8. Łącznik według zastrz. 1, znamienny tym, że pomiędzy zwróconą do tyłu powierzchnią (42), a pierwszym bocznym występem (51) po stronie łącznika (19) będącej zewnętrzną stroną zamka znajduje się klapka zamkowa (41).
Wynalazek dotyczy łącznika końcowego szyny rusztu do sufitu podwieszanego. Metalowy ruszt podwieszonego sufitu zawiera zazwyczaj zespół szyn przelotowych i szyn poprzecznych w kształcie odwróconej litery T. Konwencjonalnie szyny poprzeczne są wyposażone na swych końcach w konstrukcję łącznikową. W celu zmontowania rusztu łączniki te wprowadza się w otwory lub szczeliny wykonane w środnikach szyn głównych lub przelotowych. Niektóre łączniki na końcach szyn poprzecznych tworzą tak zwany zamek międzyłącznikowy, który stanowi bezpośrednie połączenie pomiędzy łącznikami końcowymi wprowadzonymi w tę samą szczelinę z przeciwległych stron szyny przelotowej. Dzięki zamkowi międzyłącznikowemu ruszt jest bardziej dokładny wymiarowo i wytrzymuje znacznie większe siły rozciągające niż w przypadku zwykłego połączenia z szyną przelotową. Zatem, jeżeli ważna jest duża wytrzymałość na rozciąganie, wówczas utworzenie takiego zamka międzyłącznikowego jest pożądane.
188 085
Łączniki końcowe szyny rusztu znane są na przykład z opisów patentowych: US 4648230, US 4525973, US 3501185, US 5271202 oraz US 5517796.
Ogólne podejście do uzyskania dużej wytrzymałości na rozciąganie przez zamek międzyłącznikowy polega na tworzeniu tak zwanego zamka wpustowego za pomocą wytłoczenia sztywnego występu z blachy tworzącej łącznik. Zamek wpustowy ma zazwyczaj zwróconą do tyłu krawędź, która znajduje się zasadniczo w płaszczyźnie prostopadłej względem głównej płaszczyzny łącznika, a materiał przed tą krawędzią w większości pozostaje ciągły z otaczającym obszarem łącznika dla zapewnienia wytrzymałości. W rezultacie taki zamek wpustowy zasadniczo nie ugina się w kierunku bocznym.
Przed krawędzią wpustu zamkowego łącznik posiada również zwróconą do tyłu krawędź sprzęgającą (na przykład w opisie patentowym nr US 5271202). Krawędź wpustu zamkowego jednego łącznika współpracuje ze sprzęgającą krawędzią przeciwległego łącznika. Wymiar poprzeczny łącznika jest ograniczony przez szczelinę szyny przelotowej, w którą są one wmontowane, tak aby przytrzymywać wystający w bok wpust zamkowy w sprzężeniu z krawędzią sprzęgającą. Jednak, podczas montowania drugiego łącznika w szczelinie, może wystąpić problem. Szczelina przeciwstawia się tendencji drugiego łącznika do bocznego odsuwania się od przeciwległego łącznika, gdy więc przednie końce łączników napotkają wystające wpusty zamkowe obydwa łączniki są ściskane zbyt mocno.
Może to przykładowo powodować niepożądane nacinanie lub żłobienie miękkiej powłoki na łącznikach i/lub wyginanie krawędzi szczeliny, zwłaszcza kiedy grubość metalu szczeliny jest stosunkowo mała. Te i inne zdarzenia mogą wymagać nieregularnych i/lub nadmiernych sił montażowych, które utrudniają montaż, czynić go męczącym i mniej dokładnym. Przeciwdziała temu strefa zagłębienia znajdująca się przy końcu łącznika (na przykład w opisie patentowym US 5271202). Jednakże kształt tej strefy ma zasadnicze znaczenie. W znanych rozwiązaniach nie udało się w zadowalający sposób wyeliminować nadmiernego wcisku podczas operacji montażu.
W wielu systemach rusztów do podwieszonych sufitów układ poziomych równoległych, usytuowanych w odstępach teowników lub szyn głównych wsparty jest przez konstrukcję budynku nad rusztem za pomocą drutów itp., Teowniki lub szyny poprzeczne łączą się z szynami głównymi, za pomocą swych końców, przy czym dwie przeciwległe szyny poprzeczne, usytuowane są po przeciwnych stronach szyny głównej. Teowniki rusztu są wykonane zazwyczaj z cienkiej blachy. W systemach rusztu typu wyplatanego koszyka, nie ma szyny głównej i szyn poprzecznych. Oba typy systemów rusztu przewidują miejsca przecięcia, w których w szynie przelotowej spotykają się końce prostopadłych do niej dwóch przeciwległych względem siebie łączących się szyn. Z tego względu określenie szyna przelotowa może być używane zamiast szyny głównej, aby objąć w ten sposób koszykowe systemy rusztów, systemy z szyną główną i szynami poprzecznymi oraz inne rodzaje systemów rusztów. Na ogół szyny systemu rusztu podwieszanego sufitu są ze sobą połączone w celu utworzenia prostokątnych lub kwadratowych luk ograniczonych kołnierzami szyn. Środnik takiej przelotowej szyny jest wykonany z szczeliną łącznikową, a końce dwóch poprzecznych szyn są wyposażone w podobne, lub nawet identyczne łączniki.
Celem wynalazku jest zaprojektowanie konstrukcji łącznika szyny rusztu sufitu podwieszanego łatwego w montażu i dostarczającego solidnego połączenia po zamontowaniu.
Cel ten został osiągnięty za pomocą łącznika końcowego szyny rusztu do sufitu podwieszanego, który przeznaczony jest do współdziałania z podobnym przeciwległym łącznikiem we wspólnej szczelinie szyny przelotowej tworząc zamek łącznikowy i posiada przedni koniec do wprowadzania we wspomnianą szczelinę, a na jednej stronie łącznika będącej wewnętrzną stroną zamka posiada pierwszy boczny występ do wzajemnego sprzęgania łączników, który swoją przednią częścią łączy się z płaszczyzną łącznika, a swoją tylną częścią wystaje w bok względem tej płaszczyzny, przy czym łącznik przed tym bocznym występem posiada zwróconą do tyłu powierzchnię, która zazębia się z analogicznym bocznym występem współpracującego łącznika i zaopatrzony jest ponadto w strefę z zagłębieniem, usytuowaną przed zwróconą do tyłu powierzchnią i za przednim końcem łącznika po tej samej stronie łącznika co boczny występ, który to łącznik charakteryzuje się tym, że strefa z zagłębieniem
188 085 jest, w wymiarze pionowym, większa przy swym przednim końcu niż przy swym tylnym końcu, przy czym strefa z zagłębieniem i ściana łącznika w otaczających strefę z zagłębieniem rejonach są zasadniczo jednolite.
Zwrócona do tyłu powierzchnia łącznika współpracującego łącznika jest korzystnie krawędzią otworu łącznika.
Strefa z zagłębieniem jest korzystnie wytłoczona w korpusie łącznika.
Korzystnie boczny występ jest w sposób ciągły połączony z pozostałymi częściami łącznika, za wyjątkiem swego tylnego czoła.
Łącznik korzystnie zawiera drugi boczny występ za wymienionym pierwszym bocznym występem, przy czym ten drugi boczny występ, do sprzęgania z przednią krawędzią przeciwległego współpracującego łącznika, wystaje w bok z tej samej strony łącznika co pierwszy boczny występ.
Strefa z zagłębieniem korzystnie sięga do przedniej krawędzi, a wymieniony drugi boczny występ wystaje w bok z płaszczyzny łącznika na odległość większą niż pierwszy boczny występ.
Najkorzystniej strefa z zagłębieniem ma boczny kątowy element w charakterze powierzchni krzywkowej.
Pomiędzy zwróconą do tyłu powierzchnią, a pierwszym bocznym występem na stronie łącznika będącej zewnętrzną stroną zamka znajduje się korzystnie klapka zamkowa.
Przedstawiona konstrukcja łącznika zawiera tak zwany pierwszy zamek końcowy umożliwiający zamontowanie go w szczelinie i samoczynne utrzymywanie w niej. Ponadto łącznik ten tworzy połączenie o dużej wytrzymałości na rozciąganie pomiędzy współpracującymi łącznikami.
Wspomniana strefa zagłębienia powoduje opóźnienie ściskania wywoływanego przez zamek międzyłącznikowy pary łączonych łączników w szczelinie, w której się znajdują. W idealnym przypadku to ściskanie jest opóźniane aż do chwili, gdy drugi łącznik jest prawie całkowicie wprowadzony w szczelinę szyny poprzecznej. Zmniejsza to ryzyko, że pomiędzy szczeliną a łącznikiem powstanie nienormalny opór lub wcisk na skutek tendencji łącznika do wcinania się w krawędź szczeliny lub do zginania materiału tworzącego szczelinę, co może mieć miejsce zwłaszcza wtedy, gdy materiał szyny przelotowej jest stosunkowo cienki. Opisana strefa zagłębienia, dzięki swemu kształtowi, po sprzężeniu już ze sobą odpowiednich powierzchni działa w taki sposób jak klin lub krzywka, która rozprowadza siły sprzężenia na dużej powierzchni, tak aby uniknąć skupionych naprężeń ściskających. Kształt, zmniejszającej wcisk, opisanej strefy zagłębienia przyczynia się do znacznego zmniejszenia siły wymaganej do zmontowana dwóch łączników i stanowi ulepszenie z punktu widzenia jednolitości poziomów wymaganych sił.
Przedmiot wynalazku jest opisany w przykładzie wykonania przedstawionym na rysunkach, gdzie:
Figura 1 jest fragmentarycznym widokiem perspektywicznym końców pary przeciwległych szyn poprzecznych z łącznikami końcowymi, usytuowanych w linii szczeliny przyjmującej w szynie głównej lub przelotowej;
Figura 2 jest widokiem z boku łącznika pokazanego na fig. 1 i odpowiedniej części jego szyny;
Figura 3 jest widokiem z przodu łącznika;
Figura 4 jest fragmentarycznym widokiem z dołu łącznika;
Figura 5 jest fragmentarycznym widokiem perspektywicznym łącznika z od strony zewnętrznej zamka;
Figura 6 jest fragmentarycznym widokiem łącznika zmontowanego w odpowiedniej szczelinie głównej szyny jak również sąsiedniej szczeliny bez łącznika; oraz
Figura 7 jest widokiem przedstawiającym parę przeciwległych łączników po zmontowaniu i zamknięciu w szczelinie szyny głównej.
Figura 1 przedstawia część głównej lub przelotowej szyny 10 i szyny poprzeczne 11 tworzące przecięcia w systemie rusztu podwieszonego sufitu według przedmiotowego wynalazku. W przedstawionym przykładzie wykonania wszystkie szyny 10 i 11 są teownikami ze
188 085 środnikiem 13, usztywniającą główką 14 wzdłuż jednej krawędzi środnika 13 i z przebiegającymi po przeciwnej stronie kołnierzami 16, wspierającymi płyty wzdłuż dolnej lub przeciwległej krawędzi środnika. Szyny 10, 11 są zwykle montowane tak, że ich osie wzdłużne są usytuowane w płaszczyźnie poziomej, a ich środniki 13 są usytuowane w płaszczyznach pionowych. Ujawniona struktura łącząca może być jednak również stosowana do innych form teowników lub szyn rusztu oraz że przedstawiona konstrukcja teownika jest ilustracją jednego korzystnego przykładu realizacji wynalazku. Teowniki rusztu są zazwyczaj wykonane z cienkiej blachy wygiętej do przedstawionego przekroju poprzecznego. Jednakże, według wynalazku teowniki rusztu mogą być również wykonane innymi sposobami, np. przez wytłoczenie itp.
Jak przedstawiono na fig. 1 i 6, środnik 13 przelotowej szyny 10 jest wykonany z łącznikową szczeliną 18, a końce dwóch poprzecznych szyn 11 są wyposażone w podobne, a korzystnie identyczne łączniki 19. W przedstawionym przykładzie realizacji łączniki 19 są utworzone z oddzielnych elementów i są dołączone do środników 13 końców szyn przez znane połączenie zaciskowe 21.
Figura 1 przedstawia szyny przed zamontowaniem łącznika w szczelinie 18. Figura 6 przedstawia stan po zamontowaniu łącznika 19 końca pierwszej szyny w otworze 18, gdzie jest on trzymany przez uformowany ze sczepionych łączników pierwszy zamek końcowy, który zostanie omówiony poniżej. Figura 7 przedstawia całkowicie zmontowane przecięcie szyn 11 i szyny przelotowej 10.
Łącznik 19 jest korzystnie tłoczony z wytrzymałej blachy stalowej. Główne obszary powierzchni łącznika 19 zachowują swój pierwotny płaski kształt i tworzą płaszczyznę korpusu łącznika, zaś opisane poniżej elementy są wytłoczone z pierwotnej blachy. Łącznik 19, który ma być umieszczony w środniku 13 swej szyny przelotowej 10, ma przedni koniec 26 0 nieregularnym, nieco kątowym profilu. Ten przedni koniec 26 posiada zasadniczo pionową przednią krawędź 27, dolny niewielki skos 28 i główny górny skos 29, przy czym skosy 28, 29 ułatwiają wprowadzanie łącznika 19 w szczelinę 18 przelotowej szyny 10. Dolna krawędź 31 usytuowana w pionowej płaszczyźnie poprzecznej względem płaszczyzny łącznika, jest przeznaczona do opierania się o środnik 13 przelotowej szyny 10. Wzdłuż swej górnej, krawędzi łącznik 19 ma parę występów 32, 33 z przeciwległymi oporowymi lub zderzakowymi krawędziami 34, 35, które są odpowiednio zwrócone do tyłu i do przodu. Tylna krawędź 34 przedniego występu 32 jest, w kierunku poziomym, usytuowana od dolnej pionowej krawędzi 31 w odstępie równym przynajmniej grubości środnika 13 przelotowej szyny 10. Przednia krawędź 35 tylnego występu jest usytuowana w niewielkim odstępie za dolną krawędzią 31, tak że przewidziana jest grubość środnika 13 szyny przelotowej. Wysokość przedniego występu 32 nad dolną krawędzią 37 przedniego końca 26 jest mniejsza niż wysokość szczeliny 18, tak że występ 32 nie utrudnia wprowadzenia przedniego końca w tę szczelinę. Po zamontowaniu łącznika 19, środnik 13 szyny przelotowej znajduje się pomiędzy przednim występem 32 z jednej strony a dolną krawędzią 31 i tylnym występem 33 z drugiej strony.
Mająca zasadniczo kształt litery U chorągiewkowa lub zamkowa klapka 41 jest wycięta z blachy łącznika 19. Wewnętrzny kształt klapki 41 jest utworzony przez otwór w kształcie litery D, który ma prostą pionową krawędź 42 w określonym odstępie od przedniej krawędzi 27, tak aby pozostawić w przednim łączniku pole materiału 45 pomiędzy nimi o ustalonej szerokości poziomej. Powierzchnia krawędzi 42 jest zwrócona do tyłu. Klapka 41 przebiega do tyłu i na zewnątrz w bok (powyżej płaszczyzny rysunku na fig. 2) od podstawy lub linii zagięcia, która jest zasadniczo zgodna z krawędzią 42 otworu. Wolny koniec klapki 41 oddalony od swej podstawy przy krawędzi 42 ma przebiegającą do góry pod kątem dolną krawędź 43 i przebiegającą do dołu pod kątem linię zagięcia 44, które są wzajemnie zbieżne ku tylnej pionowej krawędzi 46. Płatkowa sekcja 47 klapki 41 zasadniczo z tyłu i powyżej linii zagięcia 44 jest zagięta do wewnątrz z powrotem do płaszczyzny łącznika 19. Wolna krawędź 46 klapki 41 jest zasadniczo usytuowana w tej samej płaszczyźnie pionowej prostopadłej do płaszczyzny łącznika 19, co tylna krawędź 34 przedniego występu 32.
W odstępie za zamkową klapką 41 usytuowana jest para przeciwnie zwróconych występów zamykających 51, 52, utworzonych lub wyciętych z płaszczyzny łącznika 19 na stronę przeciwną niż strona, z której wystaje klapka. Występy 51, 52 są zdystansowane od siebie
188 085 przez klepsydrowo ukształtowany otwór 53. Występy 51, 52, są zasadniczo swymi obrazami zwierciadlanymi, a każdy z nich ma kształt przypominający trzy ściany piramidy. Tylny występ 52 nieco bardziej wystaje z płaszczyzny łącznika 19. Krawędzie 56, 57 występów 51, 52 utworzone przez otwór 53 są odchylone od pionu i tworzą punkt lub wierzchołek 58, 59, (np. na fig. 2 i fig. 4). Powierzchnia krawędzi 56 jest zwrócona do tyłu, a powierzchnia krawędzi 57 jest zwrócona do przodu. Alternatywnie boczne występy 51, 52 są korzystnie wycięte z korpusu łącznika ze szczelinami w celu utworzenia krawędzi 56, 57 lub ich równoważników nie tworząc otworu 53. Występy 51, 52 są stosunkowo mocne na skutek tego, że ich struktury są ciągłe z otaczającymi częściami łącznika za wyjątkiem ich odpowiednich krawędzi 56, 57. Odległość pomiędzy punktami 58, 59 występów jest korzystnie tylko nieznacznie większa niż szerokość pola 45. Jak pokazano, otwór 53 ma taką samą wysokość jak wysokość pola 45.
Strefa zagłębienia 60 w polu 45 przedniej część łącznika 19, tworzy odkształcenie płaszczyzny łącznika wypukłe w tę samą stronę, w którą wystaje klapka 41 i na takiej samej wysokości w usytuowaniu pionowym jak występy 51, 52. W przedstawionym przypadku strefa zagłębienia 60 ma kształt oddzielonego cięciwą segmentu koła, tak że jest większy w kierunku pionowym przy przedniej krawędzi 27 niż przy krawędzi 42. Dokładniej mówiąc, przedstawiona strefa zagłębienia 60 ma kształt talerza lub miski, przy czym sekcja 61 odpowiada środkowi talerza, a otaczająca sekcja - poprzeczny element kątowy 62 odpowiada stożkowemu obrzeżu talerza. Pole 45, które zawiera strefę zagłębienia 60, oraz bezpośrednio otaczające części przedniej części łącznika są korzystnie ciągłe i pozbawione otworów, szczelin, wycięć i podobnych nieciągłości, zapewniając dużą wytrzymałość w tym rejonie.
Dwa ustawione jeden nad drugim otwory 66 są wycięte w tylnej części łącznika 19, aby umożliwić połączenie go z końcem szyny 11 za pomocą zaciskowych połączeń 21. Korzystnie koniec każdej szyny 11 jest wytłoczony tworząc płytką wnękę 67, której wymiary są dostatecznie duże, by zmieściła się tylną część łącznika 19. Głębokość wnęki jest wystarczająca, by związana szyna 11 była bocznie wycentrowana ze szczeliną 18.
Szczelina 18, która jest wydłużona w kierunku pionowym, ma kształt wielokąta z pionową płaszczyzną symetrii. Górne i dolne końce szczeliny 18 mają odpowiednio krótkie boki 71, 72. Odstęp krawędzi 70 i 82 odpowiednio przy każdym końcu szczeliny 18 jest dobrany na grubość blachy dwóch łączników 19. Środkowa sekcja 74 przedstawia obszar szczeliny 18 o większej szerokości. Chociaż przedstawiona szczelina 11 ma kształt wielokąta, dla osiągnięcia żądanych wyników, można użyć równoważnych segmentów łukowych.
Pierwsza szyna 11 jest wprowadzana w wybraną szczelinę 18 przelotowej szyny 10 przednim końcem 26 swego łącznika 19 ruchem wzdłuż osi podłużnej poziomej szyny 11. Łącznik 19 jest dotąd wprowadzany w szczelinę 18 do momentu, aż przednia krawędź 35 tylnego występu 33 oprze się o środnik 13 tuż powyżej końca 71 szczeliny. Podczas tego ruchu klapka 41 opiera się o bok szczeliny 18 w sekcji środkowej 74 i przez współdziałanie z nią jest ściskana w kierunku do płaszczyzny głównego korpusu łącznika 19 aż całkowicie przejdzie przez szczelinę 18. W tym punkcie klapka 41 odskakuje z powrotem do swego swobodnego kształtu wydając słyszalny dźwięk niemal równocześnie z osadzeniem krawędzi 35 występu przy średniku 13 przelotowej szyny. Dźwięk ten pomaga monterowi upewnić się, że łącznik 9 został całkowicie zainstalowany. Stan ten jest przedstawiony na fig. 6. Jak pokazano na fig. 6, szczelina 18 i klapka 41 mają taki kształt, że swobodna pionowa krawędź 46 klapki znajduje się poza szczeliną, tak że łącznik 19 jest zablokowany lub uchwycony na środniku 13 przelotowej szyny 10, ponieważ klapka 41 pod zwykłymi siłami osiowymi nie może poruszać się wzdłuż osi wstecznie ze szczeliny.
Druga szyna 11 jest dołączana do przelotowej szyny 20 przez wprowadzenie swego łącznika 19 w szczelinę 18, w której znajduje się już pierwszy łącznik 19. W przedstawionej konstrukcji drugi łącznik 19 jest wprowadzany w szczelinę 18 po lewej stronie pierwszego łącznika 19 (patrząc od strony drugiej instalowanej szyny). Podobnie jak pierwszą, również i drugą szynę 11 wprowadza się do szczeliny 18 ruchem wzdłuż osi podłużnej tej szyny 11. Oprócz tego, że odpowiednia klapka 41 po przejściu przez szczelinę 18 (ze słyszalnym dźwiękiem) blokuje dalszy ruch szyny 11, wprowadzenie drugiego łącznika 19 powoduje
188 085 zblokowanie obu łączników 19, co czasami nazywane jest podaniem rąk. Stan ten jest przedstawiony na fig. 7, gdzie można zobaczyć, że po całkowitym zmontowaniu obu łączników 19 w szczelinie 18 (kiedy ich krawędzie zderzakowe 35 opierają się o lub są bliskie ścian środnika 13) pole 45 jednego łącznika 19 znajduje się pomiędzy występami 51, 52 drugiego łącznika i odwrotnie.
Kiedy drugi łącznik 19 jest wprowadzony w szczelinę 18, strefa zagłębienia 60 umożliwia uniknięcie, przez przednie części każdego z łączników, przeszkody ze strony przedniego występu 51 przeciwległego łącznika. Tylko wtedy, gdy tylna część strefy zagłębienia 60 utworzona przez stożkową ściankę 62 sprzęga się z występem 51 przeciwległego łącznika 19 powstają znaczne przeszkody pomiędzy łącznikami a szczeliną. Pionowy i poziomy (w bok) wymiar strefy zagłębienia 60 jest wybrany tak, że nie występuje wcisk z przeciwległym występem 51 dopóki drugi łącznik nie jest prawie całkowicie przyjęty w szczelinie 18. Ustawienie kątowe obwodowej części stożkowej 62 strefy zagłębienia 60 jest podobne i komplementarne w stosunku do bocznego kątowego kształtu występu 51. W rezultacie stożkowa lub kątowa część 62 działa jako krzywka, kiedy sprzęga się i jest w końcu wtłaczana całkowicie na występ 51 przy zakończeniu montowania drugiego złącza w szczelinie 18. Przedni koniec każdego z łączników odgina się sprężyście w bok od przeciwnego łącznika, by przyjąć przeszkody wywoływane ze strony występów 51. Kiedy tylny koniec pola 45 reprezentowany przez krawędź 42 zwolni ostrze 58 występu 51, pole 45 wskakuje w miejsce pomiędzy zestawem występów 51, 52 przeciwległego łącznika. Ostrze 59 tylnego występu 52 jest przynajmniej takich rozmiarów jak uskok krawędzi 27 przy pionowej części strefy zagłębienia 60. Taki kształt geometryczny sprawia, że tylny występ 52 służy do blokowania łączników w ich położeniu zmontowanym wbrew siłom ściskającym na kierunku wzdłużnym odpowiednich szyn 11.
Kształt szczeliny 18 sprawia, że kiedy dwa łączniki 19 są montowane w tej samej szczelinie 18, uniemożliwiony jest znaczny ruch w bok, a łączniki są ciasno trzymane przy sobie i na całym ruszcie sufitowym uzyskuje się dokładnie kontrolowaną długość modułową. Ograniczenie takie zapewnia, że pola 45 są trzymane w przestrzeni pomiędzy parami występów 51 i 52 czyniąc połączenie niezawodnym.
Jak to omówiono wcześniej, szerokość pól 45 w kierunku wzdłużnym szyny 11 jest tylko nieznacznie mniejsza niż szczelina pomiędzy ostrzami lub wierzchołkami 58, 59 występów, tak że łączniki 19 i ich przyporządkowane szyny 11 są dokładnie ustawiane względem siebie. Po każdej stronie środnika 13 szyny przelotowej pole 45 jest ograniczone w rozciąganiu i ściskaniu przez sąsiednie występy 51, 52. Wyjątkowo duża siła ograniczająca wynika z podcięcia utworzonego przez cofnięte lub nie pionowe krawędzie 56, 57. Ta duża siła ograniczająca jest powodowana przez konfigurację występu i rowka utworzoną przez pole 45 i odpowiednio występy 51, 52. W szczególności pole 45 będące występem wpasowuje się w zasadniczo pionowy rowek lub podcięcie przeciwległego łącznika 19, usytuowane pomiędzy ostrzami wierzchołków 58 lub 59, utworzonych z kątowych lub nie pionowych krawędzi 56, 57. Przez wejście w taki rowek lub zagłębienie, pole 45 i sąsiednie części łącznika 19 zostają w sposób wymuszony uchwycone i uniemożliwione jest ich boczne wygięcie, mogące spowodować wypadnięcie ze styku z przeciwległym łącznikiem 19.
Każda z szyn 11 posiada zwykle, na końcu przeciwnym niż pokazany na rysunkach, taki sam łącznik 19, jak łącznik tu opisany. Łącznik 19 może być zwolniony lub usunięty ze szczeliny 18 przez odpowiednie obrócenie przelotowej szyny 10 i manipulowanie szyną poprzeczną, tak aby uwolnić ją, jak to opisano we wspomnianym poprzednio patencie USA nr 5.517.796.
Stwierdzone zostało, że dzięki strefie zagłębienia 60, siła potrzebna do wprowadzenia drugiego łącznika w szczelinę, może być znacznie mniejsza, uzyskuje się również istotne zmniejszenie zmienności sił potrzebnych przy montażu. Przedstawiona strefa zagłębienia 60, zwłaszcza jej kątowa część 62, zapobiega wszelkiej tendencji wbijania się przedniej krawędzi 27 w występ 51. Dodatkowo strefa zagłębienia 60 opóźnia występowanie znacznego wcisku pomiędzy przednią częścią lub polem 45 łącznika, a przeciwległym występem 51 przeciwległego łącznika, do momentu aż drugi łącznik 19 znajdzie się prawie całkowicie w szczelinie 18, tak że będzie występować bardzo niewielka tendencja do odkształcenia materiału szyny przelo8
188 085 towej w otoczeniu szczeliny 18, np. przez ukośnie ściętą powierzchnię 29. Jak pokazano, strefa zagłębienia 60 posiada wystarczająco duże wymiary w pionie i w bok, aby uniknąć kolizji z przednią częścią występu 51 przeciwległego łącznika 19.
Powinno być oczywiste, że opis ten przedstawia jedynie przykład i że można wprowadzać różne zmiany przez dodawanie, modyfikowanie lub eliminowanie szczegółów bez odchodzenia od rzeczywistego zakresu ujawnienia zawartego w tym opisie. Przykładowo w przypadku szyny wykonanej z odpowiedniego materiału łącznik może być wykonany z tego samego kawałka materiału, co środnik szyny. Wynalazek nie jest zatem ograniczony do konkretnych szczegółów niniejszego ujawnienia poza ograniczeniem wynikającym z zastrzeżeń patentowych.