PL216057B1 - Wyrób chlonny - Google Patents

Description

Wynalazek dotyczy wyrobu chłonnego, takiego jak wkład higieniczny, wkład do majtek, wkład ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaska higieniczna lub podobny, który to wyrób ma kierunek podłużny i kierunek poprzeczny, część przednią, część tylną, część krokową, usytuowaną pomiędzy częścią tylną a częścią przednią, element chłonny i warstwę szczelną dla cieczy, a także element usztywniający, którego zadaniem jest utrzymywanie przestrzennego kształtu wyrobu w trakcie jego używania.

Wyrobom chłonnym, takim jak wkłady higieniczne, wkłady ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaski higieniczne i podobne stawia się szereg różnych wymagań, które nie są łatwe do równoczesnego spełnienia. Podstawowym wymaganiem jest to, żeby wyrób, na przykład pielucha higieniczna, był w stanie odebrać i wchłonąć płyny ustrojowe wydalane przez użytkowniczkę. Konwencjonalne wkłady higieniczne o wielkościach umożliwiających wchłanianie dużych ilości płynów menstruacyjnych są grube i stosunkowo szerokie.

Wkłady higieniczne tego typu opisano w, na przykład, patencie Stanów Zjedn. Ameryki nr US 3 294 091. Grube i stosunkowo szerokie wkłady higieniczne tego typu mają teoretycznie dużą chłonność, ale w praktyce, kiedy na wkład higieniczny działają siły ściskające podczas ściskania pomiędzy udami użytkowniczki, traci się dużą część zdolności odbiorczych i chłonności. Wkład higieniczny jest ściskany razem przybierając kształt podobny do liny, co często nie daje wystarczająco dużej powierzchni odbiorczej dla wydalanych płynów menstruacyjnych, i powoduje przecieki w wypadku ich dużych upływów. Wkład higieniczny może być również ściskany pomiędzy udami użytkowniczki w taki sposób, że jego boczne krawędzie oraz warstwa chłonna cieczy są zawijane na powierzchnię przepuszczalną dla cieczy i w ten sposób zmniejszają się wymiary dostępnej powierzchni odbiorczej cieczy.

Wkłady higieniczne są przeznaczone do umieszczania wewnątrz pary majtek, których konstrukcja może być różna. W takiej sytuacji wkłady higieniczne mogą zostać nieprawidłowo umieszczone wewnątrz majtek. Dlatego występuje ryzyko omyłkowego umieszczenia wkładu higienicznego za daleko z przodu albo za daleko z tyłu, albo lekkie jego przemieszczenie w kierunku poprzecznym, z czym wiąże się niemożliwość optymalnego wykorzystania zdolności chłonnej i odbiorczej całego wkładu higienicznego. Konwencjonalne wkłady higieniczne są na ogół utrzymywane w majtkach użytkowniczki za pomocą kleju samoprzylepnego albo powłok ciernych. Wkład chłonny dopasowuje się umieszczając go na jego miejscu w majtkach, po czym wciąga się je na ich miejsce. Jednakże podczas wkładania wyrobu do majtek trudno jest uzyskać optymalne usytuowanie względem ciała użytkowniczki. Zazwyczaj do określenia miejsca usytuowania wkładu higienicznego używa się krokowej części majtek. Ponieważ wkłady higieniczne są wytwarzane w wielu wymiarach i modelach, położenie i konstrukcja części krokowej nie dają pewności co do miejsca umieszczenia wkładu w majtkach, przy czym działanie wkładu higienicznego podczas używania jest w rezultacie nie zawsze takie, jakie jest pożądane.

Inną przyczyną przecieków występujących w wypadku zamocowania wkładu higienicznego wewnątrz majtek użytkowniczki jest poruszanie się tego wkładu razem z majtkami zamiast podążania za ruchami ciała użytkowniczki. Oznacza to, że nawet w wypadku początkowo prawidłowego umieszczenia wkładu w majtkach w stosunku do ciała może on być przesunięty z tego położenia przez majtki.

W celu spróbowania zmniejszenia przecieków powstających w wyniku ściskania wkładu higienicznego pomiędzy nogami użytkowniczki, wkłady te zazwyczaj zaopatruje się w specjalne klapki mocujące. Znane jest na przykład z patentów nr SE 455 688, nr US 4 285 343, nr EP 0 130 848, nr EP 0 134 086 i nr US 4 608 047 zaopatrywanie wkładów higienicznych w giętkie klapki lub skrzydełka boczne wystające z podłużnych krawędzi bocznych. Mają one być podwinięte wokół części krawędziowych majtek użytkowniczki podczas nakładania wkładu higienicznego, oraz mają być przymocowane do zewnętrznej części majtek. Same klapki boczne stanowią ochronę przed przeciekami przez krawędzie boczne i brudzeniem majtek. Ponadto przeciwdziała to odkształcaniu wkładu chłonnego wkładu higienicznego wskutek tego, że wkład higieniczny jest zakotwiczony na tych krawędziach majtek, które stykają się z nogami i w trakcie używania jest trzymany w stanie rozciągniętym pomiędzy nimi.

Natomiast znaczną wadą zaopatrywania wyrobów chłonnych w takie klapki mocujące jest to, że wiele użytkowniczek stwierdza, że sprawia im kłopot to, że klapki mocujące są widoczne na zewnątrz

PL 216 057 B1 majtek. Oznacza to również, że wyroby chłonne z takimi klapkami mocującymi nie mogą być używane kiedy, na przykład, użytkowniczka nakłada kostium kąpielowy.

Inną wadą klapek mocujących jest to, że są stosunkowo trudne do manewrowania i wymagają wielu czynności ręcznych w celu prawidłowego dopasowania wokół tych krawędzi majtek, które znajdują się przy nogach. Ponadto, zwłaszcza w wypadku klapek mocujących biegnących na dość długiej drodze wzdłuż bocznych krawędzi wkładu chłonnego, może być prawie niemożliwe podłożenie klapek mocujących wokół krzywoliniowych krawędzi majtek bez obcierania i występowania nieestetycznych zmarszczek klapek mocujących.

Kolejnym problemem we wkładach chłonnych z klapkami mocującymi jest to, że działanie klapek lub skrzydełek mocujących zależy od konstrukcji majtek. Nie trzeba wyjaśniać, że wkład chłonny z klapkami mocującymi inaczej oddziałuje z majtkami o szerokiej części krokowej w porównaniu z majtkami o bardzo wąskiej części krokowej.

Klapki lub skrzydełka mocujące we wkładach chłonnych chronią te krawędzie majtek, które stykają się z nogami, przed zabrudzeniem, ale, jak wspomniano powyżej, są dalekie od całkowicie zadowalającego rozwiązania.

W celu poprawy odporności na przeciekanie, w patencie nr EP 0 067 465 zaproponowano wytwarzanie dwuczęściowych wkładów higienicznych, higienicznych których te dwie części są połączone tylko w obszarze swoich części końcowych. Dolna część jest zamocowana w majtkach użytkowniczki, a część górna utrzymuje kontakt z ciałem użytkowniczki. Koncepcja ta polega na tym, że części te są w stanie nieco przemieszczać się względem siebie w trakcie używania. Jednakże to przemieszczanie pomiędzy częściami jest bardzo ograniczone i znane wkłady higieniczne nadal zależą od ruchów majtek. Ponadto nie ma gwarancji, że część górna będzie trzymana w styczności z ciałem użytkowniczki w trakcie używania.

W opisie nr PCT/SE 96/01061 przedstawiono inny dwuczęściowy wyrób chłonny, w którym te dwie części są ruchome względem siebie. Ten znany wyrób również ma ograniczoną ruchliwość części względem siebie i w pewnym stopniu jest zależny od ruchów majtek.

Jednym ze sposobów próbowania zmniejszenia ryzyka przeciekania przez krawędzie wskutek odkształcenia wkładu higienicznego w trakcie używania jest zaopatrzenie wkładu higienicznego we wstępnie ukształtowaną uniesioną część, która jest znana jako wygarbienie, którego zadaniem jest utrzymywanie kontaktu z narządami płciowymi użytkowniczki w trakcie używania wkładu higienicznego. W ten sposób wydalone płyny ustrojowe są odbierane natychmiast po opuszczeniu ciała użytkowniczki i są natychmiast wchłaniane przez wyrób zamiast rozpływania się po jego powierzchni. Uniesiona część ułatwia również użytkowniczce prawidłowe umieszczanie wyrobu względem ciała. We francuskiej publikacji patentowej nr FR-A-2 653 328 opisano wkład higieniczny z wygarbieniem w postaci centralnej, podłużnej cylindrycznej uniesionej części.

Powszechnie znanym sposobem wytwarzania uniesionej części jest po prostu wytworzenie jej poprzez zgromadzenie większej ilości materiału chłonnego w obszarze uniesionej części. Jednakże, ponieważ używany materiał chłonny jest w większości wypadków, jak powszechnie wiadomo, puszystą pulpą celulozową, więc byłaby nie wystarczająco duża również w stanie mokrym, w uniesionej części wykonanej z puszystej pulpy celulozowej musi znajdować się tak dużo materiału chłonnego, że na ogół wyrób jest za wysoki, za twardy i niewygodny w noszeniu w stanie suchym.

Znane jest również wytwarzanie wyrobu z uniesioną częścią zwróconą ku użytkowniczce poprzez umieszczenie elementu profilującego na górze wkładu chłonnego. Wadą takiego rozwiązania jest to, że koliduje to z transportem cieczy w dół chłonnego, trzymającego ciecz wkładu chłonnego oraz występuje możliwość przecieków ze względu na to, że element profilujący nie ma wystarczającej zdolności odbiorczej ani chwilowej zdolności retencyjnej. Zaproponowano używanie w uniesionej części, na przykład, materiału spienionego. Okazało się jednak, że trudno jest wyprodukować spienioną strukturę z porami otwartymi w stopniu wystarczającym do dobrego odbierania cieczy przez nią, a równocześnie o tak wielkiej zdolności retencyjnej materiału, żeby ciecz nie była wyciskana w wypadku obciążenia pochodzącego od użytkowniczki, na przykład podczas jego siadania.

Inny przykład uniesionej części opisano w szwedzkim patencie nr SE 507 798.

Taka uniesiona część ma przewidywalny kształt, zarówno przed jak i w trakcie używania, a także taka uniesiona część zapada się i traci swój kształt po zmoczeniu. W celu wytworzenia uniesionej części, która zachowuje ten kształt bez względu na ruchy użytkowniczki i stopień zmoczenia, na jaki jest narażona. Uniesiona część ma konstrukcję anatomiczną, co oznacza, że jest stosunkowo

PL 216 057 B1 wąska w celu lekkiego wchodzenia pomiędzy wargi użytkowniczki w trakcie używania bez niewygody dla użytkowniczki.

Chociaż taka uniesiona część działa dobrze do tego celu, stwierdzono, że kiedy na taką uniesioną część działają duże ilości płynów ustrojowych w stosunkowo krótkim czasie, występuje ryzyko wypłynięcia pewnej ilości cieczy poza uniesioną część i przepłynięcie jej przez krawędzie boczne wyrobu chłonnego. Takie przecieki mogą wystąpić, na przykład, kiedy użytkowniczka wkładu higienicznego siedzi lub leży przez stosunkowo długi okres czasu, a następnie nagle wstaje. Wynika to z tego, że kiedy użytkowniczka siedzi lub leży, w jej pochwie gromadzi się stosunkowo duża ilość płynu menstruacyjnego. W wypadku nagłej zmiany położenia ciała, cała ilość zgromadzonej cieczy może być wydalona za jednym razem. Wąska uniesiona część typu opisanego w nr SE 507 798 nie ma wtedy wystarczająco dużej powierzchni do tego, żeby była w stanie odebrać i wchłonąć całą ilość cieczy za jednym razem, i z tego względu taki nagły wypływ cieczy często kończy się przeciekiem.

W opisach nr EP 0 335 252 i nr EP 0 335 253 zaproponowano zaopatrywanie wyrobu chłonnego w element odkształcalny. Na element odkształcalny działają poprzeczne siły ściskające wywierane przez uda użytkowniczki. Jego zadaniem jest powodowanie wybrzuszenia części wyrobu w kierunku ciała użytkowniczki w trakcie używania. Nie jest jednak możliwe całkowite sterowanie albo przewidywanie kształtu, jaki wyrób przyjmie dla każdej pojedynczej użytkowniczki. Poza tym nie jest możliwe zapewnienie styczności pomiędzy ciałem użytkowniczki a powierzchnią wyrobu, ponieważ stopień wybrzuszenia wynika całkowicie ze stopnia ściśnięcia wyrobu w kierunku poprzecznym.

W patencie nr US 4 804 380 opisano wyrób chłonny o trwałym kształcie trójwymiarowym. Wyrób ten ma jedną część końcową o płaskim lub wklęsłym kształcie i jedną część końcową z uniesioną częścią. Płaska lub wklęsła część końcowa ma być umieszczana w przedniej części wzgórka Venery użytkowniczki, a część końcowa z uniesioną częścią ma wchodzić pomiędzy pośladki użytkowniczki. Trójwymiarową konstrukcję wyrobu uzyskuje się składając dość sztywny wkład chłonny. W celu uzyskania trwałej części uniesionej, tylna strona wyrobu jest zaopatrzona w przylepną powierzchnię na części końcowej, na której ma być część uniesiona.

Po uformowaniu uniesionej części jest ona utrzymywana za pomocą kleju.

Na rynku znajdują się wyroby chłonne z trwałym, trójwymiarowym kształtem podobnym do łódki, w których powłokę zewnętrzną stanowi tłoczona pianka polimerowa.

Znaczną wadą trwałych wyrobów trójwymiarowych jest trudność z pakowaniem sztywnych wyrobów trójwymiarowych. Takie wyroby wymagają znacznie więcej miejsca w transporcie i sprzedaży, a dla użytkowniczki może być kłopotliwe obchodzenie się z wkładem chłonnym albo pieluchą dla osób dorosłych, którego nie daje się złożyć i dlatego nie można go ukryć w ręce albo w gorszej sytuacji nawet włożyć do torebki ręcznej.

W patencie nr EP 155 515 opisano sposób nadawania wyrobowi chłonnemu, takiemu jak wkład higieniczny, wyglądu podobnego do miseczki za pomocą elementów elastycznych wkładanych w stanie wstępnie naprężonym w podłużne krawędzie boczne wyrobu. Użycie takich elementów elastycznych komplikuje proces wytwarzania i istnieje ryzyko utraty zamierzonego efektu elastycznego podczas pakowania wyrobu albo jego magazynowania w stanie złożonym w opakowaniu.

Znane jest konstruowanie płaskich wyrobów chłonnych, które przyjmują kształt trójwymiarowy, w przybliżeniu kształt miseczki, po nałożeniu. Przykład takiego wyrobu opisano w patencie nr US 4 655 759. Ujawniono w nim wydłużony wkład higieniczny składający się z warstwy materiału chłonnego, giętkiej, nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy zewnętrznej i przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej. Wkład higieniczny jest zaopatrzony w parę kanałów formowanych techniką wytłaczania, usytuowanych z obu stron osi podłużnej i biegnących wzdłuż zakrzywionej ścieżki w warstwie materiału chłonnego. Te dwie ścieżki razem tworzą kształt podobny do klepsydry usytuowany centralnie we wkładzie. Przed użyciem, wkłady higieniczne są w przybliżeniu płaskie, ale, po nałożeniu przez użytkowniczkę, składają się w kształt podobny do miseczki, to jest na zewnątrz kanałów powstają stojące obrzeża zatrzymujące ciecz. Jedną z wad takiej miseczkowej konstrukcji jest to, że obrzeża trzymają część centralną wkładu chłonnego w pewnej odległości od narządów płciowych użytkowniczki, i ciecz wydalana przez użytkowniczkę nie wpływa bezpośrednio w wyrób chłonny, ale może rozpływać się po powierzchni, a tym samym występuje oczywiste ryzyko, że ciecz może znaleźć sobie niepożądaną ścieżkę przepływu w postaci małej fałdy lub podobnego elementu i wypłynąć wprost z wyrobu w kierunku poprzecznym lub podłużnym. Wytłaczane kanały we wkładzie chłonnym mają również tę wadę, że ciecz rozpływająca się w warstwie chłonnej jest rozprowadzana i że materiał chłonny na zewnątrz kanałów nie jest

PL 216 057 B1 wykorzystany, co zwiększa ryzyko lokalnego przesycenia i występowanie przecieków z tych części warstwy chłonnej, które są używane.

Powyżej omówiono generalnie znane dotychczas wkłady higieniczne oraz różne problemy z nimi związane. Jednakże, to co powiedziano powyżej, odnosi się również do wkładów dla osób nie panujących nad wydalaniem. Pieluchy dla dzieci i dorosłych również należą do tego samego obszaru problemów o ile wchodzą w obszar krokowy i zbierają ciecz we wkład chłonny.

Jak wynika z powyższego, w ciągu wielu lat dokonano wielkich wysiłków w celu spróbowania rozwiązania wszystkich problemów związanych z wyrobami chłonnymi, takimi jak wkłady higieniczne. Pomimo dokonania wielu ulepszeń, wszystkie znane dotychczas rozwiązania mają pewne wady.

Według wynalazku, wyprodukowano wyrób chłonny takiego typu, o jakim wspomniano na wstępie. Wyrób według wynalazku cechuje się głównie tym, że element usztywniający jest w stanie płaskim przed użyciem wyrobu, tym, że element usztywniający biegnie w podłużnym kierunku wyrobu na co najmniej części tylnej części wyrobu od części krokowej, tym, że element usztywniający ma w tylnej części co najmniej jeden wydłużony otwór przelotowy, który biegnie w podłużnym kierunku wyrobu i wzdłuż osi wyrobu, w wyniku czego w wyrobie, w trakcie jego używania, powstaje, wskutek działania sił poprzecznych powstających w tylnej części wyrobu, fałda biegnąca wzdłuż podłużnego kierunku wzdłuż wspomnianego drugiego otworu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki w trakcie używania wyrobu i w ten sposób stabilizuje wyrób w miejscu na użytkowniczce.

Wyrób chłonny według wynalazku ma szereg zalet. Jest on płaski przed użyciem i dlatego nie ma problemów związanych z pakowaniem, magazynowaniem i transportem wspomnianego wyrobu. Jedną z zalet wspomnianej konstrukcji jest to, że po nałożeniu na użytkowniczkę wyrób znajduje się na prawidłowym miejscu. Fałda powstająca bezpośrednio przed i wzdłuż drugiego otworu trzyma wyrób na miejscu w kierunku podłużnym w kroku użytkowniczki, a jednocześnie utworzona fałda trzyma wyrób na miejscu w kierunku poprzecznym w wyniku wejścia w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że drugi otwór jest zaostrzony na swoim końcu obok części krokowej, oraz tym, że szerokość drugiego otworu stale zwiększa się od wspomnianego końca w kierunku do tyłu, w wyniku czego wysokość fałdy stale zwiększa się w tym samym kierunku w trakcie używania wyrobu.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że wspomniany otwór jest usytuowany symetrycznie i tworzy kąt pomiędzy 10° a 120°, korzystnie pomiędzy 15 a 40°, we wspomnianym punkcie.

W odpowiednim przykładzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający biegnie również na części krokowej i co najmniej na pewnym odcinku drogi na części przedniej, tym, że element usztywniający ma szerokość w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią, która jest przystosowana do odległości pomiędzy ścięgnami użytkowniczki z obu stron kroku użytkowniczki w jej pachwinach i wynosi około 15-45 mm, tym, że część przednia wyrobu, krawędzie boczne elementu usztywniającego rozchodzą się w kierunku od części krokowej co najmniej na pewnym odcinku drogi na część przednią, oraz tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego tworzą, w kierunku od obszaru krokowego, kąt ostry z linią w podłużnym kierunku wyrobu.

Wyrób chłonny w tym ostatnim przykładzie wykonania automatycznie przyjmuje trójwymiarowy kształt miseczki w obszarze części przedniej obok części krokowej, kiedy wyrób, w swoim obszarze przejściowym pomiędzy częścią przednią a częścią krokową, jest umocowany pomiędzy wspomnianymi ścięgnami. Znane jest, że odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami jest stosunkowo podobna dla wszystkich ludzi. Oczywiście, otłuszczenie ma wpływ na szerokość pomiędzy udami, ale szerokość pomiędzy grupami mięśni jest taka sama i z tego względu wyrób może być odczuwany jako obcierający. Tkanka tłuszczowa leży na zewnątrz mięśni, ale nie przyczynia się do żadnego wrażenia niewygody. Odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami jest taka sama bez względu na to, czy użytkowniczka jest szczupła, o wadze normalnej czy z nadwagą. Stwierdzono, że to czy użytkowniczka odczuwa niewygodę w postaci nacisku lub obcierania wewnętrznych powierzchni ud zależy od tego, czy wyrób chłonny ma szerokość podczas używania, która w obszarze krytycznym znacznie przewyższa odległość pomiędzy ścięgnami w części pachwiny i czy wyrób jest sztywny w obszarze znajdującym się bezpośrednio przed wspomnianymi ścięgnami. Stwierdzono, że odległość ta powinna wynosić z grubsza 25-45 mm. Stwierdzono, że wyrób o szerokości przekraczającej 40 mm w obszarze krytycznym jest odczuwany przez większość użytkowniczek podczas używania jako niewygodny w noszeniu. Z drugiej strony, rzadko okazywało się, że jest nieprzyjem6

PL 216 057 B1 ny, jeżeli wyrób chłonny spychał w dół albo na zewnątrz tkankę tłuszczową, jaka może znaleźć się w obszarze krokowym użytkowniczki.

Nieoczekiwanie stwierdzono, że ta odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami nie zmienia się przez czas życia osoby. Dlatego małe dzieci mają odpowiednia odległość krytyczną, która, według wynalazku, może być wykorzystana do wytwarzania pieluch dla dzieci, o lepszym dopasowaniu. Oczywiście to samo dotyczy podpasek dla osób dorosłych. Należy podkreślić, że wspomniana odległość krytyczna pomiędzy ścięgnami dotyczy również mężczyzn, którzy mają taką samą odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami.

Wyrób skonstruowany według tego ostatniego przykładu realizacji wynalazku jest szczególnie dobrze przystosowany do anatomii użytkowniczki. Skutkiem specjalnej geometrii wokół obszaru przejściowego pomiędzy częścią krokową a częścią przednią jest wyrób silnie zakotwiczony w pachwinach użytkowniczki w trakcie używania, i w ten sposób zapobiega się przemieszczaniu się wyrobu ku tyłowi pomiędzy nogami użytkowniczki w trakcie używania. Jest to skądinąd powszechny problem w wyrobach konwencjonalnych, ponieważ ruchy nóg użytkowniczki często przemieszczają wyrób ku tyłowi. To, w połączeniu z fałdą utworzoną wzdłuż drugiego otworu, która to fałda, jak wspomniano powyżej, trzyma wyrób w miejscu na użytkowniczce zarówno w kierunku poprzecznym jak i podłużnym, skutkuje uzyskaniem wyrobu według tego przykładu wykonania, trzymanego dobrze w miejscu na użytkowniczce po prostu z racji swojej geometrii.

W zalecanym przykładzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający jest chłonny, i jednocześnie stanowi element chłonny, oraz tym, że pęcznieje on podczas wchłaniania, zachowując jednak swoją geometrię w poprzecznym kierunku wyrobu.

Możliwe jest, oczywiście, stosowanie oddzielnego elementu usztywniającego za elementem chłonnym, patrząc od strony zwróconej ku użytkownikowi. Zupełnie oddzielny element usztywniający, który ma tylko funkcję usztywniającą, może składać się z elementu, wykonanego, na przykład, z papieru lub tworzywa sztucznego, który jest sztywny względem reszty wyrobu i może być wykonany z jednej lub więcej warstw materiału z takiego samego materiału lub z różnych materiałów. Alternatywnie, można zastosować obszar usztywniający przeznaczony do usztywniania wyrobu w danym obszarze za pomocą dodatkowego środka wiążącego pomiędzy poszczególnymi warstwami materiału. Alternatywnie, wyrób może składać się z materiału, który jest trwale ściśliwy co najmniej w obszarze, który ma być usztywniony, poprzez prasowanie, o ile to stosowne, za pomocą ciepła i/lub wilgoci, odbywające się w trakcie wytwarzania wyrobu w celu uzyskania pożądanej sztywności w danym obszarze.

W zależności od wyboru materiału chłonnego, mogłoby być odpowiednie z funkcjonalnego punktu widzenia oddzielenie elementu chłonnego od elementu usztywniającego. Na przykład, skutecznym materiałem chłonnym może być miękka watolina o otwartej strukturze do szybkiego odbierania, z wmieszanym materiałem superchłonnym, ale taka konstrukcja wymaga oddzielnego elementu usztywniającego. Innym przykładem, w którym konieczny jest oddzielny element usztywniający, jest stosowanie elementu chłonnego w postaci pianki z otwartymi komórkami i z wmieszanym materiałem superchłonnym.

Jednakże, w kategoriach produkcyjnych, prostsze jest kiedy można wyeliminować oddzielny element usztywniający.

Szerokość elementu usztywniającego w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 20-35 mm. Stwierdzono, że szerokość 30-32 mm we wspomnianym obszarze przejściowym dobrze pasuje do około 80% wszystkich użytkowniczek. W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że wspomniana szerokość elementu usztywniającego w obszarze przejściowym pomiędzy częścią przednią, a częścią krokową wynosi około 25-30 mm.

Korzystnie, element usztywniający ma sztywność rzędu 1-15 N, mierzoną według ASTM D

4032-82. „Procedurę zginania kołowego szczegółowo opisano w nr EP 336 578.

W zalecanym przykładzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający ₃ składa się z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75 g/cm³ 2 i gramaturze rzędu 100-400 g/m².

Wspomnianą formowaną pneumatycznie matę włóknistą opisano w patencie nr US 5 730 737. Wytwarzana mata włóknista jest bardzo sztywna po formowaniu i prasowaniu. Mata włóknista może być używana w takiej postaci w jakiej jest albo może być zmiękczana mechanicznie do pożądanej sztywności.

PL 216 057 B1

Sposób bardzo dokładnego formowania cienkich wstęg włóknistych do stosowania w elementach chłonnych w wyrobach chłonnych opisano w szwedzkim zgłoszeniu patentowym nr SE 0101383-7. Wstęgi włókniste formuje się techniką pneumatycznego nakładania włókien, polegającą na doprowadzaniu oddzielnych strumieni powietrza z włóknami do liczby n różnych kół formujących matę, gdzie n jest całkowitą liczbą wynoszącą co najmniej 2. Na poszczególnych kołach formujących wstęgę formuje się oddzielne warstwy. Włóknista wstęga jest formowana ze wspomnianych warstw wstęgowych połączonych ze sobą tak, żeby powstała wspólna wstęga włóknista za kołami formującymi matę, która to wstęga ma bardzo dużą dokładność wytwarzania wskutek zastosowanego sposobu wytwarzania.

Prędkość wytwarzania, a zatem prędkość wstęgi, może być bardzo wysoka, a pożądaną dokładność wytwarzania przy danej prędkości wstęgi uzyskuje się wybierając wystarczająco dużą liczbę kół n formujących matę. W wyniku zastosowanego sposobu wytwarzania istnieje możliwość produkcji bardzo cienkich wstęg włóknistych z bardzo dużą dokładnością.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że formowana pneumatycznie mata włóknista ma pożądaną sztywność i pożądaną wydłużalność wskutek wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru sprasowania.

W jednym z odpowiednich przykładów wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego, które rozchodzą się co najmniej na części drogi od części krokowej na część przednią wyrobu, są skonstruowane tak, że tworzą kąt pomiędzy linią biegnącą w podłużnym kierunku wyrobu, a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych rzędu 35-55°, korzystnie rzędu 45°. Przy takiej geometrii oraz wokoło miejsca przejściowego pomiędzy częścią krokową a częścią przednią, uzyskuje się skuteczne kotwiczenie bez narażania użytkowniczki na jakąkolwiek niewygodę w postaci obcierania lub podobnego.

W jednym z przykładów wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że część krokowa ma długość od 70 do 120 mm oraz że krawędzie boczne elementu usztywniającego rozchodzą się w kierunku od części krokowej co najmniej na pewnym odcinku drogi od niej na część tylną wyrobu.

Wspomniana długość części krokowej wyrobu odpowiada długości płaskiej części w części krokowej kobiety. Element usztywniający według tego ostatniego przykładu wykonania jest dlatego zakotwiczony zarówno z przodu jak i z tyłu obszaru przejściowego pomiędzy krokową częścią a przednią częścią i, odpowiednio, w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią tylną, w wyniku czego uzyskuje się wyrób, który jest bardzo stabilny, dobrze przymocowany, a jednocześnie wygodny w trakcie używania.

W tym przykładzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, że wyrób jest skonstruowany tak, żeby, wskutek wybranej sztywności dla elementu usztywniającego i wskutek wspomnianej geometrii wokół obszaru przejściowego pomiędzy częścią krokową a częścią przednią, po umieszczeniu wyrobu w taki sposób, że część przejściowa pomiędzy częścią przednią i częścią tylną znajduje się pomiędzy wspomnianymi ścięgnami, w celu zamocowania wyrobu pomiędzy nimi i w ten sposób umożliwienia przekształcania go z postaci płaskiej do postaci trójwymiarowej z częścią przednią zakrzywioną ku górze względem części krokowej i tworzącą kształt podobny do miseczki co najmniej w obszarze obok części krokowej.

Dalsze korzystne przykłady wykonania wyrobu według wynalazku wynikają z przedstawionych zastrzeżeń patentowych.

Wynalazek opisano szczegółowo dalej odwołując się do ilustrowanych przykładów wykonania pokazanych na załączonych figurach, na których przedstawiono;

fig. 1 - wyrób chłonny w pierwszym przykładzie wykonania, w rzucie głównym;

fig. 2 - wyrób z fig. 1, ale w wykrzywionym stanie roboczym, w przekroju płaszczyzną II-II;

fig. 3 - przykład wykonania wyrobu według wynalazku, nieco zmodyfikowany w stosunku do przykładu wykonania z fig. 1, w rzucie głównym; fig. 4 - wyrób w przekroju IV-IV na fig. 3;

fig. 5 - wyrób w trzecim przykładzie wykonania według wynalazku, w rzucie głównym;

fig. 6 - wyrób w czwartym przykładzie wykonania według wynalazku, w rzucie głównym w widoku ku tej powierzchni wyrobu, która odbiera płyny ustrojowe; fig. 7 - wyrób z fig. 6, z drugiej strony, w rzucie głównym;

fig. 8 - wyrób z fig. 6, ale w wykrzywionym stanie roboczym, w przekroju płaszczyzną VIII-VIII; fig. 9 - wyrób w czwartym przykładzie wykonania według wynalazku, a także w przykładach wykonania z fig. 6-8, w stanie roboczym, w rzucie perspektywicznym;

PL 216 057 B1 fig. 10-12 - trzy następne przykłady wykonania wyrobów według wynalazku, w rzutach głównych;

fig. 13 - wyrób w czwartym przykładzie wykonania, w rzucie głównym;

fig. 14 - wyrób chłonny w kolejnym przykładzie wykonania według wynalazku, w rzucie głównym; oraz fig. 15 - wyrób chłonny w kolejnym przykładzie wykonania, w rzucie głównym.

Tryby realizacji wynalazku

Na fig. 1 i 2 pokazano wyrób według wynalazku w postaci wkładu higienicznego albo wkładu ochronnego dla osób nie panujących nad wydalaniem. Wyrób jest wydłużony w kierunku podłużnym i kierunku poprzecznym. Wyrób ma część przednią 1, część tylną 2 i część krokową 3, usytuowaną pomiędzy wspomnianymi częściami. W skład wyrobu pokazanego na fig. 1 i 2 wchodzi przepuszczalna dla cieczy warstwa wewnętrzna 4, która w trakcie używania wyrobu ma być zwrócona ku użytkowniczce. Warstwa wewnętrzna, która bezpośrednio styka się ze skórą użytkowniczki, jest odpowiednio wykonana z miękkiego materiału podobnego do materiału tekstylnego. Przykładami odpowiednich materiałów przepuszczalnych dla cieczy są różne rodzaje tak zwanych materiałów włókninowych. Innymi przykładami odpowiednich materiałów są perforowane folie z tworzyw sztucznych. Na warstwę wewnętrzną można również użyć siatkowe, dzianinowe lub tkaninowe wyroby włókiennicze, jak również kombinacje i laminaty wspomnianych materiałów. Przykładami warstw wewnętrznych do wkładów higienicznych są laminaty różnych włóknin i laminaty włóknin z perforowanymi foliami z tworzyw sztucznych. Można również zintegrować warstwę przepuszczalną dla cieczy z leżącą pod spodem warstwą drenażową lub chłonną; na przykład spienione tworzywo sztuczne z otwartymi porami i o gradiencie gęstości w kierunku głębokościowym może służyć jako warstwa wierzchnia i jako warstwa drenażowa i/lub warstwa chłonna.

W skład wyrobu chłonnego wchodzi również szczelna dla cieczy warstwa zewnętrzna 5. Zazwyczaj składa się ona z cienkiej warstwy z tworzywa sztucznego, wykonanej, na przykład, z polietylenu. Możliwe jest również użycie materiału przepuszczalnego dla cieczy, który obrobiono środkiem hydrofobowym w celu nadania mu szczelności dla cieczy. W szczególności, jeżeli wyrób chłonny jest stosunkowo duży, może być odpowiednie, żeby warstwa zewnętrzna była przewiewna, a także, jeżeli jest to odpowiednie, przepuszczalna dla pary wodnej oprócz szczelności dla cieczy. Takie warstwy mogą składać się z hydrofobowego materiału włókninowego albo z porowatych folii z tworzyw sztucznych.

W skład przykładu wykonania wyrobu chłonnego z fig. 1 i 2, wchodzi element chłonny 6 w całości w kształcie dziurki do klucza, oraz przepuszczalna dla cieczy warstwa izolacyjna 7, również w kształcie dziurki do klucza, ale o większej rozciągłości zarówno w kierunku podłużnym jak i poprzecznym niż element chłonny 6. Warstwa zewnętrzna 5 i warstwa wewnętrzna 4 wychodzą częściami krawędziowymi na zewnątrz warstwy izolacyjnej wokół niej i są ze sobą połączone wzdłuż tych części krawędziowych tak, żeby powstała pokrywa wokół wspomnianego elementu chłonnego 6 i warstwy izolacyjnej 7. W obszarze części krokowej 3, pokrywa utworzona przez warstwę wewnętrzną i zewnętrzną wychodzi na zewnątrz w kierunku poprzecznym tak, żeby powstały giętkie klapki boczne 8, 9, znane jako skrzydełka, które mają być umieszczane wokół części krokowej na majtkach użytkowniczki w celu chronienia części krawędziowych majtek przed zabrudzeniem. Korzystnie, skrzydełka 9 są pokryte powłoką przylepną, którą oznaczono na fig. 1 numerami identyfikacyjnymi 10, 11, na warstwie zewnętrznej 5, za pomocą których, skrzydełka można mocować wokół krokowej części majtek. Jak można zobaczyć na fig. 2, warstwa izolacyjna 7 znajduje się bezpośrednio wewnątrz warstwy wewnętrznej 4 i jest przeznaczona głównie do szybkiego przyjmowania wydalanych płynów ustrojowych do leżącego pod spodem elementu chłonnego 6 i formowania warstwy izolacyjnej dla cieczy tak, żeby zmniejszyć tak zwane moczenie wsteczne przez element chłonny 6 do warstwy wewnętrznej 4, która ma bezpośrednią styczność z użytkowniczką.

Warstwa izolacyjna może składać się, na przykład, z formowanego pneumatycznie materiału włóknistego o małej gęstości spojonego ze środkiem spajającym lub termowłóknem, które jest sprzedawane na rynku pod oznaczeniem LDA (formowany pneumatycznie materiał o małej gęstości). Element chłonny 6 jest, patrząc od strony przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej 4, umieszczony pod warstwą izolacyjną 7. Element chłonny 6 może być wykonany z materiału o mniejszych kapilarach niż warstwa izolacyjna 7 usytuowana powyżej i dlatego odsysająca ciecz z warstwy izolacyjnej i zapobiegająca wstecznemu moczeniu przez ciecz z elementu chłonnego do elementu izolacyjnego i do warstwy wewnętrznej 4, która pozostaje w zasadzie sucha w trakcie używania wyrobu. Transport cieczy z elementu chłonnego do warstwy izolacyjnej może odbywać się tylko po nasyceniu elementu chłonnego cieczą.

PL 216 057 B1

Warstwa izolacyjna dla cieczy 7 oraz element chłonny 6 mogą oczywiście być wykonane z materiałów innych niż te wskazane powyżej. Ważnym aspektem jest to, że element chłonny 6 ma większe powinowactwo z cieczą niż warstwa izolacyjna 7, tak, że ciecz jest transportowana z warstwy izolacyjnej do elementu chłonnego, ale nie na odwrót.

Warstwa izolacyjna dla cieczy może składać się z, na przykład, tak zwanej włókniny wielokrotnie spojonej, to jest materiału włókninowego, w którym włókna są spojone za pomocą zarówno środka jak i spoin stopionych. Mogą w nim być również włókna lub cząstki wykonane z powoli działającego materiału superchłonnego i/lub materiału superchłonnego hamującego nieprzyjemne zapachy.

W pokazanym przykładzie wykonania, element chłonny 6 ma również służyć jako element usztywniający i w tym celu ma być skonstruowany tak, żeby był sztywny w celu unikania ściskania wyrobu w sposób niekontrolowany w wypadku wystąpienia poprzecznie działających sił ściskających, wytwarzanych przez uda użytkowniczki w obszarze krokowym. Chłonny element usztywniający ma wymiary, kształt i sztywność, w wyniku których wyrób, w trakcie jego używania, zachowuje zadany z góry kształt, a ponadto jest trzymany w zamierzonym położeniu na użytkowniczce.

Wyrażenie obszar usztywniający oznacza, że obszar ten jest sztywniejszy niż pozostała część wyrobu. To wzmocnienie może być oddzielnym elementem wzmacniającym, o którym była mowa powyżej, który, jak w przykładzie wykonania z fig. 1 i 2, może również służyć jako element chłonny, albo zupełnie oddzielnym elementem usztywniającym, który ma tylko funkcję usztywniającą i może składać się z elementu wykonanego, na przykład, z papieru lub tworzywa sztucznego, który jest sztywny w stosunku do reszty wyrobu i może być wykonany z jednej lub więcej warstw materiału wykonanych z tego samego materiału, albo z różnych materiałów. Alternatywnie, obszar usztywniający może być doprowadzony, w wyniku usztywnienia wyrobu w tym obszarze za pomocą dodatkowego środka wiążącego pomiędzy poszczególnymi warstwami. Alternatywnie, wyrób może składać się z materiału, który jest trwale ściśliwy co najmniej w obszarze, który ma być usztywniony, przy czym odpowiednie ściskanie odbywa się podczas wytwarzania wyrobu w celu doprowadzenia do pożądanej sztywności w danym obszarze. Ten drugi ilustracyjny przykład wykonania szczegółowo opisano dalej.

W dalszym opisie, wyrażenia obszar usztywniający i element usztywniający będą używane zamiennie, przy czym najodpowiedniejsze wyrażenie będzie dobierane w celu wyjaśnienia o co chodzi w danym miejscu tekstu.

Jak można zobaczyć na fig. 1, chłonny element usztywniający 6 rozciąga się w części przedniej, w całym obszarze krokowym 3 oraz w znacznej części tylnej części 2.

W obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią 1, element usztywniający 6 ma, w pokazanym tu ilustracyjnym przykładzie wykonania, szerokość M, która jest dostosowana do odległości pomiędzy dwoma konkretnymi ścięgnami z obu stron kroku użytkowniczki bezpośrednio przed pachwinami. Te ścięgna tworzą część grupy mięśni, która znajduje się wewnątrz przepony brzusznej i ma swoje mocowanie wzdłuż uda. Ta grupa mięśni składa się z takich jak adductor brevis, adductor longus, gracilis i adductor magnus. Jak wspomniano powyżej, wiadomo, że ta odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami jest stosunkowo podobna u wszystkich ludzi. Wymiar ten jest rzędu 25-45 mm. Badania wykazały, że 80% wszystkich kobiet ma wymiar pomiędzy wspomnianymi ścięgnami około 30-32 mm. Kiedy wspomniana szerokość M odpowiada w przybliżeniu odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami użytkowniczki, wyrób zostanie silnie zakotwiczony w trakcie używania, z obszarem przejściowym pomiędzy ścięgnami i będzie trzymany w tym położeniu. Dwie krawędzie boczne części przedniej rozchodzą się w kierunku do przodu wyrobu od wspomnianego obszaru przejściowego 12. W ten sposób zapobiega się przemieszczaniu wyrobu do tyłu pomiędzy nogami użytkowniczki. To jest zawsze problemem w konwencjonalnych wkładach higienicznych, ponieważ ruchy nóg użytkowniczek często przemieszczają wkład higieniczny ku tyłowi.

Na fig. 1, kąt pomiędzy linią w kierunku podłużnym wyrobu a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych oznaczono przez a. W przypadku dużych kątów a, na przykład w pobliżu 90°, krawędzie przedniej części mogą obierać pachwiny i nogi użytkowniczki, i w ten sposób powodować jej niewygodę. Im mniejszy kąt a, tym większe ryzyko, że wyrób ześlizgnie się do tyłu pomiędzy nogi użytkowniczki. W wypadku kąta mniejszego niż 30°, ryzyko to jest niedopuszczalnie duże. Kąt 35-45° zapewnia najlepszą równowagę pomiędzy bezpiecznym mocowaniem a wygodą. Stwierdzono, że kąt w pobliżu 45° jest szczególnie korzystny.

Wyrób chłonny, taki jak wkład higieniczny, według wynalazku jest skonstruowany z długością kroku przystosowaną do anatomii użytkowniczki. We wkładzie higienicznym według wynalazku, wykorzystano fakt, że większość kobiet ma długość części krokowej około 80-100 mm. Element usztywnia10

PL 216 057 B1 jący 6 skonstruowano dlatego z odpowiednią długością G części krokowej wynoszącą około 70-120 mm, to jest odległością od obszaru przejściowego 12 do początku części tylnej.

Wzdłuż krocza, gdzie kształt ciała użytkowniczki jest w przybliżeniu płaski, wkład chłonny według wynalazku jest skonstruowany tak, żeby w stanie suchym był stosunkowo sztywny w kierunku poprzecznym, inaczej mówiąc żeby był na tyle sztywny, aby nie można go było odkształcić w sposób niekontrolowany w kierunku poprzecznym i żeby powstawały w nim fałdy. Ponieważ element usztywniający 6 w opisanym tu przykładzie wykonania również stanowi główną część pojemności chłonnej wkładu higienicznego, istotne jest, żeby mógł wykorzystywać dostępne miejsce pomiędzy nogami użytkowniczki w kroku. Szerokość wkładu higienicznego w obszarze krokowym, o ile chodzi o element usztywniający, jest ograniczona z przodu przez odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami bezpośrednio przed pachwinami użytkowniczki. W kierunku przeciwnym od wspomnianego obszaru przejściowego do końca części krokowej, szerokość elementu usztywniającego 6, a zatem elementu chłonnego, może stale rosnąć do wartości około 1,5 razy większej od szerokości w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową a częścią przednią bez żadnego ryzyka, że element usztywniający 6 będzie obcierał użytkowniczkę w kroku.

Opisana powyżej konstrukcja geometryczna obszaru w obszarze przejściowym 12 i wokół niego, to jest wielkość kąta α i szerokość M, a także długość G krocza wybrana dla elementu usztywniającego w wyrobie według wynalazku, umożliwiają bardzo dobre dopasowanie anatomiczne elementu usztywniającego do użytkowniczki i stabilność w założonym na użytkowniczkę położeniu. Jest to szczególnie ważne dla funkcjonowania wyrobu, nie tylko ze względu na to, że punkt moczenia dla różnych użytkowniczek może się zmieniać z powodu położenia narządów płciowych względem ciała użytkowniczki w kierunku podłużnym obszaru krokowego, dla różnych użytkowniczek. Ponieważ dostępne miejsce wokół punktu moczenia jest bardzo ograniczone pod względem szerokości i długości, niezbędne jest optymalne umieszczenie i zakotwiczenie w tym położeniu chłonnego elementu usztywniającego. Uzyskuje się to za pomocą wyboru wspomnianych odległości M i G oraz wyboru wspomnianego kąta α.

Efekt kotwiczenia uzyskuje się we wspomnianych ścięgnach nawet kiedy szerokość M na wyrobie jest nieco mniejsza niż odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami bezpośrednio przed pachwinami. Te dwie części krawędziowe części przedniej rozchodzą się w kierunku do przodu, i wyrób może nieco ześlizgnąć się ku tyłowi do chwili trwałego zakotwiczenia części krawędziowych pomiędzy wspomnianymi ścięgnami. Odległość M na wyrobie jest odpowiednio około 15-35 mm, a korzystnie 25-30 mm. Ta ostatnia odległość pasuje do większości użytkowniczek. Jeżeli odległość przekroczy około 35 mm, wyrób może być przez niektóre użytkowniczki odczuwany jako niewygodny. Odległość powyżej 45 mm jest nieodpowiednia, ponieważ takie wyroby powodują niewygodę w postaci obcierania dla większości użytkowniczek.

Element usztywniający 6, a tym samym element chłonny, wchodzi również na części drogi na część tylną 2 wyrobu. W części tylnej w elemencie usztywniającym znajduje się drugi przelotowy otwór 620, w wyniku czego powstaje osłabienie tak, że, w trakcie używania, wyrób może składać się wzdłuż podłużnej linii L w otworze 620 i w wyniku czego element usztywniający tworzy nóżki 14 i 15 znajdujące się z obu stron wycięcia i bardziej giętkie niż szersza część krokowa. Nóżki 14 i 15 mogą być zrobione tak, że mają możliwość lekkiego pionowego przemieszczania się względem siebie wsk utek szerokości wybranej dla otworu. Otwór 620 jest bardzo ważny dla adaptacji i giętkości wyrobu względem ciała. Fałda uformowana wzdłuż otworu w trakcie używania wyrobu może wchodzić w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki i w ten sposób zapewniać bardzo dobrą ochronę przed przeciekami przez rowek pomiędzy pośladkami, który to typ przecieków zazwyczaj występuje podczas używania wyrobów konwencjonalnych, kiedy użytkowniczka leży na plecach.

Uformowana fałda, która wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki, skutkuje również tym, że uzyskuje się wyrób ustabilizowany pozycyjnie na użytkowniczce i pozostający w zamierzonym położeniu podczas ruchów ciała, na przykład podczas chodzenia użytkowniczki. Wyrób jest trzymany na miejscu na użytkowniczce zarówno w kierunku podłużnym jak i kierunku poprzecznym za pomocą fałdy uformowane w otworze 620. Dwie nóżki 14 i 15 są połączone ze sobą u dołu 145. W wyniku takiego połączenia powstaje element usztywniający 6 o bardzo dobrej stabilności w części tylnej, zapewniający wyrobowi niezbędną wytrzymałość w tym obszarze.

W ilustracyjnym przykładzie wykonania pokazanym na fig. 1, otwór 620 ma kształt klina i znajduje się symetrycznie względem podłużnej osi symetrii L wyrobu, a także tworzy kąt β wynoszący około 20°. Kąt ten może się zmieniać w szerokich granicach, ale, oczywiście, zależy od konstrukcji

PL 216 057 B1 tylnej części 2. Kiedy część tylna ma bardzo szeroką konstrukcję, jak w przykładzie wykonania z fig. 5, wspomniany kąt β może zmieniać się w granicach 10° do 120°, korzystnie od 15° do 40°.

Otwór 620 jest zaostrzony na swoim końcu w pobliżu części krokowej 3 i w pokazanym ilustracyjnym przykładzie wykonania, szerokość tego otworu zwiększa się w sposób ciągły od wspomnianego końca w kierunku do tyłu. W wyniku tego, wysokość utworzonej fałdy stale się zwiększa w tym samym kierunku podczas używania wyrobu, a to zwiększenie wysokości fałdy zapobiega przemieszczaniu się wyrobu do przodu.

W pokazanym przykładzie wykonania, element usztywniający 6 służy również jako główny element chłonny wyrobu i ma również bardzo dużą zdolność do rozprowadzania cieczy w celu szybkiego rozprowadzenia płynów ustrojowych z użytkowniczki w wąskim obszarze krokowym bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkowniczki po częściach chłonnych całego wyrobu, to jest, inaczej mówiąc, po całym elemencie usztywniającym a także wchłaniającym ciecze 6. Chłonny element usztywniający jest skonstruowany tak, żeby pęczniał w kierunku głębokościowym wyrobu podczas wchłaniania i w całości zachował swoją geometrię w kierunku poprzecznym wyrobu, co skutkuje zachowaniem przez element usztywniający swojego dopasowania i bezpiecznego usytuowania względem ciała użytkowniczki w trakcie używania wyrobu. Chłonny element usztywniający 6 ma bardzo dużą zdolność do pęcznienia w kierunku głębokościowym i towarzyszącą temu dużą pojemność chłonną.

W jednym z odpowiednich przykładów wykonania, chłonny element usztywniające 6 składa się z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości od 0,15 do 0,75 g/cm³ i wadze na jednostkę ₂ pola powierzchni rzędu 100-400 g/m². Formowana pneumatycznie mata włóknista w postaci maty włóknistej jest opisana w patencie US 5 730 737. Wytwarzana mata włóknista jest bardzo sztywna po formowaniu i prasowaniu. Mata włóknista może być używana w takiej postaci jak jest, albo może być zmiękczona mechanicznie do pożądanej sztywności.

Sposób bardzo dokładnego formowania wstęg włóknistych z przeznaczeniem na elementy chłonne w wyrobach chłonnych opisano w szwedzkim zgłoszeniu patentowym 0101393-7. Wstęgi włókniste formuje się techniką pneumatycznego nanoszenia włókien polegającą na tym, że oddzielne strumienie powietrza z włóknami doprowadza się na liczbę n różnych kół formujących matę, gdzie n jest liczbą wynoszącą co najmniej 2. Na poszczególnych kołach formujących wstęgę formuje się oddzielne warstwy. Włóknista wstęga jest formowana ze wspomnianych warstw wstęgowych połączonych ze sobą tak, żeby powstała wspólna wstęga włóknista za kołami formującymi matę, która to wstęga ma bardzo dużą dokładność wytwarzania wskutek zastosowanego sposobu wytwarzania.

Prędkość wytwarzania, a zatem prędkość wstęgi, może być bardzo wysoka, a pożądaną dokładność wytwarzania przy danej prędkości wstęgi uzyskuje się wybierając wystarczająco dużą liczbę kół n formujących matę. W wyniku zastosowanego sposobu wytwarzania istnieje możliwość produkcji bardzo cienkich wstęg włóknistych z bardzo dużą dokładnością.

Mata włóknista do formowania chłonnych elementów usztywniających może składać się z mieszanki włókien celulozowych i włókien wiskozowych, przy czym obecność tych ostatnich nadaje macie włóknistej większą wytrzymałość na mokro niż macie włóknistej wykonanej tylko z włókien celulozowych. Mata włóknista do formowania chłonnych elementów usztywniających może również zawierać syntetyczne włókna topliwe, za pomocą których można zwiększyć wytrzymałość maty włóknistej poprzez obróbkę cieplną w celu stopienia wspomnianych stopionych włókien syntetycznych.

Również chłonne elementy usztywniające mogą być formowane z materiału piankowego.

Kolejnym przykładem chłonnego materiału usztywniającego jest laminat w postaci jednej lub więcej warstw bibuły i materiału superchłonnego (SAP). Materiał lub kombinacja różnych materiałów służących jako element chłonny, a także, jeżeli jest to stosowne, jako element usztywniający, może zawierać SAP w postaci włókien, cząstek lub pianki.

Wybór wzoru prasowania umożliwia również zmienianie wydłuża lności maty włóknistej. Formowana pneumatycznie mata włóknista może mieć odpowiednio zmniejszoną sztywność i pożądaną wydłużalność wynikającą z wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru sprasowania.

Ponadto możliwe jest prasowanie według wzoru tylko specyficznych stref w celu zapewnienia tylko tym strefom wydłużalności i sztywności, które są różne od reszty chłonnych elementów usztywniających. W ten sam sposób elementy usztywniające mogą, oczywiście, być prasowane na całej swojej rozciągłości, ale według różnych wzorów w różnych strefach. Wskutek obecności elementów usztywniających, które mogą, w prosty sposób, w wyniku stosowania wybranego wzoru prasowania, mieć pożądaną sztywność i pożądane wydłużenie w różnych strefach, i w których sztywność i wydłużalność można dobierać w tych strefach w zasadzie swobodnie, wynalazek wprowadza nowy

PL 216 057 B1 i poprzednio nieznany sposób regulowania i prowadzenia profilowania wyrobu chłonnego przeznaczonego do wchłaniania płynów ustrojowych.

Jak już wspomniano chłonny element usztywniający 6 ma dużą pojemność podczas pęcznienia w kierunku głębokościowym, co uzyskano, kiedy stosowano formowaną pneumatycznie matę włóknistą, o której mowa powyżej, poprzez intensywne prasowanie maty włóknistej w powiązaniu z jej produkcją. W stanie suchym, formowany materiał, taki jak mata włóknista, jest silnie sprasowany i sztywny, co nadaje profilowanemu i dostosowanemu anatomicznie częściowemu elementowi chłonnemu i usztywniającemu, jako całości, to jest, inaczej mówiąc, elementowi chłonnemu bardzo dobrą stabilność w dopasowanym położeniu na użytkowniczce i bardzo dużą zdolność do rozprowadzania, w wyniku czego całkowita pojemność chłonna częściowego elementu usztywniającego może być optymalnie wykorzystywana, a przecieki powodowane lokalnym przesyceniem w tych obszarach można w dużym stopniu wyeliminować. W trakcie wchłaniania cieczy, element chłonny elementów częściowych pęcznieje głównie w kierunku głębokościowym, ale element pęcznieje oczywiście również w innych kierunkach. Kiedy dostosowany anatomicznie element usztywniający pęcznieje, uzyskuje się w istocie rzeczy dalszą poprawę dostosowania anatomicznego, co przyczynia się do stabilności i giętkości wyrobu względem kształtu ciała użytkownika, kiedy sztywność elementów częściowych zmniejsza się podczas wchłaniania i towarzyszącego temu pęcznienia.

Warunkiem pożądanego działania elementu usztywniającego jest jego sztywność w stanie suchym rzędu 1-15 N, mierzona według ASTM D 4032-82. „Procedurę zginania kołowego szczegółowo opisano w nr EP 336 578.

Chłonny element usztywniający może również składać się z laminatu szeregu warstw włókninowych lub warstw bibułowych, które są przymocowane do siebie w celu zwiększenia sztywności i które mogą mieć silnie chłonne cząstki pomiędzy poszczególnymi warstwami. Poszczególne warstwy mogą być przymocowane do siebie za pomocą środka wiążącego, takiego jak klej lub włókna topliwe. Również silnie chłonne cząstki mogą przyczyniać się do spajania. Sztywność reguluje się wybierając liczbę warstw i ilość użytego środka wiążącego oraz wybierając silnie chłonny materiał i sposób wykorzystania jego zdolności przylepnych.

Chłonnemu elementowi usztywniającemu tego typu można również nadać różne sztywności i różne wydłużalności w różnych strefach ich rozciągłości. Właściwości te można również w tym wypadku regulować za pomocą wzorów prasowania. Takie prasowanie można łączyć z doprowadzaniem ciepła, intensywność którego może być różna w różnych strefach. Ponadto można nakładać środek wiążący według różnych wzorów w celu sterowania profilowaniem chłonnych częściowych elementów usztywniających w trakcie używania. Zmienna ilość wilgoci w różnych obszarach w powiązaniu z prasowaniem jest jeszcze innym parametrem umożliwiającym sterowanie profilowaniem wyrobu w trakcie używania.

Innym przykładem konstrukcji zespołu służącego zarówno jako element chłonny jak i element usztywniający jest liczba warstw LDA, to jest, inaczej mówiąc warstw tego samego typu jak w warstwie drenażowej i izolacyjnej 7. Natomiast warstwy LDA w chłonnych elementach usztywniających są spajane zarówno wewnątrz jak i pomiędzy poszczególnymi warstwami. To spajanie jest realizowane poprzez silne prasowanie warstw LDA i odpowiednio za pomocą zarówno włókien topliwych jak i lateksu, co jest znane jako technika wielokrotnego spajania. Również w tej konstrukcji, sztywność i rozciągliwość można regulować za pomocą wyboru wzoru prasowania a także poprzez zmianę doprowadzania ciepła w różnych strefach.

Kolejnymi przykładami materiałów są mieszanki LDA i HDA (materiały o dużej gęstości formowane pneumatycznie), w razie potrzeby w połączeniu z innymi warstwami materiału, takimi jak bibuła.

We wszystkich opisanych powyżej przykładach materiałów można użyć wzoru prasowania, a następnie możliwe jest uzyskanie, na przykład, efektu zawiasowego wzdłuż linii prasowania lub stref prasowania.

Formowanie wzoru może odbywać się w połączeniu z prasowaniem chłonnych elementów usztywniających. Alternatywnie, prasowanie wzorzyste można przeprowadzić w oddzielnym etapie po prasowaniu gładkim. Można, na przykład, użyć wstęgi materiału wykonanej jednym z opisanych powyżej sposobów i gładko prasowanej jako materiał wyjściowy na chłonne częściowe elementy usztywniające, które są prasowane wzorzyście w pożądany sposób i w zależności od typu i wymiarów wyrobu, jaki ma być wytwarzany. Po prasowaniu wzorzystym odcina się poszczególne wyroby. Prasowanie wzorzyste i odcinanie oddzielnych chłonnych elementów usztywniających może odbywać się w pojedynczym etapie w kombinowanym urządzeniu tnącym i prasującym wzorzyście.

PL 216 057 B1

Jak wspomniano powyżej, element usztywniający może również stanowić główny element chłonny wyrobu. Jest to zwłaszcza odpowiednie z produkcyjnego punktu widzenia, ponieważ istnieje mniej elementów do manewrowania nimi niż, na przykład, wtedy gdy elementy usztywniające i element chłonny są elementami oddzielnymi.

Wynalazek obejmuje również konstrukcje, w których elementy usztywniające są oddzielne od głównego elementu chłonnego wyrobu. Element usztywniający może zatem być chłonny albo niechłonny. Głównym zadaniem takiej konstrukcji jest utworzenie profilującego elementu usztywniającego.

Oprócz interpretacji terminu element usztywniający jako całkowicie oddzielny element, albo element będący zarówno głównym elementem chłonnym jak i elementem usztywniającym wyrobu, termin ten może również konfundować interpretacją, że wszystkie warstwy materiału, środki spajające, itp. znajdujące się w wyrobie w obszarze o pożądanej sztywności, tworzą razem pożądany element usztywniający. W takiej konstrukcji, wyrażenie obszar usztywniający można z powodzeniem stosować również zamiast element usztywniający. Element chłonny i obszar usztywniający mogą być wykonane z takiego samego materiału, na przykład materiału piankowego, albo w formie elementu skonstruowanego z włókien, przy czym obszar usztywniający jest spajany w stanie sprasowanym.

Na przykład, zespół służący jako element usztywniający a także element chłonny, o wymiarach M i G podanych powyżej i o geometrii opisanej powyżej, ale o sztywności, która jako taka nie jest wystarczająca, mieści się w wynalazku jeżeli niezbędną sztywność uzyskuje się spajając razem z innymi warstwami materiału w obszarze elementu usztywniającego.

Przykład wykonania z fig. 3 i 4 różni się od przykładu wykonania pokazanego na fig. 1 i 2 tylko tym, że środki elastyczne stosuje się w stanie wstępnie naprężonym w podłużnym kierunku wyrobu i centralnie wzdłuż tylnej części 2 wyrobu. Na fig. 3 i 4 zastosowano te same numery identyfikacyjne jak w przykładzie wykonania z fig. 1 i 2.

Centralnie w otworze 620 znajduje się element elastyczny 16 biegnący w części tylnej nieco poza końce nóżek 14 i 15, i pod część 145 łączącą nóżki a w drugim kierunku na części drogi w części krokowej. Element elastyczny znajduje się wewnątrz albo na zewnątrz szczelnej dla cieczy warstwy zewnętrznej i jest połączony z nią i/lub innymi warstwami tworzącymi część wyrobu. Rozciągłość elementów elastycznych 16 nie jest czynnikiem krytycznym, ale może nieco się zmieniać w stosunku do ilustracyjnego przykładu wykonania pokazanego na fig. 3. Jednym z zadań elementów elastycznych 16 jest, w trakcie używania wyrobu, ściąganie sąsiednich części materiału razem i przyczynianie się do zakrzywiania wyrobu w kierunku do góry ku ciału użytkowniczki dla zapewnienia lepszej styczności z ciałem. Innym celem jest również inicjowanie i tworzenie fałdy 17, która, w trakcie używania wyrobu, służy do wnikania na pewnym odcinku drogi w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki, stabilizowania wyrobu na użytkowniczce a także zapobiegania przeciekaniu płynów ustrojowych z powrotem wzdłuż rowka pomiędzy pośladkami, które to przecieki mogłyby w przeciwnym wypadku pojawić się kiedy użytkowniczka leży na plecach.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 5, elementy składowe odpowiadające podobnym częściom w przykładach wykonania według fig. 1-4, oznaczono tymi samymi numerami identyfikacyjnymi. Wyrób z przykładu wykonania na fig. 5 ma element usztywniający, który jest oznaczony, jako całość, numerem identyfikacyjnym 6 i składa się z pierwszego częściowego elementu usztywniającego 61 w części przedniej 1 i drugiego elementu częściowego 62, oddzielnego od pierwszego elementu częściowego, w części tylnej. Pomiędzy tymi dwoma elementami częściowymi 61, 62 znajduje się chłonny element krokowy 63. W pokazanym ilustracyjnym przykładzie wykonania, chłonny element krokowy 63 jest skonstruowany tak, żeby był mniej sztywny niż częściowe elementy usztywniające 61, 62 w celu maksymalnie możliwego unikania powodowania przez krokowy element chłonny obcierania, kiedy pojawiają się poprzecznie działające siły ściskające, wytwarzane przez uda użytkowniczki w obszarze krokowym. Krokowy element chłonny 63 jest trzymany w przeznaczonym dla niego położeniu za pomocą częściowych elementów usztywniających 61 i 62.

W obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią 1 częściowy element usztywniający 61 ma szerokość M, która, jak w przykładach wykonania opisanych powyżej, jest przystosowana do odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami z obu stron kroku użytkowniczki, bezpośrednio przed pachwinami. Dwie krawędzie boczne przedniego częściowego elementu usztywniającego 61 rozchodzą się w kierunku do przodu w wyrobie od wspomnianego obszaru przejściowego 12. W ten sposób zapobiega się przemieszczaniu wyrobu do tyłu pomiędzy nogami użytkowniczki podczas jej chodzenia. W wyniku tego, że pierwszy częściowy element usztywniający 61 jest oddzielny od krokowego elementu chłonnego w obszarze przejściowym 12, możliwy jest pewien

PL 216 057 B1 obrót pierwszego elementu częściowego 61 względem elementu krokowego 63, a także względem drugiego elementu częściowego 63, co umożliwia zwiększenie ewentualnej mobilności użytkowniczki bez ryzyka wywołania obcierania spowodowanego częściowymi elementami usztywniającymi 61 i 62.

W przykładzie wykonania z fig. 5, w pierwszym częściowym elemencie usztywniającym 61 znajduje się wydłużony pierwszy przelotowy otwór 610, a w drugim częściowym elemencie usztywniającym znajduje się wydłużony drugi przelotowy otwór 620 o takim samym zadaniu jak wydłużony drugi otwór w przykładach wykonania z fig. 1-4. Częściowe elementy usztywniające tworzące część przykładu wykonania z fig. 5, można wykonać z takiego samego materiału jak opisano powyżej w powiązaniu z opisem elementu usztywniającego 6 w przykładach wykonania z fig. 1-4.

Jak można zobaczyć na fig. 5, pierwszy przelotowy otwór 610 znajdujący się w pierwszym elemencie częściowym jest wydłużony i biegnie wzdłuż podłużnego kierunku wyrobu i wzdłuż jego osi. Zadaniem pierwszego otworu 610 jest ułatwianie zakrzywiania pierwszego elementu częściowego i umożliwianie jego sprężystego ściskania w kierunku poprzecznym w wypadku powstania sił poprzecznych działających na boczne krawędzie pierwszego elementu częściowego.

Zewnętrzne krawędzie boczne 18 i 19 drugiego elementu częściowego rozchodzą się w kierunku od obszaru krokowego. Zadaniem bocznych krawędzi 18, 19 drugiego częściowego elementu usztywniającego 62, rozchodzących się w kierunku do tyłu na części tylnej 2 jest, oprócz silnego kotwiczenia wyrobu w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią przednią a częścią krokową, również kotwiczenie z tyłu w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową 3 a częścią tylną 2, w wyniku czego wyrób jest bardzo stabilny i dobrze zamocowany na użytkowniczce w trakcie jego używania, ponieważ jest odczuwany przez użytkowniczkę jako wygodny ze względu na jego anatomiczne dopasowanie pod względem kształtu, wymiarów i geometrii. Warunkiem dobrego kotwiczenia jest wartość kąta pomiędzy kierunkiem podłużnym wyrobu a każdą z krawędzi zewnętrznych 18 i 19 nie mniejsza niż około 30°. Ponadto, żeby nie odczuwać niewygody, kąt ten nie powinien przekraczać około 60°.

Odległość G pomiędzy obszarami przejściowymi 12 i 20 pomiędzy elementem krokowym a drugim częściowym elementem usztywniającym 62 jest dostosowana do długości krocza użytkowniczki i, jak wspomniano powyżej w powiązaniu z przykładami wykonania z fig. 1-4, odległość G wynosi, korzystnie, około 70-120 mm. Jak już wspomniano wcześniej, w zasadzie płaski obszar krocza kobiety bezpośrednio przed narządami płciowymi ma długość około 80-100 mm, to jest wszystkie kobiety mają w zasadzie takie same wymiary w tym płaskim obszarze. Stwierdzono, że wymiar krocza G na wyrobie, wynoszący około 70-120 mm, działa dobrze dla większości użytkowniczek.

Im większe kąty pomiędzy krawędziami bocznymi pierwszego elementu częściowego a kierunkiem podłużnym wyrobu oraz pomiędzy krawędziami zewnętrznymi 18, 19 a kierunkiem podłużnym wyrobu, i sztywniejszy element usztywniający, tym ważniejsze jest żeby wymiar krocza na wyrobie odpowiadał długości płaskiej części krokowej zamierzonej użytkowniczki bezpośrednio przed jej narządami płciowymi, jeżeli wyrób nie ma być odczuwany jako niewygodny.

Dlatego może okazać się odpowiednie posiadanie pewnego zakresu wymiarowego wyrobów według wynalazku, w zależności od wyboru sztywności i wspomnianych kątów tak, żeby różne użytkowniczki mogły znaleźć odpowiednią wielkość z uwzględnieniem wymiarów i kątów. Odnosi się to oczywiście do wszystkich opisanych tutaj przykładów wykonania wynalazku, ale jest szczególnie ważne kiedy wyrób ma służyć do kotwiczenia zarówno z przodu jak i z tyłu. Wymaganie dostosowania wymiarów zwiększa również dla wszystkich przykładów wykonania sztywność częściowych elementów chłonnych.

Drugi częściowy element usztywniający 62 w części tylnej 2 wyrobu ma wydłużony drugi otwór 620. Jak w innych opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania, otwór ten ma kształt klina i ma takie samo zadanie, to jest powoduje zwiększanie fałdy 17 podczas używania wyrobu, która to fałda stabilizuje wyrób w założonym miejscu na użytkowniczce zarówno w kierunku poprzecznym jak i kierunku podłużnym.

Jak wspomniano powyżej w powiązaniu z innymi ilustracyjnymi przykładami wykonania, wymiary otworu 620 również wpływają na wysokość fałdy 17.

Na fig. 6-9 pokazano odpowiedni przykład wykonania wyrobu według wynalazku. Ten przykład wykonania odpowiada pod wielu względami przykład om wykonania z fig. 1-4, przy czym te części, które odpowiadają tym samym częściom z przykładów wykonania opisanych powyżej oznaczono na rysunkach tymi samymi numerami identyfikacyjnymi.

Sposobem dalszego zmniejszenia ryzyka przecieków przez krawędzie wskutek odkształcenia wkładu higienicznego w trakcie używania, oprócz zastosowania elementu usztywniającego 6, jest

PL 216 057 B1 użycie wkładu higienicznego z uniesioną częścią, co jest znane jako wygarbienie, która to uniesiona część została oznaczona numerem identyfikacyjnym 240. Zadaniem uniesionej części lub wygarbienia jest utrzymywanie styczności z narządami płciowymi użytkowniczki w trakcie używania wkładu higienicznego. Wydalane płyny ustrojowe mogą w ten sposób być chwytane zaraz po opuszczeniu ciała użytkowniczki i natychmiast wchłaniane w wyrób, zamiast rozpływania się po jego powierzchni.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 6-9, wygarbienie jest reprezentowane przez element 24 formujący wygarbienie, który, jak można najwyraźniej zobaczyć na fig. 8, znajduje się poniżej elementu usztywniającego 62 wewnątrz nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy zewnętrznej 5. Usytuowanie elementu tworzącego wygarbienie daje szereg zalet. Przyjmowanie płynów ustrojowych nie jest zakłócane przez materiał wygarbienia w bezpośredniej bliskości narządów płciowych użytkowniczki, ale części usytuowane najbliżej narządów płciowych użytkowniczki można zoptymalizować pod względem zdolności do przyjmowania i wchłaniania cieczy.

Usytuowanie wybrane dla elementu tworzącego wygarbienie poniżej elementu usztywniającego 6 w połączeniu z usytuowaniem wzdłuż krokowej części wyrobu ma również pozytywny efekt polegający na tym, że element tworzący wygarbienie przyczynia się do samoczynnego wykrzywiania się i profilowania wyrobu w pożądany sposób po założeniu go przez użytkowniczkę. W obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią, jak można zobaczyć na fig. 9, powstaje punkt przegięcia 27, przed którym, to jest w przedniej części wyrobu, wyrób jest wklęsły co najmniej w części obok wspomnianego obszaru przejściowego 12. Poza tym punktem przegięcia, to jest wzdłuż krokowej części wyrobu, wyrób jest, w obszarze bezpośrednio przed elementem tworzącym wygarbienie wypukły, to jest element usztywniający 6 jest wygięty w tym obszarze ku górze, co można najlepiej zobaczyć na fig. 8 i 9. Oprócz stosowania uniesionej części 240 na przedniej stronie wyrobu, element formujący wygarbienie umożliwia prowadzenie elementu usztywniającego w pożądanym kierunku krzywizny w różnych punktach elementu usztywniającego.

W skład elementu tworzącego wygarbienie 24 wchodzi, na przykład, niechłonna, syntetyczna watolina o właściwościach sprężystych. Taki element tworzący wygarbienie zachowuje swój kształt i funkcje nawet kiedy materiał jest w stanie mokrym.

Element formujący wygarbienie może również być wykonany z materiału piankowego, na przykład pianki poliuretanowej lub podobnego. Jeżeli jest to właściwe, element formujący wygarbienie może być wyposażony w materiał superchłonny, w postaci cząstek lub włókien, który to materiał znacznie rozszerza się podczas wchłaniania cieczy i rozszerza wygarbienie uformowane przez element formujący wygarbienie.

Ponieważ materiał tworzący wygarbienie jest, w pokazanym przykładzie wykonania, usytuowany pod elementem chłonnym 6, który również służy jako element usztywniający, więc materiał ten może być chłonny dla cieczy. W takiej konstrukcji odpowiednie jest wybranie materiału, który ma wię ksze kapilary niż element chłonny, tak żeby możliwość transportu cieczy do materiału formującego wygarbienie była tylko wtedy, gdy element chłonny jest nasycony cieczą. Dlatego w takiej konstrukcji można również zastosować włóknistą warstwę chłonną formującą wygarbienie, mającą właściwości sprężyste tylko w stanie suchym, ponieważ materiał ten jest w zasadzie suchy do nasycenia samego elementu chłonnego cieczą. Dlatego z usytuowaniem elementu formującego wygarbienie 24 poniżej zarówno elementu usztywniającego jak i chłonnego wiąże się szereg ważnych zalet.

Element tworzący uniesioną część 240 ma wydłużony kształt i w pokazanym ilustracyjnym przykładzie wykonania biegnie na całej części krokowej. Długość uniesionej części może zmieniać się pomiędzy około 20 mm a 120 mm.

Element 24 formujący uniesioną część jest węższy niż reszta wyrobu w obszarze krokowym. W ten sposób możliwe jest, że poprzeczne części otaczające 25, 26 reszty wyrobu kształtują się same wokół elementu 24 formującego uniesioną część. Materiał tworzący uniesioną część jest odpowiednio co najmniej dwa razy grubszy niż otaczające obszary 25, 26.

Na fig. 8, pokazano wyrób w postaci zakrzywionej i trójwymiarowej, ze względu na czytelność. Wyrób chłonny opisanego tu typu jest oczywiście zawsze trójwymiarowy w sensie konwencjonalnym, to jest ma pewną długość, szerokość i grubość.

Jednakże w tym kontekście termin trójwymiarowy oznacza, że wyrób musi być krzywoliniowy w pewien sposób żeby dostosowywał się do kształtu ciała użytkownika.

W tym kontekście, termin postać płaska oznacza, że wyrób jest w zasadzie płaski. Wyrób pokazany na fig. 6 i 7 jest w zasadzie planarny według tej definicji, pomimo, że elastyczne elementy ściągają warstwy materiału ze sobą w otworze 620 pomiędzy nóżkami 14 i 15.

PL 216 057 B1

Wyroby w postaci płaskiej według fig. 6 i 7, można pakować w sposób prosty, na przykład w stosach w pudełko lub torebkę, a jednak, po założeniu, można im nadać przystosowany anatomicznie, trójwymiarowy kształt, jak pokazano na fig. 8 i 9, bez żadnych jakichkolwiek środków.

Wskutek swojej specjalnej konstrukcji, z wymiarami odległości M pomiędzy wspomnianymi ścięgnami, konstrukcji elementu kształtującego wygarbienie 24, działania elementów elastycznych 16 oraz sztywności i kształtu geometrycznego częściowego elementu usztywniającego 6, wyrób jest dostosowany anatomicznie i przeznaczony do przyjmowania w trakcie manewrowania nim trójwymiarowego kształtu jak na fig. 8 i 9, przystosowanego do kształtu ciała użytkowniczki.

W pokazanym ilustracyjnym przykładzie wykonania, usztywniający a także chłonny element wyjściowy 6 ma takie same właściwości pod względem sztywności na całej swojej rozciągłości. W wyniku tego, na rozciągłości częściowych elementów usztywniających zazwyczaj nie powstają niekontrolowane fałdy, które mogłyby tam powstać, powodując niekontrolowany i niezamierzony przepływ cieczy. W obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią 1, zaczyna się krzywizna, ponieważ wyrób jako całość zmienia w tym miejscu swoją wytrzymałość na zginanie, z jednej strony z powodu zaokrąglenia tego końca elementu formującego wygarbienie, który znajduje się przed obszarem przejściowym, a z drugiej strony ze względu na to, że w tym miejscu element usztywniający jest najwęższy, przy wymiarze M przystosowanym do odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami na użytkowniczce. W tym obszarze przejściowym 12, powstaje punkt przegięcia 27, przed którym wyrób jest wklęsły i ma kształt miseczki, natomiast przyjmuje kształt wypukły za tym punktem przegięcia. W przykładzie wykonania z fig. 9, element formujący wygarbienie jest zaokrąglony na przedzie wzdłuż linii 28. W ten sposób element usztywniający jest zmuszony przez tę zaokrągloną linię do przyjęcia w przedniej części równo zaokrąglonego kształtu miseczki, co można zobaczyć na fig. 9.

W obszarze przejściowym 20 pomiędzy częścią krokowa 3 a częścią tylną 2, element formujący wygarbienie 24, który w pokazanym przykładzie wykonania wychodzi tak daleko jak wspomniany obszar przejściowy 20, jest zaokrąglony na swoim tylnym końcu. W wyniku tego nie powstają żadne niepożądane zmarszczki, ale obszar przejściowy pomiędzy wypukłą częścią krokową a dwiema częściami bocznymi części tylnej 2, biegnący skośnie w dół wokół fałdy 17 utworzonej przez elementy elastyczne 16 jest równy i gładki bez niepożądanych zmarszczek.

Uniesiona część 240 utworzona przez element formujący wygarbienie 24 ma również tę zaletę, że fałda wchodząca w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki nie wychodzi zbyt gwałtownie ani za daleko, żeby powodowała wzrost obcierania. Również pod tym względem wygarbienie zapewnia miękkie przejście w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią tylną.

We wszystkich opisanych powyżej przykładach wykonania, odpowiednie jest zaopatrzenie wyrobu w klej samoprzylepny na zewnętrznej powierzchni jego zewnętrznej, nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy 5. Pokazano to na fig. 7 w formie pasków kleju 29, które przed użyciem wyrobu, są pokryte w sposób konwencjonalny za pomocą taśmy pokryciowej 30 powleczonej środkiem abhezyjnym. Pomimo, że wyrób według wynalazku jest dostosowany anatomicznie, to odpowiednia jest, ze względu na niezawodne bezpieczne usytuowanie, obecność kleju samoprzylepnego na nieprzepuszczalnej dla cieczy zewnętrznej powierzchni wyrobu z przeznaczeniem do współdziałania z majtkami użytkowniczki, co przyczynia się do trzymania wyrobu w przeznaczonym do tego miejscu na użytkowniczce. Wybór odpowiedniego mocowania, to jest, inaczej mówiąc, czy i w jakim stopniu ma być używany klej samoprzylepny do mocowania do majtek użytkowniczki, zależy od wyboru sztywności zastosowanego elementu usztywniającego.

W przykładzie wykonania (nie pokazanym na figurze), wyrób może być przymocowany do ciała użytkowniczki, albo może z nim współdziałać, za pomocą kleju albo powłoki ciernej. Elementy cierne albo klej mogą być jedynymi środkami mocowania, ale można je również użyć w powiązaniu z klejem samoprzylepnym przeznaczonym do mocowania majtek użytkowniczki.

Na fig. 10 pokazano przykład wykonania, nieco zmodyfikowany w porównaniu z przykładem wykonania opisanym powyżej. Te części wyrobu z fig. 10, które odpowiadają podobnym elementom z przykładów wykonania z fig. 1-9, oznaczono takimi samymi numerami identyfikacyjnymi.

Element usztywniający 6 z przykładu wykonania z fig. 10 jest prostokątem z wydłużonym przelotowym otworem 610 w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią przednią 1 a częścią krokową 3. Otwór ten ma umożliwiać ściskanie elementu usztywniającego 6 w kierunku poprzecznym, przy czym ściskanie to jest maksymalne tam, gdzie otwór jest najszerszy podczas jego wykonywania. W trakcie ściskania następuje również zakrzywienie wyrobu, przy czym zewnętrzne części elementu

PL 216 057 B1 usztywniającego 6 z przodu zakrzywiają się do góry ku ciału użytkowniczki. Po ściśnięciu, element usztywniający 6 ma szerokość M w trakcie używania, która jest dostosowana do odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami z obu stron kroku użytkowniczki bezpośrednio przed pachwinami. Pożądana szerokość M jest regulowana sztywnością i szerokością elementu usztywniającego, a także szerokością otworu w danym miejscu.

Jak można zobaczyć powyżej, jest to pierwszy przelotowy otwór 610, który umożliwia ściskanie wyrobu w obszarze przejściowym 12. W wyniku wyboru sztywności elementu usztywniającego, kształtu i wymiarów otworu a także szerokości materiału elementu usztywniającego w obszarze bezpośrednio przed otworem, można uzyskać pożądaną sprężystość po ściśnięciu wyrobu. W rezultacie wyrób o pewnych wymiarach może pasować do użytkowniczek o nieco innych szerokościach pomiędzy wspomnianymi ścięgnami, to jest, w trakcie używania, otwór 610 można ścisnąć całkowicie albo częściowo.

Po ściśnięciu wyrobu z fig. 10 w trakcie używania, dwie krawędzie boczne części przedniej rozchodzą się w kierunku do przodu na wyrobie od wspomnianego obszaru przejściowego 12. W ten sposób zapobiega się przemieszczaniu się wyrobu do tyłu pomiędzy nogami użytkowniczki podczas ich poruszania się. W wypadku przykładu wykonania z fig. 10, w trakcie używania wyrobu uzyskuje się z tego względu w zasadzie taki sam kształt części przedniej wyrobu, jak w wypadku wyrobów wstępnie kształtowanych mających anatomicznie przystosowane kontury zewnętrzne według przykładów wykonania opisanych w powiązaniu z fig. 1-9.

W części tylnej, element usztywniający 6 ma wydłużony przelotowy otwór 620, który biegnie do tyłu w kierunku podłużnym wyrobu i centralnie wzdłuż osi wyrobu, od obszaru przejściowego 20 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią tylną. W trakcie używania, wyrób, podobnie jak w opisanych powyżej przykładach wykonania, jest zaopatrzony w fałdę wzdłuż kierunku podłużnego wyrobu wzdłuż wspomnianego drugiego otworu 620. W trakcie używania wyrobu, fałda ta wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki i stabilizuje wyrób na miejscu na użytkowniczce.

Na fig. 11 i 12 pokazano następne przykłady elementu usztywniającego do wyrobu chłonnego według wynalazku. W przykładach wykonania z fig. 11 i 12, te części, które odpowiadają podobnym elementom z opisanych powyżej ilustracyjnych przykładów wykonania, oznaczono takimi samymi numerami identyfikacyjnymi.

W przykładzie wykonania z fig. 11, element usztywniający 6 biegnie na przedniej części 1, części krokowej 3 i tylnej części 2 wyrobu. W części przedniej, w elemencie usztywniającym znajduje się rombowy przelotowy otwór 610, który jest najszerszy w obszarze przejściowym 12, gdzie wyrób ma być kotwiczony pomiędzy wspomnianymi ścięgnami w trakcie jego używania. Za pomocą trójkątnego otworu, uzyskuje się stale zmniejszającą się krzywiznę elementu usztywniającego od wspomnianego obszaru przejściowego 12 w kierunku ku przedniemu końcowi wyrobu.

W tylnej części 2 wyrobu, jak w przykładach wykonania z fig. 1-10, znajduje się podłużny otwór 620. Ma on takie same zadania jak opisano we wspomnianych przykładach wykonania i, podczas używania wyrobu, powoduje zwiększenie fałdy, której wysokość rośnie w kierunku do tyłu. W trakcie używania wyrobu, fałda stabilizuje go w kierunku poprzecznym, jak opisano powyżej.

Na fig. 12 pokazano wyrób, którego element usztywniający 6, jak w przykładzie wykonania z fig. 11, wchodzi na część przednią 1, część krokową 3 i część tylną 2 wyrobu. W tym wypadku, w elemencie usztywniającym znajduje się eliptyczny otwór 610 usytuowany bezpośrednio przed obszarem przejściowym 12, który to otwór jest przeznaczony, w trakcie używania wyrobu, do umożliwiania ściskania elementu usztywniającego w obszarze przejściowym 12 w celu doprowadzenia do zwężenia w tym obszarze do szerokości M, która odpowiada odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami na użytkowniczce. W krokowej części wyrobu znajduje się podłużny otwór 630. Zadaniem otworu 630 jest zapewnienie elementu usztywniającego o właściwościach sprężystych w obszarze krokowym w celu optymalnego przystosowania szerokości elementu usztywniającego w obszarze krokowym do kształtu ciała użytkownika w tym obszarze. Otwór 620 ma takie same zadania jak odpowiedni otwór w przykładzie wykonania z fig. 15 i dlatego nie opisywano go dodatkowo.

Na fig. 13 pokazano przykład wykonania, który różni się od opisanych powyżej przykładów wykonania głównie tym, że element usztywniający składa się tylko z elementu częściowego 62 w tylnej części wyrobu. Element częściowy 62 jest prostokątny i ma wydłużony otwór 620 tego samego typu i o takim samym zadaniu jak opisano w powyższych ilustracyjnych przykładach wykonania.

W przedniej części 1 ani w części krokowej 3 nie ma elementu usztywniającego. Zamiast tego znajduje się tu wydłużony element chłonny 66, który jest mniej sztywny niż element częściowy 62.

PL 216 057 B1

W trakcie używania wyrobu z fig. 13, wyrób jest trzymany w przeznaczonym do tego miejscu na użytkowniczce za pomocą częściowego elementu usztywniającego, którego fałda utworzona wzdłuż otworu 620 stabilizuje wyrób w kierunku poprzecznym i w kierunku podłużnym na użytkowniczce. Fałda ta wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki i dlatego stabilizuje wyrób w kierunku poprzecznym. Ponadto wysokość tej fałdy zwiększa się stale w kierunku do tyłu, odpowiadając stale rosnącej szerokości otworu w tym samym kierunku, w wyniku czego uzyskuje się wyrób dopasowany do użytkowniczki stabilizowany przed przemieszczaniem się w kierunku podłużnym wyrobu.

Sztywność na zginanie wyrobu zwiększa się po jego umieszczeniu na użytkowniczce, co, jak wspomniano powyżej, wynika z bardziej stabilnej tylnej części wyrobu. Fałda utworzona wzdłuż otworu 620 wchodzi, w trakcie używania wyrobu, na pewnym odcinku drogi w rowek pomiędzy pośladkami użytkowniczki i w ten sposób przyczynia się do pozostawania wyrobu na miejscu w kierunku poprzecznym, a jednocześnie wychwytuje wszelkie płyny ustrojowe, które płyną w rowku pomiędzy pośladkami użytkowniczki.

Jak wspomniano powyżej, ludzie mają w przybliżeniu takie same wymiary w dzieciństwie jak i na starość. Dlatego wyroby według opisanych powyżej ilustracyjnych przykładów wykonania działają w zasadzie zarówno dla dzieci jak i dla osób dorosłych, jeżeli wyrób, jako całość, ma być dostosowany w kategoriach wymiarów.

Wyrób według wynalazku, w postaci pieluchy dla dzieci lub osób dorosłych jest znakomicie dopasowany w porównaniu z pieluchami konwencjonalnymi. Obecność elementów usztywn iających oznacza, że kiedy pielucha jest nałożona, to jest wprowadzana we właściwe położenie na użytkowniczce oraz że pozostaje w tym położeniu w trakcie używania wyrobu.

Na fig. 14 pokazano przykład wykonania, w którym element usztywniający 6 jest prostokątem. Podobnie jak w poprzednich ilustracyjnych przykładach wykonania, w tylnej części wyrobu znajduje się podłużny otwór 620. Otwór ten ma takie same zadania jak opisane powyżej i, w trakcie używania wyrobu, powoduje uniesienie się fałdy, której wysokość zwiększa się ku tyłowi. W trakcie używania wyrobu, fałda stabilizuje go w kierunku poprzecznym, jak opisano powyżej. Na fig. 14 zastosowano te same numery identyfikacyjne jak w poprzednich ilustracyjnych przykładach wykonania.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 15, w wyrobie znajdują się trzy wydłużone otwory 620, 620' i 620 usytuowane w części tylnej, które to otwory są położone symetrycznie względem szerokości wyrobu w pokazanym tu przykładzie wykonania.

Wynalazek nie jest ograniczony do opisanych powyżej ilustracyjnych przykładów wykonania, ale możliwe są różnorodne jego modyfikacje w zakresie poniższych zastrzeżeń patentowych.

Na przykład, anatomicznie ukształtowane elementy usztywniające i chłonne opisanego powyżej typu można umieścić w tak zwanych pieluchomajtkach, to jest w wyrobach, w których pielucha jest składana do postaci majtek jednorazowego użytku.

Powyżej stwierdzono, że chłonne elementy usztywniające można wykonać z różnych materiałów i z laminatów wykonanych z jednego lub więcej materiałów. Chłonne elementy usztywniające można również wykonać z więcej niż jednej warstwy i o różnej rozciągłości poszczególnych warstw, co umożliwia uzyskanie różnych sztywności w różnych obszarach elementów usztywniających.

Jak już wspomniano, w skład elementów usztywniających mogą wchodzić wszystkie warstwy materiału i środki spajające. Dlatego różne sztywności w różnych obszarach elementu usztywniającego można uzyskać zmieniając stopień połączenia w różnych obszarach, na przykład stosując różne ilości kleju w różnych obszarach, obszarach nawet nie stosując kleju lub innego środka wiążącego w różnych obszarach pomiędzy poszczególnymi warstwami albo wewnątrz nich.

Elastyczny element 16, który biegnie wzdłuż otworu 620, pokazano w opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania jako usytuowany w stanie wstępnie naprężonym. Jednakże w procesie produkcji wyrobów chłonnych, takich jak wkłady chłonne, pieluchy i podobne, znane jest umieszczanie wrażliwych na ciepło elementów elastycznych w stanie nie naprężonym, a następnie naprężanie ich za pomocą obróbki cieplnej. Odbywa się to, korzystnie, podczas pakowania wyrobów.

W opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania odnoszących się do wyrobów przeznaczonych do umieszczania wewnątrz krokowej części majtek, wyrób jest w większości ilustracyjnym przykładem wykonania zaopatrzonym w trwale przymocowane skrzydełka do mocowania wyrobu do majtek poprzez podwijanie skrzydełek wokół krawędziowej części majtek i mocowanie na zewnętrznej powierzchni części krokowej. Skrzydełka te mogą składać się z oddzielnych elementów, które są mocowane do reszty wyrobu w powiązaniu z jego nakładaniem. Oddzielne skrzydełka można umieszczać

PL 216 057 B1 odłączalnie na reszcie wyrobu w trakcie jego wytwarzania, w wyniku czego użytkowniczka, która nie życzy sobie skrzydełek na wyrobie, może je usunąć podczas nakładania wyrobu na siebie.

Opisane powyżej ilustracyjne przykłady wykonania, nie mające skrzydełek, można zaopatrzyć w oddzielne skrzydełka podczas wytwarzania albo kiedy wyrób jest nakładany.

Claims (22)

1. Wyrób chłonny, taki jak wkład higieniczny, wkład do majtek, ochrona dla osób nie panujących nad wydalaniem, pielucha lub podobny, który to wyrób ma kierunek wzdłużny i kierunek poprzeczny, część przednią, część tylną, oraz część krokową usytuowaną pomiędzy częścią tylną a częścią przednią, i usytuowane na sobie element chłonny i nieprzepuszczalną dla cieczy warstwę, a także element usztywniający przyczyniający się do trójwymiarowego kształtu wyrobu podczas jego używania, znamienny tym, że element usztywniający (6) jest w płaskiej, dwuwymiarowej, planarnej postaci przed użyciem wyrobu, oraz tym, że element usztywniający (6) rozciąga się w kierunku wzdłużnym wyrobu na co najmniej części tylnej części (2) wyrobu od części krokowej (3), tym, że element usztywniający (6) ma w części tylnej (2) co najmniej jeden wydłużony przelotowy otwór (620), który rozciąga się w kierunku wzdłużnym wyrobu i wzdłuż jego osi środkowej, kształtując w trakcie używania wyrobu dzięki siłom poprzecznym powstającym w tylnej części wyrobu fałdę (17) ułożoną wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu i wzdłuż otworu przelotowego (620), i umieszczoną w trakcie używania wyrobu w rowku między pośladkami użytkownika stabilizującą wyrób na jego miejscu na użytkowniku i tym, że otwór przelotowy (620) jest zaostrzony na swoim końcu obok części krokowej (3), oraz że szerokość otworu (620) stale zwiększa się od wspomnianego końca kierunku do tyłu, zwiększając w trakcie używania wyrobu stale w tym samym kierunku wysokość fałdy (17).

2. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że otwór przelotowy (620) jest położony symetrycznie i tworzy kąt (β) wynoszący od 10 do 120°, korzystnie od 15 do 40°, we wspomnianym miejscu.

3. Wyrób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że element usztywniający rozciąga się również w części krokowej (3) i co najmniej na części drogi w części przedniej (1), tym, że element usztywniający (6) ma szerokość (M) w obszarze przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1), która jest przystosowana do odległości pomiędzy ścięgnami użytkownika z obu stron jego kroku pachwinach, i która wynosi około 15-45 mm, tym, że w części przedniej (1) wyrobu, krawędzie boczne elementu usztywniającego (6) rozchodzą się w kierunku od części krokowej (3) co najmniej na części drogi w części przedniej (1) oraz tym, że krawędzie boczne elementu usztywniającego (6) tworzą, w kierunku od obszaru krokowego, kąt ostry (a) z linią biegnącą w kierunku wzdłużnym wyrobu.

4. Wyrób według jednego z zastrz. 1-3, znamienny tym, że element usztywniający (6) jest chłonny, a jednocześnie stanowi element chłonny oraz tym, że pęcznieje podczas wchłaniania, zachowując jednocześnie w całości swoją geometrię w kierunku poprzecznym wyrobu.

5. Wyrób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że szerokość (M) elementu usztywniającego (6) w obszarze przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 20-35 mm.

6. Wyrób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że szerokość (M) elementu usztywniającego (6) w obszarze przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 25-30 mm.

7. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma sztywność w stanie suchym około 1-15 N, mierzoną według ASTM D 4032-82.

8. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) składa się z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości od 0,15 do 0,75 g/cm³ i wadze na ₂ jednostkę pola powierzchni około 100-400 g/m².

9. Wyrób według zastrz. 8, znamienny tym, że formowana pneumatycznie mata włóknista jest, po prasowaniu, mechanicznie zmiękczana do pożądanej sztywności.

10. Wyrób według zastrz. 8 albo 9, znamienny tym, że formowana pneumatycznie mata włóknista ma pożądaną zmniejszoną sztywność i pożądaną wydłużalność wynikające z wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru sprasowania.

11. Wyrób według jednego z zastrz. 4-10, znamienny tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego (6), które rozchodzą się co najmniej na części drogi od części krokowej (3) w części przedniej (1) wyrobu, są skonstruowane tak, że tworzą kąt (a) pomiędzy linią w kierunku wzdłużnym wyrobu a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych wynoszący około 35-55° korzystnie około 45°.

PL 216 057 B1

12. Wyrób według jednego z zastrz. 4-10, znamienny tym, że część krokowa (3) ma długość (G) około 70-120 mm, oraz tym, że krawędzie boczne (18, 19) elementu usztywniającego rozchodzą się w kierunku od części krokowej (3) co najmniej na części drogi od części krokowej na części tylnej wyrobu.

13. Wyrób według dowolnego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) stanowi również element chłonny, tym, że ma on sztywność co najmniej 1,0 N, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma w przybliżeniu taką samą sztywność wzdłuż całej rozciągłości elementu usztywniającego.

14. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że pod elementem chłonnym, na co najmniej części krokowej części (3) znajduje się element formujący wygarbienie (24) wykonany z materiału sprężystego, który to element formujący wygarbienie jest skonstruowany tak, że tworzy uniesioną część (240) na tej stronie, która jest przeznaczona do wchodzenia na użytkownika, przy czym uniesiona część jest tak skonstruowana, że leży bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika po umieszczeniu wyrobu na użytkowniku.

15. Wyrób według zastrz. 14, znamienny tym, że uniesiona część (240) jest wydłużona w kierunku wzdłużnym wyrobu i ma długość pomiędzy 20 mm a 120 mm.

16. Wyrób według zastrz. 14 albo 15, znamienny tym, że uniesiona część (240) jest węższa niż reszta wyrobu w obszarze krokowym, oraz tym, że uniesiona część jest co najmniej dwa razy grubsza niż obszary otaczające.

17. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że we wzdłużnym kierunku wyrobu i centralnie wzdłuż tylnej części wyrobu oraz wzdłuż co najmniej jego części od części krokowej umieszczony jest element elastyczny (16), przeznaczony wzdłuż swojej długości do ściągania części materiału razem i zakrzywiania wyrobu ku górze dla lepszego kontaktu z ciałem użytkownika.

18. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) służy jako element chłonny i ma bardzo dużą zdolność do rozprowadzania cieczy dla rozprowadzania płynów ustrojowych odebranych przez stosunkowo wąski obszar krokowy (3) ograniczony anatomią użytkownika bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika na częściach chłonnych całego wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma dużą zdolność pęcznienia w kierunku głębokości i towarzyszącą temu dużą pojemność chłonną.

19. Wyrób według zastrz. 17, znamienny tym, że element usztywniający (6) służy również jako element chłonny i jest w zasadzie jednorodny na całej swojej rozciągłości pod względem grubości, sztywności, zdolności do rozprowadzania i pojemności chłonnej, w związku z czym element usztywniający (6), a zatem także element chłonny zakrzywia się równo w trakcie używania bez tworzenia lokalnych nieregularności, powodujących niepożądane rozprowadzanie cieczy.

20. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że długość wspomnianego obszaru przejściowego (12) pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1), w którym szerokość elementu usztywniającego jest przystosowana do odległości pomiędzy ścięgnami użytkownika z obu stron jego kroku w obszarze pachwin, wynosi około 5-15 mm.

21. Wyrób według jednego z zastrz. 4-20, znamienny tym, że element usztywniający (6) stanowi również element chłonny, oraz tym, że szerokość elementu usztywniającego za wspomnianym obszarem przejściowym (12) stale rośnie w części krokowej (3) w kierunku do tyłu ku części tylnej (2) dla optymalnego wykorzystania dostępnego miejsca w kierunku szerokości w tym obszarze pod względem maksymalnego wchłaniania.

22. Wyrób według jednego z zastrz. 4-21, znamienny tym, że wyrób jest skonstruowany tak, żeby, wskutek sztywności wybranej dla elementu usztywniającego (6) i wskutek wyboru wspomnianej geometrii i wymiarów w obszarze przejściowym (12) pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1), oraz wokół tego obszaru, kiedy wyrób jest umieszczony tak, że obszar przejściowy pomiędzy częścią przednią a częścią krokową znajduje się pomiędzy wspomnianymi ścięgnami, był on umocowany pomiędzy nimi i w ten sposób mógł być przekształcany z postaci płaskiej do postaci trójwymiarowej z częścią przednią zakrzywioną ku górze w stosunku do części krokowej, tworząc kształt podobny do miseczki co najmniej w obszarze w pobliżu części krokowej.