PL193604B1 - Wyrób ze strukturą łączącą i sposób łączenia wyrobu ze strukturą łączącą - Google Patents

Abstract

1. Wyrób ze struktura laczaca, zawierajacy czesc glów- na, która jest czesciowo lub calkowicie cylindryczna i ma os glówna i która posiada przynajmniej czesciowo zakrzywio- na scianke zewnetrzna, przynajmniej czesciowo otaczajaca wspomniana os, przy czym scianka zewnetrzna zawiera krawedz laczenia, na której znajduje sie linia polaczenia prze- biegajaca wzdluz krawedzi laczenia na sciance zewnetrznej i zawarta w plaszczyznie laczenia, natomiast kierunek laczenia zawiera przynajmniej jedna skladowa prostopadla do linii polaczenia i do plaszczyzny laczenia, a scianka zewnetrzna zawiera ponadto powierzchnie blokowania, znajdujaca sie przynajmniej czesciowo na jej powierzchni lub w jej grubo- sci i zawierajaca zarówno linie polaczenia jak i linie równo- legla do kierunku laczenia, zas kierunek normalny do scianki zewnetrznej jest prostopadly do powierzchni blokowania, a wyrób zawiera ponadto przynajmniej jeden element blo- kujacy, znamienny tym, ze element blokujacy zawiera przy- najmniej jedna pozytywna lub negatywna strukture hako- wa (5, 5'; 25, 25'; 35, 35'; 39; 41, 42; 52; 63, 66; 71) zawarta w powierzchni blokowania (6, 6'), która wystaje wzdluz kie- runku laczenia (9, 9'; 29, 29') na zewnatrz od linii polacze- nia (4, 4') i ma podciecie zawarte w powierzchni blokowa- nia (6, 6'), …………………………………………….…………. . PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest wyrób ze strukturą łączącą, zawierający częściowo lub całkowicie cylindryczną część podstawową definiującą oś główną, która to część posiada częściowo zakrzywioną ściankę zewnętrzną przynajmniej częściowo otaczającą wspomnianą oś. Ponadto wyrób zawiera przynajmniej jeden element blokujący, służący do mechanicznego łączenia krawędzi łączącej z inną krawędzią łączącą pierwszej części lub kolejnej części wyrobu.

Przedmiotem wynalazku jest także sposób łączenia części podstawowej z częścią dołączaną oraz połączonych tak części.

Wyroby zawierające części o kształcie zasadniczo cylindrycznym mają szerokie zastosowanie, jako przewody łączące, pojemniki, obudowy, osłony ochronne, elementy maszynowe i im podobne części. Często spotykanym problemem jest problem związany ze sposobem połączenia części cylindrycznych z podobnymi im częściami lub z elementami dodatkowymi lub pomocniczymi takimi jak inne elementy cylindryczne, zamknięcia krańcowe, uchwyty, połączenia, struktury prowadzące i im podobnymi elementy.

Typowym problemem i związanym z nim wymogiem jest zapewnienie osiowej i kątowej stabilności między połączonymi elementami cylindrycznymi, a elementami pomocniczymi. Niezależnie od tego, czy połączenie to ma być połączeniem rozłącznym czy też połączeniem stałym, w tym drugim przypadku powstaje ponadto dodatkowe wymaganie zasygnalizowania przypadkowej lub nieautoryzowanej próby rozłączenia takiego połączenia. Części takie powinny łatwo się łączyć, czy to przy łączeniu manualnym jak i w przypadku łączenia maszynowego w przypadku produkcji zautomatyzowanej, a być może zawierać także struktury prowadzące ułatwiające właściwą orientację i ułożenie elementu. Możliwe powinno być połączenie części posiadających dowolne ułożenie kątowe jak i części, których orientacja kątowa jest ściśle określona. Elementy te same w sobie powinny być łatwe do wykonania, a wybór materiału z jakiego mogą być wykonane powinien być tak szeroki jak to tylko możliwe. Wymagania stają się wygórowane, gdy postawione zostają warunki dotyczące czystości, jakości, tolerancji wykonania i wytrzymałości, tam gdzie ograniczenia wymiarowe są bardzo ostre, na przykład tam gdzie krytyczne są zewnętrzne jak i wewnętrzne wymiary elementów lub tam gdzie w grę wchodzą bardzo cienkie materiały.

Sposoby łączenia znane ze stanu techniki nie spełniają wszystkich przedstawionych wyżej warunków, a nawet ograniczonego zestawu wymagań, jakie występują w konkretnych sytuacjach lub aplikacjach. Istniejące założenia dotyczące sposobu łączenia można podzielić zasadniczo na dwa typy. Pierwszy zakłada wprowadzenie mechanicznego łącznika, w którym fizyczny kształt łączy części, wprowadzając żądane połączenie. Dobrze znanymi przykładami takiego połączenia są powszechnie stosowane gwinty, połączenia bagnetowe, zatrzaski i im podobne konstrukcje. Typowe przykłady przedstawione zostały we wnioskach patentowych JP 59-85713, GB 2 257 464, EP 437 909, EP 448 329, JP 59-64321 oraz DE 43 23 124. Powszechnym dla tego rodzaju rozwiązań jest fakt, iż części, które mają zostać połączone do pewnego stopnia nakładają się na siebie, zwiększając rozmiary połączenia. W przypadku elementów w kształcie cylindrycznym należy poświęcić zarówno przestrzeń wewnętrzną jak i zewnętrzną, co powoduje, iż powstają kolejne problemy, na przykład w przypadku, gdy połączone części muszą być wbudowane w inne urządzenie, którego wielkość jest ograniczona. Jednorodny przekrój poprzeczny na całej długości może być kolejnym wymogiem stawianym takiemu połączeniu, na przykład w wypadku połączenia części ruchomych. Nawet wtedy, gdy wielkość połączenia nie jest podstawowym wymogiem nakładające się elementy połączenia sprawiają problemy przy wygładzaniu obszarów przejściowych. W przypadku problemów tego rodzaju możliwe jest wyrównanie powierzchni przez nałożenie dodatkowej warstwy materiału, odnosząc powierzchnię do miejsca najszerszego, takie rozwiązania jednak mogą być całkowicie nie satysfakcjonujące w odniesieniu do kosztów, masy, grubości elementów, przezroczystości lub innych cech takiej konstrukcji. Innym podstawowym założeniem dotyczącym sposobu łączenia jest wykorzystanie klejenia, spawania, wtapiania i tym podobnych technik zespalania elementów, wykorzystujących adhezję lub konsolidację materiału, zamiast jego kształt. Właściwe zastosowanie tego rodzaju połączenia może wprowadzić połączenie dające swobodę projektowania dotyczącą budowy pojedynczego jednorodnego lub integralnego materiału. Istnieją jednakże inne ostre ograniczenia narzucone na tego rodzaju połączenia. Połączenie takie jest nieodwracalne i zasadniczo w taki sposób nie możliwe jest stworzenie połączenia rozłącznego. Zakres materiałów, jakie mogą być połączone w taki sposób jest bardzo ograniczony. Wykonanie takiego połączenia wymaga zastosowania specjalistycznego osprzętu i jest czasochłonne, obejmuje ono etapy wygrzewania,

PL 193 604 B1 chłodzenia, suszenia, utwardzania lub wulkanizacji. Elementy wymagają stałego zamocowania podczas realizacji powyższych etapów, aż do chwili, gdy nie wytworzy się odpowiednio wytrzymałe połączenie pomiędzy nimi, a mimo to obszar połączenia może zawierać potencjalnie destrukcyjne naprężenia, zanieczyszczenia lub nieregularności. Kleje, topniki i rozpuszczalniki w powszechnie stosowanym procesie szlifowania ostatecznego połączenia, mającym na celu osiągnięcie właściwej tolerancji wykonania i wykończenia, są źródłami zanieczyszczeń, powodują intensywne uwalnianie się cząstek, nieakceptowane w aplikacjach wymagających wysokiej czystości, dotyczących na przykład produktów medycznych.

Tak więc, cały czas istnieje potrzeba wprowadzenia ulepszonej struktury i sposobu łączącego, w lepszym stopniu spełniającego przytoczone powyżej wymagania, zwłaszcza w odniesieniu do elementów i części cylindrycznych, a zwłaszcza struktury i sposobu łączącej zalety obydwu podstawowych założeń dotyczących łączenia elementów, mechanicznego i materiałowego.

Podstawowym celem prezentowanego wynalazku jest wprowadzenie założeń tworzenia połączenia, obejmujących sposoby i struktury spełniające przedstawione wyżej wymagania i pozbawione wad obecnej technologii. Bardziej szczegółowym celem prezentowanego wynalazku jest wprowadzenie takich założeń, aby mogły one być wykorzystane w przypadku, gdy przynajmniej jedna z łączonych części ma charakterystykę cylindryczną. Kolejnym celem wynalazku jest wprowadzenie założeń połączenia jednoczących w sobie zalety założeń mechanicznego i materiałowego łączenia części. Kolejnym celem wynalazku jest wprowadzenie takich założeń dotyczących łączenia części, które wymagają tylko połączenia mechanicznego, ponadto wprowadzają zalety połączenia polegającego na konsolidacji materiałów. Kolejnym celem prezentowanego wynalazku jest przedstawianie takich założeń dotyczących łączenia części, które nie wymagają nakładania się części lub niepożądanego poszerzania rozmiarów części łączonych. Kolejnym celem wynalazku jest przedstawienie założeń dotyczących łączenia części oferujących zablokowanie łączonych części w kierunkach osiowym, promieniowym i kątowym. Kolejnym celem wynalazku jest wprowadzenie takich założeń dotyczących łączenia części, iż możliwe jest wykonanie połączeń zarówno rozłącznych jak i stałych. Kolejnym celem wynalazku jest wprowadzenie prostego i szybkiego połączenia, jeśli zachodzi taka potrzeba wyposażonego w elementy prowadzące części, które mają zostać połączone tak, iż te drugie uzyskują pożądaną orientację. Kolejnym celem wynalazku jest wprowadzenie założeń dotyczących łączenia części, które odnoszą się również do łączenia cienkich materiałów. Ostatnim z celów wynalazku jest wprowadzenie założeń dotyczących łączenia części, które można zastosować do części wykonanych z różnych materiałów, łatwych do wykonania o prostym kształcie strukturalnym.

Wyrób ze strukturą łączącą według wynalazku zawiera część główną, która jest częściowo lub całkowicie cylindryczna i ma oś główną i która posiada przynajmniej częściowo zakrzywioną ściankę zewnętrzną, przynajmniej częściowo otaczającą wspomnianą oś, przy czym ścianka zewnętrzna zawiera krawędź łączenia, na której znajduje się linia połączenia przebiegająca wzdłuż krawędzi łączenia na ściance zewnętrznej i zawarta w płaszczyźnie łączenia, natomiast kierunek łączenia zawiera przynajmniej jedną składową prostopadłą do linii połączenia i do płaszczyzny łączenia, a ścianka zewnętrzna zawiera ponadto powierzchnię blokowania, znajdującą się przynajmniej częściowo na powierzchni ścianki lub w jej grubości i zawierającą zarówno linię połączenia jak i linię równoległą do kierunku łączenia, zaś kierunek normalny do ścianki zewnętrznej jest prostopadły do powierzchni blokowania, a wyrób zawiera ponadto przynajmniej jeden element blokujący.

Wyrób według wynalazku charakteryzuje się tym, że element blokujący zawiera przynajmniej jedną pozytywną lub negatywną strukturę hakową zawartą w powierzchni blokowania, która wystaje wzdłuż kierunku łączenia na zewnątrz od linii połączenia i ma podcięcie znajdujące się w powierzchni blokowania oraz tym, że struktura hakowa jest odsłonięta przynajmniej z jednej strony powierzchni blokowania patrząc w kierunku normalnym do ścianki zewnętrznej.

Korzystnie, płaszczyzna łączenia części głównej jest zasadniczo równoległa do osi.

Część główna korzystnie zawiera całkowitą część cylindryczną posiadającą jedną lub dwie zasadniczo osiowe linie połączenia skierowane wzdłuż ścianki zewnętrznej.

Płaszczyzna łączenia części głównej korzystnie jest zasadniczo prostopadła do osi.

Podcięcie ma korzystnie formę struktury typu główka i szyjka, przy czym szyjka jest umieszczona bliżej linii połączenia i posiada pierwszą szerokość, mierząc w kierunku linii połączenia, a główka znajdująca się dalej od linii połączenia posiada drugą szerokość mierząc w kierunku łączenia, która to druga szerokość przynajmniej w niektórych miejscach jest większa niż szerokość pierwsza.

Korzystnie, główka posiada odległy, patrząc w kierunku linii połączenia kraniec, który wystaje lub jest wypukły.

PL 193 604 B1

Ewentualnie główka może posiadać kształt strzałki, grot strzałki, wraz ze swym punktem odległym stanowi główkę, a rdzeń strzałki stanowi szyjkę.

Wzdłuż linii połączenia może być rozmieszczonych więcej, niż jedna struktura hakowa.

Struktury hakowe mogą być rozmieszczone symetrycznie wzdłuż linii połączenia.

Na części głównej korzystnie umieszczone są struktury hakowe tylko jednego rodzaju, pozytywne albo negatywne, ewentualnie mogą być umieszczone struktury obu rodzajów, pozytywne i negatywne.

Struktury pozytywne i negatywne mogą mieć podobny kształt tworząc symetryczną strukturę hakową.

Powierzchnia blokowania korzystnie jest wygięta lub zakrzywiona.

Krzywizna jest korzystnie krzywizną ciągłą.

Struktura hakowa jest korzystnie elastyczna i odkształcalna w kierunku normalnym na zewnątrz powierzchni blokowania.

W innym wariancie, struktura hakowa jest elastyczna i daje się odchylać w kierunku powierzchni blokowania.

Część główna korzystnie posiada powierzchnie zatrzymujące częściowo nakładające się na strukturę hakową patrząc w kierunku normalnym.

Struktura hakowa może posiadać przynajmniej jeden profil, który kierunku normalnym, jest pochylony, zakrzywiony lub piłokształtny.

Struktury hakowe korzystnie są zasadniczo płaskie z większym maksimum szerokości w kierunku linii połączenia powierzchni blokowania niż maksymalnej grubości w kierunku normalnym do powierzchni blokowania.

W korzystnym wariancie wynalazku część główna jest obrotowo symetryczna na linii połączenia.

W kolejnym korzystnym wariancie wynalazku wyrób zawiera ponadto przynajmniej jedną część dołączaną, która posiada przynajmniej korpus lub ściankę, przy czym ścianka części głównej oraz część dołączana zawierają krawędź łączenia, na której znajduje się linia połączenia przebiegająca wzdłuż krawędzi łączenia na ściance zewnętrznej i zawarta w płaszczyźnie łączenia, natomiast kierunek łączenia zawiera przynajmniej jedną składową prostopadłą do linii połączenia i do płaszczyzny łączenia, a ścianka zewnętrzna zawiera ponadto powierzchnię blokowania, znajdującą się przynajmniej częściowo na jej powierzchni lub w jej grubości i zawierającą zarówno linię połączenia jak i linię równoległą do kierunku łączenia, zaś kierunek normalny do ścianki zewnętrznej jest prostopadły do powierzchni blokowania, a część dołączana posiada elementy blokujące łączone lub tworzące zestaw części łączonych mechanicznie przez ich sprzęganie z elementami blokującymi części głównej, przy czym część dołączana zawiera przynajmniej jedną pozytywną lub negatywną strukturę hakową komplementarną do struktury hakowej części głównej, zaś na części dołączanej struktura hakowa znajduje się w powierzchni blokowania, wystaje w kierunku łączenia na zewnątrz od linii połączenia i posiada podcięcie w powierzchni blokowania i struktura hakowa jest odsłonięta z przynajmniej jednej strony powierzchni blokowania patrząc wzdłuż kierunku normalnego, oraz tym, że blokujące struktury hakowe na części głównej i dołączanej mają przynajmniej częściowo zbieżne odpowiednie powierzchni blokowania.

W tym wariancie, płaszczyzna łączenia części głównej jest korzystnie zasadniczo równoległa do osi.

Część główna i część dołączana mogą być częściowymi cylindrami tworzącymi po połączeniu pełen cylinder.

Płaszczyzna łączenia korzystnie jest zasadniczo prostopadła do osi.

W wariancie tym podcięcie ma korzystnie formę struktury typu główka i szyjka, przy czym szyjka jest umieszczona bliżej linii połączenia i posiada pierwszą szerokość, mierząc w kierunku linii połączenia, a główka znajdująca się dalej od linii połączenia posiada drugą szerokość mierząc w kierunku łączenia, która to druga szerokość przynajmniej w niektórych miejscach jest większa niż szerokość pierwsza.

Główka może posiadać odległy, patrząc w kierunku linii połączenia, kraniec który wystaje lub jest wypukły.

Główka korzystnie posiada kształt strzałki, grot strzałki, wraz ze swym punktem odległym stanowi główkę, a rdzeń strzałki stanowi szyjkę.

Wzdłuż linii połączenia może być rozmieszczonych więcej, niż jedna struktura hakowa.

Struktury hakowe są korzystnie rozmieszczone symetrycznie wzdłuż linii połączenia.

Na części głównej umieszczone są korzystnie struktury hakowe tylko jednego rodzaju, pozytywne albo negatywne, podczas gdy struktury typu komplementarnego znajdują się na części dołączanej, ewentualnie na części głównej i części dołączalnej umieszczone są struktury obu rodzajów, pozytywne i negatywne.

PL 193 604 B1

Struktury pozytywne i negatywne mają korzystnie podobny kształt tworząc symetryczną strukturę hakową.

Powierzchnia blokowania na części głównej i części dołączanej może być wygięta lub zakrzywiona.

Krzywizna jest korzystnie krzywizną ciągłą.

Przynajmniej jedna struktura hakowa pozytywna lub negatywna jest korzystnie elastyczna i odkształcalna w kierunku normalnym na zewnątrz powierzchni blokowania, ewentualnie struktura hakowa jest elastyczna odchylając się w kierunku powierzchni blokowania.

Część główna korzystnie posiada powierzchnie zatrzymujące częściowo nakładające się na strukturę hakową patrząc w kierunku normalnym.

Struktura hakowa może posiadać przynajmniej jeden profil, który w kierunku normalnym, jest pochylony zakrzywiony lub piłokształtny.

Struktury hakowe są korzystnie zasadniczo płaskie z większym maksimum szerokości w kierunku linii połączenia powierzchni blokowania niż maksymalnej grubości w kierunku normalnym do powierzchni blokowania.

Struktura hakowa, pozytywna lub negatywna, opierają się korzystnie o siebie lub wykonane są z małymi tolerancjami wymiarów tworząc sztywne połączenie.

Część dołączana może być częściowo lub całkowicie cylindryczna.

Części główna i dołączana mogą posiadać zasadniczo taką samą szerokość zewnętrzną i/lub wewnętrzną w płaszczyźnie połączenia.

Część główna i dołączana korzystnie tworzą pojemnik.

Pojemnik może mieścić obiekt stały przynajmniej w płaszczyźnie połączenia, korzystnie w odległości od części głównej i/lub dołączanej mniejszej niż grubość haka w kierunku normalnym.

Ewentualnie pojemnik zawiera drugi pojemnik, zaś drugi pojemnik może zawierać farmaceutyk.

Ewentualnie, drugi pojemnik może być zasobnikiem dozującym.

Sposób według wynalazku jest sposobem łączenia przynajmniej jednej części głównej i przynajmniej jednej części dołączanej wyrobu, w którym przynajmniej część główna jest częściowo lub całkowicie cylindryczna i ma oś główną, oraz posiada przynajmniej częściowo zakrzywioną ściankę zewnętrzną przynajmniej częściowo otaczającą wspomnianą oś, przy czym część dołączana posiada przynajmniej korpus lub ściankę, zaś ścianka części głównej oraz część dołączana zawierają krawędź łączenia, na której znajduje się linia połączenia przebiegająca wzdłuż krawędzi łączenia na ściance zewnętrznej i zawarta w płaszczyźnie łączenia, natomiast kierunek łączenia zawiera przynajmniej jedną składową prostopadłą do linii połączenia i do płaszczyzny łączenia, a ścianka zewnętrzna zawiera ponadto powierzchnie blokowania, znajdującą się przynajmniej częściowo na jej powierzchni lub w jej grubości i zawierającą zarówno linię połączenia jak i linię równoległą do kierunku łączenia, zaś kierunek normalny do ścianki zewnętrznej jest prostopadły do powierzchni blokowania, część główna i część dołączana mają elementy blokujące, gdzie część główna zawiera przynajmniej jedną pozytywną lub negatywną strukturę hakową, i część dołączana zawiera przynajmniej jedną komplementarną pozytywną lub negatywną strukturę hakową, na każdej z części głównej i dołączanej struktura hakowa jest umieszczona w powierzchni blokowania i wystaje w kierunku łączenia na zewnątrz od linii połączenia i posiada podcięcie w powierzchni blokowania, zaś na każdej z części głównej i dołączanej struktura hakowa jest odsłonięta z przynajmniej jednej strony powierzchni blokowania patrząc wzdłuż kierunku normalnego.

Sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że przesuwa się część główną i dołączaną względem siebie do pozycji względnej, w której powierzchnia blokowania części głównej jest zasadniczo równoległa lub zbieżna z powierzchnią blokowania części dołączanej, i w której odpowiednie struktury hakowe przynajmniej częściowo nakładają się na siebie patrząc w kierunku normalnym do powierzchni blokowania i są zwrócone do siebie swymi odsłoniętymi stronami, następnie przemieszcza się przynajmniej struktury hakowe części głównej i części dołączanej w kierunku do nich prostopadłym łącząc hakowe struktury pozytywne i negatywne w częściowo pokrywających się odpowiednich powierzchniach blokowania.

Korzystnie etap przemieszczania obejmuje ruch pomiędzy częścią główną i częścią dołączaną w kierunku normalnym.

W korzystnym wariancie sposób zawiera etap łączenia więcej niż jednej struktury hakowej znajdujących się na częściach głównej i dołączanej.

Etap przemieszczania obejmuje przynajmniej częściowe odkształcenie struktur hakowych w kierunku do nich normalnym.

PL 193 604 B1

Etap odkształcania może obejmować odkształcania najpierw w kierunku normalnym, a następnie w przeciwnym kierunku normalnym.

Etap względnego przemieszczania części głównej i dołączanej odbywa się korzystnie w kierunku łączenia.

Etap przesuwania korzystnie obejmuje etap względnego przemieszczania części głównej i dołączanej w kierunku połączenia.

Ewentualnie, etap przesuwania obejmuje etap względnego przemieszczania części głównej i dołączanej w kierunku normalnym.

W korzystnym wariancie sposób według wynalazku zawiera ponadto etap zbliżania lub opierania przynajmniej jednej powierzchni zatrzymującej części głównej o przynajmniej jedną powierzchnię zatrzymującą części dołączanej, wspomniane powierzchnie zatrzymujące posiadają przynajmniej składową powierzchni równoległą do powierzchni blokowania.

Zbliżanie lub opieranie może obejmować etap odkształcania przynajmniej jednej struktury hakowej w kierunku normalnym.

Zbliżanie lub opieranie korzystnie obejmuje etap względnego zbliżania się części głównej i dołączanej w kierunku normalnym.

Zbliżanie lub opieranie korzystnie obejmuje etap względnego zbliżania się części głównej i dołączanej w kierunku łączenia.

Sposób może zawierać etap osadzania obiektu stałego przynajmniej w cylindrycznej części głównej.

Korzystnie, etap osadzania jest przeprowadzany przed zamknięciem struktur hakowych.

W kolejnym wariancie sposób zawiera etap orientowania elementu stałego tak, aby nakładał się na linię połączenia patrząc w kierunku normalnym.

W innym korzystnym wariancie sposób zawiera etap łączenia więcej niż jednej struktury hakowej umieszczonych na części głównej i na części dołączanej.

Korzystnie, kierunek łączenia jest zasadniczo osiowy, ewentualnie jest zasadniczo prostopadły do osi głównej.

Zasadniczo wykorzystując założenia połączenia mechanicznego dla wyrobów, struktur i sposobów według wynalazku, osiągnięto kilka z zalet i celów. Możliwe jest wykonanie czystego i szybkiego połączenia bez opóźnień czasowych lub wysokich wymagań dotyczących osprzętu, uzyskane połączenie jest pozbawione nieprzewidywalnych uszkodzeń materiału lub osłabień strukturalnych. Wybór materiałów z jakich mogą być wykonane łączone elementy jest szeroki i zależy od indywidualnej aplikacji. Możliwe jest uzyskanie połączenia stałego lub rozłącznego po przez prostą kontrolę dostępu do elementów blokujących. Wykorzystanie struktury haka jako mechanicznego środka łączącego, w przeciwieństwie na przykład do gwintu ułatwia zablokowanie we wszystkich kierunkach takich jak osiowym, promieniowym i kątowym, a odpowiednie ułożenie pozwala strukturze pracować w jednej pozycji lub w wielu arbitralnie ustalonych orientacjach. Ponadto umożliwia stworzenie projektu realizującego szybkie połączenie wymagające niewielu lub wręcz jednego etapu łączenia, wysoce sprzyjającego ręcznemu lub zautomatyzowanemu montażowi. Przez umieszczenie krytycznych struktur hakowych odpowiednio podciętych lub wygiętych, w tej samej płaszczyźnie co linia połączenia, nie potrzebne jest wprowadzenie nałożenia części łączonych lub im odpowiadających struktur łączących. W taki sposób można osiągnąć całkowicie osiowe połączenie, takie jak to osiągnięte dzięki założeniom konsolidacji materiałowej, cechujące się jednorodnym przekrojem poprzecznym, gładkimi obszarami przejściowymi, minimalnymi rozmiarami oraz optymalną wytrzymałością w stosunku do grubości połączenia, także w przypadku łączenia materiałów bardzo cienkich. Orientacja struktur łączących ponadto zapewnia określone samo-zorientowanie i stabilizację położenia części podczas ruchu montażowego, co dodatkowo upraszcza procedurę montażu. Orientacja struktury może być łatwo uzyskana w odniesieniu do powierzchni zakrzywionych lub cylindrycznych i może wprowadzić dodatkowe korzyści wynikające z prostej własności samo-zatrzaskiwania się połączenia podczas montażu. Powierzchnie równoległe do płaszczyzny połączenia mogą być dowolnie ukształtowane i mogą nosić na przykład struktury pomocnicze takie jak dodatkowe środki mocujące zatrzask, dające dostęp do ruchu zwalniającego połączenie lub prowadzące ułatwiające przeprowadzenie ruchów łączących. Zasadniczo struktury te są proste i łatwe do wykonania. Jeśli struktury na przynajmniej jednej części z tych, które mają zostać połączone są giętkie możliwe jest zastosowanie rozwiązania najprostszego, a procedura łączenia jest wtedy znacznie ułatwiona.

Kolejne cele i zalety wynalazku jasno wynikają ze szczegółowego opisu jaki zostanie poniżej przedstawiony.

PL 193 604 B1

W poniższym tekście następujące słowa i wyrażenia posiadają przypisane im znaczenie chyba, że zostanie to w jasny sposób zakwestionowane w tekście.

Przez „cylindryczny” należy rozumieć kształt wyrobu, definiujący częściowo powierzchnię przekroju, która jest zakrzywiona, zarówno ciągłą jak i nieciągłą wraz z dołączonymi segmentami umieszczonymi w miejscach nieciągłości, do takiego stopnia, że utworzona zostaje przestrzeń nie obsadzona otoczona przez powierzchnię lub przez powierzchnię uzupełnioną linią prostą tworzącą formę zamkniętą w przypadku, gdy powierzchnia sama w sobie nie zamyka się wokół przestrzeni nie obsadzonej. Z opisu powyższego wynika więc, że część ukształtowana według powyższej definicji nie musi tworzyć całkowicie zamkniętej powierzchni przekroju, ale może być także kształtem częściowym, takim jak rynna, półrynna lub innym kształtem będącym fragmentem rury w przypadku gdy rozważamy kształt rury. Ponadto z opisu tego wynika także, że powierzchnia przekroju nie musi być powierzchnią zachowującą symetrię obrotową, ale może zawierać także inne kształty, takie jak wielokąty, w różnym stopniu zamknięte lub otwarte lub im podobne kształty.

Przez „oś główną” należy rozumieć linię prostopadłą do powierzchni przekroju kształtu cylindrycznego i przechodzącą przez płaszczyznę przekroju wewnątrz w izometrycznym środku obszaru nie odsadzonego powierzchni przekroju. Linia ta może być linią prostą, zakrzywioną lub łamaną, w zależności od kształtu elementu cylindrycznego w kierunku prostopadłym, dla przykładu można podać rurę prostą wygiętą lub meandrującą.

W odniesieniu do informacji kierunkowej związanej z elementem cylindrycznym termin „osiowy” należy rozumieć jako oznaczający kierunek równoległy z tak zdefiniowaną osią główną, termin „promieniowy” należy rozumieć jako oznaczający kierunek równoległy z linią promienia przecinającą oś główną i znajdującą się w płaszczyźnie przekroju, termin „styczny” należy rozumieć jako oznaczający kierunek równoległy z linią styczną do powierzchni przekroju w płaszczyźnie przekroju, który jest prostopadły zarówno do osi głównej jak i do kierunku promieniowego, terminem obwodowy należy rozumieć jako oznaczający kierunek podążający za krzywą obwodową łączącą punkty styczne w płaszczyźnie przekroju.

Prezentowany wynalazek może być wykorzystywany do łączenia wielu różnych, nieokreślonych liczebnie, wyrobów i struktur. Dla celów opisu założono, że jedną częścią jest część podstawowa, do której dołączana jest przynajmniej jedna część dołączana (możliwe jest połączenie wielu). Części podstawowa oraz dołączana nie muszą być całkowicie niezależne od siebie mogą być połączone przy pomocy innych środków niż opisywane struktury hakowe, na przykład za pomocą przegubów zapewniających pewnie stopień swobody pomiędzy tymi częściami. Mimo że możliwe jest połączenie za pomocą połączenia według wynalazku powierzchni płaskich (płaskich części), istnieje kilka zalet zastosowania tego wynalazku w odniesieniu do połączeń obejmujących przynajmniej jeden element cylindryczny, tak jak został on zdefiniowany, zarówno z uwagi na osiągniecie specyficznych korzyści jak również z uwagi na to, iż do tej pory nie było satysfakcjonujących sposobów łączenia takich części. Jeśli w opisie występuje część cylindryczna należy założyć, że jest to część podstawowa, podczas gdy część dołączana może być zarówno częścią cylindryczną jak i również posiadać dowolną inną konfigurację geometryczną. Tak jak to przedstawiono powyżej część cylindryczna nie musi być cylindrem całkowitym takim jak występuje w rurze przenoszącej płyny, ale może równie dobrze być konstrukcją stanowiącą część rury. Rura nie musi zachowywać żadnej konkretnej symetrii ani też kształtu obwodowego, ale może posiadać inny rodzaj kształtu obwodowego niemniej krzywizny ciągłe i symetria obrotowa są często preferowane. Podobnie, mimo że wyrób może być cylindryczny na całej długości osi głównej lub na jej części, minimalnym wymogiem jest, aby był on cylindryczny tylko w miejscu przekroju i posiadał kształty innych klas w dwóch kierunkach osiowych poprowadzonych z płaszczyzny przekroju. Typowym przykładem części cylindrycznych w tym sensie, poza rurami prostokątnymi, są zamknięcia, tuleje osłonowe, uszczelki im podobne konstrukcje.

Część dołączana do części podstawowej może być do niej podobna lub być identyczna z opisanymi alternatywnymi formami części podstawowej. Na przykład, dwie lub większa liczba sekcji rur może być ze sobą połączone tworząc dłuższą konstrukcję, lub też częściowo cylindryczne zbiorniki mogą być połączone otwór w otwór zamykając zawartość zbiorników umieszczoną tam przed powstaniem połączenia. Element pomocniczy może być całkowicie inny i może zawierać uchwyty, urządzenia mocujące, łączniki współpracujące z różnymi przedmiotami lub urządzeniami, prowadnice lub struktury stalowe i im podobne konstrukcje. Możliwe jest nawet, że pozytywna część struktury łączącej, opisana bardziej szczegółowo poniżej, spełnia rolę części dołączanej, na przykład wtedy, gdy spełnia rolę punktu zaczepienia lub uchwytu. Wynika z tego, że część dołączana nie musi być cylindryczna ale

PL 193 604 B1 może być płaska lub posiadać dowolny inny funkcjonalny kształt, niemniej niektóre z zalet prezentowanego wynalazku występują wtedy gdy obie części podstawowa i dołączana są cylindryczne, a zwłaszcza wtedy gdy obie posiadają zasadniczo równe sobie przekroje poprzeczne w miejscu połączenia.

Zasadniczo przynajmniej część podstawowa posiada kraniec lub krawędź, której przynajmniej część ma być połączona z częścią dołączaną. Ponadto część dołączana może posiadać podobny kraniec bądź krawędź, w którym to przypadku te dwie krawędzie są zwrócone do siebie, czy to opierając się o siebie czy też tworząc pomiędzy nimi szczelinę, ponad wspólnym obszarem połączenia gotowego zespołu. Z uwagi na opis założono, że „płaszczyzna łączenia” może być umieszczona na, lub przechodzić przez kraniec lub krawędź w taki sposób iż zgrubnie znajduje się naprzeciwko powierzchni części przeciwległych w końcowym połączeniu, a co za tym idzie widoczna „linia połączenia” na powierzchni części znajduje się w tej właśnie płaszczyźnie. Powierzchnia ta może być zasadniczo płaska, ale może być także zakrzywiona wygięta lub załamana, w zależności od tego, w jaki sposób ukształtowany jest kraniec lub krawędź części, do której należy płaszczyzna. Ponadto, ponieważ powierzchnia ta jest zasadniczo zbudowana tak, że zawiera linię połączenia, nie musi ona dokładnie odpowiadać krańcowi lub powierzchni krawędzi, czy też naśladować dokładnie przekrój poprzeczny w pobliżu krańca, ale fizycznie kraniec może częściowo przechodzić przez wspomnianą płaszczyznę, w szczególności powierzchnia ta nie powinna oddawać skomplikowanego kształtu konturu struktury hakowej, która będzie opisana poniżej. Podobnie linia połączenia może być linią prostą zawierającą się na płaskiej powierzchni, ale może być także zakrzywiona bądź nawet linią łamaną, całkowita długość rury na przykład kończącej się w płaszczyźnie połączenia normalnej do jej osi będzie odmierzona względem obwodowej, owalnej linii połączenia. Gdy poczynione są odniesienia do „kierunku linii łączenia” należy rozumieć, że dotyczą one kierunku identycznego do lub równoległego z linią połączenia, z opisu przedstawionego powyżej wynika, że może być to kierunek prostoliniowy lub też zakrzywiony, prawdopodobnie obwodowy. Przez termin „kierunek połączenia” należy rozumieć kierunek prostopadły do płaszczyzny połączenia. Można uważać go za kierunek wzdłuż, którego części, które mają zostać połączone zbliżyły się do siebie w celu utworzenia połączenia, podczas tego zbliżenia szczelina pomiędzy częściami ulega zmniejszeniu. Nie musi on odpowiadać rzeczywistemu kierunkowi zbliżenia się w rzeczywistej procedurze łączenia, ponieważ rzeczywiste zbliżenie może być równie dobrze zrealizowane pod kątem przez „dotkniecie” lub w sposób przypominający „ścinanie”, w którym dwie płaszczyzny połączenia zbiegają się na pierwszym planie, a krawędzie części wchodzą w kontakt pod wpływem ruchu poprzecznego wykonywanego we wspomnianej płaszczyźnie.

Dla części podstawowej korzystnego typu cylindrycznego płaszczyzna połączenia może przebiegać na dwa zasadniczo różne sposoby, niemniej istnieje wiele wariantów pośrednich takiego ułożenia. Płaszczyzna połączenia może być ułożona osiowo względem cylindra tak, iż oś główna cylindra jest równoległa z lub przebiega na płaszczyźnie, wzdłuż jej osiowej długości. W tym przypadku linia połączenia może być równoległa z osią i być prostą w przypadku prostego cylindra lub linią krzywą w przypadku cylindra zakrzywionego. Kierunek łączenia może być kierunkiem promieniowym względem cylindra, możliwe jest również wykorzystanie innych kierunków ruchu łączącego tak jak to wcześniej stwierdzono. Zasada płaszczyzny połączenia może być przedstawiona na przykładzie dwóch rynien osłonowych, które są łączone ze sobą tworząc pełną rurę osłonową. Druga podstawowa zasada mówi, że orientacja płaszczyzny łączenia jest prostopadła do osi głównej cylindra tak aby promienie cylindra znajdują się w te płaszczyźnie. W tym przypadku linia połączenia jest krzywą obwodową, która może tworzyć linię zamkniętą w przypadku pełnej rury. Kierunek połączenia może być kierunkiem osiowym, dopuszczalne są inne podejścia. Zasada płaszczyzny połączenia może być przedstawiona także na przykładzie dwóch półksiężyców lub odcinków rury połączonych współosiowo tak, iż tworzą dłuższą formację. Jedną z możliwych form pośrednich jest zorientowanie płaszczyzny połączenia pod kątem do osi głównej cylindra, na przykład dającej eliptyczną linię połączenia w przypadku rury owalnej, która może być wykorzystana na wiele sposobów, na przykład zapewniając dodatkową blokadę przed względnym ruchem kątowym połączonych elementów, umożliwia wprowadzenie tak zwanego „kolana” o określonym lub zmiennym kącie połączenia części wydłużonej. Inne możliwe formy pośrednie wykorzystują płaskie lub zakrzywione płaszczyzny połączenia odcinające segment lub sekcję elementu cylindrycznego. Wyżej wymienione podstawowe zasady określające płaszczyznę połączenia mogą odnosić się również do części dołączanej w odniesieniu do tych części dołączanych, które zawierają elementy cylindryczne. W przeciwnym wypadku zróżnicowana natura różnorodnych typów części sprawia, że sformułowanie ogólnej teorii dotyczącej orientacji wszystkich możliwych płaszczyzn połączenia staje się niemożliwe.

PL 193 604 B1

Części podstawowe i dołączane tak jak zostały opisane mogą zawierać elementy blokujące utrzymujące obie części o określonej relacji. Korzystnie elementy blokujące działają przynajmniej jako uniemożliwiające rozdzielenie części lub ich ruch w kierunku połączenia, bardziej korzystnie działają także w sposób uniemożliwiający wzajemny ruch części w kierunku linii połączenia, a w najbardziej korzystnym przypadku działają także w sposób uniemożliwiający wzajemny ruch części w kierunku normalnym do zarówno kierunku połączenia, oraz kierunku linii połączenia. Aby spełnić te funkcje elementy blokujące muszą zawierać przynajmniej strukturę hakową taką jak opisana poniżej, oraz możliwe inne struktury pomocnicze, które zostaną przedstawione w dalszej części opisu.

Element blokujący części, które mają zostać połączone powinna być korzystnie zaprojektowana tak, aby „powierzchnia blokowania” mogła znajdować się na powierzchni, części lub w przekroju części, wspomniana powierzchnia blokowania umieszczona jest tak, iż obejmuje linię połączenia wraz z płaszczyzną, przez którą powierzchnia blokowania jest odgraniczona od struktury hakowej zaprojektowanej tak, aby uniemożliwić wspomniane wyżej ruchy rozdzielające, to jest uniemożliwić przynajmniej rozdzielenie części przynajmniej w kierunku połączenia. Według wynalazku powierzchnia blokowania jest ukształtowana tak, iż zawiera przynajmniej składową kierunku łączenia w wielu przypadkach korzystnie powierzchnia blokowania ciągnie się zasadniczo w kierunku połączenia. Oznacza to, iż zasadnicza struktura hakowa może być opisana jako zorientowana we wspomnianym kierunku połączenia.

Minimalne wymaganie stawiane strukturze hakowej znajdującej się we wspomnianej powierzchni blokowania dotyczy posiadania „podcięcia” polegającego na, pojedynczego lub o kształcie złożonym, rozchodzeniu się zarówno w kierunku łączenia jak i w kierunku połączenia, na przykład przez nachylenie pod kątem w stosunku do tych kierunków. Ma to na celu zabezpieczenie takiego połączenia, które powstaje, w przypadku uzupełnienia przez podobną strukturę finalnego połączenia, sile rozdzielającej przyłożonej w kierunku łączenia przeciwstawiają się powierzchnie lub części powierzchni ciągnących się poprzecznie w stosunku do kierunku połączenia. Prostą formę takiej struktury tworzy „bagnet” wystający ukośnie w stosunku do kierunku połączenia oraz kierunku łączenia. Struktura może mieć stosunkowo stałą szerokość, mierząc w kierunku połączenia, przynajmniej na części swojej długości, co może być wykorzystane do umożliwienia krótkich obrotowych ruchów połączeniowych podczas montażu, naśladujących częściowo ruchy śrubowe, które mogą być wykonywane bez odkształcania części łączonych. Jeśli w tym przypadku ruchy obrotowe mają być uniemożliwione, wprowadza się dwie podobne struktury nachylone pod różnymi kątami lub pod kątami skierowanymi w różnych kierunkach, możliwe jest także wprowadzenie całkowicie różnych pomocniczych elementów blokujących, możliwe jest także wyposażenie bagnetu w profil falisty, piłokształtny lub nieregularny w kierunku łączenia uniemożliwiający jego wycofanie.

W wielu przypadkach korzystna struktura na przykład, blokująca ruch obrotowy oraz cechująca się samo-blokowaniem, jest strukturą typu „szyjka i główka”, posiadającą „szyjkę” posiadającą pierwszą szerokość mierzoną w kierunku połączenia, umieszczoną bliżej linii połączenia, oraz „główkę” bardziej oddaloną od linii połączenia posiadającą drugą szerokość, mierzoną w kierunku połączenia, która to druga szerokość jest co najmniej większa niż pierwsza szerokość. Gdy współpracuje z podobną strukturą łączącą połączenia finalnego, struktury szyjki i główki uniemożliwiają wzajemny ruch rozdzielający połączonych części w kierunku połączenia, ponieważ główka nie może się przedostać przez zwężenie szyjki. Możliwe jest zaprojektowanie kilku struktur typu główka szyjka. Struktury te mogą być zasadniczo trójkątne z szerszą częścią stanowiącą główkę, a częścią szczytową stanowiącą szyjkę, podobnie do połączenia na jaskółczy ogon, stosowanego na przykład w stolarce drewna. Jednakże zasadniczo korzystnym rozwiązaniem jest jednak stworzenie odległej, z punktu widzenia linii połączenia, główki do pewnego stopnia rozszerzającej się lub stożkowatej, w przeciwieństwie do rozwiązań płaskich lub wklęsłych, podejście takie poprawia samo-naprowadzanie i samo-stabilizację, jedną z form takiego rozwiązania są zaokrąglone elementy łączące stosowane w popularnych układankach puzzle. Aby zmniejszyć efekt luzu lub zaklinowania w kierunku połączenia korzystnie jest wprowadzenie przynajmniej jednej z form, którą uważa się za szczególnie korzystną w odniesieniu do przedstawionych powyżej aspektów jest kształt strzałki, grot strzałki z punktem odległym stanowi główkę, natomiast rdzeń strzałki stanowi szyjkę. Grot strzałki może być zasadniczo trójkątny podczas gdy rdzeń strzałki może być zasadniczo prostoliniowy, lub na przykład trójkątny z punktem łączącym go z podstawą trójkątnego grotu strzałki, na przykład czyniąc strukturę bardziej symetryczną patrząc odpowiednio z bliższego i dalszego krańca. Mimo że główka może być połączona na swym dalszym krańcu z jednym lub większą liczbą dodatkowych szyjek i struktur tworzących główki umieszczonych w kierunku połączenia w stronę od linii połączenia, ułożonych na przykład w sposób naśladujący falę

PL 193 604 B1 lub w sposób piłokształtny, zazwyczaj wystarczające jest zastosowanie pojedynczej struktury szyjka, główka. Aby zmniejszyć luzy oraz efekt klinowania w kierunku połączenia korzystnie jest wykonać przynajmniej zarys części struktury hakowej zasadniczo równoległy z linią połączenia, zwłaszcza zarys części stawiających opór siłom rozdzielającym działającym w kierunku połączenia, to jest bliższych części główki patrząc od strony linii połączenia. Do tego celu może służyć podstawa grotu, jeśli zawiera zasadniczo proste elementy ułożone równolegle do linii połączenia.

Aby utworzyć kompletne połączenie struktura hakowa musi być wykonana w dwóch wersjach, wersji „pozytywnej” gdzie struktura hakowa opisuje rzeczywiste fizyczne wystające elementy części podstawowej lub dołączanej do której jest przymocowana, oraz wersji „negatywnej” w której struktura hakowa jest wycięciem lub wgłębieniem utworzonym w części podstawowej lub dołączanej, dzięki której mogą te części być połączone, często elementy obu wersji nazywa się odpowiednio elementami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Minimum podobieństwa pomiędzy kształtem pozytywnym i negatywnym w powierzchni blokowania obejmuje fakt iż część negatywna musi być wystarczająco duża aby pomieścić część pozytywną. Część negatywna może jednakże być duża i nie koniecznie posiadać kształt odpowiadający części pozytywnej, na przykład w celu ułatwienia montażu, aby umożliwić sterowanie względną i bezwzględną sztywnością struktur odpowiedzialnych za zahaczanie, aby zaoszczędzić materiał lub aby umożliwić dostęp do ręcznego lub zmechanizowanego zwolnienia części hakowych. Nawet przy takich celach, jednakże pożądane jest wprowadzenie części w obu wersjach takich, że przynajmniej w niektórych miejscach opierają się lub znajdują się w pobliżu punktów regulujących luzy i tolerancje, przynajmniej w korzystnych kierunkach blokowania tak jak to zostało opisane powyżej. W wielu przypadkach, jednakże, korzystnie jest wprowadzić kształty pozytywne i negatywne zasadniczo podobne i jednakowe, na przykład tak gdzie wymagana jest wysoka wytrzymałość, największa sztywność oraz pewność połączenia.

Przynajmniej jedna struktura hakowa dowolnej wersji pozytywna czy negatywna, musi być umieszczona na części przeznaczonej do połączenia, niemniej często korzystnie jest umieścić, symetrycznie lub asymetrycznie kilka struktur hakowych, na każdej z części przeznaczonych do połączenia, na przykład, aby poprawić jednorodność połączenia, jego wytrzymałość oraz własności do samo-blokowania. Niemniej każda ze struktur hakowych może przyjąć całkowicie różny wzór, na przykład zabezpieczający określoną orientację lub ruchy łączące, najkorzystniej jest wykorzystać kilka struktur łączących tego samego wzoru w celu uproszczenia całej konstrukcji lub umożliwiających montaż w kilku różnych orientacjach. Wraz z wprowadzeniem kilku struktur hakowych na każdej z łączonych części, możliwe stało się utworzenie różnych rozkładów struktur pozytywnych i negatywnych. Dla każdej części jest obecny tylko jeden typ struktur, na przykład tylko części negatywne są częściami podstawowymi, a tylko części pozytywne są częściami pomocniczymi. Na każdej z łączonych części mogą być umieszczone zarówno elementy pozytywne jak i negatywne. Szczególna odmiana ostatniej z opcji charakteryzuje się tym, że struktury pozytywne i negatywne na tej samej części są zasadniczo identyczne, co powoduje, że części łączone są zasadniczo podobne w odniesieniu do struktur hakowych. Korzystny przykład wykonania według tej opcji polega na wykorzystaniu symetrycznych struktur hakowych ułożonych tak, iż dwie struktury pozytywne są rozdzielone strukturą negatywną, zasadniczo o takim samym kształcie tak, że powstaje zasadniczo naprzemienny kształt utworzony z identycznych występów i wcięć. Ostateczną opcją jest połączenie dwóch części z takimi samymi strukturami pozytywnymi lub negatywnymi przy wykorzystaniu części pośredniej posiadające struktury łączące komplementarne do wyżej wymienionych części, tak więc połączenie dwóch części posiadających tylko struktury pozytywne odbywa się z wykorzystaniem części pośredniej zawierającej po obu stronach tylko elementy negatywne, albo też połączenie dwóch części zawierających tylko struktury negatywne można osiągnąć stosując część pośrednią wyposażoną w umieszczone po obu stronach struktury pozytywne, mimo wprowadzenia takiej opcji część pośrednia może być równie dobrze uważana za część, do której dołączona jest kolejna część dołączana.

Tak jak to przedstawiono powyżej, krytyczne elementy hakowe opisane powyżej umieszczone są co najmniej w powierzchni blokowania na obu częściach podstawowej i dołączanej. Umożliwia to połączenie części w taki sposób, że odpowiednie geometryczne powierzchni blokowania danej części przynajmniej w pewnych miejscach są zasadniczo równoległe i korzystnie stapiając się tworzą jedną powierzchnię. Gdy powierzchnie blokowania ciągną się także w kierunku połączenia, zasada zapewnia, że komplementarna struktura hakowa przynajmniej w płaszczyźnie połączenia ma udział w oporze blokującym przeciwstawiającym się rozdzieleniu części w kierunku połączenia bez potrzeby nakładania się struktur hakowych na siebie w kierunku poprzecznym, który jest kierunkiem normalnym w stoPL 193 604 B1 sunku do powierzchni blokowania. Właściwość ta może być wykorzystana na przykład przy łączeniu dwóch części takiej samej grubości w celu wytworzenia połączenia o jednakowej grubości, w przypadku części o różnych grubościach w miejscu połączenia, połączenia nie grubszego niż grubość części o większej grubości, a w przypadku części dołączanej o dowolnym kształcie, połączenie wykorzystuje całą grubość części podstawowej zapewniając odpowiednią strefę przejściową oraz odpowiednią wytrzymałość połączenia.

Wyrażając w inny sposób zalety takiego rozwiązania wynikają z faktu, że opisane powyżej pozytywne i negatywne elementy krytyczne, takie jak podcięcie lub szyjka i główka, znajdą się w tej samej linii lub powierzchni gdy ułożą się w kierunku połączenia w powierzchni blokowania. Fizycznie struktury pozytywne wystawać będą z krańca lub krawędzi części która ma zostać połączona, w kierunku przynajmniej zawierającym składową kierunku połączenia, a struktura negatywna taka jak wcięcie lub wgłębienie będzie ułożona w tym samym kierunku w innej części, która ma zostać dołączona. Normalnie struktury wykonane są na krańcach części, które mają zostać ze sobą połączone, odpowiednio jako struktury wystające i otwory.

Termin powierzchnia blokowania ma wiele znaczeń, z których podstawowe określa powierzchnię obejmującą część struktury hakowej wystającą w kierunku połączenia i w kierunku linii połączenia, w tym drugim kierunku obejmując kilka różnych lub powtarzających się struktur hakowych tak jak to zostało wcześniej opisane. Jeśli nie stwierdzono inaczej powierzchnię należy rozumieć jako termin ograniczony do powyższego znaczenia.

Powierzchnia blokowania tak jak to zostało opisane może być płaska, na przykład wtedy gdy płaszczyzna połączenia jest osiowa w stosunku do części cylindrycznej posiadającej przekrój poprzeczny w kształcie wielokąta, a linia połączenia znajduje się na jednym z jej prostych boków. Zasadniczo korzystnie jest jednak, aby powierzchnia blokowania była wygięta lub zakrzywiona, korzystnie tworząc krzywą ciągłą, co ma miejsce na przykład jeśli na osiowej płaszczyźnie połączenia linia połączenia umieszczona jest na zakrzywionej lub zagiętej części obwodu lub konieczności jeśli płaszczyzna połączenia jest prostopadła do osi części cylindrycznej ponieważ w tym przypadku płaszczyzna połączenia przynajmniej do pewnego stopnia będzie zakrzywiona lub zawinięta wokół obwodu, oraz w przypadku łączenia pełnego cylindra, płaszczyzna może być zamknięta na przykład tworząc formę cylindryczną.

Połączenie struktur hakowych może nastąpić na kilka sposobów w zależności od wymagań danych struktur. Podcięcia lub struktury główki i szyjki są zaprojektowane tak, aby uniemożliwić rozdzielenie części w kierunku połączenia. Tak więc montaż w tym kierunku jest możliwy do wykonania wyłącznie pod warunkiem że części hakowe są sprężyste w kierunku linii połączenia w powierzchni blokowania, umożliwiając osadzenie części pozytywnej w części negatywnej poprzez krawędziowy otwór wprowadzający do wgłębienia części negatywnej, na przykład przez ściśnięcie części pozytywnej lub przez rozszerzenie części negatywnej wykorzystując plastyczność materiału lub sprężyste odkształcenie elementów wystających, które umożliwi wykorzystanie całkowicie zamkniętych części negatywnych. W celu uzyskania najlepszej wytrzymałości takiego połączenia korzystne jest zastosowanie prostego wzoru struktur hakowych, takiego aby struktury hakowe były zasadniczo sztywne i niepodatne na odkształcenia w powierzchni blokowania, co z kolei oznacza iż części negatywne i pozytywne muszą być łączone w kierunku poprzecznym do powierzchni blokowania, to jest z wykorzystaniem ruchu którego przynajmniej jedna składowa znajduje się w kierunku normalnym do powierzchni blokowania, korzystnie w taki sposób aby iż odpowiadające sobie części hakowe struktur pozytywnej i negatywnej zetknęły się zasadniczo bezpośrednio. Normalnie wymaga to aby części hakowe każdej z części łączonych posiadały przynajmniej jedną powierzchnię zasadniczo równoległą do powierzchni blokowania otwartą lub dostępną dla innej części hakowej tak iż odpowiednie powierzchnie mogą być umieszczone naprzeciwko siebie, a następnie zetknięte ze sobą przez wykonanie ruchu w kierunku normalnym do powierzchni blokowania. W szczególności, wgłębienie części negatywnej musi być otwarte i dostępne we wspomnianym kierunku normalnym. Jeśli części są sztywne i nie poddają się odgięciu w kierunku normalnym względem powierzchni blokowania, ta zasada łączenia może zostać wykorzystana jeśli części które mają zostać połączone poruszają się w kierunku normalnym tak iż połączenie ustanowią znajdujące się naprzeciwko siebie części hakowe. Oznacza to iż części nie są zasadniczo przesuwane w kierunku połączenia podczas montażu ale raczej w kierunku który posiada przynajmniej składową która znajduje się w kierunku normalnym do powierzchni blokowania. Łatwo to osiągnąć gdy w grę wchodzi tylko jedna struktura hakowa w połączeniu lub wtedy gdy na płaskiej powierzchni blokowania takich struktur hakowych jest klika, lub wtedy gdy powierzchnia blokowania wzdłuż linii

PL 193 604 B1 połączenia nie ma żadnych krzywizn, a w tych ostatnich przypadkach wszystkie są osadzane równocześnie przez wykonania ruchu zgodnego z kierunkiem normalnym. Jeśli kilka haków znajdujących się w płaszczyźnie połączenia posiada krzywizny wzdłuż linii połączenia, montaż takich struktur jest ciągle możliwy pod warunkiem że struktury hakowe wystają w kierunku ruchu, na przykład dwa haki rozmieszczone na średnicy rury posiadają cylindryczne powierzchnie blokowania.

Korzystny sposób konstruowania struktur hakowych ułatwiający montaż polega na wykonaniu elastycznych struktur hakowych, korzystnie sprężystych, w kierunku normalnym do powierzchni blokowania, tak aby umożliwić hakom odchylenie się w kierunku poprzecznym do powierzchni blokowania, co sprawia iż konstrukcja taka jest stosunkowo uniwersalna. Na przykład, mimo że części mogą być połączone w taki sam sposób jak to opisano powyżej w odniesieniu do haków sztywnych, możliwe teraz jest na przykład przez odgięcie współpracujących haków na zewnątrz powierzchni blokowania przynajmniej na czas przechodzenia części podciętej lub główki, poczym części hakowe powracają do powierzchni blokowania tworząc połączenie. Korzystnie haki nie są tylko odkształcalne ale są także sprężyste w kierunku zarówno pozycji otwartej jak i nie zamkniętej, w takim przypadku potrzebny może być dodatkowy pierścień blokujący, lub korzystnie w kierunku pozycji zamkniętej dzięki czemu uzyskane zostają własności zatrzaskowe i samo-blokowania. Kilka haków lub zakrzywiona powierzchnia blokowania o dowolnej krzywiźnie mogą być wykorzystane jako zabezpieczenie przed rozłączeniem w kierunku normalnym do powierzchni blokowania co zostanie wyjaśnione poniżej. Przynajmniej jedna hakowa część pozytywna lub negatywna powinna być elastyczna w określony powyżej sposób alternatywnie obie te części mogą być elastyczne. Część pozytywna może być elastyczna w sposób opisany powyżej podczas gdy część negatywna może być elastyczna przez nadanie podobnej elastyczności do fizycznej struktury otaczającej negatywną część hakową, to jest materiałowi w którym wykonane jest wgłębienie części negatywnej. Elastyczność ta może być uzyskana w dowolny znany sposób, na przykład przez wybór elastycznego materiału lub przez zmniejszenie grubości lub szerokości materiału, wzdłuż całej długości struktury hakowej lub tylko w określonych miejscach tej struktury, tak aby uzyskać efekt odgięcia w określonym kierunku, a przykład w pobliżu punktu zamocowania z częścią która ma zostać połączona. Struktury hakowe posiadają część wąską z definicji w kierunku linii połączenia, strukturę taką jak szyjka i główka lub szyjka i hak, automatycznie zyskują w tym miejscu zwiększoną elastyczność chyba że zostaje temu przeciwstawiona w tym miejscu zmiana grubości lub materiału.

Haki takie jak je opisano powyżej zasadniczo wspaniale powstrzymują część podstawową i dołączaną przed rozdzieleniem lub ruchami w kierunkach połączenia i obwodowym. Jednakże, należy podjąć specjalne środki ostrożności mające na celu utrzymanie ich w kierunku normalnym do powierzchni blokowania, nazywanym od tej pory „trzecim” kierunkiem, korzystnie element blokujący zawiera specjalne środki służące temu celowi. Struktura hakowa w pewnych warunkach sama w sobie zapewnia utrzymanie swojej pozycji, na przykład w przypadku gdy więcej niż jeden hak umieszczony jest w płaszczyźnie połączenia zakrzywionej wzdłuż linii połączenia. Jeśli w połączeniu tego rodzaju pomiędzy połączonymi częściami podstawową i dołączaną wytworzona zostaje ścinająca siła rozdzielająca, w kierunku promieniowym w stosunku do pierwszego haka będzie to siła styczna lub przynajmniej częściowo styczna do, i a więc blokowana przez, drugiego haka umieszczonego na zakrzywionej powierzchni blokowania, powodującej że kierunki styczne do powierzchni blokowania w miejscu umieszczenia pierwszego i drugiego haka nie są wzajemnie równoległe. Mimo że dwa haki jeśli umieszczone w opisany powyżej sposób są wystarczającym zabezpieczeniem, ogólnie wykorzystuje się co najmniej trzy haki, a korzystnie większą ich liczbę gdy blokowanie ruchów w kierunku trzecim jest realizowane w opisany powyżej sposób. Kilka struktur może być umieszczonych asymetrycznie ale korzystnym sposobem rozmieszczenia struktur wzdłuż linii połączenia jest rozmieszczenie symetryczne, na przykład co 120 stopni dla trzech haków rozmieszczonych na obwodzie pełnego cylindra.

Korzystne jest wykorzystanie dodatkowych elementów, innych od opisanych podstawowych charakterystyk haka, służące zabezpieczeniu wysuwania w kierunku trzecim, czy to niezależnie czy też w połączeniu z hakami umieszczonymi tak jak to opisano.

Takie dodatkowe elementy mogą być całkowicie niezależne od cylindra podstawowego oraz struktury hakowej lub mogą być elementami tych struktur. Jako niezależne dodatkowe elementy mogą być wykorzystane znane elementy i detale łączące, takie jak pierścienie łączące, kleje i im podobne środki, niemniej takie środki powodują iż powstają wady lub przeciwstawiające się ogólnej naturze wynalazku przedstawionej we wprowadzeniu. Korzystne oddzielne środki stanowi rdzeń umieszczony wewnątrz cylindra, umieszczony przynajmniej na odcinku na którym umieszczone są haki, ale w rzePL 193 604 B1 czywistości ciągnący się na odcinku dłuższym w kierunku osiowym. Jeśli pomiędzy rdzeniem, a wewnętrzną ścianką cylindra występuje luz mniejszy niż grubość haka w kierunku trzecim lub promieniowym, efektywnie powstrzymane zostanie wysuwanie się haka w kierunku trzecim. Opcja tam szczególne znaczenie jeśli aplikacja wykorzystująca część cylindryczną obejmuje w jakikolwiek sposób przechowywanie w jej wnętrzu obiektów, na przykład czy część cylindryczna ma pełnić rolę pojemnika lub stanowić zawiasową osłonę dla obiektu, lub im podobną konstrukcję, w takim przypadku zamknięcie i zablokowanie osiągnięte jest bez konieczności stosowania żadnych dodatkowych środków lub dokonywania dodatkowych poświęceń.

W celu ograniczenia wysuwania w kierunku trzecim, na części podstawowej i dołączanej mogą być wprowadzone środki inne niż te umieszczone na hakach. W części podstawowej i dołączanej mogą zostać wprowadzone powierzchnie które tworząc połączenie mają się nałożyć na siebie w taki sposób aby to nałożenie zapobiegło wzajemnemu przesunięciu się części w kierunku trzecim. Przynajmniej dwie takie powierzchnie są niezbędne aby zapobiec rozdzieleniu się w dwóch przeciwnych kierunkach ścinających. Element tego rodzaju jest jednym z kilku zawiasów pomiędzy częściami które mają być połączone, a które to zapobiegają sytuacji całkowitego nałożenia się łączonych części, element taki może być wykonany z materiału o zmniejszonej grubości. Jeśli części które mają zostać połączone mają odpowiednią elastyczność funkcja zawiasu może zostać zrealizowana przez całkowite odkształcenie tych części. Zawias ma wpływ na ruch łączący który musi obejmować także ruch obrotowy wokół zawiasu. Na przykład, na zakładki części cylindrycznych lub zawiasy mogą być umieszczone wzdłuż linii osiowej w stosunku do obwodu cylindra, podczas gdy płaszczyzna połączenia jest osiowa, i w przynajmniej jednym punkcie na obwodzie krańcowym, podczas gdy płaszczyzna połącznia jest prostopadła do osi głównej.

Zabezpieczenie przeciwko wysuwaniu się elementów w trzecim kierunku może także stanowić sam projekt struktur hakowych ograniczający względny ruch w kierunku trzecim pomiędzy częściami pozytywnymi a negatywnymi. Podczas wykonywania ruchu łączącego część hakowa jest ustawiona bokiem, to jest w kierunku normalnym do powierzchni blokowania, struktury powinny zapobiec przejściu części hakowej dalej niż to jest wymagane do ustanowienia połączenia. Stan ten może być osiągnięty zasadniczo dla bardzo cienkich części które mają zostać połączone, przez umieszczenie powierzchni zatrzymującej albo na bliższym albo na odległym krańcu, patrząc w kierunku ruchu bocznego, każdej z części hakowych. Powierzchnie zatrzymujące mogą być umieszczone na zewnątrz wewnętrznej lub zewnętrznej krawędzi części które mają być połączone w sposób zakładający nałożenie się tych części, które zwłaszcza w przypadku części o różnej grubości może być wykonane bez szkody czy to dla wytrzymałości czy też rozmiarów jeśli struktury te umieszczone zostaną wewnątrz obrysu części grubszej. Ogólny sposób wprowadzania powierzchni zatrzymujących, które nie powodują zwiększenia rozmiarów bocznych, polega na wykorzystaniu grubości haka, to jest jego rozmiaru w kierunku normalnym do powierzchni blokowania, albo w obecnym kontekście, w trzecim kierunku. Grubość elementu może być wykorzystana do tego celu przez wykonanie przynajmniej części obrysu haka znajdującego się w powierzchni blokowania tak aby miał profil zwężający się w kierunku trzecim, na przykład przez nachylenie prostoliniowe, zakrzywione lub piłokształtne profilu, biegnące pod kątem w stosunku do kierunku trzeciego zwężając się i klinując, lub pozostając płaskim w przypadku powierzchni schodkowych, realizując efekt zatrzymywania części hakowej na odpowiednim poziomie w kierunku trzecim. Zwężający się charakter krawędzi powinien dotyczyć co najmniej jednej pozytywnej lub negatywnej części haka, ale korzystnie powinien dotyczyć ich obu tak, aby zoptymalizować wykorzystanie powierzchni zatrzymującej.

Grubość struktury hakowej może być wykorzystana do innych celów niż zablokowanie ruchu w kierunku trzecim. Odległy, patrząc w kierunku poruszania się w kierunku normalnym w stronę powierzchni blokowania, powierzchnia pozytywnego elementu hakowego może być zaostrzona lub trapezowa, w jedną lub w obie strony, tak jak ma to miejsce w przypadku kadłuba łodzi, z uwagi na samo-centrujące własności względem na wgłębienie części negatywnej w sytuacji w której pozytywna część hakowa zbliża się z zewnątrz do części negatywnej, Podobnie hakowa część negatywna może posiadać klinujący się profil zwrócony bliższej powierzchni wgłębienia, a możliwie także klinuje się w kierunku otworu na krańcu części, ułatwiając wzajemne wypośrodkowanie części podczas montażu. Alternatywnym sposobem wykorzystania grubości jest zapewnienie możliwości zamykania zatrzaskowego zapobiegającej rozłączeniu się części hakowych po ustanowieniu połączenia, na przykład przez wykonanie powierzchni nachylonych lub wklęsłych w kierunku ruchu, które mogą być wykorzystywane na przykład wtedy gdy stosuje się oddzielną pośrednią część hakową, w sytuacji gdy części nie są

PL 193 604 B1 elastyczne ale posiadają fizycznie cofnięty element lub jako element pomocniczy umieszczony w kierunku trzecim. Opcją oczywistą jest wykonanie profilu obrysu haka zasadniczo prostego w kierunku ruchu, na przykład umożliwiając wykonanie ruchu montażowego wolnego od ścinania tak jak to opisano, lub aby uniemożliwić przekształcenie sił o składowych w powierzchni blokowania, takim jak równoległe do linii połączenia lub kierunku połączenia, na boczne siły odkształcające oddziaływujące na strukturę hakową, jeśli nie uważa się tego zjawiska za pożądane. Opisane tu różnorodne wzory mogą być połączone i tak na przykład powierzchnie stożkowe mogą być wykorzystane tam gdzie potrzebne jest naprowadzanie tak jak to opisano w odniesieniu do innych części, pozostawiając pozostałe części struktury hakowej sztywnymi tak aby uniknąć wstępowania sił odkształcających tak jak to opisano. Struktury hakowe mogą obejmować detale takie jak uchwyty, otwory lub podcięcia ułatwiające równoczesny dostęp lub osadzenie narzędzia zwalniającego.

Mimo że profil struktury hakowej w kierunku odpowiadającym swojej grubości, normalnym do powierzchni blokowania, może posiadać dowolny kształt, na przykład kształt typu główka szyjka, stosunkowo symetryczny, taki jak owalna główka i cylindryczna szyjka, korzystnie jest gdy haki są zasadniczo płaskie o większej maksymalnej szerokości w kierunku linii połączenia w powierzchni blokowania niż maksymalna grubość w kierunku normalnym do powierzchni blokowania. Korzystnie współczynnik szerokości do grubości jest większy niż 1,5, a korzystnie większy niż 2. Bezwzględne wymiary są silnie uzależnione od charakteru części, które mają zostać połączone, a ogólne wartości nie mogą zostać podane.

Struktury hakowe mogą być wykonane w dowolnym materiale takim jak metal, szkło lub tworzywo sztuczne. Tak jak to opisano struktury te mogą być sztywne w przypadku sposobu łączenia typu odpornego na ścinanie lub elastyczne w przypadku zastosowania dodatkowych środków pozycjonujących haki podczas montażu. Korzystnie przynajmniej jeden typ struktury hakowej, a korzystnie obie wykonane są z materiału elastycznego umożliwiającego wykorzystanie sposobu łączenia obejmującego reakcję elastyczną, a w tym przypadku korzystnym materiałem jest tworzywo sztuczne, na przykład polimetylometakryl, poliwęglany, poliolefiny, polistyren, poliester i im podobne tworzywa sztuczne. Struktura hakowa może być wykonana niezależnie od części które mają zostać połączone, korzystnie przynajmniej struktura hakowa na części podstawowej jest wykonana integralnie, a najkorzystniej struktury hakowe na obu częściach które mają zostać połączone są wykonane integralnie wraz odpowiadającymi im częściami. Gdy zastosujemy części z integralnie umieszczonymi strukturami hakowymi korzystnym materiałem jest tworzywo sztuczne tak jak to opisano powyżej, sposób produkcji może być dowolnym sposobem obejmującym formowanie wtryskowe niemniej struktury takie mogą być wykonane przy wykorzystaniu cięcia, frezowania, wykrawania, tłoczenia i im podobnych typów obróbki.

W połączeniu z różnymi rodzajami ruchów montażowych części, które mają zostać ze sobą połączone, opisano różne sposoby montażu struktur hakowych oraz różne części hakowe. Zasadniczo korzystny sposób bazuje na poprzecznym odgięciu elastycznej części hakowej, a ruchy łączeniowe odbywają się w kierunku połączenia tak jak to zdefiniowano. Możliwym jest wykorzystanie nie identycznych kształtów części pozytywnych i negatywnych na przykład w celu uzyskania pewnej mobilności finalnego połączenia. Na przykład jeśli negatywna część główki jest większa w kierunku połączenia niż pozytywna część główki, podczas gdy negatywna część szyjki jest krótsza niż pozytywna część szyjki, finalne połączenie będzie pozwalało częściom połączonym na wzajemne przesuwanie się pomiędzy dwoma położeniami skrajnymi. Jeśli podobne rozwiązanie zostanie wprowadzone także w odniesieniu do szerokości w kierunku linii połączenia możliwe jest przesunięcie wzajemne połączonych części w kierunku bocznym lub pod określonym kątem. W wielu przypadkach, jednakże korzystne jest wprowadzenie połączenia zasadniczo sztywnego, a tolerancje wykonania we wspomnianych kierunkach powinny być stosunkowo małe bądź zerowe. Części które mają zostać połączone posiadają zasadniczo kraniec lub krawędź, oraz odpowiadającą jej płaszczyznę połączenia, skierowaną w stronę innej części z którą ma być połączona, możliwe jest umieszczenie haków tak iż pomiędzy wspomnianymi krawędziami w połączeniu finalnym utworzona zostanie szczelina tak więc płaszczyzny połączenia obu tych części pozostaną rozdzielone. Jednakże w większości przypadków korzystnie jest gdy haki są ukształtowane tak aby umieścić krańce lub krawędzie blisko siebie lub korzystnie do pewnego stopnia dociskając je do siebie, na przykład tak iż płaszczyzny połączenia co najmniej stykają się, a korzystnie nakładają się na siebie a odpowiednie linie połączenia stapiają się ze sobą.

Założenia dotyczące łączenia części według wynalazku mogą być zastosowane w dowolnej aplikacji tam gdzie żądane jest wprowadzenie korzyści płynących z jego zastosowania. Tak jak przedstawiono to we wprowadzeniu wynalazek ma szczególne znaczenie w aplikacjach które mają szczePL 193 604 B1 gólne wymagania. Jednym z korzystnych sposobów zastosowania wynalazku jest przypadek w którym część podstawowa i dołączana tworzą pojemnik, korzystnie zasadniczo pojemnik cylindryczny, zwłaszcza w przypadku gdy przechowywana w nim jest fizyczna część. Częścią tą może być z kolei pojemnik na zawartość którą może być substancja medyczna lub preparaty stosowane do wytworzenia takiej substancji. Częścią tą może być pojemnik dozujący (strzykawka), zawierający jeden lub kilka tłoków służących do odprowadzenia jego zawartości, pojemnik może w takim przypadku zawierać otwór poprzez który wprowadzony jest tłok oraz miejsce możliwego połączenia z wylotem takim jak na przykład igła. Jako przykład wynalazek został z powodzeniem zastosowany w przypadku pojemnika na szklany zasobnik dozujący dla preparatu medycznego który ma zostać wykorzystany w urządzeniu, na przykład takim jak to przedstawione w naszym wniosku będącym równocześnie przedmiotem postępowania patentowego numer SE 9602611-7, którego treść zostaje tu włączona przez odniesienie, zawierającym mechanizm dozujący zawartość wspomnianego zasobnika. W tej aplikacji wykorzystano kilka zalet jakie zostały wprowadzone przez prezentowany wynalazek. Pośród nich należy wymienić wolną od zanieczyszczeń cząsteczkowych produkcję i montaż, automatyczny montaż zatrzaskowy, zamykanie w pojemniku części stałej, zamknięcie nie ulega otworzeniu aż do chwili zniszczenia, zamknięcie odporne na obciążenia kątowe umożliwia zastosowanie gwintowe połączenie nasadki igły, oraz gwintowany mechanizm tłoczka, jednorodne wymiary zewnętrzne minimalizujące wielkość urządzenia dozującego z zachowaniem żądanej ruchliwości osiowej pomiędzy urządzeniem a zasobnikiem, jednolita forma zapewniająca wszystkie potrzebne prowadnice i struktury mocujące wykorzystywane przez mechanizm dozujący i im podobne cechy. Alternatywnie lub ponadto zasady według prezentowanego wynalazku mogą być wykorzystane także do mocowania ampułki w urządzeniu dozującym, na przykład łącząc ją z obudową lub z jej mechanizmem dozującym, w przypadku takim zasobnik może być uważany za część podstawową a urządzenie dozujące za część dołączaną.

Przedmiot wynalazku został przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku na którym: fig. 1 przedstawia widok schematycznej reprezentacji dwóch części cylindrycznych połączonych w osiowej płaszczyźnie połączenia; fig. 2 - widok schematycznej reprezentacji dwóch części cylindrycznych połączonych w płaszczyźnie połączenia prostopadłej do osi głównej; fig. 3A do 3F przedstawiają schematycznie różne alternatywne struktury hakowe; fig. 4A do 4D - przekroje poprzeczne przez strukturę hakową, pokazaną na fig. 3C ilustrując różne alternatywne kształty wykorzystujące grubość struktury hakowej; fig. 5A i 5B - widok struktury hakowej pokazanej na fig. 3C, ilustrując różne alternatywne kształty wykorzystujące grubość struktury hakowej; fig. 6A do 6C - widok i przekrój poprzeczny przykładu wykonania obejmującego część chwytną przedstawioną na fig. 6A oraz tuleję przedstawioną na fig. 6B, które mogą być połączone ze sobą tworząc osłonę dla zasobnika, której szczegóły funkcyjne przedstawiono na fig. 6C; fig. 7A i 7B - widok i przekrój poprzeczny przykładu wykonania obejmującego dwie części cylindryczne które w połączeniu tworzą osłonę dla zasobnika podobnego do tego przedstawionego na fig. 6.

Na fig. 1 przedstawiono dwie części cylindryczne w formie rynien 1 i 1' które po połączeniu w teoretycznej płaszczyźnie 3 na której umieszczone są dwie linie połączenia 4 i 4', utworzą pełną rurę, o osi 2. Struktury hakowe w formie zestawu strzałek 5 i 5' wystają zasadniczo w kierunku połączenia tak jak go zdefiniowano. Pozytywne struktury hakowe 5 wystają z linii połączenia 4 rynny 1, a 5' z linii 4' części 1'. Negatywne otwory struktur hakowych są umieszczone na części 1 na linii połączenia 4', a na części 1' na linii połączenia 4. Pozytywne i negatywne struktury są przedstawione w pozycji po zmontowaniu w zakrzywionych powierzchniach blokowania 6 i 6', zgrubnie oznaczonych liniami kreskowymi 7 i 7'. Należy zauważyć iż linia połączenia 4 znajduje się zarówno na płaszczyźnie połączenia 3 jak i na powierzchni blokowania, a linia połączenia 4' znajduje się zarówno na płaszczyźnie połączenia 3 i powierzchni blokowania 6'. Aby złożyć lub rozłożyć pełną rurę, części 1 i 1' mogą się poruszać w sposób przypominający ścinanie, a zaznaczony na rysunku strzałkami 8 i 8', na odległość przynajmniej odpowiadającą długości haków w tym kierunku. Opcja taka jest wykorzystywana szczególnie wtedy gdy wykorzystujemy całkowicie sztywne haki. Alternatywnie połączenie tworzące pełną rurę może być wykonane przez przesunięcie części 1 i 1' do siebie, tak jak to przedstawiają strzałki 9 i 9', w kierunku połączenia tak jak je zdefiniowano. W tej opcji korzystnie jest gdy haki wykonane są sprężyście tak iż możliwe jest ich boczne odchylenie, w kierunku normalnym do odpowiednich powierzchni blokowania 6 i 6', podczas przechodzenia pozytywnych grotów strzałek hakowych przez negatywne zwężenie poczym uzupełniające się struktury mogą zostać unieruchomione korzystnie przez sprężysty powrót elementu odkształconego do powierzchni blokowania. Alternatywnie (sposób nie przedstawiony) możliwe jest całkowite usunięcie jednej z powierzchni blokowania, powiedzmy 6',

PL 193 604 B1 wraz z jej strukturami hakowymi 5' i linią połączenia 4' i zastąpienie ich czy to połączeniem zawiasowym czy też wykonanie części cylindrycznej w taki sposób iż dwie części 1 i 1' są zasadniczo elementami tej samej struktury cylindrycznej. Montaż i demontaż pozostałych struktur hakowych 5 umieszczonych na linii połączenia 4 w powierzchni blokowania 6 może teraz odbywać się przez wykonanie ruchu obrotowego wokół zawiasu lub w przypadku braku połączenia zawiasowego, przy wykorzystaniu elastyczności samego materiału z którego wykonano cylinder. Także w tym alternatywnym sposobie łączenia korzystnie struktury hakowe są również elastyczne tak jak to zostało opisane powyżej. Elastyczność haków może być uzyskana przez wykonanie elastycznych czy to pozytywnych struktur hakowych, czy to materiału pomiędzy negatywnymi, czy też zastosowanie obu tych sposobów.

Na fig. 2 przedstawiono dwie części cylindryczne w formie dwóch odcinków pełnych rur 21 i 21' połączonych tak iż tworzą większy odcinek rury o osi głównej 22 i teoretycznej powierzchni połączenia 23 na której znajduje się pojedyncza zamknięta okrągła linia połączenia 24. Struktury hakowe w formie ułożonych na średnicach par schematycznych strzałek 25 i 25' wystają zasadniczo w kierunku połączenia tak jak został on zdefiniowany. Pozytywne struktury hakowe 25 wystają z linii połączenia 24 odcinka rury 21, 25' z odcinka 21'. Odpowiadające im negatywne otwory struktur hakowych są wykonane zarówno w odcinku 21 jak i 21' i oddalają się od linii połączenia 24. W przedstawionym przykładzie wykonania zarówno element 21 jak i element 21' zawierają zarówno struktury pozytywne jak i struktury negatywne niemniej możliwe jest wykonanie tych części tak iż każda z nich posiada struktury hakowe tylko jednego rodzaju, sytuacja taka została zaznaczona z wykorzystaniem strzałek pozornych będących lustrzanym odbiciem strzałek 25. Struktury pozytywne i negatywne pokazane są jako złączone w zakrzywionej pierścieniowej powierzchni blokowania 26, zgrubnie oznaczonej liniami przerywanymi 27 i 27'. Linia połączenia 24 znajduje się zarówno na płaszczyźnie połączenia 23 jak i w powierzchni blokowania 26. Aby złożyć lub rozłożyć takie połączenie, części 21 i 21' mogą być przesuwane w sposób przypominający ścinanie, tak jak to wskazują strzałki 28 i 28', na odległość co najmniej odpowiadającą grubości haków w tych kierunkach, zakładając że wykonany został tylko jeden zespół haków 25 lub 25' lub jeśli przynajmniej zespół 25 jest elastyczny w sposób umożliwiający boczne odkształcenie w kierunku promieniowym, aż do chwili gdy struktury pozytywne i negatywne nie zaczepią się. Alternatywnie i korzystnie, montaż rury może odbywać się przez przesunięcie części 21 i 21' do siebie, tak jak to pokazują skierowane naprzeciw siebie w kierunku połączenia strzałki 29 i 29'. W tej opcji korzystnie struktury hakowe są elastyczne tak iż możliwe jest ich boczne odkształcenie, w kierunku normalnym do odpowiadającej im powierzchni blokowania 26, podczas wchodzenia pozytywnego grotu strzałki do negatywnego otworu hakowego w którym te uzupełniające się struktury mogą zostać unieruchomione, korzystnie przez sprężysty powrót elementu odkształconego do powierzchni blokowania. Gdy oba zespoły 25 i 25' rozmieszczone naprzeciwko siebie struktur hakowych są utworzone, układ taki uniemożliwia zwolnienie nie tylko w kierunkach obwodowych w stosunku do kierunku połączenia, ale także kierunku trzecim normalnym w stosunku do powierzchni blokowania lub w kierunkach promieniowych. Jeśli na przykład przyłożona zostanie siła ścinająca w kierunkach oznaczonych strzałkami 28 i 28', sile tej przeciwstawiona zostaje reakcja struktur hakowych 25 jednakże nie struktur hakowych 25'.

Figury 3A do 3F pokazują schematycznie różne alternatywne struktury hakowe. Na wszystkich tych figurach założono, iż górna część 31 jest łączona z dolną częścią 31' wzdłuż linii połączenia 34. To co jest przedstawione na każdej z figur należy uważać za przynajmniej część powierzchni blokowania 36 niemniej powierzchnia ta może ciągnąć się dalej w kierunku linii połączenia. Powierzchnia blokowania 36 może być płaska tak jak to przedstawiono na figurach ale w większości aplikacji jest ona zakrzywiona, czy to w kierunku połączenia tak jak to pokazuje fig. 1, a co jest oznaczone strzałką 32, czy też kierunku linii połączenia, tak jak to pokazuje fig. 2, a co jest oznaczone strzałką 33. Na fig. 3A elementy blokujące 35 i 35' są zwykłymi występami o stałej szerokości w kierunku linii połączenia 34 ale które są pochylone zarówno w stosunku do linii połączenia jak i kierunku połączenia przez co tworzą struktury podcięte przeciwstawiające się siłom rozdzielającym działającym w kierunku połączenia, przedstawionym przy pomocy strzałek 37 i 37'. Jeśli tylko utworzone zostały struktury o takim samy kącie pochylenia, tak jak to ilustrują dwie struktury 35, elementy 31 i 31' mogą być połączone przy wykorzystaniu podobnie nachylonego ruchu, tak jak to ilustruje strzałka 38, który to ruch może być prostoliniowy, po krzywiźnie lub też ruchem obrotowym w zależności od krzywizny powierzchni blokowania. Jeśli jednak utworzono inne struktury hakowe o innym nachyleniu, tak jak ilustruje to pojedynczy hak 35' zablokowanie i odblokowanie połączenia przy wykorzystaniu jedynie ruchu nachylonego nie jest możliwe. Zasadniczo wszystkie haki z fig. 3A do 3F mogą być połączone ze sobą zaPL 193 604 B1 równo przez ruch względny części 31 i 31' o charakterze ścinającym w kierunkach prostopadłych do arkusza na którym umieszczono rysunki, odpowiadającego krzywiźnie powierzchni połączenia 36 jak to dokładnie opisano w odniesieniu do fig. 1 i 2, lub przy wykorzystaniu ruchu w kierunkach 37 i 37' przy wykorzystaniu elastycznych haków które mogą się odchylić bocznie we wspomnianym kierunku prostopadłym.

Na fig. 3B struktury hakowe są strukturami typu główka szyjka, posiadającymi w kierunku linii połączenia szerszą główkę 35 oraz węższą szyjkę 35'. Struktury hakowe są symetryczne w sensie iż przestrzenie pomiędzy dwoma pozytywnymi hakami tworzą część negatywną tego samego kształtu co część pozytywna tak więc obrys finalnego połączenia będzie regularnie meandrował a połączone części 31 i 31' będą posiadać w linii połączenia symetryczne krawędzie lub krańce.

Na fig. 3C przedstawiono strukturę hakową posiadającą główkę 35 oraz szyjkę 35' ale o zaokrąglonych wystających główkach 35 ułatwiających montaż. Struktury są symetryczne w taki samym sensie co opisane w odniesieniu do fig. 3B.

Na fig. 3D struktura hakowa posiada główkę 35 i szyjkę 35' ale ukształtowaną zasadniczo w formie strzałek które co zostało dowiedzione ułatwiają montaż. Niemniej struktury te nie są symetryczne w sposób jaki został opisany, takim iż obie części 31 i 31' tworzą zarówno strukturę pozytywną jak i negatywną. Tak jak te pokazano podstawa grotu strzałki to jest część grotu znajdująca się najbliżej linii połączenia, posiada części równoległe do linii połączenia będące najsztywniejszym elementem przeciwstawiającym się siłom rozdzielającym działającym w kierunku połączenia.

Na fig. 3E korzystny typ struktury hakowej w formie strzałki, z główką 35 i szyjką 35' został zmodyfikowany tak iż posiada symetryczny obrys zgodny z definicją przedstawioną wyżej.

Na fig. 3F obie części 31 i 31' posiadają tylko negatywne struktury hakowe i są połączone przy pomocy elementów pośrednich 39 posiadających struktury hakowe przeciwnego rodzaju o zasadniczym kształcie strzałek.

Figury 4A do 4D przedstawiają przekrój poprzeczny przez strukturę hakową, tak jak to pokazano na fig. 3C ilustrującą różne kształty alternatywnych sposobów wykorzystujących grubość struktury hakowej. Na tych figurach numerem 41 jest oznaczona pozytywna struktura hakowa, a numerem 42 negatywna struktura hakowa posiadająca wgłębienie wraz z węższą szyjką 43 znajdującą się po prawej stronie oraz szerszą częścią główki 44 znajdującą się po lewej stronie. Na wszystkich figurach struktury pozytywne i negatywne mają zostać połączone w kierunku wskazywanym przez strzałki 45 i 45', reprezentujące czy to ścinający ruch montażowy zgodny z przedstawionym wcześniej opisem, czy to przynajmniej część montażowego ruchu bocznego obejmujące odgięcie boczne struktury hakowej, tuż przed sprężystym powrotem elementu odkształconego do powierzchni blokowania kończącym operację zamykania. Na fig. 4A krawędzi części zostały współbieżnie ścięte tak więc powierzchnie 46 i 46' stykają się przynajmniej w części ruchu montażowego odbywającego się w kierunku strzałek 45 i 45'. Rozwiązanie takie może posłużyć do zatrzymania dalszego ruchu w kierunku trzecim tak jak to opisano wcześniej, jednakże ścięta powierzchnią przednia 46 pozytywnej struktury hakowej może także ułatwiać boczne odkształcenie elastycznego haka podczas wcześniejszych etapów ruchu montażowego w kierunku połączenia. Na fig. 4B powierzchnie przednie 46 i 46' w kierunku przeciwnym do tych przedstawionych na fig. 4A, rozwiązanie takie może stanowić sposób zabezpieczenia przeciwko rozłączeniu połączenia, po przezwyciężeniu oporu wprowadzania podczas ruchu montażowego. Fig. 4C przedstawia podwójnie ściętą sekcję tworzącą część zaostrzoną umieszczoną w obrysie grubości struktury hakowej, rozwiązanie takie może stanowić sposób zabezpieczenia przed ruchami w obu kierunkach bocznych, po przezwyciężeniu oporów wprowadzania podczas ruchu montażowego. Fig. 4D z płaską powierzchnią zatrzymującą służącą zatrzymaniu dalszego ruchu prostopadłego do płaszczyzny połączenia po tym jak obie struktury hakowe zetknęły się tworząc połączenie. Mimo że pojedyncza powierzchnia zatrzymująca może być konstrukcją wystarczającą, przedstawiono przykład w którym zastosowano dwie takie powierzchnie. Pierwsza powierzchnia zatrzymująca 47 umieszczona na części pozytywnej 41 jest przeznaczona do ułożenia na powierzchni zatrzymującej 47' na części negatywnej 42, powierzchnia 47' jest wycięta w części 42 aby zachować boczny wymiar w tym kierunku. Druga powierzchnia zatrzymująca 48' wykonana na części negatywnej 42 zatrzymuje powierzchnię komplementarną 48 wykonaną w części 41, która to powierzchnia 48' leży poza wspólnym obrysem obu części. Możliwe jest wprowadzenie dalszych wycięć i powierzchni zatrzymujących nadających temu przekrojowi charakter tarasowy. Powierzchnie zatrzymujące typów przedstawionych na fig. 4D mogą być także wprowadzone w przykładach wykonania przedstawionych na fig. 4A do 4C w celu kontrolowania ruchów bocznych. Oczywistym jest fakt iż także inne części obrysu struktury hakowej niż część

PL 193 604 B1 przednia mogą posiadać przedstawione powyżej modyfikacje. Mogą także posiadać profil inny niż płaski, na przykład zakrzywiony, piłokształtny lub schodkowy.

Figury 5A i 5B przedstawiają widok z przodu struktury hakowej przedstawionej na fig. 3C ilustrując różnego typu alternatywne ukształtowanie grubości struktury hakowej widoczne w widoku z przodu. Na tych figurach numerem 51 oznaczono jedną z łączonych części z której wystają w kierunku widza pozytywne struktury hakowe 52. Rozważając grubość ich haki 52 posiadają zwężające się ku dołowi ścianki boczne 43 zwężające się w kierunku punktu 54. Wzór taki może ułatwić samo-centrowanie części negatywnych i pozytywnych podczas ich wzajemnego zbliżania się do siebie, niezależnie od tego czy ruch łączeniowy ma charakter ścinający czy też bazuje na łączeniu bocznym, w tym drugim przypadku wąska szyjka może być przeciwległą strukturą prowadzącą. Na fig. 5B podobny wzór zakrzywione ścianki boczne i linię 56 wskazującą iż także może zwężać się ku dołowi, tak jak to pokazano na fig 4A, tworząc konstrukcję podobną do kadłuba łodzi. Struktura prowadząca może być umieszczona na całej długości struktury hakowej lub może być ograniczona do jej części przedniej, na przykład wraz z wykonanymi w innych celach powierzchniami w celu uniknięcia przesunięcia elementów poruszających się struktury hakowej poddanych działaniu sił w kierunkach łączenia i linii połączenia.

Figury 6A do 6C przedstawiają przykład wykonania wynalazku w którym zastosowano zasady według prezentowanego wynalazku, w rozwiązaniu obejmującym urządzenie wstrzykujące ogólnie opisane we wniosku patentowym USA nr 5 435 076 lub europejskim wniosku patentowym 596 089, które zostają włączone tu przez odniesienie. Ogólnie uchwyt taki jak to pokazuje fig. 6A oraz tuleja taka jaką pokazuje fig. 6B są łączone ze sobą tworząc osłonę dla podwójnego zasobnika, której szczegóły funkcjonalne przedstawione są w przykładzie konstrukcji zmontowanej na fig. 6C. Na fig. 6A numerem 60 oznaczono zamknięcie uchwytu posiadające skrzydła 61, zamykające uchwyt właściwy posiadający pierścieniową krawędź lub kraniec 62 opierający się o tuleję. Z krańca wystają cztery struktury hakowe 63 w kształcie strzałek, symetrycznie rozłożone wokół obwodu krawędzi. Pozytywne struktury hakowe 63 wewnętrznie kończą się powierzchnią zatrzymującą 64, służącą jako prowadnica podczas ruchu montażowego, ponadto pełni funkcje stabilizacyjne połączenia. Na fig. 6B tuleja 65 w swej górnej części lub krawędzi, której zadanie jest oparcie się o krawędź uchwytu 62, posiada cztery wycięcia 66 tworzące negatywne struktury hakowe w kształcie strzałek będące przeciwieństwem pozytywnych struktur hakowych 63. Krawędź 67 pomiędzy dwoma sukcesywnymi hakami 66 może być uważana za część uzupełniającą pozytywne struktury hakowe. Na rysunku przedstawiono w tulei dolną krawędź stanowiącą wewnętrzną obręcz oporową 68 dla zasobnika, zewnętrzny gwint 69 służy do mocowania igły lub innego rodzaju części odprowadzającej zawartość zasobnika. Uchwyt 60 może być połączony z tuleją 65 przez współosiowe zsunięcie obu części po zgrubnym wypośrodkowaniu grotów strzałek 63 z wycięciami 66, oraz z powierzchniami zatrzymującymi nieznacznie wsuniętymi do wnętrza tulei 65. Podczas przykładania siły osiowej kształt strzałki powoduje iż zostaje ona całkowicie wypośrodkowana w stosunku do komplementarnego wycięcia, pozytywne strzałki 63 są odkształcane do wewnątrz i/lub pośrednie części 67 znajdujące się pomiędzy negatywnymi strzałkami 66 są odkształcane na zewnątrz umożliwiając przejście szerokich grotów strzałek 63 pod wąskimi kanałami odpowiadającymi rdzeniom strzałek negatywnych 66 aż do chwili gdy odkształcone elementy mogą sprężyście powrócić ustanawiając pełne połączenie pomiędzy tymi elementami. Zgodnie z założeniami części są teraz trudne do rozłączenia bez dokonania trwałego uszkodzenia tych elementów a co więcej są trwale połączone, zapobiegając odkształceniu się do wewnątrz części pozytywnej struktury hakowej 63 i jakiemukolwiek zginaniu połączenia. Fig. 6C przedstawia kompletne połączenie 600 wraz z uchwytem 60 połączonym z tuleją 65 takimi jak te opisane powyżej po osadzeniu zasobnika wewnątrz tulei. Uchwyt 60 tworzy teraz zamknięcie tulei 65 wraz z jej zawartością, oraz w miejscu krawędzi 62 uchwyt 60 stanowi nieprzerwanie zewnętrznej powierzchni tulei 65. W przedstawionym przykładzie zasobnik zawiera szklaną ampułkę 601, posiadającą usuwalne zamknięcie 602 znajdujące się w jej dolnym krańcu, opierające się o obręcz oporową 68, dolną komorę 603 na preparat stały, dolny tłok 604 dzielący ampułkę na komorę dolną i górną, komorę górną 605 zawierającą rozpuszczalnik dla preparatu znajdującego się w komorze dolnej, sekcję kanałów 606 którymi rozpuszczalnik przepływa do komory dolnej 603, tłok górny 607 zamykający komorę górną 605. Tłoczek 608 współpracuje z wewnętrznym gwintem wykonanym w uchwycie 60, gwint tłoczka może być przedłużony także w dalszej sekcji prostej tak jak to przedstawiono, tłoczek zakończony jest uchwytem 610. Tłoczek 608 może być zmontowany przed lub po połączeniu uchwytu 60 z tuleją 65. Urządzenie może być wykorzystane we właściwy sobie sposób to jest, nagwintowany tłoczek 608 może obracać się przesuwając górny tłok 607 aż do chwili gdy dolny tłok 604 nie przesunie się do obszaru kanałów 606, rozpuszczalnik zostanie wypchnięty

PL 193 604 B1 do dolnej komory, a tłoki górny i dolny zetkną się ze sobą. Rozpuszczony preparat może teraz być wstrzyknięty poprzez igłę lub innego rodzaju wylot (nie przedstawiony) poprzez usuwalne zamkniecie 602 pod wpływem dalszego ruchu prostoliniowego tłoczka 608.

Figury 7A i 7B przedstawiają widok i przekrój poprzeczny przykładu wykonania wykorzystującego dwie części cylindryczne które po połączeniu tworzą osłonę zasobnika podobną do tej przedstawionej na fig. 6. Zmontowany produkt jest wykorzystywany w urządzeniach dozujących we wspomnianym wcześniej wniosku patentowym SE 9602611-7. Na fig. 7A numerem 70 oznaczono górną część cylindryczną wyposażoną w pozytywne struktury hakowe 71 w kształcie strzałek wystające z linii połączenia 72, a które to struktury są utworzone na wewnętrznej powierzchni zatrzymującej (nie pokazana) podobnej do tej oznaczonej numerem 64 na fig. 6A gwintowanie 73 na przeciwnym krańcu służy do połączenia nagwintowanego i zmechanizowanego tłoczka. Dolna część cylindryczna 75 jest identyczna z tuleją 65 z fig. 6, której opis nie będzie powtórzony. Tak jak na fig. 6 dolna część cylindryczna 75 posiada negatywne struktury hakowe odpowiadające i łączące się ze strukturami pozytywnymi 71. Tak jak to pokazuje fig. 7B górna 70 i dolna 75 część cylindryczna są połączone tworząc pojemnik w którym jest umieszczony dwukomorowy zasobnik, zasadniczo oznaczony numerem 76, o takich samych szczegółach funkcjonalnych jak ten oznaczony numerami od 601 do 610 na fig. 6C, niemniej zasobnik 76 jest nieznacznie dłuższy niż zasobnik z fig. 6, odpowiadający zgrubnie dodatkowej przestrzeni powstałej w cylindrycznej części górnej 70 w porównaniu z zamknięciem 60. Należy zauważyć iż obszar tali wokół połączenia 72 jest gładki i ma zasadniczo stałą szerokość, na przykład pozwalającą na ruch ślizgowy w urządzeniu wymagającym takiego ruchu lub w urządzeniu wymagającym bardzo dokładnego pasowania.

Claims (65)

1. Wyrób ze strukturą łączącą, zawierający część główną, która jest częściowo lub całkowicie cylindryczna i ma oś główną i która posiada przynajmniej częściowo zakrzywioną ściankę zewnętrzną, przynajmniej częściowo otaczającą wspomnianą oś, przy czym ścianka zewnętrzna zawiera krawędź łączenia, na której znajduje się linia połączenia przebiegająca wzdłuż krawędzi łączenia na ściance zewnętrznej i zawarta w płaszczyźnie łączenia, natomiast kierunek łączenia zawiera przynajmniej jedną składową prostopadłą do linii połączenia i do płaszczyzny łączenia, a ścianka zewnętrzna zawiera ponadto powierzchnię blokowania, znajdującą się przynajmniej częściowo na jej powierzchni lub w jej grubości i zawierającą zarówno linię połączenia jak i linię równoległą do kierunku łączenia, zaś kierunek normalny do ścianki zewnętrznej jest prostopadły do powierzchni blokowania, a wyrób zawiera ponadto przynajmniej jeden element blokujący, znamienny tym, że element blokujący zawiera przynajmniej jedną pozytywną lub negatywną strukturę hakową (5, 5'; 25, 25'; 35, 35'; 39; 41, 42; 52; 63, 66; 71) zawartą w powierzchni blokowania (6, 6'), która wystaje wzdłuż kierunku łączenia (9, 9'; 29, 29') na zewnątrz od linii połączenia (4, 4') i ma podcięcie zawarte w powierzchni blokowania (6, 6'), oraz tym że struktura hakowa (5, 5'; 25, 25'; 35, 35'; 39; 41, 42; 52; 63, 66; 71) jest odsłonięta przynajmniej z jednej strony powierzchni blokowania (6, 6') patrząc w kierunku normalnym do ścianki zewnętrznej.

2. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że płaszczyzna łączenia (3) części głównej (1, 1') jest zasadniczo równoległa do osi (2).

3. Wyrób według zastrz. 2, znamienny tym, że część główna (21, 21') zawiera całkowitą część cylindryczną posiadającą jedną lub dwie zasadniczo osiowe linie połączenia (4, 4') skierowane wzdłuż ścianki zewnętrznej.

4. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że płaszczyzna łączenia (23) części głównej (21, 21') jest zasadniczo prostopadła do osi (2).

5. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że podcięcie ma formę struktury typu główka i szyjka, przy czym szyjka jest umieszczona bliżej linii połączenia (4, 4'; 24, 24') i posiada pierwszą szerokość, mierząc w kierunku linii połączenia (4, 4'; 24, 24'), a główka znajdująca się dalej od linii połączenia posiada drugą szerokość mierząc w kierunku łączenia (9, 9'; 29, 29'), która to druga szerokość przynajmniej w niektórych miejscach jest większa niż szerokość pierwsza.

6. Wyrób według zastrz. 5, znamienny tym, że główka posiada odległy, patrząc w kierunku linii połączenia (4, 4'; 24, 24'), kraniec który wystaje lub jest wypukły.

PL 193 604 B1

7. Wyrób według zastrz. 6, znamienny tym, że główka posiada kształt strzałki, grot strzałki, wraz ze swym punktem odległym stanowi główkę, a rdzeń strzałki stanowi szyjkę.

8. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że wzdłuż linii połączenia (4, 4'; 24, 24') rozmieszczonych jest więcej niż jedna struktura hakowa.

9. Wyrób według zastrz. 8, znamienny tym, że struktury hakowe (5, 5'; 25, 25'; 35, 35'; 39; 41, 42; 52; 63, 66; 71) są rozmieszczone symetrycznie wzdłuż linii połączenia (4, 4'; 24, 24').

10. Wyrób według zastrz. 8, znamienny tym, że na części głównej (1, 1'; 21, 21') umieszczone są struktury hakowe tylko jednego rodzaju, pozytywne albo negatywne.

11. Wyrób według zastrz. 8, znamienny tym, że na części głównej (1, 1'; 21, 21') umieszczone są struktury obu rodzajów, pozytywne i negatywne.

12. Wyrób według zastrz. 11, znamienny tym, że struktury pozytywne i negatywne mają podobny kształt tworząc symetryczną strukturę hakową.

13. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że powierzchnia blokowania (6, 6'} jest wygięta lub zakrzywiona.

14. Wyrób według zastrz. 13, znamienny tym, że krzywizna jest krzywizną ciągłą.

15. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że struktura hakowa (5, 5'; 25, 25'; 35, 35'; 39; 41, 42; 52; 63, 66; 71) jest elastyczna i odkształcalna w kierunku normalnym na zewnątrz powierzchni blokowania (6, 6').

16. Wyrób według zastrz. 15, znamienny tym, że struktura hakowa (5, 5'; 25, 25'; 35, 35'; 39; 41, 42; 52; 63, 66; 71) jest elastyczna i daje się odchylać w kierunku powierzchni blokowania (6, 6').

17. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że część główna (61, 61') posiada powierzchnie zatrzymujące częściowo nakładające się na strukturę hakową (63) patrząc w kierunku normalnym.

18. Wyrób według zastrz.1, znamienny tym, że struktura hakowa posiada przynajmniej jeden profil, który w kierunku normalnym, jest pochylony, zakrzywiony lub piłokształtny.

19. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że struktury hakowe są zasadniczo płaskie z większym maksimum szerokości w kierunku linii połączenia powierzchni blokowania niż maksymalnej grubości w kierunku normalnym do powierzchni blokowania.

20. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że część główna (1,1') jest obrotowo symetryczna na linii połączenia.

21. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera ponadto przynajmniej jedną część dołączaną (1', 21'), która posiada przynajmniej korpus lub ściankę, przy czym ścianka części głównej (1, 21) oraz część dołączana (1', 21') zawierają krawędź łączenia, na której znajduje się linia połączenia (4, 4'; 24, 24') przebiegająca wzdłuż krawędzi łączenia na ściance zewnętrznej i zawarta w płaszczyźnie łączenia (3, 23), natomiast kierunek łączenia zawiera przynajmniej jedną składową prostopadłą do linii połączenia i do płaszczyzny łączenia, a ścianka zewnętrzna zawiera ponadto powierzchnię blokowania, znajdującą się przynajmniej częściowo na jej powierzchni lub w jej grubości i zawierającą zarówno linię połączenia jak i linię równoległą do kierunku łączenia, zaś kierunek normalny do ścianki zewnętrznej jest prostopadły do powierzchni blokowania, a część dołączana posiada elementy blokujące łączone lub tworzące zestaw części łączonych mechanicznie przez ich sprzęganie z elementami blokującymi części głównej, przy czym część dołączana zawiera przynajmniej jedną pozytywną lub negatywną strukturę hakową komplementarną do struktury hakowej części głównej, zaś na części dołączanej struktura hakowa jest zawarta w powierzchni blokowania, wystaje w kierunku łączenia na zewnątrz od linii połączenia i posiada podcięcie zawarte w powierzchni blokowania i struktura hakowa jest odsłonięta z przynajmniej jednej strony powierzchni blokowania patrząc wzdłuż kierunku normalnego, oraz tym, że blokujące struktury hakowe na części głównej i dołączanej mają przynajmniej częściowo zbieżne odpowiednie powierzchni blokowania.

22. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że płaszczyzna łączenia (3) części głównej (1, 1') jest zasadniczo równoległa do osi (2).

23. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że część główna (1, 1') i część dołączana (1', 21') są częściowymi cylindrami tworzącymi po połączeniu pełen cylinder.

24. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że płaszczyzna łączenia (23) (1, 21) jest zasadniczo prostopadła do osi (2).

25. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że podcięcie ma formę struktury typu główka i szyjka, przy czym szyjka jest umieszczona bliżej linii połączenia (4, 4'; 24, 24') i posiada pierwszą szerokość, mierząc w kierunku linii połączenia (4, 4'; 24, 24'), a główka znajdująca się dalej od linii połąPL 193 604 B1 czenia posiada drugą szerokość mierząc w kierunku łączenia (9, 9'; 29, 29'), która to druga szerokość przynajmniej w niektórych miejscach jest większa niż szerokość pierwsza.

26. Wyrób według zastrz. 25, znamienny tym, że główka posiada odległy, patrząc w kierunku linii połączenia (4, 4'; 24, 24'), kraniec który wystaje lub jest wypukły.

27. Wyrób według zastrz. 26, znamienny tym, że główka posiada kształt strzałki, grot strzałki, wraz ze swym punktem odległym stanowi główkę, a rdzeń strzałki stanowi szyjkę.

28. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że wzdłuż linii połączenia (4, 4'; 24, 24') rozmieszczonych jest więcej niż jedna struktura hakowa.

29. Wyrób według zastrz. 28, znamienny tym, że struktury hakowe są rozmieszczone symetrycznie wzdłuż linii połączenia.

30. Wyrób według zastrz. 28, znamienny tym, że na części głównej umieszczone są struktury hakowe tylko jednego rodzaju, pozytywne albo negatywne, podczas gdy struktury typu komplementarnego znajdują się na części dołączanej.

31. Wyrób według zastrz. 28, znamienny tym, że na części głównej i części dołączanej umieszczone są struktury obu rodzajów, pozytywne i negatywne.

32. Wyrób według zastrz. 31, znamienny tym, że struktury pozytywne i negatywne mają podobny kształt tworząc symetryczną strukturę hakową.

33. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że powierzchnia blokowania na części głównej i części dołączanej jest wygięta lub zakrzywiona.

34. Wyrób według zastrz. 23, znamienny tym, że krzywizna jest krzywizną ciągłą.

35. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że przynajmniej jedna struktura hakowa pozytywna lub negatywna jest elastyczna i odkształcalna w kierunku normalnym na zewnątrz powierzchni blokowania.

36. Wyrób według zastrz. 35, znamienny tym, że struktura hakowa jest elastyczna odchylając się w kierunku powierzchni blokowania.

37. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że część główna posiada powierzchnie zatrzymujące częściowo nakładające się na strukturę hakową patrząc w kierunku normalnym.

38. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że struktura hakowa posiada przynajmniej jeden profil, który w kierunku normalnym, jest pochylony zakrzywiony lub piłokształtny.

39. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że struktury hakowe są zasadniczo płaskie z większym maksimum szerokości w kierunku linii połączenia powierzchni blokowania niż maksymalnej grubości w kierunku normalnym do powierzchni blokowania.

40. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że struktura hakowa pozytywna lub negatywna opierają się o siebie lub wykonane są z małymi tolerancjami wymiarów tworząc sztywne połączenie.

41. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że część dołączana jest częściowo lub całkowicie cylindryczna.

42. Wyrób według zastrz. 41, znamienny tym, że części główna i dołączana posiadają zasadniczo taką samą szerokość zewnętrzną i/lub wewnętrzną w płaszczyźnie połączenia.

43. Wyrób według zastrz. 21, znamienny tym, że część główna i dołączana tworzą pojemnik.

44. Wyrób według zastrz. 43, znamienny tym, że pojemnik mieści obiekt stały przynajmniej w płaszczyźnie połączenia, korzystnie w odległości od części głównej i/lub dołączanej mniejszej niż grubość haka w kierunku normalnym.

45. Wyrób według zastrz. 43, znamienny tym, że pojemnik zawiera drugi pojemnik.

46. Wyrób według zastrz. 45, znamienny tym, że drugi pojemnik zawiera farmaceutyk.

47. Wyrób według zastrz. 45, znamienny tym, że drugi pojemnik jest zasobnikiem dozującym.

48. Sposób łączenia przynajmniej jednej części głównej i przynajmniej jednej części dołączanej wyrobu, w którym przynajmniej część główna jest częściowo lub całkowicie cylindryczna i ma oś główną, oraz posiada przynajmniej częściowo zakrzywioną ścianę zewnętrzną przynajmniej częściowo otaczającą wspomnianą oś, przy czym część dołączana posiada przynajmniej korpus lub ściankę, zaś ścianka części głównej oraz część dołączana zawierają krawędź łączenia, na której znajduje się linia połączenia przebiegająca wzdłuż krawędzi łączenia na ściance zewnętrznej i zawarta w płaszczyźnie łączenia, natomiast kierunek łączenia zawiera przynajmniej jedną składową prostopadłą do linii połączenia i do płaszczyzny łączenia, a ścianka zewnętrzna zawiera ponadto powierzchnię blokowania, znajdującą się przynajmniej częściowo na jej powierzchni lub w jej grubości i zawierającą zarówno linię połączenia jak i linię równoległą do kierunku łączenia, zaś kierunek normalny do ścianki zewnętrznej jest prostopadły do powierzchni blokowania, część główna i część dołączana mają elementy blokujące,

PL 193 604 B1 gdzie część główna zawiera przynajmniej jedną pozytywną lub negatywną strukturę hakową, i część dołączana zawiera przynajmniej jedną komplementarną pozytywną lub negatywną strukturę hakową, na każdej z części głównej i dołączanej struktura hakowa jest umieszczona w powierzchni blokowania i wystaje w kierunku łączenia na zewnątrz od linii połączenia i posiada podcięcie zawarte w powierzchni blokowania, zaś na każdej z części głównej i dołączanej struktura hakowa jest odsłonięta z przynajmniej jednej strony powierzchni blokowania patrząc wzdłuż kierunku normalnego, znamienny tym, że przesuwa się część główną i dołączaną względem siebie do pozycji względnej, w której powierzchnia blokowania części głównej jest zasadniczo równoległa lub zbieżna z powierzchnią blokowania części dołączanej, i w której odpowiednie struktury hakowe przynajmniej częściowo nakładają się na siebie patrząc w kierunku normalnym do powierzchni blokowania i są zwrócone do siebie swymi odsłoniętymi stronami, następnie przemieszcza się przynajmniej struktury hakowe części głównej i części dołączanej w kierunku do nich prostopadłym łącząc hakowe struktury pozytywne i negatywne w częściowo pokrywających się odpowiednich powierzchniach blokowania.

49. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że etap przemieszczania obejmuje ruch pomiędzy częścią główną i częścią dołączaną w kierunku normalnym.

50. Sposób według zastrz. 49, znamienny tym, że zawiera etap łączenia więcej niż jednej struktury hakowej znajdujących się na częściach głównej i dołączanej.

51. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że etap przemieszczania obejmuje przynajmniej częściowe odkształcenie struktur hakowych w kierunku do nich normalnym.

52. Sposób według zastrz. 51, znamienny tym, że etap odkształcania obejmuje odkształcania najpierw w kierunku normalnym, a następnie w przeciwnym kierunku normalnym.

53. Sposób według zastrz. 51, znamienny tym, że etap względnego przemieszczania części głównej i dołączanej odbywa się w kierunku łączenia.

54. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że etap przesuwania obejmuje etap względnego przemieszczania części głównej i dołączanej w kierunku połączenia,

55. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że etap przesuwania obejmuje etap względnego przemieszczania części głównej i dołączanej w kierunku normalnym.

56. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że ponadto zawiera etap zbliżania lub opierania przynajmniej jednej powierzchni zatrzymującej części głównej o przynajmniej jedną powierzchnię zatrzymującą części dołączanej, wspomniane powierzchnie zatrzymujące posiadają przynajmniej składową powierzchni równoległą do powierzchni blokowania.

57. Sposób według zastrz. 56, znamienny tym, że zbliżanie lub opieranie obejmuje etap odkształcania przynajmniej jednej struktury hakowej w kierunku normalnym.

58. Sposób według zastrz. 56, znamienny tym, że zbliżanie lub opieranie obejmuje etap względnego zbliżania się części głównej i dołączanej w kierunku normalnym.

59. Sposób według zastrz. 56, znamienny tym, że zbliżanie lub opieranie obejmuje etap względnego zbliżania się części głównej i dołączanej w kierunku łączenia.

60. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że zawiera etap osadzania obiektu stałego przynajmniej w cylindrycznej części głównej.

61. Sposób według zastrz. 60, znamienny tym, że etap osadzania jest przeprowadzany przed zamknięciem struktur hakowych.

62. Sposób według zastrz. 60, znamienny tym, że zawiera etap orientowania elementu stałego tak, aby nakładał się na linię połączenia patrząc w kierunku normalnym.

63. Sposób według zastrz. 51, znamienny tym, że zawiera etap łączenia więcej niż jednej struktury hakowej umieszczonych na części głównej i na części dołączanej.

64. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że kierunek łączenia jest zasadniczo osiowy.

65. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że kierunek łączenia jest zasadniczo prostopadły do osi głównej.