PL206977B1 - Zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej.

Znana jest soczewka wewnątrzgałkowa przeznaczona do zastąpienia soczewki pacjenta operowanego na kataraktę. Uchwyt soczewki wewnątrzgałkowej jest częścią, która znajduje się na zewnątrz „powierzchni optycznej i służy do utrzymania soczewki wewnątrzgałkowej w położeniu wewnątrz oka pacjenta. Zazwyczaj uchwyt dolny jest wprowadzany jako pierwszy do oka pacjenta. Wiedząc, że nacięcie jest najczęściej wykonane od strony czoła pacjenta, chirurg znajduje się podczas zabiegu za głową leżącego pacjenta. Uchwyt górny, który jest umieszczany jako ostatni, pozostaje najbliżej nacięcia.

Koncepcja zastosowania aplikatora pojawiła się razem z soczewkami wewnątrzgałkowymi wykonanymi z materiału elastycznego, odkształcalnego mechanicznie. Ten rozwój odpowiada zastosowaniu w chirurgii katarakty przy mał ych nacię ciach, których szerokość jest czę sto ograniczona do 3 mm. Koń cówka aplikatora przechodzi przez to nacięcie bez potrzeby jego rozszerzania.

Istnieją liczne modele aplikatorów soczewek wewnątrzgałkowych, wszystkie wykorzystują tłoki jednopręcikowe. W wielu przypadkach, soczewka wewnątrzgałkowa jest wyginana przez urządzenie dodatkowe takie jak wkładka z klapką, suwak albo opierające się żebro, w taki sposób, że rola tłoka ogranicza się do ostatecznego wypchnięcia przez końcówkę.

Cylindryczna końcówka aplikatora ma średnią średnicę wewnętrzną nieco mniejszą (1,5 mm do 3 mm) niż ś rednica optyczna soczewki wewną trzgałkowej (5 mm do 7 mm). Pomysł , aby ta soczewka wewnątrzgałkowa przechodziła przez przekrój poprzeczny zmniejszający się stopniowo, a więc o kształcie mniej lub bardziej stożkowym został ujawniony we wcześniejszym opisie patentowym nr WO 00/49974. W tym opisie przedstawiony jest tłok z wieloma pręcikami, w którym pręciki zbliżają się stopniowo do siebie, aby na koniec wypełnić całość przekroju aplikatora. Powoduje to ryzyko zakleszczenia się soczewki wewnątrzgałkowej pomiędzy pręcikami tego tłoka z wieloma pręcikami.

Celem wynalazku jest opracowanie zespołu aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej.

Celem wynalazku jest zrealizowanie takiego zespołu aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej, który byłby prosty i tani w produkcji i wytwarzaniu.

Zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej, w którym soczewka wewnątrzgałkowa zawiera powierzchnię optyczną, co najmniej jeden uchwyt dolny i co najmniej jeden uchwyt górny, zaś aplikator ma korpus zawierający część główną, o kształcie cylindrycznym, część wylotową, o kształcie cylindrycznym i o przekroju poprzecznym mniejszym od przekroju części głównej, oraz część stożkową łączącą część główną z częścią wylotową, tłok umieszczony przesuwnie w korpusie przemieszczający soczewkę wewnątrzgałkową z części głównej do części wylotowej, a następnie wypychający soczewkę wewnątrzgałkową z części wylotowej, przy czym tłok zawiera co najmniej dwa pręciki boczne zbliżające się do siebie, gdy tłok ślizga się w części stożkowej według wynalazku charakteryzuje się tym, że każdy pręcik boczny na końcu styku z soczewką wewnątrzgałkową ma wybranie, które w położeniu tłoka w części wylotowej określa przestrzeń, w której umieszczony jest co najmniej jeden uchwyt górny soczewki wewnątrzgałkowej.

Korzystnie powyżej przestrzeni tłok jest umieszczony w całym przekroju poprzecznym części wylotowej korpusu aplikatora.

Korzystnie przestrzeń jest usytuowana centralnie pomiędzy co najmniej dwoma pręcikami bocznymi tłoka.

Korzystnie w położeniu tłoka w części wylotowej, wybrania usytuowane na wewnętrznych stronach dociśniętych do siebie dwóch pręcików bocznych określają przestrzeń usytuowaną w środku pomiędzy pręcikami bocznymi.

Korzystnie pomiędzy pręcikami bocznymi tworzącymi uchwyt jest umieszczona soczewka wewnątrzgałkowa.

Korzystnie w końcowym położeniu wypchnięcia soczewki wewnątrzgałkowej, wybrania pręcików bocznych tłoka, które określają przestrzeń, znajdują się na zewnątrz korpusu aplikatora, zwłaszcza na zewnątrz jej części wylotowej.

Korzystnie soczewka wewnątrzgałkowa w stanie nieodkształconym jest umieszczona w części głównej korpusu aplikatora.

Korzystnie część główna korpusu aplikatora jest spłaszczona w przekroju poprzecznym.

W korzystnym przykładzie wykonania wynalazku, przewiduje się, że aplikator będzie pchał soczewkę wewnątrzgałkową z każdej strony działając na dwa diametralnie przeciwne punkty jej poPL 206 977 B1 wierzchni optycznej. Ten zespół aplikatora zapewnia zachowanie orientacji soczewki wewnątrzgałkowej ograniczając przy tym tarcie. Pręciki boczne, które stale stykają się ze ścianką wewnętrzną korpusu aplikatora, zapobiegają przyklejeniu się soczewki wewnątrzgałkowej. Trudność wynika z efektu tarcia soczewki wewnątrzgałkowej o ścianki wewnętrzne korpusu aplikatora, który może prowadzić do jej destabilizacji. Tak więc, gdy soczewka wewnątrzgałkowa zaczyna się przechylać istnieje ryzyko, że zakleszczy się ona pomiędzy tłokiem i ścianką wewnętrzną korpusu aplikatora. Celem wynalazku, w korzystnym przykładzie wykonania, w którym są co najmniej dwa pręciki boczne pchające soczewkę wewnątrzgałkową prowadząc ją, jest usunięcie tej niedogodności.

Z drugiej strony, gdy pokonują część stoż kową korpusu aplikatora, prę ciki boczne zbliż ają się do siebie powodując zginanie soczewki wewnątrzgałkowej, przesuwając ją do osi zespołu aplikatora. Uchwyt jest więc jednocześnie ściskany na krawędziach dolnych (działanie stożka statycznego) i na krawędziach górnych (działanie pręcików bocznych).

Pręciki boczne mogą pchać soczewkę wewnątrzgałkową albo bezpośrednio na uchwyt, albo za pośrednictwem uchwytu górnego, który będzie mógł się odkształcać. W trakcie zginania, uchwyt górny może być utrzymywany z boku albo może być spychany w stronę osi. Kształt końca pręcików bocznych może więc być dostosowany do kształtu soczewki wewnątrzgałkowej i może być mniej lub więcej pochylony w stosunku do ścianki wewnętrznej korpusu aplikatora.

Na końcu zginania dla uniknięcia zakleszczenia występu górnego pomiędzy pręcikami i ewentualnie ścianką wewnętrzną korpusu aplikatora, są zachowane przestrzenie na końcach pręcików, albo w środku albo z boku.

Oczywiście, wynalazek nie jest w sprzeczności z faktem, że chirurg może wykorzystywać lub nie wykorzystywać roztwór lepkosprężysty o właściwościach smarujących dla usprawnienia tego procesu.

Wynalazek dotyczy tylko zespołu aplikatora służącego do pchania i zginania soczewki wewnątrzgałkowej. Nie ma on żadnego odniesienia do sposobu wkładania tej soczewki wewnątrzgałkowej do korpusu aplikatora, ani do faktu, że urządzenie może zawierać elementy nadające się do ponownego użycia albo do jednokrotnego użycia. W poniższych przykładach, soczewka wewnątrzgałkowa jest umieszczona na swoim miejscu w zespole aplikatora, nie ulega zniekształceniu i jest gotowa do wypchnięcia.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 do fig. 3 przedstawiają w przekroju poprzecznym przykład wykonania zespołu aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej, według wynalazku, odpowiednio, na początku, w trakcie i na końcu wypychania soczewki wewnątrzgałkowej; fig. 4 do fig. 6 przedstawiają zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej, w widoku podobnym do pokazanych na fig. 1 do fig. 3, fig. 7 przedstawia zespół aplikatora i soczewki wewną trzgał kowej wedł ug wynalazku, w przekroju poprzecznym przed wypychaniem soczewki wewnątrzgałkowej, fig. 8 do fig. 10 przedstawiają zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej, w przekroju poprzecznym, odpowiednio na początku, w trakcie i na końcu wypychania soczewki wewnątrzgałkowej.

Na fig. 1 do fig. 3 jest przedstawiony zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej w przykładzie wykonania wynalazku. W tym przykładzie wykonania aplikator ma korpus 10 składający się z cylindrycznej części głównej 11, cylindrycznej części wylotowej 13 o przekroju poprzecznym mniejszym od przekroju części głównej 11 oraz części stożkowej 12 łączącej część główną 11 z częścią wylotową 13. Część główna 11 jest dostosowana do umieszczenia nieodkształconej soczewki wewnątrzgałkowej 1, jak pokazano na fig. 1. Część główna 11 może być spłaszczona w przekroju poprzecznym, z dnem w przybliżeniu płaskim.

Tłok 20 ma dwa pręciki boczne 21,22, które elastycznie zbliżają się do siebie, gdy tłok 20 ślizga się w części stożkowej 12. Soczewka wewnątrzgałkowa 1 ma niesymetryczną, dwustronnie wypukłą, powierzchnię optyczną 5, która określa kierunek zginania, gdy jest ona ściskana wokół swojej średnicy. Soczewka wewnątrzgałkowa 1 ma jeden uchwyt dolny 6, który znajduje się poniżej, w kierunku przemieszczania soczewki wewnątrzgałkowej 1 wewnątrz korpusu 10 aplikatora, i dwa symetryczne uchwyty górne 7, które współpracują z dwoma pręcikami bocznymi 21, 22 tłoka 20.

Pokazana na fig. 1 soczewka wewnątrzgałkowa 1 jest umieszczona w taki sposób, że każdy z dwóch pręcików bocznych 21, 22 tłoka 20 znajduje się naprzeciwko uchwytu górnego 7. Powierzchnia optyczna 5 jest prowadzona tak, że gdy tłok 20 zostaje uruchomiony i uchwyt dolny 6, który jest wąski, jest wprowadzany, to nie styka się z częścią stożkową 12 korpusu 10 aplikatora.

PL 206 977 B1

Gdy wywiera się nacisk na tłok 20, to soczewka wewnątrzgałkowa 1 jest najpierw przesuwana bez odkształcania, aż do momentu, gdy średnica poprzeczna powierzchni optycznej 5 zetknie się z częścią stożkową 12 aplikatora. Jak pokazano w uproszczeniu na fig. 2 przy zwiększonym nacisku na tłok 20, uchwyty górne 7 odkształcają się jako pierwsze, aż do momentu, w którym podczas pchania tłok 20 dojdzie do brzegu powierzchni optycznej 5 i rozpocznie się jej zginanie. W położeniu pośrednim, pokazanym na fig. 2, uchwyty górne 7 zostają odkształcone w harmonijkę, stykając się z końcami pręcików bocznych 21, 22. Powierzchnia optyczna 5 w trakcie zginania zostaje prawie zwinięta stykając się przy tym ze ścianką części stożkowej 12. Uchwyt dolny 6 zaczyna się zwijać naśladując ruch powierzchni optycznej 5.

Po zwinięciu, soczewka wewnątrzgałkowa 1 jest wpychana do cylindrycznej części wylotowej 13 korpusu 10 aplikatora.

Według wynalazku, dwa pręciki boczne 21, 22 tłoka 20 mają na swoich końcach stykających się z soczewką wewnątrzgałkową 1, a zwłaszcza na bokach, które są zwrócone do siebie, wybrania 25, które określają profil końca tłoka 20. Ten profil jest wykonany w taki sposób, że gdy tłok 20 osiąga cylindryczną część wylotową 13 korpusu 10 aplikatora, to określa on przestrzeń 26, w którą wchodzi uchwyt górny 7 soczewki wewnątrzgałkowej 1, aby uniknąć zakleszczenia się soczewki wewnątrzgałkowej 1 pomiędzy pręcikami bocznymi 21, 22 tłoka 20 w trakcie jej wypychania.

Podczas etapu wypychania, co pokazano na fig. 3, powierzchnia optyczna 5 zostaje ponownie rozwinięta wewnątrz oka pacjenta, zaś uchwyty górne 7 znajdują się jeden przy drugim w przestrzeni 26 przewidzianej do tego celu.

Na fig. 3 pokazano pręciki boczne 21, 22 tłoka 20, które wypełniają w przybliżeniu cały przekrój poprzeczny części wylotowej 13, powyżej przestrzeni 26. Na końcu wypychania soczewki wewnątrzgałkowej 1, koniec tłoka 20, który ma wybranie 25 określające przestrzeń 26, znajduje się na zewnątrz korpusu 10 aplikatora, a zwłaszcza na zewnątrz części wylotowej 13, tak aby całość objętości części wylotowej 13 była wypełniona przez tłok 20.

Jeżeli uchwyty górne 7 są mało ściśnięte i nie uwalniają się samorzutnie, to lekkie cofnięcie tłoka 20 uwalnia je definitywnie i wówczas soczewka wewnątrzgałkowa 1 przyjmuje pierwotny kształt wewnątrz oka pacjenta.

Na fig. 4 do fig. 6 jest przedstawione rozwiązanie aplikatora, w którym tłok 20 składa się z dwóch pręcików bocznych 21, 22 tej samej długości i jednego pręcika środkowego 23, który jest krótszy od dwóch pręcików bocznych 21, 22. Pręcik środkowy 23 odgrywa rolę przekładki, która ze względu na mniejszą długość określa środkową przestrzeń 26 dla uchwytu górnego 7 soczewki wewnątrzgałkowej 1, na końcu wypychania. Działanie urządzenia jest identyczne jak działanie urządzenia omówionego w oparciu o fig. 1 do fig. 3.

Na fig. 7 jest przedstawione rozwiązanie aplikatora, w którym tłok 20 ma również dwa pręciki boczne 21, 22 tej samej długości i jeden pręcik środkowy 23, który jest dłuższy od dwóch pręcików bocznych 21, 22. Dłuższy pręcik środkowy 23 jest umieszczony pomiędzy dwoma uchwytami górnymi 7 soczewki wewnątrzgałkowej 1, pręcik środkowy 23 określa więc przestrzeń boczną 26 przystosowaną do przyjęcia uchwytów górnych 7 soczewki wewnątrzgałkowej 1. Korzystnie, pręcik środkowy 23 jest wydłużony i zaokrąglony na swoim końcu, aby polepszyć styk z soczewką wewnątrzgałkową 1 przy jej wypychaniu.

W rozwiązaniu opisanym powyżej, tłok 20 działa pchając soczewkę wewnątrzgałkową 1, a ścianka albo ścianki korpusu 10 aplikatora działają na soczewkę wewnątrzgałkową 1 w celu jej odkształcania. Dokładniej mówiąc, soczewka wewnątrzgałkowa 1 ślizga się wewnątrz korpusu 10 aplikatora, a zwłaszcza wewnątrz części stożkowej 12 będąc wypychana przez pręciki boczne 21, 22 i ewentualnie pręcik środkowy 23 tłoka 20, zaś zginanie jest uzyskiwane poprzez współdziałanie z wypychaniem osiowym tłoka 20 i oddziaływaniem promieniowym wytwarzanym przez część stożkową 12 korpusu 10 aplikatora.

Na fig. 8 do fig. 10 jest przedstawiona soczewka wewnątrzgałkowa 1, która nie dotyka ścianki korpusu 10 aplikatora, aż do momentu gdy soczewka wewnątrzgałkowa 1 osiągnie część wylotową 13 korpusu 10 aplikatora. Zaletą tego rozwiązania jest to, że soczewka wewnątrzgałkowa 1 nie jest poddawana tarciu osiowemu o ścianki korpusu 10 aplikatora podczas zginania i przemieszczania się w stronę części wylotowej 13 aplikatora. W tym celu, tłok 20 jest utworzony z dwóch pręcików bocznych 21, 22, korzystnie tej samej długości i tworzących rodzaj uchwytu oraz pręcika środkowego 23, który może przemieszczać się w stosunku do tych dwóch pręcików bocznych 21, 22, mianowicie pomiędzy położeniem odkształcania i położeniem wylotowym. W tym rozwiązaniu dwa pręciki boczne 21, 22

PL 206 977 B1 są korzystnie wyposażone w wycięcie do trzymania soczewki wewnątrzgałkowej 1. To rozmieszczenie pręcików bocznych 21, 22 ma na celu całkowicie uniemożliwić bezpośredni styk pomiędzy powierzchnią optyczną 5 soczewki wewnątrzgałkowej 1 i ścianką wewnętrzną korpusu 10 aplikatora tak długo, aż zginanie nie zostanie zrealizowane. Przypadkowe tarcie przy przesuwaniu soczewki wewnątrzgałkowej 1 w poprzednich przykładach wykonania zachodzi pomiędzy pręcikami bocznymi 21, 22 i ścianką wewnętrzną korpusu 10 aplikatora, w jej części stożkowej 12. Z punktu widzenia soczewki wewnątrzgałkowej 1, wywierana siła podczas zginania jest tylko promieniowa, gdy pręciki boczne 21, 22 zbliżają się do siebie przechodząc przez część stożkową 12, to znaczy że wszystko odbywa się tak, jakby soczewka wewnątrzgałkowa 1 była ściśnięta pomiędzy dwoma szczękami konwencjonalnego uchwytu zginającego.

Na fig. 8 do fig. 10 jest przedstawiony aplikator, którego tłok 20 zawiera pręcik środkowy 23, który jest połączony z dwoma pręcikami bocznymi 21, 22 tworząc uchwyt tak, że soczewka wewnątrzgałkowa 1 zostaje zgięta, to znaczy soczewka wewnątrzgałkowa 1 osiąga część wylotową 13 aplikatora. W tym położeniu, pręcik środkowy 23 może się odłączyć od pręcików bocznych 21, 22, aby zapewnić wypchnięcie soczewki wewnątrzgałkowej 1 przez część wylotową 13. Ogranicznik 30 znajduje się korzystnie na poziomie połączenia części stożkowej 12 i części wylotowej 13 aplikatora. Ogranicznik 30 blokuje przesuwanie się pręcików bocznych 21, 22. Ta blokada powoduje zwolnienie albo odłączenie się pręcika środkowego 23 dostosowanego do wypchnięcia soczewki wewnątrzgałkowej 1. Tak więc w końcowej fazie wypychania, pręciki boczne 21, 22, które nie mogą wejść do części wylotowej 13 zatrzymują się na ograniczniku 30. Jednocześnie, pręcik środkowy 23, który, na przykład, może być realizowany jako jeden pręcik środkowy albo jako zespół pręcików środkowych, kontynuuje swój ruch celem wypchnięcia soczewki wewnątrzgałkowej 1 przez część wylotową 13 aplikatora. Urządzenie ma więc system umożliwiający łączenie, a następnie rozłączanie pręcików bocznych 21, 22 tworzących uchwyt z pręcikiem środkowym 23 zapewniającym wypchnięcie soczewki wewnątrzgałkowej 1 przy końcu wypychania.

W sposób oczywisty różne rozwiązania techniczne mogą być zaproponowane dla realizacji tego urządzenia, jak na przykład, podwójne tłoki współosiowe, śruba wewnętrzna poruszająca jedynie pręcik środkowy 23, gdy tłok 20 osiąga część wylotową 13, albo połączenie pomiędzy pręcikami bocznymi 21, 22 i pręcikiem środkowym 23 za pomocą elementu rozrywanego albo zabielenia, który łączy te elementy tylko przy pewnej wartości siły wypychania.

Na fig. 8, 9 i 10, przedstawiono występ 40 wykonany na pręciku środkowym 23, który łączy pręcik środkowy z pręcikami bocznymi 21, 22 aż do punktu, gdy oprą się one o ogranicznik 30 na poziomie połączenia pomiędzy częścią stożkową 12 i częścią wylotową 13 aplikatora. Gdy pręciki boczne 21, 22 dojdą do ogranicznika 30, to kontynuowanie działania wypychającego na tłok 20 zwiększa nacisk wywierany na pręcik środkowy 23, który odkształci się w części współpracującej z występem 40 tak, że pręcik środkowy 23 odłączy się od pręcików bocznych 21, 22 zapewniając wypchnięcie soczewki wewnątrzgałkowej 1.

Pręcik środkowy 23 ma wypust 25', który określa przestrzeń 26 dostosowaną do uchwytu albo uchwytów górnych 7 soczewki wewnątrzgałkowej 1. Jak pokazano na rysunkach, wypust 25' jest wykonany jako końcówka o mniejszej średnicy, która jest umieszczona pomiędzy dwoma uchwytami górnymi 7. Oczywiście, można rozważyć inny profil zakończenia pręcika środkowego 23, na przykład wypust 25' określający przestrzeń środkową, który byłby dostosowany zwłaszcza do soczewek mających jeden uchwyt górny 7.

To rozwiązanie ma następujące zalety:

- na końcu przesuwania w cylindrycznej części głównej 11 korpusu 10 aplikatora soczewka wewnątrzgałkowa 1 jest już trzymana w uchwycie utworzonym przez pręciki boczne 21, 22, bez ich odkształcania;

- po przejściu do części stożkowej 12 korpusu 10 aplikatora pręciki boczne 21, 22 zostają całkowicie zamknięte, soczewka wewnątrzgałkowa 1 jest zgięta i jest prowadzona w osi części wylotowej 13 korpusu 10 tworzącej końcówkę aplikatora. Dwa pręciki boczne 21, 22 opierają się o ogranicznik 30, korzystnie wykonany w kształcie dwóch klinów służących jako prowadnice w części stożkowej 12. Dwa małe występy 40 pełnią funkcję zabielania nie przechodzącej rozpórki, łączącej dwa pręciki boczne 21, 22, a która łączy je z pręcikiem środkowym 23;

- na koniec etapu wypychania, soczewka wewnątrzgałkowa 1 zostaje wypchnięta i rozwija się ponownie, a koniec pręcika środkowego 23 (który w pokazanym przykładzie jest jeden i który określa

PL 206 977 B1 dwie przestrzenie boczne 26 z jednej i drugiej strony swojego ostrego wypustu 25') zostaje całkowicie wyprowadzony przez otwór części wylotowej 13 korpusu 10.

Wynalazek został opisany w odniesieniu do przykładu wykonania, ale jest oczywiste, że nie ogranicza się on do tego przykładu wykonania. Zwłaszcza, kształt uchwytów może być dowolny, oraz nie muszą koniecznie tworzyć jednego elementu z powierzchnią optyczną 5 soczewki wewnątrzgałkowej 1. Jednakże, uchwyt dolny 6 soczewki wewnątrzgałkowej 1 korzystnie ściśle współpracuje ze zbieżnością części stożkowej 12 aplikatora. Również, kształt występów górnych 7 soczewki wewnątrzgałkowej 1 jest dostosowany zwłaszcza do przemieszczania się przy wypychaniu przez tłok 20 z wieloma pręcikami, zwłaszcza za pośrednictwem pręcików bocznych 21, 22 tłoka 20.

Claims (8)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zespół aplikatora i soczewki wewnątrzgałkowej, w którym soczewka wewnątrzgałkowa zawiera powierzchnię optyczną, co najmniej jeden uchwyt dolny i co najmniej jeden uchwyt górny, zaś aplikator ma korpus zawierający część główną, o kształcie cylindrycznym, część wylotową, o kształcie cylindrycznym i o przekroju poprzecznym mniejszym od przekroju części głównej, oraz część stożkową łączącą część główną z częścią wylotową, tłok umieszczony przesuwnie w korpusie przemieszczający soczewkę wewnątrzgałkową z części głównej do części wylotowej, a następnie wypychający soczewkę wewnątrzgałkową z części wylotowej, przy czym tłok zawiera co najmniej dwa pręciki boczne zbliżające się do siebie, gdy tłok ślizga się w części stożkowej, znamienny tym, że każdy pręcik boczny (21, 22) na końcu styku z soczewką wewnątrzgałkową (1) ma wybranie (25), które w położeniu tłoka (20) w części wylotowej (13) określa przestrzeń (26), w której umieszczony jest co najmniej jeden uchwyt górny (7) soczewki wewnątrzgałkowej (1).
2. 2. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że powyżej przestrzeni (26) tłok (20) jest umieszczony w całym przekroju poprzecznym części wylotowej (13) korpusu (10) aplikatora.
3. 3. Zespół według zastrz. 2, znamienny tym, że przestrzeń (26) jest usytuowana centralnie pomiędzy co najmniej dwoma pręcikami bocznymi (21, 22) tłoka (20).
4. 4. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że w położeniu tłoka (20) w części wylotowej (13), wybrania (25) usytuowane na wewnętrznych stronach dociśniętych do siebie dwóch pręcików bocznych (21, 22) określają przestrzeń (26) usytuowaną w środku pomiędzy pręcikami bocznymi (21, 22).
5. 5. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że pomiędzy pręcikami bocznymi (21,22) tworzącymi uchwyt jest umieszczona soczewka wewnątrzgałkowa (1).
6. 6. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że w końcowym położeniu wypchnięcia soczewki wewnątrzgałkowej (1), wybrania (25) pręcików bocznych (21, 22) tłoka (20), które określają przestrzeń (26), znajdują się na zewnątrz korpusu (10) aplikatora, zwłaszcza na zewnątrz jej części wylotowej (13).
7. 7. Zespół według zastrz. 1 albo 5, albo 6, znamienny tym, że soczewka wewnątrzgałkowa (1) w stanie nieodkształconym jest umieszczona w części głównej (11) korpusu (10) aplikatora.
8. 8. Zespół według zastrz. 7, znamienny tym, że część główna (11) korpusu (10) aplikatora jest spłaszczona w przekroju poprzecznym.