PL199769B1 - Świeca, sposób wytwarzania świecy oraz system iluminacji z zastosowaniem świec - Google Patents

Abstract

Wynalazek rozwi azuje zagadnienie konstrukcji swiecy, sposobu wytwarzania swiecy oraz sys- temu iluminacji z zastosowaniem swiec. Swieca, zgodnie z wynalazkiem sk lada si e z materia lu palne- go w formie p lyty i co najmniej jednego knota, po laczonego trwale z tym materia lem, przy czym jej knoty (K1, K2) znajduj a si e na powierzchni zewn etrznej materia lu palnego (1), a linie knotów (K1) s a poprzeczne lub uko sne (K2), wzgl edem podstawy swiecy albo si e wzajemnie przecinaj a. Materia l palny (1) swiecy jest ukszta ltowany w formie bry ly geometrycznej (S1, S2, S3, S4, S5, S6, S7, S8), a p lyta z materia lu palnego (1) jest wygi eta w formy przestrzenne (S1, S3, S5). Sposób wytwarzania swiecy, zgodnie z rozwi azaniem polega na tym, ze materia l palny podgrzewa si e do uzyskania stanu plastycznego a nast epnie wygina si e p lyt e w kszta lty przestrzenne a knoty (K1, K2) nakleja si e na powierzchni e materia lu palnego (1). System iluminacji z zastosowaniem swiecy, wyró znia si e tym, ze zawiera swiece, w których materia l palny (1) ma posta c p lyty, zas knoty (K1, K2) s a umieszczone na zewn etrznej powierzchni materialu palnego. Linie tych knotów (K1) s a poprzeczne albo uko sne (K2) wzgl edem podstawy swiecy albo si e wzajemnie przecinaj a. PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest świeca, sposób wytwarzania świecy oraz system iluminacji z zastosowaniem świec.

Znane świece zbudowane są z materiału palnego i knota. Najczęściej materiałem palnym jest parafina z dodatkami lub wosk, a knot jest umieszczony w tym materiale, przeważnie w osi świecy. Znane są świece w kształcie walca lub graniastosłupa, w których knot jest umiejscowiony w osi bryły. Tego rodzaju świece wymagają dużej ilości materiału, a w przypadku świec smukłych wymagają świeczników do podtrzymywania trzonu świecy.

Znana jest z opisu polskiego wzoru użytkowego nr Ru - 49528 świeca płaska z wosku pszczelego, którą stanowi zwijany w zwój pas utworzony z dwóch warstw złożonych z cienkich płyt z wosku, pomiędzy którymi w stałych odstępach osadzone są knoty.

Znana jest z polskiego opisu patentowego nr PL 175235 świeca w postaci bryły obrotowej z usytuowanym koncentrycznie knotem, utworzona przez zawinię cie taś my z wosku w kształcie trapezu tak, że świeca ma w przekroju prostopadłym do knota postać spirali. Świecę tego rodzaju otrzymuje się sposobem, polegającym na tym, że arkusz gładkiej taśmy z wosku pszczelego podgrzewa się do temperatury od 10°C do 25°C, po czym tnie się go na figury w kształcie trójkąta lub trapezu nierównoramiennego lub prostokąta lub innej figury o dwóch bokach prostopadłych a następnie przycięty element podgrzewa się do temperatury od 25°C do 50°C i nakłada się knot na jeden z boków prostopadłych i zwija się ten element wokół knota. Otrzymuje się świecę okrągłą ze stopniowaną śrubowo powierzchnią i koncentrycznie usytuowanym knotem.

Z brytyjskiego opisu patentowego nr GB 1 490 547, znany jest sposób wytwarzania ś wiecy z wosku. Sposób ten skł ada się kilka etapów. Należ y do nich: rozpuszczanie wosku do temperatury, w której może być wylewany, następnie wylewanie rozpuszczonego wosku na płytkę, otwartą formę, mającą warstwę plastycznego materiału, pokrywającego co najmniej płaską dolną powierzchnię, która zniekształca się pod wpływem gorącego wosku i powoduje, że spód wosku ma wgłębienia w tym miejscu. W dalszej kolejności następuje schładzanie wosku do formy „płaskiego wosku i usuwanie wyższej, gładkiej części oraz szorstkiego spodu, a następnie ucinanie „płaskiego wosku aby określić trapezowy lub trójkątny kształt, po czym następuje zmiękczanie przez podgrzewanie, osadzanie knota w gładkiej, przylegającej jedną krawędzią części, a następnie owijanie „płaskiego wosku dookoła knota aż do uformowania świecy z chropowatą częścią wosku jak najdalej od środka.

Znane są sposoby iluminacji, zgodnie z którymi wykorzystuje się świece pojedyncze lub zespoły świec zestawione w różnych kombinacjach przestrzennych. W sposobach tych, w każdym przypadku cechą niezmienną jest, że knoty są pionowe, i że zapalenie knota każdej świecy wymaga udziału człowieka.

Świeca, zgodnie z wynalazkiem, składająca się z materiału palnego w formie płyty i co najmniej jednego knota, połączonego trwale z tym materiałem, wyróżnia się tym, że ma co najmniej jeden knot usytuowany na powierzchni zewnętrznej materiału palnego, przy czym knot jest trwale połączony z materiał em palnym. Linie knotów są poprzeczne albo ukoś ne wzglę dem podstawy ś wiecy albo się wzajemnie przecinają. Materiał palny świecy ma kształt bryły geometrycznej, w tym również płyty, przy czym płyta jest korzystnie wygięta w formy przestrzenne. Korzystnie płyta ma kształt trójkąta wygiętego wzdłuż łuku i jest zaopatrzona w ukośne knoty na bokach. Korzystnie płyta ma zarys trapezu, wygiętego w formie otwartego cylindra i jest zaopatrzona w ukośny knot wzdłuż górnej krawędzi ukośnej oraz w knoty poprzeczne, rozmieszczone szeregowo na jednej powierzchni czołowej. Korzystnie płyta ma kształt trójkąta prostokątnego z przeciwprostokątną, stanowiącą podstawę i rozmieszczonymi szeregowo na powierzchni czołowej poprzecznymi knotami, prostopadle do przyprostokątnej.

Korzystnie knoty poprzeczne są usytuowane szeregowo na powierzchni czołowej płyty materiału palnego. Korzystnie, górne końce knotów poprzecznych, rozmieszczonych szeregowo są zagięte w jednym kierunku, ku górze i są przymocowane do powierzchni górnej świecy, wzdłuż jej krawędzi ukośnej. Odstęp pomiędzy końcem każdego knota poprzedniego, a krawędzią knota następnego jest mniejszy od połowy szerokości strefy działania płomienia i wynosi, korzystnie około 3 mm. Świeca ma korzystnie co najmniej jeden knot pośredni, usytuowany wzdłuż jej krawędzi. Jest on połączony z wystającymi poza tą krawędź końcami knotów poprzecznych, usytuowanych na czołowej powierzchni świecy. Korzystnie grubość tego knota pośredniego jest wielokrotnie mniejsza od grubości knota poprzecznego lub knota ukośnego ponieważ spełnia on role lontu. Zadaniem lontu jest szybkie przeniesienie impulsu ognia.

PL 199 769 B1

Korzystnie, co najmniej jeden knot poprzeczny jest przewleczony przez materiał palny na drugą stronę świecy i z powrotem, w miejscu usytuowanym w górnej części świecy, poniżej jej górnej krawędzi tak, że na powierzchni czołowej przedniej znajduje się niewielki odcinek tego knota. Dolny odcinek knota jest przymocowany do powierzchni tylnej świecy a górny odcinek w postaci wydłużonego, wolnego końca jest odgięty od tej powierzchni i odstaje na odległość, korzystnie 20-30 mm. Korzystnie ten wolny koniec knota jest podparty podpórką, osadzoną u nasady knota, przy powierzchni świecy. Korzystnie, knoty są połączone z materiałem palnym płyty parafiną albo woskiem, albo klejem. Korzystnie, knoty są połączone z materiałem palnym przez wsunięcie ich w rowki zewnętrzne, korzystnie trapezowe, ukształtowane na powierzchni czołowej materiału palnego. Korzystnie knot poprzeczny jest miejscowo nasycony materiałem niepalnym, korzystnie polimerem tak, że po określonym czasie palenia, płomień knota samoczynnie gaśnie.

Sposób wytwarzania świecy, zgodnie z wynalazkiem, zawierającej co najmniej jeden knot i utworzonej z materiał u palnego w kształ cie pł yty, wyróż nia się tym, ż e knoty nakleja się na powierzchnię materiału palnego. Korzystnie knoty mocuje się rozgrzaną parafiną lub woskiem lub klejem, korzystnie przez pędzlowanie. Korzystnie, przed zamocowaniem knotów na materiale palnym nasącza sieje miejscowo materiałem niepalnym.

System iluminacji z zastosowaniem świecy, składającej się z materiału palnego i knota, zgodnie z wynalazkiem wyróżnia się tym, ż e zawiera świece, w których materiał palny ma postać płyty, zaś knoty są umieszczone na zewnętrznej powierzchni materiału palnego, a linie tych knotów są poprzeczne albo ukośne względem podstawy świecy albo się wzajemnie przecinają. Płomień co najmniej jednego knota ukośnego jest ruchomy i na jego drodze są umieszczone inne knoty poprzeczne lub pośrednie, tej samej świecy lub innych świec połączonych w grupę, zapalających się samoczynnie lub przenoszących impuls ognia od zapalonego knota na kolejne knoty tej samej świecy lub innych świec połączonych w grupie, w kierunku ukośnym lub poziomym. Mogą też być kombinacje poziomych i ukośnych ruchów płomieni. Do manipulacji płomieni są przeznaczone knoty ukośne stanowiące integralną część świecy lub knoty pośrednie, połączone z końcami knotów tej samej świecy lub łączące knoty różnych świec. Korzystnie, stosuje się świecę wyposażoną w co najmniej jeden knot ukośny usytuowany na powierzchni ukośnej materiału palnego, wzdłuż jej krawędzi ukośnych. Korzystnie, na powierzchni czołowej świecy umieszcza się co najmniej jeden knot poprzeczny, którego linia przecina linię krawędzi ukośnej. Korzystnie, zestawia się grupę świec, z których jedna ma co najmniej jeden knot poprzeczny pionowy umieszczony na powierzchni bocznej materiału palnego, wzdłuż krawędzi pionowej, a pozostałe świece mają knoty ukośne. Knot pionowy łączy się knotami pośrednimi z końcami knotów ukośnych tych świec, przy czym iluminację rozpoczyna się płomieniem knota poprzecznego pionowego. Korzystnie, płomień knota poprzecznego świecy znajduje się najpierw z tyłu świecy, następnie przeprowadza się go na przednią stronę świecy za pośrednictwem knota poprzecznego przewleczonego, na niewielkim odcinku przez materiał palny. Korzystnie, świece ustawia się rzędami jedna za drugą, a wolne końce ich knotów poprzecznych łączy się kontami pośrednimi przewleczonymi razem z wolnymi końcami przez materiał palny.

Rozwiązanie według wynalazku umożliwia realizacje spektakli świetlnych, w których operuje się nie tylko światłem, jego natężeniem i zmianą położenia w czasie, ale ponadto wydobywa się barwę i rzeź b ę materiał u palnego, rysunek linii knotów, mo ż liwy do komponowania z dużą swobodą artystyczną. Ze względu na to, że jest możliwe ustalenie z dużą dokładnością, dla określonej grubości płyty i materiału palnego czas inicjacji poszczególnych płomieni kolejnych knotów, rytmikę światła można dopasować do rytmu ilustracji muzycznej, co otwiera nowe możliwości w dziedzinie sztuki. Najważniejsze jest jednak to, że spektakle te może inscenizować nabywca świec, według własnej fantazji i własnych możliwości finansowych.

Przedmiot wynalazku został objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym, fig. 1 przedstawia perspektywicznie jeden wzór świecy trójkątnej w chwili zapalenia knota, fig. 2 prezentuje świecę z fig. 1 z zapalonym knotem, po pewnym okresie palenia się, w widoku perspektywicznym, fig. 3 pokazuje inny wzór świecy trójkątnej z dwoma knotami w widoku ogólnym, fig. 4 uwidacznia świecę z fig. 3 z zapalonymi knotami, po pewnym okresie palenia się , fig. 5 prezentuje inny wzór ś wiecy w kształcie trapezu, z zapalonymi knotami, przy czym linią przerywaną zaznaczono linię knotów, które nie są uwidocznione na rysunku, a strzałką zaznaczono kierunek przemieszczania się płomienia, fig. 6 przedstawia fragment świecy z rysunku, fig. 5 w przekroju poprzecznym A-A, fig. 7 pokazuje perspektywicznie (z miejscowym wyrywaniem materiału) świecę w kształcie trójkąta prostokątnego, posiadającego większą liczbę knotów, przy czym linią przerywaną zaznaczono linię knotów, nie uwidocznionych

PL 199 769 B1 na rysunku, fig. 8 przedstawia w widoku perspektywicznym z tyłu wzór świecy, w którym knoty pionowe są połączone z zapalonym knotem pośrednim, przy czym strzałką zaznaczono kierunek przemieszczenia się płomienia, fig. 9 przedstawia w powiększeniu fragment świecy w przekroju poprzecznym B - B, przedstawionej na rysunku, fig. 8, fig. 10 prezentuje w widoku z tyłu wzór świecy z ukośną krawędzią górną i knotami pionowymi, których końce leżą wzdłuż krawędzi górnej, fig. 11 pokazuje świecę o kształcie kolistym, w widoku perspektywicznym z tyłu, z zapalonym knotem, fig. 12 przedstawia świecę z rysunku, fig. 11 w widoku z przodu, przy czym linią przerywaną zaznaczono zarys refleksów świetlnych od zapalonego płomienia, który nie jest uwidoczniony na rysunku, ponieważ znajduje się za powierzchnią tylną świecy, fig. 13 przedstawia świecę z rysunku, fig. 11 w widoku z przodu w momencie przepalania jej materiał u palnego, fig. 14 ilustruje ś wiecę z rysunku, fig. 11 w widoku z przodu, po dł u ż szym okresie palenia się , fig. 15 uwidacznia wzór ś wiecy z knotami pionowymi, ustawionymi szeregowo i przewleczonymi przez materiał palny świecy, których górne końce są połączone z tyłu knotem pośrednim, z zapalonym pierwszym knotem pionowym, przy czym linią kropkowaną zaznaczono płomień knota pośredniego nie uwidocznionego na rysunku, linią przerywaną zaznaczono knoty, nie uwidocznione na rysunku, a strzałką zaznaczono kierunek przemieszczania się płomienia, fig. 16 przedstawia świecę z rysunku, fig. 15 w widoku z boku, fig. 17 pokazuje świece z rysunku fig. 15 w widoku z góry, fig. 18 ilustruje grupę złożoną z pięciu trójkątnych świec, w widoku z przodu, fig. 19 uwidacznia dwie świece koliste ustawione w rzędzie, których końce knotów są połączone knotem pośrednim, natomiast fig. 20 ilustruje świece z rysunku, fig. 19 w widoku z boku.

P r z y k ł a d I

Świeca S1 według wynalazku składa się z materiału palnego 1 uformowanego w kształcie trójkątnej płyty, wykonanej z mieszanki parafinowej, o grubości od 4 - 6 mm oraz knota ukośnego K2 przymocowanego do jej prawej, bocznej powierzchni ukośnej pochyłej pod kątem ostrym do podstawy, wzdłuż krawędzi ukośnej 2. Lewa krawędź 3 płyty jest również ukośna. Kąt pochylenia krawędzi ukośnej względem podstawy wynosi co najmniej 30°, ponieważ przy mniejszym kącie knot ma tendencję do zatapiania się w materiale palnym świecy. Płyta świecy jest wygięta po łuku i stoi na płaskiej podstawie 4. Knot K2 jest przymocowany trwale do materiału palnego 1 gorącą parafiną naniesioną pędzlem. W czasie palenia się knota K2 jego płomień P2 przesuwa się wzdłuż ukośnej krawędzi 2 w dół ku podstawie świecy. Płomień przemieszczają c się jednocześnie zużywa materiał palny, co prowadzi do powstania rzeźby wtórnej płaszczyzny bocznej i utworzenia wtórnej krawędzi ukośnej 2a. Okazało się, że krawędź ta jest prawie równoległa do krawędzi pierwotnej 2 lecz jest względem niej przesunięta w przybliżeniu o 5-8 mm. W przypadku świecy płytowej o grubości płyty jest przesunięta o około 4-6 mm. Utworzona wtórna pł aszczyzna boczna jest g ł adka i nadaje się do ponownego przymocowania na niej knota.

P r z y k ł a d II

Świeca S2 o kształcie analogicznym do przykładu I, przy czym na lewym ukośnym boku ma przymocowany drugi knot ukośny K2, równoległe do jej lewej krawędzi ukośnej 3. Świeca stoi na płaskiej podstawie 4. Koniec drugiego knota K2 jest usytuowany nieco wyżej, około 3 mm nad końcem pierwszego knota K2 i kiedy ten koniec zostanie zapalony płomień przemieszcza się w kierunku dolnym, ku obszarowi, gdzie płomień spotyka się z końcem pierwszego knota K2 i spowoduje jego zapalenie, inicjując drugi płomień P2. Ponieważ strefa działania płomienia sięga w głąb materiału na 5 - 8 mm, okazało się, że knoty te nie muszą się z sobą stykać aby sąsiedni knot został zapalony. Płomienie obydwu knotów wędrują w dół, wzdłuż ukośnych krawędzi 2 i 3 i żłobią nowe powierzchnie boczne i krawę dzie wtórne, wtórną krawę d ź Iewą 3a i wtórną krawę d ź prawą 2a.

P r z y k ł a d III

Świeca S3 ma postać płyty w kształcie trapezu nierównoramiennego 5, którego dwa boki są prostopadłe do podstawy, stanowiącej postawę świecy, a czwarty bok jest pochylony do niej pod katem ostrym tak, że jej górne krawędzie 6 są ukośne. Płyta 5 jest wygięta po łuku, a na jej wypukłej zewnętrznej powierzchni czołowej zamocowane są przy pomocy gorącej parafiny knoty poprzeczne K1, których linie są pionowe lub odchylone od pionu, jeżeli wymagają tego względy estetyczne. Jednak w każ dym przypadku linie te przecinają się z linią ukośną krawędzi 6. Knoty te są rozmieszczone szeregowo, n odstępach 30 mm, co zapewnia optymalne wykorzystanie materiału palnego. Ze względów estetycznych odstępy te mogą być większe. Pierwszy knot K1 jest zamocowany na powierzchni najdłuższego pionowego boku płyty. Na górnej powierzchni płyty zamocowany jest knot ukośny K2, usytuowany wzdłuż jej górnej ukośnej krawędzi 6. Górne końce knotów poprzecznych K1 leżą poniżej tej krawędzi, w odstępie a, który optymalnie wynosi 3 mm. Po ustawieniu świecy na miejscu ekspozycji,

PL 199 769 B1 zapala się koniec knota ukośnego K2 w najwyższym punkcie świecy. Płomień tego knota P2 zapala pierwszy pionowy knot K1 inicjując jego płomień P1 i dalej przemieszcza się w dół, gdzie napotyka górny koniec drugiego knot pionowego, powodując jego zapalenie się i powstanie następnego płomienia P1. W ten sposób zostają zapalone płomienie P1 wszystkich knotów K1 znajdujących się na drodze płomienia P2 knota ukośnego K2. Po dojściu płomienia P2 do pionowej krawędzi świecy knot ukośny K2 spala się dalej pionowo. Jednocześnie palą się dalej wszystkie poprzeczne knoty K1. Obserwator iluminacji widzi przemieszczający się samoczynnie płomień, bez pomocy z zewnątrz oraz zapalenie się kolejnych płomieni. Płomienie P2, P1 knotów K2, K1 zużywając materiał palny rzeźbią górną powierzchnię świecy i tworzą jej fantazyjną falistą linię. Świeca ta nadaje się do stosowania szczególnie jako świeca urodzinowa lub z okazji innych jubileuszy, gdzie liczba knotów odpowiada liczbie lat. Liczba ta może być powiększona wielokrotnie przez dostawienie kolejnych podobnych świec.

P r z y k ł a d IV

Świeca S4 ma postać płaskiej płyty 7 w kształcie trójkąta prostokątnego postawionego na przeciwprostokątnej. Na powierzchni tylnej tej płyty 7 zamocowane są gorącą parafiną knoty poprzeczne proste K1 i knoty poprzeczne faliste K1 rozmieszczone szeregowo, jeden obok drugiego, w odstępach co 30 mm. Pierwszy, najdłuższy knot jest umieszczony w odległości 15 mm od bocznej krawędzi świecy, co zapewnia całkowite wykorzystanie materiału palnego tej części świecy. Knoty K1 są usytuowane równolegle do prawej krawędzi ukośnej ale ich linie przecinają się z lewą ukośną krawędzią trójkąta, wzdłuż której umieszczone są ich końce. Po ustawieniu świecy na miejscu ekspozycji zapala się kolejno ich knoty K1. Płomienie P1 stopniowo, usytuowane jeden nad drugim tworzą ukośną linię migających świateł. Przy zapalonych knotach materiał palny świecy prześwituje i linie knotów tworzą ozdobną kompozycję. W celu wywołania wrażenia ruchu świateł lub ze względów ekonomicznych niektóre dłuższe knoty są nasycone miejscowo materiałem niepalnym, na przykład polimerem 8. Wówczas po spaleniu się odcinka knota położonego nad tym materiałem, płomień samoczynnie gaśnie. Tego rodzaju materiałem nasącza się także dolne końce knotów, ze względów bezpieczeństwa. Płomienie żłobią w materiale świecy ozdobne wgłębienia, tworzące falistą krawędź tak, że w trakcie palenia świeca jest efektowna, a po zgaszeniu płomieni świeca nie traci na walorach estetycznych.

P r z y k ł a d V

Świeca S5 ma postać płyty o zarysie prostokąta 9. Płyta jest wygięta w kształcie spłaszczonej litery „S, zaś knoty K1 rozmieszczone szeregowo na jej tylnej powierzchni są pionowe. Sztywne knoty K1 są wsunięte w rowki 11 w kształcie trapezu, wykonane w płycie w trakcie formowania materiału palnego 1. Końce knotów pionowych K1 wystają ponad górną krawędź 10 świecy, na długość około 20 mm i są przymocowane gorącą parafiną do knota pośredniego K3, usytuowanego wzdłuż górnej krawędzi świecy 10. Knot pośredni K3 jest wielokrotnie cieńszy od knota pionowego, ponieważ spełnia on rolę lontu przenoszącego impuls ognia. Jego zadaniem jest przemieszczenie płomienia. Kont ten nasącza się parafiną podczas jego łączenia z końcami knotów K1. Knot pośredni K3 inicjuje zapalenie się kolejnych płomieni P1. Po zapaleniu końca knota pośredniego K3 jego płomień P3 szybko przemieszcza się poziomo wzdłuż górnej krawędzi świecy, gdzie napotyka na swojej drodze kolejne knoty pionowe K1 i zapala je samoczynnie, wywołując kolejne płomienie P1. Świeca ta może być wykorzystywana jako okazjonalna świeca urodzinowa lub jubileuszowa. Świeca ta nadaje się do łączenia szeregowo w większe grupy, przez połączenie ze sobą końców ich knotów pośrednich.

P r z y k ł a d VI

Świeca S6 ma postać płyty w kształcie trapezu o trzech bokach prostopadłych do siebie i czwartym boku ukośnie wznoszącym się ku górze. Na powierzchni czołowej płyty zamocowane są szeregowo knoty poprzeczne pionowe K1, w odstępach co 30 mm. Końce 12 tych knotów są zagięte ku górze, wszystkie w kierunku dłuższego boku trapezu i są przymocowane gorącą parafiną, na górnej powierzchni świecy, wzdłuż jej krawędzi ukośnej 13. Odstęp między końcem knota poprzedniego, a krawędzią knota następnego jest mniejszy od połowy szerokości strefy działania płomienia i wynosi, korzystnie, około 3 mm. Odstęp ten jest wystarczający do przeniesienia impulsu ognia z jednego knota na drugi, gdyż jak wiadomo z przykładu I płomień przemieszczający się wzdłuż krawędzi ukośnej zużywa materiał palny na głębokość 5 - 8 mm. Po ustawieniu świecy na miejscu ekspozycji zapala się pierwszy knot usytuowany najwyżej, przy dłuższym boku trapezu. Płomień P1 z jednego zapalonego knota przenosi się samoczynnie na knot następny i tak po kolei zapalają się samoczynnie wszystkie knoty. Zapalone końce knotów prostują się szybko i knoty palą się dalej pionowo. Świeca ta może być wykorzystywana z okazji urodzin lub innych jubileuszy.

PL 199 769 B1

P r z y k ł a d VII

Świeca S7 ma postać płyty w kształcie koła. Na tylnej powierzchni pionowej, w części dolnej, umieszczony jest pionowy knot K1, usytuowany w osi symetrii. W pobliżu górnej krawędzi koła knot K1 jest przewleczony przez materiał palny 1 płyty na drugą stronę materiału palnego i z powrotem na tylną stronę tak że na powierzchni czołowej świecy pozostaje niewielki odcinek 15 tego knota. Górny, wolny koniec 14 knota K1 jest długi i odchylony od powierzchni świecy. U nasady knota, koniec jego jest podparty podpórką 16 wykonaną z parafiny. Świeca umieszczona jest na podstawce wykonanej z parafiny lub z innego materiału. Po zapaleniu knota płomień początkowo oś wietla tył świecy, zaś od frontu prześwituje przez jego materiał. Po pewnym czasie płomień P przepala warstwę materiału świecy formując w niej otwór 17. Dzięki temu płomień P staje się widoczny. Płomień przemieszcza się wzdłuż knota przez materiał palny i zużywając go dochodzi do odcinka 15 knota, umieszczonego na czołowej powierzchni świecy i pali się przez pewien czas na tej powierzchni. Po dłuższym czasie palenia płomień zużywa cały materiał palny znajdujący się nad nim i wyżłabia w materiale pionowy otwór, sięgający górnej krawędzi, aż krawędź kolista zostanie przerwana. Na górnej krawędzi kolistej może być również zamocowany knot ukośny K3, który nie jest uwidoczniony na rysunku. Po dojściu do niego płomienia zapala się i powstają dodatkowe dwa płomienie przemieszczające się w dół z lewej i prawej strony świecy. Uzyskuje się oryginalny efekt świetlny, interpretowany jako narodziny światła lub wschód i zenit płomienia. Uzyskuje się też oryginalną rzeźbę świecy.

P r z y k ł a d VIII

Świeca S8 ma postać płaskiej, prostokątnej płyty 17, postawionej na wąskim boku. Na tylnej powierzchni zamocowane są szeregowo pionowe knoty poprzeczne K1, które są rozmieszczone szeregowo, w odstępach co 30 mm każdy. Knoty są przymocowane trwale, gorącą parafiną, w dolnym obszarze płyty, na jej tylnej powierzchni. W pobliżu górnej krawędzi świecy, knoty są przewleczone przez materiał palny 1 na przednią stronę płyty i z powrotem na jej tylną stronę, tworząc na przedniej powierzchni czołowej niewielkie odcinki 15 knotów. Znajdujące się na stronie tylnej, wolne końce 14 knotów są wydłużone i są odchylone od powierzchni płyty na odległość około 20 - 30 mm. Końce knotów K1 są sztywne i podparte podpórkami 16 z parafiny. Wszystkie końce knotów znajdujących się w szeregu są przymocowane gorąca parafiną do cienkiego knota pośredniego K3 tak, że po zapaleniu knota płomień P1 przez czas spalania się wolnego końca knota utrzymuje się z tyłu świecy. Po ustawieniu świecy w miejscu ekspozycji zapala się cienki knot pośredni K3, którego płomień P3 bardzo szybko przemieszcza się i przenosi impuls ognia na kolejne knoty poprzeczne K1 usytuowane w szeregu. Impuls ten inicjuje płomień P1 kolejnych knotów, które palą się początkowo z tyłu świecy i prześwitują przez jej materiał palny, uwydatniając jego barwy, rysunek linii knotów lub barwne kompozycje i napisy naniesione lub zatopione w materiale palnym. Po dojś ciu płomienia w pobliż e powierzchni świecy następuje przepalenie materiału palnego 1 i przemieszczenie się płomieni P1 na przednią stronę płyty, gdzie są widoczne w całej okazałości. Daje to niespotykany dotychczas i bardzo ciekawy efekt estetyczny podświetlania materiału świecy i zmiany natężenia światła przy jednoczesnym rzeźbieniu kształtów świecy. Świeca ta może być wykorzystywana z okazji urodzin lub z okazji innych jubileuszy.

P r z y k ł a d IX

Świecę S3 ustawia się w miejscu ekspozycji pojedynczo lub w szeregu jedna obok drugiej, lub w rzędach, jedna za drugą. Świecę ustawia się na płaskiej podstawie, albo jej dolną podstawę umieszcza się w wodzie lub w piasku i zapala się jednocześnie, lub z pewnym opóźnieniem koniec knota ukośnego K2 każdej świecy, położony w najwyższym punkcie świecy. Płomień P2 knota K2 przemieszcza się i po pewnej chwili zainicjuje zapalenie się płomienia P1 pierwszego knota poprzecznego K1 umieszczonego na pionowej powierzchni świecy. Jego koniec jest umieszczony w odległości 3 mm poniżej górnej krawędzi ukośnej 6 świecy. Knot K2 pali się dalej a jego płomień P2 przemieszcza się wzdłuż tej krawędzi w dół, zapalając po drodze kolejne knoty poprzeczne K2. Po osiągnięciu dolnej części świecy krawędzi bocznej, płomień P1 pali się pionowo, wzdłuż tej krawędzi.

P r z y k ł a d X

Na płaskiej podstawie 4 ustawia się grupę świec składającą się z jednej świecy, której płyta ma kształt trójkąta prostokątnego i w której co najmniej jeden knot poprzeczny K1 jest zamocowany na pionowym boku. Obok tej świecy, w pobliżu knota ustawia się promieniście cztery świece S1 trójkątne z jednym knotem ukoś nymi K2 i górne koń ce tych knotów łączy się rozgrzaną parafiną z cienkimi knotami pośrednimi K3, które także nasącza się parafiną. Drugie końce knotów pośrednich K3 łączy się rozgrzaną parafiną z knotem pionowym K1. Następnie zapala się knot poprzeczny K1. W miarę spaPL 199 769 B1 lania się knota, płomień P1 przemieszcza się w dół i po drodze napotyka cienkie knoty K3, spełniające rolę lontów, którymi bardzo szybko płomień przenosi się na górne końce knotów ukośnych K2. Knot K2 pali się płomieniem P2 i wolno przemieszcza się w dół, wzdłuż krawędzi ukośnej 2.

P r z y k ł a d XI

Zestawia się dwie świece S7 w kształcie kolistym płyt, z których jedna S71 jest większa i umieszczona z tył u, a druga S72 jest mniejsza i jest umieszczona z przodu. Knoty poprzeczne K1 tych świec są przewleczone przez materiał palny 1 na przednią powierzchnię świecy i z powrotem na jej tylną powierzchnię tak, że na czołowej powierzchni są niewielkie odcinki 15 tych knotów. Ich sztywne, górne końce 14 są odchylone od pionu. Następnie wzdłuż sztywnego końca 14 knota K1 tylnej świecy przykleja się gorącą parafiną cienki knot pośredni K3, który przewleka się na stronę przednią świecy a następnie przykleja się go wzdłuż sztywnego końca 14 pierwszej świecy. Płomień P1 świecy tylnej pali się za tą świecą, a jego blask podświetla tylną i przednią świecę. Po przepaleniu materiału palnego 1 świecy tylnej, płomień P3 cienkiego knota pośredniego K3 przemieszcza się szybko w kierunku końca 14 knota K1 przedniej świecy i zapala go. Płomień P1 pali się jakiś czas z tyłu świecy pierwszej i podś wietla ją . Po pewnym czasie pł omień przepala materiał palny 1 świecy przedniej i przechodzi na jej przednią stronę. Knoty obydwu świec palą się i przemieszczają się ku obszarom dolnym świec, żłobiąc po drodze krawędzie wtórne w materiale świec.

P r z y k ł a d XII

Do formy w postaci prostokątnej, metalowej ramy, ustawionej na kalce technicznej lub innym nieprzylepnym materiale wlewa się roztopioną, znaną mieszaninę parafinową, stosowaną do wyrobu świec konwencjonalnych, w skład której wchodzi w większości parafina, steryna, wosk ewentualnie barwnik. Mieszanina ma temperaturę od 85°C do 90°C. Mieszaninę pozostawia się w formie na czas około 10 minut. Wymagana grubość płyty materiału palnego świecy wynosi od 4 mm do 6 mm. Zapewnia ją metalowa rama, której głębokość jest odpowiednio dobrana. Po ochłodzeniu płyty parafinowej gdy jest ona miękka i plastyczna, zdejmuje się ramę i w jeszcze plastycznej płycie wycina się wykrojnikiem wymagane kształtki na świece i pozostawia je do stwardnienia. Następnie, na powierzchnię zewnętrzną, w naznaczonych miejscach nakłada się knoty. Knoty poprzeczne K1 nakłada się na powierzchnię czołową świecy z zachowaniem odstępów pomiędzy sąsiednimi knotami w szeregu minimum 30 mm, co zapewnia właściwą ekonomikę zużycia materiału palnego świecy. Knot ukośny K2 nakłada się na wąską, górną powierzchnię świecy, wzdłuż jej ukośnej krawędzi. Knoty przygotowane do zamocowania na świecy są, w stanie surowym ponieważ nie są zaprawione materiałem palnym. Knoty mocuje się przez nasączenie ich gorącą parafiną, o temperaturze 60°C, przy użyciu pędzla. Gorąca parafina spływa z pędzla i nasyca wszystkie włókna knota i przykleja go mocno do powierzchni płyty. Knoty mogą być również przyklejane klejem do świec dostępnym w handlu. Po kilku minutach płaską kształtkę z naklejonymi knotami zanurza się w ciepłej wodzie, o temperaturze około 45°C. Kiedy materiał kształtki stanie się elastyczny, wymagany kształt przestrzenny płyty uzyskuje się przez jej prasowanie na formie wykonanej z metalu lub drewna.

P r z y k ł a d XIII

Sposób analogiczny do przykładu XII, przy czym rozgrzaną mieszaninę parafinową wlewa się do metalowej formy pokrytej teflonem. Forma ta ma kształt ramy nałożonej na metalową płytę pokrytą teflonem, która stanowi dno formy. Na powierzchni tej płyty wyprofilowane są występy w kształcie trapezowym, rozmieszczone szeregowo, w odstępach co 30 mm jeden od drugiego. Po zdjęciu ramy, płytę parafinową zsuwa się ostrożnie z metalowych wypustów i w jeszcze plastycznym materiale wycina się kształtki na świece. W miejscu wypustów formy tworzą się rowki o kształcie trapezowym. Surowe knoty nasącza się mocno parafiną i pozostawia do stwardnienia Następnie sztywne knoty wsuwa się w rowki świecy.

P r z y k ł a d XIV

Sposób analogiczny do przykładu XII, przy czym górne końce knotów pozostawia się na długość 20 mm i przykleja do nich gorącą parafiną knoty pośrednie K3. Knoty te spełniają rolę lontu, toteż najważniejszą sprawą jest, aby impuls ognia był przemieszczany szybko i aby nie było kropienia parafiny. Z tych względów knoty pośrednie K3 są bardzo cienkie. Przykładowo przeciętny knot składa się z 24 nitek zaś knot poś redni K3 z jednej nitki.

Claims (23)

1. Świeca, składająca się z materiału palnego w formie płyty i co najmniej jednego knota, połączonego trwale z tym materiałem, znamienna tym, te knoty (K1, K2) znajdują się na powierzchni zewnętrznej materiału palnego (1), zaś linie knotów (K1) są poprzeczne albo ukośne (K2), względem podstawy świecy albo się wzajemnie przecinają.

2. Świeca, według zastrz, 1, znamienna tym, ż e materiał palny (1) jest ukształtowany w formie bryły geometrycznej (S1, S2, S3, S4, S5, S6, S7, S8).

3. Ś wieca, według zastrz. 1, znamienna tym, ż e pł yta z materiał u palnego (1) jest wygię ta w formy przestrzenne (S1, S3, S5).

4. Ś wieca, wedł ug zastrz. 3, znamienna tym, ż e pł yta (1) ma kształ t trójką ta (S1), (S2) wygię tego po łuku i jest zaopatrzona w ukośne knoty (K2) na ukośnych bokach (2) i (3).

5. Świeca, według zastrz. 3, znamienna tym, ż e płyta (1) ma kształt trapezu (S3) wygiętego w kształcie otwartego cylindra, knot ukoś ny (K2) jest usytuowany wzdłuż górnej krawędzi ukoś nej (6), zaś knoty poprzeczne (K1) są rozmieszczone szeregowo na jednej powierzchni czołowej.

6. Świeca, według zastrz. 1, znamienna tym, ż e porzeczne knoty (K1) są usytuowane szeregowo na powierzchni czołowej.

7. Ś wieca, według zastrz. 6, znamienna tym, ż e górne koń ce (12) knotów poprzecznych (K1) są zagięte w jednym kierunku, ku górze i są przymocowane do powierzchni górnej świecy, wzdłuż krawędzi ukośnej (13), zaś odstęp pomiędzy końcem każdego knota poprzedniego, a krawędzią knota następnego jest mniejszy od połowy szerokości strefy działania płomienia i wynosi, korzystnie, około 3mm.

8. Świeca, według zastrz. 2, znamienna tym, że płyta (1) ma kształt trójkąta prostokątnego (S4) z rozmieszczonymi szeregowo na jednej powierzchni czołowej knotami poprzecznymi (K1), prostopadłymi do przyprostokątnej, przeciwległej do podstawy, która jest przeciwprostokatną.

9. Ś wieca, według zastrz. 6, znamienna tym, ż e ma co najmniej jeden knot poś redni (K3) usytuowany wzdłuż krawędzi świecy, połączony z wystającymi poza tę krawędź końcami knotów poprzecznych (K1), przy czym korzystnie grubość tego knota pośredniego jest mniejsza od grubości knota poprzecznego (K1).

10. Świeca według zastrz. 1 albo 6, znamienna tym, że co najmniej jeden knot poprzeczny (K1) ma część dolną na tylnej powierzchni płyty materiału palnego (1), a w górnej części świecy knot (K1) jest przewleczony na drugą stronę płyty i z powrotem tak, że na powierzchni przedniej świecy (S7, S8) znajduje się jego niewielki odcinek (15), zaś górny odcinek knota w postaci wydłużonego wolnego końca (14) odstaje od tylnej powierzchni płyty.

11. Świeca, według zastrz. 10, znamienna tym, że wolny koniec (14) knota (K1) ma podpórkę (16) osadzoną u nasady knota, przy powierzchni świecy (S7, S8)

12. Świeca, według zastrz. 1, znamienna tym, że knoty (K1, K2, K3) są naklejone na materiał palny (1).

13. Świeca, według zastrz. 1, znamienna tym, że knoty poprzeczne (K1) są umieszczone w rowkach (11) wykonanych na powierzchni materiału palnego (1), przy czym rowki te mają korzystnie zarys trapezu.

14. Świeca, według zastrz. 1, znamienna tym, że knot (K1) jest miejscowo nasycony materiałem niepalnym (8).

15. Sposób wytwarzania świecy, zawierającej co najmniej jeden knot i materiał palny w kształcie płyty, gdzie rozgrzany materiał palny wylewa się na płaską formę i ewentualnie po jego zestaleniu przycina się brzeg płyty do wymaganego zarysu i ewentualnie ponownie podgrzewa się materiał palny do uzyskania stanu plastycznego, a następnie wygina się płytę w kształty przestrzenne, znamienny tym, że knoty (K1, K2) nakleja się na powierzchnię materiału palnego (1).

16. Sposób, według zastrz. 15, znamienny tym, że knoty (K1, K2, K3) mocuje się rozgrzaną parafiną, woskiem lub klejem, korzystnie przez pędzlowanie.

17. Sposób, według zastrz. 15, znamienny tym, że przed zamocowaniem knotów na materiale palnym (1) nasącza się je miejscowo niepalnym materiałem (8).

18. System iluminacji z zastosowaniem świecy składającej się z materiału palnego i knota, znamienny tym, że zawiera świece w których materiał palny (1) ma postać płyty, zaś knoty (K1, K2) są umieszczone na zewnętrznej powierzchni materiału palnego zaś linie tych knotów (K1) są poprzeczne albo ukośne (K2) względem podstawy świecy albo się wzajemnie przecinają, przy czym

PL 199 769 B1 płomień co najmniej jednego knota (K2) jest ruchomy i na jego drodze znajdują się knoty (K1, K3) tej samej świecy lub innych świec połączonych w grupę, zapalających się samoczynnie kolejno, jeden knot po drugim, od zapalonego knota (K1, K2, K3) na kolejne knoty tej samej świecy lub innych świec połączonych w grupie, w kierunku ukośnym lub poziomym albo zawierających kombinacje poziomych i ukośnych ruchów płomieni, do których manipulacji są stosowane knoty ukośne (K2) stanowią ce integralną część świecy lub knoty pośrednie (K3), połączone z końcami knotów tej samej świecy lub połączone knoty różnych świec.

19. System, według zastrz. 18, znamienny tym, że zawiera świecę (S1, S2, S3) wyposażoną w co najmniej jeden knot ukośny (K2), usytuowany na powierzchni ukośnej materiału palnego (1), wzdłuż krawędzi ukośnych (2, 3, 6).

20. System, według zastrz. 18, znamienny tym, że na powierzchni czołowej świecy (S3) jest umieszczony co najmniej jeden knot poprzeczny (K1), którego linia stanowi przecięcie linii knota ukośnego (K2), położonego wzdłuż górnej krawędzi ukośnej (6).

21. System, według zastrz. 18, znamienny tym, że zawiera grupę świec (S, S1), z których jedna świeca (S) ma co najmniej jeden knot poprzeczny (K1) pionowy, umieszczony na powierzchni bocznej materiału palnego (1), wzdłuż krawędzi pionowej a pozostałe świece mają knoty ukośne (K2), przy czym knot pionowy jest połączony knotami pośrednimi (K3) z końcami knotów ukośnych (K2), a do rozpoczynania iluminacji pł omieniem (P1) jest przeznaczony knot poprzeczny pionowy (K1).

22. System, według zastrz. 19, znamienny tym, że płomień (P1) knota poprzecznego (K1) świecy (S7, S8) znajduje się najpierw z tyłu świecy, następnie przeprowadzony na przednią stronę świecy za pośrednictwem przewleczonego przez materiał palny (1) odcinka (15) tego knota.

23. System, według zastrz. 22, znamienny tym, że świece (S7, S8) są ustawiane rzędami jedna za drugą, a wolne końce (14) ich knotów poprzecznych (K1) są połączone knotami pośrednimi (K3) przewleczonymi razem z końcami (14) przez materiał palny (1).