PL221340B1 - Wyrób chłonny - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest wyrób chłonny.

Wynalazek dotyczy wyrobu chłonnego, takiego jak wkład higieniczny, wkład do majtek, wkład ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaska higieniczna lub tym podobny, który to wyrób ma kierunek wzdłużny i kierunek poprzeczny, część przednią, część tylną, część krokową, usytuowaną pomiędzy częścią tylną a częścią przednią, element chłonny i warstwę nieprzepuszczalną dla cieczy, a także element usztywniający, którego zadaniem jest utrzymywanie trójwymiarowego kształtu wyrobu w trakcie jego używania.

Wyrobom chłonnym, takim jak wkłady higieniczne, wkłady ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaski higieniczne i tym podobne stawia się szereg różnych wymagań, które nie są łatwe do równoczesnego spełnienia. Podstawowym wymaganiem jest to, żeby wyrób, na przykład pielucha higieniczna, był w stanie odebrać i wchłonąć płyny ustrojowe wydalane przez użytkownika. Konwencjonalne wkłady higieniczne o wielkościach umożliwiających wchłanianie dużych ilości płynów menstruacyjnych są grube i stosunkowo szerokie. Wkłady higieniczne tego typu opisano w, na przykład, opisie patentowym Stanów Zjedn. Ameryki nr 3 294 091. Grube i stosunkowo szerokie wkłady higieniczne tego typu mają teoretycznie dużą chłonność, ale w praktyce, kiedy na wkład higieniczny działają siły ściskające podczas ściskania pomiędzy udami użytkownika, traci się dużą część zdolności odbiorczych i chłonności. Wkład higieniczny jest ściskany razem przybierając kształt podobny do liny, co często nie daje wystarczająco dużej powierzchni odbiorczej dla wydalanych płynów menstruacyjnych, i powoduje przecieki w wypadku ich dużych upływów. Wkład higieniczny może być również ściskany pomiędzy udami użytkownika w taki sposób, że jego boczne krawędzie oraz warstwa chłonna cieczy są zawijane na powierzchnię przepuszczalną dla cieczy i w ten sposób zmniejszają się wymiary dostępnej powierzchni odbiorczej cieczy.

Wkłady higieniczne są przeznaczone do umieszczania wewnątrz pary majtek, których konstrukcja może być różna. W takiej sytuacji wkłady higieniczne mogą zostać nieprawidłowo umieszczone wewnątrz majtek. Dlatego występuje ryzyko omyłkowego umieszczenia wkładu higienicznego za daleko z przodu albo za daleko z tyłu, albo lekkie jego przemieszczenie w kierunku poprzecznym, z czym wiąże się niemożliwość optymalnego wykorzystania zdolności chłonnej i odbiorczej całego wkładu higienicznego. Konwencjonalne wkłady higieniczne są na ogół utrzymywane w majtkach użytkownika za pomocą kleju samoprzylepnego albo powłok ciernych. Wkład chłonny dopasowuje się umieszczając go na jego miejscu w majtkach, po czym wciąga się je na ich miejsce. Jednakże podczas wkładania wyrobu do majtek trudno jest uzyskać optymalne usytuowanie względem ciała użytkownika. Zazwyczaj do określenia miejsca usytuowania wkładu higienicznego używa się krokowej części majtek. Ponieważ wkłady higieniczne są wytwarzane w wielu wymiarach i modelach, położenie i konstrukcja części krokowej nie dają pewności co do miejsca umieszczenia wkładu w majtkach, przy czym działanie wkładu higienicznego podczas używania jest w rezultacie nie zawsze takie, jakie jest pożądane.

Inną przyczyną przecieków występujących w przypadku zamocowania wkładu higienicznego wewnątrz majtek użytkownika jest poruszanie się tego wkładu razem z majtkami zamiast podążania za ruchami ciała użytkownika. Oznacza to, że nawet w przypadku początkowo prawidłowego umieszczenia wkładu w majtkach w stosunku do ciała może on być przesunięty z tego położenia przez majtki.

W celu spróbowania zmniejszenia przecieków powstających w wyniku ściskania wkładu higienicznego pomiędzy nogami użytkownika, wkłady te zazwyczaj zaopatruje się w specjalne klapki mocujące. Znane jest, na przykład z opisów patentowych SE 455 688, US 4 285 343, EP 0 130 848, EP 0 134 086 i US 4 608 047 zaopatrywanie wkładów higienicznych w giętkie klapki lub skrzydełka boczne wystające ze wzdłużnych krawędzi bocznych. Mają one być podwinięte wokół części krawędziowych majtek użytkownika podczas nakładania wkładu higienicznego, oraz mają być przymocowane do zewnętrznej części majtek. Same klapki boczne stanowią ochronę przed przeciekami przez krawędzie boczne i brudzeniem majtek. Ponadto odkształcaniu wkładu chłonnego wkładu higienicznego przeciwdziała to, że wkład higieniczny jest zakotwiczony na tych krawędziach majtek, które stykają się z nogami i w trakcie używania jest trzymany w stanie rozciągniętym pomiędzy nimi.

PL 221 340 B1

Natomiast znaczną wadą zaopatrywania wyrobów chłonnych w takie klapki mocujące jest to, że wielu użytkowników stwierdza, iż sprawia im kłopot to, że klapki mocujące są widoczne na zewnątrz majtek. Oznacza to również, że wyroby chłonne z takimi klapkami mocującymi nie mogą być używane wtedy, kiedy na przykład użytkownik nosi strój kostium.

Inną wadą klapek mocujących jest to, że są stosunkowo trudne do manipulowania i wymagają wielu czynności ręcznych w celu prawidłowego dopasowania wokół tych krawędzi majtek, które znajdują się przy nogach. Ponadto, zwłaszcza w wypadku klapek mocujących biegnących na dość długiej drodze wzdłuż bocznych krawędzi wkładu chłonnego, może być prawie niemożliwe podłożenie klapek mocujących wokół krzywoliniowych krawędzi majtek wokół nóg bez obcierania i występowania nieestetycznych zmarszczek klapek mocujących.

Kolejnym problemem we wkładach chłonnych z klapkami mocującymi jest to, że działanie klapek lub skrzydełek mocujących zależy od konstrukcji majtek. Nie trzeba wyjaśniać, że wkład chłonny z klapkami mocującymi inaczej oddziałuje z majtkami o szerokiej części krokowej w porównaniu z majtkami o bardzo wąskiej części krokowej.

Klapki lub skrzydełka mocujące we wkładach chłonnych chronią te krawędzie majtek, które stykają się z nogami, przed zabrudzeniem, ale, jak wspomniano powyżej, są dalekie od całkowicie zadowalającego rozwiązania.

W celu poprawy odporności na przeciekanie, w opisie patentowym EP 0 067 465 zaproponowano wytwarzanie dwuczęściowych wkładów higienicznych, w których dwie części są połączone tylko w obszarze swoich części końcowych. Dolna część jest zamocowana w majtkach użytkownika, a część górna utrzymuje kontakt z ciałem użytkownika. Koncepcja ta polega na tym, że części te są w stanie nieco przemieszczać się względem siebie w trakcie używania. Jednakże to przemieszczanie pomiędzy częściami jest bardzo ograniczone i znane wkłady higieniczne nadal zależą od ruchów majtek. Ponadto nie ma gwarancji, że część górna będzie trzymana w styczności z ciałem użytkownika w trakcie używania.

W opisie PCT/SE96/01061 przedstawiono inny dwuczęściowy wyrób chłonny, w którym te dwie części są ruchome względem siebie. Ten znany wyrób również ma ograniczoną ruchliwość części względem siebie i w pewnym stopniu jest zależny od ruchów majtek.

Jednym ze sposobów próbowania zmniejszenia ryzyka przeciekania przez krawędzie wskutek odkształcenia wkładu higienicznego w trakcie używania jest zaopatrzenie wkładu higienicznego we wstępnie ukształtowaną uniesioną część, która jest znana jako wygarbienie, którego zadaniem jest utrzymywanie kontaktu z narządami płciowymi użytkownika w trakcie używania wkładu higienicznego. W ten sposób wydalone płyny ustrojowe są odbierane natychmiast po opuszczeniu ciała użytkownika i są natychmiast wchłaniane przez wyrób zamiast rozpływania się po jego powierzchni. Uniesiona część ułatwia również użytkownikowi prawidłowe umieszczanie wyrobu względem ciała. We francuskiej publikacji patentowej FR-A-2 653 328 opisano wkład higieniczny z wygarbieniem w postaci centralnej, podłużnej cylindrycznej uniesionej części.

Powszechnie znanym sposobem wytwarzania uniesionej części jest po prostu wytworzenie jej poprzez zgromadzenie większej ilości materiału chłonnego w obszarze uniesionej części. Jednakże, ponieważ używany materiał chłonny jest w większości wypadków, jak powszechnie wiadomo, puszystą pulpą celulozową, więc taka uniesiona część zapada się i traci swój kształt po zmoczeniu. W celu wytworzenia uniesionej części, która byłaby wystarczająco duża również w stanie mokrym, w uniesionej części wykonanej z puszystej pulpy celulozowej musi znajdować się tak dużo materiału chłonnego, że na ogół wyrób jest za wysoki, za twardy i niewygodny w noszeniu w stanie suchym.

Znane jest również wytwarzanie wyrobu z uniesioną częścią zwróconą ku użytkownikowi poprzez umieszczenie elementu profilującego na górze wkładu chłonnego. Wadą takiego rozwiązania jest to, że koliduje to z transportem cieczy w dół chłonnego, trzymającego ciecz wkładu chłonnego oraz występuje możliwość przecieków ze względu na to, że element profilujący nie ma wystarczającej zdolności odbiorczej ani chwilowej zdolności retencyjnej. Zaproponowano używanie w uniesionej części, na przykład, materiału spienionego. Okazało się jednak, że trudno jest wyprodukować spienioną strukturę z porami otwartymi w stopniu wystarczającym do dobrego odbierania cieczy przez nią, a równocześnie o tak wielkiej zdolności retencyjnej materiału, żeby ciecz nie była wyciskana w przypadku obciążenia pochodzącego od użytkownika, na przykład podczas jego siadania.

PL 221 340 B1

Inny przykład uniesionej części opisano w szwedzkim opisie patentowym 507 798.

Taka uniesiona część ma przewidywalny kształt, zarówno przed jak i w trakcie używania, a także zachowuje ten kształt bez względu na ruchy użytkownika i stopień zmoczenia, na jaki jest narażona. Uniesiona część ma konstrukcję anatomiczną, co oznacza, że jest stosunkowo wąska w celu lekkiego wchodzenia pomiędzy wargi użytkowniczki w trakcie używania bez niewygody dla użytkowniczki.

Chociaż taka uniesiona część działa dobrze do tego celu, stwierdzono, że kiedy na taką uniesioną część działają duże ilości płynów ustrojowych w stosunkowo krótkim czasie, występuje ryzyko wypłynięcia pewnej ilości cieczy poza uniesioną część i przepłynięcie jej przez krawędzie boczne wyrobu chłonnego. Takie przecieki mogą wystąpić, na przykład, kiedy użytkowniczka wkładu higienicznego siedzi lub leży przez stosunkowo długi okres czasu, a następnie nagle wstaje. Wynika to z tego, że kiedy użytkowniczka siedzi lub leży, w jej pochwie gromadzi się stosunkowo duża ilość płynu menstruacyjnego. W przypadku nagłej zmiany położenia ciała, cała ilość zgromadzonej cieczy może być wydalona za jednym razem. Wąska uniesiona część typu opisanego w SE 507 798 nie ma wtedy wystarczająco dużej powierzchni do tego, żeby była w stanie odebrać i wchłonąć całą ilość cieczy za jednym razem, i z tego względu taki nagły wypływ cieczy często kończy się przeciekiem.

W opisach EP 0 335 252 i EP 0 335 253 zaproponowano zaopatrywanie wyrobu chłonnego w element odkształcalny. Na element odkształcalny działają poprzeczne siły ściskające wywierane przez uda użytkownika. Jego zadaniem jest powodowanie wybrzuszenia części wyrobu w kierunku ciała użytkownika w trakcie używania. Nie jest jednak możliwe całkowite sterowanie albo przewidywanie kształtu, jaki wyrób przyjmie dla każdej pojedynczego użytkownika. Poza tym nie jest możliwe zapewnienie styczności pomiędzy ciałem użytkownika a powierzchnią wyrobu, ponieważ stopień wybrzuszenia wynika całkowicie ze stopnia ściśnięcia wyrobu w kierunku poprzecznym.

W opisie patentowym US 4 804 380 opisano wyrób chłonny o trwałym kształcie trójwymiarowym. Wyrób ten ma jedną część końcową o płaskim lub wklęsłym kształcie i jedną część końcową z uniesioną częścią. Płaska lub wklęsła część końcowa ma być umieszczana w przedniej części wzgórka Wenery użytkowniczki, a część końcowa z uniesioną częścią ma wchodzić pomiędzy pośladki użytkowniczki. Trójwymiarową konstrukcję wyrobu uzyskuje się składając dość sztywny wkład chłonny. W celu uzyskania trwałej części uniesionej, tylna strona wyrobu jest zaopatrzona w klejową powierzchnię na części końcowej, na której ma być część uniesiona. Po uformowaniu uniesionej części jest ona utrzymywana za pomocą kleju.

Na rynku znajdują się wyroby chłonne z trwałym, trójwymiarowym kształtem podobnym do łódki, w których powłokę zewnętrzną stanowi formowana pianka polimerowa.

Znaczną wadą trwałych wyrobów trójwymiarowych jest trudność z pakowaniem sztywnych wyrobów trójwymiarowych. Takie wyroby wymagają wiele miejsca w transporcie i sprzedaży, a dla użytkowniczki może być kłopotliwe obchodzenie się z wkładem chłonnym albo pieluchą dla osób dorosłych, którego nie daje się złożyć i dlatego nie można go ukryć w ręce albo w gorszej sytuacji nawet włożyć do torebki ręcznej.

W opisie patentowym EP 155 515 opisano sposób nadawania wyrobowi chłonnemu, takiemu jak wkład higieniczny, wyglądu podobnego do miseczki za pomocą elementów elastycznych wkładanych w stanie wstępnie naprężonym we wzdłużne krawędzie boczne wyrobu. Użycie takich elementów elastycznych komplikuje proces wytwarzania i istnieje ryzyko utraty zamierzonego efektu elastycznego podczas pakowania wyrobu albo jego magazynowania w stanie złożonym w opakowaniu.

Znane jest konstruowanie płaskich wyrobów chłonnych, które przyjmują kształt trójwymiarowy, w zasadzie kształt miseczki, po nałożeniu. Przykład takiego wyrobu opisano w opisie patentowym US 4 655 759. Ujawniono w nim wydłużony wkład higieniczny składający się z warstwy materiału chłonnego, giętkiej, nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy zewnętrznej i przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej. Wkład higieniczny jest zaopatrzony w parę kanałów formowanych techniką wytłaczania, usytuowanych z obu stron środkowej osi wzdłużnej i biegnących wzdłuż zakrzywionej ścieżki w warstwie materiału chłonnego. Te dwie ścieżki razem tworzą kształt podobny do klepsydry usytuowany centralnie we wkładzie. Przed użyciem, wkłady higieniczne są w przybliżeniu płaskie, ale, po nałożeniu przez użytkownika, składają się w kształt podobny do miseczki, to jest na zewnątrz kanałów powstają stojące obrzeża zatrzymujące ciecz.

PL 221 340 B1

Jedną z wad takiej miseczkowej konstrukcji jest to, że obrzeża trzymają część centralną wkładu chłonnego w pewnej odległości od narządów płciowych użytkownika, i ciecz wydalana przez użytkownika nie wpływa bezpośrednio w wyrób chłonny, ale może rozpływać się po powierzchni, a tym samym występuje oczywiste ryzyko, że ciecz może znaleźć sobie niepożądaną ścieżkę przepływu w postaci małej fałdy lub podobnego elementu i wypłynąć wprost z wyrobu w kierunku poprzecznym lub wzdłużnym. Wytłaczane kanały we wkładzie chłonnym mają również tę wadę, że ciecz rozpływająca się w warstwie chłonnej jest rozrywana i że materiał chłonny na zewnątrz kanałów nie jest wykorzystany, co zwiększa ryzyko lokalnego przesycenia i występowanie przecieków z tych części warstwy chłonnej, które są używane.

Powyżej omówiono głównie znane dotychczas wkłady higieniczne oraz różne problemy z nimi związane. Jednakże, to co powiedziano powyżej, odnosi się również do wkładów dla osób nie panujących nad wydalaniem. Pieluchy dla dzieci i dorosłych również należą do tego samego obszaru problemów o ile pasuje do obszaru krokowego i zbierają ciecz we wkład chłonny.

Jak wynika z powyższego, w ciągu wielu lat dokonano wielkich wysiłków w celu spróbowania rozwiązania wszystkich problemów związanych z wyrobami chłonnymi, takimi jak wkłady higieniczne. Pomimo dokonania wielu ulepszeń, wszystkie znane dotychczas rozwiązania mają pewne wady.

Zgodnie z wynalazkiem, wytworzono ulepszony wyrób chłonny takiego typu, o jakim wspomniano na wstępie.

Wyrób chłonny, taki jak wkład higieniczny, wkład do majtek, wyrób ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem, pielucha lub tym podobny, który to wyrób ma kierunek wzdłużny i kierunek poprzeczny, część przednią, część tylną, część krokową usytuowaną pomiędzy częścią tylną a częścią przednią, element chłonny i warstwę nieprzepuszczalną dla cieczy, a także element usztywniający, przyczyniający się do trójwymiarowego kształtu wyrobu podczas jego używania, charakteryzuje się według wynalazku tym, że element usztywniający jest w postaci płaskiej przed użyciem wyrobu, tym, że element usztywniający jest zaopatrzony w co najmniej jedno pierwsze wycięcie, które jest skonstruowane tak, że umożliwia ściskanie elementu usztywniającego w kierunku poprzecznym w obszarze przejściowym, pomiędzy częścią przednią, a częścią krokową, tym, że kształt elementu usztywniającego i kształt pierwszego wycięcia są przystosowane tak, że element usztywniający, po ściśnięciu i umieszczeniu na użytkowniku, ma szerokość M w obszarze przejściowym, który jest przystosowany do odległości pomiędzy ścięgnami mięśni użytkownika z obu stron kroku użytkownika w pachwinach i który wynosi 15-35 mm, tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że jego krawędzie boczne w przedniej części wyrobu, we wspomnianym ściśniętym stanie roboczym, rozchodzą się w kierunku od części krokowej co najmniej na drodze na części przedniej i tworzą kąt ostry a z linią w kierunku wzdłużnym wyrobu, oraz tym, że w płaskiej postaci przed użyciem, element usztywniający ma szerokość w obszarze przejściowym pomiędzy częścią przednią i częścią krokową, która przekracza 45 mm, oraz element usztywniający jest chłonny i stanowi element chłonny.

Korzystnie element usztywniający rozciąga się w kierunku wzdłużnym wyrobu na co najmniej części przedniej części oraz tym, że pierwsze wycięcie jest symetryczne względem osi środkowej wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu i rozciąga się na co najmniej części przedniej części.

Korzystnie element usztywniający będący jednocześnie elementem chłonnym, w trakcie wchłaniania w ściśniętym stanie roboczym, jest przystosowany do pęcznienia, zachowując jednocześnie w całości swoją geometrię w kierunku poprzecznym i kierunku wzdłużnym wyrobu.

Korzystnie w ściśniętym stanie roboczym, szerokość M elementu usztywniającego w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 20-35 mm.

Korzystnie ściśniętym stanie roboczym, szerokość M elementu usztywniającego w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 25-30 mm.

Korzystnie element usztywniający ma sztywność w stanie suchym około 1-15 N mierzoną według ASTM D 4032-82.

Korzystnie element usztywniający składa się z formowanej na sucho maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75 g/cm³ i ciężarze na jednostkę pola powierzchni około 100-400 g/m³.

Korzystnie formowana na sucho mata włóknista jest, po sprasowaniu, zmiękczana mechanicznie do pożądanej sztywności.

Korzystnie formowana na sucho mata włóknista ma pożądaną sztywność i pożądaną rozciągliwość wskutek wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru prasowania.

Korzystnie boczne krawędzie elementu usztywniającego, które w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, rozchodzą się co najmniej częściowo od części krokowej na część przednią wyrobu, są skon6

PL 221 340 B1 struowane tak, że we wspomnianym stanie tworzą kąt a pomiędzy linią w kierunku wzdłużnym wyrobu a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych, wynoszący około 35-55°, korzystnie około 45°.

Korzystnie element usztywniający również rozciąga się częściowo na tylną część wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że jego krawędzie boczne w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, rozchodzą się w kierunku od części krokowej co najmniej na pewnym odcinku od części krokowej na tylną część wyrobu.

Korzystnie element usztywniający ma w części tylnej drugie wycięcie rozciągające od jego krawędzi końcowej w kierunku części krokowej tak, że w wyrobie znajduje się w trakcie użycia fałda wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu we wspomnianym drugim wycięciu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika w trakcie używania wyrobu.

Korzystnie wspomniane drugie wycięcie ma kształt klina i jest umieszczone symetrycznie oraz tworzy kąt (β) pomiędzy 10° a 120°, korzystnie pomiędzy 15 a 40°, na swoim końcu zwróconym ku części krokowej.

Korzystnie element usztywniający ma w tylnej części wydłużony drugi otwór przelotowy, który rozciąga się w kierunku wzdłużnym wyrobu i wzdłuż osi wyrobu tak, że w wyrobie istnieje w trakcie używania fałda wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu wzdłuż wspomnianego drugiego otworu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika podczas używania wyrobu i w ten sposób stabilizuje wyrób w położeniu na użytkowniku.

Korzystnie element usztywniający ma sztywność co najmniej 1,0 N, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma w przybliżeniu taką samą sztywność na całej rozciągłości elementu usztywniającego.

Korzystnie element usztywniający widziany w kierunku wzdłużnym wyrobu, zawiera pierwszy, przedni częściowy element usztywniający, który, w ściśniętym stanie roboczym, ma szerokość M w obszarze przejściowym pomiędzy częścią przednią a częścią krokową, oraz co najmniej jeden dodatkowy, drugi częściowy element usztywniający, który jest oddzielny od pierwszego elementu częściowego we wspomnianym obszarze przejściowym tak, że pierwszy i drugi częściowy element są ruchome względem siebie.

Korzystnie drugi częściowy element usztywniający również rozciąga się częściowo na część tylną wyrobu, oraz tym, że w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, boczne krawędzie drugiego elementu usztywniającego są skonstruowane tak, że w kierunku od części krokowej, rozchodzą się co najmniej częściowo od części krokowej na część tylną wyrobu.

Korzystnie drugie wycięcie jest umieszczone w drugim częściowym elemencie usztywniającym.

Korzystnie element usztywniający rozciąga się na wspomniany obszar przejściowy oraz co najmniej częściowo na część przednią, a także co najmniej częściowo na część krokową, oraz tym, że pierwsze wycięcie składa się z co najmniej jednego otworu, który jest najszerszy co najmniej bezpośrednio przed obszarem przejściowym i jest okrągły lub wydłużony.

Korzystnie element usztywniający ma, w stanie płaskim przed użyciem, taką samą szerokość wzdłuż swojej długości z wyjątkiem części końcowych, które są odpowiednio zaokrąglone.

Korzystnie pierwsze wycięcie stanowi wycięcie otwarte ku obszarowi przejściowemu.

Korzystnie pierwsze wycięcie znajduje się w całości w części przedniej i ma zasadniczo kształt rombu.

Korzystnie pod elementem usztywniającym, na co najmniej części krokowej części jest umieszczony element formujący wygarbienie wykonany z materiału sprężystego, który to element formujący wygarbienie jest skonstruowany tak, że wytwarza część uniesioną na tej stronie, która ma być umieszczona na użytkowniku, przy czym część uniesiona jest skonstruowana tak, że leży bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika po założeniu wyrobu na użytkownika.

Korzystnie uniesiona część jest wydłużona we wzdłużnym kierunku wyrobu i ma długość od 20 mm do 120 mm.

Korzystnie uniesiona część jest węższa niż reszta wyrobu w obszarze krokowym, oraz tym, że uniesiona część jest grubsza niż obszary otaczające.

Korzystnie co najmniej jeden element elastyczny jest umieszczony we wzdłużnym kierunku wyrobu i centralnie wzdłuż tylnej części wyrobu i wzdłuż co najmniej jego części od części krokowej, który to element elastyczny jest przeznaczony, wzdłuż swojej długości, do ściągania sąsiednich części materiału i zakrzywiania wyrobu ku górze dla lepszego kontaktu z ciałem użytkownika.

Korzystnie element usztywniający służący jako środek chłonny ma bardzo dużą zdolność rozprowadzania cieczy dla rozprowadzania płynów ustrojowych odebranych przez stosunkowo wąski

PL 221 340 B1 obszar krokowy ograniczony anatomią użytkownika bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika na częściach chłonnych całego wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma dużą zdolność do pęcznienia w kierunku głębokości i towarzyszącą temu dużą pojemność chłonną.

Korzystnie element usztywniający stanowiący element chłonny jest w zasadzie jednorodny na całej swojej rozciągłości pod względem grubości, sztywności, zdolności do rozprowadzania i pojemności chłonnej tak, że warstwa usztywniająca, a zatem także element chłonny zakrzywia się równo w trakcie używania bez tworzenia lokalnych nieregularności, prowadzących do niepożądanego rozprowadzania cieczy.

Korzystnie element usztywniający stanowiący element chłonny ma kształt i pierwsze wycięcie tak przystosowane, że po ściśnięciu elementu usztywniającego pomiędzy ścięgnami mięśni użytkownika w obszarze pachwiny w trakcie używania wyrobu, szerokość elementu usztywniającego za obszarem przejściowym stale zwiększa się w części krokowej w kierunku do tyłu ku części tylnej dla optymalnego wykorzystania dostępnej przestrzeni w kierunku szerokości w tym obszarze pod względem maksymalnego wchłaniania.

Korzystnie w skład elementu usztywniającego wchodzi co najmniej jeden obszar sprasowany z ciągłego elementu materiałowego wykonanego w jednym kawałku.

Wyrób chłonny według wynalazku ma szereg zalet. Jest on płaski przed użyciem i dlatego nie ma problemów związanych z pakowaniem, magazynowaniem i transportem tego wyrobu. Wyrób chłonny według wynalazku automatycznie przyjmuje trójwymiarowy kształt miseczkowy w obszarze w części przedniej, obok części krokowej, kiedy wyrób jest, w miejscu przejściowym pomiędzy częścią przednią a częścią krokową, ściskany w kierunku poprzecznym w miejscu osłabionym, wytworzonym przez wycięcie, i wkładany pomiędzy wspomniane ścięgna mięśni. Znane jest, że odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami jest bardzo podobna dla wszystkich ludzi. Oczywiście, otłuszczenie ma wpływ na szerokość pomiędzy udami, ale szerokość pomiędzy grupami mięśni jest taka sama i z tego względu wyrób może być odczuwany jako obcierający. Tkanka tłuszczowa leży na zewnątrz mięśni, ale nie przyczynia się do żadnego wrażenia niewygody. Odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni jest taka sama bez względu na to, czy użytkownik jest szczupły, o wadze normalnej czy z nadwagą. Stwierdzono, że to czy użytkownik odczuwa niewygodę w postaci nacisku lub obcierania wewnętrznych powierzchni ud zależy od tego, czy wyrób chłonny ma szerokość podczas używania, która w obszarze krytycznym znacznie przewyższa odległość pomiędzy ścięgnami mięśni w części pachwinowej. Stwierdzono, że odległość ta powinna wynosić z grubsza 25-45 mm. Stwierdzono, że wyrób o szerokości przekracz ającej 40 mm w obszarze krytycznym jest odczuwany przez większość użytkowników podczas używania jako niewygodny w noszeniu. Z drugiej strony, rzadko okazywało się, że jest nieprzyjemny, jeżeli wyrób chłonny spychał w dół albo na bok tkankę tłuszczową, jaka może znaleźć się w obszarze krokowym użytkownika.

Nieoczekiwanie stwierdzono, że ta odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni nie zmienia się przez czas życia osoby. Dlatego małe dzieci mają odpowiednią odległość krytyczną, która, według wynalazku, może być wykorzystana do wytwarzania pieluch dla dzieci, o lepszym dopasowaniu. Oczywiście to samo dotyczy podpasek dla osób dorosłych. Należy podkreślić, że wspomniana odległość krytyczna pomiędzy ścięgnami mięśni dotyczy również mężczyzn, którzy mają taką samą odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni.

Wyrób skonstruowany według wynalazku jest przystosowany do anatomii użytkownika. Skutkiem specjalnej geometrii wokół obszaru przejściowego pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wyrób jest silnie zakotwiczony w pachwinach użytkownika w trakcie używania, i w ten sposób zapobiega się przemieszczaniu się wyrobu ku tyłowi pomiędzy nogami użytkownika. Jest to skądinąd powszechny problem w wyrobach konwencjonalnych, ponieważ ruchy nóg użytkownika często przemieszczają wyrób ku tyłowi.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający biegnie w kierunku wzdłużnym wyrobu na co najmniej części przedniej części, oraz tym, że pierwsze wycięcie jest symetryczne względem linii środkowej wzdłuż wzdłużnej osi wyrobu i rozciąga się na co najmniej części przedniej części.

Wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający będący jednocześnie elementem chłonnym, w trakcie wchłaniania w ściśniętym stanie roboczym, jest przystosowany do pęcznienia, zachowując natomiast w całości swoją geometrię w kierunku poprzecznym i kierunku wzdłużnym wyrobu.

PL 221 340 B1

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że w ściśniętym stanie roboczym, szerokość elementu usztywniającego w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 20-35 mm.

W innym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że, w ściśniętym stanie roboczym, wspomniana szerokość elementu usztywniającego w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 25-30 mm.

Stwierdzono, że szerokość 30-32 mm we wspomnianym obszarze przejściowym dobrze pasuje do około 80% wszystkich użytkowników oraz, że wspomniana szerokość elementów usztywniających powinna dlatego w przybliżeniu pasować do wszystkich użytkowników bez ryzyka obcierania.

Korzystnie, element usztywn iający ma sztywność rzędu 1-15 N, mierzoną według ASTM D 4032-82. „Procedurę zginania kołowego” szczegółowo opisano w opisie patentowym EP 336 578.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający skła₃ da się z formowanej pneumatycznie maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75 g/cm³ ₂ i ciężarze na jednostkę pola powierzchni (gramaturze) rzędu 100-400 g/m².

Formowaną pneumatycznie matę włóknistą tego rodzaju opisano w opisie patentowym US 5 730 737. Wytwarzana mata włóknista jest bardzo sztywna po formowaniu i prasowaniu. Mata włóknista może być używana w takiej postaci w jakiej jest albo może być zmiękczana mechanicznie do pożądanej sztywności.

Sposób bardzo dokładnego formowania wstęg włóknistych do stosowania jako elementy chłonne w wyrobach chłonnych opisano w szwedzkim zgłoszeniu patentowym 0101383-7. Wstęgi włókniste formuje się techniką pneumatycznego układania włókien, polegającą na doprowadzaniu oddzielnych strumieni powietrza z włóknami do liczby n różnych kół formujących matę, gdzie n jest całkowitą liczbą wynoszącą co najmniej 2. Na poszczególnych kołach formujących wstęgę formuje się oddzielne warstwy wstęgi. Włóknista wstęga jest formowana ze wspomnianych warstw wstęgowych połączonych ze sobą tak, żeby powstała wspólna wstęga włóknista za kołami formującymi matę, która to wstęga wskazuje bardzo dużą dokładność wytwarzania wskutek zastosowanego sposobu wytwarzania. Prędkość wytwarzania, a zatem prędkość wstęgi, może być bardzo wysoka, a pożądaną dokładność wytwarzania przy danej prędkości wstęgi uzyskuje się wybierając wystarczająco dużą liczbę n kół formujących matę. W wyniku zastosowanego sposobu wytwarzania istnieje możliwość produkcji bardzo cienkich wstęg włóknistych z bardzo dużą dokładnością.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że formowana na sucho mata włóknista ma pożądaną sztywność i pożądaną wydłużalność wskutek wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru sprasowania.

W jednym z przykładów wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego, które, w ściśniętym stanie roboczym, rozchodzą się co najmniej częściowo od części krokowej na część przednią wyrobu, są skonstruowane tak, że w tym stanie tworzą pomiędzy linią biegnącą w kierunku wzdłużnym wyrobu, a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych kąt rzędu 35-55°, korzystnie rzędu 45°. Przy takiej geometrii w miejscu przejściowym oraz wokoło miejsca przejściowego pomiędzy częścią krokową a częścią przednią, uzyskuje się skuteczne kotwiczenie bez narażania użytkownika na jakąkolwiek niewygodę w postaci obcierania lub temu podobną.

W jednym z przykładów wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że element usztywniający również rozciąga się częściowo na tylną część wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że jego krawędzie boczne, w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, rozchodzą się w kierunku od części krokowej co najmniej na pewnym odcinku od części krokowej na tylną część wyrobu. Korzystnie, część krokowa ma długość od 70 do 120 mm. Długość ta odpowiada długości płaskiej części w krokowej części kobiety. Element usztywniający według tego ostatniego przykładu wykonania jest zatem zakotwiczony zarówno z przodu jak i z tyłu obszaru przejściowego pomiędzy krokową częścią a przednią częścią i, odpowiednio, w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią tylną, w wyniku czego uzyskuje się wyrób, który jest bardzo stabilny, dobrze przymocowany, a jednocześnie wygodny w trakcie używania.

W jednym z przykładów wykonania, wyrób według wynalazku cechuje się tym, że element usztywniający, patrząc w kierunku wzdłużnym wyrobu, zawiera pierwszy, przedni częściowy element usztywniający, który, w ściśniętym stanie roboczym, ma wspomnianą szerokość w obszarze przejściowym pomiędzy częścią przednią, a częścią krokową, oraz co najmniej jeden następny, drugi częściowy element usztywniający, który jest oddzielny od pierwszego elementu częściowego we wspoPL 221 340 B1 mnianym obszarze przejściowym, w wyniku czego pierwszy i drugi element częściowy są ruchome względem siebie.

W jednym z przykładów wykonania, wynalazek cechuje się tym, że drugi częściowy element usztywniający również rozciąga się częściowo na część tylną wyrobu, oraz tym, że, w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, boczne krawędzie drugiego elementu usztywniającego są skonstruowane tak, że w kierunku od części krokowej, rozchodzą się co najmniej częściowo od części krokowej na część tylną wyrobu.

W innym przykładzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, że element usztywniający rozciąga się na wspomniany obszar przejściowy, i co najmniej częściowo na część przednią a także co najmniej częściowo na część krokową, oraz tym, że pierwsze wycięcie stanowi co najmniej jeden otwór, który jest najszerszy co najmniej bezpośrednio przed obszarem przejściowym i jest okrągły lub wydłużony.

W jednym z przykładów wykonania, element usztywniający ma, w stanie płaskim przed użyciem, taką samą szerokość wzdłuż swojej długości z wyjątkiem części końcowych, które są odpowiednio zaokrąglone.

W jednym z przykładów wykonania wynalazku pierwsze wycięcie stanowi wycięcie otwarte ku obszarowi przejściowemu.

W innym przykładzie wykonania, pierwsze wycięcie jest w całości usytuowane w przedniej części i ma zasadniczo kształt rombu.

W innym przykładzie wykonania, wynalazek cechuje się tym, że pod elementem usztywniającym, na co najmniej części krokowej części, znajduje się element formujący wygarbienie wykonany z materiału sprężystego, który to element formujący wygarbienie jest skonstruowany tak, że tworzy uniesioną część na tej stronie, która jest przeznaczona do dopasowania do użytkownika, przy czym uniesiona część jest tak skonstruowana, żeby leżała bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika po umieszczeniu wyrobu na użytkownika.

Wyrób według wynalazku cechuje się tym, że element usztywniający służący jako środek chłonny ma bardzo dużą zdolność do rozprowadzania cieczy w celu rozprowadzania płynów ustrojowych odebranych przez stosunkowo wąski obszar krokowy ograniczony anatomią użytkownika bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika na częściach chłonnych całego wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma dużą zdolność do pęcznienia w kierunku głębokościowym i towarzyszącą temu dużą pojemność chłonną.

W odpowiednim przykładzie wykonania wyrób jest skonstruowany tak, że, wskutek sztywności wybranej dla elementu usztywniającego i wskutek wyboru wspomnianej geometrii i wymiarów w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią, oraz wokół tego obszaru, po takim umieszczeniu wyrobu, że obszarem przejściowym pomiędzy częścią przednią a częścią krokową znajduje się pomiędzy ścięgnami mięśni, dla umocowania pomiędzy nimi i w ten sposób przekształcania z postaci płaskiej do postaci trójwymiarowej z częścią przednią zakrzywioną ku górze w stosunku do części krokowej, z utworzeniem kształtu podobnego do miseczki co najmniej w obszarze sąsiadującym z częścią krokową.

Przedmiot wynalazku jest bliżej objaśniony w przykładach wykonania na rysunku na którym fig. 1 przedstawia wyrób chłonny w pierwszym przykładzie wykonania, w rzucie głównym, fig. 2 - wyrób z fig. 1 w ściśniętym stanie roboczym, fig. 3 - wyrób w wykrzywionym stanie roboczym, w przekroju płaszczyzną III-III na fig. 2, fig. 4 - wyrób w drugim przykładzie wykonania, w rzucie głównym, fig. 5 - wyrób z fig. 4 w ściśniętym stanie roboczym, fig. 6 - przekrój płaszczyzną VI-VI na fig. 5, fig. 7 - wyrób w trzecim przykładzie wykonania według wynalazku w rzucie głównym, fig. 8 - wyrób w czwartym przykładzie wykonania według wynalazku, w rzucie głównym w widoku ku tej powierzchni wyrobu, która odbiera płyny ustrojowe, fig. 9 - wyrób w piątym przykładzie wykonania według wynalazku, w rzucie głównym w widoku, ku tej powierzchni wyrobu, która odbiera płyny ustrojowe, fig. 10 - wyrób z fig. 9, z drugiej strony, w rzucie głównym, fig. 11 - przekrój płaszczyzną XI-XI na fig. 9, ale w zakrzywionym stanie roboczym, fig. 12 - wyrób w piątym przykładzie wykonania, a także przykład wykonania pokazany na fig. 9-11, w rzucie perspektywicznym, w stanie roboczym, fig. 13-16 - cztery kolejne przykłady wykonania wyrobu według wynalazku, schematycznie, w rzutach głównych i fig. 17 przedstawia wyrób chłonny według wynalazku w postaci pieluchy, w rzucie głównym.

Na fig. 1-3 pokazano wyrób według wynalazku w postaci wkładu higienicznego albo wkładu ochronnego dla osób nie panujących nad wydalaniem. Wyrób jest podłużny z kierunkiem wzdłużnym

PL 221 340 B1 i kierunkiem poprzecznym. Wyrób ma część przednią 1, część tylną 2 i część krokową 3, usytuowaną pomiędzy wspomnianymi częściami. W skład wyrobu pokazanego na fig. 1 do 3 wchodzi przepus zczalna dla cieczy warstwa wewnętrzna 4, która w trakcie używania wyrobu ma być zwrócona ku użytkownikowi. Warstwa wewnętrzna, która bezpośrednio styka się ze skórą użytkownika, jest odpowiednio wykonana z miękkiego materiału podobnego do materiału tekstylnego. Przykładami odpowiednich materiałów przepuszczalnych dla cieczy są różne rodzaje tak zwanych materiałów włókninowych. Innymi przykładami odpowiednich materiałów są perforowane folie z tworzyw sztucznych. Na warstwę wewnętrzną można również użyć siatkowych, dzianinowych lub tkaninowych materiałów włókienniczych, jak również kombinacji i laminatów wspomnianych materiałów. Przykładami warstw wewnętrznych do wkładów higienicznych są laminaty różnych włóknin i laminaty włóknin z perforowanymi foliami z tworzyw sztucznych. Można również zintegrować warstwę przepuszczalną dla cieczy z leżącą pod spodem warstwą drenażową lub chłonną; na przykład spienione tworzywo sztuczne z otwartymi porami i o gradiencie gęstości w kierunku głębokości może służyć jako warstwa wierzchnia i jako warstwa drenażowa i/lub warstwa chłonna.

W skład wyrobu chłonnego wchodzi również szczelna dla cieczy warstwa zewnętrzna 5. Zazwyczaj składa się ona z cienkiej warstwy z tworzywa sztucznego, wykonanej na przykład z polietylenu. Możliwe jest również użycie materiału przepuszczalnego dla cieczy, który poddano obróbce środkiem hydrofobowym w celu nadania mu szczelności dla cieczy. W szczególności, jeżeli wyrób chłonny jest stosunkowo duży, może być odpowiednie, żeby warstwa zewnętrzna była przepuszczalna dla pary oprócz szczelności dla cieczy. Takie warstwy mogą składać się z hydrofobowego materiału włókninowego albo z porowatych folii z tworzyw sztucznych.

W skład wyrobu wchodzi element chłonny w kształcie prostokąta, oraz przepuszczalna dla cieczy warstwa izolacyjna 7, w kształcie dziurki do klucza, o większej rozciągłości zarówno w kierunku wzdłużnym jak i poprzecznym niż element chłonny. Warstwa zewnętrzna 5 i warstwa wewnętrzna 4 wychodzą częściami krawędziowymi na zewnątrz warstwy izolacyjnej wokół niej i są ze sobą połączone wzdłuż tych części krawędziowych z utworzeniem pokrywy wokół wspomnianego elementu chłonnego i warstwy izolacyjnej 7. W obszarze części krokowej 3, pokrywa utworzona przez warstwę wewnętrzną i zewnętrzną wychodzi na zewnątrz w kierunku poprzecznym tworząc giętkie klapki boczne znane jako skrzydełka 8, 9 które mają być umieszczane wokół części krokowej na majtkach użytkownika w celu chronienia części krawędziowych majtek przed zabrudzeniem. Skrzydełka 8, 9 są odpowiednio pokryte na warstwie zewnętrznej 5 powłoką przylepną, którą oznaczono na fig. 1 odnośnikami 10, 11, za pomocą której skrzydełka można mocować wokół krokowej części majtek. Jak można zobaczyć na fig. 2, warstwa izolacyjna 7 znajduje się bezpośrednio wewnątrz warstwy wewnętrznej 4 i jest przeznaczona głównie do szybkiego przyjmowania wydalanych płynów ustrojowych do leżącego pod spodem elementu chłonnego i formowania warstwy izolacyjnej dla cieczy tak, żeby zmniejszyć tak zwane moczenie wsteczne przez element chłonny do warstwy wewnętrznej 4, która ma bezpośrednią styczność z użytkownikiem.

Warstwa izolacyjna może składać się, na przykład, z formowanego pneumatycznie materiału włóknistego o małej gęstości połączonego ze środkiem spajającym lub termowłóknem, który jest sprzedawany na rynku pod oznaczeniem LDA (formowany pneumatycznie materiał o małej gęstości). Element chłonny jest, patrząc od strony przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej 4, umieszczony pod warstwą izolacyjną 7. W ilustracyjnym przykładzie pokazanego wyrobu według wynalazku element ten jest przystosowany do przyjmowania i zatrzymywania w zasadzie całej ilości wydalan ych płynów ustrojowych. Element chłonny ma mniejsze kapilary niż warstwa izolacyjna 7 usytuowana powyżej i dlatego odsysa ciecz z warstwy izolacyjnej i zapobiegająca wstecznemu moczeniu przez ciecz z elementu chłonnego do elementu izolacyjnego i do warstwy wewnętrznej 4, która pozostaje w zasadzie sucha w trakcie używania wyrobu. Transport cieczy z elementu chłonnego do warstwy izolacyjnej może odbywać się tylko po nasyceniu elementu chłonnego cieczą.

Warstwa izolacyjna 7 dla cieczy oraz element chłonny mogą oczywiście być wykonane z materiałów innych niż te wskazane powyżej. Ważnym aspektem jest to, że element chłonny ma większe powinowactwo do cieczy niż warstwa izolacyjna 7 tak, że ciecz jest transportowana z warstwy izolacyjnej do elementu chłonnego, ale nie na odwrót.

Warstwa izolacyjna dla cieczy może składać się na przykład, z tak zwanej włókniny wielokrotnie spojonej, to jest materiału włókninowego, w którym włókna są spojone za pomocą zarówno środka spajającego jak i spoin stopionych. Mogą w nim być również włókna lub cząstki wykonane z powoli

PL 221 340 B1 działającego materiału superchłonnego i/lub materiału superchłonnego hamującego nieprzyjemne zapachy.

W pokazanym przykładzie wykonania, element chłonny również służy jako element usztywniający 6 i w tym celu jest skonstruowany tak, żeby był bardzo sztywny w celu tak dalece jak to możliwe unikania ściskania wyrobu w sposób niekontrolowany w wypadku wystąpienia poprzecznie działających sił ściskających, wytwarzanych przez uda użytkownika w obszarze krokowym. Chłonny element usztywniający ma wymiary, kształt i sztywność, w wyniku których wyrób, w trakcie jego używania, zachowuje zadany z góry kształt, a ponadto jest trzymany w zamierzonym położeniu na użytkowniku.

W tym kontekście, wyrażenie obszar usztywniający oznacza, że obszar ten został wzmocniony w jakiś sposób w celu uzyskania obszaru sztywniejszego niż pozostała część wyrobu. To wzmocnienie może być oddzielnym elementem wzmacniającym, który, jak w przykładzie wykonania z fig. 1 i 2, również służy jako element chłonny, albo zupełnie oddzielnym elementem usztywniającym, który ma tylko funkcję usztywniającą i może składać się z elementu, wykonanego, na przykład, z papieru lub tworzywa sztucznego, który jest sztywny w stosunku do reszty wyrobu i może być wykonany z jednej lub więcej warstw materiału wykonanych z tego samego materiału, albo z różnych materiałów. Alternatywnie, obszar usztywniający może być wykonany przez usztywnienie wyrobu w tym obszarze za pomocą dodatkowego środka wiążącego pomiędzy poszczególnymi warstwami materiału. Alternatywnie, wyrób może składać się z materiału, który jest trwale ściśliwy co najmniej w obszarze, który ma być usztywniony, przy czym odpowiednie ściskanie odbywa się podczas wytwarzania wyrobu w celu spowodowania do pożądanej sztywności w danym obszarze. Ten drugi ilustracyjny przykład wykonania szczegółowo opisano poniżej.

W dalszym opisie, wyrażenia obszar usztywniający i element usztywniający będą używane zamiennie, przy czym najodpowiedniejsze wyrażenie będzie dobierane w celu wyjaśnienia o co chodzi w danym miejscu tekstu.

Jak można zobaczyć na fig. 1, chłonny element usztywniający 6 rozciąga się w części przedniej 1 i części krokowej 3.

Element usztywniający 6 jest prostokątny i, w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią 1, ma wydłużone przelotowe wycięcie 610. Zadaniem tego wycięcia jest umożliwianie ściskania elementu usztywniającego 6 w kierunku poprzecznym, które to ściskanie jest maksymalne tam, gdzie wycięcie jest najszersze podczas ściskania. W trakcie ściskania wyrób się również zakrzywia, co można wyraźnie zobaczyć na fig. 3.

Po ściśnięciu, element usztywniający 6 ma szerokość M podczas używania, która jest dostosowana do odległości pomiędzy dwoma ścięgnami mięśni z obu stron kroku użytkownika bezpośrednio przed pachwinami. Te ścięgna mięśni tworzą część grupy mięśni, która znajduje się wewnątrz przepony brzusznej i ma swoje mocowanie wzdłuż uda. Ta grupa mięśni składa się z takich mięśni jak adductor brevis, adductor longus, gracilis i adductor magnus. Jak wspomniano powyżej, wiadomo, że ta odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni jest bardzo podobna u wszystkich ludzi. Wymiar ten jest rzędu 25-45 mm. Badania wykazały, że 80% wszystkich kobiet ma wymiar pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni około 30-32 mm. Kiedy wspomniana szerokość M odpowiada w zasadzie odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni użytkownika, wyrób zostanie silnie zakotwiczony w trakcie używania, z obszarem przejściowym pomiędzy ścięgnami i będzie utrzymywany w tym położeniu.

Jak można zobaczyć z powyższego, istnieje przelotowe wycięcie 610 umożliwiające ściskanie wyrobu w obszarze przejściowym 12. W wyniku doboru sztywności elementu usztywniającego, kształtu i wymiarów wycięcia a także szerokości materiału elementu usztywniającego w obszarze bezpośrednio przed wycięciem, można uzyskać pożądaną sprężystość po ściśnięciu wyrobu. W rezultacie wyrób o pewnych wymiarach może pasować do użytkowników o nieco innej szerokości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni, to jest, inaczej mówiąc, wycięcie 610 może być ściśnięte całkowicie albo częściowo w trakcie używania wyrobu.

Po ściśnięciu wyrobu, dwie krawędzie boczne części przedniej rozchodzą się w kierunku do przodu wyrobu od wspomnianego obszaru przejściowego 12. W ten sposób zapobiega się przemieszczaniu wyrobu do tyłu pomiędzy nogami użytkownika. Jest to zawsze problemem w konwencjonalnych wkładach higienicznych, ponieważ ruchy nóg użytkowników często przemieszczają wkład higieniczny ku tyłowi.

Na fig. 2, kąt pomiędzy linią w kierunku wzdłużnym wyrobu a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych oznaczono przez a. W przypadku dużych kątów a, na przykład w pobliżu 90°,

PL 221 340 B1 krawędzie przedniej części mogą obcierać pachwiny i nogi użytkownika, i w ten sposób powodować niewygodę. Im mniejszy kąt α po ściśnięciu wyrobu bezpośrednio przed wycięciem 610 w trakcie używania, tym większe ryzyko, że wyrób ześlizgnie się do tyłu pomiędzy nogi użytkownika. W przypadku kąta mniejszego niż 30°, ryzyko to jest niedopuszczalnie duże. Kąt 35-45° zapewnia najlepszą równowagę pomiędzy bezpiecznym mocowaniem a wygodą. Stwierdzono, że kąt w pobliżu 45° jest szczególnie korzystny.

Wyrób chłonny, taki jak wkład higieniczny, według wynalazku jest skonstruowany z długością kroku przystosowaną do anatomii użytkownika. We wkładzie higienicznym według wynalazku, wykorzystano fakt, że większość kobiet ma długość części krokowej około 80-100 mm. Element usztywniający 6 skonstruowano zatem z odpowiednią długością G części krokowej wynoszącą około 70-120 mm, to jest odległością od obszaru przejściowego 12 do początku części tylnej. W przykładzie wykonania z fig. 1-3, obszar przejściowy 12 definiuje się jako obszar wokół środka wycięcia 610.

Wzdłuż krocza, gdzie kształt ciała użytkowniczki jest w przybliżeniu płaski, wkład chłonny według wynalazku jest skonstruowany tak, żeby w stanie suchym był stosunkowo sztywny w kierunku poprzecznym, inaczej mówiąc żeby był na tyle sztywny, aby nie można go było odkształcić w sposób niekontrolowany w kierunku poprzecznym i żeby powstawały w nim fałdy. Ponieważ element usztywniający 6 w opisanym tu przykładzie wykonania również stanowi główną część pojemności chłonnej wkładu higienicznego, istotne jest, żeby mógł wykorzystywać dostępne miejsce pomiędzy nogami użytkownika w kroku. Szerokość wkładu higienicznego w obszarze krokowym, o ile chodzi o element usztywniający, jest ograniczona z przodu przez odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni bezpośrednio przed pachwinami użytkownika. W kierunku przeciwnym od wspomnianego obszaru przejściowego do końca części krokowej, szerokość elementu usztywniającego 6, a zatem elementu chłonnego, może stale rosnąć do wartości około 1,5 razy większej od szerokości w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową a częścią przednią bez żadnego ryzyka, że element usztywniający będzie obcierał użytkownika w kroku. Wymiary i kształt uzyskiwane w obszarze krokowym wynikają z szerokości i długości elementu usztywniającego oraz kształtu i rozciągłości wycięcia.

Opisana powyżej konstrukcja geometryczna obszaru w obszarze przejściowym 12 i wokół niego, to jest wielkość kąta α i szerokość M, które są zmienne wskutek zmian szerokości elementu usztywniającego i szerokości wycięcia wraz ze sztywnością elementu usztywniającego, jak wspomniano powyżej, a także długość G krocza wybrana dla elementu usztywniającego w wyrobie według wynalazku, umożliwiają bardzo dobre dopasowanie anatomiczne elementu usztywniającego co pozwala na dobre pasowanie wyrobu i stabilność w założonym na użytkownika położeniu. Jest to szczególnie ważne dla funkcjonowania wyrobu, nie tylko ze względu na to, że punkt zwilżania dla różnych użytkowników może się zmieniać, z powodu położenia narządów płciowych ciała użytkownika, w kierunku wzdłużnym obszaru krokowego, nawet o około 20 mm. Ponieważ dostępne miejsce wokół punktu moczenia jest bardzo ograniczone pod względem szerokości i długości, niezbędne jest optymalne umieszczenie i zakotwiczenie w tym położeniu chłonnego elementu usztywniającego. Uzyskuje się to za pomocą wspomnianych odległości M i G oraz wspomnianego kąta α.

Efekt kotwiczenia uzyskuje się we wspomnianych ścięgnach mięśni nawet wtedy gdy, po ściśnięciu wyrobu w trakcie używania, szerokość M na wyrobie jest nieco mniejsza niż odległość pomiędzy wspomnianymi ścięgnami bezpośrednio przed pachwinami. Te dwie części krawędziowe części przedniej rozchodzą się w kierunku do przodu, i wyrób może nieco ześlizgnąć się ku tyłowi do chwili trwałego zakotwiczenia części krawędziowych pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni. Odległość M na wyrobie jest odpowiednio około 15-35 mm, a korzystnie 25-30 mm. Ta ostatnia odległość pasuje do większości użytkowników. Jeżeli, po ściśnięciu, odległość przekroczy około 35 mm, wyroby m ogą być przez niektórych użytkowników odczuwane jako niewygodne. Odległość powyżej 45 mm jest nieodpowiednia, ponieważ takie wyroby powodują niewygodę w postaci obcierania dla większości użytkowników.

W przykładzie wykonania z fig. 4-6, element usztywniający 6 również rozciąga się częściowo na część tylną 2 wyrobu. W części tylnej w elemencie usztywniającym znajduje się wycięcie 13 biegnące od jego krawędzi końcowej w kierunku ku części krokowej, w wyniku czego wyrób może składać się wzdłuż wzdłużnej linii L w wycięciu i w wyniku czego element usztywniający tworzy nóżki 14 i 15 znajdujące się z obu stron wycięcia i bardziej giętkie niż szersza część krokowa. Nóżki 14 i 15 mogą być zrobione tak, że mają możliwość pionowego przemieszczania się względem siebie wskutek szerokości wybranej dla wycięcia. To wycięcie 13 jest bardzo ważne dla adaptacji i giętkości wyrobu

PL 221 340 B1 względem ciała. Fałda uformowana w wycięciu w trakcie używania wyrobu może wchodzić w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika i w ten sposób zapewniać bardzo dobrą ochronę przed przeciekami przez rowek pomiędzy pośladkami, który to typ przecieków zazwyczaj występuje podczas używania wyrobów konwencjonalnych, kiedy użytkownik leży na plecach. Wycięcie 13 umożliwia również wspomnianym nóżkom 14, 15 elementu usztywniającego pionowe przemieszczanie się względem siebie podczas różnych ruchów ciała, na przykład podczas chodzenia użytkownika.

W pokazanym na fig. 4-6 przykładzie wykonania, wycięcie 13 ma kształt klina i znajduje się symetrycznie względem wzdłużnej osi symetrii L wyrobu, a także tworzy kąt 0 wynoszący około 20°. Kąt ten może się zmieniać w szerokich granicach, ale, oczywiście, zależy od konstrukcji tylnej części 2. Kiedy część tylna ma bardzo szeroką konstrukcję, wspomniany kąt 0 może zmieniać się w granicach 10° do 120°, korzystnie od 15° do 40°.

W pokazanym przykładzie wykonania, element usztywniający 6 służy również jako główny element chłonny wyrobu i ma również bardzo dużą zdolność do rozprowadzania cieczy w celu szybkiego rozprowadzenia płynów ustrojowych od użytkownika w wąskim obszarze krokowym bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika na części chłonne całego wyrobu, to jest, inaczej mówiąc, po całym usztywniającym a także wchłaniającym ciecze elemencie 6. Chłonny element usztywniający jest skonstruowany tak, żeby pęczniał w kierunku głębokości wyrobu podczas wchłaniania i w całości zachował swoją geometrię w kierunku poprzecznym wyrobu, co skutkuje zachowaniem przez element usztywniający swojego dopasowania i bezpiecznego usytuowania względem ciała użytkownika w trakcie używania wyrobu. Chłonny element usztywniający 6 i ma bardzo dużą zdolność do pęcznienia w kierunku głębokości i towarzyszącą temu dużą pojemność chłonną.

W jednym z odpowiednich przykładów wykonania, chłonny element usztywniający 6 składa się z formowanej na sucho maty włóknistej o gęstości od 0,15 do 0,75 g/cm³ i ciężarze na jednostkę pola ₂ powierzchni rzędu 100-400 g/m². Formowana na sucho mata włóknista w postaci maty włóknistej jest opisana w opisie patentowym US 5 730 737. Wytwarzana mata włóknista jest bardzo sztywna po formowaniu i prasowaniu. Mata włóknista może być używana w takiej postaci jak jest, albo może być zmiękczana mechanicznie do pożądanej sztywności.

Sposób bardzo dokładnego formowania wstęg włóknistych z przeznaczeniem na elementy chłonne w wyrobach chłonnych opisano w szwedzkim zgłoszeniu patentowym 0101393-7. Wstęgi włókniste formuje się techniką pneumatycznego układania włókien polegającą na tym, że oddzielne strumienie powietrza z włóknami doprowadza się na liczbę n różnych kół formujących matę, gdzie n jest liczbą wynoszącą co najmniej 2. Na poszczególnych kołach formujących wstęgę formuje się oddzielne warstwy. Włóknista wstęga jest formowana ze wspomnianych warstw wstęgowych połączonych ze sobą tak, żeby powstała wspólna wstęga włóknista za kołami formującymi matę, która to wstęga ma bardzo dużą dokładność wytwarzania wskutek zastosowanego sposobu wytwarzania.

Prędkość wytwarzania, a zatem prędkość wstęgi, może być bardzo wysoka, a pożądaną dokładność wytwarzania przy danej prędkości wstęgi uzyskuje się wybierając wystarczająco dużą liczbę n kół formujących matę. W wyniku zastosowanego sposobu wytwarzania istnieje możliwość produkcji bardzo cienkich wstęg włóknistych z bardzo dużą dokładnością.

Mata włóknista do formowania chłonnego elementu usztywniającego może składać się z mieszanki włókien celulozowych i włókien wiskozowych, przy czym obecność tych ostatnich nadaje macie włóknistej większą wytrzymałość na mokro niż ma mata włóknista wykonana tylko z włókien celulozowych. Mata włóknista do formowania chłonnych elementów usztywniających może również zawierać syntetyczne włókna topliwe, za pomocą których można zwiększyć wytrzymałość maty włóknistej poprzez obróbkę cieplną w celu stopienia wspomnianych topliwych włókien syntetycznych.

Kolejnymi przykładem chłonnego materiału usztywniającego jest laminat w postaci jednej lub więcej warstw bibuły i materiału superchłonnego (SAP). Materiał lub kombinacja różnych materiałów służących jako element chłonny, a także, jeżeli jest to stosowne, jako element usztywniający, może zawierać SAP w postaci włókien, cząstek lub pianki.

Wybór wzoru prasowania umożliwia również zmienianie wydłużalności maty włóknistej. Formowana na sucho mata włóknista może mieć odpowiednio zmniejszoną sztywność i pożądaną wydłużalność wynikającą z wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru sprasowania.

Ponadto możliwe jest prasowanie według wzoru tylko specyficznych stref w celu zapewnienia tylko tym strefom wydłużalności i sztywności, które są różne od reszty chłonnego elementu usztywnia14

PL 221 340 B1 jącego. W ten sam sposób chłonny element usztywniający może, oczywiście, być prasowany na całej swojej rozciągłości, ale według różnych wzorów w różnych strefach. Wskutek obecności chłonnego elementu usztywniającego, który może, w prosty sposób, w wyniku stosowania wybranego wzoru prasowania, mieć pożądaną sztywność i pożądane wydłużenie w różnych strefach, i w których sztywność i wydłużalność można dobierać w tych strefach w zasadzie swobodnie, wynalazek wprowadza nowy i poprzednio nieznany sposób regulowania i prowadzenia profilowania wyrobu chłonnego przeznaczonego do wchłaniania płynów ustrojowych.

Jak już wspomniano chłonny element usztywniający 6 ma dużą pojemność podczas pęcznienia w kierunku głębokości, co uzyskano, kiedy stosowano formowaną na sucho matę włóknistą, o której mowa powyżej, poprzez intensywne prasowanie maty włóknistej w powiązaniu z jej produkcją. W stanie suchym mata włóknista jest silnie sprasowana i sztywna, co nadaje profilowanemu i dostosowanemu anatomicznie elementowi chłonnemu bardzo dobrą stabilność w dopasowanym położeniu na użytkowniku i bardzo dużą zdolność do rozprowadzania, w wyniku czego całkowita pojemność chłonna elementu chłonnego może być optymalnie wykorzystywana, a przecieki powodowane lokalnym przesyceniem można w dużym stopniu wyeliminować. W trakcie wchłaniania cieczy, element chłonny pęcznieje głównie w kierunku głębokości, ale oczywiście element chłonny pęcznieje nieco również w innych kierunkach. Kiedy dostosowany anatomicznie chłonny element usztywniający pęcznieje, uzyskuje się w istocie rzeczy dalszą poprawę dostosowania anatomicznego, co przyczynia się do stabilności i giętkości wyrobu względem kształtu ciała użytkownika, kiedy sztywność elementów częściowych zmniejsza się podczas wchłaniania i towarzyszącego temu pęcznienia.

Warunkiem pożądanego działania elementu usztywniającego jest jego sztywność w stanie suchym rzędu 1-15 N, mierzona według ASTM D 4032-82. „Procedurę zginania kołowego” szczegółowo opisano w EP 336 578.

Chłonny element usztywniający może składać się z laminatu szeregu warstw włókninowych lub warstw bibułowych, które są przymocowane do siebie w celu zwiększenia sztywności i które mają silnie chłonne cząstki pomiędzy poszczególnymi warstwami. Poszczególne warstwy mogą być przymocowane do siebie za pomocą środka wiążącego, takiego jak klej lub włókna topliwe. Również silnie chłonne cząstki mogą przyczyniać się do spajania. Sztywność reguluje się wybierając liczbę warstw i ilość użytego środka wiążącego oraz wybierając silnie chłonny materiał i sposób wykorzystania jego zdolności przylepnych.

Chłonnemu elementowi usztywniającemu tego typu można również nadać różne sztywności i różne wydłużalności w różnych strefach rozciągłości tego elementu. Właściwości te można również w tym przypadku regulować za pomocą wzorów prasowania. Takie prasowanie można łączyć z doprowadzaniem ciepła, intensywność którego może być różna w różnych strefach. Ponadto można nakładać środek wiążący według różnych wzorów w celu sterowania profilowaniem chłonnego elementu usztywniającego w trakcie używania. Zmienna ilość wilgoci w różnych obszarach w powiązaniu z prasowaniem jest jeszcze innym parametrem umożliwiającym sterowanie profilowaniem wyrobu w trakcie używania.

Innym przykładem konstrukcji zespołu służącego zarówno jako element chłonny jak i element usztywniający jest liczba warstw LDA, to jest, inaczej mówiąc warstw tego samego typu jak w warstwie drenażowej i izolacyjnej 7. Jednakże spajanie warstw LDA w chłonnym elemencie usztywniającym jest znacznie trudniejsze zarówno wewnątrz jak i pomiędzy poszczególnymi warstwami. To spajanie jest realizowane poprzez silne prasowanie warstw LDA i odpowiednio za pomocą zarówno włókien topliwych jak i lateksu, co jest znane jako technika wielokrotnego spajania. Również w tej konstrukcji, sztywność i rozciągliwość można regulować za pomocą wyboru wzoru prasowania a także poprzez zmianę doprowadzania ciepła w różnych strefach.

Kolejnymi przykładami materiałów są mieszanki LDA i HDA (materiały o dużej gęstości formowane pneumatycznie), w razie potrzeby w połączeniu z innymi warstwami materiału, takimi jak bibuła.

We wszystkich opisanych powyżej przykładach materiałów można użyć wzoru prasowania, a następnie możliwe jest uzyskanie, na przykład, efektu zawiasowego wzdłuż linii prasowania lub stref prasowania.

Formowanie wzoru może odbywać się w połączeniu z prasowaniem chłonnych elementów usztywniających. Alternatywnie, prasowanie we wzory można przeprowadzić w oddzielnym etapie po prasowaniu gładkim. Można, na przykład, użyć wstęgi materiału wykonanej jednym z opisanych powyżej sposobów i gładko prasowanej jako materiału wyjściowego na chłonny częściowy element usztywPL 221 340 B1 niający, który jest prasowany wzorzyście w pożądany sposób i w zależności od typu i wymiarów wyrobu, jaki ma być wytwarzany. Po prasowaniu we wzory odcina się poszczególne wyroby. Prasowanie we wzory i odcinanie oddzielnych chłonnych elementów usztywniających może odbywać się w pojedynczym etapie w kombinowanym urządzeniu tnącym i prasującym wzorzyście.

Jak wspomniano powyżej, element usztywniający również stanowi główny element chłonny wyrobu. Jest to zwłaszcza odpowiednie z produkcyjnego punktu widzenia, ponieważ istnieje mniej elementów do manewrowania nimi niż, na przykład, wtedy gdy elementy usztywniające i element chłonny są elementami oddzielnymi.

Możliwe są również konstrukcje, w których elementy usztywniające są oddzielne od głównego elementu chłonnego wyrobu. Element usztywniający może zatem być chłonny albo niechłonny. Głównym zadaniem takiej konstrukcji jest utworzenie profilującego elementu usztywniającego.

Oprócz interpretacji terminu element usztywniający jako całkowicie oddzielnego elementu, albo elementu będącego zarówno głównym elementem chłonnym jak i elementem usztywniającym wyrobu, termin ten może również obejmować interpretację, że wszystkie warstwy materiału, środki spajające, itp. znajdujące się w wyrobie w obszarze o pożądanej sztywności tworzą razem pożądany element usztywniający. W takiej konstrukcji, wyrażenie obszar usztywniający można z powodzeniem stosować również zamiast element usztywniający. Element chłonny i obszar usztywniający mogą być wykonane z takiego samego materiału, na przykład materiału piankowego, albo w formie elementu skonstruowanego z włókien, przy czym obszar usztywniający jest spajany w stanie sprasowanym.

Na przykład zespół służący jako element usztywniający a także element chłonny, o wymiarach M i G podanych powyżej i o geometrii opisanej powyżej, ale o sztywności, która jako taka nie jest wystarczająca, mieści się w wynalazku, jeżeli niezbędną sztywność uzyskuje się spajając go razem z innymi warstwami materiału w obszarze elementu usztywniającego.

Przykład wykonania pokazany na fig. 7 różni się od przykładu wykonania z fig. 4-6 głównie tym, że element usztywniający 6 składa się z pierwszego, przedniego częściowego elementu usztywniającego 61 i drugiego, tylnego częściowego elementu usztywniającego 62, który jest oddzielny od pierwszego elementu częściowego 61 we wspomnianym obszarze przejściowym. Zatem pierwszy i drugi częściowy element 61 i 62 mogą być regulowane względem siebie. Jednocześnie w obszarze przejściowym 12 pomiędzy dwiema częściami usztywniającymi 61 i 62, tworzy się zawias. W ilustracyjnym przykładzie wykonania na fig. 7, pierwszy element częściowy 61 i drugi element częściowy 62 są połączone za pomocą elastycznej folii 64, w wyniku czego wspomniane elementy częściowe mogą być odsuwane od siebie w kierunku przeciwnym do dzi ałania elementu elastycznego we wspomnianej elastycznej folii 64.

W przykładzie wykonania z fig. 7, elastyczny element 16 umieszcza się w stanie wstępnie naprężonym w kierunku wzdłużnym wyrobu i centralnie wzdłuż tylnej części 2 wyrobu. Na fig. 7 zastosowano takie same odnośniki jak w przykładzie wykonania z fig. 1 -6.

Centralnie w wycięciu znajduje się element elastyczny 16 rozciągający się w części tylnej nieco poza końce nóżek 14 i 15 a w drugim kierunku częściowo na części krokowej. Element elastyczny znajduje się wewnątrz albo na zewnątrz szczelnej dla cieczy warstwy zewnętrznej i jest połączony z nią i/lub innymi warstwami tworzącymi część wyrobu. Rozciągłość elementu elastycznego nie jest czynnikiem krytycznym, ale może nieco się zmieniać w stosunku do ilustracyjnego przykładu wykonania pokazanego na fig. 3. Jednym z zadań elementu elastycznego 16 jest, w trakcie używania wyrobu, ściąganie sąsiednich części materiału razem i przyczynianie się do zakrzywiania wyrobu w kierunku do góry ku ciału użytkownika dla zapewnienia lepszej styczności z ciałem. Innym celem jest również inicjowanie i tworzenie fałdy 17, która, w trakcie używania wyrobu, służy do wnikania częściowo w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika i zapobiegania przeciekaniu płynów ustrojowych z powrotem wzdłuż rowka pomiędzy pośladkami, które to przecieki mogłyby w przeciwnym wypadku pojawić się kiedy użytkownik leży na plecach.

W przykładach wykonania pokazanych na fig. 4-7, element usztywniający 6 wchodzi swoimi częściami stanowiącymi nóżki 14, 15 na część tylną 2. Zewnętrzne boczne krawędzie 18, 19 elementu usztywniającego 6 na nóżkach 14, 15 rozchodzą się od części krokowej na część tylną w ściśniętym stanie roboczym wyrobu.

Zadaniem bocznych krawędzi 18, 19 elementu usztywniającego rozchodzącego się w kierunku ku tyłowi w części tylnej 2 podczas używania wyrobu jest, oprócz silnego kotwiczenia wyr o16

PL 221 340 B1 bu w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią przednią a częścią krokową, również kotwiczenie z tyłu w obszarze przejściowym 20 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią tylną 2 w wyniku czego wyrób jest bardzo stabilny i dobrze zamocowany na użytkowniku w trakcie jego używ ania, ponieważ jest odczuwany przez użytkownika jako wygodny ze względu na jego anatomiczne dopasowanie pod względem kształtu, wymiarów i geometrii. Dla dobrego kotwiczenia wartość kąta pomiędzy kierunkiem wzdłużnym wyrobu a każdą z bocznych krawędzi zewnętrznych 18, 19 nie powinna być mniejsza niż około 30°. Ponadto, żeby nie odczuwać niewygody, kąt ten nie p owinien przekraczać około 60°.

Odległość G pomiędzy obszarami przejściowymi 12 i 20 jest dostosowana do długości krocza użytkowniczki i, jak wspomniano powyżej w powiązaniu z przykładami wykonania z fig. 1-4, odległość G wynosi odpowiednio około 70-120 mm. Jak już wspomniano wcześniej, w zasadzie płaski obszar krocza kobiety bezpośrednio przed narządami płciowymi ma długość około 80-100 mm, to jest wszystkie kobiety mają w zasadzie takie same wymiary w tym płaskim obszarze. Stwierdzono, że wymiar krocza G na wyrobie, wynoszący około 70-120 mm, działa dobrze dla większości użytkowniczek.

Dlatego może okazać się odpowiednie posiadanie pewnego zakresu wymiarowego wyrobu według wynalazku, w zależności od wyboru sztywności i wspomnianych kątów tak, żeby różni użytkownicy mogli znaleźć odpowiednią wielkość z uwzględnieniem wymiarów i kątów. Odnosi się to oczywiście do wszystkich opisanych tutaj przykładów wykonania wynalazku, ale jest szczególnie ważne kiedy wyrób i ma służyć do kotwiczenia zarówno z przodu jak i z tyłu. Wymaganie dostosowania wymiarów zwiększa się również dla wszystkich przykładów wykonania, im sztywniejszy jest element chłonny.

Wymiar wycięcia wpływa również na wysokość fałdy 17. Ta wysokość fałdy oraz ukształtowanie części tylnej 2 zależy również od wstępnego naprężenia i rozciągłości elementu elastycznego 16.

Na fig. 8 pokazano przykład wykonania, który jest nieco zmodyfikowany w porównaniu z przykładem wykonania z fig. 7. Zamiast wycięcia 13 znajduje się w nim wydłużony drugi przelotowy otwór 620, który rozciąga się we wzdłużnym kierunku wyrobu i wzdłuż jego osi. W ten sposób wyrób jest w trakcie używania zaopatrzony w fałdę wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu wzdłuż wspomnianego drugiego otworu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika w trakcie używania wyrobu i stabilizuje wyrób w położeniu na użytkowniku. Wskutek tego, że element usztywniają w kierunku poprzecznym w porównaniu z przykładem wykonania z fig. 7. W przykładzie wykonania z fig. 7, nóżki 14, 15 są oczywiście ruchome względem siebie, a zatem element usztywniający jest bardziej giętki w części tylnej.

Na fig. 9-12 pokazano odpowiedni przykład wykonania wyrobu według wynalazku. Ten przykład wykonania odpowiada pod wieloma względami przykładom wykonania opisanym powyżej, przy czym te części, które odpowiadają tym samym częściom z przykładów wykonania opisanych powyżej oznaczono na rysunkach tymi samymi odnośnikami.

Sposobem dalszego zmniejszenia ryzyka przecieków przez krawędzie wskutek odkształcenia wkładu higienicznego w trakcie używania, oprócz zastosowania elementu usztywniającego 6, jest zapewnienie wkładu higienicznego z uniesioną częścią, co jest znane jako wygarbienie, która to uniesiona część została oznaczona numerem odniesienia 240. Zadaniem uniesionej części lub wygarbienia jest utrzymywanie styczności z narządami płciowymi użytkownika w trakcie używania wkładu higienicznego. Wydalane płyny ustrojowe mogą w ten sposób być chwytane zaraz po opuszczeniu ciała użytkownika i natychmiast wchłaniane przez wyrób, zamiast rozpływania się po jego powierzchni.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 9-12, wygarbienie jest spowodowane przez element 24 formujący wygarbienie, który, jak można najwyraźniej zobaczyć na fig. 11, znajduje się poniżej elementu usztywniającego 6 wewnątrz nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy zewnętrznej 5. Usytuowanie elementu tworzącego wygarbienie daje szereg zalet. Przyjmowanie płynów ustrojowych nie jest zakłócane przez materiał wygarbienia w bezpośredniej bliskości n arządów płciowych użytkownika, ale części usytuowane najbliżej narządów płciowych użytkownika można zoptymalizować pod względem zdolności do przyjmowania i wchłaniania cieczy. Usytuowanie wybrane dla elementu tworzącego wygarbienie poniżej elementu usztywniającego 6 w połączeniu z usytuowaniem wzdłuż krokowej części wyrobu ma również pozytywny efekt polegający na tym, że wyrób samoczynnie wykrzywia się i profiluje w pożądany sposób po założeniu go przez użytkownika. W obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią, jak można zobaczyć na fig. 12, powstaje punkt przegięcia 27, przed którym, to jest

PL 221 340 B1 w przedniej części wyrobu, wyrób jest wklęsły co najmniej na części obok wspomnianego obszaru przejściowego 12. Poza tym punktem przegięcia, to jest wzdłuż krokowej części wyrobu, wyrób jest, w obszarze bezpośrednio przed elementem 24 tworzącym wygarbienie wypukły, to jest element usztywniający 6 jest wygięty w tym obszarze ku górze w części krokowej 3, co można najlepiej zobaczyć na fig. 11 i 12. Oprócz stosowania uniesionej części 240 na przedniej stronie wyrobu, element formujący wygarbienie umożliwia prowadzenie elementu usztywniającego w pożąd anym kierunku krzywizny w różnych punktach rozciągłości elementu usztywniającego.

W skład elementu 24 tworzącego wygarbienie wchodzi, na przykład, niechłonna, syntetyczna watolina o właściwościach sprężystych. Taki element tworzący wygarbienie zachowuje swój kształt i funkcje nawet kiedy materiał jest w stanie mokrym.

Element formujący wygarbienie może również być wykonany z materiału piankowego, na przykład pianki poliuretanowej lub temu podobnego.

Ponieważ materiał tworzący wygarbienie jest, w pokazanym przykładzie wykonania, usytuowany pod elementem chłonnym, który również służy jako element usztywniający 6 więc materiał ten może być chłonny dla cieczy. W takiej konstrukcji odpowiednie jest wybranie materiału, który ma większe kapilary niż element chłonny, tak żeby możliwość transportu cieczy do materiału formującego wygarbienie była tylko wtedy, gdy element chłonny jest nasycony cieczą. Dlatego w takiej konstrukcji można również zastosować włóknistą warstwę chłonną formującą wygarbienie, mającą właściwości sprężyste tylko w stanie suchym, ponieważ materiał ten jest w zasadzie suchy aż do nasycenia samego elementu chłonnego cieczą. Zatem usytuowanie elementu 24 formującego wygarbienie poniżej zarówno elementu usztywniającego jak i chłonnego pozwala uzyskać szereg ważnych zalet.

Element tworzący uniesioną część 240 ma wydłużony kształt i w pokazanym ilustracyjnym przykładzie wykonania rozciąga się na całej części krokowej. Długość uniesionej części może zmieniać się pomiędzy około 20 mm a 120 mm.

Element 24 formujący uniesioną część jest węższy niż reszta wyrobu w obszarze krokowym. W ten sposób możliwe jest, że poprzeczne części otaczające 25, 26 reszty wyrobu kształtują się same wokół elementu 24 formującego uniesioną część. Materiał tworzący uniesioną część jest odpowiednio co najmniej dwa razy grubszy niż części otaczające 25, 26.

Na fig. 11, pokazano wyrób w postaci zakrzywionej i trójwymiarowej, ze względu na czytelność. Wyrób chłonny opisanego tu typu jest oczywiście zawsze trójwymiarowy w sensie konwencjonalnym, to jest ma pewną długość, szerokość i grubość.

Jednakże w tym kontekście termin trójwymiarowy oznacza, że wyrób musi być zakrzywiony w pewien sposób żeby dostosowywał się do kształtu ciała użytkownika.

W tym kontekście, termin postać płaska oznacza, że wyrób jest w zasadzie płaski. Wyrób pokazany na fig. 9 i 10 jest w zasadzie planarny według tej definicji, pomimo tego, że elastyczny element ściąga warstwy materiału ze sobą w otworze 620 pomiędzy nóżkami 14, 15.

Wyroby w postaci płaskiej według fig. 9 i 10, można pakować w sposób prosty, na przykład w stosach w pudełko lub torebkę, a jednak, po założeniu, można im nadać przystosowany anatomicznie, trójwymiarowy kształt, jak pokazano na fig. 11 i 12, bez żadnych jakichkolwiek środków.

Wskutek swojej specjalnej konstrukcji, z wymiarem odległości M pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, elementu 24 kształtującego wygarbienie działania otworu 620 i elementu elastycznego 16 oraz sztywności i kształtu geometrycznego elementu usztywniającego 6, wyrób jest dostosowany anatomicznie i przeznaczony do przyjmowania w trakcie manipulowania nim trójwymiarowego kształtu jak na fig. 11 i 12, przystosowanego do kształtu ciała użytkownika.

W pokazanym ilustracyjnym przykładzie wykonania, chłonny i usztywniający element 6 ma takie same właściwości pod względem sztywności na całej swojej rozciągłości. W wyniku tego, na rozciągłości elementu usztywniającego zazwyczaj nie powstają niekontrolowane fałdy, które mogłyby tam powstać, powodując niekontrolowany i niezamierzony przepływ cieczy. W obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią przednią 1, zaczyna się krzywizna, ponieważ wyrób jako całość zmienia w tym miejscu swoją wytrzymałość na zginanie, głównie ze względu na to, że element formujący wygarbienie ma swój koniec bezpośrednio przed tym obszarem przejściowym, a z drugiej strony, ponieważ element usztywniający ma mniej materiału w tym miejscu i jest najwęższy tutaj w stanie roboczym, mając wymiar M przystosowany do odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni użytkownika. W tym obszarze przejściowym 12, powstaje punkt przegięcia 27, przed którym wyrób jest wklęsły i ma kształt miseczki, natomiast przyjmuje kształt wypukły za tym punktem przegię18

PL 221 340 B1 cia 27. W przykładzie wykonania z fig. 12, element formujący wygarbienie jest zaokrąglony na przedzie wzdłuż linii 28. W ten sposób element usztywniający jest zmuszony przez tę zaokrągloną linię do przyjęcia w przedniej części równo zaokrąglonego kształtu miseczki, co można zobaczyć na fig. 12.

Również w obszarze przejściowym 20 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią tylną 2, element 24 formujący wygarbienie, który w pokazanym przykładzie wykonania rozciąga się tak daleko jak wspomniany obszar przejściowy 20 jest zaokrąglony na swoim tylnym końcu. W wyniku tego nie powstają żadne niepożądane zmarszczki, ale obszar przejściowy pomiędzy wypukłą częścią krokową a dwiema częściami bocznymi części tylnej 2 biegnący skośnie w dół wokół fałdy 17 utworzonej przez element elastyczny 16 jest równy i gładki bez niepożądanych zmarszczek. Wydłużony otwór 620 w części tylnej 2 wyrobu powoduje fałdę w kierunku wzdłużnym otworu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika w trakcie używania wyrobu i stabilizuje wyrób na miejscu w kierunku poprzecznym. W miarę stałego zwiększania się szerokości wydłużonego otworu w kierunku tyłu, wysokość uformowanej fałdy również stale zwiększa się w kierunku ku tyłowi.

Uniesiona część 240 utworzona przez element 24 formujący wygarbienie ma również tę zaletę, że fałda wchodząca w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika nie wchodzi zbyt gwałtownie ani za daleko, żeby powodowała obcieranie. Również pod tym względem wygarbienie zapewnia miękkie przejście w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią tylną.

We wszystkich opisanych powyżej przykładach wykonania, odpowiednie jest zaopatrzenie wyrobu w klej samoprzylepny na zewnętrznej powierzchni jego zewnętrznej, nieprzepuszczalnej dla cieczy warstwy 5. Pokazano to na fig. 10 w formie pasków 29 kleju, które przed użyciem wyrobu, są pokryte w sposób konwencjonalny za pomocą taśmy pokryciowej 30 powleczonej środkiem adhezyjnym. Chociaż wyrób według wynalazku jest dostosowany anatomicznie, to odpowiednia jest, ze względu na niezawodne bezpieczne usytuowanie, obecność kleju samoprzylepnego na nieprzepuszczalnej dla cieczy zewnętrznej powierzchni wyrobu z przeznaczeniem do współdziałania z majtkami użytkownika, co przyczynia się do trzymania wyrobu w przeznaczonym do tego miejscu na użytkowniku.

Wybór odpowiedniego mocowania, to jest, inaczej mówiąc, czy i w jakim stopniu ma być używany klej samoprzylepny do mocowania do majtek użytkownika, zależy od wyboru sztywności zastosowanego elementu usztywniającego.

W przykładzie wykonania (nie pokazanym na figurze), wyrób może być przymocowany do ciała użytkownika, albo może z nim współdziałać, za pomocą kleju albo powłoki ciernej. Element cierny albo klej mogą być jedynymi środkami mocowania, ale można je również użyć w powiązaniu z klejem samoprzylepnym przeznaczonym do mocowania do majtek użytkownika.

Na fig. 13-16 pokazano następne przykłady wykonania elementu usztywniającego do wyrobu chłonnego według wynalazku. W przykładach wykonania z fig. 13-16, elementy odpowiadające podobnym elementom w opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania oznaczono takimi samymi odnośnikami.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 13, element usztywniający 6 jest usytuowany w przedniej części wyrobu i rozciąga się częściowo na części krokowej wyrobu. W elemencie usztywniającym 6 znajduje się okrągłe przelotowe wycięcie 610, którego najszersza część znajduje się bezpośrednio przed obszarem przejściowym 12, to jest, inaczej mówiąc, obszarem, w którym wyrób powinien być w trakcie używania silnie zakotwiczony w ściśniętym stanie pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni bezpośrednio przed pachwinami użytkownika.

Przykład wykonania z fig. 14 różni się od przykładu wykonania z fig. 13 tym, że okrągłe wycięcie zastąpiono przez wycięcie w kształcie litery U w tej części elementu usztywniającego 6, która jest zwrócona ku części krokowej wyrobu. Szerokość wycięcia jest maksymalna w obszarze przejściowym 12, gdzie pożądane jest maksymalne ściśnięcie elementu usztywniającego w celu jego zakotwiczenia pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni w trakcie używania wyrobu.

W przykładzie wykonania z fig. 15, element usztywniający 6 rozciąga się na część przednią 1, część krokową 3 i część tylną 2 wyrobu. W części przedniej w elemencie usztywniającym znajduje się trójkątne przelotowe wycięcie 610, które jest najszersze w obszarze przejściowym 12, gdzie wyrób jest przeznaczony do kotwiczenia pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni w trakcie używania wyrobu. Za pomocą trójkątnego wycięcia uzyskuje się stale malejące zakrzywienie elementu usztywniającego od wspomnianego obszaru przejściowego 12 w kierunku przedniego końca wyrobu. W tylnej części 2 wyrobu, jak w przykładzie wykonania z fig. 9-12, znajduje się podłużny otwór 620. Ma on takie same zadania jak opisano w przykładzie wykonania według figur 9-12, oraz, podczas używania wyrobu,

PL 221 340 B1 powoduje powstanie fałdy, której wysokość rośnie w kierunku do tyłu. W trakcie używania wyrobu, fałda stabilizuje go w kierunku poprzecznym, jak opisano powyżej.

Na fig. 16 pokazano wyrób, którego element usztywniający 6 jak w przykładzie wykonania z fig. 15, rozciąga się na część przednią 1, część krokową 3 i część tylną 2 wyrobu. W tym przypadku, w elemencie usztywniającym znajduje się eliptyczne wycięcie 610 usytuowane bezpośrednio przed obszarem przejściowym 12, które to wycięcie jest przeznaczone, w trakcie używania wyrobu, do umożliwiania ściskania elementu usztywniającego w obszarze przejściowym 12 w celu doprowadzenia do zwężenia w tym obszarze do szerokości M, która odpowiada odległości pomiędzy wspomnianymi ścięgnami mięśni na użytkowniku. W krokowej części wyrobu znajduje się podłużny otwór 630. Zadaniem otworu 630 jest zaopatrzenie elementu usztywniającego we właściwości sprężyste w obszarze krokowym w celu optymalnego przystosowania szerokości elementu usztywniającego w obszarze krokowym do kształtu ciała użytkownika w tymi obszarze. Otwór 620 ma takie same zadania jak odpowiedni otwór w przykładzie wykonania z fig. 15 i dlatego nie opisywano go dodatkowo.

Na fig. 17 pokazano przykład wykonania w postaci pieluchy. Ma ona część przednią 40, część krokową 41 i część tylną 42. Zewnętrznie, pokazany przykład wykonania wyrobu w formie pieluchy według wynalazku, ma konstrukcję konwencjonalną. Po nałożeniu pieluchy, część przednia 40 i część tylna 42 są przeznaczone do umieszczenia wokół talii użytkownika i zamknięcia w ustalonym położeniu za pomocą klapek taśmowych 43, 44. Na fig. 17, pieluchę pokazano schematycznie w postaci płaskiej od wewnątrz i zaopatrzoną w po krycie w postaci przepuszczalnej dla cieczy warstwy wewnętrznej 45, odpowiednio wykonanej z materiału włókninowego, i warstwy zewnętrznej wykonanej z cienkiej folii z tworzywa sztucznego (nie pokazanej), odpowiednio wykonanej z polietylenu. Wewnątrz warstwy wewnętrznej pokazano warstwę chłonną 46 w przybliżeniu w kształcie klepsydry, która to warstwa jest cienka i bardzo giętka. W części kr okowej umieszczono wzdłuż części krawędziowej, elastyczne nóżki 47, 48, które mają być ściśle dopasowane wokół ud użytkownika w trakcie używania pieluchy.

Na fig. 17 pokazano schematycznie element chłonny i równocześnie usztywniający 6 takiego samego typu, jak opisano powyżej w ilustracyjnych przykładach wykonania. Na fig. 17, el ementy odpowiadające podobnym elementom w opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania oznaczono takimi samymi odnośnikami. Element usztywniający i chłonny jest przystosowany anatomicznie w taki sam sposób jak w opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania, z wymiarem M w stanie roboczym przystosowanym do odległości pomiędzy wsp omnianymi ścięgnami mięśni bezpośrednio przed pachwinami i z długością G kroku przystosowaną do długości kroku użytkownika oraz z kątami i geometrią przystosowanymi ogólnie w taki sam sposób jak opisano powyżej w trakcie używania wyrobu w stanie ściśniętym. Element usztywniający ma prostokątny kształt z przelotowymi wycięciem 610 w części przedniej i w obszarze przejściowym 12 pomiędzy częścią przednią 40 a częścią krokową 41, oraz z wycięciem 13 w części tylnej 42 wyrobu.

Jak wspomniano powyżej, ludzie mają w przybliżeniu taki sam wymiar przez całe życie. Dl atego pieluchy z fig. 17 działają w zasadzie zarówno dla dzieci jak i dla osób dorosłych, jeżeli wyrób, jako całość, ma być dostosowany w kategoriach wymiarów.

Pielucha według wynalazku, takiego typu jak pokazano na fig. 17, jest znakomicie dopasowana w porównaniu z pieluchami konwencjonalnymi. Obecność elementu usztywniającego oznacza, że kiedy pielucha jest nałożona, to jest wprowadzana we właściwe położenie na użytkowniku oraz pozostaje w tym położeniu w trakcie używania wyrobu.

We wszystkich, opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania, szerokość chłonnego elementu usztywniającego 6 rośnie stale w ściśniętym stanie roboczym od obszaru prze jściowego 12 pomiędzy częścią przednią 1 a częścią krokową 3 w kierunku obszaru przejściowego 20 pomiędzy częścią krokową 3 a częścią tylną. Jednym z powodów takiego wzrostu jest bardzo ograniczony dostępny obszar pomiędzy nogami użytkownika i znaczenie opt ymalnego wykorzystania szerokości tego obszaru. Szerokość ta może rosnąć o wskaźnik około 1,5 razy od obszaru przejściowego 12 i obszaru przejściowego 20 bez odczuwania przez użytkownika niewygody. Innym powodem jest bardziej stabilne ułożenie wyrobu na uż ytkowniku kiedy element usztywniający jest wykonany jako możliwie szeroki wzdłuż części krokowej.

Wynalazek nie jest ograniczony do opisanych powyżej ilustracyjnych przykładów wykonania, ale możliwe są różnorodne modyfikacje w jego zakresie.

PL 221 340 B1

W opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania pokazano wyroby z jednym pierwszym wycięciem 610. W zakresie wynalazku w wyrobie może znajdować się więcej pierwszych wycięć 610 umieszczonych w kierunku poprzecznym w pewnej odległości od siebie. Jeżeli istnieje pewna liczba pierwszych wycięć, to są one odpowiednio rozmieszczone symetrycznie względem wzdłużnej osi wyrobu.

Na przykład, anatomicznie ukształtowane elementy usztywniające i chłonne opisanego powyżej typu można umieścić w tak zwanych pieluchomajtkach, to jest w wyrobach, w których pielucha jest włączona do postaci majtek jednorazowego użytku.

Powyżej stwierdzono, że chłonny element usztywniający można wykonać z różnych materiałów i z laminatów wykonanych z jednego lub więcej materiałów. Chłonny element usztywniający można również wykonać z więcej niż jednej warstwy i o różnej rozciągłości poszczególnych warstw, co umożliwia uzyskanie różnych sztywności w różnych obszarach elementu usztywniającego.

Jak już wspomniano, w skład elementu usztywniającego mogą wchodzić wszystkie warstwy materiału i środki spajające. Dlatego różne sztywności w różnych obszarach elementu usztywniającego można uzyskać zmieniając stopień połączenia w różnych obszarach, na przykład stosując różne ilości kleju w różnych obszarach, lub nawet nie stosując kleju lub innego środka wiążącego w różnych obszarach pomiędzy poszczególnymi warstwami albo wewnątrz nich.

Elastyczny element 16, który jest umieszczony wzdłuż wycięcia 13, pokazano w opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania jako usytuowany w stanie wstępnie naprężonym. Jednakże w procesie produkcji wyrobów chłonnych, takich jak wkłady chłonne, pieluchy i tym podobne, znane jest umieszczanie wrażliwych na ciepło elementów elastycznych w stanie nienaprężonym, a następnie naprężanie ich za pomocą obróbki cieplnej. Odbywa się to, odpowiednio podczas pakowania wyrobów.

W opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania, element usztywniający 6 i częściowe elementy usztywniające 61 i 62 mają podstawowy kształt prostokąta. Element usztywniający 6 i częściowe elementy usztywniające 61 i 62 mogą mieć różne kształty podstawowe, które są lepiej dostosowane do kształtu ciała użytkownika. Element usztywniający może być, na prz ykład, w kształcie klepsydry, albo wyposażony w nóżki rozchodzące się w części tylnej.

W opisanych powyżej ilustracyjnych przykładach wykonania odnoszących się do wyrobów przeznaczonych do umieszczania wewnątrz krokowej części majtek, wyrób jest w większości ilustracyjnych przykładów wykonania zaopatrzony w trwale przymocowane skrzydełka do mocowania wyrobu do majtek za pomocą tych skrzydełek zawijanych wokół krawędziowej części majtek i mocowanych na zewnętrznej powierzchni części krokowej. Skrzydełka te mogą składać się z oddzielnych elementów, które są mocowane do reszty wyrobu w powiązaniu z jego nakładaniem. Oddzielne skrzydełka można umieszczać odłączalnie na reszcie wyrobu w trakcie jego wytwarzania, w wyniku czego użytkownik, który nie życzy sobie skrzydełek na wyrobie, może je usunąć podczas nakładania wyrobu na siebie.

Opisane powyżej ilustracyjne przykłady wykonania, nie mające skrzydełek, można zaopatrzyć w oddzielne skrzydełka podczas wytwarzania albo kiedy wyrób jest nakładany.

W zakresie zastrzeżeń patentowych poniżej, wyrób według wynalazku może być wykonany z jednego kawałka materiału, na przykład z formowanego materiału piankowego z otwartymi porami. Pory te mogą być zamknięte z tylnej strony wyrobu i wzdłuż całego zewnętrznego konturu krawędziowego, tworząc warstwę szczelną dla cieczy. W tym przykładzie wykonania, obszary usztywniające są wytwarzane z materiału spienionego sprasowanego i spojonego w stanie sprasowanym. W celu zwiększenia pojemności chłonnej, formowany profilowany element wykonany z materiału spienionego może zawierać materiały superchłonne w postaci cząstek lub włókien spojonych ze strukturą piankową.

Claims (30)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Wyrób chłonny, taki jak wkład higieniczny, wkład do majtek, wyrób ochronny dla osób nie panujących nad wydalaniem, pielucha lub tym podobny, który to wyrób ma kierunek wzdłużny i kierunek poprzeczny, część przednią, część tylną, część krokową usytuowaną pomiędzy częścią tylną a częścią przednią, element chłonny i warstwę nieprzepuszczalną dla cieczy, a także element usztywniający, przyczyniający się do trójwymiarowego kształtu wyrobu podPL 221 340 B1 czas jego używania, znamienny tym, że element usztywniający (6) jest w postaci płaskiej przed użyciem wyrobu, tym, że element usztywniający (6) jest zaopatrzony w co najmniej jedno pierwsze wycięcie (610), które jest skonstruowane tak, że umożliwia ściskanie elementu usztywniającego w kierunku poprzecznym w obszarze przejściowym (12), pomiędzy częścią przednią (1) a częścią krokową (3), tym, że kształt elementu usztywniającego (6) i kształt pierwszego wycięcia (610) są przystosowane tak, że element usztywniający, po ściśnięciu i umieszczeniu na użytkowniku, ma szerokość (M) w obszarze przejściowym (12), który jest przystosowany do odległości pomiędzy ścięgnami mięśni użytkownika z obu stron kroku użytkownika w pachwinach i który wynosi 15-35 mm, tym, że element usztywniający (6) jest skonstruowany tak, że jego krawędzie boczne w przedniej części (1) wyrobu, we wspomnianym ściśniętym stanie roboczym, rozchodzą się w kierunku od części krokowej (3) co najmniej na drodze na części przedniej (1) i tworzą kąt ostry (a) z linią w kierunku wzdłużnym wyrobu, oraz tym, że w płaskiej postaci przed użyciem, element usztywniający (6) ma szerokość w obszarze przejściowym (12) pomiędzy częścią przednią (1) i częścią krokową (3), która przekracza 45 mm, oraz element usztywniający (6) jest chłonny i stanowi element chłonny.
2. 2. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że element usztywniający (6) rozciąga się w kierunku wzdłużnym wyrobu na co najmniej części przedniej części (1), oraz tym, że pierwsze wycięcie (610) jest symetryczne względem osi środkowej wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu i rozciąga się na co najmniej części przedniej części (1).
3. 3. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) będący jednocześnie elementem chłonnym, w trakcie wchłaniania w ściśniętym stanie roboczym jest przystosowany do pęcznienia, zachowując jednocześnie w całości swoją geometrię w kierunku poprzecznym i kierunku wzdłużnym wyrobu.
4. 4. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że w ściśniętym stanie roboczym, szerokość (M) elementu usztywniającego (6) w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową a częścią przednią wynosi około 20-35 mm.
5. 5. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że w ściśniętym stanie roboczym, szerokość (M) elementu usztywniającego (6) w obszarze przejściowym pomiędzy częścią krokową (3) a częścią przednią (1) wynosi około 25-30 mm.
6. 6. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma sztywność w stanie suchym około 1-15 N mierzoną według ASTM D 4032-82.
7. 7. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) składa się z formowanej na sucho maty włóknistej o gęstości pomiędzy 0,15 a 0,75 g/cm³ ₂ i ciężarze na jednostkę pola powierzchni około 100-400 g/m².
8. 8. Wyrób według zastrz. 7, znamienny tym, że formowana na sucho mata włóknista jest, po sprasowaniu, zmiękczana mechanicznie do pożądanej sztywności.
9. 9. Wyrób według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że formowana na sucho mata włóknista ma pożądaną sztywność i pożądaną rozciągliwość wskutek wybranego stopnia sprasowania i wybranego wzoru prasowania.
10. 10. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że boczne krawędzie elementu usztywniającego (6), które, w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, rozchodzą się co najmniej częściowo od części krokowej (3) na część przednią (1) wyrobu, są skonstruowane tak, że we wspomnianym stanie tworzą kąt (a) pomiędzy linią w kierunku wzdłużnym wyrobu a każdą ze wspomnianych krawędzi bocznych, wynoszący około 35-55°, korzystnie około 45°.
11. 11. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) również rozciąga się częściowo na tylną część (2) wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że jego krawędzie boczne (18, 19), w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, rozchodzą się w kierunku od części krokowej (3) co najmniej na pewnym odcinku od części krokowej na tylną część wyrobu.
12. 12. Wyrób według zastrz. 11, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma w części tylnej (2) drugie wycięcie (13) rozciągające od jego krawędzi końcowej w kierunku części krokowej (3) tak, że w wyrobie znajduje się w trakcie użycia fałda (17) wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu we wspomnianym drugim wycięciu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika w trakcie używania wyrobu.

    PL 221 340 B1
13. 13. Wyrób według zastrz. 12, znamienny tym, że wspomniane drugie wycięcie (13) ma kształt klina i jest umieszczone symetrycznie oraz tworzy kąt (0) pomiędzy 10° a 120°, korzystnie pomiędzy 15 a 40°, na swoim końcu zwróconym ku części krokowej.
14. 14. Wyrób według zastrz. 11, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma w tylnej części (2) wydłużony drugi otwór przelotowy (620), który rozciąga się w kierunku wzdłużnym wyrobu i wzdłuż osi wyrobu tak, że w wyrobie istnieje w trakcie używania fałda wzdłuż kierunku wzdłużnego wyrobu wzdłuż wspomnianego drugiego otworu, która to fałda wchodzi w rowek pomiędzy pośladkami użytkownika podczas używania wyrobu i w ten sposób stabilizuje wyrób w położeniu na użytkowniku.
15. 15. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma sztywność co najmniej 1,0 N, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma w przybliżeniu taką samą sztywność na całej rozciągłości elementu usztywniającego.
16. 16. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6), widziany w kierunku wzdłużnym wyrobu, zawiera pierwszy, przedni częściowy element usztywniający (61) który, w ściśniętym stanie roboczym, ma szerokość (M) w obszarze przejściowym (12) pomiędzy częścią przednią a częścią krokową, oraz co najmniej jeden dodatkowy, drugi częściowy element usztywniający (62), który jest oddzielny od pierwszego elementu częściowego (61) we wspomnianym obszarze przejściowym (12) tak, że pierwszy i drugi częściowy element są ruchome względem siebie.
17. 17. Wyrób według zastrz. 16, znamienny tym, że drugi częściowy element usztywniający (62) również rozciąga się częściowo na część tylną (2) wyrobu, oraz tym, że w ściśniętym stanie roboczym wyrobu, boczne krawędzie (18, 19) drugiego elementu usztywniającego są skonstruowane tak, że w kierunku od części krokowej (3), rozchodzą się co najmniej częściowo od części krokowej na część tylną (2) wyrobu.
18. 18. Wyrób według zastrz. 16 albo 17, znamienny tym, że drugie wycięcie (13) jest umieszczone w drugim częściowym elemencie usztywniającym (62).
19. 19. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) rozciąga się na wspomniany obszar przejściowy (12), oraz co najmniej częściowo na część przednią (1), a także co najmniej częściowo na część krokową, oraz tym, że pierwsze wycięcie (610) składa się z co najmniej jednego otworu, który jest najszerszy co najmniej bezpośrednio przed obszarem przejściowym (12) i jest okrągły lub wydłużony.
20. 20. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) ma, w stanie płaskim przed użyciem, taką samą szerokość wzdłuż swojej długości z wyjątkiem części końcowych, które są odpowiednio zaokrąglone.
21. 21. Wyrób według zastrz. 16, znamienny tym, że pierwsze wycięcie (610) stanowi wycięcie otwarte ku obszarowi przejściowemu (12).
22. 22. Wyrób według jednego z zastrz. 19-21, znamienny tym, że pierwsze wycięcie (610) znajduje się w całości w części przedniej (1) i ma zasadniczo kształt rombu.
23. 23. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że pod elementem usztywniającym, na co najmniej części krokowej części (3) jest umieszczony element (24) formujący wygarbienie wykonany z materiału sprężystego, który to element formujący wygarbienie jest skonstruowany tak, że wytwarza część uniesioną (240) na tej stronie, która ma być umieszczona na użytkowniku, przy czym część uniesiona jest skonstruowana tak, że leży bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika po założeniu wyrobu na użytkownika.
24. 24. Wyrób według zastrz. 23, znamienny tym, że uniesiona część (240) jest wydłużona we wzdłużnym kierunku wyrobu i ma długość od 20 mm do 120 mm.
25. 25. Wyrób według zastrz. 23 albo 24, znamienny tym, że uniesiona część (240) jest węższa niż reszta wyrobu w obszarze krokowym, oraz tym, że uniesiona część jest grubsza niż obszary otaczające.
26. 26. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że co najmniej jeden element elastyczny (16) jest umieszczony we wzdłużnym kierunku wyrobu i centralnie wzdłuż tylnej części wyrobu i wzdłuż co najmniej jego części od części krokowej, który to element elastyczny jest przeznaczony, wzdłuż swojej długości, do ściągania sąsiednich części materiału i zakrzywiania wyrobu ku górze dla lepszego kontaktu z ciałem użytkownika.

    PL 221 340 B1
27. 27. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) służący jako środek chłonny ma bardzo dużą zdolność rozprowadzania cieczy dla rozprowadzania płynów ustrojowych odebranych przez stosunkowo wąski obszar krokowy (3) ograniczony anatomią użytkownika bezpośrednio przed narządami płciowymi użytkownika na częściach chłonnych całego wyrobu, oraz tym, że element usztywniający jest skonstruowany tak, że ma dużą zdolność do pęcznienia w kierunku głębokości i towarzyszącą temu dużą pojemność chłonną.
28. 28. Wyrób według zastrz. 27, znamienny tym, że element usztywniający (6) stanowiący element chłonny jest w zasadzie jednorodny na całej swojej rozciągłości pod względem grubości, sztywności, zdolności do rozprowadzania i pojemności chłonnej tak, że warstwa usztywniająca, a zatem także element chłonny zakrzywia się równo w trakcie używania bez tworzenia lokalnych nieregularności, prowadzących do niepożądanego rozprowadzania cieczy.
29. 29. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że element usztywniający (6) stanowiący element chłonny ma kształt i pierwsze wycięcie (610) tak przystosowane, że po ściśnięciu elementu usztywniającego (6) pomiędzy ścięgnami mięśni użytkownika w obszarze pachwiny w trakcie używania wyrobu, szerokość elementu usztywniającego za obszarem przejściowym (12) stale zwiększa się w części krokowej w kierunku do tyłu ku części tylnej (2) dla optymalnego wykorzystania dostępnej przestrzeni w kierunku szerokości w tym obszarze pod względem maksymalnego wchłaniania.
30. 30. Wyrób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że w skład elementu usztywniającego (6) wchodzi co najmniej jeden obszar sprasowany z ciągłego elementu m ateriałowego wykonanego w jednym kawałku.