PL210289B1 - Podwójnie sprężona, kompozytowa konstrukcja stropodachowa z płaską podsufitką, dla budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest Podwójnie sprężona, kompozytowa konstrukcja stropodachowa z płaską podsufitką, dla budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł.

Według międzynarodowej klasyfikacji patentowej niniejszy wynalazek dotyczy dziedziny oznaczonej E04B1/00, która ogólnie obejmuje konstrukcje i elementy budynków E04C3/00 lub w szczególności grup E04C3/00 i 3/294.

Podwójnie sprężone, kompozytowe konstrukcje stropodachowe z płaską podsufitką są to płasko-przestrzenne, prefabrykowane elementy nośne stosowane do konstrukcji budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł, które pozwalają rozwiązać kilka problemów technicznych i uzyskać następujące rezultaty: wykonanie płaskiego sufitu w budynkach o dużych rozpiętościach przęseł, dzięki czemu niewidoczna jest od wewnątrz nieładna konstrukcja dachu, oddzielenie nieużytkowej przestrzeni między ukośnymi dźwigarami dachowymi i redukcja objętości wnętrza, które trzeba ogrzewać przez utworzenie naturalnie wentylowanej przestrzeni między sufitem a dachem, co oszczędza energię i umożliwia poprowadzenie instalacji w sposób niewidoczny w przestrzeni poddasza, poprawa bezpieczeństwa pracy na wysokości i przyspieszenie konstrukcji stropodachów o dużych rozpiętościach przez zastosowanie dużych paneli, które są stosunkowo lekkie.

Rozwiązanie powyższych problemów technicznych stanowi rozwiązanie problemu konstrukcyjnego, jakim jest zapewnienie nośności, właściwych cech użytkowych i trwałości konstrukcji, w której w cienkiej, betonowej pł ycie podsufitki nie wystą pią zbyt duż e ugię cia i rysy o zbytniej szerokoś ci.

Zastosowanie zwykłych żelbetowych płyt podsufitkowych spowodowałoby konieczność zmniejszenia rozpiętości tych cienkich konstrukcji i obniżyłoby niezawodność konstrukcji w czasie.

Zbyt duże ugięcia żelbetowej płyty podsufitkowej można zmniejszyć stosując sztywniejszą konstrukcję górną lub kompensując je ugięciem odwrotnym, lecz są to rozwiązania nieekonomiczne i nie są niezawodne, ponieważ problem rys pozostałby nierozwiązany.

Żelbetowa płyta podsufitkowa zastosowana na dużej rozpiętości podlega wielkim naprężeniom, które powodują powstawanie rys powiększających się wskutek skurczu i pełzania beronu, co z kolei powoduje dalsze zwiększenie ugięcia, które rośnie w miarę powiększania się szerokości rys. Początkowe rysy powstałe w płycie podsufitkowej na skutek połączenia działania dużych osiowych sił rozciągających i małych momentów zginających skoncentrowanych lokalnie w punktach połączenia górnej konstrukcji z płytą podsufitkową, poszerzają się w miarę upływu czasu, zamiast powstawać na całej długości podsufitki, co byłoby korzystniejsze z punktu widzenia pracy betonu.

Problemem jest więc opracowanie właściwej metody sprężania, które mogłoby w sposób niezawodny i trwały przeciwdziałać dużym ugięciom oraz wyeliminować lub zmniejszyć pękanie betonu w silnie naprężonej pł ycie podsufitkowej i które spowodował oby ugię cie betonowej pł yty podsufitkowej w górę i powstanie w niej napręże ń ś ciskają cych.

Problemu tego nie da się rozwiązać zwykłymi metodami sprężenia betonu z powodu specyfiki tych konstrukcji, ponieważ osiowa siła sprężająca przyłożona w środku ciężkości płyty podsufitkowej, który leży w niewielkiej odległości od środka ciężkości całego przekroju poprzecznego, powoduje jedynie powstanie w płycie rys, nie powodując praktycznie ugięć.

W przypadku zwykłych technik sprężania siłę ściskającą przykłada się do belki lub betonowej konstrukcji kratownicowej poniżej środka ciężkości przekroju poprzecznego betonu, co na skutek specjalnej geometrii przekroju powoduje wygięcie elementu w górę rozwiązując jednocześnie problem ugięcia i problem pękania betonu.

Ponieważ w przypadku kompozytowej konstrukcji stropodachowej z płaską podsufitką, środek ciężkości przekroju ogólnego znajduje się w zaniedbywalnej odległości od środka ciężkości przekroju płyty podsufitkowej, więc nie można jej poddać sprężaniu za pomocą zwykłej metody sprężania przykładając siłę ściskającą do betonu i uzyskać przeciwnego ugięcia płyty podsufitkowej w górę, które spowodowałoby zamknięcie się rys.

Przyłożenie siły sprężającej mimośrodowo poniżej środka ciężkości przekroju wymagałoby umieszczenia środka ciężkości cięgna poniżej poziomu płyty, co zaburzyłoby płaską powierzchnię podsufitki.

Sprężenie osiowe, które wprowadziłoby naprężenia ściskające w środku ciężkości przekroju płyty spowodowałoby, w związku z małym mimośrodem, jedynie powstanie pęknięć, a nie ugięcie. Dodatkowym problemem w przypadku dużych rozpiętości jest zabezpieczenie smukłej konstrukcji górnej

PL 210 289 B1 przed wyboczeniem na całej długości, które mogłoby zdestabilizować całą konstrukcję i spowodować jej zniszczenie.

Niniejszy wynalazek dotyczy specjalnych kompozytowych konstrukcji stropodachowych. Zgłaszający niniejszy wynalazek nie zna podobnych do nich rozwiązań ze stanu techniki.

Wszystkie zwykłe metody sprężania betonu są przystosowane do konkretnych, specjalnie przystosowanych kształtów przekrojów poprzecznych, w których dzięki przyłożeniu siły sprężającej w dolnej części belek, kratownic lub płyt, siła ta działa na mimośrodzie poniżej środka ciężkości przekroju, co rozwiązuje jednocześnie problem ugięcia i rys. Zazwyczaj stosuje się kilka metod sprężania budowlanych konstrukcji stalowych. W metodach tych w niektórych elementach kratownic mechanicznie lub termicznie wymusza się powstawanie naprężeń sprężających.

Metody te są dobrze znane i stosowane do konstrukcji wykonanych z jednego materiału. Są to metody specjalnie przystosowane do specyficznych cech danego materiału. Konstrukcji według wynalazku nie można porównać, pod względem zachowania się przy sprężaniu, ze zwykłymi konstrukcjami, ponieważ mają, jako kompozyty wykonane z części stalowych i betonowych, specyficzne właściwości. W zwykłych konstrukcjach stosuje się kilka równoważnych rozwiązań technicznych, aby przyłoż yć siłę sprężającą poniżej środka ciężkości przekroju.

Wynalazek rozwiązuje problem sprężania specyficznych, kompozytowych konstrukcji stropodachowych z płaską podsufitką do wykonywania budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł.

Według wynalazku opracowano podwójnie sprężoną, kompozytową konstrukcję stropodachową z płaską podsufitką, dla budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł, charakteryzującą się tym, że zawiera szeroką i cienką, wykończoną betonową płytę podsufitkową i dwuczęściową konstrukcję stalową o kształcie pochyłym lub łukowym, połączoną z płytą podsufitkową pionowymi elementami, przy czym płyta podsufitkową jest wstępnie sprężona osiowo w formie za pomocą przechodzących przez nią cięgien sprężających połączonych z formą, natomiast górna konstrukcja stalowa jest sprężona przez rozpychanie w środku rozpiętości za pomocą klina umieszczonego między dwiema oddzielnymi częściami tworzącymi konstrukcję stalową tak, że obie części konstrukcji stalowej napierają na końce płyty podsufitowej.

Korzystnie, płyta podsufitkową połączona jest z konstrukcją stalową za pomocą umieszczonych w betonie pionowych elementów, przy czym w dolnych koń cach tych pionowych elementów znajdują się otwory, przez które przechodzą cięgna sprężające, służące jednocześnie do utrzymania spawanych siatek zbrojeniowych w odpowiedniej odległości od formy podczas betonowania.

Podwójne sprężenie zrealizowane jest korzystnie dwiema niezależnymi metodami, przy czym ugięcie betonowej płyty podsufitkowej jest kontrolowane sprężeniem górnej belki, zaś szerokość rys w betonowej p ł ycie podsufitkowej jest kontrolowana sprężeniem osiowym.

Górna belka korzystnie zabezpieczona jest przed wyboczeniem za pomocą bocznych elementów, które są zakotwione w betonowej płycie podsufitkowej.

Korzystnie, siła sprężająca przyłożona do konstrukcji w wyniku napierania obu części konstrukcji stalowej na końce płyty podsufitkowej, działa nad środkiem ciężkości ogólnego przekroju poprzecznego płyty podsufitkowej, na mimośrodzie.

Wszystkie korzyści wynikające z tego wynalazku wynikają z zastosowania metody sprężania, która pozwala sprężać wielkie rozpiętości, odpowiednie do stosowania w konstrukcji budynków przemysłowych.

Zalety wynalazku są następujące:

Obecność płaskiej podsufitki w budynkach o dużej rozpiętości przęseł eliminuje zazwyczaj nieładny widok konstrukcji dachowej od wewnątrz budynku, przez co budynek można wykorzystać nie tylko jako halę dla przemysłu ciężkiego lub hurtownię, lecz także jako budynek dla przemysłu lekkiego, sklep itp.

Prefabrykowana podsufitka jest wykończona i nie wymaga dodatkowych prac na placu budowy.

Nieużytkowa przestrzeń między pochyłymi dźwigarami dachowymi jest oddzielona, dzięki czemu zmniejszona jest ogrzewana objętość wnętrza i zużycie energii.

Naturalnie wentylowany strych, który jest ocieplony kulkami izolacyjnymi, poprawia izolację dachu i można w nim poprowadzić przewody instalacyjne w sposób niewidoczny a jednocześnie w miejscu dostępnym dla obsługi, zamiast prowadzić je w widocznych miejscach na ścianach lub gdzie indziej wewnątrz budynku.

PL 210 289 B1

Bezpieczeństwo pracy na wysokości podczas montażu i krycia dachu wzrasta, ponieważ wszystkie prace wykonywane są w normalnej pozycji stojącej, na płaskiej powierzchni płyt podsufitki.

Zastosowanie dużych elementów panelowych, które pokrywają od razu duże połacie dachu ma wiele zalet w porównaniu do zwykłych technologii, w których stosuje się dźwigary główne i drugorzędne.

Aby uzyskać wymienione wyżej zalety konstrukcji o dużych rozpiętościach przęseł rozwiązano problem techniczny zapewnienia nośności, właściwych cech użytkowych i trwałości konstrukcji. Rozwiązanie polega na zastosowaniu podwójnego sprężenia za pomocą połączenia dwóch niezależnych metod sprężania, z których jedna zmniejsza ugięcie betonowej płyty podsufitkowej, zaś druga eliminuje lub zmniejsza rysy spowodowane dużym rozciąganiem.

Dla lepszego wyjaśnienia problemu technicznego, który został rozwiązany przez opisywany wynalazek porównano, w odniesieniu do uproszczonego modelu przedstawionego na fig. 1 i fig. 2, zwykłą metodę sprężania ze sprężaniem zastosowanym do kompozytowych konstrukcji stropodachowych z płaską podsufitką.

W tradycyjnych metodach sprężania belek lub kratownic, siłę ściskającą P₀ przykłada się, jak pokazano na fig. 1, poniżej środka ciężkości przekroju betonowego T, na mimośrodzie e, w strefie ściskania lub poza nią. Końce belki są więc pchane w kierunku środka przęsła, w wyniku czego powstaje ujemny moment zginający M=exP₀, który powoduje wygięcie belki w górę u. Wskutek takiego sprężenia wygięcie skierowane w górę zmniejsza wygięcie skierowane w dół, będące skutkiem obciążenia zewnętrznego, zaś przyłożona siła ściskająca N_t zamyka rysy w rozciąganej strefie belki.

Metody tej nie można zastosować do specyficznych kompozytowych konstrukcji stropodachowych z szeroką płytą podsufitkową, w których środek ciężkości całego przekroju poprzecznego znajduje się nisko. Umieszczenie ciężkiej, betonowej płyty podsufitkowej w dolnej części konstrukcji, która zawiera lekką, stalową część górną wydaje się nielogiczne, ponieważ stal, w której często występuje problem braku stabilności, poddana jest wówczas silnemu ściskaniu, zaś beton, który może przenieść tylko niewielkie naprężenia rozciągające, poddany jest silnemu rozciąganiu. Jednakże jest to wybór konieczny, jeżeli chce się uzyskać płaski sufit wraz ze wszystkimi jego zaletami. Z powodu wyboru tego, nielogicznego z punktu widzenia przenoszenia obciążeń rodzaju konstrukcji, sprężenie wymagać będzie większych nakładów, niż zwykłe sprężanie betonu, ponieważ przyłożenie siły sprężającej P₀ poniżej środka ciężkości przekroju poprzecznego wymagałoby opuszczenia cięgna poniżej powierzchni podsufitki, co zniweczyłoby efekt płaskiego sufitu.

Zasada sprężania według wynalazku została zilustrowana na fig. 2. Stanowi ona w pewnym sensie odwrotność metody tradycyjnej.

Efekt ugięcia u w górę uzyskuje się pchając górną konstrukcję, rozdzieloną na środku, od środka przęsła w stronę jego końców, dzięki czemu ściskająca siła sprężająca P₀ przyłożona jest na mimośrodzie e powyżej środka ciężkości T przekroju poprzecznego betonu.

W obu porównywanych metodach, uzyskano ujemny moment zginający M=exP₀, który powoduje wygięcie w górę u płyty podsufitkowej. Jednakże w tradycyjnej metodzie sprężania do płyty podsufitkowej przyłożona jest korzystna siła ściskająca, zaś w metodzie według wynalazku, wskutek pchania górnej konstrukcji w stronę jej końców, powstaje niekorzystna siła rozciągająca, którą należy zmniejszyć lub skompensować dodatkowym, tradycyjnym sprężaniem. Jest to właśnie cena, którą trzeba zapłacić za uzyskanie płaskiego sufitu. Na fig. 3 pokazano ten sam model, w którym przyłożono drugie, dodatkowe sprężanie osiowe, powodujące przyłożenie do płyty podsufitkowej siły ściskającej N_T1, która kompensuje rozciąganie spowodowane zarówno obciążeniem zewnętrznym jak i pierwszym sprężeniem według fig. 2. Drugie sprężenie nie powoduje powstawania momentów zginających, ponieważ przyłożone jest na zaniedbywalnie małym mimośrodzie względem środka ciężkości przekroju betonowego i nie ma wpływu na ugięcie uzyskane wskutek pierwszego sprężenia.

Tak więc, za pomocą dwóch niezależnych metod sprężania, rozwiązano problem techniczny powstawania w konstrukcji rys i ugięć.

Na fig. 4 przedstawiono przykład praktycznej realizacji obu metod sprężania na prawdziwym modelu. Górna konstrukcja stalowa zawiera dwie symetryczne, rozłączone w środku przęsła, połowy 2 oraz pionowe elementy łączące 3. W środku przęsła, w punkcie podziału konstrukcji, znajduje się pionowy klin, za pomocą którego spręża się górną konstrukcję, a następnie ją łączy. Obie połowy górnej konstrukcji ustawia się najpierw w formie 6 w celu wylania płyty podsufitkowej.

Stalowe cięgna 4 spręża się w formie po przeprowadzeniu ich uprzednio przez otwory 5, które znajdują się przy końcach prętów 3 i łączą stalowe pręty 3 z betonową płytą podsufitkową 1. Następnie zalewa się płytę 1 betonem. Po stwardnieniu betonu naprężenie cięgien zostaje zwolnione na

PL 210 289 B1 formie 6 tak, że płyta podsufitkowa zostaje poddana działaniu siły ściskającej. Konstrukcja jest wówczas sprężona w pierwszym etapie.

Następnie dołącza się do betonowej płyty podsufitowej 1 górną konstrukcję 2. Płyta betonowa poddana jest obecnie działaniu naprężeń ściskających, lecz nie podlega ugięciu w górę.

Obecnie należy przyłożyć sprężenie dodatkowe, zgodnie z zasadą przedstawioną na fig. 2. W punkcie podziału górnej konstrukcji 2, w kanałach łączących znajdujących się na obu końcach rozdzielonych części konstrukcji, umieszcza się stalowy klin 7 i przygotowuje się urządzenie popychające 8, które wepchnie klin.

Wepchnięcie klina 7 w złącze spowoduje, że obie oddzielne części górnej konstrukcji 2 będą napierały na końce płyty podsufitkowej 1 wprowadzając w nią siły rozciągające. Jednakże płyta ta została uprzednio poddana ściskaniu przy pierwszym sprężaniu.

Siła ściskająca wprowadzona przez pierwsze sprężanie musi mieć taką wartość, żeby po odjęciu od niej rozciągania spowodowanego drugim sprężeniem, pozostała jeszcze wystarczająca rezerwa naprężeń ściskających, która po odjęciu naprężeń rozciągających spowodowanych obciążeniem zewnętrznym, utrzyma naprężenia rozciągające w płycie podsufitkowej poniżej dopuszczalnego poziomu lub skompensuje je do zera.

Opis rysunku

Na fig. 1 zilustrowano uproszczony model zasady tradycyjnej metody sprężania, w której ściskającą siłę sprężającą przykłada się poniżej środka ciężkości przekroju poprzecznego. Pokazano również wykresy powstałych sił wewnętrznych.

Na fig. 2 zilustrowano uproszczony model zasady metody sprężania, w której siłę sprężającą przykłada się rozpychając górną konstrukcję powyżej środka ciężkości przekroju poprzecznego. Pokazano również wykresy powstałych sił wewnętrznych.

Na fig. 3 zilustrowano uproszczony model dodatkowego sprężania osiowego konstrukcji płyty podsufitkowej i wykres sił wewnętrznych.

Na fig. 4 pokazano widok modelu rzeczywistej konstrukcji z jej częściami koniecznymi do zilustrowania metod sprężania.

Fig. 5 przedstawia przekrój poprzeczny konstrukcji wraz z jej zasadniczymi częściami.

Fig. 6 przedstawia szczegół miejsca rozłączenia konstrukcji górnej, w którym przykłada się siłę sprężającą.

Fig. 7 przedstawia sposób zabezpieczenia górnej konstrukcji przed wyboczeniem.

Opis korzystnego przykładu realizacji wynalazku

Górną konstrukcję stalową 2, rozdzieloną symetrycznie w środku przęsła na dwie równe części i stojącą na pionowych elementach 3, umieszcza się w formie w celu zalania betonem płyty podsufitkowej 1. Stalowe cięgna 4 naprężane są na formie po uprzednim przeprowadzeniu ich przez otwory 5, znajdujące się na końcach prętów 3. Następnie wylewa się płytę 1. Po stwardnieniu betonu, przyspieszonym w procesie parowania, naprężenie cięgien zwalnia się z formy 6. W ten sposób kończy się pierwszy etap sprężania.

W miejscu rozdzielenia konstrukcji stalowej 2, które zostało tak zaprojektowane, aby zmniejszyć koncentrację naprężeń, umieszcza się stalowy klin 7 i przygotowuje się urządzenie 8, które wpycha klin. Wepchnięcie klina 7 powoduje sprężenie obu oddzielnych części górnej konstrukcji stalowej 2, przy czym przyłożoną siłę kontroluje się mierząc ugięcie w górę płyty podsufitkowej 1 w środku przęsła oraz mierząc siłę wpychania klina za pomocą manometru urządzenia popychającego 8. Na podstawie tych dwóch pomiarów można w sposób miarodajny wyliczyć przyłożoną siłę.

Podwójnie sprężone, kompozytowe konstrukcje stropodachowe z płaską podsufitką przewidziane są do budowy budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł i innych podobnych budynków o dużych rozpiętościach przęseł. Dzięki ich specjalnym rozwiązaniom konstrukcyjnym, mają one wiele zalet w porównaniu z tradycyjnymi systemami konstrukcyjnymi np.: duże elementy płytowe rozwiązują jednocześnie problem dachu i wykończonego sufitu, estetyczny sufit zamyka nieużytkową przestrzeń między pochyłymi dźwigarami dachowymi, wskutek czego zmniejsza się ogrzewana objętość wnętrza budynku, a więc zużycie energii.

Naturalnie wentylowana przestrzeń strychu między sufitem a dachem, umożliwia poprowadzenie w niej wszelkich instalacji w sposób niewidoczny, zamiast prowadzić je w widocznych miejscach wewnątrz budynku, co jest również bardziej kosztowne.

Zastosowanie dużych elementów panelowych, które pokrywają od razu duże połacie dachu ma wiele zalet w porównaniu do zwykłych technologii, w których stosuje się dźwigary główne i drugorzędne.

PL 210 289 B1

Estetyczny sufit zamyka nieużytkową przestrzeń między pochyłymi dźwigarami dachowymi, dzięki czemu zmniejszona jest ogrzewana objętość wnętrza i zużycie energii.

Bezpieczeństwo pracy na wysokości podczas montażu wzrasta po zamontowaniu płyt podsufitkowych, ponieważ izolację termiczną kładzie się na szerokiej płaskiej powierzchni, w normalnej pozycji stojącej, bez potrzeby wchodzenia na dźwigary. Niski koszt takich konstrukcji wynika z faktu, że płyty stropodachowe, które zawierają wykończony sufit stanowią jednocześnie konstrukcję nośną, która wymaga małego zużycia materiału. Metoda sprężania przez rozpychanie jest tania, zaś wielkopłytowa, panelowa konstrukcja stropodachowa, którą szybko się montuje, pokrywa od razu wielkie połaci dachu, a stosunek powierzchni do objętości tych elementów jest odpowiedni dla szybkiego utwardzania betonu za pomocą pary, co sprzyja przyspieszeniu budowy.

Dzięki wyżej wymienionym zaletom płaskiej podsufitki, na której można położyć dowolnie grubą warstwę izolacji termicznej, która pozostaje zamknięta w naturalnie wentylowanej przestrzeni, konstrukcje te nadają się dla budynków o wykończonych, klimatyzowanych wnętrzach takich, jak budynki dla przemysłu lekkiego, dużych supermarketów, hal sportowych i podobnych.

Claims (5)

1. Podwójnie sprężona, kompozytowa konstrukcja stropodachowa z płaską podsufitką, dla budynków przemysłowych o dużych rozpiętościach przęseł, znamienna tym, że zawiera szeroką i cienką, wykończoną betonową płytę podsufitkową (1) i dwuczęściową konstrukcję stalową (2) o kształcie pochyłym lub łukowym, połączoną z płytą podsufitkową (1) pionowymi elementami (3), przy czym płyta podsufitkową (1) jest wstępnie sprężona osiowo w formie (6) za pomocą przechodzących przez nią cięgien sprężających (4) połączonych z formą (6), natomiast górna konstrukcja stalowa (2) jest sprężona przez rozpychanie w środku rozpiętości za pomocą klina (7) umieszczonego między dwiema oddzielnymi częściami tworzącymi konstrukcję stalową (2) tak, że obie części konstrukcji stalowej (2) napierają na końce płyty podsufitkowej (1)

2. Konstrukcja według zastrz. 1, znamienna tym, że płyta podsufitkową (1) połączona jest z konstrukcją stalową (2) za pomocą umieszczonych w betonie pionowych elementów (3), przy czym w dolnych końcach pionowych elementów (3) znajdują się otwory (5), przez które przechodzą cięgna sprężające (4), służące jednocześnie do utrzymania spawanych siatek zbrojeniowych w odpowiedniej odległości od formy (6) podczas betonowania.

3. Konstrukcja według zastrz. 1, znamienna tym, że podwójne sprężenie zrealizowane jest dwiema niezależnymi metodami, przy czym ugięcie betonowej płyty podsufitkowej (1 jest kontrolowane sprężeniem górnej belki (2), zaś szerokość rys w betonowej płycie podsufitkowej (1) jest kontrolowana sprężeniem osiowym.

4. Konstrukcja według zastrz. 1, znamienna tym, że górna belka (2) zabezpieczona jest przed wyboczeniem za pomocą bocznych elementów (9), które są zakotwione w betonowej płycie podsufitkowej (1).

5. Konstrukcja według zastrz. 1, znamienna tym, że siła sprężająca (P₀) przyłożona do konstrukcji w wyniku napierania obu części konstrukcji stalowej (2) na końce płyty podsufitkowej (1), działa nad środkiem ciężkości ogólnego przekroju poprzecznego (T) płyty podsufitkowej (1), na mimośrodzie (e).