PL184709B1

PL184709B1 - Opakowanie dawek cieczy zwłaszcza płynu leczniczego

Info

Publication number: PL184709B1
Application number: PL95345881A
Authority: PL
Inventors: Jonathan K. Embleton; Stephen P. Jones; Richard J. Malcolmson; Luigi G. A. Martini; Peter J. Houzego; Sarah A. Rocca; Howard N. E. Stevens
Original assignee: Scherer Ltd R P
Priority date: 1994-08-30
Filing date: 1995-08-30
Publication date: 2002-12-31
Also published as: RO117294B1; CZ294140B6; EP0845253A3; ES2125654T3; DE69531902D1; BR9508672A; DK0845253T3; DE69505266T2; EP0778758B1; JP2005324051A; PT845253E; AU3391495A; EP0845253A2; DE69531902T2; KR970705356A; BG63143B1; CZ59697A3; CN1195466C; ES2208980T3; CN1163559A

Abstract

1. Opakowanie dawek cieczy, zwlaszcza plynu leczniczego, aplikowanego zwlaszcza do oka, skladajace sie z szeregu pojemników umieszczonych na wspólnym podlozu nosnym, znamienne tym, ze kaz- dy pojemnik ma górny arkusz (208, 2 0 ) tworzacy pierwsza scianke pojemnika z co najmniej jednym otworem (2 1 0 ) i dolny arkusz (226, 206, 22, 78) tworzacy druga scianke pojemnika usytuowana naprzeciw- ko pierwszej scianki, przy czym górny ar- kusz (208, 2 0 ) i dolny arkusz (206, 2 2 , 78) sa oddzielnymi warstwami spojonymi ze soba i tworzacymi obudowe (2 0 2 ) zawieraja- ca jednostkowa dawke cieczy, przy czym górny arkusz (208, 2 0 ) ma ksztalt kopulki, w której górnej czesci znajduje sie co naj- mniej jeden otwór (2 1 0 ), którego srednica minimalna wynosi co najmniej 1 0 mikro- metrów a srednica maksymalna 1 0 0 0 mi- krometrów. Fig. 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest opakowanie dawek cieczy, zwłaszcza płynu leczniczego.

Okulistyczne płyny lecznicze dozowane są zwykle do oka w postaci kropli lub maści. Stosowanie kropli ocznych ma szereg wad, przede wszystkim w wyniku trudności zaakceptowania zakrapiania przez pacjenta. Krople są stosunkowo duże a odruchowe mruganie powodowane dotarciem kropli do oka ogranicza ilość lub część ilości płynu rzeczywiście mającą kontakt z obszarem docelowym na oku. Zwykle skutecznych jest mniej, niż 10% z kropel 50 pl, pozostałość zostaje utracona wskutek spłynięcia, albo na zewnątrz, albo nosowym kanalikiem łzowym. Takie stosowanie drogich płynów jest marnotrawstwem, jak również prowadzi do znacznej niepewności w odniesieniu do skuteczności leku. Podobne uwagi mają zastosowanie do maści, jakkolwiek poziom strat można zmniejszyć starannym dozowaniem. Większa lepkość maści zmniejsza ich tendencję do spływania lub wymywania.

W międzynarodowym zgłoszeniu patentowym nr PCT/GB95/01482 zaproponowano różne metody podawania płynu leczniczego do oka. Wykorzystuje się w nich układy, w których płyn leczniczy zasysany jest ze zbiornika i odprowadzany w sposób kontrolowany do oka. Jakkolwiek te metody są przydatne, to powstają trudności przy powtarzalnym stosowaniu dyszy wielodawkowej. W szczególności trudne jest zachowanie sterylności płynu leczniczego w układzie, w którym dawki płynu sukcesywnie zasysane są ze zbiornika i przechodzą przez dysze wielokrotnego użytku, bez stosowania antyseptyków. Zastosowanie antyseptyków wywołuje pewne kłopoty, co omówiono na str. 8-11 pracy „Ophtalmic Drug Delivery Systems” „Układy podawania leków oftalmicznych” (Drugs in the Pharmaceutical Sciences, wol. 58), wydanej w 1993 przez Marcela Dekkera.

W patencie Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3934585, przedstawiono różne mechanizmy do wprowadzania dawek jednostkowych płynu leczniczego do oka człowieka. Dawki utrzymywane są w rurkach dozujących, które zakłada się do mechanizmów, kiedy potrzebne jest podawanie leku. Mechanizmy pracują ze sprężonym powietrzem· podawanym na jednym końcu rurki powodując wypchnięcie płynu leczniczego z drugiego końca.

Celem wynalazku jest opakowanie dawek cieczy, zwłaszcza płynu leczniczego.

Celem niniejszego wynalazku jest zminimalizowanie lub wyeliminowanie potrzeby stosowania antyseptyków w oftalmicznych płynach leczniczych bez ryzyka skażenia.

Opakowanie dawek cieczy, zwłaszcza płynu leczniczego aplikowanego zwłaszcza do oka, składające się z szeregu pojemników umieszczonych na wspólnym podłożu nośnym, według wynalazku charakteryzuje się tym, że każdy pojemnik ma górny arkusz tworzący pierwszą ściankę pojemnika z co najmniej jednym otworem i dolny arkusz tworzący drugą ściankę pojemnika usytuowaną naprzeciwko pierwszej ścianki, przy czym górny arkusz i dol4

184 709 ny arkusz są oddzielnymi warstwami spojonymi ze sobą i tworzącymi obudowę zawierającą jednostkową dawką cieczy, przy czym górny arkusz ma kształt kopułki, w której górnej części znajduje się co najmniej jeden otwór, którego średnica minimalna wynosi co najmniej 10 mikrometrów a średnica maksymalna 1000 mikrometrów.

Korzystnie dolny arkusz jest w przybliżeniu płaski.

Korzystnie dolny arkusz ma kształt kopułkowy stanowiący uzupełnienie górnego arkusza.

Korzystnie otwór jest przykryty zdejmowalnym arkuszem osłonowym.

Korzystnie wewnątrz obudowy znajduje się osłabiona część, tworząca ściankę dzielącą, która wraz z dolnym arkuszem stanowią część szczelnej obudowy zawierającej dawkę cieczy.

Korzystnie osłabiona część stanowi przegrodę dla wielokomorowego pojemnika.

Korzystnie zawarta w obudowie pojemnika dawka jednostkowa cieczy jest nie większa niż 10 mikrolitrów.

Korzystnie zawarta w obudowie pojemnika dawka jednostkowa cieczy jest płynem do leczenia oczu.

Korzystnie otwór jest zwężony ku końcowi wylotowemu.

Korzystnie długość osiowa otworu jest równa od 1 do 5 jego średnicy wylotowej.

Korzystnie opakowanie zawiera pojemnik posiadający uszczelnioną komorę z warstwą pośrednią, której oddzielny element stanowi oddzielna część, zaś do warstwy pośredniej jest przymocowany górny arkusz, zaś na wspólnym podłożu nośnym są umieszczone dolne arkusze pojemników jednostkowych.

Korzystnie warstwa pośrednia i osłabiona część stanowią taśmę pojemników.

Korzystnie opakowanie stanowi pojemnik, który posiada co najmniej jeden otwór zaś ścianka obudowy pojemnika zawiera obszar przewodzący, natomiast pomiędzy pojemnikami na taśmie jest umieszczona część izolacyjna.

Korzystnie obudowa pojemnika ma kształt pęcherzykowy.

Korzystnie dolna część pojemnika stanowi płaską podstawę.

Korzystnie część górnego arkusza stanowi arkusz folii z przynajmniej jednym wykonanym w niej galwanicznie otworem.

Korzystnie folia jest folią metalową.

Korzystnie górny arkusz posiada sieć otworów.

Korzystnie opakowanie zaopatrzone jest w zdejmowalną osłonę szczelnie pokrywającą co najmniej jeden otwór.

Korzystnie część szczelnej obudowy zawierającej dawkę cieczy stanowi oddzielną część składową pojemnika, do której jest przyłączony górny arkusz.

Korzystnie opakowanie stanowi gruszkowato ukształtowaną torebkę z osłabioną ścianką znajdującą się w jej węższym końcu.

Korzystnie każda osłabiona ścianka ma średnicę w zakresie 20 pm do 200 pm.

Opakowanie dawek cieczy, zwłaszcza płynu leczniczego aplikowanego zwłaszcza do oka według wynalazku charakteryzuje się tym, że stanowi pojemnik jednostkowy na płyn leczniczy zawierający zamkniętą szczelnie sprężystą obudowę, przy czym co najmniej w jednej ściance jest umieszczony co najmniej jeden otwór zasłonięty osłoną, zaś ścianka zawiera obszar wzmocniony.

Korzystnie opakowanie zawiera dawkę jednostkową nie większą niż 10 pl.

Tak więc, zgodnie z pierwszą cechą charakterystyczną wynalazek obejmuje pojemnik jednostkowy na płyn leczniczy, zaopatrzony w uszczelnioną obudowę, której jedna ścianka ukształtowana jest z przynajmniej jednym otworem, przy czym obudowa jest ściskana w celu wyrzucania jej zawartości przez ten przynajmniej jeden otwór, którego średnica pozwala na powstanie strumienia i/lub dyskretnych kropel wyrzucanego z obudowy płynu leczniczego.

Część ścianki pojemnika według wynalazku, ukształtowana z przynajmniej jednym otworem, stanowi zwykle płaską część ścianki obudowy, a obudowa stanowi zwykle opakowanie pęcherzykowe, z tą częścią ścianki znajdującą się u płaskiej podstawy pęcherzyka. Jednakowoż zgłaszający stwierdził, że można uzyskać pewne korzyści przy zastosowaniu niepłaskiej części ściany, w której ukształtowany jest przynajmniej jeden otwór. Mówiąc dokładniej, zastosowanie kształtu kopulastego w odpowiedniej części ściany może dać większą spraw184 709 ność pojemnika podczas jego stosowania, i ułatwić niektóre inne korzystne zastosowania pojemników. Tak wiec, w korzystnych odmianach wykonania według wynalazku pojemnik jednostkowy na płyn leczniczy zawiera obudowę, której jedna część ściany ukształtowana jest kopułkowo, i zaopatrzona jest w przynajmniej jeden otwór w górnym obszarze kształtu kopułkowego, przy czym obudowa umożliwia wywieranie nacisku na zamkniętą szczelnie pewną objętość płynu leczniczego i umożliwia ściskanie w celu wyrzucenia zawartości zamkniętej przestrzeni przez przynajmniej jeden otwór. Również przynajmniej jedna inna część ścienna może mieć kształty kopułkowe komplementarne do tej, która zaopatrzona jest w otwór, i mieć możliwość wywrócenia w głąb części ścianki przy wyrzucaniu zawartości pojemnika.

Obudowa pojemnika jednostkowego według wynalazku może zostać poddana działaniu ciśnienia przez przyłożenie zewnętrznej siły po stronie obudowy przeciwległej do części ścianki zaopatrzonej w przynajmniej jeden otwór. Kiedy odpowiednia część ścianki jest w zasadzie płaska, ten sposób wywierania ciśnienia na zawartość obudowy może wywoływać powstanie dużych naprężeń w tej części ścianki, a zwłaszcza wokół wspomnianego przynajmniej jednego otworu. W niektórych sytuacjach może to spowodować rozerwanie samej części ścianki wokół przynajmniej jednego otworu, i w wyniku wyrzucanie zawartości może odbywać się w sposób mniej przewidywalny. Przez umieszczenie otworów na szczycie kształtu kopułkowatego zmniejsza się te naprężenia.

W odpowiedniej części ścianki pojemnika może znajdować się albo pojedynczy otwór albo sieć otworów. Możliwe jest stosowanie różnych układów rozmieszczenia, a konkretny dobór zależy od pewnej liczby czynników. Większa liczba otworów będzie powodowała dozowanie płynu leczniczego na większym obszarze, mniejsze otwory wytwarzają węższe strumienie i/lub mniejsze krople, które będą podlegały większemu wyhamowywaniu w ich wędrówce do obszaru docelowego. Może to pozwolić na stosowanie większych wartości ciśnienia. Pojedynczy otwór może kierować strumień lub strugę kropel dokładnie w konkretny obszar docelowy i minimalizować czas dozowania płynnego leku do wystąpienia odruchu mrugania.

Korzystna wartość minimalna średnicy otworu wynosi przynajmniej 10 pm w celu uniknięcia powstawania wiązek kropel o pędzie liniowym nie wystarczającym do osiągnięcia celu. Szczególnie korzystne jest zastosowanie pojedynczego otworu o średnicy 100 pm. Celem jest wytwarzanie kropel o średnicy nie mniejszej niż na przykład 20 pm, dla uniknięcia powstawania wdychanej mgły.

Inna korzyść wynikająca z zastosowania kopułkowatej w kształcie części ścianki polega na tym, że przynajmniej jeden otwór można dobrać tak, że ułatwia wyrzucenie całej zawartości obudowy. Jeżeli urządzeniem wykorzystywanym do wywierania nacisku jest tłok lub popychacz, to jego koniec roboczy może być ukształtowany jako komplementarny do kopułki, tak że przy działaniu inne ścianki obudowy, które również mogą być ukształtowane jako komplementarne do kopułki, są wywracane w pobliżu części kopułkowej ścianki powodując w zasadzie zupełne opróżnienie obudowy.

Część ścianki obudowy pojemnika według wynalazku może być zaopatrzona w zdejmowaną osłonę zakrywającą przynajmniej jeden otwór, przy czym osłona zdejmowana jest dopiero przed samym wyrzutem zawartości obudowy. Dzięki temu zawartość aż do wykorzystania chroniona jest przed oddziaływaniem środowiska. W innej odmianie konstrukcyjnej przynajmniej jeden otwór zamknięty jest membraną dostosowaną do jej przerywania przy nacisku na obudowę. Środki te dają możliwości utrzymania sterylności wewnątrz pojemników według wynalazku. W wyniku tego można zminimalizować lub wyeliminować konieczność dodawania antyseptyków do zawartości.

Zastosowanie kopułkowej części ścianki ułatwia tworzenie oddzielnych szczelnych objętości wewnątrz obudowy. W tych warunkach, zdejmowaną pokrywę poktywającą przynajmniej jeden otwór można pominąć, lub przynajmniej obniżyć wymagania co do jej szczelności. Zgodnie z tą cechą charakterystyczną wynalazku, która oczywiście może mieć zastosowanie również do pojemnika bez ukształtowanej kopułkowo części ścianki z przynajmniej jednym otworem obudowy, znajduje się ścianka działowa, która oddziela część ścianki z przynajmniej jednym otworem od obszaru wewnątrz obudowy, który stanowi przestrzeń szczelnie za6

184 709 mkniętą. Ścianka działowa dostosowana jest do jej rozerwania przed wyrzuceniem zawartości z obudowy. Korzystne jest, jeżeli ścianka działowa dostosowana jest do rozrywania się przy wywieraniu ciśnienia na obudowę jako części etapu wyrzucania zawartości zamkniętej szczelnie przestrzeni przez przynajmniej jeden otwór, w części ścianki. Jednak ścianka działowa może być dostosowana również do rozrywania się po wywarciu zewnętrznej siły przed wywarciem ciśnienia na obudowę. W szczególności, przy zakładaniu pojemnika, albo w postaci oddzielnej jednostki, albo na przykład części paska, do urządzenia dozującego, można stosować mechanizm służący do wywierania siły napinającej na pojemnik w celu rozerwania ścianki działowej tuż przed spowodowaniem wystąpienia ciśnienia wewnątrz obudowy.

Jakkolwiek pojemnik według wynalazku stanowi szczelnie zamkniętą objętość wraz ze ścianką działową, to jest oczywiste, że ta szczelnie zamknięta objętość płynu może stanowić oddzielną część składową pojemnika przed przyłączeniem części ścianki ukształtowanej z przynajmniej jednym otworem. Ta cecha charakterystyczna również ma kilka szczególnych zalet, przede wszystkim w odniesieniu do wytwarzania pakietów zawierających wiele kompletnych pojemników. Wytwarzanie oddzielnie tych części składowych oznacza, że można je poddawać kontroli przed włączeniem ich w skład pakietu. Ułatwia to również zestawianie pakietów zawierających pojemniki o różnych dawkach, albo z różnymi płynami leczniczymi, albo z różnymi ilościami tego samego płynu, jak również umożliwia dozowanie wielu oddzielnych składników przez wspólną ukształtowaną kopułkowato część ścianki, w celu oddzielnego przechowywania płynów, lecz mieszania ich przed wyrzuceniem przez przynajmniej jeden otwór.

Pojemniki według wynalazku przeznaczone są do kolejnego lub równoczesnego wytwarzania strumienia lub niewielkich kropel, niekiedy w postaci strugi kropelek lub strumieni aerozolu, które mogą być rozbieżne lub współliniowe. Typowy zakres rozmiarów otworów w części ścianki obudowy dla osiągnięcia tego celu powinien wynosić do 1000 pm, korzystnie 20 do 200 pm. Szczególnie korzystny zakres wymiarowy wynosi 100 do 150 pm. Można stosować otwór pojedynczy, lub sieć otworów, korzystnie przekłuwanych, wierconych, kształtowanych galwanicznie lub laserowo w arkuszach lub foliach z tworzyw stanowiących część ścianki. W przypadku kształtowania galwanoplastycznego korzystne jest stosowanie metalu, zwykle folii niklowej.

Sposób podawania jest odpowiedni do konkretnego leczenia okulistycznego; to znaczy przynajmniej wymiary otworów, i ich rozmieszenie będą zależały od konieczności osiągnięcia odpowiedniej szybkości podawania, aby zdążyć przed wystąpieniem „reakcji mrugania”, przy minimalizacji ujemnego oddziaływania, lub nieprzyjemnego wrażenia w oku. Zatem, jeżeli występuje potrzeba podawania większej ilości płynu, w celu zdążenia przed wystąpieniem u pacjenta odruchu mrugania, to przy zachowaniu prędkości powodującej jeszcze tolerowane udary, dla osiągnięcia odpowiedniej ogólnej prędkości podawania, występuje konieczność stosowania wielu otworów, zamiast otworu pojedynczego.

Pojemniki jednostkowe według wynalazku można ładować tak, że każda obudowa ogranicza wyrzucaną z niej określoną z góry dawkę jednostkową, zwykle nie więcej, niż 10 pl. Jednak może wystąpić potrzeba stosowania większych objętości, na przykład 20, 50 lub 100 pl, na przykład do irygacji. Możliwe jest zestawianie w pakiet wielu pojemników, korzystnie na wspólnym podłożu, a zwłaszcza w postaci paska z ułożonymi wzdłuż niego kolejno pojemnikami.

Wyrzucanie zawartości pojemnika według wynalazku można najprościej zrealizować przez spowodowanie zapadnięcia się ścianki obudowy, w stronę części z przynajmniej jednym otworem, korzystnie za pomocą układu mechanicznego. Ścianka może mieć obszar wzmocniony dla ukierunkowania jej zapadania się. Na przykład obudowa może być wgniatana od strony przeciwległej do części ścianki za pomocą tłoka, popychacza lub mechanizmu z utwierdzoną dźwignią jedno stronną, których działanie może być amortyzowane w celu ustabilizowania prędkości mechanizmu, przy zapewnieniu pędu dostatecznego do wyrzucenia zawartości i osiągnięcia przez nią określonej odległości minimalnej. W odróżnieniu od tego obudowa może być ukształtowana w postaci cylindrycznej komory, z przeciwległą częścią

184 709 ścianki w postaci .tłoka poruszanego w stronę części ścianki, w celu wyciśnięcia zawartości obudowy przez otwór, bądź otwory.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przykład wykonania pojemnika, według wynalazku, w przekroju poprzecznym; fig. 2A, 2B i 2C przedstawiają różne etapy wytwarzania innego korzystnego przykładu wykonania pojemnika według wynalazku, w przekroju poprzecznym; fig. 3 przedstawia jeszcze inny przykład wykonania pojemnika według wynalazku, fig. 4 - pojemniki w postaci torebek według wynalazku, umieszczone na taśmie nośnej, fig. 5 - sposób umieszczenia pojemnika z fig. 4 w prostym urządzeniu ściskanym do wyrzucania zawartości pojemnika, fig. 6 urządzenie z fig. 5, uaktywnione do wyrzucenia zawartości pojemnika z fig. 4, fig. 7 - jeszcze inny przykład wykonania pojemnika na dawkę według wynalazku, w przekroju poprzecznym; fig. 8 - sposób umieszczania pojemnika z fig. 7 w urządzeniu do wyrzucania zawartości pojemnika z płynem leczniczym, fig. 9 - sposób ułożenia opakowania z dawkami płynu leczniczego według wynalazku w urządzeniu do aplikowania płynów leczniczych w postaci strumieni i/lub niewielkich kropel, w którym obudowa pojemnika z płynem leczniczym jest wgniatana w celu wyrzucenia zawartości, fig. 10 - pojemnik z fig. 9 umieszczony w elemencie wgniatającym z urządzenia z fig. 9, w szczegółowym widoku, fig. 11 - sposób ułożenia opakowania według wynalazku, w urządzeniu z mechanizmem tłokowym, pokazany w widoku perspektywicznym, fig. 12 - opakowanie z fig. 11 umieszczone w zespole tłoka urządzenia z fig. 11, w widoku szczegółowym, fig. 13 - sposób ułożenia opakowania według wynalazku w urządzeniu z elementem piezoelektrycznym do wyrzucania zawartości obudowy pojemnika z płynem leczniczym, w widoku perspektywicznym, fig. 14 - opakowanie z fig. 13 umieszczone w elemencie piezoelektrycznym z fig. 13, w widoku szczegółowym, fig. 15 - sposób ułożenia opakowania w postaci oddzielnego pojemnika w urządzeniu z elementem piezoelektrycznym, w widoku perspektywicznym, fig. 16 - pojemnik z fig. 15 w przekroju poprzecznym oraz element piezoelektryczny urządzenia z fig. 15, w widoku szczegółowym, fig. 17 sposób ułożenia opakowania według wynalazku w urządzeniu z elektrostatycznym układem ładującym, pokazany w widoku perspektywicznym, fig. 18 - opakowanie z fig. 17 umieszczone na stanowisku dozującym urządzenia z fig. 17, w widoku szczegółowym.

Na fig. 1 do 3 pokazano różne przykłady wykonania pojemników, o konstrukcji „dwukopułkowej”, do wykorzystania w opisanych poniżej urządzeniach. Pojemnik przedstawiony na fig. 1 posiada obudowę 202, w której znajduje się pewna ilość płynu leczniczego 204. Dolna część pojemnika ukształtowana jest w postaci pęcherzyka wystającego z dolnego arkusza 206 laminatu foliowego, który jest pokryty górnym arkuszem 208 laminatu foliowego, ukształtowanego również w kopułkę, która stanowi górną część obudowy 202. Dolny arkusz 206 i górny arkusz 208 są spajane w miejscu styku ze sobą w celu zamknięcia obudowy 202 na złączu między nimi.

W górnej części górnego arkusza 208 uformowany jest otwór 210 zamknięty arkuszem osłonowym 212 szczelnie stykającym się z powierzchnią zewnętrzną, górnego arkusza 208 wokół otworu 210. Arkusz osłonowy 212 jest zwykle arkuszem z tworzywa sztucznego lub arkuszem z folii metalowej.

W czasie stosowania, pojemnik przedstawiony na fig. 1 zakłada się do urządzenia, które dokładnie ustawia obudowę 202 względem elementu takiego, jak tłok lub źródło sprężonego powietrza, powodując nacisk na dolny arkusz 206 w miejscu, gdzie tworzy on dolną część obudowy 202 w stronę otworu 210 i górnego arkusza 208. Arkusz osłonowy 212 zostaje usunięty i następuje uruchomienie układu. W wyniku tego, płyn leczniczy 204 znajdujący się w obudowie 202 zostaje wyrzucony przez otwór wylotowy 210 w stronę wybranego miejsca docelowego.

Figury 2A, fig. 2B, fig. 2C przedstawiają pojemnik, w którym oddzielne części składowe można wykonywać oddzielnie wraz ze znajdującym się wewnątrz płynem leczniczym, a następnie łączyć z górnym arkuszem zamykającym odpowiednie pojemniki. Taką część składową przedstawiono na fig. 2A, i zawiera ona dolny arkusz 206 ukształtowany w postaci pęcherzyka do przechowywania pewnej ilości płynu leczniczego 204. Pęcherzyk jest zamknięty warstewą pośrednią 214 przyspawaną na obwodzie pęcherzyka do dolnego arkusza 206,

184 709 lecz zawierającego część osłabioną 216, która w rzeczywistości pokrywa pęcherzyk z płynem 204. Tym niemniej, przedstawiona część składowa jest uszczelniona, a płyn leczniczy 204 w pęcherzyku jest właściwie zabezpieczony przed zetknięciem się z atmosferą zewnętrzną. Umożliwia to również autoklawową sterylizację zamkniętej szczelnie przestrzeni.

Figura 2B przedstawia wycinek górnego arkusza 208 z otworem wylotowym 210 umieszczonego nad pęcherzykiem dolnego arkusza 206 pokazanego na fig. 2A. Na fig. 2C przedstawiono pojemnik, w stanie złożonym.

Każda z części składowych przedstawionych na fig. 2A wytwarzana jest w postaci oddzielnego elementu, i może być poddawana kontroli jakości jako składnika dozującego płyn leczniczy. Po napełnieniu pojemnika, z którego można wyrzucać według wynalazku płyn leczniczy 204, następuje nałożenie górnego arkusza 208 i jego zespawanie na obwodzie z częścią kopułkową zaopatrzoną w otwór 210 znajdujący się dokładnie naprzeciwko pęcherzyka, w którym znajduje się płyn leczniczy 204. Jeśli występuje potrzeba kształtowania paska pojemników, to można stosować ciągły pas górnego arkusza 208 ukształtowany z szeregiem sekcji kopułkowych, w celu równoczesnego zamykania i wzajemnego łączenia pakietu pojemników według wynalazku. Taki pakiet przedstawiono na fig. 2C.

Wykorzystanie pojemnika typu przedstawionego jako część pakietu z fig. 2C jest ogólnie biorąc podobne do wykorzystania pojemnika z fig. 1, przy dwóch istotnych różnicach. Po pierwsze, arkusz osłonowy 212 nie ma znaczenia zasadniczego, ponieważ płyn leczniczy 204 jest już szczelnie zamknięty w komorze wewnątrz pojemnika, utworzonej przez warstwę pośrednią 214. Niezależnie od tego nadal można stosować pewne kształty arkusza osłonowego, chociaż zrozumiałe jest, że połączenie między arkuszem osłonowym 212 a górnym arkuszem 208 wokół otworów 210 nie musi zapewnić szczelności obudowy w tym samym stopniu, w wykonaniu z fig. 1. Po drugie, kiedy następuje ściśnięcie obudowy 202, a zwłaszcza, kiedy uszczelniony pęcherzyk zawierający płyn leczniczy 204 zostaje ściśnięty, to pierwszym efektem jest przerwanie osłabionej części 216 warstwy pośredniej 214, i osłabiona część 216 może być rozrywana wzdłuż określonej linii.

Wyrzut płynu leczniczego 204, w zasadzie jest podobny, jak w przypadku przykładu wykonania z fig. 1. Osłabiona część 216 może również amortyzować część siły wgniatąjącej występującej podczas zgniatania pęcherzyka, powodując obniżenie ciśnienia i zmniejszając tendencję pęcherzyka do pękania lub rozdzierania się.

Jeżeli ze względu na układ ściskania zastosowany z tego lub innego powodu występuje konieczność rozerwania osłabionej części 216 przed rzeczywistym ściśnięciem obudowy 202 pojemnika, to można tego dokonać. Zastosowane urządzenie wyrzucające można zmodyfikować tak, aby laminat składający się z dolnego arkusza 206 i górnego arkusza 208 oraz warstwy pośredniej 214 został uchwycony po każdej stronie pęcherzyka, i rozciągany w poprzek pęcherzyka w celu rozerwania osłabionej części 216 zanim, na przykład, tłok zetknie się z dolnym arkuszem 206 w celu wgniecenia obudowy 202 pojemnika. Kierunek tego rozciągania wskazano strzałkami umieszczonymi w sąsiedztwie pojemnika ukazanego po lewej stronie fig. 2C.

Na fig. 3 przedstawiono pojemnik, w którym dwa płyny lecznicze mogą być umieszczone oddzielnie w tej samej obudowie, wewnątrz odpowiednich uszczelnionych komór, które są zamknięte osłabionymi częściami 216 warstwy pośredniej 214. Wytwarzanie, montaż i wykorzystanie pojemnika są w zasadzie podobne do opisanych w odniesieniu do fig. 2, lecz fig. 3 przedstawia również tłok 218 wyciskający płyny lecznicze przez otwór 210.

Jest oczywiste, że kształty pęcherzyków w dolnym arkuszu 206 i kopułek w górnym arkuszu 208 mogą być wykonane jako komplementarne, tak, że kiedy tłok 218 zostaje przyłożony do przynajmniej jednego pęcherzyka, jak to pokazano na fig. 3, to cała część arkusza stanowiąca pęcherzyk bądź pęcherzyki, ostatecznie styka się z częścią tworzącą kopułkę w celu w zasadzie całkowitego opróżnienia obudowy pojemnika z przynajmniej jednego płynu leczniczego. Jest to oczywiście szczególnie ważne, kiedy dozowanie musi być dokładne.

Oddzielne wytwarzanie poszczególnych części składowych pojemników według wynalazku ułatwia nie tylko kontrolę jakości, lecz również sterylizację i inne procedury przygotowawcze. W opisanych powyżej przykładach wykonania można stosować górny arkusz 208 laminatu foliowego z utworzonym w niej tylko jednym otworem 210. Natomiast, kiedy po184 709 trzebnych jest wiele otworów, korzystnym materiałem na górny arkusz 208 jest folia metalowa, w której otwory wykonuje się metodą kształtowania galwanoplastycznego z użyciem warstw światłoczułych. Spajanie folii metalowych bezpośrednio z laminowanymi dolnymi arkuszami może niekorzystnie oddziaływać na płyn leczniczy, umieszczony wewnątrz pęcherzyka. Te oddziaływania zmniejszają się bardzo, kiedy płyn leczniczy znajduje się już w swojej własnej zamkniętej szczelnie komorze pod warstwą pośrednią 214, i kiedy arkusz górny 208 spajany jest z warstwą pośrednią 214.

W pewnych okolicznościach może być pożądane delikatne wyrzucanie płynu leczniczego przez przynajmniej jeden otwór, w kopułkowato ukształtowanej części ścianki, lub też przynajmniej jeden otwór, przez który płyn jest wyrzucany faktycznie z dowolnego z opisanych pojemników. W tym celu korzystne jest, jeżeli przynajmniej jeden otwór zwęża się w stronę końca wyrzutowego, przy średnicy wlotowej zwykłe około trzech razy większej od wylotowej. Korzystne jest, jeżeli osiowa długość przynajmniej jednego otworu jest 1 do 5 razy większa od średnicy wylotowej, a przy wylocie otwór jest cylindryczny.

Określenia „kopułka” i „kopułkowy” stosowane są w powyższym opisie fig. 1 do 3 w znaczeniu bardzo szerokim. Nie mają na celu określania konkretnego, i koniecznie symetrycznego, kształtu obudowy w pojemnikach według wynalazku. Możliwe jest stosowanie innych z tym samym efektem. Ważne jest jednak rozmieszczenie przynajmniej jednego otworu w szczytowym jego obszarze, ponieważ wyrzucany płyn przy ściskaniu obudowy kieruje się w stronę tego przynajmniej jednego otworu.

W układzie przedstawionym na fig. 4, 5 i 6 poszczególne torebki 222 płynu leczniczego instalowane są na taśmie 224. Każda torebka 222 ma kształt gruszkowaty i utrzymywana jest w dolnym arkuszu 226 do czasu użycia w razie potrzeby. Każda torebka 222 ma osłabioną ściankę 228 znajdującą się w sąsiedztwie wycięcia w dolnym arkuszu 226.

W czasie stosowania, taśma 224 zostaje przemieszczona do urządzenia (nie przedstawionego) w celu umieszczenia torebki 222, na stanowisku wyrzutowym. Na stanowisku wyrzutowym dwa przeciwległe tłoki 230 dosuwane są do siebie ruchem przyspieszonym. Powoduje to ściśnięcie torebki 222 w sposób przedstawiony na fig. 6, w celu wypchnięcia zawartości torebki 222 w pokazanym kierunku. Następnie tłoki 230 zostają wycofane, zwalniając opróżnioną torebkę 222, która następnie zostaje usunięta.

Osłabiona ścianka 228 może być bardzo niewielka, dla dokładnego skupienia wyrzutu na wybranym celu. Poza tym może posiadać linie osłabienia na średnicy, lub też sieć punktów osłabienia rozrywanych w zadany sposób.

Pojemnik 238 przedstawiony na fig. 7 zawiera zestawione razem arkusze 232 i 234 wykonane, na przykład, z laminatu folii aluminiowej 30 pm i folii miedzianej 40 pm, ukształtowanego i zamocowanego wokół linii ciągłej do warstwy 236 kleju topliwego, tworząc zamknięty pęcherzyk, w którym zamknięta jest jednostkowa dawka 8 pl płynu leczniczego. Każdy arkusz 232, 234 stanowi w zasadzie połowę ścianki pęcherzyka, a przy wierzchołku kopułki utworzonej przez warstwę arkusza 234 z folii miedzianej wykonany jest pojedynczy otwór o średnicy 100 pm. Otwór ten wykonany jest zwykle przez przebijanie, wiercenie, formowanie galwaniczne lub wiercenie laserowe. Warstwa 236 kleju topliwego tworzy kołnierze po każdej strome pęcherzyka, i możliwe jest wykonanie taśmy pojemników połączonych ze sobą ciągłym pasmem warstwy 236 kleju topliwego.

Na fig. 8 pokazano pojemnik 238 z fig. 7 umieszczony na stanowisku dozującym 240 pomiędzy dwiema' parami płytek zaciskowych 242, które określają drogę taśmy pojemników, typu przedstawionego na fig. 7, zaś ciągłe kołnierze utworzone przez warstwę 236 kleju topliwego umieszczone są między odpowiednimi parami płytek 242. Kiedy urządzenie jest gotowe do pracy, płytki 242 zaciskają się przytrzymując kołnierz, a zatem i pęcherzyk, w odpowiednim położeniu w stanowisku dozującym 240. Płytki 242 mogą być zaciskane przez skręcanie elementów 244, lub za pomocą mechanizmu automatycznego, uruchamianego przez wyzwalanie urządzenia.

Miejsce ustawienia pojemnika znajduje się na wprost podłużnego tłoka 246 zainstalowanego z możliwością wykonywania ruchu liniowego w głównej obudowie 248. Tłok 246 jest wsparty na tylnej płycie 250 zainstalowanej na głównej obudowie 248, i jest prowadzony

184 709 na przednim końcu przez trzpień prowadzący 252, do którego tłok 246 jest przymocowany. Między tylną płytą 250 a trzpieniem prowadzącym 252 znajduje się ściśnięta sprężyna 258, i utrzymywana jest w stanie ściśnięcia przez zaczep 254, który styka się z przednią powierzchnią trzpienia prowadzącego 252. Uruchomiony zaczep 254 zwalnia trzpień prowadzący 252 i tłok 246, który napędzany sprężyną 258 styka się z „pęcherzykiem” i wypycha zawartość z pojemnika przez otwór 100 pm. W celu „zarepetowania” urządzenia do następnego użycia wystarczy tylko wycofać tłok 246 w lewo, w pokazany sposób, przeciwdziałając sprężynie 258, aż do zaskoku trzpienia prowadzącego 252 za zaczep 254. Trzpień prowadzący 252 jest wyważony przeciwciężarem 256 umieszczonym na drugim końcu tłoka 246, który może być również wykorzystany do odciągnięcia na powrót tłoka 246 przeciw sile sprężyny.

Pojemniki według wynalazku umieszczone są w urządzeniu przedstawionym na fig. 9, które zawiera obudowę 2 z otwartą osłoną 4 na jednym końcu przy stanowisku dozowania 6 urządzenia znajdującym się na jego podstawie. Przedstawione urządzenie służy do podawania leków okulistycznych, a osłona 4 zapewnia to, że stanowisko dozowania 6 ustawione jest poprawnie i znajduje się we właściwej odległości od oka, zapewniającej skuteczność podawania leku. Pojemniki według wynalazku zamontowane są na taśmie 8, która sięga od sznura podającego 10, wokół przedniej części stanowiska dozowania 6 aż do szpuli nawijającej 12. Do zwijania taśmy 8 dla wprowadzenia świeżego pojemnika na stanowisku dozowania 6 w celu wyrzucenia jego zawartości, służy wałek 14. Pokazano przycisk 16 służący do uruchomienia stanowiska dozowania 6 w prawidłowym stanie jego naładowania.

Obudowa każdego pojemnika na taśmie 8 ma kształt pęcherzyka 18 wystającego z ciągłego podłoża 20, co lepiej widać na fig. 10. Otwarta powierzchnia opakowania pęcherzykowego 18 zamknięta jest ciągłą metalową folią 22, i metalowa folia 22 nad każdym pęcherzykiem 18 zaopatrzona jest w wykonanych metodą galwaniczną dziesięć otworów o średnicy 40 pm. Metalowa folia 22 jest nakryta warstwą osłonową 24, która jest stopniowo zdejmowana z metalowej folii 22 przy dochodzeniu opakowania pęcherzykowego 18 do stanowiska dozowania 6. Warstwa osłonowa 24 zdejmowana jest za pomocą dociskanej sprężyną rolki nawijającej 26, która przeciąga warstwę osłonową 24 wokół słupka prowadzącego 28 po wejściowej stronie stanowiska dozowania 6. Podobny słupek prowadzący 28 znajduje się po stronie wyjściowej, a taśma 8 jest przytrzymywana przy nim za pomocą dociskanych sprężynowo ramion 30. Ramiona 30 rozstawione są na odległość w zasadzie równą rozmiarowi pęcherzyka 18 wzdłuż taśmy 8, tak że służą one również do centralnego umieszczania na stanowisku dozowania 6.

Stanowisko dozowania 6 przedstawione na fig. 10 zawiera tłok 32 umieszczony w bloku 34, który z kolei zainstalowany jest w obudowie 36 i blokowany w niej za pomocą zatrzasku 38. Dla spowodowania wyrzutu zawartości pęcherzyka 18 przez otwory w folii 22, wciska się przycisk 16 powodujący zwolnienie sprężyny (nie pokazana), która dosuwa tłok 32 do pęcherzyka 18 i wgniata go w metalową folię 22. Następuje obrót wałka 14 w celu dosunięcia następnego naładowanego pęcherzyka 18 do położenia na wprost tłoka 32, i wałek 14 zostaje sprzężony również z tłokiem 32 w celu wycofania go do położenia wyjściowego przed dojściem świeżego naładowanego pęcherzyka 18 do położenia wyrzutu.

W urządzeniu przedstawionym na fig. 11 obudowa 40 pojemnika jednostkowego zainstalowana jest na taśmie ładunkowej 42, która, jak w odmianie wykonania według fig. 9, przechodzi od szpuli podającej 44 przez stanowisko dozowania 46 na szpulę odbiorczą 48, sprzężoną z wałkiem 50 dla zapewnienia zwijania. Obudowa 52 urządzenia ma osłonę 54, lecz należy zauważyć, że ustawienie obudowy 52 względem osłony 54 jest inne.

Na stanowisku dozowania, lepiej widocznym na fig. 12, każda obudowa 40 pojemnika jednostkowego zostaje kolejno ustawiona na wprost tłoka 55 mechanizmu cylindrowego 56. Każda obudowa 40 jest cylindryczna i na swoim przednim końcu posiada dyszę 58 z przynajmniej jednym otworem. Ten przedni koniec zamknięty jest zamknięciem foliowym 60. Drugi koniec obudowy 40 pojemnika jest zamknięty tłokiem silikonowym 62, i kiedy następuje uaktywnienie stanowiska dozowania, tłok 55 urządzenia dochodzi do tłoka silikonowego 62 pojemnika i tym samym ściska zawartość obudowy 40 pojemnika. To ściskanie powoduje wypchnięcie zawartości przez przynajmniej jeden otwór dyszy 58, równocześnie usuwając zamknięcie foliowe 60, i następnie zawartość pojemnika jest wyrzucana w postaci strugi aerozolowej 64.

184 709

Urządzenie przedstawione na fig. 13 i 14 jest w pewien sposób podobne do urządzenia z fig. 9 i 10, lecz w tym przykładzie wykonania, wyrzut leku odbywa się za pomocą elementu piezoelektrycznego. Za pomocą wałka 68 następuje nawijanie taśmy 66 z oddzielnymi pojemnikami jednostkowymi w celu umieszczania pojemnika na stanowisku dozowania 70. Na stanowisku dozowania 70 obudowa pojemnika ustawiona jest na wprost pierścieniowego przetwornika piezoelektrycznego 74, przy zdjęciu warstwy osłonowej 76 pojemnika w zasadzie w ten sam sposób, jak w wykonaniu z fig. 9. Zdjęcie warstwy osłonowej 76 również i w tym przypadku powoduje odsłonięcie metalowej folii 78 pokrywającej pęcherzyk 72 i zaopatrzonej w dziesięć otworów ukształtowanych galwanicznie.

Jak w przypadku stanowiska dozowania przedstawionego na fig. 14, w tym przykładzie wykonania stanowisko dozowania zawiera tłok 80 zainstalowany w cylindrze 82 umieszczonym w obudowie 84 za pomocą zatrzasku 86. Wciśnięcie przycisku 88 uruchamia sprężynę, która przemieszcza tłok 80 w stronę pęcherzyka 72, lecz tylko w celu umieszczenia pierścieniowego przetwornika piezoelektrycznego 74 wokół jego obudowy. Następnie odpowiednie środki (nie przedstawione) uruchamiają przetwornik 74 tak, że zaciska się on wokół pęcherzyka 72 i tym samym wyrzuca jego zawartość przez otwory w metalowej folii 78. Również i w tym przypadku, podobnie jak to opisano powyżej w odniesieniu do fig. 9 i 10, zwijanie taśmy 66 za pomocą wałka 68 powoduje wycofanie tłoka 80. Jednakowoż w tym przykładzie wykonania wałek 68 uruchamia również nóż, w celu oddzielenia od taśmy 66 zużytego pęcherzyka 72, który następnie jest wyrzucany przez otwór 89 w obudowie urządzenia.

Figury 15 i 16 można uważać za uproszczoną wersję przykładu wykonania, przedstawionego na fig. 13 i 14. W tym przykładzie wykonania pojemniki jednostkowe są umieszczone oddzielnie, zaś obudowa 90 urządzenia zaopatrzona jest w komorę magazynującą 92 do podawania pojemnika jednostkowego. Kiedy występuje potrzeba użycia urządzenia, konieczne jest wyjęcie pojemnika z komory magazynującej 92 i założenie ręczne na przetwornik pierścieniowy 96 zamocowany do podstawy osłony 98 obudowy 90 urządzenia. Bateria 100 i pozostała część zespołu elektronicznego 102 rozmieszczone są w komorze 104 znajdującej się między komorą magazynującą 92 a przetwornikiem pierścieniowym 96. Dla wykorzystania tak załadowanego urządzenia, zdejmuje się osłonę 106 z widocznej strony pojemnika jednostkowego 94, w celu odsłonięcia ścianki 108 obudowy z 50 mikrometrową dyszą. Kiedy układy elektroniczne 102 zostają uruchomione przyciskiem (nie przedstawionym) to przetwornik pierścieniowy 96 zaciska się wokół pojemnika jednostkowego 94 wyrzucając jego zawartość przez dyszę.

Obudowa pojemnika 94 wzmocniona jest na swym obwodzie wewnętrznym odcinkiem 110. Zapobiega to przerwaniu obudowy pojemnika 94 przy zacieśnianiu się przetwornika pierścieniowego 96, a jego kształt zewnętrzny służy zarazem do zwiększania prędkości wyrzucania płynu z obudowy pojemnika 94 przez dyszę.

Figury 17 i 18 przedstawiają przykład wykonania, w którym zawartość obudowy pojemnika jest wyrzucana za pomocą układu ładowania elektrostatycznego. Pokryta taśma 112 pojemników 114 umieszczona jest w obudowie 116, i za pomocą wałka 118 jest posuwany pasek 112 tak, aby pojemnik 114 znalazł się w stanowisku dozowania 120, ogólnie biorąc w sposób opisany w odniesieniu do fig. 9 i 10. W tym przykładzie wykonania jednakowoż, obudowy 122 pojemników 114 utworzone są z materiału przewodzącego elektrycznie. Na stanowisku dozowania 120 umieszczony jest styk 124 służący do sprzężenia ze ścianką obudowy 122 pojemnika 114, oraz przełącznik (nie przedstawiony), uruchamiany przez przycisk dozujący 126 służący do podawania potencjału elektrycznego z generatora 128 do ścianki obudowy 122 pojemnika w celu naładowania zawartości i wymuszenia jej wyrzucenia przez otwór 130. Zasilanie dla generatora 128 zapewnia bateria 132, również znajdująca się w obudowie 116 urządzenia. Ponieważ ścianka obudowy 122 w każdym pojemniku 114 jest przewodząca, to pojemniki 114 muszą być izolowane między sobą. na taśmie 112. Zatem, jak to pokazano na fig. 18, taśma 112 ma część izolacyjną 134 umieszczoną między pojemnikami 114.

W przypadku urządzeń według wynalazku można założyć, że s-łuzą one do podawania różnych płynów do miejsca docelowego przy złożonym podawaniu leków. Zatem przy podawaniu do stanowiska dozowania można włączyć pojemniki zawierające różne płyny, przy

184 709 czym pojemniki zamontowane są na pasku lub taśmie, z zachowaniem założonej kolejności. Na przykład, w niektórych zamontowanych na taśmie pojemnikach może być zawarty środek anestezjologiczny lub diagnostyczny, na przykład fluoresceina.

^2./o

222

Fig. 4

Fig. 6

222

22-2^ ^222^

230222-+⁷

I

184 709

Fig. 7

Fig. 8

24S 253 ²242

24& 252 ?4² 244

250

184 709

Fig. 9

Fig·¹⁰3&

184 709

Fig.12

5&

184 709

Fig.13

7F

S2

184 709

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Opakowanie dawek cieczy, zwłaszcza płynu leczniczego, aplikowanego zwłaszcza do oka, składające się z szeregu pojemników umieszczonych na wspólnym podłożu nośnym, znamienne tym, że każdy pojemnik ma górny arkusz (208, 20) tworzący pierwszą ściankę pojemnika z co najmniej jednym otworem (210) i dolny arkusz (226, 206, 22, 78) tworzący drugą ściankę pojemnika usytuowaną naprzeciwko pierwszej ścianki, przy czym górny arkusz (208, 20) i dolny arkusz (206, 22, 78) są oddzielnymi warstwami spojonymi ze sobą i tworzącymi obudowę (202) zawierającą jednostkową dawkę cieczy, przy czym górny arkusz (208, 20) ma kształt kopułki, w której górnej części znajduje się co najmniej jeden otwór (210), którego średnica minimalna wynosi co najmniej 10 mikrometrów a średnica maksymalna 1000 mikrometrów.
2. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że dolny arkusz (22) jest w przybliżeniu płaski.
3. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że dolny arkusz (206) ma kształt kopułkowy stanowiący uzupełnienie górnego arkusza (208).
4. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że otwór (210) jest przykryty zdejmowalnym arkuszem osłonowym (212, 24, 76).
5. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że wewnątrz obudowy (202) znajduje się osłabiona część (216), tworząca ściankę dzielącą która wraz z dolnym arkuszem (206) stanowią część szczelnej obudowy zawierającej dawkę cieczy.
6. Opakowanie według zastrz. 5, znamienne tym, że osłabiona część (216) stanowi przegrodę dla wielokomorowego pojemnika.
7. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że zawarta w obudowie pojemnika dawka jednostkowa cieczy jest nie większa niż 10 mikrolitrów.
8. Opakowanie według zastrz. 7, znamienne tym, że zawarta w obudowie pojemnika dawka jednostkowa cieczy jest płynem do leczenia oczu.
9. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że otwór (210) jest zwężony ku końcowi wylotowemu.
10. Opakowanie według zastrz. 9, znamienne tym, że długość osiowa otworu (210) jest równa od 1 do 5 jego średnicy wylotowej.
11. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że zawiera pojemnik posiadający uszczelnioną komorę z warstwą pośrednią (214), której oddzielny element stanowi oddzielna część (216), zaś do warstwy pośredniej (214) jest przymocowany górny arkusz (208), zaś na wspólnym podłożu nośnym są umieszczone dolne arkusze (206) pojemników jednostkowych.
12. Opakowanie według zastrz. 11, znamienne tym, że warstwa pośrednia (214) i osłabiona część (216) stanowią taśmę pojemników.
13. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że stanowi pojemnik (114), który posiada co najmniej jeden otwór (130), zaś ścianka obudowy (122) pojemnika (114) zawiera obszar przewodzący, natomiast pomiędzy pojemnikami (114) na taśmie (112) jest umieszczona część izolacyjna (134).
14. Opakowanie według zastrz. 13, znamienne tym, że obudowa pojemnika (114) ma kształt pęcherzykowy.
15. Opakowanie według zastrz. 14, znamienne tym, że dolna część pojemnika (114) stanowi płaską podstawę.
16. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że część górnego arkusza (20) stanowi arkusz folii z przynajmniej jednym wykonanym w niej galwanicznie otworem.
17. Opakowanie według zastrz. 16, znamienne tym, że folia jest folią metalową (22, 78).
18. Opakowanie według zastrz. 16, znamienne tym, że górny arkusz (20) posiada sieć otworów.

184 709
19. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że zaopatrzone jest w zdejmowalną osłonę (212) szczelnie pokrywającą co najmniej jeden otwór (210).
20. Opakowanie według zastrz. 3, znamienne tym, że część szczelnej obudowy zawierającej dawkę cieczy stanowi oddzielną część składową pojemnika, do której jest przyłączony górny arkusz (208).
21. Opakowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że stanowi gruszkowato ukształtowaną torebkę (222) z osłabioną ścianką (228) znajdującą się w jej węższym końcu.
22. Opakowanie według zastrz. 21, znamienne tym, że każda osłabiona ścianka (228) ma średnicę w zakresie 20 pm do 200 pm.
23. Opakowanie dawek cieczy, zwłaszcza płynu leczniczego aplikowanego zwłaszcza do oka, znamienne tym, że stanowi pojemnik jednostkowy (94) na płyn leczniczy zawierający zamkniętą szczelnie sprężystą obudowę, przy czym co najmniej w jednej ściance (108) jest umieszczony co najmniej jeden otwór zasłonięty osłoną (106), zaś ścianka (108) zawiera obszar wzmocniony wewnętrznym odcinkiem (110).
24. Opakowanie według zastrz. 23, znamienne tym, że zawiera dawkę jednostkową nie większą, niż 10 pl.