PL204433B1

PL204433B1 - Zestaw zębów

Info

Publication number: PL204433B1
Application number: PL369102A
Authority: PL
Inventors: Ulrich Mönkmeyer
Original assignee: Dental Consulting Moenkmeyer S
Priority date: 2001-12-23
Filing date: 2002-12-17
Publication date: 2010-01-29
Also published as: EP1458308A1; EP1458308B1; JP2005525841A; AU2002361149A1; US7267549B2; PL369102A1; HUP0402476A2; CN1606426A; CA2471249A1; WO2003055409A1; US20050095559A1; CN100372509C; CA2471249C; DE10163105A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zestaw zębów z prefabrykowanych zębów.

„Okluzja jest używanym w stomatologii określeniem oznaczającym kontakt między zębami szczęki górnej i żuchwy. Rekonstrukcja okluzji i tym samym powierzchni żucia pozwala uzyskać stan, w którym zę by mogą stykać się wszechstronnie, równomiernie i równocześ nie we wszystkich czterech strefach oparcia i podczas funkcjonalnych ruchów żuchwy względem szczęki (protruzja, laterotruzja i mediotruzja) wszystkie przeciwstawne zę by boczne mogą ś lizgać się bez przeszkód po sobie. Taki stan osiąga się obecnie w ramach indywidualnej rehabilitacji.

Istnieją różne koncepcje okluzji, których nazwy charakteryzują centryczność styku („point-centric, „long-centric, „freedom-in-centric) oraz relacje występujące przy laterotruzji, mediotruzji i protruzji („prowadzenie kłowe, „prowadzenie grupowe). Dodatkowe uwzględnienie warunków występujących po stronie mediotruzji („strona zrównoważenia) doprowadziło do podziału różnych koncepcji okluzji na trzy nadrzędne grupy:

1. typy okluzji z całkowitym zrównoważeniem,

2. typy okluzji z jednostronnym zrównoważeniem i

3. typy okluzji z prowadzącymi siekaczami / kłami.

Wcześniejsze koncepcje okluzji powstały w kontekście problematyki związanej z protezami całkowitymi, gdzie chodziło o możliwie stabilne osadzenie protezy celem zapewnienia jej adhezyjnego przylegania. Rozwijano więc koncepcje pełnego zrównoważenia pomijając znaczenie poszczególnych elementów funkcjonalnych. (Bonwill; Spee, Mϋhlstein Konzept; Gysi, Morser-Pistill Konzept; Monson, Kalotten Konzept). W konsekwencji opracowane dla tych metod zęby fabryczne nie miały funkcjonalnych powierzchni żucia. Koncepcja organicznej okluzji zrelatywizowała znaczenie kontaktów występujących przy ruchach ekskursywnych. Trudno sobie wyobrazić, żeby te ruchy podczas żucia nie były prowadzone przez zęby. (Front/Eckzahngefuhrte Okklusion, Stallard, Stuart).

Nie postulowano dotychczas jednolitej koncepcji okluzji w zakresie całkowitej protetyki i naturalnego uzębienia. Nie spełniły się też nadzieje na znalezienie koncepcji idealnej okluzji poprzez opisanie stanu naturalnego na podstawie studiów antropologicznych. (Begg, Beyron).

Koncepcja „freedom-in-centric polega na tym, że guzki są ustalane w miarę możliwości przez trzypunktowe styki w płaskiej strefie w środkowej bruździe, która nie jest naturalna, lecz powstaje poprzez indywidualnie modelowaną odbudowę uzębienia albo przez wyszlifowanie. (kunstliche Okklusionsform, Posselt, Schuyler).

Koncepcja „organicznej dyskluzji wywodzi się od funkcji wzajemnej ochrony siekaczy i zębów bocznych. (Stallart, Stuart). Jest to obecnie najbardziej rozpowszechniona metoda i technika indywidualnej odbudowy uzębienia, ponieważ stosowanie metody addytywnej (Aufwachstechnik, Thomas) przy modelowaniu woskowym pozwala uzyskać znacznie lepszą dokładność niż przy formowaniu subtraktywnym.

W związku z tym od niedawna formułowane są nowe postulaty dotyczące indywidualnego traktowania funkcjonalnych powierzchni żucia. (Freesmeyer, Sieber). Również w nowy sposób opisuje się właściwości fabrycznych zębów przeznaczonych na protezy wyjmowane. W szczególności skojarzenie wyników badań modeli naturalnych z analizami geometryczno-mechanicznymi doprowadziło do powstania koncepcji indukcyjno-dedukcyjnej powierzchni żucia. (Monkmeyer).

Zasada formowania addytywnego nie może być stosowana przy tworzeniu indywidualnej protezy z zębów fabrycznych, wobec czego trzeba je prefabrykować tak, aby mogły być wykorzystane indywidualnie w ramach metody subtraktywnej. Postulowane w tym kontekście usytuowanie styków zębów przeciwstawnych w relacji do strzałkowej i poprzecznej krzywej kompensacji doprowadziło do opracowania zębów, które w zwarciu centralnym („Interkuspidation) opierają się w kierunku pionowym i które spełniają swoją funkcję w koncepcji okluzji z pełnym zrównoważeniem, jednostronnym zrównoważeniem oraz z prowadzeniem siekaczowym i kłowym. Takie zestawy zębów znane są na przykład z PCT/EP99/06079, w których guzki zęba przeciwstawnego w położeniu zwarcia centralnego przylegają w trzech lub więcej punktach styczności do bruzd drugiego zęba przeciwstawnego. Punkty styczności są rozmieszczone na strzałkowej i poprzecznej krzywej kompensacji wyznaczonej przez ruch kłykci szczękowych. Takie zestawy zębów można tworzyć zarówno w relacji ząb na ząb jak i ząb na dwa zęby, w przypadkach klasy I, II i III oraz w zgryzie krzyżowym. (Monkmeyer).

Aby wyeliminować zakłócenia w laterotruzji i mediotruzji i zapewnić harmonijne przejmowanie powierzchni prowadzących przy występowaniu zjawisk abrazji, zaleca się w przypadku indywidualnej

PL 204 433 B1 restauracji uzębienia kształtowanie dyskluzji zębów bocznych narastającej równomiernie od zębów poprzedzających do następujących. Uzyskuje się to wówczas, gdy nachylenie zboczy guzków zmniejsza się sukcesywnie co każdy ząb o 5°. (Slavicek).

W DE 29 16 622 U1 - podobnie jak u Hildebrandta - opisano zę by abrazyjne, których abrazje odwzorowują stan naturalnej abrazji poprzez ukształtowanie powierzchni stykowych z pierwotnych punktów styczności.

Dyskusja o koncepcjach okluzji wiąże się ściśle ze zjawiskiem abrazji i ścierania. Nie wyjaśniono dotychczas jednoznacznie kwestii, czy abrazję i ścieranie należy zaliczyć do objawów fizjologicznych czy do patologicznych. (Berry).

W zę bach fabrycznych dostosowanych do wymagań indywidualnej protetyki trzeba z góry uwzględnić zachodzące procesy abrazyjne, które są powiązane w dużej mierze z okluzją. Tak zwane zęby abrazyjne nie spełniają tych wymagań, ponieważ ich abrazje nie są powiązane metodycznie z procesami przebiegającymi w kompleksowym układzie stomatognatycznym. Schulz-Bongard głosił, że w tym kontekście zasadniczym problemem jest utrata relacji centralnej.

Celem wynalazku jest stworzenie fabrycznie wytwarzanych zestawów zębów, które podczas funkcjonalnych ruchów żuchwy względem szczęki umożliwiają swobodne ślizganie się po sobie wszystkich przeciwstawnych zębów bocznych z zachowaniem centralnej relacji w pionie i poziomie oraz mogą być tworzone w zindywidualizowany sposób metodą subtrakcji.

Cel ten został osiągnięty poprzez zestaw zębów z prefabrykowanych zębów dla zębów trzonowych i przedtrzonowych protezy zębowej, składający się z pierwszego z przewidzianej dla jednej szczęki grupy zębów przedtrzonowych i/lub trzonowych i z drugiego z przewidzianej dla drugiej szczęki grupy przeciwstawnych zębów przedtrzonowych lub trzonowych, przy czym w bruzdach zęba przedtrzonowego i/lub zęba trzonowego są przewidziane każdorazowo co najmniej trzy centryczne punkty styczności, do których w położeniu zwarcia centralnego („Interkuspidation) przylega guzek zęba przeciwstawnego, jeżeli zęby przedtrzonowe i/lub trzonowe zostały użyte w artykulatorze w okluzji i punkty styczności są rozmieszczone na krzywej kompensacji wyznaczonej przez ruch kłykci szczę kowych symulatora, i każdy z centrycznych punktów styczności jest położony na wycinku sferycznym. Zestaw zębów charakteryzuje się tym, że na przynajmniej jednym śladzie ruchu są umiejscowione powierzchnie abrazji tak, że wszystkie zakłócające gładki tor przebiegu części guzka są wyrównywane a przyleganie powierzchni abrazji nie rozdziela przynajmniej jednego z punktowych centrycznych punktów styczności.

Korzystnie nachylenie powierzchni abrazji po stronie mediotruzji jest o 3 do 7 stopni, w szczególności o 5 stopni mniejsze niż po stronie laterotruzji.

Korzystnie nachylenie powierzchni abrazji sąsiednich zębów może zmniejszać się sekwencyjnie od poprzedzającego do następnego zęba, mianowicie w szczególności każdorazowo o 3 do 7 stopni i korzystnie o 5 stopni.

Korzystnie nachylenie powierzchni abrazji zęba trzonowego 7 po stronie mediotruzji ma wielkość między 20 i 27 stopni, korzystnie 25 stopni.

Korzystnie nachylenie powierzchni abrazji zęba trzonowego 7 po stronie laterotruzji wynosi od 25 do 32 stopni, korzystnie 30 stopni.

Korzystnie zestaw zębów według wynalazku może składać się z zębów przedtrzonowych lub też zębów trzonowych 4, 5, 6 i 7, przy czym nachylenie powierzchni abrazji odpowiada następującemu schematowi:

Ząb	Nachylenie guzka po stronie:
mediotruzji	laterotruzji
4	35-42°, w szczególności 40°	40-47°, w szczególności 45°
5	30-37°, w szczególności 35°	35-42°, w szczególności 40°
6	25-32°, w szczególności 30°	30-37°, w szczególności 35°
7	20-27°, w szczególności 25°	25-32°, w szczególności 30°

Na bazie analiz indukcyjnych i dedukcyjnych odwzorowano więc naturalne, nie wytarte uzębienia, umieszczając je w symulatorach żucia doprowadzono według reguł naukowych do okluzji i zbadano ich przydatność z punktu widzenia wspomnianych koncepcji okluzji. Wyniki wykazały, że te naturalne zęby funkcjonują w sposób bardzo ograniczony w różnych układach. Potem zmodyfikowano

PL 204 433 B1 zęby w myśl opisu PCT/EP06079. Guzki i bruzdy zmieniono tak, że każdy guzek przylegał centrycznie (IKP) w trzech punktach do przeciwstawnej bruzdy. Te wypukłe punkty przylegania miały kształt wycinka sferycznego, żeby spowodować usytuowanie wgłębienia między stykiem i pochyłością guzka. Poza tym w wymiarze pionowym były one usytuowane na krzywych kompensacji. Te modyfikacje stworzyły wyżej wspomniane możliwości.

Wreszcie przy nachyleniu drogi stawowej 40° wyszlifowano zbocza guzkowe na śladzie protruzji, laterotruzji i mediotruzji. Wygładzono wszystkie utrudniające ruch elementy guzkowe. Przy tym dzięki usytuowaniu styków centrycznych nie nastąpiło ich rozdzielenie, co - w przeciwieństwie do DE 297 16 622 U1 - zapewnia utrzymanie pionowego odstępu i wzajemną centralną relację szczęk. Aby uzyskać równomierne narastanie dyskluzji od poprzedzającego do następującego zęba, ukształtowano kąt nachylenia abrazji zmniejszający się sukcesywnie o około 5°.

Okazało się, że zęby stworzone tą metodą:

1. w dużej liczbie przypadków (> 55%) funkcjonują bez modyfikacji;

2. mogą być zindywidualizowane prostymi, subtraktywnymi środkami, tak że funkcjonują one również w większości przypadków (> 97%);

3. po fachowej modyfikacji spełniają jeszcze wymaganie odnośnie pionowego oparcia;

4. funkcjonują we wszystkich koncepcjach okluzji;

5. w koncepcji okluzji z pełnym zrównoważeniem i z jednostronnym zrównoważeniem wymagają mniej modyfikacji niż zęby w myśl PCT/EP99/06079,

6. ulegają mniejszemu zużyciu niż zęby, które w położeniu centrycznym nie opierają się poziomo i pionowo lecz na skośnych płaszczyznach.

Szczególnymi wielkościami nachylenia powierzchni abrazji dla zębów przedtrzonowych 4 okazały się po stronie mediotruzji wartości między 35 i 42 stopni, w szczególności 40 stopni. Po stronie laterotruzji preferowany kąt wynosi 40 do 47 stopni, korzystnie 45 stopni. Nachylenie powierzchni abrazji ewentualnie następnych zębów należących do zestawu zębów jest określane według wyżej opisanego schematu.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w przekroju parę przeciwstawnych zębów przedtrzonowych 4; fig. 2 - ukazaną w przekroju parę przeciwstawnych zębów przedtrzonowych 5; fig. 3 - ukazaną w przekroju parę przeciwstawnych zębów trzonowych 6; fig. 4 - ukazaną w przekroju parę przeciwstawnych zębów trzonowych 7; fig. 5 - rząd zębów szczęki i żuchwy z kłykciem lub też panewką stawową; fig. 6 - powiększony fragment fig. 5.

Na fig. 1 widać zestaw zębów złożony z zębów przedtrzonowych 4 szczęki lub też żuchwy, przy czym przez K oznaczono poprzeczną krzywą kompensacji, Z. A. oznacza oś zęba, strzałka M wskazuje ruch mediotruzyjny (ku środkowi twarzy) a strzałka L - ruch letarotruzyjny (od płaszczyzny środkowej w bok).

Każdy ząb ma co najmniej trzy punkty styczności z odpowiednim zębem przeciwstawnym, w których jego guzki przylegają w położeniu zwarcia centralnego („Interkuspidation) do bruzd zęba przeciwstawnego. Punkty przylegania oznaczone przez A, B, C są umiejscowione na wycinkach sferycznych i są rozmieszczone na krzywych kompensacji wyznaczonych przez ruch kłykci żuchwowych. Nachylenie powierzchni abrazji po stronie laterotruzji (AN-L) wynosi 45° a po stronie mediotruzji (AN-M) 40°.

Fig. 2 ukazuje parę zębów przeciwstawnych sąsiadujących z parą zębów pokazanych na fig. 1, mianowicie zęby przedtrzonowe 5. Nachylenie powierzchni abrazji tej pary zębów, które znajdują się dalej za zębami przedtrzonowymi 4, zmniejsza się sekwencyjnie o 5° (to samo dotyczy zębów trzonowych 6 i 7 -patrz fig. 3 i 4). Tak więc nachylenie powierzchni abrazji zębów przedtrzonowych 5 wynosi po stronie laterotruzji 40° i po stronie mediotruzji 35°. Dzięki temu - inaczej niż to opisuje Slavicak - nie jest konieczne rozwarcie kąta całej pochyłości guzka, ponieważ poprzez ukształtowanie powierzchni abrazji uzyskuje się cel opisany przez Slavicka bez potrzeby spłaszczenia całej pochyłości guzka wraz ze stykami centrycznymi.

8 1 4 1 8

Na fig. 5 oznaczono styki centryczne przez A - A , B - B , C - C oraz R. Zacieniowane są powierzchnie abrazji według wynalazku. Styki centryczne są oddzielone od siebie otaczającymi je wgłębieniami.

Fig. 6 przedstawia w powiększeniu fragmenty fig. 5 ukazując przykładowo abrazje, jakie powstają zgodnie z wynalazkiem na guzku i przeciwstawnej bruździe podczas zaznaczonych strzałkami ruchów czynnościowych żuchwy. Przez P oznaczono protruzyjny ruch żuchwy (ku przodowi), M oznacza ruch mediotruzyjny (dośrodkowy) i L - ruch laterotruzyjny (od płaszczyzny środkowej w bok).

PL 204 433 B1

Przez PSS OK oznaczona jest pozycja wierzchołka górnego guzka a przez PSS UK - pozycja wierzchołka dolnego guzka. W tym kontekście trzeba wspomnieć, że widoczne na figurach szczegóły nie są narysowane w naturalnej skali i nie można traktować ściśle wymiarów i kątów odwzorowanych na figurach, gdyż mają one charakter wyłącznie ilustracyjny.

Claims

1. Zestaw zębów z prefabrykowanych zębów dla zębów trzonowych i przedtrzonowych protezy zębowej, składający się z pierwszego z przewidzianej dla jednej szczęki grupy zębów przedtrzonowych i/lub trzonowych i z drugiego z przewidzianej dla drugiej szczęki grupy przeciwstawnych zębów przedtrzonowych lub trzonowych, przy czym w bruzdach zęba przedtrzonowego i/lub zęba trzonowego są przewidziane każdorazowo co najmniej trzy centryczne punkty styczności, do których w położeniu zwarcia centralnego („Interkuspidation) przylega guzek zęba przeciwstawnego, jeżeli zęby przedtrzonowe i/lub trzonowe zostały użyte w artykulatorze w okluzji i punkty styczności są rozmieszczone na krzywej kompensacji wyznaczonej przez ruch kłykci szczękowych symulatora, i każdy z centrycznych punktów styczności jest położony na wycinku sferycznym, znamienny tym, że na przynajmniej jednym śladzie ruchu są umiejscowione powierzchnie abrazji tak, że wszystkie zakłócające gładki tor przebiegu części guzka są wyrównywane a przyleganie powierzchni abrazji nie rozdziela przynajmniej jednego z punktowych centrycznych punktów styczności.

2. Zestaw zębów według zastrz. 1, znamienny tym, że nachylenie powierzchni abrazji po stronie mediotruzji jest o 3 do 7 stopni, w szczególności o 5 stopni mniejsze niż po stronie laterotruzji.

3. Zestaw zębów według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że nachylenie powierzchni abrazji sąsiednich zębów zmniejsza się sekwencyjnie od poprzedzającego do następnego zęba.

4. Zestaw zębów według zastrz. 3, znamienny tym, że ta sekwencyjna redukcja wynosi 3 do 7 stopni, korzystnie 5 stopni.

5. Zestaw zębów według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że nachylenie powierzchni abrazji zęba trzonowego 7 po stronie mediotruzji ma wielkość między 20 i 27 stopni, korzystnie 25 stopni.

6. Zestaw zębów według zastrz. 1, znamienny tym, że nachylenie powierzchni abrazji zęba trzonowego 7 po stronie laterotruzji wynosi od 25 do 32 stopni, korzystnie 30 stopni.

7. Zestaw zębów składający się z jednego albo kilku zębów przedtrzonowych lub też zębów trzonowych 4, 5, 6, 7 zgodny z jednym z zastrz. 1 do 6, znamienny tym, że nachylenie powierzchni abrazji odpowiada następującemu schematowi:

Ząb Nachylenie powierzchni abrazji po stronie:

mediotruzji laterotruzji 4 40° 45° 5 35° 40° 6 30° 35° 7 25° 30°

8. Zestaw zębów według zastrz. 1, znamienny tym, że abrazje są umiejscowione na śladach ruchu lateroprotruzji (w bok i do przodu), Imidiate Side Shift (pośredniego ruchu bocznego) i retrusywnej surtruzji (powrotny ruch w górę).