PL206314B1

PL206314B1 - Roztwór wodny zawierający kwas borowy i niekoloidowy kwas krzemowy oraz dodatek pochłaniający wodę, sposób jego wytwarzania i jego zastosowanie

Info

Publication number: PL206314B1
Application number: PL372121A
Authority: PL
Inventors: Willem Adrianus Kros
Original assignee: Sabalo Nvsabalo Nv
Priority date: 2002-05-31
Filing date: 2003-05-28
Publication date: 2010-07-30
Also published as: BR0311383A; PL372121A1; CN1656044A; US7915198B2; DE60313610D1; AU2003273570B2; AU2003273570A1; CA2486514A1; US20060178268A1; ZA200409637B; IL165462A0; EP1517874A1; ES2286445T3; BRPI0311383B1; CN100354236C; WO2003101915A1; NZ536880A; UA80969C2; DE60313610T2; MA27595A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest roztwór wodny zawierający kwas borowy i niekoloidowy kwas krzemowy oraz dodatek pochłaniający wodę, sposób jego wytwarzania oraz jego zastosowanie do wzmacniania roślin albo drzew albo jako dodatek do żywności dla ludzi i pasz dla zwierząt.

Krzem jest zasadniczym składnikiem odżywczym dla roślin i występuje w niskim stężeniu w postaci kwasu ortokrzemowego (H2SiO4) w glebie, minerałach i wodzie morskiej. W nowoczesnych systemach rolniczych roztwory odżywcze wykazują znaczny niedobór kwasu ortokrzemowego, a dodane krzemiany nie są w stanie skompensować tego niedoboru. Kwas krzemowy jest czasami zawarty w kompozycjach środków odż ywczych, lecz jako taki nie jest dostatecznie dostępny biologicznie, ponieważ jako krzemiany są one słabo rozpuszczalne w wodzie.

Krzemiany nie są dobrze wchłaniane przez organizmy i prawdopodobnie kwas ortokrzemowy jest najbardziej dostępnym biologicznie związkiem krzemu dla okrzemków, roślin, zwierząt i ludzi. Krzemiany i żel krzemionkowy hydrolizują powoli w wodzie do kwasu ortokrzemowego, który jest słabo rozpuszczalny i polimeryzuje szybko do małych cząstek (materiał niekoloidowy (nieopalizujący, niemętny)). Te spolimeryzowane struktury podlegają bezpośrednio agregacji do dłuższych łańcuchów (wciąż niekoloidowych), co prowadzi do rzeczywistej sieci (koloid, opalizujący, mętny). Ten proces daje w wyniku tworzenie się miękkiego żelu, który jest słabo dostępny biologicznie, przy czym tworzenie się tych koloidów i żelów zależy od pH, a najdłuższy czas żelowania występuje przy pH 2. Przy niższym i bardziej alkalicznym pH czas dla koloidu, a ostatecznie tworzenia się żelu, skraca się (ller RK. The Chemistry of Silica. Wiley: Nowy Jork, 1979). Zgodnie z tą referencją etapy od monomeru do polimeryzacji zol-żel można podsumować następująco:

1. monomeryczny kwas ortokrzemowy w medium kwaśnym,

2. polimeryzacja monomerów kwasu ortokrzemowego do małych oligomerów (głównie dimerów, trimerów i tetramerów, liniowych albo cyklicznych),

3. dalsza kondensacja do liniowych albo losowo rozgałęzionych polimerów (małe cząstki, +/- 2 nm) (pre-zol),

4. wzrost tych cząstek (zol, koloid, wielkość cząstek około 5-100 nm),

5. wiązanie się cząstek w łańcuchy (agregacja, koloid),

6. przekształcenie łańcuchów w siatkę i rozszerzanie przez ciecz (agregacja, pre-żel),

7. zagęszczanie do żelu (żel).

Zgodnie z literaturą krzem sprzyja twardnieniu korzeni roślinnych i jest także istotny dla dobrego wzrostu rośliny i odporności na choroby. Przez tworzenie się kwasu krzemowego, który działa jak bariera mechaniczna, wzmacniają się liście. Krzem łączy się także z substancjami roślinnymi, takimi jak cukry, proteiny albo związki fenolowe, które występują we wszystkich rodzajach włókien roślinnych. Grzybnie grzybów nie mogą już wnikać więcej do rośliny, co zwiększa wydajność, wywołuje odporność na stres, opanowuje choroby i zarazy, zmniejsza toksyczność niektórych substancji mineralnych, takich jak mangan i glin, zwiększa tolerancję powstrzymując stan klęski, reguluje zużycie wody i polepsza prostowanie liści, co daje w wyniku zwiększenie fotosyntezy. Opisuje się, że krzem jest wchłaniany poprzez korzenie w postaci kwasu ortokrzemowego, przy czym jednak stosuje się zwykle krzemiany, żel krzemionkowy, metakrzemiany, zeolity i inne związki krzemu, które mają niską dostępność biologiczną.

Nowe chemikalia, które stosuje się w rolnictwie, powodują także polimeryzację i agregację kwasu ortokrzemowego do koloidów (na przykład fluorki, nitrozwiązki i związki chlorowane, insektycydy, antybiotyki, fungicydy, itp.). Przez to, że aktywność synergistyczna pomiędzy korzeniami i drobnoustrojami, dająca w wyniku lepszą dostępność biologiczną substancji mineralnych i solubilizację krzemianów, jest pominięta albo zmniejszona, tworzą się słabsze rośliny o niższej zawartości substancji mineralnych. Aby rozwiązać ten problem rośliny muszą dostawać więcej nawozów niż jest to konieczne, a także muszą być chronione przez insektycydy, fungicydy, itp., w większym stopniu niż jest to konieczne, co jest zwłaszcza problemem w przypadku roślin hodowanych na kulturze wodnej.

Poza ważnością krzemu dla roślin wiadomo także, że krzem jest zasadniczym pierwiastkiem dla zwierząt i ludzi (DE 19530882). Pojawia się pytanie, czy krzem może chronić także i wzmacniać zwierzęta i ludzi przed wnikaniem drobnoustrojów chorobotwórczych (bakterii, grzybów) i mógłby być związany bezpośrednio z niektórymi fizjologicznymi stanami chorobowymi. Organizm ludzki zawiera bardzo znaczną ilość krzemu, o wiele większą niż najbardziej podstawowych pierwiastków śladowych, takich jak Mn, Fe, Cu albo Zn. Wysokie ilości krzemu zawierają zwłaszcza takie organy, jak tkanka

PL 206 314 B1 łączna, chrząstka i kości. Niektóre badania wykazały, że zawartość krzemu zmniejsza się z wiekiem. Kobiety w ciąży mają niskie stężenia krzemu w surowicy krwi, a stosowanie przez nie suplementów krzemowych wykazało terapeutyczne działanie na skórę i zmniejszenie toksyczności wywołanej przez glin (Reffitt DM, Jugdaohsingh R, Thompson RPH, Powell JJ.: Silicie acid: its gastrointestinal uptake and urinary excretion in man and effects on aluminium excretion. J. Inorg Biochem 1999, 76:141-6, oraz: Van Dyck K., Van Cauwenbergh R., Robberecht H., Deelstra H.: Bioavailability of silicon from food and food supplements. Fresenius J. Anal. Chem. 199, 363: 541-4). Stosowanie suplementów krzemowych zmniejsza także toksyczność wywołaną przez glin. Glin hamuje tworzenie się kości i jest powiązany z chorobami neurologicznymi, takimi jak choroba Parkinsona i Alzheimera. Krzem jest związany z elastycznością ścianek tętnicy i naczyń krwionośnych i wzmacnia układ odpornościowy.

Istnieją kliniczne sprawozdania o polepszeniu leczenia chorób skóry, chorób serca, astmy, chorób reumatycznych, łuszczycy, chorób kości, itp., drogą stosowania żelów krzemionkowych. Żele krzemionkowe stosuje się na całym świecie, przy czym jednak te żele są słabo dostępne biologicznie na skutek trudności rozpuszczania koloidowego kwasu krzemowego.

Zatem, aby można było stosować krzem w skuteczny, dostępny biologicznie sposób, należy stosować niekoloidowy roztwór kwasu ortokrzemowego i zapobiegać tworzeniu się koloidu i żelu. Przy tym jednak jest bardzo trudno hamować tworzenie się koloidu i żelu w silnie stężonych roztworach (> 10^-4 mola Si) przy wszystkich wartościach pH. Koloidy i żele nie są dostępne biologicznie, przy czym koloidy depolimeryzują powoli do mniejszych cząstek i kwasu krzemowego. Ta depolimeryzacja jest ograniczona i niezbyt odtwarzalna, ponieważ te koloidy są stosunkowo nietrwałe, a polimeryzacja zależy od zawartości wody, pH i stężenia soli, co daje w wyniku bardzo niskie stężenie kwasu ortokrzemowego, który przykleja się do materiałów biologicznych wszelkiego rodzaju w układach żołądkowo-jelitowych i na pozostałym materiale koloidowym.

Obok krzemu za ważny pierwiastek śladowy uważa się także bor. Bor jest dobrze udokumentowanym podstawowym pierwiastkiem dla roślin i jego niedobór daje w wyniku zahamowanie wzrostu (Ishii T, Matsunanga T, Hayashi N. Formation of rhamnogalac turonan II-borate dimer in pectin determines cell wall thickness of pumpkin tissue. In: Plant Physiology: 126: (4) 1698-1705, sierpień 2001), a kwas borowy spowalnia starzenie się kwiatów goź dzika (Serrano M, Amoros A, Pretel MT, Martinez-Madrid MC, Romojaro F. Preservative Solutions containing boric acid delay senescence of carnation flowers. Postharvest Biology and Technology, 23: (2) 133-142, listopad 2001). Wysokie stężenia boru w wodzie powodują zmniejszenie wydajności upraw. Kwas borowy stosuje się jako fungicyd, insektycyd i herbicyd w różnych, lecz wysokich stężeniach. Jako herbicyd jest on silną trucizną i może działać jako związek wysuszający albo może hamować fotosyntezę i tłumić glony w pływalniach i układach ściekowych. Jako fungicyd stosuje się go do ochrony drewna. Kwas borowy stosuje się zatem w rolnictwie i w miejscach nierolniczych, zwłaszcza w obszarach do manipulacji żywnością i paszą.

Bor stosuje się także u ludzi do gojenia ran, infekcji pochwy i przy płukaniu oczu, w kosmetykach i w żywności jako środek konserwujący albo związek przeciw drobnoustrojom, jako łagodny środek antyseptyczny, i powinien on także wykazywać aktywność przeciwwirusową. Wysoka toksyczność ogranicza jego stosowanie jako związku przeciw drobnoustrojom u ludzi i zwierząt. Przed rokiem 1980 boru nie uważano za pierwiastek ważny przy odżywianiu ludzi. Ostatnie liczne badania zwierząt i ludzi wykazały, że jest on ważny dla normalnego rozwoju, tak jak dla roślin i jest ważny dla uczestniczących hormonów i metabolizmu kości (testosteron i estrogen). Bierze on także udział w mineralizacji kości.

W przyrodzie bor (podobnie jak krzem) występuje w źródłach wulkanicznych i innych źródłach wody naturalnej (źródła mineralne), a także w postaci boranów w minerałach.

Z literatury są znane połączenia krzemu i boru w dodatkach do żywności albo jako środków leczniczych i na przykład z niemieckiego opisu patentowego nr DE 19530882 jest znany środek leczniczy, który zawiera 21,43% wagowo krzemu (z okrzemków) i 2,14% boru (z boraksu). Ten środek leczniczy stosuje się w postaci stałej albo ciekłej. Wyraźną niedogodnością jest fakt, że krzem nie jest w ten sposób dostępny biologicznie. Z innego dokumentu nr WO 00/27221 jest znany roztwór do koncentrowania metali w roślinach, zawierający co najmniej 100 mg/kg krzemu i co najmniej 100 mg/kg boru. Także i tu niedogodność polega na fakcie, że krzem nie jest albo jest trudno dostępny biologicznie. Także i zakresy, w jakich dodaje się krzem i bor, mogą prowadzić do połączeń, które mogą mieć ujemny wpływ na dostępność biologiczną. Na przykład u ludzi znaczące przyjmowanie krzemu może dać w wyniku kamicę, skutki odpornościowe i nagromadzenie krzemu. Obydwa pierwiastki zakłócają wchłanianie innych substancji mineralnych. Przyjmowanie dużej ilości boru może zwiększać poziomy testosteronu i estrogenu i może zakłócać działanie hormonu przytarczycowego.

PL 206 314 B1

Kwas borowy i kwas krzemowy są słabymi kwasami słabo rozpuszczalnymi w wodzie. Występują one powszechnie w nieskażonej wodzie na całym świecie i są żywotne dla mineralnej równowagi roślin, zwierząt i ludzi. Wszystkie te kwasy podlegają wyczerpywaniu w skażonych układach i ich dostępność biologiczna spada.

Także i w innych połączeniach znanych z literatury nie stosuje się krzemu w jego dostępnej biologicznie postaci i nie wykorzystuje się synergistycznego wpływu boru na dostępność biologiczną niekoloidowej krzemionki. Ponadto istnieje także potrzeba opracowania roztworu o wysokim stężeniu kwasu krzemowego, który można wykorzystać jako roztwór podstawowy, w którym kwas krzemowy występuje w swojej niekoloidowej postaci, niezależnie od jego wysokich stężeń i obecności boru.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie roztworu o większej dostępności biologicznej i aktywnoś ci krzemu (w postaci kwasu krzemowego) w obecnoś ci boru (w postaci kwasu borowego) w tym roztworze. Innym celem wynalazku jest otrzymanie roztworu o wysokim stężeniu kwasu krzemowego, który nie polimeryzuje i ewentualnie nie żeluje i który w połączeniu z kwasem borowym można przechowywać w postaci roztworu podstawowego w ciągu długiego okresu czasu bez polimeryzacji albo żelowania tego roztworu.

Przedmiotem wynalazku jest roztwór wodny zawierający kwas borowy i niekoloidowy kwas krzemowy oraz dodatek pochłaniający wodę, charakteryzujący się tym, że zawartość krzemu w postaci kwasu krzemowego wynosi od 0,01 do 2% wagowych, a zawartość boru w postaci kwasu borowego wynosi od 0,0001 do 4% wagowych, przy czym roztwór ma wartość pH poniżej 2.

Korzystnie zawiera stabilizowane oligomery kwasu krzemowego, które są mniejsze niż 4 nm.

Korzystnie nadaje się do filtrowania przez filtr o gęstości 0,1 mikrometra.

Korzystnie nadaje się do filtrowania przez filtr o gęstości 20000 Mw.

Korzystnie stosunek krzem-bor wynosi od 0,1 do 1000.

Korzystnie dodatek pochłaniający wodę obejmuje polisorbat, gumę roślinną, podstawioną celulozę, poliester gliceryny i kwasów tłuszczowych, poliglikol etylenowy, polidekstrozę, glikol propylenowy, alginian glikolu propylenowego, ester polioksyglikolu etylenowego, pektynę albo amidowaną pektynę, ester sacharozy i kwasów tłuszczowych, skrobię acetylowaną albo hydroksypropyloskrobię, fosforany skrobi, mocznik, sorbitol, maltitol, witaminę albo ich mieszaniny.

Korzystnie stężenie dodatku pochłaniającego wodę wynosi co najmniej 30%.

Korzystnie zawiera ponadto kwas fulwinowy.

Korzystniej końcowe stężenie kwasu fulwinowego wynosi od 0,1 do 10% objętościowoobjętościowych.

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania roztworu określonego powyżej, polegający na tym, że jeden albo więcej związków boru i krzemu poddaje się hydrolizie w kwaśnym roztworze zawierającym jeden albo więcej rozpuszczonych dodatków pochłaniających wodę.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie roztworu określonego powyżej, po rozcieńczeniu, do podawania na rośliny albo drzewa.

Korzystnie przed podaniem na rośliny albo drzewa roztwór rozcieńcza się od 200 do 20000 razy wodą.

Korzystnie roztwór stosuje się do wzmacniania roślin albo drzew oraz do zwiększania ich odporności na jeden albo więcej czynników z grupy obejmującej infekcję wywołaną przez drobnoustroje, owady, szkodniki, grzyby albo skrajne warunki fizyczne.

Korzystnie roztwór stosuje się w połączeniu z substancjami mineralnymi, substancjami odżywczymi, środkami przeciw drobnoustrojom, insektycydami, pestycydami, fungicydami, herbicydami albo ich połączeniami.

Korzystnie roztwór stosuje się do koncentracji boru i krzemu w warzywach i owocach.

Korzystnie roztwór podaje się drogą rozpylania na rośliny albo drzewa i/lub ich liście albo drogą dodawania roztworu do medium, w którym rośliny albo drzewa mają swoje korzenie.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie roztworu określonego powyżej, po rozcieńczeniu, do podawania rybom.

Korzystnie przed podaniem rybom roztwór rozcieńcza się od 1000 do 30000 razy.

Korzystnie roztwór stosuje się do wzmacniania ryb oraz do zwiększania ich odporności na infekcje wywołane przez drobnoustroje.

Korzystnie roztwór stosuje się w połączeniu z substancjami mineralnymi, substancjami odżywczymi, środkami przeciw drobnoustrojom albo ich połączeniami.

PL 206 314 B1

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie roztworu określonego powyżej, do wzmacniania jednego albo więcej organów wybranych z grupy obejmującej tkankę łączną, kości, skórę, paznokcie, tętnice, chrząstkę i stawy. Korzystnie roztwór stosuje się w połączeniu z fizjologicznie akceptowalnymi dodatkami.

Korzystnie roztwór stosuje się jako dodatek albo suplement do żywności.

Przedmiotem wynalazku jest roztwór określony powyżej, do stosowania w leczeniu chorób związanych z jednym albo więcej czynników z grupy obejmującej kości, skórę, tętnice, tkankę łączną, chrząstkę, stawy, osteoporozę, choroby reumatyczne, stwardnienie tętnic, włosy, paznokcie i choroby skóry, choroby sercowo-naczyniowe, choroby alergiczne, zapalenie kości i stawów i choroby zwyrodnieniowe.

Korzystnie roztwór stosuje się w połączeniu z fizjologicznie akceptowalnymi dodatkami.

Korzystnie roztwór stosuje się jako dodatek albo suplement do żywności.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie roztworu określonego powyżej, w kosmetykach, terapeutycznych kremach i maściach, szamponach oraz żelach.

Niniejszy wynalazek obejmuje roztwór wodny zawierający kwas borowy i niekoloidowy kwas krzemowy. Ten roztwór może zawierać także dodatek pochłaniający wodę. Roztwór zawiera dostępny biologicznie, niekoloidowy kwas krzemowy i jest trwały w ciągu ponad jednego roku.

Wynalazek obejmuje także sposób wytwarzania roztworu, w którym jeden albo więcej związków krzemu i boru poddaje się hydrolizie w kwaśnym roztworze zawierającym jeden albo więcej rozpuszczonych, pochłaniających wodę dodatków (substancja zatrzymująca wilgoć).

Wynalazek obejmuje także zastosowanie tego roztworu, w którym po rozcieńczeniu roztwór podaje się na rośliny albo drzewa w celu zwiększenia ich odporności na jeden albo więcej czynników z grupy obejmują cej infekcję bakteryjną , owady, szkodniki, grzyby, chwasty albo skrajne warunki fizyczne, albo podaje rybom. Wynalazek obejmuje także zastosowanie roztworu do wzmacniania tkanki łącznej, kości, skóry, paznokci, tętnic, chrząstki i stawów u zwierząt i ludzi.

Aktualnie nieoczekiwanie ustalono, że dostępność biologiczna połączenia niekoloidowego kwasu krzemowego w połączeniu z kwasem borowym zapewnia większą dostępność biologiczną kwasu krzemowego.

Stwierdzone skutki nie są ustalone tylko dla jednego z tych słabych kwasów, lecz tylko wtedy, gdy stosuje się je łącznie. Skutki biologiczne dodawania kwasu krzemowego są o wiele większe, gdy dodaje się kwas borowy. Zatem wynalazek obejmuje wodny roztwór zawierający kwas borowy i niekoloidowy kwas krzemowy. Stąd bor nie może pełnić tylko swojej własnej funkcji, lecz jego obecność zwiększa także działanie kwasu krzemowego. Przy tym jednak te skutki uzyskuje się tylko wtedy, gdy słabe kwasy stosuje się łącznie, a kwas krzemowy nie jest spolimeryzowany do wielkich cząstek.

Działanie boru jako pierwiastka synergistycznego w roztworze z niekoloidowym kwasem krzemowym ma miejsce tylko wtedy, gdy stosunek boru do krzemu nie jest zbyt wysoki. W roztworze według niniejszego wynalazku stosunek boru do krzemu wynosi od 1 do 1000.

Ponieważ kwas krzemowy powinien występować w postaci niekoloidowej, aby był dostępny biologicznie, to należy zapobiegać tworzeniu się koloidowego kwasu krzemowego i można tego dokonać drogą doboru prawidłowego stężenia, na przykład stężenia w przybliżeniu poniżej 10^-4 mola Si. Roztwór według niniejszego wynalazku powinien dawać się filtrować przez filtr o gęstości 0,1 μm [mikrona], to jest być na przykład filtrem przeponowym. Przez określenie podatny na filtrację rozumie się, że przez filtr przechodzi około 90% albo więcej roztworu. Gdy stężenie jest zbyt wysokie i utworzył się koloidowy kwas krzemowy, to część roztworu nie będzie przechodzić przez filtr.

W tym roztworze stężenia krzemu w postaci kwasu krzemowego i boru w postaci kwasu borowego będą wynosić w przybliżeniu odpowiednio od 0,0001 do 0,005% wagowo i od 0,000001 do 0,005% wagowo, a zwłaszcza w przybliżeniu od 0,0001 do 0,01% wagowo i od 0,000001 do 0,01% wagowo.

Jak opisano wyżej, roztwór nie może mieć dużego stężenia kwasu krzemowego, co może być korzystne przy stosowaniu takiego roztworu albo przy przechowywaniu takiego roztworu, co oznacza z kolei, że konieczne są duże objętości. Aktualnie nieoczekiwanie ustalono, że rozwiązać ten problem można drogą połączenia kwasu krzemowego, kwasu borowego i dodatku silnie pochłaniającego wodę (środka zatrzymującego wodę, który może pochłaniać wodę, utrzymywać ją w stanie pochłoniętym i zapobiegać parowaniu wody). W tym rozwiązaniu roztwór może mieć teraz wysokie stężenia niekoloidowego kwasu krzemowego (na przykład osiąga się 2% wagowo Si) i zachowywać synergistyczny efekt obecności kwasu borowego, gdy roztwór zawiera także dodatek pochłaniający wodę. Taki roz6

PL 206 314 B1 twór powinien mieć niską wartość pH, poniżej 2, a zwłaszcza poniżej 1, na przykład 0,5. Taką niską wartość pH można uzyskać drogą dodawania kwasów, takich jak HCl albo H3PO4. Ponieważ wartość pH jest bardzo niska (na przykład < 1), to woda i cząstki podlegają bardzo silnemu protonowaniu.

W roztworze znajdują się gł ównie oligomery (mał e czą stki), takie jak dimer, liniowy trimer, liniowy tetra-mer, aż do heptameru, cykliczny trimer, cykliczny tetra-mer, cykliczny pentamer i małe pochodne tych cyklicznych i liniowych związków. Te małe związki (o wielkości +/- kilku nanometrów albo mniejsze) już nie zwiększają się na skutek aktywności silnego środka zatrzymującego wodę, hamującego ich agregację i strącanie. Kwas borowy wchłania te małe cząstki, które przechodzą łatwo przez filtr o gęstości 100 nanometrów, lecz przechodzą trudniej przez sito molekularne o gęstości większej niż 10000 MW (Da) [gdzie Jednostka masy atomowej 1Da = 1u = 1,6605387313 x 10^-27 kg], na przykład filtr Amicon.

Cząstki zolu większe niż około 4 nm stają się niejednorodne i koloidowe i nie mogą przechodzić przez filtr o gęstości 0,1 μm [mikrona] albo na przykład przez filtr o gęstości 20000 Mw. Ponieważ małe cząstki, które znajdują się w roztworze według wynalazku, przechodzą łatwo przez filtr o gęstości 0,1 μm [mikrona], to oczywiście preparat nie może być zolem albo żelem (nie-koloidem, a zatem nie-zolem, nie-żelem). Co więcej, praktycznie żadne cząstki nie są zatrzymywane na filtrze o gęstości 20000 MW albo na filtrach o wyższych poziomach odcięcia, które umożliwiają przechodzenie tylko bardzo małych cząstek (takich jak małe oligomery i małe polimery o stopniu 2 i 3 (patrz wyżej). Z drugiej strony oligomery znajdują się normalnie (po rozcieńczeniu) na skutek rozcieńczenia w równowadze z kwasem ortokrzemowym. Rozpuszczalność kwasu ortokrzemowego jest ograniczona do stężenia Si niższego niż 50 ppm. Biorąc pod uwagę te wyniki wnioskuje się, że synteza niekoloidowego kwasu krzemowego daje w wyniku stabilizację oligomerów kwasu krzemowego o niskim ciężarze cząsteczkowym oraz, że dalsze tworzenie zolu i żelu jest hamowane dzięki stabilizacji oligomeru. Stężenie kwasu ortokrzemowego (monomerów) w stężonym roztworze podstawowym można mierzyć drogą dobrze znanej reakcji krzemionka-kwas molibdenowy (R.K. ller 1979, str. 95-105). Stosowanie tej metody nie wykazuje żadnej pozytywnej reakcji, co oznacza, że roztwór podstawowy według wynalazku jest roztworem, który zawiera stabilizowane oligomery kwasu krzemowego (cząstki oligomeryczne), które są mniejsze niż około 4 nm, i nie zawiera żadnego dającego się mierzyć wolnego kwasu ortokrzemowego. Te stabilizowane oligomery kwasu krzemowego nie polimeryzują już dalej do koloidu (zolu, agregatów) albo żelu i dają się filtrować przez filtr o gęstości 0,1 μm [mikrona] albo na przykład filtr o gęstości 20000 Mw. Ta postać kwasu krzemowego w fazie 2 i 3 jest dostępna biologicznie.

Zatem roztwór według wynalazku zawiera obok B niekoloidową krzemionkę, to jest krzemionkę, która występuje głównie w etapie 2 (polimeryzacja kwasu ortokrzemowego do małych oligomerów (głównie dimerów, trimerów i tetramerów, liniowych albo cyklicznych)) i etapie 3 (liniowe albo losowo rozgałęzione polimery (małe cząstki +/- 2 nm)) (pre-zol), i nie dające się wykrywać mniejsze ilości monomerycznego kwasu ortokrzemowego. Ten roztwór przechodzi przez filtr o gęstości 0,1 Lim [mikrona]. Chociaż monomer mógłby być obecny (na skutek równowagi), to korzystnie nie występuje żaden dający się mierzyć wolny kwas ortokrzemowy (reakcja krzemionka-kwas molibdenowy). Wynalazek nie jest ukierunkowany na krzemionkę koloidową albo krzemionkę w postaci zoli. Koloidy zawierają cząstki w przybliżeniu o wielkości od 5 do 100 nm (Kirk-Othmer, Colloids), a u Rompa opisuje się w jego Chemie Lexikon zol krzemionkowy w postaci wodnego anionowego roztworu koloidowej bezpostaciowej SiO2 o średniej wielkości cząstek 5-150 nm. Nie można wykluczyć obecności pomniejszych ilości tych indywiduów w roztworze według wynalazku, który składa się w zasadzie z niekoloidowej krzemionki (kwas ortokrzemowy, który występuje głównie w etapie 2 i w etapie 3, jak opisano wyżej, i który jest krzemem dostępnym biologicznie.

Aktywność biologiczna roztworu według wynalazku jest nieoczekiwana na skutek obecności tych cząstek, to jest małych oligomerów kwasu krzemowego w połączeniu z kwasem borowym. Czysty kwas krzemowy ma mniejszą aktywność. Środek zatrzymujący wilgoć umożliwia wysokie stężenie kwasu krzemowego (niekoloidowa krzemionka) i zapobiega agregacji. Agregacja tych cząstek daje w wyniku opalescencję, mętność, odbijanie światła, tworzenie koloidu i żelu, a zatem utratę aktywności biologicznej.

Dodatek wybiera się korzystnie z grupy dodatków do żywności (lista E i A). Zatem roztwór według niniejszego wynalazku jest roztworem, w którym dodatek pochłaniający wodę (środek zatrzymujący wilgoć) może należeć do grupy obejmującej polisorbat, gumę roślinną, podstawioną celulozę, ester poligliceryny i kwasów tłuszczowych, poliglikol etylenowy, polidekstrozę, glikol propylenowy,

PL 206 314 B1 alginian glikolu propylenowego, ester polioksyglikolu etylenowego, pektynę albo amidowaną pektynę, ester sacharozy i kwasów tłuszczowych, acetylowaną skrobię albo hydroksypropyloskrobię, fosforany skrobi, mocznik, sorbit, maltitol, witaminę albo ich mieszaninę. Silny środek zatrzymujący wodę przyciąga wodę i hamuje agregację kwasu krzemowego do koloidów. Kwas krzemowy, który jest wchłonięty do kompleksu środek zatrzymujący wodę-woda, nie będzie podlegać agregacji.

W celu uzyskania wysokiego stężenia niekoloidowego kwasu krzemowego konieczne jest wysokie stężenie dodatku pochłaniającego wodę. Dodatek pochłaniający wodę w roztworze według wynalazku występuje w stężeniu co najmniej 30% (ciężar/objętość dla proszków i objętościowo dla cieczy), a zwłaszcza 40%. Przed rozcieńczeniem i stosowaniem do roślin, zwierząt i ludzi takie roztwory można nieoczekiwanie przechowywać w postaci roztworu podstawowego w ciągu długiego okresu czasu (ponad 1 rok) w temperaturze pokojowej. Zatem w ten sposób tworzy się roztwór o wysokim stężeniu kwasu krzemowego, który można stosować jako roztwór podstawowy i w którym kwas krzemowy występuje w swojej niekoloidowej, dostępnej biologicznie postaci, niezależnie od wysokich stężeń i obecności boru. Ten roztwór ma wartość pH poniżej 2, a zwłaszcza poniżej 1, ma stosunek krzem-bor od 0,1 do 1000, daje się filtrować przez filtr o gęstości 0,1 μm [mikrona], na przykład filtr przeponowy, i daje się filtrować także przez filtr o gęstości 20000 MW (Da), na przykład filtr Amicon.

W przypadku tych stężonych roztworów zawierających dodatek pochłaniający wodę (albo połączenie dodatku pochłaniającego wodę) stężenia obydwóch pierwiastków w postaci kwasów mogą wynosić w przybliżeniu odpowiednio od 0,01 do 2% wagowo (Si) i od 0,0001 do 4% wagowo (B).

Wiadomo, że B może także stabilizować niekoloidową krzemionkę, przy czym jednak stabilizacja trwa tylko w ciągu krótkiego okresu czasu, około jednego dnia, a ponadto stabilizację osiąga się tylko wtedy, gdy ilość B jest o wiele wyższa niż w roztworze według wynalazku (na przykład co najmniej 10 razy większa niż Si).

Kwas borowy, krzemowy i fulwinowy (wyciąg z materiału fulwinowego i materiału niejednorodnego, zawierający słabe kwasy organiczne i substancje mineralne) są słabymi kwasami słabo rozpuszczalnymi w wodzie. Przy niskich stężeniach są one powszechne w nieskażonych wodach na całej kuli ziemskiej.

Te kwasy są żywotne dla mineralnego zdrowia roślin, zwierząt i ludzi i wszystkie są usuwane ze skażonych układów, przez co zmniejsza się ich dostępność biologiczna. Ustalono, że wybrane mieszaniny tych kwasów w ciekłych kompozycjach, przy niskich stężeniach, pobudzają normalne warunki zdrowia i mogłyby być wykorzystane jako odżywka zapobiegająca różnym chorobom oraz jako środki przeciw starzeniu. Stąd roztwór według niniejszego wynalazku może zawierać także w pewnym specyficznym rozwiązaniu kwas fulwinowy. W takim roztworze kwas fulwinowy występuje w ogólnym stężeniu od 0,1 do 10% objętościowo.

Takie jak te stężone roztwory, zawierające niekoloidowy kwas krzemowy, kwas borowy (i ewentualnie kwas fulwinowy) i dodatek pochłaniający wodę, można wytwarzać sposobem, w którym jeden albo więcej związków krzemu i boru poddaje się hydrolizie w kwaśnym roztworze zawierającym jeden albo więcej rozpuszczonych dodatków pochłaniających wodę. W czasie realizacji tego sposobu dodatek pochłaniający wodę (środek zatrzymujący wilgoć) rozpuszcza się w wodzie i dodaje silny kwas, przy czym przed dodawaniem kwasu może okazać się konieczne doprowadzanie albo utrzymywanie dodatku pochłaniającego wodę (na przykład PEG 400 albo 600, poliglikol etylenowy o średnim ciężarze cząsteczkowym odpowiednio 400 albo 600) w przybliżeniu do temperatury 20°C. Następnie roztwór doprowadza się do temperatury wyższej niż około 20°C, lecz niższej niż w przybliżeniu 40°C, na przykład 25°C, i utrzymuje w tej temperaturze w ciągu kilku godzin, na przykład 5 godzin, w celu dobrego uwodnienia. Kwas borowy można dodawać na przykład w postaci krystalicznego materiału albo boranów metali alkalicznych albo metali ziem alkalicznych. Przed dodawaniem krzemianu korzystne jest zakwaszanie i pełne uwadnianie dodatków pochłaniających wodę (środki zatrzymujące wodę jako ciecze albo proszek zmieszany z wodą) w ciągu pewnego okresu czasu na przykład w temperaturze w przybliżeniu > 20°C. Następnie dodaje się krzem (na przykład roztwór krzemianu metalu alkalicznego albo metalu ziem alkalicznych). Dobre wyniki uzyskiwano na przykład drogą dodawania identycznej objętości pięciokrotnie albo dziesięciokrotnie rozcieńczonego alkalicznego roztworu krzemianu potasowego (12-18% Si) w wodzie (woda musi mieć temperaturę w przybliżeniu > 22°C), który mieszając dodaje się bardzo wolno do stężonego roztworu PEG-kwas borowy. Roztwór ogrzewa się do temperatury 25°C w celu pełnego uwodnienia środka zatrzymującego wodę (w celu zapobieżenia strącaniu się kwasu krzemowego), co oznacza, że stężenie środka zatrzymującego wodę wynosi początkowo co

PL 206 314 B1 najmniej 60%, a zwłaszcza co najmniej 80%, a po dodaniu roztworu zawierającego krzem końcowe stężenie środka zatrzymującego wodę wynosi co najmniej 30%, a zwłaszcza co najmniej 40%.

Wynalazek obejmuje także wodny roztwór zakwaszonego, silnie pochłaniającego wodę dodatku i samego kwasu borowego, które przed użyciem można łączyć z roztworem kwasu krzemowego. Na przykład roztwór środek zatrzymujący wodę-bor łączy się przed użyciem z roztworem kwasu krzemowego, a następnie na przykład rozcieńcza i rozpyla na rośliny. W celu otrzymania roztworu według wynalazku możliwe jest szereg połączeń roztworów.

Otrzymany roztwór ma wysokie stężenie krzemu i można go przechowywać bez albo w zasadzie bez tworzenia się koloidu dłużej niż jeden rok (roztwór podstawowy). Na skutek niskiej wartości pH roztwory będą musiały być rozcieńczone przed użyciem, tak aby osiągnąć akceptowalny poziom pH, przy czym ta wartość pH będzie zależeć od zastosowania. Stężony roztwór według niniejszego wynalazku można podawać, po rozcieńczeniu roztworu, na rośliny albo drzewa. Przed stosowaniem na rośliny albo drzewa roztwór rozcieńcza się wodą w przybliżeniu od 200 do 20000 razy, korzystnie od 300 do 10000 razy, a zwłaszcza od 500 do 3000 razy. Rozcieńczony roztwór według niniejszego wynalazku można stosować w celu wzmocnienia roślin albo drzew, w celu zwiększenia ich odporności przeciw infekcjom przez drobnoustroje, owadom, szkodnikom, grzybom albo skrajnym warunkom fizycznym, takim jak zamarzanie.

Oczywiście (stężony) roztwór stosowany na rośliny albo drzewa może zawierać także i inne dodatki, które można dodawać na przykład po rozcieńczeniu stężonego roztworu. Dodatki można dodawać także do stężonego roztworu podstawowego, a specjalista w tej dziedzinie może dobrać odpowiedni sposób. Dodatki obejmują na przykład substancje mineralne, środki odżywcze, środki przeciw drobnoustrojom, insektycydy, pestycydy, fungicydy, itp., albo ich. połączenia. Te dodatki w zasadzie nie zmniejszają korzystnie rozpuszczalności kwasu krzemowego w roztworze ani nie sprzyjają tworzeniu się koloidu. Przy tym jednak, gdy roztwór według wynalazku stosuje się (po rozcieńczeniu) do opryskiwania na przykład owoców, to zwykle wymaga się mniej fungicydów na skutek lepszej jakości owoców. Stężony roztwór według niniejszego wynalazku można dodawać (po rozcieńczeniu) drogą rozpylania na rośliny albo drzewa i ewentualnie ich liście albo drogą dodawania roztworu do medium, w którym roś liny albo drzewa mają swoje korzenie. Jak opisano wyż ej, poprawia to zdrowotność roś lin albo drzew. Warzywa i owoce można wtedy wykorzystywać do konsumpcji przez ludzi.

Dobre wyniki, na przykład na owocach, takich jak banany, jabłka, winogrona, gruszki, itp., na ryżu, cebuli, ziemniakach, pomidorach, itp., lecz także na kwiatach, itp., można uzyskać za pomocą roztworu, który ma stężenie Si od około 0,1 do 1, a zwłaszcza od około 0,2 do 0,6% wagowo, i stężenie B od około 0,01 do 0,5, a zwłaszcza od około 0,05 do 0,2% wagowo, oraz jako środek zatrzymujący wilgoć PEG 400 w ilości od około 30 do 60, a zwłaszcza od około 35 do 50% wagowo. Wartość pH tego roztworu wynosi od około 0,3 do 0,7, a zwłaszcza od około 0,4 do 0,6.

(Stężony) roztwór według niniejszego wynalazku można stosować także po nasyceniu w superpochłaniaczach, takich jak poliakrylany (poliakrylan sodowy albo związki homopoliaminokwasowe, takie jak poliaspartan, albo materiały naturalne, takie jak glinki albo zeolity, itp.). Mieszaniny tych związków razem z substratami gleby można stosować na rośliny jako wolno wydzielające środki, na przykład wolno wydzielające Si i B.

(Stężony) roztwór według niniejszego wynalazku można stosować także, po rozcieńczeniu, do wzmacniania ryb (włącznie ze skorupiakami) oraz do zwiększania ich odporności przed infekcją drobnoustrojami. Przed podaniem rybom roztwór rozcieńcza się w przybliżeniu od 1000 do 30000 razy i po rozcieńczeniu można go wprowadzać do zbiornika z rybami, tak aby uzyskać odpowiednie stężenie kwasów. Ten roztwór można także stosować do koncentracji boru i krzemu w glonach.

Ten roztwór można stosować także w połączeniu z substancjami mineralnymi, substancjami odżywczymi, środkami przeciw drobnoustrojom i ich połączeniami. Te dodatki można dodawać na przykład po rozcieńczeniu stężonego roztworu. Dodatki można dodawać także do stężonego roztworu podstawowego, a specjalista w tej dziedzinie dobierze odpowiedni sposób.

(Stężony) roztwór według niniejszego wynalazku można stosować także, po rozcieńczeniu, u ludzi i zwierzą t do wzmacniania tkanki łącznej, kości, skóry, paznokci, tętnic, chrząstki i stawów. Ludzie i zwierzęta korzystają zarówno z dostępnego biologicznie krzemu, jak i boru, a zwłaszcza z synergistycznego efektu większej dostępności biologicznej krzemu dzięki obecności boru. Po rozcieńczeniu roztwór można stosować przy leczeniu chorób związanych ze schorzeniami kości, skóry, tętnic, tkanki łącznej, chrząstki, stawów, osteoporozy, chorobami reumatycznymi, stwardnieniem tętnic, włosów, paznokci i chorobami skóry, chorobami sercowo-naczyniowymi, reumatoidalnym zapalePL 206 314 B1 niem kości i stawów, chorobami zwyrodnieniowymi, itp. Roztwór należy stosować w postaci terapeutycznej, co oznacza wprowadzanie możliwych, fizjologicznie akceptowalnych dodatków. Można tego dokonać drogą dodawania do napojów kropli nierozcieńczonego albo rozcieńczonego roztworu, stosowania nierozcieńczonego albo rozcieńczonego roztworu w preparacie żywnościowym jako dodatku do żywności albo jako suplementu, albo innymi sposobami znanymi specjaliście w tej dziedzinie. Roztwór można stosować także w kosmetykach, kremach terapeutycznych i maściach, szamponach, żelach i ich preparatach.

Rozcieńczenie końcowe powinno być takie, aby osiągnąć akceptowalny poziom pH, który będzie zależeć od zastosowania. Przed pobraniem rozcieńczenie wodą (albo cieczami opartymi na wodzie) będzie wynosić zwykle w przybliżeniu od 10 do 500 razy. Jeżeli jest to konieczne, to rozcieńczenie może być mniejsze albo większe. Przy rozcieńczaniu roztworu albo zwiększaniu pH roztworu, na przykład w czasie stosowania, korzystne jest, aby pH nie było wyższe niż około 4-6. Gdy pH jest wyższe niż około 6, to korzystne skutki pogarszają się. Zatem roztwór będzie stosowany głównie przy kwaśnym pH (mniejszym niż około 6). Mniejsze rozcieńczenia (takie jak poniżej 20 razy) mogą dawać mniej trwałe rozcieńczone roztwory, natomiast bardziej rozcieńczone roztwory (takie jak większe niż około 500 albo 1000 razy) mogą dawać do stosowania roztwory bardziej trwałe. Także i pobieranie i ewentualnie częstość stosowania na przykład kosmetyków zawierających (rozcieńczony) roztwór według niniejszego wynalazku będzie zależeć od zastosowania. Całkowite pobieranie przez ludzi dziennie może wynosić w przybliżeniu od 0,5 do 10 mg Si na 50 kg ciężaru ciała (zwierząt i ludzi). W kosmetykach stężenie Si może wynosić w przybliżeniu od 0,5 do 0,0001 mg/ml. W zależności od zastosowania (stężony) roztwór według niniejszego wynalazku może zawierać dodatki, takie jak środki smakowo-zapachowe, środki słodzące, środki barwiące, środki konserwujące, środki stabilizujące, itp. Te dodatki można dodawać na przykład po rozcieńczeniu stężonego roztworu i przed użyciem, przy czym dodatki można dodawać także do stężonego roztworu podstawowego, a specjalista w tej dziedzinie dobierze odpowiedni sposób. Te dodatki korzystnie nie zmniejszają znacznie rozpuszczalności niekoloidowego kwasu krzemowego w roztworze i nie sprzyjają tworzeniu się koloidów albo żelowaniu, przy czym specjalista w tej dziedzinie dobierze także odpowiednie rozcieńczenie przed użyciem.

P r z y k ł a d y

Doświadczenie 1: Wpływ boru na toksyczność krzemu

W naszych doświadczeniach liście roślin sałatowych (sałata głowiasta) opryskiwano świeżo przygotowanymi roztworami kwasu ortokrzemowego i niekoloidowego krzemu, o stężeniu 0,01% (ciężar/objętość) Si w 5% objętościowo glikolu propylenowym każdego dnia w ciągu dwóch tygodni. Jako źródło Si stosowano krzemian potasowy. Roztwory stosowano na świeżo i nie stosowano żadnej filtracji. Wzrost roślin całkowicie zatrzymał się, a same rośliny stawały się bardzo sztywne. Dodatek 0,001% boru w postaci kwasu borowego do roztworu kwasu krzemowego zmniejszał ponownie toksyczność (wzrost), lecz rośliny były wciąż zbyt sztywne. Doświadczenia kontrolne tylko z 0,001% boru w 5% glikolu propylenowym nie wykazywały żadnego wpływu (placebo), co wskazuje, że kwas borowy bierze udział w metabolizmie kwasu krzemowego oraz że ważny jest stosunek Si/B.

Doświadczenie 2: Aktywność przeciw drobnoustrojom kwasu borowego z krzemem albo bez krzemu

Przygotowywano roztwory kwasu borowego w wodzie o różnych stężeniach kwasu borowego:

1%, 0,1%, 0,03%, 0,01%, 0,005%, 0,0003% i 0,0001% (ciężar/objętość). Krzemian sodowy (10% Si) rozcieńczano dziesięciokrotnie w wodzie, a następnie rozcieńczano dalej w roztworach albo w wodzie z pH 4,5 po rozcieńczeniu, otrzymując w wyniku końcowe stężenie krzemu 0,0010% wagowo (albo 10 μg/ml Si).

Wszystkie roztwory filtrowano przez filtr przeponowy o gęstości 0,1 μm. Otrzymywano klarowne roztwory, które natychmiast wykorzystywano. Do badania związków pod kątem infekcji przez Phytophthora infestan wykorzystywano poletko ziemniaków, przy czym do badań stosowano hodowlę 20 m², a na każdym m² znajdowało się 6 roślin ziemniaka (gatunek Bintje) w wieku dwóch miesięcy. Liście roślin opryskiwano różnymi roztworami (około 10 litów/ar) dwa razy tygodniowo, a cztery metry kwadratowe wykorzystywano jako placebo.

Wyniki:

Po +/- 2 miesiącach rozpoczęła się wszechobecna infekcja Phytophthora na liściach roślin ziemniaka. Wszystkie rośliny kontrolne wykazywały na liściach zielone do czarnych plamki i stawały się powoli obumarłe. Nieoczekiwanie wszystkie rośliny leczone borem były także zainfekowane,

PL 206 314 B1 z wyjątkiem roślin potraktowanych krzemem (10 μg/ml) i kwasem borowym o niskim stężeniu, gdy stężenie boru było nie wyższe niż stężenie krzemu.

Roztwory boru o wysokim stężeniu wykazywały nawet reakcje toksyczne (wpływy nekrotyczne na liście, takie jak czarne plamki, dziurki, itp.) po 1-tygodniowym traktowaniu roślin (1%, i 0,1%

0,03% kwasu borowego), lecz bez efektu przeciwgrzybowego. Sam krzem hamował tylko trochę infekcję grzybową. Z 0,003% kwasem borowym liście roślin były silniejsze, a infekcja grzybowa zmniejszała się. Najlepsze wyniki wykazywały około 70% zmniejszenie zatrutych roślin.

Doświadczenie 3: Roztwory przygotowywano w sposób opisany w Przykładzie 2: kwas borowy 0,0003%, krzem 10 μg/ml (1) kwas borowy 0,0001%, krzem 10 μg/ml (2) krzem 10 μg/ml (3).

Roztwory przechowywano w temperaturze pokojowej w ciągu 2 miesięcy, a następnie filtrowano je przez filtr przeponowy o gęstości 0,1 Lim (Millipore typ 0,1 μm [mikrona]). W dalszych doświadczeniach filtraty stosowano dwa razy tygodniowo w postaci sprayu na liście roślin ziemniaka (w wieku 3 miesięcy).

Wyniki:

Praktycznie wszystkie rośliny wykazywały normalne nekrotyczne skutki infekcji przez Phytophthora. Ustalono także i wzmocnienie liści jak w Doświadczeniu 2. Tylko roztwór 2 wykazywał trochę mniejsze liczby plamek w początkowej fazie infekcji oraz pewne opóźnienie infekcji.

Te wyniki wskazują, że związki czynne w roztworze podlegały inaktywacji na skutek tworzenia koloidu 2 miesiące po przygotowaniu (ponieważ roztwory nie były stabilizowane środkiem zatrzymującym wilgoć). Bor i krzem wykazują przy niskich stężeniach synergistyczny wpływ na odporność roślin na infekcję grzybową. Połączone kwasy w nieznacznie kwaśnym medium są skutecznie wchłaniane przez liście roślin.

Doświadczenie 4: Cząstki aktywne dają się filtrować przez filtr molekularny (= kwas ortokrzemowy)

Roztwory z Doświadczenia 2, zawierające kwas borowy 0,0003% + krzem 10 Lg/ml i tylko krzem 10 L g/ml w wodzie filtrowano (po filtracji przeponowej, 0,1 L m [mikrona]) przez filtr molekularny z odcięciem 5000 daltonów (Amicon filter 5000 Dalton). Po przygotowaniu roztworów Doświadczenie powtarzano. Obydwa roztwory wykazywały silnie zmniejszoną aktywność w porównaniu z podobnymi roztworami z Doświadczenia 1 bez filtracji molekularnej, co wskazuje, że kwas ortokrzemowy nie jest odpowiedzialny za synergistyczną aktywność obydwóch związków (kwas krzemowy nie jest zatrzymywany przez filtr).

Filtracja molekularna pomija mały materiał, który jest odpowiedzialny za aktywność biologiczną. Kwas ortokrzemowy jest wciąż obecny w roztworze, lecz jego aktywność jest mniejsza, co oznacza, że niekoloidowa krzemionka w roztworze według wynalazku, która przechodzi przez filtr 0,1 L m [mikrona], lecz nie przez filtr molekularny z odcięciem 5000 daltonów, ma postać krzemionki niekoloidowej, która powinna być obecna (razem z borem).

Doświadczenie 5: Otrzymywanie roztworów podstawowych, próba trwałości w czasie

Jako materiały wyjściowe stosowano stężone ciekłe krzemiany sodowe i potasowe (13% (ciężar/objętość) Si w postaci krzemianu, patrz także Przykł. 7). Stężone roztwory rozcieńczano najpierw pięć do dziesięciu razy w różnych stężonych środkach zatrzymujących wilgoć, zakwaszonych do pH 0,5. Te roztwory podstawowe zawierały do 1% krzemu i do 0,1% boru. Tylko dodatek silnie stężonych środków zatrzymujących wilgoć, takich jak nietoksyczne dodatki do żywności, na przykład polisorbaty, poliglikole etylenowe, glikol propylenowy, mocznik, polidekstroza, sorbit, itp., dawały w wyniku trwałe roztwory obydwóch słabych kwasów. Wszystkie te środki zatrzymujące wilgoć mieszają się w wysokim stopniu z wodą i mieszają się także z różnymi rodzajami krzemianów albo silanoli. Tylko silne środki zatrzymujące wilgoć (na przykład te, które pochłaniają wodę około 0,5 razy albo silniej wodę niż glicerynę) mogły hamować tworzenie się koloidu i żelu kwasu krzemowego po długim okresie czasu, dłuższym niż 6 miesięcy w temperaturze pokojowej, wciąż dające się filtrować przez filtr o gęstości 0,1 L m [mikrona] (= brak koloidu). Trwałość w czasie dla więcej niż 100 silnych środków zatrzymujących wilgoć i ich połączeń obserwowano w czasie 3 godzin w temperaturze 50°C (wybrano 10 silnych środków zatrzymujących wilgoć, stosowano różne stężenia i połączenia). Wywnioskowano, że w celu zahamowania tworzenia się koloidu stężenie środka zatrzymującego wilgoć musi wynosić co najmniej 30%, a zwłaszcza 40%, w końcowym zakwaszonym roztworze podstawowym. Tylko z wybranymi

PL 206 314 B1 środkami zatrzymującymi wilgoć otrzymano roztwory dające się filtrować po trzech tygodniach przez filtr przeponowy o gęstości 0,1 μm bez utraty szybkości przepływu przez filtr.

Przykłady takich silnie pochłaniających dodatków obejmują PEG 200, PEG 400, PEG 600, PEG 800, glikol propylenowy, mocznik, dekstrozę, polisorbat, sorbit, galaktozę, celulozę, dekstran, gumę roślinną i ich połączenia. Stężenia niższe niż 30% (ciężar/objętość) dawały w wyniku tworzenie się koloidu i żelu po 3 miesiącach, a w niektórych przypadkach nawet wcześniej.

Próba biologiczna typowych środków zatrzymujących wilgoć

Doświadczenie 6: Otrzymywanie roztworów podstawowych obydwóch kwasów, poszukiwanie dobrej stabilizacji cząstek aktywnych (niekoloidowych) i aktywności biologicznej

W celu ekonomicznego wykorzystania efektu synergistycznego wybrano dwie rośliny jako model przeciwgrzybowy: Lollo Bionda (sałata) i White Lisbon (cebula). W obydwóch hodowlach do hamowania infekcji grzybowej (Botrytis) stosowano silne związki przeciwgrzybowe, co powodowało więdnięcie liści. Po potraktowaniu lekami przeciwgrzybowymi rośliny hodowano na zewnątrz w marcusierpniu całkowicie bez Botrytis. Żadne leczenie nie dawało w wyniku ciężkiej infekcji. Następnie leczenie przeciwgrzybowe (opryskiwanie jeden raz w tygodniu) zastąpiono kilkoma rozcieńczonymi roztworami podstawowymi.

Jako typowy środek zatrzymujący wilgoć stosowano PEG 400 i glikol propylenowy (Merck) przy stężeniu końcowym 40% objętościowo, a do stosowania na dwóch rodzajach roślin przygotowano kwas krzemowy-kwas borowy o różnych stężeniach, Si 6 mg/ml, Si/B wynoszących od 1/1 do 1/300. Roztwór podstawowy rozcieńczano przed użyciem 1000 razy, a najlepsze wyniki dla zapobiegawczej aktywności przeciwgrzybowej i większego wzrostu roślin dawał stosunek krzem/bor > 1,5. Stosunek można było zwiększyć nawet do 300 bez utraty wielkiej aktywności biologicznej. Okazało się całkowitą nowością, że bardzo niskie stężenia kwasu borowego zwiększały aktywność kwasu krzemowego i działały jako kofaktor.

Doświadczenie 7: Otrzymywanie roztworu podstawowego (rozcieńczanego przed użyciem) litrów PEG 600 (Merck) doprowadza się do temperatury 20°C i dodaje 300 ml stężonego HCl (rozcieńczonego najpierw za pomocą 300 ml destylowanej wody). Roztwór doprowadza się do temperatury 25°C i utrzymuje w tej temperaturze w ciągu około 5 godzin. Następnie dodaje się i rozpuszcza 5 gramów kwasu borowego (krystalicznego). Z kolei stale mieszając dodaje się powoli 500 ml stężonego roztworu krzemianu potasowego, rozcieńczonego w 4,5 litrze wody destylowanej. Otrzymany roztwór zawiera 0,6% Si i 0,2% kwasu borowego (Si/B: 18), a końcowa wartość pH wynosi + /- 0,4.

Kontrola jakości: Niekoloidowe roztwory kwasu krzemowego i borowego

Roztwór musi być trwały nawet w ciągu 1 roku po otrzymaniu i poddawany inkubacji w temperaturze pokojowej. W celu spełnienia tego warunku roztwór musi być całkowicie klarowny (przezroczysty), nie wykazywać opalescencji i nie mieć barwy, nie wykazywać żadnego efektu w turbidymetrze (odbijanie światła) i po trzech miesiącach w temperaturze 50°C powinien dawać się filtrować bez zmniejszenia przepływu przez filtr o gęstości 0,1 μm [mikrona].

Pięciokrotne rozcieńczenia roztworu podstawowego w buforze fosforanowym, pH 6,5, dają w wyniku całkowite tworzenie się żelu po 10 minutach, co wskazuje, że zbyt wysokie pH daje natychmiast w wyniku tworzenie się żelu. Roztwór jest tylko częściowo zatrzymywany w filtrze molekularnym o odcinaniu 5000 po rozcieńczeniu 1/10, w preparatach z PEG 400 albo glikolem propylenowym.

Doświadczenie 8: Próba z pacjentami

Wybrano 10 ochotników (2 mężczyzn, 8 kobiet) o dobrym ogólnym stanie zdrowia, bez choroby włosów, skóry i paznokci i z normalnym wzrostem włosów i paznokci. Niektórzy starsi (30%) pacjenci skarżyli się na reumatyzm. Otrzymywali oni (w małej 50 ml fiolce z tworzywa sztucznego) przygotowany z PEG 400 (patrz wyżej):

roztwór podstawowy z borem (0,03% B (ciężar/objętość) i krzemem (0,5% Si (ciężar/objętość), roztwór podstawowy bez boru, roztwór podstawowy bez boru i krzemu, roztwór podstawowy bez krzemu.

Wszyscy pacjenci otrzymywali losowo kolejno cztery roztwory podstawowe do stosowania doustnego w różnej kolejności. W celu oceny szybkości skutku biologicznego różnych roztworów każdy pacjent brał każdego dnia i w czasie 3 dni jedną kroplę (60 μ^. Pomiędzy stosowaniem dwóch różnych kolejnych roztworów obserwowano w czasie jednego tygodnia okres wymywania. Ocenę aktywności biologicznej prowadzono na 5 dzień po rozpoczęciu specyficznego leczenia.

PL 206 314 B1

Wniosek po 3 miesiącach używania różnych roztworów: ustalono znaczny wpływ na wzrost paznokci i włosów:

u 70% wszystkich pacjentów nie ustalono żadnego wpływu po wzięciu roztworu d (tylko bor), u 80% wszystkich pacjentów nie ustalono żadnego wpływu po wzięciu roztworu b (tylko krzem), u 80% wszystkich pacjentów nie ustalono żadnego wpływu po wzięciu roztworu c (placebo), u 90% wszystkich pacjentów ustalono drastyczny wpływ po wzięciu roztworu a.

W tym doświadczeniu większość pacjentów (90%) przyjmujących kompozycję synergistyczną zgłaszało silne skutki już po 5 dniach. Do skutków, które wymieniano, należą: o wiele silniejsze paznokcie (90%), ulga bólu szyi (10%), ulga bólu kolan (10%). Ulga bólu u dwojga pacjentów skarżących się na reumatyzm trwała nawet 5 i 3 dni później. 40% wszystkich pacjentów zgłaszało także silniejszy wzrost włosów i paznokci po zakończeniu doświadczenia, a 50% pacjentów zauważyło, że ich naturalne wypadanie włosów zmniejszało się po zakończeniu leczenia.

Ponieważ dzienne pobieranie krzemu przez żywność i wodę wynosi około 40-60 mg/dzień, a boru - około 3-10 mg/dzień, to zgodnie z literaturą pobieranie tak niskich stężeń (1 kropla zawierająca 0,5% (ciężar/objętość) tylko Si)) kwasu krzemowego albo kwasu borowego oddzielnie nie powinno sprzyjać szybkiemu skutkowi biologicznemu. Tylko leczenie z wyższymi stężeniami w czasie kilku tygodni powinno sprzyjać niektórym skutkom.

Te wyniki wskazują, że krótkie doustne leczenie tylko za pomocą kompozycji synergistycznej sprzyjało bezpośrednim skutkom biologicznym u pacjentów (złagodzenie bólu, silne paznokcie) oraz że kompozycja niekoloidowy kwas krzemowy-kwas borowy jest silnie dostępna biologicznie u ludzi.

Doświadczenie 9: Polepszenie kruchych paznokci

Dwoje pacjentów z kruchymi paznokciami otrzymywało codziennie 2 krople (0,12 ml rozcieńczone w szklance wody mineralnej) roztworu (roztwór a, Przykład 8) w ciągu jednego tygodnia. Obydwaj pacjenci sygnalizowali znacznie mocniejsze paznokcie w ciągu co najmniej 2 tygodniu po leczeniu.

Doświadczenie 9: Spadek utraty włosów

Wybrano dwoje pacjentów z problemami wypadania włosów (mężczyźni w wieku 48 i 57 lat). Obydwaj otrzymywali codziennie 2 krople roztworu (roztwór a, Przykład 8). W ciągu 1 tygodnia obydwaj sygnalizowali większy niż 50% spadek utraty włosów w pierwszym tygodniu po leczeniu.

Doświadczenie 10: Zwiększenie wzrostu włosów

Trzy pacjentki ze świeżo ufarbowanymi włosami poproszono o pomiar szybkości wzrostu ich włosów (włosów nowo wyrosłych) w czasie dwóch miesięcy przed doświadczeniem (wartość kontrolna). Po drugim profesjonalnym farbowaniu włosów rozpoczęto leczenie doustne za pomocą różnych roztworów. Każda pacjentka rozpoczęła leczenie w tym samym dniu co i traktowanie farbą do włosów. Każdego dnia pacjentki brały 2 krople roztworu a (Przykład 8). Po 60 dniach następowała ocena wzrostu nowych włosów. Wszystkie pacjentki miały po 2 miesiącach dłuższe włosy. Średni stopień wzrostu dla leczonych i nieleczonych włosów wynosił dla 3 pacjentek 1,3. Oceniały one wzrost swoich włosów w ciągu 6 miesięcy drogą farbowania co dwa miesiące i pomiaru wyniku (średnia w cm wyniku w 5 różnych miejscach). Zauważyły one także mocniejsze paznokcie i szybszy wzrost paznokci. Jedna pacjentka z łokciem tenisisty informowała o złagodzeniu bólu, a jedna pacjentka z (chronicznym) zapaleniem ścięgna barku także informowała o znacznym złagodzeniu bólu.

Doświadczenie 11: Wpływ niskiej dawki na odporność i układ odpornościowy hodowlanego pstrąga tęczowego przeciw infekcji grzybowej

Grzyby wywołują na ogół u ryb infekcje wtórne i występują one najczęściej wtedy, gdy inne urazy, takie jak uszkodzenia (rany), albo choroby stwarzają sposobność do infekcji grzybowej. Typowym przykładem jest Saprolegnia, wszechobecny grzyb i normalny mieszkaniec słodkich wód. Ten grzyb atakuje w przypadkach złego odżywiania, stresu, wstrząsowych stanów chorobowych, pasożytnictwa, niskiego dostępu tlenu, tworzenia się ran z infekcją bakteryjną (urazy). U ryb rozwijają się białe kępki wyrastające po obydwóch stronach otworu gębowego i rozchodzące się na całe ciało. Pstrąg tęczowy jest bardzo podatny na Saprolegniasis albo podobne grzyby. Ich wpływ w jeziorach i stawach rybnych jest wielki i odpowiadają one za niską jakość mięsa rybiego. U ryb szybko pojawiają się białe i szare plamy z pojawieniem się na skórze zwisających włókien.

Na ogół przyjmuje się, że infekcja zabija ryby, a mięso zainfekowanych ryb nie jest zalecane. W przypadku rozwoju choroby wydaje się być bardzo ważny status odpornościowy ryb, a leczenie zainfekowanych ryb jest praktycznie niemożliwe bez stosowania bardzo toksycznych związków.

PL 206 314 B1

Pstrąga tęczowego hodowano w basenie o wielkości 8 x 4 x 2 metry. 300 ryb o średnim ciężarze 350 gramów hodowano wiosną i latem, temperatura wody wynosiła + /- 16°C, woda pochodziła ze źródła bieżącego, zawartość krzemu wynosiła < 1 mg/litr, a zawartość boru < 1 mg/litr.

Latem ryby normalnie infekują się grzybami, poczynając od białych do szarych plam w kącikach otworu gębowego i na zainfekowanych otwartych ranach na skutek typowego poruszania się ryb. Bez leczenia przeciwgrzybowego ryby zostają całkowicie zainfekowane w ciągu dwóch miesięcy i giną. pojawieniem się pierwszych objawów zamykano dopływ wody i dodawano roztwór a (roztwór z doświadczenia 7, lecz teraz z PEG 400) o rozcieńczeniu 20000. Stężenie końcowe Si i boru jest nadzwyczaj niskie i wykluczony jest bezpośredni efekt przeciwgrzybowy. Okres inkubacji trwał 2 dni, a po leczeniu otwierano ponownie przepływ wody źródlanej. Leczenie powtarzano co trzy tygodnie. Wszystkie ryby przeżywały, a infekcja stopniowo znikała całkowicie aż do 3 miesięcy po leczeniu. Następnie ryby zabijano, a ich właściwości kulinarne były doskonałe.

Doświadczenie powtarzano, a 10 ryb kontrolnych wyjmowano z basenu i trzymano w małym basenie. Inaczej niż w przypadku ryb leczonych ryby nieleczone stawały się zainfekowane i ginęły.

Te doświadczenia wskazują, że roztwór według wynalazku z borem i krzemem o bardzo wysokich rozcieńczeniach może chronić ryby przed infekcją grzybami oraz że status odpornościowy ryb zostaje dzięki leczeniu przywrócony. Stosowanie samych krzemianów albo innych związków mineralnych nie zapewnia takiej samej ochrony.

Doświadczenie 12: Stosowanie roztworu na owocach Gala i Royal Gala (w Afryce południowej)

Roztwór zawierający około 0,4% wagowo Si, około 0,1% wagowo B i około 45% wagowo PEG 400, o pH około 0,5, rozcieńczano przed użyciem około 800 razy i stosowano do owoców (jabłek) Gala i Royal Gala. Owoce traktowano w każdym tygodniu w ciągu 6 tygodni, rozpylając w każdym tygodniu 350 ml roztworu na ha.

Z obydwóch rodzajów owoców pobierano trzy próbki, a wyniki są przedstawione w następującej tabeli:

PL 206 314 B1

Skrobia

rP O

O O

r-4 O

DC m

r~i n PC

-27,2

UC

dc 00 cc

kD CM

o i—(

’Ρ¹ O

kO o

m CM

QO O

f- 1—I

41,5 I

00 O

r- o

Z!

d 2

CC

P*

CM

co

r-

cn

O

vr

00

σο

Γ

CD

Cc

m

n

-P¹

m

cc

co

'T

cc

'“J

PC

o

PC

o

O

o

1

o

dP

cn

o

in

Ol

CC

kD

i—l

OC

CM

i—l

rP

o

CD

PC

LTC

1—1

in

TT

X

·»

x

X

τ—1

i—1

τ—ł

T—1

CM

l-1

o

CM

σ\

CM

o

CM

ÓP

r—I

cP

τ—1

i—1

T—t

r-1

1—I

1

i—i

I

1“I

i—l

1

flj

5 o r 2

CC

cc

kD

r·

lQ

OJ

kD

ca

PC

LiC

cc

CM

kD

CM

oc

LD

X

».

x

X

TT

cc

i—1

UC

PC

CM

CO

«Τ

r-

*P'

PC

co

»-Jł

«20

υ

g o ć -^H

o

CM

O

cc

m

τ—1

CM

i—1

o

CM

O

PC

1—1

cc

« 3 ® g

1—1

τ—1

O 1

rP

i—l

o 1

1-1

CM

i—l 1

i—1

O 1

rM

rP

cc o

i—l

1—I

o 1

Π3 3 s υ

o

PC

cc

t—1

kD

P

CM

cn

r~

O

CM

PC

CM

kD

□C

P O ω s ca o

rP

c—i

o 1

!—1

i—1

O 1

i-l

1—1

o !

r-l

I-1

O 1

i—1

O i

1—1

i—ł

o 1

Ό

'03

O c

rP

o

Ν'

cn

oc

CO

kD

CM

ΟΊ

LiC

CM

uC

Γ'

cc

kD

PC

P Ό

CM (—ł

r— i—l

5—)

CM 1—1

oc

CM

CM rP

OC

ro

O ę——i

CC,

i—l

i—1 1—|

ΟΊ

i—I

rP 1—|

CC

C-M

G?

•Ό

P (TJ -N a>

PC

τ—1

CM

m

LiC

CD

Γ~*

po

kD

i—l

CM X

*=T X

00

PC

co

LD

co

r~

x

o

CO

*

1—1

co

m

Y

CC

X

CO

O

X

kD

i—1

o

i—1

p¹

i—i1

CM

lO

PC

O

TJ*

PC

[-“

LTC

PC

OJ

o

1—1

i—1

τ—1

t—1

rP

i—l

i—1

1—|

i—(

i—l

'U

'CO

υ °

CM

1-1

i—1

Lf)

kD

OC

co

(—1

r~

kD

•RT

CM

LD

cc

kD

CO

I-*

c*-

o ®

OM kD

rP kD

i—1

LiC kD

CM kD

CM

co kD

kD

O kD

co uc

CM

^r kD

cc UC

N¹

cc kD

o kD

cc

3

Π3

1

ro

1 '

TO

ns

1

(U

1

fij

<TJ

i—1

\ >ί

kD

<H

Y X

CM kD PC kD

γ

CM PC GO iT) CM

r-H

\

Λί

Ν'

i—i

\

Λ4

Z³

0

P <1)

O

P 0)

0

P

03

0

P

Φ

0

P

a>

!—1 kD PC kD CM

0

P

Φ

ϋ O

cc m

ρ

03 Ό

P

03 Ό

Ul

w

Ό

P

03

Ό

P

03

P

03

Ό

Ό P

p

0 fi

kD

P

0 Φ

P

o

03

P

0

d

U0 CM

P

0

C13

P

0

G3

U CU

CM

c 0

ui u N 03

CM

α o

ρ u N 03

CM

c n

P N

U 03

c o

P N

Ul w

c n

P CM

U ίύ

c o

P tM

U 03

Λ!

3

2

p

2

s

3

'Γ!

ro

rti

(U

«3

fTJ

0) CM

-H

•P

rO

-f“{

Ή

P

X

d

β

c

S (0

□ S,,

N

m

N

n

U

o

O

u

□

S rt

Jj

>1

ΪΡ

>1

>.

-p -3

W

P

l—l

•P

P

P ^u

nj

w

03

m

0}

ω

cc

Oi

4—1

LO

>1

Π3

—|

—1

00

0

*<r

1—1

00

O

CM

Pi

f—1

CM

PL 206 314 B1

Wydaje się, że po 6 tygodniach wielkość owoców, ciężar, jędrność, barwa, wartość TSS (TSS = całkowite rozpuszczalne substancje stałe, które dotyczą ilości cukru) i ilość skrobi była we wszystkich przypadkach wyższa niż owoców niepotraktowanych.

Doświadczenie 13: Polepszenie jakości owoców (jabłka Jonagold i gruszki Konferencja)

W placówce badawczej RSF w Gorsem, Belgia, jabłka Jonagold i gruszki Konferencja traktowano w taki sam sposób jak w Doświadczeniu 12. Traktowane i nietraktowane owoce porównywano i wydawało się, że potraktowane jabłka miały w owocach więcej soku i miały znacznie lepszą zieloną barwę tła. Ponadto wydawało się, że nie było żadnego wpływu na mineralny skład owoców.

Co się tyczy gruszek, to wydawało się, że po potraktowaniu po cienistej stronie owoców mierzono znacznie wyższy współczynnik załamania światła (co oznacza, że owoce mają wyższą zawartość cukru), a ponadto średni ciężar i średnica potraktowanych owoców miały skłonność do zwiększania się. Ponadto także i tu wydawało się, że nie było żadnego wpływu ma mineralny skład owoców.

Doświadczenie 14: Wzmocnienie złocienia Vesuvio Green

Zamalowuje się szypułki kilku kwiatów, co prowadzi do krótszego okresu użytkowania kwiatów (spadek od około 40 dni (kwiaty niezamalowane) do 27 dni (kwiaty zamalowane). Oprócz tego zamalowane kwiaty wykazują większe utlenianie liści (oparzenie liści).

Roztwór (podstawowy) zawierający około 0,5% wagowo Si, około 0,1% wagowo B i około 45% wagowo PEG 400, o pH 0,5, rozcieńczano 500 razy wodą wodociągową. Wartość pH wynosiła około 6, a temperatura roztworu wynosiła około 17°C. Około 1 litr roztworu stosowano do opryskiwania 20 m² (50 cm³ rozcieńczonego roztworu na m²), tak że kwiaty (gałązki) były pokryte widoczną dla oka warstewką. Po rozpylaniu kwiatów nie spryskiwano (wodą albo herbicydami/pestycydami, itp.) w ciągu 24 godzin. W ciągu 7 tygodni, każdego tygodnia, w regularnych odstępach spryskiwano kwiaty 7 razy w ciągu 4 godzin. Za każdym razem przygotowywano świeży roztwór drogą rozcieńczania stężonego roztworu (podstawowego).

Kwiaty, które traktowano roztworem według wynalazku (po rozcieńczeniu i opylaniu rozcieńczonym roztworem), wykazywały znaczne polepszenie pobierania wody i barwników (w porównaniu z kwiatami, które były traktowane tylko wodą wodociągową), co można wyjaśnić bardziej regularną strukturą układu naczyniowego i wynikającymi stąd mniejszymi przeszkodami dla pobierania. Poza tym traktowanie roztworem dawało w wyniku dłuższy okres użytkowania.

Claims

1. Roztwór wodny zawierający kwas borowy i niekoloidowy kwas krzemowy oraz dodatek pochłaniający wodę, znamienny tym, że zawartość krzemu w postaci kwasu krzemowego wynosi od 0,01 do 2% wagowych, a zawartość boru w postaci kwasu borowego wynosi od 0,0001 do 4% wagowych, przy czym roztwór ma wartość pH poniżej 2.

2. Roztwór według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera stabilizowane oligomery kwasu krzemowego, które są mniejsze niż 4 nm.

3. Roztwór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że nadaje się do filtrowania przez filtr o gęstości 0,1 mikrometra.

4. Roztwór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że nadaje się do filtrowania przez filtr o gęstości 20000 Mw.

5. Roztwór według zastrz. 1, znamienny tym, że stosunek krzem-bor wynosi od 0,1 do 1000.

6. Roztwór według zastrz. 1, znamienny tym, że dodatek pochłaniający wodę obejmuje polisorbat, gumę roślinną, podstawioną celulozę, poliester gliceryny i propylenowy, alginian glikolu propylenowego, ester polioksyglikolu etylenowego, pektynę albo amidowaną pektynę, ester sacharozy i kwasów tłuszczowych, skrobię acetylowaną albo hydroksypropylo-skrobię, fosforany skrobi, mocznik, sorbitol, maltitol, witaminę albo ich mieszaniny.

7. Roztwór według zastrz. 1 albo 6, znamienny tym, że stężenie dodatku pochłaniającego wodę wynosi co najmniej 30%.

8. Roztwór według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera ponadto kwas fulwinowy.

9. Roztwór według zastrz. 8, znamienny tym, że końcowe stężenie kwasu fulwinowego wynosi od 0,1 do 10% objętościowo-objętościowych.

10. Sposób wytwarzania roztworu określonego w zastrz. 1-9, znamienny tym, że jeden albo więcej związków boru i krzemu poddaje się hydrolizie w kwaśnym roztworze zawierającym jeden albo więcej rozpuszczonych dodatków pochłaniających wodę.

11. Zastosowanie roztworu określonego w zastrz. 1-9, po rozcieńczeniu, do podawania na rośliny albo drzewa.

12. Zastosowanie według zastrz. 11, znamienne tym, że przed podaniem na rośliny albo drzewa roztwór rozcieńcza się od 200 do 20000 razy wodą.

13. Zastosowanie według zastrz. 11 albo 12, znamienne tym, że roztwór stosuje się do wzmacniania roślin albo drzew oraz do zwiększania ich odporności na jeden albo więcej czynników z grupy obejmującej infekcję wywołaną przez drobnoustroje, owady, szkodniki, grzyby albo skrajne warunki fizyczne.

14. Zastosowanie według zastrz. 11 albo 12, znamienne tym, że roztwór stosuje się w połączeniu z substancjami mineralnymi, substancjami odżywczymi, środkami przeciw drobnoustrojom, insektycydami, pestycydami, fungicydami, herbicydami albo ich połączeniami.

15. Zastosowanie według zastrz. 11 albo 12, znamienne tym, że roztwór stosuje się do koncentracji boru i krzemu w warzywach i owocach.

16. Zastosowanie według zastrz. 11 albo 12, znamienne tym, że roztwór podaje się drogą rozpylania na rośliny albo drzewa i/lub ich liście albo drogą dodawania roztworu do medium, w którym rośliny albo drzewa mają swoje korzenie.

17. Zastosowanie roztworu określonego w zastrz. 1-9, po rozcieńczeniu, do podawania rybom.

18. Zastosowanie według zastrz. 17, znamienne tym, że przed podaniem rybom roztwór rozcieńcza się od 1000 do 30000 razy.

19. Zastosowanie według zastrz. 17 albo 18, znamienne tym, że roztwór stosuje się do wzmacniania ryb oraz do zwiększania ich odporności na infekcje wywołane przez drobnoustroje.

20. Zastosowanie według zastrz. 17 albo 18, znamienne tym, że roztwór stosuje się w połączeniu z substancjami mineralnymi, substancjami odżywczymi, środkami przeciw drobnoustrojom albo ich połączeniami.

21. Zastosowanie roztworu określonego w zastrz. 1-9, do wzmacniania jednego albo więcej organów wybranych z grupy obejmującej tkankę łączną, kości, skórę, paznokcie, tętnice, chrząstkę i stawy.

22. Zastosowanie według zastrz. 21, znamienne tym, że roztwór stosuje się w połączeniu z fizjologicznie akceptowalnymi dodatkami.

23. Zastosowanie według zastrz. 21, znamienne tym, że roztwór stosuje się jako dodatek albo suplement do żywności.

PL 206 314 B1

24. Roztwór określony w zastrz. 1-9, do stosowania w leczeniu chorób związanych z jednym albo więcej czynników z grupy obejmującej kości, skórę, tętnice, tkankę łączną, chrząstkę, stawy, osteoporozę, choroby reumatyczne, stwardnienie tętnic, włosy, paznokcie i choroby skóry, choroby sercowo-naczyniowe, choroby alergiczne, zapalenie kości i stawów i choroby zwyrodnieniowe.

25. Roztwór według zastrz. 24, znamienny tym, że stosuje się w połączeniu z fizjologicznie akceptowalnymi dodatkami.

26. Roztwór według zastrz. 24, znamienny tym, że stosuje się jako dodatek albo suplement do żywności.

27. Zastosowanie roztworu określonego w zastrz. 1-9, w kosmetykach, terapeutycznych kremach i maściach, szamponach oraz żelach.