PL169408B1 - Sposób i urzadzenie do wytwarzania papieru wartosciowego z elementem zabezpieczajacym PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

1 Sposób wytwarzania papieru wartosciowego z elemen- tem zabezpieczajacym, zwlaszcza w postaci nitki zabezpieczajacej ze znakami lub aktywnymi optycznie strukturami w postaci holo- gramów, struktur dyfrakcyjnych lub interferencyjnych, w którym wstege papieru tworzy sie na sicie maszyny papierniczej przez odciaganie cieczy z pulpy przez wnetrze sita, przy czym wlókna papierowe osadzaja sie na tym sicie, znamienny tym, ze element zabezpieczajacy w postaci tasmy umieszcza sie prawidlowa strona na rolce zasilajacej, przy czym na poczatku tasmy zamocowuje sie plaski pomocniczy element ustawczy, a nastepnie tasme odwija sie z rolki i doprowadza sie do sita maszyny papierniczej, zapobiegajac jej skrecaniu, wtedy kiedy warstwa papieru osiaga co najmniej 80% swojej grubosci ostatecznej 1 utrzymujac równoczesnie tasme aktywna optycznie struktura po stronie odwróconej od sita maszyny, naklada sie te tasme na wlasnie utworzona wstege papieru, ukladajac jako pierwszy na wstedze papieru pomocniczy element ustawczy 13 Urzadzenie do wytwarzania papieru wartosciowego z elementem zabezpieczajacym, zwlaszcza w postaci nitki zabezpie- czajacej ze znakami lub aktywnymi optycznie strukturami w postaci hologramów, struktur dyfrakcyjnych lub interferencyjnych, zawie- rajace sito maszyny papierniczej umieszczone w zbiorniku z pulpa, znamienne tym, ze poza zbiornikiem z pulpa posiada rolke zasila- jaca (17), na której ulozony jest element zabezpieczajacy (16) w postaci tasmy wyposazonej na poczatku w plaski pomocniczy element ustawczy (200, 201) do pozycjonowania tasmy elementu zabezpie- czajacego (16), przy czym za rolka zasilajaca (17) znajduje sie zespól doprowadzajacy, zawierajacy element prowadniczy (400) z otwo- rem prowadzacym do ustalania polozenia elementu zabezpieczaja- cego (16), dopasowanym z luzem do wymiarów tasmy elementu zabezpieczajacego (16) F I G . 4 PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania papieru wartościowego z elementem zabezpieczającym, zwłaszcza w postaci nitki zabezpieczającej ze znakami lub aktywnymi optycznie strukturami w postaci hologramów, struktur dyfrakcyjnych lub interferencyjnych i urządzenie do wytwarzania papieru wartościowego z elementem zabezpieczającym, zwłaszcza w postaci nitki zabezpieczającej ze znakami lub zmiennymi optycznie strukturami w postaci hologramów, struktur dyfrakcyjnych lub interferencyjnych.

W celu ochrony przed fałszerstwami, już od dawna zaopatruje się papiery wartościowe w najrozmaitsze znamiona zabezpieczające, które należy stale dostosowywać do najnowszych technik reprodukcyjnych, aby móc zapobiegać wszelkim próbom fałszerstw lub przynajmniej czynić takie próby łatwo rozpoznawalnymi. Z tego względu rozwój znamion zabezpieczających idzie coraz bardziej w kierunku skomplikowanych i pod względem techniki wytwarzania bardzo kosztownych produktów, które swym zewnętrznym, ukazującym się obrazem, bardzo rzucają się w oczy i których nie można imitować przez zastosowanie prostych metod, tak, aby koszt fałszowania nie pozostawały w żadnym rozsądnym stosunku do uzyskiwanych korzyści.

Jednym z najstarszych i najbardziej znanych znamion zabezpieczających jest nitka zabezpieczająca, która może być wykonana z najrozmaitszych materiałów i którą wprowadza się w postaci wąskiego paseczka podczas wytwarzania papieru na sicie okrągłym, tak, że jest ona wprowadzona w materiał papieru. Nitki zabezpieczające wytwarza się przede wszystkim z folii z tworzywa sztucznego, które zabarwia się, powleka warstewką metalu lub też zaopatruje się w substancje pigmentowe. Tego rodzaju substancje mogą nadawać nitkom zabezpieczającym właściwości magnetyczne, fluoryzujące lub w inny podobny sposób sprawdzalne maszynowo. Aby móc weryfikować nitkę zabezpieczającą bez trudności również wizualnie, nanosi się na nitki także często dodatkowo znaki lub wzory.

169 408

W opisie zgłoszenia patentu europejskiego nr 0 279 880 opisana jest tego rodzaju nitka zabezpieczająca z przezroczystego materiału foliowego, który jest zadrukowany metalicznie błyszczącymi znakami mikropisma i jest wprowadzony do wnętrza papieru zabezpieczającego. W świetle odbitym nitka zabezpieczająca i znaki pisma nie są rozpoznawalne wskutek rozpraszania przez warstwę papieru, umieszczoną nad nitką zabezpieczającą oraz silnego odbijania przez błyszczące znaki, natomiast w świetle przechodzącym obserwatorowi ukazuje się ciąg pisma, przechodzący przez papier wartościowy. W ten sposób zapobiega się imitowaniu znaków pisma za pomocą nadruku na powierzchni papieru.

Szczególny efekt wizualny można osiągnąć jednak także przez tylko częściowe wprowadzenie nitki w materiał papierowy, ponieważ w tym przypadku, nitka zabezpieczająca, miejscami wychodzi bezpośrednio na powierzchnię (europejski opis zgłoszenia patentowego nr 0 070 172). Tak zwana okienkowa nitka zabezpieczająca może być zaopatrzona dodatkowo przynajmniej częściowo w jarzące się przy napromieniowaniu promieniami nadfioletowymi ciągi pisma lub hologramy.

Szczególnie rzucającą się w oczy, a tym samym bardzo łatwo wykrywalną w papierze wartościowym nitkę zabezpieczającą opisuje europejski opis zgłoszenia patentowego nr 0 330 733. Chodzi w nim również o okienkową nitkę zabezpieczającą, która jest wykonana z przezroczystej folii tworzywa sztucznego z powłoką metalową, przy czym powłoka ta zawiera wybrania w postaci znaków lub wzorów. Ponadto nitka zabezpieczająca jest zaopatrzona w obszarach, pokryciowych względem wybrań, w substancje dające zabarwienie lubjarzące się, dzięki którym w odpowiednich warunkach świetlnych znaki lub wzory odróżniają się kontrastująco pod względem barwnym od nieprzezroczystej powłoki metalowej.

Chociaż wymienione elementy zabezpieczające należy oceniać bardzo pozytywnie z punktu widzenia techniki zabezpieczania, to jednak ich wprowadzanie w papier stwarza wiele problemów, ponieważ w praktyce nie zawsze można zapewnić wskutek licznych źródeł błędów prawidłowe pod względem strony wstawienie materiału nitkowego. Przyczynia się to do tego, że występujące ewentualnie znaki pisma mogą pojawiać się w papierze wartościowym również jako odbicie lustrzane w zależności od ustawienia nitki zabezpieczającej.

Dotychczas bądź po prostu akceptowano ten uwarunkowany technologicznie defekt urody, bądź tez kompensowano go przez naprzemienne nanoszenie obrazu drukowanego w sposób prawidłowy i odwrócony.

Jednakże nowsze nitki zabezpieczające, które są wyposażone w wysokie pod względem technicznym właściwości optyczne, takie jak na przykład hologramy, wymagają większej precyzji przy wprowadzaniu do papieru. Ponieważ aktywna optycznie struktura leży tylko po jednej stronie nitki, musi ona przynajmniej częściowo występować bezpośrednio na powierzchni dokumentu, aby była dostępna dla badania wizualnego. Odwrotna strona nitki jest pokryta zazwyczaj klejem, aby można było umocować gładko i prostoliniowo cienką i wąską nitkę, zwłaszcza w obszarach okienkowych.

Jeśli tego rodzaju nitkę wprowadza się do papieru wartościowego z odwrotnej strony, to przyczynia się to do utraty skutecznego z punktu widzenia techniki zabezpieczeń efektu optycznego, ponieważ struktury optycznej nie można obserwować od tylnej strony papieru wartościowego poprzez materiał papierowy. Ponieważ w przypadku takiej wprowadzonej odwrotną stroną nitki zabezpieczającej w obszarach okienkowych warstwa klejowa jest dostępna swobodnie, przeto istnieje również niebezpieczeństwo, że w obszarach tych nitka zabezpieczająca sklei się z przylegającymi banknotami lub przedmiotami. Odwrócone wprowadzenie oznacza zatem w tym przypadku dużą stratę jakości lub nawet powstanie braku.

Do nanoszenia zmiennych optycznie elementów na papiery wartościowe stosowane są rozmaite sposoby. Można je podzielić zazwyczaj na trzy kategorie: klejenie, druk transferowy i wytłaczanie powierzchniowe.

W przypadku klejenia przenosi się etykietki samoprzylepne, które znajdują się na przykład najpierw na papierze sylikonowym jako wykrojone wstępnie, na podłoże papierowe. Etykietki samoprzylepne zawierają co najmniej jeden zespół warstw, złożony z warstwy samoprzylepnej, folii samonośnej, aktywnej optycznie warstwy (na przykład z siatką dyfrakcyjną) oraz z leżącej

169 408 na nich warstwy ochronnej. Grubość etykietki samoprzylepnej wynosi zazwyczaj ok. 50 mikrometrów, przy czym istotny udział w tej wielkości przypada na folię nośną.

W przypadku druku transferowego, zwanego również tłoczeniem na gorąco, zmienny optycznie element, prefabrykuje się na taśmie transferowej oraz przenosi w następnej operacji roboczej na podłoże. Struktura, przeniesiona na papier, ma zazwyczaj grubość rzędu kilku mikrometrów. W przypadku hologramów zwykła struktura warstwowa elementu składa się z warstwy przylepnej na gorąco, z warstwy laku z wytłoczeniem powierzchniowym, z warstwy naparowanego aluminium oraz z przezroczystej przykrywającej warstwy ochronnej. Ta struktura warstwowa znajduje się najpierw na folii transferowej, przy czym jest ona zamocowana na folii za pomocą warstwy antyadhezyjnej, zwłaszcza warstwy wosku. W celu przeniesienia, na podłoże nakłada się taśmę z warstwą samoprzylepną na gorąco, a przez dociśnięcie nagrzanego stempla warstwę tę aktywuje się, tak, iż ten element łączy się z podłożem. Jednocześnie topi się warstwa rozdzielająca, wskutek czego hologram odłącza się od taśmy transferowej. Zasada transferu stanowi dziś najczęściej stosowaną metodę i wykorzystuje się ją też zazwyczaj do nanoszenia hologramów na karty kredytowe z tworzywa sztucznego.

Sposób wytłaczania powierzchniowego nadaje się przede wszystkim do elementów dyfrakcyjnych, np. hologramów i siatek optycznych. Nanosi się wówczas na podłoże warstwę utwardzalnego laku, który zaopatruje się korzystnie w ekstremalnie cienką i odbijającą powierzchnię metalową. Za pomocą stempla tłoczącego wytłacza się w warstwie laku dyfrakcyjną reliefową strukturę optyczną, a po utwardzeniu laku pokrywa się strukturę lakierem ochronnym. Gotowy element ma budowę warstwową, złożoną z kolejnych warstw laku z warstwą metalową i strukturą reliefową, a także z warstwy lakieru ochronnego.

Każdy ze znanych sposobów oraz wytworzone z ich pomocą produkty mają swe specyficzne zalety i wady. Na przykład etykietki samoprzylepne można wytwarzać w prosty technicznie sposób oraz przenosić bezproblemowo na przewidziane podłoża prawidłową stroną. Ekstremalnie niekorzystna w stosowaniu etykietek samoprzylepnych w sektorze papierów wartościowych jest możliwość oddzielania elementów jako całości od podłoża i przenoszenia na sfałszowane produkty. Z tego powodu, w przypadku używania papierów wartościowych, faworyzuje się elementy transferowe i z wytłoczeniem powierzchniowym.

Elementy transferowe i z wytłoczeniem powierzchniowym czynią w szerokim zakresie zadość wymaganiom, stawianym w sektorze papierów wartościowych pod względem zabezpieczenia przed fałszerstwami, jednakże przy wytwarzaniu papierów wartościowych z tymi elementami powstaje szereg problemów technicznych.

Należy uwzględnić, że papiery wartościowe mają zazwyczaj wysokowartościowy z punktu widzenia techniki zabezpieczeń obraz drukowany, przy czym te obrazy drukowane nanosi się w większości przypadków za pomocą metod stalowklęsłodrukowych. Aby farby drukarskie łączyły się dobrze z podłożem, stalowklęsłodruk i inne podobne metody wymagają stosunkowo dużej chropowatości powierzchni podłoża. Chropowate powierzchnie nie nadają się jednak zanadto do nanoszenia mało stabilnych, zmiennych optycznie elementów. Chropowate struktury powierzchniowe mają mianowicie bardzo ujemny wpływ na jakość czułych struktur hologramowych.

Prócz tego należy zwrócić uwagę na to, że przy stalowklęsłodruku papier wartościowy podlega na całej swej powierzchni bardzo dużemu obciążeniu naciskowemu. Elementy optyczne, naniesione ewentualnie przed drukiem, pogarszają wskutek tego zazwyczaj swą efektywność optyczną i mogą być nawet uszkodzone lub całkowicie zniszczone wskutek chropowatości papieru, przebijającej się od podłoża tego ostatniego.

Przy wytwarzaniu papierów wartościowych ze zmiennymi optycznie elementami bądź wyposaża się papier wartościowy w związku z wyżej przedstawionymi problemami najpierw w obraz drukowany, a hologram nanosi się w ramach z następnych operacji roboczych, bądź też rozkłada się nanoszenie elementów na oddzielne operacje przy czym środki, nie zagrożone metodą stalowklęsłodruku, zostały przewidziane przed zadrukowaniem, natomiast inne środki dopiero po procesie drukowania. Przy takim sposobie postępowania uwzględniało się dotychczas świadomie okoliczność, że z jednej strony przez bezpośrednie sprzęgnięcie z procesem drukowania nie była możliwa neutralna z punktu widzenia nanoszenia prefabrykacja niezadrukowanych papierów wartościowych ze zmiennymi optycznie elementami (niemożliwość produkcji

169 408 na zwał), z drugiej zaś strony do nanoszenia zmiennych optycznie elementów dla każdej linii drukowania potrzebne są specjalne, nadające się do tego celu maszyny, tak zwane maszyny transferowe lub tym podobne. Wymagane dla każdej linii drukowania specjalne maszyny nie tylko zwiększają koszty i zapotrzebowanie na przestrzeń użytkową dla parku maszynowego, lecz ponadto tworzą wskutek różnic w zdolności produkcyjnej na końcu linii drukowania każdorazowo wąskie gardło, które można skompensować jedynie za pomocą zwiększonego dodatkowo nakładu maszynowego.

Z europejskiego wyłożeniowego opisu patentowego nr 0 338 378 znany jest tego rodzaju układ do wytwarzania produktów papierowych, które zawierają obraz drukowany, jak i dyfrakcyjny element optyczny. W ramach procesu ciągłego papier zadrukowuje się najpierw w znanych mechanizmach drukujących. Bezpośrednio potem nanosi się - analogicznie do opisanego sposobu wytłaczania powierzchniowego - w ramach jednej operacji technologicznej utwardzalny za pomocą promieniowania lak i zaopatruje go w strukturę dyfrakcyjną. Podczas następnych operacji na strukturę dyfrakcyjną naparowuje się odbijającą warstwę metalową i zaopatruje ją w lakier ochronny.

W innych znanych układach operacja nanoszenia hologramu zostaje podzielona na dwie części. Po zakończeniu wytwarzania papieru nanosi się przy tym najego powierzchnię w ramach pierwszego stadium lak, a po zadrukowaniu papieru wytłacza się w ramach następnego stadium siatkę optyczną.

Wymuszona kolejność zadrukowywania i nanoszenia czynnych optycznie warstw lub nanoszenie czynnych optycznie struktur powoduje - jak już wspomniano - szereg poważnych wad.

Dalszą wadą znanych sposobów jest ich trudne włączanie do procesu organizacyjnego drukami papierów wartościowych. Ze względów, determinowanych przez technikę zabezpieczeń, przy wytwarzaniu papierów wartościowych w praktyce jest nieodzowne, aby proces drukowania, zwłaszcza druku numeru serii, stanowił ostatni proces przerobowy przed wysyłką papierów wartościowych. Z tego powodu w drukarniach papierów wartościowych jest rygorystycznie przestrzeganą zasadą, że najpierw wykonuje się papier z przynależnymi cechami zabezpieczającymi, takimi jak znaki wodne, nitki zabezpieczające i ewentualnie elementy optyczne, a dopiero następnie zadrukowuje go. Zachowywanie takiej kolejności jest przy tym w znanych sposobach również niemożliwe.

Dalej należy wziąć pod uwagę, że zmienne optycznie elementy i papier stanowią materiały o bardzo zróżnicowanych właściwościach oraz że, stosownie do przewidzianej funkcji, obu materiałom stawia się także różne wymagania. Papier, zwłaszcza papier wartościowy, powinien wykazywać obok innych właściwości pewną przyczepność, a ponadto papier powinien móc przyjmować farby drukarskie i wiązać je. Właściwości te uzyskuje się przez dobór specjalnych gatunków papieru, zwłaszcza papieru szmacianego oraz przez wyregulowanie zadanej szorstkości powierzchni i jej struktury. Zmienne optycznie elementy powinny natomiast wykazywać właściwości optyczne o jak największej efektywności. Prawa fizyczne wymagają tutaj jednak przede wszystkim takich struktur powierzchniowych, które odznaczają się bardzo gładką i płaską powierzchnią.

Przy nanoszeniu elementów optycznych na papier istnieje dlatego zawsze niebezpiczeństwo, że chropowatości powierzchniowe papieru wytłoczą się w częściowo bardzo czułych warstwach elementu powierzchniowego, a tym samym uszkodzą te ostatnie, obniżą ich jakość lub nawet zniszczą. Z reguły nieodzowna jest w związku z tym kompensacja różnic jakości powierzchni, która zapobiega tego rodzaju ujemnym oddziaływaniom.

W związku z tym, celem wynalazku było opracowanie sposobu wytwarzania papieru wartościowego ze wstawionym elementem zabezpieczającym, a także urządzenia do stosowania tego sposobu, przy czym wprowadzenie elementu zabezpieczającego powinno być tak włączone w proces wytwarzania papieru, aby element zabezpieczający był ustawiony w papierze wartościowym prawidłową stroną.

Sposób wytwarzania papieru wartościowego według wynalazku, polega na tym, że element zabezpieczający w postaci taśmy umieszcza się prawidłową stronę na rolce zasilającej, przy czym na początku taśmy elementu zabezpieczającego zamocowuje się płaski pomocniczy

169 408 element ustawczy, po czym taśmę elementu zabezpieczającego odwija się z rolki i doprowadza się do sita maszyny papierniczej, zapobiegając jej skręcaniu, wtedy kiedy warstwa papieru osiąga co najmniej 80% swojej grubości ostatecznej i utrzymując równocześnie taśmę aktywną optycznie strukturą po stronie odwróconej od sita maszyny, nakłada się tę taśmę na właśnie utworzoną wstęgę papieru, układając jako pierwszy na wstędze papieru pomocniczy element ustawczy.

Korzystnie taśmę elementu zabezpieczającego prowadzi się do sita maszyny za pomocą taśmy przenośnikowej, przy czym sczepia się ją z tą taśmą przenośnikową, zwłaszcza za pomocą substancji magnetycznej.

Korzystnie płaski pomocniczy element ustawczy zaopatruje się po stronie, zwróconej ku taśmie przenośnikowej, w klej przylepcowy, lub element zabezpieczający wprowadza się pomiędzy wstęgę papieru, schodzą z sita maszyny papierniczej i wstęgę filcową, która odbiera papier z sita.

Element zabezpieczający można też umieszczać przed walcami kalandra po odwróconej od mokrego filcu stronie wstęgi papieru.

Element zabezpieczający korzystnie powleka się od strony wstęgi papieru klejem, zwłaszcza, mokrym klejem rozpuszczalnym w wodzie lub klejem termoaktywnym.

Korzystnie element zabezpieczający przenosi się na wstęgę papieru przy pomocy taśmy transportowej bez końca, odkrywającej stronę elementu zabezpieczającego powleczoną klejem podczas doprowadzania elementu zabezpieczającego do sita maszyny.

Korzystnie klej nanosi się na element zabezpieczający na odcinku pomiędzy rolką zasilającą a sitem.

Korzystnie element zabezpieczający na rolce zasilającej zaopatruje się w warstwę nośną, chroniącą warstwę klejową, zwłaszcza w papier sylikonowy, który odciąga się bezpośrednio przed zetknięciem się elementu zabezpieczającego z mokrą wstęgą papieru, lub element zabezpieczający zaopatruje się w ochronną warstwę nośną, korzystnie w papier sylikonowy przed umieszczeniem na rolce zasilającej, który odciąga się od elementu zabezpieczającego bezpośrednio za rolką zasilającą.

Urządzenie do wytwarzania papieru wartościowego z elementem zabezpieczającym, zwłaszcza w postaci nitki zabezpieczającej ze znakami lub aktywnymi optycznie strukturami, zawierające sito maszyny papierniczej umieszczone w zbiorniku z pulpą, charakteryzuje się według wynalazku tym, że poza zbiornikiem z pulpą posiada rolkę zasilającą, na której ułożony jest element zabezpieczający w postaci taśmy wyposażonej na początku w płaski pomocniczy element ustawczy do pozycjonowania taśmy elementu zabezpieczającego, przy czym za rolką zasilającą znajduje się zespół doprowadzający, zawierający element prowadniczy z otworem prowadzącym do ustalania położenia elementu zabezpieczającego, dopasowanym z luzem do wymiarów taśmy elementu zabezpieczającego.

Korzystnie płaski pomocniczy element ustawczy ma postać perforowanego kawałka folii lub plecionki, zwłaszcza drucianej.

Element prowadniczy urządzenia może mieć natomiast kształt walcowy lub prostopadłościenny.

Korzystnie zespół doprowadzający ma postać dyszy wdmuchującej element zabezpieczający, zawierającej u wylotu element oporowy do zatrzymywania elementu prowadniczego.

Korzystnie zespół doprowadzający taśmę z elementem zabezpieczającym ma postać drążka, do którego zakotwiony jest rozłącznie element prowadniczy, lub bezkońcowej taśmy przenośnikowej.

Może on również mieć postać układu dwóch bezkońcowych taśm przenośnikowych, pomiędzy którymi transportowany jest element zabezpieczający lub układu rolek transportowych, na których rozpięta jest taśma przenośnikowa transportująca taśmę elementu zabezpieczającego.

Za pomocą sposobu według wynalazku i urządzenia według wynalazku możliwe jest po raz pierwszy wprowadzenie nitek zabezpieczających w papier wartościowy prawidłową stroną.

Mechanizm przenoszący jest tak zaprojektowany, że utrzymuje on płaski pomocniczy element ustawczy, a tym samym nitkę, podczas całej operacji przenoszenia w jej ustawieniu prawidłową stroną. Gdy tylko element ustawczy osiąga powstającą wstęgę papieru, zostaje on

169 408 szybko i równomiernie przyłożony do tej wstęgi dzięki swemu stosunkowo dużemu udziałowi powierzchni wodoprzepuszczalnej, wskutek czego na element zabezpieczający wywierana jest równomierna siła rozciągająca i ten ostatni jest w związku z tym nanoszony na wstęgę papieru również prawidłową stroną.

Rozwiązanie według wynalazku umożliwia zatem wprowadzanie tradycyjnych nitek zabezpieczających, które są wstawione w papier wartościowy bądź całkowicie, bądź też częściowo jako nitki okienkowe, z wyższą jakością i przy wyraźnie mniejszej ilości braków.

Sposób ten otwiera jednocześnie także możliwość wytwarzania papierów wartościowych z nitkami zabezpieczającymi, leżącymi w sposób odkryty w całości na powierzchni. Tego rodzaju nitki zabezpieczające stosuje się coraz szerzej do zabezpieczania przed podrabianiem za pomocą kopiarek do kopiowania barwnego, przy czym są one zaopatrzone na ogół w zmienne optycznie struktury, na przykład w hologramy lub wzory dyfrakcyjne. Ochrona przed fałszerstwem polega w tym przypadku na niedostatecznym odtwarzaniu właściwości optycznych takich nitek przez wymienione kopiarki.

Dotychczas tego rodzaju zmienne optycznie elementy zabezpieczające były jednak najczęściej nanoszone po wytworzeniu papierów wartościowych ze względu na trudności z nanoszeniem prawidłową stroną.

Licznych, częściowo bardzo poważnych wad znanych sposobów i urządzeń unika się więc dzięki sposobowi i urządzeniu według wynalazku. Dzięki wynalazkowi możliwe jest wytwarzanie papieru wartościowego ze zmiennym optycznie elementem, który później może być zadrukowany, zwłaszcza metodą stalowklęsłodruku, bez uszkodzenia przy tym zmiennego optycznie elementu. Ponadto nanoszenie zmiennego optycznie elementu można włączyć bez modyfikacji maszynowych do procesu produkcyjnego.

W odróżnieniu od dotychczasowego sposobu postępowania, w którym zmienne optycznie elementy były na papierze wartościowym wytłaczane, naklejane lub nań przenoszone zawsze dopiero po właściwym wytworzeniu, w myśl wynalazku zmienny optycznie element łączy się z papierem wartościowym już podczas wytwarzania papieru, mianowicie w tym stanie, w którym papier wartościowy jest jeszcze stosunkowo wilgotny, miękki oraz jeszcze nie wyżęty lub poddany kalandrowaniu. W przeciwieństwie do wysuszonego i utwardzonego stanu papieru, możliwe jest w tej fazie wciśnięcie do masy papierniczej czułego na naciski, zmiennego optycznie elementu, bez obawy powstania przy tym jakichkolwiek uszkodzeń. Duża jeszcze, w tej fazie wytwarzania, zawartość wody działa kompensująco na naciski i umożliwia równomierne wprowadzenie folii nośnej do masy papierniczej.

Inaczej niż przy późniejszym nanoszeniu zmiennych optycznie elementów, chropowatość powierzchni papieru nie odciska się w folii nośnej, lecz - odwrotnie - następuje dopasowanie podatnych jeszcze włókien papieru do gładkiej spodniej powierzchni folii nośnych, które opierają się po swej drugiej stronie o gładkie powierzchnie walców kalandra.

Ostatecznie osiąga się w ten sposób zadowalające wprowadzenie zmiennego optycznie elementu do substancji papierowej, przy czym powierzchnia papieru pokrywa się z powierzchnią zmiennego optycznie elementu. Późniejsze zadrukowanie również w obszarach zmiennego optycznie elementu jest bez trudności możliwe, ponieważ występujące duże naciski nie powodują nadmiernego obciążenia zmiennego optycznie elementu, wpuszczonego w powierzchnię papieru wartościowego.

Przy stosowaniu sposobu według wynalazku szczególnie korzystne jest występowanie zmiennych optycznie elementów w postaci taśmy, analogicznie do nitek zabezpieczających. Inaczej niż tradycyjne nitki zabezpieczające, folie nośne z czynną optycznie strukturą nakłada się na powstałą warstwę papieru, gdy tworzenie arkusza jest już zakończone lub prawie zakończone. W tym sensie folię bądź doprowadza się do sita okrągłego poza pulpą już po całkowitym uformowaniu się warstwy papieru, to jest nakłada się ją na warstwę włókien papierowych po opuszczeniu sita okrągłego, bądź też folię doprowadza się do sita okrągłego w pulpie w chwili, gdy już zakończona jest znaczna część procesu tworzenia papieru, na przykład gdy uzyskano 80 do 90% ostatecznej grubości papieru, tak, iż grubość materiału: pasków folii plus papieru odpowiada w przybliżeniu grubości papieru w położonych obok obszarach.

169 408

Operacje technologiczne, następujące bezpośrednio po wytworzeniu wstęgi papieru, na przykład kalandrowanie, powlekanie mieszanką klejową, suszenie itd, odpowiadają normalnej procedurze. Dzięki nim folię nośną zakotwia się mocno w papierze wartościowym. Korzystne jest zaopatrzenie położonej od strony papieru warstwy folii nośnej w warstwę kleju, która ulega utwardzaniu podczas suszenia papieru. W zależności od postaci wykonania, to jest szerokości folii, sztywności, chwili nanoszenia itd., fachowiec wybiera spośród dostępnej w handlu palety substancji klejowych każdorazowo właściwą. Szczególnie przydatne wydają się przy tym zarówno kleje ciągliwe, jak i kleje, rozpuszczalne w wodzie oraz kleje termotopliwe. W danym przypadku możliwe jest również wspomaganie utwardzania kleju za pomocą odpowiedniego napromieniowania promieniami nadfioletowymi lub podczerwonymi.

W przypadku, gdy należy zastosować ciągłą taśmę foliową, można przewidzieć również poszczególne zmienne optycznie elementy w postaci etykietek samoprzylepnych. Te etykietki samoprzylepne zamocowuje się korzystnie na ciągłej taśmie transferowej, którą później, to jest po zakotwieniu etykietek, odciąga się znowu w masie papierniczej.

Ponieważ w myśl sposobu według wynalazku naniesienie hologramu można przeprowadzić jeszcze w stadium zwojowym papieru możliwe są duże prędkości przerobowe.

Z niezależności procesu drukowania i nanoszenia hologramu wynika dalsza zaleta, ta mianowicie, że można utrzymać technologię, stosowaną zazwyczaj w drukarniach papierów wartościowych. Tak na przykład papier ze wszystkimi swymi elementami zabezpieczającymi, takimi jak znaki wodne, nitki zabezpieczające, zmienny optycznie element i tym podobne, można wcześniej wytworzyć i w razie potrzeby również zmagazynować. Szczególnie krytyczny pod względem zabezpieczenia proces druku stanowi jak zwykle ostatnią operację technologiczną.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia papier wartościowy z wpuszczonym elementem hologramowym i wprowadzoną nitką zabezpieczającą, w przekroju poprzecznym, fig. 2a - 2d przedstawiają różne postacie wykonania pomocniczego elementu ustawczego i elementu prowadniczego, a fig. 3 - 13 schematyczne ujęcia maszyny papierniczej z sitem okrągłym do nanoszenia elementów zabezpieczających.

Figura 1 uwidacznia wycinek papieru wartościowego 10 ze wstawionymi elementami zabezpieczającymi, korzystnie ze zmiennym optycznie elementem 12 i nitką zabezpieczającą 11. Papier wartościowy może ze zrozumiałych względów zawierać również tylko jeden z uwidocznionych elementów zabezpieczających 11,12 lub też dowolną kombinację tych elementów zabezpieczających i innych nie uwidocznionych elementów zabezpieczających.

Zmienny optycznie element 12 stanowiący element zabezpieczający 16 jest wstawiony w masę papieru bezspoinowo w postaci paseczka, przy czym jego powierzchnia pokrywa się z powierzchnią papieru. Powierzchnia zmiennego optycznie elementu, który zawiera korzystnie strukturę hologramową 14, jest widoczna z zewnątrz w całości, tak, że efekty optyczne można łatwo sprawdzić, co nie zawsze ma miejsce w przypadku znanych okienkowych nitek zabezpieczających, ponieważ tam malutkie powierzchnie, które czynią widocznymi materiał nitkowy, nie są zbyt efektywne pod względem optycznym.

Jeżeli natomiast element zabezpieczający 16 stanowi nitka zabezpieczająca 11 można ją bądź całkowicie wpuścić w materiał papierowy, bądź też wrobić w masę papierniczą w postaci okienkowej nitki zabezpieczającej. W zalecanej postaci wykonania nitka zabezpieczająca 11 jest wykonana z folii z tworzywa sztucznego, zaopatrzonej w powłokę metalową, przy czym powłoka ta zawiera wybrania w postaci znaków lub wzorów. Ponadto nitka zabezpieczająca jest wpuszczona w materiał papierowy w postaci okienkowej nitki zabezpieczającej.

Zarówno zmienny optycznie element, jak i nitka zabezpieczająca występują jako cienka, samonośna tasiemka ciągła na rolce zasilającej. Z tego względu nanoszoną taśmę foliową określa się dalej na ogół mianem elementu zabezpieczającego. Jaka z przedstawionych możliwości jest najwłaściwsza dla każdorazowo nanoszonego elementu zabezpieczającego, decyduje fachowiec, biorąc pod uwagę faktyczne dane.

Aby element zabezpieczający 16 mógł być osadzony na powstającej wstędze papieru prawidłową stroną, początek taśmy ciągłej jest zaopatrzony w perforowany kawałek 200 folii jako pomocniczy element ustawczy, jak to jest uwidocznione na fig. 2a. Zamiast kawałka 200

169 408 folii można jednak zastosować również dowolny rodzaj plecionki, która dobrze przepuszcza wodę, np. plecionkę drucianą 210 według fig. 2b.

Dokładne działanie i sposób użycia pomocniczego elementu ustawczego 200 i 210 są objaśnione wyczerpująco w oparciu o następne figury. Fig. 3-10 przedstawiają przy tym rozmaite możliwości, jak taśmę foliową elementu 16 można doprowadzać w obrębie maszyny papierniczej, do sita tej maszyny.

Jak to jest uwidocznione na fig. 3, powstawanie warstwy papierowej na sicie okrągłym 18 następuje w znany sposób, mianowicie przez odciąganie cieczy z pulpy 24 poprzez wnętrze 20 sita okrągłego 18, przy czym włókna papierowe osadzają się na tym sicie.

Element zabezpieczający 16 w postaci taśmy odwija się przy tym z rolki zasilającej 17 i nanosi się na wstęgę papier 26 za pomocą dyszy 30, przy czym dysza 30 wchodzi w pulpę 24 tak głęboko, że dosięga miejsca, w którym stosowanie do każdorazowego elementu zabezpieczającego powstaje dostatecznie dużo papieru. Przy opuszczaniu sita okrągłego 18 gotową wstęgę 26 papieru pokrywa się filcem odbiorczym 22 i przenosi do następnych stanowisk dalszego przerobu.

Aby również wewnątrz dyszy 30 zapewnić ustawienie elementu zabezpieczającego prawidłową stroną, zaopatruje się początek taśmy ciągłej 16 w dodatkowy przestrzenny element prowadniczy 400, który jest dostosowany pod względem swych wymiarów do wymiarów dyszy (fig. 2c). Ponieważ dysza 30 ma korzystnie prostokątny lub owalny przekrój poprzeczny, przeto element prowadniczy 400 ma z reguły kształt bądź prostopadłościenny, jak to uwidocznione na fig. 2c, bądź też walcowy. Można sobie jednak wyobrazić również inne postacie wykonania, które umożliwiają przesuw elementu prowadniczego w dyszy bez możliwości jego przekręcenia się. Ten element prowadniczy 400 nie jest jednak zamocowany na elemencie zabezpieczającym 16 w postaci taśmy, w każdym razie obejmuje go tak, iż taśma 16 może wprawdzie bez przeszkód przemieszczać się w kierunku ruchu, jednak w żadnym innym kierunku.

Przy użyciu nowego zwoju zasilającego początkowo wprowadza się do dyszy 30 prawidłową stroną perforowany kawałek 200 folii i element prowadniczy 400 oraz przenosi się je sprężonym powietrzem do końca dyszy, położonego w pobliżu papieru. Podczas gdy kawałek 200 folii osiada prawidłową stroną na wstędze papieru, element prowadniczy 400 zostaje zatrzymany na elemencie oporowym 60 u końca dyszy. Fig. 2d uwidacznia ten układ w ujęciu przekrojowym.

Kawałek 200 folii zostaje wprowadzony bardzo szybko i równomiernie we wstęgę papieru ze względu na swą stosunkowo dużą wodoprzepuszczalność, tak, iż na element zabezpieczający 16 w postaci taśmy działa stosunkowo równomierna siła rozciągająca. W ten sposób zapewnione jest to, że taśma nie może przekręcić się ani przy pierwszym nawlekaniu tej ciągłej taśmy, ani też podczas ciągłego ruchu.

Zamiast dyszy 30 można również zastosować drążek mocujący 70, na którego stronie, zwróconej ku situ okrągłemu, zamocowany jest element prowadniczy 400, jak to jest uwidocznione na fig. 4.

Po całkowitym odwinięciu zwoju zasilającego element prowadniczy 400 może być zwolniony z elementu pasowanego 60 dyszy za pośrednictwem specjalnego mechanizmu odchylnego i osiada on wówczas na dnie kąpieli z pulpy. Elementy prowadnicze 400, zbierające się z upływem czasu na dnie kąpieli, usuwa się podczas rutynowych akcji oczyszczania kąpieli. Ewentualnie element prowadniczy 400 można również wyciągnąć z dyszy ku górze za pomocą specjalnego urządzenia, a tym samym dysza zostaje zwolniona dla elementu prowadniczego następnego zwoju zasilającego.

Figura 5 przedstawia urządzenie o zupełnie odmiennym doprowadzaniu elementu zabezpieczającego 16 w postaci taśmy prawidłową stroną do wstęgi papieru. Tu element zabezpieczający doprowadza się do powstającej wstęgi papieru za pośrednictwem taśmy przenośnikowej 100, która obiega jako taśma bez końca dokoła krążków zwrotnych 101 i 102. Aby zapewnić przechodzenie kawałka 200 folii na początku nitki z taśmy przenośnikowej 100 na wstęgę papieru, kawałek 200 folii jest tak sztywny, a zmiana kierunku taśmy przenośnikowej 100 na krążku 101 - tak ostra, iż możliwe jest tylko odłączenie się tego elementu 200 na krążku 101 do zmiany kierunku, natomiast niemożliwe jest wszelkie dalsze jego przenoszenie. Prócz tego taśma

169 408 przenośnikowa 100jest tak rozwiązana, że kawałek 200 folii jest podczas przenoszenia sczepiony mocno z tą taśmą, a pomimo to jest łatwo odłączalny od niej. Można to osiągnąć na przykład w ten sposób, że zarówno taśmę przenośnikową 100, jak i kawałek 200 folii zaopatruje się we wkładki magnetyczne lub że kawałek 200 folii powleka się klejem przylepcowym.

Trzecia możliwość przenoszenia prawidłową stroną jest przedstawiona na fig. 6. W tym przypadku kawałek 200 folii oraz połączoną z nim taśmę przenosi się na sito okrągłe pomiędzy dwiema taśmami przenośnikowymi 100, które pod wpływem budowy są identyczne z taśmą, uwidocznioną na fig. 5.

Gdy element zabezpieczający 16 w postaci taśmy jest dostatecznie szeroki lub gdy papier osiągnął w zasadzie ostateczną grubość, wówczas przed elementem zabezpieczającym 16 nie osadza się już papier, ponieważ folia eliminuje w swym obszarze przylegania wodoprzepuszczalność papieru i sita. Element zabezpieczający 16 można powlec na przykład klejem termoaktywnym. W gorącej części suchej maszyny papierniczej zostaje on wówczas połączony mocno z papierem. Powłoki z substancji klejowej są niezbędne na przykład w przypadku okienkowych nitek zabezpieczających, ponieważ w przeciwnym razie nitka zabezpieczająca nie spoczywałaby gładko w obszarach okienkowych na leżącej poniżej warstwie papieru.

Niekorzystne jest to, że substancja klejowa (na przykład klej termoaktywny) może mieć podczas nanoszenia początkowo tylko minimalną kleistość, ponieważ w przeciwnym przypadku folia taśmy uległaby wklejeniu w dyszę doprowadzającą 30. Po osadzeniu elementu zabezpieczającego w postaci taśmy 16 na wstędze papieru za pomocą kawałka 200 folii, taśma ciągła 16 jest przytrzymywana początkowo jedynie za pośrednictwem kleistości własnej wilgotnego papieru 26, tj., przez przyczepność. W przypadku folii szerszych, grubszych i sztywniejszych o stosunku szerokości do grubości, wynoszącym ok. 20 i więcej, tj. takich, jakie dziś często się stosuje, bardziej przydatne są z tego powodu opisane poniżej sposoby.

Na figurze 7 przedstawiony jest sposób, który umożliwia nakładanie elementu zabezpieczającego 16 w postaci taśmy, który jest powleczony silnym klejem przylepcowym oraz jest zaopatrzony - jak zwykle w takich przypadkach - w papier sylikonowy 35, chroniący powleczoną stronę. Tę podwójną folię, złożoną z elementu zabezpieczającego i papieru sylikonowego 35, odwija się z rolki zasilającej 17 i doprowadza za pośrednictwem krążków, zmieniających kierunek, do sita okrągłego 18. W tym samym miejscu znajduje się urządzenie 32 do odprowadzania papieru sylikonowego 35, które składa się w zasadzie z krążka do zmiany kierunku, który doprowadza odciągnięty papier sylikonowy do zwoju odbiorczego 31.

W przypadku stosowania słabszych klejów przylepcowych takich jak Tesafilm, wystarcza przykryć powleczoną klejem stronę taśmy 16 podczas doprowadzania do sita okrągłego 18, tak, iż w tym przypadku na rolce zasilającej 17 znajduje się tylko folia cechująca taśmy. Figura 8 przedstawia taki sposób, w którym jako pokrycie ochronne wykorzystuje się zamkniętą taśmę nośną 40, powleczoną sylikonem. Taśma ta biegnie wzdłuż drogi, wyznaczonej przez krążki 41, 42 i 43 do zmiany kierunku, przy czym w obszarze pomiędzy krążkiem 41 i usytuowanym za rolką zasilającą 17 krążkiem 44 przykrywa ona klejącą stronę górną folii cechującej taśmy. W ten sposób zapobiega się osiadaniu włókien papierowych lub innych zawartych w pulpie substancji na powłoce klejowej i pogarszaniu wskutek tego przyczepności na mokrym materiale arkuszowym. Sposoby, przedstawione na fig. 7 i 8, można - jak to uwidoczniono na fig. 9 skojarzyć ze sobą, w celu ułatwienia powlekania klejem przylepcowym folii cechującej taśmy z papierem sylikonowym 35. Papier sylikonowy 35 jest tu odciągany bezpośrednio za rolką zasilającą 17 za pośrednictwem krążka 33 do zmiany kierunku od taśmy i doprowadzany do zwoju odbiorczego 34. Odsłonięta teraz powłoka klejowa taśmy elementu 16 jest ochroniona podczas dalszego przenoszenia do mokrej wstęgi przez odbiegającą folię 40, powleczoną sylikonem, zupełnie analogicznie jak w opisanym powyżej sposobie.

Dalszą alternatywę względem wymienionych dotychczas sposobów nanoszenia folii cechujących, powleczonych klejem przylepcowym, stanowi sposób postępowania, uwidoczniony na fig. 10. Element zabezpieczający 16 w postaci taśmy powleka się w tym przypadku, bezpośrednio przed wprowadzeniem do maszyny papierniczej, klejem 50 i przenosi się do sita okrągłego znaną metodą za pomocą obiegającej taśmy sylikonowej 40.

169 408

Odnośnie używanych substancji klejowych należy zauważyć, że obok klejów termoaktywnych i przylepcowych można również stosować inne substancje klejowe, na przykład kleje wieloskładnikowe lub kleje, które podlegają aktywacji w wodzie. Korzystne jest także zastosowanie mieszanek klejowych, w przypadku których foliajest najpierw przechwytywana, a dopiero w ramach późniejszych operacji produkcyjnych (np. podczas suszenia i kalandrowania przy oddziaływaniu ciepła) jest mocno łączona z papierem.

W przypadku, gdy element zabezpieczający powinien być widoczny całym swym polem na powierzchni papieru wartościowego, istnieją jeszcze inne warianty sposobu nanoszenia elementu zabezpieczającego prawidłową stroną na papier wartościowy podczas jego wytwarzania.

Jak to uwidoczniono na fig. 11, taśmę elementu 16 doprowadza się przy tym do maszyny papierniczej tak, że spoczywa ona na już utworzonej warstwie 26 włókien papierowych. Taśmę doprowadza się wówczas pomiędzy filc odbiorczy a warstwę 26 włókien papierowych, opuszczającą sito okrągłe 18. Folię odwija się z rolki zasilającej 17.

Dzięki wprowadzaniu elementu zabezpieczającego w postaci taśmy 16 pomiędzy filc 22 a warstwę 26 papieru możliwe staje się dobre prowadzenie i dokładne ustawianie elementu zabezpieczającego. Folię można jednak również - jak to uwidoczniono na fig. 12 - nałożyć na drugiej stronie warstwy 26 papieru, zatem na przykład wprowadzić w szczelinę pomiędzy krążki 25 a warstwę 26 papieru.

Dalszy możliwy wariant urządzenia do nanoszenia nitki przedstawia fig. 13. W tym przypadku element zabezpieczający 16 w postaci taśmy jest nakładany na sito okrągłe już przed wytwarzaniem papieru. Urządzenie to jest przydatne szczególnie w przypadku nitek, których szerokość leży w granicach długości włókien papierowych lub poniżej, ponieważ wówczas wprawdzie na samej nitce nie odkładają się żadne włókna, lecz te włókna, które osadziły się w bezpośrednim otoczeniu nitki, zachodzą na nitkę, tak, iż w ten sposób przy opuszczaniu pulpy powstaje jednak podkład papierowy w obszarze nitki.

W zalecanej postaci wykonania zaopatruje się, zwróconą ku wstędze papieru, stronę taśmy foliowej w warstwę kleju, dzięki czemu uzyskuje się silniejsze unieruchomienie folii na powierzchni papieru. Warstwę klejową można wykonać zarówno z rozpuszczalnego w wodzie kleju wilgotnego, jak i z kleju termoaktywnego. Podczas suszenia wstęgi papieru klej jest aktywowany i/lub utwardzany. Dzięki temu element zostaje mocno zakotwiony w papierze.

Ze względu na przejrzystość, doprowadzanie elementu zabezpieczającego opisano w odniesieniu do maszyny z jednym tylko sitem okrągłym. Nie stanowi jednak żadnego problemu przeniesienie tego sposobu na maszynę z produkcją dwuwarstwową, tj. na zespół z podwójnym sitem okrągłym lub na maszynę papierniczą z sitem płaskim. W tym przypadku nitkę doprowadza się do sita, które produkuje główną część grubości papieru, lub analogicznie do sita płaskiego.

Po nałożeniu elementu zabezpieczającego 16 na warstwę papieru biegnie on w zwykły sposób przez następne stanowiska obróbki w maszynie papierniczej. Podczas kalandrowania w miękką jeszcze warstwę papieru wciska się wstawiony ewentualnie element zmienny optycznie w sposób, uwidoczniony na fig. 1, przy czym włókna papierowe dopasowują się do gładkiej powierzchni elementu.

Po sprawdzeniu jakości, wstęga papieru jest gotowa do zadrukowania, przy czym można ją bądź zwinąć na urządzeniu nawojowym i zmagazynować, bądź też doprowadzić bezpośrednio do maszyny drukarskiej.

169 408

169 408

169 408

169 408

FIG. 10

169 408

FIG 13

169 408

FIG.2

—30

400

d)

200

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 4,00 zł

Claims (22)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób wytwarzania papieru wartościowego z elementem zabezpieczającym, zwłaszcza w postaci nitki zabezpieczającej ze znakami lub aktywnymi optycznie strukturami w postaci hologramów, struktur dyfrakcyjnych lub interferencyjnych, w którym wstęgę papieru tworzy się na sicie maszyny papierniczej przez odciąganie cieczy z pulpy przez wnętrze sita, przy czym włókna papierowe osadzają się na tym sicie, znamienny tym, że element zabezpieczający w postaci taśmy umieszcza się prawidłową stroną na rolce zasilającej, przy czym na początku taśmy zamocowuje się płaski pomocniczy element ustawczy, a następnie taśmę odwija się z rolki i doprowadza się do sita maszyny papierniczej, zapobiegając jej skręcaniu, wtedy kiedy warstwa papieru osiąga co najmniej 80% swojej grubości ostatecznej i utrzymując równocześnie taśmę aktywną optycznie strukturą po stronie odwróconej od sita maszyny, nakłada się tę taśmę na właśnie utworzoną wstęgę papieru, układając jako pierwszy na wstędze papieru pomocniczy element ustawczy.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że taśmę elementu zabezpieczającego prowadzi się do sita maszyny za pomocą taśmy przenośnikowej, przy czym sczepia się ją z tą taśmą przenośnikową.
3. 3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że taśmę przenośnikową i płaski pomocniczy element ustawczy sczepia się ze sobą za pomocą substancji magnetycznej.
4. 4. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że płaski pomocniczy element ustawczy zaopatruje się po stronie, zwróconej ku taśmie przenośnikowej, w klej przylepcowy.
5. 5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że element zabezpieczający wprowadza się pomiędzy wstęgę papieru, schodzą z sita maszyny papierniczej i wstęgę filcową, która odbiera papier z sita.
6. 6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że element zabezpieczający umieszcza się przed walcami kalandra po odwróconej od mokrego filcu stronie wstęgi papieru.
7. 7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że element zabezpieczający powleka się od strony wstęgi papieru klejem.
8. 8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że element zabezpieczający powleka się mokrym klejem rozpuszczalnym w wodzie lub klejem termoaktywnym.
9. 9. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że element zabezpieczający przenosi się na wstęgę papieru przy pomocy taśmy transportowej bez końca, odkrywającej stronę elementu zabezpieczającego powleczoną klejem podczas doprowadzania elementu zabezpieczającego do sita maszyny.
10. 10. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że klej nanosi się na element zabezpieczający na odcinku pomiędzy rolką zasilającą a sitem.
11. 11. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że element zabezpieczający na rolce zasilającej zaopatruje się w warstwę nośną, chroniącą warstwę klejową, korzystnie w papier sylikonowy, który odciąga się bezpośrednio przed zetknięciem się elementu zabezpieczającego z mokrą wstęgą papieru.
12. 12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że element zabezpieczający zaopatruje się w ochronną warstwę nośną, korzystnie w papier sylikonowy przed umieszczeniem na rolce zasilającej, który odciąga się od elementu zabezpieczającego bezpośrednio za rolką zasilającą.
13. 13. Urządzenie do wytwarzania papieru wartościowego z elementem zabezpieczającym, zwłaszcza w postaci nitki zabezpieczającej ze znakami lub aktywnymi optycznie strukturami w postaci hologramów, struktur dyfrakcyjnych lub interferencyjnych, zawierające sito maszyny papierniczej umieszczone w zbiorniku z pulpą, znamienne tym, że poza zbiornikiem z pulpą posiada rolkę zasilającą (17), na której ułożony jest element zabezpieczający (16) w postaci

    169 408 taśmy wyposażonej na początku w płaski pomocniczy element ustawczy (200,201) do pozycjonowania taśmy elementu zabezpieczającego (16), przy czym za rolką zasilającą (17) znajduje się zespół doprowadzający, zawierający element prowadniczy (400) z otworem prowadzącym do ustalania położenia elementu zabezpieczającego (16), dopasowanym z luzem do wymiarów taśmy elementu zabezpieczającego (16).
14. 14. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że płaski pomocniczy element ustawczy ma postać perforowanego kawałka folii (200).
15. 15. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że płaski pomocniczy element ustawczy ma postać plecionki (210), zwłaszcza drucianej.
16. 16. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że element prowadniczy (400) ma kształt walcowy.
17. 17. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że element prowadniczy (400) ma kształt prostopadłościenny.
18. 18. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że zespół doprowadzający ma postać dyszy (30) wdmuchującej element zabezpieczający (16), zawierającej u wylotu element oporowy (60) do zatrzymywania elementu prowadniczego (400).
19. 19. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że zespół doprowadzający ma postać drążka (70), do którego zakotwiony jest rozłącznie element prowadniczy (400).
20. 20. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że zespół doprowadzający ma postać, tworzącej zamkniętą pętlę, taśmy przenośnikowej (100) do transportowania elementu zabezpieczającego (16).
21. 21. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że zespół doprowadzający ma postać układu dwóch bezkońcowych taśm przenośnikowych (100), pomiędzy którymi transportowany jest element zabezpieczający (16).
22. 22. Urządzenie według zastrz. 13, znamienne tym, że zespół doprowadzający ma postać układu rolek transportowych (41, 42, 43), na których rozpięta jest taśma przenośnikowa dla taśmy elementu zabezpieczającego.