PL193701B1

PL193701B1 - Zawór medyczny o przepływie wymuszonym

Info

Publication number: PL193701B1
Application number: PL99348716A
Authority: PL
Inventors: Thomas F. Fangrow; Jonathan T. Schmidt; Daniel J. Wait; Dennis M. Bui
Original assignee: Icu Medical Inc
Priority date: 1998-05-14
Filing date: 1999-05-14
Publication date: 2007-03-30
Also published as: DE69916825T2; JP2002514475A; EP1447112B1; CZ297380B6; NO321794B1; DE69934031D1; NZ507991A; IL139515A; BR9910391A; HUP0103146A3; CN1305391A; DK1077739T3; IL139515A0; HK1039287A1; PT1077739E; DE69916825D1; DE69934031T2; ES2276183T3; NO20005729L; HUP0103146A2

Abstract

1. Zawór medyczny o przeplywie wymuszonym, zawie- rajacy korpus majacy wneke z otworami do laczenia z przyrzadami medycznymi, majaca pierwszy koniec z otworem na plyn i zamkniety drugi koniec naprzeciwko pierwszego konca, przy czym ta wneka tworzy glówny kanal z pierwsza osia centralna i ma odgaleziona czesc wystajaca na zewnatrz obudowy i wyznaczajaca rozgale- ziony kanal z druga osia centralna, polaczony hydraulicznie z glównym kanalem i zakonczony drugim otworem na plyn, zas w zamknietym drugim koncu glównego kanalu znajduje sie otwór odpowietrzajacy, przy czym glówny kanal zawiera pierwszy obszar w poblizu pierwszego otworu na plyn i drugi obszar w poblizu zamknietego drugiego konca, zas we wnece korpusu jest umieszczony element uszczelniaja- cy, przemieszczajacy sie z polozenia, w którym jest unie- mozliwiony przeplyw plynu przez korpus, do polozenia w którym jest mozliwy przeplyw plynu przez korpus, a ponadto glówny kanal zawiera przestrzen plynowa, której wielkosc automatycznie i odwracalnie wzrasta, co jest powiazane z odlaczaniem lub przylaczaniem przyrzadu medycznego, znamienny tym, ze element uszczelniajacy we wnece korpusu (28) jest w postaci sztywnego tloka (42) majacego pierwszy koniec (50) z pierwsza uszczelka (67) i drugi koniec (52) z druga uszczelka (68), przy czym ten sztywny tlok (42) jest umieszczony ruchomo wewnatrz glównego kanalu (36) ………………………….. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zawór medyczny o przepływie wymuszonym, a zwłaszcza zawór, który po podłączeniu pomiędzy pierwszy przyrząd medyczny taki jak źródło płynu i drugi przyrząd medyczny taki jak kateter, ułatwia pomiędzy nimi przepływ płynu, zaś gdy pierwszy przyrząd medyczny jest od niego odłączony, wówczas indukuje przepływ wymuszony płynu przez zawór w kierunku drugiego przyrządu medycznego.

Manipulowanie płynami do podawania pozajelitowego w szpitalach i stacjach medycznych obejmuje zwykle stosowanie łączników i zaworów do selektywnego ułatwiania ruchu płynów pomiędzy dwoma punktami. Zawory te są zwykle umieszczone wzdłuż linii przepływu płynu, prowadzącej do pacjenta lub innego przeznaczenia. Przykładowo, rura może prowadzić do katetera mającego końcówkę umieszczoną w obrębie ciała pacjenta.

Zawór jest tak umieszczony, że źródło płynu lub inny przewód mogą być do niego podłączone dla uzyskania przepływu płynu ze źródła do pacjenta. Gdy źródło płynu lub przewód zostanie usunięte, to zawór zamyka się, uszczelniając przewód prowadzący do pacjenta. Element, który jest podłączony do zaworu może stanowić rurę lub inny przyrząd medyczny, taki jak przewód, strzykawkę, zestaw IV (zarówno obwodowe jak i centralne przewody), przewód platformowy lub podobny komponent który jest przystosowany do przyłączania do zaworu medycznego.

Z opisu patentowego USA nr 5730418 jest znany zawór medyczny o przepływie wymuszonym, zawierający korpus mający wnękę z otworami do łączenia z przyrządami medycznymi, mającą pierwszy koniec z otworem na płyn i zamknięty drugi koniec naprzeciwko pierwszego końca, przy czym ta wnęka tworzy główny kanał z pierwszą osią centralną i ma odgałęzioną część wystającą na zewnątrz obudowy i wyznaczającą rozgałęziony kanał z drugą osią centralną, połączony hydraulicznie z głównym kanałem i zakończony drugim otworem na płyn, zaś w zamkniętym drugim końcu głównego kanału znajduje się otwór odpowietrzający, przy czym główny kanał zawiera pierwszy obszar w pobliżu pierwszego otworu na płyn i drugi obszar w pobliżu zamkniętego drugiego końca, zaś we wnęce korpusu jest umieszczony element uszczelniający, przemieszczający się z położenia, w którym jest uniemożliwiony przepływ płynu przez korpus, do położenia w którym jest możliwy przepływ płynu przez korpus, a ponadto główny kanał zawiera przestrzeń płynową, której wielkość automatycznie i odwracalnie wzrasta, co jest powiązane z odłączaniem lub przyłączaniem przyrządu medycznego.

Jednakże tego rodzaju znany zawór i inne znane zawory mają problem powstający podczas odłączania przyrządów medycznych od zaworu. Zawory wyznaczają przestrzeń w swoim obrębie, przez którą może przepływać płyn lub inny materiał z przyrządu do przewodu na którym zawór jest zamontowany. Gdy przyrząd medyczny jest podłączony do zaworu, wówczas zajmuje on zwykle część tej wewnętrznej przestrzeni zaworu, która przemieszcza płyn (niezależnie od tego czy jest to ciecz lub powietrze) w obrębie zaworu.

Problem powstaje, gdy przyrząd medyczny jest odłączany od zaworu. Gdy przyrząd jest odłączony, wówczas, nie zajmuje już części przestrzeni w zaworze. Zwiększenie przestrzeni w obrębie zaworu powoduje wypełnienie tej przestrzeni przez płyn w zaworze i przewodzie, do którego zawór jest podłączony. W efekcie, usunięcie przyrządu powoduje wytwarzanie siły ssącej która wciąga płyn do zaworu.

W zastosowaniach medycznych, ten ruch płynu jest bardzo niepożądany. Gdy zawór jest podłączony do przewodu płynowego prowadzącego do pacjenta, wówczas ruch płynu poprzez przewód w stronę przestrzeni w zaworze wywołuje efekt zaciągania krwi pacjenta w kierunku zaworu. Poważny problem może powstać przez to, że ta krew może ulec skrzepnięciu i zatkać kateter w pobliżu jego końcówki, sprawiając że staje się on nieczynny i może nawet spowodować skrzep krwi u pacjenta, co może mieć fatalne skutki. Jedną próbą pokonania tego efektu zatykania było powleczenie wewnętrznej powierzchni katetera w pobliżu jego końcówki dla uniknięcia przyklejania krwi do jego wewnętrznych powierzchni. Jednakże sposób ten okazał się ogólnie niezadawalający do zapobiegania zatykaniu katetera.

Niebezpieczeństwo zatykania katetera jest znacznie większe, gdy wewnętrzna średnica katetera jest mała (np. rozmiar 27). Te małe katetery mają korzyść polegającą na tym, że redukują one uraz i dyskomfort spowodowany przez wkładanie go w ciało pacjenta. Ponieważ katetery takie mają bardzo mały kanał przelotowy, zatem nawet niewielka siła ssąca może wciągać wystarczającą ilość płynu z powrotem przez kateter w stronę zaworu dla wprowadzenia krwi do końcówki katetera, która to krew może zatkać kanał katetera.

PL 193 701 B1

Pokonanie powyżej podanego problemu jest nawet trudniejsze po rozważeniu innych kryteriów, które musi spełniać zawór. Przykładowo, zawór powinien być tak umieszczony, że nie powinien posiadać żadnych punktów stagnacji płynu. Jeżeli płyn ma możliwość stagnacji w jednej lub więcej przestrzeni zaworu, wówczas może nastąpić rozrost bakterii i inne problemy. Ponadto, zawór powinien posiadać wewnętrzny tor przepływu, który jest gładki. Ostre krawędzie i naroża mogą uszkadzać komórki krwi i powodować hemolizę. Pożądane jest więc opracowanie zaworu który pokonuje podane powyżej problemy.

Według wynalazku opracowano zawór, który jest korzystnie stosowany pomiędzy dwoma przyrządami medycznymi.

Zawór medyczny o przepływie wymuszonym, zawierający korpus mający wnękę z otworami do łączenia z przyrządami medycznymi, mającą pierwszy koniec z otworem na płyn i zamknięty drugi koniec naprzeciwko pierwszego końca, przy czym ta wnęka tworzy główny kanał z pierwszą osią centralną i ma odgałęzioną część wystającą na zewnątrz obudowy i wyznaczającą rozgałęziony kanał z drugą osią centralną, połączony hydraulicznie z głównym kanałem i zakończony drugim otworem na płyn, zaś w zamkniętym drugim końcu głównego kanału znajduje się otwór odpowietrzający, przy czym główny kanał zawiera pierwszy obszar w pobliżu pierwszego otworu na płyn i drugi obszar w pobliżu zamkniętego drugiego końca, zaś we wnęce korpusu jest umieszczony element uszczelniający, przemieszczający się z położenia, w którym jest uniemożliwiony przepływ płynu przez korpus, do położenia w którym jest możliwy przepływ płynu przez korpus, a ponadto główny kanał zawiera przestrzeń płynową, której wielkość automatycznie i odwracalnie wzrasta, co jest powiązane z odłączaniem lub przyłączaniem przyrządu medycznego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że element uszczelniający we wnęce korpusu jest w postaci sztywnego tłoka mającego pierwszy koniec z pierwszą uszczelką i drugi koniec z drugą uszczelką, przy czym ten sztywny tłok jest umieszczony ruchomo wewnątrz głównego kanału pomiędzy pierwszym położeniem i drugim położeniem po włożeniu przyrządu medycznego do pierwszego otworu na płyn dla przenoszenia płynu pomiędzy przyrządem medycznym a zaworem, zaś pierwszy koniec sztywnego tłoka w pierwszym położeniu jest umieszczony w sąsiedztwie pierwszego otworu na płyn, przy czym pomiędzy drugim obszarem głównego kanału a drugą uszczelką na sztywnym tłoku znajduje się pierwsza komora, wypełniona powietrzem przechodzącym przez otwór odpowietrzający w korpusie, gdy sztywny tłok jest przesuwany do pierwszego położenia z drugiego położenia, zaś druga uszczelka styka się z częścią wewnętrznej ściany korpusu w głównym kanale pomiędzy drugim obszarem głównego kanału a punktem połączenia hydraulicznego pomiędzy głównym kanałem a odgałęzionym kanałem, gdy sztywny tłok przesuwa się z pierwszego położenia do drugiego położenia.

Sztywny tłok korzystnie jest obciążony członem sprężystym, odchylającym sztywny tłok do pierwszego położenia.

Sztywny tłok korzystnie zawiera występ zaś główny kanał zawiera wypust, stykający się z występem na sztywnym tłoku, gdy sztywny tłok znajduje się w pierwszym położeniu.

Sztywny tłok korzystnie jest wydrążony.

Człon sprężysty jest podparty za pomocą nasadki, umieszczonej wewnątrz głównego kanału.

Przynajmniej jedna z uszczelek jest wykonana z materiału sprężystego.

Średnica drugiej uszczelki jest większa niż średnica pierwszej uszczelki.

Na zewnętrznej powierzchni korpusu blisko pierwszego otworu na płyn znajduje się element blokujący.

Wokół odgałęzionej części znajduje się nagwintowana tuleja.

Uszczelki korzystnie stanowią przynajmniej jeden pierścień typu o-ring.

Pierwszy koniec sztywnego tłoka ma szyjkę i głowicę, przy czym szyjka ma mniejszą średnicę niż drugi koniec sztywnego tłoka.

Pierwszy koniec głównego kanału ma mniejszą średnicę niż drugi koniec.

Najistotniejsze jest, aby zawór był tak umieszczony żeby zapewniał przepływ wymuszony (to jest ruch płynu w kierunku poza zawór w przeciwieństwie do kierunku do zaworu), gdy od zaworu zostanie odłączony jeden z przyrządów medycznych. Jednocześnie zawór jest bezpieczny, niezawodny i przydatny do powtarzalnego stosowania, jest prosty do wytworzenia i stosowania i nadaje się do zastosowań wysokociśnieniowych. Zawór według wynalazku jest szczególnie przystosowany do używania w zastosowaniach, w których jeden z przyrządów medycznych zawiera kateter mający końcówkę umieszczoną w ciele pacjenta. W rozwiązaniu zalecanym, drugi przyrząd medyczny zawiera źródło płynu mające łącznik do przyłączania do zaworu.

PL 193 701 B1

Zawór według wynalazku posiada przestrzeń płynową która rozszerza się po podłączeniu drugiego przyrządu medycznego i kurczy się przy odłączeniu tego przyrządu medycznego. Gdy zawór jest przyłączony do katetera, wówczas odłączenie drugiego przyrządu medycznego powoduje wytworzenie przepływu wymuszonego z zaworu do końcówki katetera po odłączeniu przyrządu medycznego dla uniknięcia potencjalnych problemów zatkania krwią. Zawór jest szczególnie przystosowany do zastosowań z kateterem gdzie pożądane jest uniknięcie przepływu wstecznego, jednakże może być stosowany do innych zastosowań.

Korzystnie, zawór zawiera korpus przystosowany do przyłączania do pierwszego i drugiego przyrządu medycznego.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia zawór według wynalazku stosowany do selektywnego dostarczania płynu ze źródła płynu przyłączonego do przewodu płynowego prowadzącego do katetera, włożonego do ciała pacjenta, fig.2 widok z góry obudowy zaworu według pierwszego rozwiązania wynalazku, fig. 3 - widok z góry obudowy przedstawionej na fig. 2, fig. 4 - widok z boku obudowy przedstawionej na fig. 2, fig. 5 - widok z tyłu obudowy przedstawionej na fig. 2, fig. 6 - przekrojowy widok z boku obudowy przedstawionej na fig. 2 i wzdłuż linii 6-6, fig. 7 - perspektywiczny widok zaworu według pierwszego rozwiązania wynalazku, fig. 8 - widok z góry zaworu przedstawionego na fig. 7, fig. 9 - pierwszy widok z tyłu zaworu przedstawionego na fig. 7, fig. 10 - przeciwległy widok z tyłu zaworu przedstawionego na fig. 9, fig. 11przekrojowy widok zaworu przedstawionego na fig. 7, wzdłuż linii 11-11, przedstawiający tłok zaworu w stanie nieściśniętym, fig. 12 - przekrojowy widok zaworu przedstawionego na fig. 11, z tłokiem w położeniu drugim lub ściśniętym z zastosowaniem końcówki przyrządu medycznego, fig. 13 - perspektywiczny widok tłoka zaworu według pierwszego rozwiązania wynalazku, fig. 14 - widok z góry tłoka przedstawionego na fig. 13, fig. 15 - widok z boku tłoka przedstawionego na fig. 13, fig. 16 przekrojowy widok tłoka przedstawionego na fig. 14, wzdłuż linii 16-16, fig. 17 - widok z tyłu tłoka przedstawionego na fig. 14, fig. 18 - przekrojowy widok zaworu według drugiego rozwiązania wynalazku, przedstawiający tłok zaworu w pierwszym położeniu, fig. 19 - przekrojowy widok z boku zaworu przedstawionego na fig. 18, z tłokiem w drugim położeniu, fig. 20 - przekrojowy widok z boku zaworu według trzeciego rozwiązania wynalazku, ilustrujący tłok zaworu w pierwszym położeniu, fig. 21 przekrojowy widok z boku zaworu według fig. 20, z tłokiem w drugim położeniu, fig. 22 - przekrojowy widok z boku zaworu według czwartego rozwiązania wynalazku, przedstawiający tłok zaworu w pierwszym położeniu, fig. 23 - przekrojowy widok z boku zaworu według fig. 22, z tłokiem w drugim położeniu, fig. 24 - przekrojowy widok z boku zaworu według piątego rozwiązania wynalazku, przedstawiający parę tłoków zaworu w pierwszym położeniu, fig. 25 - przekrojowy widok z boku zaworu według fig. 24, z tłokami w drugim położeniu, fig. 26 - przekrojowy widok z boku zaworu według szóstego rozwiązania wynalazku, przedstawiający tłok zaworu w pierwszym położeniu, fig. 27 - przekrojowy widok z boku zaworu przedstawionego na fig. 26 z tłokiem w drugim położeniu, fig. 28 - przekrojowy widok z boku zaworu według siódmego rozwiązania wynalazku, przedstawiający tłok zaworu w pierwszym położeniu, fig. 29 - przekrojowy widok z boku zaworu przedstawionego na fig. 28, z tłokiem w drugim położeniu, fig. 30 - przekrojowy widok z boku zaworu według ósmego rozwiązania wynalazku, przedstawiający sprężysty element zaworu w pierwszym położeniu, fig. 31 - przekrojowy widok z boku zaworu przedstawionego na fig. 30, z elementem w drugim położeniu, fig. 32 - przekrojowy widok z boku zaworu według dziewiątego rozwiązania wynalazku, ilustrujący uszczelkę zaworu w pierwszym położeniu, fig. 33 - przekrojowy widok z boku zaworu według fig. 32, z uszczelką w drugim położeniu, fig. 34 przekrojowy widok z boku zaworu według dziesiątego rozwiązania wynalazku, ilustrujący przeponę zaworu w pierwszym położeniu, fig. 35 - przekrojowy widok z boku zaworu według fig. 34, z przeponą w drugim położeniu, fig. 36 - perspektywiczny widok zaworu według jedenastego rozwiązania wynalazku, fig. 37 - widok z góry zaworu przedstawionego na fig. 36, fig. 38 - przekrojowy widok zaworu przedstawionego na fig. 37 wzdłuż linii 38-38, ilustrujący tłok zaworu w pierwszym położeniu, fig. 39 przekrojowy widok zaworu przedstawionego na fig. 37 wzdłuż 39-39, ilustrujący tłok zaworu w drugim położeniu, fig. 40 - perspektywiczny widok obudowy zaworu przedstawionego na fig. 36, fig. 41 - widok z góry obudowy przedstawionej na fig. 40, fig. 42 - przekrojowy widok obudowy przedstawionej na fig. 41 wzdłuż linii 42-42, fig. 43 - przekrojowy widok obudowy przedstawionej na fig. 41 wzdłuż linii 43-43, fig. 44 - perspektywiczny widok tłoka zaworu, fig. 45 - widok z góry tłoka przedstawionego na fig. 44, fig. 46 - widok z boku tłoka przedstawionego na fig. 44, fig. 47 - drugi widok z boku tłoka przedstawionego na fig. 44, fig. 48 - przekrojowy widok tłoka przedstawionego na fig. 46 wzdłuż linii 48-48, fig. 49 przekrojowy widok zaworu według dwunastego rozwiązania wynalazku, przedstawiony z uszczelką

PL 193 701 B1 w pierwszym położeniu, fig. 50 - przekrojowy widok zaworu przedstawionego na fig. 49 z uszczelką w drugim położeniu, fig. 51 - przekrojowy widok zaworu według trzynastego rozwiązania wynalazku, przedstawiony z uszczelką w pierwszym położeniu, a fig. 52 - przekrojowy widok zaworu przedstawionego na fig. 51 z uszczelką w drugim położeniu.

Na fig. 1-17 przedstawiono zawór 20 według pierwszego rozwiązania wynalazku. Na fig. 1 przedstawiono szczególne zastosowanie zaworu 20 do którego zawór 20 jest dobrze dostosowany. Oczywiście zawór 20 może być stosowany w rozmaity sposób.

Jak przedstawiono na fig. 1, zawór 20 może być korzystnie stosowany do selektywnego kontrolowania przepływu płynu do katetera 22 ze źródła płynu 24 takiego jako worek I.V. W tego rodzaju rozwiązaniu, pierwszy przyrząd medyczny 21 jest przyłączony do zaworu 20. Pierwszy przyrząd medyczny 21 zawiera rurę 23 prowadzącą do katetera 22. Jeden koniec rury 23 jest przyłączony do zaworu 20, a kateter 22 posiada końcówkę umieszczoną w ciele pacjenta.

Drugi przyrząd medyczny 26 jest również przyłączony do zaworu 20. Drugi przyrząd medyczny 26 zawiera człon łączący 27 umieszczony przy jednym końcu rury 29, który prowadzi do worka I.V. 24.

Po takim podłączeniu, zawór 20 umożliwia przepływ płynu z worka I.V. 24 lub innego źródła płynu medycznego do katetera 22 i do pacjenta. Zawór 20 jest również tak umieszczony że gdy drugi przyrząd medyczny 26 jest odłączony, to zapobiega się przepływowi płynu przez zawór 20. Ponadto, gdy drugi przyrząd medyczny 26 jest odłączony, to zawór 20 wytwarza „wymuszony” przepływ płynu, to jest przepływ płynu w kierunku pacjenta, tym samym zapobiegając zatykaniu krwią katetera 22.

Pierwsze rozwiązanie zaworu 20 według wynalazku zostanie obecnie opisane bardziej szczegółowo. Jak przedstawiono na fig. 2-6, zawór 20 zawiera korpus 28. Korpus 28 ma ogólnie kształt „T”, mający główną część z pierwszym końcem 30 wyznaczającym pierwszy otwór 31 i mającym przeciwległy zamknięty drugi koniec 32. Rozgałęzienie 33 rozciąga się zewnętrznie od górnej części korpusu 28. Rozgałęzienie 33 posiada trzeci koniec 34 wyznaczający drugi lub odgałęziony otwór 35 (patrz fig. 7).

Na fig. 6 pokazano główny kanał 36 wyznaczony przez wewnętrzną powierzchnię ściany korpusu 28, który rozciąga się od pierwszego końca 30 do drugiego końca 32. Ponadto, rozgałęziony kanał 38 ciągnie się od głównego kanału 36 poprzez rozgałęziony otwór do trzeciego końca 34.

Jak pokazano powyżej, drugi koniec 32 korpusu 28 jest zamknięty. Korzystnie, w drugim końcu 32 korpusu 28 jest nałożona nasadka końcowa 40.

Z wyjątkiem odgałęzionej części 33, korpus 28 jest ogólnie cylindryczny, podobnie jak główny kanał 36. Pierwszy koniec 30 korpusu 28 jest przystosowany do przyjmowania końcówki lub noska 30 kaniuli standardowej strzykawki ANSI, jak przedstawiono na fig. 12. Kanał 36 przy pierwszym końcu ma średnicę większą niż nosek tego rodzaju strzykawki. Jednakże rozważa się, aby średnica kanału 36 mogła mieć dowolny rozmiar dla przystosowania do przyłączania również innych urządzeń łącznikowych.

Korzystnie, zastosowano środki do blokowania przyrządu medycznego 26 do pierwszego końca 30 zaworu 20. W rozwiązaniu zalecanym, zastosowano gwint 24 na zewnętrznej powierzchni korpusu 28 przy pierwszym końcu 30 dla dopasowania z gwintem na łączniku 27 drugiego przyrządu medycznego 26. Zamiast gwintu 44 mogą być zastosowane inne środki blokujące znane fachowcom z tej dziedziny.

Ponieważ kanał główny 36 jest ogólnie cylindryczny, zatem końcowa nasadka 40 jest ogólnie kolista. Nasadka 40 zachodzi na ścianę korpusu 28 przy drugim końcu 32 dla zamknięcia kanału. Końcowa nasadka 40 korzystnie zawiera wystającą zewnętrznie klapkę 46 na jej obwodowej krawędzi dla łączenia się z wewnętrzną powierzchnią korpusu 28 w kanale 36 dla blokowania nasadki 40 na miejscu.

Ze względów opisanych szczegółowo poniżej, średnica kanału 36 przy pierwszym końcu 30 korpusu 28 jest mniejsza niż średnica przy drugim końcu 32. Jak przedstawiono, kanał 36 zwęża się (przesuwając się w kierunku od drugiego końca w stronę pierwszego końca 32, 30) blisko miejsca gdzie rozgałęziony kanał 38 rozciąga się od kanału głównego 36. Ponadto, główny kanał 36 zwęża się znów za rozgałęzionym kanałem 38 w pobliżu pierwszego końca 30. W tym miejscu, gdzie główny kanał 36 zwęża się w pobliżu pierwszego końca 32 jest utworzony obwodowy występ 48.

Jak przedstawiono na fig. 11 i 12, tłok 42 jest umieszczony ślizgowo w obrębie głównego kanału 36. W odniesieniu do fig. 13, 17, tłok 42 jest ogólnie cylindryczny i ma maksymalną średnicę zewnętrzną, która jest tylko mniejsza niż maksymalna średnica kanału 36. Tłok 42 ma pierwszy koniec 50 i drugi koniec 52 i długość od końca do końca, która jest mniejsza niż odległość od pierwszego końca 30 do drugiego końca 32 korpusu 28.

Tłok 42 ma głowicę 54 przy swym pierwszym końcu 50. Jak przedstawiono, zewnętrzny kształt głowicy 54 jest kolisty, jednakże posiada ona ściętą powierzchnię końcową 56. Od głowicy 54 do korpusu 60

PL 193 701 B1 wystaje szyjka 58. Szyjka 58 korzystnie ma zredukowaną średnicę w porównaniu z główką 54. Dookoła szyjki 58 o zredukowanej średnicy jest umieszczony pierścień typu „O-ring” 67 lub podobna uszczelka dla połączenia z sąsiadującą ścianą korpusu 28.

Pierwsza część korpusu 60 tłoka 42 w sąsiedztwie szyjki 58 ma mniejszą średnicę niż druga część korpusu 60 umieszczona bliżej drugiego końca 52. Przejście pomiędzy tymi dwiema sekcjami wytwarza uskok 62. Uskok 62 jest przystosowany do łączenia z występem 48 w kanale 36 korpusu, zapobiegając wyjęciu tłoka 42 z pierwszego końca 30 korpusu 28.

Na przeciwległych stronach (to jest 180 stopni względem siebie) w drugiej części korpusu 60 tłoka 42 jest utworzona para podłużnych wycięć lub wgłębień 64. Wycięcia 64 są ukształtowane rynnowo i rozciągają się wewnętrznie na głębokość promieniową, która jest równa wysokości występu 62 (tak, że spód wycięcia jest na tym samym poziomie co zewnętrzne obudowy przy pierwszej części korpusu).

Rowek 66 jest utworzony w tłoku 42 w pobliżu jego drugiego końca 52. Korzystnie w rowku 66 jest umieszczona uszczelka 68 (patrz fig. 11 i 12). Uszczelka 68 stanowi korzystnie pierścień O-ring zbudowany z gumy lub z podobnego sprężystego materiału uszczelniającego.

W rozwiązaniu zalecanym tłok 42 jest wydrążony, i ma w sobie obszar wgłębiony. Jak przedstawiony, obszar wgłębiony zawiera odwiert lub kanał 72 rozciągający się wewnętrznie od jego drugiego końca 52. Odwiert 72 korzystnie ma trzy średnice, z których największa jest bliska drugiego końca 52, przy czym ta średnica zwęża się w dwóch stopniach do dwóch innych średnic, które są mniejsze niż ta pierwsza średnica. Otwór 72 jest połączony z kanałem 36 w obrębie korpusu 28. Otwór 72 korzystnie ma trzy średnice tak, że ściana korpusu 28 ma ogólnie jednakową grubość, co ułatwia formowanie. Fachowcy z tej dziedziny orientują się, że otwór 72 może mieć więcej lub mniej niż trzy odmienne średnice.

Zmontowany zawór 20, w którym tłok 42 jest umieszczony w korpusie 28 jest przedstawiony na fig. 7-12. Jak przedstawiono, uszczelka 68 dzieli główny kanał 36 na pierwszą wnękę lub komorę 39 i drugą wnękę lub komorę 41. Pierwsza komora 39 zawiera przestrzeń pomiędzy nasadką końcową 40 i drugim końcem 52 tłoka 42, jak również przestrzeń wyznaczoną w obrębie tłoka 42 przez otwór 72. Druga komora 41 stanowi tę przestrzeń od uszczelki 58 do pierwszego końca 30 korpusu 28 która nie jest zajęta przez tłok 42.

Jak przedstawiono na fig. 11 i 12, tłok 42 jest umieszczony ruchomo od położenia pierwszego lub „nieściśniętego” w którym występ 42 łączy się z wypustem 48 a pierwszy koniec tłoka 42 wystaje zewnętrznie względem pierwszego końca 30 korpusu 28, do drugiego położenia lub „ściśniętego”, w którym tłok 42 jest przesuwany w kierunku drugiego końca 32 korpusu 28.

Zastosowano środki do odchylania tłoka 42 do jego pierwszego położenia. Korzystnie, środki te są w postaci sprężyny 70. Sprężyna 70 jest typu spiralnego, i ma jej pierwszy koniec łączący się z nasadką 40 i drugi koniec łączący się z tłokiem 42, korzystnie wewnątrz otworu 72 przy występie wytworzonym przy zmianie średnicy.

Pierwsza komora 39 jest wypełniona powietrzem. Dla dostosowania się do ruchu tłoka 42 w stronę drugiego końca 32 korpusu 28, poprzez końcową nasadkę 40 zastosowano korzystnie otwór odpowietrzający 75 (patrz również fig. 5). Otwór odpowietrzający 75 stanowi kanał przechodzący przez nasadkę 40 z komory 39 do zewnętrza zaworu 20, co umożliwia przepływ powietrza do i z komory 39.

Rozgałęzienie 33 rozciąga się ogólnie prostopadle od pozostałej części korpusu 28 pomiędzy jej pierwszym i drugim końcem 30, 32. Rozgałęzienie 33 jest wyznaczone ogólnie przez cylindryczną ścianę 36 wystającą zewnętrznie od ściany, która wyznacza główną część korpusu 28. Ściana 76 wyznacza rozgałęziony kanał 38.

Jak najlepiej przedstawiono na fig. 7 i 11-12, nagwintowana tuleja 78 korzystnie rozciąga się dookoła rozgałęzienia korpusu 28. Tuleja 78 ma wewnętrzną średnicę, która jest większa niż zewnętrzna średnica ściany 76. W rzeczywistości, wewnętrzna średnica jest wystarczająco duża dla wyznaczenia przestrzeni pomiędzy ścianą 76 i tuleją 78, do której może być włożony koniec rury lub innego członu.

Tuleja 78 jest korzystnie przyłączona do ściany 76. Jak przedstawiono na fig. 7 i 9-12, zewnętrzna powierzchnia w tulei 78 posiada liczne wgłębienia 80 dla wspomagania uchwycenia przez użytkownika.

Obecnie zostanie opisane działanie zaworu 20 w odniesieniu do rysunków. Użytkownik najpierw podłącza pierwszy przyrząd medyczny 21 do odgałęzionego otworu 35 przy trzecim końcu 34. Gdy

PL 193 701 B1 pierwszy przyrząd medyczny 21 jest rodzaju ujawnionego powyżej, wówczas końcówka rury 23 mająca na sobie łącznik jest prowadzona ponad ścianą 76 pomiędzy zewnętrzem ściany i wnętrzem tulei 78.

Łącznik jest korzystnie nagwintowany do połączenia z tuleją 78 dla utrzymania go w miejscu.

Następnie użytkownik łączy drugi przyrząd medyczny 26 z pierwszym otworem 31 zaworu 20. Korzystnie, przyrząd medyczny posiada tępą końcówkę kaniuli 37 umieszczoną w obrębie łącznika 27 mającego dopasowaną strukturę blokującą do gwintu 44 lub innego środka blokującego umieszczonego na korpusie 28.

Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 37 aż dotknie ona powierzchni końcowej 56 tłoka 42. Gdy użytkownik dalej posuwa przyrząd, wówczas tłok 42 zostaje ściśnięty w kierunku drugiego końca 32 korpusu 28, ściskając sprężynę 70. Powierzchnie wewnątrz kanału 36 pomiędzy końcową nasadką 40 a tłokiem 42 i wewnątrz otworu 72 tłoka jest wypychane przez otwór odpowietrzający 75 w nasadce końcowej 40.

Gdy łącznik 27 przyrządu 26 zachodzi dookoła pierwszego końca 30 korpusu 28, wówczas użytkownik blokuje łącznik 27 do korpusu 28 dla uzyskania bezpiecznego połączenia. Tak połączony, przyrząd 26 jest przyłączony do zaworu 20 w położeniu pokazanym na fig. 12.

Gdy tłok 42 znajduje się w tym położeniu, wówczas zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 26 (i przez rurę 29 z worka L.V. 24 w rozwiązaniu przedstawionym na fig. 1) przez zawór 20 do pierwszego przyrządu medycznego 21 (i stąd przez kateter 22 do pacjenta). Płyn przepływa przez końcówkę 37 kaniuli wzdłuż pierwszego końca 54 tłoka 42 do drugiej komory 41, to jest tej przestrzeni pomiędzy tłokiem 42 a wewnętrzną powierzchnią korpusu 28, która zawiera przestrzeń w obrębie wycięć 64. Całkowita objętość płynu w obrębie zaworu 20 po przyłączeniu drugiego przyrządu medycznego i płynu wypełniającego drugą komorę 41 stanowi wielkość V.I. Zapobiega się przepływowi płynu poza drugi koniec 52 tłoka 42 do pierwszej komory 39 przez uszczelkę 68. W rezultacie, płyn płynący z drugiego przyrządu medycznego 26 w stronę zaworu 20 jest wypychany dla przepływu do rozgałęzionego kanału 38 i do rury 23 do pacjenta.

Najważniejsze jest, gdy drugi przyrząd medyczny 26 jest odłączany od zaworu 20, aby zawór 20 powodował przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez rozgałęziony kanał 38. Gdy jest odłączony drugi przyrząd medyczny 26, wówczas sprężyna 70 popycha tłok 42 w stronę pierwszego końca 30 korpusu 28. Gdy tłok 42 przesuwa się w tym kierunku, wówczas tłok 42 ślizga się przez najwęższą część kanału 36 w pobliżu pierwszego końca 30 korpusu 28. Ruch ten powoduje redukowanie całkowitej objętości lub przestrzeni płynu w drugiej komorze 41 pomiędzy tłokiem 42 a korpusem 28. Gdy tylko występ 62 tłoka 42 uderzy o wypust 48, wówczas tłok zatrzymuje swój ruch i objętość płynu wewnątrz zaworu 20 ma wartość minimalną V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 20 maleje, gdy drugi przyrząd medyczny 26 zostaje odłączony, zatem część płynu w obrębie korpusu 28 musi być przemieszczona. Płyn ten przesuwa się wzdłuż rynien 64 i do rozgałęzionego kanału 38 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu przepływającego w „wymuszonym” kierunku V0 (objętość przemieszczona) jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 pomniejszoną o minimalną objętość V2. Gdy tylko tłok 42 zostanie ponownie ustawiony, wówczas zawór 20 zapobiega późniejszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego 21 z powrotem przez zawór 20, ponieważ tłok zamyka kanał 36 w pobliżu pierwszego końca 30 korpusu 28. Zapobiega to przykładowo, że ciśnienie krwi pacjenta powoduje wtłaczanie krwi z powrotem do zaworu 20 i na zewnątrz pierwszego otworu 31.

Poza zapewnianiem przepływu wymuszonego, zawór 20 według wynalazku ma kilka innych istotnych korzyści. Po pierwsze, często zdarza się, że zawory medyczne mają obszar zawierający płyn w swoim obrębie, w którym płyn może ulegać stagnacji. Stagnacja płynu jest niepożądana, ponieważ może powodować wzrost bakterii i podobne problemy.

Zawór 20 według wynalazku posiada obszar zawierający płyn pomiędzy tłokiem 42 a ścianą korpusu 28, która wyznacza główny kanał 36. Ta ogólnie pierścieniowa przestrzeń jest przemywana za każdym razem, gdy płyn jest wtryskiwany z górnego końca 50 tłoka 42.

Następny aspekt wynalazku polega na tym, że powierzchnia końcowa 56 pierwszego końca 50 tłoka 42 jest gładka. Umożliwia to użytkownikowi zaworu 20 przetarcie gazikiem powierzchni łączącej się z kaniulą przed przyłączeniem przyrządu medycznego do pierwszego otworu 31 zaworu. Przemycie gazikiem może być z użyciem alkoholu lub innego środka dezynfekcyjnego, który służy do uniknięcia wniknięcia bakterii i tym podobnych do układu płynowego poprzez zawór 20.

Należy zauważyć, że zawór 20 zawiera zarówno środki do redukowania objętości płynu lub przestrzeni, gdy drugi przyrząd medyczny 26 jest odłączony (to jest w tym przypadku, redukcję objętości

PL 193 701 B1 komory lub wnęki 41) i środki do ustanawiania toru przepływu przez zawór 20, gdy drugi przyrząd medyczny jest przyłączony i do zamykania tego toru przepływu gdy przyrząd ten jest odłączony.

W tym pierwszym rozwiązaniu, środki te są utworzone przez pojedynczy tłok 42.

Zawór 120 według drugiego rozwiązania wynalazku jest przedstawiony na fig. 18 i 19. Jak przedstawiono, zawór 120 zawiera korpus 128, który jest podobny do korpusu 28 zaworu 20 opisanego powyżej, z tym wyjątkiem że ten korpus jest krótszy pod względem długości pomiędzy pierwszym końcem 130 a drugim końcem 132, jak również tłok 142 zaworu 120 jest również krótszy.

Jak przedstawiono, pierwszy koniec 130 wyznacza pierwszy otwór 131, a przeciwległy drugi koniec 132 jest zamknięty. Rozgałęzienie 133 rozciąga się do trzeciego końca 134 wyznaczającego rozgałęziony otwór 135.

Główny kanał 136 rozciąga się od pierwszego końca 130 w stronę drugiego końca 132 korpusu. Główny kanał 136 jest wyznaczony przez wewnętrzną powierzchnię ściany korpusu 128. Główny kanał 136 jest ogólnie cylindryczny co do kształtu, a w tym rozwiązaniu nie ma występów ani uskoków.

Rozgałęziony kanał 138 biegnie prostopadle od kanału głównego 138 pomiędzy pierwszym i drugim końcem 130, 132 korpusu 128. Rozgałęziony kanał 138 jest korzystnie wyznaczony przez ścianę 176. Rozgałęziony kanał 138 ma kształt ogólnie cylindryczny.

Tłok 142 jest umieszczony ruchomo wewnątrz kanału 136 korpusu 128. Tłok 142 ma korpus 160 mający ogólnie kształt cylindryczny, i ma pierwszy koniec 150 i drugi koniec 152. Pierwszy koniec 150 wyznacza głowicę 154 mającą powierzchnię zukosowaną. W tym rozwiązaniu, tłok 142 jest podobny do tłoka z pierwszego rozwiązania z tym wyjątkiem, że tłok ten jest znacznie krótszy i nie ma sekcji o rozmaitych średnicach.

W korpusie 160 pomiędzy jego pierwszym i drugim końcem 150, 152 jest uformowany rowek 166. Jak przedstawiono, w rowku 166 tłoka 142 jest umieszczona uszczelka 168. Ta uszczelka 168 dzieli kanał 146 w korpusie 128 na pierwszą komorę 139 i drugą komorę 141.

W korpusie 160 tłoka 142 odchodzącym od drugiego końca 152 jest uformowane wgłębienie lub otwór 172. We wgłębieniu 172 jest umieszczony pierwszy koniec sprężyny 170, który sięga stąd do drugiego końca 132 korpusu 128 dla odchylania tłoka 142 w stronę pierwszego końca 130 korpusu 128.

Przez drugi koniec 132 korpusu 128 przechodzi otwór odpowietrzający 175. Otwór odpowietrzający 175 umożliwia przepływ powietrza pomiędzy pierwszą komorą 139 i zewnętrzem korpusu 128.

W pobliżu pierwszego końca 130 korpusu 128 jest umieszczona sprężysta, wstępnie nacięta uszczelka 182. Uszczelka 182 jest ogólnie kolista dla dopasowania do wnętrza kanału 136 i korzystnie zawiera wstępnie utworzoną szczelinę 184 przez którą można przepuścić końcówkę przyrządu medycznego. Uszczelka 182 jest korzystnie wykonana z materiału sprężystego takiego, który w sposób naturalny powraca do położenia (to jest ponownie uszczelnia) pokazanego na fig. 18, gdzie szczelina 184 jest zamknięta i zapobiega się przepływowi przez nią płynu.

Podobnie jak w pierwszym rozwiązaniu, tuleja 178 jest umieszczona dookoła ściany 176 wyznaczając rozgałęzienie 133 korpusu 128. Tuleja 178 korzystnie ma na swej wewnętrznej powierzchni gwint 179.

Obecnie zostanie opisane działanie zaworu 120 w odniesieniu do fig. 18 i 19. Użytkownik najpierw podłącza pierwszy przyrząd medyczny (nie pokazany, lecz który może być podobny do pokazanego na fig. 1) do odgałęzionego otworu 135 przy trzecim końcu 134. Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest typu ujawnionego powyżej, wówczas swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 176 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 178.

Następnie użytkownik przyłącza drugi przyrząd medyczny 126 do pierwszego otworu 131 zaworu 120. Korzystnie, przyrząd medyczny posiada tępą końcówkę kaniuli 137.

Użytkownik przesuwa do przodu końcówkę kaniuli 137 aż dotknie ona powierzchni końcowej 152 tłoka 142. Gdy użytkownik dalej przesuwa przyrząd, wówczas tłok 142 jest naciskany w kierunku drugiego końca 132 korpusu 128, ściskając sprężynę 170. Powietrze w obrębie pierwszej komory 139 pomiędzy nasadką końcową a tłokiem 142 i wewnątrz otworu 172 tłoka jest wypychane na zewnątrz przez otwór odpowietrzający 175 w nasadce końcowej.

Gdy tłok 142 znajduje się w tym położeniu (jak przedstawiono na fig. 19), zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 126 (tak jak przez rurę z worka I.V.) przez zawór 120 do pierwszego przyrządu medycznego (i stąd przez kateter do pacjenta). Płyn przepływa przez końcówkę 137 kaniuli wzdłuż pierwszego końca 154 tłoka 142 do drugiej komory 141. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 120 gdy jest przyłączony drugi przyrząd medyczny i płyn wypełnia drugą komorę 141 ma wartość V1.

PL 193 701 B1

Zapobiega się przechodzeniu płynu poza uszczelkę 168 do pierwszej komory 139. W rezultacie, płyn płynący z drugiego przyrządu medycznego 126 do drugiej komory 141 jest popychany do przepływu do rozgałęzionego kanału 138 i do rury prowadzącej do pacjenta.

Gdy drugi przyrząd 126 jest odłączony od zaworu 120, wówczas zawór 120 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez rozgałęziony kanał 138. Gdy drugi przyrząd medyczny 126 jest odłączony, wówczas sprężyna 170 popycha tłok 142 w stronę pierwszego końca 130 korpusu 128. Ruch ten powoduje zmniejszenie całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w drugiej komorze 131 pomiędzy tłokiem 142 a uszczelką 182 przy pierwszym końcu 130 korpusu 128. Gdy tylko tłok 142 dotrze do uszczelki 182, wówczas ustaje jego ruch, a objętość płynu wewnątrz otworu 120 ma minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 120 maleje, gdy drugi przyrząd medyczny 126 jest odłączony, musi być przemieszczona część płynu w obrębie korpusu 128. Płyn ten przesuwa się przez rozgałęziony kanał 138 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu płynącego w „wymuszonym” kierunku jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 pomniejszoną o minimalną objętość V2.

Gdy tylko zostanie usunięta końcówka 137 przyrządu, wówczas zawór 120 zapobiega późniejszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego z powrotem przez zawór 120, ponieważ szczelina w uszczelce 182 ulega ponownemu uszczelnieniu, zamykając kanał 136 w pobliżu pierwszego końca 130 korpusu 128.

Poza spowodowaniem przepływu wymuszonego, zawór 120 według wynalazku posiada inne korzyści. Zawór 120 według tego rozwiązania posiada obszar zawierający płyn pomiędzy tłokiem 142 i korpusem 128, który wyznacza główny kanał 136. Przestrzeń ta jest za każdym razem przemywana płynem, który jest wtryskiwany z górnego końca 150 tłoka 142. Korzystnie, w uszczelkę 182 może wchodzić igła zamiast tępej końcówki kaniuli 137. W tym rozwiązaniu, uszczelka 182 jest korzystnie sprężysta tak, że podlega ponownemu uszczelnieniu, jednakże nie wymaga wstępnego nacięcia szczeliny.

Jak można zauważyć, środki do selektywnego ustanawiania toru przepływu płynu poprzez zawór 120 i środki do powodowania redukcji przestrzeni płynowej w zaworze 120 po usunięciu drugiego przyrządu medycznego 126 są w tym rozwiązaniu oddzielne. W rozwiązaniu tym, środki do selektywnego ustanawiania toru przepływu płynu obejmują uszczelkę 182 ze szczeliną, zaś środki do redukowania obszaru płynowego stanowią odchylony tłok 142.

Na fig. 20 i 21 jest przedstawione trzecie rozwiązanie zaworu 220 według wynalazku. Zawór 220 zawiera obudowę 228, która posiada ogólnie cylindryczny korpus 228 mający pierwszy koniec 230 wyznaczający pierwszy otwór 231 mający przeciwległy drugi koniec 232.

Od pierwszego końca 240 w stronę drugiego końca 232 obudowy rozciąga się główny kanał 236. Główny kanał 236 jest wyznaczony przez wewnętrzną powierzchnię korpusu 228. Główny kanał 236 ma w przekroju kształt ogólnie cylindryczny. Przedłużony kanał 238 o mniejszej średnicy rozciąga się od głównego kanału 238 do drugiego końca 232 zaworu 220, przy czym kanał 238 jest wyznaczony częściowo przez ścianę 276. Dookoła zewnętrza ściany 276 jest umieszczona tuleja 278. Tuleja 278 korzystnie ma gwint 279 na swej wewnętrznej powierzchni.

Tłok 242 jest umieszczony ruchomo w obrębie kanału 236 korpusu 228. Tłok 242 ma korpus 260 mający ogólnie kolisty pierwszy koniec 250 lub głowicę. Zewnętrznie od obwodu głowicy 250 odchodzi kołnierz lub osłona 255. Przez głowicę 250 tłoka 242 przechodzą liczne kanały 257.

Człon odchylający 270 jest umieszczony pomiędzy tłokiem 232 a występem 261 utworzonym przez ścianę korpusu 238 w miejscu przecięcia dwóch części kanału 236 mających odmienne średnice. Człon odchylający 270 jest korzystnie z pierścieniowego, ściśliwego i ogólnie o porach zamkniętych materiału, takiego jak pianka lub tym podobne.

W pobliżu pierwszego końca 230 korpusu 228 jest utworzona sprężysta, wstępnie nacięta uszczelka 282. Uszczelka 282 ma kształt ogólnie kolisty dla dopasowania do wnętrza kanału 236 i zawiera wstępnie utworzoną szczelinę 284 przez którą może przechodzić końcówka przyrządu medycznego. Uszczelka 282 jest korzystnie wykonana z materiału sprężystego tak, że gdy powraca do położenia nieodchylonego, jak pokazano na fig. 20, to szczelina 284 jest zamknięta i zapobiega się przepływowi przez nią płynu.

Na fig. 20 i 21 zostanie obecnie opisane działanie zaworu 220. Użytkownik przyłącza najpierw pierwszy przyrząd medyczny (nie pokazany, aczkolwiek może on być podobny do pokazanego na fig. 1) do drugiego końca 232. Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest typu ujawnionego powyżej, to swobodny

PL 193 701 B1 koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 276 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 278.

Następnie użytkownik przyłącza drugi przyrząd medyczny 226 do pierwszego otworu 231 zaworu 220.

Korzystnie, przyrząd medyczny zawiera ściętą końcówkę kaniuli 237.

Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 237 przez uszczelkę 282 aż dotknie ona powierzchni końcowej 257 tłoka 242. Gdy użytkownik dalej przesuwa przyrząd, wówczas tłok 242 jest popychany w kierunku drugiego końca 232 korpusu 228, ściskając człon odchylający 270.

W tym położeniu tłoka 242 (jak pokazano na fig. 21), zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 226 (tak jak przez rurę z worka I.V.) przez zawór 220 do pierwszego przyrządu med. (i stąd przez kateter do pacjenta). Płyn przepływa przez końcówkę 237 kaniuli przez kanały 257 do kanału 236. Ponadto, płyn wypełnia przestrzeń 241 pomiędzy uszczelką 282 i tłokiem 242. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 220 przy przyłączonym drugim przyrządzie medycznym stanowi wartość V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 226 zostanie odłączony od zaworu 220, wówczas zawór 220 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez przedłużający kanał 238. Gdy jest odłączony drugi przyrząd medyczny 226, wówczas człon odchylający 270 popycha tłok 242 w stronę pierwszego końca 230 korpusu 228. Gdy tłok 242 przesuwa się w tym kierunku, wówczas człon odchylający 270 rozszerza się. Powoduje to zredukowanie całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w korpusie 228. Gdy tylko tłok 242 dotrze do uszczelki 184, przestaje się ruszać i objętość płynu wewnątrz zaworu 220 przyjmuje minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 220 maleje po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 226, zatem część płynu wewnątrz korpusu 228 musi zostać przemieszczona. Płyn ten przesuwa się przez rozgałęziony kanał 238 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu przepływająca w „wymuszonym” kierunku jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 pomniejszoną o minimalną objętość V2.

Gdy tylko końcówka 237 przyrządu zostanie usunięta, zawór 220 zapobiega późniejszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego z powrotem przez zawór 220, ponieważ szczelina 284 w uszczelce 282 ulega ponownemu uszczelnieniu, zamykając kanał 236 w pobliżu pierwszego końca 230 korpusu 228.

Poza powodowaniem przepływu wymuszonego, zawór 220 według wynalazku ma inne korzyści. Zawór 220 według wynalazku posiada obszar zawierający płyn pomiędzy uszczelką 282 i korpusem 228, który wyznacza główny kanał 236. Obszar ten jest każdorazowo przepłukiwany płynem wtryskiwanym z górnego końca 250 tłoka 242.

Inna korzyść polega na tym, że prosty tor przepływu płynu z pierwszego do drugiego końca 230, 232 służy do wyeliminowania obszarów stagnacji (zastoju).

Na fig. 22 i 23 jest przedstawione czwarte rozwiązanie zaworu 320 według wynalazku. Zawór 320 zawiera korpus 328 o kształcie ogólnie cylindrycznym, podobnie jak korpus 228 w trzecim rozwiązaniu. Korpus 328 ma pierwszy koniec 330 wyznaczający pierwszy otwór 331 i drugi koniec 332 wyznaczający drugi otwór 335. Przez korpus 328 przechodzi od końca do końca kanał 336.

Tłok 342 jest umieszczony ruchomo w obrębie kanału 336. Tłok 342 ma ogólnie kolistą głowicę 354 z kołnierzem lub osłoną 355 wystającą z niej w dół obwodowo dookoła zewnętrznej krawędzi głowicy 354. Przez głowicę 354 tłoka 342 przechodzi przynajmniej jeden kanał 357.

Wewnątrz korpusu 328 pomiędzy tłokiem 342 a drugim końcem 332 jest umieszczony element odchylający 370. Jak przedstawiono, element 370 stanowi człon sprężysty mający kształt kolisty i przekrój w kształcie ogólnie „C” z zamkniętą stroną wewnętrzną i otwartą stroną zewnętrzną.

Element 370 współpracuje z wewnętrzną powierzchnią korpusu 328, wyznaczając komorę 339, która jest uszczelniona względem kanału 336. Przez ścianę obudowy przechodzi jeden lub więcej otworów odpowietrzających 375 z miejsca znajdującego się na zewnątrz do komory 339.

W takim rozwiązaniu, tuleja 378 otaczająca ścianę 376 jest utworzona integralnie z pozostałą częścią korpusu 328. Tuleja 378 posiada na wewnętrznej powierzchni gwint 379 do stosowania do dopasowania z gwintem na łączniku medycznym.

W pobliżu pierwszego końca 330 korpusu 328 znajduje się uszczelka 382. Uszczelka 382 korzystnie selektywnie zasłania lub uszczelnia kanał 336 przez korpus 328. Uszczelka 382 jest wstępnie nacięta dla utworzenia szczeliny 384, która jest zamknięta, gdy uszczelka 382 znajduje się w położeniu nieodchylonym jak przedstawiono na fig. 22.

Zastosowanie zaworu 320 według tego rozwiązania jest następujące. Użytkownik przyłącza najpierw pierwszy przyrząd medyczny (patrz fig. 1) do otworu 335 przy drugim końcu 334 korpusu 328.

PL 193 701 B1

Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju omówionym powyżej, wówczas swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 376 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 378.

Następnie użytkownik łączy drugi przyrząd medyczny 326 z pierwszym otworem 331 zaworu 320. Korzystnie, przyrząd medyczny posiada tępą końcówkę kaniuli 337. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 337 przez szczelinę 384 w uszczelce 382 aż dotknie ona końcowej powierzchni 354 tłoka 342. Gdy użytkownik dalej przesuwa przyrząd, wówczas tłok 342 jest popychany w kierunku drugiego końca 332 korpusu 328, ściskając element odchylający 370 promieniowo na zewnątrz. Powietrze wewnątrz komory 339 jest wytłaczane na zewnątrz przez otwory odpowietrzające 375 w ścianie korpusu 328.

Przy tłoku 342 w tym położeniu, zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego przez zawór 320 do pierwszego przyrządu medycznego. Płyn przepływa przez końcówkę 337 kaniuli przez kanał 357 w pierwszym końcu 354 tłoka 342 do kanału 336. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 320 po przyłączeniu drugiego przyrządu medycznego i wypełnieniu płynem kanału 336 przy ściśniętym elemencie odchylającym 370 stanowi wartość V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 326 jest odłączony od zaworu 320, wówczas zawór 320 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez drugi otwór 335. Po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 326, element odchylający 370 popycha tłok 342 w stronę pierwszego końca 330 korpusu 328.

Jednocześnie, element odchylający 370 rozszerza się wewnętrznie powodując redukcję całkowitej objętości lub przestrzeń płynową w kanale 336 pomiędzy tłokiem 342 a drugim końcem 332 korpusu 328. Gdy tylko tłok 342 przesunie się w górę do punktu, w którym dotknie uszczelki 382, wówczas zatrzymuje swój ruch a objętość płynu wewnątrz zaworu 320 ma minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 320 maleje, gdy zostaje odłączony drugi przyrząd medyczny 326, zatem część płynu wewnątrz korpusu 328 musi zostać przemieszczona. Płyn ten przechodzi przez kanał 336 w kierunku pacjenta, zaś całkowita objętość płynu płynącego w „wymuszonym” kierunku jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 mniej minimalna objętość V2.

Po usunięciu końcówki przyrządu 337, zawór 320 zapobiega dalszemu przepływowi płynu z pierwszego, przyrządu medycznego, ponieważ uszczelka 382 zamyka kanał 336 w pobliżu pierwszego końca 330 korpusu 328.

Poza powodowaniem wymuszonego przepływu, zawór 320 według wynalazku ma inne korzyści. Zapobiega się stagnacji płynu, ponieważ płyn przepływa przez korpus 328 po torze ogólnie prostym.

Na fig. 24 i 25 jest opisane piąte rozwiązanie zaworu 420 według wynalazku. Zawór 420 zawiera korpus 428, który jest ogólnie identyczny z korpusem 328 zaworu 320 opisanego powyżej i przedstawionego na fig. 22 i 23, mającego pierwszy koniec 430 wyznaczający pierwszy otwór 431 i drugi koniec 432 wyznaczający drugi otwór 435. Przez korpus 428 przechodzi kanał 436 z pierwszego końca do drugiego końca 430, 432.

Tak samo, część kanału 436 w pobliżu drugiego końca 432 jest wyznaczona przez ścianę 476. Dookoła ściany 476 przechodzi tuleja 478, która ma liczne gwinty 479 na swej wewnętrznej powierzchni. W pobliżu pierwszego końca 430 korpusu 428 jest umieszczona uszczelka 482 posiadająca wstępnie naciętą szczelinę 484, podobnie jak w ostatnim rozwiązaniu.

W rozwiązaniu tym, element odchylający 470 zawiera ukształtowany toroidalnie element sprężysty, posiadający puste wnętrze 471. Wnętrze 471 elementu 470 komunikuje się z zewnętrzem korpusu 428 przez jeden lub więcej kanałów lub otworów odpowietrzających 475. Pomiędzy elementem 470 i kanałami 475 jest jednakże utworzone połączenie, tak że powietrze przepływające przez kanał 475 do lub z elementu 470 nie przepływa do kanału 436.

W tym rozwiązaniu, para tłoków 432, 433 przesuwa się promieniowo zamiast liniowo jak w poprzednio opisanych rozwiązaniach. Każdy tłok 432, 433 korzystnie zawiera głowicę 450 i podstawę 452, w kształcie połowy koła. Pionowa ściana 455 łączy głowicę i podstawę 450, 452 każdego tłoka 442, 443 w taki sposób, że głowica i podstawa rozciągają się promieniowo na zewnątrz dookoła części elementu odchylającego 470. Każdy tłok 442, 443 ma korzystnie zukosowany obszar 453 w głowicy 450, przy czym obszar 453 w tłoku 442, 443 współpracuje dla utworzenia prowadnicy jak opisano szczegółowo poniżej.

Tłoki 442, 443 przylegają jeden do drugiego wzdłuż ścian 455 w położeniu normalnym, jak przedstawiono na fig. 24. Tłoki 442, 443 przesuwają się promieniowo na zewnątrz, gdy przyrząd medyczny jest ściśnięty pomiędzy nimi, jak przedstawiono na fig. 25.

Zastosowanie zaworu 420 według tego rozwiązania jest następujące. Użytkownik najpierw przyłącza pierwszy przyrząd medyczny (patrz fig. 1) do otworu 435 przy drugim końcu 434 korpusu 428.

PL 193 701 B1

Gdy pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju omówionym powyżej, wówczas swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianę 476 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 478.

Użytkownik następnie podłącza drugi przyrząd medyczny 426 do pierwszego otworu 431 zaworu 420. Korzystnie, przyrząd medyczny ma tępą końcówkę kaniuli 437. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 437 przez szczelinę 484 w uszczelce 482 aż dotknie ona głowicy 450 każdego tłoka 442, 443. Gdy użytkownik dalej przesuwa przyrząd, wówczas tłoki 442, 443 są ściskane promieniowo na zewnątrz jeden od drugiego, ściskając element odchylający 470. Powietrze wewnątrz wydrążonego wnętrza 471 elementu odchylającego 470 jest wytłaczane przez otwory odpowietrzające 475 w ścianie korpusu 428.

W tym położeniu zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 426 przez zawór 420 do pierwszego przyrządu medycznego. Płyn przepływa przez końcówkę 437 kaniuli do kanału 436.

Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 420 po przyłączeniu drugiego przyrządu medycznego i wypełnianiu płynem kanału 436 ze ściśniętym elementem odchylającym 470 ma wartość V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 476 jest odłączony od zaworu 420, wówczas zawór 420 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez drugi otwór 435. Po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 426, element odchylający 470 odpycha tłoki 442, 443 promieniowo wewnętrznie do położenia pokazanego na fig. 24.

Jednocześnie, element odchylający 470 rozszerza się wewnętrznie, powodując redukcję całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w kanale 436 pomiędzy tłokiem 442 a drugim końcem 432 korpusu 428. Gdy tylko tłoki 442, 443 zetkną się, zatrzymują swój ruch i objętość w obrębie zaworu 420 ma minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 420 maleje po odłączeniu drugiego przyrządu 426, zatem część płynu wewnątrz korpusu 428 musi zostać przemieszczona. Płyn ten przesuwa się przez kanał 436 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu płynącego w „wymuszonym” kierunku jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 a minimalną objętością V2.

Gdy tylko końcówka 437 drugiego przyrządu medycznego 426 zostanie usunięta, zawór 420 zapobiega dalszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego, ponieważ uszczelka 482 zamyka kanał 436 w pobliżu pierwszego końca 430 korpusu 428.

Poza spowodowaniem przepływu wymuszonego, zawór 420 według wynalazku posiada inne korzyści. Zapobiega się stagnacji płynu, ponieważ płyn przepływa przez korpus 428 po torze ogólnie prostym. Jak wiadomo fachowcom z tej dziedziny, można zastosować więcej niż dwa tłoki współpracujące razem dla uzyskania opisanej powyżej funkcji, tak jak trzy lub cztery „warstwowo” ukształtowane tłoki.

Na fig. 26 i 27 jest przedstawione szóste rozwiązanie zaworu 520 według wynalazku. Zawór 520 jest podobny do zaworu 20 według pierwszego rozwiązania, z tym wyjątkiem, że zawór 520 posiada układ przelotowego przepływu bezpośredniego podobny do przedstawionego w ostatnim rozwiązaniu.

Zawór 520 według tego rozwiązania posiada korpus 528 o kształcie ogólnie cylindrycznym. Korpus 528 ma pierwszy koniec 530 wyznaczający pierwszy otwór 531 i drugi koniec 532 wyznaczający drugi otwór 535. Kanał 536 przechodzi przez korpus 528 od końca do końca. Tłok 532 jest umieszczony ruchomo w obrębie kanału 336. Tłok 542 ma ogólnie kolistą głowicę 554 z sekcją rurową 555 wystającą centralnie ku dołowi. Przez głowicę 554 i rurową sekcję 555 tłoka 542 przechodzi kanał 557.

Wewnątrz korpusu 528 pomiędzy głowicą 554 tłoka 542 a występem 561 utworzonym w korpusie 528 wzdłuż kanału 536 pomiędzy pierwszym i drugim końcem 530, 532 jest umieszczona sprężyna 570 lub inny środek odchylający. W rowku w obwodowej powierzchni głowicy 554 tłoka 542 jest umieszczona uszczelka 568. Podobna uszczelka 568 jest umieszczona dookoła rurowej sekcji 555 w pobliżu jej końca przeciwległego do głowicy 554. Uszczelki 568, 569 uszczelniają część kanału 536, tym samym wyznaczając uszczelnioną, wypełnioną powietrzem komorę 539.

Przez ścianę korpusu z miejsca na zewnątrz obudowy do komory 539 prowadzi jeden lub więcej otworów odpowietrzających 575. Tuleja 578 i ściana 576 są utworzone integralnie z pozostałą częścią obudowy, przy czym ściana 576 wyznacza kanał 536 przy drugim końcu 532. Tuleja 578 ma na sobie gwint 579 dla dopasowania z gwintem na łączniku medycznym.

W pobliżu pierwszego końca 530 obudowy 528 znajduje się uszczelka 582. Uszczelka 582 korzystnie zasłania lub uszczelnia kanał 536 przez korpus 528. Uszczelka 582 jest wstępnie nacięta dla utworzenia szczeliny 584, która jest zamknięta, gdy uszczelka 582 jest w swym położeniu nieodchylonym jak przedstawiono na fig. 26.

PL 193 701 B1

Zastosowanie zaworu 520 według tego rozwiązania jest następujące. Użytkownik podłącza najpierw pierwszy przyrząd medyczny (patrz fig. 1) do otworu 535 przy drugim końcu 534 korpusu 528.

Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju ujawnionym powyżej, wówczas swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 576 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 578.

Następnie użytkownik przyłącza drugi przyrząd medyczny 526 do pierwszego otworu 531 zaworu 520. Korzystnie, ten przyrząd medyczny ma tępą końcówkę kaniuli 537. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 537 przez szczelinę 584 w uszczelce 582 aż dotknie ona głowicy 554 tłoka 542.

Gdy użytkownik dalej przesuwa przyrząd, wówczas tłok 542 jest ściskany w kierunku drugiego końca 532 korpusu 528, ściskając sprężynę 570. Powietrze wewnątrz komory 539 jest wytłaczane przez otwory 575 w ścianie korpusu 528.

Gdy tłok 542 jest w tym położeniu (jak przedstawiono na fig. 27), wówczas zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego przez zawór 520 do pierwszego przyrządu medycznego. Płyn przepływa przez końcówkę 537 kaniuli przez kanał 557 w tłoku 542 do kanału 536. Płyn wypełnia również przestrzeń pomiędzy uszczelką 582 i głowicą 554 tłoka 542. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 520 po przyłączeniu drugiego przyrządu medycznego i wypełnieniu płynem tych obszarów przy ściśniętej sprężynie 570 wynosi V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 526 jest odłączony od zaworu 520, wówczas zawór 520 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez drugi otwór 535. Po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 526, sprężyna 570 popycha tłok 542 w stronę pierwszego końca 530 korpusu 528. Ten ruch tłoka 542 powoduje redukcję całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w kanale 536 pomiędzy tłokiem 542 a drugim końcem 532 korpusu 528.

Gdy tylko tłok 542 przesunie się w górę do punktu, w którym dotknie uszczelki 582, wówczas zatrzymuje swój ruch, a objętość płynu wewnątrz zaworu 520 ma minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 520 maleje, gdy zostaje odłączony drugi przyrząd medyczny 526, zatem część płynu wewnątrz korpusu 528 musi zostać przemieszczona. Płyn ten przesuwa się przez kanał 536 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu płynącego w kierunku „wymuszonym” jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 pomniejszoną o minimalną objętość V2.

Gdy tylko zostaje zdjęta końcówka przyrządu 536, wówczas zawór 520 zapobiega późniejszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego, ponieważ uszczelka 582 zamyka kanał 536 w pobliżu pierwszego końca 520 korpusu 528. Poza zapewnieniem przepływu „wymuszonego”, zawór 520 według wynalazku daje inne korzyści. Zapobiega się stagnacji płynu, ponieważ płyn przepływa przez korpus 528 po torze ciągłym.

Na fig. 28 i 29 jest przedstawione siódme rozwiązanie zaworu 620 według wynalazku. Zawór 620 zawiera korpus 628, podobny do opisanych powyżej w odniesieniu do zaworów 320, 420 i 520.

Korpus 628 ma pierwszy koniec 630 wyznaczający pierwszy otwór 631 i drugi koniec 632 wyznaczający drugi otwór 635. Przez korpus 628 przechodzi kanał 636 z pierwszego końca do drugiego końca 630, 632.

Ponownie, część kanału 636 w pobliżu drugiego końca 636 jest wyznaczona przez ścianę 676. Dookoła ściany 676 przechodzi tuleja 678, mająca liczne gwinty 679 na swej wewnętrznej powierzchni.

W pobliżu pierwszego końca 630 korpusu 628 jest zastosowana uszczelka 682 mająca wstępnie naciętą szczelinę 684, podobnie jak w ostatnim rozwiązaniu.

W sąsiedztwie uszczelki 684 jest umieszczony tłok 642. Tłok 642 ma ogólnie kształt tarczowy, o okrągłym kształcie zewnętrznym. Tłok 642 ma górny lub pierwszy koniec 650, który jest zukosowany, i drugi lub dolny koniec 652, który jest płaski.

W rozwiązaniu tym, sprężysty element 670 jest wykonany z ogólnie cylindrycznego, sprężystego i nieporowatego materiału. W stanie spoczynkowym, element 670 korzystnie ma zewnętrzną średnicę, która jest mniejsza niż średnica kanału 633, w którym jest umieszczony. Element 670 jest umieszczony na występie 661 utworzonym wewnątrz kanału 636, dolnym końcu 652 tłoka 642.

W ścianie bocznej korpusu 628 wewnątrz kanału 636 są utworzone rowki 685, 686, łącznie z częścią wyznaczającą występ 661. Rowki 685, 686 podpierają powierzchnie zewnętrzne elementu 670 w sposób umożliwiający przepływ płynu pomiędzy elementem 670 i korpusem 628, jak opisano poniżej.

Zastosowanie zaworu 620 według tego rozwiązania jest następujące. Użytkownik przyłącza najpierw pierwszy przyrząd medyczny (patrz fig. 1) do otworu 635 przy drugim końcu 634 korpusu 628. Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju omówionym powyżej, to swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 676 pomiędzy zewnętrzem tej ściany a wnętrzem tulei 678.

PL 193 701 B1

Następnie użytkownik przyłącza drugi przyrząd medyczny 626 do pierwszego otworu 631 zaworu 620. Korzystnie, przyrząd medyczny ma tępą końcówkę kaniuli 637. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 637 przez szczelinę 684 w uszczelce 682 aż dotknie ona wierzchu 650 tłoka 642. Gdy użytkownik dalej przesuwa przyrząd, wówczas tłok 642 jest popychany w dół, ściskając element 670.

W tym położeniu, zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 627 przez zawór 620 do pierwszego przyrządu medycznego. Płyn przepływa przez końcówkę 637 kaniuli przez kanał 636. Płyn ma możliwość przepływu poza element 670 przez rowki 685, 686. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 620 przy przyłączonym drugim przyrządzie medycznym i płynie wypełniającym kanał 636 i przestrzeń pomiędzy szczytem 650 tłoka 642 a spodem uszczelki 682, gdy tłok 642 jest ściśnięty, wynosi V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 626 jest odłączony od zaworu 620, wówczas zawór 620 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez drugi otwór 635. Po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 626, element 670 rozszerza się, popychając tłok 642 w górę do położenia przedstawionego na fig. 28.

Jednocześnie, następuje redukcja całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w kanale 636 pomiędzy tłokiem 642 a uszczelką 682. Gdy tylko tłok 642 przesunie się w górę do punktu, w którym dotrze do uszczelki 682, tłok zatrzymuje swój ruch a objętość płynu wewnątrz zaworu 620 ma minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 620 maleje po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 626, część płynu wewnątrz korpusu 628 musi zostać przemieszczona. Płyn ten przesuwa się przez kanał 636 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu płynącego w kierunku „wymuszonym” jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 a minimalną objętością V2.

Gdy tylko zostanie zdjęta końcówka 637 przyrządu 626, zawór 620 zapobiega dalszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego, ponieważ uszczelka 682 zamyka kanał 636 w pobliżu pierwszego końca 630 korpusu 628.

Poza zapewnianiem przepływu wymuszonego, zawór 620 według wynalazku ma inne korzyści. Zapobiega się ogólnie stagnacji płynu, ponieważ płyn przepływa przez korpus 628 po torze ogólnie prostym.

Na fig. 30 i 31 jest przedstawione ósme rozwiązanie zaworu 720 według wynalazku. Zawór 720 zawiera korpus 728, podobny do opisanych w odniesieniu do zaworów 220, 320 itd. Korpus 728 ma pierwszy koniec 730 wyznaczający pierwszy otwór 731 i drugi koniec 732 wyznaczający drugi otwór 735. Przez korpus 728 od pierwszego do drugiego końca 730, 732 przechodzi kanał 736. Ponownie, część kanału 736 w pobliżu drugiego końca 732 jest wyznaczona przez ścianę 776. Dookoła ściany 776 przechodzi tuleja 778 mająca liczne gwinty 779 na swej wewnętrznej powierzchni. Uszczelka 782 posiada wstępnie naciętą szczelinę 784 jest umieszczona w pobliżu pierwszego końca 730 korpusu 728 podobnie jak w rozwiązaniu ostatnim.

W rozwiązaniu tym, sprężysty element 770 stanowi ogólnie cylindryczny, sprężysty i wydrążony człon. W stanie spoczynkowym, element 770 korzystnie ma zewnętrzną średnicę mniejszą niż średnica kanału 736, w której jest umieszczony. Element 770 wyznacza wewnętrzną przestrzeń 771 uszczelnioną względem kanału 736. Element 770 jest umieszczony na występie 761 utworzonym wewnątrz obudowy 728.

Przy szczycie elementu 770 jest wyznaczona zukosowana powierzchnia 781 kontaktująca się z kaniulą. Przez korpus 728 z przestrzeni wewnętrznej 771 wewnątrz elementu 770 do miejsca na zewnątrz korpusu 728 przechodzi otwór odpowietrzający 775. W rozwiązaniu przedstawiony, otwór odpowietrzający 775 jest zakończony w przestrzeni pomiędzy ścianą 776 a tuleją 778.

Zastosowanie zaworu 720 według tego rozwiązania jest następujące. Użytkownik przyłącza najpierw pierwszy przyrząd medyczny (patrz fig. 1) do otworu 735 przy drugim końcu 734 korpusu 728. Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju omówionym powyżej, wówczas swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 776 pomiędzy zewnętrzem ściany a wewnętrzem tulei 788.

Użytkownik następnie przyłącza drugi przyrząd medyczny 726 do pierwszego otworu 731 zaworu 720. Korzystnie, medyczny przyrząd posiada ściętą końcówkę kaniuli 737. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 737 przez szczelinę 784 w uszczelce 782 aż dotknie ona pochyłej powierzchni 781 przy szczycie elementu 770. Gdy użytkownik przesuwa dalej przyrząd, wówczas element 770 zostaje ściśnięty w dół i na zewnątrz powodując zredukowanie objętości przestrzeni 771, jednakże zwiększając przestrzeń płynową w obrębie zaworu 720.

PL 193 701 B1

W tym położeniu zostaje ustanowiony tor przepływu z drugiego przyrządu medycznego 726 przez zawór 720 do pierwszego przyrządu medycznego. Płyn przepływa przez końcówkę 736 kaniuli wzdłuż pochyłej powierzchni 781 (przez co końcówka kaniuli nie jest zasłonięta) i przez kanał 736. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 720 po przyłączeniu drugiego przyrządu medycznego i wypełnieniu płynem kanału 736 i przestrzeni pomiędzy wierzchem elementu 770 a spodem uszczelki 782 ma wartość V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 726 jest odłączony od zaworu 720, wówczas zawór 720 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez drugi otwór 735. Gdy drugi przyrząd medyczny 726 jest odłączony, wówczas element 770 przesuwa się w górę do położenia pokazanego na fig. 30.

Jednocześnie, następuje redukcja całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w kanale 736 pomiędzy elementem 770 a uszczelką 782, aż objętość płynu wewnątrz zaworu 720 wyniesie minimalną wartość V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 720 maleje po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 726, zatem część płynu wewnątrz korpusu 728 musi być przemieszczona. Płyn ten przechodzi przez kanał 736 w kierunku pacjenta, zaś całkowita objętość płynu płynącego w kierunku „wymuszonym” jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1a minimalną wartością V2.

Gdy tylko zostanie usunięta końcówka 737 przyrządu 726, wówczas zawór 720 zapobiega późniejszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego, ponieważ uszczelka 782 zamyka kanał 736 w pobliżu pierwszego końca 730 korpusu 728.

Poza zapewnieniem przepływu wymuszonego, zawór 720 według wynalazku daje inne korzyści. Zapobiega się w ogólności stagnacji płynu, ponieważ płyn przepływa przez korpus 728 według toru zasadniczo prostego.

Na fig. 32 i 33 jest przedstawione dziewiąte rozwiązanie zaworu 820 według wynalazku. Zawór 820 zawiera korpus 828 dość podobny do korpusów zaworów 220, 320, itd. opisanych powyżej. Jak przedstawiono, obudowa ma korpus 828 mający pierwszy koniec 830 wyznaczający pierwszy otwór 831 i przeciwległy drugi koniec 832. Od pierwszego końca 830 w stronę 832 obudowy ciągnie się główny kanał 836. Główny kanał 836 jest wyznaczony przez wewnętrzną powierzchnię ściany korpusu 828.

Kształt głównego kanału 836 jest cylindryczny. Od głównego kanału 836 do drugiego końca 832 przechodzi przedłużający kanał 837. Przedłużający kanał 837 jest korzystnie wyznaczony przez ścianę 876 i ma kształt ogólnie cylindryczny, jakkolwiek mniejszy co do średnicy niż główny kanał 836.

W pobliżu pierwszego końca 830 korpusu 828 znajduje się sprężysta uszczelka 882. Uszczelka 882 ma ogólnie kolisty lub obwodowy kształt zewnętrzny dla dopasowania wewnątrz kanału 836, i korzystnie zawiera wstępnie utworzoną szczelinę 884, przez którą można przepuścić końcówkę przyrządu medycznego. Uszczelka 882 jest korzystnie wykonana z materiału sprężystego, takiego który w sposób naturalny powraca do położenia przedstawionego na fig. 32, gdy szczelina 884 jest zamknięta i zapobiega się przepływowi przez nią płynu.

Jednakże, uszczelka 884 jest tak umieszczona, że gdy przyrząd jest przepchnięty przez szczelinę 884, to przynajmniej część uszczelki 882 przesuwa się w kierunku pierwszego końca 830 korpusu 828, przez co wzrasta przestrzeń płynowa lub objętość wewnątrz korpusu 828. Jednocześnie, uszczelka 882 jest tak umieszczona, że gdy przyrząd zostaje wycofany, wówczas uszczelka 882 przesuwa się w kierunku drugiego końca 832 korpusu 828, redukując przestrzeń płynową lub objętość.

Tuleja 878 jest umieszczona dookoła ściany 886 przy drugim końcu 832 korpusu 828. Tuleja 828 korzystnie ma na swojej wewnętrznej powierzchni gwint 879.

Na fig. 32 i 33 jest opisane działanie zaworu 820. Użytkownik przyłącza najpierw pierwszy przyrząd medyczny (nie pokazany, ale taki, który może być podobny do pokazanego na fig. 1) do rozgałęzionego otworu 835 przy trzecim końcu 834. Gdy pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju ujawnionym powyżej, wówczas swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 876 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 878.

Następnie użytkownik przyłącza drugi przyrząd medyczny 826do pierwszego otworu 831 zaworu 820. Korzystnie, przyrząd medyczny posiada tępą końcówkę kaniuli 837. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 837 przez szczelinę 884 w uszczelce 882. Wtym czasie, uszczelka 882 przesuwa się do położenia przedstawionego na fig. 33.

W tym położeniu zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 826 (tak jak przez rurę z worka I.V.) przez zawór 820 do pierwszego przyrządu medycznego (i stąd przez kateter do pacjenta). Płyn przepływa przez końcówkę 837 kaniuli przez kanał główny 836 i przedłużony

PL 193 701 B1 kanał 838. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 820 po przyłączonym drugim przyrządzie medycznym ma wartość V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 826 jest odłączony od zaworu 820, to zawór 820 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez przedłużony kanał 838. Po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 826, uszczelka 882 przesuwa się z powrotem do jej położenia pokazanego na fig. 32. Powoduje to zredukowanie całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w korpusie 828 do minimalnej wartości V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 820 maleje po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 826, zatem część płynu wewnątrz korpusu 828 musi być przemieszczona. Płyn ten przechodzi przez rozgałęziony kanał 838 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu płynącego w kierunku „wymuszonym” jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 minus minimalną objętość V2,

Po usunięciu końcówki przyrządu 837, zawór 820 zapobiega dalszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego, ponieważ szczelina 884 w uszczelce 882 ponownie uszczelnia się, zamykając kanał 836 w pobliżu pierwszego końca 830 korpusu 828.

Poza zapewnieniem przepływu wymuszonego, zawór 820 według wynalazku zapewnia inne korzyści. Zawór 820 posiada obszar zawierający płyn pomiędzy uszczelką 882 a korpusem 828, który wyznacza główny kanał 836. Przestrzeń ta jest każdorazowo przemywana płynem wtryskiwanym przez przyrząd 826.

Na fig. 34 i 35 jest przedstawione dziesiąte rozwiązanie zaworu 920 według wynalazku. Jak przedstawiono, korpus 928 jest wyposażony w pierwszy koniec 930 wyznaczający pierwszy otwór 931 i przeciwległy zamknięty drugi koniec 932. Rozgałęzienie 933 rozciąga się do trzeciego końca 934 wyznaczającego rozgałęziony otwór 935.

Otwór w korpusie 928 przy jej pierwszym końcu prowadzi do komory 936 lub kanału na jednej stronie przepony 970 do kanału rozgałęzionego 938. Rozgałęziony kanał 938 biegnie od komory 936 w kierunku przeciwległym drugiego końca 930 korpusu 928. Rozgałęziony kanał 938 jest korzystnie wyznaczony przez ścianę 976. Rozgałęziony kanał 938 ma ogólnie kształt cylindryczny.

W pobliżu pierwszego końca 930 korpusu 928 znajduje się sprężysta, wstępnie przecięta uszczelka 982. Uszczelka 982 jest ogólnie kolista dla dopasowania do wnętrza otworu w pierwszym końcu 930 korpusu 928. Uszczelka 982 korzystnie zawiera wstępnie utworzoną szczelinę 984 przez którą można przepuścić końcówkę przyrządu medycznego. Uszczelka 982 jest korzystnie wykonana z materiału sprężystego takiego, który w sposób naturalny powraca do położenia przedstawionego na fig. 34, gdy szczelina 984 jest zamknięta i zapobiega się przepływowi przez nią płynu.

Przepona 970 jest umieszczona wewnątrz wydrążonej przestrzeni wewnątrz korpusu 928 pomiędzy pierwszym i drugim końcem 920, 932. Przepona 970 ogólnie dzieli tę przestrzeń na pierwszą komorę lub wnękę 936 i drugą komorę 939. Przepona 970 jest odchylona w kierunku do góry, to jest w kierunku pierwszego końca 930 korpusu 929.

Przez ścianę korpusu 928 przy jego drugim końcu 932 do drugiej komory 939 prowadzi przynajmniej jeden otwór odpowietrzający 975, dla umożliwienia przepływu powietrza do i z komory. Podobnie jak w pierwszym rozwiązaniu, dookoła rozgałęzienia 933 korpusu 928 jest umieszczona tuleja 978. Tuleja 978 korzystnie ma na swej wewnętrznej powierzchni gwint 979.

Na fig. 34 i 35 zostanie obecnie opisane działanie zaworu 920. Użytkownik najpierw przyłącza pierwszy przyrząd medyczny (nie pokazany, jednakże taki, który może być podobny do pokazanego na fig. 1) do rozgałęzionego otworu 935 przy trzecim końcu 934. Jeżeli pierwszy przyrząd medyczny jest w rodzaju omówionym powyżej, to swobodny koniec rury jest prowadzony ponad ścianą 976 pomiędzy zewnętrzem ściany a wnętrzem tulei 978.

Następnie użytkownik przyłącza drugi przyrząd medyczny 926 do pierwszego otworu 931 zaworu 920. Korzystnie, przyrząd medyczny ma tępą końcówkę kaniuli 937. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli 937 przez szczelinę 984 w uszczelce 982 i naciska na przeponę 970. W tym czasie, przepona 970 przesuwa się do położenia przedstawionego na fig. 35.

W tym położeniu (jak przedstawiono na fig. 35), zostaje ustanowiony tor przepływu płynu z drugiego przyrządu medycznego 926 (tak jak przez rurę z worka I.V.) przez zawór 920 do pierwszego przyrządu medycznego (i stąd przez kateter do pacjenta). Płyn przepływa przez końcówkę 937 kaniuli do komory 936, następnie przez rozgałęziony kanał 938. Całkowita objętość płynu wewnątrz zaworu 920 po przyłączeniu drugiego przyrządu medycznego ma wartość V1.

Gdy drugi przyrząd medyczny 926 jest odłączony od zaworu 920, to zawór 920 powoduje przepływ płynu w kierunku pierwszego przyrządu medycznego przez rozgałęziony kanał 938. Po odłączeniu

PL 193 701 B1 drugiego przyrządu medycznego 926, przepona 970 porusza się w górę z powrotem do położenia przedstawionego na fig. 34. Powoduje to zredukowanie całkowitej objętości lub przestrzeni płynowej w korpusie 928 do minimalnej wartości V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 920 maleje po odłączeniu drugiego przyrządu medycznego 926, zatem część płynu wewnątrz korpusu 928 musi być przemieszczona. Punkt ten przesuwa się przez kanał rozgałęziony 938 w kierunku pacjenta, przy czym całkowita objętość płynu płynącego w kierunku „wymuszonym” jest równa różnicy pomiędzy maksymalną objętością V1 mniej minimalną objętość V2.

Ponadto, gdy tylko końcówka przyrządu 937 zostanie zdjęta, to zawór 920 zapobiega późniejszemu przepływowi płynu z pierwszego przyrządu medycznego, ponieważ szczelina 984 w uszczelce 982 ponownie uszczelnia się, zamykając kanał 936 w pobliżu pierwszego końca 930 korpusu 928.

Poza powodowaniem przepływu wymuszonego, zawór 920 według wynalazku posiada inne korzyści. Zawór 920 posiada obszar zawierający płyn pomiędzy uszczelką 982 a korpusem 928, który wyznacza komorę 936. Przestrzeń ta jest każdorazowo przemywana płynem wtryskiwanym przez przyrząd 926.

Na fig. 36-49 jest przedstawione jedenaste rozwiązanie zaworu 1020 według wynalazku. Zawór 1020 jest podobny w wielu aspektach do zaworu według pierwszego rozwiązania.

Jak pokazano na fig. 36, zawór 1020 zawiera korpus 1028 w kształcie „T”, mający główną część z pierwszym końcem 1030 i przeciwległym zamkniętym drugim końcem 1032. Rozgałęzienie 1033 rozciąga się zewnętrznie od głównej części ogólnie prostopadle do niej do trzeciego końca 1034 wyznaczającego rozgałęziony otwór 1035.

Jak przedstawiono na fig. 38 i 39, główny kanał 1036 biegnie od pierwszego końca 1030 do zamkniętego drugiego końca 1032 wewnątrz korpusu 1028. Ponadto, rozgałęziony kanał 1038 biegnie od głównego kanału 1036 przez rozgałęziony otwór do trzeciego końca 1034.

Główny kanał 1034 ma dwie średnice. Pierwsza część o małej średnicy w kanale 1036 biegnie od pierwszego końca 1030 do pobliża rozgałęzionego kanału 1038. Następnie średnica głównego kanału 1036 wzrasta do sekcji o większej średnicy, rozciągającej się do drugiego końca 1032. W miejscu przecięcia tych dwóch części głównego kanału 1036 jest utworzony uskok 1048. Tłok 1042 jest umieszczony ślizgowo w obrębie głównego kanału 1036. Jak pokazano na fig. 44-48, tłok 1042 jest ogólnie cylindryczny i ma maksymalną średnicę zewnętrzną, która jest trochę mniejsza niż maksymalna średnica kanału 1036. Tłok 1042 ma pierwszy koniec 1050 i drugi koniec 1052, przy czym długość od końca do końca jest mniejsza niż odległość od pierwszego końca 1030 do drugiego końca 1032 korpusu 1028.

Tłok 1042 ma pierwszą część korpusową 1054, biegnącą od pierwszego końca 1050 do drugiej części korpusowej 1056. Zewnętrzna średnica drugiej części korpusowej 1056 jest większa niż średnica pierwszej części korpusowej 1054, z występem 1062 wyznaczającym przecięcie tych dwóch części. Występ 1062 jest przystosowany do łączenia uskoku 1048 w korpusie 1028 w sposób opisany poniżej.

W tłoku 1042 w pobliżu jego drugiego końca 1052 jest utworzony rowek 1066. W rowku 1066 jest korzystnie umieszczona uszczelka 1038 (patrz fig. 38, 39). Uszczelka 1038 korzystnie zawiera pierścień typu „O-ring”.

W pierwszej części korpusowej 1056 tłoka 1042 jest wyznaczony wrąb lub wycięcie 1064 w kształcie „V”. Ten wrąb 1064 biegnie od pierwszego końca 1050 w stronę drugiego końca 1052.

W zalecanym rozwiązaniu, tłok 1042 jest wydrążony, i w sobie obszar wgłębiony. Jak przedstawiono, obszar ten zawiera otwór 1072, biegnący do tłoka 1042 od drugiego końca 1054. Jak przedstawiono, otwór 1072 ma dwie części o rozmaitych średnicach, tym samym tworzących uskok. Gdy tłok 1042 jest umieszczony w obudowie 1028 (patrz fig. 38 i 39), to otwór 1072 komunikuje się z kanałem 1036. Przy pierwszym końcu 1030 korpusu 1028 jest umieszczona uszczelka 1082, która zamyka główny kanał 1036 przy tym końcu.

Uszczelka 1082 jest korzystnie zamontowana do korpusu 1028 za pomocą nasadki końcowej 1083. Uszczelka 1082 stanowi korzystnie sprężysty, wstępnie przecięty element przeznaczony do ponownego uszczelniania. Nasadka końcowa 1083 posiada zakończenie z przechodzącym przez nie kanałem 1084, który jest ustawiony w jednej linii z głównym kanałem 1036. Od końca nasadki 1083 odchodzi cylindryczna ściana boczna 1087, która łączy się z zewnętrzem korpusu 1028 przy pierwszym końcu 1030.

Jak przedstawiono, nasadka 1083 ma rowek na wnętrzu ściany 1087, który przyjmuje żebro 1087 na zewnętrzu korpusu 1028 w sposób zatrzaskowy. Podobnie jak w poprzednich rozwiązaniach, rozgałęziony

PL 193 701 B1 kanał 1038 jest utworzony przez ścianę 1076, która wystaje zewnętrznie od głównej części korpusu 1028.

Od tej ściany 1076 jest oddalona zewnętrznie tuleja 1078. Na wnętrzu tulei 1078 są umieszczone gwinty 1079. Zmontowany zawór 1020, gdy tłok 1042 jest umieszczony w kanale głównym 1036 przez korpus 1028, jest najlepiej pokazany na fig. 38 i 39.

Jak przedstawiono, uszczelka 1068 dzieli kanał główny 1036 na pierwszą komorę 1039 i drugą komorę 1041. Pierwsza komora 1049 zawiera przestrzeń pomiędzy zamkniętym drugim końcem 1032 korpusu 1028, drugim końcem 1052 tłoka 1042 w tą przestrzenią w obrębie otworu 1072 w tłoku 1042. Druga komora 1041 stanowi przestrzeń pomiędzy uszczelką 1068 na tłoku 1042 i uszczelką 1082 przy pierwszym końcu 1030 korpusu 1028. Jak przedstawiono, tłok 1042 jest ruchomy od pierwszego lub „nieściśniętego” położenia, w którym występ 1062 łączy się z uskokiem 1048 do drugiego lub „ściśniętego położenia, w którym tłok 1042 jest przesuwany w stronę drugiego końca 1032 korpusu 1028.

Zastosowano środki do odchylania tłoka 1042 do jego pierwszego położenia. Korzystnie na te środki składa się sprężyna 1070. Jak przedstawiono, sprężyna 1070 stanowi sprężynę śrubową umieszczoną pomiędzy drugim końcem 1032 korpusu 1028 a uskokiem utworzonym w tłoku 1042 poprzez otwór 1072 o zmiennej średnicy.

Pierwsza komora 1039 jest wypełniona powietrzem. Dla przyjęcia ruchu tłoka 1042 w stronę drugiego końca 1032 korpusu 1028, przez drugi koniec 1032 przechodzi otwór odpowietrzający 1075.

Obecnie zostanie opisane działanie zaworu 1020. Użytkownik najpierw przyłącza pierwszy przyrząd medyczny do rozgałęzionego otworu 1035 w sposób opisany powyżej. Następnie użytkownik naciska tępą końcówkę kaniuli lub inny przyrząd medyczny 1036 (patrz fig. 39) przez otwór 1085 w nasadce 1083, a następnie przez szczelinę w uszczelce 1082. Użytkownik przesuwa przyrząd 1037 aż naciśnie on na tłok 1042 w stronę drugiego końca 1032 korpusu 1028, jak przedstawiono na fig. 39. Przy tłoku 1042 w tym położeniu, zostaje ustanowiony tor przepływu z przyrządu 1037 przez drugą komorę 1041 pomiędzy zewnętrzem tłoka 1042 a ścianą korpusu 1028 do rozgałęzionego kanału 1038. Płyn swobodnie przepływa przez końcówkę kaniuli 1037, ponieważ poniżej końcówki przy pierwszym końcu 1050 tłoka 1052 jest utworzona otwarta przestrzeń w kształcie „V”. W tym położeniu, zawór 1020 ma maksymalną objętość płynu V1.

Gdy użytkownik zdejmuje kaniulę 1037, wówczas wstępnie przecięta uszczelka 1082 zostaje ponownie uszczelniona, zapobiegając przepływowi płynu z kanału głównego 1026 na zewnątrz pierwszego końca 1030 zaworu 1020. Jednocześnie, po wyciągnięciu kaniuli 1037 lub innego przyrządu, tłok 1042 przesuwa się w górę do położenia pokazanego na fig. 38 w rezultacie siły sprężystej. Gdy tłok 1042 jest w położeniu przedstawionym na fig. 38, to objętość wewnątrz zaworu 1020 osiąga minimum V2.

Ponieważ objętość płynu w zaworze 1020 maleje, gdy tłok 1042 przesuwa się w górę, zatem część płynu w głównym kanale 1026 ulega przemieszczeniu. Ta objętość płynu V1 minus V2 przesuwa się wzdłuż tłoka 1042 do rozgałęzionego kanału 1038.

Zawór 1020 ma również tę korzyść, że występuje przemywanie przy każdym użyciu i uszczelka 1082 może być przetarta gazikiem przy jej górnej powierzchni dla jej sterylizacji.

Na fig. 49 i 50 jest przedstawione dwunaste rozwiązanie zaworu 1120 według wynalazku. Zawór 1120 ma korpus 1128 wyznaczający główny kanał 1136 biegnący od pierwszego końca 1130 do komory 1141. Rozgałęziony kanał 1138 prowadzi z komory 1141 ogólnie prostopadle do głównego kanału 1136. Korpus 1128 ma drugi koniec 1132 naprzeciwko pierwszego końca 1130, zaś drugi koniec 1132 jest otwarty do komory 1141.

Wewnątrz komory 1141 jest umieszczona uszczelka 1182. Jak przedstawiono, uszczelka 1182 stanowi sprężysty, kształtowy człon w kształcie odwróconego „U”. W pierwszym położeniu, uszczelka 1182 jest przystosowana do zamykania rozgałęzionego kanału 1138 względem komory 1141 (fig. 49).

Tłok 1142 jest umieszczony wewnątrz głównego kanału 1136 i spoczywa na górnej części uszczelki 1182. Jak przedstawiono tłok 1142 ma płaski pierwszy koniec 1150 i zukosowany drugi koniec 1152. Tłok 1142 jest ogólnie cylindryczny w przekroju.

Ściana wyznaczająca główny kanał 1136 jest cylindryczna przy pierwszym końcu 1130 korpusu 1128. W kierunku w stronę drugiego końca 1132, ściana rozchyla się na zewnątrz, wyznaczając pochyłą powierzchnię 1148.

Przy pierwszym końcu 1130 korpusu 1128 jest korzystnie umieszczona uszczelka 1168. Uszczelka 1168 jest zaprojektowana do uszczelniania zewnętrza tłoka 1142 dla uniknięcia przepływu płynu pomiędzy tłokiem 1142 a korpusem 1128 przy pierwszym końcu 1130 zaworu 1120.

PL 193 701 B1

Działanie zaworu 1120 jest następujące. Użytkownik przesuwa końcówkę kaniuli lub innego przyrządu medycznego do połączenia z pierwszym końcem 1150 tłoka 1142. Użytkownik popycha tłok w stronę drugiego końca 1132 korpusu 1128, aż łącznik typu blokady luerowej lub podobnej będzie połączony z dopasowanymi gwintami na korpusie 1128, jak przedstawiono na fig. 50.

Gdy tłok 1142 przesuwa się wewnętrznie, ponieważ jego zukosowany drugi koniec 1152 łączy się z uszczelką 1182 i uszczelka składa się, zatem tłok 1142 kończy się względem pochyłej powierzchni 1142 w powiększonej sekcji głównego kanału 1136. Wtym czasie, górny koniec 1150 tłoka 1142 nie stanowi już płaskiej powierzchni względem końca kaniuli. Tym samym, jest możliwość swobodnego przepływu płynu z końcówki kaniuli.

Gdy tłok 1142 przesuwa się wewnętrznie, wówczas uszczelka 1182 ściska się do położenia, w którym rozgałęziony kanał 1138 jest połączony w komorą 1141.

Zostaje ustanowiony tor przepływu z kaniuli wzdłuż górnego końca 1150 tłoka 1142 wzdłuż głównego kanału 1136 do komory 1141, a następnie do rozgałęzionego kanału 1138. W tym czasie, objętość płynu w obrębie zaworu 1120 ma wartość V1. Gdy użytkownik wyciąga kaniulę, wówczas uszczelka 1182 naciska na tłok 1142 w górę. Ruch w górę tłoka 1142 jest ułatwiony poprzez jego kontakt z pochyłą powierzchnią 1148. Ewentualnie, uszczelka 1182 przesuwa tłok 1142 do położenia przedstawionego na fig. 49. Wtym czasie, uszczelka 1182 ponownie uszczelnia rozgałęziony kanał 1138 względem komory 1142.

Dodatkowo, uszczelka 1168 uszczelnia dookoła tłok 1142, zapobiegając przepływowi płynu z wnętrza zaworu 1120 przez główny kanał 1136 do pierwszego końca 1130, tym samym powodując wymuszony przepływ płynu.

Gdy uszczelka 1182 rozszerza się, wówczas objętość wewnątrz komory 1141 zostaje zredukowana, wtłaczając płyn do rozgałęzionego kanału 1138.

Na fig. 51i 52 jest przedstawione trzynaste rozwiązanie zaworu 1220 według wynalazku. Zawór 1220 ma rozwiązanie z przepływem prostym, podobne do zaworów przedstawionych na fig. 20-29.

Zawór 1220 ma korpus 1228 mający pierwszy koniec 1230 i drugi koniec 1232. Główny kanał 1236 biegnie od pierwszego końca 1230 do mniejszego przedłużonego kanału 1238, który biegnie do drugiego końca 1232. Przedłużony kanał 1238 jest głównie utworzony przez ścianę 1276, która jest umieszczona wewnątrz tulei 1278.

Uszczelka 1282 jest umieszczona w stożkowej części 1248 głównego kanału 1236 przy pierwszym końcu 1230. Uszczelka 1282 korzystnie zawiera pierwszą i drugą część uszczelki, które po złożeniu razem tworzą człon o kształcie odwróconego stożka ściętego. Każda część uszczelki ma przekrój w kształcie półkolistym (w płaszczyźnie poziomej) i wyznacza płaską powierzchnię wewnętrzną 1283 przeznaczoną do kontaktowania z inną częścią uszczelki. Zewnętrzna powierzchnia 1885 każdej części uszczelki jest zakrzywiona i jest zukosowana wewnętrznie od góry do dołu.

Każda część uszczelki jest odchylona w kierunku w stronę drugiego końca 1232 zaworu 1220. Sprężysty człon odchylający 1270 ma pierwszy koniec podłączony do dolnej powierzchni każdej części uszczelki i drugi koniec przytwierdzony do korpusu 1228 na pewnej odległości wzdłuż kanału głównego 1236. Jak przedstawiono, każdy człon odchylający 1270 zawiera harmonijkowy człon elastyczny.

Działanie zaworu 1220 jest następujące. W stanie spoczynkowym, człon odchylający 1270 odpowiadający każdej części uszczelki 1282 odchyla części uszczelki w stronę drugiego końca 1232 zaworu 1220. Wtym położeniu uszczelka 1282 uszczelnia główny kanał 1236 przy pierwszym końcu 1230 zaworu 1220.

Użytkownik wkłada kaniulę lub inny przyrząd medyczny, jak przedstawiono na fig. 52, pomiędzy dwie części uszczelki 1282. Gdy użytkownik dokona tego i przesunie kaniulę, wówczas części uszczelki mogą rozszerzyć się dla przyjęcia kaniuli. Powoduje to przesunięcie w górę części uszczelki w stronę pierwszego końca 1230 zaworu 1220 wzdłuż stożkowej powierzchni 1248 wbrew oddziaływaniu siły członu odchylającego 1270.

Po włożeniu kaniuli, zostaje ustanowiony tor przepływu z kaniuli przez główny kanał 1236 i przedłużony kanał 1238 poprzez zawór 1230. Wtym czasie objętość płynu w obrębie zaworu 1220 ma wartość V1.

Gdy użytkownik wyciąga kaniulę, wówczas objętość płynu w zaworze 1220 maleje do wartości V2, powodując przemieszczenie płynu przez przedłużony kanał 1238. W szczególności, tuż po wyjęciu kaniuli człony odchylające 1270 pociągają części uszczelki z powrotem w stronę drugiego końca 1232

PL 193 701 B1 zaworu 1230 do położenia przedstawionego na fig. 51. W tym położeniu uszczelka 1282 ponownie uszczelnia główny kanał 1236 przy pierwszym końcu 1230 zaworu 1220.

Opisane powyżej zawory posiadają uszczelkę (182, 282, 382, 482, 582, 682, 782, 882, 982, 1082, 1168, 1282), mogą być przystosowane do stosowania z igłą lub innym przyrządem zamiast tępej kaniuli 37 jak przedstawiono. W takim rozwiązaniu, uszczelka może być lita (to jest bez wstępnego przecięcia). W takim przypadku, tłok 142 (lub podobny człon w później opisanych rozwiązaniach) jest korzystnie wykonany z materiału trwałego który nie jest łatwo przenikany przez igłę.

Jak opisano powyżej, każdy zawór jest wyposażony korzystnie w środki do otwierania i zamykania toru przepływu przez zawór. W przynajmniej jednym rozwiązaniu, środkiem takim jest ruchomy tłok (np. tłok 42, fig. 12), zaś w innych rozwiązaniach jest to wstępnie przecięta uszczelka (np. uszczelka 182, fig. 19). Dla fachowców z tej dziedziny oczywiste jest, że można zastosować rozmaite środki dodatkowo do opisanych. Przykładowo, można zastosować wyjmowalną przegrodę lub tym podobną.

Dodatkowo, każdy zawór zawiera środki do zmniejszania objętości płynu, gdy jeden z przyrządów medycznych zostanie odłączony, dla wytworzenia wymuszonego przepływu płynu.

W niektórych rozwiązaniach tym środkiem jest tłok (np. tłok 42, fig. 12 lub tłok 1042, fig. 38), zaś w innych rozwiązaniach jest to człon sprężysty taki jak przepona lub człon piankowy (np. element 670, fig. 28 lub element 770, fig. 30). Fachowcom z tej dziedziny oczywiste jest zastosowanie innych środków.

W niektórych przypadkach, środek do otwierania i zamykania toru przepływu jest taki sam jak środek do zmniejszania objętości płynu (np. tłok 42, fig. 12).

W rozwiązaniach opisanych powyżej, przestrzeń płynu wewnątrz zaworu wzrasta po włożeniu przyrządu medycznego w stanie ściśniętym i maleje po wyciągnięciu przyrządu medycznego w stanie rozluźnionym. W niektórych rozwiązaniach, konstrukcja wyznaczająca przestrzeń płynową jest zasadniczo zwolniona i nie gromadzi znacznej ilości energii potencjalnej. Włożenie przyrządu medycznego powoduje zmianę w konstrukcji, która umożliwia jej nagromadzenie energii potencjalnej. Energia potencjalna zostaje uwolniona po wyjęciu przyrządu medycznego i konstrukcja powraca do stanu zasadniczo zwolnionego.

Powyżej przedstawiono opis najlepszego sposobu realizacji obecnego wynalazku, oraz sposób jego stosowania, z użyciem pełnych, jasnych i precyzyjnych i dokładnych określeń tak aby umożliwić dowolnej osobie fachowej w tej dziedzinie do realizacji tego wynalazku. Jednakże wynalazek może podlegać modyfikacjom i zmianom w stosunku do omówionych powyżej, które są całkowicie równoważne. Opisane rozwiązania stanowią ilustrację i nie są wyłączne. W konsekwencji, nie jest zamierzeniem ograniczenie tego wynalazku do szczególnych ujawnionych tu rozwiązań. Przeciwnie, wynalazek ma pokrywać wszystkie modyfikacje i konstrukcje alternatywne, zgodne z duchem i zasadą wynalazku jak wyrażono w zastrzeżeniach patentowych, które w szczególności wyróżniają przedmiot wynalazku.

Claims

1. Zawór medyczny o przepływie wymuszonym, zawierający korpus mający wnękę z otworami do łączenia z przyrządami medycznymi, mającą pierwszy koniec z otworem na płyn i zamknięty drugi koniec naprzeciwko pierwszego końca, przy czym ta wnęka tworzy główny kanał z pierwszą osią centralną i ma odgałęzioną część wystającą na zewnątrz obudowy i wyznaczającą rozgałęziony kanał z drugą osią centralną, połączony hydraulicznie z głównym kanałem i zakończony drugim otworem na płyn, zaś w zamkniętym drugim końcu głównego kanału znajduje się otwór odpowietrzający, przy czym główny kanał zawiera pierwszy obszar w pobliżu pierwszego otworu na płyn i drugi obszar w pobliżu zamkniętego drugiego końca, zaś we wnęce korpusu jest umieszczony element uszczelniający, przemieszczający się z położenia, w którym jest uniemożliwiony przepływ płynu przez korpus, do położenia w którym jest możliwy przepływ płynu przez korpus, a ponadto główny kanał zawiera przestrzeń płynową, której wielkość automatycznie i odwracalnie wzrasta, co jest powiązane z odłączaniem lub przyłączaniem przyrządu medycznego, znamienny tym, że element uszczelniający we wnęce korpusu (28) jest w postaci sztywnego tłoka (42) mającego pierwszy koniec (50) z pierwszą uszczelką (67) i drugi koniec (52) z drugą uszczelką (68), przy czym ten sztywny tłok (42) jest umieszczony ruchomo wewnątrz głównego kanału (36) pomiędzy pierwszym położeniem i drugim położeniem po włożeniu przyrządu medycznego (26) do pierwszego otworu na płyn (31) dla przenoszenia płynu pomiędzy przyrządem medycznym (26) a zaworem, zaś pierwszy koniec (50) sztywnego tłoka (42)

PL 193 701 B1 w pierwszym położeniu jest umieszczony w sąsiedztwie pierwszego otworu na płyn (31), przy czym pomiędzy drugim obszarem głównego kanału (36) a drugą uszczelką (68) na sztywnym tłoku (42) znajduje się pierwsza komora (39), wypełniona powietrzem przechodzącym przez otwór odpowietrzający (75) w korpusie (28), gdy sztywny tłok (42) jest przesuwany do pierwszego położenia z drugiego położenia, zaś druga uszczelka (68) styka się z częścią wewnętrznej ściany korpusu (28) w głównym kanale (36) pomiędzy drugim obszarem głównego kanału (36) a punktem połączenia hydraulicznego pomiędzy głównym kanałem (36) a odgałęzionym kanałem (38), gdy sztywny tłok (42) przesuwa się z pierwszego położenia do drugiego położenia.

2. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że sztywny tłok (42) jest obciążony członem sprężystym (70), odchylającym sztywny tłok (42) do pierwszego położenia.

3. Zawór medyczny według zastrz. 2, znamienny tym, że sztywny tłok (42) zawiera występ (62) zaś główny kanał (36) zawiera wypust (48), stykający się z występem (62) na sztywnym tłoku (42), gdy sztywny tłok (42) znajduje się w pierwszym położeniu.

4. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że sztywny tłok (42) jest wydrążony.

5. Zawór medyczny według zastrz. 2, znamienny tym, że człon sprężysty (70) jest podparty za pomocą nasadki (40), umieszczonej wewnątrz głównego kanału (36).

6. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej jedna z uszczelek (67, 68) jest wykonana z materiału sprężystego.

7. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że średnica drugiej uszczelki (68) jest większa niż średnica pierwszej uszczelki (67).

8. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że na zewnętrznej powierzchni korpusu (28) blisko pierwszego otworu na płyn (31) znajduje się element blokujący.

9. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że wokół odgałęzionej części (33) znajduje się nagwintowana tuleja (78).

10. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że uszczelki (67, 68) stanowią przynajmniej jeden pierścień typu o-ring.

11. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwszy koniec (50) sztywnego tłoka (42) ma szyjkę (58) i głowicę (54), przy czym szyjka (58) ma mniejszą średnicę niż drugi koniec (52) sztywnego tłoka (42).

12. Zawór medyczny według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwszy koniec (30) głównego kanału (36) ma mniejszą średnicę niż drugi koniec (32).