PL193630B1

PL193630B1 - Plaster

Info

Publication number: PL193630B1
Application number: PL98337694A
Authority: PL
Inventors: Krzysztof Malowaniec
Original assignee: Hartmann Paul Ag
Priority date: 1997-06-25
Filing date: 1998-06-10
Publication date: 2007-02-28
Also published as: ES2164444T3; ATE206905T1; DE19727032A1; CZ294015B6; EP0991386A1; HUP0004183A3; PL337694A1; CZ458299A3; HU223450B1; SK285080B6; WO1999000080A1; EP0991386B1; SK176399A3; US6242665B1; HUP0004183A2; DE59801797D1

Abstract

1. Plaster, stanowiacy plaski element zawierajacy pod- klad, na którym znajduje sie obszar przywierajacy, który w widoku z góry na strone aplikacyjna otacza obszar nie- przywierajacy, lub poduszke opatrunkowa przykladany na rane, znamienny tym, ze obszar przywierajacy (2) zawiera pierwsza, wewnetrzna strefe klejaca (3), która obejmuje obszar nieprzywierajacy, lub poduszke opatrunkowa, przykla- dany na rane (5), oraz druga, zewnetrzna strefe klejaca (4), która umieszczona jest na zewnatrz pierwszej, wewnetrznej strefy klejacej (3) i ja otacza, oraz ze sila przyczepnosci pierwszej, wewnetrznej strefy klejacej (3) zawierajaca sie w granicach 0,5 - 2 N/25 mm jest niniejsza od sily przy- czepnosci drugiej, zewnetrznej strefy klejacej (4), zawartej w granicach 2 - 8 N/25 mm. 10. Plaster, w postaci plastra tasmowego, stanowiacy plaski element zawierajacy podklad, w ksztalcie wstegi, na którym znajduje sie obszar nieprzywierajacy, lub poduszka opatrunkowa, przykladany na rane, rozciagajacy sie w kie- runku wzdluznym, oraz obszary przywierajace rozciagajace sie równiez w kierunku wzdluznym z obydwu stron obszaru nie przywierajacego, lub poduszki opatrunkowej, przyklada- nego na rane, które w widoku z góry na strone aplikacyjna ograniczaja obszar nieprzywierajacy, lub poduszke opa- trunkowa, przykladany na rane poprzecznie do kierunku wzdluznego, znamienny tym, ze obszary przywierajace (2) zawieraja pierwsza, wewnetrzna strefe klejaca (3),……….. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiot wynalazku dotyczy plastra lekarskiego, opatrunkowego, z obszarem przywierającym otaczającym obszar nieprzywierający, plastra lekarskiego, taśmowego, z dwoma obszarami przywierającymi, z obu stron obszaru nieprzywierającego, oraz plastra lekarskiego, operacyjnego, do nacinania skóry. Wynalazek dotyczy więc zarówno podstawowej postaci plastra, jak również plastra taśmowego, pooperacyjnego opatrunku na rany, plastra mocującego lub folii do nacinania. W dwu ostatnich z wymienionych przypadkach z reguły jest zastosowany przelotowy obszar przywierający (powierzchnia klejąca).

Z opisu nr EP-A-0 353 972 znany jest plaster z opatrunkiem na rany i z obszarami o różnej sile przyczepności. Obszary te układają się we wzór paskowy lub plamkowy, utworzony z obszarów kleju równomiernie rozłożonych, na całej powierzchni plastra zwróconej w stronę użytkownika, po zastosowaniu plastra. Według innej postaci wykonania tego wynalazku, sferyczne porcje substancji klejącej są „nadrukowywane” z różną gęstością na powierzchnię zwróconą w stronę użytkownika. Na przykład, większa gęstość może wystąpić przy krawędziach wstęgi plastra.

W przypadku plastra problem polega na tym, że powinien on dobrze przywierać do skóry otaczającej ranę, to jednak powinien na tyle łagodnie do niej przywierać, aby przy ponownym zdejmowaniu plastra, nie naruszał wcześniej uszkodzonej skóry. Plaster powinien również być bezboleśnie ściągany. Zadanie to realizuje przedmiotowy wynalazek.

Plaster, stanowiący płaski element zawierający podkład, na którym znajduje się obszar przywierający, który w widoku z góry na stronę aplikacyjną otacza obszar nieprzywierający, lub poduszkę opatrunkową przykładany na ranę, według wynalazku charakteryzuje się tym, że obszar przywierający zawiera pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą, która obejmuje obszar nieprzywierający lub poduszkę opatrunkową, przykładany na ranę, oraz drugą, zewnętrzną strefę klejącą, która umieszczona jest na zewnątrz pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej i ją otacza, oraz że siła przyczepności pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej, zawierająca się w granicach 0,5 -2 N/25 mm, jest mniejsza od siły przyczepności drugiej, zewnętrznej strefy klejącej, zawartej w granicach 2-8 N/25 mm.

Pożądane jest, aby strefy klejące zostały umieszczone na podkładzie, utworzonym przez tekstylny materiał płaski, korzystnie tkaninę lub dzianinę, ewentualnie na podkładzie utworzonym przez włókninę, laminat włókniny lub folię, albo na podkładzie wielowarstwowym i/lub utworzonym jako struktura niejednorodna.

Zaleca się, aby w strukturze plastra przejście od większej siły przyczepności do mniejszej siły przyczepności było ciągłe. Pożądane jest, aby przejścia od większej do mniejszej siły przyczepności charakteryzowały ciągłe, przeważnie stałe, gradienty tych zmian.

Korzystnie, obszar przywierający w plastrze zawiera jedną pierwszą warstwę klejącą, przy czym w obszarze pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej lub drugiej, zewnętrznej strefy klejącej jest na pierwszej warstwie klejącej umieszczona druga warstwa klejąca. Zaleca się, żeby pierwsza warstwa klejąca tworzyła drugą, zewnętrzną strefę klejącą o większej sile przyczepności, a druga warstwa klejącą tworzyła wtedy pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą o mniejszej sile przyczepności.

Pożądane jest, aby od pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej o mniejszej sile przyczepności niż siła odrywania palcem, rozciągał się obszar płaski, korzystnie narożna strefa paskowa, o sile przyczepności takiej samej, jaka występuje w pierwszej, wewnętrznej strefie klejącej, sięgający aż do krawędzi plastra, korzystnie aż do jednego z naroży.

W innym wykonaniu wynalazku, plaster, w postaci plastra taśmowego, stanowiący płaski element zawierający podkład, w kształcie wstęgi, na którym znajduje się obszar nieprzywierający lub poduszka opatrunkowa, przykładany na ranę, rozciągający się w kierunku wzdłużnym, oraz obszary przywierające rozciągające się również w kierunku wzdłużnym z obydwu stron obszaru nie przywierającego lub poduszki opatrunkowej, przykładanego na ranę, które w widoku z góry na stronę aplikacyjną ograniczają obszar nieprzywierający lub poduszkę opatrunkową, przykładany na ranę poprzecznie do kierunku wzdłużnego, charakteryzuje się tym, że obszary przywierające zawierają pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą, rozciągającą się w kierunku wzdłużnym, która ogranicza obszar nieprzywierający, lub poduszkę opatrunkową, przykładany na ranę, oraz drugą, zewnętrzną strefę klejącą, rozciągającą się w kierunku wzdłużnym, oraz że siła przyczepności pierwszej strefy klejącej, zawarta w granicach 0,5 - 2 N/25 mm jest mniejsza od siły przyczepności drugiej strefy klejącej zawierającej się w granicach 2-8 N/25 mm.

PL 193 630 B1

Również w tym wykonaniu wynalazku strefy klejące mogą być umieszczone na podkładzie utworzonym przez tekstylny materiał płaski, korzystnie tkaninę lub dzianinę, ewentualnie na podkładzie utworzonym przez włókninę, laminat włókniny lub folię, albo na podkładzie wielowarstwowym i/lub utworzonym jako struktura niejednorodna.

Pożądane, jest, aby przejście od większej siły przyczepności do mniejszej siły przyczepności było ciągłe, natomiast przejście od większej do mniejszej siły przyczepności charakteryzowały ciągłe, przeważnie stałe gradienty tych zmian.

Zalecą się, aby obszar przywierający zawierał jedną pierwszą warstwę klejącą i w obszarze pierwszej wewnętrznej strefy klejącej lub drugiej, zewnętrznej strefy klejącej znajdowała się na pierwszej warstwie klejącej druga warstwa klejącą, przy czym korzystnie jest, aby pierwsza warstwa klejąca tworzyła drugą, zewnętrzną strefę klejącą o większej sile przyczepności, zaś druga warstwa klejąca, aby tworzyła pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą o mniejszej sile przyczepności.

W jeszcze innym wykonaniu wynalazku, plaster, w postaci plastra operacyjnego, do nacinania skóry, z folią osłonową, stanowiący płaski element zawierający podkład, na którym znajduje się obszar przywierający, charakteryzuje się tym, że obszar przywierający, obejmuje pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą oraz drugą, zewnętrzną strefę klejącą, umieszczoną poza pierwszą, wewnętrzną strefą klejącą, oraz że siła przyczepności pierwszej strefy klejącej, zawarta w przedziale 0,5 -2 N/25 mm jest mniejsza od siły przyczepności drugiej strefy klejącej, zawartej w przedziale 2-8 N/25 mm.

Korzystnie, strefy klejące są umieszczone na podkładzie, utworzonym przez tekstylny materiał płaski, korzystnie przez tkaninę lub dzianinę, ewentualnie na podkładzie utworzonym przez włókninę, laminat włókniny lub folię, albo na podkładzie wielowarstwowym i/lub utworzonym jako struktura niejednorodna.

Zalecana jest postać plastra jako folii do nacinania lub plastra mocującego.

Korzystnie, przejście od większej siły przyczepności do mniejszej siły przyczepności jest ciągłe, a przejścia od większej do mniejszej siły przyczepności charakteryzują ciągłe, przeważnie stałe gradienty tych zmian.

Pożądane jest, jeśli obszar przywierający zawiera jedną pierwszą warstwę klejącą i że w obszarze pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej lub drugiej, zewnętrznej strefy klejącej jest umieszczona na pierwszej warstwie klejącej druga warstwa klejąca.

Korzystnie, pierwsza warstwa klejącą tworzy drugą, zewnętrzną strefę klejącą o większej sile przyczepności, a druga warstwa klejącą tworzy pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą o mniejszej sile przyczepności.

W zalecanym wykonaniu, od pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej o mniejszej sile przyczepności niż siła odrywania palcem, rozciąga się obszar płaski, korzystnie narożna strefa paskowa, o sile przyczepności takiej samej, jaka występuje w pierwszej, wewnętrznej strefie klejącej, sięgający aż do krawędzi plastra, korzystnie aż do jednego z naroży.

Tak więc, zgodnie z wynalazkiem plaster ma zewnętrzny obszar przywierający, a więc umieszczoną na zewnątrz drugą strefę klejącą o zwiększonej sile przyczepności. Strefa klejąca jest na plastrze dalej odsunięta od rany niż pierwsza strefa klejąca, odznaczająca się niewielką siłą przyczepności. A zatem w drugiej strefie klejącej można nanieść warstwę o większej sile przyczepności, wystarczającej dla osiągnięcia pożądanego, dobrego i trwałego przywierania plastra do otaczającej ranę skóry pacjenta. Wewnętrzna pierwsza strefa klejąca może odznaczać się stosunkowo mniejszą siłą przyczepności. Musi ona w zasadzie tylko zabezpieczać trwale położenie plastra a tym samym, na przykład otoczenie nakładanego na ranę opatrunku.

W ten sposób, nawet przy dużej strefie klejącej istnieje pewność, że podczas ściągania plastra wcześniej uszkodzona skóra nie będzie uciskana silniej, niż to dopuszczalne, to znaczy ucisk w tym miejscu będzie znacznie mniejszy, niż przed wykonaną operacją.

Przykłady wykonania wynalazku zostaną bliżej omówione na podstawie rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia pierwsze wykonanie plastra z obszarem przywierającym podzielonym na dwie strefy klejące; fig. 2- przedstawia plaster taśmowy; fig. 3 - pokazuje plaster z zewnętrzną strefą klejącą o zwiększonej sile przyczepności, z wykonaną w narożu narożną strefą paskową.

Pokazany na fig. 1 plaster (1), jest zaopatrzony w obszar przywierający (2), podzielony na pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3) i drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4). Wewnętrzna strefa klejąca (3) otacza bezpośrednio poduszkę opatrunkową (5), przykładaną na ranę; a zewnętrzna strefa klejąca (4) otacza bezpośrednio wewnętrzną strefę klejącą (3). Między tymi strefami jest opatrzona

PL 193 630 B1 odnośnikiem granica (7). Obszar zwrócony do obserwatora na załączonym rysunku jest osłonięty zazwyczaj jeszcze folią ochronną (nie pokazaną), którą ściąga się przed nałożeniem plastra.

Siła przyczepności wewnętrznej strefy klejącej (3) jest relatywnie słaba i zawiera się w granicach od 0,5 do 2 N/25 mm. Oznacza to, że do usunięcia paska o szerokości 25 mm konieczna jest siła o wyżej wymienionej wielkości (patrz opis metody badania na końcu niniejszego opisu). Siła przyczepności zewnętrznej drugiej strefy klejącej (4) jest większa i mieści się w zakresie 2-8 N/25 mm.

Podkład (6), na którym umieszczone są obydwie strefy klejące (3, 4) oraz poduszka opatrunkowa przykładana na ranę, mogą być wykonane z tekstylnego materiału płaskiego, takiego jak na przykład tkanina lub dzianina, jak również z włókniny lub folii, które powleka się w zwykły sposób, przeważnie w sposób ciągły, klejem przylepcowym. Stosuje się wtedy struktury jedno i wielowarstwowe, również niejednorodne.

Wynalazek może być także wykonany nie tylko w postaci plastra pokazanego na rysunku, lecz również jako plaster taśmowy, na pooperacyjne opatrunki na rany i jako plaster mocujący dla igieł, rurek, kroplówek lub opatrunków. W przypadku użycia plastra według wynalazku jako plastra mocującego dla rurek, czy kroplówek ma on dodatkową zaletę, polegającą na tym, że środkowy obszar, który w pokazanym na fig. 1 przykładzie wykonania zajmuje poduszka opatrunkowa, przykładany na ranę (5), pozostawia się bez kleju, a zatem nie występuje wtedy niebezpieczeństwo zbyt silnego przywierania plastra do przytwierdzanej przy jego pomocy rurki lub podobnego sprzętu, dzięki czemu podczas ściągania plastra nie zachodzi obawa omyłkowego wyciągnięcia rurki razem z plastrem, lub - odwrotnie - podczas wyciągania rurki nie zachodzi obawa niekontrolowanego zerwania plastra.

Wynalazek dotyczy także plastrów zaopatrzonych w substancje biologicznie czynne (na przykład plastry przeciwreumatyczne), w których zadaniem zewnętrznej strefy klejącej jest zapewnienie pożądanej siły przyczepności, podczas gdy zadaniem wewnętrznej strefy klejącej jest zapewnienie tylko na tyle mocnego jej przywierania, żeby zapewnić wymagany dla pożądanego działania, styk ze skórą. W takich przypadkach często wymaga się, aby plastry posiadały bardzo dużą powierzchnię, a wtedy ich ściąganie może okazać się bardzo bolesne wskutek wystąpienia podrażnienia skóry, jak również wskutek przylegania plastra do owłosionej powierzchni ciała. Niedogodności te, dzięki budowie plastra zgodnej z wynalazkiem są znacznie zredukowane.

Plaster według wynalazku może być także stosowany jako folia do nacinania. Dotyczy to folii wyposażonych we wspomaganie aplikacyjne, a nakleja się je na skórę przed zabiegiem operacyjnym, aby zapobiec rozwieraniu się nacięcia chirurgicznego podczas operacji.

Warstwy, które tworzą obydwie strefy klejące (3) i (4), nanosi się w znany sposób, na przykład przez odpowiednio synchronizowane nanoszenie przy pomocy głowicy natryskującej lub głowicy szczelinowej, względnie przez zastosowanie technik druku sitowego lub druku wklęsłego. Korzystne pod względem technologicznym jest przeprowadzenie pokrycia najpierw całego podkładu (6) warstwą silnie przywierającą, potem nałożenie na powierzchnię pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3), ograniczonej granicą (7), drugiej warstwy o słabszej sile przyczepności tak, że warstwa silniej przywierająca będzie działała tylko w zewnętrznej strefie klejącej, podczas gdy w wewnętrznej strefie klejącej (3) przykryje ją warstwa słabiej klejąca.

Przejścia między obydwoma strefami klejącymi powinny być wykonane płynnie pod względem sił przyczepności, to znaczy bezstopniowo. Zakres wynalazku dotyczy także zapewnienia ciągłego przejścia od zewnętrznej krawędzi plastra aż do poduszki opatrunkowej przykładanej na ranę (5), korzystnie ze stałym gradientem (spadku siły przyczepności), od największej do najmnieszej siły przyczepności.

Plaster taśmowy, pokazany na fig. 2 - różni się od plastra według fig. 1tym, że obszar przywierający (2) nie obejmuje w całości obszaru nieprzywierającego, utworzonego przez opatrunek nakładany na ranę (5), lecz rozciąga się tylko poprzecznie do kierunku wzdłużnego plastra taśmowego.

W przykładzie wykonania, pokazanym na fig. 3, zewnętrzna strefa klejąca (4) ma większą siłę przyczepności, i w narożu (10) ma małą przerwę w postaci narożnej strefy paskowej (8), pokrytej klejem, stanowiącej przedłużenie wewnętrznej strefy klejącej (3) (o mniejszej sile przyczepności). Narożna strefa paskowa (8) wewnętrznej strefy klejącej (3) sięga aż do krawędzi plastra względnie jego naroża (10). Tak ukształtowany narożnik (9) może być szczególnie korzystnie użytkowany jako miejsce dla odrywania palcem podczas operacji ściągania plastra.

Pomiar wielkości wymienianej wielokrotnie w opisie siły przyczepności wykonuje się w następujący sposób: najpierw wykonuje się pomiar wielkości siły, koniecznej do ściągnięcia taśmy klejącej, na przykład plastra, z płaskiego podłoża, pod kątem 90° i ze stałą prędkością. W tym celu paski próbek

PL 193 630 B1 najpierw suszy się wstępnie przez 4 godziny w temperaturze 105°C, a następnie przechowuje się je przez 20 godzin w normalnych warunkach klimatycznych (przy temperaturze otoczenia 23°C i wilgotności względnej powietrza 50%). Dla produktów wrażliwych na wypaczenie stosuje się odpowiednią taśmę wzmacniającą. Bezpośrednio przed badaniem materiał próbki ściąga się z rolki z prędkością ok. 30 cm/sek. Następnie tnie się go na paski o długości 400 mm i o wskazanej wyżej szerokości (np. 25 mm). W przypadku pasków próbek z papierem kryjącym, na tylnej stronie wykonuje się najpierw nacięcie, potem usuwa się papier kryjący. Próbkę nakłada się stroną powlekaną w środku tej płyty, równolegle do wzdłużnej krawędzi płyty.

Płytę czyści się uprzednio tamponem z waty nasączonym benzyną lub butanonem. Potem w odpowiednim zbiorniku nagrzewa się toluen aż do stanu wrzenia i płytę zawiesza się nad zbiornikiem tak, aby nie stykała się ona bezpośrednio z cieczą. Od chwili gdy para toluenu osiągnie górną krawędź płyty, należy płytę jeszcze przetrzymać przez okres pięciu minut w tym stanie. Potem wyjmuje się płytę i pozwala się jej stygnąć przez około 30 minut w normalnych warunkach klimatycznych (określonych uprzednio). Po naniesieniu próbki na płytę, palcem lekko pociera się próbkę, aby usunąć pęcherzyki powietrza. Następnie próbkę obciska się przez obtaczanie za pomocą dozownika taśmy z siłą 20 N/cm szerokości próbki. Płytka powinna być przy tym w miarę możliwości jak najmniej dotykana, aby zabezpieczyć ją przed nagrzaniem. W celu wykonania pomiaru należy uwolnić i odchylić koniec paska próbki, i odciągnąć go około 25 mm od końca stalowej płyty. Płytę zakłada się wtedy do urządzenia probierczego (zrywarka wg. DIN 51221 klasa 1) między powierzchnią przylegania i walcami, tak żeby można ją było łatwo przesunąć. Koniec próbki wprowadza się między obydwa walce i mocuje się w górnym zacisku zrywarki. Kąt ściągania wynosi 90°. Prędkość ściągania nastawia się tak, aby wynosiła 300 mm/ min. Po cofnięciu do 0 wskaźnika wartości mierzonej przeprowadza się pomiar. Dla wyznaczenia siły przyczepności dokonuje się zapisu przebiegu siły za pomocą rejestratora lub komputera PC. Z otrzymanych wartości szczytowych siły wyznacza się średnią siłę przyczepności w następujący sposób: jeśli wykres posiada więcej niż 20 wyraźnie rozpoznawalnych wartości szczytowych siły, wówczas ze środka wykresu, mierzonego od pierwszej wartości szczytowej siły aż do końca zarysu przebiegu siły, wykreśla się po obydwu stronach po cztery prostopadłe linie w jednakowych odstępach co 1/10 długości wykresu. Dziewięć wartości szczytowych, które leżą najbliżej tych linii, wykorzystuje się do wyznaczenia siły przyczepności. Wartości szczytowe wystające ekstremalnie poza przebieg krzywej nie są uwzględniane. Wynik wyznacza się i podaje jako wartość średnią z co najmniej trzech badań w N/25 mm z zaokrągleniem do jednego miejsca po przecinku. Siłę przyczepności oblicza się jak następuje:

przy czym F₁ jest wartością szczytową siły F₁, F₂.... F_n, a n jest liczbą uwzględnionych wartości szczytowych siły.

Claims

wierający, który w widoku z góry na stronę aplikacyjną otacza obszar nieprzywierający, lub poduszkę opatrunkową przykładany na ranę, znamienny tym, że obszar przywierający (2) zawiera pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3), która obejmuje obszar nieprzywierający, lub poduszkę opatrunkową, przykładany na ranę (5), oraz drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4), która umieszczona jest na zewnątrz pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3) i ją otacza, oraz że siła przyczepności pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3) zawierająca się w granicach 0,5 -2 N/25 mm jest niniejsza od siły przyczepności drugiej, zewnętrznej strefy klejącej (4), zawartej w granicach 2-8 N/25 mm.
2. Plaster według zastrz. 1, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) są umieszczone na podkładzie (6) utworzonym przez tekstylny materiał płaski, korzystnie tkaninę lub dzianinę.
3. Plaster według zastrz. 1, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) są umieszczone na podkładzie (6) utworzonym przez włókninę, laminat włókniny lub folię.
4. Plaster według zastrz. 1, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) są umieszczone na podkładzie (6) wielowarstwowym i/lub utworzonym jako struktura niejednorodna.

PL 193 630 B1
5. Plaster według zastrz. 1, znamienny tym, że przejście od większej siły przyczepności do mniejszej siły przyczepności jest ciągłe.
6. Plaster według zastrz. 5, znamienny tym, że przejścia od większej do mniejszej siły przyczepności charakteryzują ciągłe, przeważnie stałe, gradienty tych zmian.
7. Plaster według zastrz. 1, znamienny tym, że obszar przywierający zawiera jedną pierwszą warstwę klejącą i że w obszarze pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3) lub drugiej, zewnętrznej strefy klejącej (4) jest umieszczona na pierwszej warstwie klejącej druga warstwa klejąca.
8. Plaster według zastrz. 7, znamienny tym, że pierwsza warstwa klejąca tworzy drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4) o większej sile przyczepności, a druga warstwa klejąca tworzy pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3) o mniejszej sile przyczepności.
9. Plaster według zastrz. 1, znamienny tym, że od pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (1) o mniejszej sile przyczepności niż siła odrywania palcem, rozciąga się obszar płaski, korzystnie narożna strefa paskowa (8), o sile przyczepności takiej samej, jaka występuje w pierwszej, wewnętrznej strefie klejącej (3), sięgający aż do krawędzi plastra, korzystnie aż do jednego z naroży (7).
10. Plaster, w postaci plastra taśmowego, stanowiący płaski element zawierający podkład, w kształcie wstęgi, na którym znajduje się obszar nieprzywierający, lub poduszka opatrunkowa, przykładany na ranę, rozciągający się w kierunku wzdłużnym, oraz obszary przywierające rozciągające się również w kierunku wzdłużnym z obydwu stron obszaru nie przywierającego, lub poduszki opatrunkowej, przykładanego na ranę, które w widoku z góry na stronę aplikacyjną ograniczają obszar nieprzywierający, lub poduszkę opatrunkową, przykładany na ranę poprzecznie do kierunku wzdłużnego, znamienny tym, że obszary przywierające (2) zawierają pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3), rozciągającą się w kierunku wzdłużnym, która ogranicza obszar nieprzywierający, lub poduszkę opatrunkową, przykładany na ranę (5), oraz drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4), rozciągającą się w kierunku wzdłużnym, oraz że siła przyczepności pierwszej strefy klejącej (3), zawarta w granicach 0,5 - 2 N/25 mm jest niniejsza od siły przyczepności drugiej strefy klejącej (4) zawierającej się w granicach 2 - 8 N/25 mm.
11. Plaster według zastrz. 10, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) umieszczone są na podkładzie (6) utworzonym przez tekstylny materiał płaski, korzystnie tkaninę lub dzianinę.
12. Plaster według zastrz. 10, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) umieszczone są na podkładzie (6) utworzonym przez włókninę, laminat włókniny lub folię.
13. Plaster według zastrz. 10, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) umieszczone są na podkładzie (6) wielowarstwowym i/lub utworzonym jako struktura niejednorodna.
14. Plaster według zastrz. 10, znamienny tym, że przejście od większej siły przyczepności do niniejszej siły przyczepności jest ciągłe.
15. Plaster według zastrz. 14, znamienny tym, że przejścia od większej do mniejszej siły przyczepności charakteryzują ciągłe, przeważnie stałe, gradienty tych zmian.
16. Plaster według zastrz. 10, znamienny tym, że obszar przywierający zawiera jedną pierwszą warstwę klejącą i że w obszarze pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3) lub drugiej, zewnętrznej strefy klejącej (4) jest umieszczona na pierwszej warstwie klejącej druga warstwa klejąca.
17. Plaster według zastrz. 16, znamienny tym, że pierwsza warstwa klejącą tworzy drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4) o większej sile przyczepności, a druga warstwa klejąca tworzy pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3) o mniejszej sile przyczepności.
18. Plaster, w postaci plastra operacyjnego, do nacinania skóry, z folią osłonową, stanowiący płaski element zawierający podkład, na którym znajduje się obszar przywierający, znamienny tym, że obszar przywierający (2), obejmuje pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3) oraz drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4), umieszczoną poza pierwszą, wewnętrzną strefą klejącą (3), oraz że siła przyczepności pierwszej strefy klejącej (3) zawarta w przedziale 0,5 - 2 N/25 mm jest mniejsza od siły przyczepności drugiej strefy klejącej (4), zawartej w przedziale 2 - N/25 mm.
19. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) umieszczone są na podkładzie (6) utworzonym przez tekstylny materiał płaski, korzystnie tkaninę lub dzianinę.
20. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) umieszczone są na podkładzie (6) utworzonym przez włókninę, laminat włókniny lub folię.
21. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że plaster ma postać folii do nacinania lub plastra mocującego.
22. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że strefy klejące (3, 4) umieszczone są na podkładzie (6) wielowarstwowym i/lub utworzonym jako struktura niejednorodna.

PL 193 630 B1
23. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że przejście od większej siły przyczepności do mniejszej siły przyczepności jest ciągłe.
24. Plaster według zastrz. 23, znamienny tym, że przejścia od większej do mniejszej siły przyczepności charakteryzują ciągłe, przeważnie stałe, gradienty tych zmian.
25. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że obszar przywierający zawiera jedną pierwszą warstwę klejącą i że w obszarze pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3) lub drugiej, zewnętrznej strefy klejącej (4) jest umieszczona na pierwszej warstwie klejącej druga warstwa klejąca.
26. Plaster według zastrz. 25, znamienny tym, że pierwsza warstwa klejąca tworzy drugą, zewnętrzną strefę klejącą (4) o większej sile przyczepności, a druga warstwa klejąca tworzy pierwszą, wewnętrzną strefę klejącą (3) o mniejszej sile przyczepności.
27. Plaster według zastrz. 18, znamienny tym, że od pierwszej, wewnętrznej strefy klejącej (3) o mniejszej sile przyczepności niż siła odrywania palcem, rozciąga się obszar płaski, korzystnie narożna strefa paskowa (8), o sile przyczepności takiej samej, jaka występuje w pierwszej, wewnętrznej strefie klejącej (3), sięgający aż do krawędzi plastra, korzystnie aż do jednego z naroży (7).