PL187798B1 - Łącznik Luera - Google Patents

Abstract

1 Lacznik Luera, zawierajacy element przejsciowy wy- posazony w przylacze do strzykawki 1 polaczony z pierw- szym koncem kanalu przechodzacego wzdluznie przez ruro- wy przewód, który to przewód rozciaga sie wzdluznie od przylacza elementu przejsciowego do drugiego konca kanalu, zas koniec rurowego kanalu znajdujacy sie dalej od przylacza jest zaostrzony dla przeprowadzania przez zanikniecie fiolki, w celu jego przebicia, przy czym wspornik elementu przej- sciowego, osadzony jest na fiolce, gdy fiolka jest uszczelnio- na za pomoca przebijalnego zamkniecia fiolki, który to wspornik poczatkowo podpiera element przejsciowy, z moz- liwoscia wzdluznego przesuniecia, w pierwszej pozycji, w której zaostrzony koniec przewodu jest skierowany w strone zamkniecia, znamienny tym, ze czlon prowadzacy (17) element przejsciowy (6) jest osadzony obrotowo na wsporni- ku (12) 1 jest z nim sprzegniety, przy czym element przej- sciowy (6) i czlon prowadzacy (12) posiadaja sprzegajace czesci gwintowane (21, 22) dla przeprowadzenia elementu przejsciowego (6) na druga pozycje, w której zaostrzony koniec przewodu (10) przeprowadzony przez zamkniecie 1 wejscie znajduje sie w fiolce (1) oraz ze wspornik (12) 1 czlon prowadzacy (17) element przejsciowy (6) posiadaja odpowia- dajace sobie 1 skierowane do siebie powierzchnie wyposazone w sprzegajace obwodowe czesci zgrubienia (19) 1 rowka (20), dla umozliwiania obracania 1 prowadzenia ich w obrocie wokól osi tulei 1 jednoczesnego ograniczania wzglednego osiowego przesuniecia, przy czym czton prowadzacy (17) jest polaczony rozlacznie ze wspornikiem (12) przez rozprzegme- cie zatrzaskowego dopasowania zgrubienia (19) 1 rowka (20), podczas przesuwu czlonu prowadzacego (17) w kierunku osiowym Fig, 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest łącznik Luera do strzykawek.

Łączniki Luera to urządzenia umożliwiające utworzenie połączenia pomiędzy dyszą strzykawki podskórnej i wnętrzem fiolki farmaceutycznej poprzez przebijalne gumowe zamknięcie, tak aby na przykład woda mogła zostać wprowadzona do wspomnianej fiolki, w celu odtworzenia substancji leku wewnątrz fiolki, oraz aby odtworzony roztwór substancji leku mógł zostać następnie zassany z fiolki przez łącznik Luera do korpusu strzykawki. Dysza strzykawki może zostać wówczas odłączona od łącznika Luera, a następnie igła do wstrzyknięć podskórnych zamocowana do dyszy strzykawki. Łącznik Luera zapobiega zatem konieczności przeprowadzania igły do wstrzyknięć podskórnych przez zamknięcie i ułatwia powstanie sterylnego połączenia pomiędzy strzykawką i fiolką. Łączniki Luera zasadniczo zawierają przyłącze elementu przejściowego, to znaczy małe przyłącze typu obejmującego, do którego może być wprowadzona dysza strzykawki, połączone z rurkowym przewodem o zaostrzonym końcu, który może być przeprowadzany przez gumowe zamknięcie fiolki.

Znana jest pewna liczba łączników Luera, na przykład łącznik opisany w dokumencie nr WO 97/10156, który jest montowany na fiolce i wymaga, aby dysza strzykawki była wprowadzana do jego blokady, a następnie aby korpus strzykawki został użyty jako człon napędzający do przeprowadzania zaostrzonego końca jej przewodu przez zamknięcie fiolki. Może to powodować przedwczesne uruchomienie strzykawki podczas przeprowadzania operacji. Łączniki Luera o innej budowie są opisane w dokumentach nr US 530372, EP 0351643A oraz EP 0587347A.

Znane są dokumenty US 3977555 i US 4084588, w których człon prowadzący element pośredni do którego jest stosowana siła do poruszania elementu przejściowego, który jest poruszany przez nacisk ku dołowi nie przez działanie części śrubowych. W dokumencie EP 0126718 stosuje się części gwintowane pokazane w urządzeniu na fig. 11, lecz nie występuje rowek prowadzący zwalniany przez działanie zatrzasku lub zwalnianie członu prowadzącego (oznaczonego liczbą 10) przez dalszą akcję prowadnika gwintowego.

187 798

Większość tradycyjnych fiolek posiada zgrubienie wokół otworu wylotowego, zatrzask na takim zgrubieniu jest tradycyjnym sposobem, w jaki tuleja może zostać zamontowana na fiolce. W taki sposób wspornik może zostać zamontowany na szyjce fiolki tak, aby uniemożliwić jego obracanie lub wzdłuzne przesunięcie, bądź inny ruch na szyjce fiolki. Znane są metody montowania takiego wspornika w postaci tulei na fiolce. Na przykład jedną z takich znanych metod jest metoda stosowana w systemie firmy COMAR „Hormony”, w którym tuleja i szyjka fiolki są wyposażone we współpracujące struktury typu „uzębienie koła zębatego”, które są sprzęgane i zapobiegają względnemu obrotowi, podczas gdy zatrzaskowy rowek sprzęgający i zgrubienie odpowiednio na tulei i szyjce fiolki zapobiega wzdłużnemu rozłączeniu tulei od szyjki fiolki. Na przykład inną znaną metodą jest zastosowanie sprężystych palców rozciągających się wzdłużnie na tulei, które zaciskają się wokół zgrubienia na szyjce fiolki, przy czym palce te są blokowane w takiej pozycji za pomocą kołnierza utwierdzającego wokół tych palców. System tego typu jest opisany między innymi w dokumencie nr WO 97/10156 i jest także dostępny w handlu w systemie LYO-JECT dostarczanym przez Vetter Inject System GmbH.

Przedmiotem wynalazku jest łącznik Luera zawierający element przejściowy wyposażony w przyłącze do strzykawki i połączony z pierwszym końcem kanału przechodzącego wzdłużnie przez rurowy przewód, który to przewód rozciąga się wzdłużnie od przyłącza elementu przejściowego do drugiego końca kanału, zaś koniec rurowego kanału znajdujący się dalej od przyłącza jest zaostrzony dla przeprowadzania przez zamknięcie fiolki, w celu jego przebicia, przy czym wspornik elementu przejściowego, osadzony jest na fiolce, gdy fiolka jest uszczelniona za pomocą przebijalnego zamknięcia fiolki, który to wspornik początkowo podpiera element przejściowy, z możliwością wzdłużnego przesunięcia, w pierwszej pozycji, w której zaostrzony koniec przewodu jest skierowany w stronę zamknięcia, charakteryzujący się tym, ze człon prowadzący element przejściowy jest osadzony obrotowo na wsporniku i jest z nim sprzęgnięty, przy czym element przejściowy i człon prowadzący posiadają sprzęgające części gwintowane dla przeprowadzenia elementu przejściowego na drugą pozycję, w której zaostrzony koniec przewodu przeprowadzony przez zamknięcie i wejście znajduje się w fiolce oraz ze wspornik i człon prowadzący element przejściowy posiadają odpowiadające sobie i skierowane do siebie powierzchnie wyposażone w sprzęgające obwodowe części zgrubienia i rowka, dla umożliwiania obracania i prowadzenia ich w obrocie wokół osi tulei i jednoczesnego ograniczania względnego osiowego przesunięcia, przy czym człon prowadzący jest połączony rozłącznie ze wspornikiem przez rozprzęgnięcie zatrzaskowego dopasowania zgrubienia i rowka, podczas przesuwu członu prowadzącego w kierunku osiowym.

Element przejściowy i wspornik są wyposażone w jedną lub więcej części oporowych, zapobiegających dalszemu wzdłużnemu przesunięciu elementu przejściowego osiągającej skrajny koniec swojego przesunięcia w drugiej pozycji, przy czym przy przewodzie wprowadzonym do fiolki tak głęboko jak jest to pożądane łub umożliwione przez część lub części oporowe, części gwintowane członu prowadzącego elementu przejściowego i element przejściowy są sprzęgnięte, z tym, że ich dalszy względny obrót powoduje powstanie parcia w górę na człon prowadzący elementu przejściowego, i zwolnienie sprzęgnięcia członu prowadzącego i wspornika.

Wspornik elementu przejściowego zawiera tuleję, która jest osadzona wokół szyjki fiolki, i rozciąga się ponad wylotem fiolki, oraz tym, że górna część wspornika ponad wylotem fiolki jest zasadniczo w postaci rurowego przedłużenia ograniczającego komorę rozciągającą się ponad zamknięciem fiolki, o odpowiednich wymiarach, w której element przejściowy jest podparty w swojej pierwszej pozycji z zaostrzonym końcem przewodu skierowanym w stronę zamknięcia.

Element przejściowy i wspornik zawierają odpowiadające sobie części sprzęgające, z tym ze, gdy element przejściowy znajduje się na granicy swojego przesunięcia z pierwszej do drugiej pozycji a przewód jest wprowadzany do fiolki tak głęboko jak jest to pożądane, element przejściowy jest zablokowany w swojej drugiej pozycji.

Człon prowadzący elementu przejściowego jest w postaci zamknięcia górnego końca komory.

187 798

Człon prowadzący element przejściowy jest w postaci nasadki zamykającej górny otwarty koniec komory, oraz że człon ten posiada całkowicie zamknięty koniec, który tworzy powierzchnię zamknięcia nad otwartym końcem komory.

Element przejściowy jest wyposażony w zespół do powstrzymywania obrotu razem z członem prowadzącym element przejściowy, przy czym przy obrocie członu prowadzącego na wsporniku i pojawieniu się względnego obrotu elementu przejściowego i członu prowadzącego części gwintowane są sprzęgnięte.

Człon prowadzący element przejściowy i element przejściowy posiadają odpowiadające sobie sprzęgające części gwintowane oraz element przejściowy i wspornik są wyposażone w odpowiadające sobie części oporowe, przy czym dolna granica przesunięcia elementu przejściowego wewnątrz wspornika jest osiągana, gdy oprą się o siebie odpowiadające sobie powierzchnie części oporowych, oraz zgodnie z którą, gdy element przejściowy znajduje się w swojej pierwszej pozycji, odpowiadające sobie powierzchnie oporowe są rozsunięte na wzdłużną odległość, która jest mniejsza niż wzdłużna odległość, na jaką może być przesunięty człon prowadzący elementu przejściowego poprzez wkręcanie tego członu.

Natomiast gdy element przejściowy znajduje się w swojej pierwszej pozycji odpowiadające sobie części oporowe na elemencie przejściowym i wsporniku są rozsunięte od siebie na wzdłużną odległość, która jest mniejsza niż długość części gwintowanych na członie prowadzącym, przy czym części oporowe na elemencie przejściowym oparte są o części oporowe na wsporniku elementu przejściowego, a element przejściowy jest w dolnej granicy swego przesunięcia względem wspornika, przy czym dalsze obracanie członu prowadzącego względem elementu przejściowego powoduje wzdłużne wypchnięcie członu prowadzącego i wspornika ze wzajemnego sprzęgnięcia.

Przyłącze elementu przejściowego może być zasadniczo typu tradycyjnego, czyli stanowić małe przyłącze typu obejmującego odpowiednie do przyłączenia typu część obejmowana obejmująca dyszy tradycyjnej strzykawki podskórnej. Element przejściowy może być zasadniczo wyposażony w elementy, na przykład umożliwiające przyłączenie złączki, w celu umożliwienia zablokowania elementu przejściowego na strzykawce podskórnej i zminimalizowania ryzyka przypadkowego rozłączenia.

Przyłącze elementu przejściowego i przewód mogą mieć budowę integralną, na przykład przewód stanowi integralne przedłużenie przyłącza, przy tym przyłącze i przewód mogą być wykonane z tworzyw sztucznych. Alternatywnie przyłącze elementu przejściowego i przewód mogą być wykonane osobno i połączone ze sobą. Na przykład przewód może być wykonany z metalu, na przykład w formie stalowej igły, a przyłącze elementu przejściowego może być wykonane z tworzywa sztucznego, przy czym przyłącze i przewód są ze sobą łączone, na przykład za pomocą kleju lub przez uformowanie przyłącze elementu przejściowego wokół metalowego przewodu. Dzięki zastosowaniu zaostrzonego metalu zamiast tworzywa sztucznego, przewód może wymagać użycia mniejszej siły w celu przebicia zamknięcia. Zaostrzony koniec kanału może być jakiegokolwiek tradycyjnego zaostrzonego kształtu stosowanego dla takich przewodów na znanych elementach przejściowych. Kanał może być w wygodny sposób otwarty na boki od zaostrzonego końca przewodu, tak aby przewód mógł posiadać zaostrzony koniec.

Wspornik elementu przejściowego może zawierać tuleję, która jest montowana na przykład przez zatrzask, nakręcenie, cierne dopasowanie i tym podobne, lub inne metody znane specjalistom w dziedzinie, wokół szyjki fiolki, tak aby w ten sposób został on utwierdzony na wspomnianej szyjce.

Po zamontowaniu na fiolce, wspornik odpowiednio rozciąga się nad wylotem fiolki (kierunki są wyznaczone względem spodu fiolki, gdy stoi ona pionowo, chociaż oczywiste jest, że łącznik Luera według niniejszego wynalazku może być stosowany z fiolką w innych orientacjach, na przykład z wylotem skierowanym w dół) i może zawierać część, na przykład integralny kołnierz lub części brzegowe, która opiera się na przebijalnym zamknięciu i pomaga utrzymywać to zamknięcie w miejscu, na przykład dociskając je w dół w stronę dziobka wylotu fiolki. Taki kołnierz lub części brzegowe odpowiednio zawierają centralny otwór,

187 798 w celu umożliwienia przejścia zaostrzonego końca elementu przejściowego przez zamknięcie. Taki centralny otwór może być uszczelniony za pomocą przebijalnej błony uszczelniającej, która może być integralna (na przykład cienka warstewka materiału wspornika) lub może być zamocowana do kołnierza lub części brzegowych.

Po zamontowaniu na fiolce, górna część wspornika powyżej wylotu fiolki może tworzyć prowadnicę dla elementu przejściowego, na przykład w postaci zasadniczo rurowego, na przykład cylindrycznego, wydłużenia ograniczającego komorę rozciągającą się nad zamknięciem fiolki, o odpowiednich wymiarach, aby element przejściowy mógł zostać na nim oparty w swojej pierwszej pozycji z zaostrzonym końcem przewodu skierowanym w stronę zamknięcia. Wewnątrz takiej cylindrycznej komory element przejściowy może być podparty wzdłuż swojej wzdłużnej osi, na przykład osi swojego kanału i/lub przewodu wspólnej z osią cylindryczną. W pierwszej pozycji elementu przejściowego zaostrzony koniec może znajdować się w nieprzebijającym zetknięciu z górną powierzchnią zamknięcia lub w pewnym oddaleniu od niej. Odpowiednio wewnętrzne powierzchnie komory i skierowane do nich części zewnętrznej powierzchni elementu przejściowego mogą zawierać prowadnice, na przykład współpracujące występy i podłużne rowki lub szczeliny, tak aby, gdy element przejściowy jest prowadzony ze swojej pierwszej pozycji do pozycji drugiej, jego ruch był prowadzony w sposób gładki i z minimalną wielkością odchylenia od odpowiedniej ścieżki. Na przykład takie prowadnice mogą stanowić liczne wzdłużnie rozciągające się szczeliny na wsporniku, w które są wpasowywane odpowiadające im występy, na przykład w postaci nóżek lub żeberek i tym podobnych elementów, na elemencie przejściowym i wewnątrz których mogą się one wzdłużnie przesuwać. Alternatywnie, występy mogą znajdować się na członie prowadzącym element przejściowy, a szczeliny lub rowki na elemencie przejściowym. Jak to opisano bardziej szczegółowo poniżej, takie prowadnice mogą także służyć do zapobiegania obracaniu elementu przejściowego względem wspornika.

Element przejściowy jest odpowiednio wyposażony w jedną lub więcej części oporowych, które gdy element przejściowy osiągnie krańcową pozycję swojego przesunięcia w drugiej pozycji, to znaczy przewód wejdzie do fiolki tak głęboko jak jest to pożądane, opierają się o zamknięcie i/lub wspornik, w celu zapobiegnięcia dalszemu wzdłużnemu przesunięciu. Takie części oporowe może odpowiednio stanowić kołnierz lub częściowy kołnierz, bądź nóżki i tym podobne elementy, rozciągające się promieniowo od zewnętrznej powierzchni przewodu, oraz odpowiadający mu kołnierz, część brzegowa, ścianka przegrodowa, nóżki i tym podobne elementy przy dolnym krańcu komory. Zgodnie z taką konstrukcją, gdy element przejściowy osiągnie dolną granicę swego przesunięcia wewnątrz komory, na przykład swoją drugą pozycję, dwie wspomniane odpowiadające sobie powierzchnie oporowe opierają się o siebie, w celu zapobiegnięcia dalszemu przesunięciu elementu przejściowego w dół.

Element przejściowy i wspornik mogą także zawierać odpowiadające sobie części sprzęgające, tak aby, gdy element przejściowy osiągnie granice swojego przesunięcia z pierwszej do drugiej pozycji, kiedy to przewód znajdzie się wewnątrz fiolki tak głęboko jak jest to pożądane, element przejściowy jest blokowany w miejscu w swojej drugiej pozycji. Na przykład wewnętrzna powierzchnia wspornika i zewnętrzna powierzchnia elementu przejściowego mogą być wyposażone w zatrzaskowo sprzęgające się części, które blokują się nawzajem, gdy element przejściowy znajduje się w swojej drugiej pozycji. Takie części mogą także zawierać lub być zamontowane na wyżej wspomnianych częściach oporowych, lub mogą być przewidziane na innych częściach urządzenia.

Człon prowadzący element przejściowy jest zamontowany na wsporniku, tak aby użytkownik mógł wywierać na niego siłę napędzającą, w efekcie czego człon prowadzący element przejściowy przekazuje siłę wzdłużną na element przejściowy, tak by przeprowadzić ją z pozycji pierwszej do drugiej i przebić zamknięcie. Człon prowadzący element przejściowy może być początkowo przesuwany względem zarówno wspornika, jak i elementu przejściowego, przy czym takie przesunięcie członu prowadzącego element przejściowy względem elementu przejściowego pod wpływem działania siły napędzającej powoduje sprzęgnięcie ich odpowiadających sobie części sprzęgających.

187 798

Zgodnie z korzystną konstrukcją, człon prowadzący element przejściowy jest obracany względem wspornika i elementu przejściowego, na przykład ręcznie, przy czym odpowiadające sobie zespoły sprzęgające na elemencie przejściowym i członie prowadzącym stanowią sprzęgające części gwintowane, tak że sprzęgnięcie części gwintowanych przy wspomnianym obrotowym ruchu powoduje dokręcenie elementu przejściowego w dół stronę drugiej pozycji. Zgodnie z taką konstrukcją, części członu prowadzącego są tak skonstruowane i ustawione, aby były chwytane przez użytkownika i obracane, przy czym takie części są korzystnie wyposażone w elementy wspomagające uchwyt, na przykład zewnętrzne żeberka lub radełkowaną powierzchnię i tym podobne.

Na przykład człon prowadzący zawiera cylindryczną tuleję lub częściową tuleję, współosiową z górną częścią wspornika, która jest w postaci cylindrycznej komory, jak to opisano powyżej, i obraca się współosiowo na górnej części wspornika. Odpowiednio taki człon prowadzący otacza wspomnianą górną część na zasadzie otaczającej tulei lub obrzeża. Alternatywnie, człon prowadzący element przejściowy znajduje się wewnątrz wspornika, a wspornik zgodnie z taką budową ma postać tulei otaczającej człon prowadzący element przejściowy. Człon prowadzący element przejściowy ma odpowiednio postać zamknięcia, na przykład nasadki zamykającej górny koniec komory posiadającej całkowicie lub częściowo zamknięty koniec nad komorą, gdy człon prowadzący znajduje się na swoim miejscu. Taka nasadka zapewnia sterylne uszczelnienie komory. Tuleje wspornika i członu prowadzącego są ściśle dopasowane, ale razem suwliwie przesuwne, pomagając także w zapewnieniu sterylnego uszczelnienia pomiędzy wspornikiem i członem prowadzącym. Gdy człon prowadzący jest w postaci nasadki, użytkownik może wygodnie przyłożyć siłę do członu prowadzącego ręcznie bez powodowania jakiegokolwiek zanieczyszczenia. Wyżej wspomniana błona uszczelniająca, która zamyka otwór w częściach brzegowych lub kołnierzowych wspornika także przyczynia się do sterylnego uszczelnienia komory. Dodatkowe sterylne uszczelnienia są przewidziane przy innych częściach konstrukcji, korzystnie zapewniając kilka linii uszczelnienia.

Części gwintowane stanowią całkowity lub częściowy gwint, bądź tez gwint na członie prowadzanym lub elemencie przejściowym oraz występ, który sprzęga gwint na drugim elemencie. Odpowiednie struktury gwintowane są oczywiste dla specjalistów w tej dziedzinie. Na przykład, gdy człon prowadzący element przejściowy jest w wyżej opisanej postaci, gwint lub częściowy gwint może być umieszczony na wewnętrznej powierzchni tulei, z możliwością sprzęgania z odpowiadającym mu gwintem lub częściowym gwintem bądź występem, który może sprzęgać gwint na skierowanej w jego stronę powierzchni elementu przejściowego, na przykład przyłączu elementu przejściowego. Zgodnie z taką budową, człon prowadzący element przejściowy posiada dolną część w postaci tulei, która otacza i jest obracana wokół wspornika, oraz górną część, która zawiera wyżej wspomniany gwint. Alternatywnie, gwint jest uformowany na części członu prowadzącego, która rozciąga się do komory w górnej części wspornika. Na przykład, gdy człon prowadzący jest w postaci otaczającej zewnętrznej osłony, gwint jest uformowany na wewnętrznych powierzchniach wewnętrznej osłony, która rozciąga się osiowo do komory i otacza element przejściowy, zaś element przejściowy posiada współpracujące części gwintowane opisanego wyżej typu na swojej zewnętrznej powierzchni. Gdy człon prowadzący jest w postaci nasadki, co opisano powyżej, taka wewnętrzna osłona schodzi osiowo od całkowicie lub częściowo zamkniętego końca.

Gdy odpowiadające sobie zespoły na elemencie przejściowym i członie prowadzącym zawierają części gwintowane, zasadniczo konieczne będzie wyposażenie elementu przejściowego w zespół do powstrzymywania jej obracania razem z członem prowadzącym element przejściowy, gdy człon ten jest obracany na wsporniku, tak aby mógł pojawić się względny obrót elementu przejściowego i członu prowadzącego, a stąd działanie gwintu. Może to zostać osiągnięte przez wyposażenie elementu przejściowego i wspornika w odpowiadające sobie współpracujące części, które są sprzęgane, w celu zapobiegnięcia obrotowi. Na przykład, wyżej wspomniane prowadnice, które prowadzą element przejściowy wzdłuz podłużnej ścieżki, mogą także wygodnie służyć powyzszemu celowi. Na przykład, element przejściowy posiada części, które są wpasowywane wewnątrz prowadnicy we wsporniku, co zapobiega takiemu

187 798 obrotowi, lub tez element przejściowy ma taki kształt przekroju, który zapobiega obrotowi (na przykład przekrój wielokątny lub owalny zamiast okrągłego), bądź też element przejściowy jest wyposażony w boczne wystające nóżki, które są sprzęgane z wzdłużnie wyrównanymi prowadnicami, na przykład rowkami w wewnętrznej powierzchni wspornika. Takie nóżki wygodnie stanowią także wyżej wspomniane łączące części zatrzaskowe, które blokują się nawzajem, gdy element przejściowy znajduje się w drugiej pozycji, i/lub stanowią części oporowe.

Zgodnie z taką budową, obrócenie członu prowadzącego wokół wspornika i sprzęgnięcie części gwintowanych na elemencie przejściowym i członie prowadzącym powoduje, że element przejściowy zostaje wkręcony w dół z pierwszej pozycji w kierunku drugiej pozycji, oraz powoduje przeprowadzenie zaostrzonego końca przewodu przez zamknięcie, w celu jego przebicia.

Gdy człon prowadzący jest w postaci tulei, na przykład nasadki, jak to opisano powyżej, posiadającej całkowicie lub częściowo zamknięty koniec nad komorą, gdy człon ten znajduje się na swoim miejscu, zazwyczaj będzie konieczne utworzenie takiej nasadki, która jest łatwo usuwana ze wspornika, w celu odsłonięcia przyłącza elementu przejściowego, co ma zastosowanie w momencie, gdy przewód zostanie przeprowadzony przez zamknięcie. Gdy człon prowadzący w postaci nasadki ma możliwość obrotu na wsporniku, tak by działał gwint, konieczne jest, aby budowa urządzenia zapewniała łatwe usunięcie nasadki, przy jednoczesnej zdolności ruchu obrotowego bez ryzyka przypadkowego odłączenia podczas obracania i uruchamiania gwintu.

Może to zostać uzyskane zgodnie z korzystną budową przez wyposażenie elementu przejściowego w części oporowe, jak to opisano powyżej, oraz przez zapewnienie części gwintowanych, które mają takie wymiary, aby, gdy przewód zostanie wprowadzony do fiolki tak głęboko jak jest to pożądane lub umożliwione przez części oporowe, części gwintowane na członie prowadzącym i elemencie przejściowym były nadal sprzęgnięte, a ich dalsze względne obracanie powodowało powstanie parcia w górę na człon prowadzący element przejściowy, w celu wypchnięcia go ze wspornika. Wspornik i człon prowadzący mogą posiadać odpowiadające sobie i skierowane do siebie powierzchnie wyposażone w sprzęgające obwodowe części zgrubienia i rowka, które umożliwiają obracanie i prowadzą je w gładkim obrocie wokół osi tulei, jednocześnie ograniczając względne osiowe przesunięcie. Takie części zgrubienia i rowka mogą być tak skonstruowane, aby człon prowadzący mógł być odłączany od wspornika przez rozprzęgnięcie zatrzaskowego dopasowania zgrubienia i rowka, gdy człon prowadzący przesunie się w osiowym kierunku. Gdy element przejściowy osiągnie granicę swego przesunięcia w następstwie względnego obrotu tulei, może w sposób wyżej opisany wywierać siłę skierowaną do góry na człon prowadzący, która powoduje rozprzęgnięcie zgrubienia i rowka, oraz umożliwia osiowe wysunięcie członu prowadzącego ze wspornika.

Na przykład można to uzyskać przez utworzenie łącznika Luera według niniejszego wynalazku, zgodnie z którym człon prowadzący element przejściowy i element przejściowy posiadają odpowiadające sobie sprzęgające części gwintowane, oraz zgodnie z którym element przejściowy i wspornik są wyposażone odpowiadające sobie powierzchnie oporowe, tak aby dolna granica przesunięcia elementu przejściowego wewnątrz wspornika była osiągana, gdy oprą się o siebie odpowiadające sobie powierzchnie oporowe, oraz zgodnie z którym, gdy element przejściowy znajduje się w swojej pierwszej pozycji, odpowiadające sobie powierzchnie oporowe są rozsunięte na wzdłużną odległość, która jest mniejsza niż wzdłuzna odległość, na którą człon prowadzący element przejściowy może zostać przesunięty przez działanie wkręcania członu prowadzącego element przejściowy. Zgodnie z taką budowa, gdy powierzchnie oporowe na elemencie przejściowym oprą się o powierzchnię oporową na wsporniku elementu przejściowego, element przejściowy osiąga dolną granicę swojego przesunięcia względem wspornika, ale nie osiąga jeszcze dolnej granicy przesunięcia na gwincie członu prowadzącego element przejściowy. Zgodnie z taką budową, gdy powierzchnie oporowe zetkną się, dalsze obracanie członu prowadzącego względem elementu przejściowego wypchnie człon prowadzący w górę, a to może być przewidziane jako wystarczające, aby człon prowadzący element przejściowy i wspornik zostały wzdłużnie wypchnięte z wzajemnego sprzęgnięcia, oraz aby człon prowadzący element przejściowy, na

187 798 z wzajemnego sprzęgnięcia, oraz aby człon prowadzący element przejściowy, na przykład w postaci nasadki, mógł zostać usunięty. Odpowiednie względne wymiary i ustawienia gwintu na członie prowadzącym element przejściowy i wsporniku mogą być łatwo dobrane drogą doświadczeń.

W celu zapobiegnięciu przypadkowemu lub niechcianemu względnemu przesunięciu członu prowadzącego i wspornika, wspornik i człon prowadzący są początkowo połączone za pomocą łamliwych łączników, na przykład małych zgrzein punktowych lub cienkich pasków tworzywa sztucznego i tym podobnymi sposobami (wiele odpowiednich konstrukcji jest znanych specjalistom w tej dziedzinie). Łączniki te łamią się, gdy względny ruch zostanie umyślnie nadany członowi prowadzącemu w celu uruchomienia urządzenia. Takie łączniki mogą także funkcjonować jako dowód nienaruszenia urządzenia do wykrywania manipulowania przez osoby niepowołane.

Wszystkie części składowe łącznika Luera według niniejszego wynalazku mogą być wykonane z tworzyw sztucznych tego samego rodzaju, jakie stosowane są dla znanych łączników Luera, lub jak wspomniano powyżej, pewne części, takie jak przewód, mogą być wykonane z metalu, takiego jak stal nierdzewna.

Łącznik Luera według niniejszego wynalazku zapewnia taką korzyść, że dzięki działaniu członu prowadzącego przewód elementu przejściowego jest łatwo i w sposób kontrolowany przeprowadzany przez zamknięcie, a jeżeli człon prowadzący jest w postaci wyżej opisanej nasadki, element przejściowy jest utrzymywany w sterylnej szczelności podczas tej operacji.

Wynalazek dostarcza fiolkę farmaceutyczną posiadającą przebijalne gumowe zamknięcie uszczelniające jej otwór wylotowy, montowaną razem z łącznikiem Luera, jak to opisano powyżej.

Zgodnie z kolejnym rozwiązaniem niniejszy wynalazek stosuje łącznik Luera, jak to opisano powyżej, do dozowania preparatu farmaceutycznego wstępnie zawartego w fiolce farmaceutycznej.

Przedmiot wynalazku został przedstawiony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przekrój podłużny przez łącznik Luera pierwszego typu według niniejszego wynalazku, z elementem przejściowym w pierwszej pozycji, fig. 2 - przekrój podłużny przez łącznik Luera z fig. 1, z elementem przejściowym w drugiej pozycji i członem prowadzącym na swoim miejscu na wsporniku, fig. 3 - przekrój podłużny przez łącznik Luera z fig. 1, z elementem przejściowym w drugiej pozycji i członem prowadzącym usuniętym ze wspornika, fig. 4 - przekrój podłużny przez łącznik Luera z fig. 1, z elementem przejściowym w drugiej pozycji i członem prowadzącym usuniętym ze wspornika, połączony ze strzykawką, fig. 5 - przekrój podłużny przez łącznik Luera drugiego typu według niniejszego wynalazku, z elementem przejściowym w pierwszej pozycji, fig. 6 - przekrój podłużny przez łącznik Luera z fig. 5, z elementem przejściowym w drugiej pozycji i członem prowadzącym na swoim miejscu na wsporniku, fig. 7 - częściowo odcięty widok przekroju podłużnego przez łącznik Luera z fig. 5, z elementem przejściowym w drugiej pozycji i członem prowadzącym usuniętym ze wspornika, fig. 8 - częściowo odcięty widok rzutu łącznika Luera z fig. 1, fig. 9 - przekrój podłużny przez łącznik Luera z fig. 5, pokazujący bardziej przejrzyście sposób działania części gwintowanych.

Odnośnie fig. 1 do 4, pokazano na nich łącznik Luera i sposób jego stosowania. Pokazana jest fiolka farmaceutyczna 1, której górna część jest uformowana jako szyjka 2 kończąca się otworem wylotowym otoczonym przez pierścieniowe zgrubienie 3. Otwór wylotowy jest zamknięty za pomocą gumowego przebijalnego zamknięcia 4, dodatkowo pokrytego błoną 5 zapewniającą steryIność.

Łącznik Luera zawiera element przejściowy 6 (ogólnie), który zawiera przyłącze typu obejmującego 7 łączone ze strzykawką 8, przy czym to przyłącze elementu przejściowego 7 jest połączone z kanałem 9 przechodzącym wzdłużnie przez rurowy przewód 10, który rozciąga się wzdłuznie od przyłącza elementu przejściowego 7, przy czym koniec 11 rurowego przewodu 10 dalszy od przyłącza elementu przejściowego 7 jest zaostrzony, tak aby mógł być przeprowadzany przez centralną część przebijalnego zamknięcia fiolki 4, w celu przebicia

187 798 tego zamknięcia 4. Przyłącze elementu przejściowego 7 i przewód 10 mają budowę integralną, przy czym przewód 10 stanowi integralne przedłużenie przyłącza 7.

Na szyjce 2 fiolki 1 jest zamontowany wspornik elementu przejściowego 12 (ogólnie). Wspornik elementu przejściowego 12 może być montowany zatrzaskowo na zgrubieniu 3 wokół szyjki 2 fiolki, tak aby został do tej szyjki przytwierdzony. Część wspornika 12, która jest zamontowana na zgrubieniu 3 nie została pokazana szczegółowo, ponieważ możliwe są różne rodzaje zamontowania, co zostało omówione powyżej. Jak to pokazano na fig. 1, wspornik utrzymuje element przejściowy 6, z możliwością jego wzdłużnego przesunięcia, w pierwszej pozycji, w której zaostrzony koniec 11 przewodu 10 jest skierowany w stronę zamknięcia 4.

Wspornik 12 ma przedłużenie w postaci górnej części 13 ponad wylotem fiolki i zawiera wewnętrzny kołnierz 14, który opiera się na przebijalnym zamknięciu 4 i pomaga w utrzymywaniu tego zamknięcia 4 w miejscu, dociskając zamknięcie 4 w dół w stronę wylotu fiolki 1. Kołnierz 14 zawiera centralny otwór 15, w celu umożliwienia przejścia zaostrzonego końca 11 elementu przejściowego 6 przez zamknięcie 4. Błona zapewniająca sterylność 5 jest zamocowana do kołnierza 4, tak, aby zamykała centralny otwór 15. Górna część 13 wspornika także tworzy zasadniczo rurową, na przykład cylindryczną komorę 16 rozciągającą się ponad zamknięciem 4 fiolki, o odpowiednich wymiarach, aby element przejściowy 6 mogła być w niej podpierana w swojej pierwszej pozycji z zaostrzonym końcem 11 przewodu 10 skierowanym w stronę zamknięcia 4. Wewnątrz tej cylindrycznej komory element przejściowy 6 jest podpierany wzdłuż swojej osi wzdłużnej wspólnej z osią cylindryczną. W pierwszej pozycji elementu przejściowego 6 zaostrzony koniec 11 znajduje się w nieprzebijającym zetknięciu z górną powierzchnią zamknięcia 4.

Na górnej części wspornika zamontowany jest człon prowadzący 17 (ogólnie) w postaci cylindrycznej tulei, współosiowej z górną częścią 13 wspornika 12, który ma możliwość obracania się współosiowo na wspomnianej górnej części 13 wspornika 12. Człon prowadzący 17 otacza górną część 13 na zasadzie osłony otaczającej, oraz jest przewidziany w postaci nasadki zamykającej górny koniec komory 16 dzięki temu, że posiada całkowicie zamknięty koniec 18 nad komorą 16. Tuleje są ściśle do siebie dopasowane, w celu zapewnienia sterylnego uszczelnienia pomiędzy członem prowadzącym 17 i komorą 16. Tuleje te posiadają odpowiadające sobie i skierowane do siebie powierzchnie wyposażone w sprzęgające obwodowe części zgrubienia 19 i rowka 20, które umożliwiają względne obracanie i prowadzenie tulei w gładkim obrocie wokół osi tulejowych, jednocześnie ograniczając względne osiowe przesunięcie.

Człon prowadzący 17 i element przejściowy 6 są wyposażone w odpowiadające sobie zespoły sprzęgające. Zawierają one sprzęgające części gwintowane, odpowiednio 21, 22, na członie prowadzącym 17 i elemencie przejściowym 6. Części gwintowane 21, 22 stanowi pełny gwint 21 utworzony na wewnętrznych powierzchniach wewnętrznej osłony 23, który schodzi osiowo od zamkniętego końca 18 członu prowadzącego 17 i rozciąga się osiowo do komory 16 otaczając element przejściowy 6, oraz występ 22 na elemencie przejściowym 6, który może sprzęgać gwint 21 na wewnętrznej osłonie 23. Sprzęgnięcie części gwintowanych 21, 22 przy względnym ruchu obrotowym członu prowadzącego 17 i elementu przejściowego 6 powoduje wkręcenie elementu przejściowego 6 w dół w stronę drugiej pozycji, którą pokazano na fig. 2.

Wewnętrzne powierzchnie górnej części 13 wspornika 12 i oraz skierowane w ich stronę części zewnętrznej powierzchni elementu przejściowego 6 zawierają prowadnice, które stanowią nóżki 24, które wystają na boki od elementu przejściowego 6, i sprzęgają odpowiadające im podłużne szczeliny 25 w górnej części 13 wspornika 12. Te nóżki 24 i szczeliny 25 prowadzą element przejściowy 6, gdy jest ona przeprowadzana wzdłużnie ze swojej pierwszej pozycji do pozycji drugiej dzięki sprzęgnięciu części gwintowanych 21, 22, tak aby wzdłużne przesunięcie elementu przejściowego 6 było gładkie i z minimalną wielkością odchylenia od jej ścieżki.

Konieczne jest wyposażenie elementu przejściowego 6 w zespół do przeciwstawiania się obrotowi, gdy człon prowadzący 17 jest obracany na wsporniku 12, aby mogło wystąpić

187 798 względne obracanie elementu przejściowego i członu prowadzącego, a stąd działanie gwintu. Jest to uzyskiwane przez sprzęgnięcie nóżek 24 i szczelin 25.

Nóżki 24 zawierają także części oporowe, które gdy element przejściowy 6 osiągnie krańcowy koniec swojego przesunięcia w drugiej pozycji, jak pokazano na fig. 2, opierają się na górnej powierzchni 26 części kołnierzowej 14 wspornika 12, w celu zapobiegnięcia dalszemu wzdłużnemu przesunięciu elementu przejściowego 6.

Element przejściowy 6 posiada także nóżki 27, które sprzęgają zatrzaskowo wgłębienie 28 we wsporniku 12, gdy element przejściowy 6 osiąga granicę swego przesunięcia w swojej drugiej pozycji, jak pokazano na fig. 2, tak aby element przejściowy 6 został zablokowany w miejscu w swojej drugiej pozycji. Nóżki 27 stanowią także kolejne części oporowe, które opierają się o powierzchnię 26.

Sprzęgnięcie obwodowych części zgrubienia 19 i rowka 20, które umożliwia względne obracanie i prowadzenie tulei w gładkim obrocie wokół osi tulei, jednocześnie ograniczając względne osiowe przesunięcie, zapewnia także zatrzaskową przeszkodę zapobiegającą usunięciu członu prowadzącego 17 w kierunku osiowym ze wspornika 12. Części gwintowane 21, 22 mają takie wymiary, aby gdy przewód 10 wejdzie do fiolki 1 tak głęboko jak to umożliwiają części oporowe, co pokazano na fig. 2, części gwintowane 21, 22 na członie prowadzącym 17 i elemencie przejściowym 6 były nadal sprzęgnięte. Ich dalsze względne obracanie wytwarza w efekcie parcie w górę na człon prowadzący 17, w celu rozprzęgnięcia go ze wspornika 12 przez zwolnienie sprzęgnięcia zatrzaskowego obwodowych części zgrubienia 19 i rowka 20, jak to pokazano na fig. 2. Górna część 13 wspornika 12 jest sprężysta, a ta elastyczność jest wspomagana przez obecność szczelin 25, ułatwiających odłączenie części zgrubienia 19 z rowka 20.

W celu zapobiegnięcia przypadkowemu lub niechcianemu względnemu przesunięciu członu prowadzącego 17 i wspornika 12, wspornik 12 i człon prowadzący 17 są początkowo połączone za pomocą małych zgrzein punktowych 29. Są one łamane, gdy względne przesunięcie członu prowadzącego zostanie celowo spowodowane, w celu uruchomienia urządzenia, a ponadto funkcjonują jako dowód nienaruszenia urządzenia.

Sposób działania łącznika Luera według niniejszego wynalazku staje się oczywisty po zapoznaniu się z fig. 1 do 4. W przypadku łącznika pokazanego na fig. 1, gdy zamknięcie 4 jest nieprzebite, człon prowadzący 17 jest obracany przez ręczne przekręcanie, przy jednoczesnym przytrzymywaniu fiolki 1. Powoduje to sprzęgnięcie części gwintowanych 21, 22, tak aby element przejściowy 6 został wkręcony w dół, powodując, że spiczasty koniec 11 przewodu 10 przebija zamknięcie 4 i jest wprowadzany do fiolki 1. Gdy element przejściowy 6 osiągnie granicę swojego przesunięcia w dół, części oporowe 24, 27 opierają się o kołnierz 14, w celu zapobiegnięcia dalszemu przesunięciu elementu przejściowego 6 w dół, a zatrzaskowe części 27, 28 zostają sprzęgnięte, w celu zablokowania elementu przejściowego 6 w miejscu, jak to pokazano na fig. 2. Dalsze obracanie członu prowadzącego 17 wypycha ten człon 17 ze wspornika 12 rozprzęgając zatrzaskowe części zgrubienia 19 i rowka 20, jak to pokazano na fig. 3. Strzykawka 8 może wówczas zostać przyłączona do przyłącza elementu przejściowego 6, przy wykorzystaniu złączki 30, w celu pewnego połączenia ze sobą wejścia i dyszy 31 strzykawki 8, jeśli jest to pożądane, co pokazano na fig. 4.

Odnośnie fig. 5 do 9, części odpowiadające funkcją i działaniem częściom z fig. 1-4 mają analogiczne numery odnoszące, a szczegółowo opisano jedynie różnice. Zasadnicze zasady działania łącznika Luetra z fig. 5-9 są identyczne z łącznikiem z fig. 1-4.

Na fig. 5 wspornik 12 elementu przejściowego 6 ma również postać tulei zamontowanej na szyjce fiolki 1. Człon prowadzący 17 element przejściowy 6 ma również postać tulei współosiowej z górną częścią 13 wspornika na zasadzie osłony i ma możliwość obrotu na wspomnianej części 13. Człon prowadzący 17 posiada integralną górną część 32, która jest uformowana w żeberka 33 wspomagające uchwyt użytkownika. Wewnętrzna powierzchnia tej górnej części 32 jest wyposażona w gwint 21. Wspornik 12 elementu przejściowego tworzy sterylne uszczelnienie z członem 17 prowadzącym element przejściowy w punkcie 34, gdzie dopasowane stożkowe powierzchnie górnego dziobka części 13 członu prowadzącego 17

187 798 element przejściowy 6 stykają się i tworzą uszczelnienie powierzchniowe stożek w stożek. Takie uszczelnienie może zostać ulepszone przez posmarowanie silikonem.

Wewnątrz komory 13 i górnej części członu 17 jest umieszczony element przejściowy 6 o podobnej budowie co element przejściowy z fig. 1-4. Jednakże zamiast występu 22 stosowanego w przykładzie z fig. 1-4, występuje tu śrubowy gwint 35 na zewnętrznej powierzchni przyłącza elementu przejściowego 7, sprzęgający gwint 21. Zamiast nóżek 24 stosowanych w przykładzie z fig. 1-4, element przejściowy 6 jest wyposażony w kołnierz oporowy 36, który, jak pokazano na fig. 8, wzdłuż swojego obwodu jest uformowany w uzębienie koła zębatego, którego zęby 37 sprzęgają odpowiadające im podłużne rowki 38 na wewnętrznej powierzchni komory 13, a to sprzężenie zarówno prowadzi element przejściowy w gładkim podłużnym przesunięciu w dół komory 13, jak i zapobiega względnemu obrotowi elementu przejściowego 6 i wspornika 12.

Jak to pokazano bardziej przejrzyście na fig. 6, obracanie członu prowadzącego 17 element przejściowy wkręca element przejściowy 6 w dół, w podobny sposób jak w przykładzie z fig. 1-4, tak aby zaostrzony koniec 11 przebił zamknięcie 4 i został wprowadzony do fiolki (nie pokazanej na fig. 6). Wielkość przesunięcia elementu przejściowego w dół jest wyznaczona przez oparcie kołnierza oporowego 36 na górnej powierzchni 26 części kołnierzowej 14 wspornika, w celu zapobiegnięcia dalszemu wzdłużnemu przesunięciu elementu przejściowego 6. Jednocześnie małe rąbki o kształcie klinów 39 na przewodzie 10 są sprzęgane pod kołnierzem 14 w celu utrzymywania elementu przejściowego w miejscu. Jak to pokazano na fig. 6, element przejściowy 7 znajduje się w drugiej pozycji.

Dalsze obracanie członu prowadzącego 17 element przejściowy z elementem przejściowym 6 opartym o kołnierz 14 powoduje wypychanie do góry członu prowadzącego 17, oraz jak pokazano na fig. 7 rozprzęga człon prowadzący 17 i wspornik 12, aż zostaną one całkowicie rozłączone, co pokazano na fig. 7. Następnie strzykawka 8 (nie pokazana) może zostać przyłączona do przyłącza elementu przejściowego 7 w identyczny sposób co na fig. 4.

Odnośnie fig. 9, która częściowo odtwarza fig. 5, jak opisano powyżej, gdy element przejściowy 6 znajduje się w swojej pierwszej pozycji, jak pokazano na fig. 9, powierzchnie oporowe 36 i 26 są rozsunięte na wzdłuzną odległość Ll. Wzdłużna odległość, na jaką element przejściowy 7 może być przesunięty przez śrubowe działanie członu prowadzącego element przejściowy 32, na przykład wzdłużna odległość pomiędzy górnym 40 i dolnym 41 końcem części gwintowanej 21 na członie prowadzącym element przejściowy 32, wynosi L2, w tym przypadku odpowiadająca całej długości gwintu na członie prowadzącym element przejściowy 32. Odległość L2 jest większa niż Ll, tak aby, gdy wspomniane powierzchnie oporowe 36 i 26 zostaną zetknięte, dalsze obracanie członu prowadzącego element przejściowy 32 względem elementu przejściowego 6 nadal powodowało wywieranie wzdłużnej siły w dół na element przejściowy. Ponieważ wspomniane powierzchnie oporowe zapobiegają dalszemu przesunięciu elementu przejściowego w dół, powoduje to powstanie siły reakcji w górę, która popycha człon prowadzący element przejściowy do góry i wzdłużnie rozprzęga go ze wspornika, umożliwiając odłączenie członu prowadzącego element przejściowy 32, jak to pokazano na fig. 7. Ta sama zasada dotyczy łącznika Luera według przykładu z fig. 1-4.

Zostanie docenione, że opisana powyżej konstrukcja łącznika Luera może być łatwo wyposażona w elementy uwidaczniające nienaruszenie urządzenia, na przykład małe łamliwe połączenia z tworzywa sztucznego pomiędzy osłoną 17 i wspornikiem 12, lub rozrywalne etykiety, które łączą osłonę 17 i wspornik 12, które są rozrywane, gdy człon prowadzący 17 element przejściowy zostanie obrócony względem osłony 12. Innego rodzaju konstrukcje uwidaczniające nienaruszenie urządzenia są znane specjalistom w dziedzinie.

187 798

187 798

I

I i

Fig. 4

187 798

187 798

187 798

187 798

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz Cena 4,00 zł.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Łącznik Luera, zawierający element przejściowy wyposażony w przyłącze do strzykawki i połączony z pierwszym końcem kanału przechodzącego wzdłużnie przez rurowy przewód, który to przewód rozciąga się wzdłużnie od przyłącza elementu przejściowego do drugiego końca kanału, zaś koniec rurowego kanału znajdujący się dalej od przyłącza jest zaostrzony dla przeprowadzania przez zamknięcie fiolki, w celu jego przebicia, przy czym wspornik elementu przejściowego, osadzony jest na fiolce, gdy fiolka jest uszczelniona za pomocą przebij alnego zamknięcia fiolki, który to wspornik początkowo podpiera element przejściowy, z możliwością wzdłużnego przesunięcia, w pierwszej pozycji, w której zaostrzony koniec przewodu jest skierowany w stronę zamknięcia, znamienny tym, ze człon prowadzący (17) element przejściowy (6) jest osadzony obrotowo na wsporniku (12) i jest z nim sprzęgnięty, przy czym element przejściowy (6) i człon prowadzący (12) posiadają sprzęgające części gwintowane (21, 22) dla przeprowadzenia elementu przejściowego (6) na drugą pozycję, w której zaostrzony koniec przewodu (10) przeprowadzony przez zamknięcie i wejście znajduje się w fiolce (1) oraz że wspornik (12) i człon prowadzący (17) element przejściowy (6) posiadają odpowiadające sobie i skierowane do siebie powierzchnie wyposażone w sprzęgające obwodowe części zgrubienia (19) i rowka (20), dla umożliwiania obracania i prowadzenia ich w obrocie wokół osi tulei i jednoczesnego ograniczania względnego osiowego przesunięcia, przy czym człon prowadzący (17) jest połączony rozłącznie ze wspornikiem (12) przez rozprzęgnięcie zatrzaskowego dopasowania zgrubienia (19) i rowka (20), podczas przesuwu członu prowadzącego (17) w kierunku osiowym.
2. 2. Łącznik według zastrz. 1, znamienny tym, że element przejściowy (6) i wspornik (12) są wyposażone w jedną lub więcej części oporowych (24, 26), zapobiegających dalszemu wzdłuznemu przesunięciu elementu przejściowego (6) osiągającej skrajny koniec swojego przesunięcia w drugiej pozycji, przy czym przy przewodzie (10) wprowadzonym do fiolki (1) tak głęboko jak jest to pożądane lub umożliwione przez część lub części oporowe (24), części gwintowane (21, 22) członu prowadzącego (17) elementu przejściowego i element przejściowy (6) są sprzęgnięte, z tym, ze ich dalszy względny obrót powoduje powstanie parcia w górę na człon prowadzący (17) elementu przejściowego, i zwolnienie sprzęgnięcia członu prowadzącego (17) i wspornika (12).
3. 3. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że wspornik (12) elementu przejściowego zawiera tuleję, która jest osadzona wokół szyjki fiolki (1), i rozciąga się ponad wylotem fiolki (1), oraz tym, że górna część wspornika (12) ponad wylotem fiolki (1) jest zasadniczo w postaci rurowego przedłużenia (13) ograniczającego komorę (16) rozciągającą się ponad zamknięciem (4) fiolki (1), o odpowiednich wymiarach, w której element przejściowy (6) jest podparty w swojej pierwszej pozycji z zaostrzonym końcem przewodu skierowanym w stronę zamknięcia.
4. 4. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że element przejściowy (6) i wspornik (12) zawierają odpowiadające sobie części sprzęgające (28), z tym że, gdy element przejściowy (6) znajduje się na granicy swojego przesunięcia z pierwszej do drugiej pozycji a przewód (10) jest wprowadzany do fiolki (1) tak głęboko jak jest to pożądane, element przejściowy (6) jest zablokowany w swojej drugiej pozycji.
5. 5. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że człon prowadzący (17) elementu przejściowego jest w postaci zamknięcia (4) górnego końca komory (16).
6. 6. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że człon prowadzący (17) element przejściowy jest w postaci nasadki zamykającej górny otwarty koniec komory (16), oraz że człon ten posiada całkowicie zamknięty koniec, który tworzy powierzchnię zamknięcia (4) nad otwartym końcem komory (16).

   187 798
7. 7. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że element przejściowy (6) jest wyposażony w zespół (24, 26) do powstrzymywania obrotu razem z członem prowadzącym (17) element przejściowy, przy czym przy obrocie członu prowadzącego (17) na wsporniku (12) i pojawieniu się względnego obrotu elementu przejściowego (6) i członu prowadzącego (17) części gwintowane (21, 22) są sprzęgnięte.
8. 8. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że człon prowadzący (17) element przejściowy (6) i element przejściowy (6) posiadają odpowiadające sobie sprzęgające części gwintowane (21, 22) oraz element przejściowy (6) i wspornik (12) są wyposażone w odpowiadające sobie części oporowe (24, 26), przy czym dolna granica przesunięcia elementu przejściowego (6) wewnątrz wspornika (12) jest osiągana, gdy oprą się o siebie odpowiadające sobie powierzchnie części oporowych (24, 26), oraz zgodnie z którą, gdy element przejściowy (6) znajduje się w swojej pierwszej pozycji, odpowiadające sobie powierzchnie oporowe są rozsunięte na wzdłużną odległość, która jest mniejsza niż wzdłuzna odległość, na jaką może być przesunięty człon prowadzący (17) elementu przejściowego poprzez wkręcanie tego członu.
9. 9. Łącznik według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że gdy element przejściowy (6) znajduje się w swojej pierwszej pozycji odpowiadające sobie części oporowe (24, 26) na elemencie przejściowym (6) i wsporniku (12) są rozsunięte od siebie na wzdłużną odległość, która jest mniejsza niż długość części gwintowanych (21) na członie prowadzącym (17), przy czym części oporowe (24) na elemencie przejściowym (6) oparte są o części oporowe (26) na wsporniku (12) elementu przejściowego (6), a element przejściowy (6) jest w dolnej granicy swego przesunięcia względem wspornika (12) przy czym dalsze obracanie członu prowadzącego (17) względem elementu przejściowego (6) powoduje wzdłużne wypchnięcie członu prowadzącego (17) i wspornika (12) ze wzajemnego sprzęgnięcia.