PL192254B1

PL192254B1 - Etykiety polimerowe

Info

Publication number: PL192254B1
Application number: PL325393A
Authority: PL
Inventors: Davidson Paul Malcolm Mackenzie; Rebecca Karen Govler; Helen Ann Biddiscombe; Marc Fritz Manfred Ott
Original assignee: Trespaphan Gmbh
Priority date: 1997-03-18
Filing date: 1998-03-17
Publication date: 2006-09-29
Also published as: GB9705509D0; PT865909E; PL325393A1; EP0865909A1; US6815048B2; AU734888B2; US20020029844A1; GB2323323A; DE69837776T2; EP0865909B1; KR19980080388A; ES2287961T3; ZA982237B; US6444301B1; KR100588244B1; AU5842798A; US20020197463A1; DE69837776D1

Abstract

1. Etykiety polimerowe ulozone w stos, znamienne tym, ze stanowia pocieta na etykiety folie zawierajaca warstwe zywicy polipropylenowej z mikrolukami, przy czym mikroluki sa utworzone w wyniku rozciagania blony zawierajacej polipropylen w postaci beta i powierzchnia warstwy z mi- krolukami stanowi zewnetrzna powierzchnie etykiety, przy czym powierzchnia warstwy z mikrolu- kami charakteryzuje sie chropowatoscia, która jest pomocna przy etykietowaniu. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Niniejszy wynalazek dotyczy etykiet polimerowych wykonanych z folii poliolefinowej.

Istnieją różne techniki etykietowania o zupełnie różnych warunkach tego procesu i z tego powodu etykietom stawiane są różne technicznie wymagania. Wspólną cechą wszystkich procesów etykietowania jest to, że etykietowane pojemniki zaopatrzone w etykiety powinny przyciągać uwagę potencjalnego nabywcy.

Również bardzo ważna jest dobra przyczepność etykiet do przedmiotu, na który etykieta jest nakładana.

Różne sposoby etykietowania bazują na różnych technikach za pomocą których etykietę nakłada się na dany przedmiot. I tak m.in. rozróżnia się etykiety samoprzylepne, kurczliwe (Schrumpfetiketten), etykiety nakładane w formie, etykiety nakładane przez laminowanie.

W przypadku etykiet kurczliwych wytłacza się np. rękaw foliowy. Ten rękaw naciąga się np. na pojemnik i wskutek procesu obkurczania umocowywuje się on na pojemniku. W przypadku etykiet samoprzylepnych mocuje się te etykiety np. na pojemnikach za pomocą kleju, który musi wykazywać dobrą przyczepność zarówno do folii jak i do pojemnika.

W przypadku etykiet nakładanych w formie (etykietowanie in-mould) nie stosuje się kleju. Tu etykietowanie następuje w procesie wytwarzania przedmiotu, na który ma być naniesiona etykieta (np. zbiornik) tzn. etykieta staje się integralną częścią tego pojemnika. W takim procesie etykietowania pojedyncza etykieta, którą zdejmuje się ze stosu etykiet jest umieszczona w formie wtryskowej, do której to formy wtryskuje się stopione tworzywo sztuczne. Wskutek wysokiej temperatury i docisku etykieta łączy się z wtryskiwanym tworzywem i staje się częścią wypraski wtryskowej nierozerwalnie z nią złączoną. Forma wtryskowa jest tak ukształtowana, że strumień stopionego tworzywa, z którego ma być wykonany dany przedmiot wtryskuje się od strony tylnej etykiety, a przednia strona folii przylega do ścianki etykiety. Po wtrysku urządzenie wtryskowe jest otwierane, wypraska z etykietą jest wypychana na zewnątrz i chłodzona. Warunki wtrysku muszą być tak dobrane, aby nałożona etykieta nie była pofałdowana i była bez zarzutu pod względem optycznym.

Z powyższych charakterystyk najczęściej stosowanych sposobów etykietowania jednoznacznie wynika, że sposoby te są różne w zależności od rodzajów stosowanych etykiet.

Etykiety samoprzylepne są różne od etykiet układanych w stos, które nie wymagają stosowania kleju przy etykietowaniu, lecz są nanoszone w procesie wtrysku.

W przypadku etykiet samoprzylepnych nie występują problemy z ich przyczepnością (przykleja się z klejem) i tworzeniem się pęcherzyków.

Przyczepność i tworzenie się pęcherzyków stanowią problem, który występuje wyłącznie w przypadku etykiet nakładanych w procesie wtrysku.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 176 953 opisano mikroporowate folie i różne możliwości zastosowania folii i wynikające z tego różniące się znacznie między sobą sposoby wytwarzania mikroporowatych folii. W szczególności opisano tu folię modyfikowaną skrobią. Wskazano na stosowanie tych mikroporowatych folii do wytwarzania samoprzylepnych etykiet.

Etykiety tego rodzaju nie są odpowiednie do układania w stos. Rozwiązanie opisane w tym opisie nie dotyczy zastosowania mikroporowatych folii do etykietowania w procesie wtrysku i nie zajmuje się problemem chropowatości powierzchni folii.

W opisie patentowym EP 557 721 opisano kompozycję krystalicznej żywicy polipropylenowej i czynnika b -zarodnikującego, stanowiącego związek amidowy, sposób jej wytwarzania z zastosowaniem tego specjalnego amidowego środka zarodnikującego oraz sposób zwiększania zawartości formy b-krystalicznej polipropylenowej żywicy.

Kompozycja ta jest wykorzystywana do wytwarzania folii zwłaszcza do opakowań. Nie wskazano tu na zastosowanie folii zwłaszcza do procesu etykietowania in-mould.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 118 566 opisano sposób ulepszenia własności folii przez dodatek kompozycji złożonej z żywicy i środka a-zarodnikującego. Opisane tu środki dodawane są wyłącznie w celu wspomagania krystalizacji a-polipropylenu w wyniku czego folia ma wyższy stopień krystaliczności.

Coraz powszechniejsze staje się zastosowanie folii poliolefinowej do wytwarzania etykiet; jest to skutek zarówno zastępowania etykiet papierowych, jak i wykorzystania charakterystycznych właściwości folii poliolefinowych, takich jak podatność na drukowanie oraz możliwość formowania w powierzchni lub adhezji do powierzchni pojemników w trakcie ich wytwarzania.

PL 192 254 B1

Aczkolwiek poliolefiny służące do otrzymywania takiej folii są zwykle jako takie przezroczyste i bezbarwne, to utworzone z nich folie są często nieprzezroczyste i/lub zabarwione na biało; zatem wykonana z nich etykieta jest również nieprzezroczysta.

Zaproponowano rozmaite metody uzyskiwania nieprzezroczystości folii poliolefinowych. Jedna grupa takich metod polega na wprowadzaniu pigmentu, na przykład dwutlenku tytanu, a inna na tworzeniu w folii mikroluk rozpraszających światło i w ten sposób nadających folii nieprzezroczystość.

Zaletą stosowania dwutlenku tytanu jest na ogół możliwość osiągnięcia wysokiego stopnia nieprzezroczystości, ale towarzyszy temu dodatkowy koszt oraz konieczność użycia znacznych ilości tego pigmentu w celu uzyskania pożądanej nieprzezroczystości. Zaletą mikroluk jest stosunkowa łatwość ich uzyskiwania w przypadku polipropylenu, lecz osiągany przy tym stopień nieprzezroczystości jest często niewystarczający w odniesieniu do etykiet. Ponadto ilość dodawanego środka powodującego powstawanie luk w polipropylenie jest ograniczona, na przykład ze względu na pogorszenie wytrzymałości uzyskiwanej folii zawierającej luki. Dlatego też, aby zwiększyć nieprzezroczystość etykiet wytwarzanych z polipropylenu, w foliach polipropylenowych stosuje się mieszaniny złożone z pigmentu, takiego jak dwutlenek tytanu, i środka powodującego powstawanie luk, takiego jak kreda.

W przypadku niektórych końcowych zastosowań etykiet wykonanych z folii poliolefinowych, na przykład w razie etykietowania w formie, folie wstępnie rozcina się na pojedyncze etykiety; następnie układa się z nich stos, z którego w miarę potrzeby zdejmuje się pojedyncze etykiety. Zdejmowanie pojedynczych etykiet ze stosu komplikuje jednak fakt, że często trudno jest oddzielić je od siebie, a to ze względu na ładunek elektrostatyczny powstający między sąsiednimi etykietami, który na ogół zwiększa się wraz z liczbą etykiet zdejmowanych ze stosu.

Powstawanie ładunku elektrostatycznego stwarza także problemy wówczas, gdy folie poliolefinowe z dużą szybkością odwija się ze szpuli i rozcina, na przykład w razie etykietowania metodą uwijania wokół lub rozcinania na miejscu bądź w przypadku formowanych wstępnie etykiet na rozluźnionej błonie, na przykład w metodzie samoprzyczepnego etykietowania.

Niepożądane efekty wynikające z powstawania ładunku elektrostatycznego można ograniczyć, na przykład w wyniku dodania do folii stosunkowo dużych ilości środków antystatycznych, ale może to spowodować inne niepożądane zjawiska fizyczne, takie jak zmniejszenie adhezji druku do folii.

Zgodnie z niniejszym wynalazkiem opracowano etykiety polimerowe, wykonane z folii złożonej z warstwy żywicy opartej na polipropylenie z mikrolukami, przy czym mikroluki są utworzone w wyniku rozciągania błony zawierającej postać beta polipropylenu.

Przedmiotem wynalazku są zatem etykiety polimerowe ułożone w stos, charakteryzujące się tym, że stanowią pociętą na etykiety folię zawierającą warstwę żywicy polipropylenowej z mikrolukami, przy czym mikroluki są utworzone w wyniku rozciągania błony zawierającej polipropylen w postaci beta i powierzchnia warstwy z mikrolukami stanowi zewnętrzną powierzchnię etykiety, przy czym powierzchnia warstwy z mikrolukami charakteryzuje się chropowatością, która jest pomocna przy etykietowaniu.

Etykiety według wynalazku charakteryzują się tym, że korzystnie folia zawiera co najmniej jedną dalszą warstwę polimerową.

Postać beta propylenu w folii jest utworzona w wyniku krystalizacji żywicy polipropylenowej w obecności środka zarodkującego krystalizację beta, przy czym korzystnym środkiem zarodkującym jest N,N'-dicykloheksylo-2,6-naftalenodikarboksyamid.

Etykiety według wynalazku charakteryzują się również tym, że korzystnie co najmniej jedna powierzchnia folii poddawana jest obróbce w celu zwiększenia energii powierzchniowej. Korzystnie grubość folii wynosi 40-80 mm.

Folia poddawana jest rozciąganiu dwukierunkowemu, w obszarze stopnia rozciągania wynoszącego co najmniej 15:1, przy czym rozciąganie dwukierunkowe prowadzi się sekwencyjnie.

Etykiety zawierają korzystnie środek poślizgowy, środek antystatyczny, środek przeciwdziałający sklejaniu, stabilizator, absorber UV lub pigment.

Folia zawiera mniej niż 1% wag. środka antystatycznego w odniesieniu do całkowitej wagi etykiety.

Stwierdzono, że etykiety wykonane z folii polipropylenowej z mikrolukami i wytworzonej w wyniku rozciągnięcia błony zawierającej postać beta polipropylenu można łatwo wyodrębnić ze stosu bez dodatku środka antystatycznego.

PL 192 254B1

W celu dalszego ograniczenia przyczepności elektrostatycznej można, stosownie do potrzeby, wprowadzić do folii środek antystatyczny, co powoduje zmniejszenie elektrostatycznego przyciągania występującego pomiędzy etykietami w stosie lub ograniczenie powstawania ładunku elektrostatycznego podczas odwijania folii ze szpuli, ale z reguły ładunek ten może być utrzymany na poziomie typowym dla folii opakowaniowych.

Tak więc etykiety według wynalazku mogą nie zawierać środka antystatycznego ale korzystnie jest jak wynika z wyżej wskazanych informacji, gdy folia zawiera środki antystatyczne.

W typowych warunkach wytwarzania folii polipropylenowej postać beta polipropylenu jest stosunkowo nietrwała w porównaniu z postacią alfa tego polimeru. Tak więc, gdy stopiony polipropylen wytłacza się i następnie chłodzi w celu uzyskania folii polimerowej, którą można później zorientować postać alfa polipropylenu uzyskuje przewagę. Znana jest jednak metoda wytwarzania folii z zastosowaniem polipropylenu z dużą zawartością postaci beta, polegająca na zmieszaniu polipropylenu o znacznym udziale postaci alfa z odpowiednim środkiem zarodkującym krystalizację, który prowadzi do dużego stężenia postaci beta w wyniku stopienia i późniejszego ochłodzenia polimeru.

Jeden z przykładów takiego procesu został przedstawiony w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 386 129, zgodnie, z którym rozmaite tak zwane środki zarodkujące krystalizację beta dysperguje się w polipropylenie, z którego następnie wytwarza się folię w wyniku stopienia i późniejszego ochłodzenia; krystaliczność wytwarzanej folii wylewanej reguluje się dzięki odpowiedniemu doborowi warunków chłodzenia. W celu nadania folii porowatości stosuje się selektywną ekstrakcję postaci beta polipropylenu, pozostawiającą matrycę postaci alfa.

Opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 231 126 dotyczy zastosowania dwuskładnikowych mieszanin środków zarodkujących krystalizację beta w celu uzyskania mikroporowatej folii w wyniku jedno- i dwukierunkowej orientacji wylewanej błony polipropylenowej o dużej zawartości postaci beta polipropylenu, powstającej pod wpływem użytej mieszaniny środków zarodkujących krystalizację. Uważa się, że porowatość jest wynikiem powstawania luk spowodowanego przemianą postaci beta w postać alfa podczas procesu orientacji, postać alfa ma bowiem większą gęstość niż pierwotna postać beta, z której tworzy się postać alfa. Powstawaniu porowatości podczas procesu rozciągania towarzyszy znaczne zmniejszenie gęstości pozornej folii; folia staje się przy tym nieprzezroczysta i nabiera dużego stopnia białości.

Niedawno w europejskim opisie patentowym nr 0 632 095 zaproponowano zastosowanie różnorodnych amidów organicznych jako środków zarodkujących krystalizację beta w procesie wytwarzania jedno- i dwukierunkowo zorientowanej folii polipropylenowej. Stopiona mieszanina polipropylenu i środka zarodkującego jest przy tym wylewana z utworzeniem błony, która ulega krystalizacji w temperaturze 15-140°C tworząc stałą błonę zawierającą postać beta polipropylenu; następnie błonę tę poddaje się jedno- lub dwukierunkowemu rozciąganiu w temperaturze przekraczającej 20°C, lecz niższej od temperatury topnienia krystalitów postaci beta w błonie. Otrzymywana w ten sposób zorientowana folia charakteryzuje się znaczną bielą i siłą krycia w połączeniu z podatnością na drukowanie i nanoszenie napisów.

Zjawisko powstawania mikroluk podczas odkształcania plastycznego postaci beta polipropylenu zostało też opisane w czasopiśmie Polymer (tom 35, nr 16, strony 3442-5, 1995 oraz tom 36, nr 13, strony 2523-30, 1995). Porowatość zwiększa się wraz ze wzrostem temperatury krystalizacji i obniżaniem temperatury rozciągania; wszystkie próbki zawierające postać beta stają się wyraźnie nieprzezroczyste, gdy temperatura rozciągania jest niższa niż 120-130°C.

Nieprzezroczystość spowodowana powstawaniem mikroluk występuje również wtedy, gdy homopolimer propylenu miesza się z rozmaitymi niemieszalnymi znim materiałami i następnie rozciąga dwukierunkowo; liczne przykłady takiego postępowania są znane ze stanu techniki. Zwykle do tego celu stosuje się tworzące odrębne fazy materiały organiczne lub nieorganiczne z cząstkami o wymiarach 1-10 mm.

Oparta na polipropylenie żywica stosowana do etykiet według niniejszego wynalazku jest korzystnie utworzona z homopolimeru propylenu albo bezładnego lub blokowego kopolimeru propylenu z przewagą jednostek pochodzących z propylenu i o stopniu krystaliczności przekraczającym 40%.

Środek zarodkujący krystalizację, użyty w celu zainicjowania powstawania postaci beta polipropylenu w warstwie podstawowej, może być wybrany z grupy środków polecanych dotychczas do tego celu. Zwłaszcza korzystne wyniki osiąga się jednak stosując amidy zgodnie z europejskim opisem patentowym nr 0 632 095, w szczególności zaś N,N'-dicykloheksylo-2,6-naftaleno-dikarboksyamid.

PL 192 254 B1

Ilość środka zarodkującego krystalizacje, inicjującego powstawanie postaci beta polipropylenu, można zgodnie z europejskim opisem patentowym nr 0 632 095 zmieniać na przykład w zakresie od 0,0001 do 5% wagowych tego środka w przeliczeniu na ciężar polipropylenu; korzystna ilość wynosi 0,001-1% wagowego.

Folie stosowane do wykonywania etykiet według niniejszego wynalazku mogą składać się z pojedynczej warstwy opartej na polipropylenie żywicy z mikrolukami, mogą też jednak obejmować jedną albo większą liczbę innych warstw, na przykład w celu nadania etykietom specyficznych właściwości. Folie mogą na przykład obejmować zewnętrzną warstwę podatną na drukowanie, przy czym warstwa ta może bezpośrednio stykać się z zawierającą luki podstawową warstwą polipropylenową bądź też może stanowić warstwę zewnętrzną na jednej lub większej liczbie warstw pośrednich znajdujących się na warstwie podstawowej.

Inne warstwy są korzystnie utworzone z poliolefin. Przykłady polimerów, które mogą być zastosowane w tym celu, obejmują polimery zawierające jednostki pochodzące z jednego lub z większej liczby następujących monomerów: etylen, propylen, 1-buten i wyższe alifatyczne alfa-olefiny oraz ich mieszaniny. Do innych polimerów, których można użyć w tych innych warstwach, zalicza się na przykład polimery akrylowe i poliolefiny otrzymane z udziałem nienasyconych kwasów karboksylowych i ich pochodnych, np. jonomerów kwasowych i bezwodników.

Zawierająca luki warstwa opartej na polipropylenie żywicy w etykietach według niniejszego wynalazku ma zwykle na jednej ze swoich powierzchni inną warstwę. Jednakże druga powierzchnia warstwy opartej na polipropylenie nie musi mieć na sobie żadnych innych warstw. Można to na przykład zastosować w celu wykorzystania często występującej szorstkości powierzchni warstwy podstawowej, co może sprzyjać procesowi etykietowania. Ta druga powierzchnia warstwy podstawowej może mieć jednak na sobie jedną lub większą liczbę warstw polimerowych, na przykład warstwę zgrzewalną na gorąco, która może być taka sama jak ewentualna warstwa na pozostałej powierzchni folii lub różnić się od niej. Korzystne materiały na tę warstwę można wybrać spośród wymienionych uprzednio kopolimerów.

Folie stosowane na etykiety według niniejszego wynalazku mogą zawierać jedną lub większą liczbę substancji dodatkowych stosowanych w dziedzinie poliolefin, na przykład środków poślizgowych, środków antystatycznych, środków przeciwdziałających sklejaniu, stabilizatorów, absorberów UV albo pigmentów. Takie substancje dodatkowe korzystnie wprowadza się w ilościach nie naruszających w istotnym stopniu zdolności polipropylenu do krystalizacji w postaci beta. Jeżeli substancje dodatkowe są obecne, to mogą one występować w jednej lub większej liczbie warstw, z których zbudowana jest folia. W razie zastosowania środka antystatycznego w foliach używanych do wykonywania etykiet według niniejszego wynalazku, łączna ilość dodanego środka antystatycznego korzystnie nie przekracza % wagowego w przeliczeniu na całkowity ciężar folii.

Folie używane do wykonywania etykiet według niniejszego wynalazku można wytwarzać znanymi metodami, takimi jak na przykład wytłaczanie lub współwytłaczanie przez dyszę szczelinową stopionych polimerów, odpowiednich na pożądaną warstwę lub warstwy; uzyskuje się w ten sposób błonę polimerową, którą chłodzi się i następnie poddaje sekwencyjnemu rozciąganiu dwukierunkowemu. Zawierającą luki warstwę żywicy opartej na polipropylenie można też jednak pokryć warstwami innymi niż ona sama, a to w wyniku powleczenia tej polipropylenowej warstwy z lukami już po jej uformowaniu.

Jak można wnioskować z przedstawionego uprzednio stanu techniki, jest na ogół korzystne przeprowadzenie niektórych etapów procesu, zwłaszcza początkowej krystalizacji polipropylenu z fazy stopionej zawierającej środek zarodkujący krystalizację beta, w warunkach sprzyjających powstawaniu pożądanej struktury folii. W szczególności, chłodzenie należy realizować w takich warunkach, w jakich tworzy się postać beta polipropylenu i może nastąpić powstawanie luk podczas następnego rozciągania folii.

Temperatura chłodzenia lub krystalizacji, w której zapoczątkowuje się powstawanie postaci beta polipropylenu w warstwie podstawowej folii według niniejszego wynalazku przed rozciąganiem powinna wynosić co najmniej 20°C, lecz musi być niższa od temperatury topnienia postaci beta polipropylenu. Aczkolwiek można tu stosować temperaturę z niższego końca tego zakresu, na przykład do 50°C, na ogół korzystne jest stosowanie temperatury co najmniej 70°C; często korzystna jest temperatura jeszcze wyższa, na przykład 90°C lub więcej. Korzystna temperatura chłodzenia nie powinna jednak przekraczać 140°C, a z praktycznego punktu widzenia korzystne jest stosowanie temperatury niższej od temperatury, w której folia klei się do powierzchni użytej w celu jej schłodzenia. Schładzanie

PL 192 254B1 stopionej masy można przeprowadzać w powietrzu o odpowiedniej temperaturze, na ogół jednak korzystne jest chłodzenie w wyniku zetknięcia wytłaczanej błony z powierzchnią chłodzącą, na przykład bębna do zestalania.

Następna dwukierunkowa orientacja schłodzonej błony może odbywać się w warunkach znanych ze stanu techniki w dziedzinie folii polipropylenowej; korzystne jest stosowanie rozciągania sekwencyjnego, co wymaga niezależnego wzajemnie od siebie doboru warunków rozciągania w każdym z dwu kierunków. Rozciąganie w kierunku wytłaczania (w kierunku pracy urządzenia wytłaczającego) realizuje się zwykle przed rozciąganiem w kierunku poprzecznym.

Stwierdzono, że warunki rozciągania w kierunku wytłaczania wywierają istotny wpływ na powstawanie mikroluk; niższa temperatura rozciągania i mniejszy stopień orientacji sprzyja zwykle tworzeniu się luk. Korzystny zakres temperatury rozciągania w kierunku wytłaczania wynosi 70-110°C, zwłaszcza korzystny 80-95°C, a stopień orientacji w tym kierunku jest równy co najmniej 3:1, korzystnie zaś wynosi od 3,5:1 do 8:1.

Następne rozciąganie folii w kierunku poprzecznym prowadzi się zwykle w temperaturze niższej od typowo stosowanej temperatury poprzecznego rozciągania folii polipropylenowej, na przykład w temperaturze 100-160°C. Korzystne jest jednak na ogół realizowanie rozciągania w kierunku poprzecznym w temperaturze nie przekraczającej 155°C, zwłaszcza nie przekraczającej 150°C, a to w celu wytworzenia dwukierunkowo zorientowanej folii o małej gęstości. Korzystny stopień orientacji w kierunku poprzecznym wynosi od 3:1 do 10:1.

Jest na ogół korzystne, aby obszar stopnia orientacji folii stosowanej na etykiety według niniejszego wynalazku wynosił co najmniej 15:1, a zwłaszcza korzystnie co najmniej 20:1. Można też stosować znacznie większe obszary stopnia orientacji, na przykład do 70:1, ale zwykle operuje się zakresem mniejszych obszarów stopnia orientacji, na przykład mniejszych niż 50:1. Korzystny zakres obszaru stopnia orientacji wynosi od 25:1 do 50:1.

Każdą z powierzchni lub obydwie powierzchnie folii do wytwarzania etykiet według niniejszego wynalazku korzystnie poddaje się obróbce w celu zwiększenia jej energii powierzchniowej i przez to jej podatności na drukowanie; stosuje się przy tym na przykład metodę wyładowań płomieniowych albo koronowych.

Etykiety według niniejszego wynalazku mają zwykle grubość 40-80 mm. Mogą one jednak, stosownie do potrzeby, być grubsze albo cieńsze, na przykład w zależności od końcowego zastosowania etykiet; zwykle ich grubość wynosi co najmniej 25 mm. Jeżeli po jednej lub po obydwu stronach zawierającej luki warstwy polipropylenowej występuje warstwa zewnętrzna, to korzystnie jej grubość wynosi 0,2-6 mm, zwłaszcza korzystnie 1,0-4,0 mm.

Następujące przykłady służą jedynie do wyjaśnienia wynalazku.

Przykłady 1 i 2

Wytwarza się dwuwarstwową błonę polimerową w wyniku współwytłaczania przez dyszę szczelinową warstwy podstawowej z homopolimeru propylenu zawierającego 0,1% wagowego środka zarodkującego krystalizację beta (N,N'-dicykloheksylo-2,6-naftaleno-dikarboksyamidu, nazwa handlowa NJ-Star NU-100, producent New Japan Chemical Co, Ltd.), lecz bez dodatku środka antystatycznego, z warstwą kopolimeru etylen/propylen (4% wagowych etylenu). Warstwę homopolimeru chłodzi się, stykając ją z bębnem do zestalania o temperaturze powierzchni wynoszącej 100°C, a warstwę kopolimeru chłodzi się w otaczającym powietrzu.

Wyniki badania metodą DSC (różnicowej kalorymetrii skaningowej) wskazują, że warstwa homopolimeru zawiera znaczny udział postaci beta polipropylenu o temperaturze topnienia 153°C.

Następnie, schłodzoną błonę rozciąga się w stosunku 4,5:1 w kierunku wytłaczania za pomocą ogrzanych do temperatury 90°C walców o różnej szybkości obwodowej, otrzymując nieprzezroczystą, jednokierunkowo zorientowaną błonę. Wyniki badania metodą DSC wskazują, że, praktycznie biorąc, cała ilość utworzonej na etapie chłodzenia postaci beta polipropylenu uległa przemianie w postać alfa.

Jednokierunkowo zorientowaną błonę rozciąga się w stosunku 8,0:1 w kierunku poprzecznym, stosując do tego celu suszarkę-naprężarkę o temperaturze 128°C (przykład 1) lub 144°C (przykład 2); otrzymuje się dwie dwukierunkowo zorientowane folie, które chłodzi się i nawija na szpule. W załączonej tabeli są podane wartości łącznej grubości, gęstości oraz gęstości optycznej tych folii; w obydwu foliach grubość pojedynczej warstwy kopolimeru wynosi 1 mm.

Obydwie folie łatwo odwijają się ze swoich szpul. Próbki tych folii, rozcięte na pojedyncze etykiety i ułożone w stosach można bez trudności zdejmować ze stosu; nie następuje przy tym znaczniejsze elektrostatyczne przyciąganie wzajemne etykiet.

PL 192 254 B1

P r zyk ł a dy 3 i 4

Polimerową monobłonę (błonę pojedynczą) wytwarza się w wyniku wytłaczania przez dyszę szczelinową stopionego homopolimeru propylenu oraz użytego w przykładach 1 i 2 środka zarodkującego krystalizację beta, znów bez środka antystatycznego. Jedną powierzchnię błony chłodzi się w temperaturze 100°C (przykład 3) lub 90°C (przykład 4), stykając ją z bębnem do zestalania o odpowiedniej temperaturze powierzchni; drugą powierzchnię błony chłodzi się w otaczającym powietrzu.

Każdą ze schłodzonych błon rozciąga się następnie w stosunku 3,5:1 w kierunku wytłaczania, przepuszczając ją przez ogrzewane walce w temperaturze 80°C (przykład 3) lub 90°C (przykład 4); otrzymuje się nieprzezroczyste monobłony.

Jednokierunkowo zorientowane błony rozciąga się w stosunku 6,0:1 w kierunku poprzecznym, stosując do tego celu suszarkę-naprężarkę o temperaturze 153°C (przykład 3) lub 135 C (przykład 4); otrzymuje się dwie dwukierunkowo zorientowane folie, które chłodzi się i nawija na szpule. W załączonej tabeli są podane wartości grubości, gęstości oraz gęstości optycznej tych folii.

Tabela

Nr przykładu	Temperatura chłodzenia (°C)	Rozciąganie w kierunku wytłaczania	Rozciąganie poprzeczne	Łączna grubość (mm)	Gęstość folii (g/cm³)	Gęstość optyczna
temp. (°C)	stosunek (x:1)	temp. (°C)	Stosunek (y:1)
1	100	90	4,5	128	8	71	0,55	0,92
2	100	90	4,5	144	8	57	0,61	0,87
3	100	90	3,5	153	6	47	0,78	0,59
4	90	90	3,5	135	6	73	0,64	0,87

Zastrzeżenia patentowe

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Etykiety polimerowe ułożone w stos, znamienne tym, że stanowią pociętą na etykiety folię zawierającą warstwę żywicy polipropylenowej z mikrolukami, przy czym mikroluki są utworzone w wyniku rozciągania błony zawierającej polipropylen w postaci beta i powierzchnia warstwy z mikrolukami stanowi zewnętrzną powierzchnię etykiety, przy czym powierzchnia warstwy z mikrolukami charakteryzuje się chropowatością, która jest pomocna przy etykietowaniu.
2. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że folia zawiera co najmniej jedną dalszą warstwę polimerową.
3. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że postać beta polipropylenu w folii jest utworzona w wyniku krystalizacji żywicy polipropylenowej w obecności środka zarodkującego krystalizację beta.
4. Etykiety według zastrz. 3, znamienne tym, że środkiem zarodkującym jest N,N'-dicykloheksylo-2,6-naftalenodikarboksyamid.
5. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że co najmniej jedna powierzchnia folii poddawana jest obróbce w celu zwiększenia energii powierzchniowej.
6. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że folia poddana jest rozciąganiu dwukierunkowemu.
7. Etykiety według zastrz. 6, znamienne tym, że rozciąganie dwukierunkowe prowadzi się sekwencyjnie.
8. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że grubość folii wynosi 40-80 mm.
9. Etykiety według zastrz. 6, znamienne tym, że folia poddana jest rozciąganiu w obszarze stopnia rozciągania wynoszącego co najmniej 15:1.

PL 192 254B1
10. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że zawierają środek poślizgowy, środek antystatyczny, środek przeciwdziałający sklejaniu, stabilizator, absorber UV lub pigment.
11. Etykiety według zastrz. 1, znamienne tym, że folia zawiera mniej niż 1% wagowy środka antystatycznego w odniesieniu do całkowitej wagi etykiety.