PL195496B1

PL195496B1 - Kompozycja kosmetyczna do stosowania na skórze

Info

Publication number: PL195496B1
Application number: PL98339919A
Authority: PL
Inventors: Surajit Mukherjee; Stephan Samuel Habif; Donald Rick
Original assignee: Unilever Nv
Priority date: 1997-10-17
Filing date: 1998-10-06
Publication date: 2007-09-28
Also published as: BR9812934A; ZA989197B; EP1028693B1; PL339919A1; RU2209059C2; EP1028693A1; CZ20001383A3; US5935589A; DE69813601T2; CN1119982C; CA2304122C; ID24915A; JP2001520177A; DE69813601D1; AU731526B2; CA2304122A1; CZ290433B6; CN1275896A; AU9748798A; ES2196613T3

Abstract

1. Kosmetyczna kompozycja do stosowania na skórze zawierajaca co najmniej dwie emulsje, w miedzyfazowym kontakcie jednej z druga, znamienna tym, ze zawiera (i) od 10 do 60% wagowych kompozycji, emulsji woda-w-oleju, zawierajacej: (a) od 30 do 80% wagowych emulsji woda-w-oleju, fazy wodnej ; (b) od 20 do 70% wagowych emulsji woda-w-oleju, fazy olejowej o lepkosci w temperaturze 50°C w zakresie od 100 do 100000 mPa.sek, zawierajacej olej dla którego wspólczynnik podzialu olej kwasu mlekowego/woda (K s ) miesci sie w zakresie od 0 do 0,2; oraz (ii) od 40 do 90% wagowych kompozycji, emulsji olej-w-wodzie zawierajacej: (a) od 40% do 99% wagowych emulsji olej-w-wodzie, fazy wodnej; (b) od 1 do 60% wagowych emulsji olej-w-wodzie, fazy olejowej, przy czym granica plastycznosci w 25°C kazdej z emulsji (i) i (ii) miesci sie w zakresie od 10 Pa do 1000 Pa, i przy czym kazda faza wodna zawiera bufor, i jest róznica co najmniej dwóch jednostek pH mie- dzy emulsja woda-w-oleju a emulsja olej-w-wodzie. PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku są kompozycje kosmetyczne do stosowania na skórze zawierające, co najmniej dwie emulsje w międzyfazowym kontakcie jednej z drugą, a każda z emulsji ma różne stabilnie utrzymywane pH środowiska.

Tło wynalazku

Produkty kosmetyczne poprawiające wygląd skóry są niezwykle popularne wśród konsumentów. Często konsumenci poszukują sposobów łagodzenia lub opóźniania znaków czasu lub zmian na skórze spowodowanych jej naświetlaniem, takich jak drobne linie i zmarszczki, suchość i zwisanie skóry. Jednocześnie konsumenci mogą obok właściwości przeciwstarzeniowych poszukiwać uzyskiwania innych korzyści co wymaga od wytwórców wprowadzania do kosmetycznych produktów wielu aktywnych składników. Ponadto, producenci z przemysłu kosmetycznego ciągle starają się poprawić skuteczność przeciwstarzeniowych produktów przez łączenie wielu składników przeciwstarzeniowych.

Niestety często trudno jest połączyć różne aktywne składniki przy zachowaniu ich optymalnej stabilności. Na przykład, optimum stabilności kwasu askorbinowego występuje przy pH kwasowym, natomiast retinol jest szczególnie niestabilny przy kwasowym pH, chociaż może być ustabilizowany przy pH obojętnym. Zatem produkt zawierający kwas askorbinowy i retinol musi zachowywać aktywność przy dwóch różnych wartościach pH. Chociaż inne kwasy karboksylowe, obejmujące hydroksykwasy, mogą nie mieć takich problemów ze stabilnością, to jednak te kwasy występują w kompozycjach tylko przy niższym pH; sole tworzą się przy wyższych pH, a ponadto hydroksykwasy są najbardziej skuteczne przy kwasowym pH. Zatem występuje konieczność utrzymywania hydroksykwasów i retinolu w środowiskach o różnych wartościach pH. Ostatnio, niekompatybilne składniki (tj. składniki wymagające różnych wartości pH środowiska dla stabilności lub chemicznej aktywności) chroni się przez rozdzielanie ich w podwójnych tulejkowych komorach.

Innym sposobem rozdzielania jest maskowanie składników aktywnych w różnych fazach wielofazowej emulsji (na przykład olej-w-wodzie-w-oleju lub woda-w-oleju-w-wodzie). Jednak wiadomo, że podwójne tulejkowe komory są zbyt kosztowne dla masowego stosowania na rynku, a wielofazowe emulsje są znane jako bardzo delikatne (patrz publikacja Fox, Cosmetics and Toiletry, tom 101, November 1986, strony 101-112).

Kanadyjskie zgłoszenie patentowe CA-2162821 (Colgate-Palmolive) ujawnia wielowarstwowy produkt do czyszczenia zębów zawierający kwaśny węglan/nadtlenek. Kwaśny węglan i nadtlenek utrzymuje się w stabilnych oddzielnych warstwach. Kompozycja dwóch warstw jest zupełnie inna niż kosmetyczna emulsja zastosowana w niniejszym wynalazku. Faktycznie, w zgłoszeniu '821 dwie warstwy są układami zasadniczo bezwodnymi. Ponadto w zgłoszeniu '821 nie wspomina się żadnych wartości pH i nie stosuje się emulsji o różnych wartościach pH.

Opis wynalazku

Wiele kosmetycznych produktów jest kremami lub maściami odpornymi na makroskopowe (tj. zgrubne) mieszanie jednej z drugą. Takie emulsje mogą jednak wykazywać mikroskopowe cząsteczkowe mieszanie przez dyfuzję. Kompozycje według wynalazku zawierają emulsję olej-w-wodzie i emulsję woda-w-oleju, każda jest buforowana do określonej wartości pH tak że różnica wartości pH między tymi dwoma emulsjami wynosi co najmniej dwie jednostki pH. Cząsteczkowe mieszanie jest minimalizowane w wynalazku przez dobór oleju w fazie olejowej emulsji woda-w-oleju, oleju o określonej rozpuszczalności. Ponadto faza olejowa emulsji woda-w-oleju musi mieć lepkość mieszczącą się w określonym zakresie. Zmiany wartości pH są jeszcze minimalizowane przez buforowanie każdej emulsji.

Problemowi stabilności związanemu z naturą wielowarstwowych emulsji w kompozycjach według wynalazku zapobiega się przez stosowanie dwóch oddzielnych emulsji zamiast jednej emulsji wielowarstwowej. Podobnie unika się kosztów związanych z drogimi opakowaniami w postaci podwójnych tulejek, przez wykorzystanie jako bariery zapobiegającej mieszaniu fizycznych właściwości emulsji. Szczególną korzyścią kompozycji według wynalazku jest możliwość rozdzielenia w jednej kompozycji, z minimalnym mieszaniem międzyfazowym, aktywnych związków wymagających różnych wartości pH dla stabilności i/lub optymalnej skuteczności.

PL 195 496 B1

Szczegółowy opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kosmetyczna kompozycja do stosowania na skórze zawierająca co najmniej dwie emulsje, w międzyfazowym kontakcie jednej z drugą, charakteryzująca się tym, że zawiera (i) od 10 do 60% wagowych kompozycji, emulsji woda-w-oleju, zawierającej:

(a) od 30 do 80% wagowych emulsji woda-w-oleju, fazy wodnej;

(b) od 20 do 70% wagowych emulsji woda-w-oleju, fazy olejowej o lepkości w temperaturze

50°C w zakresie od 100 do 100000 mPa.sek, zawierającej olej dla którego współczynnik podziału olej kwasu mlekowego/woda (Ks) mieści się w zakresie od 0do 0,2; oraz (ii) od 40 do 90% wagowych kompozycji, emulsji olej-w-wodzie zawierającej:

(a) od 40% do 99% wagowych emulsji olej-w-wodzie, fazy wodnej;

(b)od 1do 60% wagowych emulsji olej-w-wodzie, fazy olejowej, przy czym granica plastyczności w 25°C każdej z emulsji (i) i (ii) mieści się w zakresie od 10Pa do 1000 Pa, i przy czym każda faza wodna zawiera bufor, i jest różnica co najmniej dwóch jednostek pH między emulsją woda-w-oleju a emulsją olej-w-wodzie.

Korzystnie wartość pH emulsji woda-w-oleju mieści się w zakresie od 3 do 7.

Korzystnie wartość pH jednej z emulsji jest użytkowym pH kompozycji, a wartość pH drugiej emulsji jest pH wymaganym dla stabilizacji składnika w drugiej emulsji.

W innym korzystnym wykonaniu wynalazku emulsja woda-w-oleju zawiera polimerowy środek powierzchniowo czynny.

Korzystnie emulsja woda-w-oleju zawiera alfa-hydroksykwas.

Korzystnie emulsja olej-w-wodzie zawiera retinoid wybrany z grupy składającej się z retinolu i C2-5 estrów retinylu.

Korzystnie emulsja woda-w-oleju zawiera kwas askorbinowy.

Kompozycje kosmetyczne według wynalazku do stosowania na skórze zawierają, co najmniej dwie emulsje w międzyfazowym kontakcie jednej z drugą. Jedna z emulsji jest emulsją woda-w-oleju i występuje w kompozycji w ilości od 10 do 60%, korzystnie 25 do 60%, a najbardziej korzystnie 40 do 60% wagowych kompozycji. Druga emulsja jest emulsją olej-w-wodzie i występuje w kompozycji w ilości od 40 do 90%, korzystnie od 40 do 75%, najbardziej korzystnie od 40 do 60% wagowych kompozycji. Emulsja olej-w-wodzie korzystnie występuje w większej ilości, ponieważ jest to bardziej korzystne ze względów estetycznych. Każda emulsja woda-w-oleju i olej-w-wodzie zawiera fazę wodną i fazę olejową w ilościach podanych w poniższe j tabeli:

Faza	Zakres % wagowych
zazwyczaj	korzystnie	najbardziej korzystnie
emulsja woda-w-oleju
- faza wodna	30-80	40-80	60-80
- faza olejowa	20-70	20-60	20-40
emulsja olej-w-wodzie
- faza wodna	40-99	50-95	70-85
- faza olejowa	1-60	5-50	15-30

Granica plastyczności każdej z emulsji mieści się w zakresie od 10 Pa do 1000 Pa, korzystnie 10 do 500 Pa, najbardziej korzystnie 20 do 300 Pa dla zminimalizowania makroskopowego mieszania, a również optymalnych estetycznych właściwości produktu według wynalazku, i łatwości stosowania.

Zgodnie z wynalazkiem fazę olejową emulsji woda-w-oleju dobiera się tak, aby miała określoną lepkość. Lepkość na ogół mieści się w zakresie od 100 do 100000 mPa.sek. Lepkość fazy olejowej musi być wystarczająco duża aby zapobiegać mikroskopowemu mieszaniu, ale nie zbyt duża aby emulsja nie była zbyt gęsta do stosowania.

PL 195 496B1

Zgodnie z wynalazkiem olej w fazie olejowej emulsji woda-w-oleju dobiera się tak, żeby miał określoną zdolność rozpuszczania. Zdolność rozpuszczania charakteryzuje się współczynnikiem rozdziału (Ks) całkowicie sprotonowanego kwasu mlekowego między olej i wodę. („Lactic Acid: Properties and Chemistry of Lactic Acid and Derivatives”, C.H. Holten; strona 39, Verlag Chemie 1971).

Prawidłowy dobór współczynnika Ks jest istotny ze względu na minimalizowanie rozpuszczalności wody i rozpuszczalnych w wodzie składników aktywnych w danym oleju. Zgodnie z wynalazkiem Ks mieści się w zakresie od 0 do 0,2; korzystniej od 0 do 0,1 a najbardziej korzystnie pomiędzy 0 a 0,05.

Oleje odpowiednie do stosowania w fazie olejowej emulsji woda-w-oleju wybiera się z grupy składającej się z alifatycznych węglowodorów (np. oleje mineralne), aromatycznych węglowodorów (np. limonen), estrów kwasów tłuszczowych i alkoholi (np. octan amylu). Takie oleje są odpowiednie, jeżeli tylko spełniają wyżej określone wymagania dla Ks.

Zgodnie z wynalazkiem wartości pH emulsji woda-w-oleju i olej-w-wodzie różnią się między sobą o co najmniej dwie jednostki pH. Różne wartości pH dwóch emulsji można trwale utrzymywać w jednej kompozycji według wynalazku dzięki stosowaniu emulsji o określonej lepkości, doborowi określonego oleju i fazy olejowej emulsji woda-w-oleju i wprowadzeniu bufora do fazy wodnej każdej z emulsji. Tam gdzie w opisie omawia się wartość pH emulsji woda-w-oleju odnosi się ona do wartościpH fazy wodnej emulsji woda-w-oleju.

Bufory wytwarza się z mieszanin słabych kwasów karboksylowych i odpowiadających im soli, albo słabych zasad i odpowiadających im soli. Przykłady odpowiednich kwasów karboksylowych obejmują, ale nie są do nich ograniczone: alfa- lub beta-hydroksykwasy, kwasy dikarboksylowe, kwasy trikarboksylowe, kwas askorbinowy, kwas oksamowy, oraz ich mieszaniny. Przykłady odpowiednich słabych zasad obejmują, ale nie są do nich ograniczone; pochodne glicyny, tris(hydroksymetylo)aminometan, trietanoloaminę, tetraacetylofitosfingozynę i fosforany. Korzystne kwasy karboksylowe to kwas glikolowy, mlekowy, jabłkowy, beta-hydroksymasłowy, octowy, bursztynowy, cytrynowy, askorbinowy, oksamowy, oraz ich mieszaniny. Korzystnymi zasadami są fosforany i trietanoloamina.

Dobór i ilości tych kwasów i zasad dla przygotowania buforu dokonuje się w zależności od żądanej wartości pH. Bufory dobiera się tak, że odpowiadające im wartości pKa są bliskie żądanej wartości pH odpowiedniego buforu (zazwyczaj pKa w zakresie +/-1 jednostka pH). Najlepszym buforem jest taki, w którym pKa kwasu lub zasady jest równe pH buforu.

Korzystnie, gdy wymagane jest kwasowe pH (tj. pH 3 do 5) bufor wytwarza się przez połączenie składników wybranych z grupy składającej się z kwasu glikolowego i jego soli, kwasu mlekowego i jego soli, kwasu cytrynowego i jego soli, kwasu octowego i jego soli, lub kwasu bursztynowego i jego soli.

Jeżeli wymagane jest obojętne pH buforu (tj. pH 6 do 8) to bufor korzystnie wytwarza się z jednozasadowego fosforanu i dwuzasadowego fosforanu. Gdy wymagane jest zasadowe pH (tj. pH 8 do 10) to bufor korzystnie wytwarza się z węglanu i kwaśnego węglanu.

Względne stężenia dwóch buforów w stosunku do siebie zależą od wartości pH, która ma powstać przez zmniejszanie dwóch emulsji w momencie lub zaraz po nałożeniu na skórę („użytkowe pH”). Zatem użytkowe pH określa wartość pH silniejszego buforu, które korzystnie powinno być w zakresie +/-1 jednostka pH od użytkowego pH. Wartość pH słabszego buforu zależy od wartości pH przy której stabilizowane cząsteczki mają najlepszą stabilność. Molalność jednego z tych dwóch buforów wybiera się albo arbitralnie albo w oparciu o żądane stężenie składnika aktywnego w końcowej kompozycji (np. gdy składnik aktywny jest słabym kwasem także odpowiednim dla wytworzenia buforu, takim jak hydroksykwas lub kwas askorbinowy albo inny kwas karboksylowy). Molalność drugiego buforu określa się testem miareczkowaniem.

Kompozycje według wynalazku są szczególnie odpowiednie, gdy pożądane jest oddzielenie dwóch składników aktywnych wymagających różnych wartości pH dla stabilności przechowywania i/lub optymalnej skuteczności. Zatem, w korzystnym wykonaniu wynalazku kompozycja zawiera kwasy karboksylowe w połowie produktu i retinoid w drugiej połowie produktu.

Przykładami odpowiednich kwasów karboksylowych są takie same kwasy jak wymienione powyżej w odniesieniu do bufora. Najbardziej korzystnie, kompozycja według wynalazku zawiera kwas wybrany z grupy składającej się z kwasu glikolowego, mlekowego, bursztynowego, oksamowego i askorbinowego w połowie produktu o kwaśnej wartości pH, a retinol lub jego krótko łańcuchowy ester w drugiej połowie produktu o obojętnym pH. Kwas karboksylowy może też służyć jako odpowiedni

PL 195 496 B1 bufor. W takim przypadku, należy obliczyć czy ilość konieczna dla aktywności kwasu karboksylowego w dostarczaniu korzystnych właściwości kosmetycznych jest wystarczająca dla utrzymywania jego zdolności buforowania. Jeżeli tak nie jest, to bufor musi być uzupełniony innym kwasem. Korzystnie, ilość kwasu karboksylowego występującego w kompozycji dla zachowania jego skuteczności zgodnie z niniejszym wynalazkiem wynosi od 0,01 do 20%, bardziej korzystnie od 0,05 do 12% a najbardziej korzystnie od 0,5 do 8% wagowych kompozycji.

Określenie „retinoid” stosuje się w niniejszym opisie dla oznaczania „retinolu” lub C2-5 estrów retinylu. Stosowane tutaj określenie „retinol” obejmuje następujące izomery retinolu: retinol ze wszystkimi pozycjami trans, 13-cis-retinol, 11-cis-retinol, 9-cis-retinol, 3,4-didehydro-retinol. Korzystnymi izomerami są retinol ze wszystkimi pozycjami trans, 13-cis-retinol, 3,4-didehydro-retinol, 9-cis-retinol. Najbardziej korzystny jest retinol ze wszystkimi pozycjami trans, ze względu na szeroką dostępność handlową.

Ester retinylu jest estrem retinolu. Estry retinylu odpowiednie do stosowania w wynalazku to estry C2-5 Korzystnie stosuje się C2 i C3 estry retinylu, znane również jako octan retinylu i propionian retinylu. Octan retinylu jest szczególnie korzystnym estrem, ponieważ jest najskuteczniejszy, najłatwiej dostępny handlowo i najtańszy. Z tych samych powodów najbardziej korzystnym retinoidem do stosowania w wynalazku jest retinol.

Retinol lub ester retinylu stosuje się w kompozycji według wynalazku w ilości od 0,001% do 10%, korzystnie w ilości 0,01% do 0,5%, najbardziej korzystnie w ilości 0,05% do 0,2% wagowych kompozycji.

Hydroksykwasy są najbardziej skuteczne, gdy stosuje się je przy względnie kwasowej wartości pH tj. pH = 3-5. Kwas askorbinowy jest najbardziej stabilny przy kwasowym pH tj. pH = 2-4. Z drugiej strony, retinoidy, a zwłaszcza retinol i/lub jego krótkie łańcuchowe estry tj. C2-5 estry retinylu są bardziej stabilne przy obojętnej wartości pH tj. pH = 6-8.

Kompozycje według wynalazku zawierające kwasy karboksylowe i retinoidy można stosować dla zmniejszania niekorzystnego wyglądu zmarszczek, starej skóry lub skóry ze zmianami spowodowanymi naświetlaniem, dla poprawiania kolorytu skóry, poprawiania promienności i jasności, i/lub poprawy ogólnego zdrowego i młodego wyglądu skóry.

Korzystnie środek powierzchniowo czynny stosowany do wytwarzania emulsji woda-w-oleju jest polimerycznym środkiem powierzchniowo czynnym, zatem nie niesie on wody lub rozpuszczalnych w wodzie składników aktywnych w fazie olejowej emulsji woda-w-oleju. Odpowiednie polimeryczne środki powierzchniowo czynne obejmują, ale nie są do nich ograniczone, poliakryamidy (np. Sepigel 305™ który jest mieszaniną poliakrylamidu, izoparafiny i lauret 7), kopoliole silikonowe, zwłaszcza kopoliol cetylodimetikonu (np. nazwa handlowa Abil EM-90 dostarczany z Goldschmidt), etylenowane polihydroksyalkile, takie jak PEG-30 dipolihydroksystearynian (nazwa handlowa: Arlacel P135 dostarczany z ICI). Polimeryczny środek powierzchniowo czynny stosuje się zazwyczaj w ilości od 0,5 do 10% wagowych, korzystniej w ilości od 1,0 do 5,0% wagowych emulsji woda-w-oleju.

Ewentualne materiały korzystne dla skóry oraz kosmetyczne środki pomocnicze

Faza olejowa emulsji woda-w-oleju działa jak bariera między emulsją olej-w-wodzie a fazą wodną emulsji woda-w-oleju. Zatem emulsja woda-w-oleju musi nie zawierać żadnych składników w ilościach, które zmieniałyby lepkość fazy olejowej i współczynnik rozdziału oleju w fazie olejowej w stopniu nieodpowiednim do stosowania w wynalazku. W konsekwencji ewentualne składniki korzystnie wprowadza się do emulsji olej-w-wodzie.

Faza wodna emulsji olej-w-wodzie może zawierać, obok wody, współ-rozpuszczalnik, środki zmiękczające skórę, zagęszczające i proszki. Szczególnie korzystnym współ-rozpuszczalnikiem jest polidimetylosiloksan i/lub polidimetylofenylosiloksan. Odpowiednie silikony mogą mięć lepkość mieszczącą się w zakresie od około 10 do 10000000 m²/s (centystoksów) w temperaturze 25°C. Szczególnie pożądane są mieszaniny silikonów o małej i dużej lepkości. Takie silikony są dostępne pod nazwami handlowymi Vicasil, SE i SF oraz z Dow Corning Company w seriach 200 i 550. Ilość silikonu stosowana w kompozycjach według wynalazku mieści się w zakresie od 5% do 60%, korzystnie od 25% do 60% wagowych kompozycji.

Kompozycje według wynalazku mogą zawierać środki chroniące przed działaniem słońca (sunscreen). Obejmują one materiały pospolicie stosowane do blokowania światła ultrafioletowego. Przykładowymi odpowiednimi do stosowania związkami są pochodne PABA, cynamoniany i salicylany. Na przykład, oktylometoksycynamonian i 2-hydroksy-4-metoksybenzofenon (znany również jako

PL 195 496B1 oksybenzon). Oktylometoksycynamonian i 2-hydroksy-4-metoksybenzofenon są handlowo dostępne pod nazwami handlowymi, odpowiednio, Parsol MCX i Benzophenone-3. Ilość środków chroniących przed działaniem słońca stosowana w kompozycjach według wynalazku może zmieniać się w zależności od żądanego stopnia ochrony przed promieniowaniem słonecznym UV. Środki zmiękczające skórę często wprowadza się do kosmetycznych kompozycji według wynalazku. Ilość środka zmiękczającego skórę może zmieniać się w zakresie od 0,5% do 50%, korzystnie między 5% a 30% wagowych całej kompozycji. Środki zmiękczające skórę można klasyfikować w takich ogólnych chemicznych kategoriach jak estry, kwasy tłuszczowe i alkohole, poliole i węglowodory.

Estry mogą być mono- i diestrami. Przykłady dopuszczalnych tłuszczowych diestrów obejmują adypinian dibutylu, sebacynian dibutylu, diizopropylowy ester dwuzasadowego kwasu organicznego i bursztynian dioktylu. Dopuszczalne estry rozgałęzionych kwasów tłuszczowych obejmują mirystynian 2-etyloheksylu, stearynian izopropylu i palmitynian izostearylu. Dopuszczalne trizasadowe estry kwasów obejmują trilinolenian triizopropylu i cytrynian trilaurylu. Dopuszczalne estry prostołańcuchowych kwasów obejmują palmitynian laurylu, mleczan mirystylu i oleinian stearylu. Korzystne estry obejmują koko-kaprylan/kapranian (mieszanka koko-kapylanu i koko-kapranianu), eterooctan propylenoglikolomirystylu, adypinian diizopropylu i oktanonian cetylu.

Odpowiednie alkohole tłuszczowe i kwasy tłuszczowe obejmują związki mające od 10 do 20 atomów węgla. Szczególnie korzystne są takie związki jak alkohol i kwasy cetylowy, mirystylowy, palmitynowy i stearylowy.

Poliole, które mogą służyć jako środki zmiękczające skórę są polihydroksylowymi związkami o liniowych i rozgałęzionych łańcuchach. Na przykład, korzystne są glikol propylenowy, sorbitol i gliceryna. Mogą być również użyteczne polimeryczne poliole, takie jak glikol polipropylenowy i glikol polietylenowy. Szczególnie korzystne, również jako środki zwiększające penetrację, są glikol butylenu i propylenu.

Przykładowymi węglowodorami, które mogą służyć jako środki zmiękczające skórę są węglowodory o łańcuchu węglowodorowym między 12 a 30 atomów węgla. Przykłady obejmują olej mineralny, wazelinę, skwalen i izoparafiny.

Inną kategorią funkcjonalnych składników w kosmetycznej kompozycji według wynalazku są środki zagęszczające. Środek zagęszczający zazwyczaj występuje w ilości między od 0,1 do 20% wagowych, korzystniej od około 0,5% do 10% wagowych kompozycji. Przykładowymi środkami zagęszczającymi są sieciowane poliakrylany dostępne pod nazwą handlową Carbopol z B.F. Goodrich Company. Można stosować żywice, takie jak ksantanowa, karagenianowa, żelatyna, karaya, pektyna i żywica lokust beans. W pewnych okolicznościach funkcja zagęszczania może być spełniana przez silikon lub materiał służący jako środek zmiękczający skórę. Na przykład, żywice silikonowe o lepkości przekraczającej 0,0001 m²/s (10 centystoksów), oraz estry, takie jak stearynian glicerolu są dwufunkcjonalne.

Do kosmetycznych kompozycji według wynalazku można wprowadzać proszki. Takie proszki obejmują kredę, talk, kaolin, skrobię, glinki smektyczne, chemicznie modyfikowany krzemian glinowomagnezowy, organicznie modyfikowana glinka montrmorylonitowa, uwodorniony krzemian glinu, krzemionka strącana, glinowoskrobiowy bursztynian oktenylu, oraz ich mieszaniny.

Do kosmetycznych kompozycji według wynalazku można również wprowadzać inne środki pomocnicze obejmujące mniejszościowe składniki. Takie składniki mogą obejmować środki barwiące, środki zmętniające i środki zapachowe. Ilości tych innych środków pomocniczych obejmujących mniejszościowe składniki mogą zmieniać się w zakresie od 0,001% do 20% wagowych kompozycji.

Stosowanie kompozycji

Kompozycja według wynalazku w pierwszym rzędzie ma być produktem do stosowania na ludzką skórę, zwłaszcza jako środek pielęgnujący, nawilżający i wygładzający skórę, zwiększający jej grubość, giętkość i elastyczność oraz zapobiegający lub zmniejszający występowanie zmarszczek, linii lub starczego wyglądu skóry.

Podczas stosowania, małą ilość kompozycji, na przykład od 1 do 100 ml, nakłada się na odsłonięte powierzchnie skóry, na przykład z odpowiedniego pojemnika lub dozownika, i jeżeli jest to konieczne, następnie rozsmarowuje się i/lub wciera w skórę przy użyciu dłoni lub palców, albo za pomocą odpowiedniego urządzenia. Korzystnie dwie emulsje mieszają się na skórze przez wcieranie.

PL 195 496 B1

Opakowanie produktu

Kosmetyczną kompozycję do stosowania na skórze według wynalazku można pakować w pojemnik odpowiedni dla jej lepkości, przeznaczony do używania przez konsumenta. Albo kompozycje można po prostu przechowywać w nie ulegających deformacji butelkach lub pojemnikach do wyciskania, takich jak tuby, albo w słoiczkach z wieczkiem. Kompozycję można również zamykać w kapsułkach, tak jak opisanych w patencie US-5063057. Zgodnie z tym wynalazek dostarcza również zamkniętego pojemnika zawierającego kosmetycznie dopuszczalną kompozycję jak zdefiniowana.

Następujące poniższe przykłady bliżej ilustrują wynalazek, ale wynalazek nie jest ograniczony do tych przykładów.

Przykłady

Baza emulsji olej-w-wodzie

Kompozycja (O/W baza 1) była bazą dla wszystkich emulsji olej-w-wodzie stosowanych w poniższych przykładach.

Pełna chemiczna nazwa lub nazwa CTFA	% wag.	Nazwa handlowa	Faza
dwusodowa EDTA	0,05	Sequwsterene Na2	wodna
krzemian magnezowoglinowy	0,6	Veegum Ultra	wodna
metyloparaben	0,15	Metyloparaben	wodna
simetikon	0,01	emulsja przeciwpienna DC	wodna
glikol butylenowy 1,3	3,0	glikol butylenowy 1,3	wodna
hydroksyetyloceluloza	0,5	Natrosol 250HHR	wodna
gliceryna, USP	2,0	gliceryna USP	wodna
żywica ksantanowa	0,2	Keltrol 1000	wodna
trietanoloamina	1,2	trietanoloamina 99%	wodna
kwas stearynowy	3,0	Pristerene 4911	olejowa
propyloparaben NF	0,1	propyloparaben NF	olejowa
wodorostearynian glicerylu	1,5	Naturechem GMHS	olejowa
alkohol stearylowy	1,5	Lanette 18DEO	olejowa
Palmitynian izostearylowy	6,0	Protachem ISP	olejowa
Oktanonian alkoholi C12-13	3,0	Hatester FAO	olejowa
Dimetikon	1,0	płynny silikon 200 (50 cts)	olejowa
Cholesterol NF	0,5	cholesterol NF	olejowa
stearynian sorbitanu	1,0	stearynian sorbitanu	olejowa
Butylowany hydroksytoluen	0,05	Embanox BHT	olejowa
octan tokoferylu	0,1	octan witaminy E	olejowa
stearynian PEG-100	2,0	MYRJ 59	olejowa
mleczan sodowy stearoilu	0,5	Pationic SSL	olejowa
kwas hydroksykaprylowy	0,1	kwas hydroksykaprylowy	wodna
woda, Dl	qs do 75%		wodna

PL 195 496B1

Baza emulsji woda-w-oleju

Kompozycja (W/O baza 1) była bazą dla wszystkich emulsji woda-w-oleju stosowanych w poniższych przykładach, z wyjątkiem Przykładu 5.

Pełna chemiczna nazwa	% wag.	Nazwa handlowa	Faza
Kopoliol cetylodimetikonu	3,0	Abil EM 90	olej
Olej mineralny	17,0	Carnation Light Mineral Oil	olej
Wosk mikrokrystaliczny	10,0	Multiwax W835	olej

Współczynnik rozdziału olej/woda (Ks) dla oleju określano następująco:

Przygotowano 0,05% (5,6 mM) wodnego roztworu znaczonego izotopem (¹⁴C) kwasu mlekowego w 3,3 mM wodnego roztworu kwasu siarkowego (pH 2,4) wcześniej nasyconego olejem mineralnym Carnation Light. Znaczony izotopem kwas mlekowy stosowano do oceniania pomiarów próbek o małej zawartości kwasu mlekowego w oleju. Utrzymywano niską wartość pH fazy wodnej dla zapewnienia całkowitego sprotonowania kwasu mlekowego. Trzykrotne rozcieńczenia tej fazy wodnej kalibrowano równymi objętościami oleju mineralnego Carnation Light wcześniej nasyconego 3,3 mM wodnego H2SO4. Rozdzielenie między fazę wodną i olejową uzyskiwano przez łagodne odwracanie rurek 100 razy przez w przybliżeniu 5 minut. Mieszaniny odwirowywano i dla dyspergowania/wytrącenia kwasu mlekowego z fazy olejowej na podjednostki każdej z faz działano ultradźwiękami w 5 ml wody. Zdyspergowane próbki zliczano metodą ciekłej scyntylacyjnej spektrometrii (stosowano licznik Beckman LS65 Scintillation), i wartość Ks obliczano jako liczbę radioaktywnych występujących w fazie olejowej podzieloną przez liczbę w fazie wodnej. Określono, że wartość Ks dla układu kwas mlekowy w oleju mineralnym wynosi 0,0004.

Lepkość fazy olejowej emulsji woda-w-oleju określano następująco:

Lepkość określano w temperaturze 50°C za pomocą reometru Carri Med CSL o regulowanym naprężeniu. Stosowano płytkę przymiarową o równoległej geometrii i parametrach: średnica 4 cm, stal nierdzewna, wielorowkowa powierzchnia, szczelina ustawiona na 100 mikrometrów. Próbkę umieszczano w reometrze i przechylano stosując odchylenie z momentem obrotowym. Próbkę przechylano z wartością momentu obrotowego 0 mikro Nm do 500 mikro Nm w okresie 5 minut. Podczas pełnego przechyłu mierzy się lepkość przy szybkości ścinania 1 sek^-1.

Lepkość fazy olejowej bazy 1 W/O określano testem lepkości fazy olejowej i wynosiła ona 5000 mPs.s.

Granicę plastyczności obu emulsji określano następująco:

Urządzenie: reometr Carri Med CSL100

Płytka przymiarową o równoległej geometrii, średnica 4 cm, stal nierdzewna, wielorowkowa powierzchnia, szczelina ustawiona na 100 mikrometrów.

Temperatura 25°C.

Próbki przechylano przy różnych momentach obrotowych w zakresie wartości od 0 do 1000 mikro Mm w czasie 5 minut. Dla bardziej lepkich kremów stosowano przechylanie od 0 do 3500 mikro Nm w czasie 5 minut. Rozpoczynano od przyłożenia momentu obrotowego 0 mikro Nm, określony moment obrotowy musi być osiągnięty zanim reometr zarejestruje płynięcie, i ten moment obrotowy zależy od lepkości produktu. Minimalny moment obrotowy, przy którym rozpoczyna się płynięcie jest plastycznym momentem obrotowym. Aby przekształcić plastyczny moment obrotowy w granicę plastyczności stosuje się następujące równanie dla płytki o równoległej geometrii:

granica plastyczności = 2 (moment obrotowy) / 3,142 BR³gdzie R oznacza promień płytki.

Aby otrzymać wartość granicy plastyczności w jednostkach Pa, moment obrotowy musi być wyrażony w jednostkach N.m a promień płytki w m.

W poniższych tabelach podano granice plastyczności określone dla każdej z emulsji.

PL 195 496 B1

Zarówno negatywne próbki kontrolne jak i próbki testowe stosowane w przykładach zostały wytworzone następująco:

Szeroki otwór plastikowych słoików rozdzielono kawałkami kartonu na dwie połówki. Do jednej z połówek słoika dodawano emulsję zawierającą alfa-hydroksykwas lub kwas askorbinowy. Lepkość tych emulsji, nawet w przypadku negatywnych próbek kontrolnych, była wystarczająco duża tak, że zachowywały swój kształt i nie przepływały na drugą połowę. Następnie słoik umieszczano w zamrażarce (-6°C) na około 20 minut, aż emulsja stwardniała na tyle że zachowywała swój kształt po usunięciu kartonowej przegrody. Następnie do pustej połowy słoika dodawano drugą emulsję.

Wszystkie emulsje stosowane w przykładach buforowano za pomocą kwasów/zasad, jak wskazano w tabelach. Ilość kwasów/zasad do zbuforowania emulsji była obliczana za pomocą testu miareczkowania, zgodnie z podstawową wiedzą chemiczną.

Kryteria testowego miareczkowania:

1. silny bufor może przyjmować aż do 20% wagowych słabego buforu, ze zmianą wartości swojego pH o nie więcej niż jedną jednostkę pH;

2. gdy emulsja woda-w-oleju i emulsja olej-w-wodzie zostaną zmieszane to otrzymane pH jest równe żądanemu użytkowemu pH (blisko pH silnego buforu).

Przykład 1

Badano stabilność pH kompozycji zawierających dwie emulsje (jedną o pH 4 i drugą o pH 7).

Negatywna próbka kontrolna (kompozycja poza zakresem wynalazku) składa się z dwóch emulsji olej-w-wodzie: A1 i B1. Każda emulsja składała się w 80% z fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Kompozycja negatywnej próbki kontrolnej zawierała A1 i B1 (szczegóły kompozycji w Tabeli 1) w stosunku 1:1, obok siebie w jedno przedziałowym słoiku.

Próbka testowa (z zakresie wynalazku) składała się z emulsji woda-w-oleju (Kompozycja C1) i emulsja olej-w-wodzie (Kompozycja D1). Kompozycja C1 zawierała 70% wagowych fazy wodnej i 30% fazy olejowej. Kompozycja D1 zawierała 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Próbka testowa zawierała C1 i D1 w stosunku 1:1 (szczegóły kompozycji w Tabeli 1), obok siebie w jedno przedziałowym pojemniku. W momencie nakładania na skórę, gdy emulsje C1 i D1 były mieszane w stosunku 1:1 emulsja miała pH 4.

W tym przykładzie stosowano mieszaninę mono- i dwuzasadowego fosforanu sodu jako słaby bufor, a jako silny bufor kwas glikolowy i jego sól.

Składy kompozycji A1, B1, C1i D1 przedstawiono w poniższej Tabeli 1:

T a b e l a 1

Nazwa	Typ emulsji	PH	Składniki	% wag.	Granica plastyczności (Pa)
A1	O/W	4	O/W baza 1 70% kwas glikolowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	75 11,43 2,5 qs 100%	103
B1	O/W	7	O/W baza 1 jednozasadowy fosforan sodowy dwuzasadowy fosforan sodowy woda	75 1,1 3,3 qs 100%	90
C1	W/O	4	W/O baza 1 88% kwas mlekowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	30 9,1 2,6 qs 100%	46
D1	O/W	7	jak B1	jak B1	90

* O/W = emulsja olej-w-wodzie ** W/O = emulsja woda-w-oleju

PL 195 496B1

Obserwowano zmianę pH przy pH 7 podwójnych słoików zawierających negatywną próbkę kontrolną i próbkę testową. Otrzymane wyniki przedstawiono w Tabeli 2.

T a b e l a 2

Dzień	Testowa próbka pH	Negatywna kontrolna pH
0	7,3	7,0
3	7,3	-
5	-	6,8
7	7,3	-
13	7,3	-
19	7,3	4,6
27	7,2	-
29	-	4,3
35	-	4,2
41	7,3	-
49	-	4,4

P r z y k ł a d 2

Badano stabilność pH kompozycji zawierających dwie emulsje (jedną o pH 4 a drugą o pH 6).

Negatywna próbka kontrolna (kompozycja poza zakresem wynalazku) składała się z dwóch emulsji olej-w-wodzie: A1 i B1. Każda emulsja składała się z 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Negatywna próbka kontrolna zawierała A1 i B1 (szczegóły kompozycji w Tabeli 3) w stosunku 1:1, obok siebie w jedno przedziałowym słoiku.

Próbka testowa (mieszcząca się w zakresie wynalazku) składała się z dwóch emulsji: emulsji woda-w-oleju (kompozycja C2) i emulsji olej-w-wodzie (kompozycja D2). Kompozycja C2 zawierała 70% wagowych fazy wodnej i 30% fazy olejowej. Kompozycja D2 zawierała 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Próbka testowa zawierała w stosunku 1:1 C1 i D1 (szczegóły kompozycji Tabela 3) obok siebie w jedno przedziałowym słoiku. W momencie nakładania na skórę, gdy emulsje C2 i D2 były mieszane w stosunku 1:1 otrzymywano emulsje o pH 4.

W przykładzie słabym buforem była mieszanina mono- i difosforanu sodu, a jako silny bufor kwas glikolowy i jego sól.

T a b e l a 3

Nazwa	Typ emulsji	pH	Składniki	% wag.	Granica plastyczności (Pa)
A2	O/W	4	O/W baza 1 70% kwas glikolowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	75 11,43 2,5 qs 100%	103
B2	O/W	6	O/W baza 1 jednozasadowy fosforan sodowy dwuzasadowy fosforan sodowy woda	75 2,44 0,66 qs 100%	90
C2	W/O	4	W/O baza 1 88% kwas mlekowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	30 9,1 2,6 qs 100%	46
D2	O/W	6	jak B2	jak B2	90

PL 195 496 B1

Obserwowano zmianę pH po stronie pH 6 podwójnych słoików zawierających negatywną próbkę kontrolną i próbkę testową. Wyniki przedstawiono w Tabeli 4.

T a b e l a 4

Dzień	Testowa próbka pH	Negatywna kontrolna pH
0	6,05	6,05
1	6,07	6,06
3	6,15	5,20
7	6,11	4,92
11	6,10	4,48
17	6,14	4,28
37	5,96	4,00

Przykład 3

Badano stabilność pH kompozycji zawierających dwie emulsje (jedną o pH 4 a drugą o pH 10).

Negatywna próbka kontrolna (kompozycja poza zakresem wynalazku) składała się z dwóch emulsji olej-w-wodzie: A3 i B3. Każda emulsja składała się z 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Negatywna próbka kontrolna zawierała A3 i B3 (szczegóły kompozycji w Tabeli 3) w stosunku 1:1 obok siebie w jedno przedziałowym słoiku.

Próbka testowa (mieszcząca się w zakresie wynalazku) składała się z dwóch emulsji: emulsji woda-w-oleju (kompozycja C3) i emulsji olej-w-wodzie (kompozycja D3). Kompozycja C3 zawierała 70% wagowych fazy wodnej i 30% fazy olejowej. Kompozycja D3 zawierała 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Próbka testowa zawierała w stosunku 1:1 C3 i D3 (szczegóły kompozycji Tabela 5) obok siebie w jedno przedziałowym słoiku. W momencie nakładania na skórę, gdy emulsje C3 i D3 były mieszane w stosunku 1:1 otrzymywano emulsje o pH 4.

T a b e l a 5

Nazwa	Typ emulsji	pH	Składniki	% wag.	Granica plastyczności (Pa)
A3	O/W	4	O/W baza 1 70% kwas glikolowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	75 11,43 2,5 qs100%	103
B3	O/W	10	O/W baza 1 kwaśny węglan sodowy węglan sodowy woda	75 0,8 4,3 qs 100%	219
C3	W/O	4	W/O baza 1 88% kwas mlekowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	30 9,1 2,6 qs100%	46
D3	O/W	10	jak B3	jak B3	219

PL 195 496B1

Obserwowano zmianę pH po stronie pH 10 podwójnych słoików zawierających negatywną próbkę kontrolną i próbkę testową. Wyniki przedstawiono w Tabeli 6.

T a b e l a 6

Dzień	Testowa próbka pH	Negatywna kontrolna pH
0	9,75	9,75
2	9,72	8,62
6	9,75	8,3
10	9,67	7,93
16	9,66	7,80
36	9,63	7,46

P r z y k ł a d 4

Badano stabilność pH kompozycji zawierających dwie emulsje (jedną o pH 7 a drugą o pH 10).

Negatywna próbka kontrolna (kompozycja poza zakresem wynalazku) składała się z dwóch emulsji olej-w-wodzie: A4 i B4. Każda emulsja składała się z 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Negatywna próbka kontrolna zawierała A4 i B4 (szczegóły kompozycji w Tabeli 3) w stosunku 1:1 obok siebie w jedno przedziałowym słoiku.

Próbka testowa (mieszcząca się w zakresie wynalazku) składała się z dwóch emulsji: emulsji woda-w-oleju (kompozycja C4) i emulsji olej-w-wodzie (kompozycja D4). Kompozycja C4 zawierała 70% wagowych fazy wodnej i 30% fazy olejowej. Kompozycja D4 zawierała 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Próbka testowa zawierała w stosunku 1:1 C4 i D4 (szczegóły kompozycji Tabela 7) obok siebie w jedno przedziałowym słoiku. W momencie nakładania na skórę, gdy emulsje C4 i D4 były mieszane w stosunku 1:1 otrzymywano emulsję o pH 7.

W tym przykładzie silnym buforem była mieszanina mono- i dwuzasadowego fosforanu sodu i węglan/kwaśny węglan jako słaby bufor.

T a b e l a 7

Nazwa	Typ emulsji	pH	Składniki	% wag.	Granica plastyczności (Pa)
A4	O/W	10	O/W baza 1 kwaśny węglan sodowy węglan sodowy woda	75 0,8 4,3 qs 100%	219
B4	O/W	7	O/W baza 1 jednozasadowy fosforan sodowy dwuzasadowy fosforan sodowy woda	75 1,1 3,3 qs 100%	90
C4	W/O	7	jak B4	jak B4	90
D4	W/W	10	jak A4	jak A4	219

PL 195 496 B1

Obserwowano zmianę pH po stronie pH 10 podwójnych słoików zawierających negatywną próbkę kontrolną i próbkę testową. Wyniki przedstawiono w Tabeli 8.

T a b e l a 8

Dzień	Testowa próbka pH	Negatywna kontrolna pH
0	9,75	9,75
2	9,72	9,66
6	9,73	9,55
10	9,67	9,37
16	9,69	9,28
36	9,68	9,08

Wyniki w Tabelach 2, 4, 6 i 8 demonstrują, że cząsteczkowa dyfuzja była skutecznie kontrolowana w testowanych próbkach, ale nie w negatywnych próbkach kontrolnych gdzie dyfu zja była ewidentna: pH próbek testowych było zasadniczo stałe a pH negatywnych próbek kontrolnych wyraźnie spadało. Zatem obecność emulsji woda-w-oleju według wynalazku jest niezbędna dla utrzymania skutecznego rozdzielenia pH (pH 4 i pH 7 w Przykładzie 1; pH 4 i pH 6 w Przykładzie 2; pH 4 i pH 10 w Przykładzie 3 a pH 7 i pH 10 w Przykładzie 4).

P r z y k ł a d 5

Porównywano stabilność kwasu askorbinowego w emulsji olej-w-wodzie o pH 7 ze stabilnością kompozycji według wynalazku, w której kwas askorbinowy rozpuszczono w fazie wodnej emulsji woda-w-oleju o pH 3 ze współistniejącą w kompozycji emulsją olej-w-wodzie.

Negatywna próbka kontrolna (kompozycja A5, szczegóły w Tabeli 9) składała się z 80% wagowych fazy wodnej i 20% wagowych fazy olejowej.

Próbka testowa zawierająca kwas askorbinowy emulsji woda-w-oleju o pH 3 (kompozycja C5) z emulsją olej-w-wodzie o pH 7 (kompozycja D5) obok siebie w stosunku 1:1 w jedno przedziałowym słoiku. Kompozycja C5 zawierała 33% wagowych fazy wodnej i 67% wagowych fazy olejowej. Kompozycja D5 zawierała 80% fazy wodnej i 20% fazy olejowej. Gdy obie emulsje zostały zmieszane w równych objętościach przy stosowaniu na skórze, otrzymano produkt o pH 7. W tym doświadczeniu silnym buforem była mieszanina mono- i dwuzasadowego fosforanu sodu a słabym buforem był kwas askorbinowy i kwas cytrynowy i ich sole.

T a b e l a 9

Nazwa	Typ emulsji	pH	Składniki	% wag	Granica plastyczności (Pa)
A5	O/W	7	O/W baza 1 kwas askorbinowy* jednozasadowy fosforan sodowy dwuzasadowy fosforan sodowy woda	75 2,5 1,1 3,3 qs 100%	100
C5	W/O	3	jak tab. 9A	jak tab. 9A	50
D5	O/W	7	O/W baza 1 jednozasadowy fosforan sodowy dwuzasadowy fosforan sodowy woda	75 1,1 3,3 qs 100%	90

-z J.T. Baker Chemical Co.

PL 195 496B1

T a b e l a 9A

Pełna chemiczna nazwa lub nazwa CTFA	% skł. akt. w kompozycji	Nazwa handlowa	Faza
Woda, Dl	30,0	Water, Dl	wodna
Kopoliol cetylodimetikonu	3,0	Abil EM 90	olejowa
Olej mineralny	43,8	Carnation Light Mineral Oil	olejowa
Dwusodowy EDTA	0,05	Seguesterene Na2	wodna
Kwas askorbinowy	2,5		wodna
Dwuzasadowy fosforan sodu	0,273		wodna
Kwas cytrynowy	0,382		wodna

Stabilność kwasu askorbinowego (wyrażoną jako procent kwasu askorbinowego w kompozycji) mierzono w negatywnej próbce kontrolnej i próbce testowej.

Metodą HPLC określano stężenie kwasu askorbinowego: kolumna: Anion Exclusion (Alltech, P/N 269006) faza ruchoma: 10 mM H2SO4 szybkość przepływu: 1,0 ml/min wykrywanie: UV, 254 nm objętość wstrzykiwana: 10 mikrolitrów

Wytworzono podstawowy roztwór kwasu askorbinowego (w przybliżeniu 1000 ppm) przez rozpuszczenie w absolutnym etanolu. Przygotowano cztery standardowe roztwory (5-15 ppm) przez rozcieńczenie każdej w 70/30 etanol/woda. Przefiltrowano każdą z próbek stosując 0,45 mikrometrowy filtr przed wstrzykiwaniem. Z chromatogramu określano obszar odpowiedzi dla każdego standardowego roztworu i kreślono standardową krzywą stosując RS4 lub jej ekwiwalent.

Przygotowano próbkę (100-300 ppm) przez rozpuszczenie jej w roztworze 70/30 etanol/woda. Poddano ją działaniu ultradźwięków do całkowitego rozpuszczenia. Próbkę przefiltrowano stosując 0,45 mikrometrowy filtr przed wstrzykiwaniem. Roztwory próbki powinny być analizowane natychmiast po wytworzeniu, aby zminimalizować wpływ rozpadu kwasu askorbinowego.

Ilość kwasu askorbinowego w próbce może być obliczona ze standardowej krzywej.

Otrzymane wyniki podano w Tabeli 10.

T a b e l a 10

Dzień	Testowa próbka pH	Negatywna kontrolna pH
0	2,5	1,8
7	2,2	1,3
12	2,1	1,0
18	1,9	0,9

Jak widać z wyników podanych w Tabeli 10, chociaż obie próbki zawierały 2,5% kwasu askorbinowego, to początkowe analizy (dzień 0) dla negatywnej próbki kontrolnej wykazały obecność tylko 1,8% kwasu askorbinowego, co wskazuje że wystąpiła degradacja kwasu askorbinowego w czasie wytwarzania produktu. Kwas askorbinowy dalej ulega degradacji zasadniczo szybciej w negatywnej kontrolnej próbce w porównaniu do testowej próbki. Wyniki z Tabeli 10 pokazują jak krytyczna jest obecność dwóch emulsji według wynalazku dla stabilizacji kwasu askorbinowego.

Przykład 6

Porównywano stabilność retinolu w emulsji olej-w-wodzie zawierającej również hydroksykwas (emulsja pH = 3,6) ze stabilnością retinolu w emulsji olej-w-wodzie o pH 7,0, a także stabilność retinolu

PL 195 496 B1 w emulsji olej-w-wodzie o pH 7,0, przy współistnieniu z emulsją woda-w-oleju o pH 3,6 zawierającą hydroksykwas.

Negatywna próbka kontrolna: emulsja olej-w-wodzie A6 zawierająca 0,15% retinolu o pH 3,6 (8% kwas glikolowy); szczegóły kompozycji podano w Tabeli 11.

Pozytywna próbka kontrolna: emulsja olej-w-wodzie B6 zawierająca 0,15% retinolu o pH 7,0; szczegóły kompozycji podano w Tabeli 11.

Próbka testowa zawierała emulsję olej-w-wodzie zawierającą 0,15% retinolu (C6) obok emulsji woda-w-oleju zawierającej 8% kwasu mlekowego pH 3,6 (D6) w stosunku 1:1. Gdy zmieszano równe ilości wagowo dwóch emulsji (co występuje podczas stosowania produktu) końcowe pH emulsji wynosiło 3,8.

T a b e l a 11

Nazwa	Typ emulsji	PH	Składniki	% wag.	Granica plastyczności (Pa)
A6	O/W	3,6	O/W baza 1 70% kwas glikolowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	75 11,43 2,5 qs 100%	103
B6	O/W	7	O/W baza 1 jednozasadowy fosforan sodowy dwuzasadowy fosforan sodowy mieszanka retinolu* woda	75 1,1 3,3 0,3 qs 100%	90
C6	O/W	7	jak B6	jak BG	90
D6	W/O	3,8	W/O baza 1 88% kwas mlekowy 29% wodorotlenek amoniowy woda	30 9,1 2,6 qs 100%	46

* mieszanka retinolu: Retinol 51,3%, BHA 0,6%, BH% ( z Roche) 3,1%, Tween 45% (Roche).

Stabilność retinolu mierzono w funkcji czasu, obliczono czas pół-trwania dla pozytywnej próbki kontrolnej, negatywnej próbki kontrolnej i testowej próbki.

Sposób określania stabilności przechowywania retinolu:

Przygotowano kompozycję do testowania i zapakowano do słoika. Słoik zakręcano i umieszczano w piecu o temperaturze 41^oC. Nasze badania pokazały, że badane dla kompozycji utlenianie retinolu w kompozycji wykazuje kinetykę pierwszego rzędu w odniesieniu do stężenia retinolu. Dla określenia czasu pół-trwania reakcji należy wykreślić zależność logarytm naturalny stężenia retinolu (In C) w odniesieniu do czasu przechowywania (t) co daje linię prostą o nachyleniu -k, gdzie k oznacza szybkość utleniania retinolu w odwrotności jednostki czasu. Następnie określa się czas pół-trwania retinolu (t1/2) w badanym układzie stosunkiem In 2/k.

Analiza stężenia retinolu w badaniach HPLC:

Wszystkie próbki analizowano na zawartość retinolu przy użyciu wysokosprawnej ciśnieniowej chromatografii (hardware: układ kontrolny Waters 600-MS, autopróbnik Waters 717, fotodiodowy detektor Waters 996, software: Millenium 2010).

Parametry kolumny dla analizy retinolu były następujące: kolumna: Nucleosil C18 5:m (Sigma-Aldrich)

250 mm x 4,6 mm katalog #: Z226181

PL 195 496B1 faza ruchoma: 47% (objętościowo) acetonitryl

45% (objętościowo) metanolu 8% (objętościowo) chlorek metylenu

Wszystkie rozpuszczalniki o czystości HPLC objętość wstrzyku: szybkość przepływu: czas: detektor: czas retencji:

10:1 1 ml/min 10 minut

UV/widzialne przy 325 nm fotodioda.. ok. 5 minut dla retinolu.

Wytwarzanie standardowych roztworów: Standardową krzywą wytwarzano gdy tylko próbki analizowano na zawartość retinolu. Standardowe próbki retinolu przygotowano przez seryjne rozcieńczanie mieszanki retinolu w izopropanolu dla otrzymania standardowych roztworów o końcowych stężeniach: 0, 10, 20, 30, 40 i 50 ppm (wagowo/wagowo). Standardowe próbki przygotowano na słabej zasadzie i przechowywano w -21°C.

Wytwarzanie próbek: W celu zapewnienia całkowitej ekstrakcji retinolu z emulsji, próbki traktowano następująco: około 0,5 g próbki, dokładnie mierzono, początkowo mieszano z 6 do 7 gramami wody i wirowano do utworzenia zawiesiny. Następnie do zawiesiny dodano w przybliżeniu 10 gramów izopropanolu, a potem drugi raz wirowano. Następnie próbki doprowadzano do końcowej wagi przez dodanie izopropanolu. Kolejno próbki filtrowano przy użyciu strzykawki wyposażonej w filtr 0,2 mm.

Wszystkie próbki były przygotowywane jako potrójne lub pięciokrotne w stosunku wagowym do bazowych stosując analityczne uzupełnienie.

Otrzymane wyniki (wyrażone jako % początkowego stężania retinolu) podano w tabeli 12.

T a b e l a 12

Dzień	Pozytywna kontrolna	Próbka testowa	Negatywna kontrolna
0	100	100	100
5	-	-	92
7	81	91	-
14	67	87	-
19	53	79	-
35	-	-	67
45	-	-	60
56	30	66	50
81	-	-	460
84	15	60	-
168	-	40	-
czas półtrwania (dni)	168	134	69

Jak widać z wyników podanych w Tabeli 12 retinol był znacznie bardziej stabilny w kompozycji według wynalazku (testowa próbka) niż gdy był przechowywany jako niechroniony w środowisku o niskim pH (negatywna próbka kontrolna). Zatem kompozycja według wynalazku może być używana do stabilizacji retinolu (który jest wrażliwy na niskie pH) nawet przy współobecności w kompozycji środowiska o niskim pH.

Claims

1. Kosmetyczna kompozycja do stosowania na skórze zawierająca co najmniej dwie emulsje, w międzyfazowym kontakcie jednej z drugą, znamienna tym, że zawiera (i) od 10 do 60% wagowych kompozycji, emulsji woda-w-oleju, zawierającej:

(a) od 30 do 80% wagowych emulsji woda-w-oleju, fazy wodnej ;

(b) od 20 do 70% wagowych emulsji woda-w-oleju, fazy olejowej o lepkości w temperaturze 50°C w zakresie od 100 do 100000 mPa.sek, zawierającej olej dla którego współczynnik podziału olej kwasu mlekowego/woda (Ks) mieści się w zakresie od 0 do 0,2; oraz (ii) od 40 do 90% wagowych kompozycji, emulsji olej-w-wodzie zawierającej:

(a) od 40% do 99% wagowych emulsji olej-w-wodzie, fazy wodnej;

(b) od 1 do 60% wagowych emulsji olej-w-wodzie, fazy olejowej, przy czym granica plastyczności w 25°C każdej z emulsji (i) i (ii) mieści się w zakresie od 10 Pa do 1000 Pa, i przy czym każda faza wodna zawiera bufor, i jest różnica co najmniej dwóch jednostek pH między emulsją woda-w-oleju a emulsją olej-w-wodzie.

2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że pH emulsji woda-w-oleju mieści się w zakresie od 3 do 7.

3. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że pH jednej z emulsji jest użytkowym pH kompozycji a pH drugiej emulsji jest pH wymaganym dla stabilizacji składnika w drugiej emulsji.

4. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że emulsja woda-w-oleju zawiera polimerowy środek powierzchniowo czynny.

5. Kompozycja według zastrz. 2, znamienna tym, że emulsja woda-w-oleju zawiera alfahydroksy kwas.

6. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że emulsja olej-w-wodzie zawiera retinoid wybrany z grupy składającej się z retinolu i jego C2-5 estrów retinylowych.

7. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że emulsja woda-w-oleju zawiera kwas askorbinowy.