PL193052B1

PL193052B1 - Sposób wytwarzania rezoli oraz zastosowanie otrzymanych tym sposobem rezoli

Info

Publication number: PL193052B1
Application number: PL343265A
Authority: PL
Inventors: Willi Roll; Axel Böttcher; Walter Napp; Peter Fricke
Original assignee: Bakelite Ag
Priority date: 1999-01-29
Filing date: 1999-12-30
Publication date: 2007-01-31
Also published as: BG104808A; WO2000044802A1; BG64677B1; EP1082371A1; DE59901126D1; ATE215572T1; PL343265A1; CN1294602A; ZA200004484B; DE10000801A1; HUP0104419A3; YU49358B; CN1146603C; SK285425B6; HUP0104419A2; EP1082371B1; BR9909193A; ES2173002T3; SK14172000A3; TR200002788T1

Abstract

1. Sposób wytwarzania rezoli w reakcji zwiazków fenolowych z aldehydami w stosunku mo- lowym 1:1,2 do 1:4 przy uzyciu dzialajacych katalitycznie takich soli metali w ilosci 1 do 15% wago- wych w stosunku do zwiazków fenolowych, których kationy w sposobie technicznym moga byc la- two wytracane w postaci trudno rozpuszczalnych soli, znamienny tym, ze do mieszaniny reakcyj- nej zawierajacej zwiazek fenolowy, aldehyd i sól metalu przed reakcja kondensacji, podczas lub po reakcji kondensacji wprowadza sie srodek dyspergujacy w ilosci 0,05 do 5% wagowych w stosunku do zwiazków fenolowych i po zakonczeniu reakcji kondensacji i po wprowadzeniu srodka dyspergu- jacego wprowadza sie srodek kompleksujacy. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania rezoli przy użyciu takich soli metali, które katalizują tworzenie rezoli i których kationy w sposobie technicznym mogą być łatwo wytrącane jako trudno rozpuszczalne sole oraz zastosowanie otrzymanych tym sposobem rezoli.

Rezole tego rodzaju są odpowiednie do wielu różnych zastosowań z powodu ich lepszej odporności na działanie wilgoci.

Przykładami takich zasadowych soli są zasadowe sole metali ziem alkalicznych, zwłaszcza wodorotlenek wapnia. Sole te w porównaniu do stosowanych zwykle wodorotlenków metali alkalicznych mają taką zaletę, że wytwarzane w ten sposób żywice zawierają bardzo mało wolnego fenolu i że produkty wytwarzane z nich mają lepszą odporność na działanie wilgoci. Po kondensacji można wytrącić sole z wodnych roztworów za pomocą rozcieńczonego kwasu siarkowego, ditlenku węgla, siarczanu amonu, fosforanów amonu lub węglanów amonu i oddzielić. Wytwarzane w ten sposób żywice prawie nie zawierają popiołu.

Wadą tych żywic jest to, że powstające podczas ich wytwarzania nierozpuszczalne osady muszą być w kłopotliwy sposób odsączone, ponieważ w przeciwnym wypadku podczas przerobu żywic przez rozpylanie mogą zapychać się dysze, co powoduje zakłócenia przetwórstwa. Odsączanie żywic jest z jednej strony kłopotliwe, a z drugiej strony wiąże się ze znacznymi stratami żywicy. Poza tym składowanie na wysypiskach placków filtracyjnych zawierających żywicę fenolową jest kosztowne i stanowi ono zagrożenie dla środowiska.

Problem ten rozwiązują żywice fenolowe, w których jony wapnia wiąże się w postaci kompleksów z żywicą za pomocą amoniaku lub amin, jak podano w opisach patentowych EP-A nr 0 198 130 i EP-A nr 0 190 468. Te związki kompleksowe mają małą trwałość. W ciągu kilku godzin tworzą się osady w odpowiednim roztworze żywicy i z tego powodu można stosować te żywice tylko w przypadku dalszego bezpośredniego przerobu po kompleksowaniu. Z reguły nie jest to możliwe, ponieważ producent żywic zwykle nie jest ich przetwórcą. Ponadto okazało się, że węglan wapnia w technicznym wodorotlenku wapnia także zakłóca przetwórstwo żywic i sprzyja dalszemu wytrącaniu się ich.

Tak więc, zadaniem niniejszego wynalazku jest opracowanie sposobu wytwarzania rezoli, które można z łatwością wytwarzać i które dają produkty o dobrej odporności na działanie wilgoci. Innym zadaniem wynalazku jest opracowanie sposobu wytwarzania rezoli, które podczas zobojętniania za pomocą zwykłych środków zobojętniających, takich jak kwas siarkowy, ditlenek węgla, siarczan amonu, fosforany amonu i węglan amonu, nie tworzą kłopotliwych osadów i w przypadku stosowania ich zanieczyszczenia produktów technicznych, jak na przykład węglan wapnia, nie powodują zakłóceń.

Rozwiązaniem tego zadania jest sposób wytwarzania rezoli w reakcji związków fenolowych z aldehydami w stosunku molowym 1:1,2 do 1:4 przy użyciu działających katalitycznie takich soli metali w ilości 1 do 15% wagowych w stosunku do związków fenolowych, których kationy w sposobie technicznym mogą być łatwo wytrącane w postaci trudno rozpuszczalnych soli, charakteryzujący się tym, że do mieszaniny reakcyjnej zawierającej związek fenolowy, aldehyd i sól metalu przed reakcją kondensacji, podczas lub po reakcji kondensacji wprowadza się środek dyspergujący w ilości 0,05 do 5% wagowych w stosunku do związków fenolowych i po zakończeniu reakcji kondensacji i po wprowadzeniu środka dyspergującego wprowadza się środek kompleksujacy.

Żywice wytwarzane sposobem według niniejszego wynalazku stosuje się przede wszystkim jako spoiwa materiałów dźwiękochłonnych i termoizolacyjnych, tworzyw drzewnych, pianek i laminatów.

Korzystnie w sposobie według wynalazku jako sól metalu stosuje się wodorotlenek wapnia lub wodorotlenek magnezu. Środek dyspergujący wprowadza się do mieszaniny reakcyjnej już przed reakcją kondensacji lub po reakcji kondensacji a mieszaninę reakcyjną zobojętnia się przed wprowadzeniem środka dyspergującego i środka kompleksującego lub po reakcji kondensacji a mieszaninę reakcyjną zobojętnia się po wprowadzeniu środka dyspergującego i środka kompleksującego.

W przypadku żywic fenolowych kondensowanych przy użyciu wodorotlenków metali ziem alkalicznych próbowano utrzymywać w roztworze jony metali ziem alkalicznych za pomocą związków tworzących kompleksy z tymi metalami, aby uzyskać dobrą trwałość przy przechowywaniu. Jednak nie udało się to. Jak pokazuje odpowiedni przykład porównawczy, w przypadku wprowadzania zwykłych środków kompleksujących do roztworu żywicy wytwarzanej przy użyciu jonów metali ziem alkalicznych nie występuje pożądany efekt kompleksowania jonów metali.

PL 193 052 B1

W opisie patentowym EP-A nr 890 613 ujawniono modyfikowaną mocznikiem żywicę fenolową kondensowaną przy użyciu wodorotlenku metali ziem alkalicznych, do której po reakcji kondensacji wprowadzano w jednym etapie środek chelatujący i polimeryczny anionowy środek dyspergujący.

Po wykonaniu tego sposobu (przykład 7) stwierdzono, że tworzy się jednak osad, który musi być odsączony.

Produkty mają ponadto ciemne zabarwienie, co ogranicza ich zastosowanie wszędzie tam, gdzie wymagany jest jasny odcień, na przykład w przemyśle wełny mineralnej.

Nieoczekiwanie stwierdzono, że w wyniku zmieszania roztworu żywicy wytwarzanej przy użyciu wodorotlenku metali ziem alkalicznych z handlowym środkiem kompleksującym można uzyskać kompleksowanie jonów metali, jeśli roztwór żywicy dobrze wymiesza się ze środkiem dyspergującym. Żywica jest przy tym oczywiście w postaci zdyspergowanej. Otrzymany roztwór żywicy jest trwały. Nie wypada osad. Także w przypadku kontaktu z CO2, a nawet po wprowadzeniu CO2 do odpowiednich roztworów, nie wytrąca się węglan metali ziem alkalicznych. Nawet znajdujące w roztworze cząstki węglanu metali ziem alkalicznych ulegają rozpuszczeniu po krótkim czasie.

Także nieoczekiwanie stwierdzono, że w otrzymywanych żywicach jony metali są unieruchomione i nie mogą reagować z wodą podczas późniejszych reakcji. Produkty wytwarzane przy użyciu żywic otrzymanych sposobem według niniejszego wynalazku mają bardzo dobrą odporność na działanie wilgoci.

Reakcję kondensacji związków fenolowych przeprowadza się znanym sposobem wytwarzania rezoli przez ogrzewanie w wodnym roztworze związków biorących udział w reakcji kondensacji aż do uzyskania pożądanego stopnia kondensacji. Jako związki biorące udział w reakcji kondensacji można zastosować znane związki fenolowe i aldehydy stosowane do wytwarzania żywic fenolowych.

Związkiem fenolowym jest zwłaszcza fenol, a także fenole z alifatycznymi lub aromatycznymi podstawnikami oraz fenole wielowodorotlenowe. Przykładowo można wymienić krezole, ksylenole, tert-oktylofenol, naftole, p-fenylofenol, bisfenole lub rezorcynę, a także substancje naturalne, jak na przykład kardenol, kardol lub taninę. Związki fenolowe można stosować pojedynczo lub w postaci ich dowolnej mieszaniny.

Jako aldehydy można stosować związki o wzorze ogólnym R-CHO. Przykładowo można wymienić formaldehyd, aldehyd octowy, aldehyd propionowy, aldehyd n-masłowy lub aldehyd izomasłowy, glioksal lub furfural. Korzystnym aldehydem jest formaldehyd, który stosuje się bezpośrednio lub w postaci substancji odszczepiającej formaldehyd, jak na przykład paraformaldehyd lub trioksan. Korzystną postacią jest wodny roztwór zawierający powyżej 30% formaldehydu (formalina). Stosunek molowy związku fenolowego do aldehydu można zmieniać w zakresie od 1:1,2 do 1:4.

Katalizatorami w sposobie według niniejszego wynalazku są takie sole metali, które katalizują wytwarzanie rezoli i których kationy można z łatwością wytrącić w skali technicznej w postaci trudno rozpuszczalnych soli. Przykładowo można wymienić tlenek magnezu, wodorotlenek magnezu, wodorotlenki metali ziem alkalicznych wapnia, strontu lub baru, lub ich sole ze słabymi kwasami, a także sole metali przejściowych o odczynie słabo alkalicznym, na przykład octan cynku lub oktanian manganu. Korzystnym katalizatorem jest wodorotlenek wapnia.

Katalizator stosuje się w ilości w zakresie od 1% wagowego do 15% wagowych, korzystnie w zakresie od 2% wagowych do 6% wagowych, w przeliczeniu na ilość użytego związku fenolowego.

Jako środki dyspergujące można stosować wszystkie handlowe środki dyspergujące, emulgatory, środki powierzchniowo czynne lub środki zapobiegające osadzaniu się z wodnych układów. Przykładowo można wymienić akrylany amonu, sole fosfoniowe, związki polialkoksylowe, na przykład alkiloarylowe glikole polioksyetylenowe, sole kwasów tłuszczowych, zwłaszcza alkiloarylowych kwasów karboksylowych, alkilobenzosulfoniany, alkilonaftalenosulfoniany lub sulfoniany produktów kondensacji naftalenu lub alkilonaftalenu z formaldehydem, alkilosiarczany lub betainy. Korzystnie stosuje się poliakrylany amonu lub alkilonaftalenosulfoniany.

Wprowadza się je w ilości od 0,05% wagowych do 5% wagowych, w przeliczeniu na użyty związek fenolowy, do mieszaniny reakcyjnej związków fenolowych, aldehydu i katalizatora i silnie miesza. Można je wprowadzać zarówno przed reakcją kondensacji, a także podczas i po reakcji kondensacji. W tym ostatnim przypadku środek dyspergujący można wprowadzać do mieszaniny reakcyjnej przed jej zobojętnieniem lub po zobojętnieniu. W każdym przypadku jest istotne, aby przed wprowadzeniem środka chelatującego żywica znajdowała się w zdyspergowanej postaci otrzymanej dowolnym sposobem, przy użyciu wprowadzonego środka dyspergującego. W tym celu przed wprowadzeniem środka kompleksującego jest zwykle konieczne kilkuminutowe, a w przypadku reaktorów z mieszadłem

PL 193 052 B1 stosowanych do wytwarzania żywic co najmniej 10-minutowe silne wymieszanie mieszaniny reakcyjnej ze środkiem dyspergującym.

Jako środki kompleksujące można stosować znane związki rozpuszczalne w wodzie, które tworzą chelaty z jonami metali. Przykładowo można wymienić kwasy ketonokarboksylowe, dimetyloglioksym, kwasy aminopolikarboksylowe, kwas dietylenotriaminopentaoctowy, zwłaszcza kwas nitrylotrioctowy (NTA) i kwas etylenodiamino-tetraoctowy (EDTA).

Stosuje się je korzystnie w ilości stechiometrycznie wystarczającej do kompleksowania jonów metali w stosowanych katalizatorach, przy czym korzystnie wybiera się 10% nadmiar, aby uzyskać zadowalającą szybkość kompleksowania. Większy nadmiar nie jest szkodliwy, ale nie stosuje się go ze względów ekonomicznych. Jednak nawet wprowadzenie środków kompleksujących w ilości tylko nieznacznie różniącej się od ilości stechiometrycznej umożliwia otrzymanie przezroczystych roztworów żywic.

Wprowadzenie środka kompleksującego odbywa się po zakończeniu reakcji kondensacji i po wymieszaniu świeżo otrzymanego roztworu żywicy ze środkiem dyspergującym. Środek kompleksujący można przy tym wprowadzać do mieszaniny reakcyjnej przed jej zobojętnieniem lub po zobojętnieniu.

Jeśli wprowadzenie środka kompleksującego odbywa się przed zobojętnieniem, to osady nie wytrącają się nawet w przypadku zobojętniania kwasami, które same powodują wytrącanie trudno rozpuszczalnych osadów odpowiednich soli metali.

Jeśli wprowadzenie środka kompleksującego odbywa się po zobojętnieniu kwasem, który już spowodował wytrącenie osadu, to osad ten w krótkim czasie rozpuszcza się i powstaje dowolnie rozcieńczalny wodą roztwór żywicy. Podobnie w krótkim czasie rozpuszczają się znajdujące się w roztworze żywicy trudno rozpuszczalne sole, które jako techniczne zanieczyszczenia występują w technicznych solach metali stosowanych jako katalizator.

Te roztwory żywic są trwałe przy przechowywaniu w ciągu kilku tygodni i nie tworzą się w nich osady nierozpuszczalnych soli metali. Można je zatem stosować w różnych sposobach także po długich okresach przechowywania i transportu, a także w sposobach rozpylania, bez obawy, że wytracone sole spowodują zapychanie się dysz.

Roztwory żywic są przezroczyste i mają doskonałe właściwości impregnacyjne. Można je utwardzać sposobami utwardzania rezoli, to znaczy mogą być utwardzane zarówno same pod wpływem ogrzewania, albo można je stosować także w mieszaninie ze znanymi utwardzaczami, zwłaszcza z kwasami. Podobnie można, jak w przypadku znanych rezoli, mieszać je z innymi żywicami, korzystnie z termoutwardzalnymi lub termoplastycznymi żywicami rozpuszczalnymi w wodzie. Dzięki tym właściwościom żywice nadają się szczególnie do wytwarzania laminatów i pianek.

Utwardzone żywice mają doskonałą wytrzymałość mechaniczną i bardzo dobrą odporność na działanie wilgoci. Z tego powodu nadają się korzystnie do wytwarzania materiałów dźwiękochłonnych i termoizolacyjnych oraz tworzyw drzewnych.

P r z y k ł a d y.

Podane w przykładach udziały są częściami wagowymi. Zastosowanym w przykładach I i VI środkiem dyspergującym jest poliakrylan amonu (Nopcosperse®). W przykładzie II zastosowano jako środek dyspergujący sulfonian diizobutylonaftalenu (Nekal® BX).

P r z y k ł a d I.

W reaktorze zmieszano 100 części wagowych fenolu z 50 częściami wagowymi wody i z 4 częściami wagowymi gaszonego wapna i ogrzewano do temperatury 70°C. Następnie wprowadzono 237,5 części wagowych 45%, roztworu formaliny i kondensowano mieszaninę reakcyjną w temperaturze 70°C, aż do uzyskania rozcieńczalności wodą 1:10. Następnie wprowadzono 62,5 części wagowych mocznika i potem 0,5 części wagowych środka dyspergującego.

Po mieszaniu w ciągu 2 h i ochłodzeniu mieszaniny reakcyjnej wprowadzono 1 część wagową środka kompleksującego (soli sodowej kwasu etylenodiaminotetra-octowego) i ponownie mieszano w ciągu 15 minut.

Następnie mieszaninę reakcyjną zobojętniono do pH 7 rozcieńczonym kwasem siarkowym.

Roztwór reakcyjny był nadal przezroczysty. Nie stwierdzono wytrącania się osadów. Także po przechowywaniu w ciągu 4 tygodni w temperaturze pokojowej nie stwierdzono powstawania osadów.

P r z y k ł a d II.

W reaktorze zmieszano 100 części wagowych fenolu z 50 częściami wagowymi wody i z 5 częściami wagowymi gaszonego wapna i ogrzewano do temperatury 70°C. Następnie wprowadzono

PL 193 052 B1

237 części wagowych 45% roztworu formaliny i kondensowano mieszaninę reakcyjną w temperaturze

70°C, aż do uzyskania rozcieńczalności wodą 1:10.

Po ochłodzeniu do temperatury 23°C wprowadzono 2 części wagowe 50% roztworu Nekalu® BX jako środka dyspergującego i całość silnie mieszano w ciągu 30 minut. Następnie wprowadzono 10 części wagowych 10% wodnego roztworu soli sodowej kwasu nitrylotrioctowego i poddano homogenizacji.

Następnie mieszaninę reakcyjną zobojętniano do pH 7 rozcieńczonym kwasem siarkowym. Roztwór reakcyjny nadal był przezroczysty. Nie stwierdzono wytrącania się osadów także po przechowywaniu w ciągu 4 tygodni w temperaturze pokojowej.

P r z y k ł a d III (przykład porównawczy).

Powtórzono przykład I, przy czym jedyną zmianą było niestosowanie środka dyspergującego.

Podczas zobojętnienia mieszaniny reakcyjnej kwasem siarkowym wypadał siarczan wapnia w postaci drobnokrystalicznego osadu.

P r z y k ł a d IV (przykład porównawczy).

W reaktorze analogicznym do przykładu I kondensowano w temperaturze 70°C 100 części wagowych fenolu z 250 częściami wagowymi 45% roztworu formaliny.

Jako katalizator stosowano 6,7 części wagowych 50% ługu sodowego.

Po kondensacji wprowadzono do mieszaniny reakcyjnej 15 części wagowych mocznika i następnie zobojętniono mieszaninę rozcieńczonym kwasem siarkowym.

P r z y k ł a d V (przykład porównawczy)

Analogicznie do przykładu IV kondensowano w temperaturze 70°C 100 części wagowych fenolu z 210 częściami wagowymi 45% roztworu formaliny.

Jako katalizator stosowano 7,5 części wagowych trietyloaminy.

Po kondensacji do mieszaniny reakcyjnej wprowadzono 75,8 części wagowych mocznika i następnie zobojętniono mieszaninę rozcieńczonym kwasem siarkowym.

Wyniki badań żywic z przykładów od I do V.

Żywice analizowano zwykłymi sposobami.

Ponadto oznaczono wytrzymałość na zginanie odpowiednich kształtek próbnych.

Do wytwarzania kształtek próbnych zawsze nastawiano roztwory żywicy na zawartość 40% wagowych suchej substancji.

Zawsze mieszano 10 części wagowych roztworów ze 100 częściami wagowymi piasku kwarcowego, umieszczano mieszaninę w formach o wymiarach 170 mm x 22 mm x 22 mm i utwardzano ją w formach w ciągu 2 h w piecu w temperaturze 180°C.

Zbadano wytrzymałość na zginanie: a) w stanie suchym,

b) w stanie mokrym po 6 h składowania w wodzie o temperaturze 100°C i po ochłodzeniu w ciągu 1 h w bieżącej wodzie o temperaturze najwyżej 20°C.

Wyniki podano w następujących tabelach 1 i 2.

T a b e l a 1 Wyniki analiz

	Przykład I	Przykład II	Przykład III	Przykład IV	Przykład V
1	2	3	4	5	6
Współczynnik załamania światła	1,4550	1,4772		1,4650	1,4540
Zawartość stałej substancji,%	45,0000	45,2000	43,0000	49,0000	47,0000
Zawartość wolnego fenolu,%	< 0,3000	0,4200	< 0,3000	< 0,5000	< 0,7000

PL 193 052 B1

c.d. tabeli 1

1	2	3	4	5	6
Zawartość wolnego formaldehydu,%	< 0,5000	8,2000	< 0,500	7,0000	< 0,5000
Wartość pH	7,0000	7,0000	7,0000	8,8000	8,6000
Rozpuszczalność w wodzie	_¥	_¥	_¥	_¥	_¥
Czas B w temperaturze 130°C, minut	7,0000	4,0000	13,0000	5,0000	14,0000

T ab el a 2

Wytrzymałości na zginanie, MPa

	Na sucho	Na mokro
przykład I	8,1	7,9
przykład II	8,7	8,1
przykład III	7,9	6,5
przykład IV	7,5	4,1
przykład V	7,9	5,1

P r z y k ł a d VI.

Analogicznie do przykładu I kondensowano 100 części wagowych fenolu z 142 częściami wagowymi 45% roztworu formaliny.

Jako katalizator stosowano 5 części wagowych wodorotlenku baru.

Po kondensacji wprowadzono 0,5 części wagowych środka dyspergującego i mieszaninę reakcyjną mieszano w ciągu 2 h. Następnie wprowadzono 182 części wagowych soli sodowej kwasu etylenodiaminotetraoctowego i ponownie mieszano w ciągu 30 minut. Potem wprowadzono 0,5 części, wagowych kwasu alkilosulfonowego, 5 części wagowych pentanu i 5 części wagowych kwasu p-toluenosulfonowego i mieszaninę spieniano w temperaturze 60°C.

Wytrzymałość pianki na ściskanie oznaczano według Chatillona. Wynik podano w tabeli 3.

P r z y k ł a d VII (przykład porównawczy)

Analogicznie do przykładu VI wytwarzano żywicę jedynie z taką zmianą, że nie wprowadzono środka dyspergującego.

Podczas mieszania mieszaniny przeznaczonej do spieniania wytrąca się nierozpuszczalna sól baru kwasu p-toluenosulfonowego i powoli osiada w mieszaninie reakcyjnej. Z tego powodu otrzymuje się niejednorodną piankę.

T ab el a 3

Wytrzymałość pianek na ściskanie, Pa

przykład VI	70
przykład VII	56

PL 193 052 B1

P r z y k ł a d VIII (przykład porównawczy).

W reaktorze zmieszano 100 części wagowych fenolu z 27,3 częściami wagowymi wody i z 8,8 częściami wagowymi gaszonego wapna i ogrzano do temperatury 70°C.

Następnie wprowadzono 227 części wagowych 45% roztworu formaliny i kondensowano mieszaninę reakcyjną w temperaturze 70°C, aż do uzyskania rozcieńczalności wodą 1:10.

Po ochłodzeniu do temperatury 60°C wprowadzono 32 części wagowe wody i 54,7 części wagowe mocznika. Następnie natychmiast ochłodzono do temperatury 45°C i utrzymywano w tej temperaturze w ciągu 30 minut.

Po ochłodzeniu do temperatury 23°C wprowadzono w krótkich odstępach czasu 0,5% wagowych APBT (roztworu o stężeniu 50% wagowych zawierającego 1% wagowy produktu Bayhibit® AM) i 0,15% wagowych lignosulfonianu sodu (Vanisperse® CB), z jednoczesnym silnym mieszaniem.

Analiza otrzymanej żywicy:

wartość nD wartość pH gęstość w temperaturze 20°C zawartość wolnego formaldehydu zawartość wolnego fenolu zawartość suchej żywicy rozpuszczalność w wodzie zabarwienie

1,4635 8,8000 1,195 g/cm³0,5%

0,33%

46,1% nieograniczona; tworzy się opadający osad czarnobrązowe

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania rezoli w reakcji związków fenolowych z aldehydami w stosunku molowym 1:1,2 do 1:4 przy użyciu działających katalitycznie takich soli metali w ilości 1 do 15% wagowych w stosunku do związków fenolowych, których kationy w sposobie technicznym mogą być łatwo wytrącane w postaci trudno rozpuszczalnych soli, znamienny tym, że do mieszaniny reakcyjnej zawierającej związek fenolowy, aldehyd i sól metalu przed reakcją kondensacji, podczas lub po reakcji kondensacji wprowadza się środek dyspergujący w ilości 0,05 do 5% wagowych w stosunku do związków fenolowych i po zakończeniu reakcji kondensacji i po wprowadzeniu środka dyspergującego wprowadza się środek kompleksujący.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że solą metalu jest wodorotlenek wapnia lub wodorotlenek magnezu.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że środek dyspergujący wprowadza się do mieszaniny reakcyjnej już przed reakcją kondensacji.
4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że środek dyspergujący wprowadza się do mieszaniny reakcyjnej po reakcji kondensacji i że mieszaninę reakcyjną zobojętnia się przed wprowadzeniem środka dyspergującego i środka kompleksującego.
5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że środek dyspergujący wprowadza się do mieszaniny reakcyjnej po reakcji kondensacji i że mieszaninę reakcyjną zobojętnia się po wprowadzeniu środka dyspergującego i środka kompleksującego.
6. Zastosowanie otrzymanych sposobem określonym w zastrzeżeniach 1 do 5 rezoli do wytwarzania materiałów dźwiękochłonnych i termoizolacyjnych.
7. Zastosowanie otrzymanych sposobem określonym w zastrzeżeniach 1 do 5 rezoli do wytwarzania tworzyw drzewnych.
8. Zastosowanie otrzymanych sposobem określonym w zastrzeżeniach 1 do 5 rezoli do wytwarzania pianek.
9. Zastosowanie otrzymanych sposobem określonym w zastrzeżeniach 1 do 5 rezoli do wytwarzania laminatów.