PL196988B1 - Oftalmiczne urządzenie do aplikowania leków - Google Patents

Abstract

1. Oftalmiczne urz adzenie do aplikowania leków, znamienne tym, ze zawiera obudow e (80) posiadaj ac a powierzchni e twardówkow a (82) maj ac a promie n krzywizny zapewniaj acy kon- takt z twardówk a (58) ludzkiego oka (52), i wy- posa zon a w zag lebienie (102) posiadaj ace otwór (104) prowadz acy do tej powierzchni twar- dówkowej (82) i geometri e u latwiaj ac a umiesz- czenie urz adzenia na zewn etrznej powierzchni twardówki (58), poni zej torebki Tenona (74) w oku, w tylnym segmencie (68) oka (52), za s w zag lebieniu (102) jest umieszczony wewn etrz- ny rdze n (106), zawieraj acy aktywny farmaceu- tycznie srodek. PL PL PL PL PL PL PL

Description

(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 196988 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 355263 ⁽¹³⁾ (22) Data zgłoszenia: 12.09.2000 ^{(51) Int.Cl.}

A61F 9/00 (2006.01) (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

12.09.2000, PCT/US00/24983 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

26.04.2001, WO01/28472 PCT Gazette nr 17/01 (54)

Oftalmiczne urządzenie do aplikowania leków

(30) Pierwszeństwo: 21.10.1999,US,60/160,673	(73) Uprawniony z patentu: ALCON INC.,Hunenberg,CH
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 05.04.2004 BUP 07/04	(72) Twórca(y) wynalazku: Yoseph Yaacobi,Fort Worth,US
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 29.02.2008 WUP 02/08	(74) Pełnomocnik: Sierpińska Urszula, PATPOL Sp. z o.o.

⁽⁵⁷⁾ 1. Oftalmiczne urządzenie do aplikowania leków, znamienne tym, że zawiera obudowę (80) posiadającą powierzchnię twardówkową (82) mającą promień krzywizny zapewniający kontakt z twardówką (58) ludzkiego oka (52), i wyposażoną w zagłębienie (102) posiadające otwór (104) prowadzący do tej powierzchni twardówkowej (82) i geometrię ułatwiającą umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki (58), poniżej torebki Tenona (74) w oku, w tylnym segmencie (68) oka (52), zaś w zagłębieniu (102) jest umieszczony wewnętrzny rdzeń (106), zawierający aktywny farmaceutycznie środek.

PL 196 988 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest oftalmiczne urządzenie do aplikowania leków, stanowiące implant do miejscowej aplikacji czynnych farmaceutycznie środków do oka.

Od dawna wiadomo, że choroby tylnego segmentu oka zagrażają wzrokowi. Związana ze starzeniem się degeneracja plamki (ARMD), unaczynianie się naczyniówki (CNV), retinopatia (na przykład retinopatia cukrzycowa, retinopatia ciała szklistego), zapalenie siatkówki (na przykład powodowane przez cytomegalowirus (CMV)), zapalenie błony naczyniowej gałki ocznej, obrzęk plamki, czy jaskra to tylko kilka przykładów.

Związana ze starzeniem się degeneracja plamki (ARMD), jest głównym powodem ślepoty w starszym wieku. ARMD atakuje centrum pola widzenia i zamazuje je, sprawiając, że czytanie, prowadzenie samochodu i inne wymagające szczegółowego widzenia czynności stają się niemożliwe. Około 200 000 nowych przypadków ARMD ujawnia się rocznie w samych tylko Stanach Zjednoczonych. Niniejsze przybliżenie dotyczy w około czterdziestu procentach populacji osób powyżej 75 roku życia, około dwudziestu procent osób powyżej 60 roku życia cierpi na pewien stopień degeneracji plamki. „Mokre” ARMD jest tym typem ARMD, który najczęściej powoduje ślepotę. W mokrym ARMD nowo powstałe naczynia krwionośne naczyniówki (unaczynianie się naczyniówki (CNV)) przepuszczają płyn i powodują postępujące uszkodzenie siatkówki.

W poszczególnych przypadkach CNV w ARMD stosowane są trzy gł ówne metody leczenia (a) fotokoagulacja, (b) zastosowanie inhibitorów hamujących tworzenie się naczyń oraz (c) terapia fotodynamiczna. Fotokoagulacja jest najczęściej stosowaną metodą. Jakkolwiek fotokoagulacja może być szkodliwa dla siatkówki i jest niepraktyczna kiedy CNV lokalizuje się w pobliżu dołka soczewki. Ponadto po pewnym czasie stosowania fotokoagulacji często następuje nawrót CNV. Doustne lub pozajelitowe (nie dooczne) stosowanie środków hamujących tworzenie się naczyń jest również testowane jako leczenie ogólne ARMD. Jakkolwiek ze względu na szczególne ograniczenia metabolizowania leków stosowanie ogólne zazwyczaj powoduje dostarczenie zbyt małej dawki leku do oka. Dlatego też w celu osią gnię cia odpowiedniego stężenia leku w oku wymagane jest zastosowanie nie akceptowalnych wysokich dawek leków lub częste powtarzanie stosowanych dawek. Zastrzyki okołooczne z tych środków często kończą się odpłynięciem leku z oka przez okołooczne naczynia krwionośne i tkankę miękką do krążenia ogólnego. Powtarzające się zastrzyki okołooczne mogą powodować poważne powikłania, a nawet ślepotę, powodowane odklejeniem się siatkówki i zapaleniem wnętrza oka.

Aby zapobiec powikłaniom w opisanych powyżej metodach leczenia oraz aby zapewnić lepsze leczenie dooczne, prowadzone badania wskazały zastosowanie różnych implantów do miejscowego stosowania doocznego środków hamujących tworzenie się naczyń. Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,824,072 jest znany nierozkładalny polimerowy implant z umieszczonym na nim czynnym farmaceutycznym środkiem. Czynny farmaceutyczny środek dyfunduje przez polimerową obudowę implantu do tkanki docelowej. Czynny farmaceutyczny środek może zawierać leki do leczenia degeneracji plamki lub retinopatii cukrzycowej. Implant umieszczony jest wewnątrz płynu łzowego na zewnętrznej powierzchni oka w części nieunaczynionej i może być zaczepiony w spojówce lub w twardówce; poza twardówką lub wewnątrz twardówki ponad częścią nieunaczynioną; wewnątrz przestrzeni nadnaczyniówkowej ponad częścią nieunaczynioną, jak na przykład w części gładkiej lub chirurgicznie oddzielonej części nieunaczynionej; lub w bezpośredniej styczności z ciałem szklistym.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,476,511 jest znany polimerowy implant umieszczany pod spojówką oka. Implant ten może być używany do dostarczania środków hamujących tworzenie się naczyń do leczenia ARMD oraz środków do leczenia retinopatii i zapalenia siatkówki. Czynny farmaceutyczny środek dyfunduje przez polimerową obudowę implantu.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,773,019 jest znany nierozkł adalny polimerowy implant do dostarczania określonych leków zawierających sterydy hamujące tworzenie się naczyń oraz leki do leczenia zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej, takie jak cyklosporyna. W tym przypadku również czynny farmaceutyczny środek dyfunduje przez polimerową obudowę implantu.

Wszystkie opisane powyżej implanty wymagają dokładnego ukształtowania i wykonania, aby zapewnić kontrolę nad dyfuzją czynnego farmaceutycznego środka przez polimerową obudowę (matrycy) lub polimerowej membrany (zbiornika) do pożądanego miejsca terapii. Uwalnianie się leku z tych urządzeń zależy od porowatości i właściwości dyfuzyjnych odpowiednio matrycy lub membrany. Te parametry muszą być odpowiednio dobrane do każdej specyficznej cząsteczki leku, który ma być zastosowany. W konsekwencji wymagania te powodują wzrost komplikacji w budowie oraz kosztów takich implantów.

PL 196 988 B1

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki 5,824,073 jest znany wgłębnik umieszczany w oku. Wgłębnik posiada podniesioną część, która jest używana do wgłębiania lub naciskania na twardówkę ponad obszarem plamki oka. Patent ten opisuje jak nacisk ten powoduje zmniejszenie przekrwienia naczyniówki i przepływu krwi przez podsiatkówkowe nowe naczynia krwionośne, co z kolei zmniejsza krwawienie i podsiatkówkowe nagromadzenie płynu.

Z opisu patentowego DE 4022553 i z opisu zgł oszenia WO 9823228 jest znane urzą dzenie, które stanowi soczewkę kontaktową o odpowiednich właściwościach materiałowych, zawierającą wgłębienie o dokładnie skonfigurowanych wymiarach, które mieści w sobie określone objętości roztworu, zawiesiny lub maści i z którego substancje aktywne lub wskaźnikowe zostają uwalniane w przestrzennie jednolity i czasowo kontrolowany sposób na obszar powierzchni rogówki, usytuowany naprzeciwko wgłębienia.

W dziedzinie biokompatybilnych implantów dla potrzeb chirurgicznego implantowania urządzeń do aplikowania leków doocznych istnieje potrzeba uzyskiwania bezpiecznej, efektywnej, miejscowej aplikacji szerokiego zakresu czynnych farmaceutycznie środków o kontrolowanej dawce. Procedura chirurgiczna wszczepienia takiego urządzenia powinna być bezpieczna, prosta, szybka i możliwa do wykonania na pacjencie przychodzącym. Ideałem byłoby, gdyby urządzenia takie było łatwe i ekonomiczne w produkcji. Ponadto ze względu na jego wszechstronność i zdolność do stosowania szerokiej gamy czynnych farmaceutycznych środków implant taki byłby możliwy do zastosowania w badaniach klinicznych oka, w celu dostarczania czynnych farmaceutycznie środków do wytworzenia określonego specyficznego stanu fizycznego u pacjenta. Takie urządzenie do aplikowania leków doocznych jest szczególnie potrzebne w miejscowej aplikacji czynnych farmaceutycznych środków do końcowego segmentu oka, w zwalczaniu ARMD, CNV, retinopatii, zapalenia siatkówki, zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej, obrzęku plamki, czy jaskry.

Oftalmiczne urządzenie do aplikowania leków, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera obudowę posiadającą powierzchnię twardówkową mającą promień krzywizny zapewniający kontakt z twardówką ludzkiego oka i wyposażoną w zagłębienie posiadające otwór prowadzący do tej powierzchni twardówkowej i geometrię ułatwiającą umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki, poniżej torebki Tenona w oku, w tylnym segmencie oka, zaś w zagłębieniu jest umieszczony wewnętrzny rdzeń, zawierający aktywny farmaceutycznie środek.

Geometria obudowy ułatwia umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki poniżej torebki Tenona w tylnym segmencie oka w położeniu, w którym wewnętrzny rdzeń jest umieszczony blisko plamki oka.

Geometria obudowy ułatwia umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki poniżej torebki Tenona w tylnym segmencie oka w położeniu, w którym wewnętrzny rdzeń jest umieszczony ponad plamką oka.

Wewnętrzny rdzeń jest tabletką.

Przynajmniej część obudowy jest wykonana z materiału elastycznego, który w połączeniu z geometrią zagłębienia i geometrią tabletki przytrzymuje ciernie tabletkę wewną trz zagłębienia.

Tabletka ma skład pozwalający na bioerozję i uwalnianie aktywnego farmaceutycznie środka z kontrolowaną szybkością.

Wewnętrzny rdzeń zawiera hydrożel.

Hydrożel podlega bioerozji i uwalnia aktywny farmaceutycznie środek z kontrolowaną szybkością.

Aktywny farmaceutycznie środek dyfunduje poprzez hydrożel z kontrolowaną szybkością.

Z obudowy w pobliżu otworu wystaje element zatrzymujący, przytrzymujący wewnętrzny rdzeń w zagłębieniu.

Element zatrzymujący zawiera wieniec, umieszczony przynajmniej częściowo dookoła otworu.

Aktywny farmaceutycznie środek zawiera związek wybrany z grupy zawierającej 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion i 4,9(11)-Pregnadieno-17a, 21-diolo-3,20-diono-21-octan.

Aktywny farmaceutycznie środek zawiera eliprodil.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok z boku oftalmicznego urządzenia do aplikowania leków według wynalazku, fig. 2 widok z boku ukazujący drugie rozwiązanie urządzenia do aplikowania leków według wynalazku, fig. 3 schematyczny widok z boku ludzkiego oka, fig. 4 - szczegółowy przekrój ludzkiego oka z fig. 3, wzdłuż linii 4-4, fig. 5 - widok perspektywiczny urządzenia do aplikowania leków doocznych, fig. 6A - widok z boku urządzenia do aplikowania leków doocznych z fig. 5, fig. 6B - powiększony przekrój urządzenia do aplikowania leków doocznych z fig. 6A, wzdłuż linii 6B-6B, a fig. 7 - obraz graficzny rezultatów badań

PL 196 988 B1 farmakodynamicznych na gałkach ocznych nowozelandzkich królików białych z wszczepionym urządzeniem do aplikowania leków doocznych z fig. 5, 6A i 6B, ukazujący średnie stężenie czynnego farmaceutycznie środka w miejscu docelowym w siatkówce i naczyniówce gałki ocznej królików, w funkcji czasu.

Na fig. 1 pokazano schematycznie urządzenie 10 do dostarczania leków według wynalazku. Urządzenie 10 może być użyte w dowolnym przypadku, w którym zachodzi potrzeba miejscowego dostarczenia czynnego farmaceutycznego środka doocznego. Dla przykładu, urządzenie 10 może być stosowane w leczeniu schorzeń oka, ucha, nosa, gardła, skóry, tkanki podskórnej lub kości. Urządzenie 10 może być stosowane zarówno u ludzi, jak i u zwierząt.

Urządzenie 10 składa się z obudowy 12 posiadającej wewnętrzną powierzchnię 14 oraz zewnętrzną powierzchnię 16. Jak ukazuje fig. 1 obudowa 12 powinna posiadać kształt prostokątny w trzech wymiarach z bliż szym końcem 18 i dalszym końcem 20. Obudowa 12 moż e posiadać inny kształt geometryczny, z zachowaniem wewnętrznej powierzchni 14 przeznaczonej do umieszczania w tkance docelowej w ciele pacjenta. Dla przykł adu, obudowa 12 moż e mie ć kształ t cylindryczny, owalny, kwadratowy lub inny wielokątny w trzech wymiarach.

Obudowa 12 posiada zagłębienie 22 posiadające otwór 24. Wewnętrzny rdzeń 26 powinien być umieszczony w zagłębieniu 22. Wewnętrzny rdzeń 26 powinien być tabletką zawierającą jeden lub więcej czynnych farmaceutycznie środków.

Alternatywnie może on zawierać zwykły hydrożel, zawierający jeden lub więcej czynnych farmaceutycznie środków. Element zatrzymujący 28 powinien znajdować się blisko otworu 24. Element zatrzymujący 28 zabezpiecza rdzeń 26 przed wypadnięciem z zagłębienia 22. Kiedy wewnętrzny rdzeń 26 jest tabletką, wówczas element zatrzymujący 28 powinien być ciągłym obrzeżem lub krawędzią umieszczoną wokół obwodu otworu 24 i mieć średnicę nieco mniejszą niż średnica tabletki 26. Alternatywnie element zatrzymujący 28 może zawierać jeden lub więcej elementów, wystających z obudowy 12 do wewną trz otworu 24. Pomimo iż nie pokazuje tego fig. 1, wewn ę trzny rdzeń 26 moż e alternatywnie zawierać zawiesinę, roztwór, proszek lub inną ich kombinację, która zawiera jeden lub więcej czynnych farmaceutycznie środków. W tym przykładzie wykonania wewnętrzna powierzchnia 14 nie posiada otworu 24, a zawiesina, roztwór, proszek lub inna ich kombinacja dyfunduje przez relatywnie cienkie rozszerzenie wewnętrznej powierzchni 14. Ponadto alternatywnie urządzenie 10 może nie posiadać zagłębienia 22 lub wewnętrznego rdzenia 26, a czynny(e) farmaceutycznie(e) środek(i) w postaci zawiesiny, roztworu, proszku lub innej ich kombinacji moż e być rozpraszany na cał ej długości obudowy 12 urządzenia 10. W tym przykładzie wykonania czynny farmaceutycznie środek dyfunduje przez całą obudowę 12 do tkanki docelowej.

Kształt geometryczny i wymiary urządzenia 10 zwiększają komunikację pomiędzy czynnym farmaceutycznie środkiem z wewnętrznego rdzenia 26 i tkanką leżącą pod wewnętrzną powierzchnią 14. Wewnętrzna powierzchnia 14 powinna mieć fizyczny kontakt z tkanką docelową. Na przykład, jeżeli tkanka docelowa jest płaska, wówczas będzie odpowiednie urządzenie 10 z fig. 1 do aplikacji czynnego farmaceutycznie środka. W innym przykładzie, jeżeli tkanka docelowa ma powierzchnię wypukłą, wówczas odpowiednie będzie urządzenie 10a z fig. 2, posiadające wklęsłą wewnętrzną powierzchnię 14a, ukształtowaną dla osiągnięcia odpowiedniego przylegania do tkanki docelowej. Narożniki 30 bliższego końca 18a oraz narożniki 32 dalszego końca 20a mogą być podcięte lub wyoblone, aby zapewnić jak największy komfort pacjenta w trakcie chirurgicznego wszczepiania urządzenia 10a. Element zatrzymujący 28 powinien być wykonany przy zachowaniu najmniejszej potrzebnej grubości, umożliwiającej utrzymanie wewnętrznego rdzenia 26 tak, aby aktywna powierzchnia 26a wewnętrznego rdzenia 26 znajdowała się jak najbliżej tkanki docelowej. Pomimo iż nie pokazują tego fig. 1 i 2, wewnętrzny rdzeń może być ukształtowany tak, aby powierzchnia 26a miała fizyczną styczność z tkanką docelową.

Alternatywnie urządzenie 10 lub 10a może być umieszczone w ciele pacjenta tak, aby wewnętrzna powierzchnia 14 lub 14a znajdowała się jak najbliżej tkanki docelowej. W tym wypadku wewnętrzna powierzchnia 14 lub 14a styka się z tkanką pośrednią, znajdującą się pomiędzy nią a tkanką docelową. Czynny farmaceutycznie środek z wewnętrznego rdzenia 26 komunikuje się z tkanką docelową przez otwór 24 oraz tkankę pośrednią.

Jak pokazano na fig. 1, obudowa 12 składa się z materiału biokompatybilnego, bionierozkładalnego, korzystnie biokompatybilnej, bionierozkładalnej kompozycji polimerów. Mogą to być jednolite polimery, kopolimery, proste, rozgałęzione, usieciowane lub ich mieszaniny. Przykładem polimerów odpowiednich do użycia we wspomnianej kompozycji są: silikon, alkohol poliwinylowy, octan etylenowy winylu, kwas polimlekowy, nylon, polipropylen, poliwęglan, celuloza, octan celulozy, kwas poliglikolowy, kwas polimlekowo-glikolowy, estry celulozy, polieterosulfon, związki akrylowe, ich pochodne i mieszaniny.

PL 196 988 B1

Przykłady odpowiednich miękkich związków akrylowych są podane w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,403,901. Wspomniane kompozycje polimerów powinny zawierać silikon. Oczywiście, wspomniane kompozycje polimerów mogą zawierać inne stosowne materiały, które wpływają na ich fizyczne właściwości, włączając w to porowatość, labiryntowość, przenikalność, sztywność, twardość i gładkość. Przykładowe materiały wpływające na konkretne z tych właściwości zawierają plastyfikatory, wypełniacze i środki powlekające. Wspomniane kompozycje polimerów mogą zawierać również inne materiały wpływające na ich chemiczne właściwości jak toksyczność, hydrofobowość oraz reakcję z wewnętrznym rdzeniem 26. Obudowa 12 powinna być nieprzepuszczalna dla czynnych farmaceutycznie środków z wewnętrznego rdzenia 26. Jeżeli obudowa 12 wykonana jest z elastycznej kompozycji polimerów, to wielkość zagłębienia 22 może być nieco mniejsza niż wielkość wewnętrznego rdzenia 26. To połączenie przy wykorzystaniu tarcia zabezpiecza wewnętrzny rdzeń 26 wewnątrz zagłębienia 22. W tym przykładzie wykonania obudowa 12 może być wykonana w zależności od potrzeb bez elementu zatrzymującego 28.

Wewnętrzny rdzeń 26 może zawierać dowolne akceptowalne czynne farmaceutycznie środki odpowiednie do miejscowej aplikacji. Przykładem czynnych farmaceutycznie środków odpowiednich dla wewnętrznego rdzenia 26 są leki przeciwinfekcyjne włączając w to antybiotyki, leki przeciwwirusowe i przeciwgrzybiczne, leki przeciwalergiczne i leki stabilizujące szkielet komórki, sterydowe i niesterydowe leki przeciwzapalne, inhibitory cyklooksygenazy włączając w to inhibitory Cox I i Cox II, kombinacje leków przeciwinfekcyjnych i przeciwzapalnych, środki przeciw jaskrze, włączając w to środki adrenergiczne, blokery β-adrenergiczne, agoniści α-adrenergiczni, parasympatykomimetyki, inhibitory cholinesterazy, inhibitory bezwodników węglowych i prostaglandyny, kombinacje środków przeciw jaskrze, przeciwutleniaczy, dodatków odżywczych, leków przeciwko torbielowatemu obrzękowi plamki włączając w to niesterydowe środki przeciwzapalne, leki przeciwko ARMD włączając w to inhibitory angiogenezy i dodatki odżywcze, leki przeciwko infekcjom herpeswirusowym i infekcjom ocznym CMV, leki przeciwko rozrostowej szklistej retinopatii włączając w to antymetabolity i fibrynolityki, środki przyspieszające gojenie, włączając w to czynniki wzrostu, antymetabolity, leki neuroprotektory, włączając w to eliprodil, sterydy angiostatyczne do leczenia chorób lub stanów tylnego segmentu oka, włączając w to ARMD, CNV, retinopatie, zapalenia siatkówki, zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej, obrzęk plamki i jaskrę. Sterydy angiostatyczne opisane są dokładnie w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,679,666 i 5,770,592. Preferowane sterydy angiostatyczne zawierają 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion lub 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-diono-21-octan. Wewnętrzny rdzeń 26 może również zawierać nieaktywne składniki poprawiające trwałość, rozpuszczalność, przenikalność i inne właściwości czynnych farmaceutycznie środków zawartych w rdzeniu.

Jeżeli wewnętrzny rdzeń 26 jest tabletką, wówczas może dodatkowo zawierać zwykłe składniki niezbędne do wytwarzania tabletek jak na przykład wypełniacze czy środki powlekające. Takie tabletki mogą być wytwarzane zwykłymi metodami produkcji. Czynny farmaceutycznie środek powinien być dostarczany równomiernie na całej powierzchni tabletki. Poza zwykłymi tabletkami, wewnętrzny rdzeń 26 może zawierać specjalną tabletkę, która jest biorozkładalna, w kontrolowanym stopniu uwalniając czynny farmaceutycznie środek. Na przykład taka biorozkładalność może występować w postaci hydrolizy lub rozszczepienia enzymatycznego. Jeżeli wewnętrzny rdzeń 26 jest hydrożelem lub żelem, wówczas taki żel może rozkładać się w kontrolowanym stopniu uwalniając czynny farmaceutycznie środek. Alternatywnie taki żel może nie być biorozkładalny, lecz może umożliwiać dyfuzję czynnego farmaceutycznie środka.

Urządzenie 10 może być wykonane przy użyciu zwykłych sposobów wytwarzania polimerów, włączając w to formowanie wtryskowe, wyciskowe, tłoczenie i prasowanie tłoczne. Preferuje się wykonywanie urządzenia 10 przy użyciu zwykłych technik wtryskowych. Wewnętrzny rdzeń 26 powinien być umieszczony w zagłębieniu 22 po uformowaniu obudowy 12 urządzenia 10. Element zatrzymujący 28 powinien być na tyle sprężysty, aby umożliwić wsunięcie wewnętrznego rdzenia 26 w otwór 24, a następnie powrócić do swego właściwego położenia.

Urządzenie 10 powinno być chirurgicznie umieszczone w pobliżu tkanki docelowej. Chirurg wykonuje najpierw nacięcie w pobliżu tkanki docelowej. Kiedy zostanie wykonane nacięcie, wówczas chirurg przystępuje do tępego rozwarstwienia na tkance lub blisko poziomu tkanki docelowej. Kiedy tkanka docelowa zostanie zlokalizowana, wówczas chirurg przy użyciu pęsety przytrzymuje urządzenie 10 z wewnętrzną powierzchnią 14 skierowaną w stronę tkanki docelowej i dalszym końcem 20 z dala od chirurga. Następnie chirurg wprowadza urządzenie 10 do tunelu na poziomie nacięcia z wewnętrzną powierzchnią 14 skierowaną w stronę tkanki docelowej. Kiedy urządzenie 10 znajduje się

PL 196 988 B1 już na miejscu, wówczas chirurg w celu umocowania może przyszyć urządzenie 10 do leżącej pod nim tkanki, co zależy od rodzaju tej tkanki. Następnie chirurg zamyka nacięcie przy pomocy szwu i przykleja plaster z maścią z antybiotykiem na ranę chirurgiczną.

Fizyczny kształt obudowy 12, włączając w to geometryczny kształt wewnętrznej powierzchni 14, zagłębienia 22, otworu 24 i elementu zatrzymującego 28, umożliwia wielokierunkowe aplikowanie farmaceutycznie efektywnej dawki leku z wewnętrznego rdzenia 26 do tkanki docelowej. W szczególności brak warstwy polimerowej lub membrany pomiędzy wewnętrznym rdzeniem 26 i leżącą pod nim tkanką w znacznym stopniu zwiększa prostotę aplikowania czynnego środka do tkanki docelowej.

Urządzenie 10 może być stosowane do aplikowania farmaceutycznie efektywnej ilości czynnego farmaceutycznie środka do tkanki docelowej przez wiele lat, w zależności od poszczególnych fizykochemicznych właściwości zastosowanego czynnego farmaceutycznie środka. Istotne fizykochemiczne właściwości to między innymi hydrofobowość, rozpuszczalność, stopień rozpuszczenia, współczynnik dyfuzyjności, współczynnik podziału oraz podobieństwo tkanek. Gdy wewnętrzny rdzeń 26 nie zawiera już czynnego środka, chirurg może z łatwością usunąć urządzenie 10 i wówczas wykonany uprzednio tunel umożliwia wymianę zużytego urządzenia 10 na nowe urządzenie 10.

Na fig. 3 do 6B pokazano schematycznie urządzenie 50 do dostarczania leków doocznych według preferowanego przykładu wykonania przedmiotu wynalazku. Urządzenie 50 może być użyte w dowolnym przypadku, w którym zachodzi potrzeba miejscowego dostarczenia czynnego farmaceutycznie środka doocznego. Urządzenie 50 jest szczególnie odpowiednie do dostarczania czynnego farmaceutycznie środka do tylnego segmentu oka. Preferowanym zastosowaniem urządzenia 50 jest dostarczanie czynnego farmaceutycznie środka do siatkówki w pobliże plamki w celu leczenia ARMD, unaczynienia naczyniówki (CNV), retinopatii, zapalenia siatkówki, zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej, obrzęku plamki, czy jaskry. Oczywiście urządzenie 50 może być również użyte do miejscowego aplikowania czynnych farmaceutycznie środków do innej niż oko tkanki ciała, jeżeli zachodzi taka potrzeba.

Na fig. 3 pokazano schematycznie ludzkie oko 52. Oko 52 posiada rogówkę 54, soczewkę 56, twardówkę 58, naczyniówkę 60, siatkówkę 62 oraz nerw wzrokowy 64. Przedni segment 66 oka 52 zawiera cześć oka 52 od linii 67 ku przodowi. Tylny segment 68 oka 52 zawiera cześć oka 52 od linii 67 ku tyłowi. Siatkówka 62 jest fizycznie połączona z naczyniówką 60 w sposób obwodowy, blisko części gładkiej 70. Siatkówka 62 posiada plamkę 72 umieszczoną nieco z boku krążka nerwu wzrokowego 19. W dziedzinie okulistyki dobrze wiadomo, że plamka 72 składa się głównie z czopków siatkówki i jest obszarem największej ostrości wzroku w siatkówce 62. Torebka Tenona 74 znajduje się na twardówce 58. Spojówka 76 pokrywa krótki obszar gałki oka 52 ku tyłowi od rąbka 77 (opuszka spojówki) i zawinięta jest w górę (górne zakończenie) lub w dół (dolne zakończenie) pokrywając wewnętrzne powierzchnie, odpowiednio górnej powieki 78 i dolnej powieki 79. Spojówka 76 pokrywa wierzch torebki Tenona 74.

Jak pokazano na fig. 3 i 4 i opisano poniżej, urządzenie 50 jest umieszczone bezpośrednio na zewnętrznej powierzchni twardówki 58, poniżej torebki Tenona 74 w celu leczenia większości chorób lub stanów segmentu przedniego. W dodatku do leczenia ARMD i CNV u ludzi urządzenie 50 umieszczane jest bezpośrednio na zewnętrznej powierzchni twardówki 58, poniżej torebki Tenona 74, a wewnętrzny rdzeń 26 urządzenia 50 znajduje się blisko plamki 72.

Na fig. 5 do 6B pokazano schematycznie urządzenia 50 do aplikowania leków, w sposób bardziej szczegółowy. Urządzenie 50 składa się z obudowy 80 posiadającej powierzchnię twardówkową 82 oraz powierzchnię oczodołową 84. Powierzchnia twardówkowa 82 posiada promień krzywizny, dopasowany do bezpośredniego kontaktu z twardówką 58. Powierzchnia oczodołowa 84 jest wykonana z takim promieniem krzywizny, który umoż liwia wszczepienie poniż ej torebki Tenona 74. Obudowa 80 posiada zaokrąglony, prostokątny w trzech wymiarach kształt z zaokrąglonymi bokami 86 i 88, bliższym końcem 90 i dalszym końcem 92. Jak to ukazuje widok z boku z fig. 6A, powierzchnia oczodołowa 84 powinna posiadać zwężające się powierzchnie 94 i 96 blisko odpowiednio bliższego 90 i dalszego końca 92 tak, aby umożliwić wszczepienie urządzenia 50 poniżej torebki Tenona 74 jednocześnie zapewniając lepszy komfort pacjenta. Obudowa 80 może alternatywnie posiadać kształt zbliżony do kształtu obudowy urządzenia 10a z fig. 2. Jednakże obudowa 80 może posiadać dowolny geometryczny kształt, przy zachowaniu zaokrąglonej powierzchni twardówkowej 82 stykającej się z twardówką 58, na przykład obudowa 80 może mieć kształt cylindryczny, owalny, kwadratowy lub inny wielokątny w trzech wymiarach.

Obudowa 80 posiada zagłębienie 102 posiadające otwór 104. Wewnętrzny rdzeń 106 jest umieszczony w zagłębieniu 102. Wewnętrzny rdzeń 106 powinien być tabletką zawierającą jeden lub więcej czynnych farmaceutycznie środków. Alternatywnie wewnętrzny rdzeń 106 może zawierać zwykły hydrożel

PL 196 988 B1 zawierający jeden lub więcej czynnych farmaceutycznie środków. Element zatrzymujący 108 powinien znajdować się blisko otworu 104. Element zatrzymujący 108 zabezpiecza rdzeń 106 przed wypadnięciem z zagłębienia 102. Kiedy wewnętrzny rdzeń 106 jest tabletką, to element zatrzymujący 108 powinien być ciągłym obrzeżem lub krawędzią umieszczoną wokół obwodu otworu 104 i mieć średnicę nieco mniejszą niż średnica tabletki. Alternatywnie element zatrzymujący 108 może zawierać jeden lub więcej elementów, wystających z obudowy 80 do wewnątrz otworu 104. Pomimo iż nie pokazuje tego fig. 6A, wewnętrzny rdzeń 106 może alternatywnie zawierać zawiesinę, roztwór, proszek lub inną ich kombinację, która zawiera zawierającą jeden lub więcej czynnych farmaceutycznie środków. W tym przykł adzie wykonania powierzchnia twardówkowa 82 nie posiada otworu 104, a zawiesina, roztwór, proszek lub inna ich kombinacja dyfunduje przez relatywnie cienkie rozszerzenie powierzchni twardówkowej 82 poniżej wewnętrznego rdzenia 106. Ponadto alternatywnie urządzenie 50 może nie posiadać zagłębienia 102 lub wewnętrznego rdzenia 106, a czynny(e) farmaceutycznie(e) środek(i) w postaci zawiesiny, roztworu, proszku lub innej ich kombinacji moż e być rozpraszany na cał ej długości obudowy 80 urządzenia 50. W tym przykładzie wykonania czynny farmaceutycznie środek dyfunduje przez całą obudowę 80 do tkanki docelowej.

Kształt geometryczny i wymiary urządzenia 50 zwiększają komunikację pomiędzy czynnym farmaceutycznie środkiem z wewnętrznego rdzenia 106 i tkanką leżącą pod powierzchnią twardówkową 82. Powierzchnia twardówkowa 82 powinna mieć fizyczny kontakt z zewnętrzną warstwą twardówki 58. W innym przykł adzie powierzchnia twardówkowa 82 moż e być umieszczona w tkankach przyocznych ponad zewnętrzną powierzchnią twardówki 58 lub śródblaszkowo wewnątrz twardówki 58.

Obudowa 80 powinna składać się z materiału biokompatybilnego, bionierozkładalnego. Obudowa 80 powinna składać się z biokompatybilnej, bionierozkładalnej kompozycji polimerów. Mogą to być jednolite polimery, kopolimery, proste, rozgałęzione, usieciowane lub ich mieszaniny. Kompozycja polimerów zawartych w obudowie 80 i polimery odpowiednie do stworzenia tej kompozycji polimerów mogą być kompozycją dowolnych polimerów opisanych powyżej w odniesieniu do obudowy 12 urządzenia 10. Obudowa 80 powinna być wykonana z kompozycji polimerów zawierającej silikon. Obudowa 80 powinna być nieprzepuszczalna dla czynnych farmaceutycznie środków z wewnętrznego rdzenia 106. Jeżeli obudowa 80 wykonana jest z elastycznej kompozycji polimerów, to wielkość zagłębienia 102 może być nieco mniejsza niż wielkość wewnętrznego rdzenia 106. To połączenie przy wykorzystaniu tarcia zabezpiecza wewnętrzny rdzeń 106 wewnątrz zagłębienia 102. W tym przykładzie wykonania obudowa 80 może być wykonana w zależności od potrzeb bez elementu zatrzymującego 108.

Wewnętrzny rdzeń 106 może zawierać dowolne akceptowalne czynne farmaceutycznie środki odpowiednie do miejscowej aplikacji. Przykłady czynnych farmaceutycznie środków opisano powyżej w odniesieniu do wewnętrznego rdzenia 26 urzą dzenia 10. Wewnętrzny rdzeń 106 może również zawierać nieaktywne składniki poprawiające trwałość, rozpuszczalność, przenikalność i inne właściwości czynnych środków rdzenia.

Jeżeli wewnętrzny rdzeń 106 jest tabletką, wówczas może ponadto zawierać zwykłe składniki niezbędne do wytwarzania tabletek, jak na przykład wypełniacze czy środki powlekające. Takie tabletki mogą być wytwarzane zwykłymi metodami produkcji tabletek. Czynny farmaceutycznie środek powinien być dostarczany równomiernie na całej powierzchni tabletki. Poza zwykłymi tabletkami, wewnętrzny rdzeń 106 może zawierać specjalną tabletkę, która jest biorozkładalna w kontrolowanym stopniu, uwalniając czynny farmaceutycznie środek. Na przykład taka biorozkładalność może występować w postaci hydrolizy lub rozszczepienia enzymatycznego. Jeżeli wewnętrzny rdzeń 106 jest hydrożelem lub żelem, wówczas taki żel może rozkładać się w kontrolowanym stopniu uwalniając czynny farmaceutycznie środek. Alternatywnie taki żel może nie być biorozkładalny, lecz może umożliwiać dyfuzję czynnego farmaceutycznie środka.

Urządzenie 50 może być wykonane przy użyciu zwykłych sposobów wytwarzania polimerów, włączając w to formowanie wtryskowe, wyciskowe, tłoczenie i prasowanie tłoczne. Preferuje się wykonywanie urządzenia 50 przy użyciu zwykłych technik wtryskowych tak, jak to opisano powyżej w odniesieniu do urządzenia 10.

Urządzenie 50 powinno być chirurgicznie umieszczone bezpośrednio na zewnętrznej powierzchni twardówki 58 poniżej torebki Tenona 74 przy użyciu techniki, która umożliwia wykonanie zabiegu na pacjencie dochodzącym. Chirurg wykonuje najpierw nacięcie spojówki wokół rogówki w jednej z ćwiartek oka 52. Chirurg powinien wykonać to nacięcie w ćwiartce kraniometrycznej około 3 mm za rąbkiem 77 oka 52. Kiedy nacięcie zostanie wykonane, wówczas chirurg przystępuje do tępego rozwarstwienia w celu oddzielenia torebki Tenona 74 od twardówki 58, tworząc przednio-tylny tunel.

PL 196 988 B1

Kiedy utworzony zostanie tunel, chirurg przy użyciu pęsety przytrzymuje urządzenie 50 z powierzchnią twardówkową 82 skierowaną w stronę twardówki 58 i dalszym końcem 92 z dala od chirurga. Następnie chirurg wprowadza urządzenie 50 do tunelu ruchem okrężnym, umieszczając wewnętrzny rdzeń 106 urządzenia 50 ponad pożądaną częścią siatkówki 62. Następnie chirurg zamyka nacięcie, przyszywając torebkę Tenona 74 i spojówkę 76 do twardówki 58. Po zamknięciu chirurg przykleja plaster z maścią z antybiotykiem na ranę chirurgiczną. Alternatywnie chirurg może przyszyć bliższy koniec 90 urządzenia 50 do twardówki 58, aby utrzymać urządzenie 50 we właściwym położeniu przed zamknięciem tunelu.

W przypadku ARMD w ludzkim oku, chirurg stosuje opisaną powyż ej technikę umieszczając wewnętrzny rdzeń 106 urządzenia 50 w jednym z dwóch położeń w ćwiartce kraniometrycznej oka 52. Jednym z preferowanych położeń jest umieszczenie bezpośrednio na zewnętrznej powierzchni twardówki 58 pod torebką Tenona 74, z wewnętrznym rdzeniem 106 umieszczonym w pobliżu, lecz nie bezpośrednio nad plamką 72. Chirurg może umieścić wewnętrzny rdzeń 106 urządzenia 50 w tym położeniu, przesuwając dalszy koniec 92 urządzenia 50 poniżej dolnego mięśnia skośnego w kierunku równoległym do bocznego mięśnia prostego. Drugim z preferowanych położeń jest umieszczenie bezpośrednio na zewnętrznej powierzchni twardówki 58 pod torebka Tenona 74, z wewnętrznym rdzeniem 106 umieszczonym bezpośrednio nad plamką 72. Chirurg może umieścić wewnętrzny rdzeń 106 urządzenia 50 w tym położeniu, przesuwając dalszy koniec 92 urządzenia 50 w kierunku plamki 72 wzdłuż trasy wyznaczonej pomiędzy bocznym i dolnym prostym mięśniem, poniżej dolnego mięśnia skośnego. W przypadku ARMD czynnym farmaceutycznie środkiem wewnętrznego rdzenia 106 powinien być jeden z angiostatycznych sterydów, podanych w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,679,666 oraz 5,770,592.

Fizyczny kształt obudowy 80, włączając w to geometryczny kształt powierzchni twardówkowej 82, zagłębienia 102, otworu 104 i elementu zatrzymującego 108 umożliwia wielokierunkowe aplikowanie farmaceutycznie efektywnej dawki leku z wewnętrznego rdzenia 106 przez twardówkę 58, naczyniówkę 60 do siatkówki 62. W szczególności brak warstwy polimerowej lub membrany pomiędzy wewnętrznym rdzeniem 106 i twardówką 58 w znacznym stopniu zwiększa prostotę aplikowania czynnego środka do siatkówki 62.

Urządzenie 50 może być stosowane do aplikowania farmaceutycznie efektywnej ilości czynnego farmaceutycznie środka do siatkówki 62 przez wiele lat, w zależności od poszczególnych fizykochemicznych właściwości zastosowanego czynnego farmaceutycznie środka. Istotne fizykochemiczne właściwości to między innymi hydrofobowość, rozpuszczalność, stopień rozpuszczenia, współczynnik dyfuzyjności, współczynnik podziału oraz podobieństwo tkanek. Po tym jak wewnętrzny rdzeń 106 nie zawiera już czynnego środka, chirurg może z łatwością usunąć urządzenie 50. W dodatku wykonany uprzednio tunel umożliwia wymianę zużytego urządzenia 50 na nowe.

Poniższy przykład ilustruje efektywne aplikowanie leku do siatkówki oka królika przy użyciu preferowanego przykładu wykonania urządzenia według wynalazku i odpowiedniej techniki chirurgicznej.

Urządzenie 50 zostało chirurgicznie wszczepione na zewnętrznej powierzchni twardówki 58, poniżej torebki Tenona 74, wzdłuż dolnej granicy bocznego mięśnia prostego w prawym oku u dwudziestu (20) Nowozelandzkich Królików Białych, przy użyciu procedury podobnej do tej, którą opisano powyżej, w odniesieniu do wszczepienia urządzenia 50 na twardówce 58 oka 52. Urządzenie 50 zostało skonstruowane, jak ukazują fig. 5 do 6B, przy zachowaniu następujących wymiarów: obudowa 80 miała długość 110 około 15 mm, szerokość 112 około 7 mm i maksymalną grubość 114 około 1,8 mm. Element zatrzymujący 108 miał grubość 116 około 0,15 mm. Powierzchnia twardówki 82 miała promień krzywizny około 8,5 mm oraz długość łuku około 18 mm. Wewnętrzny rdzeń 106 był cylindryczną tabletką o średnicy około 5 mm i grubości 1,5 mm. Otwór 104 miał średnicę 3,8 mm. Zagłębienie 102 miało średnicę około 4,4 mm. Czynnym farmaceutycznie środkiem zastosowanym w tabletce 106 był

4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion, steryd angiostatyczny dystrybuowany przez Steraloids, Inc., Wilton, New Hempshire, opisany patentami Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5,770,592 i 5,679,666.

Formuła tabletki zawierała 99,75 procent wagi 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion oraz 0,25 procent wagi stearynianu magnezu.

W tydzień po wszczepieniu cztery króliki zostały uśpione, a ich prawe oczy zostały wyłuskane. Urządzenie 50 zostało wyjęte z oka, a położenie tabletki zaznaczono na twardówce. Następnie został pobrany tylny segment oka, ciało szkliste każdego oka oraz odwrócony okrągły fragment tkanki siatkówki o średnicy 10 mm, uformowanej w ten sposób miseczki oka, skoncentrowany poniżej miejsca umieszczenia tabletki 106 na twardówce (jako „miejsce docelowe”). Został również pobrany okrągły fragment tkanki siatkówki o średnicy 10 mm z drugiej strony, umieszczony z dala od miejsca docelowego,

PL 196 988 B1 po drugiej stronie nerwu wzrokowego. Ponadto został również pobrany o średnicy 10 mm trzeci fragment tkanki siatkówki z trzeciej strony, umieszczonej pomiędzy drugą a pierwszą stroną. Podobne fragmenty o średnicy 10 mm zostały również pobrane w trzech opisanych stronach z tkanki naczyniówki. Wszystkie pobrane fragmenty tkanek zostały oddzielnie homogenizowane, a stężenie angiostatycznego steroidu zostało stwierdzone przy użyciu naocznego badania farmakokinetycznego, z wykorzystaniem wysokiej klasy chromatografii cieczy oraz analizy spektrometrii masowej (LC-MS/MS). Procedura ta była powtórzona po 3, 6, 9 i 12 tygodniach od wszczepienia.

Na fig. 7 pokazano stężenie 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion w siatkówce i naczyniówce z miejsc docelowych w funkcji czasu. „Osie błędu” otaczające każdy punkt z danymi reprezentują odchylenie standardowe. Jak ukazuje fig. 7, urządzenie 50 dostarczało farmaceutycznie efektywną i stałą dawkę 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion do siatkówki i naczyniówki w miejscu docelowym w czasie do około dwunastu tygodni. Dla porównania, poziom 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion w siatkówce i naczyniówce pobranych po drugiej i trzeciej stronie wynosił zero lub był bliski zera, co pozwoliło na stwierdzenie, że urządzenie 50 dostarczyło miejscową dawkę angiostatycznego sterydu do siatkówki i naczyniówki w miejscu docelowym.

Z powyższego w sposób oczywisty wynika, że urządzenie według wynalazku stanowi znaczące ulepszenie w zakresie sposobów uzyskiwania bezpiecznego, efektywnego, miejscowego aplikowania różnych czynnych farmaceutycznie środków o kontrolowanej dawce do dowolnych tkanek ciała. Chirurgiczna procedura wszczepienia tych urządzeń jest bezpieczna, prosta, szybka i możliwa do wykonania u pacjenta dochodzącego. Urządzenia takie są łatwe i ekonomiczne w produkcji. Ponadto ze względu na możliwość miejscowego aplikowania różnych czynnych farmaceutycznie środków, urządzenia te są pomocne w badaniach klinicznych, umożliwiających dobranie najwłaściwszych środków, ponieważ umożliwiają wytworzenie określonego stanu u pacjenta lub badanego zwierzęcia. W szczególności w dziedzinie doocznego aplikowania leków, urządzenia takie są skuteczne zwłaszcza w aplikowaniu czynnych farmaceutycznie środków do tylnego segmentu oka przy zwalczaniu ARMD, CNV, retinopatii, zapalenia siatkówki, zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej, obrzęku plamki czy jaskry.

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Oftalmiczne urządzenie do aplikowania leków, znamienne tym, że zawiera obudowę (80) posiadającą powierzchnię twardówkową (82) mającą promień krzywizny zapewniający kontakt z twardówką (58) ludzkiego oka (52), i wyposażoną w zagłębienie (102) posiadające otwór (104) prowadzący do tej powierzchni twardówkowej (82) i geometrię ułatwiającą umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki (58), poniżej torebki Tenona (74) w oku, w tylnym segmencie (68) oka (52), zaś w zagłębieniu (102) jest umieszczony wewnętrzny rdzeń (106), zawierający aktywny farmaceutycznie środek.
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że geometria obudowy (80) ułatwia umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki (58) poniżej torebki Tenona (74) w tylnym segmencie (68) oka w położeniu, w którym wewnętrzny rdzeń (106) jest umieszczony blisko plamki (72) oka (52).
3. 3. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że geometria obudowy (80) ułatwia umieszczenie urządzenia na zewnętrznej powierzchni twardówki (58) poniżej torebki Tenona (74) w tylnym segmencie (68) oka w położeniu, w którym wewnętrzny rdzeń (106) jest umieszczony ponad plamką (72) oka (52).
4. 4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że wewnętrzny rdzeń (106) jest tabletką.
5. 5. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że przynajmniej część obudowy (80) jest wykonana z materiału elastycznego, który w połączeniu z geometrią zagłębienia (102) i geometrią tabletki przytrzymuje ciernie tabletkę wewnątrz zagłębienia (102).
6. 6. Urządzenie według zastrz. 4, znamienne tym, że tabletka ma skład pozwalający na bioerozję i uwalnianie aktywnego farmaceutycznie środka z kontrolowaną szybkością.
7. 7. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że wewnętrzny rdzeń (106) zawiera hydrożel.
8. 8. Urządzenie według zastrz. 7, znamienne tym, że hydrożel podlega bioerozji i uwalnia aktywny farmaceutycznie środek z kontrolowaną szybkością.
9. 9. Urządzenie według zastrz. 7, znamienne tym, że aktywny farmaceutycznie środek dyfunduje poprzez hydrożel z kontrolowaną szybkością.
10. 10. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że z obudowy (80) w pobliżu otworu (104) wystaje element zatrzymujący (108), przytrzymujący wewnętrzny rdzeń (106) w zagłębieniu (102).

    PL 196 988 B1
11. 11. Urządzenie według zastrz. 10, znamienne tym, że element zatrzymujący (108) zawiera wieniec, umieszczony przynajmniej częściowo dookoła otworu (104).
12. 12. Urządzenie według zastrz. 1 albo 6, albo 8, albo 9, znamienne tym, że aktywny farmaceutycznie środek zawiera związek wybrany z grupy zawierającej 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-dion i 4,9(11)-Pregnadieno-17a,21-diolo-3,20-diono-21-octan.
13. 13. Urządzenie według zastrz. 1 albo 6, albo 8, albo 9, znamienne tym, że aktywny farmaceutycznie środek zawiera eliprodil.