PL199058B1 - Sposób nanoszenia powłoki tynkowej na stojący ścienny prefabrykowany element - Google Patents

Abstract

Sposób nak ladania pow loki ochronnej na sto- j ace prefabrykowane elementy scienne w zak la- dzie prefabrykacji polega na tym, ze przestrze n po sredni a mi edzy powierzchni a przeznaczon a do tynkowania i wewn etrzn a stron a oszalowa- nia (1) nape lnia si e p lynnym tynkiem (3, 5) do momentu a z zostanie równomiernie wype lniona, przy czym warstwa p lynnego tynku (3, 5) tworzy przewa znie warstw e tynku zewn etrznego. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiot wynalazku dotyczy sposobu nanoszenia powłoki tynkowej na stojący ścienny prefabrykowany element.

W dziedzinie wytwarzania elementów prefabrykowanych oferuje si ę prefabrykowane elementy ścienne zarówno dla potrzeb budownictwa mieszkaniowego jak również budownictwa przemysłowego. Elementy o różnych wymiarach wytwarza się w zakładzie prefabrykacji i dostarcza na place budowy, gdzie są składane i tynkowane. Najczęściej we wnętrzu budowanego obiektu konieczne staje się jeszcze przeprowadzenie operacji zacierania, zwłaszcza wtedy, kiedy prefabrykowany element ścienny jest gładki, natomiast w obszarze zewnętrznym musi nań zostać naniesiony tynk gruntujący oraz tynk szlachetny.

Prefabrykowane elementy ścienne odlewa się w zakładzie prefabrykacji często z betonu lub lekkiego betonu. Inny, bardzo racjonalny sposób ich wytwarzania polega na łączeniu zaprawą zwykłych cegieł murarskich. Obydwa znane sposoby stosuje się do wytwarzania elementów o prawie dowolnie wymaganych wymiarach. W szczególności, przy wznoszeniu murów, tym sposobem wykonuje się otwory dla okien i drzwi.

Prefabrykowane elementy ścienne mogą być częściowo tynkowane już u wytwórcy. Nie jest wówczas konieczne czasochłonne tynkowanie na placu budowy, za wyjątkiem wykonywania spoin między poszczególnymi elementami.

Wytwarzanie i jednoczesne tynkowanie prefabrykowanych elementów ściennych z betonu odbywa się w zakładach prefabrykacji w pozycji leżącej w poziomym oszalowaniu, w które najpierw nakłada się cienką warstwę lekkiego tynku, potem warstwę betonu i w końcu nakłada się warstwę tynku o gruboś ci najczęściej 1 cm. Górna warstwa tynku musi być potem obrabiana w wielu pracochł onnych operacjach, aby uzyskać pionową i gładką powierzchnię.

Natomiast elementy z cegieł murarskich, łączone zaprawą, można wytwarzać i transportować tylko w pozycji pionowej, o której decydują względy statyczności. Z tego powodu elementy te tynkuje się dopiero po wykonaniu ostatecznego montażu na placu budowy.

W szczególno ś ci, w zgł oszeniu patentowym DE 19642376 A1 przedstawiono sposób wytwarzania otynkowanych ścian budowli, w którym przynajmniej na wewnętrznej powierzchni oszalowania umieszcza się płytę izolacyjną albo płytę podtynkową, przymocowaną do siatki ze stali albo siatki zbrojenia płyty izolacyjnej albo płyty podtynkowej, a do oszalowania wlewa się materiał do budowy ściany, przy czym zanim materiał do budowy ściany zostanie wlany do oszalowania, między płytą izolacyjną względnie płytą podtynkową i wewnętrzną powierzchnią oszalowania umieszcza się płytę dystansową, przy czym po zalaniu i związaniu materiału do budowy ściany płytę dystansową wyjmuje się z oszalowania, a do utworzonej dzięki temu wolnej przestrzeni między płytą izolacyjną względnie płytą podtynkową i wewnętrzną powierzchnią oszalowania wlewa się tynk.

Celem wynalazku jest umożliwienie nakładania w zakładzie prefabrykacji, w prosty sposób, powłoki tynkowej na stojące prefabrykowane elementy ścienne, zwłaszcza z osadzaniem płyt izolacyjnych, z pominięciem etapu dodatkowego mocowania płyt izolacyjnych za pomocą siatek ze stali budowlanej albo zbrojeniowej. Zadaniem wynalazku jest również zapewnienie realizacji zgodnego z wynalazkiem sposobu wytwarzania prefabrykowanego elementu ściennego wraz z wykonaniem odpowiedniego urządzenia do realizacji tego sposobu.

Zgodny z wynalazkiem sposób nanoszenia powłoki tynkowej na stojący ścienny prefabrykowany element, w którym przestrzeń pośrednią między powierzchnią stojącego ściennego prefabrykowanego elementu przeznaczoną do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania napełnia się płynnym tynkiem aż do równomiernego wypełnienia tej przestrzeni pośredniej, charakteryzuje się tym, że oszalowanie i/lub ścienny prefabrykowany element poddaje się wibracji za pośrednictwem urządzenia wibracyjnego tak, że płynny tynk umieszczony w przestrzeni pośredniej zagęszcza się i dociska się do ściennego prefabrykowanego elementu, a powietrze uwięzione w mieszance płynnego tynku jest uwalniane oraz tym, że w przestrzeni pośredniej między powierzchnią stojącego ściennego prefabrykowanego elementu przeznaczoną do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania umieszcza się płyty izolacyjne, które skleja się z powierzchnią przeznaczoną do tynkowania za pomocą warstwy płynnego tynku.

Zaprawami, które mogą tu być wykorzystane jako tynki płynne, są np. modyfikowane znane zaprawy do zalewania i do wyciskania oraz modyfikacje znanych mas do wyrównywania podłóg. Równomierne wypełnienie uzyskuje się wtedy, kiedy warstwa płynnego tynku zostanie rozprowadzona wszędzie, na całym elemencie, i jest pozbawiona prawie całkowicie pęcherzyków powietrza. Po wyschnięciu

PL 199 058 B1 tynku i po usunięciu oszalowania prefabrykowany element ścienny może być bezpośrednio malowany lub tapetowany. Powierzchnia nie wymaga więc żadnej dalszej obróbki, jak to ma miejsce zwłaszcza przy znanym ze stanu techniki tynkowaniu odlanych elementów betonowych w pozycji leżącej.

Oszalowanie i/lub prefabrykowany element ścienny poddaje się wibracji tak, aby płynny tynk utworzył warstwę o równomiernej grubości. Wibracje, oprócz swojego działania zagęszczającego tynk, zapewniają także taki korzystny efekt, jakim jest usprawnienie usuwania ewentualnych pęcherzyków powietrza, które znajdują się w masie płynnego tynku w przestrzeni pośredniej.

Przeznaczona do tynkowania powierzchnia jest z reguły tą stroną rdzenia elementu prefabrykowanego, która później stanowi stronę wewnętrzną lub zewnętrzną wznoszonej ściany. Zatem, przeznaczona do tynkowania powierzchnia, może być ścianą muru, to znaczy cegieł połączonych ze sobą zaprawą lub stroną płyty betonowej. Możliwa jest jednak również taka sytuacja, w której warstwą przeznaczoną do tynkowania jest pierwsza warstwa tynku, umieszczona już uprzednio w dowolny sposób na górnej stronie rdzenia elementu prefabrykowanego. Przypadek ten zachodzi na przykład wtedy, kiedy dla późniejszego obszaru zewnętrznego budynku na warstwę tynku gruntującego ma zostać naniesiony jeszcze tynk szlachetny. Warstwa tynku płynnego stanowiłaby wtedy zewnętrzną warstwę tynku, to znaczy zewnętrzną warstwę tynku gruntującego.

Możliwy jest również taki wariant realizacji wynalazku, w którym na element prefabrykowany z kilkoma warstwami tynku mogą być nanoszone poszczególne warstwy z uż yciem innych ś rodków względnie sposobów. Jednakże, przynajmniej zewnętrzna warstwa powinna zostać naniesiona zgodnie z wynalazkiem, co zapewni uzyskanie szczególnej gładkości i równomierności nanoszenia.

Korzystne jest oszalowanie stojącego prefabrykowanego elementu ściennego po obydwu stronach, tak aby element ten po wyschnięciu płynnego tynku, nałożonego na obydwu stronach i po usunięciu oszalowania został otynkowany zarówno na później uzyskanej stronie wewnętrznej, jak również na stronie zewnętrznej. Oszalowanie może wówczas wyznaczać, przykładowo, pojedyncza rama oszalowania obejmująca cały rdzeń elementu prefabrykowanego, która ma wysokość elementu i której naprzeciw leżące strony są każdorazowo wzajemnie równoległe. Możliwe jest także takie rozwiązanie wynalazku, w którym oszalowanie składa się z kilku ścian umieszczonych wokół rdzenia, przy czym obydwie ściany ustawione każdorazowo na przeciw siebie powinny być również równoległe wobec siebie, lub takie rozwiązanie, w którym tylko jedna strona rdzenia posiada oszalowanie. W każdym przypadku między ścianą względnie ramą oszalowania i przeznaczoną do tynkowania powierzchnią musi być zachowana wolna przestrzeń pośrednia na zaprawę. Uszczelnienia, np. ze sznura konopnego lub taśm gumowych, zapewniają w odpowiednich miejscach stykanie się płynnego tynku tylko z przeznaczoną do tynkowania powierzchni ą i brak moż liwoś ci wypł ynię cia go. Odległ o ść mię dzy powierzchnią do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania powinna mieć zapewnioną możliwość jej regulacji. Odległość ta może wynosić 1 do 10 mm, zwłaszcza 3 do 4 mm. Dzięki temu można realizować różne grubości tynku, przy czym tynk ten bez obróbki uzupełniającej posiada już ostateczną grubość i własności powierzchniowe. Także pozostałe wymiary oszalowania, jak długość i szerokość można zmieniać w zależności od celu, jakim jest pokrycie różnego rodzaju i wielkości murów.

Przy zastosowaniu oszalowania złożonego z kilku ścian, obydwie ściany dotykające wąskich stron elementu prefabrykowanego są nieruchome, a obydwie ściany, które każdorazowo tworzą przestrzeń pośrednią między sobą i elementem prefabrykowanym, w którą wlewa się płynny tynk, są ruchome. Ruchome ściany są następnie połączone z urządzeniem wibracyjnym i mogą być wprawiane w drgania również niezależnie od siebie, co prowadzi do zagęszczania płynnego tynku. W przypadku pojedynczej ramy oszalowania połączonej z urządzeniem wibracyjnym, która obejmuje cały element, wibracji poddawane jest całe oszalowanie.

Przewidziano także, że w przestrzeni pośredniej między wewnętrzną stroną oszalowania i przeznaczoną do tynkowania powierzchnią umieszcza się płyty izolacyjne, sklejając je tym samym z rdzeniem elementu prefabrykowanego za pośrednictwem płynnego tynku. Dzięki temu, bezpośrednio w zakł adzie mogą być wytwarzane i dostarczane na plac budowy nie tylko otynkowane prefabrykowane elementy ścienne, lecz również elementy wyposażone w izolację. A zatem zbędne staje się na placu budowy przeprowadzanie operacji czasochłonnego przyklejania i nakładania płyt izolacyjnych oraz ich przycinania.

Jeśli nakładany płynny tynk ma służyć jako tynk zewnętrzny, wtedy może on również mieć właściwości hydrofobowe w stosunku do opadów. W specjalistycznych rozwiązaniach możliwe jest dodatkowo wykonanie zbrojenia warstwy płynnego tynku, zwłaszcza w postaci zbrojenia złożonego z włó4

PL 199 058 B1 kien. Tynk ten można również poddać barwieniu zarówno dla zastosowań w obszarach wewnątrz jak również w zewnątrz stawianych budynków.

Wynalazek zostanie bliżej objaśniony poprzez omówienie przykładów jego wykonania, pokazanych na rysunku, na którym fig. 1a pokazuje postać wykonania urządzenia do realizacji wynalazku wraz z urządzeniem wibracyjnym w przekroju pionowym, fig. 1b pokazuje to samo urządzenie z założonymi płytami izolacyjnymi w przekroju cząstkowym, fig. 2 pokazuje różne warianty urządzenia w przekroju poziomym, a fig. 3 przedstawia jednostronnie oszalowany mur w widoku perspektywicznym.

Pokazane na fig. 1a oszalowanie 1 wykonane z metalu, posiada dwie ruchomo podparte i ustawione naprzeciw siebie ściany 11 i 12 oszalowania, między którymi znajduje się nieotynkowany prefabrykowany ścienny element 10, złożony z murarskich cegieł 4 połączonych zaprawą 8. Między wewnętrznymi stronami ścian 11 i 12 oraz obydwoma stronami elementu 10, przeznaczonymi do tynkowania, znajduje się każdorazowo przestrzeń pośrednia, która napełniona jest płynnym tynkiem 3 i 5. Cieńsza warstwa płynnego tynku 3 jest warstwą o grubości 3 mm dla późniejszego obszaru wewnętrznego budynku, grubsza warstwa płynnego tynku 5 jest warstwą o grubości 6 mm dla później tworzonego obszaru zewnętrznego. Ruchome ściany 11 i 12 poruszane są ruchem posuwistozwrotnym przez urządzenie wibracyjne 7, przy czym tynk zagęszcza się i jest mocno dociskamy do powierzchni prefabrykowanego elementu 10. Na rysunku nie pokazano pozostałych dwu równoległych ścian 13 oszalowania, leżących równolegle do płaszczyzny rysunku, które przylegają ściśle do wąskich stron prefabrykowanego elementu ściennego i są nieruchome, jak sam element 10. Ruchome ściany 11 i 12 stykają się pod kątem prostym z dwoma również wzajemnie równoległymi ścianami 13. Miejsca styku ruchomych ścian 11 i 12. z równoległymi ścianami 13 posiadają uszczelnienia ze sznura konopnego i zapobiegają temu, aby podczas ruchu posuwisto-zwrotnego ruchomych ścian 11 i 12 nie wypływała zaprawa. Równoległe ściany 13 oszalowania oraz prefabrykowany element 10 są połączone sztywno z platformowym dennym elementem 2, wykonanym z metalu. Ruchome ściany 11 i 12 ślizgają się podczas wibracji na tej płycie dennego elementu. Również w tym miejscu uszczelnienia 9 ze sznura konopnego zapobiegają wyciekaniu płynnego tynku 3 i 5.

Figura 1b pokazuje przekrój cząstkowy urządzenia opisanego na fig. 1a. Na figurze tej w prawej, to znaczy większej przestrzeni pośredniej, przed wlaniem płynnego tynku 5 umieszczone zostały izolacyjne płyty 6. Izolacyjne płyty 6 sklejane są z prefabrykowanym elementem 10 za pośrednictwem płynnego tynku 5. Na przeciwległej stronie prefabrykowanego elementu 10 znajduje się cieńsza warstwa płynnego tynku 3. Wibracje uruchamia się potem, gdy przestrzenie pośrednie zostaną całkowicie napełnione płynnym tynkiem 3 i 5 oraz po nałożeniu na jednej stronie izolacyjnych płyt 6.

Na fig. 2 pokazano trzy możliwe układy oszalowania 1 w przekroju poziomym. Na fig. 2a przedstawiono oszalowanie 1, pokazane na fig. 1a. Składa się ono z ruchomych ścian 11 i 12 poruszanych za pośrednictwem wibracyjnego urządzenia 7, oraz stałych ścian 13, które przylegają ściśle do prefabrykowanego elementu 10 i w tym obszarze nie dopuszczają do żadnego nanoszenia nań tynku. Uszczelnienia 9 zapobiegają wypływaniu płynnego tynku w miejscach styku między drgającymi ścianami 11 i 12 oraz stałymi ścianami 13.

Figura 2b pokazuje oszalowanie 1, które składa się z jednej części, mianowicie z prostokątnej w przekroju poziomym ściany 11 ramy oszalowania 1. W tym przypadku cała ta ściana 11 oszalowania jest podparta ruchomo. Aby przeszkodzić niepożądanemu przedostawaniu się płynnego tynku 3 i 5 na wąskie strony prefabrykowanego elementu 10, uszczelnienia 9 osadzone są również na wąskich stronach oszalowania 1.

Kolejny wariant wykonania wynalazku jest przedstawiony na fig. 2c. W tym wykonaniu oszalowanie 1 składa się z dwóch ruchomych ścian 11 i 12, których zewnętrzne krawędzie są tak zagięte, że przylegają one ściśle do wąskich stron prefabrykowanego elementu 10. Dwa uszczelnienia 9 zapewniają, że płynny tynk 3 nanoszony jest tylko na później powstałą wewnętrzną stronę ściennego prefabrykowanego elementu 10, a nie, niepotrzebnie, na wąskie strony elementu, gdzie jest zbyteczny. Dla strony zewnętrznej funkcję tę spełniają dwie uszczelniające wargi 15. Uszczelniające wargi 15 tworzą dodatkowo z wewnętrzną stroną zagiętych krawędzi ruchomej ściany 12 oszalowania 1 wąską wolną przestrzeń 14 na każdej stronie prefabrykowanego elementu 10, która przebiega na całej wysokości ściennego prefabrykowanego elementu 10. Uzyskiwane dzięki temu wybrania zapobiegają z jednej strony odpryskiwaniu relatywnie grubego tynku zewnętrznego podczas uderzania wąskich stron elementu w trakcie montażu na placu budowy i umożliwiają z drugiej strony lepsze zamykanie względnie zacieranie spoin między łączonymi prefabrykowanymi elementami 10.

PL 199 058 B1

W wykonaniach przedstawionych na fig. 2a i 2c ruchome ściany 11 i 12 można poruszać niezależnie od siebie.

Figura 3 pokazuje dalsze wykonanie urządzenia do realizacji wynalazku. Na rysunku przedstawiono murowany ścienny prefabrykowany element 10 z otworem okiennym, który to element jest oszalowany tylko jednostronnie. Między ścianę 11 oszalowania i prefabrykowany element 10 wlewa się płynny tynk, który następnie podlega zagęszczeniu pod wpływem wibracji. Na zewnętrznych krawędziach ruchomej ściany 11 oraz w obszarze otworu okiennego umieszczone są uszczelnienia 9, na rysunku nie pokazane. Po wyschnięciu i związaniu płynnego tynku 3 i 5 można usunąć oszalowanie 1 i transportować prefabrykowany element ścienny 10 na plac budowy.

W y k a z o d n o ś n i k ó w:

oszalowanie element denny pł ynny tynk cegła murarska pł ynny tynk pł yta izolacyjna urzą dzenie wibracyjne zaprawa uszczelnienie ścienny prefabrykowany element ruchoma ściana względnie rama oszalowania ruchoma ściana oszalowania stała ściana oszalowania przestrzeń wolna uszczelniająca warga.

Claims (9)

1. Sposób nanoszenia powłoki rynkowej na stojący ścienny prefabrykowany element, w którym przestrzeń pośrednią między powierzchnią stojącego ściennego prefabrykowanego elementu, przeznaczoną do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania napełnia się płynnym tynkiem aż do równomiernego wypełnienia tej przestrzeni pośredniej, znamienny tym, że oszalowanie (1) i/lub ścienny prefabrykowany element (10) poddaje się wibracji za pośrednictwem urządzenia wibracyjnego (7) tak, że płynny tynk (3, 5) umieszczony w przestrzeni pośredniej zagęszcza się i dociska się do ściennego prefabrykowanego elementu (10), a powietrze uwięzione w mieszance płynnego tynku (3, 5) jest uwalniane oraz tym, że w przestrzeni pośredniej między powierzchnią stojącego ściennego prefabrykowanego elementu (10) przeznaczoną do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania (1) umieszcza się płyty izolacyjne (6), które skleja się z powierzchnią przeznaczoną do tynkowania za pomocą warstwy płynnego tynku (3, 5).

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że powierzchnię przeznaczoną do tynkowania tworzy się jako stronę muru.

3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że warstwę płynnego tynku (3, 5) nanosi się jako warstwę tynku zewnętrznego.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że odległość między powierzchnią przeznaczoną do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania (1) reguluje się.

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że odległość między powierzchnią przeznaczoną do tynkowania i wewnętrzną stroną oszalowania (1) wynosi 1 do 10 mm, korzystnie 3 do 4 mm.

6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwę płynnego tynku (3, 5) tworzy się jako hydrofobową.

7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwa płynnego tynku (3, 5) zawiera zbrojenie.

8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że zbrojenie wykonuje się z włókien.

9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwę płynnego tynku (3, 5) barwi się.