PL207149B1 - Element budowlany konstrukcyjny i element płytowy do usztywniania budowlanego elementu konstrukcyjnego - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element budowlany konstrukcyjny i element płytowy do usztywniania budowlanego elementu konstrukcyjnego.

Pod pojęciem konstrukcji budowlanych rozumie się ogólnie elementy ścian, konstrukcje podłogowe lub tym podobne, zawierające stosunkowo cienki blok ze wzmocnionego betonu o grubości około 50 mm. Zawierają one częściowo wbudowane elementy płytowe, służące do usztywnienia, nie wzmocnienia, bloku betonowego, gdzie wbudowana część elementów płytowych będzie poddawana naprężeniom ścinającym przy obciążaniu bloku betonowego. Zatem nakładane są duże wymagania na doskonałą przyczepność między betonem a usztywniającymi elementami płytowymi.

SE 9503498-9 przedstawia konstrukcję podłogi, zawierającą wzmocniony siatką blok betonu z odlewanymi zewnętrznymi dźwigarami płytowymi. W najwyższej krawę dzi dźwigara znajdują się wcięcia, które umożliwiają formowanie ogólnie trójkątnych języków. Języki te mogą być zaginane, tak że tworzą część kotwiczącą płytowych dźwigarów w bloku betonu, jak również podtrzymującą wzmocnienie siatkowe. Oczywiście, w bloku betonowym uzyskiwane jest silne kotwiczenie i przyczepność, ale wymagany jest skomplikowany i czasochłonny sposób produkcji.

EP A1 0 512 135 A1 opisuje gruby blok betonu z całkowicie wbudowanymi, dwukrotnie zagiętymi płytami, które to płyty działają jako dolne wzmocnienie bloku betonu. Płyty te są wzajemnie połączone, zatem działają jako forma odlewnicza przy wytwarzaniu bloku, dzięki wygięciu jednej z dwóch sąsiednich płyt nad drugą płytą, przy czym to wygięcie jest pofałdowane w kierunku wzdłużnym płyt i ma faliste wystę py.

Celem niniejszego wynalazku jest dostarczenie konstrukcji działającej jak połączenie, zawierającej liczne usztywniające elementy płytowe i cienki blok betonu, wykorzystywanej w różnych budowlanych elementach konstrukcyjnych, takich jak konstrukcje ścian i podłóg. Ponieważ rozważany jest cienki blok betonu, zatem elementy usztywniające muszą być zakotwiczone płytko, co nakłada duże wymagania na przyczepność pomiędzy wbudowaną częścią usztywniających elementów płytowych a betonem. Ponadto, istotne jest, aby ta przyczepność mogła być uzyskana w prosty i tani sposób. Innym celem wynalazku jest dostarczenie elementu płytowego do usztywniania budowlanego elementu konstrukcyjnego zdefiniowanego na początku.

Element budowlany konstrukcyjny, podtrzymujący, prefabrykowany, taki jak elementy ścienne lub konstrukcje podłogowe, zawierający blok ze wzmocnionego betonu mający liczne oddzielne, równoległe, odseparowane w poziomie, nie połączone wzajemnie, rozciągające się wzdłużnie usztywniające elementy płytowe, z których każdy ma żebro z pierwszą wzdłużną częścią krawędziową wbudowaną w beton, tak że znaczna część żebra wystaje swobodnie, zasadniczo prostopadle od powierzchni tworzącej pierwszy bok bloku betonowego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wzdłużna część krawędziowa posiada zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra.

Korzystnie zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra są nieprzerwane.

Korzystnie występy pierwszej wzdłużnej części krawędziowej są uformowane jako, patrząc od widoku od końca, pofałdowania w kształcie Δ, które łączą się z żebrem.

Korzystnie blok betonowy jest odlewem z betonu wzmocnionego włóknami, korzystnie wzmocnionego stalowymi włóknami.

Korzystnie element ma postać elementu ściennego z, w jego położeniu stosowania, pionowym wzmocnionym blokiem betonowym, zaś usztywniające elementy płytowe rozciągają się zasadniczo w kierunku pionowym dla usztywnienia przed wykrzywianiem elementu ś ciennego.

Korzystnie, z drugiej, wzdłużnej części krawędziowej wystaje kołnierz, przeznaczony do przymocowania elementów płytowych z materiału izolacyjnego, umieszczonych między usztywniającymi elementami płytowymi.

Korzystnie elementy płytowe z materiału izolacyjnego są włożone między usztywniające elementy płytowe i są przymocowane przy ich pomocy do bloku betonowego.

Korzystnie elementy płytowe z materiału izolacyjnego są wyposażone w szczeliny, w których mocowane są kołnierze usztywniających elementów płytowych.

Korzystnie druga wzdłużna część krawędziowa żebra posiada zasadniczo faliste, nieprzerwane występy od płaszczyzny żebra i jest zalana i zakotwiczona w warstwie rzadkiej zaprawy znajdującej się w pewnej odległości od bloku betonowego.

PL 207 149 B1

Korzystnie element ma postać konstrukcji podłogowej z, w jej położeniu stosowania, poziomym wzmocnionym blokiem betonowym, zaś usztywniające elementy płytowe rozciągają się zasadniczo poziomo.

Korzystnie druga wzdłużna część krawędziowa żebra również posiada zasadniczo faliste, nieprzerwane występy od płaszczyzny żebra i jest zalana i zakotwiczona w innym elemencie betonowym, należącym do konstrukcji podłogowej i znajdującym się w pewnej odległości od bloku betonowego.

Element płytowy do usztywniania budowlanego elementu konstrukcyjnego wykonanego ze wzmocnionego betonu, takiego jak elementy ścienne lub konstrukcje podłogowe, przy czym element płytowy składa się z rozciągającego się wzdłużnie żebra z pierwszą wzdłużną częścią krawędziową przeznaczoną do zakotwiczenia w betonie ze znaczną częścią żebra swobodnie wystającą z betonu, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wzdłużna część krawędziowa posiada zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra.

Korzystnie zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra są nieprzerwane.

Korzystnie występy pierwszej wzdłużnej części krawędziowej są uformowane jako, patrząc od widoku od końca, po fałdowania w kształcie Δ, które łączą się z żebrem.

Korzystnie, z drugiej wzdłużnej części krawędziowej żebra wystaje kołnierz.

Korzystnie kołnierz jest wygiętą częścią żebra, która jest zasadniczo prostopadła do żebra.

Korzystnie druga wzdłużna część krawędziowa żebra posiada zasadniczo faliste, nieprzerwane występy od płaszczyzny żebra.

Korzystnie występy drugiej wzdłużnej części krawędziowej są, patrząc od końca elementu, utworzone jako pofałdowania o kształcie Δ, które łączą się z żebrem.

Cel wynalazku został osiągnięty przy pomocy budowlanego elementu konstrukcyjnego, charakteryzującego się tym, że wzdłużna część krawędziowa posiada zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra.

Przez faliste występy ogólnie rozumie się ciągły kształt falisty, mający w zasadzie zdecydowanie sinusoidalny kształt, chociaż dopuszczalne są połączone w sposób nieciągły kształty faliste mające kształt sinusoidalny, zębowy, zygzakowaty itp.

Przez nadanie wbudowanej części usztywniających elementów płytowych falistych występów, uzyskuje się silne zakotwiczenie w betonie, przy czym to zakotwiczenie może wytrzymywać duże obciążenia ścinające. Ponadto, faliste występy mogą zostać zakotwiczone na mniejszej głębokości wbudowywania w porównaniu z SE 9503498-9: od 10 do 15 mm, zamiast około 35 mm. W niniejszym, faliste występy nie kolidują z istniejącym wzmocnieniem w bloku betonu, elementy płytowe nie przecinają betonu w takim stopniu jak w SE 9503498-9 i, na koniec, zmniejszone są wymagania na przestrzeń w kierunkach poprzecznych.

Ponadto, uzyskiwane jest przedłużenie płyty w wyniku występów, ponieważ zwiększa się wbudowana, efektywna długość elementu płytowego. Dzięki temu przedłużeniu uzyskuje się obróbkę plastyczną na zimno, która zwiększa twardość stali, a zatem zwiększa wytrzymałość połączenia. Dalszą, istotną korzyścią jest również to, że faliste występy mogą być wytwarzane przy pomocy znacznie prostszego urządzenia mechanicznego niż w przypadku SE 9503498-9, które to urządzenie mechaniczne może być również skoordynowane z innym sprzętem profilującym.

Jednakże faliste występy, które są opisane w EP A1 0512135A1 rozwiązują zupełnie inne problemy. Po pierwsze, ułatwiają one wzajemne łączenie różnych elementów płytowych, tak aby mocno wiązać je jeden z drugim i przez to tworzyć zmontowaną konstrukcję betonową. Po drugie, cała płaska część kołnierzowa płyty jest wbudowana w beton, co daje w efekcie tylko wzmocnienie przenoszące siły, które zwiększa wytrzymałość bloku betonu na zginanie, zamiast usztywniać konstrukcję, jak to ma miejsce w przypadku niniejszego wynalazku z częściowo wbudowanymi żebrami płyt.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania uwidoczniono na rysunku, na którym Fig. 1 przedstawia rzut perspektywiczny, z wycięciem, ściennego elementu konstrukcyjnego z wbudowanymi usztywniającymi elementami płytowymi według pierwszego przykładu wykonania wynalazku. Fig. 2 przedstawia widok z góry przekroju z Fig. 1, Fig. 3 przedstawia rzut perspektywiczny usztywniającego elementu płytowego z Fig. 1, Fig. 4 przedstawia widok od końca usztywniającego elementu płytowego z Fig. 3, Fig. 5 przedstawia przekrój poprzeczny analogiczny jak na Fig. 2, ś ciennego elementu konstrukcyjnego z usztywniającym elementem płytowym według drugiego przykładu wykonania usztywniającego elementu płytowego, zaś Fig. 6a i 6b przedstawiają odpowiednio, widok w kierunku poziomym i przekrój pionowy, podłogowego elementu konstrukcyjnego z usztywniającymi elementami płytowymi według wynalazku.

PL 207 149 B1

Fig. 1 i 2 przedstawiają podtrzymujący ścienny element konstrukcyjny 11 według pierwszego przykładu wykonania wynalazku, gdzie ścienny element konstrukcyjny 11 zawiera pionowy, wzmocniony, korzystnie wzmocniony stalowymi włóknami, blok betonowy 13 z licznymi, wbudowanymi usztywniającymi elementami płytowymi 15, który ma tworzyć podtrzymującą, zewnętrzną lub wewnętrzną ścianę, przy czym usztywniające elementy płytowe 15 mają na celu usztywnienie ściennego elementu konstrukcyjnego 11, tak że może on łatwiej absorbować naprężenia wynikające z nacisku lub momentów zginających.

Usztywniające elementy płytowe 15 są zasadniczo zorientowane pionowo, są w kierunku poziomym odseparowane oraz są oddzielne i równoległe jeden w stosunku do drugiego, przy czym każdy zawiera żebro 17, gdzie znaczna część żebra wystaje swobodnie i zasadniczo prostopadle z powierzchni 19 tworzącej pierwszy bok bloku betonowego 13. Usztywniające elementy płytowe 15, które nie są wzajemnie połączone, są zakotwiczone w bloku betonowym 13 przy pomocy pierwszej wzdłużnej krawędzi 21 żebra 17 i, co można zobaczyć na Fig. 3 i 4, mają część, która jest odgięta od płaszczyzny żebra 17, co można uzyskać, np. przy pomocy pofałdowania pierwszej wzdłużnej krawędzi 21. Można to zrealizować wzdłuż całej wzdłużnej krawędzi lub fragmentami wzdłuż niej przy pomocy dowolnego znanego sposobu, np. wzdłużna krawędź 21 jest walcowana między dwoma walcami w kształcie przekładni zębatej, tak że uzyskiwane jest faliste, nieprzerwane pofałdowanie lub występy, korzystnie o kształcie Δ, patrząc od końca płyty jak na Fig. 4.

Odpowiednio, to głównie faliście ukształtowane występy, które tworzą kotwiczenie w betonie, a nie płaskie żebro 17, a zatem absorbują naprężenia ścinające występujące w betonie.

To pofałdowanie zapewnia skuteczną przyczepność w betonie i absorbuje te naprężenia ścinające, działające na usztywniające elementy płytowe równolegle do żebra 17, podczas obciążania ściennego elementu konstrukcyjnego 11. Usztywniające elementy płytowe 15 mogą być wytwarzane z płyty stalowej, korzystnie cynkowanej lub ze stali nierdzewnej, która jest odporna na korozję. Grubość usztywniających elementów płytowych jest równa około 1-3 mm. Z drugiej wzdłużnej krawędzi usztywniających elementów płytowych 15 wystaje kołnierz 23 w zasadzie prostopadle do żebra 17.

Między usztywniającymi elementami płytowymi 15 stosuje się płyty 25 z materiału izolacyjnego. Zatem żebro 17 usztywniających elementów płytowych 15 rozciąga się między sąsiednimi płytami 25 z materiału izolacyjnego, prostopadle do bloku betonowego 13. W tym przykładzie wykonania wynalazku, płyty 25 z materiału izolacyjnego są wyposażone w nie pokazane szczeliny, które są przeznaczone do umieszczenia w nich kołnierza 23 usztywniających elementów płytowych. Szczeliny są korzystnie umieszczone w połowie grubości płyt 25 z materiału izolacyjnego. Położenie szczelin w płytach 25 z materiału izolacyjnego nie jest ograniczone do środka warstwy izolacyjnej i szczeliny mogą być w innych miejscach. Szczeliny rozciągają się w kierunku pionowym na Fig. 1, a zatem równolegle do kołnierza 23. Przy pomocy tego dopasowania, płyty 25 z materiału izolacyjnego są przymocowane i podtrzymywane na bloku betonowym 13 bez potrzeby stosowania innych środków do mocowania płyt 25. Odnośnie kołnierza 23, inne kształty niż opisany są również dopuszczalne. Na przykład, wygięta część może być podwójna, tj. w kształcie litery T, aby pasowała do szczelin dwóch sąsiednich płyt 25 z materiału izolacyjnego lub skośna, zamiast prostopadła względem żebra ale inne kształty są również możliwe.

Korzystnie, płyty 25 składają się z zasadniczo zwartego materiału, takiego jak komórkowe tworzywo sztuczne lub płyty wykonane z wełny mineralnej, w celu umożliwienia tworzenia szczelin w płytach 25.

Na boku płyt 25, który nie jest zwrócony w stronę bloku betonowego 13, jest przymocowana siatka wzmacniająca 29 rzadką zaprawę, która jest przykryta warstwą 27 rzadkiej zaprawy. Siatka wzmacniająca rzadką zaprawę 29 znajduje się w małej odległości od płyt 25 z materiału izolacyjnego, tak że siatka wzmacniająca 29 rzadką zaprawę jest zasadniczo wycentrowana w warstwie 27 rzadkiej zaprawy.

To centrowanie jest zrealizowane przy użyciu wiązań 31 w kształcie drutów lub taśm, które, przy pomocy pierwszej, wygiętej w dół części końcowej 33 są zamontowane w usztywniających elementach płytowych 15, korzystnie przez zahaczenie pierwszej części końcowej 33 w zagłębieniu lub otworze w kołnierzu 23 usztywniających elementów płytowych 15. Ponadto, wiązania 31 rozciągają się od i, w zasadzie prostopadle względem bloku betonowego 13, między płytami 25 z materiału izolacyjnego, tak że opierają się o zewnętrzną stronę płyt 25 przy pomocy drugiej części końcowej 35.

Ścienny element konstrukcyjny 11 może być wytwarzany za pomocą sposobu, w którym poziomo rozciągająca się forma jest wypełniana wzmocnionym włóknami betonem, korzystnie betonem

PL 207 149 B1 wzmocnionym stalowymi włóknami, do poziomu, który odpowiada grubości bloku betonowego 13, np. 50 mm. Usztywniające elementy płytowe 15 są mocowane w szczelinach płyt 25 z materiału izolacyjnego przy pomocy kołnierza 23, tak że pofałdowanie 21 pierwszej wzdłużnej części krawędziowej wystaje z płyt 25 i tworzy część 21 usztywniających elementów płytowych 15, przeznaczoną do zakotwiczenia w bloku betonowym 13. Przy umieszczaniu płyt 25 z materiału izolacyjnego, wraz z usztywniającymi elementami płytowymi 15 zamocowanymi w szczelinach, na nowym betonie, część ta jest zanurzana na określoną głębokość w betonie. Wymagana głębokość kotwiczenia zależy od grubości bloku betonowego 13, ale przy grubości około 50 mm, głębokość kotwiczenia równa około 10-15 mm jest odpowiednia.

Alternatywnie, odwrotnie, beton może być nakładany na już rozłożoną izolację, zawierającą usztywniające elementy płytowe.

Odpowiednio, przy wytwarzaniu ściennego elementu konstrukcyjnego 11 i niezależnie od ilości wylanego betonu wzmocnionego włóknami stalowymi, pożądana głębokość kotwiczenia usztywniających elementów płytowych 15 będzie stała, ponieważ płyty 25 z materiału izolacyjnego wraz z usztywniającymi elementami płytowymi 15 spoczywają na powierzchni betonu.

W takim procesie wytwarzania, po stwardnieniu bloku betonowego 13, uzyskiwane jest silne zakotwiczenie oraz przymocowanie płyt 25 z materiału izolacyjnego do bloku betonowego tak, że usztywniające elementy płytowe 15 zapewniają konstrukcję ściany 11 o doskonałej sztywności przeciwko wykrzywianiu i zginaniu.

Na tym boku płyt 25 z materiału izolacyjnego, który nie jest zwrócony w stronę bloku betonowego 13, można przymocować siatkę wzmacniającą 29 rzadką zaprawę, która jest przytrzymywana na płytach 25 przy pomocy wiązań 31, rozciągających się między płytami 25, od drugiej wzdłużnej krawędzi końcowej 23 usztywniających elementów płytowych 15, do zewnętrznej strony płyt 25. Te wiązania 31 są przymocowane ich pierwszymi częściami końcowymi 33 do usztywniających elementów płytowych 15, podczas gdy na drugiej części końcowej 35 opierają się uchwytami 36 o zewnętrzną powierzchnię płyt 25. Na drugich częściach końcowych 35 można zastosować siatkę wzmacniającą 29, na przykład przy pomocy drutów wiążących itp. Warstwa rzadkiej zaprawy może zostać teraz nałożona na pokrytą wzmocnieniem stronę płyt 25 w celu utworzenia warstwy 27 rzadkiej zaprawy z wycentrowanym wzmocnieniem, jak opisano wcześniej.

W przykładzie wykonania ściennego elementu konstrukcyjnego 11 pokazanym na Fig. 5, usztywniający element płytowy 15' według innego przykładu wykonania wynalazku rozciąga się między płytami z materiału izolacyjnego, a następnie, przy pomocy drugiej, wzdłużnej części krawędziowej 23 jest zakotwiczony bezpośrednio w warstwie 27 rzadkiej zaprawy. Ta warstwa rzadkiej zaprawy jest umieszczona w pewnej odległości od bloku betonowego 13. W tym przykładzie wykonania, zarówno pierwsza 21, jak i druga 23 wzdłużna część krawędziowa są pofałdowane. Kotwiczenie w warstwie 27 rzadkiej zaprawy jest korzystnie wykonywane w lokalnym zagłębieniu 28 warstwy 27 rzadkiej zaprawy przez rozmieszczenie wnęk w płytach 25 z materiału izolacyjnego. W celu uniknięcia mostków termicznych w ściennym elemencie konstrukcyjnym, żebro 17 usztywniających elementów płytowych 15' może zostać wyposażone w nie pokazane szczeliny w celu zredukowania przewodzenia ciepła w żebrze 17.

Fig. 6a i b przedstawiają podtrzymującą konstrukcję podłogi 47 wykonaną ze wzmocnionego betonu, w której można zastosować usztywniające elementy płytowe według wynalazku. Konstrukcja podłogi 47 zawiera górną ramę 48 wykonaną z betonu, która jest połączona z leżącym pod spodem, poziomym blokiem betonowym 49 (Fig. 6b). Rama 48 zawiera liczne wzdłużne, równoległe elementy listwowe 51, które są połączone jeden z drugim przy pomocy rozciągających się poprzecznie mostków 53, w celu stabilizowania ramy 48 w kierunku poprzecznym. Odległość między elementami listwowymi 51 jest równa około 60 cm zgodnie z przepisami budowlanymi.

Przy dolnej krawędzi każdego elementu listwowego 51 są wbudowane usztywniające elementy płytowe 15' według drugie go przykładu wykonania z Fig. 5, przy pomocy pierwszej, pofałdowanej, wzdłużnej części krawędziowej 21 żebra 17, jak wcześniej opisano w związku ze ściennym elementem konstrukcyjnym. Odpowiednio, usztywniające elementy płytowe są oddzielone w kierunku poziomym, oddzielne i równoległe jeden względem drugiego. Znaczna część żebra 17 wystaje swobodnie i rozciąga się w zasadzie prostopadle, w kierunku pionowym z dolnej powierzchni 54 elementów listwowych 51, oraz usztywniające elementy płytowe 15' rozciągają się wzdłuż elementów listwowych 51. Druga wzdłużna część krawędziowa 23 materiału jest zakotwiczona w bloku betonowym 49 w analogiczny sposób. W konsekwencji, rama 48 spoczywa na dolnym bloku betonowym 49 za pośrednic6

PL 207 149 B1 twem usztywniających elementów płytowych 15', zaś pofałdowanie zapewnia skuteczną przyczepność w betonie, który absorbuje naprężenia ścinające, działające na usztywniające elementy płytowe równolegle do żebra 17, kiedy konstrukcja posadzki jest obciążana.

Między ramą 48 a dolnym blokiem betonowym 49 zapewniona jest przestrzeń dla rozmieszczenia izolacji 50, kabli elektrycznych, rur z wodą i kanalizacyjnych itp. Na górnej powierzchni ramy 48 może zostać przymocowana warstwa podłogi 55, na przykład płyty wiórowe, parkiet itp. Korzystnie, elementy absorbujące drgania, np. Sylomer, są rozmieszczone między warstwą podłogi 55 a konstrukcyjnymi elementami podłogi 51. Konstrukcja podłogi 47 może również podtrzymywać ścienny element konstrukcyjny 59.

W przykładzie wykonania według Fig. 6a i 6b, rama 48 jest umieszczona nad blokiem betonowym 49, ale, jeśli trzeba, może być odwrotnie.

Wynalazek nie jest ograniczony do stosowania betonu wzmocnionego włóknami stalowymi, ale również wzmocnienia innymi włóknami, takimi jak włókna z tworzyw sztucznych lub kompozytowe, mogą być stosowane. Ponadto, tradycyjne zbrojenie prętowe i drutowe, strunowe lub rozluźnione jest dopuszczalne.

Claims (18)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Element budowlany konstrukcyjny, podtrzymujący, prefabrykowany, taki jak elementy ścienne (11) lub konstrukcje podłogowe (47), zawierający blok (13, 49) ze wzmocnionego betonu mający liczne oddzielne, równoległe, odseparowane w poziomie, nie połączone wzajemnie, rozciągające się wzdłużnie usztywniające elementy płytowe (15, 15), z których każdy ma żebro (17) z pierwszą wzdłużną częścią krawędziową (21) wbudowaną w beton, tak że znaczna część żebra (17) wystaje swobodnie, zasadniczo prostopadle od powierzchni tworzącej pierwszy bok bloku betonowego (13, 49), znamienny tym, że wzdłużna część krawędziowa (21) posiada zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra (17).
2. 2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra (17) są nieprzerwane.
3. 3. Element według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że występy pierwszej wzdłużnej części krawędziowej (21) są uformowane jako, patrząc od widoku od końca, pofałdowania w kształcie Δ, które łączą się z żebrem (17).
4. 4. Element według zastrz. 1 albo 2 albo 3, znamienny tym, że blok betonowy (13) jest odlewem z betonu wzmocnionego włóknami, korzystnie wzmocnionego stalowymi włóknami.
5. 5. Element według zastrz. 1 albo 2 albo 3 albo 4, znamienny tym, że ma postać elementu ściennego (11) z, w jego położeniu stosowania, pionowym wzmocnionym blokiem betonowym (13), zaś usztywniające elementy płytowe (15) rozciągają się zasadniczo w kierunku pionowym dla usztywnienia przed wykrzywianiem elementu ściennego (11).
6. 6. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że z drugiej, wzdłużnej części krawędziowej (23) wystaje kołnierz (23), przeznaczony do przymocowania elementów płytowych (25) z materiału izolacyjnego, umieszczonych między usztywniającymi elementami płytowymi (15).
7. 7. Element według zastrz. 5 albo 6, znamienny tym, że elementy płytowe (25) z materiału izolacyjnego są włożone między usztywniające elementy płytowe (15) i są przymocowane przy ich pomocy do bloku betonowego (13).
8. 8. Element według zastrz. 7, znamienny tym, że elementy płytowe (25) z materiału izolacyjnego są wyposażone w szczeliny, w których mocowane są kołnierze (23) usztywniających elementów płytowych (15).
9. 9. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że druga wzdłużna część krawędziowa (23) żebra (17) posiada zasadniczo faliste, nieprzerwane występy od płaszczyzny żebra (17) i jest zalana i zakotwiczona w warstwie (27) rzadkiej zaprawy znajdującej się w pewnej odległości od bloku betonowego (13).
10. 10. Element według dowolnego z zastrz. od 1 do 4, znamienny tym, że ma postać konstrukcji podłogowej (47) z, w jej położeniu stosowania, poziomym wzmocnionym blokiem betonowym (49), zaś usztywniające elementy płytowe (15') rozciągają się zasadniczo poziomo.
11. 11. Element według zastrz. 10, znamienny tym, że druga wzdłużna część krawędziowa (23) żebra (17) również posiada zasadniczo faliste, nieprzerwane występy od płaszczyzny żebra (17) i jest

    PL 207 149 B1 zalana i zakotwiczona w innym elemencie betonowym (51), należącym do konstrukcji podłogowej (47) i znajdującym się w pewnej odległości od bloku betonowego (49).
12. 12. Element płytowy (15, 15') do usztywniania budowlanego elementu konstrukcyjnego wykonanego ze wzmocnionego betonu, takiego jak elementy ścienne (11) lub konstrukcje podłogowe (47), przy czym element płytowy (15, 15') składa się z rozciągającego się wzdłużnie żebra (17) z pierwszą wzdłużną częścią krawędziową (21) przeznaczoną do zakotwiczenia w betonie ze znaczną częścią żebra swobodnie wystającą z betonu, znamienny tym, że wzdłużna część krawędziowa (21) posiada zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra (17).
13. 13. Element według zastrz. 12, znamienny tym, że zasadniczo faliste występy od płaszczyzny żebra (17) są nieprzerwane.
14. 14. Element według zastrz. 12 albo 13, znamienny tym, że występy pierwszej wzdłużnej części krawędziowej (21) są uformowane jako, patrząc od widoku od końca, pofałdowania w kształcie Δ, które łączą się z żebrem (17).
15. 15. Element według zastrz. 12 albo 13 albo 14, znamienny tym, że z drugiej wzdłużnej części krawędziowej (23) żebra (17) wystaje kołnierz (23).
16. 16. Element według zastrz. 15, znamienny tym, że kołnierz (23) jest wygiętą częścią żebra (17), która jest zasadniczo prostopadła do żebra.
17. 17. Element według zastrz. 12 albo 13 albo 14, znamienny tym, że druga wzdłużna część krawędziowa (23) żebra (17) posiada zasadniczo faliste, nieprzerwane występy od płaszczyzny żebra (17).
18. 18. Element według zastrz. 17, znamienny tym, że występy drugiej wzdłużnej części krawędziowej (23) są, patrząc od końca elementu, utworzone jako pofałdowania o kształcie Δ, które łączą się z żebrem (17).