PL180280B1

PL180280B1 - Sposób wytwarzania plata i urzadzenie do wytwarzania plata PL PL PL PL

Info

Publication number: PL180280B1
Application number: PL96312560A
Authority: PL
Inventors: Frederic Perrin
Original assignee: Compagnie Generale Des Etsmichelin Michelin & Cie; Michelin & Cie
Priority date: 1995-02-01
Filing date: 1996-01-31
Publication date: 2001-01-31
Also published as: JP3858204B2; KR100391186B1; EP0724949A1; KR960031123A; DE69629603D1; DE69629603T2; CA2167557A1; JPH08230070A; US5863368A; CN1076659C; BR9600267A; ES2203652T3; CN1133778A; EP0724949B1; FR2729976A1; PL312560A1

Abstract

1 Sposób wytwarzania plata, w którym naklada sie przynaj- mniej jeden w zm acniajacy oplot na podklad, nadajac oplotow i ksztalt sinusoidalny, przy czym oplot doprowadza sie z predkoscia liniow a V 1 , prowadzi sie podklad ze stala predkoscia liniow a V 2 , której wartosc je st m niejsza niz V 1 i kazdy doprowadzony oplot przem ieszcza sie tam i z powrotem, poprzecznie do kierunku dopro- wadzania, naklada sie kazdy doprowadzony tak oplot na podklad, znam ienn y tym , ze doprowadzajac kazdy oplot (3) nadaje mu sie stala, kontrolowana predkosc lin iow a V 1 4 Urzadzenie do wytwarzania plata przez nakladanie przynaj- mniej jedn ego w zm acniajacego oplotu w ksztalcie sinusoidalnym na podklad, zawierajace zespól doprowadzajacy oplot w jednym kierunku z predkoscia lin iow a V 1 , uklad prowadzacy podklad w przeciwnym kierunku ze stala predkoscia liniow a V 2 , mniejsza niz predkosc V 1 doprowadzania oplotu, zaw ierajac ponadto prowadzacy kalander znajdujacy sie miedzy zespolem doprowadzajacym oplot a ukladem prowadzacym podklad, nakladajacy kazdy oplot na podklad, przy czym m iedzy zespolem doprowadzajacym oplot i kalandrem znajduje sie zespól przem ieszczajacy oplot tam i z powrotem, poprze- cznie do kierunku jeg o doprowadzania, znam ienn e tym , ze zespól (2, 4, 5, 6) doprowadzajacy oplot zawiera napedzane urzadzenie przewijajace (5), nadajace kazdemu oplotow i (3) stala, kontrolo- w ana predkosc lin iow a V 1 Fig. 2 PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do wytwarzania płata, w szczególności dla opon pneumatycznych.

Wynalazek dotyczy przede wszystkim sposobów i urządzeń, które umożliwiają nakładanie oplotów w postaci sinusoidalnej na podkład.

180 280

Urządzenia umożliwiające nakładanie oplotów na podkład przy nadaniu mu postaci sinusoidalnej są opisane na przykład w następujących opisach patentowych: FR-A-2 042 859, FR-A-2 325 497, US-A-1 800 179, US-A-5 002 621, US-A-4 820 143.

Urządzenia te posiadająprzynajmniej następujące niedogodności: złożoność będąca przyczyną częstych awarii lub wymagająca kosztownej i częstej obsługi; brak precyzji w nakładaniu oplotu, przez co uzyskane płaty posiadajągeometrię niejednorodną, przez co ich własności sąróżne w różnych fragmentach; małą prędkość nakładania.

Opis US-A-4 981 542 przedstawia urządzenie umożliwiające nakładanie oplotów na podkład przy wykorzystaniu dwóch uchwytów. Urządzenie to umożliwia układanie oplotów z dużą precyzją, lecz prędkość nakładania jest względnie mała w wyniku złożonej kolejności ruchów poprzecznych oplotów, zanim i podczas gdy są one nakładane na podkład.

Opis US-A-5 242 520 przedstawia urządzenie umożliwiające nakładanie oplotów na podkład za pomocą bębna zawierającego zamocowane zęby i ruchome zęby, natomiast zgłoszenie WO 92/12001 opisuje urządzenie umożliwiające nakładanie oplotów na podkład z prędkością zgodną z prędkością bębna, formę sinusoidalną uzyskuje się za pomocą zębów, które przemieszcza się, jedne względem drugich, równolegle do osi obrotu, przy czym przynajmniej jedna część zębów pozostaje elastyczna pomiędzy swobodnym końcem oplotu i strefą osnowy. Urządzenie to umożliwia umieszczanie oplotów z dużąprecyzj ą, leczjest ono stosunkowo złożone i kosztowne.

Celem wynalazkujest usunięcie powyższych niedogodności lub jak największe ich zmniejszenie.

Sposób wytwarzania płata według wynalazku, w którym nakłada się przynajmniej jeden wzmacniający oplot na gumowy podkład, nadając oplotowi kształt sinusoidalny, przy czym oplot doprowadza się z prędkością liniową V,, prowadzi się gumowy podkład ze stałą prędkością liniową V₂, której wartość jest mniejsza niż Vj i każdy doprowadzony oplot przemieszcza się tam i z powrotem, poprzecznie do kierunku doprowadzania, nakłada się każdy doprowadzony tak oplot na gumowy podkład, charakteryzuje się tym, że doprowadzając każdy oplot nadaje się mu stałą, kontrolowaną prędkość liniową Vj.

Korzystnie, każdy oplot doprowadza się kontrolując jego naciąg przez hamowanie go za pomocązespołu hamowania, znajdującego się przed napędzanym urządzeniem przewijającym, zaś po nadaniu każdemu oplotowi prędkości V!, zbiera się razem wiele oplotów przed przemieszczeniem ich poprzecznie.

Urządzenie według wynalazku, do wytwarzania płata przez nakładanie przynajmniej jednego wzmacniającego oplotu w kształcie sinusoidalnym na gumowy podkład, zawierające zespół doprowadzający oplot w jednym kierunku z prędkością liniową V_t, układ prowadzący gumowy podkład w przeciwnym kierunku ze stałą prędkością liniową V₂, mniejszą niż prędkość V₁ doprowadzania oplotu, zawierające ponadto prowadzący kalander znajdujący się między zespołem doprowadzającym oplot a układem prowadzącym gumowy podkład, nakładający każdy oplot na gumowy podkład, przy czym między zespołem doprowadzającym oplot i kalandrem znajduje się zespół przemieszczający oplot tam i z powrotem, poprzecznie do kierunku jego doprowadzania, charakteryzuje się tym, że zespół doprowadzający oplot zawiera napędzane urządzenie przewijające, nadające każdemu oplotowi stałą, kontrolowanąprędkość liniową V_b

Korzystnie, przed napędzanym urządzeniem przewijającym znajduje się zespół hamowania kontrolujący naciąg każdego oplotu przed wprowadzeniem oplotu do napędzanego urządzenia przewijającego.

Również korzystnie, kalander znajduje się w takiej odległości od zespołu przemieszczającego poprzecznie, że każdy oplot zwisa w czasie pracy urządzenia luźno na odcinku między zespołem przemieszczającym poprzecznie a kalandrem, zaś za napędzanym urządzeniem przewijającym i przed zespołem przemieszczającym poprzecznie znajduje się urządzenie zbierające razem wiele oplotów.

W innym korzystnym wariancie wynalazku, bębny kalandra mają gładkie powierzchnie zewnętrzne.

180 280

Również korzystnie, zespół przemieszczający poprzecznie stanowi prowadnica oplotu, natomiast napędzane urządzenie przewijające składa się z wielu wałków.

Wałki, korzystnie połączone są z silnikiem za pomocą pasa.

Termin „oplot” ma tutaj sens bardzo ogólny. Oplot może być „oplotem pojedynczym” utworzonym na przykład z jednego lub wielu włókien. Gdy oplot pojedynczy jest utworzony z pojedynczego włókna, nazywany jest: „jedno włókiennym”, natomiast j eśl i jest utworzony z wielu włókien, nazywany jest „wielowłókiennym”. Oplot może być również sam w sobie kompozycją pojedynczych oplotów. Tytułem przykładu, taki oplot nazywany jest „skrętką”, jeśli jest utworzony z licznych oplotów pojedynczych skręconych ze sobą, natomiast nazywany jest „kablem”, jeśli jest utworzony z licznych oplotów, z których przynajmniej jeden jest skrętką, połączonych ze sobą przez liczne operacje skręcania.

Termin „forma sinusoidalna” jest bardzo ogólny i używa się go na przykład w przypadku, gdy oploty mająkształt falisty, w szczególności formę praktycznie sinusoidalną, oraz w przypadku, gdy włókna posiadaj ą fragmenty praktycznie prostoliniowe połączone przez części zakrzywione.

Korzystne jest, gdy oploty są tekstylne, na przykład wykonane z aromatycznych lub niearomatycznych poliamidów, ze sztucznego jedwabiu, lub z różnych materiałów, a ponadto korzystne jest, by ich średnica wahała się od 0.2 do 4 mm, lecz wynalazek nie ogranicza się jedynie do oplotów tekstylnych, lecz umożliwia zastosowania oplotów metalowych, w szczególności stalowych, węglowych, z włókien szklanych, z boru, czyli generalnie oplotów, których średnica może być mniejsza niż 0.2 mm lub większa niż 4 mm.

Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym, fi g. 1 przedstawia widok z boku urządzenia według wynalazku; fig. 2 - urządzenie z fig. 1 widziane od dołu; fig. 3 - bardziej szczegółowy przekrój zespołu hamowania stosowanego w urządzeniu z fig. 1 i 2; fig. 4 - widok od dołu płata uzyskanego sposobem i na urządzeniu według wynalazku; fig. 5 część innego urządzenia według wynalazku widzianą od dołu; fig. 6 - część innego urządzenia według wynalazku widzianą z boku.

Figury 1 i 2 przedstawiają urządzenie 1 według wynalazku.

Urządzenie 1 posiada liczne rolki 2, na każdąz których nawinięty jest oplot 3. Dla jasności rysunku, na fig. 1 i 2 przedstawione są tylko trzy rolki 2. Oploty 3, przesuwane przez napędzane urządzenie przewijające 5, które w tym przykładzie stanowi układ 5 wałków napędowych, przechodząprzez zespół hamowania 4, który nadaje oplotom 3, na wyjściu z zespołu 4, lekkie napięcie przed ich dojściem do napędzanego urządzenia przewijającego 5.

Zespół 4, przedstawiony w części bardziej szczegółowo na fig. 3, posiada na przykład tyle par 40 zagnieżdżonych sprężyn 41, ile jest oplotów 3, każdy oplot 3 przechodzi przezjednąz tych par 40. Siła przykładana do oplotu 3 przez odpowiednią parę 40 zmienia się w funkcji ciężaru P4 cylindra 42, który jest w kontakcie z jedną ze sprężyn 41 i który jest odciągany do dołu.

Oploty 3 przesuwa się bez poślizgu dzięki napędzanemu urządzeniu przewijającemu 5, które nadaje im wyznaczoną prędkość liniową (tę samą dla wszystkich oplotów), przedstawioną na fig. 1 i 2 przez wektor V,, skierowany wzdłużnie, na przykład poziomo. Fig. 1jest widokiem z boku urządzenia 1 wzdłuż strzałki Vp z fig. 2, fig. 2 jest widokiem od dołu urządzenia 1, a fig. 3 jest przekrojem zespołu 4 w płaszczyźnie pionowej przechodzącej przez oplot 3.

Napędzane urządzenie przewijające 5 tworzy siedem wałków 50 o poziomych i równoległych osiach 51, osie te są odsunięte względem siebie w kierunku przesuwania się oplotu 3, zaznaczonym strzałką V, z fig. 1. Wałki 50, o takich samych średnicach, są wprowadzane w obrót przez pas napędowy 52, który jest przesuwany na piastach 53 wałków 501 wokół krążków 54, w kierunku strzałki F52. Wałki 50 składają się z czterech wałków 501, których osie 51 są zasadniczo rozmieszczone w płaszczyźnie poziomej, oraz trzech wałków 502, których osie 501 sązasadniczo rozmieszczone w innej poziomej płaszczyźnie znajdującej się pod wcześniej wspomnianą płaszczyzną. Pod wpływem działania pasa napędowego 52, wałki 501 obracają się z tąsamąprędkością kątową, oznaczoną schematycznie przez Ω501, a wałki 502 obracają się z tą samą prędkościąkątową oznaczoną przez Ω502, strzałki Ω501 i Ω502 są skierowane przeciwnie względem

180 280 siebie i mają tę samą wartość bezwzględną (fig. 1). Zespół umożliwiający wprowadzanie pasa napędowego 52 w ruch jest dobrze znany i zawiera silnik 55, który wprawia w ruch wałki 50.

Na wyjściu z napędzanego urządzenia przewijającego 5, długość każdego doprowadzanego oplotu jest taka sama, i wynosi, na jedną sekundę, tyle, co bezwzględna wektora V,.

Oploty 3 doprowadzane przez napędzane urządzenie przewijające 5 przesuwają się do urządzenia 6 umożliwiającego zbliżenie oplotów 3, w celu rozmieszczenia ich zasadniczo w płaszczyźnie poziomej, w której sąw zasadzie do siebie równoległe. To urządzenie 6 nie jest niezbędne, lecz ułatwia późniejsze nakładanie oplotów 3, oraz składa się na przykład z zamocowanego grzebienia, przez który przechodzą oploty 3.

Oploty 3 dochodzą następnie do zespołu 7, przemieszczającego się poprzecznie, który umożliwia nadanie oplotom 3 ruchów poprzecznych tam i z powrotem, oznaczonych na fig. 2 przez przeciwnie skierowane strzałki F, i F₂, prostopadłe do zasadniczego kierunku przesuwania się oplotu, oznaczonego przez V, na fig. 1 i 2. Zespół 7 jest na przykład prowadnicą, której ruchy poprzeczne oznaczone przez F, i F₂ uzyskuje się dzięki układowi 8, który zawiera silnik 80, uruchamiający korbowód 8l zamocowany na kierownicy 82.

Podkład 9, na przykład folia z tworzywa sztucznego, na którą nałożona jest warstwa kauczuku, jest początkowo nawijana na rolkę 10. Jest ona wprawiana w ruch przez kalander ^^przechodzący przez układ 11 prowadzący podkład, który umożliwia regulację napięcia. Znany układ 11 posiada na przykład poziomy wałek 110. Położenie pionowej osi 111 wałka 110 umożliwia regulację prędkości silnika 100, co powoduje odwijanie się podkładu 9 z rolki 10, a napięcie podkładu 9 jest nadawane przez ciężar wałka 110.

Podkład 9 dochodzi do kalandra 12 mając stały naciąg, a oploty 3, pod wpływem działania prowadnicy 7, są nakładane na kauczuk podkładu 9 w formie falistej, na wejściu do kalandra 12, przy czym ostateczny kontakt oplotów 3 z podkładem 9 jest uzyskany przez ściskanie powodowane przez bębny 120 i 121 kalandra 12. Bębny 120,121, których zewnętrzna powierzchnia cylindryczna jest gładka, mają tę samą średnicę i obracają się z tymi samymi przeciwstawnymi prędkościami kątowymi, oznaczonymi, odpowiednio, przez Ω120 i Ω121, o takiej samej wartości bezwzględnej (fig. 1). Kalander 12 powoduje stykanie się podkładu 9 i oplotów 3 ze stałąprędkością oznaczoną przez wektor V₂ na fig. 1, przy czym prędkość liniowa V₂, która jest wartością bezwzględną wektora V₂, jest mniejsza niż prędkość liniowa V_P

Urządzenie 1 według wynalazku nie posiada zespołów regulacji naciągu znajdujących się pomiędzy napędzanym urządzeniem przewijającym 5 i kalandrem 12.

Zespół 7 reguluje się w taki sposób, by każdy oplot 3 był napięty pomiędzy napędzanym urządzeniem przewijającym 5 i punktem, w którym wchodzi w kontakt z podkładem 9 w kalandrze 12, gdy zespół 7 przyjmuje skrajne poprzeczne położenie, zgodnie ze strzałkami F1 i F2, tzn. w czasie, gdy oplot 3 tworzy maksymalny kąt z kierunkiem wzdłużnym. Natomiast, gdy zespół 7 jest w położeniu pośrednim pomiędzy położeniami skrajnymi, każdy oplot 3 może zwisać luźno pomiędzy zespołem 7 i kalandrem 12, i nie jest napięty, gdyż prędkość liniowa V2 nadawana przez kalander jest mniejsza niż prędkość liniowa V_b z jaką oplot 3 jest doprowadzany przez napędzane urządzenie przewijające 5. To zluzowanie jest najwyraźniejsze w sąsiedztwie położenia środkowego zespołu 7, podczas gdy znajduje się on pomiędzy skrajnymi położeniami. W ten sposób zapewnione jest automatyczne wyrównywanie doprowadzania oplotów 3 na podkład 9, tak, że długość każdego oplotu 3 nakładanego na podkład 9 w czasie T, odpowiadająca długości fali oplotu 3, jest równa V/T, a więc stała, podczas gdy V_b podobnie jak częstotliwość ruchów przemiennych zespołu 7, są stałe, przy czym T odpowiada czasowi w jakim zespół 7 wykona pełny ruch zmienny. Prędkość V2 jest również stała w czasie wytwarzania płata 13.

Regulację zespołu 7 wykonuje się w szczególności poprzez regulację odległości pomiędzy zespołem 7 i kalandrem 12 przez znane, nie pokazane na rysunku, w celu większej przejrzystości, zespoły, jak na przykład śruba regulująca.

Amplituda oscylacji zespołu 7 wzdłuż strzałek F1 i F2 może być regulowana w prosty sposób przez zmianę pozycji korbowodu 81 na kierownicy 82.

180 280

Płat 13, utworzony z podkładu 9 i oplotów 13, przechodzi przez układ 14 regulacj i napięcia i jest następnie nawijany na rolkę 15, wprowadzaną w obrót przez silnik 16. Układ 14 jest na przykład podobny do układu 11 opisanego poprzednio i najlepiej, gdy nadaje on podkładowi 9 taki sam naciąg, co układ 11.

Figura 4 przedstawia, widzianą od dołu, część płata 13 uzyskiwaną na wyjściu z kalandra

12. Dla zadanego fragmentu oplotu 3, „1” oznacza długość fali oplotu 3, tzn. prostego odcinka pomiędzy dwoma kolejnymi wierzchołkami A tej fali umieszczonymi po tej samej stronie płata

13, w kierunku na lewo względem V₂, a L oznacza rzeczywistą długość oplotu 3 pomiędzy dwoma kolejnymi punktami A, tzn. długość fali. Z definicji, współczynnik nakładania t oplotu 3 określony jest stosunkiem:

t = L/l

Ten współczynnik t jest równy R określonemu przez stosunek:

R = V,/V₂ tzn. jest określony przez stosunek liniowych prędkości Vj (prędkość liniowa oplotu 3 na wyjściu z układu 5) i V₂ (prędkość liniowa podkładu 9 pod wpływem działania kalandra 12).

Okres fali oplotu 3 na płacie 13, tzn. dla zadanego fragmentu oplotu 3 ilość okresów fali na zadanej długości płata 13, jest wyznaczony przez stosunek pomiędzy częstotliwością zmiennych przemieszczeń zespołu 7 i prędkością obrotu wałków kalandra 12.

Figura 4 przedstawia punkt B doliny fali umieszczony pomiędzy dwoma kolejnymi punktami A, usytuowany na prawo względem strzałki V2, i wyznaczający połowę długości fali. Należy zauważyć, że istnieje pewne opóźnienie pomiędzy oscylacjami zespołu 7 i położeniami któregokolwiek oplotu 3 na podkładzie 9, tzn. na fig. 4 każdy punkt A praktycznie odpowiada położeniu skrajnemu zespołu 7 wzdłuż strzałki F2 (skierowanej w prawo), a każdy punkt B w praktyce odpowiada skrajnemu położeniu zespołu 7 wzdłuż strzałki F_t (skierowanej w lewo).

W opisanym przykładzie, folia z tworzywa sztucznego zapewnia napięcie podkładu 9, co pozwala uniknąć wydłużenia kauczuku podkładu w czasie wytwarzania płata 13.

Urządzenie 1 według wynalazku posiada następujące zalety: może nie mieć zespołów do regulacji naciągu oplotów 3 pomiędzy napędzanym urządzeniem przewijającym 5 i kalandrem 12; w takim korzystnym przykładzie realizacji wynalazku wytwarzanie płatów jest proste, gdyż regulacja naciągu pomiędzy napędzanym urządzeniem przewijającym 5 i kalandrem 12 wymagałaby złożonej współpracy pomiędzy zespołem regulującym naciąg i pozycją zespołu 7, aby naciąg był kontrolowany w następstwie nakładania fali oplotów 3 na podkład 9; w urządzeniu 1 według wynalazku, łatwo uzyskać odpowiednią zależność pomiędzy prędkością V₁ i V2; współczynnik nakładania oplotu 3 jest regulowany w sposób bezpośredni, prosty i dokładny przez regulację prędkości napędzanego urządzenia przewijającego 5 i kalandra 12, a amplituda zmiennych ruchów poprzecznych zespołu 7 nie musi być regulowana w sposób dokładny, ponieważ wszystkie odchylenia od tej amplitudy korygowane są przez fakt, że odcinki oplotów 3 o stałej długości nakładane sąna podkład 9 i ślizgająsię na podkładzie 9, przed przejściem pomiędzy bębnami 120, 121 kalandra 12, co w sposób automatyczny koryguje wspomniane odchylenie. Oploty 3 są zawsze umieszczane dokładnie z danym współczynnikiem t niezależnie od zespołu 7, gdzie t określone jest przez stosunek liniowych prędkości V, i V2, jak to wcześniej wspomniano. W wyniku braku kontroli naciągu pomiędzy napędzanym urządzeniem przewijającym 5 i kalandrem 12, płat 13 może być wytwarzany z dużą prędkością, na przykład rzędu 10 m/min., prędkość ta może osiągnąć lub nawet przekroczyć 20 m/min., podczas gdy kontrola naciągu wymaga stosowania urządzeń, które wchodzą w wibracje w czasie odwijania się oplotów, co znacznie ogranicza prędkość odwijania.

Tytułem przykładu, można przedstawić następujące szczegóły realizacji: podkład 9 - płat polietylenowy, na który nałożona jest warstwa kauczuku, szerokość podkładu 9 wynosi 100 mm; oploty 3 są skrętkami nylonowymi o średnicy około 1.2 mm, liczba rolek 2 jest równa 40 (jeden

180 280 oplot 3 na jedną rolkę 2); prędkość liniowa V, jest równa 13 m/min., a prędkość liniowa V₂ jest równa 10 m/min., stosunek t jest równy około 1.3; długość „1” fali każdego z oplotów 3 na płacie jest równa około 15 mm i gęstość ułożenia oplotów na płacie wynosi 40 oplotów/dm, gęstość ta jest mierzona prostopadle do kierunku wzdłużnego płata, tzn. prostopadle do strzałki V₂; naciąg zadany przez zespół 4 jest rzędu 2 N/oplot, a naciąg wywierany przez zespoły 11 i 14 jest rzędu 10N dla zestawu podkładu 9 lub płata 13, jest więc taki sam dla podkładu 9 i płata 13.

Oczywiste jest, że liczby te nie są ograniczające, tak jak na przykład liczba rolek 2 może być zwiększona do lub ponad 60, a szerokość płata może dochodzić do lub przekraczać 60 cm.

Wynalazek można zastosować nawet, gdy używa się tylko jednego oplotu 3.

Wartość t może zmieniać się w szerokich granicach, na przykład od 1.01 do 3.

Podobnie, długość „1” fali oplotów 3 może zmieniać się w szerokich granicach, na przykład od 5 do 50 mm.

Gęstość ułożenia oplotów 3 na płacie 13 może zmieniać się w szerokich granicach, na przykład od 1 oplot/dm do 60 oplotów/dm.

Wynalazek nie ogranicza się do wcześniej wspomnianych zespołów. Na przykład, napędzane urządzenie przewijające 5 można zastąpić przez dwa dywaniki, pomiędzy którymi przechodziłyby oploty 3, a grzebień 6 można na przykład zastąpić przez prowadnicę zawierającą tyle otworów, ile byłoby oplotów 3.

W poprzednio opisanym przykładzie, wszystkie oploty 3 wychodziły z napędzanego urządzenia przewijającego 5 z taką samą prędkością, lecz wynalazek stosuje się również w przypadku, gdy oploty 3 mają różne prędkości na wyjściu z napędzanego urządzenia przewijającego 5, co pokazano na fig. 5. W przedstawionym na fig. 5, w części, urządzeniu 1A, widzianym od dołu, zespół 5A stanowi układ wałków napędowych posiadający trzy szeregi wałków 50A. Każdy z tych szeregów obejmuje trzy wałki 50A1,50A2,50A3, o tej samej osi i różnych średnicach, przez każdy z których przechodzi oplot 3. Trzy wałki 50A1,50A2,50A3 z tego samego szeregu 50A obracają się z taką samą prędkością kątową, czyli prędkość liniowa trzech oplotów 3 różni się pomiędzy poszczególnymi oplotami, na przykład poprzez zmniejszenie wałków od 50A1 do 50A3 w taki sposób, by współczynnik t różnił się pomiędzy oplotami na płacie 13A, zwiększając się z jednej do drugiej strony płata, jak pokazano na fig. 5.

W celu uniknięcia nadmiernego ślizgania się oplotów 3 na podkładzie 9A korzystne jest, by dla każdego z oplotów odległość pomiędzy kalandrem 12A i zespołem 7A, poruszanym ruchem zmiennym, pozostawała na tyle duża, by prędkość liniowa oplotu na wejściu do tego zespołu była niewielka. Stąd, na przykład, zespół 7A stanowi prowadnica, w której długość otworów, przez które przechodzą oploty zmienia się w sposób wcześniej opisany (otwory dla oplotów poruszanych z największą prędkością są najdłuższe, wejścia wszystkich otworów, przez które przechodzą oploty są umieszczone w tej samej odległości od kalandra 12A).

Wynalazek stosuje się również w przypadku, gdy używa się wielu podkładów, w celu wytworzenia jednego płata, jak pokazano na fig. 6. Na fig. 6 pokazano, w przekroju pionowym, część urządzenia 1B z kalandrem 12B, zawierającym dwa wałki 120B, 121B, na których przesuwają się dwa podkłady 9B, na przykład identyczne z podkładem 9 w poprzednio opisanym urządzeniu 1. Oploty 3 przechodzą w poprzek zespołu 7b poruszanego ruchem zmiennym, na przykład identycznego z wcześniej opisanym zespołem 7, a następnie dostają się pomiędzy dwa podkłady 9B w czasie, gdy nabierają formy sinusoidalnej, w celu uzyskania płata 13B, zawierającego sznurki 3 umieszczone pomiędzy tymi dwoma podkładami 9B.

Płaty wytwarzane sposobem według wynalazku można stosować, na przykład, do opon pneumatycznych, pod płatami wzmacniającymi bieżnik opon lub pomiędzy płatami osnowy opony w przypadku, gdy istnieje kilka płatów osnowy, w szczególności do klasycznych opon pneumatycznych. W czasie rozmieszczania i/lub formowania na gorąco, oploty płatów tracą swą formę sinusoidalną i są skierowane w kierunku obwodowym tych opon, to znaczy w płaszczyznach prostopadłych do osi obrotu opon, działając jak pierścień skurczowy na płatach wzmacniających, w celu, na przykład, opierania się siłom odśrodkowym, w szczególności w przypadku opon samolotowych.

180 280

Można sobie wyobrazić przypadki, gdzie płaty takie zachowują całą lub część falistości oplotów 3 po ukształtowaniu i formowaniu na gorąco opon, które zawierają te płaty.

Oczywiście, wynalazek me ogranicza się jedynie do przedstawionych przykładów wykonania.

180 280

Fig. 4

180 280

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 Cena 4,00 zł.

egz.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania płata, w którym nakłada się przynajmniej jeden wzmacniający oplot na podkład, nadając oplotowi kształt sinusoidalny, przy czym oplot doprowadza się z prędkością liniową V_b prowadzi się podkład ze stałąprędkościąliniową V₂, której wartość jest mniejsza niż V1 i każdy doprowadzony oplot przemieszcza się tam i z powrotem, poprzecznie do kierunku doprowadzania, nakłada się każdy doprowadzony tak oplot na podkład, znamienny tym, że doprowadzając każdy oplot (3) nadaje mu się stałą, kontrolowaną prędkość liniową V_v
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że każdy oplot (3) doprowadza się kontrolując jego naciąg przez hamowanie go za pomocą zespołu hamowania (4), znajdującego się przed napędzanym urządzeniem przewijającym (5).
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że po nadaniu każdemu oplotowi (3) prędkości V_b zbiera się razem wiele oplotów (3) przed przemieszczeniem ich poprzecznie.
4. Urządzenie do wytwarzania płata przez nakładanie przynajmniej jednego wzmacniającego oplotu w kształcie sinusoidalnym na podkład, zawierające zespół doprowadzający oplot w jednym kierunku z prędkością liniową V_b układ prowadzący podkład w przeciwnym kierunku ze stałąprędkościąliniowąV2, mniejsząniż prędkość V, doprowadzania oplotu, zawierające ponadto prowadzący kalander znajdujący się między zespołem doprowadzającym oplot a układem prowadzącym podkład, nakładający każdy oplot na podkład, przy czym między zespołem doprowadzającym oplot i kalandrem znajduje się zespół przemieszczający oplot tam i z powrotem, poprzecznie do kierunku jego doprowadzania, znamienne tym, że zespół (2,4,5 6) doprowadzający oplot zawiera napędzane urządzenie przewijające (5), nadające każdemu oplotowi (3) stałą, kontrolowaną prędkość liniową V,.
5. Urządzenie według zastrz. 4, znamiennz tym, żtc przed nżp ędzanym urządzeniem przewijającym (5) znajduje się zespół hamowania (4) kontrolujący naciąg każdego oplotu (3) przed wprowadzeniem oplotu (3) do napędzanego urządzenia przewijającego (5).
6. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że kalander (12) znajduje się w takiej odległości od zespołu (7) przemieszczającego poprzecznie, że każdy oplot (3) zwisa w czasie pracy urządzenia luźno na odcinku między zespołem (7) przemieszczającym poprzecznie a kalandrem (12).
7. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że za napędzanym urządzeniem przewijającym (5) i przed zespołem (7) przemieszczającym poprzecznie znajduje się urządzenie (6) zbierające razem wiele oplotów (3).
8. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że bębny (120,121) kalandra (12) mają gładkie powierzchnie zewnętrzne.
9. Urządzenie według zastrz. 4 albo 6, albo 7, znamienne tym, że zespół (7) przemieszczający poprzecznie stanowi prowadnica oplotu.
10. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że napędzane urządzenie przewijające (5) składa się z wielu wałków (50).
11. Urządzenie według zastrz. 10, znamienne tym, że wałki (50) są połączone z silnikiem (55) pasem (52).