PL194748B1 - Implant medyczny - Google Patents

Abstract

1. Implant medyczny do obsadzenia lacznika elementu medycznego, z osia wzdluzna, koncem dalszym i koncem blizszym, z którego do wnetrza implantu rozciaga sie gniazdo dla lacznika, przy czym implant na swej zewnetrznej po- wierzchni bocznej jest laczony silowo lub ksztaltowo z we- wnetrzna powierzchnia boczna otworu w kosci organizmu ludzkiego lub zwierzecego, zas dopasowany do gniazda lacz- nik jest kotwiony w nim poprzez zacisk, skurcz, klejenie lub cementowanie, przy czym element medyczny w stanie zako- twionym przylega powierzchnia styku lba, wystajacego swym przekrojem promieniowo na zewnatrz poza przekrój gniazda na blizszym koncu implantu, do przyporzadkowanej jej po- wierzchni styku implantu na jego blizszym koncu, zas ze- wnetrzny zarys przekroju gniazda, co najmniej na jednym odcinku, nie jest kolowy, znamienny tym, ze gniazdo (10), po- czawszy od blizszego konca (4) implantu (1) z powierzchnia styku (5), do której przylega swoja powierzchnia styku (18) leb (16), ma cylindryczny odcinek (10Z), z którym polaczony jest odcinek (10V) o zwezajacym sie przekroju, zas lacznik (17, 17', 17''), poczawszy od lba (16) elementu medycznego, ma równiez cylindryczny odcinek (17Z), z którym polaczony jest odcinek (17V) o zwezajacym sie przekroju, oraz przekrój gniazda (10) w poblizu blizszego konca (4) implantu (1) ma ksztalt zaokraglonego prostokata, zas w poblizu podstawy (11) gniazda ma ksztalt zaokraglonego kwadratu, przy czym przej- scie pomiedzy wspomnianymi ksztaltami przekroju ............ PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest implant medyczny do obsadzenia łącznika elementu medycznego.

Tego typu układy implantowe są szeroko rozpowszechnione na przykład w dziedzinie stomatologii. W tym przypadku mocowany element medyczny stanowi na przykład proteza, kołpak zamykający lub kształtka dziąsłowa. Implant jest przykładowo wkręcany w szczękę.

Układ implantowy opisanego na wstępie rodzaju jest znany na przykład z amerykańskiego opisu patentowego nr US 5,961,328. Łącznik elementu medycznego i gniazdo implantu współpracują na zasadzie klucza i zamka, przy czym zabezpieczenie przed obrotem realizowane jest za pomocą wystających promieniowo poza łącznik elementów zamykających, które po wstawieniu elementu medycznego wchodzą w dopasowane do nich wgłębienia w łbie implantu. Począwszy od bliższego końca implantu, gniazdo ma najpierw odcinek stożkowy, z którym połączony jest odcinek cylindryczny, którego przekrój odpowiada przekrojowi na końcu odcinka stożkowego. Osadzany w gnieździe łącznik elementu medycznego ma kształt o przekroju zwężającym się w kierunku jego dalszego końca, przy czym zewnętrzny zarys łącznika w przekroju wzdłużnym ma kształt wklęsły, zaś jego powierzchnia ma strukturę zębów piły. Przekrój łącznika nie jest jednak kołowy, lecz w porównaniu do kształtu kołowosymetrycznego ma on z jednej strony wzdłużny pasek, tworzący płaski fragment powierzchni bocznej, biegnący równolegle do wzdłużnej osi łącznika.

Po pierwsze, wytwarzanie tego znanego układu implantowego jest bardzo skomplikowane, a co za tym idzie, kosztowne, po drugie zaś nie jest zapewnione optymalne wprowadzanie siły w odcinek stożkowy, połączony z łbem elementu medycznego. Z uwagi na zwężający się kształt przekroju następuje ograniczenie możliwości przejmowania sił poprzecznych do wzdłużnej osi łącznika, występujących zwłaszcza przy jednostronnym obciążeniu elementu medycznego, wskutek czego w najmniej korzystnym przypadku może dojść do jego przechylania.

Proteza znana z międzynarodowego opisu patentowego nr WO 99/29255 składa się z łącznika z częścią dolną, częścią centralną i częścią górną oraz nasuniętej na część górną korony. Proteza jest w całości wstawiana swoją stożkową częścią dolną w dopasowany do niej, również stożkowy otwór w implancie, który uprzednio musi być osadzony w szczęce i wystarczająco w niej zagojony. Przy łączeniu pomiędzy łącznikiem i gniazdem wykorzystuje się zasadę stożka zaciskowego. Możliwość obrotu protezy wokół wzdłużnej osi łącznika pozwala wprawdzie na dokładne dopasowanie pozycji protezy w odniesieniu do obrotu wokół jej osi pionowej podczas wstawiania, pociąga za sobą jednak tę niedogodność, że zwłaszcza przy większym obciążeniu proteza nie jest wystarczająco zabezpieczona przed przekręcaniem w implancie.

Alternatywnie względem powyższego układu implantowego najbardziej rozpowszechnionym rodzajem łączenia jest połączenie śrubowe pomiędzy protezą i implantem, charakteryzujące się dużą łatwością wymiany. Wadę tego rozwiązania stanowi jednak czasochłonność wkręcania śrub mocujących - zwłaszcza przy dużej liczbie protez - oraz często niezadowalająca trwałość tego typu układów. Z przyczyn technologicznych mianowicie poszczególne zwoje gwintu połączenia śrubowego nigdy nie mają jednakowej nośności, wskutek czego w niektórych odcinkach dochodzi do zwiększonego, zaś w innych do osłabionego przenoszenia sił względnie momentów. Z tego powodu występują niezdefiniowane stany obciążeń, których rezultatem mogą być niepożądane odkształcenia i piki naprężeń. Może to prowadzić albo do uszkodzenia połączenia śrubowego, albo do przeciążenia połączenia między implantem i kością, co w najgorszym przypadku do całkowitej utraty implantu.

Celem wynalazku jest zaproponowanie układu implantowego, w którym połączenie między elementem medycznym i implantem można zrealizować w prosty sposób, przy czym połączenie to powinno się charakteryzować równomiernym wprowadzaniem siły na dużej powierzchni oraz zabezpieczeniem przed obrotem.

W oparciu o implant medyczny do obsadzenia łącznika elementu medycznego z osią wzdłużną, końcem dalszym i końcem bliższym, z którego w kierunku wzdłużnej osi do wnętrza implantu rozciąga się gniazdo dla łącznika, przy czym implant na swej zewnętrznej powierzchni bocznej jest łączony siłowo lub kształtowo z wewnętrzną powierzchnią boczną otworu w kości organizmu ludzkiego lub zwierzęcego, zaś dopasowany do gniazda łącznik jest kotwiony w nim poprzez zacisk, skurcz, klejenie lub cementowanie, przy czym element medyczny w stanie zakotwionym przylega powierzchnią styku łba, wystającego swym przekrojem promieniowo na zewnątrz poza przekrój gniazda na bliższym końcu implantu, do przyporządkowanej jej powierzchni styku implantu na jego bliższym końcu, zaś zewnętrzny zarys przekroju gniazda co najmniej na jednym odcinku nie jest kołowy, zadanie to rozwiąPL 194 748 B1 zano według wynalazku tak, że gniazdo, począwszy od bliższego końca implantu z powierzchnią styku, do której przylega swoją powierzchnią styku łeb, ma cylindryczny odcinek, z którym połączony jest odcinek o zwężającym się przekroju, zaś łącznik, począwszy od łba elementu medycznego, ma również cylindryczny odcinek, z którym połączony jest odcinek o zwężającym się przekroju, oraz przekrój gniazda w pobliżu bliższego końca implantu ma kształt zaokrąglonego prostokąta, zaś w pobliżu podstawy gniazda ma kształt zaokrąglonego kwadratu, przy czym przejście pomiędzy wspomnianymi kształtami przekroju jest bezstopniowe.

Korzystnie, mierzona w kierunku wzdłużnej osi implantu długość cylindrycznego odcinka łącznika jest nieznacznie mniejsza niż, również mierzona w kierunku wzdłużnej osi implantu, długość cylindrycznego odcinka gniazda.

Korzystnie również, powierzchnia styku ma kształt kołowego pierścienia i przebiega w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi implantu.

Korzystnie dalej, znamienny tym, że pomiędzy łącznikiem w jego stanie zakotwionym i ścianką gniazda znajduje się co najmniej jeden kanał odpowietrzający rozciągający się od dalszej czołowej powierzchni łącznika aż do bliższego końca implantu.

Zgodnie z wynalazkiem, w powierzchni styku implantu znajduje się co najmniej jeden rowek odpowietrzający, który rozciąga się od kanału odpowietrzającego do bocznej powierzchni implantu.

Zgodnie z dalszą cechą wynalazku, ścianka gniazda jest zaopatrzona w większą liczbę pierścieniowych rowków, z których każdy biegnie w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi lub, korzystnie, w jeden rowek o kształcie spiralnym albo, korzystnie, w co najmniej jedno wgłębienie, w które wchodzi kształtowo sprężysty element zatrzaskowy elementu medycznego.

Zgodnie z kolejną cechą wynalazku, długość krótszych boków prostokąta odpowiada długości boków kwadratu.

W implancie według wynalazku element medyczny przylega powierzchnią styku łba, wystającego swym przekrojem promieniowo na zewnątrz poza przekrój gniazda na bliższym końcu implantu, do przyporządkowanej jej powierzchni styku implantu na jego bliższym końcu, przy czym zewnętrzny zarys przekroju łącznika co najmniej na jednym odcinku nie jest kołowy, zaś łącznik, począwszy od łba, ma cylindryczny odcinek, z którym połączony jest odcinek o zwężającym się przekroju.

Korzystnie, w elemencie medycznym dalszy koniec łącznika ma co najmniej jeden wystający osiowo element zatrzaskowy, który w stanie zamontowanym połączony jest połączeniem kształtowym z wgłębieniem w gnieździe implantu.

Korzystnie, odcinek elementu medycznego znajdujący się w stanie zamontowanym poza gniazdem, jest na swej bocznej powierzchni zaopatrzony w co najmniej dwa przeciwległe wgłębienia, które, korzystnie tworzą pierścieniowy rowek o przekroju w kształcie litery V.

Zgodnie z wynalazkiem element medyczny ma postać kołpaka zamykającego albo kształtki dziąsłowej albo słupka wyciskowego lub protezy zębowej.

W implancie według wynalazku, powierzchnia boczna łącznika elementu medycznego w postaci protezy zębowej jest zaopatrzona w większą liczbę pierścieniowych rowków, które przebiegają w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi łącznika i korespondują z pierścieniowymi rowkami w ściance gniazda.

W rozwiązaniu według wynalazku przyleganie całą powierzchnią w obszarze powierzchni styku powoduje równomierne wprowadzanie siły z elementu medycznego do implantu, co zapobiega pikom naprężeń, a co za tym idzie, przeciążeniom i uszkodzeniom materiału. W szczególności cylindryczny odcinek łącznika w połączeniu z dopasowanym cylindrycznym odcinkiem gniazda powoduje skuteczne unieruchomienie, przy którym nawet silnie boczne przyłożenie sił do elementu medycznego nie prowadzi do wystąpienia składowych rozciągających w powierzchni podziału między elementem medycznym i wewnętrzną boczną powierzchnią implantu. Dlatego też implant według wynalazku charakteryzuje się wyjątkowo skutecznym zabezpieczeniem przed poluzowaniem i wypadnięciem, niezależnie od tego, czy element medyczny jest zamocowany w drodze skurczu, za pomocą kleju lub cementu.

Niekołowy przekrój, który może przykładowo mieć postać (zaokrąglonego) wielokąta (trójkąta, czworokąta, pięciokąta i tak dalej) lub elipsy względnie owalu względnie dowolnego innej figury płaskiej, uniemożliwia obrót łącznika elementu medycznego wokół jego osi wzdłużnej. W wyniku jednoznacznie określonej pozycji kątowej elementu medycznego w odniesieniu do obrotu wokół osi pionowej zbędne staje się skomplikowane ustawianie pozycji elementu medycznego podczas jego wsta4

PL 194 748 B1 wiania. Właściwe połączenie między implantem i łącznikiem odbywa się w drodze zaciskania, skurczu, klejenia lub cementowania.

Długość cylindrycznego odcinka łącznika mierzona w kierunku wzdłużnej osi implantu, które jest nieznacznie mniejsza niż, również mierzona w kierunku wzdłużnej osi implantu, długość cylindrycznego odcinka gniazda pozwala osiągnąć niezawodne przyleganie powierzchni styku elementu medycznego z jednej strony i implantu z drugiej strony, co jest istotne z uwagi na równomierne wprowadzanie sił na dużej powierzchni. Różnica w długościach powinna być tak dobrana, żeby przy uwzględnieniu tolerancji wykonawczych poszczególnych elementów, nawet w najmniej korzystnym przypadku zachodziło przyleganie w obszarze powierzchni styku. Należy jednak unikać zbyt dużej różnicy długości, aby w obszarze zwężających się przekrojów nie powstawały niepotrzebnie duże szczeliny pomiędzy łącznikiem i gniazdem.

Powierzchnia styku implantu w kształcie kołowego pierścienia w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi implantu pozwala na znaczne obniżenie kosztów wytwarzania implantu.

Kanały odpowietrzające i rowki odpowietrzające pozwalają uniknąć podczas wstawiania łącznika w gniazdo wzrostu ciśnienia, utrudniającego wsuwanie łącznika i zapewniają prawidłowe odprowadzanie powietrza, wypychanego przez łącznik.

Przy tym, łącznik w porównaniu do gniazda ma takie wymiary, że w każdym przypadku można go na tyle wprowadzić do gniazda, by powierzchnia styku jego łba styka się w całości z powierzchnią styku implantu.

Rowki pierścieniowe względnie rowek spiralny w ściance gniazda po pierwsze ułatwiają montaż, zwłaszcza w jego ostatniej fazie. W szczególności zapobiega to przywieraniu stykających się ze sobą powierzchni i poprawia prowadzenie łącznika. Poza tym, w rowkach pierścieniowych względnie w rowku spiralnym, przy unieruchamianiu łącznika za pomocą kleju, pierścieni klejowych lub temu podobnych powstaje spiralny wałeczek kleju, za pomocą którego można przenosić siły osiowe.

Ścianka gniazda zaopatrzona w co najmniej jedno wgłębienie, w które wchodzi kształtowo sprężysty element zatrzaskowy elementu medycznego, pozwala w najprostszy sposób osadzić w gnieździe wszystkie elementy, które muszą być połączone z implantem tylko przejściowo, a tym samym związać je z implantem w dokładnie określonej pozycji. Za pomocą elementu zatrzaskowego wytwarza się, znoszone w wyniku działania odpowiedniej siły osiowej, połączenie kształtowe, w związku z czym elementy zatrzaskowe są korzystnie lekko zaokrąglone, aby umożliwić rozdzielenie bez uszkadzania. Przenoszenie sił zachodzi tymczasem na powierzchniach czołowych. Czas potrzebny do wykonania połączenia między użytymi jedynie przejściowo elementami oraz implantem ulega drastycznemu skróceniu, co przejawia się znacznym skróceniem czasu zwłaszcza w przypadku jednoczesnego wstawiania większej liczby implantów.

Wprowadzony do gniazda implantu element medyczny, który przylega powierzchnią styku łba, wystającego swym przekrojem promieniowo na zewnątrz poza przekrój gniazda na bliższym końcu implantu, do przyporządkowanej jej powierzchni styku implantu na jego bliższym końcu, i w którym zewnętrzny zarys przekroju łącznika co najmniej na jednym odcinku nie jest kołowy realizuje zabezpieczenie przed obrotem i zwiększa wytrzymałość na momenty obrotowe, bez zagrożenia dla połączenia. Istnieje zatem możliwość wstawiania implantu w kość przykładowo razem z zamontowanym wstępnie kołpakiem zamykającym lub kształtką dziąsłową.

Element zatrzaskowy na dalszym końcu łącznika, który w stanie zamontowanym wchodzi kształtowo we wgłębienie w gnieździe implantu pozwala na skrócenie czasu potrzebnego do montażu w porównaniu do połączeń śrubowych względnie prowizorycznych połączeń klejowych lub cementowych.

Kształtowe połączenie za pomocą elementu zatrzaskowego można w wyjątkowo prosty sposób ponownie rozdzielić, jeżeli odcinek, znajdujący się w stanie zamontowanym poza gniazdem, jest w swej bocznej powierzchni zaopatrzony w co najmniej dwa przeciwległe wgłębienia. We wgłębieniach tych można umieścić, przykładowo, haczykowe elementy stykowe kleszczy, za pomocą których przy użyciu odpowiedniej siły osiowej można wyciągnąć z implantu na przykład zamocowany w nim zatrzaskowo kołpak zamykający, kształtkę dziąsłową, słupek wyciskowy i/lub prowizoryczną protezę.

Wykonanie połączenia kształtowego między narzędziem do usuwania kołpaka zamykającego, kształtki dziąsłowej, słupka wyciskowego i/lub prowizorycznej protezy można uprościć, jeżeli wgłębienia tworzą pierścieniowy rowek o przekroju w kształcie litery V.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia implant z zamocowanym w nim zatrzaskowo kołpakiem zamykającym, w przekroju

PL 194 748 B1 wzdłużnym, fig. 2 - kołpak zamykający w widoku z góry, fig. 3 - implant po usunięciu kołpaka zamykającego, w widoku z góry, fig. 4 - implant z fig. 1 w przekroju wzdłuż linii IV-IV, fig. 5 - implant z fig. 1 w przekroju wzdłuż linii V-V, fig. 6 - obszar wczepienia elementu zatrzaskowego, w powiększeniu, fig. 7 - w przekroju górny fragment implantu z łącznikiem ukazujący początek zwężenia ich przekrojów, w schematycznym powiększeniu, fig. 8 podobnie jak fig. 1, ale z zamocowaną zatrzaskowo kształtką dziąsłową, fig. 9 - podobnie jak fig. 8, ale ze szczeliną w kształtce dziąsłowej dla zespolenia transdziąsłowego, fig. 10 - półfabrykat dla prowizorycznej protezy w implancie laboratoryjnym, fig. 11 - podobnie jak fig. 10, ale z gotową prowizoryczną protezą, fig. 12 - podobnie jak fig. 10, ale w implancie według wynalazku, fig. 13 - podobnie jak fig. 10, ale protezy właściwej, fig. 14 - podobnie jak fig. 11, ale protezy właściwej, fig. 15 - podobnie jak fig. 12, ale protezy właściwej, oraz fig. 16 - podobnie jak fig. 15, ale z łącznikiem z pierścieniowymi rowkami w powierzchni bocznej.

Na fig. 1 do 5 widoczny jest wykonany z tytanu implant 1, mający w przybliżeniu stożkowy kształt zewnętrzny i zaopatrzony na zewnętrznej powierzchni bocznej w gwint zewnętrzny 2. Implant 1 ma zaokrąglony koniec dalszy 3 i koniec bliższy 4, utworzony przez powierzchnię styku 5, mającą w zasadzie kształt kołowego pierścienia. W sąsiadującym z powierzchnią styku 5 odcinku 6 implant 1 ma od zewnątrz kształt cylindryczny o wypolerowanej na wysoki połysk, bocznej powierzchni 7. W znajdującym się dalej odcinku gwintowanym 8 implant 1 ma kształt stożkowy. Począwszy od powierzchni styku 5, równolegle do wzdłużnej osi 9 implantu 1, rozciąga się gniazdo 10 przebiegające przez całą długość odcinka 6 oraz część długości odcinka gwintowanego 8.

Ze schematu na fig. 1 wynika, że gniazdo 10, wychodząc z bliższego końca 4 implantu 1, ma najpierw cylindryczny odcinek 10Z, za którym znajduje się odcinek 10V o zwężającym się przekroju. Łącznik 17 wstawianej protezy ma odpowiednio do tego, począwszy od łba 16, również najpierw odcinek cylindryczny 17Z, którego średnica jest nieznacznie mniejsza niż średnica gniazda 10 w jego cylindrycznym odcinku 10Z. Z cylindrycznym odcinkiem 17Z łącznika 17 połączony jest odcinek 17V o zwężającym się przekroju. Ponieważ długość 6a cylindrycznego odcinka 17Z łącznika 17 jest nieznacznie mniejsza niż długość 6b cylindrycznego odcinka 10Z gniazda 10, nie ma możliwości, aby w obszarze zwężających się odcinków 10V, 17V doszło do przylegania łącznika 17 do ścianki 12 gniazda 10. Ten rodzaj dopasowania elementów składowych zapewnia raczej stale całkowite przyleganie powierzchni styku 5 i 18 na bliższym końcu implantu 1. Różnica pomiędzy długościami 6b i 6a, to znaczy osiowy odstęp pomiędzy obwodowymi krawędziami 12a na łączniku 17 i 12b na gnieździe 10 implantu 1, są tak dobrane, że nawet w przypadku najbardziej niekorzystnych tolerancji wykonawczych zachowany zostaje minimalny odstęp na odcinkach 10V i 17V. Poza tym, różnica długości powinna być jak najmniejsza, aby zminimalizować wymiar szczeliny w obszarze zwężających się odcinków 10V i 17V.

Jak widać na fig. 3 i 7, przekrój gniazda 10 w obszarze cylindrycznego odcinka 10Z ma na całej jego długości kształt zaokrąglonego prostokąta. Począwszy od odcinka gwintowanego 8, przekrój gniazda 10 zwęża się w kolejnym odcinku 10V w sposób ciągły na tyle, że w podstawie 11 gniazda 10 przyjmuje kształt zaokrąglonego kwadratu (porównaj fig. 5). Przejście kształtu przekroju od zaokrąglonego prostokątnego do zaokrąglonego kwadratu w obszarze gwintowanym 8 odbywa się w sposób ciągły, bez skoków.

Jak widać zwłaszcza na fig. 1, ścianka 12 gniazda 10 jest zaopatrzona w dużą liczbę pierścieniowych rowków 13, skierowanych prostopadle do wzdłużnej osi 9. Ponadto ścianka 12 jest zaopatrzona we wgłębienia w postaci jednego górnego i jednego dolnego rowka pierścieniowego 14o i 14u, których funkcja zostanie objaśniona poniżej w odniesieniu do fig. 6.

W implant przedstawiony na fig. 1 wstawiony jest kołpak zamykający 15, składający się z cylindrycznego w przybliżeniu łba 16 i współosiowego względem niego łącznika 17, który wchodzi w gniazdo 10. Powierzchnia styku 18 łba 16 przylega siłowo do powierzchni styku 5 implantu 1.

Jak widać na fig. 3, łącznik 17 ma w górnym odcinku przekrój zbliżony do prostokątnego, przy czym obszary narożne są tak ścięte, że w obszarze zaokrąglenia przekroju gniazda 10 pomiędzy łącznikiem 17 i ścianką 12 gniazda 10 powstają cztery kanały odpowietrzające 19a. Powietrze, przetłaczane przy wsuwaniu łącznika 17 w gniazdo 10, może zatem bez wzrostu ciśnienia, utrudniającego demontaż, uchodzić do góry, przy czym powietrze może uchodzić przez cztery, biegnące na zewnątrz, rowki odpowietrzające 19b, usytuowane w czołowej powierzchni 5 implantu 1 i połączone z kanałami odpowietrzającymi 19a.

PL 194 748 B1

Ponieważ kołpak zamykający 15 pozostaje jedynie czasowo po implantacji na implancie 1, jest z nim połączony tylko za pomocą czterech elementów zatrzaskowych 20, które wchodzą w górny rowek pierścieniowy 14o.

Jak widać zwłaszcza na fig. 6, pręcikowe elementy zatrzaskowe 20 mają w pobliżu bliższego końca wystający promieniowo na zewnątrz występ, umieszczony w całości wewnątrz pierścieniowego rowka 14o. Aż do dalszego końca elastycznego elementu zatrzaskowego 20 występ zwęża się coraz bardziej, co umożliwia wprowadzenie kołpaka zamykającego do gniazda 10. Zamiast ukazanego na fig. 1 obsadzenia elementów zatrzaskowych 20 w górnym rowku pierścieniowym 14o, przy odpowiednio przedłużonym łączniku 17 możliwe jest także obsadzenie w dolnym rowku pierścieniowym 14u.

Kołpak zamykający 15 jest wstawiany w implant 1 przez producenta i służy z jednej strony do tego, by po wykonaniu odpowiedniego otworu w kości wkręcić implant 1 za pomocą wkrętaka, który wchodzi w ukazaną na fig. 2 szczelinę 21. Z uwagi na zbliżony do prostokątnego przekrój łącznika 17 i dopasowanego doń gniazda 10 możliwe jest wprowadzenie momentu obrotowego do implantu 1 przez kołpak zamykający 15. Po wszczepieniu kołpak zamykający 15 pozostaje na implancie 1 i chroni gniazdo 10 przed zanieczyszczeniami z zewnątrz.

Około trzech do sześciu miesięcy po wstawieniu implantu w szczękę, gojenie jest na tyle zaawansowane, że śluzówkę pokrywającą kołpak zamykający 15 można ponownie otworzyć w drugim zabiegu. Kołpak zamykający 15 zostaje usunięty w ten sposób, że w mający kształt litery V, pierścieniowy rowek 22 w łbie 16 wkłada się kleszcze i lekkim szarpnięciem w kierunku osiowym do góry wyciąga się cały kołpak zamykający 15 z implantu 1. W gniazdo 10 implantu 1 wstawia się teraz łącznik 17 kształtki dziąsłowej 23, jaka jest przedstawiona na fig. 8. Zasada mocowania jest taka sama, jak w przypadku kołpaka zamykającego 15. Na fig. 8 pokazano przykładowo, że elementy zatrzaskowe 20 kształtki dziąsłowej 20 wskakują w dolny rowek pierścieniowy 14u. Możliwe jest jednak także zastosowanie kształtki dziąsłowej 23, w której elementy zatrzaskowe 20 wchodzą w górny rowek pierścieniowy 14o.

Na fig. 9 ukazana jest kształtka dziąsłowa ze szczeliną, znajdująca zastosowanie przy transdziąsłowym zespalaniu implantu.

Na fig. 10 ukazany jest implant laboratoryjny 1L, którego gniazdo pokrywa się z gniazdem implantu 1 i w który jest wstawiony półfabrykat 24 prowizorycznej protezy, również za pomocą łącznika 17. Półfabrykat 24 ma kształt ściętego stożka i rozszerza się, począwszy od czołowej powierzchni 5L implantu laboratoryjnego 1L, pod kątem a równym 15°. W ten sposób można wyrównać w szerokim zakresie kątowym i we wszystkich kierunkach ukośne ustawienia implantu 1 względnie 1L w stosunku do sąsiednich zębów. Łącznik 17 półfabrykatu 24 jest również zaopatrzony w elementy zatrzaskowe 20, które umożliwiają nieskomplikowane mocowanie i wyjmowanie półfabrykatu 24.

Na fig. 11 ukazana jest obrobiona na gotowo, prowizoryczna proteza 25, wykonana w laboratorium techniki dentystycznej w drodze wiórowej obróbki półfabrykatu 24. Na zeszlifowanym półfabrykacie 24 umieszczona jest wypalona zewnętrzna warstwa ceramiczna 26.

Gotową prowizoryczną protezę 25 można następnie wprowadzić u pacjenta w implant 1 i tam utrzymywać ją za pomocą elementów zatrzaskowych 20 tak długo, aż pacjent będzie mógł otrzymać właściwą protezę 28 (fig. 14).

Tę właściwą protezę 28, podobnie jak protezę prowizoryczną 25, wykonuje się z półfabrykatu 27, którego łeb ma kształt ściętego stożka (fig. 13). Półfabrykat ten umożliwia korektę krzywego ustawienia we wszystkich kierunkach i w szerokim zakresie kątów. Łącznik 17' właściwej protezy 28 względnie jej półfabrykatu nie ma elementów zatrzaskowych, lecz jest - pominąwszy obszar zaokrągleń dopasowany do kształtu przekroju gniazda 10 na całej długości łącznika 17'. Obecność pierścieniowych rowków 13 w ściance 12 gniazda 10 pozwala na bezproblemowe wprowadzenie łącznika 17 do pozycji, w której czołowa powierzchnia łba półfabrykatu 27 przylega do czołowej powierzchni 5L implantu laboratoryjnego 1L. Różne początki „stożkowatości zapewniają siłowe połączenie poprzez powierzchnie styku 5 i 18 (patrz także fig. 7). Wychodząc od tej pozycji montażowej półfabrykatu 27 w implancie laboratoryjnym 1L, można uzyskać ostateczny kształt protezy 28, która również ma wypalaną warstwę ceramiczną 26 (fig. 11).

Zakończenie kuracji polega na tym, że właściwą protezę 28 usuwa się z implantu laboratoryjnego 1L i wstawia się ją w implant 1, znajdujący się w szczęce. W stanie zamontowanym obie powierzchnie styku 5 i 10 przylegają siłowo do siebie. Również pomiędzy zewnętrznymi powierzchniami bocznymi łącznika 17 i ścianką 12 gniazda 10 występuje połączenie kształtowe, które wykonuje się za

PL 194 748 B1 pomocą kleju lub cementu, zaś w przypadku połączenia skurczowego wytwarza się je za pomocą sił zaciskowych.

Jak widać na fig. 15, powierzchnię boczną 29 łącznika 17' i powierzchnię styku 18 łba pokrywa się odpowiednim klejem lub cementem, który przy wstawianiu łącznika 17' wypełnia w zasadzie całkowicie pierścieniowe rowki 13 w gnieździe 10. Po utwardzeniu kleju tworzą się z niego wałeczki, które przywierają do łącznika 17', tworząc kształtowe połączenie z implantem 1. Kolejne siłowe połączenie powstaje na powierzchniach styku 5 i 18, przy czym klej w tym obszarze nanosi się korzystnie tak cienką warstwą, że wypełnia on jedynie nierówności powierzchni styku, zaś mimo jego obecności dochodzi do styku materiałowego pomiędzy implantem i protezą. W każdym przypadku unika się wypływania kleju z boku powierzchni styku 5 i 18.

Wytrzymałość połączenia między protezą 23 i implantem 1 można dodatkowo zwiększyć, nawet jeżeli w bocznej powierzchni łącznika 17'' istnieje większa liczba pierścieniowych rowków 13'', korespondujących z pierścieniowymi rowkami 13 w ściance 12 gniazda 10. Taki przykład wykonania jest przedstawiony na fig. 16. Powstają wówczas pierścienie kleju, mające kołowy lub owalny przekrój, które zapewniają kształtowe połączenie między protezą 28 i implantem 1.

Claims (18)

1. Zastrzeżenie patentowe

   1. Implant medyczny do obsadzenia łącznika elemente medycznego, z osią wzdłużną, końcem dalszym i końcem bliższym, z którego do wnętrza implantu rozciąga się gniazdo dla łącznika, przy czym implant na swej zewnętrznej powierzchni bocznej jest łączony siłowo lub kształtowo z wewnętrzną powierzchnią boczną otworu w kości organizmu ludzkiego lub zwierzęcego, zaś dopasowany do gniazda łącznik jest kotwiony w nim poprzez zacisk, skurcz, klejenie lub cementowanie, przy czym element medyczny w stanie zakotwionym przylega powierzchnią styku łba, wystającego swym przekrojem promieniowo na zewnątrz poza przekrój gniazda na bliższym końcu implantu, do przyporządkowanej jej powierzchni styku implantu na jego bliższym końcu, zaś zewnętrzny zarys przekroju gniazda, co najmniej na jednym odcinku, nie jest kołowy, znamienny tym, że gniazdo (10), począwszy od bliższego końca (4) implantu (1) z powierzchnią styku (5), do której przylega swoją powierzchnią styku (18) łeb (16), ma cylindryczny odcinek (10Z), z którym połączony jest odcinek (10V) o zwężającym się przekroju, zaś łącznik (17, 17', 17''), począwszy od łba (16) elementu medycznego, ma również cylindryczny odcinek (17Z), z którym połączony jest odcinek (17V) o zwężającym się przekroju, oraz przekrój gniazda (10) w pobliżu bliższego końca (4) implantu (1) ma kształt zaokrąglonego prostokąta, zaś w pobliżu podstawy (11) gniazda ma kształt zaokrąglonego kwadratu, przy czym przejście pomiędzy wspomnianymi kształtami przekroju jest bezstopniowe.
2. 2. Implann według zastrz. 1, zr^^imi^r^i^\y tym, że mierrzona w kiemnku wzdłużnej osi (9) i mplannu (11 długość (6a) cylindrycznego odcinka (17Z) łącznika (17, 17', 17'') jest nieznacznie mniejsza niż, również mierzona w kierunku wzdłużnej osi (9) implantu (1), długość (6b) cylindrycznego odcinka (10Z) gniazda (10).
3. 3. Implant według zastrz. 1, znamienny tym, że powierzchnia styku (5) ma kształt kołowego pierścienia i przebiega w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi (9) implantu (1).
4. 4. Implantwedług zas^z. 1 albo2, albo 3, znamiennytym, że pomiędzy^οζηί^ειτι ((7, (7'' 17) w jego stanie zakotwionym i ścianką (12) gniazda (10) znajduje się co najmniej jeden kanał odpowietrzający (19a), rozciągający się od dalszej czołowej powierzchni łącznika (17, 17', 17'') aż do bliższego końca (4) implantu (1).
5. 5. Implant według zastrz. 4, zn^i^i^nn^ tym. że w styku (5) implantu (11 znajduje się co najmniej jeden rowek odpowietrzający (19b), który rozciąga się od kanału odpowietrzającego (19a) do bocznej powierzchni implantu (1).
6. 6. Implant według zastrz. 4, znamienny tym, że ścianka (12) gniazda (10) jest zaopatrzona w większą liczbę pierścieniowych rowków (13), z których każdy biegnie w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi (9).
7. 7. Implant według zastrz. 4, znamienny tym, że ścianka (12) gniazda (10) jest zaopatrzona w jeden rowek o kształcie spiralnym.
8. 8. Implant według zastrz. 4, znamienny tym, że ścianka gniazda (10) jest zaopatrzona w co najmniej jedno wgłębienie, w które wchodzi kształtowo sprężysty element zatrzaskowy (20) elementu medycznego.

   PL 194 748 B1
9. 9. Implann według zaossrz. 1, tym, że długość krótszych boków prostokąta odpowiada długości boków kwadratu.
10. 10. Implant według zasttz. 1, znamienny tym, że element medyczny przylega powierzchnią styku (18) łba (16), wystającego swym przekrojem promieniowo na zewnątrz poza przekrój gniazda (10) na bliższym końcu (4) implantu (1), do przyporządkowanej jej powierzchni styku (5) implantu (1) na jego bliższym końcu (4), przy czym zewnętrzny zarys przekroju łącznika (17, 17', 17'') co najmniej na jednym odcinku nie jest kołowy, zaś łącznik (17, 17', 17''), począwszy od łba (16), ma cylindryczny odcinek (17Z), z którym połączony jest odcinek (17V) o zwężającym się przekroju.
11. 11. według zas^z. 10, znamiennytym, że w elemencie medycznymdalszy koniec ł<^c^^nika (17) ma co najmniej jeden wystający osiowo element zatrzaskowy (20), który w stanie zamontowanym połączony jest połączeniem kształtowym z wgłębieniem w gnieździe (10) implantu (1).
12. 12. Implant według zastrz. 10, znamienny tym. że odcinek elementu medycznego znajdujący się w stanie zamontowanym poza gniazdem, jest na swej bocznej powierzchni zaopatrzony w co najmniej dwa przeciwległe wgłębienia.
13. 13. Iimf^l^r^n według zassi^. 12, znamienny tym, że wgłębienia tworzą ρίθΓέοίθηίοννν rowek (22) o przekroju w kształcie litery V.
14. 14. Implann według zas-trz. 10, znamienny tym, że element medyczny ma posilać kołpaka zamykającego (15).
15. 15. Implann według zastre. 10, znamienny tym, że eiemenn medyczny mapostać Κεζ^Α^ΐ dziąsłowej (23).
16. 16. Implann według zastrz. 10, znamienny tym. że eterneJ medyczny ma possać shjpka w^<^ć^ skowego.
17. 17. Implant według zastrz. 10, znamienny tym. że element medyczny ma postać protezy zębowej (28).
18. 18. Implann według zassre. 17, znamienny tym, że powierzch nia boczna łącznika (17) e!ementu medycznego w postaci protezy zębowej (28) jest zaopatrzona w większą liczbę pierścieniowych rowków (13''), które przebiegają w płaszczyźnie prostopadłej do wzdłużnej osi łącznika (17'') i korespondują z pierścieniowymi rowkami (13) w ściance (12) gniazda (10).