PL181642B1

PL181642B1 - Optical multiple-layer information carrier

Info

Publication number: PL181642B1
Application number: PL96320023A
Authority: PL
Inventors: Josephus J M Braat; Gerardus J J Vos
Original assignee: Philips Electronics Nv
Priority date: 1995-09-08
Filing date: 1996-08-29
Publication date: 2001-08-31
Also published as: DE69627811D1; PT796492E; KR970707535A; HU224503B1; CN1088235C; KR100406624B1; RU2181509C2; HUP9801353A3; EP0796492A1; US5732065A; MX9703319A; WO1997009716A1; JP4618822B2; TW308688B; JPH10508974A; CA2204496A1; CA2204496C; EP0796492B1; HUP9801353A2; CZ294345B6

Abstract

1. Nosnik informacji, zawierajacy pod- loze oraz warstwy informacji o optycznie od- czytywalnych osobliwosciach, reprezentujacych informacje, przy czym warstwy informacji za- wieraja standardowa warstwe, posiadajaca oso- bliwosci o standardowej gestosci informacji, odczytywalnej za pomoca optycznej wiazki swiatla o pierwszej dlugosci fali, przy czym wiazka jest wprowadzona w czasie odczytu na wejsciowa strone podloza, a warstwa standar- dowa jest umieszczona naprzeciw strony wej- sciowej, oraz warstwe o wysokiej gestosci po- siadajaca osobliwosci o wysokiej gestosci in- formacji, przy czym warstwa o wysokiej gesto- sci jest w zasadzie przezroczysta dla wiazki optycznej o pierwszej dlugosci fali i jest przy- najmniej czesciowo odbijajaca dla swiatla o drugiej dlugosci fali, odpowiedniej dla od- czytu osobliwosci o wysokiej gestosci informa- cji, znamienny tym, ze odleglosc pomiedzy warstwa o wysokiej gestosci, a strona wejscio- wa jest zasadniczo równa polowie lub mniejszej czesci odleglosci pomiedzy warstwa standar- dowa, a strona wejsciowa. FIG. 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest nośnik informacji. Wynalazek dotyczy nośnika informacji zawierającego podłoże oraz warstwy informacji posiadające czytelne optycznie osobliwości, które reprezentują informację. Warstwy informacji zawierają standardową warstwę, posiadającą osobliwości o standardowej gęstości informacji, odczytywalne za pomocą optycznej wiązki światła o pierwszej długości fali. Wiązką w czasie odczytu, wchodzi na stronę wejściową podłożą a warstwa standardowa jest umieszczona naprzeciw strony wejściowej. Warstwy informacji zawierają warstwę o wysokiej gęstości, posiadającą osobliwości o wysokiej gęstości informacji. Warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie przezroczysta dla wiązki optycznej o pierwszej długości fali, przy czym warstwa o wysokiej gęstości jest przynajmniej częściowo odbijająca dla światła o drugiej długości fali odpowiedniej dla skutecznego odczytu wysokiej gęstości informacji.

Taki wielowarstwowy nośnik informacji jest znany z dokumentu patentowego EP- 0 520 619. Opisany optyczny środek zapisu optycznego zawiera dwie warstwy zapisu oddzielone za pomocą warstwy podtrzymującej na podłożu. Pierwsza warstwa zapisu jest odbijającą dla światła pierwszej długości fali oraz przezroczysta dla światła drugiej długości fali, a druga warstwa zapisu jest odbijająca dla światła o dnigiej długości fali. Informacja może być odczytana z warstwy poprzez podłoże za pomocą ogniskowania wiązki promieniowania stosownej długości fali na odpowiednią warstwę, skanując osobliwości oraz przekształcając odbite światło w sygnał odczytu. Informacja jest odtwarzana z sygnału odczytu za pomocą detekcji zmian charakterystyki optycznej odbitego światła. Zapisana warstwa zawiera albo dające się skutecznie odczytać osobliwości o gęstości standardowej albo o wysokiej gęstości. Problem

181 642 znanego dysku polega na tym, że podczas odczytu drugiej warstwy istnieją zakłócenia w sygnale odczytu spowodowane przez pierwszą warstwę, przez którą przechodzi dwa razy wiązka promieniowania. Może to spowodować błędy w odtwarzanej informacji.

Opis standardowej płyty CD można znaleźć w pozycji „Zasady układów dysków optycznych” Bouwhuis i in. ISBN 0-85274-785-3.

Nośnik informacji, zawierający podłoże oraz warstwy informacji o optycznie odczytywalnych osobliwościach, reprezentujących informację, przy czym warstwy informacji zawierają standardową warstwę, posiadającą osobliwości o standardowej gęstości informacji, odczytywalnej za pomocą optycznej wiązki światła o pierwszej długości fali, przy czym wiązka jest wprowadzona w czasie odczytu na wejściową stronę podłoża, a warstwa standardowa jest umieszczona naprzeciw strony wejściowej, oraz warstwę o wysokiej gęstości posiadającą osobliwości o wysokiej gęstości informacji, przy czym warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie przezroczysta dla wiązki optycznej o pierwszej długości fali i jest przynajmniej częściowo odbijająca dla światła o drugiej długości fali, odpowiedniej dla odczytu osobliwości o wysokiej gęstości informacji, według wynalazku wyróżnia się tym, że odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości, a stroną wejściową jest zasadniczo równa połowie lub mniejszej części odległości pomiędzy warstwą standardową, a stroną wejściową

Korzystnie odległość pomiędzy warstwą standardową, a stroną wejściową wynosi około 1,2 mm.

Nośnik informacji korzystnie zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.

Warstwa o wysokiej gęstości jest korzystnie częściowo przepuszczalna dla światła o drugiej długości fali, skanującego osobliwości warstwy standardowej o standardowej gęstości informacji, gdy nośnik zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.

Warstwa o wysokiej gęstości korzystnie zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa, przy czym korzystnie informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości, a warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie w pełni odbijająca dla światła o drugiej długości fali.

W korzystnym rozwiązaniu odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości, a stroną wejściową jest zasadniczo równa połowie odległości pomiędzy warstwą standardową, a stroną wejściową.

Nośnik informacji według wynalazku umożliwia uzyskanie lepszej jakości sygnału w czasie odczytu. Gdy odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości oraz stroną wejściową jest w zasadzie mniejsza niż odległość pomiędzy warstwą standardową oraz stroną wejściową, to sygnał odczytu jest mniej zakłócony w czasie odczytu warstwy standardowej.

Podczas odczytu warstwy standardowej, optyczna wiązka posiada większą średnicę, kiedy przechodzi przez warstwę o wysokiej gęstości rozmieszczoną oddzielnie w porównaniu do średnicy, gdy zastosowano ustawienia warstw rozmieszczonych dokładnie na jednej stronie podłoża. Nieregulamości w warstwie o wysokiej gęstości, takie jak nagrane osobliwości, nagrane powtarzalnie dane lub wzorce nagłówkowe, będą zaledwie oddziaływać na sygnał odczytu. Jakkolwiek sygnał odczytu z warstwy o wysokiej gęstości może być uszkodzony przez cząstki kurzu lub rysy na powierzchni dla tej samej przyczyny. Dlatego warstwa o wysokiej gęstości powinna być umieszczona bliżej strony wejściowej, ale nie za blisko, aby zapobiec uszkodzeniu przez kurz itd.

Dalszą korzyść stanowi jakość sygnału odczytu podczas odczytywania warstwy o wysokiej gęstości. Rozmiar plamki jako zogniskowanej na warstwie jest funkcją długości fali wiązki optycznej oraz NA (Numerical Aperture - rozwartość optyczna liczbowa) soczewki ogniskującej. Jakkolwiek, jeśli NA jest powiększona w celu zmniejszenia rozmiaru plamki, konieczne jest zmniejszenie grubości podłoża w celu zmniejszenia wpływu nachylenia dysku na jakość wiązki promieniowania. Mniejsza plamka daje w wyniku mniejszą interferencję od sąsiednich osobliwości oraz lepszy sygnał odczytu. Według innego rozwiązania, wyższa

181 642 gęstość informacji (przy stosowaniu tej samej długości fali oraz tych samych wymagań optycznych) może być osiągnięta, ponieważ zmniejszony rozmiar plamki skanującej pozwala na zastosowanie niniejszych osobliwości, jak na przykład mniejszych wgłębień w ścieżkach z mniejszym skokiem ścieżki. Dalszą korzyść stanowi to, że układy odtwarzające niedostosowane do odtwarzania zapisów wielowarstwowych są mniej podatne na zakłócenia przez inną warstwę, np. na błędne próby ogniskowania ich wiązki promieniowania na złej warstwie. Stosuje się to na przykład do standardowych układów odtwarzających CD odczytujących standardową warstwę oraz do układów odgrywania o wysokiej gęstości nie dostosowanych do rozróżniania warstw i dlatego odczytujących jedynie warstwę o wysokiej gęstości. Również przenośne odtwarzacze, poddane wstrząsom, będą mniej podatne na ogniskowanie na złej warstwie.

Gdy odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości, a stroną wejściową jest w zasadzie równa połowie odległości pomiędzy warstwą standardową, a stroną wejściową, to istnieje równowaga pomiędzy zmniejszaniem się efektów zakłócających podczas odczytu warstwy standardowej oraz pomiędzy zwiększaniem zakłóceń pochodzących od kurzu i uszkodzeń powierzchniowych podczas odczytu warstwy o wysokiej gęstości. Dalszą korzyścią jest to, że podczas wytwarzania nośnika informacji przetwarza się dwie warstwy podłoża o tej samej grubości niosące warstwy informacji.

Gdy odległość pomiędzy warstwą standardową oraz stroną wejściową wynosi około 1,2 mm to dysk zgodnie ze standardem CD może być tak ukształtowany, aby nadawał się do odtwarzania w standardowych układach odtwarzania CD oraz w układach odtwarzania o wysokiej gęstości.

Gdy warstwa o wysokiej gęstości jest częściowo przepuszczalna dla światła drugiej długości fali umożliwiając skanowanie warstwy standardowej to układ odtwarzania o wysokiej gęstości może być wykorzystany do odczytu warstwy standardowej.

Gdy warstwa o wysokiej gęstości w zasadzie w pełni odbija światło o drugiej długości fali, to układ odtwarzania o wysokiej gęstości, który nie jest dostosowany do odczytu warstwy standardowej, nie będzie zakłócony przez obecność warstwy standardowej, gdyż ta warstwa jest w zasadzie niewidoczna przy drugiej długości fali.

Gdy warstwa o wysokiej gęstości zawiera, między innymi, tę samą informację jak warstwa standardowa, to nie ma potrzeby, aby układ odtwarzania o wysokiej gęstości zmieniał warstwy podczas wykorzystywania informacji.

Gdy warstwa o wysokiej gęstości zawiera, między innymi, tę samą informację jak warstwa standardowa, która to informacja jest inaczej zwodowana od informacji w warstwie standardowej, to standardowy odtwarzacz może prezentować pewną informację, a ulepszona wersja tej samej informacji może być przedstawiona za pomocą układu odtwarzania o wysokiej gęstości.

Gdy nośnik informacji zawiera dwie warstwy podłoża przedzielone przez czynnik wiążący, a każda z warstw podłoża niesie warstwę informacji, to każde podłoże niosące warstwę informacji może być przetwarzane oddzielnie, na przykład, osobliwości odczytywalne optycznie mogą być tłoczone w obu podłożach. Następnie nośnik informacji można łatwo wykonać łącząc ze sobą obie sekcje.

Przedmiot wynalazku, w przykładzie wykonania, został bliżej objaśniony na załączonym rysunku, na którym fig. 1 przedstawia strukturę warstwową nowego nośnika informacji, fig. 2 przedstawia nośnik informacji z wiązką promieniowania standardowego układu odtwarzania CD, natomiast fig. 3 przedstawia nośnik informacji z wiązką promieniowania układu odtwarzania HD.

Figura 1 przedstawia nośnik informacji według wynalazku. Nośnik informacji może mieć kształt dysku, jak znany dysk audio CD, lub może mieć inną postać, jak taśma optyczna lub karta optyczna. Nośnik informacji zgodnie z wynalazkiem zawiera pierwszą warstwę podłoża 5, która mieści przynajmniej jedną warstwę informacji 3 o wysokiej gęstości.

Warstwa informacji 3 o wysokiej gęstości jest w zasadzie przezroczysta dla pierwszej długości fali, np. promieniowania podczerwonego (na przykład, λ = 780 nm), ale przedstawia

181 642 przynajmniej częściowo odbicie dla drugiej, mniejszej długości fali, np. czerwonego promieniowania laserowego (na przykład, λ = 635 nm).

Warstwa 3 o wysokiej gęstości zawiera osobliwości 7 o wysokiej gęstości dające się odczytać optycznie. Osobliwości mogą być wypukłościami lub wgłębieniami lub innymi osobliwościami wykrywalnymi optycznie, na przykład jak zmiana fazy lub zapis MO (magnetooptyczny). W dalszym ciągu, pierwsze podłoże 5 następuje po drugim podłożu 4, na którym zapewniono warstwę optyczną 2 o standardowej gęstości. Warstwa 2 o standardowej gęstości zawiera osobliwości 6 dające się odczytać optycznie o niskiej gęstości posiadające względnie duże wymiary. Podłoża zapewniają wspólnie sztywność mechaniczną nośnika informacji jako całość, chociaż nie koniecznie z jednakowym udziałem. Cała struktura posiada względnie dużą odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości a warstwą standardową, w porównaniu do znanej struktury wielowarstwowej. Warstwy informacji mogąbyć skanowane przez wiązkę optyczną wchodzącą poprzez pierwsze podłoże (od dolnej strony fig. 1). W czasie skanowania warstwy o wysokiej gęstości za pomocą wiązki promieniowania drugiej długości fali wystarczające promieniowanie jest odbite dla detekcji osobliwości warstwy o wysokiej gęstości.

W czasie skanowania warstwy o standardowej gęstości za pomocą wiązki promieniowania pierwszej długości fali w zasadzie całe promieniowanie, np. 70%, jest odbite dla detekcji osobliwości warstwy standardowej. W skanowaniu warstwy standardowej wiązka o pierwszej długości fali przechodzi dwa razy warstwę o wysokiej gęstości oraz może być odbita w małej części przez warstwę o wysokiej gęstości. Jakkolwiek, gdy jest względnie duża odległość pomiędzy płaszczyzną ogniskową oraz warstwą o wysokiej gęstości, nieregulamości takie, jak nagrane zapisane osobliwości, wzorce nagłówkowe lub wzorce powtarzających się danych z trudnością oddziaływają na odbite promieniowanie, są uśrednione przez względnie dużą średnicę wiązki podczas przecinania warstwy na dużej odległości od płaszczyzny ogniskowej. Ponadto, układy odtwarzania umieszczone tylko dla odczytu standardowej warstwy na określonej głębokości takie, jak układy odtwarzania CD dla płyt CD z grubością podłoża 1,2 mm, nie działają podczas ich funkcjonowania jeśli minimalna odległość utrzymywana pomiędzy warstwami wynosi około 300 pm, na przykład 25% całej grubości podłoża. Jakkolwiek odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości oraz stroną wejściową podłoża musi mieć minimalną wartość H dla ograniczenia niekorzystnych efektów cząstek kurzu oraz odcisków palców na powierzchni. Odkryto, że bezpieczna minimalna wartość H zależy od NA (rozwartości optycznej liczbowej soczewki ogniskującej), oraz może być wyrażona jako Η > 84/NA. Dla wartości NA wynoszącej 0,6 minimalna wartość H wynosi 140 pm. Dla dysku kompatybilnego dla warstwy lub warstw CD o wysokiej gęstości powinny one posiadać odległość pomiędzy 140 pm oraz 900 pm od strony wejściowej, np. pomiędzy ca 10% oraz 70% całej grubości podłoża.

Przykład wykonania nośnika informacji zgodnie z wynalazkiem posiada warstwę o wysokiej gęstości w zasadzie w połowie drogi pomiędzy stroną wejściową oraz warstwą standardową.

Stwierdzono, że to jest dobry kompromis pomiędzy potrzebą zwiększenia odległości pomiędzy warstwą standardową oraz warstwą o wysokiej gęstości oraz potrzebą utrzymywania odległości pomiędzy powierzchnią podłoża przy stronie wejściowej oraz warstwą o wysokiej gęstości tak dużej, jak jest to możliwe.

Przykład wykonania nośnika informacji zgodnie z wynalazkiem posiada całkowitą grubość dwóch podłoży nośnika wynoszącą około 1,2 mm, znormalizowaną grubość podłoża dla dysków CD. Warstwa o standardowej gęstości jest warstwą informacji CD oraz zawiera wysoko odbijającą warstwę lustrzaną, która właściwie odbija zarówno promieniowanie podczerwone jak i promieniowanie czerwone laserowe oraz spełnia minimalne wymagania odbicia dla CD z λ « 800 nm, np. 70%. Dobrze znanym materiałem dla warstwy lustrzanej jest aluminium. W połączeniu z poprzednim przykładem wykonania nośnik informacji zawiera dwie warstwy podłoża o grubości około 600 pm (praktyczny zakres 500 -700 pm).

Figura 2 przedstawia dysk z wiązką 8 posiadającą pierwszą długość fali, np. standardowego układu odtwarzania CD. Ta wiązka 8 uderza w warstwę standardową 2 oraz jest w zasadzie nie hamowana przez warstwę lub warstwy 3 o wysokiej gęstości.

181 642

Figura 3 przedstawia dysk z wiązką 9 układu odtwarzania o wysokiej gęstości posiadającego drugą długość fali mniejszą od pierwszej długości fali. Wiązka 9 uderza w warstwę 3 o wysokiej gęstości.

W przykładzie wykonania dysku warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie całkowicie odbijająca dla promieniowania o drugiej długości fali. W tym przypadku dysk wydaje się dla układu odtwarzania o wysokiej gęstości jako dysk „tylko o wysokiej gęstości”, jako że warstwa o standardowej gęstości nie może być skanowana za pomocą wiązki o drugiej (mniejszej) długości fali. Dysk może być dlatego odtwarzany za pomocą Jednowarstwowego” układu odtwarzania o wysokiej gęstości, gdyż specjalne środki nie są konieczne do zogniskowania lub skanowania na warstwie o wysokiej gęstości.

W przykładzie wykonania dysku warstwa o wysokiej gęstości jest częściowo przepuszczalna dla promieniowania o drugiej długości fali. W tym przypadku jest możliwe odczytanie wszystkich warstw informacji przez zogniskowanie na odpowiednich warstwach. Układ odtwarzania o wysokiej gęstości, w którym zaimplementowano takie metody odczytu, jest znany.

Ponadto, standardowa warstwa informacji posiadająca gęstość CD może być odczytana na standardowym układzie odtwarzania CD bez napotykanych trudności, pod warunkiem, że pośrednie warstwy o wysokiej gęstości są wystarczająco „niewidoczne” przez małe odbicie dla pierwszej długości fali stosowanej przez standardowe układy odtwarzania CD. W praktyce, 70% padającego światła odbitego przez warstwę o standardowej gęstości powinno powrócić do detektora.

W przykładzie wykonania dysku warstwa o wysokiej gęstości mieści między innymi tę samą informację jak warstwa standardowa. Przykładem jest CD-ROM, w którym warstwa standardowa zawiera wersję podstawową pakietu oprogramowania dla zastosowania na komputerach PC oraz w których warstwa o wysokiej gęstości zawiera te same oprogramowanie, ale również dużo rozszerzeń oraz dodatkowych plików danych. Uniwersalny komputer PC z czytnikiem o wysokiej gęstości nie wymaga przełączania pomiędzy warstwami, ale stosuje w pełni zdatną wersję o wysokiej gęstości oprogramowania. Innym przykładem jest opera jedynie z sygnałem audio na warstwie standardowej oraz sygnały audio i video na warstwie o wysokiej gęstości.

W przykładzie wykonania dysku warstwa o wysokiej gęstości mieści zapisaną informację w warstwach standardowych, która to informacja jest inaczej zakodowana od informacji w warstwie standardowej. Taki dysk zawiera pewne informacje, na przykład fragment muzyczny zakodowany w standardowej jakości audio CD na warstwie o gęstości standardowej. Dla fanów highend audio ulepszona wersja tej samej informacji jest zapisana w warstwie o wysokiej gęstości, na przykład ten sam muzyczny fragment w wersji otaczającego dźwięku lub o wyższej rozdzielczości.

W przykładzie wykonania dysku nośnik informacji zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, a każda z warstw podłoża podtrzymuje warstwę informacji. Każda z warstw podłoża została wytłoczona w szablonie oraz zaopatrzona w odpowiednią warstwę informacji. Nośnik informacji utworzono przez połączenie równocześnie dwóch podłoży za pomocą czynnika wiążącego. Czynnik wiążący może również posiadać funkcję (przynajmniej częściowo) warstwy odbijającej, lub funkcja odbijania może być zrealizowana za pomocą osobnej warstwy, nałożonej uprzednio na warstwę podłoża. Przykład wykonania dysku zgodnie z wynalazkiem zawiera kilka warstw o wysokiej gęstości. Na przykład jedna warstwa o wysokiej gęstości może być wytłoczona na górnej stronie pierwszego podłoża 5 oraz druga warstwa o wysokiej gęstości może być wytłoczona na dolnej stronie drugiego podłoża 4. Górną stronę drugiego podłoża zaopatrzono w warstwę o standardowej gęstości. Obydwa podłoża powinny być oddzielone przez cienką warstwę nośną, na przykład czynnik wiążący. Podczas skanowania jak pokazano na fig. 3 wiązka 9 posiadająca drugą (mniejszą) długość fali musi być zogniskowana na jednej z warstw 3 o wysokiej gęstości.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Nośnik informacji, zawierający podłoże oraz warstwy informacji o optycznie odczytywalnych osobliwościach, reprezentujących informację, przy czym warstwy informacji zawierają standardową warstwę, posiadającą osobliwości o standardowej gęstości informacji, odczytywalnej za pomocą optycznej wiązki światła o pierwszej długości fali, przy czym wiązka jest wprowadzona w czasie odczytu na wejściową stronę podłoża, a warstwa standardowa jest umieszczona naprzeciw strony wejściowej, oraz warstwę o wysokiej gęstości posiadającą osobliwości o wysokiej gęstości informacji, przy czym warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie przezroczysta dla wiązki optycznej o pierwszej długości fali i jest przynajmniej częściowo odbijająca dla światła o drugiej długości fali, odpowiedniej dla odczytu osobliwości o wysokiej gęstości informacji, znamienny tym, że odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości, a stroną wejściową jest zasadniczo równa połowie lub mniejszej części odległości pomiędzy warstwą standardową, a stroną wejściową.
2. Nośnik informacji według zastrz. 1, znamienny tym, że odległość pomiędzy warstwą standardową, a stroną wejściową wynosi około 1,2 mm.
3. Nośnik informacji według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.
4. Nośnik informacji według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości jest częściowo przepuszczalna dla światła o drugiej długości fali, skanującego osobliwości warstwy standardowej o standardowej gęstości informacji.
5. Nośnik informacji według zastrz. 4, znamienny tym, że zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.
6. Nośnik informacji według zastrz. 4, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa.
7. Nośnik informacji według zastrz. 6, znamienny tym, że informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości.
8. Nośnik informacji według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie w pełni odbijająca dla światła o drugiej długości fali.
9. Nośnik informacji według zastrz. 8, znamienny tym, że zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.
10. Nośnik informacji według zastrz. 8, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa.
11. Nośnik informacji według zastrz. 10, znamienny tym, że informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości.
12. Nośnik informacji według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa.
13. Nośnik informacji według zastrz. 12, znamienny tym, że zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.
14. Nośnik informacji według zastrz. 12, znamienny tym, że informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości.

181 642
15. Nośnik informacji według zastrz. 14, znamienny tym, że zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji.
16. Nośnik informacji według zastrz. 1, znamienny tym, że odległość pomiędzy warstwą o wysokiej gęstości, a stroną wejściową jest zasadniczo równa połowie odległości pomiędzy warstwą standardową a stroną wejściową
17. Nośnik informacji według zastrz. 16, znamienny tym, że zawiera dwie warstwy podłoża oddzielone przez czynnik wiążący, przy czym na każdą z warstw podłoża jest naniesiona warstwa informacji. .
18. Nośnik informacji według zastrz. 16, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa.
19. Nośnik informacji według zastrz. 18, znamienny tym, że informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości.
20. Nośnik informacji według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości jest częściowo przepuszczalna dla światła o drugiej długości fali, skanującego osobliwości warstwy standardowej o standardowej gęstości informacji.
21. Nośnik informacji według zastrz. 20, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa.
22. Nośnik informacji według zastrz. 21, znamienny tym, że informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości.
23. Nośnik informacji według zastrz. 16, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości jest w zasadzie w pełni odbijająca dla światła o drugiej długości fali.
24. Nośnik informacji według zastrz. 23, znamienny tym, że warstwa o wysokiej gęstości zawiera tę samą informację jak warstwa standardowa.
25. Nośnik informacji według zastrz. 24, znamienny tym, że informacja zapisana w warstwie o wysokiej gęstości jest zakodowana inaczej niż informacja zapisana w warstwie o standardowej gęstości.

♦ ♦ *