PL183278B1

PL183278B1 - Słodzik w proszku do żywienia zwierząt oraz słodzący preparat odżywczy

Info

Publication number: PL183278B1
Application number: PL96331245A
Authority: PL
Inventors: Denis Felisaz; Kim S. Doan
Original assignee: Pancosma Sa Pour L Ind Des Pro
Priority date: 1996-07-19
Filing date: 1996-07-19
Publication date: 2002-06-28
Also published as: TW529914B; ES2121566T3; EP0929233A1; US6251464B1; WO1998003082A1; CA2261096A1; JP2001507209A; PL331245A1; CA2261096C; ATE228774T1; DE69625247T2; HK1023266A1; EP0929233B1; AU6316596A; ES2121566T6; DE69625247D1

Abstract

1. Slodzik w proszku do zywienia zwierzat, znamienny tym, ze ma postac jednorodnej mieszaniny w której stosunek srodka slodzacego do potencjatora w kazdej czasteczce proszku miesci sie miedzy 100/0,2 i 100/2, w czesciach wagowych, a rozmiar ziaren miesci sie miedzy 10 i 100 µ m, przy rozkladzie gaussowskim. 5. Slodzacy preparat odzywczy w granulkach, znamienny tym, ze zawiera slodzik, któ- ry ma postac jednorodnej mieszaniny w której stosunek srodka slodzacego do potencjatora w kazdej czasteczce proszku miesci sie miedzy 100/0,2 i 100/2, w czesciach wagowych, a roz- miar ziaren miesci sie miedzy 10 i 100 jam, przy rozkladzie gaussowskim, przy czym slodzik jest rozproszony w podlozu typu dekstrozy, krzemionki lub rozdrobnionych zbóz, w ilosci 10 do 75 czesci wagowych slodzika na 90 do 25 czesci wagowych podloza. PL PL PL

Description

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest słodzik w proszku przeznaczony do żywienia zwierząt, nadający się zwłaszcza do żywienia młodych zwierząt hodowlanych, na przykład prosiąt, cieląt i jagniąt. Przedmiotem wynalazku jest również słodzący preparat odżywczy..

Słodziki w proszku do żywienia zwierząt składają się zazwyczaj ze statystycznej mieszaniny dwóch proszków o bardzo zróżnicowanych wymiarach ziaren, mianowicie w proszku środka słodzącego o stosunkowo dużym wymiarze ziaren, zmieszanego z potencjatorem mającym postać proszku znacznie drobniejszego. Środek słodzący, jest środkiem który nadaje słodki smak, jest on zazwyczaj sacharyną bądź sacharynianem sodu lub wapnia, a niekiedy innym intensywnym środkiem pochodzenia naturalnego lub syntetycznego.

Rola potencjatora jest dwojaka. Po pierwsze, jak wskazuje jego nazwa, ma on na celu przedłużenie efektu odczuwania słodkiego smaku, który bez niego byłby zbyt ulotny. Dobry potencjator, taki jak stosowane zazwyczaj, pozwala na przedłużenie czasu odczuwania słodkiego smaku o około 50 do 80%. Drugim, i to istotnym zadaniem potencjatora jest maskowanie ubocznych lub szkodliwych smaków środka słodzącego, przykładowo maskowanie gorzkiego i metalicznego smaku sacharyny bądź jej soli sodowej lub wapniowej.

Wyłącznie dla wygody opisu i lepszego zrozumienia przedstawionego problemu, odnosimy się tu w szczególności do żywienia prosiąt, choć wynalazek stosuje się do innych młodych zwierząt hodowlanych, takich jak młode bydło, owce, kozy, koniowate, pełnorogie itp.

U prosięcia spożycie w okresie odstawienia od piersi powinno być optymalne, aby ułatwić przejście od mleka matki do pokarmu stałego. Fazie tej towarzyszy zwiększona wrażliwość zdrowotna prosięcia i dlatego, aby uchronić zwierzę przed ryzykiem zachorowania, do pokarmu często dodaje się środki lecznicze, odstręczające smakowo. Dąży się więc do stymulowania apetytu prosięcia dla spożycia prze nie maksymalnej ilości pokarmu, oferując pożywienie zawierające słodziki, gdyż młode zwierzę jest szczególnie łakome na słodki smak do którego przyzwyczaiło się z mlekiem matki. Aby uściślić te pojęcia, trzeba wiedzieć, że odstawiono prosię 28-dniowe,

183 278 ważące od 6,5 do 8 kg, zjada 200 do 300 g dziennie pożywienia mającego zazwyczaj postać granulatu. Wjednym kęsie prosię spożywa około 8 g, to jest 50 granulek, a więc bardzo mało. Ale już począwszy od wieku 8 dni prosięciu przy piersi podaje się pokarm granulowany, aby przyzwyczaić je do przyszłej diety. Prosię takie zjada tylko 30 do 40 g dziennie, co stanowi zaledwie 10 granulek na kęs. Z dodatkiem leczniczym lub bez, stymuluje się mu apetyt, proponując karmy, które dogadzająjego smakowi. Dlatego zwyczajowo stosuje się granulki, do których wprowadzono słodziki. Granulki takie, o masie rzędu 0,15 g przy średniej średnicy 0,3 cm i długości 1,5 cm, składają się ze słodzika w ilości wagowo około L', rozproszonego w podłożu w ilości wagowo około 1. Podłożem może być dekstroza, krzemionka, rozdrobnione zboża lub ich kombinacje. Stosunek sacharyny do potencjatora wynosi około 100na 1 do 2. Do końcowego pokarmu dodaje się około 400 g mieszaniny/t.

Dla uniknięcia wszelkich niejasności w stosowanej poniżej terminologii, będziemy używać terminu „słodzik” dla określenia mieszaniny środek słodzący/potencjator stanowiącej przedmiot wynalazku, a także odpowiednich produktów stosowanych zwyczajowo i służących do porównywania, podczas gdy określenia „preparat słodzący” lub „wstępna mieszanka słodząca” będziemy stosowali wówczas, gdy słodzik w ścisłym znaczeniu tego słowa będzie rozproszony w podłożu. Taki preparat słodzący, rodzaj przyprawy jak sól lub pieprz w żywieniu ludzi, będzie następnie wprowadzony do pokarmu końcowego proponowanego dla prosiąt.

Tradycyjne słodziki są mieszaninami statystycznymi jednego lub kilku środków słodzących i jednego lub kilku potencjatorów, których uziamienie jest, jak powiedziano wyżej, bardzo zróżnicowane. Pomimo usiłowań, otrzymane mieszaniny wykazywały silnąniejednorodność. Z tego względu w dalszym opisie mieszaniny takie kwalifikujemyjako „słodziki grube”.

Ta bardzo silna niejednorodność, połączona ze spożywaniem przez prosię bardzo ograniczonej liczby granulek na kęs, prowadzi do tego, że efekt odczuwany przez młode zwierzę może bardzo różnić się między jednym a drugim kęsem (i pociągać za sobą zmiany w spożyciu), przy czymjeden kęs może mieć smak słodki ledwo wyczuwalny, podczas gdy następny może być zbyt słodki a nawet gorzki i metaliczny w wyniku trudności z maskowaniem posmaku sacharyny mimo obecności potencjatora, jeśli jest ona w zbyt dużym stężeniu. Tradycyjne formulacje słodzące oparte na słodzikach grubych, mimo, że wobec braku lepszych powszechnie stosowane w hodowli przynoszą więc tylko umiarkowaną korzyść.

Ogólnie biorąc, zagadnieniem związanym ze stosowaniem środków słodzących w pożywieniu zwierząt poświęcono w literaturze zaskakująco mało uwagi. Dla przypomnienia należy wymienić opis patentowy DE 2029749, który nie ma żadnego związku z przedmiotem niniejszego wynalazku, gdyż dotyczy pokarmu utworzonego z warstwy substancji słodzącej, zawierającego przyswajalne żelazo.

Omówione wyżej problemy rozwiązuje w sposób zaskakująco prosty niniejszy wynalazek, polegający na zaproponowaniu słodzika w proszku do żywienia zwierząt w postaci jednorodnej mieszaniny, w której rozkład środek słodzący/potencjatorjest ściśle homogeniczny, nie statystyczny, i w której stosunek środka słodzącego do potencjatora jest ściśle ustalony i jednakowy dla każdej cząstki proszku.

Słodzić w proszku do żywienia zwierząt, według wynalazku charakteryzuje się tym, że ma postać jednorodnej mieszaniny w której stosunek środka słodzącego do potencjatora w każdej cząsteczce proszku mieści się między 100/0,2 i 100/2, w cząsteczkach wagowych, a rozmiar ziaren 100/2, w częściach wagowych, a rozmiar ziaren mieści się między 10 i 100 pm, przy rozkładzie gaussowskim.

Korzystnie środek słodzący jest wybrany z grupy obejmującej sacharyniany sodu lub wapnia, sacharynę, aspartylofenyloalaninę, acesulfam, cyklamaty i stewiozyd oraz ich mieszaniny.

Korzystnie potencjatorjest wybrany z grupy obejmującej teumatynę, dihydrochalkon neohesperydyny (NHDC), glicyrryzynę oraz ich mieszaniny.

Korzystnie słodzik według wynalazku zawiera dodatkowo składniki wybrane z grupy obejmującej środki poprawiające smak i środki zapachowe.

183 278

Słodzik w proszku do żywienia zwierząt według wynalazku wytwarza się w ten sposób, że przygotowuje się roztwór środka słodzącego rozpuszczając go w wodzie, oddzielnie przygotowuje się roztwór potencjatora, po czym miesza się oba roztwory i uzyskanąmieszaninę suszy się rozpyłowo w celu otrzymania proszku.

Słodzący preparat odżywczy w granulkach, według wynalazku zawiera słodzik który ma postać jednorodnej mieszaniny w której stosunek środka słodzącego do potencjatora w każdej cząsteczce proszku mieści się między 100/0,2 i 100/2, w częściach wagowych, a rozmiar ziaren mieści się między 10 i 100 pm, przy rozkładzie gaussowskim, przy czym słodzikjest rozproszony w podłożu typu dekstrozy, krzemionki lub rozdrobnionych zbóż, w ilości 10 do 75 części wagowych słodzika na 90 do 25 części wagowych podłoża.

Jak zaznaczono wyżej i jak będzie wyjaśnione w dalszej części opisu, ponieważ stosunek potencjatora do środka słodzącego jest ściśle ustalony i jednakowy dla każdej cząstki, okaże się on stały dla każdej granulki w preparacie słodzącym w którym słodzik będzie rozproszony w podłożu, i ostatecznie dla pokarmu podawanego zwierzęciu.

W tych warunkach łatwo można zrozumieć, że apetyt prosięcia będzie o tyle lepiej stymulowany, o ile słodki smak którego ono szuka będzie stały zarówno pod względem intensywności jak i profilu, bez wahań między kęsami.

Stawkąjest oczywiście poprawa rentowności hodowli młodych zwierząt przez umożliwienie szybkiego, a zwłaszcza bardziej regularnego i porównywalnego dla poszczególnych zwierząt wagi.

Młode zwierzę umieszczone przed słodzikiem w proszku według wynalazku będziejadło z większym apetytem, a więc bardziej skutecznie, i nabierze więcej masy w danym przedziale czasowym niż młode zwierze umieszczone przed preparatem zawierającym słodzik gruby o identycznym składzie. Rezultatem tego jest mniejsze marnotrawstwo i, jak będzie wykazane niżej, mniejsze zużycie słodzika w granulkach, gdyż słodzik w proszku ma zazwyczaj postać znacznie bardziej rozdrobnioną niż tradycyjny słodzik gruby.

W istocie, co stanowi jedną z korzystnych form realizacji wynalazku, słodzik według wynalazku może mieć postać proszku o rozkładzie gaussowskim i średniej średnicy cząsteczek mieszczącej się między 10 i 100 pm, zawierającego pomiędzy 65000000 i 85000000, na przykład około 75000000 cząsteczek na gram, w porównaniu z sacharynąo 40-80 mesh i rozmiarze ziaren mieszczącym się między 100 i 1000 pm, zawierającąjedynie od 50000 do 70000, średnio około 60000 cząstek na gram.

Oszczędności uzyska się więc jednocześnie na lepszej regularności żywienia młodego zwierzęcia i na tym, że według wynalazku pożądany słodki smak może być nadany granulkom i końcowemu pokarmowi przy użyciu mniejszej ilości słodzika.

Jako środki słodzące można stosować, same lub w mieszaninach, wymienione już sacharyniany sodu lub wapnia bądź sacharynę, a także inne środki takie jak aspartylofenyloalaninę, acesulfam, cyklamaty oraz stewiozyd będący glikozydem pochodzenia naturalnego.

Jako potencjator można w żywieniu prosiąt używać taumatynę będącąbiałkiem pochodzenia naturalnego, glikozydy takie jak dihydrochalkon neohesperydyny (NHDC), glicyrryzyna itp., same lub w mieszaninach. Substancje te zapewniają bardzo długi czas trwania słodkiego smaku i dobrze maskują gorzki i metaliczny posmak sacharyny i jej soli.

Słodzik w proszku według wynalazku może również zawierać w małych ilościach inne składniki, takie jak środki poprawiające smak, glutaminian sodu, nukleozydy (inozynian guanilanu sodu), maltol, etylomaltol oraz środki zapachowe. Składniki te stanowią część „mikroskładników” które mogą wchodzić w skład preparatu półproduktu pokarmowego lub premiksu, zawierającego także witaminy, oligoele-menty, a nawet substancje lecznicze wprowadzane prewencyjnie czy profilaktycznie. Te ostatnie substancje są zazwyczaj obecne w ilości 5 do 10 kg na tonę pokarmu końcowego.

Słodzik w proszku według wynalazku można otrzymać bardzo prostym sposobem, według technologii dobrze znanej w żywieniu ludzi i w technologii wytwarzania środków zapachowych, przez „mikronizację”, tzn. przez rozdrobnienie i suszenie rozpylonej ciekłej mieszaniny w odpowiednim aparacie. Aparat taki może mieć formę wieży, w której ciekłą mieszaninę wprowadzoną

183 278 na szczyt rozpyla się za pomocądyszy lub turbiny, a otrzymany rozdrobniony proszek odbiera się u dołu. W pewnych przypadkach, jeśli okaże się konieczne dla uniknięcia zjawiska utleniania, wieża może być wypełniona gazem obojętnym.

Słodzik w proszku według wynalazku może być stosowany w żywieniu młodych zwierząt hodowlanych ma dwa sposoby. Po pierwsze, klasycznie, słodzik według wynalazku może być rozproszony w podłożu typu dekstrozy, krzemionki, rozdrobnionych zbóż, na przykład w ilości 10 do 75 części wagowych słodzika na 90 do 25 części wagowych podłoża. Przy stosowanych zwykle wartościach, pozwoli to na utworzenie pokarmu końcowego o średniej zawartości 200 do 600 g/t, korzystnie 400 g/t, co odpowiada ilości środka słodzącego rzędu 100 do 150 g/t i potencjatora 1,2 do 1,8 g/t w odniesieniu do średniej dawki 400 g/t. Jest rzeczą zrozumiałą, że ponieważ słodzik według wynalazku jest doskonale jednorodny, a średni rozmiar jego ziaren jest wystarczająco mały, otrzymanie doskonale jednorodnego preparatu słodzącego na podłożu, a następnie doskonale jednorodnego końcowego pokarmu, nie będzie nastręczało trudności.

Druga możliwość stosowania słodzika według wynalazku polega na rozpuszczeniu go w wodze pitnej przeznaczonej dla młodego zwierzęcia, zwłaszcza w ilości 2 do 3 g/l, przy czym słodzik ten rozpuszcza się w wodzie bez najmniejszej trudności.

Wynalazek stanie się lepiej zrozumiały, gdy odniesie się go do poniższych przykładów podanych jako nieograniczające. Przykłady te będą uzupełnione przykładami porównawczymi mającymi na celu lepsze wykazanie korzyści płynących z wynalazku, którymi są:

• stała zdolność słodząca, • możliwość dodatku adiuwantów, również w stałej ilości, • znakomita trwałość podczas przechowywania, lepsza niż słodzików grubych, których obydwa składniki proszkowe, o bardzo zróżnicowanych wymiarach ziaren, wykazująz upływem czasu tendencję do segregacji lub sedymentacji.

Przykład 1 do 10

Sporządza się roztwór A jednego lub kilku środków słodzących wprowadzając 900 litrów wody do zbiornika i ogrzewając do temperatury 60°C. Następnie dodaje się powoli 1000 kgjeden lub kilka środków słodzących, miesza roztwór w ciągu 30 minut do całkowitego rozpuszczenia (roztwór staje się przezroczysty). Równolegle, do małego zbiornika wypełnionego 100 litrami wody ogrzanej do temperatury 70°C dodaje się powoli jeden lub kilka potencjatorów w ilości odpowiadającej żądanemu dla słodzika stosunkowi środek słodzący/potencjator, po czym pozostawia się na 30 minut do rozpuszczenia produktu. Roztwór potencjatora(ów) wlewa się powoli do roztworu środka(ów) słodzącego(ych). Gdy roztwór stanie się przezroczysty, przystępuje się do operacji suszenia rozpyłowego (spray drying) w wieży, której warunki pracy są następujące:

Temperatura roztworu 60°C

Temperatura powietrza wlotowego 1 KUC

Temperatura powietrza wylotowego 1 ()0°C

Szybkość obrotów turbiny atomizacyjnej 15000 obrotów/min do 20000 obrotów/min.

W ten sposób otrzymuje się słodzik według wynalazku, mający postać bardzo drobnego jednorodnego proszku o rozmiarze ziaren o rozkładzie gaussowskim zawartym między 10 i 100 pm ze średnią 48,5 pm, zawierającego około 75000000 cząstek lub ziaren na gram. Proszek tenjest rozpuszczalny w wodzie.

Stosując różne środki słodzące i potencjatory w proporcjach wyrażonych wagowo, sporządzono również następujące słodziki w proszku.

Przykład	Środek słodzący	Potencjator	Proporcja
1	Sacharynian sodu	Taumatyna	25/0,05
2	Sachrynian wapnia	NHDC	25/0,3
3	Sacharynian sodu	Glicerryzyna	25/0,1
4	Acesulfam	NHDC	25/0,33
5	Sacharynian sodu/acesulfam	NHDC	10/8/0,33
0	Sacharynian sodu	Glicerryzyna NHDC	25/0,1/0,1
7	Sacharynian sodu	Glicyryzyna Stewiozyd	25/0,1/2

183 278

Sachaiynian sodu NHDC

Taumatyna 251/0,21/0,/02

Sachaiynian sodu NHDCMialOo1 251/0,331/0,2

Sachaiynian sodu NHDC

Etylomaltol 25/0,33/0,1

Taumatyna stosowana w przykładach 1 i 8 pochodzi z Societe Hays Ingredients i jest rozprowadzana pod nazwą handlową Talin.

Przykłady porównawcze 1 do 4

Przykład 1

Za pomocą granulometrii laserowej mierzy się próbę grubego słodzika 40/80 mesh (odniesienie) i porównuje go ze słodzikiem według wynalazku otrzymanym w procesie „mikronizacji” opisanym powyżej.

Przy praktycznie jednakowych gęstościach, to jest 1,5692 g/cm³ dla próbki odniesienia i 1,5270 g/cm3 dla próbki z wynalazku według przykładu 1 stwierdza się, że ta ostatnia zawiera 75560288 cząsteczek na gram wobec 58270 cząsteczek na gram dla odniesienia.

Przykład 2

Słodzik gruby 40/80 mesh z przykładu porównawczego powyżej porównuje się ze słodzikiem mikronizowanym z przykładu 1. Najpierw z obu słodzików sporządza się jednakowe pokarmy granulowane, a następnie z każdego pobiera się w sposób przypadkowy taką samą liczbę granulek, które analizuje się indywidualnie za pomocą wysokosprawnej chromatografii cieczowej, poszukując piku sacharynianu sodu po wyekstrahowaniu go przez wirowanie w wodzie w rozcieńczeniu 0,1 g na 500 μΐ.

Wyniki podane w tabelach poniżej odnoszą się do powierzchni pików sacharynianu i oznaczająjego stężenie. Ukazują one wyraźnie dużą niezgodność w zawartości sacharynianu w próbie odniesienia. Niektóre próbki wcale nie zawierały go.

Rezultaty wskazują przede wszystkim dużąjednorodność rozmieszczenia sacharynianu w słodziku z przykładu 1.

Próbka z sacharyną według wynalazku
Próbka nr	Powierzchnia
1	7870
2	6525
3	7355
4	7082
5	7071
6	8286
7	7174
8	8695
9	6783
10	7792
11	7109
12	7387

78% jednorodności w rozmieszczeniu

183 278

Próbka z sacharyną 40-80 mesh
Próbka nr	Powierzchnia
1	12547
2	33570
3	7215
4	43265
5	4694
6	32594
7	13146
8	34395
9	7254
10	44125
11	4761
12	33147

33% próbek nie zawiera sacharyny

22% próbek ma średnią powierzchnię sacharyny 33000 % próbek ma średnią powierzchnię 43000 % próbek ma średnią powierzchnię 12000 % próbek ma średnią powierzchnię 7000 % próbek ma średnią powierzchnię 5000

Wniosek: znacząca różnica w powierzchniach wskazuje wyraźnie, że rozmieszczenie sacharyny nie jest równomierne.

Przykład 3

Gruby słodzik odniesienia porównuje się ze słodzikiem według wynalazku z przykładu 1, stosując dwie serie prosiąt odstawionych od sutka, przez 5 dni między 19 i 23 dniem. Prosięta odniesienia mają do dyspozycji pokarm o nazwie handlowej Palatone, rozprowadzany przez Societe Pancosma. Pozostałe mają do dyspozycji Palatone identyczny pod każdym względem, lecz zawierający słodzik według wynalazku zamiast normalnego słodzika grubego. Rysunek 1 poniżej przedstawia zmianę średniego spożycia przez prosięta w ciągu 5 dni, w g/dzień. Krzywa niższa dotyczy grubego słodzika odniesienia, a krzywa wyższa dotyczy słodzika z wynalazku.

Od razu stwierdza się, że prosięta mające do dyspozycji pokarm zawierający słodzik według wynalazku spożywają więcej pożywienia niż prosięta mające do dyspozycji gruby słodzik, a więc przybierają więcej na wadze.

Przykład 4

Stosując Palatone handlowy z poprzedniego przykładu porównawczego (słodzik gruby) i Palatone utworzony ze słodzika według wynalazku porównuje się ten ostatni ze słodzikiem grubym w teście wolnego wyboru prowadzonego na prosiętach odstawionych od piersi, w ciągu 4 dni między 19 i 22 dniem. Rysunek 2 poniżej przedstawia zmianę preferencji prosiąt w ciągu 4 dni. Krzywa niższa dotyczy odniesienia, a krzywa wyższa dotyczy słodzika z wynalazku.

Stwierdzono u 80% prosiąt preferencję dla pokarmu zawierającego słodzik według wynalazku, która zmniejsza się z upływem dni, lecz pozostaje znacząca i stabilizuje się na 60% w stosunku do zaledwie 40% dla pokarmu ze słodzikiem grubym.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Słodzik w proszku do żywienia zwierząt, znamienny tym, że ma postać jednorodnej mieszaniny w której stosunek środka słodzącego do potencjatora w każdej cząsteczce proszku mieści się między 100/0,2 i 100/2, w częściach wagowych, a rozmiar ziaren mieści się między 10 i 100 pm, przy rozkładzie gaussowskim.
2. Słodzik według zastrz. 1, znamienny tym, że środek słodzący jest wybrany z grupy obejmującej sacharyniany sodu lub wapnia, sacharynę, aspartylo-fenyloalaninę, acesulfam, cyklomaty i stawiozyd oraz ich mieszaniny.
3. Słodzik według zastrz. 1, znamienny tym, że potencjator jest wybrany z grupy obejmującej taumatynę, dihydrochalkon neohesperydyny (NHDC), glicerryzynę oraz ich mieszaniny.
4. Słodzik według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera dodatkowo składniki wybrane z grupy obejmującej środki poprawiające smak i środki zapachowe.
5. Słodzący preparat odżywczy w granulkach, znamienny tym, że zawiera słodzik, który ma postać jednorodnej mieszaniny w której stosunek środka słodzącego do potencjatora w każdej cząsteczce proszku mieści się między 100/0,2 i 100/2, w częściach wagowych, a rozmiar ziaren mieści się między 10 i 100 pm, przy rozkładzie gaussowskim, przy czym słodzik jest rozproszony w podłożu typu dekstrozy, krzemionki lub rozdrobnionych zbóż, w ilości 10 do 75 części wagowych słodzika na 90 do 25 części wagowych podłoża.