PL179621B1

PL179621B1 - Sposób krojenia i produkcji dopasowanego ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Info

Publication number: PL179621B1
Application number: PL95313972A
Authority: PL
Inventors: Sung Kyu Park; Bethe M Palmer; Gerald S Ruderman
Original assignee: Levi Strauss & Co; Strauss Levi & Co
Priority date: 1994-08-12
Filing date: 1995-08-11
Publication date: 2000-10-31
Also published as: JP3302371B2; NO961426D0; ES2165923T3; IS4336A; CA2173986A1; CZ135496A3; EP0722586A4; PL313972A1; ATE210318T1; CZ287201B6; ZA956715B; SK284011B6; RU2128931C1; CA2173986C; CN1110756C; KR100243730B1; BR9506312A; WO1996005560A1; HU9600945D0; MX9601394A

Abstract

1 . Sposób krojenia i produkcji dopasowanego ubioru o wybranym w zorze i konfiguracji, w którym wykonuje sie zespól ubiorów przymiar- kowych o wybranym wzorze i konfiguracji, gdzie kazdy ubiór przymiar- kow) ma wstepnie okreslone wymiary rozmace sie o co najmniej jeden wymiar od wymiarów kazdego z pozostalych ubiorów przymiarkowych oraz jest zaopatrzony w kod identyfikacji, zapamietuje sie w systemie komputerowym dane odpowiadajace wymiarom kazdego ubioru przymiar- kowego zgodnie z kodem identyfikacji dla kazdego ubioru przymiarkowe- go, 1 okresla sie, który ubiór przymiarkowy z zespolu ubiorów przymiar- kowych zapewnia najlepsze dopasowanie dla okreslonego klienta, zna- mienny tym, ze wprowadza sie do systemu komputerowego fizyczne wymiary klienta na podstawie wstepnie wybranych punktów na ciele klienta, dobiera sie wstepnie w systemie komputerowym wybrane wymia- ry klienta do najblizszego, dopasowanego ubioru przymiarkowego z wykorzystaniem wstepnie okreslonych zasad oraz identyfikuje sie najbliz- szy, dopasowany ubiór przymiarkowy na podstawie jego kodu identyfika- cji, który wykorzystuje sie do uzyskiwania ubioru przymiarkowego wybranego przez komputer z zespolu ubiorów przymiarkowych, po czym klient przymierza wybrany ubiór przymiarkowy w celu okreslenia, czy jego dopasowanie zadowala klienta, oraz przedstawia swoje prefeiencje dla zmiany przy wstepnie wybranych punktach na ciele, oraz wprowadza sie preferencje klienta do systemu komputerowego, który dostarcza kod identyfikacji dla najlepiej dopasowanego ubioru przymiarkowego, i nastepnie powtarza sie powyzsze etapy dopoki klient nie wybierze ubioru przymiarkowego, który zapewni zadowalajace dopasowanie wedlug jego osobistych preferencji, po czym przesyla sie dane zwiazane z ubiorem przymiarkowym wybranym przez klienta do maszyny tnacej, gdzie czesci tkanin potrzebne do odtworzenia ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji dopasowanej do wybranego ubioru przymiarkowego sa ciete przez maszy- ne tnaca, zszywa sie razem czesci tkanin dla wyprodukowania ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji dopasowanej do wybranego ubioru przymiarkowego oraz dostarcza sie klientowi tak wyprodukowany ubiór Fig. 1 PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób krojenia i produkcji dopasowanego ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji.

Od wielu lat, podstawowym problemem wytwarzania dopasowanych ubiorów było określenie sposobu zdjęcia wymiarów osobistych ciała danej osoby tak, aby można było wykonać egzemplarz ubioru tak, aby był dobrze dopasowany do osoby, bez nadmiernych wydatków ze strony wytwórcy, detalisty, czy odbiorcy. Ubiór przeznaczony dla obiektu trójwymiarowego, takiego jak ciało ludzkie, może być trudny do wykonania, ponieważ zmiana jednego wymiaru, na przykład wysokości kroku lub talii, w przypadku spodni, mogą wywołać konieczność, w celu dopasowania, zmiany wymiarów w biodrach,

Wielu odbiorców, zwłaszcza kobiet, ma trudności ze znalezieniem ubioru produkowanego masowo, czyli gotowego, takiego jak niebieskie dżinsy, który byłby dopasowany w sposób zadowalający dla nich. Jedna z przyczyn tego polega na tym, ze tradycyjny system rozmiarów stosowany na przykład dla kobiet przez producentów masowych, jest w zasadzie systemem jednowymiarowym, opracowanym w roku 1941. Ten system wymiarowania oparto, korzystając z badań statystycznych, na wymiarach abstrakcyjnych reprezentowanych w postaci rozmiarów, na przykład „rozmiar 6” lub „rozmiar 8”. Z czasem wprowadzono dodatkowe drobne odmiany tych rozmiarów, wprowadzając rozmiary zwiększone i zmniejszone, wciąż z abstrakcyjnym rozmiarem, w podklasach rozmiarów zwiększonych bądź zmniejszonych, na przykład „rozmiar 6 zmniejszony” lub „rozmiar 6 długi”, bądź „krótki”. Rozmiary ubiorów męskich, takich jak na przykład spodnie, koszule i garnitury, nie różnią się znacznie, jakkolwiek rozmiary koszul mogą być uzupełniane rozmiarami kołnierzyka bądź długością rękawów, i kilkoma kombinacjami wymiarów standardowych Ogólnie mówiąc, to samo występuje w przypadku większości innych części, bądź konfiguracji ubioru, takich jak obuwie, rękawiczki, płaszcze, suknie i tym podobne. Jakkolwiek jest teoretycznie możliwe przechowywanie na składzie dużej liczby różnych rozmiarów standardowych, w celu zapewnienia konsumentowi szerszego wyboru, to w praktyce jest to niemożliwe z uwagi na koszty utrzymywania dużych magazynów. W konsekwencji, w większości sklepów detalicznych konsumentom oferuje się tylko kilka rozmiarów standardowych,

Tym niemniej, juz w prostym przypadku spodni damskich, występują tysiące kombinacji wymiarów talii, bioder, wysokości kroku i długości szwu, które są możliwe dla pary niebieskich dżinsów, jeżeli mają one być dopasowywane do większej populacji. Dla danej konkretnej osoby najprawdopodobniej dobra okaże się tylko jedna konkretna kombinacja. Jeżeli dowolny z wymiarów danej osoby różni się od średniej statystycznej, to dopasowanie będzie trudniejsze. Jeżeli rozmiar talii jest mniejszy od średniego, lub też klient zyczy sobie spodni o mniejszej długości kroku, będzie trudno zapewnić mu dobre dopasowanie w przypadku odziezy gotowej. Na przykład w próbie 500 kobiet mierzonych w badaniach, tylko 11 z tych 500, czyli około 2%, dokładnie odpowiadało rozmiarom standardów przemysłowych.

Dlatego wielu konsumentów rezygnuje z gotowej odziezy i wraca do szycia na miarę. W celu dopasowania czegokolwiek, ktoś musi zdjąć kluczowe wymiary ciała, a następnie skonstruować odziez. Dotychczas, do tego celu stosowano przymiar taśmy, w celu pomiaru kluczowych wymiarów danej osoby, a następnie wykorzystanie tych wymiarów do skonstruowania odziezy.

W innych przypadkach umieszczono rzeczywiste ubranie, które będzie nosił klient, na osobie, i dokonywano poprawek krawieckich na tym ubraniu, używano ubrania regulowanego w celu zdjęcia wymiarów ciała lub wykorzystywano do zdjęcia wymiarów ciała urządzeń mechanicznych, optycznych lub wizyjnych.

179 621

Pierwsze dwa sposoby stosowane razem zapewniają, ogólnie biorąc, dobre dopasowanie, jednak w przypadku tradycyjnego szycia miarowego potrzebna jest duża ilość kwalifikowanej pracy krojczego bądź szwaczki, co czyni je zbyt kosztownym dla wytwórców i detalicznych sprzedawców konfekcji, i zbyt kosztownym dla wielu konsumentów.

Znane są regulowane ubrania przymiarkowe, czyli wzorce, i były one stosowane w celu rozwiązania tego problemu. Może to wymagać kwalifikowanej pracy w miejscu sprzedaży, dla zapewnienia, że regulacja zostanie wykonana prawidłowo. Kiedy wykorzystywane jest tylko jedno regulowane ubranie, a nawet kilka regulowanych ubrań w rozmiarach standardowych, to również znaczna ilość czasu i kosztów wiąże się z krojeniem i wykonawstwem, ponieważ każde ubranie musi być skrojone indywidualnie na wymiary dopasowane do danego klienta. Zastosowanie komputerów może przyspieszyć zbieranie informacji niezbędnej do przekazania przy dokonywaniu poprawek, lecz wymagania indywidualnego krojenia powodują nadal jego wysokie koszty i czasochłonność. Nawet, kiedy do tworzenia zwymiarowanych wzorów na podstawie rzeczywistych wykorzystywane są komputery, koszt i czas związane z indywidualnym krojeniem na te wymiary zwykle pozostają znaczne.

Materiały, takie jak drelich, skóra, winyl, bądź futro i inne, które są trudne w obróbce, dodatkowo ten problem komplikują. Jeżeli ubranie nie zostanie skrojone zadowalająco za pierwszym razem, to może być nadmiernie kosztowne doprowadzenie do jego dopasowania, jeżeli klient jest niezadowolony z dopasowania ubrania rzeczywistego.

Z tego powodu zatem czyniono próby innych udoskonaleń w tym zakresie, polegające na wykorzystaniu optycznych bądź elektrycznych czujników i komputera, w celu poprawienia dokładności pomiarów. Przy tym rodzaju postępowania, wykorzystuje się urządzenia optyczne bądź elektroniczne, w celu wyznaczenia i zdjęcia wymiarów ciała danej osoby. W jednym z systemów, osoba wkłada specjalne ubranie zaopatrzone w urządzenia pomiarowe, które mogą być „odczytywane” przez system komputerowy. Może ono być połączone z systemem komputerowym, na przykład takim, który tworzy, czyli oblicza, specjalny wzorzec na podstawie tych odczytów. Tak więc, można zdejmować wymiary bądź też dokonywać pomiarów interaktywnie, lecz każde ubranie mimo to musi być krojone zgodnie z indywidualnymi, w ten sposób otrzymanymi wymiarami.

Jakkolwiek poprawia to dokładność i usprawnia zbieranie informacji indywidualnej, to nie rozwiązuje również pozostałych problemów, i przed producentem masowym staje problem kosztów i indywidualnego krojenia i szycia. Producenci masowi w fabrykach na świecie są w stanie produkować po 60.000 bądź 70.000 par spodni tygodniowo. Koszty utrzymują się zwykle na niskim poziomie dzięki stosowaniu jednakowych rozmiarów, co obniża lub eliminuje konieczność angażowania specjalistycznej wysokokwalifikowanej siły roboczej, i specjalizowanego, niepowtarzalnego krojenia i fastrygowania. Krojenie na miarę tradycyjnymi metodami jest niespójne z masową produkcją i obniżaniem kosztów. Ponadto, występuje wyraźny element subiektywny dotyczący wrażenia, czyli poczucia dopasowania, które zmienia się od klienta do klienta. Na przykład dwóch klientów, których wymiary ciała są dokładnie takie same, może mieć różne gusty w odniesieniu do luźnego lub ciasnego dopasowania, przy czym jeden może preferować ubranie luźne, a drugi ciaśniejsze, bądź też dwóch klientów o identycznych wymiarach może różnić się w preferencjach dotyczących stylu, jeden preferuje noszenie pary dżinsów drelichowych nisko na biodrach, a drugi wyżej. Przy dążeniu do zaspokojenia indywidualnych preferencji klientów może wystąpić konieczność poprawiania jednego lub więcej innych wymiarów, ponieważ wymiary są od siebie wzajemnie zależne. Jeżeli wykorzystuje się pewne pomiary obiektywne dla ubrania na miarę, bez rzeczywistego dopasowywania, to elementy subiektywne mogą być przyczyną tego, że ubranie skonstruowane na podstawie danych obiektywnych może być przez odbiorcę zwrócone. Wysoki procent zwrotów, czyli odrzutów, może być kosztowny zarówno dla detalistów, jak i dla producentów.

Istotą sposobu krojenia i produkcji dopasowanego ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji, w którym wykonuje się zespół ubiorów przymiarkowych o wybranym wzorze i konfiguracji, gdzie każdy ubiór przymiarkowy ma wstępnie określone wymiary różniące się o co najmniej jeden wymiar od wymiarów każdego z pozostałych ubiorów przymiarkowych

179 621 oraz jest zaopatrzony w kod identyfikacji, zapamiętuje się w systemie komputerowym dane odpowiadające wymiarom każdego ubioru przy miarko wego zgodnie z kodem identyfikacji dla każdego ubioru przymiarkowego, i określa się, który ubiór przymiarkowy z zespołu ubiorów przy mi arko wy ch zapewnia najlepsze dopasowanie dla określonego klienta, jest to, ze wprowadza się do systemu komputerowego fizyczne wymiary klienta na podstawie wstępnie wybranych punktów na ciele klienta, dobiera się wstępnie w systemie komputerowym wybrane wymiary klienta do najbliższego, dopasowanego ubioru przymiarkowego z wykorzystaniem wstępnie określonych zasad oraz identyfikuje najbliższy, dopasowany ubiór przymiarkowy na podstawie jego kodu identyfikacji, który wykorzystuje się do uzyskiwania ubioru przymiarkowego wybranego przez komputer z zespołu ubiorów przymiarkowych, po czym klient przymierza wybrany ubiór przymiarkowy w celu określenia, czy jego dopasowanie zadowala klienta, oraz przedstawia swoje preferencje dla zmiany przy wstępnie wybranych punktach na ciele, oraz wprowadza się preferencje klienta do systemu komputerowego, który dostarcza kod identyfikacji dla najlepiej dopasowanego ubioru przymiarkowego, i następnie powtarza się powyższe etapy dopóki klient nie wybierze ubioru przymiarkowego, który zapewni zadowalające dopasowanie według jego osobistych preferencji, po czym przesyła się dane związane z ubiorem przy miarko wy m wybranym przez klienta do maszyny tnącej, gdzie części tkanin potrzebne do odtworzenia ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji dopasowanej do wybranego ubioru przymiarkowego są cięte przez maszynę tnącą, zszywa się razem części tkanin dla wyprodukowania ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji dopasowanej do wybranego ubioru przymiarkowego oraz dostarcza się klientowi tak wyprodukowany ubiór.

Korzystnie jako ubiór o wybranym wzorze i konfiguracji stosuje się parę spodni.

Korzystnie jako wymiary ciała klienta, które wprowadzane są do systemu komputerowego, stosuje się wymiary talii i bioder oraz wzrost.

Korzystnie w każdym ubiorze przymiarkowym stosuje się regulowane obrzeze zawierające urządzenie przymocowane do nogawki spodni do określania pożądanego pomiaru na szwie według osobistych preferencji klienta.

Korzystnie jako urządzenie stosuje się elastyczną taśmę pomiarową z naniesionymi na nią narastającymi oznaczeniami, przy czym ekspedient sklepowy' może regulować obrzeze na długość wymaganą przez klienta oraz odczytać pożądany pomiar na szwie bezpośrednio z taśmy.

Korzystnie po etapie wyboru przez klienta ubioru przymiarkowego określa się i wprowadza do systemu komputerowego taki pomiar na szwie, który zapewnia zadowalające dopasowanie według osobistych preferencji klienta.

Korzystnie jako dane odpowiadające wymiarom każdego ubioru przymiarkowego stosuje się dane wstępnie określonych krojów ubioru.

Korzystnie każdy ubiór przymiarkowy różni się o co najmniej jeden pomiar od innego ubioru przymiarkowego przez przyrost, który jest najmniejszym przyrostem wykrywanym przez klientów.

Korzystnie po etapie zszycia stosuje się jeden lub więcej etapów wykończenia wybranego ubioru.

Korzystnie po etapie wykończenia sprawdza się wymiary wybranego ubioru, czy są one faktycznie takie same jak te z wybranego ubioru przymiarkowego.

Zaletą rozwiązania według wynalazku jest wytwarzanie indywidualnie dopasowywanego ubioru, produkowanego masowo, bez powiększania kosztów kosztami tradycyjnych sposobów szycia miarowego, na podstawie jednego z licznych wyznaczonych z góry rozmiarów odpowiadającego zaakceptowanym, określonym z góry wymiarom ubioru przymiarkowego rzeczywiście wybranego i wypróbowanego przez klienta.

Sposób według wynalazku objaśniono w oparciu o przykład wykonania przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia poglądowo w widoku z przodu i z boku ubiór przymiarkowy, półki zawierające liczne inne ubiory przymiarkowe, oraz system do przechowywania informacji o nich, w celu przekazywania do systemu produkcyjnego, fig. 2 schematycznie niektóre typy ubiorów, fig. 3 - widok z przodu szeregu półek, zawierających

179 621 ubiory przymiarkowe, fig. 4 - sieć działań opisującą zasadnicze etapy procesu dopasowania, fig. 5 - sieć działań opisującą szczegółowe etapy części procesu dopasowania, fig. 6 - sieć działań opisującą inny przykład możliwego etapu szczegółowego procesu dopasowania, fig.

- ogólną sieć działań logicznych rozwiązania według wynalazku, fig. 8 - stanowi poglądowy widok perspektywiczny z przodu kilku możliwych odmian wykonania systemu komputerowego stosowanego w sposobie według wynalazku, fig. 9 - perspektywiczny widok urządzeń wejściowych, fig. 10 - sieć działań wykorzystywanych do określenia wymiarów wykorzystywanych przy konstruowaniu ubioru przymiarkowego, ich liczby oraz reguł ich przymierzania, fig. 11 - trzy przykłady wymiarów uwzględnianych przy hipotetycznym dopasowaniu, fig. 12 - schematyczny widok interfejsu ekranu dotykowego urządzenia wykorzystywanego do zbierania informacji o dopasowaniu, z ukazaniem ekranu początkowego, fig. 13 - schematyczny widok interfejsu ekranu dotykowego urządzenia wykorzystywanego do zbierania informacji o dopasowaniu, z ukazaniem ekranu przedstawiającego opcje eliminowane przewidywanymi odpowiedziami klienta dotyczącymi dopasowania, fig. 14 - schematyczny widok interfejsu ekranu dotykowego urządzenia wykorzystywanego do zbierania informacji o dopasowaniu, z przedstawieniem innego sposobu wprowadzania informacji wstępnej o wymiarach, fig. 15 - schematyczny widok interfejsu ekranu dotykowego urządzenia wykorzystywanego do zbierania informacji o dopasowaniu, z przedstawieniem wyników dwóch przymiarek, fig. 16 - schematyczny widok interfejsu ekranu dotykowego urządzenia wykorzystywanego do zbierania informacji o dopasowaniu, z przedstawieniem wyboru opcji długości obrzeza wybranego ubioru przymiarkowego, zaś fig. 17 - schematyczny widok interfejsu ekranu dotykowego urządzenia wykorzystywanego do zbierania informacji o dopasowaniu, z przedstawieniem końcowego ubioru i opcji zakupowych.

Na figurze 1, ubiór przymiarkowy 10 przedstawiono w postaci pary damskich dżinsów, przy czym jest oczywiste, ze sposób według wynalazku może mieć zastosowanie przy wykonywaniu dowolnej liczby ubiorów, na przykład ubiorów dla ludzi, dla ulubionych zwierząt, bądź dopasowanych pokrowców na meble lub inne przedmioty, dostępnych w różnych wariantach i rozmiarach.

W widoku 12 z boku przedstawiono ubiór przymiarkowy 10, zaopatrzony w umieszczone na nim urządzenie pomiarowe 14. W magazynie detalicznym, lub na miejscu w pojemnikach lub na stojakach, na przykład na półkach 20 znajduje się znaczna liczba ubiorów przymiarkowych 10, z których każdy ma inne od pozostałych wymiary. Dla ułatwienia dostępu, każda przegródka 30 półek 20 mieści konkretną liczbę ubiorów przy mi arko wy ch 10. W tym przypadku, w przegródce 30 przedstawiono pięć różnych ubiorów przymiarkowych 10 Zwykle wykorzystuje się około 500 ubiorów przymiarkowych, każdy o wymiarach innych od pozostałych, które nie są wykorzystywane jako towar, lecz są zarezerwowane do przymiarek.

Ubiory przymiarkowe 10 przechowywane są na półkach 20 zgodnie z gradacją wielkości ich wymiarów. Na przykład, w przypadku spodni damskich, mogą być w pierwszej kolumnie przechowywane ubiory przymiarkowe 10 o wymiarze w talii wynoszącym 24, przy czym każda przegródka 30 mieści pięć par o tych samych wymiarach w biodrach. Wymiary w biodrach wzrastają dla każdej kolejnej przegródki 30 pięciu ubiorów przymiarkowy ch 10. W tym przykładzie, wewnątrz przegródki 30, przechowywane są ubiory przymiarkowe 10 o pięciu różnych wymiarach w kroku dla każdej konkretnej kombinacji taha/biodra.

Jak widać również na fig. 1, system komputerowy 40 wykorzystywany jest w magazynie detalicznym w celu przechowywania wymiarów każdego z ubiorów przymiarkowych 10 znajdujących się na półkach 20. Można również stosować dodatkowe systemy, bądź terminale 42. Klient wybiera ubiory przymiarkowe 10 i przekazuje pracownikowi informacje o dopasowaniu w celu wprowadzenia jej do systemu 40. Jeżeli pierwszy wybór nie daje dopasowania, system 40 proponuje do przymierzenia następny ubiór przymiarkowy 10, z wykorzystaniem informacji o dopasowaniu wynikającej z odpowiedzi klienta. Informacja z odpowiedzi o dopasowaniu może zawierać żądanie na przykład rozluźnienia talii. System 40 wykorzysta tę informację do określenia, który z ubiorów przymiarkowych 10 należy zapro

179 621 ponować jako następny. Kiedy dopasowanie zostaje zaakceptowane przez klienta, to jest to sygnalizowane systemowi 40 i dalej, przenoszone do serwera 50 dołączonego do sieci i wyposażonego w pozostałą informację adresową przechowywaną na dysku lub w innych urządzeniach pamięciowych 52. Dokładne wymiary ubioru przymiarkowego 10 zaakceptowane przez klienta są następnie przekazywane do sterownika 60, kierującego krojeniem. Sterownik wykrawający 60 zawiera informacje o z góry określonych szablonach do wykrawania elementów z tkaniny, zgodnie z dokładnymi wymiarami ubioru przymiarkowego 10 zatwierdzonego przez klienta. Po wycięciu, tkanina jest przepuszczana przez system produkcyjny 70. System produkcyjny 70 zawiera kilka podsystemów, na przykład system śledzący 80 i system dostawczy 90. Po skrojeniu, wyrób z tkaniny jest zszywany na stanowisku zszywania 110, obrabiany na stanowisku obróbczym 120, pakowany na stanowisku 123 i następnie dostarczany przez system dostawczy 90 do sklepu detalicznego lub bezpośrednio do klienta.

Na figurze 2, przedstawiono różne rodzaje ubiorów przymiarkowych 10. Przedstawiony tu ubiór przymiarkowy 10 stanowi parę damskich dżinsów o określonych z góry wymiarach w biodrach lOa, w talii lOb i w kroku lOc. Wymiar w kroku mierzony jest jako odległość między krokiem i talią pary spodni, czyli dżinsów, od przodu do tyłu. Jeżeli wymiar w kroku jest mniejszy, to talia znajdzie się niżej na ciele użytkownika. Jeżeli wymiar w kroku jest większy, to talia znajdzie się wyżej.

Na fig. 2, przedstawiono ubiór innego typu o konfiguracji koszuli 13. Również można dokonywać dopasowywania obuwia, jak na przykład pantofli 17 lub innego ubioru dopasowywanego, na przykład rękawiczek 18. Na fig. 2 przedstawiono również szablon 10x składający się z kilku części, lOz. Każda część może być oznaczona kodem lOy, który odpowiada tym samym wymiarom, co konkretny ubiór przymiarkowy 10.

Przedstawiony na tej fig. 2 w widoku 12 z boku ubiór przymiarkowy 10, ma przymocowane na zewnątrz uda urządzenie pomiarowe 14. Urządzenie 14 ocechowane jest dopuszczalnymi wymiarami wzdłuż szwów wewnętrznych dla pary dżinsów. Na figurze 3 widać, ze każda przegródka 30 półek 20 zawiera pięć ubiorów przymiarkowych 10, z których każdy ma ten sam wymiar w biodrach lOa, i ten sam wymiar w talii lOb, lecz każdy ma inny wymiar kroku lOc. Tak więc, do określenia dopasowania wykorzystuje się około 500 różnych par ubiorów przymiarkowych 10, przy czym dla każdej kombinacji wymiarów w talii, biodrach i kroku, występuje przynajmniej dziewięć możliwych długości szwów lub obrzeza. Zatem do wytwarzania ostatecznego ubioru wykorzystuje się matrycę z kilku tysięcy kombinacji różnych wymiarów ciała, czyli rozmiarów.

Na figurze 4 przedstawiono sieć działań realizowanych w sklepie detalicznym dla określania dopasowania.

Po wejściu klienta do sklepu, w etapie A0, pracownik sklepu może dokonać pomiaru figury klienta, w etapie Al, lub tez zapytać klienta o jego wymiar znormalizowany. Następnie, w etapie Al2, pracownik wprowadza informację o biodrach lOa, talii lOb i kroku lOc do systemu komputerowego, z wykorzystaniem danych zdjętych z figury klienta. W etapie A3, system proponuje przymierzenie konkretnego ubioru przymiarkowego 10. W sytuacji, w której występuje kilkaset lub kilka tysięcy wzorców do przymierzania, pracownik zwykle podaj e konkretny ubiór przymiarkowy 10 proponowany przez system, co przedstawiono w tym przypadku jako etap A4. Po przymierzeniu przez klienta tego ubioru przymiarkowego 10, jeżeli akceptuje on dopasowanie i wrażenie z przymierzania ubioru przymiarkowego 10, jak to wskazano w etapie Ali, to pracownik przechodzi do etapu Al3, zbierając informacje o długości obrzeza lub do pomierzenia taśmą długości w szwach, a następnie w etapie Al4 wprowadza zamówienie do systemu.

Jak to przedstawiono również na fig. 4, jeżeli klient żąda modyfikacji, jak to przedstawiono w etapie A5, na przykład luźniejszej talii lub bioder, albo większego lub mniejszego wymiaru w kroku, modyfikacje te sygnalizowane są przez pracownika do systemu w etapie A6. Wykorzystując określone z góry reguły system proponuje, w etapie A7, przymierzenie nowego ubioru przymiarkowego 10, który ma wymiary ściśle aproksymujące wymiary wskazane jako pożądane. Pracownik w etapie A8 podaje nowy ubiór przymiarkowy 10,

179 621 a klient przymierza go w etapie A9. Jeżeli klient akceptuje dopasowanie i dobrze się czuje w tym ubiorze przymiarkowym 10 (etap A12), to wykonywane są etapy A13 i A14. Jeżeli nie, jeżeli klient życzy sobie dodatkowych modyfikacji, jak to przedstawiono w etapie A10, to powtarzane są etapy A6 do A10, aż do momentu, kiedy klient albo zaaprobuje ubiór przymiarkowy 10, albo zdecyduje się na nie dokonywanie zakupu (DNP).

Na figurze 5 przedstawiono, w postaci sieci działań, bardziej szczegółowo działania w niektórych etapach sposobu według wynalazku. W tym przypadku, w etapie BO klient wypróbował ubiór przymiarkowy 10, to znaczy parę spodni, i życzy sobie więcej miejsca w obszarze siedzenia. Wykorzystując określone z góry reguły, system proponuje poszerzenie wymiaru w biodrach lOa, w etapie BI. Jeżeli ten nowy ubiór przymiarkowy 10 leży dobrze, pracownik przechodzi do etapu A13 z poprzedniej fig. 4, w celu zebrania informacji dodatkowej. Natomiast, jak widać na fig. 5, jeżeli nowy ubiór przymiarkowy 10 jest niedopasowany, to system proponuje ponownie poszerzenie wymiaru bioder lOa i zaproponuje jeszcze inny ubiór przymiarkowy 10 (w etapie B3), mający te nowe wymiary. W etapie B4, sprawdza się dopasowanie tego ubioru przymiarkowego 10. Jeżeli nie jest dopasowany, to system przechodzi do etapu B5 w celu sprawdzenia, czy osiągnięto rozsądną granicę danego fasonu. Na przykład mimo, iz według niniejszego wynalazku mogą być wyznaczane setki, bądź tysiące ubiorów, to konkretny producent może zdecydować, ze dostarczanie ubiorów o niektórych rozmiarach nie jest ekonomiczne. Te granice fasonu mogą być zapisane w systemie. System może proponować odmienny zestaw ubiorów przymiarkowych 10, na przykład taki, który ma większy rozmiar w kroku, lOc, niż to przedstawiono w etapie B6. Możliwe jest, ze ten wymiar, lub tez większy wymiar w talii lOb, niz ten, który byłby proponowany w etapie B6, doprowadziłby do dopasowania, bez wychodzenia poza granice fasonu określone przez producenta. Jeżeli nowy ubiór przymiarkowy 10 okazuje się dopasowany, to system (etap B7) sugeruje pracownikowi przejście do etapu A13. Jeżeli nie, to w etapie B8 pojawia się inna propozycja, mianowicie start z większym wymiarem talii.

Na figurze 6 przedstawiono inny zestaw zmian w procesie, w którym klient zyczy sobie osadzenia dżinsów niżej na biodrach (etap CO). Wtedy wystąpi propozycja zmniejszenia wymiaru w kroku, najpierw w etapie C3, i dalej aż do osiągnięcia granicy fasonu w etapie C5. Jeżeli ubiór przymiarkowy 10 w dalszym ciągu źle leży, to system proponuje większą talię, jak to przedstawiono w etapie C6. Przetwarzanie trwa aż do potwierdzenia dopasowania bądź do decyzji klienta o rezygnacji z zakupu.

Na figurze 7 przedstawiono ogólną sieć działań logicznych według wynalazku. Zakładając, że klient przymierza parę ubioru przymiarkowego 10 w etapie DO, system sprawdza dopasowanie w etapie D10. Jeżeli ubiór przymiarkowy 10 jest dopasowany, i klient życzy sobie realizacji zamówienia, to w etapie D2 następuje przyjęcie zamówienia. Jeżeli ten ubiór leży źle, to system sprawdza, czy wymiar talii w etapie D3 był przez klienta akceptowany. Jeżeli nie, to dokonuje się następnego sprawdzenia, w celu kontroli, czy w etapie D4 wyboru osiągnięto granicę fasonu dla talii. Jeżeli tak, to system sprawdza, czy możliwe jest zaproponowanie w etapie D5 albo innego rozmiaru w biodrach lOa, albo w kroku lOc. Jeżeli tak, to nastąpi zaproponowanie innego ubioru przymiarkowego 10. Jeżeli nie, to nie jest możliwe pojawienie się innych opcji, i system przechodzi do DB w celu pobrania informacji o rezygnacji z zakupu, w etapie 16. Należy zauważyć, ze system określa, iz opcje nie są już dostępne w przypadku jednego lub więcej wymiarów, i te wybory są blokowane, tak że nie są dostępne dla użytkownika.

Również na fig. 7 widać, ze jeżeli nie została osiągnięta granica dla talii, to przetwarzanie przechodzi do etapu D7, w celu sprawdzenia, czy wymiary bioder lOa były zaakceptowane. W etapach D8, D9 i D10 odbywa się przetwarzanie podobne do opisanego w przypadku wymiarów talii. Jeżeli wybór wymiaru jest w dalszym ciągu możliwy, to system w etapie Dli zapytuje, czy wymiar w kroku lOc aktualnego ubioru przymiarkowego 10 jest akceptowany. Jeżeli nie, to następuje sprawdzenie, w etapach D12 i D13, granic i pozostałych wyborów. System w dalszym ciągu blokuje te opcje, które zostały określone jako juz niedostępne.

179 621

Na koniec, jak to również przedstawiono na fig. 7, w etapie D15 system sprawdza, czy możliwe jest w dalszym ciągu zaproponowanie pewnej opcji wymiarowej, kiedy ubiór przymiarkowy 10 w dalszym ciągu nie jest akceptowany. Jeżeli pozostają jakieś możliwości, to system przechodzi do etapu D17, proponuje jedną z nich, którą klient może wypróbować

Jak to przedstawiono na fig. 8, w systemie ręcznym może być wykorzystany zbiór kartotekowy 41 wraz z instrukcją bądź arkuszem przeprowadzającym przez sieć logiczną przedstawioną na poprzedniej figurze. W odróżnieniu od tego, może być wykorzystywane urządzenie elektroniczne 42, na przykład wyspecjalizowane urządzenie klawiszowe podobne do zaprogramowanego wstępnie kalkulatora elektronicznego. Każde z nich może być wykorzystywane w połączeniu z urządzeniem faksymilowym 43 lub modemem 44, w celu przekazania informacji o dopasowaniu do systemu produkcyjnego. Również do systemu komputerowego 40 może być dołączany system lub urządzenie 45 uruchamiane głosowo.

Na figurze 9 przedstawiono urządzenia wejściowe, w tym z wykorzystaniem interaktywnego ekranu dotykowego. Możliwe jest zastosowanie również prostszego urządzenia wyświetlającego 40b wraz z klawiaturą. Korzystnie ekran dotykowy 40c dołączony jest do systemu 40 i klawiatury lub tez wykorzystuje się standardowy handlowy system komputera osobistego z ekranem dotykowym i klawiaturą, przy czym komputer osobisty programowany jest w języku Visual Basic, w celu zapewnienia łatwego w wykorzystaniu interfejsu Możliwe jest stosowanie różnych systemów komputerowych, takich jak komputery przenośne duże komputery, minikomputery, procesory równoległe, sieci neuronowe i tym podobnych. Podobnie, istnieje pewna liczba języków programowania umożliwiających Graficznego Interfejsu Użytkownika, interfejsu głosowego, albo tez innego interfejsu prostego i łatwego w użyciu zarówno dla pracownika, jak i dla klienta. Korzystnie magazynowanie i dostęp do informacji wymiarowej odbywa się z wykorzystaniem matrycy, czyli tablicy.

Na figurze 10 przedstawiono sieć działań wykorzystywanych do określania ilości i rozmiarów ubiorów próbnych 10, wybór konstrukcji ubioru i jego konfiguracji dokonuje się w etapie E0. Korzystnie tą konfiguracją są damskie dżinsy, przy czym jest oczywiste, że można w tym celu wybrać koszule, rękawiczki, obuwie lub dowolny inny rodzaj dopasowywanego ubioru.

Następnie, w etapie El sprawdza się próbkę populacji, której rozmiary zależą od typu wybranej konfiguracji ubioru, korzystnie wykorzystuje się około 1300 indywidualnych pomiarów. W etapie E2, te pomiary są zdejmowane albo z figury poszczególnych osób, które były mierzone za pierwszym razem, albo, z ewentualnie istniejącej jakiejkolwiek bazy danych.

Wymiary rzeczywiste zdejmuje się z przynajmniej podzbioru próbki, tak aby specjalista mógł stwierdzić, jakie są prawdopodobne wykrywalne różnice wymiarów poszczególnych osób. Na przykład stwierdzono, ze kobieta, która przymierzyła dżinsy różnych rozmiarów, zwykle me jest w stanie zauważyć różnic wymiarowych nie przekraczających jednego cala w talii lOb lub biodrach lOa. Jednakże większość kobiet była w stanie zauważyć różnice wynoszące zaledwie pół cala, w przypadku wymiaru w kroku lOc. Tych obserwacji dokonano w etapie E3 i wykorzystano je w etapie E4, wraz z inną ważną informacją, o granicach fasonu, w celu wygenerowania reguł wyboru ubiorów przymiarkowych 10 w etapie E4. Ta informacja wykorzystywana jest również do zadecydowania w etapie E5 o ilości ubiorów przymiarkowych 10 do wykonania, oraz, w etapie E6, o ilości wzorów i potrzebnych szablonów.

Należy zauważyć, ze jakkolwiek stosuje się szablony z ubiorami przymiarkowymi 10η, to możliwe jest, ze niektóre rodzaje ubiorów próbnych 10, na przykład kształtowane formowo lub tłoczone nie wymagają szablonów.

Na figurze 11, na mapach 11 A, 11B i 11C, przedstawiono wymiary talii lOb, bioder lOa i kroku 10 dla pary dżinsów, wraz z możliwymi długościami wzdłuz szwów i wzdłuz obrzeza 12a. Przykłady przedstawione na fig. 11 są przykładami ilustrującymi, z perspektywy działania pracownika punktu sprzedaży, działanie urządzenia wykorzystywanego do

179 621 zbierania informacji o dopasowaniu skojarzonego z interfejsem dotykowym przedstawionym na następnych figurach 12 do 17.

Na fig. 12 przedstawiono ekran dotykowy z zaznaczeniem pewnej liczby możliwości „przyciskowych”. Przyciski 205, 210 i 215 wskazują, ze pracownik wprowadził nazwisko ewentualnego kupującego (Amy Smith) oraz swoje inicjały (bp). Pracownik mierzy wymiary klienta i wprowadza je, co przedstawiono w tym przypadku jako przycisk 220 z wartością rozmiaru talii, wynoszącą 29, przycisk 225 z wymiarem bioder wynoszącym 43, oraz przycisk 230 z wymiarem kroku wynoszącym 25 1/2. Przycisk 235 może być wykorzystywany do wskazywania, że klient nie nabył niczego. Przycisk 240 może być wybierany w celu zachowania jako rezerwowego poprzedniego ekranu, a przycisk 245 może być wykorzystywany, jeżeli pracownik życzy sobie ponownego uruchomienia.

Na fig. 13 przedstawiono ekran z przyciskiem 300 wyświetlającym wymiary zdjęte z figury klienta i listę 320 ubioru przymiarkowego 10 ukazującą ubiór przymiarkowy 10, który został zaproponowany. Fig. 14 przedstawia z kolei inny sposób wprowadzania wymiarów, jeżeli nie dokonywano pomiaru. Pracownik albo ewentualny nabywca, może wprowadzić standardowy rozmiar kupującego z tablicy 223. Wybrany rozmiar przekazywany jest przez system do zestawu wymiarów przewidywanego do zaproponowania ubioru przymiarkowego 10.

Na fig. 13 przedstawiono również przyciski z częściami zacienionymi 337. Te opcje wymiarowe, czyli wybory, zostały zablokowane przez system, po zameldowaniu przez klienta, że niektóre z tych rozmiarów źle leżą. Te przyciski 360-380, które nie mają części zakreskowanej, stanowią pozostałe opcje.

Figura 15 przedstawia opcje ekranowane prezentowane po przymierzeniu ubioru przymiarkowego 10. Na fig. 16 przedstawiono włączenie wymiarów wzdłuz szwów i długości kroku, po dokonaniu wyboru ubioru przymiarkowego 10. W tym przypadku klient zyczy sobie wymiaru 28 wzdłuz szwów w ramce 280.

Figura 17 ukazuje ekran, który może być wykorzystany po wypróbowaniu wszystkich rozmiarów. Jeżeli klient życzy sobie złożenia zamówienia, wciskany jest przycisk 183, w celu wywołania ekranu informacji o zamówieniach, jeżeli występuje taka potrzeba. Przycisk 385 może być wykorzystywany do wywoływania ekranu z informacją o dostawie, do wykorzystania przez system produkcyjny. Poza tym, jak widać również na fig. 17, można wybrać, przyciskiem 990 sposoby płatności.

179 621

Fig. 2

179 621

+14

179 621

Klient wchodzi Au do sklepu

Sprzedawca obmierza klienta i pyta go - o rozmiar

Sprzedawca wprowa*« dza do programu AZ^ komputerowego wymiary w tali, biodrach, kroku

Program komputerowy proponuje przyAj^ mierzenie konkretnej próbki

........... 4

Sprzedawca podaje A4 spodnie (aktualnie jest kilkaset wzordw)

A11

A5

Klient życzy sobie zmian _____i___l—.

Klient ocenia próbkę wg wy- — gladu i w dotyku

Λ A Sprzedawca wprowar dza do systemu pożądane zmiany

A13

A7 - System „zaleca ’ nowy rozmiar

Wykorzystanie miarki do zdjęcia wymiaru w kroku

Wykorzystanie systemu komputerowego do wprowadzenia zamówienia

A8 _; Sprzedawca podaje ' nowa probke

A12

A9- Klient przymierza ’ nowe spodnie

Klient ocenia -c. próbkę wg wy- gladu i dotyku

A10

Klient życzy sobie zmian

Fig. 4

179 621

Fig. 6

179 621

Fig. 8

179 621

Fig. 9

179 621

Fig. 10

179 621

Fig. 11

10b	10a	10c	14a
24
25	36		26
26	-- 37	25 1/2	27
27	---38	---26	I—28
28	-- 39	----[26 1/2	29
[29T	--- 40	---2/	30
30	--- 41		31
31	\|42 p		32
32			33
33			34
34			35
35			36

Ci

10b	10a	10c	14a
24
25	36		26
26	37	26	27
27	38	26 1/2
28	39	27	29
^9]—	40	— 27 1/2 J	30
30	41		31
31	42		32
32	—FY—		33
33			34
34			35
35			36

11C

179 621

Łączny krok *

1/2 | |

Fig.12

179 621

Fig. 13

179 621

200

W porządku

Nazwisko Smith

Inicjały sprzedawcy bp

Fig.14

179 621

Fig. 15

179 621

Fig.16

179 621

Przymiarka Amy

43 26 1/2

370

Tak, wprowadź inf. zamówienia

Fig. 17 &

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 70 egz Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób krojenia i produkcji dopasowanego ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji, w którym wykonuje się zespół ubiorów przymiarkowych o wybranym wzorze i konfiguracji, gdzie każdy ubiór przymiarkowy ma wstępnie określone wymiary różniące się o co najmniej jeden wymiar od wymiarów każdego z pozostałych ubiorów przymiarkowych oraz jest zaopatrzony w kod identyfikacji, zapamiętuje się w systemie komputerowym dane odpowiadające wymiarom każdego ubioru przymiarkowego zgodnie z kodem identyfikacji dla każdego ubioru przymiarkowego, i określa się, który ubiór przymiarkowy z zespołu ubiorów przymiarkowych zapewnia najlepsze dopasowanie dla określonego klienta, znamienny tym, ze wprowadza się do systemu komputerowego fizyczne wymiary klienta na podstawie wstępnie wybranych punktów na ciele klienta, dobiera się wstępnie w systemie komputerowym wybrane wymiary klienta do najbliższego, dopasowanego ubioru przymiarkowego z wykorzystaniem wstępnie określonych zasad oraz identyfikuje się najbliższy, dopasowany ubiór przymiarkowy na podstawie jego kodu identyfikacji, który wykorzystuje się do uzyskiwania ubioru przymiarkowego wybranego przez komputer z zespołu ubiorów przymiarkowych, po czym klient przymierza wybrany ubiór przymiarkowy w celu określenia, czy jego dopasowanie zadowala klienta, oraz przedstawia swoje preferencje dla zmiany przy wstępnie wybranych punktach na ciele, oraz wprowadza się preferencje klienta do systemu komputerowego, który dostarcza kod identyfikacji dla najlepiej dopasowanego ubioru przymiarkowego, i następnie powtarza się powyższe etapy dopóki klient nie wybierze ubioru przymiarkowego, który zapewni zadowalające dopasowanie według jego osobistych preferencji, po czym przesyła się dane związane z ubiorem przymiarkowym wybranym przez klienta do maszyny tnącej, gdzie części tkanin potrzebne do odtworzenia ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji dopasowanej do wybranego ubioru przymiarkowego są cięte przez maszynę tnącą, zszywa się razem części tkanin dla wyprodukowania ubioru o wybranym wzorze i konfiguracji dopasowanej do wybranego ubioru przymiarkowego oraz dostarcza się klientowi tak wyprodukowany ubiór.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze jako ubiór o wybranym wzorze i konfiguracji stosuje się parę spodni.
3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że jako wymiary ciała klienta, które wprowadzane są do systemu komputerowego, stosuje się wymiary talii i bioder oraz wzrost.
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że w każdym ubiorze przymiarkowym stosuje się regulowane obrzeze zawierające urządzenie przymocowane do nogawki spodni do określania pożądanego pomiaru na szwie według osobistych preferencji klienta.
5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że jako urządzenie stosuje się elastyczną taśmę pomiarową z naniesionymi na nią narastającymi oznaczeniami, przy czym ekspedient sklepowy może regulować obrzeże na długość wymaganą przez klienta oraz odczytać pożądany pomiar na szwie bezpośrednio z taśmy.
6. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że po etapie wyboru przez klienta ubioru przymiarkowego określa się i wprowadza do systemu komputerowego taki pomiar na szwie, który zapewnia zadowalające dopasowanie według osobistych preferencji klienta.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze jako dane odpowiadające wymiarom każdego ubioru przymiarkowego stosuje się dane wstępnie określonych krojów ubioru.
8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze każdy ubiór przymiarkowy różni się o co najmniej jeden pomiar od innego ubioru przymiarkowego przez przyrost, który jest najmniejszym przyrostem wykrywanym przez klientów.
9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, ze po etapie zszycia stosuje się jeden lub więcej etapów wykończenia wybranego ubioru.

179 621
10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, ze po etapie wykończenia sprawdza się wymiary wybranego ubioru, czy są one faktycznie takie same jak te z wybranego ubioru przymi arkowego.

* * *