PL198191B1 - Urządzenie zaporowe do budowy zapory ochronnej tamującej ciecz - Google Patents

Abstract

1. Urz adzenie zaporowe do budowy zapory ochronnej ta- muj acej ciecz, zawieraj ace cz esci sk ladowe stanowi ace co najmniej jedn a p lyt e kotwi ac a urz adzenie, w stanie aktywnym le zac a na pod lo zu i utrzymuj ac a urz adzenie zakotwione do pod lo za w wyniku tarcia pomi edzy urz adzeniem i pod lo zem, jak równie z co najmniej jedn a p lyt e zaporow a tamuj ac a ciecz, w stanie aktywnym stoj ac a, przeciwdzia laj ac a przep lywowi cieczy ze strony mokrej, czyli strony odpowodziowej, na stron e such a, przy czym pomi edzy p lyt a kotwi ac a i p lyt a zaporow a oddzia luj a urz adzenia stabilizuj ace, powstrzymuj ace przechy- lanie pionowej, tamuj acej ciecz p lyty zaporowej od po lo zenia aktywnego w kierunku do strony suchej, przy czym p lyta ko- twi aca jest wystawiona na dzia lanie si ly pionowej, a p lyta zaporowa jest wystawiona na dzia lanie si ly poziomej, przy czym pomi edzy pod lo zem i aktywnie dzia laj ac a zapor a ochronn a znajduj a si e srodki odprowadzaj ace ciecz ewentual- nie przeciekaj ac a pod urz adzenie zaporowe ze strony odpo- wodziowej i utrzymuj ace pod lo ze od strony spodniej urz adze- nia, rozci agaj ace si e od brzegu tych srodków odprowadzaj a- cych znajduj acych si e bli zej strony odpowodziowej do strony suchej, pod ci snieniem równym lub bliskim atmosferycznemu, dla uzyskania maksymalnej ró znicy ci snie n wzgl edem ci snienia cieczy utrzymuj acego urz adzenie doci sni ete do pod lo za, znamienne tym, ze jako srodki odprowadzaj ace ciecz i urz a- dzenia stabilizuj ace ma co najmniej jedno przet loczenie (23) z lo zone z wypuk lej cz esci pionowej (24) wystaj acej z p lyty zaporowej (2) do wewn atrz urz adzenia zaporowego oraz z wypuk lej cz esci poziomej (25) wystaj acej ku górze ...... PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie zaporowe do budowy zapory ochronnej tamującej ciecz.

Urządzenie zaporowe wyżej opisanego typu jest znane ze szwedzkiego opisu patentowego nr SE 9500795-1. W szczególności opis ten ujawnia urządzenie ruchome, którego element zaporowy stanowi elastyczna obudowa, którą można poszerzać poprzez napełnianie wodą albo powietrzem. Zaletą tego urządzenia jest to, że można je przechowywać w stanie ściśniętym, w którym zajmuje mało miejsca, co jest korzystne w przypadku przechowywania i transportu, a następnie urządzenie to można w szybki i prosty sposób rozszerzyć po ustawieniu na obszarach, w których występuje zagrożenie powodziowe. Ponadto, urządzenie jest łatwe i podatne do dopasowania, co oznacza że można je korzystnie stosować w celu tamowania wody na powierzchni miękkiej i nierównej, która może mieć mniejszą nośność. W praktyce urządzenie ma także względnie szeroki fartuch połączony ze stroną odpowodziową korpusu, który to fartuch tworzy element kotwiczący urządzenia. Ponieważ fartuch ten jest szeroki, uzyskuje się niezawodne zakotwiczenie urządzenia. W zależności jednak od dziedziny zastosowania, znane urządzenie zaporowe wiąże się również z pewnymi niedogodnościami. A zatem wadą jest to, że elastyczny korpus wykonany z tworzywa sztucznego lub gumy jest narażony na przebicia w trakcie nieostrożnych manipulacji. Inną wadą jest to, że korpus niezależnie od fartucha zajmuje znaczną ilość miejsca. W przypadku gdyby korpus miał mieć większą wysokość w celu przeciwdziałania powodziom przy wyższych stanach wody, całkowita szerokość urządzenia byłaby znaczna. Z tych względów możliwość zastosowania urządzenia w praktyce jest ograniczona do względnie niskich poziomów wody, np. w granicach 0,5 - 1,5 m. Przy wyższych poziomach wody urządzenie musiałoby mieć zbyt dużą szerokość całkowitą tak, aby można je było pomyślnie zastosować np. na obszarach gęsto zabudowanych, w szczególności na obszarach zabudowanych z wąskimi ulicami.

Oprócz wyżej wspomnianego urządzenia zaporowego, również konstrukcje mechaniczne o wielu różnych postaciach (patrz np. opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr US 898984, US 4136995, US 4962060, US 4921373 i US 5470177) są stosowane w celu zatrzymywania powodzi. Te znane wcześniej mechaniczne urządzenia do zatrzymywania powodzi oparte są na zjawisku, że siła wywierana na nie przez ciśnienie wody lub cieczy powinna, za pośrednictwem wsporników nośnych albo innych elementów mechanicznych, związać je z podłożem. Pociąga to za sobą jednak konieczność założenia, że podłoże ma dobrą nośność. Przypadek taki w rzeczywistej sytuacji powodziowej nie występuje zbyt często. Teoretycznie, mechaniczne urządzenie zaporowe może być wzniesione na większą wysokość, lecz wymaga to, aby podłoże było mocne i aby konstrukcje miały bardzo solidną budowę. Ogólnie można powiedzieć, że znane mechaniczne urządzenia zaporowe przynajmniej teoretycznie mają większą zdolność tamowania niż urządzenie znane ze szwedzkiego opisu patentowego SE 9500795-1, które działa poprzez elastyczny, rozszerzalny korpus. Z drugiej zaś strony, ostatnie wymienione urządzenie ma bardziej niezawodną zdolność kotwiczenia niż mechaniczne urządzenia zaporowe.

Na rysunku pos. I-III przedstawia trzy różne rozwiązania urządzenia zaporowego w schematycznym przekroju, pos. IV - urządzenie zaporowe z pos. I, w widoku perspektywicznym od suchej strony urządzenia, pos. V - szereg urządzeń według pos. IV złożonych razem w postaci spójnej zapory ochronnej, umieszczonej na nierównej powierzchni, w widoku od przodu, pos. VI - fragment zapory ochronnej według pos. V, w widoku perspektywicznym od strony odpowodziowej, pos. VII - alternatywne rozwiązanie urządzenia, to samo, które przedstawia pos. II, przy czym urządzenie to pokazano od strony suchej, w widoku perspektywicznym, pos. VIII - fragment zapory ochronnej złożonej z urządzeń według pos. VII w widoku perspektywicznym od strony odpowodziowej, pos. IX - to samo urządzenie co na pos. III, w stanie aktywnym tamującym ciecz, w przekroju poprzecznym, pos. X - części składowe urządzenia przed montażem ostatecznym w postaci analogicznego przekroju poprzecznego, pos. XI - zaporę ochronną złożoną z urządzeń według pos. IX i X w widoku perspektywicznym od strony odpowodziowej.

Pos. I-III przedstawiają trzy różne rozwiązania urządzenia zaporowego, których wspólną cechą jest to, że mają pierwszą, leżącą płytę kotwiąca 1 i drugą, pionową płytę zaporową 2. Spośród tych płyt, pierwsza ma za zadanie zakotwiczyć całe urządzenie w wyniku dociśnięcia do ziemi albo innego podłoża 4 przez ciecz 3, zwłaszcza wodę, podczas gdy druga ma za zadanie zatamowanie cieczy. Wspólne dla tych trzech rozwiązań jest ponadto to, że leżąca płyta kotwiąca 1 ma na swej spodniej stronie środki 5 do odprowadzania wody, która ewentualnie przecieka pod płytę kotwiącą. Po jednej stronie urządzenia zaporowego znajduje się strona mokra 6, czyli strona odpowodziowa, po przeciwPL 198 191 B1 nej zaś stronie znajduje się strona sucha 7. Środki 5 do odprowadzania wody na spodniej stronie płyty kotwiącej 1 mogą korzystnie mieć postać warstwy, która rozciąga się wzdłuż całej szerokości płyty, tzn. od strony odpowodziowej do strony suchej, chociaż jest również możliwe ograniczenie szerokości warstwy drenującej tylko do części szerokości płyty kotwiącej. W praktyce warstwę drenującą można uzyskać na wiele sposobów. Warstwę może np. stanowić profilowana, porowata albo perforowana płyta, która jest albo przymocowana na stałe do spodniej strony płyty kotwiącej, albo luźno włożona pomiędzy płytę a podłoże. Warstwa może się także składać z wielu listew, poprzeczek, nóg albo innych elementów dystansowych. W związku z tym należy także wspomnieć, że warstwa albo płyta drenująca może zbiegać się w kształcie klina zamiast być równej grubości, od maksymalnej wysokości od strony suchej do minimalnej bądź niezauważalnej wysokości w obszarze strony mokrej.

We wszystkich rozwiązaniach według pos. I-III pokazano ponadto elastyczny element 8 w postaci taśmy z tkaniny lub podobny, który opiera się o podłoże 4 jak również o górną stronę płyty kotwiącej 1. Tkanina ta może mieć postać oddzielnego elementu, który można położyć na wielu płytach kotwiących umieszczonych jedna za drugą, bądź też można położyć na każdej pojedynczej płycie, przy czym ma on długość większą niż dana płyta tak, aby umożliwić utworzenie zakładki z przyległą płytą.

Ponadto cechą charakterystyczną tych wszystkich rozwiązań jest to, że pomiędzy płytą kotwiącą 1 a płytą zaporową 2 działają urządzenia mając za zadanie uniemożliwić przechylenie pionowej, tamującej ciecz płyty zaporowej od położenia aktywnego w kierunku strony suchej, podczas gdy ciecz działa równocześnie na płytę kotwiącą z siłą pionową i na płytę zaporową z siłą poziomą.

W dalszym ciągu opisu termin „szerokość stosuje się do opisu rozpiętości płyty kotwiącej pomiędzy brzegiem strony odpowodziowej i brzegiem strony suchej, natomiast termin „długość albo „kierunek osiowy stosuje się do opisu rozpiętości płyty kotwiącej pod kątem 90° do szerokości. Terminologia ta nie ogranicza jednak wymiarów płyty kotwiącej. W praktyce płyta kotwiąca może zatem mieć większą szerokość niż długość.

Pos. IV-VI w połączeniu z pos. I przedstawiają podobne do szufli rozwiązanie urządzenia zaporowego. W tym przypadku, te urządzenia, których zadaniem jest utrzymywanie płyty zaporowej 2 w położeniu pionowym, z dwóch przenoszących siły rozciągające urządzeń łączących, które rozciągają się pomiędzy mokrą stroną płyty zaporowej 2 i płytą kotwiącą 1. Dokładnie mówiąc, te urządzenia łączące składają się ze ścian szczytowych 9, 9', które rozciągają się wzdłuż przeciwległych, poprzecznych krawędzi płyty kotwiącej 1 i dwóch przeciwległych, pionowych krawędzi płyty zaporowej 2. Płyta kotwiąca 1 i płyta zaporowa 2 są połączone w sposób szczelny wzdłuż linii połączenia 10, która rozciąga się wzdłuż dolnego brzegu płyty zaporowej i dolnego brzegu płyty kotwiącej. Szczelne połączenie istnieje również wzdłuż krawędzi 11, 12, które łączą poszczególne ściany szczytowe odpowiednio z płytą zaporową 2 i płytą kotwiącą 1. W praktyce płyta kotwiąca 1 i płyta zaporowa 2, tak jak ściany szczytowe 9, 9', mogą być wykonane z płyt, które są połączone ze sobą za pomocą spawania. W tym kontekście należy jednak podkreślić, że ściany szczytowe 9, 9' mogą także być wykonane z materiału elastycznego. W praktyce jednak korzystne jest wykonywanie poszczególnych ścian szczytowych ze sztywnego materiału, podobnie jak w przypadku płyty zaporowej i płyty kotwiącej, i łączenie w sposób sztywny ścian szczytowych z tymi płytami, tworząc konstrukcję podobną do szufli, która w stanie aktywnym jest otarta na stronę odpowodziową.

Aby utworzyć ciągłą zaporę ochronną typu pokazanego na pos. V i VI, wiele takich szuflopodobnych urządzeń zaporowych umieszcza się jedno przy drugim tak, aby przylegały do siebie. W celu uzyskania uszczelnienia przylegających do siebie urządzeń zaporowych w zmontowanej zaporze ochronnej, stosuje się pasy uszczelniające 13 (albo taśmy), korzystnie o przekroju poprzecznym zasadniczo w kształcie litery „U, które nakłada się na wolne brzegi przylegających powierzchni w celu uszczelnienia ewentualnej przestrzeni pomiędzy nimi.

Aby ułatwić ustawianie urządzeń zaporowych na nierównym podłożu typu pokazanego na pos. V, płyta zaporowa 2 może w stanie płaskim, wolnym od naprężeń, mieć ukośne krawędzie, które rozchodzą się ku górze. Poprzez ich połączenie ze ścianami szczytowymi 9, krawędzie te utrzymują także ściany szczytowe w stanie rozchodzącym się od siebie w kierunku do góry, co pozwala złożenie wielu urządzeń zaporowych jedno w drugie. Pomiędzy bocznymi brzegami płyty zaporowej 2 rozciąga się mechanizm obciążający 14 albo ściągający, mający w razie potrzeby za zadanie zmniejszenie odległości pomiędzy górnymi częściami krawędzi bocznych i tym samym pomiędzy krawędziami ścian szczytowych, a zwłaszcza poprzez doprowadzenie płyty zaporowej 2 do wygięcia się w kierunku strony odpowodziowej, jak to wyraźnie widać na pos. IV. Przypuśćmy, że kąt pomiędzy poszczególnymi

PL 198 191 B1 ścianami szczytowymi i odpowiednią płytą kotwiącą powinien zmieniać się w zakresie 88-92° tak, aby umożliwić ukośne ustawienie płyty kotwiącej przyległego urządzenia w granicach od +2° do -2° względem płaszczyzny poziomej. W tym przypadku urządzenie może być wykonane ze ścianami szczytowymi, z których każda tworzy kąt np. 93° z płytą kotwiącą. Gdy takie prefabrykowane urządzenie zostanie już umieszczone na miejscu, żądany kąt nachylania można uzyskać zmniejszając długość mechanizmu obciążającego 14, przy czym płyta zaporowa 2 w obszarze swej górnej krawędzi wygina się do wewnątrz w kierunku strony odpowodziowej. Nie tylko prowadzi to do korzyści polegającej na tym, że spód gotowej zapory ochronnej można dopasować do nierównego podłoża, lecz także na tym, że płyta zaporowa uzyskuje geometrię lepiej przenoszącą siły niż gdyby była płaska.

Z innych względów ściany szczytowe 9, 9' w przedstawionych rozwiązaniach mają poziomy górny brzeg 15 oraz brzeg 16 biegnący w dół od górnego brzegu 15 i kończący się w pewnej odległości od tylnej krawędzi 10' płyty kotwiącej 1. Z uwagi na to, że ściany szczytowe kończą się w ten sposób w pewnej odległości od krawędzi 10', uzyskuje się miejsce na wymienioną wyżej tkaninę lub taśmę uszczelniającą, dzięki czemu taśma ta może równocześnie pokryć wiele urządzeń uszczelniających umieszczonych kolejno jedno za drugim w gotowej zaporze ochronnej. W celu zmniejszenia oddziaływania ewentualnych fal i/lub prądów w zatamowanej masie wody powinna istnieć możliwość wyposażenia urządzeń, w razie potrzeby, w specjalne płyty (niepokazane) oparte o ukośne fragmenty krawędzi ścian szczytowych 9, 9' bądź też połączone z nimi. Taka dodatkowa płyta może mieć taką samą rozpiętość w kierunku osiowym co pojedyncze urządzenie zaporowe, bądź też może być dłuższa, tak aby pokryć szereg urządzeń umieszczonych jedno przy drugim. Dodatkowe płyty muszą jednak umożliwić przepływ wody do przestrzeni pomiędzy ścianami szczytowymi i odpływ z niej, korzystnie przez szczelinę pomiędzy dolną krawędzią płyty dodatkowej i płytą kotwiącą 1.

W przypadku, gdy zaporę ochronną należy wznieść tak, że powstają kąty pomiędzy poszczególnymi sekcjami, można użyć specjalnych urządzeń zaporowych, których dolne płyty mają nierównoległe poprzeczne krawędzie 12. Za pomocą czterech prostopadłych urządzeń narożnych i pewnej liczby urządzeń standardowych można nawet utworzyć tymczasowy basen na żądanej powierzchni.

Pos. VII i VIII w połączeniu z pos. II przedstawiają alternatywne rozwiązanie urządzenia zaporowego. W tym przypadku urządzenia, które mają za zadanie utrzymać płytę zaporową 2 na miejscu w pozycji pionowej, składają się z jednego lub większej liczby płyt wspornikowych 17 przenoszących siły ściskające, umieszczonych w taki sposób, aby oddziaływały pomiędzy suchą stroną płyty zaporowej 2 i wystającą poza płytę zaporową częścią 1' płyty kotwiącej. W praktyce te urządzenia wspornikowe mogą korzystnie mieć postać pionowych płyt, które w stanie aktywnym wystają pod pewnym kątem, np. pod kątem prostym, z suchej strony płyt zaporowych 2 i ku górze z górnej strony wystającej części 1' płyty kotwiącej. Mimo iż płyty wspornikowe 17 mogą być sztywno połączone z co najmniej jedną spośród płyty kotwiącej 1 i płyty zaporowej 2, mogą one być również połączone elastycznie z jedną z płyt, np. za pomocą zawias umożliwiających składanie płyt, np. w kierunku suchej strony płyty zaporowej, w celu zmniejszenia przestrzeni płyt wspornikowych w trakcie magazynowania i transportu. Zamiast płyt można także zastosować cienkie nóżki albo pręty, które przenoszą siły ściskające w obszarze pomiędzy suchą stroną płyty zaporowej 2' i wystającą częścią 1' płyty kotwiącej.

Jak można zobaczyć na pos. VIII, przestrzenie albo otwory, które powstają pomiędzy sąsiednimi urządzeniami zaporowymi w ciągłej zaporze ochronnej, można uszczelnić za pomocą oddzielnego elementu uszczelniającego 18, np. pasa lub tkaniny, płyty kątowej itp. Biorąc pod uwagę to, że element uszczelniający ma częściowo szczelinę powietrzną od swej dolnej strony, będzie on utrzymywany w stanie dociśniętym w żądanym położeniu przez działające od góry ciśnienie wody. Element wykonuje się na tyle sztywny, aby był w stanie osłonić również i szerokie otwory. W przypadku, gdy element jest wykonany ze sztywnego materiału, może korzystnie mieć występy uszczelniające wzdłuż swych długich boków albo gumę piankową na swej spodniej stronie. Celem dodatkowego zabezpieczenia, szczególnie przy niskich poziomach wody, element uszczelniający można także zamocować mechanicznie, np. za pomocą zacisków sprężystych, spodnich haków itp.

Jak pokazano na pos. VIII, połączenie znajdujące się najbardziej z lewej strony przedstawiono jako połączenie pomiędzy przyległym urządzeniami zaporowymi umieszczonymi nad wgłębieniem w podłożu, podczas gdy następna szczelina znajduje się nad występem. Szczelina pomiędzy przyległymi płytami kotwiącymi ma w obu przypadkach jednakową szerokość, lecz szczelina pomiędzy płytami zaporowymi będzie w jednym przypadku rozbieżna, w drugim zaś zbieżna. Trzy urządzenia zaporowe pokazane dalej na prawo na pos. VIII stoją na płaskim podłożu, lecz są ustawione pod kątem względem siebie w płaszczyźnie podłoża, przy czym dwa połączenia pomiędzy płytami zaporowymi

PL 198 191 B1 zwężają się klinowo w przeciwnych kierunkach. Tak więc szerokość szczeliny pomiędzy płytami kotwiącymi zmienia się, podczas gdy szczelina pomiędzy sąsiednimi płytami zaporowymi staje się równoległa.

Pos. IX-XI w połączeniu z pos. III przedstawiają kolejne rozwiązanie urządzenia zaporowego. W tym przypadku urządzenie łączące pomiędzy płytą kotwiącą 1 i płytą zaporową 2, przenoszące siły rozciągające, ma postać długiego wąskiego elementu łączącego 19, który jednym końcem jest przymocowany do płyty zaporowej po mokrej stronie, zwłaszcza w pewnej odległości od dolnego brzegu tej płyty, a przeciwnym końcem jest zamocowany do płyty kotwiącej, zwłaszcza w pewnej odległości od płyty zaporowej. W praktyce element łączący 19 może mieć postać drutu, pręta itp., połączonego z odpowiednimi zamocowaniami. W tym rozwiązaniu płyta kotwiąca 1 i płyta zaporowa 2 stanowią oddzielne części składowe, które mogą być połączone ze sobą, jeżeli zaistnieje taka potrzeba, tzn. gdy należy wznieść zaporę ochronną, a obydwie płyty mają spełnić swe zadanie. Mimo iż połączenie dwóch płyt można zrealizować na wiele różnych sposobów, pos. IX i X przedstawiają płytę kotwiącą 1 mającą w obszarze swej suchej strony rowek 20, w który można wprowadzić dolną krawędź 21 płyty zaporowej 2. Innymi słowy, dolna krawędź 21 płyty zaporowej tworzy element typu męskiego, a rowek 20 tworzy gniazdo dla tego elementu męskiego. Na wewnętrzną stronę płyty zaporowej 2 nakłada się i mocuje ciągłą, nieprzepuszczającą cieczy tkaninę 22, przy czym elastyczna część tkaniny rozciąga się pomiędzy rozdzielonymi płytami. Gdy płyty montuje się razem, tkanina składa się w przejściu pomiędzy płytami, nie tracąc swej zdolności uszczelniającej.

Jak pokazano na pos. XI, tkanina 22 może być wspólna dla sąsiednich urządzeń zaporowych w postaci współpracujących parami płyt kotwiących 1 i płyt zaporowych 2. Tak więc w strefie granicznej, pomiędzy dwoma sąsiednimi urządzeniami zaporowymi, będzie rozciągać się elastyczna część 22' tkaniny, dopuszczająca pewną ruchliwość pomiędzy poszczególnymi płytami. Wzdłuż długiej krawędzi bocznej gotowej, wzniesionej tamy ochronnej, która jest skierowana w kierunku strony odpowodziowej, tkanina 22 ma większą szerokość niż płyty kotwiące, przy czym wystająca część tkaniny uszczelnia przed przeciekaniem wody pod płytą kotwiącą.

Wynalazek ma na celu wyeliminowania wad i niedogodności opisanych wyżej głównych rodzajów urządzeń zaporowych i stworzenie ulepszonego urządzenia zaporowego. Tak więc, pierwszym celem wynalazku jest stworzenie urządzenia zaporowego, które przy danej szerokości całkowitej jest w stanie zatrzymać wodę o wysokim poziomie. Dalszym celem jest stworzenie urządzenia, któremu nie grozi przebicie i tym samym zapadnięcie się w stanie aktywnym. Jeszcze innym celem jest stworzenie urządzenia, które jest mocne w swym stanie aktywnym, tamującym wodę, jak również jest proste pod względem konstrukcyjnym.

Zgodne z wynalazkiem urządzenie zaporowe do budowy zapory ochronnej tamującej ciecz, zawierające części składowe stanowiące co najmniej jedną płytę kotwiącą urządzenie, w stanie aktywnym leżącą na podłożu i utrzymującą urządzenie zakotwione do podłoża w wyniku tarcia pomiędzy urządzeniem i podłożem, jak również co najmniej jedną płytę zaporową tamującą ciecz, w stanie aktywnym stojącą, przeciwdziałającą przepływowi cieczy ze strony mokrej, czyli strony odpowodziowej, na stronę suchą, przy czym pomiędzy płytą kotwiącą i płytą zaporową oddziałują urządzenia stabilizujące, powstrzymujące przechylanie pionowej, tamującej ciecz płyty zaporowej od położenia aktywnego w kierunku do strony suchej, przy czym płyta kotwiąca jest wystawiona na działanie siły pionowej, a płyta zaporowa jest wystawiona na działanie siły poziomej, przy czym pomiędzy podłożem i aktywnie działającą zaporą ochronną znajdują się środki odprowadzające ciecz ewentualnie przeciekającą pod urządzenie zaporowe ze strony odpowodziowej i utrzymujące podłoże od strony spodniej urządzenia, rozciągające się od brzegu tych środków odprowadzających znajdujących się bliżej strony odpowodziowej do strony suchej, pod ciśnieniem równym lub bliskim atmosferycznemu, dla uzyskania maksymalnej różnicy ciśnień względem ciśnienia cieczy utrzymującego urządzenie dociśnięte do podłoża, charakteryzuje się tym, że jako środki odprowadzające ciecz i urządzenia stabilizujące ma co najmniej jedno przetłoczenie złożone z wypukłej części pionowej wystającej z płyty zaporowej do wewnątrz urządzenia zaporowego oraz z wypukłej części poziomej wystającej ku górze z płyty kotwiącej.

To co najmniej jedno przetłoczenie korzystnie znajdujące się pomiędzy stroną mokrą płyty zaporowej i płytą kotwiącą przenosi siły rozciągające.

Korzystnie płyta kotwiąca i płyta zaporowa są połączone szczelnie wzdłuż linii połączenia przebiegającej pomiędzy dolną krawędzią płyty zaporowej i górnym brzegiem płyty kotwiącej.

Ponadto korzystnie przetłoczenie jest ukształtowane jako część ciągła o rozciągającym się łukowo przekroju poprzecznym.

PL 198 191 B1

W korzystnej postaci wykonania wynalazku część pionowa przetłoczenia i część pozioma przetłoczenia zwężają się odpowiednio w kierunku do końców, które znajdują się w odstępie od linii połączenia pomiędzy płytą kotwiącą i płytą zaporową.

Korzystnie przetłoczenia są wzajemnie równoległe, przy czym wolne końce części poziomych przetłoczeń uchodzą do wspólnego kanału zbiorczego, który jest wyznaczony przez wypukłą część płyty kotwiącej i który biegnie w kierunku osiowym pomiędzy bocznymi krawędziami płyt kotwiących.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia postać wykonania wynalazku w widoku perspektywicznym.

Na fig. 1 przedstawiono postać wykonania wynalazku, według której pewna liczba urządzeń łączących przenoszących siły rozciągające pomiędzy płytą zaporową 2 i płytą kotwiącą 1 ma postać przetłoczeń 23. Każde takie przetłoczenie 23 jest ukształtowane w postaci ciągłego elementu o rozciągającym się łukowo przekroju poprzecznym, złożonego z wypukłej części pionowej 24 wystającej z płyty zaporowej 2, jak również z wypukłej części poziomej 25 wystającej ku górze z płyty kotwiącej 1. W praktyce łukowa część pionowa 24 może rozciągać się wzdłuż większej części wysokości płyty zaporowej 2 (albo nawet na całej jej wysokości), przy czym równocześnie odpowiadająca część pozioma 25 w płycie kotwiącej 1 rozciąga się wzdłuż większej części jej szerokości. Część pionowa 24 zwęża się w kierunku jej górnego końca 24'. W analogiczny sposób, część pozioma 25 zwęża się w kierunku końca 25', który jest oddalony od płyty zaporowej 2. Zwężający kształt odpowiednio każdej części pionowej i części poziomej płyty kotwiącej jest wykonany wzdłuż przedłużenia bocznego jak również przedłużenie dolnego. Ponieważ części pionowe i poziome przetłoczenia zwężają się, szereg urządzeń zaporowych można złożyć jedno w drugie.

W przykładzie pokazanym na fig. 1 urządzenie zaporowe zawiera cztery wzajemnie równoległe przetłoczenia 23. Wolne końce części poziomej 25, stanowiące część tych przetłoczeń, otwierają się do wspólnego kanału zbiorczego 26, wyznaczonego wypukłą częścią 27 płyty kotwiącej 1, która biegnie osiowo pomiędzy dwoma przeciwległymi brzegami płyty kotwiącej 1. Bardziej odpowiednio, kanał zbiorczy 26 biegnie równolegle do płyty zaporowej 2. W sąsiedztwie wyznaczającej kanał wypukłej części 27 jest umieszczona tkanina albo fartuch 28, który tworzy uszczelnienie z podłożem. W przypadku gdyby woda przeciekła pod fartuchem 28 i tylną, płaską częścią płyty kotwiącej 1, woda będzie rozprowadzona kanałem zbiorczym 26 do jednego albo większej liczby kanałów wyznaczonych przez łukowate przetłoczenia i spłynie od suchej strony urządzenia zaporowego. Innymi słowy, łukowate przetłoczenia 23 stanowią nie tylko przenoszące siły rozciągające elementy łączące pomiędzy płytą kotwiącą 1 i płytą zaporową 2, lecz również środek drenujący.

Claims (8)

1. Urządzeniezaporowedo budowyzapory ochronnej tamującej ciecz, zawierające części składowe stanowiące co najmniej jedną płytę kotwiącą urządzenie, w stanie aktywnym leżącą na podłożu i utrzymującą urządzenie zakotwione do podłoża w wyniku tarcia pomiędzy urządzeniem i podłożem, jak również co najmniej jedną płytę zaporową tamującą ciecz, w stanie aktywnym stojącą, przeciwdziałającą przepływowi cieczy ze strony mokrej, czyli strony odpowodziowej, na stronę suchą, przy czym pomiędzy płytą kotwiącą i płytą zaporową oddziałują urządzenia stabilizujące, powstrzymujące przechylanie pionowej, tamującej ciecz płyty zaporowej od położenia aktywnego w kierunku do strony suchej, przy czym płyta kotwiąca jest wystawiona na działanie siły pionowej, a płyta zaporowa jest wystawiona na działanie siły poziomej, przy czym pomiędzy podłożem i aktywnie działającą zaporą ochronną znajdują się środki odprowadzające ciecz ewentualnie przeciekającą pod urządzenie zaporowe ze strony odpowodziowej i utrzymujące podłoże od strony spodniej urządzenia, rozciągające się od brzegu tych środków odprowadzających znajdujących się bliżej strony odpowodziowej do strony suchej, pod ciśnieniem równym lub bliskim atmosferycznemu, dla uzyskania maksymalnej różnicy ciśnień względem ciśnienia cieczy utrzymującego urządzenie dociśnięte do podłoża, znamienne tym, że jako środki odprowadzające ciecz i urządzenia stabilizujące ma co najmniej jedno przetłoczenie (23) złożone z wypukłej części pionowej (24) wystającej z płyty zaporowej (2) do wewnątrz urządzenia zaporowego oraz z wypukłej części poziomej (25) wystającej ku górze z płyty kotwiącej (1).

2. Urządzeenie zaporowe według zastrz. 1, znam ienne tym. że to co najmniee tedno przeetoczenie (23) znajdujące się pomiędzy stroną mokrą płyty zaporowej (2) i płytą kotwiącą (1) przenosi siły rozciągające.

3. Urządzenie zaporowe według zastrz. 2, znamienne tym, że płyta kotwiąca (1) i płyta zaporowa (2) są połączone szczelnie wzdłuż linii połączenia ()0) przebiegającej pomiędzy dolną krawędzią płyty zaporowej (2) i górnym brzegiem płyty kotwiącej ()).

4. Urządzenie zaporowe według zastrz. ) albo 2, znamienne tym, ie przetłoczenie (23) jest ukształtowane jako część ciągła o rozciągającym się łukowo przekroju poprzecznym.

5. Urządzenie zaporowe według 1 albo 2, albo 4, znamienne t^i^, że część pionowa (24) przetłoczenia (23) i część pozioma (25) przetłoczenia (23) zwężają się odpowiednio w kierunku do końców (24', 25'), które znajdują się w odstępie od linii połączenia ()0) pomiędzy płytą kotwiącą ()) i płytą zaporową (2).

6. Urządzenie zaporowe według 4, znamienne tym, że pionowa (24) przemoczenia (23) i część pozioma (25) przetłoczenia (23) zwężają się odpowiednio w kierunku do końców (24', 25'), które znajdują się w odstępie od linii połączenia ()0) pomiędzy płytą kotwiącą ()) i płytą zaporową (2).

7. zaporowe według ) albo 2, albo 3, albo 6, znamienne tym, że przettoczenia (23) są wzajemnie równoległe, przy czym wolne końce części poziomych (25) przetłoczeń (23) uchodzą do wspólnego kanału zbiorczego (26), który jest wyznaczony przez wypukłą część (27) płyty kotwiącej ()) i który biegnie w kierunku osiowym pomiędzy bocznymi krawędziami płyt kotwiących ()).

8. Urządzeniezaporowe według zas^z. 4, znamiennetym, że pr^^^ttc^c^^^r^i^((^C^) są wzajemnie równoległe, przy czym wolne końce części poziomych (25) przetłoczeń (23) uchodzą do wspólnego kanału zbiorczego (26), który jest wyznaczony przez wypukłą część (27) płyty kotwiącej ()) i który biegnie w kierunku osiowym pomiędzy bocznymi krawędziami płyt kotwiących ()).