PL201899B1

PL201899B1 - Sposób i urządzenie do wytwarzania płyty na bazie środka wiążącego i płyta na bazie środka wiążącego

Info

Publication number: PL201899B1
Application number: PL364364A
Authority: PL
Inventors: Christian Derusco; Patrice Bouscal; Frederic Chantereau
Original assignee: Bpb Ltd
Priority date: 2001-06-07
Filing date: 2002-06-06
Publication date: 2009-05-29
Also published as: RO121684B1; DE60237599D1; EP1395405B1; FR2825658B1; SK287887B6; KR100790201B1; PL364364A1; CZ305062B6; EP1395405A1; HUP0400134A2; KR20040016879A; NO325057B1; CA2449852C; DK1395405T3; ATE480379T1; SK16422003A3; NZ530077A; US20040241271A1; WO2002098622A1; NO20035415D0

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwa- rzania p lyty na bazie srodka wi azacego w postaci cementu, w którym miesza si e kom- pozycj e cementu i wody dla uformowania plyty, odk lada si e mieszanin e na przesuwaj acym si e pod lo zu, które jest nap edzane w sposób ci ag ly przez przeno snik ta smowy, przy czym miesza- nina przechodzi przez wyt laczark e formuj ac a p lyt e, która to wyt laczarka jest poddawana drganiom, i przycina si e p lyt e przynajmniej na d lugo sc, charakteryzuj acy si e tym, ze kompo- zycja zawiera równie z lekkie kruszywo i tym, ze w wyniku wyt laczania przy drganiach, dolna cz esc p lyty ma cienki obszar zag eszczony (D) pozbawiony lekkiego kruszywa. Przedmiotem wynalazku jest równie z urz adzenie do wytwa- rzania p lyty na bazie srodka wiaz acego oraz p lyta na bazie srodka wi azacego. PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do wytwarzania płyty na bazie środka wiążącego i płyta na bazie środka wiążącego.

Przez płytę rozumie się tu cienki produkt, na ogół płaski, którego wysokość jest mała w porównaniu z dwoma pozostałymi wymiarami, tak aby przekrój poprzeczny był prostoliniowy albo nie, na przykład w kształcie blanków, sinusoidalny, taki jak arkusz falisty, albo inny.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie sposobu wytwarzania takich płyt o niskich kosztach, zwłaszcza dzięki temu, że jest on realizowany w sposób ciągły.

Sposób wytwarzania płyty na bazie środka wiążącego w postaci cementu, w którym miesza się kompozycję cementu i wody dla uformowania płyty, odkłada się mieszaninę na przesuwającym się podłożu, które jest napędzane w sposób ciągły przez przenośnik taśmowy, przy czym mieszanina przechodzi przez wytłaczarkę formującą płytę, która to wytłaczarka jest poddawana drganiom, i przycina się płytę przynajmniej na długość, charakteryzuje się według wynalazku tym, że kompozycja zawiera również lekkie kruszywo i tym, że w wyniku wytłaczania przy drganiach, dolna część płyty ma cienki obszar zagęszczony pozbawiony lekkiego kruszywa.

Korzystnie płytę przycina się również na szerokość.

Korzystnie mieszaninę odkłada się na oblicowaniu względnie okładzinie dolnej.

Korzystnie odłożoną mieszaninę pokrywa się oblicowaniem względnie okładziną górną.

Korzystnie oblicowanie względnie okładzina jest utworzona z siatki względnie tkaninowej siatki i/lub z welonu.

Korzystnie siatka jest siatką z włókien szklanych.

Korzystnie welon pokrywa siatkę względnie tkaninową siatkę na całej jej szerokości.

Korzystnie welon ma postać taśmy i pokrywa tylko boczne brzegi siatki tkaninowej względnie siatki.

Korzystnie welon jest matą z włókien szklanych.

Korzystnie płytę przycina się strumieniem wody.

Korzystnie boczne brzegi płyt tworzy się początkowo przez zawinięcie dolnej siatki tkaninowej względnie siatki, a następnie przycięcie ich prosto.

Korzystnie zawiniętą część dolnej siatki tkaninowej względnie siatki pokrywa się górną siatką tkaninową lub siatką, opcjonalnie związaną z welonem.

Korzystnie zawinięta część siatki względnie siatki tkaninowej dolnej pokrywa górną siatkę tkaninową względnie siatkę opcjonalnie związaną z welonem.

Korzystnie co najmniej jeden z bocznych brzegów dolnej siatki tkaninowej względnie siatki jest związany z welonem.

Korzystnie płytę przycina się na szerokość w części nakładającej się.

Korzystnie płytę formuje się tak, że dwa boczne brzegi płyty są zbieżne.

Korzystnie okładzina względnie oblicowanie dolne i/lub okładzina względnie oblicowanie górne jest z kartonu.

Urządzenie do wytwarzania płyty na bazie środka wiążącego w postaci cementu, odznacza się według wynalazku tym, że zawiera mieszarkę dla kompozycji zawierającej lekkie kruszywo ruchome podłoże, na którym osadza się mieszaninę, taśmę przenośnika do ciągłego napędzania ruchomego podłoża, wytłaczarkę zawierającą poprzeczny ustnik do wytłaczania dla uformowania płyty z mieszaniny, stanowisko przycinania do przycinania płyty na długość i wibrator do poddawania wytłaczarki drganiom dla usunięcia lekkiego kruszywa z dolnego obszaru płyty.

Korzystnie stanowisko przycinania jest stanowiskiem przycinania płyty na długość i na szerokość.

Korzystnie ustnik do wytłaczania ma brzeg górny i brzeg dolny, który ma na swojej dolnej powierzchni czołowej wibrator.

Korzystnie odstęp pomiędzy brzegiem górnym i brzegiem dolnym ustnika do wytłaczania jest regulowany.

Korzystnie oś wibratora jest zorientowana poziomo.

Korzystnie oś wibratora jest zorientowana pionowo.

Korzystnie ustnik do wytłaczania ma ogólnie kształt prostokątny, przy czym końce przeciwległych dłuższych boków zbiegają się lekko w kierunku na zewnątrz.

PL 201 899 B1

Płyta na bazie środka wiążącego w postaci cementu, wytworzona jak opisano powyżej, zawierająca mieszaninę środka wiążącego w postaci cementu, lekkie kruszywo i wodę, znamienne tym, że dolna część korpusu płyty ma cienki obszar zagęszczony pozbawiony lekkiego kruszywa.

Korzystnie zawiera okładzinę względnie oblicowanie górne lub okładzinę względnie oblicowanie dolne, przy czym każde z oblicowań względnie okładzin zawiera co najmniej jedną siatkę tkaninową względnie siatkę lub welon i każdy z przyciętych bocznych brzegów płyty tworzy brzeg wolny od welonu lub siatki tkaninowej względnie siatki.

Korzystnie górne i/lub dolne oblicowanie względnie okładzina zawiera co najmniej jedną siatkę tkaninową względnie siatkę.

Korzystnie welon przykrywa siatkę tkaninową względnie siatkę co najmniej jednego z oblicowań lub okładzin na całej jej długości.

Korzystnie welon jest matą z włókien szklanych.

Korzystnie dolne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę tkaninową lub siatkę.

Korzystnie boczny brzeg płyty jest częścią nakładającą się dolnej siatki tkaninowej lub siatki.

Korzystnie górne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę tkaninową lub siatkę przy czym boczny brzeg znajduje się w części górnej siatki względnie tkaninowej siatki nakładającej się na dolną siatkę lub tkaninową siatkę.

Korzystnie górne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę względnie tkaninową siatkę związaną z welonem, przy czym boczny brzeg znajduje się w części, gdzie górna siatka lub tkaninowa siatka przykrywa górną względnie tkaninową siatkę.

Korzystnie górne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę lub tkaninową siatkę, przy czym boczny brzeg znajduje się w części, gdzie dolna tkaninowa siatka względnie siatka przykrywa górną siatkę względnie tkaninową siatkę.

Korzystnie dolne oblicowanie względnie okładzina płyty zawiera siatkę lub tkaninową siatkę związaną z welonem, przy czym boczne brzegi znajdują się w części, gdzie dolna siatka względnie tkaninowa siatka przykrywa górną siatkę względnie tkaninową siatkę.

Korzystnie boczne krawędzie dolnej siatki lub tkaninowej siatki są związane z welonem.

Korzystnie boczne brzegi płyty są zbieżne.

Korzystnie płyta zawiera ponadto górną okładzinę względnie oblicowanie i dolną okładzinę względnie oblicowanie, przy czym co najmniej jedno spośród oblicowań względnie okładzin jest z kartonu.

Płyta według wynalazku, w której środek wiążący jest cementowym środkiem wiążącym ma zastosowanie do wykonywania ścian, ścianek działowych, podłóg albo dachów we wnętrzu albo na zewnątrz budynków, takich jak kuchnie przemysłowe, laboratoria rolnospożywcze, natryski, łaźnie, baseny albo pływalnie i ewentualnie pomieszczenia często zmywane strumieniem wody, takie jak pomieszczenia w budynkach rolniczych albo w rzeźniach przemysłowych, jak również zastosowanie takiej płyty, w której środek wiążący jest środkiem opartym na gipsie, do wznoszenia albo pokrywania ścian, ścianek działowych i innych.

Przedmiot wynalazku jest bliżej objaśniony w przykładach wykonania, na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat ilustrujący sposób według wynalazku, fig. 2 do fig. 4 - wytłaczarkę stosowaną w sposobie według wynalazku, przy czym fig. 2 przedstawia wytłaczarkę w widoku w rzucie pionowym, a fig. 3 i 4 w widokach odpowiednio zgodnie ze strzałkami III i IV na fig. 2, fig. 5 - wytłaczarkę w widoku analogicznym do fig. 3 i pokazuje pewien wariant wytłaczarki, fig. 6 - płytę według wynalazku w widoku w przekroju częściowym przed obcięciem jej wzdłużnych brzegów, fig. 7 - płytę według wynalazku w widoku w przekroju częściowym po obcięciu jej brzegów wzdłużnych wzdłuż linii C z fig. 6, i fig. 8 do fig. 17 przedstawiają schematycznie w widokach analogicznych do fig. 6 każ dy z wariantów pł yty przed obcię ciem jej wzdł uż nych brzegów.

Środek wiążący korpusu płyty stanowi mieszaninę cementu portlandzkiego, klinkieru sulfoglinowego i źródła siarczanu wapniowego (anhydryt, zaprawa do tynków albo gips).

Przez cement portlandzki należy rozumieć znormalizowany cement zgodny z normą europejską EN 197-1 (typu I, II, III, IV i V). Przykłady takich cementów obejmują zwykły cement portlandzki, jak również każdy inny cement z dodatkami (kompozytowy cement portlandzki, pucolanowy, wielkopiecowy, żużlowy i popiołowy).

Powyższe przykładowe cementy mają powierzchnie właściwe według Blaine'a wynoszące od około 3700 do około 5050 cm²/g.

Zawartość cementu portlandzkiego w środku wiążącym może zmieniać się od 30 do 80%. W całym tym zakresie można otrzymywać kompozycje szybkowiążące (czas początku wiązania krót4

PL 201 899 B1 szy niż 20 minut), przy czym korzystny przedział wynosi od 50 do 70%, co umożliwia uzyskanie optymalnych osiągów mechanicznych.

Przez klinkier sulfoglinowy należy rozumieć każdy materiał pochodzący z prażenia w temperaturze wynoszącej od 900°C do 1450°C (proces znany jako „klinkierowanie) mieszanin zawierających co najmniej jedno źródło tlenku wapniowego (na przykład wapień, który mają zawartość CaO zmieniającą się od 50 do 60%), co najmniej jedno źródło tlenku glinowego (na przykład boksyty albo inne produkty uboczne zawierające tlenek glinowy) i co najmniej jedno źródło siarczanu (gips, gipsy chemiczne, zaprawa do tynków, anhydryt naturalny albo syntetyczny, popioły sulfowapniowe). Klinkier sulfoglinowy stosowany w niniejszym wynalazku ma zawartość 4CaO.3AI2O3.SO3 (przedstawiony także jako C₄A₃S) wyższą niż 30%. Analizy elementarne i główne składniki dwóch rodzajów stosowanych klinkierów sulfoglinowych, charakteryzujących się odnośnymi zawartościami C4A3S wyższymi niż 47%, są przedstawione w następujących tabelach I i II:

T a b e l a I

Tlenek	Klinkier 1	Klinkier 2
SiO2	3,6%	7,6%
AI2O3	45,3%	27,9%
Fe2O3	0,9%	7,0%
CaO	37,0%	45,1%
SO3	7,8%	7,9%
TiO2	2,6%	2,2%
Inne	2,8%	2,3%

T a b e l a II

Składniki	Klinkier 1	Klinkier 2
C4A3 S	60%	47%
CA, CA2, C12A7	14%	-
C2S	-	22%
C2AS	17%	-
CS	-	3%
C4AF	3%	22%
CT	4%	4%
inne	2%	2%

Obecność do 10% wolnego tlenku wapniowego CaO w klinkierze sulfoglinowym może być tolerowana bez szkody dla użytkowych właściwości środka wiążącego stosowanego w ramach niniejszego wynalazku. Ta obecność może pojawić się wtedy, gdy klinkier otrzymuje się na przykład drogą prażenia w stosunkowo niskiej temperaturze.

Zawartość klinkieru sulfoglinowego w środku wiążącym może zmieniać się od 20 do 70%.

Gdy miałkość (powierzchnia właściwa według Blalne'a) klinkieru sulfoglinowego wynosi od 2500 do 7000 cm²/g, a zwłaszcza od 3500 do 6500 cm²/g, to kinetyka uwadniania środka wiążącego nie zmienia się znacznie i umożliwia uzyskanie szybkiego wiązania i twardnienia.

Jeżeli chodzi o źródło siarczanu, to można je wybrać bez różnicy spośród gipsu (albo gipsów chemicznych), zaprawy do tynków, anhydrytu naturalnego albo syntetycznego albo popiołów sulfowapniowych. Zawartość SO3 pochodzącego ze źródła siarczanu może sięgać do 10% wagowych w stosunku do całego środka wiążącego (co odpowiada na przykład zawartoś ci zaprawy do tynków do 20% w stosunku do całego środka wiążącego). Korzystną kompozycję stanowi kompozycja w któPL 201 899 B1 rej określony wyżej udział siarczanu jest taki, że stosunek wagowy r jest bliski 2 i tak jest dokładnie w przypadku, gdy są spełnione stechiometryczne warunki tworzenia się etryngitu:

C₄A₃S + 2 CSH₀,₅+ 37 H--------> C₆AS₃H₃₂ + 2AH₃

Ta korzystna kompozycja umożliwia zapewnienie dłuższej trwałości płyt. Istotnie, nieobecność siarczanu prowadzi do tworzenia się jednosulfoglinianu wapniowego C4ASHx nietrwałego względem na przykład wody siarczanowej, co prowadzi następnie do tworzenia się spulchnionego etryngitu. Z drugiej strony nadmiar siarczanu może prowadzić do nietrwałości cienkich produktów względem wilgoci.

Jeżeli preferuje się krótkotrwałe właściwości mechaniczne, to korzystnym siarczanem według wynalazku jest zaprawa do tynków. Jeżeli preferuje się plastyczność, to korzystnym siarczanem jest anhydryt.

Przez (super)plastyfikator w odniesieniu do kompozycji środka wiążącego z dodatkami należy rozumieć każdy związek organiczny nadający się do zwiększenia przydatności (albo urabialności) lekkiej zaprawy. W przypadku niniejszego wynalazku można także umożliwić znaczne zmniejszenie ilości wody, przy stałej urabialności, które w przypadku wytwarzania lekkich płyt przyczynia się do uzyskania wyższych osiągów mechanicznych.

Zgodnie z normą EN 934-2: 1997 dodatek wspomagający zmniejszenie ilości wody umożliwia zmniejszenie ilości koniecznej wody o co najmniej 5% w stosunku kompozycji cementowej bez dodatków, a dodatek wspomagający silnie zmniejszający ilość wody umożliwia zmniejszenie ilości koniecznej wody o co najmniej 12% w stosunku do kompozycji cementowej bez dodatków.

Stosowane (super)plastyfikujące środki pomocnicze (silnie) zmniejszające ilość wody mogą być solami alkalicznymi (Li, Na, K) albo solami metali ziem alkalicznych (Ca, Mg) pochodzącymi z kondensacji kwasu p-naftalenosulfonowego i formaldehydu (typu Cimfluid 230 albo 232 (Axim, Ciments Francais)), kondensacji sufonowanej melaminy i formaldehydu ((typu Cimfluid ML (Axim, Ciments Francais)) albo ligninosulfonianów.

Korzystnym środkiem pomocniczym w ramach niniejszego wynalazku jest sól metalu alkalicznego albo ziem alkalicznych pochodząca z kondensacji sulfonowanej melaminy i formaldehydu (typu Cinfluid ML), która umożliwia uzyskanie większej płynności i nie powoduje znacznego opóźnienia wiązania pomimo stosowanych wyższych dawek.

Zawartość Cimfluid ML zmienia się od 0,5 do 7% (% wagowy w stosunku do ciężaru środka wiążącego).

Jak ogólnie wiadomo, jako opóźniacz wiązania uważa się każdy związek mineralny albo organiczny umożliwiający znaczne wydłużenie czasu wiązania kompozycji zaprawy bez pogorszenia jej reologii. Zaleta takiego środka pomocniczego polega na możliwości regulowania wiązania kompozycji i jego ewentualnego opóźnienia w celu uł atwienia dobrej urabialnoś ci. Do korzystnych opóź niaczy należ y kwas cytrynowy, glukoniany, a także poliakrylany albo polimetakrylany (typu Cimfluid 2000 AC), które przyczyniają się poza tym do wyraźnego polepszenia urabialności ciastowatej masy.

Jest oczywiste, że idealna kompozycja wynika z kompromisu pomiędzy dawkowaniem wody, zawartością (super)-plastyfikatora zmniejszającego ilość wody i zawartością środka opóźniającego w taki sposób, aby uzyskać żądaną urabialność, czas użytkowania i wymagane osiągi mechaniczne. Stosowany stosunek wagowy wody do środka wiążącego wynosi na ogół od 0,2 do 0,5. Poza tą wartością osiągi mechaniczne gwałtownie spadają. W przypadku stosunku wagowego woda/środek wiążący mniejszego niż 0,2 brak jest wystarczającej ilości wody dla zapewnienia reakcji uwadniania środka wiążącego i może wtedy pozostawać nadmiar środka wiążącego - anhydrytu, który może wpływać szkodliwie na trwałość materiału w wilgotnym środowisku. Stosowany stosunek woda/środek wiążący wynosi korzystnie od 0,25 do 0,40.

P r z y k ł a d y

Otrzymywanie kompozycji korpusu płyty według wynalazku:

Formuła podstawy jest następująca (kompozycja 1):

CPA CEM I 52,5 60 g klinkier sulfoglinowy (1) 30 g gips 10 g środek pomocniczy x g woda ogółem 30 g (w tym woda ze środków pomocniczych)

PL 201 899 B1

W tej podstawowej kompozycji cementowej zbadano róż nice zachowania się zmieniają c względne proporcje x, jak również naturę środków pomocniczych, stosując opisane poniżej dalej kompozycje przykładów 1, 5, 7, 10 i 12.

Na tych kompozycjach przeprowadzono następujące pomiary:

Pomiar czasu użytkowania: Procedura polega na śledzeniu reologicznych właściwości kompozycji przy ciągłym zagniataniu z szybkością 300 obr/min w zależności od czasu. Czas użytkowania jest wtedy wyznaczony czasem, na początku którego zmierzony moment oporowy jest równy 0,05 Nm.

Obliczony parametr Δ^ odpowiada czasowi wymaganemu do zwiększenia momentu oporowego od 0,05 do 0,1 Nm i umożliwia on uwzględnienie szybkości twardnienia kompozycji: im krótszy jest ten czas, tym większa jest szybkość twardnienia.

Pomiar początkowego rozprowadzenia: Procedura polega na wykonaniu pomiaru reologicznego 1 min 20 po hydratacji. Prowadzi się go za pomocą pierścienia (nazywanego pierścieniem Smidtha), którego wymiary są następujące: średnica wewnętrzna 60 mm, wysokość 50 mm. Ugniatanie ciasta prowadzi się w ciągu 40 sekund z szybkością 250 obr/min, a pomiar rozprowadzenia prowadzi się po 1 min 20 sekundach.

- Pomiar czasu wiązania: Przyjęta procedura polega na pomiarze, w zależności od czasu, wytrzymałości na wnikanie cylindrycznej igły o średnicy 3 mm do kompozycji badanej za pomocą teksturometru TA XT2 (Societe Rheo). Szybkość i odległość wnikania ustala się odpowiednio na 2 mm/s i 10 mm głębokości. Zmierzone czasy końca i początku wiązania odpowiadają odpowiednio czasom wymaganym do uzyskania siły 10N i 50N przy głębokości 10 mm. W przeciwieństwie do pomiaru czasu użytkowania pomiar czasu wiązania prowadzi się w bezruchu bez zakłócania próbki w czasie wiązania przez ugniatanie. Obliczony parametr Ati odpowiada czasowi wymaganemu, aby zmierzona siła zwiększyła się z 10 N do 50 N. Pozwala to na uwzględnienie szybkości twardnienia kompozycji: im krótszy jest ten czas, tym większa jest szybkość twardnienia.

Poniżej są przedstawione różne zbadane kompozycje:

P r z y k ł a d 1

Ta kompozycja obejmuje formułę podstawową i sam superplastyfikator Cimfluid ML:

Środek pomocniczy X(g) ML*	Rozprowadzenie (mm)	Czas użytkowania (min)	Czas początku wiązania (min)	Czas końca wiązania (min)	Δί1 (min)	Δί2 (min)
2	146	6,8	14,0	21,5	7,5	2,0
4	-	18,0	14,8	25,6	10,8	3,3
8	-	17,0	16,5	27,0	10,5	3,6

*ML = Cimfluid ML, (-): nie mierzono

Wartość 60 mm odpowiada rozprowadzeniu zerowemu (wartość średnicy stożka stosowanego do pomiaru).

Sam superplastyfikator Cimfluid ML daje wyniki zadowalające .

Z samym superplastyfikatorem ML zrealizowano także następujące przykłady 2 do 6.

P r z y k ł a d 2

Porównanie_dwóch zastosowań klinkieru sulfoglinowego o różnych zawartościach sulfoglinianu wapniowego C₄A₃S.

Badano następujące formuły:

Kompozycja	2a	2b
CEM I 52,5	60 g	50 g
Klinkier sulfoglinowy	Typ 1 (Tabela I) 30 g	Typ 2 (Tabela I) 43 g
Zawartość C4A3S w klinkierze	56%	35%
Zaprawa tynkowa	10 g	7 g
Środek pomocniczy = Cimfluid ML	2 g	2 g
Woda	30 g	30 g

PL 201 899 B1

Czasy początku wiązania zmierzone dla kompozycji 2a i 2b wynoszą odpowiednio 6 minut i 7 minut 50 sek. Kompozycja 2a ma stosunek r równy 2,48.

P r z y k ł a d 3

Ten przykład pokazuje wpływ zawartości cementu portlandzkiego w środku wiążącym na czasy końca i początku wiązania, z zawartością w zaprawie do tynków utrzymywaną na stałym poziomie i równą 10%, przy czym dopeł nieniem do 100% jest klinkier sulfoglinowy. Te próby prowadzi się w obecności 2% Cimfluid ML i przy braku lekkich granulatów, przy czym stosunek wagowy woda/środek wiążący wynosi 0,30.

Następująca tabela wskazuje, że w przypadku zawartości cementu portlandzkiego wynoszących od 36 do 76% czas początku wiązania jest równy albo krótszy niż 10 minut.

Ilość cementu portlandzkiego w ś rodku wiążącym, %	Czas (min) początku wiązania	Czas (min) końca wiązania
36	10	13
54	6	8
60	6	8
68	7	9
76	8	10

P r z y k ł a d 4

Do kompozycji 2a z przykładu 2 dodano 2 g kulek styropianowych.

Pomiary czasów wiązania, jak również wytrzymałości mechanicznej na zginanie (Rf) i na ściskanie (Rc), przeprowadzono na próbkach (4x4x16) cm³ o gęstości równej 1 po 20 minutach, 60 minutach i 24 godzinach. Uzyskane wartości są przedstawione w poniższej tabeli:

Pomiar	Wartość
Gęstość (po 20 minutach)	1
Rf (po 20 minutach)	0,9 MPa
Rc (po 20 minutach)	2,50 MPa
Rf (po 60 minutach)	1,20 MPa
Rc (po 60 minutach)	3,40 MPa
Rf (po 24 godzinach)	1,80 MPa
Rc (po 24 godzinach)	8,80 MPa

P r z y k ł a d 5

Z kompozycją identyczną z kompozycją z przykładu 4, lecz zmieniając zawartość cementu portlandzkiego, zmierzono wytrzymałość mechaniczną na zginanie (Rf) i na ściskanie (Rc) na próbkach (4x4x16) cm³ po 24 godzinach. Wyniki są przedstawione w poniższej tabeli:

Zawartość cementu portlandzkiego, %	Gęstość	24 godziny
		Rf (MPa)	Rc (MPa)
47	0,98	1,6	10,2
60	1,00	1,8	8,8
63	1,01	2,1	9,0
66	0,99	1,7	8,3
68	0,99	1,7	8,3

P r z y k ł a d 6

Stosowanie cementu portlandzkiego i klinkieru sulfoglinowego o różnych powierzchniach właściwych (według Blaine'a)

PL 201 899 B1

Kompozycją badaną we wszystkich przypadkach jest poprzednia kompozycja 2a, do której dodano kuleczki styropianowe, tak aby otrzymać gęstość bardzo bliską 1. Zbadano wpływ powierzchni właściwej (według Blaine'a) cementu portlandzkiego i klinkieru sulfoglinowego na krótkotrwałe osiągi mechaniczne.

Cement portlandzki CEM I (*)	Powierzchnia właściwa (według Blaine'a) (cm²g)	Gęstość	t = 20 minut	t = 24 godziny
Rf na zginanie (MPa)	Rc na ściskanie (MPa)	Rf na zginanie (MPa)	Rc na ściskanie (MPa)
6a	3720	0,95	1,0	3,1	1,9	8,7
6b	4050	1,01	0,9	3,5	1,9	8,4
6c	4420	0,95	0,9	3,2	1,9	7,4
6d	5040	1,01	0,9	3,5	1,8	7,0

(*): powierzchnia właściwa stosowanego klinkieru sulfoglinowego jest równa 4500 cm²/g.

Cement sulfoglinowy (**)	Powierzchnia właściwa (według Blaine'a) (cm²/g)	Gęstość	t = 20 minut	t = 24 godziny
			Rf na zginanie (MPa)	Rc na ściskanie (MPa)	Rf na zginanie (MPa)	Rc na ściskanie (MPa)
6e	3800	0,95	1,1	3,1	1,9	8,7
6f	4500	1,02	1,2	2,9	1,9	9,8
6g	5000	0,98	0,9	3,2	2,0	9,7

(**): stosowana powierzchnia właściwa cementu portlandzkiego jest równa 3720 cm²g.

₂

W zakresie zbadanej powierzchni wł a ś ciwej (3500-5500 cm²/g), niezależ nie od tego, czy dla klinkieru sulfoglinowego, czy dla cementu portlandzkiego, kinetyka uwadniania kompozycji 2a nie zmienia się znacząco, jak świadczą o tym uzyskane osiągi mechaniczne, które są podobne.

P r z y k ł a d 7

Dwa środki pomocnicze: superplastyfikator (Cimfluid ML) i opóźniacz poli(met)akrylanowy (Cimfluid AC) stosuje się jednocześnie w przedstawionych w poniższej tabeli zawartościach w podstawowej kompozycji cementowej:

Środek pomocniczy x (g)	Rozprowadzenie (mm)	Czas stosowania (min)	Czas początku wiązania (min)	Czas końca wiązania (min)	At1 (min)	At2 (min)
ML*	AC*
2	0,3	156	16,5	-	-	-	2,1
2	0,6	202	26,3	-	-	-	2,2
2	1	217	32,2	14,2	25,5	11,3	2,2

*ML = Cimfluid ML, *AC = Cimfluid 2000 AC

Stosowanie 2% Cimfluid ML umożliwia otrzymanie kompozycji cementowej z szybkim wiązaniem i twardnieniem, stosowanej w ramach wytwarzania lekkich cienkich wyrobów na bazie cementu.

Stosowanie w tym przykładzie Cimfluid 2000 AC przy zawartości do 1% umożliwia regulowanie czasu użytkowania kompozycji podstawowej (z 2% Cimfluid ML), który może dochodzić do około 30 minut. Poza tym ten dodatek umożliwia zwiększenie początkowej urabialności kompozycji bez zmiany w sposób znaczący początkowego i końcowego czasu wiązania. Wartości Ati i Δ^ wskazują, że nawet z 1% zawartością Cimfluid 2000 AC szybkość twardnienia jest tylko nieznacznie niższa.

P r z y k ł a d 8

Z formułą identyczną z formułą kompozycji z przykładu 4 o zawartości sulfonianu polimelaminy równej 2% i dodając 1% poli(met)akrylanu wytrzymałość na zginanie (Rf) zmierzono po 1, 30 i 24 godzinach bezpośrednio na cienkich płytach wytworzonych według wynalazku, o wymiarach L = 100 mm,

PL 201 899 B1 i = 75 mm, e = 12,5 mm, wychodząc z kompozycji, w których zmienia się tylko zawartość cementu portlandzkiego. Do środka wiążącego dodano kuleczki styropianowe o wielkości cząstek < 1 mm w ilości 2% wagowych. Wyniki są przedstawione w następującej tabeli:

Ilość cementu portlandzkiego (% w środku wiążącym)	Gęstość	1 godz. 30 minut Rf (MPa)	24 godziny Rf (MPa)
60	1,05	1,46	1,70
64	1,07	2,10	2,26
67	1,02	1,30	1,61
69	1,07	1,37	1,79

Jak widać, wytrzymałości na zginanie są znaczne począwszy od 1 godziny 30 minut.

P r z y k ł a d y 9 i 9bis:

W tych przykładach porównano osią gi mechaniczne na ś ciskanie (Rc) i na zginanie (Rf) dwóch kompozycji przygotowanych w obecności albo przy braku Li2CO3 (odpowiednio 9bis i 9).

Stosowano następujące formuły:

• Środek wiążący (100%) klinkier sulfoglinowy 1 45% cement portlandzki CEM I 52,5 40% zaprawa do tynków 15% • Środki pomocnicze (% w stosunku do środka wiążącego)

-Cimfluid ML 1,5%

- Cimfluid AC 2000 0,3%

- kuleczki styropianowe (< 1 mm) 1,5%

- Li2CO3 0% (przykład 9)

0,5% (przykład 9bis) • Woda (30% w stosunku do środka wiążącego) Uzyskane osiągi są przedstawione w następującej tabeli:

Pomiar	Przykład 9 bez Li2CO₃	Przykład 9 bis z Li2CO₃
Gęstość (po 20 minutach)	0,98	1,00
Czas wiązania	< 8 minut	< 8 minut
Rf (20 minut)	1,04 MPa	1,7 MPa
Rc (20 minut)	3,3 MPa	5,8 MPa
Rf (24 godziny)	1,6 MPa	1,9 MPa
Rc (24 godziny)	10,2 MPa	12,6 MPa

P r z y k ł a d 10

Do podstawowej kompozycji cementowej dodawano sulfonian polimelaminy (Cimfluid ML) w ilości 2% i kwas cytrynowy w ilościach zmiennych. Wyniki są przedstawione niżej:

Środek pomocniczy X (g)	Rozprowa- dzenie (mm)	Czas stosowania (min)	Czas początku wiązania (min)	Czas końca wiązania (min)	At-i (min)	At2 (min)
ML*	Kwas cytrynowy
2	0,4	78	14,3	17,6	26,5	8,9	2,6
2	1	65	20,3	21,8	34,4	12,6	3,0
2	1,5	64	50,5	-	-	-	22,8

*ML = Cimfluid ML

Stosowanie kwasu cytrynowego umożliwia wydłużenie czasu stosowania kompozycji.

PL 201 899 B1

P r z y k ł a d 11

W kompozycji z przykładu 1 poli(met)akrylan zastąpiono środkiem pomocniczym zawierającym glukonian (Cimaxtard 101, Axim) w następujących proporcjach:

Środek pomocniczy X (g)	Rozprowadzenie (mm)	Czas stosowania (min)	Δί2 (min)
ML*	Cimaxtard 101
2	0,25	-	8,5	2,0
2	0,50	-	13,0	2,0
2	1,00	120	22,0	3,5
2	1,5	-	23,5	4,0

*ML = Cimfluid ML

Stosowanie Cimaxtard 101 umożliwia wydłużenie czasu stosowania kompozycji bez pogorszenia początkowej reologii.

P r z y k ł a d 12

Do podstawowej kompozycji cementowej dodawano sam poli(met)akrylan (Cimfluid AC) w podanych niż ej proporcjach:

Środek pomocniczy X (g)	Rozprowadzenie (mm)	Czas stosowania (min)	Czas początku wiązania (min)	Czas końca wiązania min)	At1 (min)	At2 (min)
AC*
0,6	82	7,0	7,5	14,2	6,7	1,1
1	186	14,4	13,5	25,5	12,0	2,0
2	234	28,6	23,0	39,5	16,5	2,9

*AC = Cimfluid 2000AC

Stosowanie samego Cimfluid 2000AC umożliwia także wydłużenie czasu stosowania kompozycji do około 30 minut, przy czym jednak w przypadku, gdy można uzyskać czas stosowania 28,6 minuty, można stwierdzić, że wartość Δί· jest większa niż wartość zmierzona z mieszaniną [ML (2%) -AC (1%)] (patrz przykład 7).

Na fig. 1 przedstawiono schemat ilustrujący sposób wytwarzania według wynalazku.

Pierwszą odmierzoną mieszaninę wstępną 10 wykonuje się z cementu 11, klinkieru 12, zaprawy 13 do tynków i granulatów 14, takich jak kuleczki polistyrenowe.

Drugą odmierzoną mieszaninę wstępną 20 wykonuje się z plastyfikatora 21 i opóźniacza 23, do których dodano wodę 22.

Mieszaniny wstępne pierwszą 10 i drugą 20 wprowadza się do mieszarki 30, a otrzymaną tu mieszaninę pobiera się pompą odbiorczą 31 i rozdziela za pomocą rozdzielacza 32 na wejściu wytłaczarki 33. Rozdzielanie prowadzi się w sposób poprzecznie jednorodny pomiędzy dwoma oblicowaniami, dolnym i górnym, utworzonymi z arkuszy w postaci siatek, siatki dolnej G1 i siatki górnej G2. Siatka dolna G1 spoczywa na arkuszu z materiału tworzywa sztucznego FP, takiego jak arkusz polietylenowy, ciągnięty przez tylny przenośnik taśmowy (fig. 2 i 3) i ślizga się po stole 46 umieszczonym przed wytłaczarką 33. Na wyjściu wytłaczarki 33 uformowana w ten sposób płyta dochodzi do stanowiska przycinania 34, w którym jej długość i jej brzegi, a zatem jej szerokość, są przycinane, korzystnie strumieniem wody.

W czasie tego procesu każde oblicowanie jest utworzone z siatki G1, G2 i ewentualnie welonu V, VB. Welon V pokrywa siatkę G1, G2 na całej jej szerokości. Welon VB ma kształt taśmy i pokrywa tylko boczne brzegi siatki G2. Boczne brzegi płyt są przedtem formowane drogą zawijania siatki dolnej G1, a następnie prosto obcinane. Część zawinięta dolnej siatki G1 jest pokryta górną siatką G2 związaną albo niezwiązaną z welonem V. Część zawinięta siatki dolnej G1 pokrywa siatkę górną G2 związaną albo niezwiązaną z welonem V. Brzegi boczne siatki dolnej G1 są związane z welonem V, VB.

Przycinanie jest wykonywane korzystnie w części pokrywającej względnie nakładającej się.

Wytłaczarka 33 jest przedstawiona schematycznie częściowo na fig. 2 do 4. Wytłaczarka składa się w zasadzie ze stołu 35, który jest oparty elastycznie na ramie 36 za pomocą sprężyn 37, w danym

PL 201 899 B1 przypadku czterech sprężyn śrubowych rozmieszczonych w czterech narożnikach stołu 35 o kształcie ogólnym prostokątnym. Górna płyta 38 stołu 35 stanowi dolny brzeg matrycy 40, rozmieszczonego poprzecznie i o przekroju na ogół prostokątnym, którego górny brzeg jest pokazany jako 39. Ten górny brzeg 39 ma tu kształt ostrza i ma regulowaną wysokość względem brzegu dolnego 38, tak że można regulować wysokość matrycy 40, a zatem i wymaganą grubość płyty.

Na wejściu matrycy lekko nachylony deflektor 41 prowadzi do niej materiał.

Stół 35 ma na swojej dolnej powierzchni czołowej co najmniej jeden wibrator 42, w tym przypadku dwa wibratory 42. Wibrator 42 jest utworzony na przykład przez silnik elektryczny, którego wirnik ma regulowane niewyważenie przystosowane do wytwarzania drgań.

Na wyjściu wytłaczarki 33, zgodnie ze strzałką F na fig. 2 i 3, wytwarzana jest w sposób ciągły płyta ciągnięta przez przenośnik taśmowy 43.

W tym przypadku osie wibratorów 42 są równoległe do strzałki F, przy czym ta oś może być zorientowana w płaszczyźnie poziomej, jak przedstawiono na fig. 5, na której przedstawiono linią kreskowo-punktową inną orientację wibratorów 42. Oś może być także zorientowana w płaszczyźnie pionowej, na przykład w płaszczyźnie fig. 2. Te orientacje umożliwiają wpływanie korzystnie poprzecznie na jednorodność kompozycji na wejściu wytłaczarki 33.

W tym przypadku matryca 40 ma ogólny kształt prostokąta, którego końce 44 zbiegają się lekko do siebie w kierunku na zewnątrz, tak że boczne równoległe brzegi płyty, które stąd wynikają, są typowo ścienione, tak jak jest to określone we francuskiej normie NF P72-302. Taki układ ułatwia umieszczenie - wyprawy w celu spoinowania dwóch płyt bokami, przy czym oczywiście nie jest to obowiązkowe.

Po operacji rozdzielenia mieszaniny i cięcia płyty zdejmuje się z przenośnika. Kompozycja według wynalazku, szybkość przenośnika taśmowego i długość łańcucha są tego rodzaju, że w tym momencie uwodnienie płyt jest takie, że każdą płytą można manipulować.

Płyty według niniejszego wynalazku mogą mieć korpus o bardzo zmiennym składzie.

Korpus może być korpusem na bazie półwodnego siarczanu wapniowego i wody, co jest znane na przykład z dokumentu patentowego nr GB-A-2 0553 779, przy czym można przewidywać konwencjonalne dodatki, jak również od 0,3 do 3% włókien szklanych. Korpus może zawierać także perlit, wermikulit, żywicę na bazie formaldehydu albo inną.

Odpowiednie są także przykłady znane z dokumentu patentowego nr WO-A-91/11321. Bardziej ogólnie płyty otrzymuje się w tym przypadku mieszając lekkie składniki, takie jak spulchnione glinki, spulchnione popioły wielkopiecowe, spulchnione łupki, perlit, kuleczki styropianowe, spienione kuleczki szklane z hydraulicznym środkiem wiążącym, takim jak cement portlandzki, cement na bazie magnezu, cement glinowy, gips /lub mieszanina niektórych z nich ze środkami spieniającymi albo bez takich środków. Dokładniej, dobre wyniki można uzyskać drogą następujących przykładów.

P r z y k ł a d 13

Ta kompozycja jest rodzajem kompozycji opisanej w dokumencie patentowym nr WO 99/08979.

Kompozycja	Procenty wagowe (%)
Półwodny siarczan wapniowy	100
Woda	94-98
Przyspieszacz wiązania	1,1-1,6
Skrobia	0,5-0,7
Upłynniacz	0,2-0,22
Włókna papieru	0,5-0,7
Opóźniacz wiązania	0,07-0,09
Środek spieniający	0,02-0,03
Trójmetafosforan sodowy	0-0,16
Inhibitor ponownej kalcynacji	0,13-0,14

PL 201 899 B1

P r z y k ł a d 14

Ta kompozycja jest rodzajem kompozycji opisanej w dokumencie patentowym nr WO 99/14449.

Kompozycja	Formuła ogólna Procenty wagowe	Formuła specyficzna Procenty wagowe
Cement portlandzki	Typ I: 30-50% Typ II: 30-50% Typ III: 30-50% Typ IV: 30-50%	Typ I: 34 ± 2%
Cement glinowy	Powierzchnia według Blaine'a od 4000 do 5000: 2-20% Powierzchnia według Blaine'a od 5000 do 6000: 1-15%	Powierzchnia według Blaine'a od 4000 do 5000: 4 ± 2%
	Piasek do zaprawy 0-1/16: 30-60% Piasek do betonów 0-1/8: 30-60% Gliniec: 15-50% Łupek spulchniony: 15-50% Spulchnione odpady kopalniane: 15-50% Wermikulit spulchniony: 2-10% Perlit spulchniony: 2-10%	Piasek do zaprawy: 48 ± 2%
Polistyren	Średnica 0-1/8	1% ± 0,2%
Woda	Pitna: 10-30%	11 ± 5%
Środek do usuwania powietrza	Środki powierzchniowo czynne 0-2%	0,015% ± 0,005%

P r z y k ł a d 15

Ta kompozycja jest rodzajem kompozycji opisanej w amerykańskim opisie patentowym nr US-A-5221386

Kompozycja		Procenty wagowe
Proszek	Cement portlandzki typ III	68,1%
	Cement glinowy, powierzchnia według Blaine'a 6000 cm²/g	17,79%
	Zaprawa do tynków	5,69%
	Wapno	0,57%
	Popioły lotne	7,84
	Żużel Piana Kulki polistyrenowe Inne
	Ogółem	100%
Ciecz	Superplastyfikator Lomar D	1%
	Wodny roztwór kwasu cytrynowego o stężeniu 8%	0,5%
	Woda	98,5%
	Ogółem	100%
Stopień uwodnienia	Stosunek ciecz/proszek	0,35

Na fig. 6 pokazano w częściowym przekroju płytę według wynalazku przed obcięciem jej brzegów. Widać na niej siatkę dolną G1, siatkę górną G2, ścieniony brzeg 44 i granulki 14. W tym przypadku w celu wykonania brzegów płyty siatka dolna G1 jest zawinięta z boku aż do częściowego pokrycia z boku siatki górnej G2.

Widać, że w dolnej części płyty, jak widać na tej figurze, strefa D o małej grubości jest wolna od granulek 14, a więc jest strefą zagęszczoną uzyskaną dzięki naturze kompozycji korpusu płyty i wytłaczaniu wibracyjnemu. Dzięki tej strefie wytrzymałość mechaniczna płyty jest większa.

PL 201 899 B1

W pewnym wariancie zagęszczona strefa jest dodana dzięki nałożeniu warstwy wolnej od granulatów.

Na fig. 7 przedstawiono płytę po obcięciu brzegu wzdłuż linii C na fig. 6. Boczne równoległe brzegi są proste.

W tym przypadku, jak przedstawiono na fig. 9, górna siatka G2 może być wyposażona, na przykład doklejony do niej, welon V utworzony na przykład z maty z włókien szklanych. Taki welon V zwiększa jeszcze bardziej wytrzymałość mechaniczną płyty. W tym przypadku welon V pokrywa siatkę G2 na całej jej szerokości, przy czym oczywiście można dostosować także i inne układy.

W ten sposób, jak pokazano na fig. 8, siatka G2 związana z welonem V, pokrywa zawiniętą z boku część dolnej siatki G1. Fig. 10 jest analogiczna do fig. 8, z tym wyjątkiem, że siatka dolna G1 jest związana z taśmą welonu VB przytwierdzoną na przykład drogą klejenia wzdłuż jej wzdłużnych brzegów, tak że górna siatka G2, ewentualnie związana z welonem y, pokrywa zawiniętą część taśmy welonu VB, co pomaga przy wykonywaniu brzegów płyty. Fig. 11 łączy w sobie układy opisane na fig. 9 i 10, to jest dolną siatkę G1, jak również taśmę welonu VB, które pokrywają górną siatkę G2 i jej welon y. Oczywiście dolna siatka G1 mogłaby być także wyposażona w welon, taki jak welon V. Także i na fig. 12-15 przedstawiono przypadek, w którym siatka dolna G1 jest wyposażona w welon V, przy czym reszta pozostaje, jak na fig. 8, 9, z siatką górną G2 bez welonu (fig. 12-13) albo z welonem V (fig. 14-15). Siatka G1 jest pokryta welonem y na całej swojej szerokości. Na fig. 16, 19 przedstawiono układ analogiczny do układów z fig. 12, 13, w których welon y związany z siatką dolną G1 został zastąpiony przez taśmę bocznego welonu VB.

Welon w postaci taśmy VB pokrywa tylko boczne brzegi siatki G1 i/lub G2. Także i siatka górna G2 pokrywa przynajmniej częściowo część dolnej siatki G1 związaną albo niezwiązaną z welonem V, VB. W pewnym wariancie to właśnie górna siatka G2 jest pokryta przynajmniej częściowo częścią siatki G1 związaną albo niezwiązaną z welonem V, VB.

W pewnym wariancie górny brzeg 39 stanowi dolną tworzącą cylindrycznego wałka zamontowanego obrotowo względem poprzecznej osi.

Zgodnie z nieprzedstawionym wariantem co najmniej jedno z oblicowań, dolne i/lub górne jest kartonem, zastępując siatkę i/lub welon.

Na powierzchni płyty, na jednej albo obydwóch powierzchniach licowych, jest umieszczona korzystnie warstwa emulsji polimerycznej typu lateksu (albo z rozpuszczalnikiem organicznym). Dzięki takiemu układowi otrzymuje się na powierzchni płyty warstewkę ochronną. Ta warstewka ochronna umożliwia zwłaszcza zmniejszenie przepuszczalności płyty, polepszenie wyglądu powierzchni, ułatwienie przyczepności całej powłoki, takiej jak okładzina płytkowa, i ograniczenie do pewnego stopnia, zmienności wymiarów płyty. Ta warstewka ochronna może być naniesiona na powierzchnię drogą rozpylania, drogą nanoszenia za pomocą wałków, drogą impregnacji siatki (siatek) związanej albo niezwiązanej z welonem albo drogą przepuszczania przez kąpiel albo pomiędzy wałkami.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania płyty na bazie środka wiążącego w postaci cementu, w którym miesza się kompozycję cementu i wody dla uformowania płyty, odkłada się mieszaninę na przesuwającym się podłożu, które jest napędzane w sposób ciągły przez przenośnik taśmowy, przy czym mieszanina przechodzi przez wytłaczarkę formującą płytę, która to wytłaczarka jest poddawana drganiom, i przycina się płytę przynajmniej na długość, znamienny tym, że kompozycja zawiera również lekkie kruszywo i tym, że w wyniku wytłaczania przy drganiach, dolna część płyty ma cienki obszar zagęszczony (D) pozbawiony lekkiego kruszywa.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że płytę przycina się również na szerokość.
3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że mieszaninę odkłada się na oblicowaniu względnie okładzinie dolnej.
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że odłożoną mieszaninę pokrywa się oblicowaniem względnie okładziną górną.
5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że oblicowanie względnie okładzina jest utworzona z siatki względnie tkaninowej siatki (G1, G2) i/lub z welonu (V, VB).
6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że siatka (G1, G2) jest siatką z włókien szklanych.

PL 201 899 B1
7. Sposób według zastrz. 5 albo 6, znamienny tym, że welon (y) pokrywa siatkę względnie tkaninową siatkę (G1, G2) na całej jej szerokości.
8. Sposób według zastrz. 5 albo 6, albo 7, znamienny tym, że welon ma postać taśmy (VB) i pokrywa tylko boczne brzegi siatki tkaninowej względnie siatki (G2).
9. Sposób według zastrz. 5 albo 7, albo 8, znamienny tym, że welon (V, VB) jest matą z włókien szklanych.
10. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że płytę przycina się strumieniem wody.
11. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 5, albo 6, albo 7, albo 10, znamienny tym, że boczne brzegi płyt tworzy się początkowo przez zawinięcie dolnej siatki tkaninowej względnie siatki (G1), a następnie przycięcie ich prosto.
12. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że zawiniętą część dolnej siatki tkaninowej względnie siatki (G1) pokrywa się górną siatką tkaninową lub siatką (G2), opcjonalnie związaną z welonem (V).
13. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że zawinięta część siatki względnie siatki tkaninowej dolnej (G1) pokrywa górną siatkę tkaninową względnie siatkę (G2) opcjonalnie związaną z welonem (V).
14. Sposób według zastrz. 11 albo 12, albo 13, znamienny tym, że co najmniej jeden z bocznych brzegów dolnej siatki tkaninowej względnie siatki (G1) jest związany z welonem (V, VB).
15. Sposób według zastrz. 10 albo 11, znamienny tym, że płytę przycina się na szerokość w części nakładającej się.
16. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 8, albo 11, albo 14, znamienny tym, że płytę formuje się tak, że dwa boczne brzegi płyty są zbieżne.
17. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że okładzina względnie oblicowanie dolne i/lub okładzina względnie oblicowanie górne jest z kartonu.
18. Urządzenie do wytwarzania płyty na bazie środka wiążącego w postaci cementu, znamienny tym, że zawiera mieszarkę (30) dla kompozycji zawierającej lekkie kruszywo ruchome podłoże, na którym osadza się mieszaninę, taśmę (43) przenośnika do ciągłego napędzania ruchomego podłoża, wytłaczarkę (33) zawierającą poprzeczny ustnik (40) do wytłaczania dla uformowania płyty z mieszaniny, stanowisko przycinania (34) do przycinania płyty na długość i wibrator (42) do poddawania wytłaczarki drganiom dla usunięcia lekkiego kruszywa z dolnego obszaru płyty.
19. Urządzenie według zastrz. 18, znamienne tym, że stanowisko przycinania jest stanowiskiem przycinania płyty na długość i na szerokość.
20. Urządzenie według zastrz. 18, znamienne tym, że ustnik (40) do wytłaczania ma brzeg górny (39) i brzeg dolny (38), który ma na swojej dolnej powierzchni czołowej wibrator (42).
21. Urządzenie według zastrz. 20, znamienne tym, że odstęp pomiędzy brzegiem górnym (39) i brzegiem dolnym (38) ustnika (40) do wytłaczania jest regulowany.
22. Urządzenie według zastrz. 18 albo 20, albo 21, znamienne tym, że oś wibratora (42) jest zorientowana poziomo.
23. Urządzenie według zastrz. 18 albo 20, albo 21, znamienne tym, że oś wibratora (42) jest zorientowana pionowo.
24. Urządzenie według zastrz. 18 albo 20, albo 21, znamienna tym, że ustnik (40) do wytłaczania ma ogólnie kształt prostokątny, przy czym końce (44) przeciwległych dłuższych boków zbiegają się lekko w kierunku na zewnątrz.
25. Płyta na bazie środka wiążącego w postaci cementu, wytworzona według zastrz. 1 do 17 zawierająca mieszaninę środka wiążącego w postaci cementu, lekkie kruszywo (14) i wodę, znamienna tym, że dolna część korpusu płyty ma cienki obszar zagęszczony (D) pozbawiony lekkiego kruszywa.
26. Płyta według zastrz. 25, znamienna tym, że zawiera okładzinę względnie oblicowanie górne lub okładzinę względnie oblicowanie dolne, przy czym każde z oblicowań względnie okładzin, zawiera co najmniej jedną siatkę tkaninową względnie siatkę (G1, G2) lub welon (V, VB) i każdy z przyciętych bocznych brzegów (45) płyty tworzy brzeg wolny od welonu lub siatki tkaninowej względnie siatki.
27. Płyta według zastrz. 25, znamienna tym, że górne i/lub dolne oblicowanie względnie okładzina zawiera co najmniej jedną siatkę tkaninową względnie siatkę (G1, G2).
28. Płyta według zastrz. 26 albo 27, znamienna tym, że welon (V) przykrywa siatkę tkaninową względnie siatkę (G1, G2) co najmniej jednego z oblicowań lub okładzin na całej jej długości.

PL 201 899 B1
29. Płyta według zastrz. 26 albo 27, albo 28, znamienna tym, że welon (V) jest matą z włókien szklanych.
30. Płyta według zastrz. 27, znamienna tym, że dolne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę tkaninową lub siatkę (G1).
31. Płyta według zastrz. 26 albo 27, albo 28, albo 29, albo 30, znamienna tym, że boczny brzeg (43) płyty jest częścią nakładającą się dolnej siatki tkaninowej lub siatki (G1).
32. Płyta według zastrz. 26 albo 27, albo 28, albo 29, albo 30, znamienna tym, że „górne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę tkaninową lub siatkę (G2) przy czym boczny brzeg (45) znajduje się w części górnej siatki względnie tkaninowej siatki (G2) nakładającej się na dolną siatkę lub tkaninową siatkę (G1).
33. Płyta według zastrz. 26 albo 27, albo 28, albo 29, albo 30, znamienna tym, że górne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę względnie tkaninową siatkę (G2) związaną z welonem (V), przy czym boczny brzeg znajduje się w części, gdzie górna siatka lub tkaninowa siatka (G2) przykrywa górną względnie tkaninową siatkę (G1).
34. Płyta według zastrz. 26 albo 30, znamienna tym, że górne oblicowanie względnie okładzina zawiera siatkę lub tkaninową siatkę (G2), przy czym boczny brzeg znajduje się w części, gdzie dolna tkaninowa siatka względnie siatka (G1) przykrywa górną siatkę względnie tkaninową siatkę (G2).
35. Płyta według zastrz. 31, znamienna tym, że dolne oblicowanie względnie okładzina płyty zawiera siatkę lub tkaninową siatkę (G2) związaną z welonem (V), przy czym boczne brzegi znajdują się w części, gdzie dolna siatka względnie tkaninowa siatka (G1) przykrywa górną siatkę względnie tkaninową siatkę (G2).
36. Płyta według zastrz. 30, znamienna tym, że boczne krawędzie dolnego siatki lub tkaninowej siatki (G1) są związane w welonem (V, VB).
37. Płyta według zastrz. 25 albo 26, albo 27, albo 28, albo 29, albo 30, albo 31, albo 32, albo 33, albo 34, albo 35, albo 36, znamienna tym, że boczne brzegi płyty są zbieżne.
38. Płyta według zastrz. 25, znamienna tym, że zawiera ponadto górną okładzinę względnie oblicowanie i dolną okładzinę względnie oblicowanie, przy czym co najmniej jedno spośród oblicowań względnie okładzin jest z kartonu.