PL200860B1 - Związki sulfonoamidowe, środek farmaceutyczny, zastosowanie związków sulfonoamidowych i sposób wytwarzania liofilizowanego proszku - Google Patents

Związki sulfonoamidowe, środek farmaceutyczny, zastosowanie związków sulfonoamidowych i sposób wytwarzania liofilizowanego proszku

Info

Publication number
PL200860B1
PL200860B1 PL381342A PL38134298A PL200860B1 PL 200860 B1 PL200860 B1 PL 200860B1 PL 381342 A PL381342 A PL 381342A PL 38134298 A PL38134298 A PL 38134298A PL 200860 B1 PL200860 B1 PL 200860B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
methyl
isoxazolyl
chloro
endothelin
amino
Prior art date
Application number
PL381342A
Other languages
English (en)
Inventor
Chengde Wu
Natalie Blok
Timothy Kogan
Karin Keller
Patricia Woodard
Original Assignee
Encysive Pharmaceuticals Inc
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Encysive Pharmaceuticals Inc filed Critical Encysive Pharmaceuticals Inc
Publication of PL200860B1 publication Critical patent/PL200860B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing three or more hetero rings
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P11/00—Drugs for disorders of the respiratory system
    • A61P11/06—Antiasthmatics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P13/00—Drugs for disorders of the urinary system
    • A61P13/12—Drugs for disorders of the urinary system of the kidneys
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P15/00—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives
    • A61P15/02—Drugs for genital or sexual disorders; Contraceptives for disorders of the vagina
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P17/00—Drugs for dermatological disorders
    • A61P17/02—Drugs for dermatological disorders for treating wounds, ulcers, burns, scars, keloids, or the like
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P27/00—Drugs for disorders of the senses
    • A61P27/02—Ophthalmic agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P9/00—Drugs for disorders of the cardiovascular system
    • A61P9/12—Antihypertensives
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D261/00—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings
    • C07D261/02—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings
    • C07D261/06—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D261/10—Heterocyclic compounds containing 1,2-oxazole or hydrogenated 1,2-oxazole rings not condensed with other rings having two or more double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C07D261/14—Nitrogen atoms
    • C07D261/16—Benzene-sulfonamido isoxazoles
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D409/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D409/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D409/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D413/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D413/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings
    • C07D413/12—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and oxygen atoms as the only ring hetero atoms containing two hetero rings linked by a chain containing hetero atoms as chain links
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D417/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00
    • C07D417/14—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, at least one ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for by group C07D415/00 containing three or more hetero rings

Abstract

Wynalazek dotyczy zwi azków sulfonamidowych o ogólnym wzorze I, w którym Ar 1 i Ar 2 maj a znacze- nie podane w opisie, oraz ich farmaceutycznie do- puszczalnych pochodnych. Ponadto wynalazek doty- czy srodka farmaceutycznego zawieraj acego zwi a- zek sulfonoamidowy o ogólnym wzorze I jako sub- stancj e czynn a i farmaceutycznie dopuszczalny no snik, oraz zastosowania zwi azku sulfonoamido- wego o ogólnym wzorze (I) do wytwarzania leku do leczenia zaburze n mediowanych przez endotelin e wybranych z grupy obejmuj acej nadci snienie, choro- b e uk ladu sercowo-naczyniowego, astm e, nadci- snienie p lucne, choroby zapalne, chorob e oftalmolo- giczn a, zaburzenia miesi aczkowania, stany po lo zni- cze, rany, chorob e ukladu zo ladkowo-jelitowego, niewydolno sc nerek, zw ezenie naczy n nerkowych mediowane przez srodek immunosupresyjny, zw e- zenie naczy n mediowane przez erytropoetyn e, wstrzas endotoksyczny, wstrz as anafilaktyczny i wstrz as krwotoczny. Ponadto wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania liofilizowanego proszku. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku
Przedmiotem wynalazku są związki sulfonoamidowe, środek farmaceutyczny, zastosowanie związków sulfonoamidowych i sposób wytwarzania liofilizowanego proszku.
Dla celów amerykańskiego etapu narodowego zgłoszenie to stanowi częściową kontynuację zgłoszenia Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/938444, Blok i inni, z 27 września 1997 r., pt. „Formulation of sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders”. Zgłoszenie to stanowi także częściową kontynuację zgłoszenia Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/847797, Blok i inni, z 28 kwietnia 1997 r., pt. „Process of preparing alkali metal salts of hydrophobic sulfonamides”. Dla celów międzynarodowych zastrzega się pierwszeństwo z wyżej wymienionych zgłoszeń.
Zgłoszenie to jest związane ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/938325, Wu i inni, z 27 września 1997 r., pt. „Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”, oraz z międzynarodowym zgłoszeniem nr PCT/US97/17402, Wu i inni, z 27 września 1997 r., pt. „Sulfonamides and derivatives thereof that modulats the activity of endothelin”. Zgłoszenie to jest związane ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/721183, Chan i inni, z 27 września 1996 r., pt. „Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”, oraz z międzynarodowym zgłoszeniem nr PCT/US96/04759, Chan i inni, z 4 kwietnia 1996 r., pt. „Thienyl-, furyl-, pyrrolyl- and biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”.
Jest ono także związane ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/477223, obecnie patentem Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5594021, Chan i inni, z 6 czerwca 1995 r., pt. „Thienyl-, furyl- and pyrollyl sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”. Jest ono także związane ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/417075, Chan i inni, z 4 kwietnia 1995 r., pt. „Thienyl-, furyl-, and pyrollyl sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”, z którego zrezygnowano, ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/247072, aktualnie patentem Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5571821, Chan i inni, z 20 maja 1994 r., pt. „Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”. Jest ono także związane ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/222287, obecnie patentem Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5591761, Chan i inni, z 5 kwietnia 1994 r., pt. „Thiophenyl-, furyl- and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”, przy czym każde z tych zgłoszeń jest związane ze zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/142552, obecnie patentem Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5514691, Chan i inni, z 21 października 1993 r., pt. „N-(4-Haloisoxazolyl)sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”, zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/142159, obecnie patentem Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5464853, Chan i inni, z 21 października 1993 r., pt. „N-(5-Isoxazolyl)biphenylsulfonamides, N-(3-isoxazolyl)biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin” oraz zgłoszeniem Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 08/142631, Chan i inni, z 21 października 1993 r., pt. „N-(5-Isoxazolyl)benzenesulfonamides, N-(3-isoxazolyl)benzenesulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin”, z którego zrezygnowano. Tam, gdzie jest to dopuszczalne, ujawnienie z każdego z tych wyżej wymienionych zgłoszeń włącza się w całości jako źródło literaturowe.
Śródbłonek naczyniowy wydziela szereg substancji naczyniowo czynnych, w tym pochodzenia śródbłonkowego peptyd zwężający naczynia, endotelinę (ET) (patrz, np. Vanhoutte i inni (1986) Annual Rev. Physiol. 48:307-320; Furchgott i Zawadski (1980) Nature 288:373-376). Endotelina, którą pierwotnie zidentyfikowano w supernatancie hodowli komórek śródbłonka aorty świni (patrz, Yanagisawa i inni (1988) Nature 332:411-415), jest silnym 21-aminokwasowym peptydowym czynnikiem zwężającym naczynia. Endotelina stanowi najsilniejszy znany czynnik zwężający naczynia i produkują ją liczne typy komórek, w tym komórki śródbłonka, tchawicy, nerek i mózgu. Endotelina jest syntetyzowana jako 203-aminokwasowa prekursorowa preproendotelina, która zawiera sekwencję sygnałową, która jest rozszczepiana przez endogeniczną proteazę z wytworzeniem 38-aminokwasowego (u ludzi) lub 39-aminokwasowego (u świń) peptydu. Ten produkt pośredni, określany jako wielka endotelina, jest przekształcany in vivo w dojrzałą biologicznie czynną postać przez domniemany enzym konwertujący endoteliny (ECE), który wydaje się być metalozależną obojętną proteazą (patrz np. Kashiwabara i inni (1989) FEBS Lttrs. 247:337-340). Rozszczepienie jest wymagane w celu indukcji
PL 200 860 B1 odpowedzi fizjologicznych (patrz, np. von Geldern i inni (1991) Peptide Res. 4:32-35). W komórkach śródbłonka aorty świni 39-aminokwasowy produkt pośredni, wielka endotelina, jest hydrolizowany na wiązaniu Trp21-Val22, w wyniku czego powsfoje endoteHna-1 i fragment C-końcowy. Podobne rozszczepienie zachodzi w komórkach ludzkich z 38-aminokwasowego produktu pośredniego. Zidentyfikowano trzy różne izopeptydy endoteliny, a mianowicie endotelinę-1, endotelinę-2 i endotelinę-3, które posiadają zdolność silnego zwężania naczyń.
Rodzina trzech izopeptydów, endoteliny-1, endoteliny-2 i endoteliny-3, jest kodowana przez rodzinę trzech genów (patrz Inoue i inni (1989) Proc. Acad. Sci. USA 86:2862-2867; patrz także Saida i inni (1989) J. Biol. Chem. 264:14613-14616). Sekwencje nukleotydowe trzech ludzkich genów są wysoce konserwatywne w obszarze kodującym dojrzałe 21-aminokwasowe peptydy, a części C-końcowe peptydów są identyczne. EndoteNna-2 jest (Trp6, Leu7)endoteHną-1, a endoteNna-3 jest (Thr2, Phe4, Thr5, Tyr6, Lys7, Tyr14)endoteliną-1. Te peptydy są zatem wysoce konserwatywne na końcach C. Wydzielanie endotelin z hodowanych komórek śródbłonka jest modulowane przez szereg chemicznych i fizycznych bodźców i wydaje się być regulowane na poziomie transkrypcji i/lub translacji. Ekspresję genu kodującego endotelinę-1 zwiększają bodźce chemiczne, w tym adrenalina, trombina i jonofor Ca2+. Produkowanie i wydzielanie endoteliny przez komórki śródbłonka jest stymulowane przez angiotensynę II, wazopresynę, endotoksynę, cyklosporynę i inne czynniki (patrz Brooks i inni (1991) Eur. J. Pharm. 194:115-117) i jest hamowane przez tlenek azotu. Sądzi się, że komórki śródbłonka wydzielają nietrwałe śródbłonkowe czynniki rozkurczowe (EDRF), włącznie z tlenkiem azotu lub podobną substancją (Palmer i inni (1987) Nature 327:524-526), gdy są one stymulowane wazoaktywnymi środkami, takimi jak acetylocholina i bradykinina. Zwężenie naczyń wywoływane przez endotelinę jest osłabiane także przez przedsionkowy peptyd natriuretyczny (ANP).
Peptydy endotelinowe wykazują liczne aktywności biologiczne in vitro i in vivo. Endotelina wywołuje silne i utrzymujące się zwężenie naczyń in vivo u szczurów i w preparatach wyizolowanych mięśni gładkich naczyń. Wywołuje ona także wydzielanie się eikozanoidów i śródbłonkowego czynnika rozkurczowego (EDRF) z perfundowanych łożysk naczyniowych. W wyniku podawania dożylnego endoteliny-1 i dodawania in vitro do tkanek naczyniowych i innych mięśni gładkich uzyskuje się odpowiednio długotrwałe efekty presyjne i skurcze (patrz, np. Bolger i inni (1991) Can. J. Physiol. Pharmacol. 69:406-413). Przykładowo w wyizolowanych paskach naczyń endotelina-1 jest silnym (EC50 = 4 x 10'1° M), wolno działającym, lecz trwałym środkiem kurczliwym. Pojedyncza dawka in vivo podnosi ciśnienie krwi w ciągu około dwudziestu do trzydziestu minut. Na zwężenie naczyń wywoływane przez endotelinę nie mają wpływu antagoniści znanych neurotransmiterów czy też czynniki hormonalne, lecz jest ono znoszone przez antagonistów kanałów wapniowych. Jednakże wpływ antagonistów kanałów wapniowych jest prawdopodobnie wynikiem hamowania dopływu wapnia, ponieważ dopływ wapnia wydaje się być konieczny do długotrwałej reakcji kurczliwej na endotelinę.
Endotelina pośredniczy także w wydzielaniu reniny, stymuluje wydzielanie ANP i indukuje pozytywne działanie inotropowe w przedsionkach świnek morskich. W płucach endotelina-1 działa jako silny środek zwężający oskrzela (Maggi i inni (1989) Eur. J. Pharmacol. 160:179-182). Endotelina zwiększa odporność naczyń nerkowych, zmniejsza przepływ krwi przez nerki i zmniejsza szybkość filtrowania przez kłębuszki nerkowe. Jest ona silnym mitogenem dla mezangialnych komórek kłębuszków i wywołuje w takich komórkach kaskadę fosfoinozydową (Simonson i inni (1990) J. Clin. Invest. 85:790-797).
W układzie naczyniowym i w innych tkankach, włącznie z jelitem, sercem, płucami, nerkami, śledzioną, nadnerczami i mózgiem, dla endotelin istnieją specyficzne miejsca wiązania o wysokim powinowactwie (stałe dysocjacji w granicach 2-6 x 10'™ M). Wiązanie nie jest hamowane przez katecholoaminy, peptydy wazoaktywne, neurotoksyny lub antagonistów kanałów wapniowych. Endotelina wiąże się i oddziaływuje z miejscami receptorowymi, które różnią się od innych receptorów autonomicznych i kanałów wapniowych zależnych od napięcia. Badania nad wiązaniem konkurencyjnym wskazują, że istnieje wiele klas receptorów o różnych powinowactwach do izopeptydów endotelin. Sarafotoksyny, grupa toksyn peptydowych z jadu węża z gatunku Atractaspis eingadensis, które powodują silny skurcz naczyń wieńcowych u ofiar pokąszonych przez węża, wykazują strukturalną i funkcjonalną homologię do endoteliny-1 i wiążą się konkurencyjnie z tymi samymi receptorami błonowymi serca (Kloog i inni (1989) Trends Pharmacol. Sci. 10:212-214).
Zidentyfikowano dwa różne receptory endoteliny oznaczone jako ETa i ETb i wyizolowano klony DNA kodujące każdy receptor (Arai i inni (1990) Nature 348:730-732; Sakurai i inni (1990) Nature 348:732-735). W oparciu o sekwencje aminokwasowe protein kodowanych przez klonowany DNA
PL 200 860 B1 wydaje się, że każdy receptor zawiera siedem transbłonowych domen i wykazuje podobieństwo strukturalne do protein błonowych sprzężonych z białkiem G. Informacyjny RNA kodujący obydwa receptory wykryto w różnych tkankach, w tym w sercu, płucach, nerkach i mózgu. Rozmieszczenie podtypów receptorów jest specyficzne dla tkanki (Martin i inni (1989) Biochem. Biophys. Res. Commun. 162:130-137). Receptory ETa wydają się być selektywne względem endoteliny-1 i przeważają w tkankach układu sercowo-naczyniowego. Receptory ETb przeważają w tkankach innych układów niż układ sercowo-naczyniowy, w tym w centralnym układzie nerwowym i w nerkach i oddziaływują z trzema izopeptydami endoteliny (Sakurai i inni (1990.) Nature 348:732-734). Receptory ETa występują ponadto na gładkich mięśniach naczyń, są związane ze zwężeniem naczyń i zostały powiązane z chorobami układu sercowo-naczyniowego, chorobami nerek i chorobami centralnego układu nerwowego, natomiast receptory ETb są usytuowane na śródbłonku naczyniowym, są związane z rozszerzeniem naczyń (Takayanagi i inni (1991) FEBS Lttrs. 282:103-106) i zostały powiązane ze schorzeniami zwężenia oskrzeli.
Aktywność izopetydów endoteliny zmienia się w różnych tkankach dzięki rozkładowi typów receptorów i różnemu powinowactwu każdego izopeptydu do każdego typu receptorów. Przykładowo endotelina-1 hamuje wiązanie endoteliny-1 znaczonej 125| w tkankach układu sercowo-naczyniowego czterdzieści do siedmiuset razy bardziej niż endotelina-3. Wiązanie endoteliny-1 znaczonej 125| w tkankach układów innych niż układ sercowo-naczyniowy, takich jak nerki, nadnercze i móżdżek, jest hamowane w takim samym stopniu przez endotelinę-1 i endotelinę-3, co wskazuje, że receptory ETa przeważają w tkankach układu sercowo-naczyniowego, a receptory ETb przeważają w tkankach układów innych niż układ sercowo-naczyniowy.
W pewnych stanach chorobowych poziomy endoteliny w osoczu są podwyższone (patrz, np. publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego WO 94/27979 i opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5382569, których ujawnienia wprowadza się w całości jako źródło literaturowe). Poziomy endoteliny-1 w osoczu u zdrowych osobników, zmierzone w próbie radioimmunologicznej (RIA), wynoszą około 0,26-5 pg/ml. Poziomy endoteliny-1 i jej prekursora, wielkiej endoteliny, w krwi są podwyższone przy wstrząsie, w zawale mięśnia sercowego, anginie wazospastycznej, niewydolności nerek i różnych zaburzeniach tkanki łącznej. U pacjentów poddanych hemodializie krwi lub przeszczepowi nerek albo cierpiących na wstrząs sercowy, zawał mięśnia sercowego albo nadciśnienie płucne zaobserwowano poziomy 35 pg/ml (patrz Stewart i inni (1991) Annals Internal Med. 114: 464-469). Z uwagi na to, że endotelina jest raczej miejscowym niż układowym czynnikiem regulacyjnym, to prawdopodobnie poziomy endoteliny na granicy śródbłonek/mięsień gładki są o wiele wyższe niż poziomy w krążeniu.
Podwyższone poziomy endoteliny zmierzono także u pacjentów cierpiących na niedokrwienną chorobę serca (Yasuda i inni (1990) Amer. Heart J. 119:801-806, Ray i inni (1992) Br. Heart J. 67:383-386). Immunoreaktywność endotelinowa w krążeniu i w tkance ulega zwiększeniu ponad dwukrotnie u pacjentów z zaawansowaną miażdżycą tętnic (Lerman i inni (1991) New Engl. J. Med. 325:997-1001). Zwiększona immunoreaktywność endotelinowa została powiązana z chorobą Buergera (Kanno i inni (1990) J. Amer. Med. Assoc. 264:2868) i zjawiskiem Raynauda (Zamora i inni (1990) Lancet 336:1144-1147). Podwyższone poziomy endoteliny w krążeniu obserwowano u pacjentów, których poddano zabiegowi przezskórnej angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA) (Tahara i inni (1991) Metab. Clin. Exp. 40:1235-1237; Sanjay i inni (1991) Circulation 84 (suplement 4):726) oraz u osobników z nadciśnieniem płucnym (Miyauchi i inni (1992) Jpn. J. Pharmacol. 58:279P; Stewart i inni (1991) Ann. Internal Medicine 114:464-469). Zatem istnieją dane kliniczne dla ludzi stanowiące poparcie korelacji pomiędzy podwyższonymi poziomami endoteliny i licznymi stanami chorobowymi.
Ponieważ endotelina jest związana z pewnymi stanami chorobowymi i bierze udział w wielu działaniach fizjologicznych, to interesujące są związki, które zakłócają albo potęgują aktywność związaną z endoteliną, taką jak oddziaływanie endotelina-receptor, i aktywność w kierunku zwężania naczyń. Zidentyfikowano związki, które wykazują aktywność antagonistyczną względem endoteliny. Przykładowo produkt z fermentacji Streptomyces misakiensis, oznaczony jako BE-18257B, zidentyfikowano jako antagonistę receptora ETa. BE-18257B jest cyklicznym pentapeptydem, cyklo(D-Glu-L-Ala-allo-D-Ile-L-Leu-D-Trp), który hamuje wiązanie endoteliny-1 znakowanej 125I w tkankach układu sercowo-naczyniowego w zależności od stężenia (IC50 1,4 μΜ w mięśniach gładkich tętnicy, 0,8 μΜ w błonach komórkowych i 0,5 μM w hodowanych komórkach mięśni gładkich aorty), lecz zawodzi przy hamowaniu jej wiązania z receptorami w tkankach, w których przeważają receptory ETb w stężeniach do 100 μΜ. Cykliczne pentapeptydy związane z BE-18257B, takie jak cyklo(D-Asp-Pro-D-Val-Leu-DPL 200 860 B1
Trp) (BQ-123), zsyntetyzowano i wykazano, że wykazują one aktywność jako antagoniści receptorów ETa (patrz opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; patrz także europejski opis patentowy EP A1 0436189 - BANYU PHARMACEUTICAL CO., LTD (7 październik 1991 r.)). Badania, w których mierzy się hamowanie przez te cykliczne peptydy wiązania endoteliny-1 z receptorami specyficznymi względem endoteliny, wskazują, że te cykliczne peptydy wiążą się wybiórczo z receptorami ETa.
Zidentyfikowano innych peptydowych i niepeptydowych antagonistów receptora ETa (patrz, np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5352800, 5334598, 5352659, 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082838). Obejmują one inne cykliczne pentapeptydy, acylotripeptydy, analogi heksapeptydowe, niektóre pochodne antrachinonu, kwasy indanokarboksylowe, niektóre N-piryminylobenzenosulfonoamidy, niektóre benzenosulfonoamidy oraz niektóre naftalenosulfonoamidy (Nakajima i inni (1991) J. Antibiot. 44:1348-1356; Miyata i inni (1992) J. Antibiot. 45:74-8; Ishikawa i inni (1992) J. Med. Chem. 35:2139-2142; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918 - Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0569193; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0558258; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., LTD (7 października 1991 r.); kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2067288; kanadyjskie zgłoszenie patentowe nr 2071193; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5208243; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5270313; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5612359; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5514696; opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5378715; Gody i inni (1993) Med. Chem. Res. 3:154-162; Miyata i inni (1992) J. Antibiot. 45:1041-1046; Miyata i inni (1992) J. Antibiot. 45:1029-1040; Fujimoto i inni (1992) FEBS Lett. 305:41-44; Oshashi i inni (1002) J. Antibiot. 45:1684-1685; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0496452; Clozel i inni (1993) Nature 365:759-761; publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 93/08799; Nishikibe i inni (1993) Life Sci. 52:717-724, oraz Benigni i inni (1993) Kidney Int. 44:440-444). Liczne sulfonoamidy, które są antagonistami peptydu endoteliny, znane są także z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5464853, 5594021, 5591761, 5571821, 5514691, 5464853, oraz z publikacji międzynarodowych zgłoszeń patentowych nr WO 96/31492 i WO 97/27979.
Zidentyfikowane związki wykazują na ogół aktywność w próbach in vitro jako antagoniści ETa przy stężeniach rzędu około 50-100 μΜ albo mniejszych. Wykazano, że pewna liczba takich związków wykazuje aktywność w modelach zwierzęcych in vivo.
Na podstawie licznych efektów fizjologicznych endoteliny i jej związku z niektórymi chorobami sądzi się, że endotelina odgrywa istotną rolę w tych stanach patofizjologicznych (patrz, np. Saito i inni (1990) Hypertension 15:734-738; Tomita i inni (1989) N. Engl. J. Med. 321:1127; Kurihara i inni (1989) J. Cardiovasc. Pharmacol. 13 (suplement 5):S13-S17; Doherty (1992) J. Med. Chem. 35:1493-1508; Morel i inni (1989) Eur. J. Pharmacol. 167:427-428). Więcej szczegółów odnośnie funkcji i struktury rodziny peptydów endotelinowych powinien dostarczyć wgląd w rozwój i leczenie takich stanów. W celu zastosowania tych związków w takich sposobach konieczne jest opracowanie trwałych kompozycji tych związków w farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku.
Uznano, że związki wykazujące aktywność przy stężeniach IC50 lub EC50 rzędu 104 lub mniej w standardowych próbach in vitro oraz wykazujące aktywność antagonistyczną lub agonistyczną względem endoteliny, są farmaceutycznie użyteczne (opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5352800, 5334598, 5352659, 5248807, 5240910, 5198548, 5187195 i 5082838). Dzięki tej aktywności uważa się, że takie związki są użyteczne w leczeniu nadciśnienia, takiego jak niewydolność krążenia obwodowego, choroby serca, takiej jak dusznica bolesna, kardiomiopatii, stwardnienia tętnic, zawału mięśnia sercowego, nadciśnienia płucnego, skurczu naczyń, nawrotu zwężenia naczyń, choroby Raynauda, udaru mózgowego, takiego jak skurcz tętnic mózgowych, niedokrwienia mózgu, późnofazowego skurczu mózgowego po wylewie podpajęczynówkowym, astmy, zwężenia oskrzeli, niewydolności nerek, szczególnie niewydolności nerek po niedokrwieniu, zatrucia nerek po cyklosporynie, takiego jak ostra niewydolność nerek, zapalenia okrężnicy, jak również innych chorób zapalnych, wstrząsu endotoksycznego wywołanego przez endotelinę lub związanego z endoteliną oraz innych chorób, w których odgrywa rolę endotelina. Jak podano wyżej, wiele związków, a zwłaszcza związków sulfonoamidowych, jest silnymi antagonistami endoteliny, a zatem związki te doskonale nadają się do stosowania w warunkach klinicznych. W celu zastosowania klinicznego wymagane są trwałe kompozycje oraz kompozycje odpowiednie do podawania różnymi drogami.
PL 200 860 B1
Istniejące sposoby wytwarzania takich sulfonoamidów wiążą się z pewnymi niedogodnościami. Na przykład wiadomo, że niektóre etapy syntezy prowadzą do dimeryzacji produktów pośrednich co wiąże się ze zmniejszeniem wydajności i pogorszeniem czystości. Po drugie ze względu na hydrofobowość związków oczyszczanie jest trudne i wymaga mało praktycznego zastosowania preparatywnej chromatografii HPLC lub chromatografii kolumnowej. Wreszcie istniejące sposoby wytwarzania są ograniczone do wytwarzania hydrofobowego wolnego związku sulfonoamidowego, który jest trudny do formułowania w kompozycje farmaceutyczne na bazie wody. Próby przekształcenia wolnego związku sulfonoamidowego w użyteczne sole metali alkalicznych z użyciem wodorotlenków lub metanolanów metali mogą prowadzić do rozkładu związku.
Zatem, wynalazek dotyczy związków sulfonoamidowych oraz farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych związków sulfonoamidowych i środków farmaceutycznych zawierających takie związki sulfonoamidowe, ewentualnie w postaci farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych. Związki sulfonoamidowe są czynne jako antagoniści receptorów endoteliny i wykazują zwiększoną tolerancję względem znanych związków sulfonoamidowych.
Zatem wynalazek dotyczy związków sulfonoamidowych o ogólnym wzorze (I)
' 1 2 w którym Ar oznacza 4-chloro-3-metylo-5-izoksazolil, a Ar oznacza grupę o poniższym wzorze
w którym:
każdy z R3 i R4 jest niezależnie wybrany spośród atomu wodoru i C1-C6-alkilu;
W oznacza O, NH lub CH2;
każdy z R5, R6 i R7 jest niezależnie wybrany spośród (i) lub (ii), z tym, że co najwyżej jeden z podstawników R5, R6 i R7 oznacza atom wodoru:
(i) r6 oznacza atom wodoru, niepodstawiony C1-C6-alk.il, hydroksyl, niepodstawiony C1-C6alkoksyl, C(O)R , karbamoiloksyl lub Ci-C6-alkoksykarbonyloksyl, a każdy z R5 i r7 jest niezależnie wybrany spośród atomu wodoru, niepodstawionego Ci-C6-alkilu, hydroksylu, C(O)R , karbamoiloksylu i Ci-C6-alkoksykarbonyloksylu; albo (ii) w przypadku gdy co najmniej jeden z r3 i r4 ma znaczenie inne niż atom wodoru, to wówczas dowolne dwa podstawniki mogą tworzyć C1-C6-alkilenodioksyl, a pozostały podstawnik ma znaczenie podane w (i);
r45 oznacza c(o)r41;
R oznacza Ci-C6-alkil, C3-C6-cykloalkil lub fenyl;
przy czym R jest niepodstawiony lub podstawiony jednym lub większą liczbą podstawników wybranych z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-C6-alkoksyl, karboksyl i hydroksyl, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych.
Korzystnymi związkami sulfonoamidowymi według wynalazku są związki o wzorze I, w którym:
Ar1 oznacza 4-chloro-3-metylo-5-izoksazolil;
każdy z r3 i r4 niezależnie oznacza atom wodoru lub metyl;
każdy z R5, R6 i R7 jest niezależnie wybrany spośród (i) lub (ii), z tym, że co najwyżej jeden z podstawników R5, R6 i R7 oznacza atom wodoru:
PL 200 860 B1 (i) R6 oznacza atom wodoru, metyl, hydroksyl, metoksyl, acetyl, karbamoiloksyl lub metoksykarbonyloksyl, a każdy z R5 i R7 niezależnie oznacza atom wodoru, metyl, hydroksyl, acetyl, karbamoiloksyl lub metoksykarbonyloksyl; albo (ii) w przypadku gdy co najmniej jeden z podstawników R3 i R4 ma znaczenie inne niż atom wodoru, wówczas r6 i r7 mogą tworzyć metylenodioksyl, a r5 ma znaczenie podane w (i); oraz r45 oznacza acetyl, propanoil, cyklopropylokarbonyl lub benzoil.
Szczególnie korzystnymi związkami sulfonoamidowymi według wynalazku są konkretne związki wybrane z grupy obejmującej
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid,
N-(2-benzoilo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2,4-dimetylo-6-propionylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cyklopropylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid i
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamid.
Szczególnie korzystne są sole sodowe powyższych korzystnych związków sulfonoamidowych.
Innymi korzystnymi związkami sulfonoamidowymi według wynalazku są związki o wzorze I, w którym r3 i r4 oznaczają atom wodoru lub metyl.
Jeszcze innymi korzystnymi związkami sulfonoamidowymi według wynalazku są związki o wzorze I, w którym r3 i r4 oznaczają metyte.
Jeszcze innymi korzystnymi związkami sulfonoamidowymi według wynalazku są związki o wzorze I, w którym r3 oznacza metyl, a r4 oznacza atom wodoru.
Ponadto jeszcze innymi korzystnymi związkami sulfonoamidowymi według wynalazku są związki o wzorze I, w którym r4 oznacza metyl, a r3 oznacza atom wodoru.
Ponadto wynalazek dotyczy związku, który stanowi N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid.
Ponadto wynalazek dotyczy środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, którego cechą jest to, że jako substancję czynną zawiera określony powyżej związek sulfonoamidowy o ogólnym wzorze I.
Korzystnie środek farmaceutyczny według wynalazku jako substancję czynną zawiera sól sodową N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamidu lub sól sodową N-(2-acetylo-4.6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamidu.
Ponadto korzystnie środek farmaceutyczny według wynalazku ma postać do podawania doustnego.
Ponadto korzystnie środek farmaceutyczny według wynalazku ma postać do podawania pozajelitowego.
Ponadto korzystnie środek farmaceutyczny według wynalazku ma postać tabletki lub kapsułki.
Ponadto wynalazek dotyczy środka farmaceutycznego zawierającego substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, którego cechą jest to, że jako substancję czynną zawiera N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid.
Ponadto wynalazek dotyczy zastosowania określonego powyżej związku sulfonoamidowego o ogólnym wzorze (I) do wytwarzania leku do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę wybranych z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, astmę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oftalmologiczną, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek immunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
PL 200 860 B1
Korzystnie do wytwarzania leku stosuje się sól sodową N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamidu lub sól sodową N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2tiofenokarboksyamidu.
Ponadto wynalazek dotyczy zastosowania N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamidu do wytwarzania leku do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę wybranych z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, astmę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oftalmologiczną, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek immunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
Ponadto wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania liofilizowanego proszku, który charakteryzuje się tym, że miesza się farmaceutycznie dopuszczalną sól związku sulfonoamidowego o ogólnym wzorze (I), określonego powyżej, z dostateczną ilością roztworu zawierającego cukier, z wytworzeniem roztworu; otrzymany roztwór przesącza się w sterylnych warunkach i liofilizuje się przesączony roztwór, z wytworzeniem proszku.
Korzystnie w sposobie według wynalazku, jako cukier stosuje się dekstrozę lub sorbitol.
Powyższe związki sulfonoamidowe są 2-acylo-3-tiofenosulfonoamidami.
Farmaceutycznie dopuszczalne pochodne związków sulfonoamidowych są również użyteczne jako antagoniści receptorów endoteliny. Szczególnie interesujące są takie farmaceutycznie dopuszczalne pochodne jak sole, estry, kwasy i zasady, solwaty, hydraty i proleki związków sulfonoamidowych. Wynalazek dostarcza zwłaszcza pochodne obojętnych związków sulfonoamidowych, których kompozycje cechują się nieoczekiwanie zwiększoną trwałością w porównaniu do kompozycji zawierających odpowiednie związki obojętne. Korzystne są sole, zwłaszcza sole metali alkalicznych, korzystniej sole sodowe, w tym sole przygotowane z użyciem związków sodu, w tym, lecz nie wyłącznie, z wodorowęglanu sodu, z otrzymaniem związku, który stanowi sól sodowa, oraz z wodorofosforanu disodowego, z otrzymaniem związku, który stanowi sól z wodorofosforanem sodu. Najkorzystniejsza jest sól sodowa z każdym ze związków.
Pochodne w postaci soli obejmują, lecz nie wyłącznie, sole metali alkalicznych i sole metali ziem alkalicznych, w tym, lecz nie wyłącznie, sole sodowe, sole potasowe, sole litowe, sole wapniowe i sole magnezowe, sole metali przejściowych, takie jak sole cynku, sole miedzi, sole złota i sole srebra, oraz sole innych metali, takie jak sole glinowe, sole z przeciwjonami kationowymi i polikationowymi, takie jak, lecz nie wyłącznie, sole amonowe i sole amoniowe oraz sole z aminami organicznymi, takimi jak hydroksyalkiloaminy i alkiloaminy, sole kwasów mineralnych, takie jak, lecz nie wyłącznie, chlorowodorki i siarczany, sole kwasów organicznych, takie jak, lecz nie wyłącznie, octany, mleczany, jabłczany, winiany, cytryniany, askorbiniany, bursztyniany, maślany, walerianiany i fumarany. Rozważa się także odpowiednie estry każdego z tych kwasów.
Do korzystnych soli należą octany, w tym trifluorooctan, sole z N,N'-dibenzyloetylenodiaminą, chloroprokainą, choliną, amoniakiem, dietanoloaminą albo z innymi hydroksyalkiloaminami, sole z etylenodiaminą, N-metyloglukaminą, prokainą, N-benzylofenetyloaminą, 1-para-chlorobenzylo-2-pirolidynylo-1'-metylobenzimidazolem, dietyloaminą i z innymi alkiloaminami, sole z piperazyną, tris(hydroksymetylo)aminometanem, sole glinowe, sole wapniowe, sole litowe, sole magnezowe, sole potasowe, sole z wodorofosforanem sodowym, sole z fosforanem disodowym, sole sodowe, sole cynku, sole barowe, sole złota, sole srebra i sole bizmutu, przy czym korzystne są tu sole metali, a zwłaszcza sole sodowe.
Kompozycje związków sulfonoamidowych wykazujących aktywność jako antagoniści endoteliny, są przeznaczone do podawania ssakom, w tym ludziom. Jak podano powyżej, wynalazek dostarcza zwłaszcza kompozycje do podawania pozajelitowego, w tym kompozycje do podawania domięśniowego, dożylnego i podskórnego, do podawania doustnego, transdermalnego oraz do podawania innymi odpowiednimi drogami. Kompozycje zapewniają dogodny sposób dostarczania skutecznej ilości związków.
Interesujące są kompozycje zawierające farmaceutycznie dopuszczalne pochodne, w tym sole, estry, kwasy i zasady, solwaty, hydraty i proleki związków sulfonoamidowych. Wynalazek dostarcza zwłaszcza farmaceutycznie dopuszczlane pochodne obojętnych związków sulfonoamidowych, których kompozycje cechują się zwiększoną trwałością w porównaniu do kompozycji zawierających odpowiednie obojętne związki sulfonoamidowe.
PL 200 860 B1
Korzystne są sole, zwłaszcza sole metali alkalicznych, szczególnie sole sodowe, w tym sole przygotowane z użyciem zwiąków sodu, w tym, lecz nie wyłącznie, z wodorowęglanu sodu, z otrzymaniem związku, który stanowi sól sodową i z użyciem wodorofosforanu disodowego, z otrzymaniem związku, który stanowi sól z wodorofosforanem sodu. Najkorzystniejsza jest sól sodowa każdego związku.
Kompozycje według wynalazku nadają się do podawania z wykorzystaniem dowolnej żądanej drogi podawania i obejmują roztwory, suspensje, emulsje, tabletki, tabletki dyspergujące, pigułki, kapsułki, proszki, suche proszki do inhalatorów, kompozycje o przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych, aerozole do podawania donosowego i do dróg oddechowych, plastry do podawania transdermalnego oraz inne odpowiednie drogi podawania. Kompozycje powinny nadawać się do podawania doustnego, pozajelitowego na drodze iniekcji, włącznie z podawaniem podskórnym, domięśniowym lub dożylnym w postaci dającego się wstrzykiwać roztworu albo wodnej lub olejowej emulsji, podawania przezskórnego i innych wybranych dróg podawania.
Wśród najkorzystniejszych kompozycji znajdują się także te, które zawierają związki sulfonoamidowe selektywne względem receptora ETa, to jest związki oddziaływujące z receptorami ETa przy znacznie niższych stężeniach (przy IC50 co najmniej około 10-krotnie niższym, a zwłaszcza 100-krotnie niższym) niż w przypadku oddziaływania z receptorami ETb. Korzystne są zwłaszcza związki sulfonoamidowe, które oddziaływują z receptorami ETa przy stężeniu IC50 mniejszym niż około 10 μΜ, korzystnie mniejszym niż około 1 μM, a zwłaszcza mniejszym niż 0,1 μM, lecz oddziaływają z receptorami ETb przy stężeniu IC50 większym niż około 10 μΜ, albo związki sulfonoamidowe, które oddziaływują z receptorami ETb przy stężeniu IC50 mniejszym niż około 10 μΜ, korzystnie mniejszym niż 1 μΜ, a zwłaszcza mniejszym niż 0,1 μΜ, lecz oddziaływają z receptorami ETa przy stężeniu IC50 większym niż około 10 μΜ.
Korzystne kompozycje zawierają także związki sulfonoamidowe, które są związkami selektywnymi względem receptorów ETb lub związki, które wiążą się z receptorami ETb przy stężeniu IC50 mniejszym niż około 1 μΜ. Związki selektywne względem receptorów ETb oddziaływują z receptorami ETb przy stężeniach IC50, które są co najmniej około 10-krotnie niższe niż stężenia, przy których związki te oddziaływują z receptorami ETa.
Kompozycje według wynalazku są przeznaczone do podawania wybraną drogą i zawierają skuteczne stężenia wyżej wymienionych związków sulfonoamidowych, w tym ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli. Kompozycje dostarczają substancję czynną w ilości skutecznej do leczenia nadciśnienia, wstrząsu, chorób układu sercowo-naczyniowego, chorób serca, w tym zawału mięśnia sercowego, nadciśnienia płucnego, nadciśnienia mediowanego przez erytropoetynę, chorób układu oddechowego, chorób zapalnych, w tym astmy, zwężenia oskrzeli, chorób oftalmologicznych, w tym jaskry i nieodpowiedniej perfuzji siatkówkowej, chorób układu żołądkowo-jelitowego, niewydolności nerek, wstrząsu endotoksycznego, zaburzeń miesiączkowania, stanów położniczych, ran, wstrząsu anafilaktycznego, wstrząsu krwotocznego i innych chorób, w których odgrywają rolę fizjologiczne odpowiedzi mediowane przez endotelinę lub chorób, w których zachodzi zwężenie naczyń lub chorób, których objawy można łagodzić podając antagonistę lub agonistę endoteliny.
Jak podano powyżej, zgodnie z jedną z postaci kompozycje według wynalazku są kapsułkami i tabletkami zawierającymi związek sulfonoamidowy, ewentualnie w postaci soli sodowej.
Korzystnymi kompozycjami są takie kompozycje, które dostarczają substancję czynną w ilości skutecznej do leczenia nadciśnienia lub niewydolności nerek. Skuteczne ilości i stężenia są skuteczne w łagodzeniu jakichkolwiek objawów jakiegokolwiek zaburzenia.
W korzystniejszych postaciach kompozycje są stałymi postaciami dawkowanymi lub żelami, korzystnie mają postać kapsułek lub tabletek. W korzystnej postaci kompozycje są kapsułkami zawierającymi skuteczną ilość, na ogół około 10-100%, korzystnie od około 50 do 95%, korzystniej od około 75 do 85%, a zwłaszcza od około 80 do 85% wagowo jednej lub większej liczby soli z wodorofosforanem sodowym lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, od około 0 do 25%, a zwłaszcza 8-15% rozcieńczalnika lub środka wiążącego, takiego jak laktoza lub mikrokrystaliczna celuloza, od około 0 do 10%, a zwłaszcza od około 3 do 7% środka rozsadzającego, takiego jak zmodyfikowana skrobia lub polimer celulozowy, a zwłaszcza sól sodowa karboksymetylocelulozy, usieciowana, taka jak kroskarmeloza sodowa (Crosscarmellose sodium NF jest dostępna w handlu pod nazwą AC-DI-SOL, FMC Corporation, Filadelfia, PA) lub skrobioglikolan sodowy, oraz 0-5%, a zwłaszcza 0,1-2% środka poślizgowego, takiego jak stearynian magnezu, talk lub stearynian wapnia.
PL 200 860 B1
Środek rozsadzający, taki jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodowy, zapewnia szybkie rozerwanie matrycy celulozowej w celu natychmiastowego uwolnienia substancji czynnej po rozpuszczeniu polimeru powlekającego. We wszystkich rozwiązaniach dokładną ilość substancji czynnej i substancji pomocniczych można oznaczyć doświadczalnie i jest ona funkcją drogi podawania i leczonego stanu chorobowego. Rozważa się także stałe postacie do podawania jako tabletki.
Korzystne kompozycje otrzymuje się ze sterylnych liofilizowanych proszków zawierających sól sodową związku sulfonoamidowego.
W jednej z postaci wynalazku kompozycje w postaci liofilizowanych substancji stałych, zawierają jedną lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku oraz jeden lub większą liczbę następujących składników:
- bufor, taki jak bufor z fosforanu sodu lub fosforanu potasu, albo bufor cytrynianowy,
- środek zwiększający rozpuszczalność, taki jak LABRASOL (kaprylan/kaprynian glicerylu eteryfikowany glikolem polietylenowym 8, sprzedawany przez Gattefosse SA, Francja), dimetylosulfotlenek (DMSO), bis(trimetylosililo)acetamid, etanol, glikol propylenowy (PG) lub poliwinylopirolidon (PVP), oraz
- cukier lub inny węglowodan, taki jak sorbitol lub dekstroza (zwykle w zakresie około 1-20%, korzystnie około 5-15%, korzystniej około 5-10%).
W celu podania liofilizowany proszek miesza się (otrzymuje się zwykle kompozycję w postaci pojedynczej lub wielokrotnej dawki, od około 100 do 500 mg, a zwłaszcza 250 mg) z odpowiednim nośnikiem, takim jak buforowana fosforanem sól fizjologiczna.
W innych korzystnych postaciach, kompozycje, które są przeznaczone do podawania pozajelitowego, zawierają jeden lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, bufor, taki jak bufor z fosforanu sodu lub fosforanu potasu, lub bufor cytrynianowy, oraz cukier, taki jak sorbitol lub dekstroza. W korzystnej, opisanej szczegółowo postaci, kompozycje zawierają jedną lub większą liczbę soli sodowych związków sulfonoamidowych według wynalazku, bufor na bazie fosforanu sodu oraz dekstrozę. Dekstrozę można dodawać w postaci sterylnego roztworu dekstrozy, który można z łatwością nabyć od dostawców znanych fachowcom.
Powyżej opisane kompozycje modulują oddziaływania peptydu endotelinowego z receptorami ETa i/lub ETb. Sposoby modulowania polegają na kontaktowaniu receptorów z jedną lub większą liczbą farmaceutycznie dopuszczalnych soli związków sulfonoamidowych, którym nadaje się postać kompozycji, korzystnie soli sodowych związków sulfonoamidowych, przed, jednocześnie z lub po kontaktowaniu receptorów z peptydem endotelinowym.
Związki sulfonoamidowe według wynalazku znajdują zastosowanie w sposobach hamowania wiązania peptydu endotelinowego z receptorem endoteliny. Sposoby te polegają na kontaktowaniu receptora z jedną lub większą liczbą kompozycji farmaceutycznie dopuszczalnych soli związków sulfonoamidowych według wynalazku przed, jednocześnie z lub po kontaktowaniu receptora z peptydem endotelinowym.
Jak już wspomniano, związki sulfonoamidowe według wynalazku znajdują zastosowanie w sposobach leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę, takich jak, lecz nie wyłącznie, nadciśnienie, astma, wstrząs, nadciśnienie w oku, jaskra, nieodpowiednia perfuzja siatkówkowa i inne stany, które są w pewien sposób mediowane przez peptyd endotelinowy, albo w sposobach leczenia zaburzenia, w którym zachodzi zwężenie naczyń, albo zaburzeń które są łagodzone poprzez podawanie antagonisty lub agonisty endoteliny.
Kompozycje zawierające farmaceutycznie dopuszczalne sole ze związkami sulfonoamidowymi, proleki lub inne odpowiednie farmaceutycznie dopuszczalne pochodne związków sulfonoamidowych znajdują zastosowanie w sposobie leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę. Sposoby leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę, takich jak nadciśnienie, choroby układu sercowo-naczyniowego, choroby serca, w tym zawał mięśnia sercowego, nadciśnienie płucne, nadciśnienie mediowane przez erytropoetynę, choroby układu oddechowego i choroby zapalne, w tym astma, zwężenie oskrzeli, choroby oftalmologiczne, choroby układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, wstrząs endotoksyczny, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs krwotoczny oraz inne choroby, w których odgrywają rolę fizjologiczne odpowiedzi mediowane przez endotelinę, polegają na tym, że podaje się skuteczne ilości jednej lub większej liczby kompozycji
PL 200 860 B1 farmaceutycznie dopuszczalnych soli związków sulfonoamidowych według wynalazku w farmaceutycznie dopuszczalnych nośnikach. Związki te znajdują zastosowanie zwłaszcza w sposobach leczenia nadciśnienia i niewydolności nerek.
Bardziej korzystnymi sposobami leczenia są sposoby, w których kompozycje zawierają co najmniej jeden związek, który hamuje oddziaływanie endoteliny-1 z receptorami ETa przy stężeniu IC50 mniejszym niż około 10 μΜ, korzystnie mniejszym niż około 5 μΜ, jeszcze korzystniej mniejszym niż około 1 μΜ, a zwłaszcza mniejszym niż 0,1 μΜ, a najkorzystniej mniejszym niż 0,05 μΜ. Do innych korzystnych sposobów należą te, w których kompozycje zawierają farmaceutycznie dopuszczalne sole związku lub większej liczby związków, który (które) jest (są) selektywny (-e) względem receptora ETa, albo farmaceutycznie dopuszczalne sole związku lub większej liczby związków, który (które) jest (są) selektywny (-e) względem receptora ETb. Sposoby, w których związki są selektywne względem receptora ETa są użyteczne w leczeniu zaburzeń, takich jak nadciśnienie, zaś sposoby, w których związki są selektywne względem receptora ETb, są użyteczne w leczeniu zaburzeń, takich jak astma, które wymagają rozszerzania oskrzeli.
Przy realizacji tych sposobów podaje się pacjentowi z objawami jednej lub większej liczby poniższych chorób skuteczne ilości kompozycji zawierających terapeutycznie skuteczne stężenia farmaceutycznie dopuszczalnych soli związków formułowanych w kompozycje do podawania doustnego, dożylnego, lokalnego i miejscowego celem leczenia nadciśnienia, chorób układu sercowo-naczyniowego, chorób serca, włącznie z zawałem mięśnia sercowego, chorób układu oddechowego, w tym astmy, chorób zapalnych, chorób oftalmologicznych, chorób układu żołądkowo-jelitowego, niewydolności nerek, zwężenia naczyń nerkowych mediowanego przez środki immunosupresyjne, zwężenia naczyń mediowanego przez erytropoetynę, wstrząsu endotoksycznego, wstrząsu anafilaktycznego, wstrząsu krwotocznego, nadciśnienia płucnego oraz innych chorób, w których odgrywają rolę fizjologiczne odpowiedzi mediowane przez endotelinę.
Ilości te są skuteczne w łagodzeniu lub eliminowaniu jednego lub większej liczby objawów tych zaburzeń.
Związki według wynalazku znajdują zastosowanie w sposobach identyfikacji i wydzielania podtypów receptorów endoteliny, a zwłaszcza w sposobach wykrywania, rozróżniania i wydzielania receptorów endoteliny. Stosując związki według wynalazku opracowano zwłaszcza sposoby wykrywania, rozróżniania i wydzielania receptorów endoteliny.
W oparciu o korzystne powinowactwo tych związków względem danego podtypu receptora endoteliny opracowano także sposoby identyfikacji związków odpowiednich do stosowania w leczeniu danych chorób.
Opracowano także wyroby zawierające materiał opakowaniowy, kompozycję według wynalazku, która jest skuteczna w łagodzeniu objawów zaburzenia mediowanego przez endotelinę, antagonizowaniu działania endoteliny oraz hamowaniu wiązania się peptydu endotelinowego z receptorem ET, oraz etykietkę wskazującą, że kompozycję stosuje się do antagonizowania działania endoteliny, leczenia zaburzenia mediowanego przez endotelinę oraz hamowania wiązania się peptydu endotelinowego z receptorem ET. Kompozycja zawarta w materiale opakowaniowym zawiera związek sulfonoamidowy, który wykazuje stężenie IC50 mniejsze niż około 10 μΜ.
Sposób wytwarzania soli metalu alkalicznego z hydrofobowym wolnym związkiem sulfonoamidowym obejmuje etapy rozpuszczania wolnego związku sulfonoamidowego w rozpuszczalniku organicznym, przemywania rozpuszczonego wolnego związku sulfonooamidowego nasyconym roztworem soli metalu alkalicznego i odzyskania soli metalu alkalicznego ze związkiem sulfonoamidowym z fazy organicznej. Korzystnym rozpuszczalnikiem organicznym jest octan etylu lub THF. Do korzystnych metali alkalicznych należy sód, potas, wapń i magnez, przy czym najkorzystniejszy jest sód. Jako roztwór soli metalu alkalicznego można stosować nasycony roztwór wodorowęglanu sodu lub węglanu sodu, a zwłaszcza roztwór wodorowęglanu sodu.
Odzyskiwanie obejmuje zwłaszcza etap suszenia roztworu soli w rozpuszczalniku organicznym, zatężania soli, krystalizowania soli w jednym lub więcej niż jednym organicznym, niemieszającym się z wodą rozpuszczalniku i oddzielania soli związku sulfonoamidowego na drodze filtracji. Korzystnym rozpuszczalnikiem organicznym niemieszającym się z wodą jest dichlorometan i eter. Opisany tu sposób może obejmować dalszy etap oczyszczania soli związku sulfonoamidowego po jej oddzieleniu.
O ile nie wskazano inaczej, wszystkie tu stosowane techniczne i naukowe określenia mają takie samo znaczenie jak rozumieją to fachowcy.
PL 200 860 B1
Stosowane tu określenie „peptydy endotelinowe (ET)” obejmuje peptydy, które mają zasadniczo sekwencję aminokwasową endoteliny-1, endoteliny-2 lub endoteliny-3 oraz które działają jak silne endogenne peptydy zwężające naczynia.
Stosowane tu określenie „stan chorobowy mediowany przez endotelinę” oznacza stan chorobowy, który jest spowodowany nienormalną aktywnością endoteliny, lub stan, w którym związki hamujące aktywność endoteliny mają terapeutyczne zastosowanie. Do takich chorób należą, lecz nie wyłącznie, nadciśnienie, choroba układu sercowo-naczyniowego, astma, choroby zapalne, choroba oftalmologiczna, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, choroba układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, nadciśnienie płucne, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny. Do stanów chorobowych mediowanych przez endotelinę należą także stany, które są następstwem leczenia takimi środkami, jak erytropoetyna oraz środkami immunosupresyjnymi, które podwyższają poziom endoteliny.
Stosowane tu określenie „ilość związku skuteczna do leczenia danej choroby” oznacza ilość, która jest wystarczająca w celu łagodzenia lub zmniejszenia w pewnym stopniu objawów związanych z tymi chorobami. Taką ilość można podawać jako dawkę pojedynczą lub zgodnie z reżimem podawania, przez co staje się ona skuteczna. Ta ilość związku może spowodować wyleczenie, lecz na ogół podaje się ją w celu łagodzenia objawów choroby. Na ogół w celu uzyskania żądanego łagodzenia objawów wymagane jest powtarzanie podawania.
Stosowane tu określenie „agonista endoteliny” oznacza związek, który wzmaga lub wykazuje aktywność biologiczną związaną z peptydem endotelinowym lub posiadaną przez peptyd endotelinowy.
Stosowane tu określenie „antagonista endoteliny” oznacza związek, taki jak lek lub przeciwciało, który hamuje stymulowane przez endotelinę zwężenie i skurcz naczyń albo inne mediowane przez endotelinę odpowiedzi fizjologiczne. Antagonista może działać zakłócając oddziaływanie endoteliny z receptorem specyficznym względem endoteliny lub zakłócając odpowiedź fizjologiczną na izopeptyd endoteliny, lub jego działanie biologiczne, takie jak zwężenie naczyń. Zatem antagonista endoteliny zakłóca stymulowane przez endotelinę zwężenie naczyń lub inną odpowiedź albo zakłóca oddziaływanie endoteliny z receptorem specyficznym względem endoteliny, takim jak receptory ETa, jak to określono na drodze znanych fachowcom prób.
Skuteczność potencjalnych agonistów i antagonistów można określić z zastosowaniem znanych fachowcom sposobów. Przykładowo aktywność agonistyczną wobec endoteliny można określić poprzez zdolność związku do stymulowania zwężenia naczyń wyizolowanych segmentów pierścieniowych aorty piersiowej lub żyły wrotnej szczura (Borghes i inni (1989) „Tissue selectivity of endothelin”, Eur. J. Pharmacol. 165:223-230). Aktywność antagonistyczną wobec endoteliny można określić poprzez zdolność związku do zakłócania wywoływanego przez endotelinę zwężenia naczyń. Przykładowe próby zostały podane w przykładach. Jak zauważano wyżej, korzystne przedziały stężeń IC50 są podane w odniesieniu do prób, w których badany związek poddaje się inkubacji w temperaturze 4°C z komórkami zawierającymi receptory ET. Identyfikuje się dane przedstawione dla prób, w których etap inkubacji jest prowadzony korzystnie poniżej temperatury 24°C. Rozumie się, że dla celów porównawczych te stężenia są cokolwiek wyższe niż stężenia oznaczone w temperaturze 4°C.
Stosowane tu określenie „aktywność biologiczna endoteliny” lub „bioaktywność endoteliny” obejmuje jakąkolwiek aktywność wywoływaną, wzmożoną lub na którą ma wpływ endotelina in vivo. Określenie to obejmuje także zdolność wiązania się z danymi receptorami i wywoływania funkcyjnej odpowiedzi, takiej jak zwężenie naczyń. Można to stwierdzić na podstawie prób in vitro lub in vivo, takich jak te opisane w przykładach. Odpowiednie czynności stanowią, lecz nie wyłącznie, zwężenie naczyń, relaksację naczyń i rozszerzenie oskrzeli. Przykładowo, wydaje się, że receptory ETb ulegają ekspresji w komórkach śródbłonka naczyń i mogą brać udział w rozszerzaniu naczyń i w innych takich reakcjach, natomiast receptory ETa, które są specyficzne względem endoteliny-1, występują na mięśniach gładkich i są związane ze zwężeniem naczyń. W celu stwierdzenia takiej aktywności można zastosować każdą znaną fachowcowi próbę do pomiaru lub wykrywania takiej aktywności (patrz np. Spokes i inni (1989) J. Cardiovasc. Pharmacol. 13 (suplement 5):S191-S192; Spinella i inni (1991) Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 88:7443-7446; Cardell i inni (1991) Neurochem. Int. 18:571-574 oraz podane tam przykłady).
Stosowane tu określenie „biodostępność” odnosi się do szybkości i stopnia absorpcji. Sposoby oznaczania biodostępności są dobrze znane fachowcowi. Przykładowo biodostępność każdego opisanego tu związku można oznaczyć doświadczalnie na drodze podawania tego związku zwierzęciu,
PL 200 860 B1 a następnie pobrania próbek krwi w czasie i zmierzenia stężenia związku we krwi. Okres półtrwania in vivo (t-1/2) jest określony jako czas, który jest potrzebny do zmniejszenia stężenia związku we krwi o połowę. Pomiary pola powierzchni pod krzywą w przypadku podawania dożylnego można wykorzystać do oceny pola powierzchni pod krzywą w przypadku podawania doustnego, otrzymując dane biodostępności (patrz np. Milo Gibal (1991) Biopharmaceutics and Pharmacology, 4 wydanie (Lea and Sediger).
Stosowane tu określenie „skuteczność” odnosi się do maksymalnego skutku, jaki można uzyskać podając związek. Skuteczność można oznaczyć znanymi fachowcowi sposobami. Skuteczność można oznaczyć np. na drodze określenia właściwości związku i jego układu receptor-efektor i jest ona odzwierciedlona w plateau krzywej stężenie-skutek. Skuteczność in vivo odnosi się do skuteczności, którą można oznaczyć w modelu zwierzęcym. Przykładowo skuteczność in vivo związków według wynalazku można oznaczyć na drodze łagodzenia nadciśnienia płucnego wywoływanego niedotlenieniem narządów i tkanek u szczura. W tym kontekście skuteczność in vivo odnosi się do zdolności związku do przywracania podwyższonego ciśnienia w tętnicy płucnej do normalnej wartości (patrz np. DiCarlo i inni (1995) Am. J. Physiol. 269:L690-L697.
Stosowane tu określenie „IC50” odnosi się do ilości, stężenia lub dawki danego badanego związku, w wyniku podania której/którego uzyskuje się 50% hamowanie maksymalnej reakcji, takiej jak wiązanie się endoteliny z receptorami tkanki, w próbie, w której mierzy się taką reakcję.
Stosowane tu określenie „EC50” odnosi się do dawki, stężenia lub ilości danego badanego związku, w wyniku podania której/którego uzyskuje się zależną od dawki reakcję przy 50% maksymalnej ekspresji danej reakcji, która jest wywoływana, prowokowana lub wzmagana przez dany badany związek.
Stosowane tu określenie „sulfonoamid/związek sulfonoamidowy selektywny względem receptora ETa” odnosi się do sulfonoamidów/związków sulfonoamidowych, które wykazują wartość IC50, która jest co najmniej około 10-krotnie niższa względem receptorów ETa niż względem receptorów ETb.
Stosowane tu określenie „sulfonoamid/związek sulfonoamidowy selektywny względem receptora ETb” odnosi się do sulfonoamidów/związków sulfonoamidowych, które wykazują wartość IC50 która jest co najmniej około 10-krotnie niższa względem receptorów ETb niż względem receptorów ETa.
Stosowane tu określenie „farmaceutycznie dopuszczalne sole, estry, hydraty, solwaty i inne pochodne związków sulfonoamidowych” obejmuje takie wszelkie sole, estry i inne pochodne, które fachowiec może otrzymać znanymi sposobami wytwarzania takich pochodnych i które dają związki, które można podawać zwierzętom lub ludziom bez znacznych skutków toksycznych i które są farmaceutycznie czynne lub są prolekami. Do farmaceutycznie dopuszczalnych soli należą, lecz nie wyłącznie, sole metali alkalicznych i sole metali ziem alkalicznych, w tym, lecz nie wyłącznie, sole sodowe, sole potasowe, sole litowe, sole wapniowe i sole magnezowe, sole metali przejściowych, takie jak sole cynku, sole miedzi i sole glinu, sole z przeciwjonami polikationowymi, takie jak, lecz nie wyłącznie, sole amonowe i sole amoniowe, sole z aminami organicznych, takimi jak hydroksyalkiloaminy i alkiloaminy, sole kwasów mineralnych, takie jak, lecz nie wyłącznie, chlorowodorki i siarczany, sole kwasów organicznych, takie jak, lecz nie wyłącznie, octany, mleczany, jabłczany, winiany, cytryniany, askorbiniany, bursztyniany, maślany, walerianiany i fumarany. Rozważa się także odpowiednie estry.
Do korzystnych „farmaceutycznie dopuszczalnych soli” należą, lecz nie wyłącznie, sole z N,N'dibenzyloetylenodiaminą, chloroprokainą, choliną, amoniakiem, dietanoloaminą oraz z innymi hydroksyalkiloaminami, sole z etylenodiaminą, N-metyloglukaminą, prokainą, N-benzylofenetyloaminą, 1-parachlorobenzylo-2-pirolidynylo-1'-metylobenzimidazolem, dietyloaminą oraz z innymi alkiloaminami, sole z piperazyną, tris(hydroksymetylo)aminometanem, sole glinowe, sole wapniowe, sole litowe, sole magnezowe, sole potasowe, sole z wodorofosforanem sodowym, sole z fosforanem disodowym, sole sodowe, sole cynku, sole barowe, sole złota, sole srebra i sole bizmutu. Najkorzystniejsze są sole sodowe, a zwłaszcza sól sodowa każdego związku.
Stosowane tu określenie „sole sodowe” oznacza sole sodowe jakichkolwiek związków, w których przeciwjon zawiera Na+ i może zawierać inne jony, takie jak HPO42, a odniesienie do „soli sodowej” (raczej niż soli sodowych) dotyczy zwłaszcza soli, w której Na+ jest przeciwjonem.
Stosowane tu określenie „leczenie” oznacza każdy sposób, w którym łagodzi się lub w inny sposób korzystnie zmienia objawy stanów chorobowych, zaburzenia lub choroby. Leczenie obejmuje także jakiekolwiek farmaceutyczne zastosowanie kompozycji, takie jak zastosowanie środków antykoncepcyjnych.
PL 200 860 B1
Stosowane tu określenie „łagodzenie objawów danego zaburzenia drogą podawania danej kompozycji farmaceutycznej” odnosi się do zmniejszania, trwałego lub czasowego, trwającego lub przejściowego, które może być przypisane podawaniu kompozycji lub związane z takim podawaniem.
Stosowane tu określenie „zasadniczo czysty” oznacza stan wystarczająco jednorodny do stanu wolnego od jakichkolwiek łatwo wykrywalnych zanieczyszczeń oznaczanych standardowymi metodami analizy, takimi jak chromatografia cienkowarstwowa (TLC), elektroforeza żelowa i wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC), stosowane przez fachowców do określania takiej czystości, albo stan wystarczająco czysty, aby dalsze oczyszczanie nie zmieniało w sposób wykrywalny właściwości fizycznych i chemicznych substancji, takich jak aktywności enzymatyczne i biologiczne. Sposoby oczyszczania związków w celu otrzymania związków chemicznie czystych są fachowcom znane. Zasadniczo chemicznie czysty związek może być jednak mieszaniną stereoizomerów. W takich okolicznościach dalsze oczyszczanie mogłoby zwiększyć specyficzną aktywność związku.
Stosowane tu określenie „aktywność biologiczna” dotyczy aktywności in vivo związku lub odpowiedzi fizjologicznych, które są wynikiem podania in vivo związku, kompozycji albo mieszaniny. Zatem aktywność biologiczna obejmuje skutki terpeutyczne oraz aktywność farmaceutyczną takich związków, kompozycji i mieszanin.
Stosowane tu określenie „zwiększona trwałość kompozycji” oznacza, że udział procentowy substancji czynnej w kompozycji, oznaczony znanymi fachowcom sposobami, takimi jak wysokosprawna chromatografia cieczowa, chromatografia gazowa, itp. w danym okresie czasu po sporządzeniu kompozycji, jest znacznie wyższy niż udział procentowy substancji czynnej w innej kompozycji w tym samym okresie czasu po sporządzeniu kompozycji. W takim przypadku mówi się, że pierwsza kompozycja ma zwiększoną trwałość w porównaniu z drugą kompozycją.
Stosowane tu określenie „prolek” oznacza związek, który po podaniu in vivo jest metabolizowany lub przekształcany w inny sposób w biologicznie, farmaceutycznie lub terapeutycznie czynną postać związku. W celu wytworzenia proleku farmaceutycznie czynny związek modyfikuje się w taki sposób, że czynny związek uzyskuje się na drodze procesów metabolicznych. Prolek można zaprojektować w celu zmiany trwałości metabolicznej lub charakterystyk transportowych leku, w celu zamaskowania skutków ubocznych lub toksyczności, w celu poprawienia właściwości smakowo-zapachowych leku albo zmiany innej charakterystyki albo właściwości leku. Dzięki znajomości procesów farmakodynamicznych i metabolizmu leku in vivo, gdy farmaceutycznie czynny związek jest już znany, to fachowiec może zaprojektować proleki związków (patrz np. Nogrady (1985) Medicinal Chemistry A Biochemical Approach, Oxford University Press, New York, str. 388-392). Przykładowo bursztyno-sulfatiazol jest prolekiem 4-amino-N-(2-tiazolilo)-benzenosulfamidu (sulfatiazol), który wykazuje zmienioną charakterystykę transportową.
Stosowane tu określenie „atom chlorowca” oznacza atomy chlorowców, takie jak atom fluoru, atom chloru, atom bromu i atom jodu.
Stosowane tu określenie „C1-C6-alkil” oznacza alifatyczną grupę węglowodorową o prostym lub rozgałęzionym łańcuchu zawierającym od 1 do około 6 atomów węgla w łańcuchu. „Rozgałęziony” oznacza, że do liniowego łańcucha alkilowego jest przyłączona jedna lub większa liczba niższych grup alkilowych, taka jak metyl, etyl lub propyl. Grupa alkilowa może być niepodstawiona lub podstawiona niezależnie przez jedną lub większą liczbę takich grup jak, lecz nie wyłącznie, atom chlorowca, karboksyl, formyl, grupa sulfonowa, grupa sulfinowa, karbamoil, grupa aminowa i grupa iminowa. Do przykładowych grup alkilowych należy metyl, etyl i propyl.
Stosowaną nomenklaturę alkil, alkoksyl, karbonyl, itd. stosuje się na ogół w sposób zrozumiały dla fachowców. Przykładowo stosowane tu określenie „alkil” dotyczy nasyconych łańcuchów węglowych, które zawierają jeden lub większą liczbę atomów węgla, przy czym łańcuchy mogą być proste lub rozgałęzione lub zawierać części cykliczne albo mogą być cykliczne.
Stosowane tu określenie „C3-C6-cykloalkil” oznacza nasycone cykliczne łańcuchy węglowe. Części cykliczne łańcuchów węglowych mogą zawierać jeden pierścień lub dwa pierścienie albo większą liczbę pierścieni skondensowanych.
Stosowane tu określenie „C1-C6-alkoksyl” oznacza grupę RO-, w której R oznacza CrC6-alkil lub fenyl.
Stosowane tu określenie „C1-C6-alkilenodioksyl” oznacza grupę -O-C1-C6-alkil-O-, w której C1-C6-alkil ma wyżej podane znaczenie.
O ile nie wskazano inaczej, stosowane tu skróty dla jakichkolwiek grup zabezpieczających, aminokwasów lub innych związków są zgodne z ich powszechnym stosowaniem uznanymi skrótami
PL 200 860 B1 lub skrótami zgodnymi z IUPAC-IUB Commission on Biochemical Nomenclature (patrz (1972) Biochem. 11:942-944).
Związki sulfonoamidowe i ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne, zwłaszcza sole, według wynalazku, są aktywne w próbach, w których mierzy się aktywność antagonistyczną względem endoteliny.
Okazało się, że związki te cechują się doskonałą siłą działania, skutecznością, biodostępnością, okresem półtrwania in vivo i/lub trwałością w porównaniu ze związkami, w których grupa arylowa zawiera więcej niż dwa atomy wodoru jako podstawniki, jednocześnie unika się skutków toksykologicznych związanych z hydrofobowością. Związki te wydają się ponadto mieć dobre profile w standardowych próbach toksyczności in vitro.
Stwierdzono, że przy podawaniu in vivo pożądane jest uzyskanie właściwego stopnia hydrofilowości, który zmniejsza potencjalne właściwości hemolityczne związków. Stwierdzono na przykład także, że pożądany stopień hydrofilowości osiąga się wtedy, gdy grupa arylowa jest tetra-, penta- lub heksa- podstawiona, korzystnie penta- podstawiona. Jeżeli grupa arylowa jest tetra- podstawiona, to korzystnie podstawniki znajdują się w pozycjach 2, 4 i 6, przy czym jeden z tych podstawników jest grupą polarną, taką jak hydroksyl. Takie podstawienie zwiększa aktywność antagonistyczną względem endoteliny oraz hydrofilowość związków. W przypadku gdy grupa arylowa jest podstawiona w pozycjach 2, 4 i 6 grupami niepolarnymi, takimi jak grupy alkilowe, a zwłaszcza grupy metylowe, wówczas grupa arylowa będzie korzystnie penta- lub heksa- podstawiona. W penta- podstawionych grupach arylowych piąty podstawnik będzie w pozycji 3 i korzystnie będzie nim grupa polarna, taka jak hydroksyl. Takie podstawienie jest korzystne dla uzyskania najwyższych poziomów aktywności dla celów terapeutycznych.
Dzięki takiemu podstawieniu uzyskuje się związki o dobrej biodostępności, długim okresie półtrwania in vivo i/lub dobrej skuteczności in vivo, Z punktu widzenia opisu, stosując odpowiednie modele zwierzęce, można określić doświadczalnie inne takie optymalne układy podstawień i podstawniki.
Związki według wynalazku zapewniają zwiększoną tolerancję w porównaniu z podobnymi związkami znanymi ze stanu techniki. Taka zwiększona tolerancja przejawia się w zmianie farmakokinetycznego profilu tych związków. Profil farmakokinetyczny opiera się na wielu czynnikach, w tym lecz nie wyłącznie, na biodostępności, okresie pół trwania in vivo, skuteczności in vivo, sile działania, trwałości i selektywności względem receptorów, itp.
Wśród związków sulfonoamidowych według wynalazku korzystne są również takie związki o wzorze I, w którym Ar1 oznacza 4-chloro-3-metylo-5-izoksazolil; każdy z R3 i R4 niezależnie oznacza atom wodoru lub metyl;
każdy z R5, R6 i R7 jest niezależnie wybrany spośród (i) lub (ii), z tym, że co najwyżej jeden z podstawników r5 r6 i r7 oznacza atom wodoru:
(i) r6 oznacza atom wodoru, metyl, hydroksyl, metoksyl, acetyl, karbamoiloksyl lub metoksykarbonyloksyl, a każdy z r5, i r7 niezależnie oznacza atom wodoru, metyl, hydroksyl, acetyl, karbamoiloksyl lub metoksykarbonyloksyl; albo (ii) w przypadku, gdy co najmniej jeden z podstawników r3 i r4 ma znaczenie inne niż atom wodoru, to wówczas r6 i r7 mogą tworzyć metylenodioksyl, a r5 ma znaczenie podane w (i); oraz r45 oznacza acetyl, propanoil, 2-metylopropanoil, cyklopropylokarbonyl, benzoli, cykloheksylokarbonyl, metoksyacetyl, fluoroacetyl, karboksyacetyl lub hydroksyacetyl.
Szczególnie korzystnymi związkami sulfonoamidowymi pod kątem ich aktywności są związki wybrane z grupy obejmującej:
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazollio)amino)su lfonylo)-2-tiofenokarboksyamid,
N-(2-benzoilo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2,4-dimetylo-6-propionylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-izobutyrylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazonio)amino)sulfonylo)-N-(2-(cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
PL 200 860 B1
3-(((4-chlorO-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfc>nylo)-N-(2-(cykloprOpylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
N-(4-chioro-3-metyio-5-lzoksazoilio--2-(2-(3-metoksy-2,4,6-trlmetyioCenyio-acetyio--3-tloCenosuiConoamid,
N((4(ChiorO(3(metyiO(5(|zoksazoilio)-2-(2-(3-hydroksy-2.4.6-tπmetyioCenyio)acetyio)(3(tloCenosui( Conoamld l
N((2(acetyio-4.6-dimetyloCenylo)-3-(((4-chloιΌ-3-metylo-5-izoksazolilo)amlno)suiConyio)(5(metyiO(
-2-tloCenokarboksyamld.
Innyml korzystnyml zwlązkaml są także te zwlązkl, w których W oznacza O iub CH2. Zwlązkl suiConoamldowe są zatem 2-Cenoksykarbonylo-3-suiConoamldowyml l 2-Cenyloacetylo-3-suiConoamldowyml pochodnyml powyższych zwlązków.
W tabeil 1 przedstawlono przykładowe zwlązkl suiConoamldowe według wynalazku. Wykazano, że zwlązkl te mają aktywność antagonlstów receptorów endoteilny. Korzystnlejszyml zwlązkaml w tabeil 1 są zwlązkl, które wykazują aktywnoścl najwyższe, a korzystnyml podstawnlkaml są podstawnlkl we zwlązkach o najwyższych aktywnośclach. Dane podane w tabeil 1 mają charakter przykładowy l porównawczy l nle stanowlą jaklegokoiwlek ogranlczenla zakresu rozwlązanla.
T a b e l a 1
Zwlązek ETa (pM)* ETa/ETb
N((2(AcetylO(4,6(dimetyloCenylo)(3((((4(ChlorO(3(metylO( (5(izoksazolilo)amino)sulConylo)(2(tioCenokarboksyamid 0,000551 34000#
3((((4(ChlorO(3(metylO(5(izoksazolilo)amino)sulConylo)(N((2(izobutyrylO( (4,6(dimetyloCenylo)(2(tioCenokarboksyamid 0,001111 14000#
N((2(BenzoilO(4,6(dimetyloCenylo)(3((((4(ChlorO(3(metylO( (5(izoksazolilo)amino)sulConylo)(2(tioCenokarboksyamid 0,004261 6000#
N((2(AcetylO(4,6(dimetyloCenylo)(3((((4(ChlorO(3(metylO( (5(izoksazolilo)amino)sulConylo)(5(metylO(2(tioCenokarboksyamid 0,002941 9000#
3((((4(ChlorO(3(metylO(5(izoksazolilo)amino)sulConylo)( (N((2,4(dimetylO(6(propionyloCenylo)(2(tioCenokarboksyamid 0,000611 21000#
3((((4(ChlorO(3(metylO(5(izoksazolilo)amino)sulConylo)( (N((2((cyklopropylokarbonylo)(4,6(dimetyloCenylo)(2( tioCenokarboksyamid 0,000361 45000#
3((((4(ChlorO(3(metylO(5(izoksazolilo)amino)sulConylo)( (N((2((cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo--2-(ioCenokarboksyamid 0,01491 1300#
Węglan 3((((3((((4(ChlorO(3(metylO(5(izoksazolilo)amino)sulConylo)( (2(tienylo)karbonylo)amino)(2,4,6(trimetyloCenylowO(metylowy (zwlązek porównawczy) 0,000751 -
Karbaminian3((((3((((4(ChlorO(3(metylO(5(izoksazolilo)amino)sulConylo)( (2(tienylo)karbonylo)amino)(2,4,6(trimetyloCenylu (zwlązek porównawczy) 0,005451 -
* wynik i stanowią zwykle średnie z2-5 doświadczeń, próbę przeprowadzono z lnkubacją w temperaturze 24°C;
jak oplsano w przykładach, lnkubacja w wyższych temperaturach zmnlejsza aktywność o współczynnlk od 2 do około 10 w porównanlu z aktywnośclą w temperaturze 4°C,
-- dane nledostępne iub zmlerzone jako % hamowanla przy 100 pM, # selektywnośćwzględem receptorów ETA/ETB.
W tabeil 2 przedstawlono okres półtrwanla po podanlu doustnym, blodostępność l aktywność in vivo wybranych przykładowych zwlązków suiConoamldowych. Aktywność in vivo mlerzono z użyclem modelu nadclśnlenla płucnego l stanowl ona mlarę aktywnoścl zwlązków przy wybranych dawkach. Jak przedstawlono w tabeil 2 zwlązkl suiConoamldowe według wynalazku wykazują polepszony okres półtrwanla (t1/2- po podanlu doustnym, blodostępność l/iub aktywność in vivo w porównanlu ze znanyml zwlązkaml (np. z pubilkacjl mlędzynarodowego zgłoszenla nr WO 96/31492).
PL 200 860 B1
W tabeli 2 związkami według wynalazku są:
N-(2-acetylo-4,6-dimetylo1enylo)-3-(((4-chloiO-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sullOnylo)-2-tio1enokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-izobutyrylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid i
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoks a -z ollio)amino)sulfonylo)-N-(2-(cyklopropylokarbonylo)-4.6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid. Pozostałe związki z tej tabeli służą jako związki porównawcze.
T a b e l a 2
Związek P a P app T1/2 u szczurab Szczytowe poziomy w osoczu0 Skuteczność in vivod
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)- -2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno- -3-sulfonoamid 2,32 4,1 173 ++
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2,3,4-trimetoksy- -6-cyjano)fenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid 0,58
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-cyjanometylo- -2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid 1,78 3,4 40,2 ++
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-karboksylometylo- -2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid 1,10
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-hydroksymetylo- -2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid 1,56 1,5 3 -/+
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-metanosulfonyloamino- -2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid 5,9 2,6
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-cyjano- -2,4,6-trimetylofenyloaminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid 3,9 20 ++
N-(2-Acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo- -5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid 40% 8,6 57 ++e
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)- -N-(2-izobutyrylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid 5,4 59
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)- -N-(2-(cyklopropylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)- -2-tiofenokarboksyamid 5,5 53
a b
c d
x 106 cm/sek.
w godzinach.
w Lg/ml, model nadciśnienia płucnego.
++ skuteczny przy 5 mg/kg,
- brak efektu przy 5 mg/kg, + skuteczny przy 15 mg/kg, skuteczny przy 0.3 mg/kg in vivo.
Sposoby wytwarzania obojętnych (to jest wolnych) związków sulfonoamidowych, wykazujących żądaną aktywność. są znane z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5464853, 5594021, 5591761. 5571821. 5514691. 5464853. ze zgłoszeń patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerach seryjnych 08/721183 i 08/847797 oraz z publikacji międzynarodowych zgłoszeń patentowych nr WO 96/31492 i WO 97/27979. Reprezentatywne syntezy opisano w przykładach. Związki. których synteza nie została opisana w przykładach lub w wyżej wymienionych opisach patentowych i publikacjach międzynarodowych zgłoszeń. można syntetyzować na drodze rutynowej modyfikacji jednego lub większej liczby sposobów opisanych szczegółowo w przykładach zastępując odpowiednie łatwo dostępne reagenty.
PL 200 860 B1
Sole, kwasy i inne pochodne związków sulfonoamidowych można syntetyzować w przedstawiony tu sposób lub w sposób podany w przykładach albo innymi znanymi fachowcom sposobami.
Na ogół większość syntez polega na kondensacji chlorku sulfonylu z aminoizoksazolem w suchej pirydynie lub w tetrahydrofuranie (THF) i z użyciem wodorku sodu. Chlorki sulfonylu i aminoizoksazole można nabyć w handlu lub wytworzyć sposobami opisanymi w przykładach lub innymi sposobami znanymi fachowcom (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4659369, 4861366 i 4753672).
N-(Alkiloizoksazolilo)sulfonoamidy można wytworzyć na drodze kondensacji aminoizoksazolu z chlorkiem sulfonylu w suchej pirydynie ewentualnie z użyciem katalizatora 4-(dimetyloamino)pirydynowego. N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)sulfonoamidy i N-(4,5-dimetylo-3-izoksazolilo) sulfonoamidy można wytworzyć z odpowiedniego aminodimetyloizoksazolu, takiego jak 5-amino-3,4-dimetyloizoksazol. Przykładowo N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoamid wytwarza się z chlorku 2-metoksykarbonylotiofeno-3-sulfonylu i 5-amino-3,4-dimetyloizoksazolu w suchej pirydynie.
N-(4-Chlorowcoizoksazolilo)sulfonoamidy można wytworzyć na drodze kondensacji amino-4-chlorowcoizoksazolu z chlorkiem sulfonylu w THF i z użyciem wodorku sodu jako zasady.
Alternatywnie związki można otrzymać na drodze reakcji odpowiedniego chlorku sulfonylu z 5-aminoizoksazolem podstawionym w pozycjach 3 i 4, takim jak 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazol, w roztworze tetrahydrofuranu (THF) zawierającym zasadę taką jak wodorek sodu. Po reakcji THF usuwa się pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość rozpuszcza w wodzie, zakwasza i poddaje ekstrakcji chlorkiem metylenu. Warstwę organiczną przemywa się, a następnie suszy nad bezwodnym siarczanem magnezu, rozpuszczalniki odparowuje się, a pozostałość oczyszcza na drodze rekrystalizacji z użyciem mieszaniny heksany/octan etylu, z otrzymaniem czystego produktu.
Takie związki sulfonoamidowe można otrzymać także z odpowiedniego chlorku sulfonylu i aminoizoksazolu w pirydynie ewentualnie z użyciem katalitycznych ilości 4-dimetyloaminopirydyny (DMAP). W niektórych przypadkach jako główny lub wyłączny produkt otrzymuje się związek bis-sulfonylowy. Produkty bis-sulfonowane można łatwo hydrolizować do sulfonoamidu z użyciem wodnego roztworu wodorotlenku sodu i odpowiedniego współrozpuszczalnika, takiego jak metanol lub tetrahydrofuran, na ogół w temperaturze pokojowej.
Farmaceutycznie dopuszczalne sole związków sulfonoamidowych można otrzymać sposobem podanym w przykładach lub jakimkolwiek innym znanym fachowcom sposobem. Jak podano w przykładach, w przypadku soli organicznych zasadę organiczną, taką jak N,N'-dibenzyloetylenodiamina, chloroprokaina, cholina, amoniak, dietanoloamina i inne hydroksyalkiloaminy, etylenodiamina, N-metyloglukamina, prokaina, N-benzylofenetyloamina, 1-para-chlorobenzylo-2-pirolidynylo-1'-metylobenzimidazol, dietyloamina i inne alkiloaminy, piperazyna albo tris(hydroksymetylo)aminometan, można mieszać z równomolową ilością związku sulfonoamidowego. Kolejne odzyskiwanie soli na drodze krystalizacji, strącania, zatężania roztworu, liofilizacji, suszenia rozpyłowego, chromatografii, w tym, lecz nie wyłącznie, chromatografii normalnej i chromatografii z układem faz odwróconych albo chromatografii na żywicach albo innym sposobem znanym fachowcom, dawałoby żądane sole. Farmaceutycznie dopuszczalne sole kationowe można wytwarzać na drodze reakcji związków w postaci kwasów z odpowiednią zasadą.
Proleki i inne pochodne związków sulfonoamidowych odpowiednie do podawania ludziom można także opracować i wytwarzać znanymi fachowcom sposobami (patrz np. Nogrady (1985) Medicinal Chemistry A Biochemical Approach, Oxford University Press, Nowy Jork, str. 388-392).
Opisane tu związki zsyntetyzowano i przebadano pod kątem ich aktywności w próbach in vitro, a w niektórych przypadkach na modelach zwierzęcych in vivo. Analizy magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR), widm masowych, widm w podczerwieni i wysokosprawnej chromatografii cieczowej wskazywały, że struktury zsyntetyzowanych związków były zgodne ze strukturami przewidywanymi dla takich związków i związki miały czystość zwykle co najmniej 98%. Wszystkie związki zarówno te z przykładów jak i te opisane wykazywały aktywność jako antagoniści endoteliny.
Jak podano powyżej, wynalazek dostarcza także kompozycje opisanych powyżej związków sulfonoamidowych, w tym ich soli. Kompozycje otrzymane w opisany poniżej sposób są kompozycjami przeznaczonymi do podawania zwłaszcza farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych, w tym soli związków sulfonoamidowych. Dzięki zaobserwowanej wyższej trwałości soli w porównaniu z postaciami obojętnymi takie sole, a zwłaszcza sole sodowe, są szczególnie dogodne do podawania doustnego i pozajelitowego. Do takich kompozycji należą roztwory, suspensje, tabletki, tabletki do dysperPL 200 860 B1 gowania, pigułki, kapsułki, proszki, suche proszki do inhalatorów, kompozycje o przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych i dowolna inna odpowiednia kompozycja. Kompozycje mają korzystnie postać pigułek lub tabletek. Sposoby wytwarzania tabletek, kapsułek i innych takich kompozycji są znane fachowcom (patrz np. H. C. Ansel, (1985) „Introduction to Pharmaceutical Dosage Forms”, 4 wydanie, str. 126-163).
Należy zdawać sobie sprawę, że w przypadku kompozycji korzystne są pochodne, w tym farmaceutycznie dopuszczalne kwasy, estry, sole i proleki tych związków. W celu wytwarzania kompozycji korzystnie stosuje się sole sodowe, a zwłaszcza sól sodową, w której przeciwjonem jest Na+.
W kompozycjach jedną lub większą liczbę farmaceutycznie dopuszczalnych pochodnych w skutecznych stężeniach miesza się z odpowiednim farmaceutycznym nośnikiem lub zaróbką. Jak opisano powyżej, związki sulfonoamidowe przeprowadza się korzystnie w pochodne, takie jak odpowiednie sole, a zwłaszcza sole sodowe, zanim podda się je formułowaniu. Kompozycje zawierają sole tych związków w stężeniach skutecznych w celu zapewnienia po podaniu takiej ilości, która łagodzi objawy choroby mediowanej przez endotelinę. Na ogół formułuje się kompozycje odpowiednie do podawania pojedynczej dawki. W celu formułowania kompozycji związek o odpowiednim udziale wagowym rozpuszcza się, przeprowadza w stan zawiesiny, dysperguje lub w inny sposób miesza w wybranej zaróbce w takim skutecznym stężeniu, że następuje łagodzenie lub poprawa leczonego stanu chorobowego.
Do farmaceutycznych nośników lub zaróbek odpowiednich do podawania związków sulfonoamidowych według wynalazku należą dowolne nośniki znane fachowcom odpowiednie dla danego sposobu podawania. Ponadto związki sulfonoamidowe można formułować jako jedyną farmaceutycznie czynną substancję w kompozycji względnie można je łączyć z innymi substancjami czynnymi. Jako farmaceutycznie dopuszczalne nośniki można stosować także zawiesiny liposomalne, w tym liposomy ukierunkowane na tkanki, i można je wytwarzać zgodnie ze znanymi fachowcom sposobami. Kompozycje liposomowe można np. wytwarzać w sposób znany z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4522811.
Związek czynny w postaci soli, korzystnie soli sodowej, znajduje się w farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku w ilości dostatecznej do wywierania farmaceutycznie użytecznego działania bez wystąpienia niepożądanych skutków ubocznych u leczonego pacjenta. Terapeutycznie skuteczne stężenie można określić doświadczalnie badając związki w znanych układach in vitro i in vivo (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni, europejskie zgłoszenie patentowe A10436189, BANYU PHARMACEUTICAL CO., LTD (7 października 1991), Borges i inni (1989) Eur. J. Pharm. 165: 223-230, Filep i inni (1991) Biochem. Biophys. Res. Commun. 177: 171-176), a następnie dokonywać ekstrapolacji wyników badań na dawki dla ludzi.
Stężenie soli sodowej substancji czynnej w kompozycji lękowej będzie zależne od szybkości absorpcji, dezaktywacji i szybkości wydalania substancji czynnej, właściwości fizykochemicznych substancji czynnej, trybu dawkowania i podawanej ilości, jak również od innych czynników znanych fachowcom. Przykładowo dostarczana ilość jest dostateczna do leczenia objawów nadciśnienia. Przewiduje się, że skuteczne ilości do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę są wyższe niż ilości związku sulfonoamidowego, który byłby podawany przy leczeniu infekcji bakteryjnych.
Terapeutycznie skuteczna dawka powinna na ogół zapewniać w surowicy krwi stężenie substancji czynnej od około 0,1 ng/ml do około 50-100 ng/ml. Kompozycje farmaceutyczne powinny na ogół zapewniać dawki około 0,001-2000 mg związku/kg masy ciała/dziennie. Farmaceutyczne jednostkowe postacie dawkowane sporządza się tak, by dostarczały około 1-1000 mg, korzystnie około 10-500 mg zasadniczej substancji czynnej lub połączenia zasadniczych substancji czynnych na jednostkową postać dawkowaną.
Substancję czynną można podawać na raz lub można podzielić ją na pewną liczbę mniejszych dawek podawanych w pewnych odstępach czasu. Należy zdawać sobie sprawę, że dokładne dawkowanie i czas trwania leczenia zależą od leczonej choroby i można je określić doświadczalnie stosując znane protokoły badań lub drogą ekstrapolacji danych doświadczalnych in vivo lub in vitro. Należy podkreślić, że stężenia i wielkości dawek mogą zmieniać się także wraz z ciężkością łagodzonego stanu chorobowego. Ponadto należy sobie zdawać sprawę, że w przypadku każdego danego pacjenta konkretne tryby dawkowania należy regulować w czasie w zależności od konkretnej potrzeby i zawodowej oceny osoby podającej lub nadzorującej podawanie kompozycji, przy czym podane powyżej zakresy stężeń mają charakter jedynie przykładowy i nie mają na celu ograniczenia zakresu lub stosowania kompozycji według wynalazku.
PL 200 860 B1
Do korzystnych pochodnych należą kwasy, sole, estry i proleki. Pochodną wybiera się tak, aby miała postać bardziej trwałą niż odpowiedni związek obojętny. Korzystne są farmaceutycznie dopuszczalne sole, w tym, lecz nie wyłącznie, sole z aminami, takimi jak, lecz nie wyłącznie, N,N'-dibenzyloetylenodiamina, chloroprokaina, cholina, amoniak, dietanoloamina i inne hydroksyalkiloaminy, etylenodiamina, N-metyloglukamina, prokaina, N-benzylofenetyloamina, 1-para-chlorobenzylo-2-pirolidyn1'-ylometylobenzimidazol, dietyloamina i inne alkiloaminy, piperazyna, tris(hydroksymetylo)aminometan, sole z metalami alkalicznymi, takimi jak, lecz nie wyłącznie, lit, potas i sód, sole z metalami ziem alkalicznych, takimi jak, lecz nie wyłącznie, bar, wapń i magnez, sole z metalami przejściowymi, takimi jak, lecz nie wyłącznie, żelazo, cynk, złoto i srebro, oraz sole z innymi metalami, takimi jak, lecz nie wyłącznie, glin, sole z wodorofosforanem sodu, fosforanem disodowym lub sole bizmutu, korzystnie sole sodowe, jeszcze korzystniej sól sodowa, a także, lecz nie wyłącznie, sole kwasów mineralnych, takie jak, lecz nie wyłącznie, chlorowodorki i siarczany, sole kwasów organicznych, takie jak, lecz nie wyłącznie, octany, mleczany, jabłczany, winiany, cytryniany, askorbiniany, bursztyniany, maślany, walerianiany i fumarany związków sulfonoamidowych oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne estry lub inne pochodne. Do korzystniejszych związków należą sole sodowe, takie jak, lecz nie wyłącznie, sole z wodorofosforanem sodu i sól sodowa, najkorzystniej sól sodowa.
Związki według wynalazku lub ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne w skutecznych stężeniach lub ilościach miesza się z odpowiednim farmaceutycznym nośnikiem lub zaróbką do układowego, miejscowego lub lokalnego podawania, z wytworzeniem kompozycji farmaceutycznych. Związki wprowadza się w ilości skutecznej do łagodzenia lub leczenia mediowanego przez endotelinę zaburzenia, dla którego przewiduje się leczenie. Stężenie substancji czynnej w kompozycji zależy od szybkości absorpcji, dezaktywacji i szybkości wydalania substancji czynnej, trybu dawkowania, podawanej ilości, konkretnej kompozycji, jak również innych czynników znanych fachowcom.
Kompozycje są przeznaczone do podawania dowolną odpowiednią drogą, obejmującą podawanie doustne, pozajelitowe, doodbytnicze, miejscowe i lokalne, w zależności od leczonego zaburzenia. Przykładowo, przy leczeniu zaburzeń oftalmologicznych, takich jak jaskra, rozważa się kompozycję do injekcji wewnątrzgałkowych oraz do ciała szklistego. W przypadku podawania doustnego obecnie korzystne są kapsułki i tabletki. Przy podawaniu pozajelitowym korzystne jest stosowanie liofilizowanego proszku do roztwarzania, otrzymanego w opisany tu sposób. Związki w postaci ciekłej, półstałej lub stałej formułuje się w sposób odpowiedni dla każdej drogi podawania. Do korzystnych sposobów podawania należy podawanie pozajelitowe i doustne.
Roztwory lub suspensje stosowane do podawania pozajelitowego, śródskórnego, podskórnego lub miejscowego mogą zawierać dowolny z następujących składników: sterylny rozcieńczalnik, taki jak woda do injekcji, sól fizjologiczna, zestalony olej, glikol polietylenowy, gliceryna, glikol polipropylenowy lub inny rozpuszczalnik syntetyczny, środki przeciwdrobnoustrojowe, takie jak alkohol benzylowy i metyloparabeny, przeciwutleniacze, takie jak kwas askorbinowy i wodorosiarczyn sadu, środki chelatujące, takie jak kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA), bufory, takie jak octany, cytryniany i fosforany, oraz środki do nastawiania toniczności, takie jak chlorek sodu lub dekstroza. Kompozycje pozajelitowe mogą być zamknięte w ampułkach, strzykawkach jednorazowych lub fiolkach zawierających dawkę pojedynczą lub dawki wielokrotne, wykonanych ze szkła, tworzywa sztucznego lub innego odpowiedniego materiału.
W przypadkach, w których związki wykazują niedostateczną rozpuszczalność, można zastosować sposoby solubilizacji związków. Takie sposoby są znane fachowcom i obejmują, lecz nie wyłącznie, stosowanie współrozpuszczalników, takich jak dimetylosulfotlenek (DMSO), stosowanie środków powierzchniowo czynnych, takich jak tween, lub rozpuszczanie w wodnym roztworze wodorowęglanu sodu. W formułowaniu skutecznych kompozycji farmaceutycznych można stosować także pochodne związków, takie jak proleki.
Po zmieszaniu lub dodaniu soli sodowej związku sulfonoamidowego lub związków sulfonoamidowych otrzymana mieszanina może mieć postać roztworu, zawiesiny, emulsji itp. Postać otrzymanej mieszaniny zależy od wielu czynników, w tym od przewidywanego sposobu podawania i rozpuszczalności związku w wybranym nośniku lub zaróbce. Skuteczne stężenie jest wystarczające do polepszenia objawów choroby, zaburzenia lub leczonego stanu chorobowego i można je określić doświadczalnie.
Kompozycje do podawania ludziom i zwierzętom mają postać dawek jednostkowych, takich jak tabletki, kapsułki, pigułki, proszki, suche proszki do inhalatorów, granulki, sterylne roztwory lub zawiesiny pozajelitowe, roztwory albo zawiesiny doustne oraz emulsje olejowo-wodne zawierające związki,
PL 200 860 B1 a zwłaszcza farmaceutycznie dopuszczalne sole, korzystnie ich sole sodowe, w odpowiedniej ilości. Farmaceutycznie terapeutycznie czynne związki i ich pochodne formułuje się standardowo i podaje w postaciach dawek jednostkowych lub w postaciach dawek wielokrotnych. Stosowane tu postacie dawek jednostkowych odnoszą się do fizycznie odrębnych jednostek odpowiednich dla ludzi i zwierząt i zapakowanych pojedynczo, znanych w farmacji. Każda dawka jednostkowa zawiera określoną ilość terapeutycznie czynnego związku, wystarczającą do wywołania żądanego działania terapeutycznego, w połączeniu z żądanym farmaceutycznym nośnikiem, zaróbką lub rozcieńczalnikiem. Do przykładowych postaci dawek jednostkowych należą ampułki i strzykawki, pojedynczo pakowane tabletki lub kapsułki. Postacie dawek jednostkowych można podawać w ich częściach lub wielokrotnościach. Postać dawki wielokrotnej stanowi szereg identycznych postaci dawek jednostkowych, zapakowanych w pojedynczym pojemniku do podawania w wybranej postaci dawki jednostkowej. Do przykładowych postaci dawek wielokrotnych należą fiolki, buteleczki z tabletkami lub kapsułkami albo butelki o pojemności 0,47 litra (o pojemności pół-kwarty amerykańskiej) albo 3,785 litra (o pojemności galonu amerykańskiego). Zatem postać dawki wielokrotnej jest wielokrotnością dawek jednostkowych, które nie są rozdzielone w opakowaniu.
Wraz z substancją czynną kompozycja może zawierać rozcieńczalnik, taki jak laktoza, sacharoza, fosforan diwapniowy lub karboksymetyloceluloza, środek poślizgowy, taki jak stearynian magnezu, stearynian wapnia i talk, oraz środek wiążący, taki jak skrobia, naturalne gumy, takie jak guma arabska, żelatyna, glukoza, melasa, poliwinylopirolidon, celulozy i ich pochodne, powidon, krospowidony i inne takie środki wiążące znane fachowcom. Ciekłe, dające się podawać farmaceutycznie kompozycje można otrzymywać, jak podano wyżej, np. przez rozpuszczanie, dyspergowanie lub wymieszanie w inny sposób substancji czynnej i ewentualnie farmaceutycznych środków pomocniczych w nośniku, takim jak, np. woda, sól fizjologiczna, wodny roztwór dekstrozy, gliceryna, glikole, etanol, itp., z wytworzeniem roztworu lub zawiesiny. W razie potrzeby podawana kompozycja farmaceutyczna może zawierać także mniejsze ilości nietoksycznych substancji pomocniczych, takich jak środki zwilżające, środki emulgujące albo środki zwiększające rozpuszczalność, środki buforujące pH itp., np. octan, cytrynian sodu, pochodne cyklodekstryny, monolaurynian sorbitanu, trietanoloamina, octan sodu, oleinian trietanoloaminy i inne takie środki. Konkretne sposoby wytwarzania takich postaci dawek są znane lub oczywiste dla fachowców (patrz np. Remington's Pharmaceutical Sciences, Mack Publishing Company, Easton, Pa., 15 wydanie, 1975). Kompozycja lub preparat do podawania zawiera w każdym przypadku substancję czynną w ilości wystarczającej do łagodzenia objawów chorobowych u leczonego pacjenta.
Wytwarzać można postacie dawek lub kompozycje zawierające substancję czynną w ilości 0,005-100%, a jako resztę nietoksyczny nośnik. W przypadku podawania doustnego farmaceutycznie dopuszczalną, nietoksyczną kompozycję formułuje się wprowadzając dowolną ze zwykle stosowanych zaróbek, taką jak np. mannitol, laktoza, skrobia, stearynian magnezu, talk, pochodne celulozy, kroskarmeloza sodowa, glukoza, sacharoza, węglan magnezu, sól sodowa sacharyny i talk, o czystości farmaceutycznej. Takie kompozycje obejmują roztwory, zawiesiny, tabletki, kapsułki, proszki, suche proszki do inhalatorów i kompozycje o przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych, takie jak, lecz nie wyłącznie, implanty i mikrokapsułkowane układy dostarczające, oraz ulegające biodegradacji, biokompatybilne polimery, takie jak kolagen, etylen-octan winylu, polibezwodniki, polikwas glikolowy, poliorto-estry, polikwas mlekowy i inne. Sposoby wytwarzania tych kompozycji są znane fachowcom. Rozważane kompozycje mogą zawierać 0,01-100%, korzystnie 0,1-95%, a zwłaszcza 75-95% substancji czynnej.
Sole, a zwłaszcza sole sodowe związków czynnych można formułować z nośnikami, które chronią związek przed szybkim usuwaniem z organizmu, jak w przypadku kompozycji uwalniających w czasie substancje czynne lub kompozycji z powłoczkami. Kompozycje mogą zawierać inne związki czynne w celu uzyskania żądanych połączeń właściwości. Związki sulfonoamidowe albo ich farmaceutycznie dopuszczalne sole i pochodne, według wynalazku, można podawać korzystnie w celach terapeutycznych lub profilaktycznych razem z innym środkiem farmakologicznym znanym ogólnie w farmacji z tego, że jest użytecznym środkiem w leczeniu jednej lub większej liczby chorób lub stanów chorobowych, podanych wyżej, takim jak bloker β-adrenergiczny (np. atenolol), bloker kanałów wapniowych (np. nifedypina), inhibitor konwertujący angiotensynę (ACE) (np. lisynopril), diuretyk (np. furosemid lub hydrochlorotiazyd), inhibitor enzymu konwertującego endotelinę (ECE) (np. fosforoamidon), inhibitor obojętnej endopeptydazy (NEP), inhibitor reduktazy HMGCoA, donor tlenku azotu, przeciwutleniacz, środek rozszerzający naczynia, agonista dopaminy, środek neuroochronny, asteroid,
PL 200 860 B1 β-agonista, środek przeciwkoagulacyjny lub środek trombolityczny. Należy zdawać sobie sprawę, że takie leczenie skojarzone stanowi kolejny aspekt opisanych kompozycji i sposobów leczenia.
Doustne farmaceutyczne postacie dawkowane są stałe, żelowe lub ciekłe. Postacie stałe stanowią tabletki, kapsułki, granulki lub proszki w masie. Do typowych tabletek doustnych należą sprasowane pastylki do żucia i tabletki, które można powlekać powłoczką jelitową, pokrywać cukrem lub powłoczką. Kapsułki mogą stanowić twarde lub miękkie kapsułki żelatynowe, natomiast granulki i proszki można otrzymywać w postaci niemusującej lub musującej, w połączeniu z innymi składnikami znanymi fachowcom.
W niektórych postaciach kompozycje stanowią stałe postacie dawkowane, a zwłaszcza kapsułki lub tabletki. Tabletki, pigułki, kapsułki, kołaczyki. itp., mogą zawierać dowolny z następujących składników lub związków o podobnym charakterze: środek wiążący, rozcieńczalnik, środek rozsadzający, środek smarujący, środek poślizgowy, środek słodzący i środek smakowo-zapachowy.
Do przykładowych środków wiążących należy mikrokrystaliczna celuloza, guma tragakantowa, roztwór glukozy, klej z gumy arabskiej, roztwór żelatyny, sacharoza i pasta skrobiowa. Do środków smarujących należy talk, skrobia, stearynian magnezu lub wapnia, likopodium i kwas stearynowy. Do rozcieńczalników należy na przykład laktoza, sacharoza, skrobia, kaolin, sól, mannitol i fosforan diwapnia. Do środków poślizgowych należy, lecz nie wyłącznie, koloidalny ditlenek krzemu. Do środków rozsadzających należy kroskarmeloza sodowa, skrobioglikolan sodowy, kwas alginowy, skrobia kukurydziana, skrobia ziemniaczana, bentonit, metyloceluloza, agar i karboksymetyloceluloza. Do środków barwiących należy na przykład każdy potwierdzony certyfikatem, rozpuszczalny w wodzie barwnik typu „FD and C” (Food, Drug and Cosmetic) i ich mieszaniny oraz nierozpuszczalne w wodzie barwniki typu „FD and C” osadzone na hydracie tlenku glinu. Do środków słodzących należy sacharoza, laktoza, mannitol i sztuczne środki słodzące, takie jak cyklaminian sodu i sacharyna, oraz dowolny z wielu suszonych rozpyłowo środków smakowo-zapachowych. Do środków smakowo-zapachowych należą naturalne środki zapachowe wyekstrahowane z części roślin, takich jak owoce, oraz syntetyczne mieszanki związków, które dają przyjemne wrażenia smakowo-zapachowe, takie jak, lecz nie wyłącznie, mięta pieprzowa i salicylan metylu. Do środków zwilżających należy monostearynian glikolu propylenowego, monooleinian sorbitanu, monolaurynian glikolu dietylenowego i eter laurylowopolioksyetylenowy. Do substancji tworzących powłoczki emetyczne należą kwasy tłuszczowe, tłuszcze, woski, szelak, amonowany szelak i octano-ftalany celulozy. Do substancji tworzących powłoczki należy hydroksyetyloceluloza, sól sodowa karboksymetylocelulozy, glikol polietylenowy (4000) i octanoftalan celulozy.
Jeżeli pożądane jest podawanie doustne, sól związku może być dostarczana w postaci kompozycji, która chroni ją przed kwaśnym środowiskiem żołądka. Na przykład kompozycję można formułować w osłonce jelitowej, która utrzymuje jej zwartość w żołądku i uwalnia związek czynny w jelitach. Kompozycję można sporządzać także w połączeniu z substancją zobojętniającą kwas lub innym tego typu składnikiem.
Gdy jednostkową postać dawkowaną stanowi kapsułka, to może ona zawierać, oprócz powyższego typu materiału, ciekły nośnik, taki jak ciekły tłuszcz. Ponadto jednostkowe postacie dawkowane mogą zawierać różne inne materiały, które modyfikują fizyczną postać jednostki dawkowanej, np. osłonki cukrowe lub inne środki tworzące powłoczki jelitowe. Związki można podawać także jako składnik eliksiru, zawiesiny, syropu, opłatka, posypki, gumy do żucia itp. Oprócz związków czynnych syrop może zawierać sacharozę jako środek słodzący i niektóre środki konserwujące, barwniki i środki barwiące oraz środki zapachowe.
Substancje czynne można mieszać także z innymi substancjami czynnymi, które nie wpływają niekorzystnie na pożądane działanie, albo z substancjami, które uzupełniają pożądane działanie, takimi jak środki zobojętniające kwas, blokery H2 i środki moczopędne. Jeżeli np. związek stosuje się do leczenia astmy lub nadciśnienia, to można go stosować odpowiednio z innymi środkami rozszerzającymi oskrzela lub środkami przeciw nadciśnieniu. Jak opisano wyżej, substancję czynną stanowi związek lub jego sól. Substancję czynną można wprowadzać w wyższych stężeniach, do około 98% wagowo.
Do zawartych w tabletkach farmaceutycznie dopuszczalnych nośników należą środki wiążące, środki poślizgowe, rozcieńczalniki, środki rozsadzające, środki barwiące, środki zapachowe i środki zwilżające. Ze względu na obecność powłoczki tabletki z powłoczką jelitową są odporne na działanie kwasów żołądkowych i rozpuszczają się lub rozpadają w obojętnym albo zasadowym środowisku jelit.
PL 200 860 B1
Tabletki pokryte cukrem stanowią tabletki sprasowane, na które nakłada się różne warstwy farmaceutycznie dopuszczalnych substancji. Tabletki powleczone powłoczką stanowią tabletki sprasowane, które powleczono polimerami lub inną odpowiednią powłoczką. Wielokrotnie prasowane tabletki stanowią prasowane tabletki wykonane w więcej niż jednym cyklu prasowania z użyciem wspomnianych uprzednio farmaceutycznie dopuszczalnych substancji. W powyższych postaciach dawkowanych stosować można także środki barwiące. Środki zapachowe i barwiące stosuje się w tabletkach prasowanych, powleczonych cukrem, wielokrotnie prasowanych i w tabletkach do żucia. Środki zapachowe i słodzące są szczególnie użyteczne przy wytwarzaniu tabletek do żucia i pastylek do ssania.
Do ciekłych doustnych postaci dawkowanych należą wodne roztwory, emulsje, zawiesiny, roztwory i ewentualne zawiesiny odtworzone z niemusujących granulek i musujące preparaty odtworzone z musujących granulek. Do wodnych roztworów należą np. eliksiry i syropy. Emulsje są emulsjami typu olej w wodzie lub emulsjami typu woda w oleju.
Eliksiry są klarownymi, słodzonymi preparatami wodno-alkoholowymi. Do farmaceutycznie dopuszczalnych nośników stosowanych w eliksirach należą rozpuszczalniki. Syropy stanowią stężone wodne roztwory cukru, np. sacharozy, i mogą zawierać środek konserwujący. Emulsja jest układem dwufazowym, w którym jedna ciecz jest zdyspergowana w postaci małych globulek w drugiej cieczy. Farmaceutycznie dopuszczalnymi nośnikami stosowanymi w emulsjach są niewodne ciecze, środki emulgujące i środki konserwujące. W zawiesinach stosuje się farmaceutycznie dopuszczalne środki suspendujące i środki konserwujące. Do farmaceutycznie dopuszczalnych substancji stosowanych w granulkach niemusujących, odtwarzanych w ciekłą doustną postać dawkowaną należą rozcieńczalniki, środki słodzące i środki zwilżające. Do farmaceutycznie dopuszczalnych substancji stosowanych w granulkach musujących, odtwarzalnych w ciekłą doustną postać dawkowaną, należą kwasy organiczne i źródło ditlenku węgla. Środki barwiące i zapachowe stosuje się we wszystkich powyższych postaciach dawkowanych.
Do rozpuszczalników należy gliceryna, sorbit, alkohol etylowy i syrop. Przykładowe środki konserwujące obejmują glicerynę, metylo- i propyloparaben, kwas benzoesowy, benzoesan sodu i alkohol. Przykładem niewodnych cieczy stosowanych w emulsjach jest olej mineralny i olej bawełniany. Do przykładowych środków emulgujących należy żelatyna, guma arabska, tragakant, bentonit i środki powierzchniowo czynne, takie jak monooleinian polioksyetylenosorbitanu. Do środków suspendujących należy sól sodowa karboksymetylocelulozy, pektyna, tragakant, Veegum i guma arabska. Do rozcieńczalników należy laktoza i sacharoza. Do środków słodzących należy sacharoza, syropy, gliceryna i sztuczne środki słodzące, takie jak cyklaminian sodu i sacharyna. Do środków zwilżających należy monostearynian glikolu propylenowego, monooleinian sorbitanu, monolaurynian glikolu dietylenowego i eter laurylowo-polioksyetylenowy. Do kwasów organicznych należy kwas cytrynowy i kwas winowy. Do źródeł ditlenku węgla należy wodorowęglan sodu i węglan sodu. Do środków barwiących należy każdy z zatwierdzonych certyfikatem, rozpuszczalny w wodzie barwnik typu „FD and C”, oraz ich mieszaniny. Do środków zapachowych należą naturalne środki zapachowe wekstrahowane z części roślin, takich jak owoce, i syntetyczne mieszanki związków, które dają przyjemne wrażenia smakowo-zapachowe.
W przypadku stałej postaci dawkowanej roztwór lub zawiesinę, np. w węglanie propylenu, olejach roślinnych lub triglicerydach, kapsułkuje się w kapsułce żelatynowej. Takie roztwory i ich otrzymywanie oraz zamykanie w osłonce są znane z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4328245, 4409239 i 4410545. W przypadku ciekłej postaci dawkowanej roztwór, np. w glikolu polietylenowym, można rozcieńczać odpowiednią ilością farmaceutycznie dopuszczalnego ciekłego nośnika, np. wody, w celu łatwego odmierzania do podawania.
Alternatywnie ciekłe lub półciekłe doustne kompozycje można otrzymywać przez rozpuszczanie lub dyspergowanie substancji czynnej, ewentualnie w postaci soli, w olejach roślinnych, glikolach, triglicerydach, estrach glikolu propylenowego (np. w węglanie propylenu) i innych tego typu nośnikach, oraz kapsułkowanie tych roztworów lub zawiesin w osłonkach twardych albo miękkich kapsułek żelatynowych. Do innych użytecznych kompozycji należą kompozycje znane z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr Re 28819 i 4358603.
W jednej postaci kompozycje stanowią stałe postacie dawkowane, a zwłaszcza kapsułki lub tabletki. W korzystnym rozwiązaniu kompozycje stanowią stałe postacie dawkowane, a zwłaszcza kapsułki lub tabletki, zawierające 10-100%, korzystnie 50-95%, korzystniej 75-85%, a zwłaszcza 80-85% wag. jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych lub ich soli, korzystnie soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, a zwłaszcza soli sodowych jednego lub większej liczby związków
PL 200 860 B1 sulfonoamidowych według wynalazku, około0-25%, korzystnie 8-15% rozcieńczalnika lub środka wiążącego, takiego jak laktoza lub mikrokrystaliczna celuloza, około 0-10%, a zwłaszcza około 3-7% środka rozsadzającego, takiego jak modyfikowana skrobia lub polimer celulozowy, a zwłaszcza sól sodowa karboksymetylocelulozy, usieciowana, taka jak kroskarmeloza sodowa (kroskarmeloza sodowa NF jest dostępna w handlu pod nazwą AC-DI-SOL, FMC Corporation, Filadelfia, PA) lub skrobioglikolan sodu, oraz 0-2% środka poślizgowego, takiego jak stearynian magnezu, talk i stearynian wapnia. Środek rozsadzający, taki jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodu, zapewnia szybkie rozerwanie matrycy celulozowej w celu natychmiastowego uwolnienia substancji czynnej po rozpuszczeniu polimeru powlekającego. We wszystkich rozwiązaniach dokładną ilość substancji czynnej i substancji pomocniczych można określić doświadczalnie i zależy ona od drogi podawania i leczonego zaburzenia.
W przykładowym rozwiązaniu kompozycje są kapsułkami zawierającymi około 80-90%, a zwłaszcza około 83% jednej lub większej liczby soli sodowych jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, około 10-15%, a zwłaszcza około 11% rozcieńczalnika lub spoiwa, takiego jak laktoza lub mikrokrystaliczna celuloza, około 1-10%, a zwłaszcza około 5% środka rozsadzającego, takiego jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodowy, oraz około 0,1 do 5%, a zwłaszcza 1% środka poślizgowego, takiego jak stearynian magnezowy. Rozważa się także stałe postacie do podawania jako tabletki.
W przykładowej postaci kompozycje stanowią kapsułki zawierające 83% jednej lub większej liczby soli sodowych jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych, 11% mikrokrystalicznej celulozy, 5% środka rozsadzającego, takiego jak kroskarmeloza sodowa lub skrobioglikolan sodowy, oraz 1% stearynianu magnezowego.
Kompozycje według powyższych rozwiązań mogą mieć także postać tabletki, która może być ewentualnie powleczona. Tabletki zawierają opisane tu kompozycje.
We wszystkich rozwiązaniach kompozycje w postaci tabletek i kapsułek mogą być powleczone w sposób znany fachowcom w celu zmodyfikowania lub przedłużenia rozpuszczania substancji czynnej. Tak np. można je powlekać typową trawioną w jelitach powłoczką, taką jak powłoczka z salicylanu fenylu, wosków i octanoftalanu celulozy.
Rozważa się również podawanie pozajelitowe, ogólnie określane jako injekcja podskórna, domięśniowa lub dożylna. Kompozycje do injekcji można wytwarzać w zwykłej postaci, jako ciekłe roztwory lub zawiesiny, jako stałe postacie odpowiednie do rozpuszczania lub przeprowadzania w stan zawiesiny w cieczy przed injekcją, albo jako emulsje. Do odpowiednich zaróbek należy np. woda, sól fizjologiczna, dekstroza, gliceryna lub etanol. Ponadto, jeżeli jest to pożądane, podawane kompozycje farmaceutyczne mogą zawierać także mniejsze ilości nietoksycznych substancji pomocniczych, takich jak środki zwilżające lub środki emulgujące, środki do buforowania pH, stabilizatory, środki zwiększające rozpuszczalność i inne środki, takie jak np. octan sodu, monolaurynian sorbitanu, oleinian trietanoloaminy i cyklodekstryny. Rozważa się tu także wszczepianie układów o powolnym lub przedłużonym uwalnianiu substancji czynnych, tak, że utrzymuje się stały poziom dawki (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3710795). Udział procentowy substancji czynnej w takich kompozycjach do podawania pozajelitowego zależy w znacznym stopniu od charakteru substancji czynnej oraz jej aktywności i potrzeb pacjenta.
Pozajelitowe podawanie kompozycji obejmuje podawanie dożylne, podskórne i domięśniowe. Do kompozycji do podawania pozajelitowego należą sterylne roztwory gotowe do injekcji, roztwarzane sterylne suche produkty, takie jak opisane tu liofilizowane proszki, gotowe do połączenia z rozpuszczalnikiem bezpośrednio przed użyciem, włącznie z rozpuszczalnymi tabletkami do zastrzyków podskórnych, sterylne zawiesiny gotowe do injekcji, sterylne suche nierozpuszczalne produkty gotowe do łączenia z nośnikiem bezpośrednio przed użyciem, oraz sterylne emulsje. Roztwory mogą być wodne lub niewodne.
W przypadku podawania dożylnego odpowiednimi nośnikami są sól fizjologiczna lub buforowana fosforanem sól fizjologiczna (PBS) oraz roztwory zawierające środki zagęszczające i zwiększające rozpuszczalność, takie jak glukoza, glikol polietylenowy i glikol polipropylenowy oraz ich mieszaniny.
Do farmaceutycznie dopuszczalnych nośników stosowanych w kompozycjach pozajelitowych należą zaróbki wodne, zaróbki niewodne, środki przeciwdrobnoustrojowe, środki izotoniczne, bufory, przeciwutleniacze, środki do znieczulania miejscowego, środki suspendujące i dyspergujące, środki emulgujące, środki kompleksujące lub chelatujące oraz inne farmaceutycznie dopuszczalne substancje.
PL 200 860 B1
Do przykładowych zaróbek wodnych należy roztwór chlorku sodu do injekcji, roztwór Ringera do injekcji, izotoniczny roztwór dekstrozy do injekcji, sterylna woda do injekcji, dekstrozowo-mleczanowy roztwór Ringera do injekcji. Do niewodnych zaróbek w kompozycjach pozajelitowych należą zestalone oleje pochodzenia roślinnego, olej z nasion bawełny, olej kukurydziany, olej sezamowy i olej arachidowy. Do kompozycji pozajelitowych zapakowanych w pojemniki o wielu dawkach należy dodawać środki przeciwdrobnoustrojowe w stężeniach bakteriostatycznych lub fungistatycznych, do których należą fenole lub krezole, związki rtęci, alkohol benzylowy, chlorobutanol, p-hydroksybenzoesan metylu i propylu, timerosal, chlorek benzalkoniowy i chlorek benzetoniowy. Do ośrodków izotonicznych należy chlorek sodu oraz dekstroza. Do buforów należy bufor fosforanowy i bufor cytrynianowy. Do środków przeciwutleniających należy wodorosiarczan sodu. Do miejscowych środków znieczulających należy chlorowodorek prokainy. Do środków suspendujących i dyspergujących należy sól sodowa karboksymetylocelulozy, hydroksypropylometyloceluloza i poliwinylopirolidon. Do środków emulgujących należy Polysorbate 80 (Tween 80). Do środków kompleksujących lub chelatujących jony metali należy EDTA. Do farmaceutycznych nośników należy także alkohol etylowy, glikol polietylenowy i glikol propylenowy do zaróbek mieszających się z wodą, oraz wodorotlenek sodu, kwas chlorowodorowy, kwas cytrynowy lub kwas mlekowy do nastawiania pH.
Stężenie farmaceutycznie czynnego związku sulfonoamidowego nastawia się w taki sposób, że injekcja zapewnia skuteczną ilość do wywołania żądanego skutku farmakologicznego. Dokładna dawka zależy od wieku, masy i stanu chorobowego pacjenta albo zwierzęcia, jak wiadomo z farmacji.
Pozajelitowe kompozycje o dawkach jednostkowych pakuje się do ampułki, fiolki albo strzykawki z igłą. Wszystkie kompozycje do podawania pozajelitowego muszą być sterylne, jak to jest znane i praktykowane.
Dla celów ilustracji skutecznym sposobem podawania jest dożylna lub dotętnicza infuzja sterylnego wodnego roztworu zawierającego substancję czynną. Inną postać stanowi sterylny wodny lub olejowy roztwór albo zawiesina, zawierające substancję czynną, wstrzykniętą w zależności od potrzeby, w celu uzyskania żądanego skutku farmakologicznego.
Zastrzyki są przeznaczone do podawania miejscowego albo układowego. Na ogół formułuje się terapeutycznie skuteczną dawkę o stężeniu od co najmniej około 0,1% do około 90% wagowych albo więcej, korzystnie więcej niż 1% wagowo substancji czynnej dla leczonej tkanki (tkanek). Substancję czynną można podawać na raz lub podzielić na pewną liczbę mniejszych dawek podawanych w pewnych odstępach czasu. Należy zdawać sobie sprawę, że dokładne dawkowanie i czas trwania leczenia zależy od leczonej tkanki i można je określić doświadczalnie stosując znane protokoły badawcze albo drogą ekstrapolacji z danych doświadczalnych in vivo albo in vitro. Należy nadmienić, że stężenia lub dawki mogą zmieniać się także z wiekiem leczonego pacjenta. Ponadto należy sobie zdawać sprawę, że w przypadku każdego danego pacjenta konkretne tryby dawkowania należy regulować w czasie w zależności od konkretnej potrzeby i zawodowej oceny osoby podającej lub nadzorującej podawanie kompozycji, przy czym podane powyżej zakresy stężeń mają charakter jedynie przykładowy i nie mają na celu ograniczenia zakresu lub stosowania kompozycji według wynalazku.
Związek można przeprowadzać w zawiesinę w mikronizowanej lub innej odpowiedniej postaci albo przeprowadzać w pochodne w celu wytworzenia bardziej rozpuszczalnego związku czynnego albo z wytworzeniem proleku. Postać otrzymanej mieszaniny zależy od szeregu czynników, w tym od przewidywanego sposobu podawania i rozpuszczalności związku w wybranym nośniku lub zaróbce. Stężenie skuteczne jest wystarczające do polepszenia objawów stanu chorobowego i można je określić doświadczalnie.
Stwierdzono, że kompozycje zawierające niektóre sole sodowe związków sulfonoamidowych, a zwłaszcza tych, w których W oznacza grupę CH2, wykazują zwiększoną trwałość w porównaniu z kompozycjami zawierającymi obojętny związek sulfonoamidowy.
W wielu przypadkach roztwory soli sodowych, w tym soli sodu i soli z wodorofosforanem sodu, wykazują polepszoną trwałość w porównaniu z obojętnym związkiem sulfonoamidowym. Te sole wykazują także polepszoną rozpuszczalność w porównaniu z obojętnym związkiem sulfonamidowym w ośrodkach wodnych.
Szczególnie interesujące są liofilizowane proszki, które można roztwarzać do podawania jako roztwory, emulsje i inne mieszaniny. Można je również formułować jako postacie stałe lub żele.
Szczególnie interesujące są kompozycje soli z wodorofosforanem sodowym lub soli sodowych, a zwłaszcza soli sodowych związków sulfonoamidowych, o większej trwałości w porównaniu z kompozycjami obojętnych związków sulfonoamidowych, konkretnie kompozycje soli sodowych związków
PL 200 860 B1 sulfonoamidowych w postaci sterylnych, liofilizowanych proszków. Stwierdzono, że takie proszki mają zwiększoną trwałość w porównaniu z kompozycjami obojętnych związków sulfonoamidowych.
Sterylny, liofilizowany proszek otrzymuje się przez rozpuszczenie soli sodowej w roztworze buforowym z fosforanu sodu, zawierającym dekstrozę lub inną odpowiednią zaróbkę. W wyniku kolejno sterylnego przesączenia roztworu, a następnie liofilizacji w standardowych warunkach znanych fachowcom otrzymuje się żądaną kompozycję. W skrócie, liofilizowany proszek otrzymuje się przez rozpuszczenie dekstrozy, sorbitolu, fruktozy, syropu kukurydzianego, ksylitolu, gliceryny, glukozy, sacharozy lub innego odpowiedniego środka w stężeniu około 1-20%, a zwłaszcza około 5-15%, w odpowiednim buforze, takim jak bufor cytrynianowy, bufor z fosforanu sodu lub potasu, albo w innym takim buforze znanym fachowcom, zwykle przy pH zbliżonym do obojętnego. Do otrzymanej mieszaniny dodaje się wybraną sól, korzystnie sól sodową związku sulfonoamidowego (około 1 g soli na 10-100 g roztworu buforowego, zazwyczaj około 1 g/30 g), korzystnie w temperaturze zbliżonej do pokojowej, a zwłaszcza w temperaturze około 30-35°C, i całość miesza do rozpuszczenia. Otrzymaną mieszaninę rozcieńcza się przez dodanie większej ilości buforu (tak, że uzyskane stężenie soli zmniejsza się o około 10-50%, typowo o około 15-25%). Otrzymaną mieszaninę przesącza się w sterylnych warunkach lub poddaje obróbce w celu usunięcia cząstek i zapewnienia sterylności, a następnie rozdziela do fiolek do liofilizacji. Każda fiolka będzie zawierać dawkę pojedynczą (100-500 mg, korzystnie 250 mg) lub dawkę wielokrotną soli związku sulfonoamidowego. Liofilizowany proszek można przechowywać w odpowiednich warunkach, np. od około 4°C do temperatury pokojowej. Szczegóły przykładowego postępowania przedstawiono w przykładach.
W wyniku roztwarzania takiego liofilizowanego proszku w wodzie do iniekcji otrzymuje się preparat do stosowania przy podawaniu pozajelitowym soli sodowych związków sulfonoamidowych. W celu roztworzenia dodaje się około 1-50 mg, korzystnie 5-35 mg, a zwłaszcza około 9-30 mg na 1 ml sterylnej wody lub innego odpowiedniego nośnika. Dokładna ilość zależy od leczonego wskazania i wybranego związku. Taką ilość można określić doświadczalnie.
W jednej z postaci kompozycje zawierają liofilizowane substancje stałe zawierające jeden lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, oraz zawierają także jeden lub większą liczbę następujących składników:
- bufor, taki jak bufor z fosforanu sodu lub fosforanu potasu, albo bufor cytrynianowy,
- środek zwiększający rozpuszczalność, taki jak LABRASOL, DMSO, bis(trimetylosililo)acetamid, etanol, glikol propylenowy (PG) lub poliwinylopirolidon (PVP) oraz
- cukier lub węglowodan, taki jak sorbitol lub dekstroza.
W korzystniejszych postaciach kompozycje zawierają jeden lub większą liczbę soli z wodorofosforanem sodu lub soli sodowych, korzystnie soli sodowych, jednego lub większej liczby związków sulfonoamidowych według wynalazku, bufor, taki jak bufor z fosforanu sodu lub potasu, albo bufor cytrynianowy, oraz cukier lub węglowodan, taki jak sorbitol lub dekstroza.
W najkorzystniejszych rozwiązaniach kompozycje zawierają jedną lub większą liczbę soli sodowych związków sulfonoamidowych, bufor na bazie fosforanu sodu i dekstrozę. Otrzymywanie tych związków zostało opisane w przykładach.
Mieszaniny do podawania miejscowego otrzymuje się tak jak opisano odnośnie podawania lokalnego i układowego. Otrzymana mieszanina może być w postaci roztworu, zawiesiny, emulsji itp. i formułuje się ją w postać kremów, żeli, maści, emulsji, roztworów, eliksirów, lotonów, zawiesin, nalewek, past, pianek, aerozoli, środków do irygacji, sprejów, czopków, opasek, plastrów naskórnych lub innych kompozycji do podawania miejscowego.
Sole sodowe i inne pochodne związków sulfonoamidowych można formułować jako aerozole do podawania miejscowego, takiego jak podawanie drogą inhalacji (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4044126, 4414209 i 4364923, z których są znane aerozole do dostarczania steroidu użytecznego w leczeniu chorób zapalnych, a zwłaszcza astmy). Takie kompozycje przeznaczone do podawania do dróg oddechowych mogą mieć postać aerozolu lub roztworu do stosowania w nebulizerze albo postać drobnego proszku do wdmuchiwania, samodzielnie lub w połączeniu z obojętnym nośnikiem, takim jak laktoza. W takim przypadku średnica cząstek kompozycji zwykle wynosi mniej niż 50 um, a zwłaszcza mniej niż 10 um.
Sole sodowe związków sulfonoamidowych można formułować do podawania lokalnego lub miejscowego. takiego jak miejscowe podawanie na skórę i błony śluzowe. takie jak w oku. w postaci żeli. kremów i lotonów. oraz do podawania do oka albo do podawania dozbiornikowego lub wewnątrzPL 200 860 B1 kanałowego. Podawanie miejscowe stanowi dostarczanie transdermalne oraz podawanie do oczu lub do błony śluzowej albo leczenie na drodze inhalacji. Podawać można także roztwory donosowe związku czynnego, samego lub w połączeniu z innymi farmaceutycznie dopuszczalnymi zaróbkami.
Takie roztwory, a zwłaszcza roztwory do zastosowania oftalmicznego, można formułować z odpowiednimi solami jako 0,01-10% roztwory izotoniczne o pH około 5-7.
Związki sulfonoamidowe, w tym ich pochodne, a zwłaszcza sole, kwasy, estry, korzystnie sole sodowe, można pakować jako wyroby zawierające materiał opakowania, związek sulfonoamidowy lub jego sól, która jest skuteczna w antagonizowaniu działania endoteliny, łagodzeniu objawów zaburzenia mediowanego przez endotelinę lub hamowaniu wiązania peptydu endotelinowego z receptorem ET przy wartości IC50 poniżej około 10 μΜ, w materiale opakowania, oraz ulotkę informującą, że związek lub jego sól stosuje się w celu antagonizowania działania endoteliny, leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę lub zapobiegania wiązania się peptydu endotelinowego z receptorem ET.
W zależności od leczonego stanu chorobowego rozważa się również inne drogi podawania, takie jak podawanie miejscowe, plastry transdermalne, podawanie doodbytnicze.
Przykładowe farmaceutyczne postacie dawkowane do podawania doodbytniczego stanowią doodbytnicze czopki, kapsułki i tabletki dla uzyskania działania układowego. Stosowane określenie czopki doodbytnicze oznacza stałe elementy do wprowadzania do odbytnicy, które topią się lub miękną w temperaturze ciała uwalniając jeden lub większą liczbę farmakologicznie lub terapeutycznie czynnych składników. Farmaceutycznie dopuszczalne substancje stosowane w czopkach doodbytniczych stanowią podłoża lub nośniki oraz środki podwyższające temperaturę topnienia. Do przykładowych podłoży należy masło kakaowe (olej kakaowy), gliceryna-żelatyna, karbowosk (glikol polioksyetylenowy) i odpowiednie mieszaniny mono- di- i triglicerydów kwasów tłuszczowych. Stosować można połączenia różnych podłoży. Do środków podwyższających temperaturę topnienia czopków należy spermacet i wosk. Czopki doodbytnicze można otrzymywać przez prasowanie lub przez odlewanie. Typowa masa czopka doodbytniczego wynosi około 2-3 g.
Tabletki i kapsułki do podawania doodbytniczego wytwarza się stosując tę samą farmaceutycznie dopuszczalną substancję i takimi samymi sposobami jak w przypadku kompozycji do podawania doustnego.
Dostępne są standardowe fizjologiczne, farmakologiczne i biochemiczne procedury służące do badania związków w celu zidentyfikowania tych związków, które wykazują jakąkolwiek aktywność biologiczną peptydu endotelinowego albo zdolność do zakłócania działania albo hamowania peptydów endotelinowych.
Związki, które wykazują aktywność in vitro, taką jak zdolność do wiązania się z receptorami endoteliny albo do konkurowania z jednym lub większą liczbą peptydów endotelinowych w wiązaniu się z receptorami endoteliny, można zastosować w sposobach wyodrębniania receptorów endoteliny oraz w sposobach rozróżniania specyficzności receptorów endoteliny i są one potencjalnymi kandydatami do stosowania w sposobach leczenia zaburzeń chorobowych mediowanych przez endotelinę.
Tak więc z wykorzystaniem takich prób skriningowych oprócz konkretnych związków, które już zostały zidentyfikowane, można zidentyfikować inne korzystne związki o ogólnym wzorze I, będące antagonistami lub agonistami endoteliny.
Związki bada się pod kątem ich zdolności do modulowania aktywności endoteliny-1. Fachowcom są znane liczne próby oceny zdolności związków do modulowania aktywności endoteliny (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., LTD. (październik 1991); Borges i inni (1989) Eur. J. Pharm. 165:223-230; Filep i inni (1991) Biochem. Biophys. Res. Commun. 177: 171-176). Badania in vitro można potwierdzić badaniami in vivo (patrz np. opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni; europejskie zgłoszenie patentowe nr EP A1 0436189, Banyu Pharmaceutical Co., LTD. (7 październik 1991 roku)), i tym samym ocenić działanie farmaceutyczne. Takie próby zostały opisane w przykładach i obejmują próby badania zdolności konkurowania w wiązaniu się z receptorami ETa i ETb znajdującymi się na błonach wydzielonych z linii komórkowych, poddanych modyfikacjom genetycznym, tak aby dochodziło do ekspresji receptora ETa lub ETb na powierzchniach tych komórek.
Właściwości potencjalnego antagonisty można określić jako funkcję jego zdolności do hamowania aktywności in vivo indukowanej przez endotelinę z użyciem określonej tkanki, takiej jak żyła wrotna i aorta szczura oraz macica szczura, tchawica i nasieniowód (patrz np. R. Borges, H. Von Grafenstein i D.E. Knight, „Tissue selectivity of endothelin”, Eur. J. Pharmacol 165: 223-230, 1989). Zdolność do
PL 200 860 B1 działania jako antagonista endoteliny in vivo można przetestować na szczurach z nadciśnieniem, myszach ddy lub innych uznanych modelach zwierzęcych (patrz Kartenbronn i inni (1990), J. Med. Chem. 33: 838-845, patrz także opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni oraz europejskie zgłoszenie patentowe EP A10436189, Banyu Pharmaceutical Co., LTD. (7 października 1991 r.), patrz także Bolger i inni (1983), J. Pharmacol. Exp. Ther. 225:291-309. W oparciu o wyniki takich badań z użyciem zwierząt można ocenić skuteczność i określić farmaceutycznie skuteczne dawki. Potencjalnego agonistę można także ocenić w znanych fachowcom próbach in vitro i in vivo.
Aktywność endoteliny można zidentyfikować poprzez określenie zdolności badanego związku do stymulowania zwężenia wyizolowanej aorty piersiowej szczura (Borges i inni (1989) „Tissue selectivity of endothelin” Eur. J. Pharmacol. 165: 223-230). W celu przeprowadzenia próby śródbłonek zdziera się, pierścieniowe segmenty umieszcza się w kąpieli tkankowej w stanie naprężonym i działa się endoteliną w obecności badanego związku. Rejestruje się wywoływane przez endotelinę zmiany naprężenia. Można sporządzać krzywe dawka - odpowiedź i wykorzystywać do dostarczenia informacji odnośnie względnej zdolności hamowania badanego związku. Do oceny wpływu danego badanego związku na skurcz tkanki można zastosować także inne tkanki, w tym serce, mięśnie szkieletowe, nerki, macicę, tchawicę i nasieniowody.
Antagonistów specyficznych wobec poszczególnych izotypów endoteliny można zidentyfikować poprzez określenie zdolności badanego związku do zakłócania wiązania endoteliny z różnymi tkankami lub komórkami, w których ulegają ekspresji różne podtypy receptorów endoteliny, albo do zakłócania biologicznego działania endoteliny lub izotypu endoteliny (Takayanagi i inni (1991) Reg. Pep. 32: 23-37, Panek i inni (1992) Biochem. Biophys. Res. Commun. 183: 566-571). Przykładowo receptory ETb są eksprymowane w komórkach śródbłonka naczyń, i być może pośredniczą w wydzielaniu prostacykliny i śródbłonkowego czynnika rozkurczowego (De Nucci i inni (1988) Proc. Natl. Acad. Sci. USA 85: 9797). Receptory ETa nie są wykrywane w hodowanych komórkach śródbłonka, w których ulegają ekspresji receptory ETb.
Wiązanie związków lub hamowanie wiązania endoteliny z receptorami ETb można określić mierząc hamowanie mediowanego przez endotelinę-1 wydzielania prostacykliny, mierząc jej główny, trwały metabolit, 6-ketoPGF1o/, z hodowanych bydlęcych komórek śródbłonka aorty (patrz np. Filep i inni (1991) Biochem. and Biophys. Res. Commun. 177:171-176). Zatem względne powinowactwo związków w stosunku do różnych receptorów endoteliny można określić poprzez oznaczanie krzywych odpowiedzi na dawkę hamującą z użyciem tkanek różniących się podtypem receptorów.
Z wykorzystaniem takich prób określa się i można określić względne powinowactwa związków do receptorów ETa i ETb. Wybiera się te związki, które mają żądane właściwości, takie jak specyficzne hamowanie wiązania endoteliny-1. Wybrane związki, które wykazują żądane aktywności mogą być terapeutycznie użyteczne i bada się je pod względem takich zastosowań z użyciem wyżej opisanych prób, w których można dokonać oceny skuteczności in vivo (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5248807, 5240910, 5198548, 5187195, 5082838, 5230999, opublikowane kanadyjskie zgłoszenia patentowe nr 2067288 i 2071193, opublikowane brytyjskie zgłoszenie patentowe nr 2259450, publikacja międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 93/08799, Benigi i inni (1993) Kidney International 44: 440-444; oraz Nirei i inni (1993) Life Sciences 52:1869-1874). Związki, które wykazują aktywność in vitro, która koreluje ze skutecznością in vivo, będą następnie formułowane w postać odpowiednich kompozycji farmaceutycznych i stosowane jako środki terapeutyczne.
Związki można także wykorzystać w sposobach identyfikowania i wydzielania receptorów specyficznych względem endoteliny oraz jako pomoc przy projektowaniu związków, które są silniejszymi antagonistami lub agonistami endoteliny lub które są bardziej specyficzne względem danego receptora endoteliny.
Wynalazek znajduje zastosowanie w sposobie identyfikacji receptorów endoteliny. Przy realizacji tego sposobu jeden lub większą liczbę związków wiąże się z podłożem i wykorzystuje w sposobach oczyszczania receptorów technikami powinowactwa. Przez dobranie związków sulfonamidowych o szczególnej specyficzności można zidentyfikować różne podklasy receptorów ET.
Jeden lub większą liczbę związków można przyłączyć do odpowiedniej żywicy, takiej jak Affi-gel, kowalencyjnie albo przez inne wiązanie, znanymi fachowcom sposobami przyłączania endoteliny do takich żywic (patrz Schvartz i inni (1990) Endocrinology 126: 3218-3222). Przyłączanymi związkami mogą być związki, które są specyficzne względem receptorów ETa lub ETb albo względem innych podklas receptorów.
PL 200 860 B1
Żywicę doprowadza się do wstępnej równowagi w odpowiednim buforze, zazwyczaj przy fizjologicznym pH (7-8). Kompozycję zawierającą solubilizowane receptory z wybranej tkanki miesza się z żywicą, z którą jest związany związek i selektywnie eluuje się receptory. Receptory można identyfikować badając ich wiązanie z izopeptydem lub analogiem endoteliny albo innymi sposobami, w których proteiny identyfikuje się i charakteryzuje. Przygotowanie receptorów i żywicy oraz eluowanie można przeprowadzić zgodnie ze zmodyfikowanymi standardowymi protokołami znanymi fachowcom (patrz np. Schvartz i inni (1990), Endocrinology 126: 3218-3222).
Opracowano również sposoby rozróżniania typów receptorów w oparciu o różne powinowactwo względem któregokolwiek ze związków. Każda z opisanych prób pomiaru powinowactwa wybranych związków względem receptorów endoteliny może być także wykorzystana w celu rozróżniania podtypów receptorów w oparciu o powinowactwo względem opracowanych poszczególnych związków. Nieznany receptor można zidentyfikować jako receptor ETa lub ETb przez pomiar powinowactwa wiązania nieznanego receptora względem opracowanego związku, którego powinowactwo do jednego receptora względem drugiego receptora jest znane. Takie korzystne oddziaływanie jest przydatne przy określaniu danej choroby, którą można leczyć podając otrzymany związek. Przykładowo związki o wysokim powinowactwie względem receptorów ETa i małym powinowactwie względem receptorów ETb względnie nie wykazujące takiego powinowactwa, są użyteczne do stosowania jako środki podnoszące ciśnienie tętnicze. Natomiast związki, które korzystnie oddziaływują z receptorami ETb są przydatne do stosowania jako środki przeciwastmatyczne.
Poniższe przykłady 36-42 ilustrują związki sulfonoamidowe według wynalazku, pozostałe przykłady służą jako przykłady preparatywne, ilustrujące sposoby syntez lub syntezę związków użytecznych do wytwarzania związków według wynalazku.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 1
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(aminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid
W temperaturze pokojowej do roztworu N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-karboksylotiofeno-3-sulfonoamidu (1 g, 2,72 mola) w THF (10 ml) dodano karbonylodiimidazolu (485 mg, 2,99 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 15 minut. Dodano następnie wodnego roztworu NH3 (5 ml) i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 30 minut. Odparowano rozpuszczalnik i pozostałość rozdzielono pomiędzy EtOAc i 1N roztwór HCl. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4). Materiał stały odsączono i przesącz zatężono. Oleistą pozostałość rekrystalizowano z EtOAc i otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(aminokarbonylo)tiofeno-3-sulfonoamid (946 mg, wydajność 95%) w postaci bezbarwnej substancji stałej o temperaturze topnienia 168-170°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 2
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)benzoilo]tiofeno-3-sulfonoamid
A. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(N-metoksy-N-metylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(N-metoksy-N-metylo)karboksyamido]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 1 z tym, że zamiast wodorotlenku amonu użyto N,O-dimetylohydroksyloaminy (wydajność 90%).
B. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)benzoilo]tiofeno-3-sulfonoamid
Świeżo sporządzony bromek (3,4-metylenodioksy)fenylomagnezowy (1,28 g (3,4-metylenodioksy)bromobenzenu i 172 mg wiórków magnezowych) dodano w temperaturze pokojowej do roztworu N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(N-metoksy-N-metylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamidu (A) (652 mg, 1,59 mmola) w THF (10 ml). Otrzymaną mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 30 minut.
W celu obróbki mieszaninę pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej, reakcję przerwano przez dodanie 1N roztworu HCl (10 ml) i odparowano THF. Wodną pozostałość rozdzielono pomiędzy 1N roztwór HCl i EtOAc. Warstwę organiczną zatężono, pozostałość oczyszczono drogą HPLC i otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)benzoilo]tiofeno-3-sulfonoamid (90 mg, wydajność 12%) w postaci ciemnożółtego proszku o temperaturze topnienia 47-49°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 3
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-hydroksyfenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-hydroksyfenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 1 z tym, że zamiast wodorotlenku amonu użyto 3-aminofenolu. Produkt oczyszczono drogą HPLC i otrzymano N-(4-bromo30
PL 200 860 B1
-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-hydroksyfenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid (50 mg, wydajność 18%) w postaci matowo żółtej substancji stałej o temperaturze topnienia 42-44°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 4
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazoiilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 2 z tym, że zamiast bromku (3,4-metyloenodioksy)fenylomagnezowego użyto chlorku piperonylomagnezowego i mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc w temperaturze pokojowej zamiast ogrzewania w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 30 minut. Surową mieszaninę oczyszczano drogą HPLC i otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid (20 mg, wydajność 40%) w postaci żółtego oleju.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 5
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio)-2-[(3.4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 4 z tym, że zamiast N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-karboksytiofeno-3-sulfonoamidu użyto N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-karboksylotiofeno-3-sulfonoamidu. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(3,4-metylenodioksy)fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid (3 g, wydajność 50%) otrzymano na drodze oczyszczania drogą HPLC w postaci żółtej substancji stałej o temperaturze topnienia 35-38°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 6
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio)-2-[3.4-(metylenodiokks))6-metylo]fenyloacetylo-3-tiofenosul1Όnoamid, określany także jako 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d]-[1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazol i N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[2-metylo-4,5-(metylenodioksy) fenyloacetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
A. Chlorek (3,4-metylenodioksy)-6-metylobenzylu.
Do mieszaniny (1:1) eteru etylowego (100 ml) i stężonego HCl (100 ml) w temperaturze 0°C dodano (3,4-metylenodioksy)toluenu (10 ml), a następnie wkroplono formaldehyd (20 ml, 37% w wodzie). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 2 godziny, a następnie w temperaturze pokojowej przez dalsze 10 godzin. Mieszaninę reakcyjną następnie rozcieńczono eterem etylowym (100 ml) i rozdzielono dwie warstwy. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), substancję stałą odsączono i przesącz zatężono. Pozostałość ogrzewano następnie z heksanem (200 ml), a nierozpuszczone substancje odsączono z gorącego roztworu. Przesącz zatężono i otrzymano chlorek (3,4-metylenodioksy)-6-metylobenzylu (9,4 g, wydajność 63%) i bis[(3,4-metylenodioksy)-6-metylo]fenylometanu (3,6 g) w postaci bezbarwnej substancji stałej. Tę mieszaninę użyto w następnym etapie bez dalszego oczyszczania.
B. N(-4-Chloro-3-metylo-5-izoksazoillo)-2-[3.4-(metylenodioksy)-6-metylo]tenyloacetylo-3ttiotenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio)-2-[3.4-(metylenodiokks))6-metylo]fenyloaactylo-3--iofenosιUfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 5, z tym, że użyto chlorku (3,4-metylenodioksy)-6-metylobenzylu zamiast chlorku (3,4-metylenodioksy)benzylu. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo]fenyloacetylotiofenosulfonoamid w postaci żółtego proszku (wydajność 71%, temperatura topnienia 42-45°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 7
Sól sodowa 4-chloro-3-metylo^ł^-(;^-^(;^-^((^-r^(^l^;/tabenzo[d][1,3]diok^i^o-^i^-lk^)ac^el^y^lo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolu
A. Wytwarzanie (4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d[[1.3]dioksoi-5-llo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolu
1. Wytwarzanie 5-chlorometylo-6-metylobenzo[d][1,3]dioksolu
Do mieszaniny chlorku metylenu (130 litrów), stężonego roztworu HCl (130 litrów) i bromku tetrabutyloamoniowego (1,61 kg) dodano 5-metylobenzo[d][1,3]dioksolu (10 kg), a następnie powoli dodano formaldehydu (14 litrów, 37% wag. w wodzie). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc, po czym oddzielono warstwę organiczną, wysuszono ją nad siarczanem magnezu i zatężono do oleju. Następnie dodano heksanu (180 litrów) i mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin. Gorący roztwór heksanowy zdekantowano z ciężkiej oleistej pozostałości i odparowano, w wyniku czego otrzymano prawie czysty 5-chlorometylo-6-metylobenzo[d][1,3]dioksol
PL 200 860 B1 w postaci bezbarwnej substancji stałej. W wyniku rekrystalizacji z heksanu (50 litrów) otrzymano 5-chlorometylo-6-metylobenzo[d][1,3]dioksol (odzysk 80% po krystalizacji).
2. Wytwarzanie 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(2-metylobenzo[d][1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfono amido)izoksazolu
Część roztworu 5-chlorometylo-6-metylobenzo[d][1,3]dioksolu (16,8 g, 0,09 mola) w tetrahydrofuranie (THF) (120 ml) dodano w temperaturze pokojowej do zawiesiny magnezu w proszku (3,3 g, 0,136 g-atomu, Alfa lub Johnson-Matthey, - 20 + 100 mesh) w THF (120 ml) w trakcie intensywnego mieszania. Otrzymaną mieszaninę reakcyjną ogrzewano do około 40-45°C przez około 2-3 minuty, co zapoczątkowało reakcję. Gdy magnez został już zaktywowany przez ogrzewanie i reakcja rozpoczęła się, mieszaninę reakcyjną chłodzono i utrzymywano w temperaturze poniżej około 8°C. Zamiast ogrzewania magnez można zaktywować dibromoetanem.
Kolbę zawierającą mieszaninę reakcyjną ochłodzono i pozostały roztwór 5-chlorometylobenzo[d][1,3]dioksolu wkroplono przez 1,5 godziny utrzymując temperaturę reakcji poniżej 8°C. Ważne jest by kontrolować temperaturę, jeżeli tworzy się odczynnik Grignarda i utrzymuje temperaturę poniżej 8°C, to nie zachodzi sprzęganie Wurtza. Dłuższe czasy przy wyższych temperaturach sprzyjają reakcji sprzęgania Wurtza, której można uniknąć stosując Mg o wysokiej jakości, utrzymując temperaturę odczynnika Grignarda poniżej około 8°C i mieszając energicznie mieszaninę reakcyjną. Reakcja biegnie dobrze w temperaturze -20°C, tak że dopuszczalna jest każda temperatura poniżej 8°C, w której tworzy się odczynnik Grignarda. Barwa mieszaniny reakcyjnej zmienia się na zielonkawą.
Mieszaninę reakcyjną mieszano przez dalsze 5 minut w temperaturze 0°C, a do dodatkowego wkraplacza wprowadzono N2-metoksy-N2-metylo-3-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilosulfamoilo)-2-tiofenokarboksyamid (6,6 g, 0,018 mola) w bezwodnym THF (90 ml). Następnie mieszaninę reakcyjną odgazowano dwa razy, po czym w temperaturze 0°C dodawano przez 5 minut roztworu N2-metoksy-N2metylo-3-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilosulfamoilo)-2-tiofenokarboksyamidu. Chromatografia cienkowarstwowa mieszaniny reakcyjnej (krzemionka, 12% MeOH/CH2Cl2) pobranej natychmiast po dodaniu nie wykazała N2-metoksy-N2-metylo-3-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilosulfamoilo)-2-tiofenokarboksyamidu.
Mieszaninę reakcyjną przeniesiono do kolby zawierającej 1N roztwór HCl (400 ml, 0,4 mola HCl, mieszanie w łaźni z lodem), mieszano przez 2-4 minut, przeniesiono do rozdzielacza i rozcieńczono octanem etylu (300 ml). Po wstrząsaniu warstwy rozdzielono. Warstwę wodną wyekstrahowano dodatkowym octanem etylu (150 ml) i połączone frakcje organiczne przemyto w połowie rozcieńczoną solanką. Po rozdzieleniu usunięto THF przez wysuszenie warstwy organicznej nad siarczanem sodu i zatężenie pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze około 39°C.
B. Wytwarzanie soli sodowej z 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d][1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolem.
Produkt z części A rozpuszczono następnie w octanie etylu i przemywano nasyconym roztworem NaHCO3 (5 x 50 ml) tak długo, aż do uzyskania bezbarwnych cieczy z przemywania. Następnie roztwór przemyto solanką, wysuszono nad Na2SO4 i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano półkrystaliczną żółtą pozostałość. Do roztworu dodano 100 ml CH2Cl2 i mieszaninę reakcyjną mieszano w atmosferze azotu przez 5-10 minut do czasu utworzenia się drobnokrystalicznego produktu. Następnie dodano eteru (150 ml) i całość mieszano przez odpowiedni czas (na przykład przez 10 minut). Produkt odsączono, przemyto mieszaniną CH2Cl2/eter (1:2) (30 ml), a następnie eterem (30 ml) i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Przy wytwarzaniu zgodnie ze specyficznymi, podanymi wyżej warunkami produkt tytułowy otrzymano w ilości 7,3 g o czystości około 85% (HPLC, RP, 40% acetonitryl/woda, 0,1 TFA zobojętniony amoniakiem do pH 2,5, warunki izokratyczne, 1 ml/min).
Powyższy produkt w postaci soli rozpuszczono w wodzie (600 ml) w temperaturze 10°C, roztwór mieszano przez krótki czas (na przykład przez 3 minuty), a następnie przesączono przez warstwę bibuł filtracyjnych (na przykład trzech filtrów) z użyciem pompy ssącej. W niektórych przypadkach duża ilość zanieczyszczeń nierozpuszczalnych w wodzie (10% lub więcej) bardzo spowalnia proces przesączania. Tego problemu można uniknąć stosując w czasie przesączania filtry o większych rozmiarach. Zwykle nie ma problemu z przesączaniem, w przypadku gdy czystość surowej soli wynosi 90% lub więcej.
Zielonkawy, lekko mętny roztwór po przesączeniu ochłodzono w łaźni z lodem i zakwaszono do pH 2 z użyciem kwasu, takiego jak 4N roztwór HCl. Gdy pH roztworu wyniosło 2, to produkt strącał się w postaci mlecznego niedającego się odsączyć materiału. Powolne dodawanie po kropli dalszych ilości 4N roztworu HCl powoduje tworzenie się produktu w postaci drobnego, łatwo dającego się
PL 200 860 B1 odsączyć osadu. Jasnożółty osad odsączono, przemyto wodą do odczynu obojętnego i odciskano na filtrze usuwając nadmiar wody. Otrzymany wolny kwas miał zazwyczaj czystość 95%, oznaczoną drogą HPLC.
Produkt w postaci wolnego kwasu rozpuszczono w octanie etylu (około 100 ml) i przemyto solanką (30 ml) usuwając wodę. Odwodniony roztwór wytrząsano z zimnym nasyconym roztworem NaHCO3 (2 x 30 ml), a następnie ponownie z solanką, wysuszono nad Na2SO4 i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem (temperatura łaźni niższa niż 40°C), w wyniku czego otrzymano bardzo jasnożółtą piankę. Po całkowitym usunięciu z produktu octanu etylu dodano C^Ch (100 ml) i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 5-10 minut do czasu utworzenia się krystalicznego produktu. Następnie dodano eteru i mieszanie kontynuowano jeszcze przez 10 minut. Otrzymaną substancję stałą odsączono, przemyto mieszaniną C^Cfe/eter (1:2, 30 ml), a następnie eterem (30 ml) i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Po oczyszczeniu otrzymano z wysoką wydajnością (5,7 g, wydajność 68%) sól sodową z 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d][1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolem o dobrej czystości (czystość 98,2% ustalona drogą HPLC). Jeżeli czystość początkowa nie jest wystarczająco wysoka, to po tej procedurze produkt można oczyszczać także dalej drogą rekrystalizacji z mieszaniny EtOH/eter metylowo-n-butylowy (MTBE).
C. Sól N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazollio))2-[3,4-(metylenodioksy))6-metylojfenyloacetylo-3--iofenosulfonoamidu z wodorofosforanem sodu, określana także jako sól 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d][1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolu z wodorofosforanem sodu.
Do stałej mieszaniny N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo] fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamidu (1,1492 g, 2,5263 mmola) i dizasadowego fosforanu sodu (0,3486 g, 2,5263 mmola) dodano zdemineralizowanej wody (25 ml) i acetonitrylu (25 ml). Otrzymaną mieszaninę energicznie wytrząsano i ogrzewano do 50°C, w wyniku czego otrzymano klarowny roztwór, który przesączono. Przesącz zamrożono w temperaturze -78°C i poddano liofilizacji, w wyniku czego otrzymano sól w postaci żółtego proszku (około 1,50 g).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 8
Preparaty soli sodowych związków sulfonoamidowych w postaci liofilizowanego proszku
Formułowanie soli sodowej z 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d][1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolu, do podawania doustnego
Bufor fosforanowy otrzymano przez umieszczenie 3200 ml sterylnej wody do zastrzyków, USP, w 4 litrowym cylindrze miarowym. Do sterylnej wody dodano heptahydratu dizasadowego fosforanu sodu, USP (21,44 g) i całość mieszano przez 5 minut lub do rozpuszczenia się substancji stałych. Następnie dodano monozasadowego fosforanu sodu, USP (11,04 g) i całość mieszano do rozpuszczenia się substancji stałych. Roztwór rozcieńczono do 4,0 litrów i mieszano. W zlewce o pojemności 8 litrów umieszczono 3000 g buforu na bazie fosforanu sodu, dodano dekstrozy, USP (200,0 g), mieszaninę ogrzewano w temperaturze 30-35°C w łaźni wodnej i mieszano do otrzymania klarownego roztworu. Następnie w trakcie energicznego mieszania dodano soli sodowej 4-chloro-3-metylo-5-(2-(2-(6-metylobenzo[d][1,3]dioksol-5-ilo)acetylo)-3-tienylosulfonoamido)izoksazolu (100,0 g). Mieszaninę mieszano przez co najmniej 10 minut lub do otrzymania roztworu.
Roztwór usunięto z łaźni wodnej po rozpuszczeniu się soli sodowej, po czym go rozcieńczono do 4000 g buforem na bazie fosforanu sodu i mieszano przez 5 minut. Roztwór przesączono stosując sterylny filtr Durapore Millipak 200 z oczkami o wielkości znamionowej 0,22 pm. Po przesączeniu roztwór wprowadzono do sterylnych fiolek i liofilizowano w standardowych warunkach, po czym fiolki zamknięto. Lifolizowany produkt następnie roztworzono z użyciem 9,4 ml lub 19,4 ml wody do iniekcji do końcowego stężenia odpowiednio 25 mg/ml lub 12,5 mg/ml.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 9
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)tiofeno-2-sulfonoamid
Do zawiesiny wodorku sodu (60% dyspersja w oleju mineralnym, 90 mg, 2,2 mmola) w suchym THF (1 ml) dodano w temperaturze 0-5°C roztworu 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu (177 mg, 1,0 mmol) w suchym tetrahydrofuranie (THF, 2 ml). Mieszaninę mieszano następnie w temperaturze 0-5°C przez 5 minut, a następnie przez 10 minut w temperaturze pokojowej w celu zakończenia reakcji. Mieszaninę reakcyjną następnie ochłodzono ponownie do temperatury 0°C i wkroplono chlorek tiofeno-2-sulfonylu (200 mg, 1,1 mmola) rozpuszczony w suchym THF (2 ml). Mieszanie kontynuowano przez 1 godzinę i w tym czasie mieszanina powoli osiągnęła temperaturę otoczenia. Następnie usunięto THF pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w wodzie (10 ml), pH nastawiono na 10-11 przez dodanie 5N roztworu wodorotlenku sodu i wyekstrahowano octanem etylu
PL 200 860 B1 (3 x 10 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)tiofeno-2-sulfonoamid. Czysty materiał otrzymano na drodze rekrystalizacji z mieszaniny heksany/octan acetylu (110 mg, wydajność 34%, temperatura topnienia 125-127°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 10
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(3-izoksazolilo)-tiofeno-2-sulfonoamid
Do zawiesiny wodorku sodu (60% dyspersja w oleju mineralnym, 90 mg, 2,2 mmola w suchym THF) dodano roztworu 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu (177 mg, 1,0 mmol). Po mieszaniu w temperaturze 0-5°C przez 5 minut mieszaninę reakcyjną ogrzewano przez 10 minut w temperaturze pokojowej w celu zakończenia reakcji. Następnie mieszaninę reakcyjną ochłodzono ponownie do 0°C i dodawano powoli chlorku 5-(3-izoksazolilo)tiofeno-2-sulfonylu (273 mg, 1,1 mmola), który rozpuszczono w suchym THF (2 ml). Mieszanie kontynuowano przez 1 godzinę i w czasie tego okresu czasu mieszanina reakcyjna osiągnęła powoli temperaturę otoczenia. Następnie usunięto THF pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w wodzie (10 ml), pH nastawiono na 2-3 z użyciem stężonego HCl i wyekstrahowano chlorkiem metylenu (3 x 10 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(3-izoksazolilo)tiofeno-2-sulfonoamid. Czysty materiał otrzymano na drodze rekrystalizacji z mieszaniny heksany/octan etylu (160 mg, wydajność 41%, temperatura topnienia 120-123°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 11
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoamid otrzymano z wydajnością 73% z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu i chlorku 2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonylu w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10. Produkt oczyszczano drogą krystalizacji z mieszaniny octan etylu/heksany i otrzymano krystaliczną substancję stałą o temperaturze topnienia 198-200°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 12
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karboksylo)tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoamid (przykład 11) (1,5 g, 3,95 mmola) rozpuszczono w metanolu (10 ml), a następnie dodano pastylek wodorotlenku sodu (1 g, 25 mmola) i kilka kropel wody. Otrzymany roztwór mieszano przez 16 godzin w temperaturze otoczenia, metanol usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozcieńczono wodą i wyekstrahowano octanem etylu (2 x 10 ml). Warstwę wodną zakwaszono (pH 2) stężonym kwasem chlorowodorowym i wyekstrahowano octanem etylu (2 x 60 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad bezwodnym siarczanem magnezu i przesączono. Po usunięciu rozpuszczalnika otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbometoksy)tiofeno-3-sulfonoamid (1,2 g, wydajność 82%), który oczyszczono drogą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym z użyciem octanu etylu jako eluenta (temperatura topnienia 188-194°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 13
N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)-5-fenylotiofeno-2-sulfonoamid
A. N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)-5-bromotiofeno-2-sulfonoamid
Roztwór chlorku 5-bromotiofeno-2-sulfonylu (2,75 g, 10 mmoli) i 5-amino-3,4-dimetyloizoksazolu (1,07 g, 9,57 mmola) w pirydynie zawierającej katalityczną ilość 4-dimetyloaminopirydyny (DMAP, 10 mg) mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny. Następnie roztwór ogrzewano w temperaturze 50°C przez dalsze 1,5 godziny doprowadzając reakcję do końca, co zostało potwierdzone metodą chromatografii TLC. Następnie usunięto pirydynę pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość po ekstrakcji octanem etylu przemyto 1N roztworem HCl (2 x 25 ml), wodą (1 x 25 ml) i solanką (1 x 25 ml) i wysuszono nad siarczanem magnezu. Po odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano gęstą brązową żywicowatą substancję, którą poddano chromatografii rzutowej. W wyniku wymycia mieszaniną 3% metanol/heksany otrzymano 246 mg (10%) czystego sulfonoamidu.
B. N-(Metoksyetoksymetylo)-N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-5-bromotiofeno-2-sulfonoamid
Do wodorku sodu (121 mg, 60% dyspersja w oleju, 3 mmole) w suchym THF (1 ml) dodano N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-5-bromotiofeno-2-sulfonoamidu (680 mg, 2 mmole) w suchym THF (2 ml). Otrzymaną zawiesinę ochłodzono do temperatury 0°C i wkroplono chlorek metoksyetoksymetylu (334 mg, 2,68 mmola) za pomocą strzykawki. Roztwór ogrzano do temperatury pokojowej i mieszanie kontynuowano przez noc. Po odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano olej, który wyekstrahowano
PL 200 860 B1 octanem etylu, przemyto solanką, wysuszono nad siarczanem magnezu i odparowano. W wyniku chromatografii rzutowej pozostałości na żelu krzemionkowym z użyciem mieszaniny 10-15% octan etylu/heksany otrzymano 480 mg bezbarwnego oleju (wydajność 56%).
C. N-(Metoksyetoksymetylo)-N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-5-fenylotiofeno-2-sulfonoamid
Do roztworu N-(metoksyetoksymetylo)-N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-5-bromotiofeno-2-sulfonoamidu (200 mg, 0,47 mmola) i tetrakis(trifenylofosfina)palladu(0) (23 mg, 0,02 mmola) w suchym benzenie (4 ml) w atmosferze argonu dodano węglanu sodu (2 ml 2M roztworu wodnego), a następnie kwasu fenyloboronowego (86 mg, 0,71 mmola) w 2 ml 95% etanolu. Mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 12 godzin, rozcieńczono 5 ml wody i wyekstrahowano z użyciem octanu etylu (3 x 25 ml). Połączone ekstrakty organiczne przemyto solanką (1 x 25 ml), wysuszono i odparowano. Pozostałość poddano chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem mieszaniny 25% octan etylu/heksany i otrzymano 123 mg (wydajność 62%) sulfonoamidu w postaci bezbarwnej żywicowatej substancji.
D. N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)-5-fenylotiofeno-2-sulfonoamid
Do roztworu N-(metoksyetoksymetylo)-N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-5-fenylotiofeno-2-sulfonoamidu (100 mg, 0,24 mmola) w 3 ml 95% etanolu dodano HCl (3 ml 3N wodnego roztworu) i otrzymaną mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 6 godzin. Następnie mieszaninę zatężono, rozcieńczono 5 ml wody, zobojętniono nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu i zakwaszono do pH 4 z użyciem lodowatego kwasu octowego. Mieszaninę reakcyjną wyekstrahowano octanem etylu (2 x 25 ml), a połączone ekstrakty organiczne przemyto solanką (1 x 1 ml), wysuszono i odparowano. Pozostałość poddano chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem mieszaniny 2% MeOH/CHCh, po czym dalej oczyszczano drogą HPLC z układem faz odwróconych i otrzymano 33,4 mg (wydajność 42%) czystego sulfonoamidu w postaci białego proszku o temperaturze topnienia 176-178°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 14
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(4-etylofenylo)tiofeno-2-sulfonoamid
A. N-(5-Bromotiofeno-2-sulfonylo)pirol
Wodorek sodu (60% dyspersja olejowa, 191 mg, 4,78 mmola) przeprowadzono w zawiesinę w suchym tetrahydrofuranie (2 ml) i otrzymaną mętną zawiesinę ochłodzono do temperatury 0°C w łaźni z lodem. Następnie w ciągu 10 minut wkroplono pirol (385 mg, 5,75 mmola) w suchym tetrahydrofuranie (2 ml). Po usunięciu łaźni z lodem roztwór mieszano w temperaturze pokojowej do zaprzestania wydzielania się gazu (15 minut), po czym przez rurkę stalową wkroplono chlorek 5-bromotiofeno-2-sulfonylu (1,0 g, 3,82 mmola), który został wcześniej rozpuszczony w tetrahydrofuranie (4,0 ml). Po mieszaniu przez 1 godzinę w temperaturze pokojowej mieszaninę przesączono przez Celite. Warstwę filtracyjną przemyto tetrahydrofuranem, przesącz odparowano i otrzymano jako pozostałość jasnobrązową substancję stałą, którą rekrystalizowano z metanolu i otrzymano sulfonoamid (821 mg, wydajność 74%) w postaci białego proszku.
B. Kwas 4-etylofenyloboronowy
Roztwór 1-bromo-4-etylobenzenu (2,0 g, 11 mmoli) w suchym eterze (5 ml) wkroplono do opiłków magnezowych (311 g, 13 mmola), które zawieszono przedtem w suchym eterze. Po zakończeniu dodawania zawiesinę ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 15 minut, w którym to czasie przereagował praktycznie cały magnez. Następnie roztwór dodano do boranu trimetylu (1,12 g, 11 mmoli), uprzednio rozpuszczonego w eterze (5 ml), w temperaturze -78°C, ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez 90 minut. Reakcję przerwano przez dodanie 10% wodnego roztworu HCl (2 ml), a roztwór wyekstrahowano eterem. Połączone ekstrakty eterowe wyekstrahowano z użyciem 1M roztworu NaOH (2 x 20 ml), ekstrakty wodne zakwaszono rozcieńczonym HCl do pH 2 i wyekstrahowano eterem (2 x 25 ml). Otrzymane połączone ekstrakty eterowe przemyto jeden raz wodą (10 ml), wysuszono i odparowano, w wyniku czego otrzymano bezbarwną substancję stałą o temperaturze topnienia 138-140°C (676 mg, wydajność 38%).
C. N-[5-(4-Etylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirol
N-[5-(4-Etylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirol otrzymano z kwasu 4-etylofenyloboronowego i N-(5-bromotiofenosulfonylo)pirolu w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 13C. Produkt oczyszczono drogą chromatografii kolumnowej z użyciem mieszaniny 10% octan etylu/heksany i otrzymano czysty sulfonoamid w postaci brunatnej substancji stałej (wydajność 81%).
PL 200 860 B1
D. 5-Chlorosulfonylo-2-(4-etylofenylo)tiofen
Roztwór N-[5-(4-etylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirolu (100 mg, 0,32 mmola) i 6N roztwór wodorotlenku sodu (1 ml) w metanolu (1,5 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez około 6 godzin. W wyniku odparowania rozpuszczalników i wysuszenia pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymano olej. Do tego oleju dodano tlenochlorku fosforu (258 ml, 2,52 mmola) i pentachlorku fosforu (131 mg, 0,63 mmola) i otrzymaną brązową zawiesinę ogrzewano w temperaturze 50°C przez 3 godziny. Otrzymany klarowny brązowy roztwór dodano ostrożnie do około 20 ml pokruszonego lodu, a następnie wyekstrahowano octanem etylu (3 x 25 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto solanką (2 x 5 ml), wysuszono (MgSO4) i odparowano do oleistej pozostałości. W wyniku chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem mieszaniny 2% octan etylu/heksany otrzymano (53 mg, wydajność 59%) czysty chlorek sulfonylu w postaci bladożółtego oleju.
E. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(4-etylofenylo) tiofeno-2-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(4-etylofenylo)tiofeno-2-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10. W wyniku reakcji 5-chlorosulfonylo-2-(4-etylofenylo)tiofenu (47,1 mg, 11,16 mmola) z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem (29 mg, 0,16 mmola) otrzymano po chromatografii rzutowej z użyciem mieszaniny 10% MeOH/CHCh jasnobrązową substancję stałą (46 mg, wydajność 66%) o temperaturze topnienia 172-175°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 15
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-4-fenyloetylotiofeno-2-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-4-fenyloetylotiofeno-2-sulfonoamid otrzymano z wydajnością 32% z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu i chlorku 4-fenetylo-2-tiofenosulfonylu w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10. Produkt oczyszczono drogą chromatografii HPLC (5% CH3CN do 100% CH3CN w ciągu 30 minut) i otrzymano żywicowatą substancję.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 16
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[N-(3-karboksyfenyloaminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid
Do roztworu N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(karbonylo)tiofeno-3-sulfonoamidu (przykład preparatywny 12) (1 g, 2,27 mmola w suchym THF (20 ml)) dodano kolejno E1N (2,27 ml, 16 mmoli), 3-aminobenzoesanu etylu (836 ml, 5,44 mmola) i trimeru chlorku fosfonitrylowego (1,89 g, 5,44 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, a następnie ochłodzono. W celu przerwania reakcji dodano wodę (5 ml), otrzymany roztwór zatężono z użyciem wyparki rotacyjnej, a pozostałość rozcieńczono za pomocą EtOAc i przemyto za pomocą 2N roztworu HCl (2 x 150 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), materiał stały odsączono, a przesącz zatężono. Pozostałość potraktowano 1N roztworem NaOH (200 ml) i mieszano przez 15 minut w temperaturze 0°C. Następnie mieszaninę reakcyjną zakwaszono stężonym HCl do pH około 1. Otrzymany żółty osad odsączono i rekrystalizowano z mieszaniny CH3CN/H2O, w wyniku czego otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[N-(3-karboksyfenylo)aminokarbonylo]tiofeno-3-sulfonoamid (153 mg, wydajność 11,6%) w postaci żółtawego proszku o temperaturze topnienia 183-185°C.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 17
N-(4-Bromo-5-metylo-3-izoksazolilo)-5-(4-metylofenylo)tiofeno-2-sulfonoamid
A. N-[5-(4-Metylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirol
N-[5-(4-Metylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirol wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 13C z kwasu 4-metylofenyloboronowego i N-(5-bromotiofenosulfonylo)pirolu. W wyniku oczyszczania drogą chromatografii kolumnowej z użyciem mieszaniny 2% octan etylu/heksany otrzymano N-[5-(4-metylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirol w postaci jasnożółtej substancji stałej (wydajność 77%).
B. 2-Chlorosulfonylo-5-(4-metylofenylo)tiofen
2-Chlorosulfonylo-5-(4-metylofenylo)tiofen wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 14D z N-[5-(4-metylofenylo)tiofeno-2-sulfonylo]pirolu. W wyniku oczyszczania drogą chromatografii kolumnowej z użyciem mieszaniny 2% octan etylu/heksany otrzymano 2-chlorosulfonylo-5-(4-metylofenylo)tiofen w postaci jasnożółtego proszku (wydajność 61%).
C. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(4-metylofenylo)tiofeno-2-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(4-metylofenylo)tiofeno-2-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10. W wyniku reakcji 2-chlorosulfonylo-5-(4-metylofenylo)tiofenu (100 mg, 0,37 mmola) z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem (65 mg, 0,37 mmola) po chromatografii kolumnowej z użyciem mieszaniny 10% MeOH/CHCh otrzymano 96 mg produktu końcowego w postaci jasnożółtej substancji stałej (wydajność 63%, temperatura topnienia 175°C).
PL 200 860 B1
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 18
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(benzyloksymetylo)tiofeno-2-sulfonoamid
A. 2-(Benzyloksymetylo)tiofen
Do roztworu 2-tiofenometanolu (2,0 g, 0,18 mmola) w THF (20 ml) w temperaturze -40°C dodano wodorku sodu (0,41 mg, 20 mmoli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze -40°C przez 25 minut, a następnie dodano czystego bromku benzylu za pomocą strzykawki. Roztwór mieszano w temperaturze -40°C przez pół godziny, a następnie w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Następnie odparowano THF i na pozostałość podziałano eterem (około 50 ml). Roztwór organiczny przemyto wodą (1 x 10 ml), solanką (1 x 10 ml) i wysuszono nad MgSO4. W wyniku odparowania rozpuszczalników otrzymano olej, który oczyszczono drogą chromatografii kolumnowej z użyciem mieszaniny 1% eter/heksany jako eluenta i otrzymano 2,6 g tiofenu w postaci jasnożółtego oleju (wydajność 78%).
B. 2-Chlorosulfonylo-5-(benzyloksymetylo)tiofen
2-Chlorosulfonylo-5-(benzyloksymetylo)tiofen otrzymano z 2-(benzyloksymetylo)tiofenu (1,0 g, 5,25 mmola) w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 17A. W wyniku oczyszczania drogą chromatografii kolumnowej z użyciem mieszaniny 2,5% octan etylu/heksany jako eluenta otrzymano 520 mg czystego tiofenu w postaci jasnobrązowego oleju (wydajność 32%).
C. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(benzyloksymetylo)tiofeno-2-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-5-(benzyloksymetylo)tiofeno-2-sulfonoamid otrzymano z 2-chlorosulfonylo-5-(benzyloksymetylo)tiofenu (520 mg, 1,72 mmola) i 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu (319 mg, 1,8 mmola) w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10. W wyniku oczyszczania drogą chromatografii kolumnowej z użyciem mięszaniny 10% MeOH/CHCh jako eluenta otrzymano 238 mg czystego N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazollio)-5-(benzyloksymetylo)tiofenno-2-sulfonoamidu w postaci brązowej półstałej substancji (wydajność 31%, temperatura topnienia 92°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 19
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-[3,4-(metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonoamid
A. Chlorek 3-bromotiofeno-2-sulfonylu
Kwas chlorosulfonowy (20 ml, 300 mmoli) dodano do roztworu 3-bromotiofenu (8,15 g, 50 mmoli) w chlorku metylenu (50 ml) w temperaturze -78°C przez 20 minut. Po zakończeniu dodawania usunięto łaźnię chłodzącą i mieszanie kontynuowano przez 1 godzinę w temperaturze otoczenia. Następnie mieszaninę reakcyjną ostrożnie wkroplono do pokruszonego lodu (100 g) i wyekstrahowano chlorkiem metylenu (2 x 100 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad MgSO4 i odparowano. Surowy produkt oczyszczono drogą chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem heksanu jako eluenta i otrzymano chlorek 3-bromotiofeno-2-sulfonylu (4 g, wydajność 30%) i chlorek 4-bromotiofeno-2-sulfonylu (200 mg, wydajność < 1%).
B. N-(3-Bromotiofeno-2-sulfonylo)pirol
N-(3-Bromotiofeno-2-sulfonylo)pirol wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 14A na drodze reakcji chlorku 3-bromotiofeno-2-sulfonylu z pirolem (w ciągu 16 godzin). N-(3-Bromotiofeno-2-sulfonylo)pirol otrzymano z wydajnością 54%.
C. N-{[3-(3,4-Metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonylo}pirol
N-{[3-(3,4-Metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonylo}pirol wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 13C z kwasu 3,4-metylenodioksyfenyloboronowego i N-(3-bromotiofeno-2-sulfonylo)pirolu. Surowy produkt oczyszczono drogą chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem 2% EtOAc w heksanie jako eluenta i otrzymano N-{[3-(3,4-metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonylo}pirol z wydajnością 90%.
D. 2-Chlorosulfonylo-3-[3,4-(metylenodioksy)fenylo]tiofen
2-Chlorosulfonylo-3-[3,4-(metylenodioksy)fenylo]tiofen wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 18B z N-{[3-(3,4-metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonylo}pirolu na drodze hydrolizy zasadowej sulfonoamidu do sulfonianu sodowego (wydajność 100%), a następnie przekształcenia soli w odpowiedni chlorek sulfonylu z otrzymaniem produktu końcowego z wydajnością 34%.
E. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-[3,4-(metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazoillo)-3-[3,4-(metylenodioksy)fenylo]tiofeno-2-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 9 na drodze reakcji 2-chlorosulfonyloPL 200 860 B1
-3-[3,4-(metylenodioksy)fenylo]tiofenu z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem (wydajność 60%, temperatura topnienia 183-186°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 20
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(2-chloro-3.4-metylenodioksy)fenoksymetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
A. N-{2-[(3,4-Metylenodioksy)fenoksymetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol
W trakcie mieszania do roztworu 3,4-metylenodioksyfenolu (0,607 g, 4,5 mmola) w suchym DMF (5 ml) w temperaturze 0°C i w atmosferze azotu dodano wodorku sodu (100 mg, 5 mmoli). Następnie mieszaninę reakcyjną pozostawiono do osiągnięcia temperatury pokojowej i mieszanie kontynuowano przez 1 godzinę, po czym mieszaninę ochłodzono do temperatury 0°C i dodano N-[(2-bromometylo)tiofeno-3-sulfonylo]pirolu. Mieszanie kontynuowano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Następnie mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (100 ml), wyekstrahowano octanem etylu (2 x 50 ml) i przemyto 1N roztworem NaOH (2 x 25 ml) usuwając pochodną fenolową. Mieszaninę wysuszono nad MgSO4 i zatężono, w wyniku czego otrzymano N-{2-[(3,4-metylenodioksy) fenoksymetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol, który rekrystalizowano z mieszaniny heksan/EtOAc (1,0 g, wydajność 92%).
B. 3-Chlorosulfonylo-2-[(2-chloro-3,4-metylenodioksy)fenoksymetylo]tiofen
3-Chlorosulfonylo-2-[(2-chloro-3,4-metylenodioksytfenoksymetylo]tiofen wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 15E z N-{2-[(3,4-metylenodioksy)fenoksymetylo]tiofeno3-sulfonylo}pirolu na drodze zasadowej hydrolizy (stosując wodorotlenek potasu w izopropanolu) do sulfonianu potasu, a następnie przekształcenia soli w odpowiedni chlorek sulfonylu z ogólną wydajnością 50%.
C. N-(4-Broreo-3-reetylo-5-izoksazoillo)-2-[-2-chio—>-3,4-metylenodioksy)ter^oksyreetylo]tioteno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazoillo)-2-[(2-chloro-3,4-metylenodioksy)fenoksymetylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 9 na drodze reakcji 3-chlorosulfonylo-2-[(2-chloro-3,4-metylenodioksyfenoksy)metylo]tiofenu z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem (wydajność 47%, temperatura topnienia 152-154°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 21
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[/rans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonoamid
A. 2-{3-[(N-Pirolilo)sulfonylo]tienylometylo}fosfonian dietylu
N-[2-Bromometylo)tiofeno-3-sulfonylo)pirol (0,915 g, 3 mmole) przeprowadzono w zawiesinę w fosforynie trietylu (5 ml) i całość ogrzewano w trakcie mieszania przez 1 godzinę do temperatury 140°C w atmosferze azotu. Nadmiar fosforanu trietylu usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem i otrzymano 0,9 g (wydajność 83%) 2-{3-[(Npirolilo)sulfonylo]tienylometylo}fosfonianu dietylu.
B. N-{2-[trans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol
W trakcie mieszania do roztworu 2-{3-[(N-pirolilo)sulfonylo]tienylometylo}fosfonianu dietylu (900 mg, 2,48 mmola w suchym THF (10 ml) w temperaturze 0°C dodano w dwóch porcjach wodorku sodu (200 mg, 60% dyspersja). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, a następnie dodano piperonalu (600 mg). Mieszanie kontynuowano przez 12 godzin. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (100 ml) i wyekstrahowano chlorkiem metylenu (2 x 50 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad MgSO4, odparowano i pozostałość poddano chromatografii rzutowej na żelu krzemionkowym z użyciem 0,5% octanu etylu w heksanie, w wyniku czego otrzymano N-{2-[/rans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol (750 mg, wydajność 84%).
C. 3-Chlorosulfonylo-2-[t/ans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofen
3-Chlorosulfonylo-2-[/rans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofen wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 15E z N-{2-[trans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirolu na drodze hydrolizy zasadowej (stosując izopropanol i wodorotlenek potasu) do odpowiedniego sulfonianu potasu (100%), a następnie przeprowadzenia soli w odpowiedni chlorek sulfonylu z ogólną wydajnością 31%.
D. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[frans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[t/ans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 9 na drodze reakcji 3-chlorosulfonylo-2-[t/ans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofenu z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem. Surowy produkt oczyszczono drogą chromatografii HPLC (wydajność 33%, temperatura topnienia 147-149°C).
PL 200 860 B1
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 22
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)fenetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
A. N-{2-[3,4-(Metylenodioksy)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol
Roztwór N-{2-[//ans-3,4-(metylenodioksy)cynamylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirolu (przykład preparatywny 21B) (0,6 g, 1,67 mmola) w octanie etylu (15 ml) poddano przez 14 godzin uwodornianiu katalitycznemu pod ciśnieniem 0,38 MPa z użyciem 10% Pd/C (100 mg). Katalizator odsączono, przesącz zatężono i otrzymano N-{2-[3,4-(metylenodioksy)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol (0,55 g, wydajność 91%).
B. 3-Chlorosulfonylo-2-[3,4-(metylenodioksy)fenetylo]tiofen
3-Chlorosulfonylo-2-[3,4-(metylenodioksy)fenetylo]tiofen wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 15E z N-{2-[3,4-(metylenodioksy)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirolu na drodze hydrolizy kwasowej (izopropanol i wodorotlenek potasu) sulfonoamidu do soli potasowej kwasu sulfonowego (wydajność 93%), a następnie przeprowadzenia soli w odpowiedni chlorek sulfonylu (wydajność 42%).
C. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-metylenodioksy)fenetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-metylenodioksy)fenetylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-metylenodioksy)fenetylo]tiofenno-3-sulfonoamid o temperaturze topnienia 180°C (z rozkładem) otrzymano z wydajnością 30% na drodze reakcji 3-chlorosulfonylo-2-[3,4-(metylenodioksy)fenetylo]tiofenu z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem i oczyszczania surowego produktu drogą chromatografii HPLC.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 23
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metylo)(cynamylo)]tiofeno-3-sulfonoamid
A. N-[2-(4-metylo-//ans-styrylo)-3-sulfonylo]pirol
N-[2-(4-Metylo-//ans-styrylo)-3-sulfonylo]pirol wytworzono z wydajnością 30% w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 21B z 3-[(N-pirolilosulfonylo)tien-2-ylo]metylofosfonianu dietylu i 4-metylobenzaldehydu.
B. Chlorek 2-(4-metylo-//ans-styrylo)tiofeno-3-sulfonylu
Chlorek 2-(4-metylo-//ans-styrylo)tiofeno-3-sulfonylu wytworzono z wydajnością 13% w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 15E z N-[2-(4-metylo-//ans-styrylo)-3-sulfonylo]pirolu na drodze hydrolizy zasadowej (stosując etanol i wodorotlenek sodu) do odpowiedniego sulfonianu sodu, a następnie przeprowadzenia soli w odpowiedni chlorek sulfonylu.
C. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(4-metylo-//ans-styrylo)tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(4-metylo-//ans-styrylo)tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 10 na drodze reakcji chlorku 2-(4-metylo-//ans-styrylo)tiofeno-3-sulfonylu z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem. Surowy produkt oczyszczono drogą chromatografii HPLC, a następnie krystalizacji z wydajnością 34% (temperatura topnienia 101-105°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 24
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
A. N-{2-[(4-Metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol
N-{2-[(4-Metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol wytworzono z wydajnością 80% w sposób opisany w przykładzie preparatywnym 22A na drodze katalitycznego uwodorniania N-[2-(4-metylo-//ansstyrylo)-3-sulfonylo]pirolu.
B. Chlorek 2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylu
Chlorek 2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylu wytworzono z wydajnością 51% w sposób opisany w przykładzie preparatywnym 15E z N-{2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirolu na drodze hydrolizy zasadowej (mieszanina KOH/etanol) sulfonoamidu do tej soli potasowej, a następnie przeprowadzenia soli w odpowiedni chlorek sulfonylu.
C. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonoamid wytworzono z wydajnością 52% w sposób opisany w przykładzie preparatywnym 10 z chlorku 2-[(4-metylo)fenetylo]tiofeno-3-sulfonylu i 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolu.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 25
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonoamid
PL 200 860 B1
A. N-{2-[(4-Metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonylo}jpirol
N-{2-[(4-Metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirol wytworzono z wydajnością 81% w sposób opisany w przykładzie preparatywnym 20A na drodze reakcji N-[(2-bromometylo)tiofenno-3-sulfonylo]pirolu z 4-metylofenolem.
B. Chlorek 2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonylu
Chlorek 2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonylu wytworzono z wydajnością 46% w sposób opisany w przykładzie preparatywnym 15E z N-{2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonylo}pirolu na drodze hydrolizy zasadowej NaOH/EtOH, a następnie przeprowadzenia w odpowiedni chlorek sulfonylu.
C. N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazollio))2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofeno-3-sulfonoamid otrzymano z wydajnością 64% w sposób opisany w przykładzie preparatywnym 10 na drodze reakcji 3-chlorosulfonylo-2-[(4-metylofenoksy)metylo]tiofenu z 5-amino-4-bromo-3-metyloizoksazolem (temperatura topnienia 128-130°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 26
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3.4-(metylenodioksy)-6-metylo]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
A. (3,4-Metylenodioksy)-6-metyloanilina
Do roztworu (3,4-metylenodioksy)toluenu (5 ml) w kwasie octowym (20 ml), ochłodzonego w łaźni z zimną wodą, wkroplono kwas azotowy (70%, 5 ml). Mieszaninę mieszano przez 45 minut, a następnie w celu obróbki dodano wody (100 ml), otrzymany żółty osad odsączono i przemyto wodą aż do uzyskania bezbarwnego wodnego przesączu. Żółtą substancję stałą rozpuszczono w EtOAc (250 ml) i wysuszono (MgSO4), a stały osad odsączono. Przesącz poddawano uwodornianiu katalitycznemu (10% Pd/C, 0,1 MPa) w ciągu 12 godzin. Następnie z mieszaniny reakcyjnej odsączono katalizator, a przesącz zatężono z użyciem wyparki rotacyjnej, w wyniku czego otrzymano (3,4-metylenodioksy)-6-metyloanilinę w postaci brązowawo-szarej substancji stałej (5,49 g, wydajność 87%).
B. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 3 z (3,4-metylenodioksy)-6-metyloaniliny. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-metylo]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci żółtej substancji stałej (wydajność 45%, temperatura topnienia 60-62°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 27
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio))2-[3-metoksykarbonylo-2.4.6-trimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
A. 3-Amino-2,4,6-trimetylobenzoesan metylu
3-Amino-2,4,6-trimetylobenzoesan metylu zsyntetyzowano w taki sam sposób jak (3,4-metylenodioksy)-6-metyloanilinę (przykład preparatywny 26).
B. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-metoksykarbonylo-2,4,6-trimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio))2-[3-metokkykarbonylo-2.4.6--rimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 3 z tym, że zastosowano DMF zamiast THF i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 80°C przez 5 godzin. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3-metoksykarbonylo-2,4,6-trimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci białawego proszku (48 mg, wydajność 1%, temperatura topnienia 66-70°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 28
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 5 z chlorku 2,4,6-trimetylo-benzylu i N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazollio)-2-(N-metylo-N,-metoksy)aminokarbonylo-3--iofenosulfono-amidu. Surowy produkt oczyszczono drogą rzutowej chromatografii kolumnowej (eluent: 1% metanol
PL 200 860 B1 w CH2CI2) i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci substancji stałej (wydajność 31%, temperatura topnienia 42-46°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 29
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 3. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4,6-trimetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci żółtawo-brązowawego proszku (410 mg, wydajność 30%, temperatura topnienia 45-48°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 30
N-(3,4-Dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(3.4-DimetyIo-5-izoksazolIio)-2-(2.4-dimefylo)fenyloacefylo-3--iofenosuIfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak opisano w przykładzie preparatywnym 5 z chlorku 2,4-dimetylobenzylu i N-(3,4-dimetylo-5-izoksazalilo)-2-(N-metylo-N'-metoksy)aminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamidu. Surowy produkt oczyszczono drogą rzutowej chromatografii kolumnowej (eluent: 1% metanol w C^Ch) i dalej preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo) fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci półstałej substancji (wydajność 34%).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 31
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 5 z chlorku 2,4-dimetylobenzylu i N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(N-metylo-N'-metoksy)aminokarbonylo-3-tiofenasulfonoamidu. Surowy produkt oczyszczono drogą rzutowej chromatografii kolumnowej (eluent: 1% metanol w C^Ch) i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci substancji stałej (wydajność 52%, temperatura topnienia 48-54°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 32
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 5 z chlorku 2,4-dimetylobenzylu i N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(N-metylo-N'-metoksy)aminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamidu. Surowy produkt oczyszczono drogą rzutowej chromatografii kolumnowej (eluent: 1% metanol w CH2Ch), a następnie preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(4-bromo-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,4-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci substancji stałej (wydajność 28%, temperatura topnienia 58-63°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 33
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,5-dimetylo)fenyloacetyło-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,5-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 5 z chlorku 3,5-dimetylobenzylu i N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(N-metylo-N'-metoksy)aminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamidu. Surowy produkt oczyszczono drogą chromatografii kolumnowej (eluent: 2% metanol w CH2Ch) i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(3,5-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci sub-stancji stałej (wydajność 57%, temperatura topnienia 45-50°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 34
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,5-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,5-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 5 z chlorku 2,5-dimetylobenzylu i N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(N-metylo-N'-metoksy)aminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid. Surowy produkt oczyszczono drogą rzutowej chromatografii kolumnowej (eluent: 2% metanol w CH2C0 i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2,5-dimetylo)fenyloacetylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci substancji stałej (wydajność 33%, temperatura topnienia 72-76°C).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 35
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3.4-(metylenodioksy)-6-(2-acetoksyetylo)fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
A. 2-(3,4-Metylenodioksy)fenylo-1-etanol
PL 200 860 B1
Do roztworu kwasu 2-(3,4-metylenodioksy)fenylooctowego (5 g, 25,75 mmola) w bezwodnym THF (20 ml) w temperaturze 0°C dodano BH3 -THF (40 ml, 1,0 M w THF). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. W celu jej obróbki odparowano THF z użyciem wyparki rotacyjnej, pozostałość potraktowano wodą (100 ml), zakwaszono i wyekstrahowano eterem (2 x 100 ml). W wyniku usunięcia rozpuszczalnika pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymano 2-(3,4-metylenodioksy)fenylo-1-etanol w postaci oleju (4,7 g, wydajność 98%).
B. 1-Acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)fenylo]etan
W trakcie mieszania do roztworu 2-(3,4-metylenodioksy)fenylo-1-etanolu (1,68 g, 10 mmoli) w suchej pirydynie dodano bezwodnika octowego i otrzymaną mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 80°C przez 1 godzinę. Następnie mieszaninę reakcyjną wlano do lodowatej wody i wyekstrahowano eterem (2 x 75 ml). Połączone ekstrakty eterowe przemyto wodą (2 x 50 ml), 5% HCl (2 x 50 ml), a następnie 5% NaHCO3 (2 x 50 ml). Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu i usunięto rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymano 1-acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)fenylo]etan w postaci substancji stałej (1,7 g, wydajność 81%).
C. 1 -Acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)-6-nitrofenylo]etan
W trakcie mieszania do roztworu 1-acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)fenylo]etanu (1,7 g, 8,09 mmola) w kwasie octowym (10 ml) wkroplono stężony HNO3 (4,5 ml). Całość mieszano w temperaturze pokojowej przez 30 minut, a następnie wlano do wody (100 ml). Strącony osad odsączono, przemyto wodą i wysuszono pod wysoka próżnią, w wyniku czego otrzymano 1-acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)-6-nitrofenylo]etan (1,8 g, wydajność 88%).
D. 1-Acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)-6-aminofenylo]etan
Roztwór 1-acet(^l^;^'^-;^-[(:^.'^-rm^tt^le3nc^c^i(^l^i^s^))f^-ni-trofenylo]etanu (0,8 g, 3,13 mmola) w octanie etylu (25 ml) poddawano w ciągu 30 minut uwodornianiu katalitycznemu pod ciśnieniem 0,34 MPa stosując 10% pallad na węglu (100 mg). Następnie katalizator odsączono, a rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i otrzymano 1-acetoksy-2-[(3,4-metylenodioksy)-6-aminofenylo]etan w postaci substancji stałej (0,69 g, wydajność 98%).
E. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazoillo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-(2-acetoksyetylo)]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollioC)2-[3,4--metylenodiokky))6--2-acetoksyetyloC]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przykładzie preparatywnym 16. Surowy produkt oczyszczono drogą preparatywnej chromatografii HPLC i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-[3,4-(metylenodioksy)-6-(2-acetoksyetylo)]fenyloaminokarbonylo-3-tiofenosulfonoamid w postaci matowo żółtego proszku (wydajność 12%, temperatura topnienia 7882°C).
P r z y k ł a d 36
N-(2-Acetylo-4.6-dimetylofenylo--3-(((4-chlo ro-3-m etylo-5-izoksazollio)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid
A. 2'-Amino-3',5'-dimetyloacetofenon
Do roztworu BCh w dichlorometanie (1,0 M, 25 ml) w temperaturze 0°C powoli dodano 2,4-dimetyloaniliny (3,03 g, 25 mmoli) w 1,2-dichloroetanie (25 ml). Następnie wkroplono w temperaturze 0°C acetonitryl (25 ml). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w łaźni w temperaturze 100°C przez 2 dni z powolnym stałym przepływem azotu w celu usunięcia niskowrzącego dichlorometanu. Mieszaninę następnie ochłodzono do temperatury 0°C, reakcję przerwano za pomocą 2N roztworu HCl (około 25 ml) i ponownie ogrzewano w temperaturze 80°C do czasu utworzenia jednorodnego roztworu (około 20 minut), po czym pozostawiono ją do ochłodzenia się do temperatury pokojowej i rozdzielono dwie warstwy. Warstwę wodną alkalizowano wodorowęglanem sodu aż do widocznego braku dalszego wydzielania się gazu i strącania osadu. Następnie mieszaninę wyekstrahowano chloroformem (około 30 ml), a warstwy organiczne połączono i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w octanie etylu (50 ml) i przemyto roztwór za pomocą 1N roztworu NaOH (40 ml). Następnie warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), materiał stały odsączono, a przesącz zatężono. Oleistą pozostałość rozpuszczono w eterze etylowym (około 5 ml) i pozostawiono na 24 godziny w temperaturze pokojowej. Otrzymany żółty osad odsączono i otrzymano 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenon (1,3 g, wydajność 30%).
B. N-(2-Acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid
PL 200 860 B1
Do roztworu 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenonu (1,9 g, 11,66 mmola) w dichlorometanie (20 ml) dodano w temperaturze pokojowej chlorku N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-2-tiofenokarbonylu (przykład preparatywny 48) (1 g, 2,86 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 10 godzin, w czasie których utworzyło się dużo żółtego osadu. Następnie mieszaninę reakcyjną zatężono, a pozostałość rozcieńczono octanem etylu (50 ml) i przemyto za pomocą 1N roztworu HCl (50 ml). Warstwę organiczną zatężono, a pozostałość rozpuszczono w metanolu (30 ml) i dodano stężonego HCl (15 ml). Z kolei mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin przez 2 godziny, po czym ochłodzono ją do temperatury pokojowej, rozcieńczono octanem etylu (200 ml) i przemyto wodą (2 x 200 ml). Warstwę organiczną oddzielono, wysuszono (MgSO4), materiał stały odsączono, a przesącz zatężono. Następnie pozostałość oczyszczono drogą chromatografii HPLC z układem faz odwróconych i otrzymano N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid (580 mg, wydajność 43%).
P r z y k ł a d 37
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2,4-dimetylo-6-propionylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
A. 2'-Amino-3',5'-dimetylopropiofenon
2'-Amino-3',5'-dimetylopropiofenon zsyntetyzowano w taki sam sposób jak 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenon (przykład 36) z tym, że zamiast acetonitrylu zastosowano propionitryl.
B. 3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2,4-dimetylo-5-propionylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2,4-dimetylo-5-propionylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid (przykład 36) z tym, że zamiast 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenonu zastosowano 2'-amino-3',5'-dimetylopropiofenon.
P r z y k ł a d 38
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio)a mino)sulfony lo)-N-(2-izobutyrylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
A. 2'-Amino-3',5'-dimetylo-2-metylopropiofenon
2'-Amino-3',5'-dimetylo-2-metylopropiofenon zsyntetyzowano w taki sam sposób jak w przypadku 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenonu (przykład 36) z tym, że zamiast acetonitrylu zastosowano izobutyronitryl.
B. 3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-izobutyrylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio)amino)sulfonylo)-N-(2-izobutyrylo-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid (przykład 36) z tym, że zamiast 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenonu zastosowano 2'-amino-3',5'-dimetylo-2-metylopropiofenon.
P r z y k ł a d 39
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
A. Keton cykloheksylo-2-amino-3,5-dimetylofenylowy
Cykloheksylo-2-amino-3,5-dimetyloacetofenon zsyntetyzowano w taki sam sposób jak 2'-amino3',5'-dimetyloacetofenon (przykład 36) z tym, że zamiast acetonitrylu stosowano cyjanek cykloheksylu.
B. 3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid (przykład 36) z tym, że zamiast 2'-amino-3',5' -dimetyloacetofenonu zastosowano 2-amino-3,5-dimetylofenyloketon.
P r z y k ł a d 40
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cyklopropylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
A. Keton cykloheksylo-2-amino-3,5-dimetylofenylowy
PL 200 860 B1
Keton cykloheksylo-2-amino-3,5-dimetylofenylowy zsyntetyzowano w taki sam sposób jak 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenon (przykład 36) z tym, że zamiast acetonitrylu zastosowano cyjanek cyklopropylu.
B. 3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cyklopropylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
3-(((4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cyklopropylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid (przykład 36) z tym, że zamiast 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenonu zastosowano keton cyklopropylo-2-amino-3,5-dimetylofenylowy.
P r z y k ł a d 41
N-(2-Benzoilo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazoillo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid
A. Keton 2-amino-3,5-dimetylofenylowo-fenylowy
Keton 2-amino-3,5-dimetylofenylowo-fenylowy zsyntetyzowano w taki sam sposób jak 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenon (przykład 36) z tym, że zamiast acetonitrylu zastosowano benzonitryl.
B. N-(2-Benzoilo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid
N-(2-Benzoilo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-c łlk)ro^^mr^ey/k)-^-b^c^l^;^^2^oilk))^minio)sul1^onylo)-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid (przykład 36) z tym, że zamiast 2'-amino-3',5'-dimetyloacetofenonu zastosowano keton 2-amino-3,5-dimetylofenylowo-fenylowy.
P r z y k ł a d 42
N-(2-Acetyle-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamid
A. Kwas N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylowy
Do roztworu kwasu N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksylowego (6 g, 18,60 mmola) w bezwodnym tetrahydrofuranie (240 ml) w temperaturze -78°C w atmosferze azotu dodano n-BuLi (2,5M w heksanie, 30 ml, 74,4 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w tej temperaturze przez 2 godziny, a następnie dodano jodometanu (6,6 g, 74,4 mmola). Mieszaninę reakcyjną wylano na pokruszony lód i pozostawiono do ogrzania się do temperatury pokojowej. Po zakwaszeniu stężonym HCl do pH około 1 mieszaninę wyekstrahowano octanem etylu (2 x 200 ml). Warstwy organiczne połączono, wysuszono (MgSO4), materiał stały odsączono, a przesącz zatężono, w wyniku czego otrzymano kwas N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylowy i materiał wyjściowy w stosunku około 2:1 (łączna waga 8,5 g).
B. Kwas N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylowy
Do roztworu mieszaniny produktów z przykładu 42A (8,5 g) w THF (150 ml) dodano kolejno diizopropyloetyloaminy (9,62 g, 74,4 mmola) i eteru bromometylowo-metylowego (90%, 7,75 g, 55,80 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 10 godzin, a następnie dodano morfoliny (4,6 g, 55,80 mmola) w celu usunięcia nadmiaru eteru bromometylowo-metylowego. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez dalsze 30 minut, po czym mieszaninę rozcieńczono octanem etylu (150 ml) i przemyto 1N roztworem HCl (200 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4), substancje stałe odsączono, a przesącz zatężono. Pozostałość poddano chromatografii (10% octan etylu w heksanach) i otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylan metoksymetylu. Następnie karboksylan poddano hydrolizie z użyciem 1N roztworu NaOH i otrzymano odpowiedni kwas karboksylowy (3,5 g).
C. Chlorek kwasu N-(4-chloco-3-metylo-5-)zoksazollioC)N-metoksymetyło-3-sιJllamoiio-5-metylo-2-tiofenokarboksylowego
Chlorek kwasu N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylowego zsyntetyzowano w taki sam sposób jak chlorek kwasu N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksylowego (przykład preparatywny 48) z tym, że zamiast kwasu N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksy-metylo-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksylowego użyto kwas N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylowy.
D. N((2-Acetylo-4,6-dimetylofenylo--3((((4-chlo-o-3-metylo-5-iooSszoolilo)amico)su0onylo--5-metylo-2-tiofenokarboksyamid
PL 200 860 B1
N-(2-Acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak N-(2-acetylo-4.6-dimetylofenylo)-3-(((4--chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamid (przykład 36) z tym, że zamiast chlorku kwasu N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksylowego zastosowano chlorek kwasu N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-5-metylo-2-tiofenokarboksylowego.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 43
3-(((4-Chll3i^(^-:^-rm^t\^lo-i^-i,^ok;3azolllo)amino)sulfonylo)-N-(2-hydroksyetanoimidollo)-4.6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid
Do roztworu N-(2-acetylo-4.6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamidu (przykład 36) (50 mg. 0,11 mmola) w 2N roztworze NaOH (40 ml) i metanolu (4 ml) dodano chlorowodorku hydroksyloaminy (4 g. 57,6 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 60°C przez 3 godziny. a następnie ochłodzono ją do temperatury 0°C i zakwaszono stężonym HCl do pH 1-2. Otrzymany biały osad odsączono. przemyto rozcieńczonym kwasem i wysuszono drogą liofilizacji. w wyniku czego otrzymano 3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-hydroksyetanoimidoilo)-4.6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid (45 mg. wydajność 87%).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 44
Węglan 3-(((3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tienylo)karbonylo)amino)-2.4.6-trimetylofenylowo-metylowy
Do roztworu N2-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-(3-hydroksy-2.4.6-trimetylofenylo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksyamidu (przykład preparatywny 49) (238 mg. 0.524 mmola) w bezwodnym DMF w temperaturze 0°C dodano tert-butanolanu potasu (177 mg. 1.57 mmola). Po mieszaniu przez 30 minut mieszaniny reakcyjnej w tej temperaturze dodano chloromrówczanu metylu (99.2 mg. 1.05 mmola). Następnie mieszaninę reakcyjną wlano do lodowatego rozcieńczonego kwasu. a otrzymany osad oddzielono i oczyszczono drogą chromatografii HPLC. w wyniku czego otrzymano węglan 3-(((3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazollio-amino)sulfonylo)-2-tienylo)karbonylo)amino)-2.4.6-trimetylofenylowo-metylowy (186 mg. wydajność 70%).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 45
Karbaminian 3-(((3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tienylo)karbonylo)amino)-2.4.6-trimetylofenylu
Do roztworu N2-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-(3-hydroksy-2.4.6-trimetylofenylo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksyamidu (przykład preparatywny 49) (500 mg. 1.05 mmola) w bezwodnym DMF w temperaturze 0°C dodano tert-butanolanu potasu (295 mg. 2.61 mmola). Po mieszaniu przez 10 minut w tej temperaturze do mieszaniny reakcyjnej dodano chloromrówczanu p-nitrofenylu (317 mg. 1.57 mmola). Po mieszaniu przez około 1 minutę na mieszaninę reakcyjną podziałano wodorotlenkiem amonu (8 ml) i mieszanie kontynuowano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Następnie mieszaninę reakcyjną wlano do lodowatego rozcieńczonego kwasu. a otrzymany osad oddzielono i oczyszczono drogą chromatografii HPLC. w wyniku czego otrzymano karbaminian 3-(((3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tienylo)karbonylo)amino)-2.4.6-trimetylofenylu (213 mg. wydajność 42%).
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 46
N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-2-(2-(3-metoksy-2.4.6-trimetylofenylo)acetylo)-3-tiofenosulfonoamid
A. N-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarbonitryl
Roztwór N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksyamidu (5 g. 15.6 mmola) w POCl3 (50 ml) ogrzewano w temperaturze 60°C w ciągu 3 godzin. Następnie mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej. wylano na pokruszony lód (około 250 g) i lodowatą mieszaninę wstrząsano i mieszano do czasu całkowitego stopienia się lodu (przez około dwie godziny). Mieszaninę reakcyjną wyekstrahowano octanem etylu. warstwę organiczną wysuszono (MgSO4). substancje stałe odsączono. a przesącz zątężono i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. w wyniku czego otrzymano N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarbonitryl (4.8 g. wydajność około 100%).
B. Chlorek 3-metoksy-2.4.6-trimetylobenzylu
Chlorek 3-metoksy-2.4.6-trimetylobenzylu zsyntetyzowano w taki sam sposób jak 5-chlorometylo-6-metylobenzo[d][1.3]-dioksol (przykład preparatywny 7) z tym. że zamiast 5-metylobenzo[d][1.3]-dioksolu zastosowano 1-metoksy-2.4.6-trimetylo-benzen.
PL 200 860 B1
C. N-(4-Ch lo ro-3-mety lo-5-izo ksazolilo)-2-(2-(3-meto ksy-2,4,6-trimety lofeny lo)acety lo)-3-tiofe nosulfonoamid
Nt(4tChiorOt3tmetyiOt5t|zoksazoilio-(2t(2t(3tmetoksyt2,4,6ttrlmetyiofenyio-acetyio-t3ttlofenosuit fonoamid zsyntetyzowano w taki sam sposób jak 4tchiorot3tmetyiot5t(2t(2t(6tmetyiobenzo[d][1,3]dlO( ksoit5t|io-acetyio-t3ttlenyiosuifonoamldo-lzoksazoiu (przykład preparatywny 7- z tym, że zamlast NmetoksytN'tmetyiOt3t(4tChiorOt3tmetyiOt5tlzoksazoiliosuifamolio-t2ttlofenokarboksyamldu zastosowano Nt(4tchiorot3tmetyiot5tlzoksazoilio-t3tsuifamoliot2ttlofenokarbonltryi (przykład 5 preparatywny 46A-.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 47
N-(4-Chioro-3-metyio-5-lzoksazoilio)-2-(2-(3-hydroksy-2.4,6-tπmetylofenylo)acetyio)-3-tlofenosuifonoamld
Do roztworu Nt(4tchiorot3tmetyiot5tlzoksazoilio-t2t(2t(3tmetoksyt2,4,6ttrlmetyiofenyio-acetyio-t 3(tlofenosuifonoamldu (przykład preparatywny 46- (50 mg, 0,107 mmoia- w dlchiorometanle (20 midodano w temperaturze 0°C BBr3 (1M w dlchiorometanle, 3 mi, 3,0 mmoie-. Otrzymaną mleszanlnę reakcyjną mleszano w temperaturze 0°C przez 1 godzlnę l w temperaturze pokojowej przez 8 godzln, a następnle wyiano ją na pokruszony iód (około 100 g). Mleszanlnę wodną mleszano do całkowltego stoplenla slę iodu, a następnle wyekstrahowano ją dlchiorometanem (2 x 100 mi-. Warstwy organlczne połączono l zatężono, a pozostałość oczyszczono drogą chromatografll HPLC, w wynlku czego otrzymano N-(4-chioro-3-metyio-5-lzoksazoilio)-2-(2-(3-hydroksy-2.4.6--rimetylofenylo)acetylo)-3--iofenosιUfonoamld (47 mg, wydajność 85%-.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 48
Chiorek Nt(4tchiorot3tmetyiOt5tlzoksazoilio-tNtmetoksymetyiOt3tsuifamoliOt2ttlofenokarbonyiu
A. 5tAmlnot4tchiorot3tmetyiolzoksazoi
Do roztworu 5tamlnot3tmetyiolzoksazoiu (9,8 g, 100 mmoil- w chiorku metyienu (200 mi- dodano Ntchiorosukcynlmldu (14,7 g, 110 mmoil- w temperaturze 0°C przez 20 mlnut. Mleszanlnę reakcyjną mleszano przez 2 godzlny w temperaturze pokojowej. W ceiu obróbkl mleszanlnę reakcyjną zatężono l rozdzleiono pomlędzy 1N roztwór NaOH (150 mi- l octan etyiu (400 mi-. Warstwę organlczną przemyto za pomocą 1N roztworu NaOH, wody l soiankl, wysuszono nad MgSO4 l zatężono do brązowej substancjl stałej. W ceiu oczyszczenla produkt strącono ponownle z mleszanlny chioroform/heksan, a następnle rekrystailzowano z mleszanlny octan etyiu/heksan l otrzymano 5tamlnot4( tchiorot3tmetyiolsoksazoi w postacl brązowawej substancjl stałej (5,5 g, wydajność 41%-.
B. 2tKarbometoksyt3t[Nt(4tchiorot3tmetyiolzoksazoit5tlio-]tlofenosuifonoamld
Do zawleslny 60% oiejowej zawleslny wodorku sodu (8,5 g, 0,21 moia- w THF (100 mi- w temperaturze -20°C dodawano w clągu 20 mlnut roztwór 5tamlnot4tchiorot3tmetyiolzoksazoiu (12,4 g, 92,4 mmoia- w bezwodnym THF (65 mi- w atmosferze azotu. Po 10 mlnutach mleszanla dodano przez 15 mlnut roztworu chiorku 2tkarbometoksyt3(tlofenosuifonyiu (22,2 g, 92,4 mmoia- w THF (65 miw temperaturze -20°C. Mleszanlnę reakcyjną mleszano przez 10 mlnut, a następnle przerwano reakcję w tej samej temperaturze dodając wodę (5 mi-. W ceiu obróbkl mleszanlnę reakcyjną wiano do 4N roztworu HCi, a produkt wyekstrahowano octanem etyiu. Połączone warstwy organlczne przemyto wodą, a następnle wyekstrahowano zwlązek w połowle nasyconym roztworem NaHCO3. Połączone roztwory zasadowe odbarwlono węgiem aktywnym, ochłodzono do temperatury 0°C l zakwaszono za pomocą 4N roztworu HCi. Produkt odsączono, przemyto wodą l wysuszono, w wynlku czego otrzymano 2tkarbometoksyt3t[Nt(4tchiorot3tmetyiolzoksazoit5tlio-]tlofenosuifonoamld w postacl blałego proszku (23,4 g, wydajność 75%-.
C. 2-Karbometoksy-3-[N-(4-chior^o-3-metyiolzoksazoi-5-lio-]-N-metoksymetyio]tlofenosuifonoamld
Do roztworu 2tkarbometoksyt3t[Nt(4tchiorot3tmetyiolzoksazoit5tlio-]tlofenosuifonoamldu (3,3 g,
10,0 mmoia- w THF (50 mi- dodano w temperaturze 0°C dllzopropyioetyioamlny (1,9 g, 15,0 mmoia-, a następnle eteru bromometyiowo-metyiowego (1,5 g, 12,0 mmoia-. Mleszanlnę reakcyjną mleszano przez noc w temperaturze pokojowej. W ceiu obróbkl mleszanlnę reakcyjną zatężono l rozdzleiono pomlędzy wodę l octan etyiu. Warstwę organlczną przemyto wodą l soianką, wysuszono nad MgSO4, zatężono, w wynlku czego otrzymano 2tkarbometoksyt3t[Nt(4tchiorot3tmetyiolzoksazoit5tlio-]tNt metoksymetyio]tlofenosuifonoamld w postacl zleionkawego oieju (3,5 g, wydajność 90%-.
D. 2tKarboksyt3t[Nt(4tchiorot3tmetyiolzoksazoit5tlio-]tNtmetoksymetyio]tlofenosuifonoamld
2tkarbometoksyt3t[N-(4tchiorot3tmetyiolzoksazoit5tlio-]tNtmetoksymetyio]tlofenosuifonoamld (3,0 g,
7,8 mmoia- w mleszanlnle THF (30 mi- l 1N roztworu NaOH (30 mi- mleszano w temperaturze pokojowej przez 3 godzlny, a następnle mleszanlnę reakcyjną rozcleńczono wodą (20 mi- l wyekstrahowano octanem etyiu (5 mi-. Roztwór wodny zakwaszono za pomocą 1N roztworu HCi, a następnle wyekstraho46
PL 200 860 B1 wano octanem etylu. Frakcje organiczne przemyto wodą i solanką, wysuszono nad MgSO4 i zatężono, w wyniku czego otrzymano 2-karboksy-3-[N-(4-chloro-3-metyloizoksazolilo-5)]-N-metoksymetylo]tiofenosulfonoamid w postaci oleju (wydajność ilościowa).
E. Chlorek N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoilo-2-tiofenokarbonylu
Do roztworu 2-karboksy-N-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazol-5-ilo)-N-metoksymetylo]tiofenosulfonoamidu (1,5 g, 4,1 mmola) w mieszaninie THF (10 ml) i chloroformie (5 ml) dodano w temperaturze 0°C pirydyny (1 kropla), a następnie 2M roztworu chlorku oksalilu (4,5 ml, 9,0 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez noc, a następnie w celu obróbki zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem usuwając wszystkie składniki lotne. Żądany produkt otrzymano w postaci kleistego oleju, który zestalił się po odstaniu.
P r z y k ł a d p r e p a r a t y w n y 49
N;'-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazoliio)-N-(3-hydroksy-2,4,6-trimetylofenylo))3-SLilfa mo iio-2-tiofenokarboksyamid
A. 3-Acetoksy-2,4,6-trimetyloanilina
Do roztworu 2,4,6-trimetylofenolu (10 g, 73,5 mmola) i trietyloaminy (11,1 g, 110,3 mmola) w octanie etylu (200 ml) wkroplono w temperaturze 0°C chlorek acetylu (7,5 g, 95,6 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc, a następnie przerwano reakcję za pomocą wody, warstwę organiczną przemyto za pomocą 1N roztworu HCl, wysuszono i jak zwykle zatężono. Pozostałość poddano nitrowaniu w temperaturze pokojowej za pomocą 70% HNO3 i stężonego H2SO4. Brązową mieszaninę reakcyjną mieszano przez 1 godzinę i wlano do wody z lodem. Produkt wyekstrahowano octanem etylu, ekstrakt przemyto wodą, wysuszono nad MgSO4 i zatężono, w wyniku czego otrzymano żądany związek nitrowy. Ten związek redukowano w metanolu przez kolejne dodanie chlorku amonu i pyłu cynkowego. Egzotermiczną mieszaninę reakcyjną mieszano energicznie aż do osiągnięcia przez nią ponownie temperatury pokojowej (2 godziny). W celu obróbki surową mieszaninę reakcyjną odfiltrowano, a placek filtracyjny przemyto metanolem. Roztwory metanolowe zatężono, a pozostałość rozdzielono pomiędzy octan etylu i 1N roztwór NaOH. Warstwę organiczną wysuszono nad MgSO4 i zatężono, w wyniku czego otrzymano 3-acetoksy-2,4,6-trimetyloanilinę.
B. N2-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-(3-hydroksy-2,4,6-trimetylofenylo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksyamid
N'-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazollio)-N-(3-hydroksy-2.4.6--rimetylofenylo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksyamid zsyntetyzowano na drodze reakcji powyższej aminy (przykład preparatywny 49A) z produktem z przykładu preparatywnego 48 w THF w temperaturze 0°C. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ogrzania się do temperatury pokojowej, a następnie mieszano przez 2 godziny. W celu obróbki mieszaninę reakcyjną wlano do 0,05N HCl, a produkt wyekstrahowano octanem etylu. Frakcje organiczne przemyto z użyciem 0,05N roztworu HCl, wody, w połowie nasyconego NaHCO3, wody i solanki, wysuszono nad MgSO4 i zatężono. W wyniku oczyszczania drogą chromatografii kolumnowej (krzemionka, mieszanina 40% octan etylu/heksan) otrzymano N2-(4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)-N-(3-hydroksy-2.4.6-trimetylofenylo)-N-metoksymetylo-3-sulfamoiio-2-tiofenokarboksyamid. Roztwór tego karboksyamidu w THF i stężonym HCl mieszano w temperaturze 65-72°C przez 3,5 godziny. W celu obróbki mieszaninę reakcyjną ochłodzono i wlano do wody. Produkt wyekstrahowano octanem etylu, ekstrakt przemyto wodą, solanką, nasyconym roztworem NaHCO3 i solanką, wysuszono nad MgSO4 i zatężono do oleju. Grupa acetoksylowa uległa hydrolizie do odpowiedniej grupy hydroksylowej podczas usuwania grupy zabezpieczającej MOM. N2-(4-Chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)N-(3-hydroksy-2,4,6-trimetylofenylo)-3-sulfamoilo-2-tiofenokarboksyamid otrzymano w postaci substancji stałej (temperatura topnienia 75-78°C, wydajność 54%).
P r z y k ł a d 50
Próby identyfikacji związków, które wykazują aktywność antagonistyczną i/lub agonistyczną względem endoteliny.
Związki, które są potencjalnymi antagonistami endoteliny identyfikuje się badając ich zdolność konkurowania z ET-1 znaczoną 125I pod względem wiązania się z ludzkimi receptorami ETa lub ETb obecnymi na wyizolowanych błonach komórkowych. Skuteczność badanego związku jako antagonisty lub agonisty biologicznej odpowiedzi tkankowej na endotelinę można także określić mierząc jego wpływ na wywoływany przez endotelinę skurcz wyizolowanych pierścieni aorty piersiowej szczura. Zdolność związków do działania jako antagoniści lub agoniści receptorów ETb można ustalić badając
PL 200 860 B1 ich zdolność do hamowania indukowanego przez endotelinę-1 uwalniania prostacykliny z hodowanych bydlęcych komórek śródbłonka aorty.
A. Hamowanie wiązania endoteliny - Test wiązania #1: hamowanie wiązania z receptorami ETa
Zastosowano komórki TE 671 (numer akcesyjny ATCC HTB 139), w których ulegały ekspresji receptory ETa. Komórki te hodowano do konfluencji w kolbach T-175. Komórki z wielu kolb zebrano przez zeskrobywanie, połączono i odwirowano przez 10 minut z prędkością 190 x g. Komórki ponownie przeprowadzono w zawiesinę w buforowanym fosforanem roztworze soli (PBS), zawierającym 10 mM EDTA, stosując homogenizator Tenbroeck. Zawiesinę odwirowano w temperaturze 4°C z prędkością 57800 x g przez 15 minut, pastylkę przeprowadzono w zawiesinę w 5 ml buforu A (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KlU/ml), a następnie zamrożono i jednokrotnie odmrożono. Dodano następnie 5 ml buforu B (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający 10 mM MnCl2 i 0,001% dezoksyrybonukleazy typu 1), zawiesinę mieszano odwracając pojemnik do góry dnem, po czym inkubowano w temperaturze 37°C przez 30 minut. Mieszaninę odwirowano z szybkością 57800 x g, jak opisano wyżej, pastylkę przemyto dwa razy buforem B, po czym przeprowadzono w zawiesinę w buforze C (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KlU/ml), do uzyskania końcowego stężenia proteiny 2 mg/ml i przechowywano w temperaturze -70°C do czasu użycia.
Zawiesinę błon rozcieńczono buforem wiążącym (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający 150 mM NaCI, 5 mM MgCl2, 0,5% Bacitracin) do stężenia 8 μθ/50 μ|. 17:,I-Endotelinę^1 (3000 obrotów na minutę, 50 ml) dodano do 50 μl (A) endoteliny-1 (do wiązania niespecyficznego) do stężenia końcowego 80 nM), (B) buforu wiążącego (do wiązania całkowitego) lub do (C) badanego związku (stężenie końcowe 1 nM do 100 μM). Zawiesinę błon (50 μ!) zawierającą do 8 μg proteiny błon dodano do poszczególnego składnika (A), (B) lub (C). Mieszaniny wstrząsano i inkubowano w temperaturze 4°C przez 16-18 godzin, a następnie wirowano w temperaturze 4°C przez 25 minut z prędkością 2500 x g. Alternatywnie prowadzono inkubację w temperaturze 24°C. W przypadku inkubacji w temperaturze 24°C stężenia IC50 były od 2 do 10 razy wyższe niż w przypadku gdy inkubację prowadzono w temperaturze 4°C. Należy mieć to na względzie porównując stężenia IC50 wśród związków według wynalazku.
Zdekantowano supernatant zawierający niezwiązaną radioaktywność i mierzono radioaktywność pastylki stosując wielostudzienkowy licznik promieniowania gamma Genesys. Stopień hamowania wiązania (D) obliczano według następującego równania:
%D = 100 - (C) (A) x 100 (B)- (A)
Każdą próbę zwykle powtarzano trzykrotnie.
B. Hamowanie wiązania endoteliny - Próba wiązania #2: Hamowanie wiązania z receptorami
ETb.
Komórki COS7 transfekowano DNA kodującym receptor ETb. Otrzymane komórki, w których ulega ekspresji ludzki receptor ETb, hodowano do konfluencji w kolbach T-150. Błony otrzymano w powyżej opisany sposób. Próbę wiązania prowadzono w powyżej opisany sposób stosując preparat błon rozcieńczony buforem wiążącym do stężenia 1 μg/50μI.
W skrócie, opisane wyżej komórki COS7, które transfekowano DNA kodującym receptor ETb i eksprymowały ludzki receptor ETb na swoich powierzchniach, hodowano do konfluencji w kolbach T-175. Komórki z wielu kolb zebrano przez zeskrobywanie, połączono i odwirowano przez 10 minut z prędkością 190 x g. Następnie komórki ponownie przeprowadzono w zawiesinę w buforowanym fosforanem roztworze soli (PBS), zawierającym 10 mM EDTA stosując homogenizator Tenbroeck.
Zawiesinę odwirowano w temperaturze 4°C przez 15 minut z prędkością 57800 x g, pastylkę zawieszano ponownie w 5 ml buforu A (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KlU/ml), a następnie zamrażano i jeden raz odmrażano. Następnie dodano 5 ml buforu B (5 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierajacy 10 mM MnCl2 i 0,001% dezoksyrybonukleazy typu 1), zawiesinę mieszano odwracając pojemnik do góry dnem, a następnie inkubowano w temperaturze 37°C przez 30 minut. Mieszaninę wirowano z prędkością 57800 x g, jak opisano wyżej, pastylkę przemyto dwa razy buforem A, a następnie przeprowadzono w zawiesinę w buforze C (30 mM bufor HEPES, pH 7,4, zawierający aprotyninę (100 KlU/ml) do otrzymania końcowego stężenia proteiny 2 mg/ml.
PL 200 860 B1
Próbę wiązania prowadzono w opisany powyżej sposób stosując rozcieńczony preparat błon z otrzymaniem 1 ug/50 μΙ buforu wiążącego.
C. Próba aktywności względem wywoływanego przez endotelinę skurczu wyizolowanych pierścieni aorty piersiowej szczura
Skuteczność badanego związku jako antagonisty lub agonisty biologicznej odpowiedzi tkankowej na endotelinę określono także mierząc jego wpływ na wywoływany przez endotelinę skurcz wyizolowanych pierścieni aorty piersiowej szczura (patrz, np. Borges i inni (1989) Eur. J. Pharmacol. 165:223-230) lub mierząc zdolność do skurczu tkanki, w przypadku gdy związek jest dodawany samodzielnie.
Badane związki przygotowano jako 100 μΜ roztwory podstawowe. W przypadku, gdy jest to konieczne do zajścia rozpuszczania związki rozpuszcza się najpierw w minimalnej ilości DMSO i rozcieńcza za pomocą 150 mM NaCl. Ze względu na to, że DMSO może powodować relaksację pierścienia aorty, badano roztwory kontrolne o różnych stężeniach DMSO.
Część piersiową aorty dorosłych szczurów wycięto, śródbłonek starto przez ostrożne pocieranie, a następnie pocięto na 3 mm pierścieniowe odcinki. Odcinki zawieszono pod wstępnym obciążeniem 2 g w 10 ml łaźni tkankowej napełnionej roztworem Krebsa-Henseleita, nasyconym mieszaniną 95% O2 i 5% CO2 (118 mM NaCl, 4,7 mM KCl, 1,2 mM MgSO4, 1,2 mM KH2PO4, 25 mM NaHCO3, 2,5 mM CaCl2, 10 mM D-glukozy).
Istnieje powiązanie pomiędzy aktywnością jako antagonisty wywoływanego przez endotelinę skurczu pierścienia aorty piersiowej i aktywnością jako inhibitora wiązania się endoteliny z receptorami endoteliny. pA2 jest liniową funkcją logarytmu IC50.
D. Próba identyfikacji związków, które wykazują aktywność agonistyczną i/lub antagonistyczną względem receptorów ETb.
1. Stymulacja wydzielania się prostacykliny
Ponieważ endotelina-1 stymuluje wydzielanie się prostacykliny z hodowanych bydlęcych komórek śródbłonka aorty, to związki, które wykazują aktywność agonistyczną lub antagonistyczną identyfikuje się na podstawie ich zdolności do hamowania indukowanego endoteliną-1 wydzielania się prostacykliny z takich komórek śródbłonka drogą pomiaru 6-keto PGF1o, w zasadzie w sposób opisany przez Filepa i innych (1991) w Biochem. Biophys. Res. Commun. 177, 171-176.
Bydlęce komórki aorty otrzymano z bydlęcej aorty potraktowanej kolagenazą, posiano na płytkach hodowlanych, hodowano w pożywce 199 uzupełnionej zdezaktywowaną cieplnie 15% surowicą płodu cielęcego, L-glutaminą (2 mM), penicyliną, streptomycyną i fungizonem i prowadzono podhodowle co najmniej cztery razy. Następnie komórki posiano w tej samej pożywce w sześciostudzienkowych płytkach. Osiem godzin przed próbą, po osiągnięciu przez komórki konfluencji, pożywkę wymieniono. Komórki następnie inkubowano z a) samą pożywką, b) pożywką zawierającą endotelinę-1 (10 nM), c) samym badanym związkiem i d) badanym związkiem + endoteliną-1 (10 nM).
Po 15 minutach inkubacji pożywkę usunięto z każdej studzienki płytki i zmierzono stężenia 6-keto PGF1 na drodze bezpośredniej próby immunologicznej. Wytwarzanie prostacykliny obliczono jako różnicę pomiędzy ilością 6-keto PGF1 wydzielonego przez komórki wzbudzone endoteliną-1 i ilością wydzieloną przez identycznie potraktowane komórki niewzbudzone. Związki, które stymulują wydzielanie się 6-keto PGF1 wykazywały aktywność agonistyczną, a związki, które hamują wydzielanie się 6-keto PGF-.. pod wpływem endoteliny-1 wykazywały aktywność antagonistyczną.
2. Hamowanie skurczu wywoływanego przez sarafotoksynę 6c
Sarafotoksyna 6c jest specyficznym antagonistą ETb, która wywołuje skurcz prążków z dna żołądka szczura. Skuteczność badanych związków odnośnie hamowania takiego wywoływanego przez sarafotoksynę 6c skurczu prążków dna żołądka szczura stosuje się jako miarę aktywności antagonistycznej ETb. Dwa wyizolowane prążki z dna żołądka szczura zawieszono przy obciążeniu 1 g w łaźni tkankowej napełnionej roztworem Krebsa-Henseleita zawierającym 10 μΜ cyklo (D-Asp-Pro-D-ValLeu-D-Trp) (BQ-123, opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5114918, Ishikawa i inni), 5 μΜ indometacyny i nasyconym mieszaniną gazów 95% O2/5% CO2. Zmiany naprężenia zmierzono izometrycznie i rejestrowano z użyciem urządzenia Grass Polygraph sprzężonego z przetwornikiem siłowym. Sarafotoksynę 6c dodano kumulatywnie do jednego prążka, natomiast prążek drugi wstępnie inkubowano przez 15 minut wraz z badanym związkiem, po czym dodano skumulowanych dawek sarafotoksyny 6c. Badano wpływ testowanych związków na krzywą stężenie-reakcja w przypadku sarafotoksyny 6c.
PL 200 860 B1
E. Model szczuraz nadciśnieniem wywołanym przez octan dezoksykortykosteronu(DOCA) służący do oceny aktywności in vivo wybranych związków
Wybrane związki według wynalazku przebadano pod kątem ich aktywności z użyciem modelu szczura z nadciśnieniem wywołanym przez octan dezoksykortykosteronu (DOCA). W celu przeprowadzenia tych prób silastykowe implanty elastomeru MDX4-4210, zawierające 47 mg (DOCA) otrzymano zgodnie ze sposobem opisanym przez Ornmsbee'go i innych ((1973) w J. Pharm. Sci. 62-255-257). W skrócie, do implantów z kauczuku silikonowego wprowadzono DOCA w celu osiągnięcia przedłużonego w czasie uwalniania. W celu otrzymania implantów do niespolimeryzowanego kauczuku silikonowego wprowadzono DOCA, dodano katalizatora i odlano mieszaninę w kształt półcylindryczny.
Szczurom Sprague-Dawleya w wieku 7-8 tygodni jednostronnie wycięto nerki przy znieczuleniu z użyciem etaminy i na lewym bocznym brzuchu od strony grzbietowej zwierzęcia umieszczono implant DOCA. Szczury pozostawiono na trzy tygodnie w celu dojścia do równowagi. W czasie dochodzenia do równowagi zwierzętom zapewniono swobodny dostęp do normalnej karmy dla szczurów i do 0,9% roztworu NaCl zamiast wody pitnej. W ciągu 3 tygodni rozwinęło się u szczurów nadciśnienie.
Wszystkich zwierząt użyto w próbach pomiędzy 21 i 30 dniem po operacji chirurgicznej. Średnie ciśnienie krwi tętniczej u tych zwierząt wynosiło 165-200 mm Hg.
Jeden dzień po doświadczeniu po znieczuleniu z użyciem brewitalu w prawej tętnicy udowej umieszczono cewniki do pomiaru ciśnienia krwi, a w prawej żyle udowej cewniki do podawania wybranego związku. Zwierzęta umieszczono w klatce i pozostawiono w celu dojścia do równowagi na minimum 60 minut albo w celu zarejestrowania stałego średniego ciśnienia krwi tętniczej. W tym czasie wybrany związek lub nośnik kontrolny podawano dożylnie w postaci 60-minutowej infuzji lub doustnie przez zgłębnik. Ciśnienie krwi rejestrowano w sposób ciągły przez dalsze 10 godzin.
F. Wpływ podawania dożylnego na wywooywane przez ET-1 reakcć^ presyjne u przytomnych, autonomicznie zablokowanych szczurów - model służący do oceny aktywności in vivo wybranych związków
Szczury Sprague-Dawleya płci męskiej (250-450 g) poddano narkozie (Brevital 50 mg/kg, podawanie dootrzewnowe) i wprowadzono cewnik do tętnicy udowej w celu pomiaru średniego ciśnienia tętniczego (MAP) oraz do żyły udowej w celu dożylnego podawania leków. Zwierzęta umieszczono w klatce i pozostawiono do odzyskania przytomności. Trzydzieści minut później zwierzętom podano blokadę autonomiczną (metyloazotan atropiny, 3 mg/kg, IV, a następnie propranolol, 2 mg/kg, IV). Godzinę później zwierzętom podano nośnik poprzez wstrzyknięcie dawki bolusowej (0,5 ml), a trzydzieści minut później podano dożylnie dawkę bolusową ET-1 (kontrola, 1 ąg/kg). Po dojściu do równowagi po tej prowokacji podawano badane związki w postaci dożylnej dawki bolusowej (0,5 ml), a następnie trzydzieści minut później zwierzęta prowokowano ponownie ET-1. Wyniki przedstawiono jako procentowe hamowanie wywoływanej przez ET-1 reakcji presyjnej po podaniu badanego związku w porównaniu z reakcją presyjną wywoływaną przez kontrolną prowokację ET-1. W niektórych przypadkach trzecią prowokację ET-1 podawano 90 minut po podaniu badanego związku.
G. Wyniki
1. In vitro
Mierzono stężenie IC50 każdego ze związków z powyższych przykładów względem receptorów ETa i ETb. Prawie wszystkie związki mają stężenie IC50 mniejsze niż 10 μΜ względem każdego lub obu receptorów ETa i ETb. Wiele związków ma stężenie IC50 mniejsze niż około 10 μΜ, natomiast inne mają IC50 mniejsze niż około 1 μΜ, a niektóre związki mają IC50 mniejsze niż około 0,1 μΜ. W przypadku pewnej liczby związków wartości IC50 są znacznie mniejsze (10 do 100-krotnie albo więcej) względem receptorów ETa niż względem receptorów ETb, a zatem związki te są selektywne względem receptorów ET). Inne związki są selektywne względem receptorów ETb.
2. In vivo
a. Wybrane związki przebadano z użyciem modelu szczura z nadciśnieniem. Związki te okazały się skuteczne przy obniżaniu ciśnienia krwi.
b. Wybrane związki przebadano z użyciem modelu autonomicznie zablokowanego szczura o normalnym ciśnieniu. Stwierdzono, że związki te wykazują znaczną aktywność zmniejszając ciśnienie o około 30% w ciągu 30 minut już przy dawkach wynoszących 30 mg/kg, a o więcej niż 50% przy dawkach wynoszących 60 mg/kg. Przy średnich dawkach wynoszących 30-60 mg/kg badany związek hamował w 40-60% reakcję presyjną,

Claims (20)

1. Związki sulfonoamidowe o ogólnym wzorze I
O
1 ?
w którym Ar oznacza 4-chloro-3-metylo-5-izoksazolil, a Ar oznacza grupę o poniższym wzorze w którym każdy z R3 i R4 jest niezależnie wybrany spośród atomu wodoru i C1-C6-alkilu;
W oznacza O, NH lub CH2;
każdy z R5, R6 i R7 jest niezależnie wybrany spośród (i) lub (ii), z tym, że co najwyżej jeden z podstawników R5, R6 i R7 oznacza atom wodoru:
(i) r6 oznacza atom wodoru, niepodstawiony Ci-C6-alkil, hydroksyl, niepodstawiony Ci-C6-alkoksyl, C(O)R , karbamoiloksyl lub Ci-C6-alkoksykarbonyloksyl, a każdy z R5 i r7 jest niezależnie wybrany spośród atomu wodoru, niepodstawionego Ci-C6-alkilu, hydroksylu, C(O)R , karbamoiloksylu i Ci-C6-alkoksykarbonyloksylu; albo (ii) w przypadku gdy co najmniej jeden z r3 i r4 ma znaczenie inne niż atom wodoru, to wówczas dowolne dwa podstawniki mogą tworzyć C1-C6-alkilenodioksyl, a pozostały podstawnik ma znaczenie podane w (i);
r45 oznacza c(o)r41;
R oznacza Ci-C6-alkil, C3-C6-cykloalkil lub fenyl;
przy czym R jest niepodstawiony lub podstawiony jednym lub większą liczbą podstawników wybranych z grupy obejmującej atom chlorowca, Ci-C6-alkoksyl, karboksyl i hydroksyl, oraz ich farmaceutycznie dopuszczalne pochodne.
2. Związek według zastrz. 1, w którym
Ar1 oznacza 4-chloro-3-metylo-5-izoksazolil;
każdy z r3 i r4 niezależnie oznacza atom wodoru lub metyl;
każdy z R5, R6 i R7 jest niezależnie wybrany spośród (i) lub (ii), z tym, że co najwyżej jeden z podstawników R5, R6 i R7 oznacza atom wodoru:
(i) r6 oznacza atom wodoru, metyl, hydroksyl, metoksyl, acetyl, karbamoiloksyl lub metoksykarbonyloksyl, a każdy z R5 i r7 niezależnie oznacza atom wodoru, metyl, hydroksyl, acetyl, karbamoiloksyl lub metoksykarbonyloksyl; albo (ii) w przypadku gdy co najmniej jeden z podstawników r3 i r4 ma znaczenie inne niż atom wodoru, wówczas R i R mogą tworzyć metylenodioksyl, a R ma znaczenie podane w (i); oraz
R oznacza acetyl, propanoil, cyklopropylokarbonyl lub benzoil.
3. Związek według zastrz. 1 wybrany z grupy obejmującej
N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid,
N-(2-benzoilo-4.6-dimetylofenylo))3-(((4-chloro-3-metylo-5-izzkkszollio)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid,
PL 200 860 B1
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2,4-dimetylo-6-propionylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-N-(2-(cykloheksylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid,
3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazollio)amino)sιU1Όnnlo))N-(2-(ccklopropylokarbonylo)-4,6-dimetylofenylo)-2-tiofenokarboksyamid i
N-(2-acetylo-4.6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazoillo)amino)sul1Όnylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamid.
4. Związek według zastrz. 3, w postaci soli sodowej.
5. Związek według zastrz. 1, w którym R3 i R4 oznaczają atom wodoru lub metyl.
6. Związek według zastrz. 1, w którym r3 i r4 oznaczają metyle.
7. Związek według zastrz. 1, w którym r3 oznacza metyl, a r4 oznacza atom wodoru.
8. Związek według zastrz. 1, w którym r4 oznacza metyl, a r3 oznacza atom wodoru.
9. Związek, który stanowi N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino) sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid.
10. Śroodk farmaacutyycnyzzwietająccsubstanc(ęccznną i farmaacutyycnieddopszzczlnynośnik, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera związek sulfonoamidowy o ogólnym wzorze I określony w zastrz. 1.
11. ŚroOdk weełuszzstrz. 10,z znmieenntym. żż t ako szSstanoję ccznny zzwierassi ssodwą N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamidu lub sól sodową N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamidu.
12. Środek według zastrz. 10, znamienny tym, że ma postać do podawania doustnego.
13. Środek według zastrz. 10, znamienny tym, że ma postać do podawania pozajelitowego.
14. Środek według zastrz. 10, znamienny tym, że ma postać tabletki lub kapsułki.
15. ŚroOdk farmaacutyycnyzzwietaraccszSstakojęccznny ί farmaacutyycnieddouszzczlnynyśnik, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera N-(2-acetylo-4,6-dimetylofenylo)-3-(((3,4-dimetylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamid.
16. Zaktoszwąkie związno szlfanyomidowąeo o ooglnym wąz-oz 11), okooklonyeo w zzain. 1, do wytwarzania leku do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę wybranych z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, astmę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oftalmologiczną, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowąne przez środek immunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
17. Zaktoszwąkiewąełus zzasz. 11, w którym sięsZlsz0dwą N--2-aactylo-4,6-dimatylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izoksazolilo)amino)sulfonylo)-2-tiofenokarboksyamidu lub sól sodową N-(2-kcetylo-4.6-dimetylofenylo)-3-(((4-chloro-3-metylo-5-izo0skzolilo)kmino)sulfonylo)-5-metylo-2-tiofenokarboksyamidu.
18. Zakloszwąrιie N--2-acetylo-4,6-dimetylo-anylo-)3--((3,4-dimetylo-5-izokkaaollic0amino-sulfanylo)-2-tiofenokarboksyamidu do wytwarzania leku do leczenia zaburzeń mediowanych przez endotelinę wybranych z grupy obejmującej nadciśnienie, chorobę układu sercowo-naczyniowego, astmę, nadciśnienie płucne, choroby zapalne, chorobę oftalmologiczną, zaburzenia miesiączkowania, stany położnicze, rany, chorobę układu żołądkowo-jelitowego, niewydolność nerek, zwężenie naczyń nerkowych mediowane przez środek immunosupresyjny, zwężenie naczyń mediowane przez erytropoetynę, wstrząs endotoksyczny, wstrząs anafilaktyczny i wstrząs krwotoczny.
19. Sposób wytwarrania llo-iilzzwąnyeo prr^^^^t^, znamienny tym, że mie!5za się; farmaceutycznie dopuszczalną sól związku sulfonoamidowego o ogólnym wzorze (I), określonego w zastrz. 1, z dostateczną ilością roztworu zawierającego cukier, z wytworzeniem roztworu; otrzymany roztwór przesącza się w sterylnych warunkach i liofilizuje się przesączony roztwór, z wytworzeniem proszku.
20. SppsZó wąełus zzklro. 11, zzm-mieny ti/m, że jć^^ts cc^^o^t sloszja sżę ddkklrooz luu sorbitol.
PL381342A 1997-04-28 1998-04-02 Związki sulfonoamidowe, środek farmaceutyczny, zastosowanie związków sulfonoamidowych i sposób wytwarzania liofilizowanego proszku PL200860B1 (pl)

Applications Claiming Priority (2)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US08/847,797 US5783705A (en) 1997-04-28 1997-04-28 Process of preparing alkali metal salys of hydrophobic sulfonamides
US08/938,444 US6248767B1 (en) 1997-04-28 1997-09-26 Formulation of sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders

Publications (1)

Publication Number Publication Date
PL200860B1 true PL200860B1 (pl) 2009-02-27

Family

ID=25301537

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL381342A PL200860B1 (pl) 1997-04-28 1998-04-02 Związki sulfonoamidowe, środek farmaceutyczny, zastosowanie związków sulfonoamidowych i sposób wytwarzania liofilizowanego proszku

Country Status (7)

Country Link
US (2) US5783705A (pl)
EP (2) EP1498419A1 (pl)
JP (1) JP2008208143A (pl)
KR (2) KR100400795B1 (pl)
CZ (1) CZ300859B6 (pl)
EE (1) EE200300214A (pl)
PL (1) PL200860B1 (pl)

Families Citing this family (36)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US5962490A (en) * 1987-09-25 1999-10-05 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6541498B2 (en) 1993-05-20 2003-04-01 Texas Biotechnology Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
US6613804B2 (en) 1993-05-20 2003-09-02 Encysive Pharmaceuticals, Inc. Biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6342610B2 (en) 1993-05-20 2002-01-29 Texas Biotechnology Corp. N-aryl thienyl-, furyl-, and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6376523B1 (en) 1994-05-20 2002-04-23 Texas Biotechnology Corporation Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
US5804585A (en) 1996-04-15 1998-09-08 Texas Biotechnology Corporation Thieno-pyridine sulfonamides derivatives thereof and related compounds that modulate the activity of endothelin
US5783705A (en) 1997-04-28 1998-07-21 Texas Biotechnology Corporation Process of preparing alkali metal salys of hydrophobic sulfonamides
AP9901643A0 (en) 1997-04-28 1999-10-02 Texas Biotechnology Corp Sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders.
ES2251200T3 (es) * 1998-07-08 2006-04-16 Sanofi-Aventis Deutschland Gmbh N-arilamidas del acido sulfonilaminocarboxilico sustituidas con azufre, su uso y preparaciones farmaceuticas que las comprenden.
DE60034605T2 (de) * 1999-12-31 2007-09-06 Encysive Pharmaceuticals, Inc., Houston Sulfonamide und deren Derivate als Modulatoren der Endothelin-Aktivität
US6642252B2 (en) 2000-11-07 2003-11-04 Bristol-Myers Squibb Company Acid derivatives useful as serine protease inhibitors
US6713467B2 (en) 2000-11-07 2004-03-30 Bristol-Myers Squibb Company Acid derivatives useful as serine protease inhibitors
US6906192B2 (en) 2000-11-07 2005-06-14 Bristol Myers Squibb Company Processes for the preparation of acid derivatives useful as serine protease inhibitors
US20030176356A1 (en) * 2001-04-24 2003-09-18 University Of North Texas Health Science Center Endothelin antagonists and endothelin-converting enzyme inhibitors for the treatment of glaucoma
OA12622A (en) * 2001-06-11 2006-06-12 Shire Biochem Inc Thiophene derivatives as antiviral agents for flavivirus infection.
US8329924B2 (en) * 2001-06-11 2012-12-11 Vertex Pharmaceuticals (Canada) Incorporated Compounds and methods for the treatment or prevention of Flavivirus infections
US20030073609A1 (en) * 2001-06-29 2003-04-17 Pinkerton Thomas C. Enhanced pharmacokinetic profile of intradermally delivered substances
AU2003216312A1 (en) * 2002-02-19 2003-09-09 Northwestern University NON-COVALENT INHIBITORS OF AmpC ss-LACTAMASE
US20040106663A1 (en) * 2002-09-06 2004-06-03 Talley John Jeffrey Inhibitors of fungal invasion
ES2345438T3 (es) 2002-12-10 2010-09-23 Virochem Pharma Inc. Compuestos y metodos para el tratamiento o prevencion de infecciones por flavivirus.
CN102718744A (zh) * 2005-05-13 2012-10-10 Viro化学制药公司 治疗或预防黄病毒感染的组合物和方法
KR20080104149A (ko) * 2006-03-13 2008-12-01 엔싸이시브 파마슈티칼즈 인코퍼레이티드 확장기 심장 부전의 치료를 위한 방법 및 조성물
US20080076812A1 (en) * 2006-03-13 2008-03-27 Jinling Chen Formulations of sitaxsentan sodium
EP1996582A2 (en) * 2006-03-13 2008-12-03 Encysive Pharmaceuticals, Inc Polymorphs of n-(4-chloro-3-methyl-5-isoxazolyl)2-ý2-methyl-4,5-(methylenedioxy) phenylacetyl¨thiophene-3-sulfonamide, sodium salt
US20080026061A1 (en) * 2006-06-22 2008-01-31 Reichwein John F Crystalline N-(4-chloro-3-methyl-5-isoxazolyl)-2-[2-methyl-4.5-(methylenedioxy)phenylacetyl]-thiophene-3-sulfonamide
WO2008019074A1 (en) * 2006-08-04 2008-02-14 Encysive Pharmaceuticals, Inc. Processes for the preparation of 4-chloro-3-methyl-5-(2-(2-(6-methylbenzo[d][1,3]dioxol-5-yl)acetyl)-3-thienylsulfonamido) isoxazole
EP1902618A1 (de) * 2006-08-17 2008-03-26 Bayer CropScience AG Verfahren zur Herstellung von Sulfonamidsalzen
EP2104674B8 (en) 2006-11-15 2013-10-02 Vertex Pharmaceuticals (Canada) Incorporated Thiophene analogues for the treatment or prevention of flavivirus infections
JP2009026126A (ja) * 2007-07-20 2009-02-05 Nec Electronics Corp 半導体装置
ES2377426T3 (es) * 2007-10-12 2012-03-27 Astrazeneca Ab Composición de zibotentán que contiene manitol y celulosa microcristalina
WO2010082110A2 (en) * 2009-01-13 2010-07-22 Cadila Pharmaceuticals Ltd Novel process for preparing pure 6-fluoro-3-piperidin-4-yl-1,2-benzisoxazole hydrochloride and its conversion to paliperidone
KR20140082736A (ko) * 2011-09-29 2014-07-02 얀센 파마슈티카 엔.브이. 설파미드 유도체의 제조 방법
CN104473914B (zh) * 2015-01-06 2017-01-11 天津红日药业股份有限公司 一种磺酰胺类药物组合物
US10463656B2 (en) 2017-01-05 2019-11-05 Iowa State University Research Foundation, Inc. Methods and compositions for prevention of feedlot bovine respiratory disease
GB201810581D0 (en) 2018-06-28 2018-08-15 Ctxt Pty Ltd Compounds
MX2021016085A (es) 2019-06-18 2022-04-20 Pfizer Derivados de benzisoxazol sulfonamida.

Family Cites Families (92)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
GB804036A (en) 1956-03-02 1958-11-05 Hoffmann La Roche A process for the manufacture of a sulphanilamide of the isoxazole series
US2888455A (en) 1956-09-04 1959-05-26 Shionogi & Co New sulfonamide and process for producing the same
US3300488A (en) 1963-12-23 1967-01-24 Shionogi & Co Nu, nu'-bis [4-halogenated-5-alkyl-3-isoxazolylsulfamoyl)-phenyl]-ureas
US3660383A (en) 1968-08-14 1972-05-02 Shionogi & Co Production of iodoisoxazole compounds
US3710795A (en) 1970-09-29 1973-01-16 Alza Corp Drug-delivery device with stretched, rate-controlling membrane
US4044126A (en) 1972-04-20 1977-08-23 Allen & Hanburys Limited Steroidal aerosol compositions and process for the preparation thereof
GB1429184A (en) 1972-04-20 1976-03-24 Allen & Hanburys Ltd Physically anti-inflammatory steroids for use in aerosols
USRE28819E (en) 1972-12-08 1976-05-18 Syntex (U.S.A.) Inc. Dialkylated glycol compositions and medicament preparations containing same
GB1473433A (pl) 1975-10-09 1977-05-11 Banyu Pharmaceutical Co Ltd Hi
US4410545A (en) 1981-02-13 1983-10-18 Syntex (U.S.A.) Inc. Carbonate diester solutions of PGE-type compounds
US4328245A (en) 1981-02-13 1982-05-04 Syntex (U.S.A.) Inc. Carbonate diester solutions of PGE-type compounds
US4358603A (en) 1981-04-16 1982-11-09 Syntex (U.S.A.) Inc. Acetal stabilized prostaglandin compositions
DE3276313D1 (en) 1981-09-24 1987-06-19 Beecham Wuelfing Gmbh & Co Kg Sulphonamides
US4409239A (en) 1982-01-21 1983-10-11 Syntex (U.S.A.) Inc. Propylene glycol diester solutions of PGE-type compounds
JPS6018808A (ja) 1984-06-12 1985-01-30 Matsushita Electric Ind Co Ltd 磁気ヘツド
EP0194548A3 (de) 1985-03-12 1988-08-17 Dr. Karl Thomae GmbH Neue Sulfonylaminoäthylverbindungen, diese Verbindungen enthaltende Arzneimittel und Verfahren zu ihrer Herstellung
JPS63238006A (ja) 1987-03-26 1988-10-04 Shionogi & Co Ltd イモチ防除剤
US4752613A (en) 1987-08-03 1988-06-21 E. R. Squibb & Sons, Inc. Sulphonamidothienylcarboxylic acid compounds
US5594021A (en) * 1993-05-20 1997-01-14 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5464853A (en) * 1993-05-20 1995-11-07 Immunopharmaceutics, Inc. N-(5-isoxazolyl)biphenylsulfonamides, N-(3-isoxazolyl)biphenylsulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5591761A (en) 1993-05-20 1997-01-07 Texas Biotechnology Corporation Thiophenyl-, furyl-and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5514691A (en) * 1993-05-20 1996-05-07 Immunopharmaceutics, Inc. N-(4-halo-isoxazolyl)-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5571821A (en) * 1993-05-20 1996-11-05 Texas Biotechnology Corporation Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US5962490A (en) 1987-09-25 1999-10-05 Texas Biotechnology Corporation Thienyl-, furyl- and pyrrolyl-sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US4997836A (en) 1988-11-11 1991-03-05 Takeda Chemical Industries, Ltd. Trisubstituted piperazine compounds, their production and use
EP0411150B1 (en) 1989-02-10 1996-11-27 Otsuka Pharmaceutical Co., Ltd. Indole derivatives, preparation thereof, and drug for preventing and treating nephritis containing same
US5082838A (en) 1989-06-21 1992-01-21 Takeda Chemical Industries, Ltd. Sulfur-containing fused pyrimidine derivatives, their production and use
JPH0347163A (ja) 1989-06-30 1991-02-28 Fujisawa Pharmaceut Co Ltd アントラキノン誘導体およびその製造
US5230999A (en) 1989-07-24 1993-07-27 Takeda Chemical Industries, Ltd. Monoclonal antibody to endothelin-3 or precursor thereof and use thereof
CA2032559C (en) 1989-12-28 2001-11-06 Kiyofumi Ishikawa Endothelin antagonistic cyclic pentapeptides
US5284828A (en) 1990-05-14 1994-02-08 Fujisawa Pharmaceutical Co. Ltd. Peptide compound and its preparation
CA2043741C (en) 1990-06-07 2003-04-01 Kiyofumi Ishikawa Endothelin antagonistic peptide derivatives
JPH04134084A (ja) 1990-09-21 1992-05-07 Tousou Sangyo Kk ケイ酸エステルおよびその製造方法
CA2056142A1 (en) * 1990-11-27 1992-05-28 Hirotomo Masuya Pyridopyridazine compounds and their use
CA2059380A1 (en) 1991-01-24 1992-07-25 Yiu-Kuen T. Lam Endothelin receptor antagonists isolated from microbispora
WO1992012991A1 (en) 1991-01-29 1992-08-06 Shionogi Seiyaku Kabushiki Kaisha Triterpene derivative
DE69212011T2 (de) * 1991-02-15 1997-01-09 Takeda Chemical Industries Ltd Endothelin Antagoniste
TW270116B (pl) 1991-04-25 1996-02-11 Hoffmann La Roche
US5382569A (en) * 1991-05-16 1995-01-17 Warner-Lambert Company Endotherlin antagonists
RU2086544C1 (ru) 1991-06-13 1997-08-10 Хоффманн-Ля Рош АГ Бензолсульфонамидные производные пиримидина или их соли, фармацевтическая композиция для лечения заболеваний, связанных с активностью эндотелина
FR2679906B1 (fr) 1991-07-31 1995-01-20 Adir Nouvelles (isoquinolein-5 yl) sulfonamides, leur procede de preparation et les compositions pharmaceutiques qui les contiennent.
GB2259450A (en) 1991-09-11 1993-03-17 Fujisawa Pharmaceutical Co Compositions with endothelin antagonist activity
RO117847B1 (ro) 1991-11-05 2002-08-30 Smithkline Beecham Corp Derivati de indan, procedeu de preparare, compozitie farmaceutica care ii contine si metoda de tratament
US5198548A (en) 1992-01-30 1993-03-30 Warner-Lambert Company Process for the preparation of D(-) and L(+)-3,3-diphenylalanine and D(-) and L(+)-substituted 3,3-diphenylalanines and derivatives thereof
FR2687675B1 (fr) * 1992-01-31 1997-04-18 Roussel Uclaf Nouveaux derives bicycliques de la pyridine, leur procede de preparation, les nouveaux intermediaires obtenus, leur application a titre de medicaments et les compositions pharmaceutiques les renfermant.
US5378715A (en) * 1992-02-24 1995-01-03 Bristol-Myers Squibb Co. Sulfonamide endothelin antagonists
TW224462B (pl) 1992-02-24 1994-06-01 Squibb & Sons Inc
LT3200B (en) * 1992-03-18 1995-03-27 Takeda Chemical Industries Ltd Triazolopyridazine methodfor production thereof and use
US5240910A (en) 1992-04-17 1993-08-31 Merck & Co., Inc. Antihypertensive compounds produced by fermentation
NZ247440A (en) 1992-05-06 1995-04-27 Squibb & Sons Inc Phenyl sulphonamide derivatives, preparation and pharmaceutical compositions thereof
US5514696A (en) 1992-05-06 1996-05-07 Bristol-Myers Squibb Co. Phenyl sulfonamide endothelin antagonists
ES2042421B1 (es) * 1992-05-22 1994-08-01 Uriach & Cia Sa J Procedimiento para la obtencion de la 8-cloro-11-*1-*(5-metil-3-piridil)metil*-4-piperidiliden*-6,11-dihidro-5h-benzo*5,6*ciclohepta*1,2-b*piridina.
IS2334B (is) * 1992-09-08 2008-02-15 Vertex Pharmaceuticals Inc., (A Massachusetts Corporation) Aspartyl próteasi hemjari af nýjum flokki súlfonamíða
US5783701A (en) 1992-09-08 1998-07-21 Vertex Pharmaceuticals, Incorporated Sulfonamide inhibitors of aspartyl protease
TW287160B (pl) * 1992-12-10 1996-10-01 Hoffmann La Roche
US5420123A (en) * 1992-12-21 1995-05-30 Bristol-Myers Squibb Company Dibenzodiazepine endothelin antagonists
US5352800A (en) * 1993-03-11 1994-10-04 Merck & Co., Inc. Process for the production of a novel endothelin antagonist
US5420133A (en) * 1993-03-19 1995-05-30 Merck & Co., Inc. Quinazolinones substituted with phenoxyphenylacetic acid derivatives
US5334598A (en) * 1993-03-19 1994-08-02 Merck & Co., Inc. Six-membered ring fused imidazoles substituted with phenoxyphenylacetic acid derivatives
US5565485A (en) * 1993-03-19 1996-10-15 Merck & Co., Inc. Biphenyl compounds useful or endothelin antagonists
ES2062943B1 (es) * 1993-03-23 1995-11-16 Uriach & Cia Sa J Nuevos derivados de la (2-metil-3-piridil) cianometilpiperazinas.
EP0626174A3 (en) 1993-04-21 1996-01-03 Takeda Chemical Industries Ltd Method and composition for the prophylaxis and / or treatment of underactive organs.
US6030991A (en) 1993-05-20 2000-02-29 Texas Biotechnology Corp. Benzenesulfonamides and the use thereof to modulate the activity of endothelin
FR2707089B1 (fr) * 1993-06-30 1995-08-18 Adir Nouveaux dérivés d'acide phosphonique, leur procédé de préparation et les compositions pharmaceutiques qui les contiennent.
US5389620A (en) * 1993-08-18 1995-02-14 Banyu Pharmaceutical Co., Ltd. Endothelin antagonistic heteroaromatic ring-fused cyclopentene derivatives
NZ271833A (en) 1993-08-19 1997-08-22 Warner Lambert Co Substituted 2(5h)-furanone (or thiophenone or pyrrolone) derivatives
US5965732A (en) 1993-08-30 1999-10-12 Bristol-Myers Squibb Co. Sulfonamide endothelin antagonists
US5661152A (en) 1993-10-15 1997-08-26 Schering Corporation Tricyclic sulfonamide compounds useful for inhibition of G-protein function and for treatment of proliferative diseases
US6063911A (en) 1993-12-01 2000-05-16 Marine Polymer Technologies, Inc. Methods and compositions for treatment of cell proliferative disorders
IL111959A (en) * 1993-12-17 2000-07-16 Tanabe Seiyaku Co N-(polysubstituted pyrimidin-4-yl) benzenesulfonamide derivatives their preparation and pharmaceutical compositions containing them
JP3328045B2 (ja) * 1994-02-08 2002-09-24 日清製粉株式会社 粉体サンプル調整装置
AU699483B2 (en) 1994-03-07 1998-12-03 Vertex Pharmaceuticals Incorporated Sulphonamide derivatives as aspartyl protease inhibitors
GB9504854D0 (en) 1994-03-31 1995-04-26 Zeneca Ltd Nitrogen derivatives
GB9409618D0 (en) 1994-05-13 1994-07-06 Zeneca Ltd Pyridine derivatives
US5675628A (en) 1994-08-01 1997-10-07 Nokia Telecommunications Oy Method and apparatus for enabling roaming of subscriber among plural mobile radio systems, using mobile equipment accepting removable subscriber identity module
US5612359A (en) 1994-08-26 1997-03-18 Bristol-Myers Squibb Company Substituted biphenyl isoxazole sulfonamides
NZ297774A (en) 1994-12-20 1998-10-28 Hoffmann La Roche Aryl and heteroaryl sulphonamide derivatives; preparation and medicaments
IL116916A (en) 1995-02-06 2000-09-28 Bristol Myers Squibb Co Substituted biphenyl sulfonamide derivatives and pharmaceutical compositions containing the same
US5599811A (en) * 1995-02-21 1997-02-04 Warner-Lambert Company Benzothiazine dioxides as endothelin antagonists
DE19509950A1 (de) 1995-03-18 1996-09-19 Merck Patent Gmbh Endothelin-Rezeptor-Antagonisten
ATE243203T1 (de) 1995-04-04 2003-07-15 Texas Biotechnology Corp Thienyl-, furyl-, pyrrolyl- und biphenylsulfonamide und derivate zur modulation der endothelin-aktivität
UA58494C2 (uk) 1995-06-07 2003-08-15 Зенека Лімітед Похідні n-гетероарилпіридинсульфонаміду, фармацевтична композиція, спосіб одержання та спосіб протидії впливам ендотеліну
GB9512697D0 (en) 1995-06-22 1995-08-23 Zeneca Ltd Heterocyclic compounds
US5922759A (en) 1996-06-21 1999-07-13 Warner-Lambert Company Butenolide endothelin antagonists
JPH09124620A (ja) 1995-10-11 1997-05-13 Bristol Myers Squibb Co 置換ビフェニルスルホンアミドエンドセリン拮抗剤
EP0882719B1 (en) 1995-12-20 2001-05-16 Yamanouchi Pharmaceutical Co. Ltd. Arylethenesulfonamide derivatives and drug composition containing the same
US5977117A (en) 1996-01-05 1999-11-02 Texas Biotechnology Corporation Substituted phenyl compounds and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
US6133263A (en) 1996-04-10 2000-10-17 Warner-Lambert Company Endothelin antagonists with ether-linked groups
AU2529297A (en) 1996-04-10 1997-10-29 Warner-Lambert Company Ketoacid endothelin antagonists
US5804585A (en) 1996-04-15 1998-09-08 Texas Biotechnology Corporation Thieno-pyridine sulfonamides derivatives thereof and related compounds that modulate the activity of endothelin
TW536540B (en) 1997-01-30 2003-06-11 Bristol Myers Squibb Co Endothelin antagonists: N-[[2'-[[(4,5-dimethyl-3-isoxazolyl)amino]sulfonyl]-4-(2-oxazolyl)[1,1'-biphenyl]-2-yl]methyl]-N,3,3-trimethylbutanamide and N-(4,5-dimethyl-3-isoxazolyl)-2'-[(3,3-dimethyl-2-oxo-1-pyrrolidinyl)methyl]-4'-(2-oxazolyl)[1,1'-biphe
US5783705A (en) 1997-04-28 1998-07-21 Texas Biotechnology Corporation Process of preparing alkali metal salys of hydrophobic sulfonamides

Also Published As

Publication number Publication date
JP2008208143A (ja) 2008-09-11
EP1498418A1 (en) 2005-01-19
EE200300214A (et) 2003-08-15
US5783705A (en) 1998-07-21
CZ300859B6 (cs) 2009-08-26
KR100527620B1 (ko) 2005-11-15
KR20010020362A (ko) 2001-03-15
US6248767B1 (en) 2001-06-19
EP1498418B1 (en) 2008-05-21
EP1498419A1 (en) 2005-01-19
KR20040004368A (ko) 2004-01-13
KR100400795B1 (ko) 2003-10-08

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL200860B1 (pl) Związki sulfonoamidowe, środek farmaceutyczny, zastosowanie związków sulfonoamidowych i sposób wytwarzania liofilizowanego proszku
US6683103B2 (en) Sulfonamides for treatment of endothelin-mediated disorders
EP0946552B1 (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
EP1244657B1 (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin
EP1533311B1 (en) Sulfonamides and derivatives thereof that modulate the activity of endothelin

Legal Events

Date Code Title Description
RECP Rectifications of patent specification
LAPS Decisions on the lapse of the protection rights

Effective date: 20120402