PL210074B1 - Urządzenie do wykonywania przeglądu opon, których oś jest ustawiona poziomo oraz zastosowanie urządzenia do wykonywania przeglądu opon - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do wykonywania przeglądu opon, których oś jest ustawiona poziomo oraz zastosowanie urządzenia do wykonywania przeglądu opon.

Wynalazek dotyczy urządzenia do wykonywania przeglądu opon, przeznaczonego w szczególności do wykonywania przeglądu wewnętrznej i zewnętrznej strony zużytej opony. Urządzenia takie stanowią zazwyczaj pierwsze stanowisko w warsztacie wykonującym bieżnikowanie, na którym określa się stan wewnętrznej i zewnętrznej strony opon, ale oczywiście może być również stosowane w procesie wytwarzania nowych opon, na przykład do kontroli ich jakości.

W niniejszym tekście okreś lenie „wnętrze opony należ y rozumieć jako wewnętrzną powierzchnię torusa stanowiącego oponę, zaś określenie „zewnętrze opony należy rozumieć jako zewnętrzną powierzchnię bieżnika, ścianki boczne i obrzeża opony.

Wiadomo, że większość opon można bieżnikować, co znaczy, że po normalnym zużyciu bieżnika można wymienić bieżnik, a nawet niektóre warstwy wzmacniające opony. Zabiegi te są powszechne w przypadku samochodów transportowych, na przykład pojazdów ciężkich i można je przeprowadzać w specjalnych, większych lub mniejszych zakładach lub warsztatach, w których problem wykorzystania przestrzeni jest bardzo istotny.

Obecnie wzrasta zapotrzebowanie na urządzenia do wykonywania przeglądu, które można dostosować do opon w szerokim zakresie rozmiarów, a nawet do wykonywania wielu operacji, takich jak na przykład sprawdzanie wnętrza i zewnętrza opony, reperacja lub wygładzanie opony w celu jej bieżnikowania.

Popularne urządzenia do przeglądu opon mają ramę wyposażoną w kołnierz, na który zakłada się jedną ściankę boczną opony do przeglądu tak, że oś obrotu opony jest pozioma. Urządzenie ma ponadto podporę współpracującą z kołnierzem, która znajduje się pod oponą i utrzymuje ją w odpowiednim położeniu. Od strony dostępnej ścianki opony, tzn. naprzeciw kołnierza, zamontowane jest zwykle ramię wyposażone w palce do rozsuwania obrzeży opony.

Jasne jest, że takie urządzenia są zarówno duże, a rozmiary opon, do których są dostosowane, są ograniczone.

Pojawiają się ponadto jeszcze inne problemy z obsługą tego rodzaju urządzeń do przeglądu opon. Chodzi o to, że ponieważ opona dostępna jest tylko z jednej strony, aby przeprowadzić pełny przegląd jej wnętrza, trzeba obejrzeć ją oddzielnie z każdej strony zdejmując oponę po wykonaniu przeglądu z jednej strony i zakładając na urządzenie ponownie, po obrocie o 180° względem jej powierzchni równikowej. Oczywiście ta podwójna operacja po pierwsze znacznie przedłuża przegląd, a po drugie wymaga dodatkowych manewrów w celu obrócenia opony, co nie jest bez znaczenia biorąc pod uwagę, że opony takie są zazwyczaj ogromnych rozmiarów.

W innych typach rozwią zań proponuje się urzą dzenia do wykonywania przeglą du opon, których oś ustawiona jest poziomo, gdzie oponę unosi się za pomocą rampy do położenia, w którym spoczywa ona na poziomej podporze wyposażonej w dwa wałki, z których co najmniej jeden jest napędzany, co umożliwia obracanie opony na podporze. Taka podpora ma także dwa ramiona, wyposażone w palce do rozsuwania obrzeż y opony, ustawione odpowiednio po obu stronach opony. W niektórych przypadkach, urządzenie to umożliwia unoszenie podpory po umieszczeniu na niej opony, lecz zakres tego unoszenia jest ograniczony. Jest to spowodowane faktem, że znane urządzenia bądź składają się z równoległościanów, których unoszenie jest ograniczone przestrzenią, którą zajmują i problemami związanymi ze sztywnością, ewentualnie z systemów, w których ruch pionowy ograniczony jest przez umocowane na stałe na pewnej wysokości końce ramion.

Opisane urządzenia umożliwiają bardziej sprawny przegląd opony, niż urządzenia opisane poprzednio, ponieważ w tym przypadku opona jest na ogół dostępna jednocześnie z obu stron. Jednakże, zespół podpory i ramienia zachodzi w obszar, który jest najbardziej dogodny dla pracownika dokonującego przeglądu wnętrza opony. Pracownik musi więc przyjmować niewygodne pozycje, a w szczególności musi się stale pochylać do przodu. Urządzenie takie okazało się więc bardzo nie ergonomiczne.

Rozwiązanie według wynalazku umożliwia uniknięcie powyższych niedogodności.

Urządzenie do wykonywania przeglądu opon, których oś jest ustawiona poziomo, umożliwiające dostęp do wewnętrznej strony opony, zaopatrzone w ramę, podpierającą stojak, na którym jest zamontowana podpora na oponę z możliwością przesuwu w pionie, według wynalazku wyróżnia się tym, że struktura podpory jest zaopatrzona w pierwsze środki podtrzymujące oponę, drugie środki utrzymujące i rozsuwające obrzeża tej opony oraz trzecie środki podtrzymujące i obracające ją wokół jej osi,

PL 210 074 B1 przy czym te trzy rodzaje środków tworzą układ trójkątny, stykający się jedynie z torusową częścią opony, znajdującą się między stojakiem, a pionową płaszczyzną, zawierającą oś obrotu opony.

Korzystnie, pierwsze środki podtrzymujące oponę zawierają przynajmniej swobodnie obracający się wałek, a trzecie środki zawierają napędzany wałek, przy czym osie wałków są wzajemnie równoległe i znajdują się w płaszczyznach poziomych. Drugie środki zawierają ramiona, których osie są prostopadłe do osi wałków, natomiast rzut swobodnych końców ramion, środka napędzanego wałka i ś rodka swobodnego wał ka na pł aszczyznę pionową , prostopadłą do osi wał ków tworzy trójką t.

W korzystnym rozwiązaniu drugie ś rodki zawierają ramiona, których osie są prostopadłe do stojaka ramy, i które są przesuwne na boki, zaś każdy ich swobodny koniec jest przemieszczalny poprzecznie względem ramy.

Ramiona korzystnie mają odpowiednio swobodny koniec, na którym znajduje się układ trzech palców do chwytania i rozsuwania obrzeży opony poddawanej przeglądowi.

Układ palców korzystnie składa się z dwóch palców do rozsuwania obrzeży opony, ustawionych zasadniczo w kierunku wzdłuż opony, oraz z trzeciego palca do pozycjonowania układu palców względem opony, ustawionego w pionie między pozostałymi dwoma i skierowanego w kierunku poprzecznym do opony.

Pierwsze środki podtrzymujące są korzystnie rozmieszczone w pionie ponad trzecimi środkami podtrzymującymi i obracającymi, poprzecznie bliżej stojaka niż wspomniane trzecie środki, zaś swobodne końce drugich środków do utrzymywania opony są umieszczone w pionie między pierwszymi środkami, a trzecimi środkami.

W korzystnym rozwią zaniu trzecie ś rodki podtrzymują ce i obracają ce są rozmieszczone w pionie ponad pierwszymi środkami podtrzymującymi poprzecznie bliżej stojaka, niż wspomniane pierwsze środki, zaś swobodne końce drugich środków do utrzymywania opony są umieszczone w pionie między pierwszymi środkami, a trzecimi środkami.

Pierwsze środki podtrzymujące korzystnie zawierają dwa swobodnie obracające się wałki, zamontowane odpowiednio każdy na jednym z końców dźwigni, która jest zamontowana tak, że obraca się swobodnie na podporze, przy czym odpowiednie osie obrotu wałków i dźwigni są wzajemnie równoległe.

Urządzenie korzystnie znajduje zastosowanie do wykonywania kontroli stanu, wygładzania, wykonywania reperacji, nakładania półproduktów lub pokrywania wnętrza i/lub zewnętrza opony.

Nieoczekiwanie i przeciwnie do istniejącej wiedzy oraz doświadczeń specjalistów w dziedzinie urządzeń do przeglądu opon, urządzenie to może utrzymać uniesioną oponę, której oś ustawiona jest poziomo, jedynie chwytając za jej obwód z boku, pozostawiając tym samym pracownikowi dostęp do wnętrza opony i umożliwiając jej obrót, bez żadnego ryzyka. Z powodu ciężaru, ponieważ jak wspomniano opony są zwykle wielkich rozmiarów, stabilności i niezawodności mocowania, urządzenia zwykle utrzymują oponę za pomocą pierwszego uchwytu podtrzymującego oponę i znajdującego się pod nią, oraz za pomocą drugich uchwytów bocznych, którymi są ramiona.

Trójkątny układ jest wystarczający, przeciwnie do tego, co sądzono poprzednio, do utrzymania opony, z jednoczesną gwarancją jej właściwego uchwytu i stabilności.

Pozostałe cechy i zalety wynalazku wynikają jasno z opisu przykładu realizacji urządzenia według wynalazku, pokazanego na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia częściowy przekrój pionowy urządzenia według wynalazku, w którym umieszczono dwie opony o różnych rozmiarach, znajdujące się w pozycji spoczynkowej; fig. 2 przedstawia częściowy przekrój pionowy urządzenia według wynalazku w pozycji pracy jednej z opon z fig. 1; fig. 3 przedstawia widok z boku urządzenia według wynalazku; fig. 4 przedstawia częściowy, schematyczny przekrój niektórych elementów urządzenia przedstawionego na fig. 1; fig. 5A do 5C przedstawiają częściowe rzuty, na których zilustrowano pracę urządzenia; fig. 6 przedstawia częściowy przekrój pionowy urządzenia według wynalazku, z jedną z opon z fig. 1 w dwóch pozycjach pracy urządzenia.

Osie X'X, Y'Y i Z'Z przedstawione na figurach zastosowano w poniższym opisie do oznaczenia kierunków odpowiednio prostopadłego do płaszczyzny rysunku, pionowego i poziomego.

Jak widać na fig. 1, urządzenie 1 ma ramę 10, która zawiera stojak 2 przymocowany bezpośrednio do podłogi w fabryce lub w warsztacie. Na stojaku 2 zamontowana jest z możliwością przesuwu w pionie, podpora 3, na którą zakłada się oponę „z osią ustawioną poziomo, co znaczy, że oś obrotu opony umieszczonej na podporze znajduje się w płaszczyźnie poziomej. Podpora poruszana jest za pomocą liny 20 i urządzenia kontrolnego takiego, jak przycisk (nie pokazany), który umożliwia

PL 210 074 B1 pracownikowi zablokowanie przesuwu podpory na wybranej wysokości, a więc dobór wysokości, na której opona będzie zawieszona zależnie od wysokości pracownika i rozmiaru opony.

Na podporze 3 znajdują się pierwsze środki 4, 5 podtrzymujące zewnętrzną powierzchnię opony, drugie środki 6, 7 utrzymujące oponę w urządzeniu i rozsuwające obrzeża opony, oraz trzecie środki 8 służące do podtrzymywania i obracania opony wokół jej osi.

Pierwsze środki podtrzymujące stanowią wałki 4 i 5, zamontowane w taki sposób, że mogą się swobodnie obracać wokół wzajemnie równoległych osi skierowanych w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku, na końcówce 31 podpory 3, za pośrednictwem dźwigni 32 przymocowanej do tej końcówki, przy czym oś obrotu opony jest równoległa do tych osi.

Korzystnie, dźwignia 32 zamontowana jest w taki sposób, że może się swobodnie obracać wokół osi 321, co w szczególności umożliwia dostosowanie urządzenia do opon w większych zakresach rozmiarów.

Pierwsze środki podtrzymujące może również stanowić pojedynczy wałek, chociaż obecność dwóch wałków stabilizuje pozycję opony, która jednocześnie styka się z dwoma wałkami, co wyraźnie widać na fig. 2 i 6 i pozwala, jak wspomniano powyżej dostosować urządzenie do szerszego zakresu rozmiarów opon.

Trzecie środki służące do podtrzymywania i obracania opony zawierają napędzany wałek 8, którego oś jest równoległa do kierunku prostopadłego do płaszczyzny rysunku. Zewnętrzna powierzchnia wałka jest pokryta osłoną 81, na której znajdują się rowki, które powodują, że opona wprawiana jest w ruch obrotowy poprzez styk z wałkiem. Można zastosować również inne systemy ułatwiające obracanie opony wałkiem 8 takie, jak na przykład kratka.

Napędzany wałek 8 zamontowany jest na jednej z końcówek 33 podpory 3. Końcówki 31 i 33 podpory 3 pokazane są na fig. 1, przy czym końcówka 31 jest ustawiona w pionie nad końcówką 33, przez co wałki 4 i 5 znajdują się nad wałkiem 8, chociaż można również rozmieścić je odwrotnie.

Drugie środki, utrzymujące oponę stanowią dwa równoległe ramiona 6, 7, skierowane poziomo, których końce tworzą kąt 61, 71, który utrzymuje przedramiona 62, 72. Przedramiona 62, 72 rozciągają się w płaszczyźnie pionowej, zaś ich wolne końce 63, 73 niosą odpowiednio układ palców 9, 9', służących do rozsuwania obrzeży opony.

Ramiona 6 i 7 są, tak zamontowane, że mogą się przesuwać względem podpory 3 w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku tak, ze zbliżają się lub przeciwnie - oddalają się od siebie. Zbliżanie ich pozwala ustawić oponę na właściwym miejscu i utrzymać ją tam, przy czym trzymaną oponę można obrócić wokół jej osi obrotu. Można również zastosować przyrząd (nie pokazany) w postaci na przykład mechanizmu zębatkowego, zapewniającego synchronizację i symetrię przesuwu obu ramion 6 i 7.

Końce ramion 6 i 7 są również przesuwne w kierunku poziomym. Ruch w kierunku poziomym następuje wskutek działania siłownika 12 zamontowanego na każdym z ramion 6, 7, którego nacisk może być regulowany przez operatora. Regulacja ta umożliwia, jak wyniknie z opisu działania urządzenia, dostosowanie go do rozmiaru opony. W celu zapewnienia synchronizacji ramion w czasie ich ruchu w kierunku poziomym, zastosowano pręt 13, łączący ramiona 6 i 7 ze sobą, jak widać na fig. 6.

Na obu wolnych końcach 63, 73 obu przedramion 62, 72, oddalonych od podpory 3, znajduje się, jak wspomniano powyżej, układ palców 9, 9', które chwytają oponę i rozsuwają jej obrzeża.

W związku z tym, że układy palców 9, 9', znajdujących się na obu przedramionach 62, 72 są identyczne i symetryczne względem płaszczyzny pionowej równoległej do osi ramion 6 i 7, przechodzącej przez środek podpory, opisano tylko jeden układ, tak jak przedstawiono go na fig. 4.

Układ 91 znajdujący się na ramieniu 7, składa się z trzech palców 91', 92' i 93', zamontowanych w taki sposób, że obracają się one swobodnie na swoich osiach, przy czym dwa palce 91' i 93', które są przymocowane odpowiednio jednym ze swoich końców na wolnym końcu 73 przedramienia 72, skierowane są w kierunku zasadniczo poziomym, podczas gdy trzeci palec 92' ustawiony pionowo między pozostałymi dwoma palcami, skierowany jest w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku i przymocowany jest za pośrednictwem końców swej osi na końcu 73.

Wolne końce 911', 931' palców odpowiednio 91' i 93', skierowane są w stronę wnętrza urządzenia do przeglądu 1, tworząc rodzaj mechanizmu zawracającego, który zapewnia utrzymanie i rozsuwanie obrzeży opony.

Ponadto, palce 91' i 93' są skierowane symetrycznie względem płaszczyzny poziomej, w której znajduje się oś trzeciego palca 92', zaś ich końce 911' i 931' są od siebie nieco odsunięte w stosunku

PL 210 074 B1 do tej płaszczyzny, tak że palce mogą się swobodnie obracać, zaś kierunek ich odpowiednich osi obrotu jest wówczas bliższy kierunku promieniowego strefy obrzeży opony, z którymi się stykają.

Trzeci palec 92', stykając się z obrzeżem opony w trakcie jej zakładania zapewnia właściwe ustawienie opony, i wraz z pozostałymi dwoma palcami 91', 93' utrzymanie opony we właściwym położeniu.

Należy zauważyć, że pracownik może zmieniać nacisk siłowników, w celu dostosowania ich pracy do rozmiaru opony, a więc dostosowuje siłę działania palca 92' na obrzeże opony, przy czym układ kontrolny utrzymuje jednocześnie minimalny nacisk siłowników zapobiegając cofaniu się ramion.

Aby umożliwić utrzymywanie opony za pomocą trzech wspomnianych środków, są one ustawione w trójkąt, utworzony z dwóch ramion 6 i 7 rozmieszczonych w pionie między dwoma wałkami 4 i 5 i napędzanym wałkiem 8. Oba wałki ponadto nie znajdują się w tej samej płaszczyźnie pionowej, co napędzany wałek 8, zaś układy palców 9 znajdują się także w innej płaszczyźnie pionowej, niż wałki 4, 5, tak że końce ramion 62, 72, napędzany wałek 8 i oba wałki 4, 5, w rzucie na pionową płaszczyznę równoległą do ramion, tworzą trójkąt.

Tak więc opona utrzymywana jest stabilnie przez wszystkie trzy środki razem wskutek jedynie chwytania jednej sekcji AB opony ustawionej zasadniczo pionowo. Sekcja AB opony, pokazana na fig. 4, ograniczona promieniowymi płaszczyznami A i B, jest tak ustawiona, że wycinki A'B' i AB są zasadniczo pionowe.

Stwierdzono więc nieoczekiwanie, że biorąc pod uwagę ciężar opon, o których mowa, taki trójkątny układ „chwytu bocznego jest wystarczający aby uchwycić i utrzymać oponę całkowicie bezpiecznie, nawet podczas rozsuwania jej obrzeży i obracania opony wokół jej osi.

Wyżej opisane cechy urządzenia według wynalazku umożliwiają dostosowywanie go do szerokiego zakresu rozmiarów opon. Takie urządzenie jest faktycznie zdolne do przyjęcia opon niezależnie od kształtu ich obrzeży, od tego czy są to opony małe (na przykład samochodów osobowych), czy duże (pojazdów ciężkich, budowlanych itp..), i które mają szerokości bieżników w zakresie od 100 do 500 mm.

W następnej części opisu przedstawione zostanie działanie urządzenia według wynalazku z odniesieniem do figur 2, 4 i 5A do 5C. Numer 9 oznacza układ palców znajdujący się na ramieniu 6, zaś 91 układ palców znajdujący się na ramieniu 7.

Na fig. 5A urządzenie 1 jest w stanie spoczynku: podpora 3 znajduje się w położeniu najbliższym podłogi, tak jak na fig. 1, ramiona 6 i 7 są wycofane w kierunku poziomym Z'Z, to znaczy znajdują się w położeniu najbliższym podpory 3, zaś układy 9 i 9' palców znajdują się najbliżej siebie w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku X'X.

Jak widać na fig. 5B, ramiona 6 i 7 rozsuwają się względem siebie w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku w celu przyjęcia opony P, przy czym ich ruch jest zsynchronizowany urządzeniem zębatkowym, zaś ramiona są wysunięte poprzecznie w stosunku do podpory 3 przez siłownik.

Opona P podawana jest w taki sposób, że jej oś obrotu PA znajduje się w płaszczyźnie poziomej, a dokładniej jest równoległa do kierunku prostopadłego do płaszczyzny rysunku X'X.

Opona przemieszcza się w kierunku poziomym aż jej bieżnik P1 zetknie się z napędzanym wałkiem 8, co widać na fig. 1. Wysunięcie układów 9 i 9' dostosowuje się następnie w kierunku poziomym tak, aby znalazły się na granicy walcowej przestrzeni wyznaczonej przez obrzeża opony P. Ponadto, jak podkreślano powyżej, zapewnienie właściwego ustawienia układów palców 9 i 9' względem tej walcowej przestrzeni konieczne jest już na etapie produkcji urządzenia, dla zapewnienia szerokiego zakresu rozmiarów opon, które może ono obsługiwać.

Ramiona 6 i 7 przesuwają się najpierw w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku, aż palce 91, 93 i odpowiednio 91', 93' dostaną się do wnętrza opony P a następnie wycofują się w kierunku poziomym, aż obrzeża P5 i P6 opony zetkną się z palcami 92 i 92'.

Osiąga się to przy minimalnym nacisku, tak że opona styka się z górnymi, obracającymi się swobodnie wałkami 4 i 5, jednakże pracownik może regulować ten nacisk zależnie od rozmiaru opon. Układ taki pozwala na utrzymanie opony i jednocześnie zachowanie możliwości jej obrotu.

W celu zapewnienia styku obrzeży z wnętrzem palców 91, 93 i 91', 93' z obrzeżami P5 i P6 dostosowuje się odległość ramion 6 i 7 od siebie w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku, co pokazano na fig. 5C.

W tym momencie jest możliwe uniesienie podpory 3, na której spoczywa opona P na wysokość wyznaczoną przez pracownika, zależnie od jego wysokości (fig. 2).

PL 210 074 B1

Zależnie od wykonywanej operacji, można następnie rozsunąć obrzeża P5 i P6 opony ponownie odsuwając ramiona 6 i 7 od siebie w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rysunku aż do położenia, w którym palce 91 i 93 (91', 93') lekko pociągną krawędzie opony, co pozwala na wymagane rozsunięcie obrzeży. Operację tę można również wykonać podczas, gdy napędzany wałek 8 obraca oponę.

Opona może obracać się w obu kierunkach, co umożliwia łatwy przegląd całej opony jednocześnie z obu stron i na całym obwodzie i daje możliwość cofnięcia się względem kierunku przeglądu, jeżeli trzeba obejrzeć coś powtórnie.

Jasne jest, że opisane urządzenie do wykonywania przeglądu można równie dobrze stosować do inspekcji, wygładzania, reperacji, nakładania półproduktów lub powłok itp., od wewnątrz lub od zewnątrz opony.

Claims (9)

1. Urządzenie do wykonywania przeglądu opon, których oś jest ustawiona poziomo, umożliwiające dostęp do wewnętrznej strony opony, zaopatrzone w ramę, podpierającą stojak, na którym jest zamontowana podpora na oponę z możliwością przesuwu w pionie, znamienne tym, że struktura podpory (3) jest zaopatrzona w pierwsze środki (4, 5) podtrzymujące oponę, drugie środki (6, 7) utrzymujące i rozsuwające obrzeża tej opony oraz trzecie środki (8) podtrzymujące i obracające ją wokół jej osi, przy czym te trzy rodzaje środków tworzą układ trójkątny, stykający się jedynie z torusową częścią (AB) opony, znajdującą się między stojakiem, a pionową płaszczyzną, zawierającą oś obrotu opony.

2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że pierwsze środki podtrzymujące oponę zawierają przynajmniej swobodnie obracający się wałek (4, 5), trzecie środki zawierają napędzany wałek (8), przy czym osie wałków (4, 5, 8) są wzajemnie równoległe i znajdują się w płaszczyznach poziomych, zaś drugie środki zawierają ramiona (6, 7), których osie są prostopadłe do osi wałków (4, 5, 8), natomiast rzut swobodnych końców (62, 72) ramion (6, 7) środka napędzanego wałka (8) i środka swobodnego wałka (4, 5) na płaszczyznę pionową, prostopadłą do osi wałków (4, 5, 8), tworzy trójkąt.

3. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że drugie środki zawierają ramiona (6, 7) których osie są prostopadłe do stojaka (2) ramy (10), i które są przesuwne na boki, zaś każdy ich swobodny koniec (62, 72) jest przemieszczalny poprzecznie względem ramy.

4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że ramiona (6, 7) mają odpowiednio swobodny koniec (62, 72), na którym znajduje się układ (9) trzech palców (91, 92, 93) do chwytania i rozsuwania obrzeży opony poddawanej przeglądowi.

5. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że układ (9) palców składa się z dwóch palców (91, 93) do rozsuwania obrzeży opony, ustawionych zasadniczo w kierunku wzdłuż opony, oraz z trzeciego palca (9) do pozycjonowania układu palców (9) względem opony, ustawionego w pionie między pozostałymi dwoma i skierowanego w kierunku poprzecznym do opony.

6. Urządzenie według zastrz. 2 albo 4, albo 5, znamienne tym, że pierwsze środki podtrzymujące (4, 5) są rozmieszczone w pionie ponad trzecimi środkami podtrzymującymi i obracającymi (8), poprzecznie bliżej stojaka (2) niż wspomniane trzecie środki, zaś swobodne końce (62, 72) drugich środków do utrzymywania opony są umieszczone w pionie między pierwszymi środkami (4, 5), a trzecimi środkami (8).

7. Urządzenie według zastrz. 2 albo 4, albo 5, znamienne tym, że trzecie środki podtrzymujące i obracające (8) są rozmieszczone w pionie ponad pierwszymi środkami podtrzymującymi (4, 5) poprzecznie bliżej stojaka, niż wspomniane pierwsze środki, zaś swobodne końce (62, 72) drugich środków do utrzymywania opony są umieszczone w pionie między pierwszymi środkami (4, 5), a trzecimi środkami (8).

8. Urządzenie według zastrz. 2 albo 4, albo 5, znamienne tym, że pierwsze środki podtrzymujące zawierają dwa swobodnie obracające się wałki (4, 5), zamontowane odpowiednio każdy na jednym z końców dźwigni (32), która jest zamontowana tak, że obraca się swobodnie na podporze (3), przy czym odpowiednie osie obrotu wałków (4, 5') i dźwigni (32) są wzajemnie równoległe.

9. Zastosowanie urządzenia określonego zastrz. 1 do 8 do wykonywania kontroli stanu, wygładzania, wykonywania reperacji, nakładania półproduktów lub pokrywania wnętrza i/lub zewnętrza opony.