PL195562B1 - Torebka infuzyjna, zwłaszcza do zaparzania herbaty i sposób zamykania torebki infuzyjnej za pomocą nitki - Google Patents

Abstract

1. Torebka infuzyjna, zwlaszcza do zaparzania herbaty, która ma czesc wierzcholkowa z zagietymi narozami i z zagieta nad nimi czescia srodkowa, do której przymocowana jest nitka majaca dwa swo- bodne konce, która z jednej strony czesci wierzchol- kowej przeprowadzona jest i cofnieta przez otwór tworzac petelke, przy czym oba wolne konce prze- prowadzone sa od dolu poprzez petelke nalozona na krawedz wierzcholkowa torebki infuzyjnej i przez zaciagniecie tworza wezel, znamienna tym, ze w czesci wierzcholkowej (6) posiada dwa otwory (8, 9) obok siebie z bocznym odstepem na lewo i na prawo wzgledem osi wzdluznej torebki (1), które przechodza poprzez zagiete naroza (1a, 1b) i czesc srodkowa (1c) czesci wierzcholkowej (6), przy czym nitka (3) tworzac petelke (3a), jednym koncem prze- prowadzona jest poprzez jeden otwór (9), a drugim koncem przeprowadzona jest poprzez drugi otwór (8), przy czym petelka (3a) nalozona jest na krawedz wierz- cholkowa (10) torebki infuzyjnej (1), a oba konce (3b, 3c) nitki (3) przeprowadzone sa od dolu poprzez petel- ke (3a), tworzac podwójnie zabezpieczony wezel (11). PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest torebka infuzyjna, zwłaszcza do zaparzania herbaty i sposób zamykania torebki infuzyjnej za pomocą nitki.

Znany jest sposób torebki infuzyjnej wyłącznie za pomocą nitki. W tym celu przy części wierzchołkowej torebki infuzyjnej zagina się najpierw naroża, a następnie zagina się część środkową ponad zagiętymi narożami tak, że powstaje niezawodne zamknięcie torebki infuzyjnej. Zamknięcie to zabezpiecza się za pomocą nitki, której wprowadzenie dokonuje się w różny sposób.

W znanej postaci wykonania, według niemieckiego wzoru użytkowego 296 13 448, nitka przyłożona do części wierzchołkowej torebki infuzyjnej zostaje przymocowana za pomocą oddzielnej nitki mocującej. Takie połączenie końca nitki z torebką infuzyjna nie wytrzymuje większych obciążeń i jest pracochłonne pod względem technicznym.

Aby stworzyć prostszą możliwość umieszczenia nitki, z EP0 807 579 znana jest torebka, w której zagięta część wierzchołkowa zaopatrzona jest w dwa wybrania, a torebkę infuzyjną umieszcza obok napiętej nitki tak, że nitka ta przebiega na wysokości wybrań, przy czym poprzez każde z wybrań przeprowadza się igłą uchwytową, które to igły przejmują nitkę i przeciągają oba jej końce poprzez wybrania. Swobodne końce nitki przeprowadzonej poprzez wybrania torebki infuzyjnej, umocowuje się do etykiety na przykład za pomocą przyspajania lub spięcia. Wadliwym jest tu to, że zamocowanie jest luźne a tym samym niepewne, przy czym istnieje możliwość, że zagięte obszary części wierzchołkowej odegną się tak, że zawartość torebki infuzyjnej może wypaść względnie nastąpi utrata aromatu świeżości.

Z EP 0 691 268 znane jest zamknięcie nitką, w którym przez pojedynczy otwór w części wierzchołkowej torebki infuzyjnej przeprowadza się igłę, która chwyta usytuowaną za torebką nitkę i przeciąga z powrotem poprzez otwór, tworząc przy tym pętlę, która następnie wykorzystana jest do utworzenia węzła.

Wadą jest tu, że nie ma pewności, że zagięte naroża i zagięta nad nimi część środkowa części wierzchołkowej zostały ze sobą i z torebką uchwycone przez połączenie nitką i związane utworzonym węzłem. Zamknięcie nawet przy dużej precyzji wytwarzania podczas zaginania, dziurkowania i przeprowadzania nitki, nie jest wystarczająco pewne.

Według wynalazku, w przypadku torebki infuzyjnej wspomnianego rodzaju w części wierzchołkowej wykonane są dwa otwory obok siebie, z bocznym odstępem na lewo i na prawo względem wzdłużnej osi torebki, które przechodzą poprzez zagięte naroża i część środkową części wierzchołkowej, przy czym nitka tworząc pętelkę, swoim jednym końcem przeprowadzona jest poprzez jeden otwór, a swoim drugim końcem przeprowadzona jest poprzez drugi otwór, przy czym pętelka nałożona jest na krawędź wierzchołkową torebki infuzyjnej, a oba końce nitki przeprowadzone są od dołu poprzez pętelkę tworząc podwójnie zabezpieczony węzeł. Przy tym pętelka korzystnie utworzona jest z części nitki umieszczonych na krzyż jedna nad drugą, przy czym występuje tu krótki koniec nitki i długi koniec nitki przeznaczony zwłaszcza do umocowania etykiety, a w celu zwiększenia pewności węzła krótki koniec nitki, w korzystnym wykonaniu, w skrzyżowanych jedna nad drugą częściach nitki tworzących pętelkę umieszczony jest poniżej długiego końca nitki i przylega do ścianki torebki.

Według sposobu zgodnego z wynalazkiem, koniec nitki w postaci pętelki nakłada się na wydrążenie w podparciu, przy czym część wierzchołkową torebki infuzyjnej wprowadza się w podparcie, a pętelkę nitki układa się przy tym wokół krawędzi wierzchołkowej torebki infuzyjnej, przy czym nitkę chwyta się następnie za jej swobodny koniec i za jej długą ciągłą część, poprzez dwa otwory w części wierzchołkowej przechodzące poprzez zagięte części, a swobodny koniec oraz ciągłą część, najpierw w postaci pętli, a następnie całkowicie wyciąga się z torebki infuzyjnej, przy czym opasanie nitką zaciska się mocno przez pociągnięcie korzystnie za jej ciągłą część. Korzystnie do uchwycenia nitki stosuje się dwie igły przechodzące poprzez torebkę infuzyjną pod zamkniętą częścią pętelki, przy czym podparcie zawiera dwa otwory prowadzące dla igieł. W celu przeciągnięcia nitki musi ona zostać przecięta na swej ciągłej części najpóźniej przed wycofaniem igieł. Ciągła część tworzy w ten sposób długi koniec nitki, który można wykorzystać do zamocowania etykiety.

Według wynalazku utworzone jest pewne zamocowanie ze sobą zagiętych naroży i zagiętej ponad nimi części środkowej oraz torebki, przy czym uproszczone wytwarzanie wynika już z tego, że stosunkowo gruba a przez to trudna do obróbki środkowa spoina wzdłużna istniejąca w zwykłych torebkach nie musi być przebijana lub dziurkowana. Samo połączenie przez zastosowanie węzła, za pomocą dwóch umieszczonych w odstępie otworów i osobnego przeprowadzenia końców nitki, zabezpieczone jest podwójnie przed rozluźnieniem tak, że nawet wtedy gdyby jeden z końców nitki wyPL 195 562 B1 sunął się z pętelki, węzeł trzyma nadal mocno za pomocą drugiego końca nitki i zapewnionego dodatkowego opasania.

W sposobie według wynalazku zagiętą część wierzchołka torebki infuzyjnej zamyka się wyłącznie za pomocą nitki, nie stosuje się więc nitki pomocniczej. Nitka przeciągana lub przepychana jest za pomocą igieł poprzez część wierzchołkową torebki infuzyjnej, przy czym podparcie zawiera otwory prowadzące dla igieł. Igły wykonują tylko prosty ruch w celu przebicia części wierzchołkowej torebki infuzyjnej tak, że możliwy jest łatwy i szybki przebieg ruchu. Nie ma potrzeby uprzedniego dziurkowania części wierzchołkowej torebki infuzyjnej. Wierzchołek torebki za pomocą obu przepchnięć na prawo i na lewo od środka jest zamknięty w sposób niezawodny, przy czym umocowane są również zagięte naroża. Mocowanie można prowadzić sposobem ciągłym, przy spokojnym biegu maszyny i w dużych ilościach sztuk. Węzeł, ze względu na siły tarcia, nie rozluźnia się nawet przy małym napięciu wstępnym, to znaczy luźnym zaciśnięciu.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1a przedstawia perspektywiczny widok torebki infuzyjnej z zagiętymi narożami i zagiętą nad nimi częścią środkową oraz zamknięcie za pomocą nitki, fig. 2 - torebkę infuzyjną z fig. 1a z powiększonym przedstawieniem zamknięcia nitką, fig. 1c - torebkę infuzyjną z fig. 1a i 1b w stanie niegotowym, bez zamknięcia nitką, fig. 2a i fig. 2b - widok z boku i widok z góry torebki infuzyjnej osadzonej w podparciu, oraz nitki ułożonej w pętelkę, fig. 3a i fig. 3b - widok z boku i widok z góry, na których igły przebiły torebkę infuzyjną, fig. 4a i fig. 4b inny widok z boku i widok z góry, na którym igły zostały już wycofane, fig. 5a i fig. 5b - widok z boku i widok z góry torebki zamkniętej za pomocą nitki, fig. 6a i fig. 6b - widok z boku i widok z góry na etykietę i drugi koniec nitki, fig. 7a i fig. 7b odpowiednio widok z boku i widok z góry po przeciągnięciu końca nitki, fig. 8a i fig. 8b -inny widok z bokui widok z góry, na których pętelka nitki została osadzona w nacięcia etykiety, a fig. 9a i fig. 9b przedstawiają widok z boku i widok zgóry nitki umocowanej do etykiety.

Torebkę infuzyjną 1 przedstawioną na fig. 1a do 1c, według fig. 1c najpierw zamyka się przy jej części wierzchołkowej 6 przez zagięcie naroży 1a i 1b a następnie zagięcie ponad nimi części środkowej 1c tak, że znajdująca się we wnętrzu komory substancja, zwłaszcza herbata, nie może się na zewnątrz wydostać. Następnie torebka infuzyjna 1 według fig. 2a do 9b zostaje wyposażona w zamknięcie nitką 7, którego budowa jest widoczna szczególnie dobrze na fig. 1b. W celu wykonania zamknięcia nitką 7, w części wierzchołkowej 6 wykonane są dwa otwory 8 i 9 umieszczone obok siebie z bocznym odstępem, po lewej i po prawej stronie osi wzdłużnej torebki, które to otwory przechodzą poprzez zagięte naroża 1a względnie 1b i poprzez część środkową 1c części wierzchołkowej 6. Aby to umożliwić, zgodnie z fig. 1c, w części wierzchołkowej 6 torebki infuzyjnej 1, przy nie zagiętej jeszcze części środkowej 1c, znajdują się w sumie cztery wydrążenia, które po zagięciu części środkowej 1c odpowiadają sobie parami i tworzą przelotowe otwory 8 i 9o wspólnej osi.

Zamknięcie nitką 7 ma ponadto nitkę 3, która tworząc pętelkę 3a, jednym końcem 3b przeprowadzona jest poprzez jeden otwór 9, a drugim końcem 3c przeprowadzona jest poprzez drugi otwór 8, przy czym pętelka 3a na rysunku znajduje się na przedniej powierzchni torebki 1, a końce 3b i 3c znajdują się na rysunku na tylnej powierzchni torebki 1. Pętelka nałożona jest ponad krawędzią wierzchołkową 10 torebki infuzyjnej 1, a oba końce 3b i 3c nitki 3 przeprowadzone są od dołu poprzez pętelkę 3a. Za pomocą zaciągnięcia jednego lub obu końców nitki tworzy się podwójnie zabezpieczony węzeł 11, który w zamkniętym położeniu mocuje ze sobą i z torebką infuzyjną naroża 1a i 1b oraz część środkową 1c części wierzchołkowej 6.

Z rysunku widać ponadto, że pętelka 3a utworzona jest ze skrzyżowanych i usytuowanych jedna nad drugą części nitki, przy czym w skrzyżowanych i usytuowanych jedna nad drugą częściach nitki tworzących pętelkę, krótszy koniec nitki 3b umieszczony jest poniżej długiego końca nitki 3c i przylega do ścianki torebki.

W celu wykonania opisanego zamknięcia torebkę infuzyjną 1, według fig. 2a i 2b jej zamkniętą częścią wierzchołkową 6, wkłada się w wydrążenie 2a podparcia 2. Uprzednio ponad wydrążeniem 2a podparcia 2 nakłada się nitkę 3 w postaci pętelki 3a, co najlepiej widoczne jest na fig. 2b. Wolny koniec 3b pętelki 3a położony jest przy tym, razem z ciągłą częścią 3c nitki 3 po jednej stronie wydrążenia 2a, natomiast zamknięta część pętelki 3a przylega do podparcia 2 po drugiej stronie wydrążenia 2a.

Jak widać to najlepiej z fig. 2a, pętelka 3a przez krawędź wierzchołkową torebki infuzyjnej 1 wciśnięta jest w wydrążenie 2a tak, że pętelka układa się wokół krawędzi wierzchołkowej.

Zgodnie z fig. 3a i 3b, dwie igły 4, które na fig. 2a i 2b przedstawione są w położeniu wyjściowym, wchodzą w wierzchołkową część torebki infuzyjnej poniżej pętelki 3a. Za pomocą zakrzywionego

PL 195 562 B1 haczyka 4a (fig. 2a) usytuowanego na dolnej stronie, chwytają one wolny koniec 3b i ciągłą część 3c nitki 3, jak to przedstawiono na fig. 3a i 3b.

Gdy igły 4, zgodnie z fig. 4a i 4b, zostaną cofnięte do położenia wyjściowego, zabierają ze sobą wolny koniec 3b i część ciągłej części 3c nitki 3, jak to przedstawione jest na fig. 4a i 4b. Podczas, gdy wolny koniec 3b wyciągnięty zostaje całkowicie z części wierzchołkowej torebki infuzyjnej 1, to przez wycofanie odpowiedniej igły 4 w ciągłej części 3c nitki tworzy się pętelka 3d usytuowana poniżej środkowej części pętelki 3a. Sytuacja ta jest wyraźnie przedstawiona na fig. 4b.

Aby teraz doprowadzić do przedstawionego na fig. 5a i 5b, całkowitego opasania części wierzchołkowej torebki infuzyjnej przez końce nitki 3, koniecznym jest, aby ciągłą część 3c, a więc długi koniec nitki 3, wyciągnąć całkowicie z torebki infuzyjnej. Dokonuje się to np. przez dalsze przesuwanie torebki infuzyjnej 1 tak, że pozostała część ciągłej części 3c nitki 3 zostaje całkowicie przeciągnięta poprzez pętelkę 3a. Przez przyłożenie określonej siły rozciągającej do części 3c nitki 3 zaciąga się mocno opasanie tak, że powstaje sytuacja przedstawiona na fig. 5a i 5b.

W celu przymocowania na drugim końcu nitki 3 etykiety 5, przedstawionej na fig. 6a do 9b, przykłada się nitkę końcem 3e, zgodnie z fig. 6a i 6b, do jednej strony etykiety 5. Korzystnie, za pomocą igły również wyposażonej w zakrzywiony haczyk, przebija się etykietę 5 i chwyta nitkę 3 na jej końcu 3e. Koniec nitki 3e, zgodnie z fig. 7a i 7b, w postaci pętelki 3f zostaje przeciągnięty poprzez etykietę 5. Pętelka 3f zostaje uchwycona i zgodnie z fig. 8a i 8b osadzona w szczelinach 5a wykonanych w obszarze brzegowym etykiety. Zamknięta część pętelki 3f przylega w ten sposób ponownie do tej samej strony etykiety 5 na której znajduje się koniec nitki 3e i ciągła część nitki 3. Widać to najlepiej z fig. 9a. Przez spowodowanie naciągu nitki 3 opasanie etykiety 5 zostaje mocno zaciągnięta tak, że powstaje sytuacja przedstawiona na fig. 9b.

Jak wynika z wyjaśnień zarówno zamykania części wierzchołkowej torebki infuzyjnej 1 jak i mocowania etykiety 5 do obu końców nitki 3, w obu przypadkach za pomocą prostych środków uzyskuje się opasanie torebki infuzyjnej 1 względnie etykiety 5, przy czym przyczepność nitki 3 wystarcza, aby uzyskać niezawodne zamknięcie torebki infuzyjnej 1 względnie niezawodne zamocowanie etykiety 5.

Claims (7)

1. Torebka infuzyjna, zwłaszcza do zaparzania herbaty, która ma część wierzchołkowa z zagiętymi narożami i z zagiętą nad nimi częścią środkową, do której przymocowana jest nitka mająca dwa swobodne końce, która z jednej strony części wierzchołkowej przeprowadzona jest i cofnięta przez otwór tworząc pętelkę, przy czym oba wolne końce przeprowadzone są od dołu poprzez pętelkę nałożoną na krawędź wierzchołkową torebki infuzyjnej i przez zaciągnięcie tworzą węzeł, znamienna tym, że w części wierzchołkowej (6) posiada dwa otwory (8, 9) obok siebie z bocznym odstępem na lewo ina prawo względem osi wzdłużnej torebki (1), które przechodzą poprzez zagięte naroża (1a,1b) i część środkową (1c) części wierzchołkowej (6), przy czym nitka (3) tworząc pętelkę (3a), jednym końcem przeprowadzona jest poprzez jeden otwór (9), a drugim końcem przeprowadzona jest poprzez drugi otwór (8), przy czym pętelka (3a) nałożona jest na krawędź wierzchołkową (10) torebki infuzyjnej (1), a oba końce (3b, 3c) nitki (3) przeprowadzone są od dołu poprzez pętelkę (3a), tworząc podwójnie zabezpieczony węzeł (11).

2. Torebka według zastrz. 1, znamienna tym, że pętelka (3a) utworzona jest z części umieszczonych na krzyż jedna nad drugą, przy czym występuje tu krótki (3b) koniec nitki i długi (3c) koniec nitki, a krótki koniec nitki (3b) umieszczony w pętelce (3a), umieszczonej z części nitki umieszczonych na krzyż jedna nad drugą, usytuowany jest poniżej długiego końca nitki (3c) i przylega do ścianki torebki.

3. Sposób zamykania torebki infuzyjnej, zwłaszcza do zaparzania herbaty za pomocą nitki, zamkniętej w części wierzchołkowej przez zagięte naroża i zagiętą następnie część środkową, przy czym nitka korzystnie wyposażona jest na drugim końcu w etykietę, oraz za pomocą dwóch igieł, znamienny tym, że najpierw swobodny koniec nitki (3)w postaci pętelki (3a) nakłada się na wydrążenie (2a) w podparciu (2), przy czym część wierzchołkową (6) torebki infuzyjnej (1) wprowadza się w podparcie (2) tak, że pętelka (3a) nitki (3) układa się przy tym wokół krawędzi wierzchołkowej (10) torebki infuzyjnej (1), przy czym nitkę (3) chwyta się następnie za jej swobodny koniec (3b) i za jej ciągłą część (3c) poprzez dwa otwory w części wierzchołkowej (6) przechodzące poprzez zagiętą część (1a, 1b, 1c), a swobodny koniec (3b) oraz ciągła część (3c) najpierw w postaci pętli (3d), anaPL 195 562 B1 stępnie całkowicie wyciąga się z torebki infuzyjnej (1), przy czym opasanie nitką (3) zaciska się mocno przez pociągnięcie korzystnie za jej ciągłą część (3c).

4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że do uchwycenia nitki (3) stosuje się dwie igły (4) przechodzące poprzez torebkę infuzyjną (1) pod zamkniętą częścią pętelki (3a).

5. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że podparcie (2) ma dwa otwory prowadzące dla igieł (4).

6. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że podparcie (2) jest chwytakiem.

7. Sposób według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że sposób prowadzi się nieprzerwanie.