PL202827B1 - Moduł połączeniowy do wykładzin podłogowych lub ściennych i sposób układania takiego modułu - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest moduł połączeniowy wykonany z materiału syntetycznego wyglądający jak płytki okładzinowe do wykładania podłóg i/lub ścian.

Wynalazek dotyczy dziedziny techniki pokrywania podłóg i ścian prefabrykowanymi modułami, które mogą być typu płytek licujących, glazury, terrakoty, parkietu, lub wykonane z tkanych lub nietkanych materiałów typu dywanowego, czy też z materiałów syntetycznych.

Stosowanie kwadratowych modułów jest dobrze znane i rozpowszechniło się dzięki praktycznemu sposobowi ich układania i łatwości wymiany w razie uszkodzenia. Ponadto, możliwe jest układanie modułów w dowolnie dobrane wzory dekoracyjne, co stanowi ich niezaprzeczalną zaletę.

Wadą modułów w postaci płytek ceramicznych, terrakoty i podobnych materiałów jest ich ciężar, łatwe wykruszanie się krawędzi i uszkodzenia w razie uderzenia. Dodatkowo, ich właściwości i zdolność izolacji cieplnej i/lub akustycznej są bardzo ograniczone. Ponadto, przy ich układaniu konieczne jest uprzednie przygotowanie warstwy wygładzającej. Wymaga to pewnej biegłości.

Stosowane są również moduły w postaci płytek wykonanych z tkanych lub nietkanych materiałów tekstylnych typu dywanowego. Poza dużą podatnością na odkształcanie tego typu płyt, mają one znane powszechnie wady, takie jak zbieranie kurzu i roztoczy, i trudności z ich czyszczeniem.

Znane są także moduły w postaci płytek wykonanych z materiałów syntetycznych o wyglądzie okładzin ceramicznych. Moduły takie są opisane w patencie EP 203 042 MONDO, mają one strukturę warstwową z grubą częścią tworzącą rdzeń i dwiema warstwami z elastycznego, zasadniczo nierozciągliwego materiału syntetycznego, pomiędzy które włożona jest pośrednia warstwa oddzielająca. Wykonana w ten sposób okładzina w postaci płytek jest odgraniczona wzdłuż boków zbieżnymi krawędziami zewnętrznymi, które tworzą na górnej powierzchni zaokrąglone brzegi.

Z patentu EP 625 170 znane są takż e pł ytki wielowarstwowe z materiał u syntetycznego o wyglądzie płytek ceramicznych.

Wykonane w ten sposób płytki, w szczególności w patentach EP 203 042 i EP 625 170, są rozmieszczone brzeg przy brzegu podczas ich łączenia, a spoiwa, kleje lub podobne stosowane są, z jednej strony, aby zwią zać je z odpowiednią powierzchnią podparcia i z drugiej strony, aby połączyć je ze sobą. W tym przypadku, spoiwo jest wkładane w szczelinę na połączeniu płytek na poziomie ich zaokrąglonych obrzeży, jak przedstawiono na przykład w patencie MONDO.

Różne wyżej wspomniane realizacje, aczkolwiek korzystne, nie dają możliwości zróżnicowania efektów dekoracyjnych, ponieważ zasadniczo płytki są kwadratowe.

Ponadto, ułożenie brzeg przy brzegu przy łączeniu sprawia, że część spoiwa lub kleju zwykle wyrównuje się z ich górną płaszczyzną i poszukiwany efekt imitowania ceramiki nie jest osiągnięty.

Celem zgłaszającego było poszukiwanie nowej koncepcji modułu połączeniowego do wykładzin podłogowych i/lub ściennych, która mogłaby zgodnie z całą aktualną wiedzą optymalnie wykorzystać jego właściwości.

Celem zgłaszającego było, zatem poszukiwanie najkorzystniejszego rozwiązania tego typu modułu wykonanego z materiału syntetycznego, które umożliwi lepsze odtworzenie efektu płytek ceramicznych.

Innym poszukiwanym celem było uwolnienie się od tradycyjnych efektów układania płytek w kwadrat przez stworzenie nowej koncepcji moduł u.

Ten cel i jeszcze inne wynikną z dalszego ciągu opisu.

Moduł połączeniowy do wykładzin podłogowych i/lub ściennych, według wynalazku zawiera, co najmniej strukturę złożoną z dwóch połączonych warstw, przy czym pierwsza warstwa jest warstwą spodnią z polimeru silnie obciążonego wypełniaczami nieorganicznymi, nadającą modułowi sztywność, a druga warstwa, wykonana z drukowanej folii polimerowej stanowi część dekoracyjną modułu i ochronę części dekoracyjnej.

Moduł według wynalazku charakteryzuje się tym, że zewnętrzna powierzchnia usztywniającej warstwy spodniej jest tak zaprojektowana, że tworzy element dystansowy w postaci płytki o wymiarach zasadniczo większych od formatu modułu, na całości lub części modułu, tak że między ułożonymi obok siebie i/lub połączonymi brzeg do brzegu modułami, znajduje się przestrzeń na materiał uszczelniający taki jak lepiszcze, kit lub inne spoiwo.

Korzystnie, gotowa wykładzina stanowi połączenie jednakowych lub różnych modułów, zależnie od wybranego efektu dekoracyjnego, przy czym każdy moduł składa się z wzoru.

PL 202 827 B1

Również korzystnie, każdy moduł stanowi połączenie wielu modułów, w którym widoczne są strefy połączeniowe i uszczelnienia.

Element dystansowy korzystnie jest wykonany jako część wystająca, na co najmniej dwóch przyległych bokach.

Ewentualnie, wystający element dystansowy zawiera na swoim obwodzie zewnętrzne i wewnętrzne środki połączeniowe do dopasowania do siebie kilku modułów.

Element dystansowy może mieć na dwóch przyległych bokach, pewną ilość występów, wystających ze strefy elementu dystansowego, a dwa inne boki zawierają odpowiednią ilość wycięć umożliwiających ich połączenie.

Korzystnie, element dystansowy jest uformowany z pewną ilością występów o profilu jaskółczego ogona, z uzupełniającymi odstępami pomiędzy dwoma występami, przy czym wyżej wspomniane występy są przesunięte, aby umożliwić ich połączenie.

Korzystnie, moduł zawiera trzecią warstwę w postaci przezroczystej folii polimerowej.

Ewentualnie, moduł zawiera czwartą warstwę nałożoną na trzecią warstwę, która jest wykonana z ochronnego lakieru polimerowego.

Moduł może też być wykonany jako struktura wielowarstwowa, mająca grubość rzędu 4 do 8 milimetrów i jednostkową masę powierzchniową pomiędzy 8 kg/m² i 16 kg/m².

Grubość modułu korzystnie jest rzędu 6 milimetrów, a jednostkowa masa powierzchniowa jest rzędu 12 kg/m².

Sposób układania modułu według wynalazku charakteryzuje się tym, że stosuje się środek do punktowego rozprowadzenia kleju na dolnej powierzchni modułu, a dużej ilości kleju umieszcza się w strefie uszczelnienia utworzonej przez przyległe krawędzie elementu dystansowego kolejnego przyległego modułu.

Przedmiot wynalazku zostanie objaśniony z odniesieniem do załączonego rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia widok perspektywiczny rozebranego modułu według wynalazku ze strukturą dwuwarstwową, z elementem dystansowym; fig. 2 widok perspektywiczny rozebranego modułu według wynalazku ze strukturą czterowarstwową, z elementem dystansowym; fig. 3 - widok z boku modułu z fig. 2; fig. 4 - widok ogólny modułów według wynalazku wstępnie ułożonych w ustawieniu według fig. 1 i 2; fig. 5 - przekrój poprzeczny wzdł u ż linii A-A z fig. 4; fig. 6 i 7 - schematycznie widok modułu wedł ug wynalazku przy różnym ułożeniu drukowanych folii; fig. 8 - widok zespołu dwóch modułów w różnych konfiguracjach przewidzianych do połączenia ze sobą według specjalnego wzoru; fig. 9 - widok według fig. 8 po wykonaniu połączenia; fig. 10 - rzut pojedynczego modułu według wynalazku, który sam zawiera wzór z zestawu kilku modeli z przedstawionymi strefami złączy; fig. 11 - widok wariantu modułu według wynalazku z wewnętrznym wzorem w kształcie tarczy; fig. 12 i 13 - rzuty modułów według dwóch sposobów ich łączenia.

W celu dokładnego objaś nienia przedmiotu wynalazku, zostanie on poniżej opisany w odniesieniu do załączonych rysunków, które nie ograniczają jednak jego zakresu.

Moduł połączeniowy do wykładzin ściennych i podłogowych według wynalazku oznaczony jest jako zespół 1. Może on być wykonany w postaci płytki kwadratowej, prostokątnej lub o innym kształcie. Jest to gruba, sztywna płytka, przedstawiona w pierwszym, nieograniczającym przykładzie, w postaci kwadratu, o różnych wymiarach, o długości boku, na przykład, rzędu 300 do 500 milimetrów. Moduł jest wykonany w postaci wielowarstwowej struktury, z co najmniej dwiema warstwami C1, C2. Pierwsza warstwa jest warstwą spodnią przeznaczoną do styku z powierzchnią podłogi i/lub ściany, i wykonana jest z polimeru silnie obciążonego wypełniaczami nieorganicznymi. Pierwsza warstwa połączona jest przez swoją górną powierzchnię z drugą warstwą C2, w postaci drukowanej folii polimerowej, która stanowi część dekoracyjną modułu i ochronę części dekoracyjnej. Na tych warstwach można ewentualnie umieścić trzecią warstwę C3, złożoną z przezroczystej folii polimerowej, jak również czwartą warstwę C4 w postaci lakieru polimerowego typu lakieru poliuretanowego lub innego. Lakier ten może zawierać specjalne składniki do uzyskania powierzchni ustrukturowanej, szorstkiej itd. Moduł wykonany jest jako struktura wielowarstwowa i może mieć grubość rzędu 4 do 8 milimetrów, przy czym warstwa spodnia Cl stanowi przeważającą część tej grubości. Na fig. 6 i 7 widać, że druk może być umieszczony w dolnej części drugiej warstwy, lub być umieszczony na górnej części tej warstwy, z trzecią warstwą ochronną.

Korzystnie, grubość płytki może być rzędu 6 milimetrów. Jednostkowa masa powierzchniowa wynosi od 8 kg/m² do 16 kg/m², korzystnie około 12 kg/m².

PL 202 827 B1

Górne obrzeże 1.1 modułu może być zaokrąglone, ścięte ukośnie lub mieć inny profil, na każdej ze swoich krawędzi, aby spełniać podwójną rolę, to znaczy z jednej strony chronić folię powierzchniową, to znaczy bądź folię drukowaną, bądź folię przezroczystą, lub obie, tak, aby uniknąć zarysowania w trakcie użytkowania. Ponadto, ta zaokrąglona krawędź nadaje modułowi wygląd ceramiki. Drukowana folia polimerowa stanowiąca drugą warstwę jest wykonana z wybranym wzorem dekoracyjnym. Do łączenia warstw można zastosować różne technologie, takie jak kalandrowanie, prasowanie na gorąco, bez ograniczania innych rozwiązań.

W module według wynalazku przewidziano, pod dolną warstwą C1, specjalny element dystansowy 2. Element dystansowy może być wykonany z każdego odpowiedniego materiału o określonej sztywności i charakteryzuje się tym, że ma wymiary wyraźnie większe niż format modułu, tak że wystaje na całości lub części modułu, wzdłuż obwodu zewnętrznego 2a. Element dystansowy ma prostoliniowe krawędzie 2b tak, że można dla stworzenia efektu dekoracyjnego ułożyć zestaw modułów tak, jak przedstawiono na fig. 4. Złącze między krawędziami każdych dwóch elementów dystansowych wyznacza dolną płaską strefę 3 do umieszczenia w niej szczeliwa niższą od wysokości modułu, tworzącą kanalik do umieszczenia w nim uszczelnienia 4. To wykonanie jest zbliżone jeszcze bardziej wyglądem do okładzin płytkowych i do sposobu ich układania.

Element dystansowy korzystnie jest wykonywany razem ze spodnią warstwą usztywniającą, w ten sposób jest on wykonany z tego samego materiału, całość otrzymuje się za jednym razem, przez prasowanie, przez obróbkę skrawaniem lub innymi metodami.

Wykonany w ten sposób moduł ma charakterystyczny wygląd, jak przedstawiono na rysunkach, z dolną częścią utworzoną przez element dystansowy.

Według innej postaci wynalazku, element dystansowy może być wykonany z materiału innego niż warstwa spodnia i może być do niej dołączony lub związany z nią za pomocą każdego odpowiedniego środka, lub otrzymany w trakcie wytwarzania. Element dystansowy może wystawać tylko częściowo poza obrys płytki. Na przykład, występ może być wykonany tylko na dwóch przyległych bokach modułu, jeśli moduł jest kwadratowy. Można przewidzieć inne rozwiązania dla uzyskania efektu dekoracyjnego.

Element dystansowy umożliwia również uzyskanie bardzo regularnych wymiarów. W zależności od sposobu realizacji, można mieć różne szerokości szczelin, przy ułożeniu kilku modułów dla stworzenia zróżnicowanych efektów estetycznych.

Ten oryginalny układ wynalazku jest szczególnie korzystny z uwagi na to, że poszerza on znacznie zakres możliwości tworzenia efektów dekoracyjnych, na powierzchniach wykładanych podłóg i ścian.

Na fig. 8 i 9 przedstawiono dwa moduły o różnych kształtach, pierwszy jest kwadratem z uciętym rogiem, a drugi mniejszym kwadratem. Połączenie tych kształtów jest częściowo przedstawione na fig. 9.

Na fig. 11, moduł w swoim elemencie dystansowym zachowuje na przykład przekrój kwadratowy, ale wewnętrzna cześć dekoracyjna przedstawia w sposób nowy i oryginalny, ceramikę w formie tarczy.

Na fig. 10, moduł według wynalazku ma jedną podstawę zawierającą część spodnią, tworzącą element dystansowy. Według tego rozwiązania, sam moduł tworzy część dekoracyjną przedstawiającą układ mniejszych modułów. Przy tym sposobie wykonania, pokazane są także strefy połączeń między mniejszymi modułami.

W ten sposób, zgodnie z wynalazkiem, uzyskuje się zestawy modułów z wieloma efektami dekoracyjnymi.

Na fig. 12 i 13 również przedstawiono dwa warianty obrazujące sposób łączenia modułów. W ogólnym zarysie, wystający element dystansowy zawiera, na swoim obwodzie, zewnętrzne i wewnętrzne środki połączeniowe do dopasowania do siebie kilku modułów.

Według przykładu wykonania z fig.12, element dystansowy modułu, przedstawiony tytułem przykładu w postaci kwadratowej płytki, ma dwa przyległe boki, których wystająca część zawiera pewną ilość występów 2a, przy czym one same wystają z wystającej strefy 2b, części dystansowej.

Dwa inne boki zawierają w strefie 2b wycięcia 2c, o wymiarach odpowiadających występom 2a i uzupełniających je, aby umożliwić ich wprowadzenie. Tak więc, w tym sposobie wykonania, zapewnia się nie tylko połączenie modułów, ale również ułatwia się ustawienie i ustalenie położenia modułów jednych w stosunku do drugich.

W wariancie z fig. 13, element dystansowy jest ukształtowany z pewną ilością występów 2d, w kształcie jaskółczego ogona, które są rozmieszczone wzdłuż boków modułu w położeniach odpowiednio

PL 202 827 B1 przesuniętych i z wolnymi przestrzeniami 2e pomiędzy dwoma kolejnymi występami, aby umożliwić ich dopasowanie i zachodzenie na siebie.

Zalety wynalazku polegają na tym, że utworzone w ten sposób moduły są równocześnie sztywne i lekkie i są, dzięki spodniej warstwie prawie nieodkształcalne, a część dystansowa umożliwia ich wzajemne ustawienie. Skądinąd, wdrożenie tego wynalazku umożliwia uzyskanie modułów zapewniających lepszą izolację akustyczną, lepszą izolację cieplną, lepszą odporność na uderzenia.

Inna zaleta polega na tym, że moduły mogą być cięte z zastosowaniem wszystkich środków. Ponadto, można rozważać także produkcję płyt modułowych z zaznaczeniem na nich strefy łamania lub cięcia obcinakiem, wyrzynarką lub innym podobnym narzędziem, do odpowiedniego formatu. Moduły są lżejsze niż płytki okładzinowe i łatwiejsze do układania.

Zaprojektowany w ten sposób moduł według wynalazku jest układany na pokryciu podłogowym lub ściennym i utrzymywany w miejscu za pomocą spoiwa, które może być albo bezpośrednio połączone z modułem podczas jego wytwarzania ze zrywaną następnie ochroną warstwy spoiwa, lub też płaszczyzna podparcia przystosowana jest do bezpośredniego nakładania na nią spoiwa.

W korzystnym wykonaniu, moż na zastosować spoiwo klejowe, rozprowadzane z zastosowaniem środka takiego jak pistolet do kleju, tytułem przykładu, bez ograniczania innych rozwiązań. Klej jest nakładany w punktach rozproszonych na każdym module, tak że pokrywa moduł częściowo w sposób nieuporządkowany a po połączeniu modułów ze sobą układający moduły może wypełnić wolne przestrzenie w częściach połączeniowych elementu dystansowego. W ten sposób układanie jest bardzo szybkie i nie sprawia szczególnych trudności. Grubość każdego modułu umożliwia łatwe wyrównanie różnic poziomów na powierzchni podłogi lub ściany do wyłożenia.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Moduł połączeniowy do wykładzin podłogowych i/lub ściennych, który zawiera, co najmniej strukturę złożoną z dwóch połączonych warstw, przy czym pierwsza warstwa jest warstwą spodnią z polimeru silnie obciążonego wypeł niaczami nieorganicznymi, nadaj ą c ą modułowi sztywność, a druga warstwa, wykonana z drukowanej folii polimerowej stanowi część dekoracyjną modułu i ochronę części dekoracyjnej, znamienny tym, że zewnętrzna powierzchnia usztywniającej warstwy spodniej (C1) jest tak zaprojektowana, że tworzy element dystansowy (2) w postaci płytki o wymiarach zasadniczo większych od formatu modułu, na całości lub części modułu, tak że między ułożonymi obok siebie i/lub połączonymi brzeg do brzegu modułami, znajduje się przestrzeń na materiał uszczelniający.
2. 2. Moduł według zastrz. 1, znamienny tym, że gotowa wykładzina stanowi połączenie jednakowych lub różnych modułów zależnie od wybranego efektu dekoracyjnego, przy czym każdy moduł składa się z wzoru.
3. 3. Moduł według któregokolwiek z zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że każdy moduł (1 stanowi połączenie wielu modułów, w którym widoczne są strefy połączeniowe i uszczelnienia.
4. 4. Moduł według zastrz. 1, znamienny tym, że element dystansowy (2) jest wykonany jako część wystająca na co najmniej dwóch przyległych bokach.
5. 5. Moduł według zastrz. 4, znamienny tym, że wystający element dystansowy (2) zawiera na swoim obwodzie zewnętrzne i wewnętrzne środki połączeniowe do dopasowania do siebie kilku modułów (1).
6. 6. Moduł według zastrz. 5, znamienny tym, że element dystansowy (2) ma, na dwóch przyległych bokach, pewną ilość występów (2e) wystających ze strefy (2b) elementu dystansowego, a dwa inne boki zawierają odpowiednią ilość wycięć (2c) umożliwiających ich połączenie.
7. 7. Moduł według zastrz. 5, znamienny tym, że element dystansowy (2) jest uformowany z pewną ilością występów (2d) o profilu jaskółczego ogona, z uzupełniającymi odstępami (2e) pomiędzy dwoma występami, przy czym wyżej wspomniane występy są przesunięte, aby umożliwić ich połączenie.
8. 8. Moduł według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera trzecią warstwę w postaci przezroczystej folii polimerowej.
9. 9. Moduł według zastrz. 8, znamienny tym, że zawiera czwartą warstwę nałożoną na trzecią warstwę, która jest wykonana z ochronnego lakieru polimerowego.
10. 10. Moduł według zastrz. 1, znamienny tym, że jest on wykonany jako struktura wielowarstwowa i ma grubość rzędu 4 do 8 milimetrów i jednostkowa masę powierzchniową pomiędzy 8 kg/m² i 16 kg/m².

    PL 202 827 B1
11. 11. Moduł według zastrz. 10, znamienny tym, że grubość jest rzędu 6 milimetrów, a jednostkowa masa powierzchniowa jest rzędu 12 kg/m².
12. 12. Sposób układania modułu określonego w zastrz. 1 do 11, znamienny tym, że stosuje się środek do punktowego rozprowadzenia kleju na dolnej powierzchni modułu (1) a dużej ilości kleju umieszcza się w strefie uszczelnienia (3) utworzonej przez przyległe krawędzie elementu dystansowego (2) kolejnego przyległego modułu (1).