PL195793B1 - Sposób układania przewodów na podporach sieci trakcyjnej oraz linii samoczynnej blokady kolejowej - Google Patents

Abstract

1. Sposób ukladania przewodów na podporach sieci trakcyjnej oraz linii samoczynnej blokady kolejowej, obejmujacy uklada- nie przewodu i mocowanie go do slupów, znamienny tym, ze: w pierwszym etapie na diagnostycznym odcinku linii kolejowej, korzystnie o dlugosci 4 km, bada sie nosnosc slupów i wybie- ra sie te slupy, których rzeczywista nosnosc jest zmniejszona nie wiecej niz o 10% wzgledem uprzednio okreslonej wartosci standar- dowej dla danego typu slupów; w drugim etapie na slupach montuje sie wsporniki z zamocowanymi do nich krazkami linowymi do przeciagania liny techno- logicznej, przy czym zaciski podtrzymujace przewód korzystnie sa zamontowane po zewnetrznej stronie wybranych slupów; w trzecim etapie przez zamocowane krazki linowe przeciaga sie line technologiczna za pomoca naciagarki o zmiennym na- prezeniu naciagu, przy czym line technologiczna w stanie naprezonym mocuje sie na skrajnych slupach diagnostycznego odcinka linii kolejowej; w czwartym etapie przewód swiatlowodowy laczy sie z lina technologiczna za pomoca zacisku kotwowego, przy czym od- step pomiedzy nimi wynosi co najmniej 1 m, a nastepnie przewód swiatlowodowy przeciaga sie przez zamocowane krazki linowe za pomoca liny technologicznej z szybkoscia 0,3-0,8 m/s przy uzyciu naciagarki o zmiennym naprezeniu naciagu, przy czym maksymal- ne naprezenie przewodu swiatlowodowego wynoszace 5-8 kN sprawdza sie za pomoca dynamometru, zas predkosc naciagarki przewodu zmniejsza sie, zapewniajac maksymalne dozwolone ugiecie przewodu pomiedzy slupami, przy czym w obszarach zalud- nionych odleglosc dolnej czesci przewodu swiatlowodowego od ziemi wynosi co najmniej 6 metrów, w obszarach niezaludnionych odleglosc dolnej czesci przewodu swiatlowodowego od ziemi wynosi co najmniej 5 metrów, odleglosc pomiedzy dolna czescia prze- wodu swiatlowodowego i elementami pod napieciem wynoszacym 6-25 woltów wynosi co najmniej 0,4 m, odleglosc dolnej czesci przewodu swiatlowodowego od powierzchni peronów wynosi co najmniej 4,5 m, zas odleglosc dolnej czesci przewodu swiatlowodo- wego od najblizszych czesci budynków wynosi co najmniej 1,5 m w plaszczyznie poziomej; w piatym etapie przewód swiatlowodowy naciaga sie do naprezenia przekraczajacego uprzednio wyznaczone naprezenie uzytkowania o 5-10% i utrzymuje sie w tym naprezeniu co najmniej przez 5 minut, a nastepnie przewód swiatlowodowy przenosi sie z krazków linowych na zamocowane zaciski podtrzymujace, po czym przewód zamocowuje sie na slupach za pomoca zacisków podtrzymujacych; w szóstym etapie zapasowa czesc przewodu swiatlowodowego rozwija sie, na zakonczeniu przewodu zamocowuje sie spi- ralny element zlaczny, zas zapasowa czesc przewodu przymocowuje do slupa. PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy sposobu rozbudowy kolejowych sieci telekomunikacyjnych, a zwłaszcza sposobów układania przewodów na podporach sieci trakcyjnej oraz linii samoczynnej blokady kolejowej.

W przypadku kolei, przewody sieci telekomunikacyjnej są razem z przewodami sygnalizacyjnymi oraz elektroenergetycznymi umieszczane w specjalnych korytach znajdujących się w rowach ciągnących się wzdłuż torów kolejowych (E.E. Ass i wsp., M., „Transport, 1998, strony 175-218). Taki sposób montażu i układania przewodów jest bardzo uciążliwy i skomplikowany.

Znany jest również sposób układania przewodów analogiczny do wykonywania napowietrznych linii elektroenergetycznych (E.E. Ass i wsp., M., „Transport, 1998, strona 238).

Przewody linii napowietrznych montowane są na betonowych słupach. Sposób ten obejmuje przeciąganie przewodów, łączenie ich i wieszanie na słupach przez mocowanie do izolatorów. Taki sposób jest bardzo uciążliwy, ponieważ przeciąganie przewodów odbywa się na ziemi z wykorzystaniem specjalistycznych urządzeń i narzędzi, zaś w trudno dostępnych fragmentach torów kolejowych przewody przeciągane są ręcznie. Przed wciągnięciem na słupy przewody są ze sobą łączone. Po połączeniu przewodów, są one wciągane na słupy za pomocą haków cięgłowych lub lin wyposażonych w haki. Po wciągnięciu przewodów, są one naciągane w celu uzyskania pożądanego ugięcia, a następnie przytwierdzane do izolatorów za pomocą drutu wiązałkowego lub specjalnych zacisków.

Sposób układania linii napowietrznych na słupach kolejowych jest skomplikowany, czasochłonny i uciążliwy, niemożliwe też jest uzyskanie połączeń komunikacyjnych wysokiej jakości ze względu na wpływ indukowanych pól elektromagnetycznych.

Znane jest wykorzystanie światłowodu do wykonania napowietrznych linii telekomunikacyjnych, co skutkuje ich niezawodnym działaniem.

Znany jest sposób montażu światłowodu na napowietrznej linii wysokiego napięcia (RU 2118028, H 02 G 1/02, 20.08.98).

Światłowód jest podawany do góry ze znajdującego się na ziemi bębna kablowego przez umieszczone na pierwszym słupie krążki prowadzące. Światłowód ten połączony jest z kołowrotem kablowym znajdującym się na przewodzie naziemnym. Za pomocą opisanego powyżej urządzenia światłowód jest ciągnięty wzdłuż przewodu uziemiającego w kierunku kolejnego słupa, po czym urządzenie jest przemieszczane do następnego przęsła. Po przeciągnięciu całego światłowodu, urządzenie przemieszczane jest z powrotem z sekcji końcowej na początkowy odcinek montażu w celu przymocowania światłowodu do wieszaków.

Znany jest sposób podwieszania przewodów optycznych na napowietrznych liniach elektroenergetycznych (RU 2115984, H 02G 1/04, 20.07.98). Sposób ten obejmuje podwieszenie urządzeń ciągnących wraz z liną technologiczną do znajdujących się w znacznej odległości od siebie słupów napowietrznej linii elektroenergetycznej, połączenie wieszanego przewodu optycznego z liną technologiczną i ciągnięcie przewodu optycznego przez krążki linowe za pomocą liny technologicznej tworzącej pętlę, której oba końce znajdują się przy podajniku przewodu optycznego.

Wadą powyższego sposobu jest uciążliwość ponownego mocowania przewodu optycznego, konieczność przeprowadzania montażu przewodu przez wysokokwalifikowanych specjalistów, oraz konieczność wykonania i montażu dwóch rodzajów słupów: słupów, na których mocowane są krążki linowe i słupów przeznaczonych do ostatecznego montażu przewodu optycznego.

Sposób najbardziej zbliżony do opracowanego sposobu podwieszania przewodu na słupach kolejowej sieci trakcyjnej i sygnalizacyjnej opisany został w książce autorstwa EA. Ass i wsp. opublikowanej przez „Transport, 1998, strona 238.

Głównym celem niniejszego wynalazku jest opracowanie prostego i ekonomicznego sposobu układania światłowodu wzdłuż torów kolejowych w celu zapewnienia wysokiej jakości połączeń telekomunikacyjnych z dowolnych lokalizacji w warunkach indukowanych pól elektromagnetycznych dużej mocy. Wdrożenie wynalazku pozwala przezwyciężyć takie trudności jak przekraczanie rzek, ulic, wzgórz i obszarów zabudowanych.

Przedmiotem wynalazku jest zatem sposób układania przewodów na podporach sieci trakcyjnej oraz linii samoczynnej blokady kolejowej obejmujący układanie przewodu i mocowanie go do słupów, charakteryzujący się tym, że w pierwszym etapie na diagnostycznym odcinku linii kolejowej, korzystnie o długości 4 km, bada się nośność słupów i wybiera się te słupy, których rzeczywista nośność jest zmniejszona nie więcej niż o 10% względem uprzednio określonej wartości standardowej dla danego typu słupów;

PL 195 793 B1 w drugim etapie na słupach montuje się wsporniki z zamocowanymi do nich krążkami linowymi do przeciągania liny technologicznej, przy czym zaciski podtrzymujące przewód korzystnie są zamontowane po zewnętrznej stronie wybranych słupów;

w trzecim etapie przez zamocowane krążki linowe przeciąga się linę technologiczną za pomocą naciągarki o zmiennym naprężeniu naciągu, przy czym linę technologiczną w stanie naprężonym mocuje się na skrajnych słupach diagnostycznego odcinka linii kolejowej;

w czwartym etapie przewód światłowodowy łączy się z liną technologiczną za pomocą zacisku kotwowego, przy czym odstęp pomiędzy nimi wynosi co najmniej 1 m, a następnie przewód światłowodowy przeciąga się przez zamocowane krążki linowe za pomocą liny technologicznej z szybkością 0,3-0,8 m/s przy użyciu naciągarki o zmiennym naprężeniu naciągu, przy czym maksymalne naprężenie przewodu światłowodowego wynoszące 5-8 kN sprawdza się za pomocą dynamometru, zaś prędkość naciągarki przewodu zmniejsza się, zapewniając maksymalne dozwolone ugięcie przewodu pomiędzy słupami, przy czym w obszarach zaludnionych odległość dolnej części przewodu światłowodowego od ziemi wynosi co najmniej 6 metrów, w obszarach niezaludnionych odległość dolnej części przewodu światłowodowego od ziemi wynosi co najmniej 5 metrów, odległość pomiędzy dolną częścią przewodu światłowodowego i elementami pod napięciem wynoszącym 6-25 woltów wynosi co najmniej 0,4 m, odległość dolnej części przewodu światłowodowego od powierzchni peronów wynosi co najmniej 4,5 m, zaś odległość dolnej części przewodu światłowodowego od najbliższych części budynków wynosi co najmniej 1,5 m w płaszczyźnie poziomej;

w piątym etapie przewód światłowodowy naciąga się do naprężenia przekraczającego uprzednio wyznaczone naprężenie użytkowania o 5-10% i utrzymuje się w tym naprężeniu co najmniej przez 5 minut, a następnie przewód światłowodowy przenosi się z krążków linowych na zamocowane zaciski podtrzymujące, po czym przewód zamocowuje się na słupach za pomocą zacisków podtrzymujących;

w szóstym etapie zapasową część przewodu światłowodowego rozwija się, na zakończeniu przewodu zamocowuje się spiralny element złączny, zaś zapasową część przewodu przymocowuje do słupa.

W korzystnym wariancie realizacji sposobu według wynalazku sekwencję etapów procesu technologicznego opisanego powyżej powtarza się w przypadku każdego odcinka diagnostycznego linii kolejowej.

Układanie światłowodu na słupach sygnalizacyjnych powinno być przeprowadzane głównie poniżej poziomu, na którym zawieszone są przewody wysokiego napięcia. W obszarach niezamieszkanych odległość między ziemią a dolną częścią światłowodu powinna być nie mniejsza niż 5 m, w obszarach zamieszkanych nie mniejsza niż 6 m, zaś na skrzyżowaniach z torami kolejowymi nie mniejsza niż 7,5 m.

Słupy są diagnozowane ze względu na ich aktualną nośność. Na podstawie wyników badania słupy dzielone są na trzy podkategorie:

- słupy, na których nie ma ograniczeń w układaniu przewodu tj. te, których wytrzymałość jest nie mniejsza niż wartość założona w projekcie lub standardowa wartość dla słupów;

- słupy, których wytrzymałość jest zmniejszona o nie więcej niż 10% (możliwe jest układanie przewodu);

- słupy, których margines bezpieczeństwa został znacznie przekroczony, i których uszkodzenia uniemożliwiają układanie na nich przewodu.

Do słupów, których stan pozwala na układanie na nich przewodu mocowane są wsporniki. Lina ciągnąca jest wciągana pod obciążeniem z wykorzystaniem krążków linowych, które zostały wcześniej przymocowane do wsporników. Po połączeniu liny ze światłowodem łagodnie rozpoczyna się powolny proces przeciągania przewodu, realizowany z minimalną siłą obciążającą przewód. Podczas przeciągania powinno się uzyskać największe możliwe ugięcie światłowodu w przęsłach, unikając jednakże jego zetknięcia się z ziemią. Po wciągnięciu przewodu na krążki linowe, jest on mocowany do słupów za pomocą spiralnych zacisków nastawnych przymocowanych do elementów słupa, po czym przewód jest naprężany.

Maksymalna siła rozciągająca, której działaniu poddawany jest światłowód podczas montażu ograniczona jest przez konieczność zabezpieczenia optycznych właściwości przewodu i wynosi 5-8 kN.

Innowacyjność wynalazku polega na całym zespole operacji technologicznych, obejmującym wykorzystanie po zbadaniu części słupów oraz montaż krążków linowych na tych słupach, na których możliwe jest zamocowanie przewodu.

PL 195 793 B1

Wykonanie niezawodnej sieci telekomunikacyjnej jest gwarantowane przez określoną kolejność montażu światłowodu na słupach oraz określonej prędkości ciągnięcia przewodu przez krążki linowe.

Najkorzystniejszy wariant realizacji sposobu według wynalazku.

Określono, które słupy nadają się do podwieszenia na nich światłowodu.

Nośność betonowych słupów powinna być nie mniejsza niż 45 kNm.

Wsporniki mocowane są do słupów na określonej wysokości za pomocą połączeń jarzmowych. Następnie na wspornikach tych zawieszane są krążki linowe. Punkty mocowania podwieszonego światłowodu mogą znajdować się w odległości do 4 km od siebie.

Do wciągnięcia liny ciągnącej na przygotowane wcześniej krążki linowe zastosowano wciągarkę wyposażoną w możliwość zmieniania siły naprężającej linę. Po umieszczeniu liny jest ona mocowana w stanie naprężonym do skrajnych słupów mocowanego przęsła.

Światłowód (znajdujący się na tym etapie na bębnie kablowym umieszczonym na ciężarówce) łączony jest z liną ciągnącą za pomocą mocowanego na nim zacisku kablowego. Podczas wykonywania połączenia konieczne jest utrzymywanie przewodu w stanie naprężonym. Na przeciwnym końcu mocowanego przęsła lina łączona jest z urządzeniem napinającym (wciągarką).

Następnie światłowód jest delikatnie przeciągany przez krążki linowe z prędkością 0,4 m/s. Podczas tej operacji bęben podający światłowód jest hamowany w taki sposób, by osiągnąć największe możliwe ugięcie światłowodu, lecz uniknąć jego zetknięcia się z ziemią wewnątrz przęseł.

Po wciągnięciu światłowodu, przy bębnie wyciągarki tworzony jest zapas technologiczny.

Do jednego z końców przewodu stanowiącego zapas technologiczny mocowany jest spiralny uchwyt odciągowy, za pomocą którego przewód jest mocowany do słupa. Przewód stanowiący zapas technologiczny jest wybierany i mocowany do słupa. Ta procedura powtarzana jest we wszystkich punktach mocowania przewodu.

Zacisk podtrzymujący montowany jest na każdym słupie nadającym się do podwieszenia na nim światłowodu. Światłowód jest zdejmowany z krążków linowych i przemieszczany na zaciski podtrzymujące. Po zakończeniu procesu układania światłowodu DA-191193/28 na słupach, przewód jest naprężony, przy czym siła rozciągająca przewód jest równa 6,6 kN. Kontrola siły rozciągającej dokonywana jest za pomocą dynamometru. Przewód poddawany jest przez 10 minut obciążeniu przewyższającemu wymagane obciążenie o 5-10%.

Wykorzystanie kolejowej sieci trakcyjnej oraz słupów sygnalizacyjnych pozwala na znaczące zmniejszenie czasu i kosztów budowy światłowodowych linii telekomunikacyjnych (w porównaniu do sposobu opierającego się na układaniu przewodu w ziemi) i szerokie zastosowanie zmechanizowanych sposobów układania przewodów, zapewnia bezpieczeństwo linii komunikacyjnych, możliwość szybkiej naprawy linii w nagłych przypadkach oraz niezawodne działanie sieci komunikacyjnych.

Claims (2)

1. Sposób układania przewodów na podporach sieci trakcyjnej oraz linii samoczynnej blokady kolejowej obejmujący, układanie przewodu i mocowanie go do słupów, znamienny tym, że:

w pierwszym etapie na diagnostycznym odcinku linii kolejowej, korzystnie o długości 4 km, bada się nośność słupów i wybiera się te słupy, których rzeczywista nośność jest zmniejszona nie więcej niż o 10% względem uprzednio określonej wartości standardowej dla danego typu słupów;

w drugim etapie na słupach montuje się wsporniki z zamocowanymi do nich krążkami linowymi do przeciągania liny technologicznej, przy czym zaciski podtrzymujące przewód korzystnie są zamontowane po zewnętrznej stronie wybranych słupów;

w trzecim etapie przez zamocowane krążki linowe przeciąga się linę technologiczną za pomocą naciągarki o zmiennym naprężeniu naciągu, przy czym linę technologiczną w stanie naprężonym mocuje się na skrajnych słupach diagnostycznego odcinka linii kolejowej;

w czwartym etapie przewód światłowodowy łączy się z liną technologiczną za pomocą zacisku kotwowego, przy czym odstęp pomiędzy nimi wynosi co najmniej 1 m, a następnie przewód światłowodowy przeciąga się przez zamocowane krążki linowe za pomocą liny technologicznej z szybkością 0,3-0,8 m/s przy użyciu naciągarki o zmiennym naprężeniu naciągu, przy czym maksymalne naprężenie przewodu światłowodowego wynoszące 5-8 kN sprawdza się za pomocą dynamometru, zaś prędkość naciągarki przewodu zmniejsza się, zapewniając maksymalne dozwolone ugięcie przewodu pomiędzy słupami, przy czym w obszarach zaludnionych odległość dolnej części przewodu światłowoPL 195 793 B1 dowego od ziemi wynosi co najmniej 6 metrów, w obszarach niezaludnionych odległość dolnej części przewodu światłowodowego od ziemi wynosi co najmniej 5 metrów, odległość pomiędzy dolną częścią przewodu światłowodowego i elementami pod napięciem wynoszącym 6-25 woltów wynosi co najmniej 0,4 m, odległość dolnej części przewodu światłowodowego od powierzchni peronów wynosi co najmniej 4,5 m, zaś odległość dolnej części przewodu światłowodowego od najbliższych części budynków wynosi co najmniej 1,5 m w płaszczyźnie poziomej;

w piątym etapie przewód światłowodowy naciąga się do naprężenia przekraczającego uprzednio wyznaczone naprężenie użytkowania o 5-10% i utrzymuje się w tym naprężeniu co najmniej przez 5 minut, a następnie przewód światłowodowy przenosi się z krążków linowych na zamocowane zaciski podtrzymujące, po czym przewód zamocowuje się na słupach za pomocą zacisków podtrzymujących;

w szóstym etapie zapasową część przewodu światłowodowego rozwija się, na zakończeniu przewodu zamocowuje się spiralny element złączny, zaś zapasową część przewodu przymocowuje do słupa.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że sekwencję etapów procesu technologicznego opisanego powyżej powtarza się w przypadku każdego odcinka diagnostycznego linii kolejowej.