PL205058B1 - Wyrób chłonny - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy wyrobu chłonnego, takiego jak podpaska higieniczna, wkład do majtek, wyrób ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaska higieniczna lub podobny, który to wyrób ma kierunek podłużny i kierunek poprzeczny, część przednią, część tylną, część krokową umieszczoną pomiędzy częścią tylną i częścią przednią, element chłonny i warstwę szczelną dla cieczy, a także element usztywniający, przeznaczony do utrzymywania przestrzennego kształtu wyrobu podczas jego używania.

Takim wyrobom chłonnym jak podpaski higieniczne, wyroby ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaski higieniczne lub podobne, stawia się szereg poważnych wymagań, które nie jest łatwo wypełnić równocześnie. Podstawowym wymaganiem jest zdolność takiego wyrobu, na przykład podpaski higienicznej, do chwytania i wchłaniania płynów ustrojowych wydalanych przez użytkowniczkę. Konwencjonalne podpaski higieniczne o wymiarach dostosowanych do dużych ilości płynów menstruacyjnych są grube i stosunkowo szerokie. Podpaski higieniczne tego typu opisano, na przykład, w amerykańskim opisie patentowym nr US 3 294 091. Grube i stosunkowo szerokie podpaski higieniczne tego typu mają teoretycznie wysoką chłonność, ale w praktyce, kiedy na podpaskę higieniczną działają siły ściskające wywierane przez uda użytkowniczki, tracą poważną część swojej zdolności do odbioru cieczy i chłonności. Podpaska higieniczna jest ściskana do postaci podobnej do liny, która często nie ma wystarczająco dużej powierzchni odbiorczej dla wydalanych płynów menstruacyjnych, wskutek czego pojawiają się przecieki w przypadku dużych ilości wydalanych płynów menstruacyjnych. Podpaska higieniczna może również być ściskana pomiędzy udami użytkowniczki w taki sposób, że jej krawędzie boczne i szczelna dla cieczy warstwa są zawijane na powierzchnię przepuszczalną dla cieczy i w ten sposób zmniejszają się wymiary dostępnej powierzchni odbiorczej cieczy.

Podpaski higieniczne są przeznaczone do umieszczania wewnątrz pary majtek, których krój może się zmieniać. W tym kontekście, podpaski higieniczne można umieścić w majtkach w sposób nieprawidłowy. Dlatego istnieje ryzyko omyłkowego umieszczenia podpaski higienicznej za daleko z przodu lub za daleko z tył u, albo lekkiego przemieszczenia go w kierunku poprzecznym, co powoduje nieoptymalne wykorzystanie zdolności chłonnej i powierzchni odbiorczej całej podpaski higienicznej.

Konwencjonalne podpaski higieniczne są na ogół trzymane w majtkach użytkowniczki za pomocą powłok samoprzylepnych lub ciernych. Podpaska higieniczna jest wkładana na miejsce w majtkach, które są następnie naciągane na swoje miejsce. Jednakże podczas wkładania wyrobu do majtek trudno jest uzyskać położenie optymalne względem ciała użytkowniczki. Zazwyczaj do określenia miejsca, w którym ma być umieszczona podpaska higieniczna, służy część krokowa majtek. Ponieważ podpaski higieniczne są wytwarzane w wielu wymiarach i modelach, położenie i konstrukcja części krokowej nie zapewniają niezawodnych wskazówek miejsca w majtkach, w którym ma być umieszczona podpaska higieniczna, co nie zawsze umożliwia uzyskanie prawidłowego działania podpaski higienicznej w trakcie używania.

Innym powodem przecieków występujących obok podpasek higienicznych przymocowanych w majtkach użytkowniczki, jest poruszanie się podpaski higienicznej wraz z majtkami zamiast naśladowania ruchów ciała użytkowniczki. Oznacza to, że nawet podpaska higieniczna, która była od początku umieszczona prawidłowo w majtkach względem ciała może być wyciągnięta z tego położenia przez majtki.

W celu próby zmniejszenia przecieków powstających w wyniku ś ciskania podpaski higienicznej pomiędzy nogami użytkowniczki, zwykłe staje się zapewnianie podpasek higienicznych ze specjalnymi klapkami mocującymi. Znane jest, na przykład z opisów patentowych nr SE 455 668, nr US 4 285 343, nr EP 0 130 848, nr EP 0 134 086 i nr US 4 608 047 stosowanie podpasek higienicznych z giętkimi klapkami lub skrzydełkami bocznymi wystającymi z podłużnych krawędzi bocznych. Można je podkładać wokół części krawędziowych majtek użytkowniczki podczas wkładania podpaski higienicznej i mocowania go do zewnętrznej powierzchni majtek. Same klapki boczne stanowią ochronę przed przeciekami przez krawędzie boczne i brudzeniem majtek. Ponadto odkształcaniu wkładu chłonnego podpaski higienicznej przeciwdziała to, że podpaska higieniczna jest zakotwiczona na krawędziach otworów na nogi w majtkach i jest trzymana w stanie wydłużonym pomiędzy nimi w trakcie używania.

Ponadto poważną wadą stosowania wyrobów chłonnych z takimi klapkami mocującymi jest zakłopotanie wielu użytkowniczek tym, że klapki mocujące są widoczne na zewnątrz majtek. Oznacza to

PL 205 058 B1 również, że wyroby chłonne z takimi majtkami mocującymi nie mogą być używane kiedy, na przykład, użytkowniczka nosi strój kąpielowy.

Inną wadą klapek mocujących jest stosunkowa trudność manipulowania nimi oraz konieczność wykonania wielu operacji ręcznych w celu ich prawidłowego umieszczenia wokół krawędzi nożnych majtek. Ponadto, zwłaszcza w przypadku klapek mocujących wychodzących dość daleko wzdłuż krawędzi bocznych podpaski higienicznej, jest prawie niemożliwe zawijanie klapek mocujących wokół krzywoliniowych krawędzi nożnych majtek bez pojawienia się obtarć i nie zachęcających rys w klapkach mocujących.

Kolejnym problemem z podpaskami higienicznymi z klapkami mocującymi jest to, że działanie klapek lub skrzydełek mocujących zależy od konstrukcji majtek. Można się zorientować bez słów, że podpaska higieniczna z klapkami mocującymi współdziała inaczej z majtkami o szerokiej części krokowej niż z majtkami o bardzo wąskiej części krokowej.

Klapki lub skrzydełka mocujące na podpaskach higienicznych chronią krawędzie boczne majtek przed zabrudzeniem, ale, jak wynika z powyższego, daleko im do rozwiązania całkowicie zadowalającego.

Dla zapewnienia szczelności dla przecieków, w europejskim opisie patentowym nr EP 0 067 465 zaproponowano wytwarzanie dwuczęściowego podpaski higienicznej, w którym te dwie części są połączone tylko w swoich częściach końcowych. Część dolna jest przymocowana w majtkach użytkowniczki, a część górna zapewnia kontakt z ciałem użytkowniczki. Pomysł polega na tym, żeby w trakcie użytkowania części te były w stanie lekko przemieszczać się względem siebie. Jednakże ta ruchliwość części jest bardzo ograniczona, i znana podpaska higieniczna nadal zależy od ruchów majtek. Ponadto nie ma gwarancji, że część górna będzie trzymana podczas używania w styczności z ciałem użytkowniczki.

W opisie patentowym nr PCT/SE96/01061 opisano inny dwuczęściowy wyrób chłonny, w którym te dwie części są ruchome względem siebie. Ten znany wyrób ma również ograniczoną ruchliwość części względem siebie, która w pewnym stopniu zależy od ruchów majtek.

Jednym ze sposobów próbowania zmniejszenia ryzyka przecieków przez krawędzie w wyniku odkształcenia podpaski higienicznej w trakcie używania jest opracowanie podpaski higienicznej ze wstępnie uformowaną częścią uniesioną, co jest znane jako garb, którego zadaniem jest utrzymywanie kontaktu z genitaliami użytkowniczki w trakcie używania podpaski higienicznej. Wydalane płyny ustrojowe mogą w ten sposób być chwytane zaraz po opuszczeniu ciała użytkowniczki i natychmiast wchłaniane w wyrób zamiast wypływania na jego powierzchnię. Uniesiona część ułatwia również użytkowniczce umieszczanie wyrobu dokładnie względem ciała. We francuskiej publikacji patentowej nr FE-A-2 653 328 opisano podpaskę higieniczną z garbem w postaci centralnej, podłużnej, cylindrycznej uniesionej części.

Podobny wyrób opisano w angielskim opisie patentowym nr GB-A-2319186.

Zwykłym sposobem wytwarzania uniesionej części jest po prostu wybrzuszenie jej poprzez rozmieszczenie większej ilości materiału chłonnego w obszarze uniesionej części. Jednakże, ponieważ w większości przypadków materiałem chłonnym jest puszysta pulpa celulozowa, taka uniesiona część, po zmoczeniu, zapada się i traci swój kształt. W celu wyprodukowania uniesionej części, która byłaby wystarczająco duża również w stanie zmoczonym, w skład uniesionej części składającej się z puszystej pulpy celulozowej musi wchodzić tak duż o materiał u chł onnego, ż e w stanie suchym jest ona jako całość za wysoka, za twarda i niewygodna do noszenia.

Znane jest również wytwarzanie wyrobów z uniesioną częścią zwróconą ku użytkowniczce wskutek umieszczenia elementu profilującego na górnej części wkładu chłonnego. Wadą takiego rozwiązania jest to, że zakłóca ono transport cieczy w dół do chłonnego, zatrzymującego ciecz wkładu chłonnego oraz że może wystąpić przeciek, ponieważ element profilujący nie ma wystarczającej zdolności do odbierania cieczy lub chwilowej zdolności jej zatrzymywania. Zaproponowano zastosowanie w uniesionej części, na przykład materiału piankowego. Okazało się jednak trudne wytwarzanie struktury piankowej z wystarczająco otwartymi porami do dobrego odbierania przez nią cieczy z równoczesnym posiadaniem przez materiał tak dużej zdolności do zatrzymywania cieczy, żeby nie była ona wyciskana pod działaniem obciążenia pochodzącego od użytkowniczki, na przykład kiedy on siada.

Inny przykład uniesionej części opisano w szwedzkim opisie patentowym nr SE 507 798. Taka uniesiona część ma przewidywalny kształt zarówno przed jak i w trakcie używania, a także zachowuje swój kształt bez względu na ruchy użytkowniczki i zmoczenie, na jakie jest narażona. Uniesiona część

PL 205 058 B1 ma konstrukcję anatomiczną, co oznacza, że jest stosunkowo wąska w celu wchodzenia w trakcie używania pomiędzy wargi sromowe użytkowniczki, nie stanowiąc dla niego niewygody.

Chociaż takie uniesione części spełniają dobrze swoje zadania, to stwierdzono, że kiedy na uniesioną część działają duże ilości płynów ustrojowych w stosunkowo krótkim czasie, występuje ryzyko, że pewna ilość cieczy wypłynie na zewnątrz uniesionej części i przepłynie przez krawędzie boczne wyrobu chłonnego. Taki przeciek może wystąpić, na przykład, kiedy użytkowniczka podpaski higienicznej siedzi lub leży przez stosunkowo długi czas, a następnie nagle wstaje. Wynika to z tego, że kiedy użytkowniczka siedzi lub leży, stosunkowo duża ilość płynów ustrojowych gromadzi się w pochwie użytkowniczki. W razie nagłej zmiany położenia ciała, cała ilość nagromadzonej cieczy może być wydalona jednocześnie. Wąska uniesiona część takiego typu, jaki opisano w szwedzkim opisie patentowym nr SE 507 798, nie ma następnie wystarczająco dużej powierzchni, która jest w stanie za jednym razem odebrać i wchłonąć całą ilość cieczy, w wyniku czego takie nagłe wypływy cieczy często skutkują przeciekami.

W europejskim opisie patentowym nr EP 0 335 252 i nr EP 0 335 253 zaproponowano zapewnienie wyrobu chłonnego z elementem odkształcającym. Na element odkształcający działają poprzeczne siły ściskające pomiędzy udami użytkowniczki. Zadaniem elementu odkształcającego jest wybrzuszanie części wyrobu w kierunku ciała użytkowniczki w trakcie używania. Jednakże nie jest możliwe całkowite sterowanie albo przewidywanie kształtu jaki przyjmie wyrób dla każdego indywidualnego użytkowniczki. Nie jest ponadto możliwe zapewnienie kontaktu pomiędzy ciałem użytkowniczki a powierzchnią wyrobu, ponieważ stopień wybrzuszenia zależ y cał kowicie od stopnia ś ciś nię cia wyrobu w kierunku poprzecznym.

W amerykańskim opisie patentowym nr US 4 804 380 opisano wyrób chłonny, który ma trwały kształt przestrzenny. Wyrób ten ma jedną część końcową o kształcie płaskim lub wklęsłym, a drugą część końcową z częścią uniesioną. Ta płaska lub wklęsła część końcowa ma być umieszczana w przedniej części wzgórza Veneris użytkowniczki, a część końcowa z częścią uniesioną ma wchodzić pomiędzy pośladki użytkowniczki. Przestrzenny kształt wyrobu uzyskuje się podkładając dość sztywny wkład chłonny. W celu nadania części uniesionej cech trwałości, tylny bok wyrobu w części końcowej, w którym ma być część uniesiona, jest zaopatrzony w powierzchnię przylepną. Po uformowaniu części uniesionej, utrzymuje się ją za pomocą kleju.

Na rynku są wyroby chłonne o trwałym, przestrzennym kształcie łodziowym, w których skorupę zewnętrzną stanowi tłoczona pianka polimerowa.

W mię dzynarodowym opisie patentowym nr WO-A1-0126595 opisano wyrób chł onny z formowaną wstęgą włóknistą taką jak wstęga formowana pneumatycznie, która to wstęga ma usztywnione obszary. Formowana wstęga ma trwałą postać przestrzenną.

Poważną wadą trwałych wyrobów przestrzennych jest trudność pakowania sztywnych wyrobów przestrzennych. Takie wyroby potrzebują dużo miejsca do transportu i sprzedaży, a ponadto kłopotliwe dla użytkowniczki byłoby stosowanie podpaski chłonnej lub wyrobu ochronnego dla osób nie panujących nad wydalaniem, którego nie można by składać i dlatego nie można ukryć w ręku albo w najgorszym wypadku nie mieściłby się nawet w torebce.

W europejskim opisie patentowym nr EP 155 515 opisano sposób nadawania wyrobowi chł onnemu, takiemu jak podpaska higieniczna, wyglądu podobnego do miski za pomocą elastycznego elementu umieszczanego w stanie wstępnie naprężonym w podłużnych krawędziach bocznych wyrobu. Stosowanie elementów elastycznych komplikuje wytwarzanie i występuje ryzyko utraty zamierzonego efektu elastycznego w połączeniu z pakowaniem wyrobu albo podczas jego magazynowania w stanie złożonym i zapakowanym.

Znane jest konstruowanie płaskich wyrobów chłonnych, które przyjmują kształt przestrzenny, podobny do misy, po założeniu. Przykład takiego wyrobu opisano w patencie US 4 655 759. Ujawniono w nim wydłużoną podpaskę higieniczną składającą się z warstwy materiału chłonnego, giętkiej, szczelnej dla cieczy warstwy zewnętrznej i przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej. W podpasce higienicznej jest para kanałów uformowanych techniką odciskania, które to kanały znajdują się z obu stron podłużnej osi centralnej i biegną wzdłuż zakrzywionej drogi na warstwie materiału chłonnego. Te dwie drogi tworzą razem kształt podobny do klepsydry, umieszczony centralnie na podpasce. Przed użyciem, podpaski higieniczne są w przybliżeniu płaskie, ale, po założeniu na użytkowniczkę, składają się w kształt podobny do miski, to jest ze stojącymi brzegami zatrzymującymi ciecz na zewnątrz kanałów. Wadą takiej podobnej do miski konstrukcji jest utrzymywanie centralnej części podpaski higienicznej przez brzegi w pewnej odległości od

PL 205 058 B1 genitaliów użytkowniczki, oraz nie dopuszczanie do przepływu cieczy wydalanej przez użytkowniczkę bezpośrednio do wyrobu chłonnego, ale umożliwianie jej płynięcia po powierzchni, z czym wiąże się ryzyko znalezienia przez ciecz niepożądanej drogi przepływu w postaci małych rys lub podobnych elementów i płynięcie prosto z wyrobu w kierunku poprzecznym lub podłużnym. Wadą odciskanych kanałów we wkładzie chłonnym jest również przerwanie rozprowadzania cieczy wpływającej w warstwę chłonną i nie wykorzystywanie materiału chłonnego znajdującego się na zewnątrz kanałów, co zwiększa ryzyko lokalnego przesycenia i przecieków z tych części warstwy chłonnej, które są używane.

Powyżej omówiono znane dotychczas podpaski higieniczne oraz różne związane z nimi problemy. Jednakże to co przedstawiono powyżej odnosi się również do wyrobów ochronnych dla osób nie panujących nad wydalaniem. Tym samym obszarem problemowym są objęte pieluchy dla dzieci i dorosłych o ile wchodzą w krok i odbierają ciecz do wkładu chłonnego.

Jak już wspomniano, od lat czyni się duże wysiłki w celu prób rozwiązania wszystkich problemów związanych z wyrobami chłonnymi, takimi jak podpaski higieniczne.

Pomimo znacznej poprawy, wszystkie znane dotychczas rozwiązania są obciążone pewnymi wadami.

Opis wynalazku

Wynalazek umożliwia wytwarzanie ulepszonego wyrobu chłonnego takiego typu, o jakim mowa we wstępie. Wyrób według wynalazku cechuje się głównie tym, że element usztywniający jest w stanie płaskim przed użyciem wyrobu, tym, że element usztywniający biegnie w kierunku podłużnym wyrobu w części krokowej oraz co najmniej na pewnym odcinku w części przedniej, tym, ż e element usztywniający ma szerokość w miejscu przejściowym pomiędzy częścią krokową, a częścią przednią, która jest dostosowana do odległości pomiędzy ścięgnami mięśni użytkowniczki z obu stron kroku użytkowniczki w jej pachwinie, która to szerokość wynosi 15-45 mm, tym, że część krokowa ma długość rzędu 70-120 mm, tym, że krawędzie boczne elementu usztywniającego w części przedniej wyrobu rozchodzą się w kierunku od części krokowej na co najmniej pewnym odcinku na części przedniej, oraz tym, że krawędzie boczne elementu usztywniającego, w kierunku od obszaru krokowego, tworzą kąt ostry z linią w kierunku podłuż nym wyrobu.

Wyrób chłonny według wynalazku ma szereg zalet. Jest on płaski przed użyciem i dlatego nie ma problemów związanych z jego pakowaniem, magazynowaniem i transportem. Wyrób chłonny według wynalazku przyjmuje automatycznie przestrzenny kształt miski w obszarze w części przedniej obok części krokowej kiedy wyrób jest, w miejscu przejściowym pomiędzy częścią przednią, a częścią krokową, nieruchomy pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni. Znane jest, że odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni jest bardzo podobna dla wszystkich ludzi. Oczywiście tusza ma wpływ na szerokość pomiędzy udami, ale szerokość pomiędzy grupami mięśni jest taka sama i jest to ten czynnik, który może powodować, że wyrób jest odczuwany jako drażniący. Tkanka tłuszczowa leży na zewnątrz mięśni, ale nie ma wpływu na odczuwanie niewygody. Odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni jest taka sama bez względu na to, czy użytkowniczka jest szczupła, ma normalną wagę czy też nadwagę. Stwierdzono, że czynnikiem określającym, czy użytkowniczka odczuwa niewygodę w postaci nacisku lub tarcia o wewnętrzne powierzchnie ud jest to, czy wyrób chłonny ma szerokość w trakcie używania, która w krytycznym obszarze znacznie przekracza odległ o ść pomię dzy ś cię gnami mięśni w obszarze pachwiny. Stwierdzono, że odległość ta wynosi w przybliżeniu 25-45 mm. Stwierdzono, że wyrób o szerokości przekraczają cej 40 mm w obszarze krytycznym w trakcie uż ywania jest odczuwany jako niewygodny do noszenia przez większość użytkowniczek. Z drugiej strony, rzadko zdarza się, że jest nieprzyjemny, jeżeli wyrób chłonny wciska lub odsuwa na bok tkankę tłuszczową, która może znajdować się w obszarze krokowym użytkowniczki.

Nieoczekiwanie, stwierdzono, że odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni nie zmienia się przez całe życie osoby. Dlatego małe dzieci mają odpowiednią odległość krytyczną, która, według wynalazku, może być użyta do wytwarzania pieluch o lepszym dopasowaniu. Oczywiście, to samo dotyczy pieluch dla osób dorosłych. Należy podkreślić, że wspomniana odległość krytyczna pomiędzy ścięgnami mięśni dotyczy również mężczyzn, którzy mają taką samą odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni.

Wyrób skonstruowany według wynalazku jest dostosowany do anatomii człowieka. Specjalna geometria wokół miejsca przejściowego pomiędzy częścią krokową a częścią przednią umożliwia uzyskanie wyrobu silnie zakotwiczonego w pachwinach użytkowniczki podczas używania oraz w ten

PL 205 058 B1 sposób, że uniemożliwia się wyrobowi przemieszczanie do tyłu pomiędzy nogami użytkowniczki. W przeciwnym wypadku wystę puje powszechnie znany problem wyrobów konwencjonalnych, ponieważ ruchy nóg użytkowniczki często przemieszczają wyrób do tyłu.

W specjalnie zalecanym przykł adzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, ż e element usztywniający jest chłonny i równocześnie stanowi element chłonny, oraz tym, że pęcznieje on podczas wchłaniania, zachowując równocześnie swoją geometrię w kierunku poprzecznym wyrobu.

Oczywiście, możliwe jest posiadanie oddzielnego elementu usztywniającego za elementem chłonnym, patrząc od strony zwróconej ku użytkowniczce. Natomiast w kategorii produkcji prostsze jest wyeliminowanie oddzielnego elementu usztywniającego. Jest to oczywiście zalecane z ekologicznego punktu widzenia.

Szerokość elementu usztywniającego w miejscu przejściowym pomiędzy częścią krokową, a częścią przednią jest rzędu 30-35mm. Stwierdzono, że szerokość we wspomnianym miejscu przejściowym 30-32 mm dobrze pasuje do około 80% wszystkich użytkowniczek.

Korzystnie, element usztywniający ma sztywność rzędu 1-15 N mierzoną według ASTM D 4032-82. Tę Procedurę zginania kołowego szczegółowo opisano w europejskim opisie patentowym nr EP 336 578.

W zalecanym przykł adzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, ż e element usztywniają cy składa się z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75g/m³ i wagę na pole powierzchni rzędu 100-400 g/m².

W tym kontekście, termin gę stość oznacza gęstość materiału włóknistego, to jest dowolnych silnie chłonnych cząstek znajdujących się w materiale włóknistym nie bierze się pod uwagę.

Wspomniana mata formowana pneumatycznie jest opisana w amerykańskim opisie patentowym nr US 5 730 737. Wytwarzana mata włóknista jest jako bardzo sztywna po formowaniu i prasowaniu. Mata włóknista może być używana w takiej postaci w jakiej jest, albo zmiękczona mechanicznie do pożądanej sztywności.

Według odpowiedniego przykładu wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego, które rozchodzą się co najmniej na pewnym odcinku od części krokowej na część przednią wyrobu, są takie, że powstaje kąt pomiędzy linią w kierunku podłużnym wyrobu, a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych rzędu 35-55°, korzystnie około 45°. Przy takiej geometrii na i wokół miejsca przejściowego pomiędzy częścią krokową, a częścią przednią, uzyskuje się skuteczne kotwiczenie bez doświadczania niewygody przez użytkowniczki w formie obcierania lub podobnej.

Według zalecanego przykładu wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że element usztywniający również biegnie na pewnym odcinku w tylnej części wyrobu oraz tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego, w kierunku od części krokowej, rozchodzą się na co najmniej pewnym odcinku od części krokowej w tylnej części wyrobu. Jak już wspomniano, część krokowa ma oczywiście długość 70-120 mm. Długość ta odpowiada długości płaskiej części w części krokowej kobiety. Element usztywniający według co najmniej tego przykładu wykonania jest dlatego zakotwiczony zarówno z przodu jak i z tyłu miejsca przejściowego pomiędzy częścią krokową, a częścią tylną i, odpowiednio, w miejscu przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią, w wyniku czego uzyskuje się wyrób, który jest bardzo stabilny, dobrze osadzony, a równocześnie wygodny w trakcie uż ywania.

Dalsze zalety przykładów wykonania wyrobu według wynalazku wynikają z następnych zastrzeżeń patentowych.

Skrócony opis figur

Wynalazek szczegółowo opisano na przykładach wykonania ilustrowanych figurami, na których przedstawiono:

fig. 1 - wyrób chłonny w pierwszym przykładzie wykonania, w rzucie głównym;

fig. 2 - wyrób z fig. 1 w stanie zakrzywionym, w przekroju płaszczyzną II-II;

fig. 3 - przykład wykonania, nieco zmodyfikowany w stosunku do przykładu wykonania z fig. 1, wyrobu według wynalazku, w rzucie głównym; fig. 4 - wyrób z fig. 3 w przekroju płaszczyzną IV-IV; fig. 5 - trzeci przykład wykonania wyrobu według wynalazku, w rzucie głównym; fig. 6 - czwarty przykład wykonania wyrobu według wynalazku, widziany w kierunku tej powierzchni wyrobu, która odbiera płyny ustrojowe, w rzucie głównym; fig. 7 - wyrób z fig. 6 z przeciwnej strony, w rzucie głównym;

PL 205 058 B1 fig. 8 - wyrób z fig. 6, ale w stanie zakrzywionym, w przekroju płaszczyzną VIII-VIII;

fig. 9 - wyrób w czwartym przykładzie wykonania, również widoczny na fig. 6-8, w rzucie perspektywicznym i w stanie roboczym;

fig. 10 - piąty przykład wykonania, nieco uproszczony w stosunku do przykładu wykonania z fig. 6-9, w rzucie g łównym; oraz fig. 11 - wyrób chłonny według wynalazku, w postaci pieluchy, w rzucie głównym.

Sposoby realizacji wynalazku

Na fig. 1 i 2 pokazano wyrób według wynalazku w postaci podpaski higienicznej lub wyrobu ochronnego dla osób nie panujących nad wydalaniem. Wyrób jest podłużny i ma kierunek podłużny i kierunek poprzeczny. Wyrób ma część przednią 1, część tylną 2 i część krokową 3 usytuowaną pomiędzy wspomnianymi częściami. W skład wyrobu pokazanego na fig. 1 i 2 wchodzi przepuszczalna dla cieczy warstwa wewnętrzna 4, która w trakcie używania ma być zwrócona ku użytkowniczce. Warstwa wewnętrzna, która styka się bezpośrednio ze skórą użytkowniczki, jest wykonana, korzystnie, z miękkiego materiału podobnego do materiału tekstylnego. Przykładami odpowiednich materiałów przepuszczalnych dla cieczy są różne typy materiałów znanych jako włókniny. Innymi przykładami odpowiednich materiałów są perforowane folie z tworzywa sztucznego. Warstwa wewnętrzna może być również wykonana z materiałów siatkowych, dzianych lub tkanych oraz ich kombinacji oraz z laminatów wspomnianych materiałów, które również można stosować na warstwę wewnętrzna. Przykładami warstw wewnętrznych do podpasek higienicznych są laminaty różnych włóknin i laminaty włóknin z perforowanymi foliami z tworzyw sztucznych. Przepuszczalna dla cieczy warstwa może być również spojona z leżącymi pod spodem warstwami drenażowymi lub chłonnymi, na przykład spienionych tworzyw sztucznych z otwartymi porami i z gradientem gęstości w kierunku głębokościowym i może służyć jako warstwa powierzchniowa i warstwa drenażowa i/lub warstwa chłonna.

W skład wyrobu chłonnego wchodzi również szczelna dla cieczy warstwa zewnętrzna 5. Składa się ona zazwyczaj z cienkiej warstwy z tworzywa sztucznego, wykonanej, na przykład, z polietylenu. Możliwe jest również używanie materiału przepuszczalnego dla cieczy, który obrobiono środkiem hydrofobowym w celu nadania mu szczelności dla cieczy. W szczególności, jeżeli wyrób chłonny jest stosunkowo duży, może okazać się, że warstwa zewnętrzna będzie przepuszczalna dla pary oprócz tego że jest nieprzepuszczalna dla cieczy. Takie warstwy mogą składać się z hydrofobowego materiału włókninowego albo porowatych folii z tworzyw sztucznych.

W wyrobie chłonnym znajduje się element chłonny 6 w kształcie dziurki do klucza, oraz przepuszczalna dla cieczy warstwa izolacyjna 7, która, podobnie, ma kształt zbliżony do dziurki do klucza, ale z większymi wymiarami zarówno w kierunku podłużnym jak i kierunku poprzecznym, niż element chłonny 6. Warstwa zewnętrzna 5 i warstwa wewnętrzna 4 biegną z częściami krawędziowymi na zewnątrz warstwy izolacyjnej wokół niej i są połączone wzdłuż tych części krawędziowych tak, że powstaje pokrywa wokół elementu chłonnego 6 i warstwy izolacyjnej 7. W obszarze części krokowej 3, pokrywa utworzona przez warstwę wewnętrzną i zewnętrzną wychodzi na zewnątrz w kierunku poprzecznym, tworząc giętkie klapki boczne 8, 9, znane jako skrzydełka, które są przeznaczone do umieszczania wokół części krokowej majtek użytkowniczki w celu chronienia części krawędziowych majtek przed zabrudzeniem. Korzystnie, skrzydełka 8, 9 są pokryte powłoką przylepną, którą oznaczono na fig. 1 numerami identyfikacyjnymi 10, 11, na warstwie zewnętrznej 5, za pomocą których skrzydełka te można mocować wokół otworów na nogi w majtkach. Jak można zobaczyć na fig. 2, warstwa izolacyjna 7 znajduje się bezpośrednio wewnątrz warstwy wewnętrznej 4 i jest w zasadzie przeznaczona do szybkiego przekazywania wydalanych płynów ustrojowych do leżącego pod spodem elementu chłonnego 6 i formowania warstwy izolacyjnej dla cieczy w celu zmniejszenia tego co jest znane jako moczenie wsteczne w wyniku przepływu z elementu chłonnego 6_do warstwy wewnętrznej 4 stykającej się bezpośrednio z użytkowniczką.

Warstwa izolacyjna może składać się z, na przykład, formowanego pneumatycznie materiału włóknistego o małej gęstości spojonego ze środkiem spajającym lub termowłóknem, który jest rozprowadzany na rynku pod oznaczeniem LDA (formowany pneumatycznie materiał o małej gęstości). Element chłonny 6 znajduje się, patrząc od strony przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej 4, pod warstwą izolacyjną 7. W pokazanym zilustrowanym przykładzie wykonania według wynalazku, element ten jest skonstruowany tak, żeby przyjmował i zatrzymywał w zasadzie wszystkie wydalane płyny ustrojowe. Element chłonny 6 ma mniejsze kapilary niż warstwa

PL 205 058 B1 izolacyjna 7 znajdująca się powyżej i dlatego wyciąga ciecz z warstwy izolacyjnej i zapobiega moczeniu wstecznemu przez ciecz z elementu chłonnego do elementu izolacyjnego i do warstwy wewnętrznej 4, która pozostaje w zasadzie sucha podczas używania wyrobu. Transport cieczy z elementu chłonnego do warstwy izolacyjnej może odbywać się tylko wtedy kiedy element chłonny jest nasycony cieczą.

W pokazanym przykładzie wykonania, element chłonny 6 służy również jako element usztywniający i w tym celu jest tak skonstruowany, żeby był bardzo sztywny, o ile to możliwe w celu uniknięcia ściskania wyrobu chłonnego w sposób niekontrolowany w razie działania sił ściskających w kierunku poprzecznym, wytwarzanych przez uda użytkowniczki w obszarze krokowym. Chłonny element usztywniający ma wymiary, kształt i sztywność, w wyniku których otrzymuje się wyrób, który w trakcie używania, zachowuje zadany kształt, a ponadto jest trzymany w zadanym położeniu na użytkowniczce. Jak można zobaczyć na fig. 1, chłonny element usztywniający 6 biegnie na całej części przedniej, całej części krokowej 3 i na znacznej części tylnej części 2.

W miejscu przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią 1, element usztywniający 6 ma szerokość M, która jest dostosowana do odległości pomiędzy dwoma konkretnymi ścięgnami mięśni z obu stron kroku użytkowniczki bezpośrednio przed pachwinami. Te ścięgna mięśni tworzą część grupy mięśni, która zaczyna się po wewnętrznej stronie przepony miednicy i ma swoje zamocowanie wzdłuż uda. W skład tej grupy mięśni wchodzą mięśnie adductor brevis, adductor longus, gracilis i adductor magnus. Jak już wspomniano, znane jest to, że odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni jest bardzo podobna dla wszystkich ludzi. Wielkość ta jest rzędu 25-45 mm. Badania wykazały, że 80% wszystkich kobiet ma wymiar 30-32 mm pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni. Kiedy wspomniana szerokość M w przybliżeniu odpowiada odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni na użytkowniczce, wyrób będzie, w trakcie używania, silnie zakotwiczony za pomocą części przejściowej pomiędzy ścięgnami mięśni i będzie trzymany w tym położeniu. Dwie krawędzie boczne części przedniej rozchodzą się w kierunku ku przodowi na wyrobie od miejsca przejściowego 12. W ten sposób wyrób nie może przemieszczać się do tyłu pomiędzy nogami użytkowniczki. Jest to powszechnie znany problem w konwencjonalnych podpaskach higienicznych, ponieważ ruchy nóg użytkowniczki często przemieszczają podpaskę higieniczną do tyłu.

Na fig. 1, kąt pomiędzy linią biegnącą w kierunku podłużnym wyrobu, a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych oznaczono przez α. W przypadku dużego kąta α, na przykład bliskiego 90°, krawędzie części przedniej mogą obcierać pachwiny i nogi użytkowniczki, co jest odczuwane przez użytkowniczkę jako niewygoda. Im mniejszy kąt α, tym większe ryzyko, że wyrób będzie ślizgał się do tyłu pomiędzy nogami użytkowniczki. W przypadku kiedy kąt jest mniejszy niż 30°, ryzyko to jest niedopuszczalnie duże. Kąt rzędu 35-45° zapewnia najlepszą równowagę pomiędzy bezpiecznym usytuowaniem, a wygodą. Stwierdzono, że szczególnie odpowiedni jest kąt 45°.

Wyrób chłonny, taki jak podpaska higieniczna według wynalazku, jest skonstruowany tak, że długość kroku jest dostosowana do anatomii użytkowniczki. W podpasce higienicznej według wynalazku, wykorzystano fakt, że większość kobiet ma długość kroku rzędu 80-100 mm. Dlatego element usztywniający 6 skonstruowano tak, że ma odpowiednią długość kroku G rzędu 70-120 mm, to jest odległość od miejsca przejściowego 12 do początku tylnej części. Wzdłuż kroku, gdzie kształt ciała użytkowniczki jest w zasadzie płaski, podpaska higieniczna według wynalazku jest skonstruowana tak, żeby w stanie suchym była stosunkowo sztywna w kierunku poprzecznym, to jest była wystarczająco sztywna, żeby nie dała się odkształcić w sposób niekontrolowany w kierunku poprzecznym i żeby nie tworzyła zmarszczek. Ponieważ element usztywniający 6 w opisanym tu przykładzie wykonania zapewnia główną część pojemności chłonnej podpaski higienicznej, istotne znaczenie ma to, żeby był zdolny do wykorzystania dostępnej przestrzeni pomiędzy nogami użytkowniczki w kroku. Szerokość podpaski higienicznej w obszarze krokowym jest, o ile chodzi o element usztywniający, ograniczona z przodu przez wspomnianą odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni bezpośrednio przed pachwinami użytkowniczki. W kierunku tylnym od wspomnianego obszaru przejściowego do końca części krokowej, szerokość elementu usztywniającego 6, a tym samym elementu chłonnego, może stale zwiększać się do 1,5 razy szerokości w miejscu przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową i częścią przednią bez żadnego ryzyka obcierania użytkowniczki w kroku przez element usztywniający.

Wspomniana powyżej konstrukcja geometryczna obszaru w i wokół miejsca przejściowego 12, to jest wielkość kąta α i szerokość M, a także wybrana długość G w kroku na elemencie usztywniającym dla wyrobu według wynalazku, daje bardzo dobre dostosowanie anatomiczne

PL 205 058 B1 elementu usztywniającego, w wyniku czego uzyskuje się wyrób o dobrym dopasowaniu i stabilności w położeniu założonym na użytkowniczkę. Ma to szczególnie duże znaczenie dla działania wyrobu, nie tylko ze względu na zmianę położenia punktu moczenia, w wyniku położenia ciała i genitaliów uż ytkowniczki w kierunku podłu ż nym obszaru krokowego, nawet o wielkość rzę du 20 mm dla różnych użytkowniczek. Ponieważ dostępne miejsce wokół miejsca moczenia jest bardzo ograniczone pod względem szerokości i długości, konieczne jest optymalne umieszczanie i kotwiczenie w tym poł o ż eniu usztywniają cego elementu chł onnego. Uzyskuje się to wybierają c wspomniane odległości M i L i wspomniany kąt α.

Efekt kotwiczenia uzyskuje się we wspomnianych ścięgnach mięśni nawet kiedy szerokość M na wyrobie jest nieco mniejsza niż odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni bezpośrednio przed pachwinami. Te dwie części krawędziowe części przedniej rozchodzą się w kierunku do przodu, i wyrób może lekko ślizgać się do tyłu do czasu kiedy części krawędziowe zostaną silnie zakotwiczone pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni. Odległość M na wyrobie wynosi, korzystnie, około 15-35 mm, a bardziej korzystnie 25-30 mm. Ta druga odległość pasuje do większości użytkowniczek. Jeżeli odległość ta przekracza z grubsza 35 mm, to takie wyroby mogą być odczuwane przez niektóre użytkowniczki jako niewygodne. Odległość większa niż 45 mm jest nieodpowiednia ze względu na to, że takie wyroby mogą być niewygodne, ponieważ obcierają większość użytkowniczek.

Element usztywniający 6, a tym samym element chłonny również biegną na pewnym odcinku na obszarze tylnej części 2 wyrobu. W tylnej części, element usztywniający ma wycięcie 13 wychodzące z krawędzi końcowej elementu w kierunku części krokowej, w wyniku czego wyrób może składać się wzdłuż podłużnej linii (L) w wycięciu, a element usztywniający tworzy nóżki 14 i 15, które znajdują się z obu stron wycięcia i są bardziej giętkie niż szersza część krokowa. Nóżki 14, 15 mogą być wykonane tak, żeby mogły poruszać się pionowo względem siebie wskutek odpowiedniego wyboru szerokości wycięcia. Wycięcie 13 jest bardzo ważne dla dostosowania i giętkości wyrobu względem ciała. Zagięcie utworzone w wycięciu podczas wytwarzania wyrobu może wnikać w szparę pomiędzy pośladkami użytkowniczki i w ten sposób zapewniać bardzo dobrą ochronę przed przeciekami przez szparę pomiędzy pośladkami, który to rodzaj przecieków pojawia się zazwyczaj podczas używania konwencjonalnych wyrobów, kiedy użytkowniczka leży na plecach. Wycięcie 13 umożliwia również pionowe przemieszczanie się wspomnianych nóżek 14, 15 na elemencie usztywniającym względem siebie podczas różnych ruchów ciała, na przykład kiedy użytkowniczka chodzi.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 1, wycięcie 13 ma kształt klina i znajduje się symetrycznie względem podłużnej linii symetrii L wyrobu, a także tworzy kąt β rzędu 20°. Kąt ten może zmieniać się w szerokich granicach, ale, oczywiście zależy od konstrukcji tylnej części 2. W przypadku znacznie szerszej konstrukcji tylnej części, takiej jak w konstrukcji z fig. 5, wspomniany kąt β może zmieniać się pomiędzy 10° a 120°, korzystnie pomiędzy 15° a 40°.

W pokazanym procesie, element usztywniający 6 służy również jako główny element chłonny wyrobu i ma bardzo znaczną zdolność do rozprowadzania cieczy w celu szybkiego rozprowadzenia płynów ustrojowych z użytkowniczki w wąskim obszarze krokowym bezpośrednio przed genitaliami użytkowniczki na częściach chłonnych całego wyrobu, to jest na całym usztywniającym, a tym samym chłonącym ciecze, elemencie 6. Ten usztywniający element chłonny jest skonstruowany tak, że pęcznieje w kierunku głębokościowym podczas wchłaniania i w całości zachowuje swoją geometrię w kierunku poprzecznym wyrobu, w wyniku czego powstaje element usztywniający utrzymujący swoje dopasowanie i silnie mocowanie względem ciała użytkowniczki w czasie używania wyrobu. Chłonny element usztywniający 6 ma znaczną zdolność do pęcznienia w kierunku głębokościowym i ma znaczną pojemność chłonną.

Według odpowiedniego przykładu wykonania, chłonny element usztywniający 6 jest wykonany z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75 g/cm³ i gramaturze rzędu 100-400 g/m². Formowaną pneumatycznie masę włóknistą opisano w amerykańskim opisie patentowym nr US 5 730 737. Wytwarzana mata włóknista jest bardzo sztywna po formowaniu i prasowaniu. Matę włóknistą można używać w takim stanie w jakim jest albo można ją zmiękczać mechanicznie do pożądanej sztywności.

Mata włóknista do formowania chłonnego elementu usztywniającego może składać się z mieszanki włókien celulozowych i wiskozowych, przy czym obecność tych drugich nadaje macie włóknistej większą wytrzymałość w porównaniu z matą włóknistą wykonaną tylko z włókien celulozowych.

PL 205 058 B1

W skł ad maty wł óknistej do formowania chł onnego elementu usztywniają cego mog ą również wchodzić topliwe włókna syntetyczne, a wytrzymałość maty włóknistej można następnie zwiększyć poprzez obróbkę cieplną w celu stopienia wspomnianych syntetycznych włókien topliwych.

Wybór modelu prasowania umożliwia również zmienianie wydłużalności maty włóknistej. Formowanej pneumatycznie macie włóknistej można nadać pożądaną zmniejszoną sztywność i pożądaną wydłużalność za pomocą wybranego stopnia sprasowania i modelu prasowania.

Istnieje ponadto możliwość prasowania tylko specyficznych stref w celu nadania tylko tym strefom wydłużalności i sztywności, które byłyby inne niż w pozostałej części chłonnego elementu usztywniającego. W ten sam sposób, chłonny element usztywniający może być prasowany na całej swojej długości, ale różnymi sposobami w poszczególnych strefach. W wyniku obecności chłonnego elementu usztywniającego, któremu można nadać w prosty sposób, w wyniku wybranego modelu prasowania, pożądaną sztywność i pożądane wydłużenie w różnych strefach, i w którym sztywność i wydłużalność w tych strefach można wybierać w zasadzie swobodnie, wynalazek zapewnia nowy i poprzednio nieznany sposób sterowania i prowadzenia profilowania wyrobu chłonnego przeznaczonego do odbierania płynów ustrojowych.

Jak już wspomniano, chłonny element usztywniający 6 ma znacznie większą zdolność do pęcznienia w kierunku głębokościowym, którą, w przypadku używania wspomnianej powyżej formowanej pneumatycznie maty włóknistej, uzyskano w wyniku znacznego ściśnięcia maty włóknistej w powiązaniu z jej produkcją. W stanie suchym włóknista mata jest twarda i sztywna, w wyniku czego profilowany i dostosowany do anatomii element chłonny uzyskuje bardzo dobrą stabilność w położeniu dopasowanym na użytkowniczce i bardzo dobrą zdolność do rozprowadzania, w wyniku czego można optymalnie wykorzystać całkowitą zdolność do wchłaniania elementu chłonnego oraz w dużym stopniu wyeliminować przecieki powodowane lokalnym przesyceniem. W trakcie wchłaniania cieczy, element chłonny pęcznieje głównie w kierunku głębokościowym, ale element chłonny pęcznieje oczywiście lekko również w innych kierunkach. Kiedy pęcznieje dostosowany anatomicznie chłonny element usztywniający, uzyskuje się w istocie rzeczy dalsze polepszone dopasowanie anatomiczne, co przyczynia się do stabilności i giętkości wyrobu w stosunku do kształtu ciała użytkowniczki, kiedy sztywność elementu chłonnego zmniejsza się podczas wchłaniania i związanego z tym pęcznienia.

W celu działania w pożądany sposób, element usztywniający ma sztywność rzędu 1-15 N mierzoną według ASTM D 4032-82. Tę Procedurę zginania kołowego szczegółowo opisano w europejskim opisie patentowym nr EP 336 578.

Chłonny element usztywniający może również zawierać laminat wielu włókninowych warstw włóknistych albo warstw bibułki, które są wzajemnie powiązane w celu zwiększenia sztywności i w których pomiędzy poszczególnymi warstwami znajdują się silnie chłonne cząstki. Poszczególne warstwy można mocować do siebie za pomocą środka spajającego, takiego jak klej lub włókna topliwe. Silnie chłonne cząstki mogą również przyczyniać się do spajania. Sztywnością steruje się poprzez dobieranie liczby warstw i ilości zawartego środka spajającego oraz poprzez dobór silnie chłonnego materiału i sposobu wykorzystania jego zdolności przylepnej.

Chłonnemu elementowi usztywniającemu tego typu można również nadać różne sztywności i różne wydłużalności w różnych strefach rozciągliwości elementu. Właściwościami tymi można w tym wypadku sterować za pomocą wyboru modelu prasowania. Prasowanie to można kombinować z doprowadzaniem ciepła, którego ilość może zmieniać się w różnych strefach. Ponadto w różnych modelach, do sterowania profilowaniem chłonnego elementu usztywniającego w trakcie używania można stosować środek spajający. Innym czynnikiem sterowania profilowaniem wyrobów w trakcie używania jest zmieniająca się w różnych obszarach wilgotność w powiązaniu z prasowaniem.

Innym przykładem konstrukcji jednostki służącej zarówno jako element chłonny jak i element usztywniający jest liczba warstw LDA, to jest warstw tego samego typu jak warstwa drenażowa i izolacyjna 7. Jednakże warstwy LDA w chłonnym elemencie usztywniającym są spojone znacznie lepiej zarówno wewnętrznie jak i pomiędzy poszczególnymi warstwami. Takie spojenie uzyskuje się za pomocą silnego prasowania warstw LDA i, korzystnie, za pomocą zarówno włókien topliwych jak i lateksu, co jest znane jako technika wielokrotnego spajania. Również w tej konstrukcji można zmieniać sztywność i wydłużalność za pomocą doboru modelu prasowania oraz zmieniając w różnych strefach ilości doprowadzanego ciepła.

PL 205 058 B1

Prasowanie wzorzyste można używać dla wszystkich opisanych powyżej przykładów materiałów, a następnie możliwe jest uzyskanie, na przykład, efektów zawiasowych wzdłuż linii prasowania lub stref prasowania.

Wytwarzanie wzoru może odbywać się w powiązaniu z prasowaniem chłonnego elementu usztywniającego. Alternatywnie, prasowanie wzorzyste można zastosować jako oddzielny krok procesu po prasowaniu gładkim. Można zastosować, na przykład, wstęgę z materiału prasowanego, gładko wykonaną jednym z opisanych powyżej sposobów, jako materiał wyjściowy na chłonny element usztywniający, który potem prasuje się wzorzyście w pożądany sposób i w zależności od typu i wielkości wyrobu, jaki ma być wykonany. Po prasowaniu wzorzystym odcina się poszczególne wyroby. Prasowanie wzorzyste i odcinanie oddzielnych chłonnych elementów usztywniających można przeprowadzić w pojedynczym etapie na kombinowanym urządzeniu do odcinania i prasowania wzorzystego.

Jak już opisano, element usztywniający może również stanowić główny element chłonny wyrobu. Jest to szczególnie przydatne z produkcyjnego punktu widzenia, ponieważ istnieje mniej elementów do manewrowania niż, jeżeli, na przykład, element usztywniający i element chłonny są elementami oddzielnymi.

W skł ad wynalazku wchodzą również konstrukcje, w których element usztywniają cy jest oddzielny od głównego elementu chłonnego wyrobu. Następnie element usztywniający może być chłonny lub niechłonny. W tym wypadku głównym celem jest utworzenie usztywniającego elementu profilującego.

Oprócz interpretacji terminu element usztywniający; będącego zupełnie oddzielnym elementem lub stanowiącym zarówno główny element chłonny jak i element usztywniający wyrobu, termin ten może również obejmować interpretację, że wszystkie warstwy materiału, środki spajające itp. zawarte w wyrobie w obszarze pożądanego usztywnienia tworzą razem pożądany element usztywniający. Na przykład, wynalazek obejmuje urządzenie służące jako element usztywniający, a równocześnie jako element chłonny, z wymiarami M i G opisanymi powyżej i o geometrii opisanej powyżej, ale ze sztywnością, która jest jako taka nieodpowiednia, o ile niezbędną sztywność uzyskuje się poprzez spajanie ze sobą warstw materiału w obszarze elementu usztywniającego.

Przykłady wykonania pokazane na fig. 3 i 4 różni się od przykładu wykonania pokazanego na fig. 1 i 2 tylko tym, że w podłużnym kierunku wyrobu i centralnie wzdłuż tylnej części 2 wyrobu jest umieszczony element elastyczny 16 w stanie wstępnie naprężonym. Na fig. 3 i 4 użyto te same numery identyfikacyjne co w przykładzie wykonania na fig. 1 i 2.

Element elastyczny 16 jest usytuowany centralnie w wycięciu i biegnie w tylnej części nieco poza końce nóżek 14 i 15 oraz w drugim kierunku na pewnym odcinku w części krokowej. Element elastyczny jest usytuowany na wewnętrznej stronie lub na zewnętrznej stronie szczelnej dla cieczy warstwy zewnętrznej i jest połączony z tą ostatnią i/lub innymi warstwami tworzącymi część wyrobu. Rozciągłość elementu elastycznego nie ma znaczenia krytycznego, ale może nieco zmieniać się względem przykładu wykonania pokazanego na fig. 3. Jednym z zadań elementów elastycznych 16 jest, w trakcie używania wyrobu, ściąganie sąsiednich części materiału razem i wykrzywianie wyrobu w kierunku do góry ku ciału użytkowniczki dla lepszej styczności z ciałem. Innym jego zadaniem jest również inicjowanie i tworzenie zakładki 17, która, w trakcie używania wyrobu, służy do wnikania na krótkim odcinku w szparę pomiędzy pośladkami użytkowniczki i zapobiegania przeciekom płynów ustrojowych do tyłu wzdłuż szpary pomiędzy pośladkami, który to przeciek, w przeciwnym wypadku, mógłby pojawić się kiedy użytkowniczka leży na plecach.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 5, elementy odpowiadające podobnym częściom z przykładów wykonania z fig. 1-4 są oznaczone tymi samymi numerami identyfikacyjnymi. Wyrób w przykładzie wykonania z fig. 5 ma znacznie szerszą część tylną 2. Wyrób ten różni się również od opisanych powyżej przykładów wykonania tym, że nie ma skrzydełek do mocowania wokół części krokowej majtek użytkowniczki.

Element usztywniający 6 rozciąga się ze swoimi częściami nożnymi 14, 15 w tylnej części 2. Zewnętrzne krawędzie boczne 18, 19 na nóżkach 14, 15 elementu usztywniającego 6 rozbiegają się od części krokowej na części tylnej. W tylnym obszarze przejściowym 20 pomiędzy częścią krokową 3, a częścią tylną 2, wspomniane zewnętrzne boki krawędziowe 18, 19 gwałtownie zmieniają kierunek względem boków krawędziowych 22, 23 na elemencie usztywniającym w krokowej części wyrobu.

PL 205 058 B1

Zadaniem boków krawędziowych 18, 19 elementu usztywniającego, rozbiegających się w kierunku do tyłu na części tylnej 2 jest to, że wyrób, oprócz tego, że jest silnie zakotwiczony w miejscu przejściowym 12 pomiędzy częścią przednią i częścią krokową, jest również zakotwiczony z tyłu w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową 3, a częścią tylną 2, w wyniku czego wyrób jest bardzo stabilny i silnie osadzony na użytkowniczce w trakcie używania, równocześnie z tym, że jest odczuwany przez użytkowniczkę jako wygodny dzięki swojemu dostosowaniu do anatomii pod względem kształtu, wymiarów i geometrii. Na figurach, kąt pomiędzy kierunkiem podłużnym wyrobu, a każdym z zewnętrznych boków krawędziowych 18, 19 oznaczono γ. Dla dobrego działania kotwiczącego, kąt ten nie powinien być mniejszy niż około 30°. Ponadto, dla poczucia wygody, kąt ten nie powinien przekraczać około 60°.

Odległość G pomiędzy obszarami przejściowymi 12 i 20 jest dostosowana do długości kroku użytkowniczki i, jak wspomniano powyżej w powiązaniu z przykładami wykonania według fig. 1-4, odległość G jest, korzystnie, około 70-120 mm. Jak już wspomniano, w przybliżeniu płaski obszar kroku kobiety bezpośrednio przed genitaliami ma długość rzędu 80-100 mm, to jest wszystkie kobiety mają w tym płaskim obszarze w zasadzie te same wymiary. Stwierdzono, że dla większości użytkowniczek, wymiar G kroku w wyrobie wynosi 70-120 mm. Im większe kąty α i β oraz sztywniejszy element usztywniający, tym ważniejsze jest żeby wymiar kroku na wyrobie odpowiadał długości płaskiej części krokowej planowanej użytkowniczki bezpośrednio przed jej genitaliami, jeżeli wyrób nie ma być odczuwany jako niewygodny.

Dlatego może okazać się stosowne posiadanie szeregu wymiarów wyrobu według wynalazku w zależności od wyboru sztywności i wspomnianych kątów tak, żeby różne użytkowniczki mogły znaleźć odpowiednie wielkości pod względem wymiarów i kątów. Oczywiście, dotyczy to wszystkich opisanych tutaj przykładów wykonania wynalazku, ale ma szczególne znaczenie kiedy wyrób jest przeznaczony do kotwiczenia zarówno z przodu jak i z tyłu. Dla wszystkich przykładów wykonania, wymóg dostosowania wymiarów zwiększa się również w miarę wzrostu sztywności elementu chłonnego.

W elemencie usztywniającym, a równocześnie elemencie chłonnym 6 w przykładzie wykonania z fig. 5, znajduje się wycięcie 13. Jak w innych pokazanych, opisanych powyżej przykładach wykonania ma ono kształt klina, ale ma większy kąt β, który na fig. 5 jest rozwarty. Kąt β może zmieniać się w szerokich granicach pomiędzy 10 a 120°. Wielkość potrzebnego wycięcia 13 jest uzależniona od zadania stawianego nóżkom 14 i 15 oraz od zdolności chłonnej potrzebnej w części tylnej 2 wyrobu.

Im mniejszy kąt β przy tej samej szerokości w części tylnej jako całości i przy tym samym kącie γ, im szersze nóżki 14, 15, co z kolei skutkuje zwiększoną zdolnością chłonną i zwiększoną sztywnością w części tylnej.

Wymiary wycięcia wpływają również na wysokość zakładki 17. Ta wysokość zakładki oraz ukształtowanie tylnego kawałka 2 również zależą od wstępnego naprężenia i rozciągłości elementów elastycznych 16.

Ilustracyjny przykład wykonania wyrobu według wynalazku, pokazany na fig. 5, może służyć jako, na przykład, podpaska nocna. Podobnie jak inne przykłady wykonania, ten przykład nadaje się również na wyrób ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem. Ten typ ochrony umożliwia obsługę szybko odbieranych dużych ilości cieczy wydalanej przez użytkowniczkę z większym natężeniem przepływu.

Wyrób takiego typu jaki pokazano na fig. 5 może, w połączeniu z majtkami nośnymi albo z majtkami elastycznymi dostosowanymi specjalnie do podtrzymywania wyrobu, służyć jako pielucha do odbierania moczu i fekaliów. Jeżeli wyrób ma służyć jako pielucha, wycięcie 13 powinno być stosunkowo duże, odpowiadając w całości przykładowi wykonania pokazanemu na fig. 5, w celu umożliwienia przyjęcia wydalonych fekaliów w wycięcie 13 w tylnej części.

Na fig. 6-9 pokazano odpowiedni przykład wykonania wyrobu według wynalazku. Ten przykład wykonania odpowiada pod wielu względami przykładom wykonania z fig. 1-4, przy czym te części, które odpowiadają tym samym częściom w opisanych powyżej przykładach wykonania, oznakowano na rysunkach tymi samymi numerami identyfikacyjnymi.

Sposobem dalszego zmniejszenia ryzyka przecieków przez krawędzie w wyniku zniekształcenia podpaski higienicznej w trakcie używania, oprócz zastosowania elementu usztywniającego 6, jest zapewnienie podpaski higienicznej z częścią uniesioną, znaną jako garb, którą to część uniesioną lub garb oznaczono 240. Zadaniem części uniesionej lub garbu jest utrzymywanie kontaktu z genitaliami

PL 205 058 B1 użytkowniczki w trakcie używania podpaski higienicznej. W ten sposób, wydalane płyny ustrojowe mogą być chwytane natychmiast po opuszczeniu ciała użytkowniczki i mogą być wchłaniane natychmiast w wyrób zamiast wypływania na jego powierzchnię.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 6-9, garb jest utworzony przez element 24 formujący garb, który to element, jak można najlepiej zobaczyć na fig. 8, znajduje się poniżej elementu usztywniającego 6 wewnątrz nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy zewnętrznej 5. Takie usytuowanie elementu formującego garb ma szereg zalet. Przyjmowanie płynów ustrojowych nie jest zakłócane przez materiał garbu w bezpośredniej bliskości genitaliów użytkowniczki, ale części znajdujące się najbliżej genitaliów użytkowniczki mogą być zoptymalizowane pod względem zdolności do odbierania i wchłaniania. Skutkiem umieszczenia elementu formującego garb poniżej elementu usztywniającego 6 w połączeniu z umieszczaniem wzdłuż części krokowej wyrobu jest również pozytywne oddziaływanie polegające na tym, że wyrób wykrzywia się i samoczynnie kształtuje w pożądany sposób po założeniu na użytkowniczki. W miejscu przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3, a częścią przednią, co można zobaczyć na fig. 9, powstaje punkt przegięcia, przed którym, to jest w przedniej części wyrobu, wyrób jest wklęsły co najmniej na części najbliższej wspomnianego miejsca przejściowego 12. Za wspomnianym punktem, to jest wzdłuż części krokowej wyrobu, wyrób jest, w obszarze bezpośrednio przed elementem 24 formującym garb, wypukły, to jest element usztywniający 6 jest zakrzywiony w tym obszarze, ku górze w części krokowej 3, co najlepiej widać na fig. 8 i 9. Oprócz uformowania uniesionej części 240 na przedniej stronie wyrobu, element formujący garb umożliwia prowadzenie elementu usztywniającego w pożądanym kierunku krzywizny w różnych miejscach rozciągłości elementu usztywniającego.

Element 24 formujący garb składa się, na przykład, z niechłonnej syntetycznej watoliny, która ma właściwości sprężyste. Taki element formujący garb utrzymuje jego kształt i działanie nawet wtedy gdy materiał jest w stanie mokrym.

Element formujący garb może być również wykonany z materiału piankowego, na przykład z pianki poliuretanowej.

Ponieważ w pokazanym przykładzie wykonania materiał formujący garb znajduje się pod elementem chłonnym 6, który służy równocześnie za element usztywniający, materiał formujący garb może być materiałem chłonącym ciecze. W takim przykładzie wykonania stosowne jest wybranie materiału, który ma większe kapilary niż element chłonny tak, żeby transport cieczy do materiału formującego garb mógł się odbywać tylko wtedy gdy element chłonny jest nasycony cieczą. Dlatego w takiej konstrukcji można również używać formującą garb włóknistą warstwę chłonną o właściwościach sprężystych tylko w stanie suchym, ponieważ materiał jest w zasadzie suchy do czasu aż sam element chłonny zostanie nasycony cieczą. Dlatego usytuowanie elementu 24 formującego garb poniżej zarówno elementu usztywniającego jak i chłonnego daje szereg ważnych zalet.

Element formujący uniesioną część 240 ma wydłużony kształt i w pokazanym przykładzie wykonania rozciąga się na całej części krokowej. Długość uniesionej części może zmieniać się w przybliżeniu pomiędzy 20 mm i 120 mm.

Element 24 formujący uniesioną część jest węższy niż wyrób jako całość w obszarze krokowym. W ten sposób możliwe jest formowanie się otaczających z boku części 25, 26 wyrobu jako całości wokół elementu 24 formującego uniesioną część. Materiał formujący uniesioną część jest odpowiednio co najmniej dwa razy grubszy od otaczających obszarów 25, 26.

Na fig. 8, dla uproszczenia pokazano wyrób w postaci zakrzywionej przestrzennie. Wyrób chłonny opisanego tu typu jest oczywiście zawsze przestrzenny w sensie konwencjonalnym, to jest ma długość, szerokość i grubość.

Jednakże w tym kontekście termin przestrzenny oznacza, że wyrób musi być zakrzywiony w pewien sposób w celu dostosowania się do kształtu ciała użytkowniczki.

W tym kontekście termin postać płaska oznacza, że wyrób jest w przybliżeniu płaski. Wyrób pokazany na fig. 6 i 7 jest w przybliżeniu płaski według tej definicji, pomimo tego, że elementy elastyczne ściągają warstwy materiału razem w wycięcie 13 pomiędzy nóżkami 14, 15.

Wyroby w postaci płaskiej jak na fig. 6 i 7 można łatwo pakować, na przykład w stosach do pudełka lub torebki, a ciągle, po nałożeniu, można je dostosować do anatomicznych przestrzennych kształtów, jak pokazano na fig. 8 i 9, bez jakichkolwiek problemów.

Wskutek swojej specjalnej konstrukcji z wymiarem odległościowym M pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni, elementem 24 w kształcie garbu, działaniem elastycznych środków 16 oraz sztyw14

PL 205 058 B1 nością i kształtem geometrycznym elementu usztywniającego 6, wyrób można dostosować anatomicznie i wstępnie uformować tak, żeby przyjął podczas manewrowania kształt przestrzenny według fig. 8 i 9 dostosowany do kształtu użytkowniczki.

W pokazanym przykładzie wykonania, element usztywniający, a równocześnie element chłonny 6, ma te same właściwości pod względem sztywności na swojej całej rozciągłości. W wyniku tego na ogół nie powstają w elemencie usztywniającym przypadkowe zmarszczki, które mogłyby być przyczyną niekontrolowanego i niezamierzonego przepływu cieczy. W miejscu przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3, a częścią przednią 1, tworzy się krzywizna, ponieważ wyrób jako całość zmienia tutaj swoją wytrzymałość na zginanie, z jednej strony kosztem elementu formującego garb mającego swój koniec bezpośrednio przed tym miejscem przejściowym, a z drugiej strony ze względu na to, że element usztywniający jest tutaj najwęższy z wymiarem M dostosowanym do odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni na użytkowniczce. W tym miejscu przejściowym 12 powstaje punkt przegięcia 27, przed którą wyrób jest wklęsły i ma kształt miski, podczas gdy za punktem przegięcia 27 wyrób przyjmuje kształt wypukły. Jak można zobaczyć na fig. 9, stosowne jest zaokrąglenie elementu formującego garb na przedzie wzdłuż linii 28. W ten sposób ta linia zaokrąglenia wymusza na elemencie usztywniającym przyjęcie w przedniej części kształtu równomiernie zaokrąglonej miski, jak pokazano na fig. 9.

Również w obszarze przejściowym 20 pomiędzy częścią krokową 3, a częścią tylną 2, element 24 formujący garb, który to element w pokazanym tu przykładzie wykonania rozciąga się tak daleko jak wspomniany obszar przejściowy 20, jest zaokrąglony na swoim tylnym końcu. W wyniku tego nie powstają żadne niepożądane zmarszczki, ale miejsce przejściowe pomiędzy wypukłą częścią krokową, a dwiema częściami bocznymi części tylnej 2 biegnące skośnie w dół wokół zakładki 17 uformowanej przez elementy elastyczne 16 jest równe i gładkie bez niepożądanych zmarszczek.

Uniesiona część 240 uformowana przez element 24 formujący garb ma również tę zaletę, że zakładka wchodząca w szparę pomiędzy pośladkami użytkowniczki nie wchodzi zbyt gwałtownie lub za daleko i nie powoduje obcierania. Również pod tym względem garb zapewnia płynne przejście w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową, a częścią tylną.

We wszystkich opisanych powyżej przykładach wykonania, korzystnie, wyrób może być powleczony klejem samoprzylepnym na zewnątrz swojej nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy zewnętrznej 5. Pokazano to na fig. 7 jako nitki kleju 29, które, przed użyciem wyrobu, są pokryte w konwencjonalny sposób paskiem pokryciowym (nie pokazanym) powleczonym środkiem abhezyjnym. Pomimo, że wyrób według wynalazku jest dostosowany anatomicznie, korzystne jest, dla niezawodnego bezpiecznego umieszczania, posiadanie kleju samoprzylepnego na nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwie zewnętrznej wyrobu w celu współdziałania z majtkami użytkowniczki, co przyczynia się do trzymania wyrobu w zamierzonym położeniu na użytkowniczce.

Na fig. 10 pokazano przykład wykonania, który został nieco zmodyfikowany w porównaniu do przykładu wykonania z fig. 6-9. Te części wyrobu z fig. 10, które odpowiadają podobnym zespołom z przykładu wykonania z fig. 6-9 oznaczono tymi samymi numerami identyfikacyjnymi.

Wyrób z fig. 10 jest prostszy pod względem produkcyjnym niż przykład wykonania z fig. 6-9. Wyrób z fig. 10 nie ma podłużnych elementów elastycznych w wycięciu 13 pomiędzy nóżkami 14 i 15 elementu usztywniającego 6.

W trakcie używania wyrobu według wynalazku z fig. 10, część tylna jest składana wzdłuż linii L pomimo braku elastycznych elementów. Również w tym wypadku uzyskuje się usztywnienie części tylnej po złożeniu tej części tylnej wzdłuż linii L. Po złożeniu wyrobu wzdłuż linii L zwiększa się sztywność na zginanie, co powoduje, że tylna część wyrobu staje się bardziej stabilna. Zakładka uformowana wzdłuż linii L w trakcie używania wyrobu wnika na małą odległość w szparę pomiędzy pośladkami użytkowniczki i w ten sposób przyczynia się do pozostawania wyrobu w miejscu w kierunku poprzecznym równocześnie z chwytaniem przez zakładkę wszelkich płynów ustrojowych wpływających w szparę pomiędzy pośladkami użytkowniczki.

Wyrób z fig. 10 również różni się od przykładów wykonania z fig. 6-9 tym, że element 24 formujący garb ma proste boki krawędzi końcowych a także tę samą szerokość wzdłuż całej swojej długości. Element formujący garb ma, korzystnie, taką grubość, że wyrób jest co najmniej dwa razy grubszy bezpośrednio przed uniesioną częścią 240 jak obszary otaczające 25, 26.

Nawet wtedy gdy boki krawędzi końcowych są proste, wyrób będzie podczas używania profilował się samoczynnie w zasadzie w sposób opisany w powiązaniu z fig. 8 i 9 powyżej, to jest w miejscu

PL 205 058 B1 przejściowym 12 pomiędzy częścią przednią i częścią krokową powstaje punkt przegięcia. Przed punktem przegięcia wyrób jest wklęsły i ma kształt miski, natomiast za punktem przegięcia przyjmuje kształt wypukły. Również w przykładzie wykonania z fig. 10 kształt misy jest równomiernie zaokrąglony i nie ma żadnych kłopotliwych zmarszczek.

W obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią tylną nie powstają żadne kłopotliwe zmarszczki, ale wyrób z fig. 10 profiluje się również samoczynnie we w przybliżeniu taki sam sposób jak opisano powyżej w powiązaniu z przykładem wykonania z fig. 6-9.

Na fig. 11 pokazano przykład wykonania w postaci pieluchy. Ma ona część przednią 40, część krokową 41 i część tylną 42. Poza tym pokazany przykład wykonania wyrobu w postaci pieluchy według wynalazku jest skonstruowany w sposób konwencjonalny. Część przednia 40 i część tylna 42 są przeznaczone do tego, żeby umieszczać je wokół talii użytkowniczki kiedy pielucha jest nałożona i zamykać je w położeniu dopasowanym za pomocą paskowych klapek 43, 44. Na fig. 11, pieluchę pokazano schematycznie w postaci płaskiej od środka i z pokryciem w postaci przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej 45, wykonanej, korzystnie, z materiału nazywanego włókniną, i z warstwą zewnętrzną wykonaną z cienkiej folii z tworzywa sztucznego (nie pokazanej) z, korzystnie, polietylenu. Wewnątrz warstwy wewnętrznej pokazano warstwę chłonną 46, mającą w przybliżeniu kształt klepsydry, która to warstwa jest cienka i bardzo giętka. Wzdłuż części krawędziowej w części krokowej zastosowano elastyczne elementy nożne 47, 48, które są przeznaczone do ścisłego zaciskania się wokół ud użytkowniczki podczas używania pieluchy.

Na fig. 11 pokazano schematycznie usztywniający i równocześnie chłonny element 6_tego samego typu co w opisanych powyżej i pokazanych przykładach wykonania. Na fig. 11 elementy odpowiadające podobnym częściom w pokazanych przykładach wykonania opisanych powyżej oznaczono tymi samymi numerami identyfikacyjnymi. Usztywniający element chłonny jest dostosowany anatomicznie w taki sam sposób jak opisane powyżej i pokazane przykłady wykonania, z wymiarem M dostosowanym do odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni bezpośrednio przed pachwinami i z długością G kroku dostosowaną do długości kroku użytkowniczki i z kątami i geometrią również takimi jak opisano powyżej.

Jak już wspomniano, ludzie mają w przybliżeniu taki sam wymiar M przez całe życie. Długość kroku jest również w zasadzie tego samego rzędu wymiarowego dla niemowląt jak i dla dorosłych. Dlatego, w zasadzie, pieluchy z fig. 11 działają zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych, jeżeli przyjmie się wymiar pieluchy jako całości.

Pielucha według wynalazku, takiego typu jak pokazano na fig. 11, jest znakomicie dopasowana w porównaniu z pieluchami konwencjonalnymi. Obecność elementu usztywniającego oznacza, że po nałożeniu pielucha jest prowadzona do prawidłowego położenia na użytkowniczce i że pozostaje w tym położeniu w trakcie używania wyrobu.

We wszystkich pokazanych i opisanych tu przykładach wykonania szerokość usztywniającego i równocześnie chłonnego elementu 6 stale zwiększa się od miejsca przejściowego 12 pomiędzy częścią przednią 1, a częścią krokową 3 do obszaru przejściowego 20 pomiędzy częścią krokową 3, a częścią tylną. Jednym z powodów tego jest bardzo ograniczone wolne miejsce pomiędzy nogami użytkowniczki oraz istotne znaczenie optymalnego wykorzystania szerokości tego obszaru. Szerokość ta może zwiększać się o około 1,5 razy pomiędzy miejscem przejściowym 12, a obszarem przejściowym 20 bez niewygody odczuwanej przez użytkowniczkę. Innym powodem jest większa stabilność wyrobu na użytkowniczce kiedy element usztywniający jest wykonany w formie możliwie szerokiej wzdłuż części krokowej.

Wynalazek nie jest ograniczony do pokazanych i opisanych tu przykładów wykonania, ale można go na wiele sposobów modyfikować w zakresie określonym zastrzeżeniami patentowymi.

Na przykład, wyprofilowane anatomicznie elementy usztywniające i chłonne opisanego powyżej typu można umieścić w takich wyrobach jak majtki pieluchowe, to jest w wyrobach, w których pielucha jest scalona z majtkami jednorazowego użytku.

Wcześniej ustalono, że chłonny element usztywniający może być wykonany z różnych materiałów i laminatów lub jednego lub więcej materiału(ów). Chłonny element usztywniający może być również wykonany z więcej niż jednej warstwy i z różną rozciągłością poszczególnych warstw, w wyniku czego możliwe jest nadanie różnym obszarom elementu usztywniającego różnych sztywności.

Jak już wspomniano, element usztywniający może składać się ze wszystkich warstw materiału i środków spajających. Dlatego można również uzyskać różne sztywności w różnych obsza16

PL 205 058 B1 rach elementu usztywniającego poprzez zmienianie stopnia połączenia w różnych obszarach, na przykład stosując różne ilości kleju w różnych obszarach, a nawet nie używając kleju lub innego środka spajającego w różnych obszarach pomiędzy warstwami albo w poszczególnych warstwach.

Waga odniesiona do jednostki pola powierzchni elementu usztywniającego wytwarzanego z maty formowanej pneumatycznie nie jest ograniczona do około 100-400 g/m², ale w ramach zakresu wynalazku możliwe są również inne gramatury.

Elementy elastyczne 16, które znajdują się w wycięciu 13, pokazano w opisanych tu przykładach wykonania jako używane w stanie wstępnie naprężonym. Jednakże w procesach produkcji wyrobów chłonnych, takich jak podpaski higieniczne, pieluchy i podobne, znane jest stosowanie wrażliwych na ciepło elementów elastycznych w stanie nie naprężonym, a następnie naprężanie ich za pomocą obróbki cieplnej. Odbywa się to na ogół podczas pakowania wyrobów.

Claims (20)

1. Wyrób chłonny, taki jak podpaska higieniczna, wkład do majtek, wyrób ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem, pielucha lub podobne, który to wyrób ma kierunek podłużny i kierunek poprzeczny, część przednią (1), część tylną (2), część krokową (3), usytuowaną pomiędzy częścią tylną, a częścią przednią, element chłonny i szczelna dla cieczy warstwa a także element usztywniający (6), który jest przeznaczony do nadawania wyrobowi przestrzennego kształtu w trakcie jego używania, znamienny tym, że element usztywniający (6) jest w stanie płaskim przed użyciem wyrobu, tym, że element usztywniający biegnie w kierunku podłużnym wyrobu w części krokowej (3) i co najmniej na pewnym odcinku w części przedniej (1), tym, że element usztywniający ma szerokość (M) w miejscu przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową (3), a częścią przednią (1), która jest dostosowana do odległości pomiędzy ścięgnami mięśni użytkowniczki z obu stron kroku użytkowniczki w jej pachwinie i która jest rzędu 15-45 mm, tym, że część krokowa (3) ma długość (G) rzędu 70-120 mm, tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego (6) w części przedniej (1) wyrobu rozchodzą się w kierunku od części krokowej (3) co najmniej na pewnym odcinku w części przedniej (1) oraz tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego (6), w kierunku od części krokowej, tworzą kąt ostry (α) z linią w kierunku podłużnym wyrobu.

2. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że element usztywniający (6) jest chłonny a równocześnie stanowi element chłonny, oraz tym, że element ten pęcznieje podczas wchłaniania, zachowując równocześnie jako całość swoją geometrię w kierunku poprzecznym wyrobu.

3. Wyrób według zastrz. 1 lub 2, znamienny tym, że wspomniana szerokość (M) elementu usztywniającego (6) w miejscu przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1) jest rzędu 20-35 mm.

4. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że wspomniana szerokość (M) elementu usztywniającego (6) w miejscu przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1) jest rzędu 25-30 mm.

5. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma sztywność w stanie suchym rzędu 1-15 N mierzoną według ASTM D 4032-82.

6. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) składa się z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75 g/cm³, i wadze na jednostkę pola powierzchni rzędu 100-400 g/m².

7. Wyrób według zastrz. 6, znamienny tym, że formowana pneumatycznie mata włóknista jest, po prasowaniu, mechanicznie zmiękczana do pożądanej sztywności.

8. Wyrób według zastrz. 6 lub 7, znamienny tym, że formowanej pneumatycznie macie włóknistej nadaje się pożądaną zmniejszoną sztywność oraz pożądaną wydłużalność w wyniku zastosowania wybranego stopnia prasowania i wybranego wzoru prasowania.

9. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego (6), które rozchodzą się co najmniej na pewnym odcinku od części krokowej (3) w części przedniej (D wyrobu, są poprowadzone tak, że tworzą kąt (α) pomiędzy linią w kierunku podłużnym wyrobu a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych rzędu 35-55°, korzystnie rzędu 45°.

PL 205 058 B1

10. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) również biegnie na pewnym odcinku w części tylnej (2) wyrobu, oraz tym, że, w części tylnej, krawędzie boczne (18, 19) elementu usztywniającego (6), w kierunku od części krokowej (3), rozbiegają się co najmniej na pewnym odcinku od części krokowej w części tylnej (2) wyrobu.

11. Wyrób według zastrz. 9, znamienny tym, że w części tylnej (2), w elemencie usztywniającym (6) znajduje się wycięcie (13) biegnące od krawędzi końcowej elementu w kierunku części krokowej (3), w wyniku czego wyrobowi nadaje się w trakcie używania zakładkę (17) wzdłuż kierunku podłużnego wyrobu we wspomnianym wycięciu, która to zakładka wchodzi w szparę pomiędzy pośladkami użytkowniczki podczas używania wyrobu.

12. Wyrób według zastrz. 11, znamienny tym, że wspomniane wycięcie (13) ma kształt klina i jest usytuowane symetrycznie oraz tworzy kąt (β) pomiędzy 10° a 120°, korzystnie pomiędzy 15° a 40°, na swoim końcu zwróconym ku części krokowej (3).

13. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) również stanowi element chłonny oraz tym, że ma on sztywność co najmniej 1,0 N, a także tym, że element usztywniający jest skonstruowany z w przybliżeniu taką samą sztywnością na całej rozciągłości elementu usztywniającego.

14. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że pod elementem chłonnym, na co najmniej części części krokowej (3), znajduje się element (24) formujący garb, wykonany z materiału sprężystego, który to element formujący garb jest skonstruowany tak, że tworzy uniesioną część (240) na tej stronie, która ma być wpasowana w użytkowniczkę, przy czym uniesiona część jest skonstruowana tak, żeby leżała bezpośrednio przed genitaliami użytkowniczki po założeniu wyrobu na użytkowniczkę.

15. Wyrób według zastrz. 14, znamienny tym, że uniesiona część (240) jest wydłużona w kierunku podłużnym wyrobu i ma długość pomiędzy 20 mm a 120 mm.

16. Wyrób według zastrz. 14 lub 15, znamienny tym, że uniesiona część (240) jest węższa niż wyrób jako całość w obszarze krokowym, oraz tym, że uniesiona część jest co najmniej dwa razy tak gruba jak obszary otaczające.

17. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że w podłużnym kierunku wyrobu i centralnie wzdłuż części tylnej (2) wyrobu oraz co najmniej wzdłuż jego części od części krokowej (3) znajdują się elementy elastyczne (16), które to elementy elastyczne (16) są przeznaczone, wzdłuż swojej długości, do ściągania razem części sąsiedniego materiału i zakrzywiania wyrobu do góry dla lepszego kontaktu z ciałem użytkowniczki.

18. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) stanowi również element chłonny, oraz tym, że szerokość elementu usztywniającego za wspomnianym miejscem przejściowym (12) zwiększa się ciągle w części krokowej w kierunku do tyłu ku tylnej części w celu optymalnego wykorzystania dostępnego miejsca w kierunku szerokościowym w tym obszarze pod względem maksymalnego wchłaniania, tym, że element usztywniający (6) ma bardzo dużą zdolność do rozprowadzania cieczy w celu rozprowadzania odebranych płynów ustrojowych w stosunkowo wąskim obszarze krokowym (3) po częściach chłonnych całego wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma dużą pojemność pęcznienia w kierunku głębokościowym i związaną z tym dużą pojemność chłonną.

19. Wyrób według zastrz. 18, znamienny tym, że element usztywniający (6) służy również jako element chłonny i jest w przybliżeniu jednorodny na całej swojej rozciągłości pod względem grubości, sztywności, zdolności do rozprowadzania i pojemności chłonnej.

20. Wyrób według dowolnego jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że długość wspomnianego miejsca przejściowego (12) pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1), w której szerokość elementu usztywniającego (6) jest dostosowana do odległości pomiędzy ścięgnami mięśni użytkowniczki z obu stron kroku użytkowniczki w jej pachwinie, jest rzędu 5-15 mm.