NL8101311A

NL8101311A - Ooglens.

Info

Publication number: NL8101311A
Application number: NL8101311A
Authority: NL
Original assignee: American Optical Corp
Priority date: 1981-02-09
Filing date: 1981-03-18
Publication date: 1982-09-01
Also published as: BR8101927A; GB2092772B; GB2092772A; IE810553L; AU532218B2; AU6855181A; IT8148143A0; MX153400A; SE8101437L; IE50992B1; NL189879C; FR2499725A1; NL189879B; FR2499725B1; JPH0147767B2; SE451772B; CA1153228A; CH641572A5; JPS57139718A

Description

* f - 1 -

Ooglens.

De uitvinding heeft betrekking op ooglenzen in het algemeen en meer in het bijzonder op verbeteringen in lenzen met progressieve sterkte voor de correctie van verziendheid.

5 Het gebruik van dergelijke lenzen met progressieve sterkte voor de correctie van verziendheid is in de afgelopen jaren in toenemende mate populair geworden.

Behalve dat zij kennelijk beantwoorden aan een esthetische schoonheidsverwachting, leveren progressieve lenzen 10 belangrijke funktionele voordelen aan de patiënt, nl. een continu gebied van brandpuntssterktes en een ongehinderd gezichtsveld. Aan deze voordelen wordt evenwel gedeeltelijk afbreuk gedaan door periferale astigmatie en vervormings-fouten, die onvermijdelijk aanwezig zijn in alle progessieve 15 lenzen. Het ontwerp van progressieve lenzen, is derhalve vanzelfsprekend geconcentreerd op het reduceren van de ongewenste aberraties tot een minimaal effekt.

Er wordt algemeen onderkend, dat de aberraties tot een minimum kunnen worden teruggebracht door deze 20 zich te laten uitstrekken over brede gebieden van de lens, waaronder bijv. de periferale gedeelten van het nabijgezicht sniveau. Dit impliceert natuurlijk een opoffering aan de scherpte in deze periferale gebieden. Toch maken vrijwel alle moderne commerciële progressieve lenzen 25 gebruik van het principe van uitgebreid-gebied-aberratie-regeling. Voorbeelden hiervan treft men aan in de Amerikaanse octrooischriften 3.687.528 en 4.056.311.

Het is niet voldoende om uitsluitend vast te stellen, dat de aberraties uitgebreide gebieden van de 30 lens moeten beslaan. De wijze waarop zij verdeeld zijn binnen deze gebieden is van kritisch belang. Slecht verdeelde aberraties kunnen het potentiële voordeel, dat wordt gewonnen door opoffering aan de scherpte binnen de periferale gebieden, teniet doen. Indien bijv. een 35 hoge waarde wordt toegekend aan het vereiste van ortho-scopie (dat wil zeggen het handhaven van horizontale en vertikale lijnen in het gezichtsveld] vormt de ontwerper 8101311 - 2 - 1 ï de periferale aberratieve zones zodanig, dat de component van een vertikaal prisma langs horizontale lijnen constant blijft. De gecorrigeerde periferale gebieden moeten evenwel verenigd zijn met het centrale gedeelte van het. tussen-5 gelegen gebied, en dit laatste kan niet worden gecorrigeerd teneinde orthoscopie te bewaren. Daarom moet een overgangsgebied worden tussengeplaatst tussen de binnen- en buitengebieden. De overgang moet niet te abrupt gemaakt zijn, omdat dan de visueel storende condensatie van 10 aberratie binnen de overgangszone zal overheersen en het voordeel van orthoscopie, verkregen aan de lensomtrek, effektief teniet doen.

De tot nog toe ontworpen progressieve lenzen voor het bewaren van orthoscopie zijn niet rechtstreeks gericht 15 op het vereiste van uniforme verdeling van aberraties, en het is nu een hoofddoel van de uitvinding om volledig gebruik te maken van een techniek van uitgebreid-gebied-aberratieregeling voor het bereiken van een soepel en natuurlijk optisch effekt.

20 Meer in het bijzonder is het het doel van de uitvinding om een ooglens met progressieve sterkte te verschaffen met een progressief oppervlak, ontworpen om een uniforme verdeling van aberraties te waarborgen en een gelijkmatig optisch effekt, waarbij orthoscopie ten 25 minste bij benadering bewaard blijft in laterale omtreks-gebieden van de lens en zonder scherpte- of sterkte-aberraties elders in de lens.

Een ander doel van de uitvinding is het verschaffen van een natuurlijke flow van optische lenssterkte, 30 die goed acceptabel is voor zowel mensen met een beginnende verziendheid, alsook met een vergevorderde verziendheid.

De enig bekende methode voor het reduceren van de sterkte van aberraties bij lenzen met progressieve sterkte is om een spreiding toe te laten over een groter 35 dan gebruikelijk gebied, hetgeen een herdefinitie met zich meebrengt van de zones van het. sferische afstands-gedeelte (DP) en het leesgedeelte (RP).

Met veel mogelijke variaties, waaronder cirkelvormige en parabolische RP’s naast een rechte of boven-40 waarts concave boog, die de DP-grens bepaalt, wordt een 8101311

4 I

- 3 - progressief tussengebied (IP) voortgebracht door de snijlijn van een geordende reeks elkaar snijdende bollen en cilinderoppervlakken, waarbij de cilinder gekozen is voor het voortbrengen van een zacht krommend oppervlak, 5 hetgeen een gelijkmatig optisch effekt waarborgt.

De uitvinding zal in het onderstaande nader worden toegelicht onder verwijzing naar de tekening. In de tekening toont, resp. tonen: fig. IA en 1B respectievelijk in vooraanzicht 10 en doorsnede een ooglens met progressieve sterkte van een type, waarmee de uitvinding zich bezighoudt, fig. 2 de evolute van de meridiaanlijn van de lens van de fig. IA, 1B, fig. 3 een schematische weergave van de constructie 15 van een progressief oppervlak van de lens van de fig. IA, 1B, fig. 4 een vertikaal aanzicht van een gebruikelijke ooglens met progressieve sterkte, waarin de verschillende kijkzones daarvan zijn getoond, en de daarmee geassocieerde 20 sterktewet, fig. 5A, 5B, 5C en 5D schematisch sommige van verschillende definities van DP en RP grenzen, die mogelijk zijn voor het bereiken van een reduktie van de sterkte van aberraties volgens de uitvinding, 25 fig. 6A. en 6B een geometrische transformatie van een bekende IP van een lens met progressieve sterkte tot één, die representatief is voor de uitvinding, fig. 7 schematisch een ontwikkeling van cilinderoppervlakken, gekozen om te voldoen aan de doeleinden 30 van de uitvinding, fig. 8 kijkzones van een lens, geconstrueerd volgens de principes van de uitvinding, fig. 9 een elektronische computerberekening van de ene helft van een symmetrische lens van het algemene 35 ontwerp, weergegeven in fig. 8, en fig. 10 een roosterpatroon geproduceerd door een lens van het ontwerp der fig. 7-9.

Bij de uitvinding in beschouwing genomen lenzen worden aangenomen te zijn vervaardigd van glas of een 40 kunststofmateriaal met een uniforme brekingsindex. De 8101311 * * - 4 - veranderende krommingen, vereist voor de progressieve sterkte, zijn beperkt tot de convexe zijde van de lens, terwijl de concave zijde bewaard blijft voor voorgeschreven slijpen op gebruikelijke wijze. De convexe zijde van de 5 lens zal in het verdere worden aangeduid als "progressief oppervlak". Het is evenwel niet de bedoeling om de uitvinding te beperken tot lenzen met convexe progressieve oppervlakken, aangezien de principes van de uitvinding evenzeer van toepassing zijn op convexe of concave 10 progressieve oppervlakken.

Het lensontwerp, dat de uitvinding omvat, wordt als een verbetering beschouwd over eerdere ontwerpen, en de uiteenzetting van het ontwerp volgens de uitvinding begint met verwijzing naar de bekende techniek, waarvan 15 het Canadese octrooischrift 583.087 een voorbeeld vormt.

De in de fig. IA en 1B getoonde bekende lens 10 kan als volgt worden beschreven:

Terwijl het progressieve oppervlak 12 raakt aan een vertikaal vlak 14 aan het geometrische midden O, 20 gaat een tweede vertikaal vlak 16 door O onder rechte hoeken ten opzichte van het. eerste vertikale vlak, en verdeelt de lens in twee symmetrische helften. Het tweede vlak 16 wordt de vertikale hoofdmeridiaan genoemd, en zijn snijkromme MM' met het. progressieve oppervlak wordt 25 de meridiaanlijn genoemd, aangegeven met 18 in fig. 2.

Funktionele vereisten van een progressieve lens schrijven voor, dat het oppervlak langs de meridiaanlijn en zijn partiële afgeleiden, ten minste over de tweede orde en bij voorkeur over de derde orde, continu zijn.

30 Teneinde te zorgen voor progressieve sterktevariatie, neemt de kromming van de meridiaanlijn continu toe op een vastgestelde wijze van een minimumwaarde in de bovenste helft van de lens tot een maximumwaarde in de onderste helft.

35 De plaats van de krommingscentra van de meridiaan lijn 18 omvatten een ononderbroken vlakke kromme mm’ (fig. 2}, die de evolute van de meridiaanlijn wordt genoemd. Voor elk punt Q van de meridiaanlijn bestaat er een corresponderend punt g op de evolute. De straalvector 40 qQ, die de twee corresponderende punten(Q,q] verbindt, 81013 11 * * - 5 - staat loodrecht op de meridiaanlijn 18 bij Q en raakt aan de evolute mm* bij q.

Fig. 3 licht de constructie toe van de betreffende uitvoering van het ontwerp. Het progressieve oppervlak 5 wordt gegenereerd door een cirkelboog C van horizontale oriëntatie van variabele straal, die successievelijk gaat door alle punten van de meridiaanlijn 18. In het bijzonder is de generator C door een gegeven punt Q gedefinieerd als de snijlijn tussen een bol met straal Qq, met zijn 10 middelpunt bij q en een horizontaal vlak door Q. Aldus kan het volledige progressieve oppervlak worden opgevat als te zijn gegenereerd door de snijlijn van een geordende rij van elkaar snijdende bollen en horizontale vlakken.

Als gevolg van deze constructie zijn de hoofdkrommingen 15 aan elk punt van de meridiaanlijn gelijk, dat wil zeggen het oppervlak is vrij van astigmatie aan de meridiaanlijn.

Het oppervlak 12 van deze bekende lens kan gemakkelijk worden beschreven in algebraïsche termen.

Een rechthoekig coördinatenstelsel (fig. 1} wordt bepaald, 20 waarvan de oorsprong samenvalt met 0, en waarvan het x-y-vlak samenvalt met het raakvlak aan 0. De x-as wijst naar beneden in de richting van toenemende optische sterkte.

Indien u de x-coördinaat weergeeft van een punt Q op de meridiaanlijn, kunnen de coördinaten (ξ, π, ζΐ van 25 het corresponderende punt q op de evolute, alsook de kromtestraal r = qQ, worden uitgedrukt als funktie van de parameter u: ξ = ξ (u) η. = 0 (1) 30 ζ = ζ (u) r = r (u) (2)

De vergelijking van de bol met straal r(u), gecenterd aan q, en uitgedrukt als elevatie ten opzichte van het x-y vlak, kan worden geschreven als 35 z = ζ(υ)-{η2(υ)-ί_χ-ξ(η)Ί2^2}^ (3)

De vergelijking van een horizontaal vlak door Q is x = u (4) 8101311 ;* - 6 -

Vergelijking (3) representeert een verzameling bollen, en vergelijking (4) een verzameling parallelle vlakken. De elementen van elke verzameling worden gegenereerd door de enkele parameter u. Voor elke waarde van 5 u bestaat er een eenduidige bol en een vlak, dat deze bol snijdt. Door u te elimineren tussen vergelijking (3) en vergelijking (4), wordt een gegenereerde boog C (fig. 3) voortgebracht door elk punt Q van de meridiaanlijn, waardoor de vereiste vergelijking van het progressieve 10 oppervlak z = f(x,y), wordt verkregen, waarbij· f(x,y) = ζ (x)-{r2 (x)-[x^(x)]2-y2}^ (5)

Indien de meridionale sterktewet van lens 10 de gebruikelijke vorm, getoond in fig. 4 heeft, zijn de DP en RP gebieden van het ontwerp sferisch en strekken 15 zij zich uit over de volledige breedte van de lens. Een dergelijk ontwerp geeft een volledige afstands- en lees-utiliteit, maar zoals bekend zijn aberraties binnen het IP gebied onaanvaardbaar sterk.

Volgens de uitvinding en zoals in het bovenstaande 20 genoemd, is de enige bekende methode voor het daadwerkelijk reduceren van de sterkte van de aberraties om deze uit te spreiden over een groter gebied van de lens. Dit brengt een herdefinitie van de grenzen van de sferische DP en RP zones, met zich mee met veel mogelijke variaties, waarvan 25 sommige zijn weergegeven in de fig. 5A, 5B,5C en 5D. In de lens van fig. 5A neemt het sferische DP de bovenste helft van de lens in (bijv. zoals in het Canadese octrooischrift 583.087), maar het sferische RP is begrensd door een cirkel. Het voorbeeld van fig. 5B is overeenkomstig aan dat van 30 fig. 5A, uitgezonderd dat de RP grens parabolisch is. In het asymmetrische voorbeeld van fig. 5C is de RP grens parabolisch en is de DP grens 9° geheld ten opzichte van de horizontaal. Deze grens wordt horizontaal na de lens over 9° te draaien om de gebruikelijke inzet van RP te 35 verschaffen. Het voorbeeld van fig. 5D verschilt van dat van fig. 5A in die zin,dat de DP grens een bovenwaartse concave cirkelvormige boog is, die een additionele uitspreiding van de aberraties mogelijk maakt. De straal van de DP boog moet voldoende lang zijn, opdat na rotatie van 8101311 - 7 - de lens over 9°, de aberraties aan de temporale zijde niet interfereren bij zijdelingse oogbeweging bij staren op afstand. In de praktijk betekent dit, dat de DP boog niet veel kleiner moet zijn dan ongeveer 65 mm in straal.

5 Wanneer de DP en RP grenzen zijn gedefinieerd, blijft over om de vorm te bepalen van de IP, die daartussen bestaat. Dit wordt bereikt door ten opzichte van de bekende techniek een meetkundige transformatie toe te passen, waarvan de aard is toegelicht in de fig. 6A en 6B. In fig.

10 6A is een bekende lens weergegeven, die de snijlijnen toont van elementen van de verzameling van vlakken x = u met het x-y-vlak. Deze snijlijnen vormen een verzameling evenwijdige rechte lijnen, die op hun beurt evenwijdig zijn aan de DP en RP grenzen. Zoals fig. 6B aangeeft, wordt 15 bij het overgaan op een uitvoeringsvorm van de uitvinding deze verzameling van evenwijdige rechte lijnen getransformeerd in een verzameling van meer of minder op gelijke afstand gelegen kromme lijnen. De kromme lijnen van lens 20 (fig. 6B) representeren de snijlijnen van een één-parameter-20 verzameling van cilinders met het x-y-vlak. Voor elk element van de oorspronkelijke verzameling van vlakken bestaat er een corresponderend element van de verzameling van cilinders. Corresponderende elementen van de twee verzamelingen worden geïdentificeerd door dezelfde para-25 meter u, waarbij u de x-coördinaat is van een punt Q op elke meridiaanlijn. De constructie van het nieuwe progressieve oppervlak wordt gegenereerd door de snijlijn van een geordende reeks elkaar snijdende bollen en cilindrische oppervlakken. In het bijzonder kan de vergelijking van elk 30 element van de verzameling van cilindrische oppervlakken worden geschreven in de vorm x = g(y,u) (6)

Deze vergelijking kan worden opgelost voor de parameter u, waardoor men een vergelijking verkrijgt van 35 de vorm u = h(x,y) (7) , welke wordt gereduceerd tot vergelijking (4) in het geval van de bekende lens. De vergelijking van het progressieve oppervlak van de lens volgens de uitvinding wordt verkregen 8101311 - 8 - door het elimineren van de parameter u tussen de vergelijkingen (7) en (3): f(x,y) = c[h(x,y)]- ( {r[h(x,y)]}2-{x^[h(x,y)3}2-y2^ (8)

De gedetailleerde vorm van het resulterende 5 progressieve oppervlak zal uiteraard afhangen van de vorm en de afstand van de cilindrische oppervlakken uit vergelijking (6). Teneinde te voldoen aan de doeleinden van de uitvinding, moeten de cilindrische oppervlakken zodanig worden gekozen, dat zij een zachtkrommend oppervlak 10 voortbrengen, teneinde een gelijkmatig optisch effekt te waarborgen.

De vorm van de cilindrische oppervlakken wordt als volgt bepaald:

Men neme een bepaalde hulpfunktie <f>(x,y), gede-15 finieerd op het x-y-vlak in de ruimte buiten de krommen, die de DP en RP grenzen geven, die mathematisch zijn doorgetrokken teneinde gesloten krommen te vormen, zoals aangegeven in fig. 7, waarbij deze hulpfunktie φ de constante grenswaarden c^ en C2 respectievelijk aan de DP en RP 20 grenzen aanneemt. De meest gelijkmatige funktie φ(χ,γ), die consistent is met de gegeven geometrie en grenswaarden, wordt als volgt bepaald:

Indien het probleem een-dimensionaal zou zijn in plaats van twee-dimensionaal, zou duidelijk zijn, dat, 25 indien φ(χ) de grenswaarden φ(0) = c^, φ(1) = C2 bezit, de gelijkmatigste funktie φ(x) tussen x = 0 en x = 1 de lineaire funktie φ (x) == c^ + - c^)x. Deze funktie voldoet aan de differentiaalvergelijking = 0 (9) 30 dxz

Zodoende voldoet de gevraagde funktie φ(χ,γ) in het twee-dimensiónale geval aan de twee-dimensionale Laplace-vergelijking: i±-+ i± = 0 (10) 35 δχΖ <5y

Punkties, die voldoen aan vergelijking (10) worden harmonische funkties genoemd. Dit resultaat kan 81013 11 .. * - 9 - op een andere wijze worden gededuceerd. Een criterium voor het vereiste van gelijkmatigheid is te eisen, dat de gemiddelde waarden van de moduli van de afgeleiden δφ/δχ en δφ/δγ een minimum zijn. Alternatief geldt, dat, 5 indien het gemiddelde van de som van de quadraten van deze grootheden wordt beschouwd, dat wil zeggen de integraal ƒ[ (-) + ( - ) ] dxdy (11)

v δχ ' κ δγ J

/in dat geval bij toepassing van Euler-Lagrange-principe 10 vergelijking (11) een minimum heeft, wanneer φ(χ,γ) voldoet aan de Laplace-vergelijking (vergelijking 10). Zodoende definieert de Laplace-vergelijking de gelijkmatigste funktie tussen de DP en RP grenzen.

Teneinde gebruik te maken van hulpfunktie φ, vormt 15 men de niveaukrommen φ(χ,γ) = c (12) , die zijn gedefinieerd als krommen, waarlangs φ een constante waarde heeft. Deze krommen kunnen worden uitgedrukt in de vorm gegeven door vergelijking (6) of 20 vergelijking (7), en kan bijgevolg zo worden genomen, dat de gevraagde verzameling cilinders wordt gerepresenteerd.

Kort samengevat wordt het progressieve oppervlak volgens de uitvinding gegenereerd door een generatie-kromme C, die de snijlijn is tussen een geordende reeks 25 bollen met straal qQ, gecenterd op de evolute van de meridiaanlijn, en een corresponderende reeks cilinders, waarvan de generatielijn parallel loopt met de z-as, en waarvan de intersecties met het x-y-vlak samenvallen met de niveau-oppervlakken van de harmonische funktie φ, die 30 constante waarden aanneemt bij de DP en RP grenzen.

Omdat de niveaukrommen worden afgeleid van harmonische funkties, waarborgt de incorporatie van niveaukrommen in de definitie van het progressieve oppervlak een uniforme verdeling van aberratie en optische 35 sterkte.

De theorie van harmonische funkties levert twee goed bekende methodes voor het bepalen van de niveaukrommen. De eerste vereist het vinden van een orthogonaal 8101311

» V

- 10 - systeem van kromlijnige coördinaten met coördinaat-krommen, die samenvallen met DP en RP grenzen. De coördi-naatkrommen tussen DP en RP grenzen kunnen dan worden geïdentificeerd met de niveaukrommen van het systeem.

5 De tweede methode, conformeel in kaart brengen, gebruikt een transformatie van de niveaukrommen van het eenvoudiger bekende systeem in de niveaukrommen van de meer complexe lens volgens de uitvinding. Gebruikmaking van deze methodes maakt de constructie mogelijk van een progressief opper-10 vlak met DP en RP grenzen van willekeurige vorm.

NUMERIEK VOORBEELD

Een voorbeeld van de lens, geconstrueerd volgens de hierboven gegeven principes, is als volgt:

Zoals weergegeven in fig. 8, is de sferische 15 DP van lens 22 begrensd door een cirkelboog 24, en de sferische RP is begrensd door een cirkel 26. De progresse-sieve corridor begint bij de oorsprong O. De DP en RP grenzen kunnen worden beschouwd als coördinaatlijnen in een bipolair coördinatensysteem. De niveaukrommen 20 tussen de DP en RP grenzen kunnen daarom worden geïdentificeerd met de coördinaatlijnen van het bipolaire systeem.

Voor het algemene geval zij het volgende gedefinieerd: a = straal van de RP grens 25 b = straal van de DP grens h = lengte van de progressieve corridor De niveaukromme door een willekeurig punt x,y snijdt de x-as in het punt u(x,y). Na berekening wordt gevonden, dat geldt: 30 (x-ö)2+w2+y2 _ (x-ö)2-+w2+y^ 0 , u(x,y)= δ--— - sgn(χ-δ) { Γ-—»— r-vr} ? (13) 2|χ-δ| 2(χ-δ) , waarin w2 = (h-δ)2 +2a (h-δ) (14) 2 . _ h 2 ah Mc% 35 ° 2(a+b+h) (l5)

Vergelijking (13) geeft een speciaal geval van vergelijking (7).

Er zij nu gedefinieerd: 8101311 . ί - 11 - rD = kromtestraal van de DP bol r = kromtestraal van de RP bol

JR

De vergelijking van het progressieve oppervlak kan nu als volgt worden geschreven: 5 Afstandsgedeelte (DP) f(x,y) = rD-(rD2-x2-y2)^ (16)

Progressieve zone (uit vergelijking 3)): f(x,y) = c(u)-{r2(u)-£x-u+r(u)sin0(u)32-y2} ^ (17) , waarin 10 sinG (u) Ξ Ur (u)1^ U8) = ,U JÜ (19) J 0 r(u) ?(u) = r(u)cosG(u) + tanG(u) du (20) 15 TOT “ +(ï^ - ^-) (^2+=3u3+C4u4+C5“5) (21> c2 = 10/3h2 o, = O c4 = -5/h4 c5 = 8/3h5 20 u(x,y) is gegeven door vergelijking (13).

Leesgedeelte (RP) f(x,y) = c(h)- {rR2-rx-h+rRsinG(h)]2-y2} ^ (22)

Eenvoudigheidshalve zijn de bovenstaande vergelijkingen gegeven voor het geval, waar het begin 25 van de progressieve corridor samenvalt met het midden O van de lensvorm. Het kan evenwel gewenst zijn om het gehele progressieve oppervlak te decentreren naar boven, beneden, links of rechts ten opzichte van het meetkundige midden O. De vergelijking van het gedecentreerde oppervlak 30 ten opzichte van het oorspronkelijke coördinatensysteem wordt verkregen door x en y in de bovenstaande vergelijkingen te vervangen door x-d^ en y-d2 resp., waarbij d^^ en d2 de x en y waarden van decentratie zijn.

81013 11 - 12 -

Het progressieve oppervlak, algemeen gedefinieerd door de vergelijkingen (13) - (22) zal nu worden berekend voor een lens met leesadditie van 3,00 dioptrieën. Aangenomen wordt dat de lens een brekingsindex heeft van 5 1,523, en de volgende waarden van de parameters zijn verondersteld: a = 10,00 mm b = 91,0 mm h = 16,0 mm 10 rQ = 84,319 mm rR = 57,285 mm d^ = -2,00 mm &2 = 0,00 mm

Fig. 9 toont de resultaten van een elektronische 15 computerberekening van de vergelijkingen onder gebruikmaking van de gegeven waarden van de parameters. Omdat de lens symmetrisch is over de vertikale meridiaan, is slechts de rechterhelft getoond. Deze figuur heeft de elevatie van het oppervlak boven het x-y-vlak, berekend 20 bij 4 mm intervallen. Aangezien het x-y-vlak raakt aan het lensoppervlak bij het punt x = -2, y = 0, is de vergelijking bij x = y = 0 ongelijk aan nul.

Indien een vierkant rooster wordt waargenomen door een progressieve lens volgens de uitvinding, levert 25 het vervormde patroon van het. rooster informatie over de verdeling en de sterkte van de lensaberraties. Het roosterpatroon, voortgebracht door de bovenbeschreven lens, is weergegeven in fig. 10. In het getoonde schema was de lens gedraaid over 9 °, zoals dit zou gebeuren in een 30 brilmontuur. Men kan zien, dat de roosterlijnen continu zijn, gelijkmatig vloeien, en uniform verdeeld. Verder valt op te merken, dat de roosterlijnen in het omtreksdeel van de temporale zijde horizontaal en vertikaal zijn georiënteerd, hetgeen betekent dat in dat gebied de 35 orthoscopie is behouden. Hoewel de orthoscopie niet zo goed bewaard blijft in de nasale periferie van de progressieve zone, vormt dit geen bezwaar, aangezien het meeste van de nasale zijde wordt weggenomen door afslijpen bij montage in een brilmontuur.

81013 11 - 13 -

Er zij op gewezen, dat de uitdrukking "lens", zoals hier gebruikt, bedoelt te omvatten het ooglensprodukt in elke vorm, die in de techniek gebruikelijk is, d.w.z. ook onafgewerkte lensvormen, die afwerking aan de tweede 5 zijde (concaaf of convex)vereisen, alsook lenzen, afgewerkt aan beide zijden en "ongesneden" of "gesneden" (afgeslepen) tot een formaat en vorm vereist voor montage in een brilmontuur. De lenzen volgens de uitvinding kunnen zijn gevormd van glas of een of ander der verschillende bekende 10 en gebruikte ooglenskunststofmaterialen. Indien de tweede zijde is afgewerkt, d.w.z. de zijde tegenovergelegen aan die met het progressieve sterkte-oppervlak, kan deze tweede zijde voorgeschreven oppervlaktekrommingen hebben met het lens EP gedecentreerd op gebruikelijke wijze. 15 Het zal de vakman duidelijk zijn, dat er tal van verschillende vormen en aanpassingen van de uitvinding bestaan, die hier niet zijn besproken, en die dienen voor speciale vereisten. Daarom dient de uitvinding niet te worden opgevat als uitsluitend beperkt tot hetgeen hierboven 20 beschreven is.

- conclusies - 8101311

Claims

1. Ooglens voor de correctie van verziendheid met tegenover gelegen concave en convexe zijden, met het kenmerk, dat één daarvan een eerste kijkoppervlak met progressieve sterkte heeft, dat een hoofdmeridiaan 5 heeft met een kromming, die continu toeneemt langs de genoemde meridiaan vanaf een minimum-waarde aan het bovenste deel van het eerste oppervlak tot een maximum-waarde in een lager gedeelte van de lens, dat dit lagere gedeelte van de lens een tweede 10 kijkoppervlak heeft van nagenoeg sferische configuratie met een gedefinieerde grens en met bij benadering de genoemde maximale krommingswaarde, en dat het genoemde eerste oppervlak met progressieve sterkte ten minste een hoofdgedeelte omgeeft van de 15 genoemde grens van het tweede kijkoppervlak en wordt gegenereerd door de snijlijn van een geordende reeks van elkaar snijdende bollen en cilinders voor een uniforme verdeling van aberraties rond dit tweede kijkoppervlak onder althans in benadering behoud van orthoscopie.

2. Ooglens volgens conclusie 1, m e t het ken merk, dat de hoofdmeridiaan van het kijkoppervlak met progressieve sterkte is geplaatst in een nagenoeg vertikale oriëntatie.

3. Ooglens volgens conclusie 2, met het ken- 25 merk, dat de hoofdmeridiaan van genoemd kijkoppervlak met progressieve sterkte is geheld ten opzichte van de vertikale oriëntatie van de lens.

4, Ooglens volgens conclusie l,met het ken merk, dat deze een derde kijkoppervlak omvat, geplaatst 30 boven en aangrenzend aan het eerste kijkoppervlak, welk derde oppervlak van sferische configuratie is en een krommingswaarde heeft bij benadering corresponderende met de genoemde minimum-waarde van het eerste oppervlak. 8101311 - 15 -

5. Ooglens volgens conclusie 4,met het kenmerk, dat de bovenste limieten van het eerste kijkoppervlak zijn gedefinieerd door een grens met het derde kijkoppervlak.

6. Ooglens volgens conclusie 5,met het kenmerk, dat de genoemde grens met het derde kijkoppervlak nagenoeg recht is.

7. Ooglens volgens conclusie 5,met het kenmerk, dat de genoemde grens met het derde kijk- 10 oppervlak ten minste gedeeltelijk bovenwaarts concaaf is.

8. Ooglens volgens conclusie 7, m e t het kenmerk, dat de bovenwaartse concave grens bij benadering symmetrisch is ten opzichte van de genoemde vertikale hoofdmeridiaan van de eerste kijkzone.

9. Ooglens volgens éën der voorgaande conclusies, met het kenmerk, dat de grens van het tweede kijkoppervlak bij benadering cirkelvormig is.

10. Ooglens volgens conclusie 1, m e t het kenmerk, dat de grens van het tweede kijkoppervlak 20 van algemeen parabolische configuratie is.

11. Ooglens volgens conclusie l,met het kenmerk, dat het eerste oppervlak met progressieve sterkte wordt gegenereerd volgens de vergelijking: f(x,y) = c(u)-{r2(u)-[x-u+r(u)sine(u)]2-y2}^ 25. waarin sinO (u) = — r(u) _ .u du J0 r(u) 3q C(u) = r(u)cos6(u) + tanO (u) du 1 _!,/'! 1 \ , 2. 3. 4 5 —7—, = - + 1 - - - ] (C„U +C-U +C.U +C.-U r(u) rD \rD rD / 1 2 3 4 8101311 - 16 - u(x,y)= s_ {Γ ir«).V±d ] V} * 2 |x-<$ | 2(x-<$)

12. Ooglens volgens conclusie 1, m e t het ken merk, dat het tweede kijkoppervlak is bepaald door 5 de vergelijking: f(x,y) = ζ (h)- {rR2-[]x”h+rRsin0 (h) ]2-y2}^

13. Ooglens volgens conclusie 4,met het ken merk, dat het derde kijkoppervlak is bepaald door de vergelijking: 10 f(x,y) = rD-(rD2-x2-y2^

14. Ooglens volgens conclusie 1, m e t het ken merk, dat het kijkoppervlak met progressieve sterkte bij benadering meetkundig is gecentreerd op de lens.

15. Ooglens volgens conclusie l,met het ken- 15 merk, dat het kijkoppervlak met progressieve sterkte is gedecentreerd op de lens. 81013 11