PL179113B1

PL179113B1 - Kompozycja farmaceutyczna do leczenia chorób sercowo-naczyniowychi do hamowania ekspresji VCAM-1 w komórkach ludzkich PL PL PL PL

Info

Publication number: PL179113B1
Application number: PL93308673A
Authority: PL
Inventors: Russell M Medford; Margaret K Offermann; R Wayne Alexander
Original assignee: Univ Emory
Priority date: 1992-10-30
Filing date: 1993-11-01
Publication date: 2000-07-31
Also published as: AU692426B2; NZ258683A; HUT73440A; PL308673A1; NO951616D0; JPH08506798A; SK56095A3; NO951616L; CA2147881C; ES2136186T3; ATE183089T1; HU9501229D0; JP3254486B2; AU5665394A; WO1994009772A1; US5877203A; DK0666741T3; EP0666741B1; US5380747A; CZ111595A3

Abstract

1 Kompozycja farmaceutyczna do leczenia chorób s ercowo-naczyniowych, znam ienna tym , ze zawiera zwiazek o wzorze ogólnym ASC(S)B, w którym A oznacza wodór lub farmaceutycznie dopuszczalny kation, B oznacza grupe N R 2R 3, w której R2 oraz R 3 sa niezaleznie grupam i: -(C H O H )n(C H 2)nOH, przy czym kazde n niezaleznie oznacza liczbe 0 ,1 ,2 ,3 ,4 ,5 albo 6, lub -(CH2 )n C 0 2A, lub -(CH2)nC02R4, w którym R4 oznacza grupe alkilowa, arylowa, alkiloarylowa lub aralkilowa, lub hydroksy(C1 C6)alkilowa, albo R2 i R3 moga oznaczac nie- zaleznie prosta, rozgaleziona lub cykliczna grupe C 1 -1 0 alki- lowa, zwlaszcza metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, neopentyl, heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl, i 2,3-dimetylobutyl, lub R2 i R 3 m oga razem tworzyc mo- stek, oraz zawiera takze dopuszczalny w farmacji nosnik lub rozcienczalnik. 9. Kompozycja farmaceutyczna do hamowania ekspre- sji VCAM-1 w komórkach ludzkich, znam ienna tym , ze zawiera zwiazek o wzorze ogólnym ASC(S)B, w którym A oznacza wodór lub farmaceutycznie dopuszczalny kation, B oznacza grupe NR2R3, w której R2 oraz R3 sa niezale- znie grupami: -(CHOH)n(CH2 )nOH, przy czym kazde n nie- zaleznie oznacza liczbe 0, 1, 2, 3, 4, 5 albo 6, lub -(CH2 )n CO2A, lub -(CH2)nCO2R4, w którym R4 oznacza grupe alkilowa, arylowa, alkiloarylowa lub aralkilowa . . . P L 1 7 9 1 1 3 B 1 Pirolidyno-N-karboditiolan sodowy PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja farmaceutyczna do leczenia chorób sercowo-naczyniowych.

Przyleganie leukocytów do śródbłonka jest podstawowym, wczesnym zjawiskiem w wielu różnych stanach zapalnych, w tym miażdżycy tętnic, zaburzeniach autoimmunologicznych i infekcjach bakteryjnych i wirusowych. Ten proces zachodzi częściowo za pośrednictwem indukowanej ekspresji cząsteczek przylepnych komórek śródbłonka, takich jak ICAM-1 (wewnątrzkomórkowe cząsteczki przylepne 1), VCAM-1 (naczyniowe cząsteczki przylepne 1) i ELAM-1 (śródbłonkowe leukocytowe cząsteczki przylepne 1). Te przylepne cząsteczki wiążą się z komórkami odpornościowymi, które inicjują I rozwijają reakcję zapalna. Jedna z przylepnych cząsteczek, VCAM-1, odgrywa szczególnie ważną rolę w wiązaniu monocytów. Wiele różnych sygnałów indukuje ekspresję przylepnych komórek nabłonkowych.

Miażdżyca tętnic jest przewlekłą chorobą zapalną błony wewnętrznej tętnicy, charakteryzującą się zogniskowaną akumulacją leukocytów, komórek mięśni gładkich, lipidów i substancji pozakomórkowej. Główną cechą i jednym z najwcześniej wykrywalnych objawów w patogenezie płytek miażdżycy jest przylepianie monojądrzastych leukocytów do drobnych segmentów śródbłonka tętnicy przez białka VCAM-1 na powierzchni komórek śródbłonka naczynia. Po przyłączeniu do komórek śródbłonka, monojądrzaste leukocyty są przekształcone w obarczone lipidami makrofagi lub „piankowe komórki”. Miażdżyca rozpoczyna się od zogniskowanych uszkodzeń ściany naczynia, zwykle na obszarze gdzie normalny, laminamy przepływ krwi jest zakłócany, np. w miejscu rozgałęzienia przepływu. Te obszary o niskim napięciu ścinającym (Iow shear stress) charakteryzują się anormalnym nagromadzeniem utlenionych lipidów o niskim ciężarze cząsteczkowym (ox-LDL).

Sugeruje się, że wczesne objawy w patogenezie miażdżycy tętnic powstająza pośrednictwem lipoprotein o niskim ciężarze cząsteczkowym, które są przekształcane przez reaktywne substancje tlenowe w ox-LDL. Steiberg i wsp., „Beyond cholesterol: Modifications of lowdensity lipoprotein that icrease its atherogenicity”, N. Engl. J. Med., 320:915-924 (1989); Parthasarathy i wsp., „Probucol inhibits oxidative modification of Iow density lipoprotein”, J. Clin. Invest., 77(2): 641-4 (1986). Nie jest jasne według jakiego mechanizmu LDL jest utleniany, wewnątrzkomórkowego lub pozakomórkowego.

Obecne terapie choroby sercowo-naczyniowej, a w szczególności miażdżycy tętnic, nie są skierowane na przyczynę choroby ale leczą objawy choroby lub czynniki mniejszego ryzyka związane z chorobą. Do środków farmaceutycznych przepisywanych dla takich stanów należą czynniki obniżające poziom lipidów, takie jak probucol i kwas nikotynowy; aspiryna (zapobiega zlepianiu się płytek); środki przeciwzakrzepowe, takie jak coumadin; blokery kanalików wapniowych, takie jak varapamil, diltiazem i nifedipina; inhibitory enzymu przekształcającego angiotensynę (ACE), takie jak captopril i enalopril; oraz β-blokery, takie jak propanalol, tertbutalol i labetalol. Ponieważ te środki farmaceutyczne nie działają selektywnie, oddziałowują one na wiele organów i wykazują znaczne działania uboczne. Brak jest obecnie leków skierowanych na hamowanie wiązania monocytów z cząsteczkami przylepnymi komórek nabłonkowych, takimi jak VCAM-1.

Biorąc pod uwagę, że choroba sercowo-naczyniowa jest obecnie podstawową przyczyną śmierci w Stanach Zjednoczonych, i że po dziewięćdziesiąt procent chorób sercowo-naczyniowych jest miażdżycą tętnic, występuje silna potrzeba poszukiwania nowych sposobów i środków farmaceutycznych do ich leczenia.

Ditiokarbaminiany są związkami chelatującymi metale przejściowe, stosowanymi klinicznie w zatruciach metalami ciężkimi. R.C. Baselt i wsp., „Comparisons of antidotal efficacy of sodium diethylthiocarbamate, D-penicillamine and triethylentetramine upon acute toxicity of nickel carbonyl in rats”, Res. Commun. Chem. Pathol, Pharmacol. 18(4): 677-88 (1977); T Menne i K.Kaaber, „Treatment of pompholyx due to nickel allergy with chelating agents”, Contact Dermatitis 4(5): 289-90 (1978); F. W. Sunderman, „Clinical response to therapeutic agents in poisoning from mercury vapor”, Ann. Clin. Lab. Sci. 8(4): 259-69 (1978) F. W. Sunderman, „Efficacy of sodium diethylodithiocarbamate (dithiocarb) in acute nickel carbonyl

179 113 poisoning”, Ann. Clin. Lab. Sci. 9(1): 1-10 (1979): G. R. Gale i wsp., „Diethylodithiocarbamate in treatment of acute cadimum poisoning”, Ann. Clin. Lab. Sci. 11(6): 476-83 (1981); M.M. Jones i M. G. Cherian, „The search for chelate antagonists for chronic cadmium intoxication”, Toxicology 62(1): 1-25 (1990); S. G. Jones i wsp., „A comparison of diethylodithiocarbamate and EDTA as antidotes for acute cadmium intoxication”, Res. Commun. Chem. Pathol. Pharmacol. 38(2): 271-8 (1982); A. Pages i wsp., „Dithiocarbamates in heavy metal poisoning: complexes of N,N-di(l-hydroxyethyl)dithiocarbamate with Zn(II), Cd(II), Hg(II), CH₃Hg(II) i C₆H₅Hg(II)”, J. Inorg. Biochem. 25(1): 35-42 (1985); S. K. Tandon i wsp. „The lead-chelating effects of substituted dithiocarbamates”, Biomed. Environ. Sci. 3(3): 299-305 (1990).

Ditiokarbaminiany są także stosowane wspomagające w chemoterapii cis-platyną dla zapobiegania toksyczności nerkowej. Μ. P. Hacker i wsp., „Effect of disulfiram (tetraethylthiuram disulfide) and diethylodithiocarbamate on the bladder toxicity and antitumor activity of cyclophosphamide in mice”, Cancer Res. 42(11): 4490-4499 (1982); Bodenner, „Selected protection against cis-diamminedichloroplatinum(II) - induced toxicity in kidney, gut, and bonę marrow by diethylodithiocarbamate”, Canc. Res. 46: 2751-2755 (1986). Chelatowanie metali przejściowych może prowadzić do blokowania wewnątrzkomórkowego wytwarzania rodnika hydroksylowego w reakcji Habera-Weissa-Fentona. M. Saran i wsp., „Radical reactions in vivo - an overview”, Radiat. Environ. Biophys. 29(4): 249-62 (1990).

Ditiokarbaminianem stosowanym obecnie w leczeniu nadużywania alkoholu jest disulfiram, dimer dietylotiokarbaminianu. Disulfiram hamuje wątrobową dehydrogenazę aldehydową. K. Inoue i wsp., „Effect of disulfiram and its reduced metabolite, diethyldithiocarbamate on aldehyde dehydrogenase of human erythrocytes”, Life Sci. 30(5): 419-24 (1982).

Doniesiono, że ditiokarbaminiany hamują replikację wirusa HIV oraz także zwiększają dojrzewanie subpopulacji specyficznych komórek T. Doprowadziło to do badań klinicznych stosowania dietylokarbaminianu u pacjentów chorych na AIDS. E. Reisinger i wsp., „Inhibition of HIV progression by dithiocarb”, Lancer 335: 679 (1990).

Przedmiotem wynalazku jest więc sposób leczenia miażdżycy tętnic i innych chorób sercowo-naczyniowych i zapalnych.

Wynalazek dotyczy także kompozycji farmaceutycznych do leczenia miażdżycy tętnic i innych chorób sercowo-naczyniowych i zapalnych.

W jeszcze innym aspekcie wynalazek dotyczy kompozycji do blokowania zdolności komórek do ekspresji produktów genu, o których wiadomo, że są odpowiedzialne za przyleganie leukocytów do tych komórek i za aktywację komórek.

Odkryto, że ditiokarboksylany, a w szczególności ditiokarbaminiany, blokują indukowaną ekspresję cząsteczki przylepnej komórek śródbłonka VCAM-1 i tym samym są użyteczne w leczeniu miażdżycy tętnic, nawrotu zwężenia po plastyce naczynia, chorób wieńcowych, anginy i innych chorób sercowo-naczyniowych, a także nie sercowo-naczyniowych chorób zapalnych, w których pośredniczy VCAM-1.

Ważne jest, że pewne ditiokarbaminiany, takie jak pirolidyno-N-ditiokarbaminian sodowy (PDTC), nie blokują w istotnym stopniu indukowanej ekspresji innych cząsteczek przylepnych komórek śródbłonka, takich jak ICAM-1 lub ELAM-1, i tym samym nie wpływają szkodliwe na reakcje zapaleniowe, w których VCAM-1 nie pośredniczy. Odkryto również, że PDTC wykazuje korzystną toksyczność w odniesieniu do proliferacji lub nienormalnego podziału komórek mięśni gładkich. Inny ditiokarbaminian, N-metylo-Ń-karboksymetylo-N-karboditiolan sodowy, także wykazuje ekspresję VCAM-1 bez znaczącego oddziaływania na ICAM-1, ale nie wykazuje korzystnej toksyczności w stosunku do nienormalnego podziału komórek naczyniowych mięśni gładkich. Zdolność innych aktywnych ditiokarbaminianów do selektywnego hamowania ekspresji VCAM-1 (bez hamowania ekspresji ELAM-1 lub ICAM-1) i do wykazywania korzystnej toksyczności w stosunku do nienormalnego podziału komórek naczyniowych mięśni gładkich jest badana opisywanymi tutaj metodami.

179 113

Przedmiotem wynalazku jest więc kompozycja farmaceutyczna do leczenia chorób sercowo-naczyniowych, charakteryzująca się tym, że zawiera związek o wzorze ogólnym ASC(S)B, w którym

A oznacza wodór lub farmaceutycznie dopuszczalny kation,

B oznacza grupę NR²R³, w której R² oraz R³ są niezależnie grupami: -(CHOH)n(CH2)nOH, przy czym każde n niezależnie oznacza liczbę 0, 1,2, 3, 4, 5 albo 6, lub -(CH2)nCO2A, lub -(CH2)nCO2R⁴, w którym R⁴ oznacza grupę alkilową, arylową, alkiloarylową lub aralkilową, lub hydroksy(C1-C₆)alkilową, albo R² i R³ mogą oznaczać niezależnie prostą, rozgałęzioną lub cykliczną grupę C^^alkilową, zwłaszcza metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, neopentyl, heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl, i 2,3-dimetylobutyl, lub R² i R³ mogą razem tworzyć mostek, oraz zawiera także dopuszczalny w farmacji nośnik lub rozcieńczalnik.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera związek wybrany z grupy obejmującej pirolidyno-N-tiokarboditiolan sodowy, N-metylo-N-karboksy-metylo-N-karboditiolan sodowy, N-metylo-D-glukamino-N-karboditiolan sodowy oraz N,N-diizopropylo-N-karboditiolan sodowy.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera związek, w którym R² i R³ tworzą mostek -(CH₂)_m, przy czym m oznacza liczbę 3-6.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera związek, w którym R² i R³ niezależnie oznaczają propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, izopentyl lub heksyl.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera związek którym jest pirolidynoditiokarbaminian sodowy.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera związek, w którym farmaceutycznie dopuszczalnym kationem jest sód, potas, grupa -NR⁴R⁵R⁶R⁷, przy czym R⁴, R⁵, R⁶ i R⁷ stanowią niezależnie wodór, grupę Cj ^alkilową prostą, rozgałęzioną lub cykliczną, grupę hydroksy (C^jalkilową, w której jedna lub więcej grup hydroksylowych są usytuowane przy dowolnym atomie węgla, lub arylową.

Korzystnie kompozycja według wynalazku zawiera związek którym jest pirolidyno-N-tiokarboditiolan sodowy lub pirolidynoditiokarbaminian sodowy.

Przedmiotem wynalazku jest również kompozycja farmaceutyczna do hamowania ekspresji VCAM-1 w komórkach ludzkich, charakteryzująca się tym, że zawiera związek o wzorze ogólnym ASC(S)B, w którym

A oznacza wodór lub farmaceutycznie dopuszczalny kation,

B oznacza grupę NR²R³, w której R² oraz R³ są niezależnie grupami: -(CHOH)n(CH2)nOH, przy czym każde n niezależnie oznacza liczbę 0, 1, 2, 3, 4, 5 albo 6, albo -(CH2)nCO2A, lub -(CH2)nCO2R⁴, w którym R⁴ oznacza alkil, aryl, alkiloaryl lub aralkil, lub hydroksy(C)-C6)alkil, albo R² i R³ mogą oznaczać niezależnie prostą, rozgałęzioną lub cykliczną grupę C^^alkilową, zwłaszcza metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, neopentyl, heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl, i 2,3-dimetylobutyl, lub R² i R³ mogą razem tworzyć mostek, oraz zawiera także dopuszczalny w farmacji nośnik lub rozcieńczalnik.

Kompozycja według wynalazku wykazuje korzystniejsze właściwości w działaniu niż znany z opisu EP 284879 disulfiram. W celu porównania tych związków przeprowadzono badania skutków działania PDTC i DEDTC oraz disulfiramu na cząsteczki przylepne w komórkach śródbłonkowych aorty ludzkiej. Celem tych badań było określenie skutków działania PDTC i DEDTC oraz disulfiramu na selektywną regulację ekspresji komórek powierzchniowych VCAM-1 w komórkach śródbłonkowych ludzkiej aorty (HAEC). Zgodnie z zastosowanymi metodami badań komórki HAEC wzrastały aż do zlania się. Badane związki inkubowano w komórkach w ciągu 16 h, w temperaturze 37°C i w atmosferze zawierającej 5% CO₂. Skutek działania badanych związków na VCAM-1 i ICAM-1 określono badanie z enzymem związanym z immunosorbentem (ELISA). Toksyczność określono poprzez widzialne

179 113 zmiany morfologii, a żywotność komórek określano stosując próbę z błękitem tryptanowym. Uzyskane wyniki wskazują, że PDTC i DEDTC oraz disulfiram hamują ekspresję VCAM-1 indukowanych przez TN, ale nie zaobserwowano efektów na ekspresję komórek powierzchniowych ICAM-1 w tych samych warunkach. Wyniki typowego doświadczenia wskazuje figura A. Wartości IC₅₀ (hamowanie w 50% ekspresji VACM-1) dla PDTC i DEDTC oraz disulfiramu odpowiednio wynoszą 14,4 μΜ, 13,5 i 10,3 μΜ (n=3), gdzie n oznacza że badanie przeprowadzano trzy razy. LD₅₀ (dawka śmiertelna dla 50% komórek) dla PDTC i DEDTC wynosi około 100 μΜ, zaś dla disulfiramu wartość ta wynosi mniej niż 25 μΜ.

Wynika stąd, że PDTC i DEDTC są obiecującymi związkami do selektywnej regulacji ekspresji komórek powierzchniowych VCAM-1, które charakteryzują się 7-krotną różnicą między LD₅₀ a IC₅₀, podczas gdy różnica ta dla sulfiramu wynosi tylko < 2, pozostawiając zbyt mały margines między dawką skuteczną a dawką śmiertelną. Powyższe dane wskazują, że disulfiram posiada obniżony indeks terapeutyczny (iloraz LD_5O/IC_5O określający margines między dawką skuteczną a dawką śmiertelną) przy podawaniu doustnym w porównaniu z PDTC i DEDTC. Ten spadek indeksu terapeutycznego jest nieoczekiwany i niemożliwy do przewidzenia.

Stosowane w kompozycji według wynalazku ditiokarboksylany, a w szczególności ditiokarbaminiany, mogą być stosowane w leczeniu ostrych lub przewlekłych chorób zapalnych zachodzących za pośrednictwem VCAM-1, w tym, ale nie wyłącznie, takich jak reumatoidalne zapalenie kości i stawów, astma, i zapalenie skóry, a także mogą być korzystnie stosowane w leczeniu stwardnienia rozsianego.

Związki są użyteczne zarówno w leczeniu podstawowym jak i wspomagającym choroby sercowo-naczyniowej. Związki mogą być stosowane w leczeniu wspomagającym w kombinacji z czynnikami podawanymi dla zmniejszenia ryzyka choroby przez obniżanie poziomu LDL i cholesterolu w surowicy. Sposób ten stanowi istotny postęp w leczeniu choroby sercowo-naczyniowej, gdyż przekracza bieżące terapie skierowane po prostu na hamowanie postępu choroby, i przy właściwym stosowaniu stwarza możliwość medycznego wyleczenia miażdżycy tętnic zapobiegając rozwojowi nowych uszkodzeń i powodując ustępowanie istniejących uszkodzeń. Związki można stosować do leczenia choroby małych naczyń, której nie leczy się chirurgicznie lub za pomocą plastyki naczyniowej, lub leczenia innych chorób naczyń, w których nie stosuje się metod chirurgicznych. Związki można także stosować do stabilizacji pacjentów przed rewaskularyzacją.

Aktywne związki lub ich mieszaniny podaje się w dowolny odpowiedni sposób, w tym, ale nie wyłącznie, doustnie i dożylnie. Wielkość dawki może wynosić od 0,5 do 500 mg/kg ciężaru, przy podawaniu od co drugi dzień do dwóch razy dziennie. Kuracja polega na podaniu od pojedynczej dawki, raz lub dwa razy dziennie, do trwającej od dwóch do sześciu miesięcy.

Związek może być także podawany bezpośrednio do ściany naczyniowej za pomocą perfuzyjnego cewnika z balonem, po lub zamiast plastyki naczyniowej tętnicy wieńcowej lub innej. Przykładowo, 2 - 5 ml dopuszczalnego fizjologicznie roztworu zawierającego około 1 do 500 μΜ związku lub mieszaniny związków podaje się pod ciśnieniem 101 - 507 kPa (1-5 atmosfer). Następnie, w ciągu kolejnych sześciu miesięcy, w okresie maksymalnego ryzyka nawrotu zwężenia, aktywne związki podaje się innymi odpowiednimi drogami, w odpowiednich dawkach.

Stosunkowo krótkie podawanie aktywnych związków jest stosowane dla wywołania „skurczenia” uszkodzeń tętnicy wieńcowej, których nie można leczyć ani metodami plastyki naczyniowej ani chirurgicznie. Nie ograniczającym przykładem krótkiego leczenia jest podawanie co drugi dzień do trzech razy dziennie, w ciągu od dwóch do sześciu miesięcy od 0,5 do 500 mg/kg ciężaru ciała.

Podawanie przez dłuższy czas można stosować dla zapobiegania rozwojowi poważnych uszkodzeń u pacjentów z wysokim ryzykiem. Długotrwałe leczenie może rozciągać się na lata

179 113 a lek podaje się co drugi dzień do trzech razy dziennie w ilości wynoszącej od 0,5 do 500 mg/kg ciężaru ciała.

Aktywne związki można także podawać w okresie bezpośrednio przed i po plastyce naczyniowej tętnicy wieńcowej jako środek zmniejszający lub eliminujący nadmierną reakcję proliferacji i zapalną, które obecnie prowadzą do istotnego klinicznie nawrotu zwężania.

Aktywne związki można podawać w połączeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu choroby sercowo-naczyniowej, w tym z czynnikami obniżającymi poziom lipidów, takimi jak probucol i kwas nikotynowy; inhibitorami zlepiania się płytek krwi, takimi jak aspiryna; środkami przeciwzakrzepowymi, takimi jak coumadin; blokerami kanalików wapniowych, takimi jak varapamil, diltiazem i nifedipina; inhibitorami enzymu przekształcającego angiotensynę (ACE), takimi jak captopril i enalopril; oraz β-blokerami, takimi jak propanalol, tertbutalol i labetalol. Związki mogą również być podawane w kombinacji z nie steroidowymi środkami przeciwzapalnymi, takimi jak ibuprofen, indometacyna, fenoprofen, kwas mefenamikowy, kwas flufenamikowy albo sulindac; albo z korytkosteroidami.

Na rysunku 1 przedstawiono autoradiogram mRNA, otrzymanego jak opisano poniżej, hybrydyzowanego do znaczonego ³²P specyficznego cDNA ludzkiego VCAM-1 (sekcja A), specyficznego cDNA E-selektyny (ELAM-1) (sekcja B) lub specyficznego cDNA ICAM-1 (sekcja C). Po traktowaniu w ciągu 30 minut 50 μΜ pirolidynoditiokarbaminianu sodowego (PDTC) komórki HUVE (z ludzkiej żyły pępkowej) wystawiono na działanie 10 jednostek/ml IL-1B w stałej obecności 50 μΜ PDTC. Równolegle przeprowadzano próby kontrolne, stosując identyczne postępowanie ale bez PDTC. We wskazanych czasach izolowano całkowity RNA i 20 pg materiału frakcjonowanego pod względem wielkości drogą denaturowania metodą elektroforezy na żelu 1,0% agarozo-formaldehydowym przeniesiono do nitrocelulozy, hybrydyzowano tak jak to opisano powyżej i uwidaczniano drogą autoradiografii. Pasmo 1- godzina 0; pasma 2, 4, 6, 8 - tylko OL-1 odpowiednio po 2, 4, 8 i 24 godzinach; pasma 3, 5, 7, 9 - IL-1 z PDTC odpowiednio po 2,4, 8 i 24 godzinach.

Na rysunku 2 przedstawiono autoradiogram mRNA otrzymanego jak opisano poniżej, hybrydyzowanego do znakowanego ³²P specyficznego ludzkiego cDNA VCAM-1 (sekcja A), F-selektyny (ELAM-1, sekcja B) lub ICAM-1 (sekcja C). Komórki HUVE traktowano wstępnie wskazanymi stężeniami PDTC a następnie wystawiono w ciągu czterech godzin na działanie IL-lb w obecności PDTC i badano na akumulację mRNA VCAM-1 stosując analizę typu „Northern filter hybridization analysis”. Pasmo 1 - kontrola; pasmo 2 - IL-1 (10 jednostek/ml) pasmo 3 - IL-lb + PDTC (0,05 pM); pasmo 4 IL-1 LB + PDTC (0,5 pM); pasmo 5 - IL-lb + PDTC (5,0 pM); pasmo 6 - IL-lb + PDTC (50,0 pM); pasmo 7 - IL-lb + PDTC (100 pM).

Na rysunku 3 przedstawiono autoradiogam mRNA otrzymanego sposobem opisanym poniżej i hybrydyzowanego do specyficznego cDNA znakowanego ³²P ludzkiego VCAM-1 (sekcja A), specyficznego cDNA E-selektyny (ELAM-1, sekcja B) lub specyficznego cDNA ICAM-1 (sekcja C). Komórki HUVE traktowano wstępnie 50 pM PDTC tak jak opisano dla rysunku 1, wystawiano w ciągu trzech godzin na działanie podanych poniżej czynników i badano na akumulację mRNA-Ι (sekcja A) i ICAM-1 (sekcja B). Pasmo 1 - TNFa (100 jednostek/ml); pasmo 2 - TNFa + PDTC; pasmo 3 - liposacharyd (LPS, 100 ng/ml); pasmo 4 - LPS + PDTC; pasmo 5 - poly(LC) (100 mg/ml); pasmo - 6 poli(LC) + PDTC.

Na rysunku 4 przedstawiono wykres obrazujący ekspresję powierzchniowych komórek VCAM-1 i ICAM-1 w obecności (ciemne słupki) lub nieobecności (białe słupki) PDTC i w obecności wielu typów czynników indukujących stymulację. Komórki HUVE traktowano wstępnie lub nie traktowano (tylko CTL) w ciągu 30 minut 50 pM PDTC i następnie poddawano w ciągu podanego okresu czasu działaniu wskazanych czynników w obecności lub nieobecności (tylko CTL) PDTC. Ekspresję komórek powierzchniowych oznaczano najpierw drogą wiązania z specyficznymi wobec VCAM-1 (4B9) i specyficznymi wobec ICAM-1 (84H10) mysimi monoklonalnymi przeciwciałami, a następnie wiązania z przeciwmysią (IgG) znakowaną peroksydazą z chrzanu. Wyniki ilościowe otrzymano drogą oznaczania kolorymetrycznego konwersji TMB przy 450 nm. Rysunek 4 wykazuje, że wiele sygnałów regulacyjnych indukuje VCAM-1 ale nie ICAM-1 poprzez zwykły wrażliwy na ditiokarbaminian szlak w ludzkich naczyniowych komórkach śródbłonka.

Na rysunku 5 przedstawiono wykres zależności względnej ekspresji komórek nabłonkowych VCAM-1 (gęstość optyczna przy 595 nm) w ludzkich komórkach śródbłonka żyły pępkowej, aktywowanych przez TNFa, od stężenia różnych przeciwutleniaczy (PDTC jest N-pirolidynoditiokarbaminianem sodowym; DETC jest N,N-dietylo-N-karboditiolanem sodowym nazywanym także dietyloditiokarbaminianem; NAC jest N-acetylocysteiną oraz DF jest desferoksyiminą).

Na rysunku 6 przedstawiono wykres względnej ekspresji komórek powierzchniowych VCAM-1 (gęstość optyczna 595 nM) w komórkach śródbłonka ludzkiej żyły pępkowej, aktywowanej przez TNFa, w obecności podanej ilości przeciwutleniacza. PDTC jest N-pirolidynoditiokarbaminianem sodowym, DIDTC jest N,N-dietylo-N-karboditiolanem sodowym, SarDTC jest N-metylo-N-karboksymetylo-N-karboditiolanem sodowym, IDADTC jest N,N-di(karboksymetylo)-N-karboditiolanem trisodowym, MGDTC jest N-metylo-D-glukamino-N-karboditiolanem sodowym, MeOBGDTC jest N-(4-metoksybenzylo)-D-glukamino-N-karboditiolanem, DEDTC jest N,N-dietylo-N-karboditiolanem, Di-PDTC jest N,N-diizopropylo-N-karboditiolanem sodowym, NAC jest N-acetylocysteiną.

Na rysunku 7 przedstawiono wykres procentowego wiązania komórek Molt-4 związanych z komórkami HUVE niestymulowanymi lub stymulowanymi TNFa (100 jednostek/ml) w ciągu sześciu godzin w obecności lub nieobecności PDTC.

Na rys. 8 przedstawiono struktury chemiczne następujących aktywnych ditiokarbaminianów: pirolidyno-N-karboditiolan sodowy, N-metylo-N-karboksymetylo-N-karboditiolan sodowy, N,N-di(karboksymetylo)-N-karboditiolan trisodowy, N-metylo-D-glutamino-N-karboditiolan sodowy, N,N-dietylo-N-karboditiolan sodowy (dietyloditiokarbaminian sodowy) oraz N,N-diizopropylo-N-karboditiolan sodowy.

Określenie „grupa alkilowa” oznacza, jeśli nie podano inaczej, nasyconą prostą rozgałęzioną lub cykliczną grupę węglowodorową o 1 - 10 atomach węgla, w szczególności grupę metylową etylową propylową izopropylową butylową izobutylową tert-butylową pentylową cyklopentylową izopentylową neopentylową heksylową izoheksylową cykloheksylową 3-metylopentylową 2,2-dimetylobutylową i 2,3-dimetylobutylową

Określenie „grupa alkenylowa” oznacza, jeśli nie podano inaczej, prostą rozgałęzioną lub cykliczną grupę węglowodorową o 2 - 10 atomach węgla, zawierającą co najmniej jedno podwójne wiązanie.

Określenie „grupa alkinylowa” oznacza, jeśli nie podano inaczej, prostą lub rozgałęzioną grupę węglowodorową o 2 - 10 atomach węgla, zawierającą co najmniej jedno potrójne wiązanie.

Określenie „grupa aralkilowa” oznacza grupę arylową podstawioną co najmniej jedną grupą alkilową.

Określenie „grupa alkiloarylowa” oznacza grupę alkilową podstawioną co najmniej jedną grupą arylową.

Określenie „grupa halo-(alkilowa, alkenylowa lub alkinylowa) oznacza grupę alkilową alkenylową lub alkinylową w której co najmniej jeden atom wodoru jest wymieniony na atom chlorowca.

Określenie „grupa arylowa” oznacza, jeśli nie podano inaczej, grupę fenylową lub podstawioną grupę fenylową w której pierścień fenylowy zawiera jeden lub więcej następujących podstawników: grupa hydroksylowa grupa karboksylowa lub jej dopuszczalna w farmacji sól, grupa CO₂(alkilowa), grupa alkoksylowa, alkilowa lub glukaminowa.

Określenie „grupa alkoksylowa” oznacza, jeśli nie podano inaczej, grupę o wzorze -O-alkil.

Określenie „atom chlorowca” oznacza atom fluoru, chloru, bromu lub jodu.

179 113

Określenie „grupa hydroksyalkilowa” oznacza grupę C] ^-alkilową, w której co najmniej jeden atom wodoru przyłączony do dowolnego atomu węgla jest zastąpiony grupą hydroksylową.

Określenie „grupa tiolowa” oznacza związek zawierający atom siarki, opóźniający utlenianie.

Określenie „dopuszczalna w farmacji pochodna” oznacza taką pochodną aktywnego związki, która po podaniu biorcy jest zdolna do uwalniania bezpośrednio lub pośrednio macierzystego związku, lub sama wykazuje aktywność.

I. Aktywne związki

Odkryto, że ditiokarboksylany są użyteczne w leczeniu miażdżycy tętnic i innych chorób sercowo-naczyniowych i zapalnych. Ditiokarboksylany, w tym ditiokarbaminiany, mogą być stosowane do blokowania zdolności komórek, w tym komórek śródbłonka, do ekspresji VCAM-1 będącego produktem genu odpowiedzialnym za przylepianie się leukocytów do komórek. Fakt, że ditiokarboksylany, w tym ditiokarbaminiany, hamują ekspresję genu VCAM-1 silnie potwierdza ważną rolę utleniania jako sygnału inicjującego we wzajemnych oddziaływaniach zmienionych komórek w stanie zapalnym naczyń. Specyficzny mechanizm molowy, według którego ditiokarboksylany hamują ekspresję genu VCAM-1 nie jest znany.

Co najmniej jeden ze związków, pirolidynoditiokarbaminian sodowy (PDTC), hamuje ekspresję genu VCAM-1 w stężeniu mniejszym od 1,0 mikromola. Powyższy związek wykazuje także korzystną toksyczność w stosunku do proliferacji lub anormalnego dzielenia się komórek mięśni gładkich naczyń. Odkryto, że pirolidynoditiokarbaminian sodowy nie blokuje w istotnym stopniu ekspresji ELAM-1 lub ICAM-1 i tym samym leczenie tym związkiem nie wpływa szkodliwie na reakcję zapalną zachodzącą za pośrednictwem ELAM-1 lub ICAM-1. Tak więc, unika się uogólnionej immunosupresji. Może to zapobiegać komplikacjom ogólnoukładowym wynikającym z uogólnionego hamowania przylepności cząsteczek w wielu innych typach komórek znanych z ich ekspresji.

Ditiokarboksylany są związkami o wzorze A-SC(S)-B, należącymi do ogólnej klasy związków znanych jako przeciwutleniacze tiolowe i alternatywnie określanych jako karboditiole lub karboditiolany. Wydaj e się, że reszta SC(S) ma podstawowe znaczenie dla aktywności terapeutycznej, i że A i B mogą być dowolnymi grupami, które nie wpływają szkodliwie na skuteczność lub toksyczność związku. A i B mogą być wybrane przez specjalistę, tak aby nadawały pożądaną charakterystykę związkowi, w tym taką jak wielkość, ładunek, toksyczność i stabilność (w tym stabilność w środowisku kwaśnym, takim jak żołądek, lub w środowisku zasadowym, takim jak przewód jelitowy). Wybór A i B ma także duży wpływ na dystrybucję w tkankach i farmakokinetykę związku. Generalnie, w leczeniu choroby sercowo-naczyniowej pożądane jest aby związek gromadził się lub umiejscawiał w warstwie błony tętnicy zawierającej śródbłonkowe komórki naczyniowe. Związki są korzystnie wydzielane przez nerki.

Nie ograniczającymi przykładami A i B są niezależnie od siebie takie grupy jak alkilowa, alkenylową, alkinylowa, alkiloarylowa, aryloalkilowa, chlorowcoalkilowa, chlorowcoalkenylowa, chlorowcoalkinylowa, arylowa, atom wodoru, grupa Cj^-alkoksy-C^jo-alkilowa, C₁.₆-alkilotio-C₁.₁₀-alkilowa, podstawiona grupa C^^-alkilowa (gdzie podstawnikiem jest niezależnie grupa hydroksylowa, karbonylowa lub karboksylowa, zlokalizowana przy dowolnym atomie węgla o łańcuchu €_μιο) albo grupa o wzorze NR²R³ lub wzorze -(CHOH)_nCH₂ÓH, gdzie n oznacza 0, 1, 2, 3, 4, 5 lub 6, lub grupa o wzorze -(CH^CC^R¹, w tym acetylowa, propionylowa i butyrylowa, albo grupa hydroksy-(C^alkilowa (gdzie jedna lub więcej grup karboksylowych może być przyłączonych do dowolnych atomów węgla); oraz A ma być dopuszczalnym w farmacji kationem, takim jak ale nie wyłącznie, sodowy, potasowy lub kation o wzorze NR⁴R⁵R⁶R⁷. W alternatywnej odmianie sposobu, może być podawany dimer, taki jak związek o wzorze B-C(S)-SC(S)-B.

Należy wybierać takie ditiokarboksylany do stosowania w leczeniu miażdżycy tętnic i innych chorobach sercowo-naczyniowych i zapalnych, które wykazują odpowiednią lipofilność

179 113 dla umiejscowienia się w zaatakowanym miejscu. Związki nie powinny zalegać w niższych rejonach gromadzenia się metabolitów, takich jak złogi tłuszczu. W korzystnej odmianie leczenia choroby sercowo-naczyniowej farmakokinetyka związku nie powinna znacząco ulegać zmianie w przypadkach zastoinowej niewydolności serca lub niewydolności nerek.

Ditiokarboksylan musi być dopuszczalny fizjologicznie. Generalnie, dopuszczalne są związki o indeksie terapeutycznym wynoszącym co najmniej 2, korzystnie co najmniej 5 lub 10. Indeks terapeutyczny jest zdefiniowany jako stosunek EC₅₀/IC5₀, gdzie EC₅₀ jest stężeniem związku hamującym w 50% ekspresję VCAM-1 a IC₅₀ jest stężeniem toksycznym dla 50% docelowych komórek. Toksyczność komórkowa może być oznaczana przez bezpośrednie liczenie komórek, eliminację błękitu trypanowego lub za pomocą rozmaitych badań metabolicznych, takich jak włączanie ³H-tymidyny, które to metody są znane specjalistom. Indeks terapeutyczny dla PDTC w hodowli tkankowej wynosi ponad 100, co oznaczano dzieląc toksyczność komórkową przez zdolność hamowania ekspresji VCAM-1 aktywowanej TNFa, w komórkach HUVE (z ludzkiej żyły pępkowej). Wstępne badania na szybko dzielących się komórkach typu HT-18 glejaka ludzkiego wykazują brak toksyczności w stężeniach 100 razy większych od stężenia terapeutycznego. Disulfiram, podawana doustnie postać dietylokarbaminianu, stosowany w leczeniu nadużywania alkoholu, generalnie nie wykazuje większej toksyczności klinicznej przy odpowiednim podawaniu.

O kilku ditiokarbaminianach wiadomo, że są toksyczne dla ludzi. Takie związki nie wchodzą w zakres wynalazku, który jest ograniczony do fizjologicznie dopuszczalnych substancji. Przykładem toksycznego dla ludzi ditiokarbaminianem jest fungicyd dimetyloditiokarbaminian cynkowy. Ponadto, właściwości przeciwcholinoesterazowe niektórych ditiokarbaminianów prowadzą do działania neurotoksycznego. D. Miller, „Neurotoxicity of the pesticidai carbamates”, „Neurobehav. Τοχϊχοΐ. Teratol., 4(6): 779-87 (1982).

Określenie „ditiokarboksylany” dotyczy, ale nie wyłącznie, ditiokarbaminianów o wzorach:

R^CiSjNR²!!³i R²R³N(S)CS-SC(S)NR²R³ w których R¹ oznacza atom wodoru lub dopuszczalny w farmacji kation, taki jak, ale nie wyłącznie, atom sodu, potasu lub grupę o wzorze NR⁴R⁵R⁶R⁷, gdzie R⁴, R⁵, R⁶ i R⁷ oznaczają niezależnie od siebie atom wodoru; prostą, rozgałęzioną lub cykliczną grupę (C].6)alkilową; grupę hydroksy-(C^jalkilową lub arylową; oraz R² i R³ oznaczają niezależnie od siebie prostą, rozgałęzioną lub cykliczną grupę (C].10)-alkilową; grupę o wzorze -(CHOH)_n(CH₂)_nOH, gdzie n oznacza liczbę 0, 1, 2, 3, 4, 5 lub 6; grupę o wzorze -(CH^COjR¹ lub wzorze -(CH2)nCO2R⁴ lub grupę hydroksy-(C].6)alkilową, albo R² i R³tworzą razem mostek, taki jak -(ĆH₂)_m-, gdzie m oznacza liczbę 3-6 a R⁴ oznacza grupę alkilową, alkiloarylową lub aryloalkilową, w tym acetylową propionylową i butyrylową.

Specyficznymi przykładami użytecznych ditiokarbaminianów przedstawionych na rysunku 8 są pirolidyno-N-karboditiolan sodowy, N-metylo-N-karboksymetylo-N-karboditiolan sodowy, N,N-di(karboksymetylo)-N-karboditiolan trisodowy, N-metylo-D-glukamino-N-karboditiolan sodowy, N,N-dietylo-N-karboditiolan sodowy (dietylokarbaminian sodowy) i N,N-diizopropylo-N-karboditiolan sodowy.

Aktywne ditiokarboksylany a w szczególności ditiokarbaminiany, są dostępne w handlu lub można je wytwarzać znanymi sposobami.

Wykazano, że PDTC hamuje na poziomie molekularnym aktywowanie transkrypcyjnego czynnika regulującego Nf-kB wywoływane różnymi bodźcami cytokinowymi i nie cytokinowymi [R. Schreck i wsp. „Reactive oxygen intennediates as apparently widely used messengers in the activaction of the NF-kappa B transcription factor and HIV-1”, EMBO J., 10(8): 2247-58 (1991); r. Schreck i wsp., „Dithiocarbamates as potent inhibitors of nuclear factor B activation in intact cells”, J. Exp. Med 175: 1181-1194 (1992)]. Odkryto jednak, stosując badania

179 113 zmiany ruchliwości na żelu ekstraktów jądrowych komórek HUVE pod wpływem różnych podobnych do kB czynników zwiększających, że komórki śródbłonkowe aktywują ekspresję genu VCAM-1 poprzez wyraźnie nowy czynnik regulacyjny transkrypcji nie będący Nf-kB. Sugeruje to, że PDTC może regulować ekspresję genu komórek śródbłonka przez oddziaływanie na nową proteinę regulacyjną transkrypcji. Wykazano również, że ekspresja VCAM-1 jest indukowana przez wiele czynników w hodowli komórek mięsaka Kaposi'ego, co może być istotne w jego patogenezie. PDTC blokuje ekspresję VCAM-1 w komórkach mięsaka Kaposi'ego, aktywowanych TNF, IL-1 i poli(I:C).

Stwierdzono także, że komórki mięśni gładkich wytwarzają rozpuszczalną postać VCAM-1, która może być przez komórki wydzielana i która może działać jako naturalny czynnik przeciwhistaminowy.

II. Aktywność biologiczna

Zdolność ditiokarboksylanów do hamowania ekspresji VCMA-1 może być oznaczana różnymi sposobami, w tym metodami opisanymi poniżej w przykładach 1-7. Dla wygody, przykłady 1-3 i 6-7 opisują badania aktywności biologicznej pirolidyno-N-karboditiolanu (określanego także jako PDTC). Przykłady te nie służą do ograniczenia zakresu wynalazku, który dotyczy stosowania dowolnych powyżej opisanych związków do leczenia miażdżycy tętnic i innych typów chorób zapalnych i sercowo-naczyniowych, w których pośredniczy VCAM-1. Poniższe przykłady udowodniają, że zastrzegane ditiokarbaminiany specyficznie blokują zdolność do ekspresji VCAM-1 przez komórki śródbłonkowe naczyń w odpowiedzi na wiele sygnałów, o których wiadomo, że są aktywne w miażdżycy tętnic i reakcjach zapalnych.

Procedury doświadczalne

Hodowle komórkowe. Komórki HUVE izolowano z ludzkich żył pępkowych, do których wprowadzono kaniulę, poddawano perfuzji roztworem Hanksa dla usunięcia krwi, i następnie inkubowano w ciągu 15 minut w temperaturze 37°C z 1% kolagenazy. Po usunięciu kolagenazy komórki hodowano w podłożu Ml99 wzbogaconym w 20% surowicy płodu bydlęcego (HyClone), 16 pg/ml heparyny (ESI Pharmaceuticals, Cherry Hill, NJ), 50 pg/ml dodatku wzrostowego komórek śródbłonka (Collaborative Research Incorporated, Bedford, MA), 25 mM buforu Hepes, 2 mM L-glutaminy, 100 pg/ml penicyliny i 100 pg/mł streptomycyny. Hodowlę prowadzono w temperaturze 37°C, na płytkach do hodowli tkankowej pokrytych 0,1% żelatyną. Komórki pasażowano zlewając i rozdzielając 1:4. Stosowano komórki z pierwszych 8 pasaży.

Inkubowanie z cytokinami i innymi reagentami. Zlane komórki HUVE przemywano buforowanym roztworem soli i następnie naniesiono na świeże podłoże.PDTC w podanych stężeniach dodano 30 minut przed podaniem cytokin. Cytokiny i inne czynniki wywołujące dodawano bezpośrednio do podłoża w czasie i w stężeniu podanym dla każdego doświadczenia. Ludzki rekombinat IL-lb był wielkodusznym darem firmy Upjohn Company (Kalamazoo, MI). TNFa otrzymano z firmy Bohringer Engelheim. Liposacharyd bakteryjny (LPS), mieszaninę kwasu poliinozynowego i policytydylowego (Poły I:C) i pirolidynoditiokarbamina (PDTC) otrzymano z firmy Sigma Chemical (St. Louis, MO). Wszystkie inne odczynniki miały odczynnikowy stopień czystości.

Izolowanie RNA. Całkowity komórkowy RNA izolowano drogą pojedynczej ekstrakcji za pomocą kwaśnej mieszaniny izotiocyjanianu guanidynowego, fenolu i chloroformu. Komórki przemywano roztworem soli buforowanym fosforanem i poddawano następnie lizie dodając 2 ml izotiocyjanianu guanidyniowego. Roztwór zakwaszono 0,2 ml octanu sodowego (pH 4,0) i ekstrahowano 2 ml fenolu i 0,4 ml mieszaniny 24:1 chloroformu i alkoholu izoamylowego. RNA wytrącano dwukrotnie etanolem przed użyciem do analizy metodą „Northern Błot Analysis”.

Northern Biot Analysis. Całkowity komórkowy RNA (20 pg) frakcjonowano pod względem wielkości stosując zawierający 1% agarozy żel formaldehydowy, w obecności 1 pg/ml bromku etidiowego. RNA przeniesiono na filtr nitrocelulozowy i związano kowalentnie

179 113 drogą naświetlania promieniowaniem nadfioletowym, stosując Stratlinker UV crosslinker (Stratagene, La Jolla, CA). Hybrydyzację prowadzono w temperaturze 42°C w ciągu 18 godzin używając 5X SSC (1X=15O mM NaĆl, 15 mM cytrynianu sodowego), 1% dodecylosiarczanu sodowego, roztwór 5X Denhardta, 50% formamidu, 10% siarczanu dekstranu i 100 pg/ml DNA z denaturowanej spermy łososia. Do hybrydyzacji zastosowano około 1-2 χ 10⁶ cpm/ml znakowanej próbki (aktywność właściwa > 10⁸ cpm/pg DNA). Po zakończeniu hybrydyzacji filtr przemyto 0,2 x SSC w temperaturze 55°C. Nitrocelulozę usunięto stosując wrzącą wodę przed rehybrydyzacją z innymi sondami. Autoradiografię wykonywano w temperaturze -70°C stosując powiększający ekran.

Sondy. Wykonano sondy ³²P znakowanego DNA stosując metodę losowego primeru oligonukleotydowego. Sondą ICAM-1 był fragment Eco RI ludzkiego cDNA. Sondą ELAM-1 był fragment Hind III ludzkiego cDNA. Sondą VCAM-1 był fragment Hind III-Xho I ludzkiego cDNA zawierający nukleotydy od 132 do 1814.

Badanie z enzymem związanym z immunosorbentem. Komórki HUVE naniesiono na 96-studzienkowe płytki do hodowli tkankowej, 48 do 72 godzin przed badaniem. Do każdej studzienki dodano główne przeciwciała w M199 z 5% FBS i inkubowano w ciągu jednej godziny w temperaturze 37°C. Komórki następnie przemyto i inkubowano w ciągu jednej godziny z kozią antymysią IgG sprzężoną z peroksydazą (Bio Rad) rozcieńczoną 1/500 w Ml99 z 5% FBS. Studzienki następnie przemyto i wiązanie przeciwciała wykrywano dodając 100 μΐ roztworu 10 mg/ml 3,3,5,5'-tetrametylobenzydyny (Sigma) z 0,003% H₂O₂. Reakcję zatrzymano dodatkiem 25 μΐ 8N kwasu siarkowego. Płytki odczytywano stosując czytnik ELISA (Bio Rad) przy gęstości optycznej 450 nm w odniesieniu do rzędów barwionych tylko przeciwciałem z dnigiego etapu. Dane reprezentują średnią z trzech prób.

Przeciwciała. Monoklonalne przeciwciało (MAb) 4B9 rozpoznające VCAM-1 było darem dr. Johna Harlana (University of Washington). MAb E9A1F1 rozpoznające ELAM-1 było darem dr. Swerlicka (Emory University). Hybrydomy wytwarzające MAb 84H10, rozpoznające wewnątrzkomórkową cząsteczkę przylepną 1 (ICAM-1) hodowano rutynowo w naszym labolatorium i przeciwciało stosowano jako supematant hodowli tkankowej.

Przykład 1: PDTC blokuje zachodzącą za pośrednictwem IL-lb indukcję akumulacji mRNA VCAM-1 komórek HUVE ale nie ICAM-1 lub ELAM-1

Dla oznaczenia czy stan utlenienia komórki śródbłonka może zmieniać podstawową lub indukowaną ekspresję genów cząsteczek komórek przylepnych hodowlę ludzkich naczyniowych komórek śródbłonkowych poddano działaniu indukcyjnemu cytokiną IL-lb (10 jednostek/ml) w obecności lub nieobecności tiolowego kompleksującego metal przeciwutleniacza, pirolidynoditiokarbaminianu (PDTC, 50 μπιΜ) w ciągu 24 godzin. Jak pokazano na rysunku 1, sama IL-lb (pasma 2, 4, 6 i 8) indukuje oczekiwaną szybką i przejściową indukcję akumulacji mRNA VCAM-1 (sekcja A), E-selektyny (ELAM-1, sekcja B) i ICAM-1 (sekcja C); wszystkie piki w czwartej godzinie. Natomiast w obecności PDTC indukcja przez IL-lb akumulacji mRNA VCAM-1 zostaje dramatycznie zahamowana o ponad 90% (sekcja A, pasma 3, 5, 7, 9). Natomiast, chociaż zachodząca za pośrednictwem IL-lb indukcja ELAM-1 jest nieco hamowana w 2 i 24 godzinie (porównaj pasma 2 i 3 oraz 8 i 9, sekcja B), PDTC nie hamuje indukcji w 4 i 8 godzinie (pasma 5 i 7, sekcja B). Nie obserwuje się oddziaływania na zachodzącą za pośrednictwem IL-lb indukcję akumulacji mRNA ICAM-1 (sekcja B, pasma 3, 5, 7, 9). W rzeczywistości, obserwuje się łagodne wzmocnienie (~30%) indukowanej przez IL-lb akumulacji mRNA ICAM-1 (porównaj pasma 4 i 5, sekcja B). Równoważne ilości przeniesionego na nitrocelulozę RNA potwierdzono za pomocą barwienia bromkiem etidiowym i wywoływania.

Wykonano analizę zależności reakcji od dawki w celu oznaczenia czy PDTC hamuje indukcję ekspresji genu VCAM-1 przez IL-lb w sposób zależny od wielkości dawki. Jak pokazano na rysunku 2, PDTC hamuje zachodzącą za pośrednictwem IL-lb indukcję ekspresji genu VCAM-1 zgodnie ze stromą krzywą zależności reakcji od dawki (rysunek 2, sekcja A) a obliczona wartość EC₅₀ wynosi około 10 pm, natomiast PDTC nie hamuje w

179 113 tym stężeniu indukcji ekspresji ELAM-1 zachodzącej za pośrednictwem IL-lb (rysunek 2, sekcja B). Zachodząca za pośrednictwem IL-lb indukcja akumulacji mRNA ICAM-1 jest zwiększana przez PDTC w stężeniu wyższym niż 0,5 μΜ (rysunek 2, porównaj pasmo 2 z pasami 4-7, sekcja C).

Powyższe dane wykazują, że IL-lb wykorzystuje ditiokarboksylan, w szczególności w etapie wrażliwym na ditiokarbaminian, jako część swojego mechanizmu sygnałowego w indukcji genu VCAM-1. Dane te również wydają się wykazywać, że ten wrażliwy na ditiokarbaminina etap nie odgrywa istotnej roli w zachodzącej za pośrednictwem IL-lb indukcji ekspresji genu ELAM-1 lub ICAM-1.

Przykład 2. PDTC blokuje indukcję akumulacji mRNA VCAM-1 komórek HUVE przez różne stymulanty

W celu zbadania czy inne opisane aktywatory ekspresji genu VCAM-1 również wykorzystują etap wrażliwy na PDTC, testowano trzy różne klasy aktywatorów; inny klasyczny indukujący za pośrednictwem receptora czynnik (czynnik martwicy nowotworowej, TNFa), induktor nie receptorowy (liposacharyd, LPS) i ostatnio opisany nowy induktor [łańcuch podr wojny RNA, poly(I:C)]. We wszystkich tych trzech przypadkach PDTC mocno hamuje indukcję akumulacji mRNA VCAM-1 w komórkach HUVE po czterech godzinach (rysunek 3, sekcja A). Chociaż zachodząca za pośrednictwem TNFa ekspresja genu ELAM-1 jest do pewnego stopnia tłumiona (rysunek 3, pasmo 1 i 2, sekcja B), to akumulacja mRNA ELAM-1 zachodząca za pośrednictwem LPS i poly(I:C) pozostaje bez zmian (rysunek 3, sekcja C). Powyższe dane wskazują, że strukturalnie różne czynniki indukujące, działające różnymi drogami, wykorzystują wspólny etap regulacyjny specyficzny dla indukcji ekspresji. genu VCAM-1.

Przykład 3: PDTC blokuje indukowaną przez różne stymulanty ekspresję VCAM-1 w komórkach nabłonka HUVE

W celu oznaczenia czy indukcja ekspresji białek komórek śródbłonka VCAM-1, może być, podobnie jak jego mRNA, hamowana przez PDTC, stosowano monoklonalne przeciwciała w teście ELISA dla ilościowego oznaczenia indukcji komórek nabłonkowych VCAM-1 i ICAM-1 w hodowanych komórkach HUVE. Jak pokazano na rysunku 4, wiele klas czynników aktywujących indukuje podczas nieobecności PDTC (-PDTC) szybką i przejściową akumulację VCAM-1 (górna lewa sekcja) na powierzchni komórek, osiągając maksimum w szóstej godzinie. W obecności PDTC (+PDTC, górna prawa sekcja) indukcja ekspresji komórek nabłonkowych VCAM-1 przez wszystkie testowane czynniki jest silnie zahamowana (80-90%). Natomiast indukcja ekspresji komórek nabłonkowych ICAM-1 powstaje w takich samych warunkach bez zmian (dolna, lewa i prawa sekcja).

Powyższe dane wykazują, że podobnie jak akumulacja mRNA, ekspresja komórek nabłonkowych VCAM-1 jest selektywnie hamowana przez ditiokarbaminiany i że wiele klas czynników aktywujących wykorzystuje podobny, wrażliwy na ditiokarbaminian mechanizm indukowania ekspresji genu VCAM-1.

Przykład 4: Porównawcza skuteczność przeciwutleniaczy w blokowaniu indukowania VCAM-1 przez TNFa

W celu oznaczenia czy strukturalnie podobne lub różne przeciwutleniacze mogą także hamować ekspresję genu VCAM-1, i z jaką siłą, komórki HUVE poddawano w ciągu sześciu godzin działaniu TNFa, w obecności lub nieobecności różnych stężeń czterech różnych przeciwutleniaczy. Jak pokazano na rysunku 5, zarówno dietyloditiokarbaminian (DETC) i N-acetylocysteina (NAC) hamują ekspresję VCAM-1 w stężeniach odpowiednio 5 μΜ i 30 μΜ. Natomiast PDTC działa skutecznie pomiędzy 5 i 50 μΜ. Czynnik kompleksujący żelazo, desferoksyimina, nie wykazuje żadnego działania w testowanych stężeniach.

Przykład 5: PDTC hamuje wywoływaną przez TNF indukcję przylepności zachodzącą za pośrednictwem VCAM-l/VLA-4

Zdolność różnych przeciwutleniaczy do hamowania wywoływanej przez TNF indukcji VCAM-1 w komórkach HUVE badano metodą opisaną w przykładzie 4. Ną rysunku 6 przed

179 113 stawiono wykres względnej ekspresji komórek powierzchniowych VCAM-1 (gęstość optyczna 595 nM) w aktywowanych za pomocą TNFa komórkach HUVE w zależności od stężenia PDTC (N-pirohdynoditiokarbaminian sodowy), DIDTC (N,N-dietylo-N-karboditiolan sodowy), SarDTC (N-metylo-N-karboksymetylo-N-karboditiolan sodowy), IDADTC (N,N-di(karboksymetylo)-N-karboditiolan trisodowy), MGDTC (N-metylo-D-glikamino-N-karboditiolan sodowy), MeOBGDTC (N-(4-metoksybenzylo)-D-glukamino-N-karboditiolan sodowy), DEDTC (N,N-dietylo-N-karboditiolan sodowy), Di-PDTC (N,N-diizopropylo-N-karboditiolan sodowy) oraz NAĆ (N-acetylocysteina). Najmniej skutecznymi związkami były MeOBGDTC iNAC.

Przykład 6: PDTC hamuje zachodzącą za pośrednictwem VCAM-l/VLA-4 wywoływaną TNF indukcję przylepności

W celu ustalenia czy hamowanie przez PDTC regulacji VCAM-1 jest związane z konsekwencjami funkcjonalnymi, wiązanie się komórek Molt-4 z komórkami HUVE niestymulowanymi lub stymulowanymi przez TNFa (100 jednostek/ml) badano w ciągu sześciu godzin w obecności lub nieobecności PDTC. Uprzednio wykazano, że komórki Molt-4 wiążą się z aktywowanymi komórkami HUVE za pomocą zależnego od VCAM-1 mechanizmu. Jak pokazano na rysunku 6, procent Molt-4 wiążących się z komórkami HUVE zwiększa się gdy w środowisku jest obecny PDTC.

Przykład 7: PDTC hamuje wiązanie monocytów w tętnicy płucnej karmionych cholesterolem królików

Przeprowadzono doświadczenie w celu oznaczenia czy tiolowy przeciwutleniacz PDTC jest skuteczny w blokowaniu pierwszego składnika wiążącego monocyty w miażdżycy tętnic w eksperymentalnym modelu zwierzęcym. Jeden dojrzały biały nowozelandzki królik (3,5 kg) otrzymywał dożylną iniekcję 20 mg/kg PDTC w postaci roztworu 20 mg/ml w PBS, raz dziennie w ciągu 5 dni. Iniekcje wykonywano przez założoną na stałe kaniulę w brzeżnej żyle usznej, utrzymując drożność za pomocą przemywania roztworem soli zawierającym heparynę. Roztwór PDTC przygotowywano co dzień lub co drugi dzień, przechowywano w temperaturze 4°C chroniąc przed światłem i sączono (filtr o porach 0,45 mm) tuż przed użyciem. Po pierwszej iniekcji, gdy kaniula została umieszczona, lek podawano królikowi w stanie przytomnym bez widocznych przykrych doznań lub innych objawów choroby. Na drugi dzień od rozpoczęcia iniekcji królikom podano pokarm zawierający 1% wagowy cholesterolu i kontynuowano to przez cały czas trwania doświadczenia. Piątego dnia zwierzę zabito, tętnicę płucną wycięto i utrwalono. Po odpowiednim spreparowaniu próbkę oglądano w skaningowym mikroskopie elektronowym ISI DS-130 wyposażonym w emiter LaB. Stosując dwuekranowy obraz i przezroczystą przesłonę na ekran CRT, oceniono 64 przyległe pola w powiększeniu 620 razy, co pokrywało powierzchnię około 1,3 mm². Dla każdego pola obliczono i zapisywano ilość przylepionych leukocytów (WBC) i erytrocytów (RBC).

Dane uzyskane z próbki były następujące: 5 WBC i ~25 RBC na 1,3 mm² pola. Taki poziom przylepiania WBĆ jest podobny poziomowi dla zwierząt kontrolnych żywionych normalną karmą (około 7 na jedno pole można było zobaczyć w próbkach z płuc w dwóch „ujemnych kontrolnych” doświadczeniach). Króliki „dodatnie kontrolne” karmione 1% cholesterolu w ciągu 4 dni, którym nie podawano przeciwutleniacza, wykazywały około pięciokrotne zwiększenie przylepności, do 38 WBC/1,3 mm². Znaczne ilości szczątków, głównie o wielkości komórki, obserwowano przylepione do każdego łuku próbki. Nie jest jasne czy ten materiał jest artefaksem pochodzącym z preparatyki czy był obecny in vivo, a jeśli tak, to czy jest związany z podawaniem PDTC. Powyższe badania sugerują, że wlewy PDTC mogą skutecznie hamować początkowe przylepianie się monocytów do śródbłonka tętnicy.

ΙΠ. Kompozycje farmaceutyczne

Ludzie i zwierzęta, w szczególności ssaki, cierpiące na zaburzenia sercowo-naczyniowe i inne stany zapalne, wywołane za pośrednictwem VCAM-1, mogąbyć leczone przez podawanie pacjentowi efektywnej ilości jednego lub kilku przedmiotowych związków lub ich dopuszczalnych w farmacji pochodnych albo soli, razem z dopuszczalnym w farmacji nośnikiem lub rozcieńczalnikiem. Aktywne związki mogą być podawane dowolną odpowiednią drogą, np. doustnie, pozajelitowo, dożylnie, śródskómie lub podskórnie.

Stosowane w opisie określenie „dopuszczalne w farmacji sole lub kompleksy” dotyczy soli lub kompleksów, które zatrzymują pożądaną aktywność biologiczną omawianych związków i wykazują minimalne niepożądane działania toksyczne. Nie ograniczającymi przykładami takich soli są (a) addycyjne sole kwasowe utworzone z kwasami nieorganicznymi, np. z chlorowodorem, bromowodorem, kwasem siarkowym, kwasem fosforowym, kwasem azotowym, itp., oraz sole utworzone z kwasami organicznymi, takimi jak kwas octowy, kwas szczawiowy, kwas winowy, kwas bursztynowy, kwas jabłkowy, kwas askorbinowy, kwas benzoesowy, kwas garbnikowy, kwas embronowy, kwas alginowy, kwas poliglutaminowy, kwas naftalenosulfonowy, kwas naftalenodisulfonowy i kwas poligalakturonowy; (b) zasadowe sole addycyjne utworzone z wielo wartościowymi kationami metali, takich jak cynk, wapń, bizmut, bar, magnez, glin, miedź, kobalt, nikel, kadm, sód, potas i podobne, albo z organicznymi kationami powstałymi z Ν,Ν-dibenzyloetylenodiaminy, D-glukozaminy, amoniowym, tetraetyloamoniowym lub etylenodiaminowym; albo (c) kombinacje soli (a) i (b), np. sól cynkowo-taninowa i podobne.

Aktywny związek jest zmieszany z dopuszczalnym w farmacji nośnikiem lub rozcieńczalnikiem w ilości wystarczającej na dostarczenie pacjentowi terapeutycznie skutecznej ilości bez wywoływania poważnych efektów toksycznych. Korzystna dawka aktywnego związku dla wszystkich omówionych uprzednio chorób wynosi od 0,5 do 500 mg/kg, korzystnie od 1 do 100 mg/kg dziennie. Efektywną wielkość dawki dopuszczalnych w farmacji pochodnych można obliczyć bazując na ilości wyjściowego związku, jaką trzeba dostarczyć. Jeśli pochodna wykazuje sama aktywność, efektywną wielkość dawki można ustalić jak powyżej, wykorzystując ciężar pochodnej albo innymi sposobami, znanymi specjalistom.

Związek podaje się dogodnie w odpowiedniej dawce jednostkowej, w tym, ale nie wyłącznie, zawierającej od 1 do 3000 mg, korzystnie od 5 do 500 mg substancji czynnej. Zwykle odpowiednia jest dawka ustna wynosząca 25-250 mg.

Substancja czynna powinna być tak podawana aby osiągnąć szczytowe stężenia aktywnego związku w plazmie wynoszące od około 0,1 do 100 μΜ, korzystnie około 1-10 μΜ. Może zostać to osiągnięte przez np. iniekcję dożylną roztworu lub preparatu substancji aktywnej, ewentualnie w roztworze soli, lub w rozpuszczalniku wodnym, albo w postaci dużej jednorazowej porcji.

Stężenie aktywnego związku w kompozycji zależy od absorpcji, dystrybucji oraz stopnia inaktywacji i wydzielania leku, jak również od innych, znanych specjalistom czynników. Należy zauważyć, że wielkości dawek będą także zależały od ciężkości leczonego przypadku. Jest ponadto zrozumiałe, że dla każdego indywidualnego pacjenta reżym dawkowania może być w czasie korygowany w zależności od indywidualnej potrzeby i fachowego osądu osoby podającej lub nadzorującej podawanie kompozycji. Podane zakresy stężeń są więc tylko przykładowymi i nie ograniczają zakresu wynalazku. Substancja czynna może być podawana jednorazowo lub może być dzielona na kilka mniejszych dawek do podawania w różnych odstępach czasu.

Kompozycje doustne zawierają na ogół obojętny rozcieńczalnik lub jadalny nośnik. Kompozycje takie mogą być rozsypywane do żelatynowych kapsułek lub prasowane w tabletki. Do terapeutycznego podawania doustnego aktywny związek może być mieszany z substancjami dodatkowymi i stosowany w postaci tabletek, kołaczyków lub kapsułek. W skład kompozycji mogą wchodzić kompatybilne środki wiążące i/lub adjuwanty.

Tabletki, pigułki, kapsułki, kołaczyki i podobne, mogą zawierać następujące składniki lub związki: środek wiążący, taki jak celuloza mikrokrystaliczna, guma tragakant lub żelatyna; wypełniacz, taki jak skrobia lub laktoza; środek rozpraszający, taki jak kwas alginowy, Primogel lub skrobia kukurydziana; środek smarujący, taki jak stearynian magnezu lub Sterote; środek poślizgowy, taki jak koloidalny dwutlenek krzemu; środek słodzący, taki jak sacharoza lub sacharyna; środek aromatyzujący, taki jak olejek miętowy, salicylan metylu lub olejek

179 113 pomarańczowy. Jeśli dawką jednostkową jest kapsułka, to może ona zawierać poza powyżej wymienionymi materiałami także ciekły nośnik, taki jak olej tłuszczowy. Ponadto, dawki jednostkowe mogą zawierać różne inne materiały, które modyfikują ich postać fizyczną np. takie jak powłoczki z cukru, szelaku lub innych czynników jelitowych.

Aktywny związek lub jego dopuszczalna w farmacji sól albo pochodna mogą być podawane w postaci eliksiru, zawiesiny, syropu, gumy do żucia i podobnej. Syrop może zawierać, poza aktywnym związkiem, sacharozę jako środek słodzący, oraz różne środki konserwujące, barwniki i środki aromatyzujące.

Aktywny związek lub jego dopuszczalne w farmacji pochodne lub sole, mogą także być podawane z innymi aktywnymi substancjami, które nie przeszkadzają w pożądanym działaniu albo z substancjami, które wspomagają pożądane działanie, takimi jak antybiotyki, środki przeciwgrzybicze, środki przeciwzapalne lub środki przeciwwirusowe. /Aktywne związki mogą być podawane z czynnikami obniżającymi poziom lipidów, takimi jak probucol lub kwas nikotynowy; inhibitorami zlepiania się płytek krwi, takimi jak aspiryna; środkami przeciwzakrzepowymi, takimi jak coumadin; blokerami kanalików wapniowych, takimi jak varapamil, diltiazem i nifedipina; inhibitorami enzymu przekształcającego angiotensynę (ACE), takimi jak captopril i enalopril; oraz β-blokerami, takimi jak propanalol, tertbutalol i labetalol. Związki mogą również być podawane w kombinacji z nie steroidowymi środkami przeciwzapalnymi, takimi jak ibuprofen, indometacyna, fenoprofen, kwas mefenamikowy, kwas flufenamikowy albo sulindac; albo z kortykosteroidami.

Roztwory lub zawiesiny stosowane do podawania pozajelitowego, śródskómego, podskórnego lub miejscowego, mogą zawierać następujące składniki: sterylny rozcieńczalnik, taki jak woda do iniekcji, roztwór soli, utwardzone oleje, glikole polietylenowe, gliceryna, glikol propylenowy lub inne syntetyczne rozpuszczalniki; środki przeciwbakteryjne, takie jak alkohol benzylowy lub metyloparabeny; przeciwutleniacze, takie jak kwas askorbinowy lub wodorosiarczyn sodowy; środki chelatujące, takie jak kwas etylenodiaminotetraoctowy; bufory, takie jak octany, cytryniany lub fosforany; oraz czynnik korygujące toniczność, takie jak chlorek sodowy lub dekstroza. Preparaty pozajelitowe mogą być załadowane do ampułek, jednorazowych strzykawek lub szklanych albo plastykowych fiolek zawierających wiele dawek.

Korzystnymi nośnikami do podawania dożylnego są fizjologiczny roztwór soli lub roztwór soli buforowany fosforanem (PBS).

Aktywny związek może być także podawany za pomocą przezskómego plastra. Metody sporządzania przezskómych plastrów są znane specjalistom i opisane np. w pracy L. Browna i R. Langera, „Trandermal Delivery of Drugs”. Ann. Rev. Med., 39: 221-229 (1988).

W innej odmianie, aktywne związki są sporządzane z nośnikami, które chronią je przed szybką eliminacją z organizmu. Są to preparaty o kontrolowanym uwalnianiu, w tym wszczepu i układy mikrokapsułkowe. Można stosować rozkładane biologicznie i zgodne biologicznie polimery, takie jak kopolimer etylenu z octanem winylu, polibezwodniki, kwas poliglikolowy, kolagen, poliortoestry i kwas polimlekowy. Metody wytwarzania takich preparatów są znane specjalistom. Materiały powyższe można także otrzymać z Alza Corporation i Nova Pharmaceuticals, Inc.

Dopuszczalnymi w farmacji nośnikami mogą być także zawiesiny lipozomalne. Można je wytwarzać znanymi specjalistom i opisanymi np. w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych nr 4.522.811. Przykładowo, preparaty lipozomalne można otrzymywać rozpuszczając odpowiedni lipid (lub lipidy), taki jak steroilo-fosfatdyloetanoloamina, stearoilo-fosfatydylocholina, arachidoilo-fosfatydylocholina i cholesterol, w rozpuszczalniku organicznym, który następnie się odparowuje. Na powierzchni pojemnika pozostaje cienki film wysuszonego lipidu. Do pojemnika wprowadza się wodny roztwór aktywnego związku lub jego monofosforanu, difosforanu i/lub trifosforanu. Pojemnik obraca się ręcznie w celu uwolnienia materiału lipidowego ze ścianek pojemnika i rozproszenia lipidowych agregatów. Tworzy się w ten sposób zawiesina lipozomalna.

Figura 1

Czas (godz.)

PDTC

IL-lfl

2SS 1SS 28S~

B.

18S 28S “

c.

1SS -

YCAM-l

E-selektyna

ICAM-1

123456780

Figura 2

179 113

Figura 3

TNF LPS PIC

YCAM-l

E-selektyna

ICAM-1

2 3 4 5 6

179 113

Figura 4 «3 <ΰ ο β « Ό r-i a? β

& aj

Figura 5

Φ Ό Μ ΧΛ Λ Ο ω +J Αί ω φ φ* cn aj — C τ} nr ι

PRZECIWUTLENIACZ (μΜ)

PDTC DETC NAC DF

H-..... ⁵ - - 0-5 j|___Ł0Ł ma 5000 gna 500 ™ 50 cm 5

30000		3000		300		30
5000		500		50

PDTC DETC NAC DF

179 113

Figura 6

Figura 7

Figura 8

C-JNa I

CH^-N-CS^a ch₂cooh

Pirolidyno-N-karboditio1an sodowy

N-mety1o-N-karboksymety1o-Nkarboditiolan sodowy (lub sarkozynoditiokarbaminian sodowy)

HaOOCCH₂-H-CS₂Na

CH₂COOHa

N,N-di(karboksymety1o)N-karboditiolan trisodowy (bib sol trisodowa kwasu ditiokarbaminoiminodioctowego)

Ne—(CHOH) CH OH I 4 2

CS₂Na

N-metylo-D-glukamino-N-karboditiolan

CH.CH -N-CS.Na 3 2 | 2 ch ch

N,N-dietylo-N-karboditiolan sodowy (lub dietyloditiokarbaminian sodowy)

(CH„) CH-N-CS Na oz i Z ^(<^3)2

N-(4-roetoksybenzy1o)-D-glukaminoN-karboditiolan

N,N-diizopropylo-N~karboditiolan sodowy (lub diizopropyloditiokarbaminian sodowy)

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Kompozycja farmaceutyczna do leczenia chorób sercowo-naczyniowych, znamienna tym, że zawiera związek o wzorze ogólnym ASC(S)B, w którym

A oznacza wodór lub farmaceutycznie dopuszczalny kation,

B oznacza grupę NR²R³, w której R² oraz R³ są niezależnie grupami: -(CHOH)n(CH2)nOH, przy czym każde n niezależnie oznacza liczbę 0, 1,2, 3, 4, 5 albo 6, lub -(CH2)nCÓ2A, lub -(CH2)nCO2R⁴, w którym R⁴ oznacza grupę alkilową, arylową, alkiloarylową lub aralkilową, lub hydroksy(CrC₆)alkilową, albo R² i R³ mogą oznaczać niezależnie prostą, rozgałęzioną lub cykliczną grupę C^^alkilową, zwłaszcza metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, neopentyl, heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl, i 2,3-dimetylobutyl, lub R² i R³ mogą razem tworzyć mostek, oraz zawiera także dopuszczalny w farmacji nośnik lub rozcieńczalnik.
2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera związek wybrany z grupy obejmującej pirolidyno-N-tiokarboditiolan sodowy, N-metylo-N-karboksy-metylo-N-karboditiolan sodowy, N-metylo-D-glukamino-N-karboditiolan sodowy oraz N,N-diizopropyloN-karbodiotiolan sodowy.
3. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera związek, w którym R²i R³ tworzą mostek -(CH₂)_m, przy czym m oznacza liczbę 3-6.
4. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera związek, w którym R²i R³ niezależnie oznaczają propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, izopentyl lub heksyl.
5. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera związek którym jest pirolidynoditiokarbaminian sodowy.
6. Kompozycja według zastrz. 1 albo 3, albo 4, znamienna tym, że zawiera związek, w którym farmaceutycznie dopuszczalnym kationem jest sód, potas, grupa -NR⁴R⁵R⁶R⁷, przy czym R⁴, R⁵, R⁶ i R⁷ stanowią niezależnie wodór, grupę C ^alkilową prostą, rozgałęzioną lub cykliczną, grupę hydroksy (C^jalkilową, w której jedna lub więcej grup hydroksylowych są usytuowane przy dowolnym atomie węgla, lub arylową.
7. Kompozycja według zastrz. 2, znamienna tym, że zawiera związek którym jest pirolidyno-N-tiokarboditiolan sodowy.
8. Kompozycja według zastrz. 3, znamienna tym, że zawiera związek którym jest pirolidynoditiokarbaminian sodowy.
9. Kompozycja farmaceutyczna do hamowania ekspresji VCAM-1 w komórkach ludzkich, znamienna tym, że zawiera związek o wzorze ogólnym ASC(S)B, w którym

A oznacza wodór lub farmaceutycznie dopuszczalny kation,

B oznacza grupę NR²R³, w której R² oraz R³ są niezależnie grupami: -(CHOH)n(CH2)nOH, przy czym każde n niezależnie oznacza liczbę 0, 1,2, 3, 4, 5 albo 6, lub -(CH2)nCO2A, lub -(CH2)nCO2R⁴, w którym R⁴ oznacza grupę alkilową, arylową, alkiloarylową lub aralkilową, lub hydroksy(Ci-C6)alkilową, albo R² i R³ mogą oznaczać niezależnie prostą, rozgałęzioną lub cykliczną grupę Cj.₁₀alkilową, zwłaszcza metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, izobutyl, t-butyl, pentyl, cyklopentyl, neopentyl, heksyl, izoheksyl, cykloheksyl, 3-metylopentyl, 2,2-dimetylobutyl, i 2,3-dimetylobutyl, lub R² i R³ mogą razem tworzyć mostek, oraz zawiera także dopuszczalny w farmacji nośnik lub rozcieńczalnik.

* * *

179 113