PL200749B1 - Element mocujący taśmy lub płyty izolujące na stałym podłożu oraz sposób mocowania taśm lub płyt - Google Patents

Abstract

1. Element mocuj acy ta smy lub p lyty izoluj ace na sta lym pod lo zu, z lo zony ze sruby, która co najmniej na czesci d lugo sci swego trzonu ma gwint i ma leb oraz z podkladki o du zej powierzchni z odchodz acym przed lu zeniem rurowym, które na du zym odcinku czesciowym swej d lugo sci ma przekrój wewn etrzny mieszcz acy swobodnie, obrotowo osiowo przesuwny leb sruby, a w swym oddalonym od podk ladki ko n- cowym obszarze ma zw ezony obszar z przelotowym otworem, przez który przechodzi gwintowany odcinek trzonu sruby, znamienny tym, ze sruba (9) na ca lej d lugo sci trzonu (11) ma ci ag ly gwint, który co naj- mniej na wi ekszej d lugo sci trzonu (11) ma jednakowy skok, przy czym zewn etrzna srednica (DA) posiada- j acego gwint trzonu (11) sruby (9) jest wi eksza od przelotowego otworu zw ezonego obszaru (12) ruro- wego przed lu zenia (8), tak, ze sruba (9) i rurowe przed lu zenie (8), w swym zw ezonym obszarze (12), sa po laczone ze sob a funkcjonalnie za pomoc a wza- jemnego polaczenia gwintów, albo przez wkr ecanie sruby (9) w przelotowy otwór, s a po laczone roboczo w kierunku obrotowego przestawiania osiowego rurowego przed lu zenia (8) wzgl edem sruby (9). PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy elementu mocującego taśmy lub płyty izolujące na stałym podłożu oraz sposobu mocowania taśm lub płyt, które są stosowane przy układaniu i naprawie dachów i innych izolowanych powierzchni.

Naprawa obszarów dachu, przy której poprzez wiele nałożonych taśm izolujących i uszczelniających oraz poprzez materiał bitumiczny przeprowadza się próby naprawy, stwarza szczególne problemy. Z reguły pod takimi nałożonymi warstwami istnieje podłoże z cienkiego betonu, którego przy mocowaniu świeżo nakładanych taśm izolujących i uszczelniających nie należy przebijać, ponieważ często stanowi on strop po wewnętrznej stronie budynku. Zwykle nie wiadomo z góry, jaka jest grubość już istniejącego nadkładu i czy nie trzeba stosować innego elementu mocującego lub innej podkładki o dużej powierzchni z rurowym przedłużeniem.

Znane są rozwiązania, przy których element mocujący jest teleskopowo przesuwny w rurowym przedłużeniu, dzięki czemu można uzyskać zmianę jego całkowitej długości. Tego rodzaju wykonanie jest jednak niekorzystne przy konstrukcji dachu, przy której podkładka o dużej powierzchni powinna być dociskana do wierzchniej taśmy uszczelniającej.

Znane są również rozwiązania, w których gwintowany odcinek śruby jest sprzężony kształtowo z przelotowym otworem przedłuż enia (WO 89/02504), aby utworzyć przez to połączenie sztywne w kierunku osiowym. Aby w ogóle mogł o nastą pić połączenie gwintu, ś ruba musi być wkrę cona aż do przylegania łba śruby.

W innym znanym rozwią zaniu przewidziana jest podk ł adka z rurowym przedł u ż eniem (EP 0 288 023 A), której sztywny, tulejowy odcinek odpowiada grubości mocowanych taśm izolacyjnych. Rozpychany odcinek przedłużenia przechodzi przez podłoże, przy czym śruba wchodząca w tuleję wykonaną przy swobodnym końcu rozpychanego odcinka przy obracaniu powoduje dokręcanie i przez to działanie rozpychające.

Mocowanie taśm izolujących i uszczelniających na podłożu z cienkiego betonu lub innych materiałów, takich jak na przykład blacha itd., wykonuje się również w nowych budynkach, w których stosuje się stosunkowo grubą taśmę izolującą. Również w takim przypadku całkowita długość elementu mocującego powinna być utworzona przez sam element mocujący i przez rurowe przedłużenie podkładki o dużej powierzchni, przy czym w stosunkowo dużym obszarze powinno być możliwe kompensowanie różnych całkowitych grubości mocowanych materiałów. Zwłaszcza w przypadku, w którym taka kompensacja powinna być możliwa, a nie jest pożądane znane teleskopowe rozwiązanie wzajemnej przesuwalności elementu mocującego i rurowego przedłużenia.

Zadaniem przedmiotowego wynalazku jest zatem opracowanie elementu mocującego, który przy zastosowaniu podkładki o dużej powierzchni z rurowym przedłużeniem może mostkować długie odcinki mocowania i pomimo tego możliwa jest prawidłowa siła docisku podkładki o dużej powierzchni do wierzchniej taśmy uszczelniającej lub izolującej.

Element według wynalazku mocujący taśmy lub płyty izolujące na stałym podłożu, złożony ze śruby, która co najmniej na części długości swego trzonu ma gwint i ma łeb oraz z podkładki o dużej powierzchni z odchodzącym przedłużeniem rurowym, które na dużym odcinku częściowym swej długości ma przekrój wewnętrzny mieszczący swobodnie, obrotowo osiowo przesuwny łeb śruby, a w swym oddalonym od podkł adki koń cowym obszarze ma zwężony obszar z przelotowym otworem, przez który przechodzi gwintowany odcinek trzonu śruby, charakteryzuje się tym, że śruba na całej długości trzonu ma ciągły gwint, który co najmniej na większej długości trzonu ma jednakowy skok, przy czym zewnętrzna średnica posiadającego gwint trzonu śruby jest większa od przelotowego otworu zwężonego obszaru rurowego przedłużenia tak, że śruba i rurowe przedłużenie, w swym zwężonym obszarze, są połączone ze sobą funkcjonalnie za pomocą wzajemnego połączenia gwintów, albo przez wkręcanie śruby w przelotowy otwór, są połączone roboczo w kierunku obrotowego przestawiania osiowego rurowego przedłużenia względem śruby.

Na trzonie śruby korzystnie są dwa różnie wykonane odcinki gwintu, które najkorzystniej mają różną średnicę, ale taki sam skok gwintu.

Odcinek gwintu o mniejszej średnicy korzystnie ma gwint dwuzwojowy przy swobodnym obszarze końcowym trzonu śruby, przy czym oba zwoje tego odcinka dwuzwojowego gwintu najkorzystniej mają różne średnice zewnętrzne.

Otwór przelotowy w zwężonym obszarze, rurowego przedłużenia korzystnie w przybliżeniu odpowiada zewnętrznej średnicy odcinka trzonu z gwintem o mniejszej średnicy i najkorzystniej jest on

PL 200 749 B1 wykonany cylindrycznie, albo, jako nieokrągły lub ma utworzone na ściance żeberka, wzniesienia, gruzełki, karby i tym podobne.

Sposób według wynalazku mocowania taśm lub płyt izolujących na stałym podłożu i mocowania dodatkowych uszczelniających taśm albo bitumicznych warstw, polegający na zamocowywaniu do podłoża z cienkiego betonu taśm lub płyt za pomocą elementu mocującego, złożonego ze śruby i podkładki o dużej powierzchni z rurowym przedłużeniem, charakteryzuje się tym, że najpierw w podłożu złożonym z izolujących taśm lub płyt, uszczelniających taśm i ewentualnie dodatkowych warstw, wykonuje się otwór, odpowiadający zasadniczo zewnętrznej średnicy rurowego przedłużenia, a następnie w betonowym podłożu wykonuje się otwór dopasowany do gwintu śruby, albo do kołka do osadzenia śruby, po czym nakłada się podkładkę z rurowym przedłużeniem i śrubą, którą wkręca się na przewidzianą głębokość tak, że śruba tworzy zwój gwintu w zwężonym obszarze końcowym przedłużenia lub zostaje wkręcona w wykonany w tym obszarze gwint, a następnie rurowe przedłużenie podkładki połączone funkcjonalnie gwintem ze śrubą obraca się względem śruby aż do osiągnięcia wymaganej siły docisku podkładki do najwyższej uszczelniającej taśmy.

Górną krawędź otworu rurowego przedłużenia w podkładce korzystnie doprowadza się do połączenia roboczego z narzędziem obrotowym.

Dzięki takiemu rozwiązaniu wynalazku podkładkę z rurowym przedłużeniem można wsunąć w odpowiednio przygotowany otwór w cał ym podł o ż u, przy czym stosuje się znaną podkł adkę z rurowym przedłużeniem. Przy wkręcaniu elementu mocującego w podłoże wchodzi on odpowiednim odcinkiem gwintu równocześnie w połączenie robocze z rurowym przedłużeniem, tak, że nie jest już możliwe swobodne teleskopowe osiowe przesunięcie pomiędzy elementem mocującym a rurowym przedłużeniem. Element mocujący i podkładka z rurowym przedłużeniem tworzą osiowo stabilny element mocujący. Dzięki temu, że element mocujący i zwężony obszar rurowego przedłużenia są wzajemnie połączone za pomocą gwintów, to podkładkę wraz z rurowym przedłużeniem można później zawsze dokręcić i zwiększyć siłę docisku podkładki o dużej powierzchni do górnej strony taśmy izolującej lub uszczelniającej. Przez dokręcanie rurowego przedłużenia podkładki o dużej powierzchni zostaje ona mianowicie w zależności od skoku gwintu przesuwana na elemencie mocującym w kierunku osiowym do dołu, albo też docisk podkładki można zmniejszyć przez odkręcenie jej rurowego przedłużenia odkręcenie do góry.

Korzystne rozwiązanie przewiduje, że śruba co najmniej na większej części długości trzonu ma gwint. Dzięki temu można wykorzystać większy obszar dla koniecznej całkowitej długości elementu mocującego, ponieważ element mocujący może bardziej lub mniej daleko wchodzić w rurowe przedłużenie podkładki. Ważne jest zawsze tylko to, aby gwintowany obszar elementu mocującego był zawsze w sprzężeniu gwintu ze zwężonym obszarem na swobodnym końcu rurowego przedłużenia. Z tego powodu dla największego możliwego wykorzystania długości elementu mocującego oraz długości rurowego przedłużenia jest korzystne, kiedy śruba jest na całej długości trzonu wyposażona w gwint.

Dalsza korzystna konstrukcja polega na tym, że na trzonie śruby przewidziane są dwa różne wykonane odcinki gwintu. W podłożu, na którym ostatecznie powinien być zamocowany cały nadkład, śruba może mieć gwint dostosowany do podłoża, a w przeciwległym obszarze połączenia pomiędzy śrubą a zwężonym obszarem rurowego przedłużenia można zastosować optymalną postać gwintu.

W związku z tym korzystne jest, kiedy oba odcinki gwintu na trzonie śruby mają różne średnice, ale jednakowy skok. Aby uzyskać optymalne możliwości połączenia, może być celowe wchodzenie w podłoże z mniejszą średnicą zewnę trzną. Ponadto stworzono przez to możliwość, ż e przykładowo pierwszy odcinek gwintu o mniejszej średnicy przechodzi swobodnie przez zwężony obszar rurowego przedłużenia. Właśnie dla wstępnego montażu elementu mocującego w rurowym przedłużeniu jest to rozwiązanie korzystne.

Przy specjalnym podłożu może być korzystne, kiedy odcinek gwintu o mniejszej średnicy jest wykonany na swobodnej końcowej części trzonu śruby jako gwint dwuzwojowy. W takim przypadku oba zwoje gwintu mają różną średnicę zewnętrzną. Takie rozwiązanie konstrukcyjne jest korzystne w bezpoś rednim zamocowaniu w betonie.

Dalsze korzystne rozwinięcie przewiduje, że przy dwóch odcinkach gwintu o różnej średnicy otwór przelotowy przy zwężonym obszarze rurowego przedłużenia w przybliżeniu odpowiada zewnętrznej średnicy odcinka trzonu z gwintem o mniejszej średnicy. Dzięki temu przy wstępnym montażu najpierw następuje centrowanie swobodnego końca elementu mocującego w zwężonym obsza4

PL 200 749 B1 rze, a następnie przez jeden lub kilka obrotów umożliwiony jest wstępny montaż zabezpieczający przez zgubieniem.

W przypadku rurowego przedłu żenia, w konstrukcyjnie prostym wykonaniu przelotowy otwór w zwężonym obszarze rurowego przedłużenia jest wykonany jako cylindryczny. W praktyce w odpowiednim otworze rdzeniowym stosowanego elementu mocującego zostaje nacięty lub wytłoczony gwint. Zasadniczo jest jednak również do pomyślenia, by w obszarze przelotowego otworu wykonać z wyprzedzeniem odpowiedni gwintowany otwór, przy czym takie wykonanie powoduje znacznie wię ksze koszty wytwarzania rurowego przedłużenia.

W alternatywnym wykonaniu przelotowy otwór w zwężonym obszarze rurowego przedłużenia ma nieokrągły przekrój poprzeczny lub jest wykonany z ukształtowanymi na ściance żeberkami, wzniesieniami, gruzełkami, karbami i tym podobne. W ten sposób w pewnych okolicznościach nie następuje wzajemne połączenie gwintu na obwodzie zamkniętym, co jednak w odpowiednich przypadkach zastosowania również nie jest konieczne. Musi być tylko zapewnione, że wzajemne przemieszczenie osiowe pomiędzy elementem mocującym a rurowym przedłużeniem następuje przez wzajemny względny ruch obrotowy z posuwem odpowiadającym sprzężeniu gwintów.

W sposobie według wynalazku najpierw w podłożu złożonym z izolujących taśm lub płyt, uszczelniających taśm i ewentualnie dodatkowych warstw wykonuje się odpowiadający zasadniczo zewnętrznej średnicy rurowego przedłużenia otwór, a następnie w betonowym podłożu wykonuje się otwór dopasowany do gwintu śruby albo do kołka do osadzenia śruby, a potem zakłada się podkładkę z rurowym przedł u ż eniem i wkrę ca się ś rubę na przewidzianą głębokość, przy czym ś ruba tworzy zwój gwintu w zwężonym obszarze końcowym przedłużenia lub zostaje wkręcona w wykonany tam gwint, a nastę pnie podkł adkę wraz z rurowym przedł u ż eniem połączonym funkcjonalnie z gwintem ustawia się w odpowiedniej odległości od końca śruby poprzez jej obracanie względem śruby z wymaganą dynamometrycznie siłą docisku podkładki do najwyższej uszczelniającej taśmy.

Sposób według wynalazku można stosować nie tylko do naprawy istniejących pokryć dachowych, ale również optymalnego mocowania nowych pokryć. Właśnie przy naprawach na podłożu, na którym nie wiadomo z góry, jaka jest grubość nadkładu, opisany element mocujący w połączeniu ze sposobem według wynalazku jest szczególnie korzystny. Dopiero w wykonanym w całym nadkładzie pierwszym otworze można stwierdzić, jaka jest całkowita grubość mocowanego nadkładu. Można wtedy zastosować elementy mocujące z wzajemnie dostosowanymi długościami rurowego przedłużenia i śruby. Optymalna jest również możliwość przeprowadzanej jeszcze później, to znaczy po ostatecznym osadzeniu elementu mocującego, regulacji siły docisku podkładki przez obracanie podkładki względem elementu mocującego.

Dalsze korzystne cechy rozwiązania polegają na tym, że górna krawędź otworu podkładki rurowego przedłużenia ma połączenie z obrotowym narzędziem napędzającym. Potrzebne jest przy tym tylko odpowiednie tarcie pomiędzy narzędziem a otworem przedłużenia, aby spowodować jego obrót i przez to jej dokrę cenie lub poluzowanie podkł adki.

Dalsze cechy wynalazku i szczególne zalety zostaną jeszcze dokładniej objaśnione na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia element mocujący według wynalazku, w którym podkładkę o dużej powierzchni z rurowym przedłużeniem przedstawiono w przekroju; fig. 2 - przekrój poprzez podłoże dachowe z zastosowanym elementem mocującym; fig. 3-8 - poszczególne kolejne etapy sposobu zamocowania za pomocą elementu mocującego według wynalazku.

Element mocujący 1 służy do zamocowania izolacyjnych taśm 2 i ewentualnie dodatkowych uszczelniających taśm 3 lub przykładowo dodatkowych bitumicznych spodnich warstw 4 albo innych materiałów podłoża 5 na stałym podłożu 6. W przedstawionym przykładzie stałe podłoże 6, na którym cały nadkład ma być ostatecznie zamocowany, jest wykonane jako cienkościenny element betonowy.

Element mocujący 1 złożony jest z podkładki o dużej powierzchni 7 z rurowym przedłużeniem 8 i ze śruby 9. Śruba 9 ma łeb 10 i trzon 11, który co najmniej na części swej długości ma gwint.

Rurowe przedłużenie 8 ma, co najmniej na dużym odcinku częściowym swej długości środkowe zagłębienie, w którym swobodnie mieści się osiowo przesuwny łeb 10 śruby. W oddalonym od podkładki 7 obszarze końcowym jest wykonany zwężony obszar 12, który jednak umożliwia przejście trzonu 11 śruby 9. Trzon 11 nie może jednak być przesuwny w kierunku osiowym poprzez zwężony obszar 12, ponieważ średnica zewnętrzna DA posiadającego gwint trzonu 11 jest większa niż swobodny otwór przelotowy zwężonego obszaru 12. Dzięki temu powstaje możliwość, że w zwężonym obszarze rurowego przedłużenia powstaje wzajemne połączenie gwintu pomiędzy śrubą 9 a wewnętrzną ścianką przelotowego otworu.

PL 200 749 B1

Śruba 9 ma, co najmniej na dużej części długości trzonu gwint. W celu uzyskania większej możliwości przestawiania pomiędzy śrubą a rurowym przedłużeniem 8 ten gwint jest korzystnie wykonany na całej długości trzonu 11.

W przedstawionej postaci wykonania elementu mocującego na trzonie 11 śruby 9 przewidziane są dwa różnie wykonane odcinki 13 i 14 gwintu. Oba te odcinki 13 i 14 gwintu mają korzystnie różne średnice, ale taki sam skok. Dzięki temu przy osadzaniu śruby 9, to znaczy przy wkręcaniu śruby 9 w podłoże 6 nie występuje osiowy ruch względny pomiędzy śrubą 9 a rurowym przedłużeniem 8. Rurowe przedłużenie 8, a więc również podkładka 7 o dużej powierzchni pozostają, aż do ostatecznego osadzenia śruby 9 w pierwotnym położeniu wyjściowym. Możliwe jest potem jednak dodatkowe dokręcenie i dociśnięcie podkładki 7 przez jej obrót wraz z rurowym przedłużeniem.

Przez specjalne ukształtowanie odcinków gwintu można uzyskać dopasowanie do materiałów, w które mają być one wkręcane. W zaproponowanym przykładzie przewidziano wykonanie odcinka 14 gwintu o mniejszej średnicy przy swobodnym obszarze końcowym trzonu 11 jako gwintu podwójnego, przy czym obie nitki gwintu mają różne średnice zewnętrzne.

Te dwa odcinki 13 i 14 gwintu o różnej średnicy są przy zaproponowanej postaci wykonania tak dostosowane do przelotowego otworu w zwężonym obszarze 12 rurowego przedłużenia 8, że średnica zewnętrzna odcinka trzonu 11 z gwintem o mniejszej średnicy odpowiada w przybliżeniu przekrojowi poprzecznemu przelotowego otworu w zwężonym obszarze 12. Dzięki temu przy wstępnym montażu śruby 9 w rurowym przedłużeniu 8 pierwszy odcinek 14 gwintu przesuwa się po prostu przez zwężony obszar 12, tak, że dopiero odcinek 13 gwintu wchodzi w ściankę przelotowego otworu w zwężonym obszarze 12.

Przelotowy otwór w zwężonym obszarze 12 rurowego przedłużenia 8 ma korzystnie kształt cylindryczny, przy czym gwint jest tworzony przez wkręcaną śrubę lub jest uprzednio wykonany przy wytwarzaniu rurowego przedłużenia 8. Również w obszarze otworu przelotowego w zwężonym obszarze 12 możliwe są różne postacie wykonania, w których przekrój poprzeczny jest wykonany, jako nieokrągły lub też w obszarze ścianki przelotowego otworu ma żeberka, wzniesienia, gruzełki, karby i tym podobne. W celu wzajemnej osiowej przesuwalności powinno następować, co najmniej wzajemne połączenie poprzez gwint śruby 9 lub poprzez odcinek 13 gwintu śruby 9 z przedłużeniem rurowym. Możliwe powinno być jedynie przestawianie osiowe, przy którym rurowe przedłużenie jest obracane względem śruby 9.

Na fig. 3-8 jest objaśniony sposób według wynalazku mocowania taśm izolujących 2 i dodatkowych uszczelniających taśm 3 do stałego podłoża 6 z cienkiej płyty betonowej. Śruba swym odcinkiem 14 gwintu wykonanym przy swobodnym końcu wchodzi bezpośrednio w podłoże 6. Możliwe jest jednak również wykonanie w podłożu otworu na kołek, w który wkręca się śrubę.

Na fig. 3 przedstawiono pierwszy etap mocowania. Aby otwór 15 w pokryciu dachowym z powłokami bitumicznymi nie został zaklejony zwiercinami i ewentualnie krzemionką, stosuje się wiertło kręte 16, przy czym wiercenie korzystnie przeprowadza się bezudarowo. Otwór 15 wykonuje się tak głęboko, aż swobodny koniec wiertła dojdzie do podłoża 6.

Fig. 4 przedstawia, jak za pomocą specjalnego wytaczaka 17 wykonuje się otwór 18 w podłożu 6. Optymalna długość wiercenia otworu zostaje osiągnięta w momencie, kiedy wiertło 19 nie wykazuje już zauważalnego posuwu, albo, gdy daje się zauważyć wyraźna zmiana dźwięku powodowanego przez wiertło udarowe. Największa średnica A wytaczaka służy do opierania się, a więc jako zderzak na powierzchni podłoża 6.

W przygotowany otwór 15 można wprowadzić podkładkę o dużej powierzchni wraz z rurowym przedłużeniem i śrubą (fig. 5). Za pomocą dołączonej do wkrętaka dynamometrycznej przystawki 20, która wchodzi w sprzęgający otwór łba 10 śruby 9, przeprowadza się wkręcenie śruby. Śrubę wkręca się, aż zaznaczony na fig. 1 odcinek 14 gwintu z reguły w całości wejdzie w podłoże 6, to znaczy śruba 9 zostanie osadzona na dolnym końcu otworu 18. Przez odpowiednie ustawienie dynamometrycznej przystawki 20 można ustawić odpowiednio duży potrzebny moment, przy którym wkrętak zostaje w prawidłowym czasie wyłączony.

Element mocujący 1 jest zatem już prawidłowo osadzony, a podkładka o dużej powierzchni przylega odpowiednio silnie do powierzchni całej mocowanej izolacji. Jak pokazano zwłaszcza na fig. 7 i 8, może jednak zdarzyć się, że podkładka 7 o dużej powierzchni nie przylega optymalnie do najwyższej uszczelniającej taśmy 3, to znaczy naprężenie wstępne na najwyższym przykryciu całej warstwy nie istnieje lub jest za małe. Dlatego dalszą korzystną możliwością rozwiązania według wynalazku, jest wykonanie regulacji zamocowania poprzez obrotowe dokręcanie podkładki 7 o dużej powierzchni

PL 200 749 B1 z przedłużeniem 8 połączonym gwintem ze śrubą 9, a następuje przesunięcie tego przedłużenia 8 w kierunku osiowym do podłoża, przy czym taki ruch obrotowy przeprowadza się, aż do uzyskania wystarczającego naprężenia wstępnego i przez to przylegania podkładki 7 o dużej powierzchni do uszczelniającej taśmy 3.

Fig. 7 przedstawia sytuację po ostatecznym osadzeniu śruby 9. Pokazano tu, że dynamometryczna przystawka 20 ma specjalną nasadkę 21, którą przykładowo - jak pokazano na fig. 8 - można wcisnąć w otwór rurowego przedłużenia 8, podkładki 7. Ta specjalna nasadka 21 ma zasadniczo stożkową końcówkę 22, która jest wyposażona w żeberka. Nasadkę 21 wciska się w otwór rurowego przedłużenia 8, tak, że następuje obrotowe dokręcanie podkładki 7. Ostateczne osadzenie elementu mocującego następuje przez ruch rurowego przedłużenia 8 do dołu wzdłuż odcinka 13 gwintu, na skutek czego sama śruba jest wprowadzana dalej do wewnątrz rurowego przedłużenia 8.

Na górnym, zwróconym do podkładki 7 o dużej powierzchni końcu rurowego przedłużenia 8 można zastosować pewien rodzaj chwytu dla klucza lub jakąś postać chwytu dla obrotowego narzędzia. Przy wykonaniu rurowego przedłużenia z tworzywa sztucznego wystarczy jednak połączenie ze specjalną nasadką 21, aby uzyskać tarcie niezbędne do zabierania obrotowego.

W elemencie mocującym według wynalazku podkładka o dużej powierzchni i przedłużenie rurowe są korzystnie wykonane, jako jedna część z tworzywa sztucznego. Oczywiście jest również możliwość wykonania podkładki i rurowego przedłużenia z innych materiałów. Możliwe jest wykonanie podkładki 7 o dużej powierzchni z metalu, w którą potem łatwo wsuwa się rurowe przedłużenie z odpowiednim kołnierzem lub ogólnie z osiowym połączeniem roboczym w celu wzajemnego ustalenia podkładki i rurowego przedłużenia. Śruba 9 może być również wykonana z najróżniejszych materiałów, zwłaszcza też z materiału nierdzewnego. Do mocowania w podłożu wykonanym na przykład z metalu lub z porowatego betonu jest korzystne wykonanie śruby 9 z ostrzeni samowiercącym lub samodzielnie wykonującym otwór.

Istotną cechą wynalazku jest mianowicie to, że rurowe przedłużenie i śruba 9 są wzajemnie sprzężone za pomocą gwintu, co można uzyskać przez najróżniejsze odmiany wykonania śruby, rurowego przedłużenia i podkładki o dużej powierzchni.

Claims (10)

1. Element mocujący taśmy lub płyty izolujące na stałym podłożu, złożony ze śruby, która co najmniej na części długości swego trzonu ma gwint i ma łeb oraz z podkładki o dużej powierzchni z odchodzącym przedłużeniem rurowym, które na dużym odcinku częściowym swej długości ma przekrój wewnętrzny mieszczący swobodnie, obrotowo osiowo przesuwny łeb śruby, a w swym oddalonym od podkładki końcowym obszarze ma zwężony obszar z przelotowym otworem, przez który przechodzi gwintowany odcinek trzonu śruby, znamienny tym, że śruba (9) na całej długości trzonu (11) ma ciągły gwint, który co najmniej na większej długości trzonu (11) ma jednakowy skok, przy czym zewnętrzna średnica (DA) posiadającego gwint trzonu (11) śruby (9) jest większa od przelotowego otworu zwężonego obszaru (12) rurowego przedłużenia (8), tak, że śruba (9) i rurowe przedłużenie (8), w swym zwężonym obszarze (12), są połączone ze sobą funkcjonalnie za pomocą wzajemnego połączenia gwintów, albo przez wkręcanie śruby (9) w przelotowy otwór, są połączone roboczo w kierunku obrotowego przestawiania osiowego rurowego przedłużenia (8) względem śruby (9).

2. Element mocujący według zastrz. 1, znamienny tym, że na trzonie (11) śruby (9) są dwa różnie wykonane odcinki (13, 14) gwintu.

3. Element mocujący według zastrz. 2, znamienny tym, że oba odcinki (13, 14) gwintu na trzonie (11) śruby (9) mają różną średnicę, ale taki sam skok gwintu.

4. Element mocujący według zastrz. 2 albo 3, znamienny tym, że odcinek (14) gwintu o mniejszej średnicy ma gwint dwuzwojowy przy swobodnym obszarze końcowym trzonu (11) śruby (9).

5. Element mocujący według zastrz. 4, znamienny tym, że oba zwoje dwuzwojowego gwintu odcinka (14) mają różne średnice zewnętrzne.

6. Element mocujący według zastrz. 1, znamienny tym, że otwór przelotowy w zwężonym obszarze (12), rurowego przedłużenia (8), w przybliżeniu odpowiada zewnętrznej średnicy odcinka (14) trzonu (11) z gwintem o mniejszej średnicy.

7. Element mocujący według zastrz. 6, znamienny tym, że przelotowy otwór w zwężonym obszarze (12) rurowego przedłużenia (8) jest wykonany cylindrycznie.

PL 200 749 B1

8. Element mocujący według zastrz. 6, znamienny tym, że przelotowy otwór w zwężonym obszarze (12) rurowego przedłużenia (8) w przekroju poprzecznym jest wykonany, jako nieokrągły lub ma utworzone na ściance żeberka, wzniesienia, gruzełki, karby i tym podobne.

9. Sposób mocowania taśm lub płyt izolujących na stałym podłożu i mocowania dodatkowych uszczelniających taśm albo bitumicznych warstw, polegający na zamocowywaniu do podłoża z cienkiego betonu taśm lub płyt za pomocą elementu mocującego, złożonego ze śruby i podkładki o dużej powierzchni z rurowym przedłużeniem, znamienny tym, że najpierw w podłożu złożonym z izolujących taśm lub płyt (2), uszczelniających taśm (3) i ewentualnie dodatkowych warstw (4, 5) wykonuje się otwór (15), odpowiadający zasadniczo zewnętrznej średnicy rurowego przedłużenia (8), a następnie w betonowym podłożu (6) wykonuje się otwór (18) dopasowany do gwintu śruby (9), albo do kołka do osadzenia śruby (9), po czym nakłada się podkładkę (7) z rurowym przedłużeniem (8) i śrubą (9), którą wkręca się na przewidzianą głębokość tak, że śruba tworzy zwój gwintu w zwężonym obszarze końcowym (12) przedłużenia (8) lub zostaje wkręcona w wykonany w tym obszarze gwint, a następnie rurowe przedłużenie (8) podkładki (7) połączone funkcjonalnie gwintem ze śrubą (9) obraca się względem śruby (9) aż do osiągnięcia wymaganej siły docisku podkładki (7) do najwyższej uszczelniającej taśmy (3).

10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że górną krawędź otworu rurowego przedłużenia (8) w podkładce (7) doprowadza się do połączenia roboczego z narzędziem obrotowym.