PL158611B1 - Sposób wahadlowego ukladania cienkiej, nasyconej spoiwem, nieutwardzonej, pierwotnejwstegi z welny mineralnej na przenosniku odbiorczym PL PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób wahadlowego ukladania cien- kiej, nasyconej spoiwem, nieutwardzonej, pier- wotnej wstegi z welny mineralnej na przenos- niku odbiorczym, prostopadle do kierunku ruchu tego przenosnika, polegajacy na stoso- waniu wahadlowego ruchu o stalej predkosci w srodku przesuwu oraz z opóznieniem i odpo- wiednio przyspieszeniem w skrajnych czes- ciach zygzakowatego przesuwu, przy czym przed zawróceniem kierunku toru ruchu wa- hadlowego powoduje sie jego podniesienie wzgledem przenosnika odbiorczego, zas po zawróceniu w obrebie zasadniczo tej samej czesci przesuwu powrotnego powoduje sie odpowiednie obnizenie tego toru, znamienny tym, ze stosuje sie ruch wahadlowy, którego przynajmniej 30% a najwyzej 60%, korzystnie 50%, ma stala predkosc, przy czym ta stala predkosc jest zasadniczo taka sama jak pred- kosc ukladania pierwotnej wstegi. FIG 2 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób układania cienkiej, nasyconej spoiwem, nieutwardzonej wstęgi z wełny mineralnej na przenośniku odbiorczym.

Przy wytwarzaniu arkuszy z wełny mineralnej ważne jest, by uzyskać wyrób możliwie jednorodny i zapewniający wysoką zdolność izolowania. Ponadto powinien być on możliwie elastyczny przy małej gęstości z wymaganiem, by włókna przebiegały głównie w płaszczyźnie arkusza. Dzięki elastyczności arkusz taki może być ściśnięty przy pakowaniu i w transporcie.

Aby to uzyskać układa się cienką wstęgę pierwotną, której ciężar powierzchniowy zmienia się w zakresie 110-450 g/m², korzystnie 100-200 g/m², na przenośniku odbiorczym bezpośrednio po rozwłóknieniu. Im cieńsza jest wstęga pierwotna, tym lepsza jest jakość gotowego wyrobu. Aby utrzymać wydajność na żądanym poziomie przy wytwarzaniu cienkiej wstęgi pierwotnej, musi być duża prędkość wstęgi pierwotnej, jak również prędkość urządzeń przenoszących wstęgą. Normalnie prędkość wstęgi pierwotnej wynosi powyżej lOO m/min, ale ciężar powierzchniowy wstęgi pierwotnej jest tylko w zakresie 100-200 g/m2, a pożądana jest nawet większa prędkość dla utrzymania wydajności na żądanym poziomie.

Znane sposoby układania wstęg z wełny mineralnej opisano między innymi w opisie patentowym USA nr 2450916 oraz w opisie patentowym W. Brytanii nr 772928. Zostały one później uzupełnione przez sposoby fałdowego układania wstęg pierwotnej za pomocą przenośników wahadłowych.

Kiedy dla wyprowadzania wstęgi pierwotnej stosuje się przenośniki wahadłowe, wówczas ważne jest, aby prędkość końca wyjściowego bała w przybliżeniu taka sama jak prędkość wstęgi pierotnej, aby uniknąć załamywania lub rozciągania wstęgi w chwili wyjścia.

158 611

Dotychczas mechanizm wahadłowy realizujący fałdowe układanie wstęgi zwykle pracował tak, że położenia skrajne były usytuowane najwyżej nad przenośnikiem odbiorczym, a dolny punkt zwrotny wahadła był usytuowany najbliżej przenośnika odbiorczego. Aby osiągnąć żądaną wydajność przy cienkich wstęgach pierwotnych, prędkość wyjściowa przenośników wahadłowych powinna wzrosnąć, jednakże nie jest to możliwe do uzyskania przy znanych urządzeniach. W rzeczywistości przenośnik wahadłowy o dużej prędkości, który wyprowadza lekką warstwę i ma dużą częstotliwość wahań nie zapewnia dokładnego układania wstęgi pierwotnej. Przenośnik wahadłowy napędzany w znany sposób przez drążek łączący i drgający po łuku okręgu wejściowemu końcówki przenośnika prędkość, która jest maksymalna wtedy, gdy wahadło jest w położeniu środkowym, a maleje sinusoidalnie do zera w położeniu skrajnym, skąd ponownie rozpoczyna się sinusoidalne przyspieszenie. Wyjściowy koniec takiego przenośnika wahadłowego w swym położeniu najniższym musi być usytuowany w odstępie około 0,2 szerokości wyjścia, która normalnie wynosi 2 m, nad wyprowadzoną wstęgą, aby pierwotna wstęga mogła być układana równomierną warstwą na przenośniku odbiorczym bez rozciągania jej. Kiedy odległość pomiędzy wahadłem a przenośnikiem odbiorczym wynosi 40 cm lub więcej, wówczas krawędzie załamania wyprowadzanej wstęgi są równe. Jeżeli prędkość wyjściowa wynosi około 130m/min, wówczas nieregularności w utworzonej wstędze wtórnej będą wynosiły ±5% szerokości wyjściowej. Oznacza to, że dla wstęgi wtórnej trzeba przewidzieć odpowiednio większą szerokość, by uzyskać pozbawioną wad wstęgę o żądanej szerokości, gdyż niepotrzebny materiał trzeba odciąć. Oznacza to olbrzymią stratę materiału.

Wahadłowy mechanizm wyjściowy realizujący proces układania wstęgi przez ciągłe wyprowadzanie wstęgi pierwotnej ze stałą prędkością nad podłożem o stałej prędkości, jest znany. Stosuje się tu układ przegubowy dla utrzymywania końca wyjściowego mechanizmu wahadłowego na stałej wysokości nad przenośnikiem odbiorczym, a ruch tam i z powrotem otrzymuje się za pomocą mechanizmu złożonego z łańcucha i drążka łączącego. Wykres prędkości ruchu drgającego ma fazę ze stałą prędkością i fazę z sinusoidalnym opóźnianiem i przyśpieszaniem przy każdym położeniu końcowym. Wahadło musi być szybko opóźniane i przyśpieszane w położeniach końcowych ruchu wahadła odpowiednio do ilości wstęgi pierwotnej wyprowadzanej na jednostkę czasu, co powoduje duże naprężenia w konstrukcjach mechanicznych. W konsekwencji mechanizmu taki nadaje się tylko do pracy przy prędkościach wyjściowych powyżej około 100 m/min.

Inna wada mechanizmów wahadłowych o dużej częstotliwości wahań polega na silnym przepływie powietrza powodowanym przez gwałtowny ruch tam i z powrotem mechanizmu wahadła posiadającego dużą powierzchnię. Przepływy powietrza utrudniają układanie cienkiej wstęgi pierwotnej na podłożu.

Mechanizmy wahadłowe dla podawania cienkich wstęg pierwotnych nakładającymi się warstwami na przenośnik odbiorczy mają więc zasadnicze wady. Krawędzie wstęgi wtórnej są nierówne, co jest przyczyną znacznych strat materiału, prędkości są zbyt powolne dla uzyskania żądanych wydajności, siły hamowania i przyspieszania są duże i powodują silne naprężenia mechaniczne w konstrukcjach, a przepływ powietrza utrudnia układanie wstęgi pierwotnej.

Celem wynalazku jest opracowanie sposobu wahadłowego układania pierwotnej wstęgi z wełny mineralnej, pozwalającego na zmniejszenie lub całkowite wyeliminowanie tych wad, a zwłaszcza na uzyskanie dokładnego układania z równymi krawędziami i wstęgi o wysokiej równomierności.

Sposób wahadłowego układania cienkiej, nasyconej spoiwem, nieutwardzonej, pierwotnej wstęgi z wełny mineralnej w formie zygzakowatej na przenośniku odbiorczym, prostopadle do kierunku ruchu tego przenośnika, polegający na stosowaniu wahadłowego ruchu o stałej prędkości w środku przesuwu oraz z opóźnieniem i odpowiednio przyśpieszeniem w skrajnych częściach zygzakowatego przesuwu, przy czym przed zawróceniem kierunku toru ruchu wahadłowego powoduje się jego podniesieniem względem przenośnika odbiorczego, zaś po zawróceniu w obrębie zasadniczo tej samej części przesuwu powrotnego powoduje się odpowiednie obniżenie tego toru, według wynalazku charakteryzuje się tym, że stosuje się ruch wahadłowy, którego przynajmniej 30% a najwyżej 60%, korzystnie 50%, ma stałą prędkość, przy czym ta stała prędkość jest zasadniczo taka sama jak prędkość układania pierwotnej wstęgi.

158 611

Korzystnie stosuje się ruch wahadłowy, równoległy względem leżącego niżej przenośnika odbiorczego, w trakcie przynajmniej części a korzystnie podczas całego ruchu wahadłowego, odbywanego ze stałą prędkością.

Alternatywnie korzystnie stosuje się ruch wahadłowy, równoległy względem leżącego niżej przenośnika odbiorczego, w trakcie całego ruchu wahadłowego odbywanego ze stałą prędkością oraz podczas części następującego potem ruchu z opóźnieniem, jak również podczas przesuwu powrotnego w trakcie odpowiadającej części ruchu z przyśpieszeniem, oraz ponownie podczas dalszego całego ruchu ze stałą prędkością.

W sposobie według wynalazku korzystnie stosuje się podnoszenie i obniżanie wyjściowego końca wahadłowego przenośnika wzdłuż toru łukowego, korzystnie wzdłuż łuku kolistego.

Tor ruchu wyjściowego końca wahadłowego przenośnika wytycza się za pomocą prowadnicy.

W korzystnym przykładzie rozwiązania wynalazku, dla realizacji takiego ruchu zastosowano znany układ napędowy, powodujący stałą prędkość ruchu przenośnika wahadłowego w środku ruchu wahadłowego i sinusoidalnie malejącą lub rosnącą prędkość w położeniach skrajnych ruchu wahadła. Faza o stałej prędkości może stanowić 30-60% całego wychylenia wahadła. Stała prędkość wahadła w obszarze środkowym jest całkowicie lub prawie całkowicie równa prędkości wyjściowej wstęgi pierwotnej. Dzięki temu wahadło może być umieszczone bliżej powierzchni odbierającej, w przybliżeniu w połowie odległości umożliwianej przez konwencjonalny napęd korbowy, co zapewnia znacznie lepsze układanie i unieruchamianie wstęgi pierwotnej na przenośniku odbiorczym.

W obszarach poza fazą o stałej prędkości wahadło napędzane jest z sinusoidalnie malejącą lub rosnącą prędkością, podczas gdy wahadło kontynuuje swój ruch wahadłowy. Przynajmniej w fazie o malejącej lub rosnącej prędkości w położeniah skrajnych wychylenia wahadła wyjściowy koniec wahadła unosi się w końcowej fazie ruchu wahadła i odpada w fazie początkowej. Na skutek zmiany wysokości wahadła w fazie opóźniania lub przyśpieszania energia potencjalna jest magazynowana lub oddawana, dzięki czemu mniejsze naprężenia działają na mechanizm, niż gdy koniec wyjściowy wahadła opisuje drogę poziomą w zakresie całego wychylenia wahadła.

Ruch wahadłowy złożony z części środkowej o stałej prędkości i dwóch części skrajnych z prędkościami opóźnioną i przyśpieszoną, jest powodowany odpowiednio za pomocą łańcucha napędowego o obiegu zamkniętym przebiegającego wokół dwóch współpłaszczyznowo umieszczonych w odstępie od siebie kół łańcuchowych, przy czym drążek łączący łączy wahadło z nośnikiem na łańcuchu napędowym. Odległość pomiędzy środkami kół łańcuchowych odpowiada części ruchu wahadła ze stałą prędkością, a połowa obwodu każdego koła odpowiada ruchowi wahadła z prędkością opóźnioną i przyśpieszoną.

Ruch wahadłowy złożony z części środkowej o stałej prędkości i dwóch części skrajnych o prędkości opóźnionej i przyśpieszonej może być również wytwarzany za pomocą tak zwanej przekładni Fergusona, w której ruch obrotowy jest przenoszony przez eliptyczne koła zębate.

Koniec wyjściowy wahadła może być prowadzony tak, aby poruszał się wzdłuż różnie ukształtowanych dróg w trakcie ruchu wahadła. Najprostszym przykładem jest tor łukowy, przy czym wahadło waha się wokół nieruchomego punktu ułożyskowania. W takim przykładzie wykonania wahadło działa z dużą dokładnością przy prędkościach wyjściowych około 200 m/min. Jest to możliwe dzięki temu, że koniec wyjściowy wahadła może dochodzić bardzo blisko do przenośnika odbiorczego, a najbliżej w punkcie środkowym całego ruchu wahliwego, dzięki czemu wprowadzana wstęga pierwotna może być natychmiast unieruchamiana na ułożonej pod spodem wstędze bez oddziaływania na nią strumieni powietrza powodowanych przez ruch wahadła. W położeniach skrajnych ruchu wahadła dolny koniec wahadła wznosi się około 0,1 szerokości wyjściowej, to znaczy około 20 cm przy szerokości wyjściowej 200 cm, w wyniku czego uzyskuje się dokładniejsze ustalenie położenia krawędzi składania na skutek mniejszej pętli składania wstęgi. Inną zaletą takiej konstrukcji jest to, że wahadło może być stosunkowo krótkie, około 0,7-1,0 wysokości wyjściowej, to znaczy około 140-200 cm, co powoduje zmniejszenie momentów bezwładności i naprężeń w urządzeniu napędowym. Krótsze wahadło zmniejsza również zakłócenia powodowane przez przepływ powietrza.

W tym przykładzie realizacji sposobu wahadło w najbliższym punkcie może być oddalone tylko 5-10 cm nad przenośnikiem odbiorczym, a więc wyprowadzona wstęga zostaje prawie

158 611 natychmiast unieruchomiona w środkowym obszarze toru. W wyniku otrzymuje się wstęgę o bardzo równych krawędziach. Przy stałej prędkości powyżej około 50% szerokości wyjściowej, która wynosi 200 cm i przy maksymalnym wychyleniu wahadła 80% oraz przy długości wahadła około 75% szerokości wyjściowej, to znaczy 150cm, wahadło wznosi się około 12%, to znaczy 24 cm w położeniach skrajnych.

W innym korzystnym przykładzie realizacji sposobu według wynalazku, wahadło oraz jego koniec wyjściowy poruszają się poziomo na stałej wysokości nad przenośnikiem odbiorczym w centralnej strefie ruchu wahliwego, a wznosi się powyżej w położeniach skrajnych.

Ruch wznoszenia może rozpoczynać się w dowolnym punkcie za punktem środkowym ruchu wahadła, ale najpóźniej w fazie opóźnienia ruchu wahliwego, dzięki czemu wstęga pierwotna wyprowadzana z wyjściowego końca wahadła ze stałą prędkością ma wystarczająco dużo miejsca poniżej końca wyjściowego, który porusza się wtedy z prędkością mniejszą niż prędkość wyjściowa wstęgi pierwotnej. Ruch wznoszący rozpoczyna się najwcześniej natychmiast za punktem środkowym ruchu wahliwego, a następnie wahadło i jego koniec wyjściowy opisują ciągłą linię łukową, lub najpóźniej w takim punkcie przed położeniem skrajnym wychylenia wahadła, że jest wystarczająco dużo miejsca dla zmieszczenia poniżej wznoszącego się wahadła pętli układanej pod kontrolą tak, aby uzyskać równą krawędź podczas ruchu powrotnego.

Tor ruchu wyjściowego końca może być linią wznoszącą, okręgiem, stopniową linią łukową, albo też różnymi ich kombinacjami.

Wahadło lub jego koniec wyjściowy jest zmuszany do odchylenia się od naturalnego ruchu wahadła mającego tor kołowy, za pomocą prowadnicy. Od chwili zaistnienia odchylenia od naturalnego ruchu wahadła, punkt drgający wahadła musi być ruchomy pionowo, albo też promień ruchu wahliwego końca wyjściowego musi być zmienny.

Dla uzyskania wyjściowego toru składającego się z zasadniczo poziomej części środkowej i łukowej części końcowej, ramię zamontowane na łożyskach w wahadle może przykładowo zawierać dolny koniec, któryjest przegubowo zamontowany na łożyskach na zewnątrz wahadła, przez co wahadło jest zmuszone do opisywania zasadniczo poziomej drogi. W tej fazie ruchu punkt drgający wahadła opada lub wznosi się. Punkt drgający został usytuowany tak, aby dochodził do zderzaka w położeniu, przy którym wahadło wchodzi w ruch wznoszący w zewnętrznej strefie ruchu wahliwego lub ruch opadający w tej samej strefie podczas ruchu powrotnego. Zamontowanie ramienia na łożyskach w wahadle jest usytuowane tak, aby wahadło mogło drgać względem ramienia w tym etapie, na przykład za pomocą łożysk widełkowych. Pomiędzy wierzchołkiem drążka łączącego wahadła a ramieniem prowadzącym położenie wysokościowe wahadła może być odpowiednio umieszczona sprężyna, dzięki czemu są częściowo kompensowane siły przyśpieszania i opóźniania w skrajnych położeniach wahadła.

Ruch wahadła może być również realizowany na przykład przez stałą prowadnicę, usytuowaną symetrycznie względem centralnej osi, wzdłuż której porusza się koło zamontowane na łożyskach w wahadle lub bryła ślizgowa. Tor końca wyjściowego będzie wtedy odpowiadał kształtowi prowadnicy. Wysokość prowadnicy nad końcem wyjściowym określona jest przez optymalizację kształtu geometrycznego i sił bezwładności.

Alternatywnie punkt drgający wahadła może być nieruchomy, natomiast koniec wyjściowy jest ruchomy promieniowo względem punktu drgającego.

Przedmiot wynalazku jest zilustrowany na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematycznie ruch wahadłowy dwóch korzystnych przykładów realizacji sposobu według wynalazku, a mianowicie ruch wahadła ze stałą prędkością i następnie z prędkością opóźnianą i przyśpieszaną, podczas gdy koniec wyjściowy wahadła opisuje drogę kołową (przypadek A) oraz ruch wahadła ze stałą prędkością i następnie z prędkością opóźnianą i przyspieszaną, gdy koniec wyjściowy w fazie o stałej prędkości porusza się na stałej wysokości nad przenośnikiem odbiorczym, a w fazie opóźniania lub przyśpieszania porusza się po drodze łukowej (przypadek B), fig. 2 - wahadło wraz z urządzeniem napędowym pokazane w trzech różnych położeniach, a fig. 3 - inny przykład wykonania wahadła wraz z urządzeniem napędowym, pokazanego w trzech różnych położeniach.

Na figurze 1 z prawej strony rysunku pokazano przypadek (A), w którym wahadło zarówno w okresie stałej prędkości jak i w okresie prędkości opóźnionej i przyśpieszonej drga wokół punktu B, który jest nieruchomy w tym przypadku, a jego koniec wyjściowy opisuje łuk okręgu. Wahadło to

158 611 jest napędzane przez urządzenie prowadzące D za pomocą łańcucha o stałej prędkości. Drążek łączący V przymocowany jest na łożyskach na nośniku do łańcucha napędowego w punkcie T i do mechanizmu wahadła w punkcie Ka. W łańcuchu napędowym zaznaczono punkty 1-12, przy czym punkty 1 i 7 oznaczają centralne położenie wahadła, punkty 4 i 10 oznaczają położenie skrajne wahadła, a punkty 12 i 2 odpowiednio 6 i 8 oznaczają granice obszaru o stałej prędkości. Kiedy punkt T drążka łączącego znajduje się w miejscu 1, wahadło zwisa z punktu drgającego P, a położenie końca wyjściowego oznaczone jest przez 1(A). Od 1 do 2 drążek łączący porusza się ze stałą prędkością, a koniec wyjściowy opisuje łuk okręgu, ponieważ punkt drgający P jest nieruchomy. Od 2 do 4 wahadło porusza się z opóźnieniem, zmienia kierunek ruchu w punkcie 4 i od 4 do 6 z przyśpieszeniem, podczas gdy · koniec wyjściowy opisuje wznoszący się lub opadający łuk okręgu. Zależnie od położenia punktu zamocowania Ka na wahadle w stosunku do urządzenia napędowego D uzyskuje się większą lub mniejszą asymetrię geometryczną, to znaczy punkty 3 i 5 lub 2 i 6 odchylają się nieco od siebie jak pokazano na rysunku. Wahadło wznosi się w skrajnym położeniu 4 około 24 cm, co również pokazano na rysunku w skali 1:10 i tworzy kontrolowaną pętlę z pierwotnej taśmy w punkcie zwrotnym. Dzięki mniejszej odległości końca wyjściowego od przenośnika odbiorczego Sa i synchronizacji pomiędzy prędkością wyjściową a prędkością drgań końca wyjściowego wyprowadzana wstęga pierwotna jest szybko mocowana do podłoża, co również pokazano na rysunku. Ruch wahadła od punktu 7 do 1 stanowi odwrócony obraz ruchu pomiędzy punktami 1 i 7, jednakże nie pokazano tego.

Z lewej strony na fig. 1 pokazano przypadek (B), w którym koniec wyjściowy wahadła w okresie stałej prędkości porusza się na stałej wysokości nad przenośnikiem odbiorczym Sb, a w okresie ruchu opóźnionego i przyśpieszonego porusza się wzdłuż drogi kołowej. W centralnym położeniu wahadła, punkt 7, punkt drgający wahadła znajduje się w punkcie P', ale opada do punktu P podczas ruchu napędowego do punktu 8, na skutek czego koniec wyjściowy porusza się wzdłuż linii poziomej. W fazie opóźniania od punktu 8 do 10 i w fazie przyśpieszania od punktu 10 do 12 punkt drgający jest nieruchomy, a koniec wyjściowy opisuje łuk okręgu. Jak wynika z rysunku, przenośnik odbiorczy Sb jest usytuowany wyżej niż w przypadku A, ponieważ punkt drgający wahadła jest usytuowany wyżej w centralnym położeniu w przypadku B.

Wahadło wznosi się do swego skrajnego położenia około 16 cm, jak pokazano na rysunku. Tworzenie pętli jest dobrze kontrolowane również w tym przypadku na skutek małej odległości wstęgi pierwotnej od podłoża zwłaszcza na odcinkach 7-8 i 12—1 oraz na skutek synchronizacji pomiędzy prędkością wyjściową a prędkością drgań końca wyjściowego na tych odcinkach.

Aby wyjściowy koniec wahadła poruszał się poziomo podczas głównej części w pokazanych przypadkach 50% wychylenia wahadła, przy czym punkt drgający musi poruszać się od P' do P, potrzebne są specjalne środki. Dwa korzystne przykłady wykonania takich urządzeń pokazano na fig. 2 i 3.

Na figurze 2 i 3 pokazano zespół wahadła maszyny do wytwarzania wstęgi z wełny mineralnej wraz z mechanizmem napędowym. Przenośnik odbierający pierwotną wstęgę oznaczono przez 1, przenośnik wahadłowy przez 2, dwa przeciwległe przenośniki przez 2a i 2b, a rolki prowadzące przy końcu wyjściowym przez 3a i 3b. Przenośnik odbiorczy oznaczono przez 4, mechanizm napędowy przez 5, dwa koła mechanizmu napędowego przez 5a i 5b, a drążek łączący przez 6. Części 1-6 odpowiadają sobie wzajemnie na fig. 2 i 3, a zatem mają takie same oznaczenia. Na fig. 2 kółko, które prowadzi ruch wahadłowy w urządzeniu prowadzącym, oznaczono przez 7, a oś kołka zamocowanego na przenośniku wahadłowym przez 7a. Prowadnica, wzdłuż której porusza się kółko 7 i która określa tor ruchu końca wyjściowego oznaczona została przez 9. Koniec wyjściowy przenośnika wahadłowego oznaczono przez 10.

Przy wytwarzaniu wstęgi z wełny mineralnej surowa wstęga jest wyprowadzana na odbierający ją przenośnik 1 i przechodzi dalej pomiędzy przenośnikami 2a i 2b do mechanizmu wahadłowego 2 i jest wyprowadzana przy końcu wyjściowym 10. Wahadło waha się tam i z powrotem, podczas gdy surowa wstęga jest wyprowadzana pomiędzy rolkami prowadzącymi 3a i 3b. Gdy drążek łączący porusza się pomiędzy kołami napędowymi 5a i 5b na odcinku bl, kółko 7 osiąga stałą prędkość ruchu i równocześnie porusza się po płaskiej części prowadnicy 9, przy czym rolki prowadzące 3a i 3b pokonują odcinek Bl na stałej wysokości nad przenośnikiem odbiorczym.

158 611

Gdy drążek łączący porusza się wzdłuż obwodu kół napędowych po tukach b2, kółko 7 porusza się po zagiętym do góry końcu prowadnicy 9, przy czym koniec wyjściowy wahadła opisuje odpowiednią drogę łukową na odcinku B2. Położenie prowadnicy 9 określone jest przez żądaną geometrię kinetyczną. Punkt drgający 22 wahadła jest ruchomy wzdłuż linii centralnego ruchu wahadła, a przenośnik 1 odbierający surową wstęgę zamontowany jest na łożyskach przegubowo, aby mógł podążać pionowo za ruchem wejściowego końca wahadła.

Na figurze 3 pokazano inny korzystny przykład wykonania wahadła według wynalazku. Dolny koniec ramienia 20 jest zamocowany na łożyskach na zewnątrz wahadła na linii środkowej ruchu drgającego, a górny koniec zamontowany jest na łożyskach widełkowych w punkcie ułożyskowania 8 drążka łączącego 6 na wahadle. Punkt ułożyskowania 8 jest usytuowany tak, aby wchodził w widełki 21 przy górnym końcu ramienia. Punkt drgający 22 wahadła jest przemieszczany pionowo wzdłuż linii środkowej ruchu, a przenośnik 1 odbierający surową wstęgę zamontowany jest przegubowo na łożyskach, aby mógł nadążać za ruchami wahadła w pionie, podobnie jak w poprzednim przypadku. Gdy drążek łączący porusza się w obszarze poziomym pomiędzy kołami napędowymi, wahadło jest ciągnięte do położenia kątowego, podczas gdy punkt drgający porusza się do dołu aż dojdzie do zderzaka 23 przy końcu fazy o stałej prędkości. Zderzak zapobiega dalszemu przemieszczaniu punktu drgającego do dołu i wahadło zmuszane jest do wahania się wokół punktu drgającego P, który jest teraz nieruchomy. Podczas tej opóźnionej części ruchu punkt zamocowania jest przemieszczony do góry w widełki 21, a więc nie umożliwia wznoszenia się wahadła wzdłuż linii łukowej. Podczas późniejszej fazy z przyśpieszeniem wahadło waha się do dołu, a koniec wyjściowy 10 opisuje taką samą linię łukową, podczas gdy punkt zamocowania 8 jest równocześnie przemieszczany do dołu widełek 21. Ten sam ruch jest powtarzany w przeciwnym kierunku.

Korzystne jest umieszczenie sprężyny pomiędzy centralną osią a ramieniem 20, aby przejmowała ona część sił opóźniania i przyśpieszania wytwarzanych przez drgania wahadła.

Każdy z przykładów wykonania z fig. 2 i 3 pokazuje ruch wahadła złożony tak, że poziomy lub zasadniczo poziomy ruch wyjściowy jest zgodny z fazą o stałej prędkości, a ruch wznoszący lub opadający jest zgodny z fazą o prędkości opóźnianej lub przyśpieszanej. Kontrolowana trajektoria końca wyjściowego odchylająca się od trajektorii łukowej może oczywiście być ustawiona tak, aby rozpoczynała się w dowolnym punkcie w okresie o stałej prędkości bl lub w okresie z ruchem opóźnionym lub przyśpieszonym b2.

Jak stwierdzono powyżej, siły opóźniania i przyśpieszania są mniejsze niż w poprzednio stosowanych sposobach częściowo na skutek ruchu wznoszącego po bokach wyjścia, a częściowo na skutek zastosowania wahadła mającego mniejszą masę.

FIG. 3

Zakład Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 5000 zł.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób wahadłowego układania cienkiej, nasyconej spoiwem, nieutwardzonej, pierwotnej wstęgi z wełny mineralnej na przenośniku odbiorczym, prostopadle do kierunku ruchu tego przenośnika, polegający na stosowaniu wahadłowego ruchu o stałej prędkości w środku przesuwu oraz z opóźnieniem i odpowiednio przyśpieszeniem w skrajnych częściach zygzakowatego przesuwu, przy czym przed zawróceniem kierunku toru ruchu wahadłowego powoduje się jego podniesienie względem przenośnika odbiorczego, zaś po zawróceniu w obrębie zasadniczo tej samej części przesuwu powrotnego powoduje się odpowiednie obniżenie tego toru, znamienny tym, że stosuje się ruch wahadłowy, którego przynajmniej 30% a najwyżej 60%, korzystnie 50%, ma stałą prędkość, przy czym ta stała prędkość jest zasadniczo taka sama jak prędkość układania pierwotnej wstęgi.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się ruch wahadłowy, równoległy względem leżącego niżej przenośnika odbiorczego, w trakcie przynajmniej części a korzystnie podczas całego ruchu wahadłowego, odbywanego ze stałą prędkością.
3. 3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się ruch wahadłowy, równoległy względem leżącego niżej przenośnika odbiorczego, w trakcie całego ruchu wahadłowego odbywanego ze stałą prędkością oraz podczas części następującego potem ruchu z opóźnieniem, jak również podczas przesuwu powrotnego w trakcie odpowiadającej części ruchu z przyśpieszeniem, oraz ponownie podczas dalszego całego ruchu ze stałą prędkością.
4. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się podnoszenie i obniżanie wyjściowego końca wahadłowego przenośnika wzdłuż toru łukowego, korzystnie wzdłuż łuku kolistego.
5. 5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że tor ruchu wyjściowego końca wahadłowego przenośnika wytycza się za pomocą prowadnicy.