PL206605B1 - Połączenie na styk elementów szklanych i zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych - Google Patents

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 206605 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 361138 (51) Int.Cl.

(22) Data zgłoszenia: 30.08.2001 E04B 2/88 (2006.01)

E06B 3/54 (2006.01) (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

30.08.2001, PCT/FR01/002704 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

07.03.2002, WO02/18724

Połączenie na styk elementów szklanych i zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych

	(73) Uprawniony z patentu:
(30) Pierwszeństwo:	Saint-Gobain Glass France, Courbevoie, FR
30.08.2000, FR, 00/11096	(72) Twórca(y) wynalazku:
(43) Zgłoszenie ogłoszono:	JEAN-CLEMENT NUGUE, Courbevoie, FR
20.09.2004 BUP 19/04	BORIS VIDAL, Luanco-Asturias, ES PIERRE LE BOT, Toulouse, FR
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono:
31.08.2010 WUP 08/10	(74) Pełnomocnik:
	rzecz. pat. Teresa Kuczyńska

PL 206 605 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest połączenie na styk elementów szklanych i zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych.

Wynalazek należy do dziedziny oszkleń, a zwłaszcza połączeń elementów szklanych, takich jak belki, podłużnice, wiatrownice, słupy.

W rozmaitych dziedzinach, ale zwłaszcza w dziedzinie budownictwa, realizacja elementów szklanych jest ograniczona przez wymiary, jakie ma dostępny materiał podstawowy, który stanowi szkło ciągnione (szkło „float”): na ogół, instalacja do produkcji szkła float dostarcza tafle szkła, których największy wymiar jest ograniczony do około 6 metrów.

Gdy jest pożądane wykonanie elementu szklanego o większych wymiarach, jest niezbędne łączenie wielu elementów indywidualnych dla wykonania zespołu o pożądanych wymiarach.

Pierwszy sposób wykonywania elementów łączonych polega na ściskaniu: dwa elementy szklane są ściskane pomiędzy dwoma płytami zaciskowymi, przy zastosowaniu pomiędzy nimi wkładek ciernych. To rozwiązanie ma wadę natury estetycznej, ponieważ element łączący tworzy przerwę w przejrzystoś ci szkł a.

W drugim sposobie wykonywania, łączy się elementy szklane, w których wywiercono otwory, za pomocą elementów łączących wprowadzonych w te otwory, a które są powiązane z grubością szkła. Przykład takiego łączenia jest opisany zwłaszcza w europejskim zgłoszeniu patentowym EP-0 887 484. Elementy szklane są zawsze umieszczone pomiędzy elementami stosunkowo drobnymi stykającymi się z każdą powierzchnią tych elementów, których funkcją nie jest ściskanie elementów, ale umożliwienie wyrównania elementów dla skompensowania ewentualnych przesunięć przy wierceniu otworów. Uzyskuje się w ten sposób zwiększenie widzialności poprzez element szklany, ale istnieje jednak przeszkoda optyczna.

W dokumencie patentowym GB - 267 832 ujawniono po łączenie bloków, takich jak cegł y lub płyty do wytwarzania podłóg, dróg i tym podobnych. Dokument ten nie ujawnia połączenia na styk elementów szklanych, to znaczy wykonanych ze szkła.

W dokumencie patentowym GB - 1 094 632 ujawniono powierzchnię lub pokrycie zawierające elementy takie jak dachówki lub płyty. Jak można zauważyć na figurach rysunku, należącego do tego dokumentu, elementy te mają linię konturu z wklęsłymi i wypukłymi obszarami, które mogą tworzyć części obejmowane i obejmujące. Jednakże, części ten nie umożliwiają mechanicznego wzajemnego połączenia tych elementów. A zatem, elementy te nie mogą być sztywno połączone ze sobą nawzajem za pomocą części obejmowanych i obejmujących i nie mogą być rozłączone poprzez przesunięcie części obejmowanych i obejmujących w płaszczyźnie tych elementów. W ten sposób, dokument ten nie ujawnia połączenia na styk elementów szklanych takiego, że połączenie pomiędzy elementami szklanymi daje się zdemontować (rozłączyć) tylko przez przesunięcie części wycięcia poza płaszczyznę elementów szklanych.

Dokument FR 2 314 322 ujawnia ścianę wykonaną z bloków szklanych, które mają linię konturu z wypukł ymi i wklę s ł ymi obszarami, które mogą tworzyć części obejmowane i obejmują ce. Jednakż e, części te nie umożliwiają mechanicznego wzajemnego połączenia tych bloków, które mogłyby uniemożliwić wzajemne rozłączenie tych bloków w głównej płaszczyźnie bloków. A zatem, dokument ten nie ujawnia połączenia na styk elementów szklanych takiego, że połączenie pomiędzy elementami szklanymi daje się zdemontować (rozłączyć) tylko przez przesunięcie części wycięcia poza płaszczyznę elementów szklanych.

Celem wynalazku jest zaproponowanie systemu łączenia bardziej estetycznego, zakłócającego w sposób możliwie najmniejszy widzialność poprzez elementy szklane, oczywiście bez naruszania trwałości i żywotności łączenia.

Połączenie na styk elementów szklanych w przybliżeniu płaskich, takich jak zwłaszcza elementy wzmacniające lub usztywniające, przy czym każdy z elementów szklanych ma na swoich bokach co najmniej jedno wycięcie obejmowane i/lub jedno wycięcie obejmujące, które współpracuje w sposób współpłaszczyznowy z jednym wycięciem obejmującym i/lub obejmowanym o kształcie komplementarnym, według wynalazku charakteryzuje się tym, że połączenie pomiędzy elementami szklanymi daje się zdemontować tylko przez przesunięcie części wycięcia poza płaszczyznę elementów szklanych.

Element łączący ma wycięcia dostosowane do wprowadzenia pomiędzy elementy szklane.

Element łączący jest szklany, z metalu, z drewna lub z materiału kompozytowego.

PL 206 605 B1

Wycięcia mają kształt linii bez ostrych kątów. Te wycięcia mają kształt linii zakrzywionych utworzonych przez połączenie co najmniej trzech części zakrzywionych, zwłaszcza części okręgu i/lub elipsy, których środek krzywizny jest umieszczony przemiennie z jednej i drugiej strony brzegu elementu szklanego.

Każda część zakrzywiona ma promień krzywizny zawarty pomiędzy 10 i 100 mm.

Wycięcia prowadzą profil obejmowany i/lub obejmujący w grubości elementu szklanego.

Materiał przekładkowy jest umieszczony pomiędzy wycięciami o komplementarnych kształtach.

Materiał przekładkowy jest klejem, zwłaszcza bezbarwnym lub w przybliżeniu bezbarwnym.

Materiał przekładkowy ma twardość Shore'a A rzędu 60 do 95, zwłaszcza od 70 do 85.

Materiał przekładkowy wypełnia całkowicie luz pomiędzy wycięciami komplementarnymi na całej długości wycięć.

Materiał przekładkowy wypełnia w sposób nieciągły luz pomiędzy wycięciami.

Materiał przekładkowy jest dostosowany do umożliwienia kontrolowanego obrotu w płaszczyźnie elementów szklanych.

Elementy szklane są z hartowanego szkła monolitycznego lub szkła utwardzanego, lub szkła odprężanego, lub ze szkła warstwowego.

Elementy szklane są ze szkła warstwowego, którego każda powierzchnia jest utworzona z tafli szkła, tafle szkła są połączone pomiędzy sobą przez co najmniej jedną warstwę klejącą przekładkową i tym, ż e pierwsza powierzchnia jest taflą szkł a której brzeg ma wycię cie obejmowane, a druga powierzchnia jest taflą szkła, której brzeg ma wycięcie obejmujące.

Boki pierwszej tafli i drugiej tafli szkła są przesunięte.

Połączenie zawiera ponadto dodatkowe elementy mocujące, zwłaszcza w postaci nakładek obejmujących obszar styków.

Zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych według wyżej wymienionych z blokowaniem z jednym lub dwoma stopniami swobody dla przemieszczeń liniowych w płaszczyźnie elementów szklanych.

Zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych w konstrukcjach asejsmicznych, i/lub odpornych na ogień.

Według wynalazku, rozumie się przez „w przybliżeniu płaski”, że element szklany rozciąga się wzdłuż co najmniej jednego wymiaru, korzystnie wzdłuż dwóch wymiarów, znacznie większych niż pozostały wymiar lub wymiary. Element szklany jest więc korzystnie płytą lub taflą, ale może również być belką, podłużnicą, której płaszczyzna lub płaszczyzny mogą być obrobione, ale dla których można określić co najmniej jedną płaszczyznę środkową. Krawędź określa płaszczyznę obwodową obejmująca grubość elementu.

Wyrażenie „w sposób współpłaszczyznowy” oznacza, że wycięcie obejmowane wchodzi w wycięcie obejmujące w sposób, taki aby utworzyć płaszczyznę w przybliżeniu ciągłą biegnącą w lub równolegle do płaszczyzny środkowej.

Przez „kształt komplementarny”, rozumie się, że wycięcie obejmowane wchodzi w wycięcie obejmujące, albo przy możliwości styku doskonale ciągłego dwóch boków ułożonych naprzeciw siebie, albo z możliwością styku nawet punktowego na zasadniczej części tych boków.

Zwłaszcza, łączenie według wynalazku jest takie, że połączenie pomiędzy elementami szklanymi daje się zdemontować tylko przez przesunięcie części wycięcia poza płaszczyznę elementów szklanych, to znaczy poprzecznie do płaszczyzny środkowej elementów szklanych.

W pierwszym przykł adzie wykonania, wycię cie obejmowane elementu szklanego współpracuje z wycięciem obejmującym sąsiedniego elementu szklanego. Połączenie wynikające z zagnieżdżenia dwóch kształtów szklanych jeden w drugim znakomicie rozwiązuje problem estetyczny na podstawie wynalazku.

W innym przykł adzie wykonania, element łączą cy mają cy dostosowane wycię cia jest wkł adany pomiędzy elementy szklane. Taki element łączący może być wykonany z dwóch różnych materiałów, zwłaszcza ze szkła, z metalu, z drewna lub z materiału kompozytowego. Szkło jest preferowane ze względu na ciągłość optyczną z elementami szklanymi, jednakże inne materiały mogą być stosowane dla wprowadzenia pożądanego motywu do zespołu.

Łączenie według wynalazku zapewnia nie tylko nowy bardzo estetyczny wygląd, ale umożliwia ponadto realizować połączenia bardzo skuteczne nie wprowadzając nadmiernych naprężeń do szkła.

PL 206 605 B1

W tym celu jest korzystne, aby wycięcia były prowadzone po liniach bez ostrych kątów. Okazało się bowiem, że takie ostre kąty mogą powodować koncentrację naprężeń, mogą powodować pękanie szkła. Tak więc, wycięcia korzystnie są prowadzone co najmniej częściowo po liniach zakrzywionych.

Korzystnie, te wycięcia mają kształt linii zakrzywionych utworzonych przez połączenie co najmniej trzech części zakrzywionych (zwłaszcza koła i/lub elipsy), których środek krzywizny jest umieszczony przemiennie z jednej i drugiej strony brzegu elementu szklanego. Liczba części koła lub elipsy jest zmienna, zwłaszcza w funkcji długości łączonych boków.

W korzystnym przykładzie wykonania, każda część zakrzywiona ma promień krzywizny zawarty pomiędzy 10 i 100 mm, zwłaszcza każda część koła lub elipsy o promieniu krzywizny zawarty pomiędzy 10 i 80 mm.

Na ogół, dno wycięć obejmowanego/obejmującego jest równoległe do krawędzi elementów szklanych, ale jest także możliwe, że te wycięcia są prowadzone w profilu obejmowanym i/lub obejmującym w grubości elementu szklanego.

W korzystnym przykładzie wykonania, materiał przekładkowy jest wkładany pomiędzy wycięcia o kształ tach komplementarnych.

Ten materiał przekładkowy może być różnej natury, zwłaszcza może być taśmą metalową, na przykład z aluminium, pianką, klejem, zaprawą, twardym tworzywem sztucznym lub innym. Ten materiał może być kolorowy lub nie, lub obrabiany dla uzyskania określonego wyglądu dla uzyskania motywu dekoracyjnego na poziomie połączenie. Klej może być preferowany, bo stanowi on dodatkowy element połączenia. Istnieją kleje bezbarwne lub w przybliżeniu bezbarwne, które dają wrażenie doskonałej ciągłości zespołu szklanego.

W interesują cym przykł adzie wykonania, materiał przekł adkowy nie przylega do jednego z wycięć komplementarnych, nie wykonując klejonego połączenia pomiędzy wycięciami, ale przeciwnie, umożliwiając względne ślizganie się jednego elementu na drugim. W przypadku, gdy stosuje się klej, może to być osiągnięte dzięki materiałowi wybranemu tak, aby nie miał przylegania do materiału szklanego lub elementu łączącego i/lub dzięki pokryciu przeciw adhezyjnemu przewidzianym na dnie wycięcia elementu szklanego lub elementu łączącego

Jest korzystne dla sztywności łączenia, aby materiał przekładki miał twardość w skali Shore'a A rzędu 60 do 95, zwłaszcza od 70 do 85. Można podać tytułem przykładu kleje typu epoksydowy, poliuretanowy, cyjanoakrylowy lub także typu utwardzalnego pod wpływem światła takiego jak modyfikowany akrylan. Jako materiał przekładki typu zaprawy, odpowiedni dla połączenia jest HILTI HY50 wprowadzony do handlu przez HILTI. Jako twarde tworzywo sztuczne stosuje się poliwęglan.

Jak podano poprzednio kształty obejmowane i obejmujące powinny bardzo dobrze do siebie przylegać w sposób ciągły wzdłuż krawędzi elementu szklanego, ale może się zdarzyć, zwłaszcza z powodu tolerancji w wykonaniu wycięć, ż e kształ ty nie przylegają doskonale. Materiał przekł adkowy może więc być zastosowany dla całkowitego wypełnienia luzu pomiędzy komplementarnymi wycięciami na całej długości wycięć.

W odmianie, materiał przekł adkowy moż e wypeł niać w sposób niecią g ł y luz pomię dzy wycię ciami, na przykład, może on być utworzony z porcji kleju nałożonych w miejscach krytycznych, gdzie koncentracja obciążeń jest stosunkowo dużo większa niż gdzie indziej, ich funkcją jest lepsze rozłożenie sił w całym zespole szklanym. Zamiast porcji kleju, można umieścić w tym luzie, elementy przekładkowe zwłaszcza z kauczuku, z aluminium, które ściska się przy wstępnie określonym momencie, za pomocą śrub lub innych elementów, w funkcji lokalnych naprężeń.

Można również stosować materiał przekładkowy taki jak łożyska, przystosowane do umożliwienia wykonania kontrolowanego obrotu w płaszczyźnie elementów szklanych.

Taka możliwość może być stosowana dla utworzenia górnego punktu mocowania dużego szklanego elementu konstrukcji. Element szklany może się obracać w swojej płaszczyźnie wokół tego punktu górnego.

Łączenie według wynalazku ma zastosowanie do szkła monolitycznego hartowanego lub utwardzanego lub odprężanego lub szkła w taflach złożonego z co najmniej dwóch tafli szkła połączonego włożoną do środka folią klejącą.

Korzystna realizacja dla arkuszy szklanych polega na odwróceniu kształtów łączących dla dwóch powierzchni arkusza. Tak więc, pierwsza powierzchnia arkusza szklanego ma wycięcie obejmowane, a druga powierzchnia arkusza szklanego ma wycięcie obejmujące.

PL 206 605 B1

Drugi przykład wykonania zawiera połączenie z wycięciami obejmowanym i obejmującym na jednej powierzchni arkusza i zwykłe łączenie stykowe bez wycięć, ewentualnie z zastosowanie materiału przekładkowego, zwłaszcza uszczelnienia lub kleju na drugiej powierzchni arkusza.

Połączenie według wynalazku umożliwia przeniesienie wszystkich sił wywieranych na brzeg arkusza. Może być zalecane w pewnych szczególnych zastosowaniach dodanie dodatkowych elementów łączących dla przejęcia sił poprzecznych do płaszczyzny szkła, jak dla przeciwdziałania wyboczeniom. Tak więc, połączenie według wynalazku może zawierać ponadto dodatkowe elementy mocujące zwłaszcza w postaci wkładek blaszanych obejmującej obszar od brzegu do brzegu. Te dodatkowe elementy przejmują tylko część sił, odpowiednie elementy mogą nie rzucać się w oczy będąc w pełni zadowalające w zakresie estetyki.

Połączenie według wynalazku umożliwia wykonanie różnych konstrukcji z blokowaniem z jednym lub dwoma stopniami swobody dla przemieszczeń liniowych w płaszczyźnie elementów szklanych.

Korzystny przykład wykonania wynalazku polega na łączeniu elementów szklanych umieszczonych na krawędzi lub na boku, zwłaszcza dla wykonania podłużnicy lub elementu ściany. Połączenie mechaniczne realizowane przez komplementarne wycięcia odporne na naprężenia mechaniczne w płaszczyźnie środkowej elementów szklanych, z przeniesieniem przez krawędź elementów sił mających także składową poziomą (ciężar elementów szklanych), jak i boczną (przeniesienie na podłużnicę sił ściskania/odprężania wywieranych na fasadę).

Łączenie według wynalazku umożliwia realizowanie zespołów szklanych pionowych lub ewentualnie nachylonych, samostabilnych i samonośnych, utworzonych z elementów szklanych umieszczonych na krawędzi połączonych w kierunku pionowym ale także poziomym.

Możliwość pozostawienia luzu pomiędzy elementami szklanymi sprawia, że łączenie znajduje zastosowanie w konstrukcjach asejsmicznych, i/lub o gwarantowanej odporności w przypadku pożaru.

Inne właściwości wynalazku ujawnią się podczas lektury poniższego opisu wykonanego w powiązaniu z załączonymi rysunkami, które są przedstawione tytułem przykładu, nie ograniczającego.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, którego fig. 1 przedstawia widok połączenie elementów szklanych, według wynalazku dla wykonania podłużnica, fig. 2 i 3 przedstawiają różne kształty wycięć, fig. 4 przedstawia przykład wykonania wynalazku z elementami łączącymi z wycięciami obejmowanymi; fig. 5 przedstawia odmianę realizacji współpracy wycięć komplementarnych; fig. 6 przedstawia odmianę realizacji elementu łączącego z wycięciem obejmującym; fig. 7 przedstawia przykład realizacji wynalazku z płaskimi elementami szklanymi.

Dla jasności różne elementy przedstawionych przedmiotów nie są koniecznie pokazane w skali.

Figura 1 przedstawia widok z boku elewacji 1, zwłaszcza szklanej, za którą jest umieszczona podłużnica lub wiatrownica 2 wykonana z elementów szklanych 3, 4, 5. Górny element szklany 3 jest przymocowany na poziomie górnym 6 szkieletu, a element szklany dolny 5 jest przymocowany na poziomie dolnym 7 szkielet przez elementy, które nie będą omawiane szczegółowo. Połączenie wiatrownicy 2 z elewacji 1 jest zaznaczone sposób bardzo uproszczony przez elementy łączące 8.

Elementy szklane 3, 4, 5 są utworzone przez płyty, które mogą być szkłem monolitycznym hartowanym lub utwardzanym, lub odprężanym przezroczystym, lub nie przezroczystym, kolorowym lub nie.

Połączenie na styk elementu 3 z elementem 4 jest realizowane jak następuje.

Brzeg dolny 9 elementu szklanego 3 ma wycięcie obejmujące 10, które biegnie po linii krzywej, w przybliżeniu w kształcie grzyba, który jest utworzony przez połączenie pierwszej części koła o promieniu R1 i którego środek jest umieszczony wewnątrz płyty szkła 3 drugiej części koła o promieniu R2 i którego środek jest umieszczony na zewnątrz płyty szkła 3 i trzeciej części koła o promieniu R3 = R1, i którego środek jest umieszczony wewnątrz płyty szkła 3.

Wycięcie może być realizowane w objętości szkła równoległobocznie, dowolnym znanym sposobem, zwłaszcza przez cięcie strumieniem wody.

Brzeg górny 11 elementu szklanego 4 ma wycięcie obejmowane 12, które biegnie po takiej samej linii krzywej, w przybliżeniu w kształcie grzyba i które można wprowadzić w wycięcie obejmujące 10 z luzem rzędu 1 do 2 mm.

Ten luz jest wypełniony przez uszczelnienie klejące 13, korzystnie wykonane z kompozycji o małej lepkości wpływającej w przestrzeń pomiędzy dwoma wycięciami i utwardzane zwłaszcza pod wpływem światła, gdy stosuje się system klejący typu utwardzanego światłem.

Połączenie elementu 4 na styk z elementem 5 ma takie same charakterystyki.

Dla uniknięcia wyboczenia zespołu wiatrownicy 2, można dodać elementy komplementarne w postaci nakładki 14 nałożonej okrakiem na brzegu szkła.

PL 206 605 B1

Na figurze 1, każdy element szklany ma tylko jeden kształt obejmowany/obejmujący, jest możliwe w funkcji długości boku elementu szklanego wykonywać linię wycięć powtarzającą wiele razy ten motyw wzdłuż brzegu elementu szklanego.

W innej odmianie, jest moż liwe wykonanie, wzdł u ż tego wycię cia, serii innych wycięć analogicznych, ale o mniejszych wymiarach, potem ewentualnie innych, itd. Linia wycięcia powstała w wyniku tego typu fraktali jest dłuższą linią połączenia z wieloma punktami zamocowania, które pozwalają rozłożyć naprężenia na zwiększonej płaszczyźnie szkła.

Poniższa próba odporności na zginanie przedstawia parametry łączenia według wynalazku.

Łączy się dwie płyty hartowanego szkła, za pomocą wycięć, takich jak 10 i 12, określonych przez R1 = 41 mm i R2 = 43 mm, z uszczelnieniem klejowym o 1,5 mm grubości, w taki sposób, aby uzyskać płytę łączoną o długości 940 mm, szerokości 200 mm i grubości 10 mm. Zastosowany klej jest klejem utwardzanym światłem typu akrylu modyfikowanego marki DELO-Photobond 4302, dostępnym z SUPRATEC.

Ta płyta łączona jest umieszczona w urządzeniu zginającym 4 punktowym, jej fragment spoczywa na dwóch podporach dolnych odległych o 840 mm, podczas gdy nakłada się na fragment ładunek pionowy pomiędzy dwoma oparciami górnymi odległymi o 300 mm i jednakowo odległymi od środka płyty. Mierzy się obciążenie przy pęknięciu w kN. Czujniki naprężenia rejestrują naprężenia wywołane przez obciążenie w szkle w obszarze połączenia.

Próba kończy się przez pęknięcie płyty dla obciążenia 12,8 kN: pęknięcie rozpoczyna się w szkle na poziomie części najwęższej wycięcia obejmującego 12; była ona wykonana bez klejenia.

Tytułem przykładu, płyta szkła mająca takie same wymiary w jednej całości, gdy jest poddana takiej samej próbie, ulega pęknięciu, które zaczyna się na fragmencie dolnym, dla przyłożonego obciążenia 29,5 kN. Z drugiej strony, łączenie tradycyjne z dwoma płytami metalowymi zaciśniętymi na dwóch powierzchniach elementów szklanych za pomocą śrub przechodzących przez płyty szkła, ulega pęknięciu przy obciążeniu 8 kN.

Można optymalizować odporność łączenia zbliżając się do zachowania płyty monolitycznej, przez zwiększanie bezwładności w części obejmowanej w taki sposób, aby lepiej rozkładać naprężenie na dolny bok zespołu płyty. Uzyskuje się to przez modyfikację krzywizny wycięć. W poniższej tablicy zestawiono wyniki odpowiadające różnym liniom wycięcia pokazanym na fig. 2a, 2b, 2c:

	Krzywizny	Obciążenie przy pęknięciu
2a	R1 = 41 mm R2 = 43 mm	12,8 kN
2b	R1 = 36 mm R2 = 53 mm	16,5 kN
2c	R1 = 31 mm R2 = 63 mm	18,5 kN

Stwierdza się, że łączenie według wynalazku daje znaczną poprawę w porównaniu z tradycyjnym systemem łączenia przez ściskanie pozwala bardzo wyraźnie zbliżyć się do właściwości szkła.

Inny profil optymalizowanego wycięcia pokazany na fig. 3, biegnie wzdłuż linii krzywej stanowiącej połączenie części elipsy których ogniska są położone przemiennie z jednej i drugiej strony boku elementu szklanego.

Figura 4 przedstawia odmianę wykonania, gdzie dwa elementy szklane 3, 4 są połączone za pośrednictwem elementu łączącego 15, który może być szklany, ale także z innego materiału, zwłaszcza z metalu. Ten przykład wykonania umożliwia uproszczenie produkcji, gdzie wykonuje się zawsze takie samo wycięcie, tutaj obejmujące, na każdym boku elementu szklanego, podczas gdy element łączący ma wycięcie w kształcie komplementarnym.

Figura 5 przedstawia inny przykład wykonania, gdzie uszczelnienie z kleju 13 jest zastąpione przez porcje 16 wykonane z kleju lub innego materiału umieszczonego tu i tam wzdłuż wycięć. Można również zastosować łożyska, które zapewniają swobodę obrotu elementu 3 w stosunku do elementu 4 w płaszczyźnie wiatrownicy.

Pozostawienie luzów umożliwia elementom szklanym na dylatację w pewnym zakresie pod wpływem ciepła, co sprawia, że łączenie jest bardziej odporne w przypadku pożaru; pozwala także na przesunięcia względne elementów szklanych, co może sprawić, że łączenie jest bardziej odporne w przypadku trzęsienia ziemi.

PL 206 605 B1

Figura 6 przedstawia inny kształt wycięcia, które łączy wycięcie 17 w kształcie grzyba na boku elementu szklanego i wycięcie w kształcie V w grubości elementu szklanego. To wycięcie może być realizowane dowolnym znanym sposobem, zwłaszcza przy użyciu tarczy szlifierskiej. To drugie wycięcie, gdy współpracuje z odpowiednim wycięciem obejmowanym umożliwia blokowanie względnych ruchów elementów szklanych poprzecznie do płaszczyzny wiatrownicy.

Figura 7 przedstawia łączenie elementów szklanych ze szkła w postaci tafli. Każdy element szklany składa się z:

- pierwszej tafli szkła 19, która ma wycięcie obejmujące 20, warstwy przekładkowej 21 na ogół wykonanej z folii termoplastycznej, przezroczystej, zwłaszcza poliwinylbutyralu (PVB),

- drugiej tafli szkła 22, która ma wycięcie obejmowane 23.

Brzeg pierwszej tafli 19 jest przesunięty w stosunku do brzegu drugiej tafli 22, w taki sposób, że linie połączenia na styk nie są umieszczone na tym samym poziomie, aby naprężenia wytrzymywane przez złącze połączenia na jednej powierzchni nie nakładały się z naprężeniami wytrzymywanymi przez złącze połączenia na drugiej powierzchni, to w celu zwiększenia pewności połączenia.

Opisany wynalazek szczególnego połączenia na styk elementów szklanych wiatrownicy, nie jest żadną miarą ograniczony do tego przykładu wykonania. Stosuje się on również do łączenia innych elementów szklanych, zwłaszcza belek lub nawet oszkleń, na przykład elewacji. W przypadku długich elementów szklanych, łączenie według wynalazku umożliwia zarówno połączenia osiowe, takie jak zostały opisane i pokazane, jak i połączenia ukośne lub prostopadłe.

Claims (19)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Połączenie na styk elementów szklanych (3, 4, 5; 19, 22), w przybliżeniu płaskich, takich jak zwłaszcza elementy wzmacniające lub usztywniające (2), przy czym każdy z elementów szklanych (3, 4, 5; 19, 22) ma na swoich bokach (9, 11) co najmniej jedno wycięcie obejmowane (12, 23) i/lub jedno wycięcie obejmujące (10, 20, 17), które współpracuje w sposób współpłaszczyznowy z jednym wycięciem obejmującym i/lub obejmowanym (10, 20; 12, 23) o kształcie komplementarnym, znamienne tym, że połączenie pomiędzy elementami szklanymi (3, 4, 5; 19, 22) daje się zdemontować tylko przez przesunięcie części wycięcia (10, 20; 12, 23) poza płaszczyznę elementów szklanych.
2. 2. Połączenie według zastrz. 1, znamienne tym, że element łączący (15) ma wycięcia dostosowane do wprowadzenia pomiędzy elementy szklane.
3. 3. Połączenie według zastrz. 2, znamienne tym, że element łączący jest szklany, z metalu, z drewna lub z materiału kompozytowego.
4. 4. Połączenie według jednego z zastrzeżeń 1 do 3, znamienne tym, że wycięcia mają kształt linii bez ostrych kątów.
5. 5. Połączenie według zastrz. 4, znamienne tym, że te wycięcia mają kształt linii zakrzywionych utworzonych przez połączenie co najmniej trzech części zakrzywionych, zwłaszcza części okręgu i/lub elipsy, których środek krzywizny jest umieszczony przemiennie z jednej i drugiej strony brzegu elementu szklanego.
6. 6. Połączenie według zastrz. 5, znamienne tym, że każda część zakrzywiona ma promień krzywizny (R1, R2, R3) zawarty pomiędzy 10 i 100 mm.
7. 7. Połączenie według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienne tym, że wycięcia (17) prowadzą profil obejmowany (18) i/lub obejmujący w grubości elementu szklanego.
8. 8. Połączenie według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienne tym, że materiał przekładkowy (13, 16) jest umieszczony pomiędzy wycięciami o komplementarnych kształtach.
9. 9. Połączenie według zastrz. 8, znamienne tym, że materiał przekładkowy jest klejem (13), zwłaszcza bezbarwnym lub w przybliżeniu bezbarwnym.
10. 10. Połączenie według zastrz. 8 albo 9, znamienne tym, że materiał przekładkowy ma twardość Shore'a A rzędu 60 do 95, zwłaszcza od 70 do 85.
11. 11. Połączenie według jednego z zastrzeżeń 8 do 10, znamienne tym, że materiał przekładkowy (13) wypełnia całkowicie luz pomiędzy wycięciami komplementarnymi na całej długości wycięć.
12. 12. Połączenie według jednego z zastrzeżeń według jednego z zastrzeżeń 8 do 10, znamienne tym, że materiał przekładkowy (16) wypełnia w sposób nieciągły luz pomiędzy wycięciami.
13. 13. Połączenie według zastrz. 12, znamienne tym, że materiał przekładkowy (16) jest dostosowany do umożliwienia kontrolowanego obrotu w płaszczyźnie elementów szklanych.

    PL 206 605 B1
14. 14. Połączenie według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienne tym, że elementy szklane są z hartowanego szkła monolitycznego, lub szkła utwardzanego lub szkła odprężanego lub ze szkła warstwowego.
15. 15. Połączenie według zastrz. 14, znamienne tym, że elementy szklane są ze szkła warstwowego, którego każda powierzchnia (19, 22) jest utworzona z tafli szkła, tafle szkła (19, 22) są połączone pomiędzy sobą przez co najmniej jedną warstwę klejącą przekładkową (21) i tym, że pierwsza powierzchnia jest taflą szkła (22), której brzeg ma wycięcie obejmowane (23), a druga powierzchnia jest taflą szkła (19), której brzeg ma wycięcie obejmujące (20).
16. 16. Połączenie według zastrz. 15, znamienne tym, że boki pierwszej tafli (22) i drugiej tafli szkła (19) są przesunięte.
17. 17. Połączenie według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienne tym, że zawiera ponadto dodatkowe elementy (14) mocujące, zwłaszcza w postaci nakładek obejmujących obszar styków.
18. 18. Zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych według jednego z zastrzeżeń 1 do 17 z blokowaniem z jednym lub dwoma stopniami swobody dla przemieszczeń liniowych w płaszczyźnie elementów szklanych.
19. 19. Zastosowanie połączenia na styk elementów szklanych według jednego z zastrzeżeń 1 do 10 lub 12 do 17 w konstrukcjach asejsmicznych i/lub odpornych na ogień.