-11-14
NO20083610L (no) 2001-05-11
CA2344193A1 (en) 2000-03-30
CN1530659A (zh) 2004-09-22
HUP0103532A3 (en) 2006-03-28
EP1114323A1 (en) 2001-07-11
EP1443328A2 (en) 2004-08-04
ATE283490T1 (de) 2004-12-15
EP1443328B1 (en) 2007-05-23
CN1148580C (zh) 2004-05-05
KR20010079854A (ko) 2001-08-22
GB9820473D0 (en) 1998-11-11
EP1443328A3 (en) 2004-10-20
CN1322330C (zh) 2007-06-20
KR100781014B1 (ko) 2007-11-29
PT1443328E (pt) 2007-06-11
BR9913770A (pt) 2001-06-05
WO2000017659A1 (en) 2000-03-30
PL198095B1 (pl) 2008-05-30
ES2234299T3 (es) 2005-06-16
DE69936154D1 (de) 2007-07-05
HUP0103532A2 (en) 2002-01-28
EP1114323B1 (en) 2004-11-24
JP4394285B2 (ja) 2010-01-06
MXPA01002591A (es) 2002-04-08
JP2002525607A (ja) 2002-08-13
AU6102699A (en) 2000-04-10
NO20011353D0 (no) 2001-03-16

Similar Documents

Publication Publication Date Title
US20040096900A1 (en) Method for detection of vitamin d metabolites
PL201360B1 (pl) Sposób oznaczania holo-transkobalaminy II
JP3935437B2 (ja) トランスコバラミンii分析方法
EP1257830B1 (en) Assay for measuring holo-transcobalamin and folate
US7344849B2 (en) Assay
AU2003203209B2 (en) Cobalamin assay
NZ525253A (en) Cobalamin assay
ZA200101937B (en) Cobalamin assay.
JPH10221341A (ja) 体液中の遊離リガンドの測定方法
US20040253745A1 (en) Cvd assay