PL171567B1

PL171567B1 - Kadlub statku PL PL PL

Info

Publication number: PL171567B1
Application number: PL91299821A
Authority: PL
Inventors: William Stuart
Original assignee: William Stuart
Priority date: 1990-12-05
Filing date: 1991-12-04
Publication date: 1997-05-30
Also published as: EP0559806B1; DE69127204D1; EP0559806A1; AU8943691A; WO1992010396A1; US5477797A

Abstract

1. Kadlub statku, zwlaszcza zbiornikowca lub tankowca zlozony z wlasciwego kadluba i zewnetrznego kadluba utworzone- go z poszycia zewnetrznego i konstrukcji nosnej laczacej to poszy- cie z zewnetrzna powierzchnie kadluba wlasciwego, znam ienny tym , ze konstrukcja nosna (21) zewnetrznego kadluba (15) jest utworzona przynajmniej z dwóch rzedów korytowych elementów (21A) i (21B), przy czym kazdy z tych elementów (21A) i (21B) sklada sie z dwóch rozchylonych scianek bocznych (23) tworzacych ramiona koryta oraz z laczacej je scianki poprzecznej (24), tworza- cej dno koryta, przy czym górne obrzeza scianek bocznych (23) pierwszego rzedu elementów (21A) sa polaczone nierozlacznie korzystnie przez spawanie z poszyciem (141) wlasciwego kadluba (14) statku wzdluz znajdujacych sie po przeciwnej stronie poszycia (141) wzdluzników (142), natomiast górne obrzeza scianek bocz- nych (23) elementów (21B) ostatniego rzedu sa polaczone nierozla- cznie, korzystnie przez spawanie, z poprzecznymi sciankami (24) sasiadujacych elementów (21A) poprzedniego rzedu, zas równo- czesnie scianki poprzeczne (24) tych elementów (21B) sa polaczone nierozlacznie, korzystnie przez spawanie, z poszyciem (22) zewne- trznego kadluba (15) statku, przy czym przestrzenie wewnetrzne i przestrzenie zewnetrzne utworzone miedzy ramionami (23) elemen- tów korytowych (21A) i (21B) tworza uklad równoleglych komór kanalowych (155) kadluba zewnetrznego (15), które moga byc napelnione woda, zwlaszcza morska, ewentualnie wyciekajaca cie- cza ladunku, zwlaszcza ropa naftowa Fig 3 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest kadłub statku, zwłaszcza zbiornikowca lub tankowca, składający się z właściwego kadłuba i zewnętrznego kadłuba utworzonego z poszycia zewnętrznego i konstrukcji nośnej łączącej to poszycie z zewnętrzną powierzchnią kadłuba właściwego.

Większość statków stale przewożących ropę ma pojedynczy kadłub lub pojedyncze poszycie. Są to statki z pojedynczym dnem Jeśli takie statki osiadają na mieliźnie, lub zderzają się z przeszkodą podwodną lub innym statkiem, zwykle wskutek uszkodzenia burty lub dna, tracą ładunek jak to się stało na przykład z Exxon Valdez. Uszkodzenie takiego statku może więc spowodować prócz ryzyka utraty ładunku - poważne zagrożenie środowiska.

Propozycja zastosowania podwójnego kadłuba w zbiornikowcach celem uniknięcia lub zmniejszenia strat ładunku z powodu uszkodzenia dna lub burty kadłuba była przedmiotem dyskusji od wielu lat, jednakże rozwiązanie takie uważano za nieekonomiczne, choć z punktu widzenia środowiska jest najbardziej pożądane.

Znany jest sposób rekonstrukcji istniejącego statku przez dodanie do właściwego kadłuba dodatkowego kadłuba zewnętrznego. W tej znanej metodzie zewnętrzne poszycie jest mocowane do poprzecznych wiązań dna właściwego kadłuba.

Znane jest również stosowanie odbijaczy na burtach statków celem zabezpieczenia niektórych rejonów kadłuba przed uszkodzeniem. Odbijacze mają zwykle konstrukcję falistą o wysokości fali rzędu 12 i 14 cali i są stosowane przeważnie w przypadku holowników, statków dostawczych i promów, które często cumują i stykają się z innymi statkami. Odbijacze są zwykle montowane na burtach statków ponad linią wodną i tylko w niektórych jego rejonach, w których istnieje niebezpieczeństwo uderzenia w nabrzeża.

Znany jest również sposób budowy statków z dodatkowym kadłubem lub dnem, na przykład przez montaż obu kadłubów z umieszczonymi między nimi podzespołami konstrukcji komórkowej, przy czym montaż ten przeprowadza się na pochylni lub w doku.

Inny, trudniejszy sposób, stosowany zwłaszcza w przypadku zbiornikowców, uszkodzonych po wejściu na mieliznę, polega na usunięciu istniejącego, pojedynczego dna i zastąpieniu go nowym, podwójnym dnem.

Stosunkowo powszechnie stosowana jest również przeróbka statku przez zamocowanie na jego burtach barbet, które działając zasadniczo jako zbiorniki wyporowe zapewniają statkowi większą powierzchnię wodną i bezwładność, a ponadto zwiększają ładowność. Tego rodzaju przeróbka stosowana jest, zwłaszcza w przypadkach błędów projektantów lub wtedy, gdy właściciel lub użytkownik wymaga zmiany charakterystyki statku.

171 567

Znane są również, zwłaszcza z publikacji materiałów konferencyjnych Society of Naval Architects and Marinę Engineers z 1969 r., statki o podwójnym dnie, wykonanym w trakcie budowy statku, albo wbudowanym później, przy czym komory zawarte pomiędzy zewnętrznym i wewnętrznym kadłubem pozostawiane sa puste stwarzając ryzyko przedostania się do nich ładunku. Statki te wymagają wobec tego zainstalowania sprawnego systemu ostrzegawczego zabezpieczającego przed zanieczyszczeniem balastu oraz niebezpieczeństwem tworzenia się w komorach gazów wybuchowych.

Z opisu patentowego francuskiego nr 7 735 538 znana jest konstrukcja kadłuba statku, który składa się z właściwego kadłuba oraz z oddzielonego od niego kadłuba zewnętrznego.

Z opisów patentowych brytyjskich nr 2 143 182 oraz 2 143 184 znana jest konstrukcja podwójnego kadłuba statku, w której kadłub właściwy oddzielony jest od kadłuba zewnętrznego konstrukcją nośną, stanowiącą układ równoległych żeber prostopadłych do poszycia obydwu kadłubów, przy czym żebra te są zaopatrzone w części bliższej kadłuba zewnętrznego w otwory umożliwiające kontaktowanie się wnętrza utworzonych przez nie komór. Ponadto żebra te są zaopatrzone w poprzeczne półki, zwiększające ich sztywność. Konstrukcje tego typu kadłuba stwarzają, podobnie jak poprzednio omówione, niebezpieczeństwo przedostawania się ciekłego ładunku utworzonych komór konstrukcji nośnej, wobec czego wymagają instalowania systemów ostrzegawczych, zabezpieczających przed zanieczyszczeniem balastu i tworzeniem się w komorach gazów wybuchowych.

Znany jest również sposób nawadniania pustych komór w konstrukcjach nośnych, zwłaszcza w podwodnych konstrukcjach komorowych wsporników platform wiertniczych. Nawadnianie to stosowane jest jednak wyłącznie w celu przeciwstawienia parcia wody wewnątrz komór konstrukcji nośnej zewnętrznemu parciu hydrostatycznemu wody morskiej.

Zadaniem wynalazku jest stworzenie takiej konstrukcji nośnej utworzonej między poszyciem zewnętrznym i właściwym kadłubem statku, która nie tylko zapewni odpowiednią sztywność i wytrzymałość kadłuba, zwiększając jego odporność na uderzenia i powstawanie trwałych uszkodzeń, lecz równocześnie zapewni utworzenie układu komór kanałowych. Komory te po wypełnieniu ich wodą, zwłaszcza wodą morską, utworzą w przypadku uszkodzenia kadłuba właściwego przestrzeń amortyzacyjną, do której wpływa wyciekająca ropa.

Konstrukcja kadłuba statku według wynalazku winna zapewnić również stabilizację statku na morzu oraz możliwość łatwej regulacji jego zanurzenia.

Zgodnie z wynalazkiem zadanie to zostało zrealizowane przez konstrukcję kadłuba statku, który składa się z właściwego kadłuba oraz kadłuba zewnętrznego, utworzonego z poszycia zewnętrznego i z konstrukcji nośnej, łączącej to poszycie z zewnętrzną powierzchnią poszycia kadłuba właściwego.

Konstrukcja nośna kadłuba statku według wynalazku utworzona jest z korytowych elementów. Każdy z tych elementów składa się z dwóch rozchylonych ścianek bocznych tworzących ramiona koryta oraz z łączącej je ścianki poprzecznej, tworzącej jego dno Konstrukcja nośna składa się przynajmniej z dwóch rzędów koryt, natomiast pierwszy rząd tych elementów jest połączony nierozłącznie, korzystnie przez spawanie, z poszyciem właściwego kadłuba statku, przy czym górne obrzeża ścianek bocznych elementów korytowych drugiego (lub kolejnego) rzędu są połączone trwale, korzystnie przez spawanie, z krawędziami ścianek poprzecznych elementów korytowych pierwszego (poprzedniego) rzędu, zaś ścianki poprzeczne elementów korytowych drugiego (ostatniego) rzędu są połączone trwale, korzystnie przez spawanie, z poszyciem kadłuba zewnętrznego. Utworzone w konstrukcji nośnej wewnętrzne i zewnętrzne przestrzenie między ramionami sąsiednich elementów, tworzą układ równoległych komór kanałowych, które mogą być wypełnione wodą, zwłaszcza morską, stanowiąc równocześnie przestrzeń amortyzacyjną dla wyciekającej z kadłuba właściwego cieczy ładunku, zwłaszcza ropy naftowej.

Ostatni rząd elementów konstrukcji nośnej kadłuba statku według wynalazku jest korzystnie wyposażony w podłużne płaskie elementy, przymocowane trwale, korzystnie przez spawanie, do ścianek poprzecznych sąsiadujących ze sobą korytowych elementów tego rzędu, tworząc łącznie z tymi ściankami poszycie kadłuba zewnętrznego.

171 567

Konstrukcja nośna kadłuba statku według wynalazku dzieli się na sekcje odpowiadające sekcjom kadłuba właściwego, przy czym elementy korytowe każdej sekcji konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego stykają się swymi zakończeniami z zakończeniami elementów korytowych sąsiadującej z nią sekcji.

Ścianki elementów korytowych są korzystnie zaopatrzone w otwory zapewniające kontakt między sąsiednimi komorami kanałowymi utworzonymi przez te ścianki. Opisane wyżej otwory w elementach konstrukcji nośnej mogą się również znajdować w zewnętrznym poszyciu dna kadłuba zewnętrznego w celu samoczynnego napełniania komór kanałowych konstrukcji nośnej wodą morską.

W innym rozwiązaniu wynalazku przewiduje się możliwość napełniania komór kanałowych konstrukcji nośnej wodą morską z ujęcia dziobowego i ujęcia rufowego, które to ujęcia wody morskiej są połączone przechodzącym przez konstrukcję nośną dna kadłuba perforowanym rurociągiem zakończonym po obu stronach zaworami.

Zgodnie z innym rozwiązaniem wynalazku zamiast bezpośredniego zetknięcia zakończeń elementów konstrukcji nośnej sąsiednich sekcji kadłuba przewiduje się, że między tymi zakończeniami znajduje się szczelina, przy czym poszycie zewnętrzne w obszarze tej szczeliny jest wyposażone w kompensator lirowy łączący poszycie zewnętrzne sąsiadujących sekcji kadłuba. Dzięki temu poszycie zewnętrzne kadłuba zewnętrznego zachowuje w miejscu zetknięcia się sekcji kadłuba ciągłość, natomiast konstrukcja nośna jest w tym miejscu nieciągłą. Dzięki temu nie przenoszą się na kadłub zewnętrzny naprężenia pochodzące od obciążeń występujących we właściwym kadłubie.

Szczelina między zakończeniami elementów korytowych sąsiadujących sekcji kadłuba ma korzystnie postać otworów i szczelin wykonanych w elementach korytowych sąsiadujących rzędów konstrukcji nośnej.

Doświadczenia wykazały, że grubość konstrukcji nośnej czyli odległość powierzchni wewnętrznej poszycia zewnętrznego od powierzchni zewnętrznej kadłuba właściwego wynosi od 0,05 do 0,15, najkorzystniej 0,15, największej.szerokości kadłuba statku.

Nawadniane komory kanałowe utworzone w części burtowej 'konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego sięgają powyżej linii wodnej statku. Korzystnie przynajmniej jedna para nawadnianych układów komór kanałowych sekcji kadłuba, po obu stronach części burtowej konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego, jest wyposażona w urządzenie doprowadzające gaz pod ciśnieniem, złożone z rurociągu i zaworu łączącego każdy układ tych komór ze sprężarką. Ponadto przynajmniej jedna para nawadnianych układów komór kanałowych sekcji kadłuba, po obu stronach części burtowej konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego, jest wyposażona w urządzenie próżniowe złozone z rurociągu i zaworu łączącego każdy układ tych komór z pompą próżniową.

W celu regulacji trymu statku, zwłaszcza gdy płynie on bez obciążenia, układy nawadnianych komór kanałowych w części burtowej konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego winny znajdować się w rejonie dziobu i rufy statku, symetrycznie po obydwu jego burtach.

Inne rozwiązanie konstrukcji kadłuba statku według wynalazku przewiduje, że konstrukcja nośna kadłuba zewnętrznego jest utworzona przynajmniej z jednego rzędu podłużnych elementów o przekroju w kształcie litery X, przy czym każdy z tych elementów składa się ze ścianki poprzecznej oraz z tworzących z nią kąt rozwarty - ścianek bocznych. Ścianki boczne elementu stanowią ramiona utworzonych między nimi koryt, przy czym obrzeża ścianek górnego koryta są trwale połączone, najkorzystniej przez spawanie, z poszyciem właściwego kadłuba, wzdłuż znajdujących się po przeciwnej stronie tego poszycia wzdłużnie. Obrzeża ścianek bocznych dolnego koryta elementów w kształcie litery X są natomiast trwale połączone, korzystnie przez spawanie, z podłużnymi płaskimi elementami zamykającymi to koryto od dołu i tworzącymi zewnętrzne poszycie kadłuba zewnętrznego. Przestrzenie wewnętrzne i przestrzenie zewnętrzne utworzone między ściankami elementów w kształcie litery X tworzą układ równoległych komór kanałowych kadłuba zewnętrznego, które mogą być napełniane wodą, zwłaszcza wodą morską, ewentualnie wyciekającą cieczą ładunku, np. ropą naftową.

Opisana wyżej odmiana konstrukcji kadłuba statku według wynalazku może oczywiście spełniać również wszystkie pozostałe, opisane wyżej cechy konstrukcji nośnej utworzonej z elementów korytowych.

Dzięki opisanei wyżej konstrukcji kadłuba statku według wynalazku, znana ze stanu techniki idea podwójnego kadłuba stała się realna, użyteczna i uzasadniona ekonomicznie. Konstrukcja kadłuba statku według wynalazku może być stosowana zarówno w przypadku budowy nowych statków, ja i rekonstrukcji już istniejących.

Kadłub zewnętrzny, obejmujący zarówno dno jak i burty statku, stanowi bezpieczną konstrukcję, bowiem komory kanałowe utworzone w konstrukcji nośnej między kadłubem właściwym a poszyciem zewnętrznym mogą być napełniane wodą, zabezpieczając przed niebezpiecznym tworzeniem się gazów węglowodorowych w tych komorach. Ponadto nawadnianie umożliwia poddanie konstrukcji nośnej kadłuba ciśnieniu hydrostatycznemu, dzięki czemu elementy konstrukcyjne mogą być odpowiednio cieńsze i lżejsze w porównaniu do znanych konstrukcji kadłubów z podwójnym dnem, co dodatkowo eliminuje konieczność stosowania wentylacji i systemów sygnalizacyjnych stosowanych w tych konwencjonalnych konstrukcjach.

W konstrukcji kadłuba według wynalazku, w której poszycie zewnętrzne jest oddzielone od konstrukcji właściwego kadłuba, tworząc nieciągłą konstrukcję kadłuba zewnętrznego, zwłaszcza w strefach odprężeniowych, uzyskuje się odciążenie kadłuba zewnętrznego od naprężeń, będących wynikiem sił działających na kadłub właściwy. Dzięki temu poszycie zewnętrzne nie musi być zbudowane ze stali o wysokiej wytrzymałości, lecz może być wykonane ze stali gorszego gatunku.

Doświadczenia wykazały, że zastosowana konstrukcja nośna, mająca w przekroju postać plastra miodu, ma bardzo korzystną charakterystykę pochłaniania energii i odkształcania się pod obciążeniem. Dzięki temu zwiększa odporność konstrukcji kadłuba zewnętrznego na uszkodzenia.

Budowa kadłuba zewnętrznego lub nakładanie konstrukcji nośnej i poszycia zewnętrznego na istniejącą konstrukcję statku może być przeprowadzana w suchym doku w stoczni lub w doku pływającym.

Wymiary i grubość blach oraz elementów konstrukcyjnych określa się dla konkretnego statku w taki sam sposób jak dla zwykłych konstrukcji. Długość elementów konstrukcji nośnej winna wynosić od 12 do 20 m, przy czym najkorzystniej winna odpowiadać długości poszczególnych sekcji kadłuba. Elementy konstrukcji nośnej są przyspawane bezpośrednio do poszycia właściwego kadłuba, przy czym ukosowanie krawędzi winno być dokonane przed ustawieniem elementu. Ze względów wykonawczych w wyjątkowych przypadkach elementy konstrukcji nośnej mogą być mocowane również poprzecznie do osi statku.

Zaleca się aby sekcje dziobowe i rufowe statku miały kształt podobny do linii kadłuba właściwego. Można to uzyskać przez zastosowanie odpowiednio zwężających się elementów. Dzięki temu uzyskuje się dodatkowe zmniejszenie oporu wody mimo zwiększenia wymiarów kadłuba zewnętrznego w stosunku do kadłuba właściwego.

Dzięki zastosowaniu nawadnianych komór kanałowych wewnątrz kadłuba zewnętrznego, w przypadku uszkodzenia kadłuba właściwego wyciek ropy powoduje jej przepływ między poszyciem zewnętrznym a kadłubem właściwym do góry, wzdłuż burt statku aż do osiągnięcia poziomu ropy w zbiornikach kadłuba właściwego. Dzięki temu ropa nie rozlewa się na zewnątrz statku, bowiem poszycie zewnętrzne burt jest pozbawione jakichkolwiek otworów. Ponadto wyposażenie nawadnianych komór kanałowych, zwłaszcza w ich części burtowej, w urządzenia umożliwiające dopływ do komór gazu obojętnego lub zmniejszanie ciśnienia w komorach umożliwia regulację zanurzenia statku, a tym samym możliwość zwiększenia jego pojemności ładunkowej. Ponadto zastosowanie układów komór kanałowych w części burtowej statku, po obydwu jego stronach, na dziobie i rufie statku, jak również regulacji ciśnienia działającego na powierzchnię wody w komorach, za pomocą urządzeń ciśnieniowych i próżniowych połączonych z tymi komorami, umożliwia odpowiednią regulację trymu statku, a w szczególności możliwość zwiększenia zanurzenia części rufowej w przypadku, gdy statek płynie bez obciążenia.

171 567

Dzięki wynalazkowi można uzyskać zwiększenie zanurzenia kadłuba statku bez konieczności stosowania balastu z wody morskiej. Dzięki temu zbiorniki ropy, które nie służą wówczas jako zbiorniki balastowe, mogą być, bez konieczności ich przepłukiwania, ponownie użyte do przewozu ropy.

Konstrukcja kadłuba statku według wynalazku zwiększa wytrzymałość i odporność na uderzenia statku co ma szczególne znaczenie w przypadku kolizji lub wejścia na mieliznę, bowiem kadłub zewnętrzny osłania wówczas kadłub właściwy, zawierający ładunek.

Wynalazek jest przykładowo bliżej wyjaśniony na rysunku, na którym:

fig 1 - przedstawia statek dla przewozu bardzo dużych ładunków ropy z kadłubem według wynalazku w widoku z boku;

fig. 2 - przekrój podłużny II-II (fig. 3) statku pokazanego na fig. 1; fig. 3 - przekrój III-III statku pokazanego na fig. 1;

fig. 4 - ładownię statku pokazanego na fig. 1 do 3, w widoku, ze szczegółami konstrukcji kadłuba zewnętrznego;

fig. 5 - zestawienie elementów konstrukcyjnych poszycia kadłuba tworzących konstrukcję nośną kadłuba zewnętrznego pokazanego na fig. 4 w widoku;

fig 6 - pierwszy wariant konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w przekroju poprzecznym;

fig. 7 - drugi wariant konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w przekroju poprzecznym; fig. 8 - ładownię statku do przewozu dużych ładunków ropy z przykładami rozwiązań konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w widoku perspektywicznym;

fig. 9 - część konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w miejscu przejścia w kadłub właściwy na dziobie i rufie statku w .przekroju poprzecznym;

fig. 10 - część konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w miejscu połączenia sąsiednich sekcji kadłuba (strefy odprężenia) w widoku perspektywicznym;

fig. 11 - część konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w miejscu połączenia sąsiednich sekcji kadłuba (strefy odprężenia) w przekroju podłużnym XI-XI na fig. 10;

fig. 12 - inne rozwiązanie części konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego w miejscu połączenia sąsiednich sekcji kadłuba (strefy odprężenia) w przekroju podłużnym XI-XI na fig. 10;

fig. 13 - kadłub dużego zbiornikowca z konstrukcją nośną kadłuba zewnętrznego przedstawioną na fig. 6 i 7, wyposażony w układ rurociągów i urządzeń regulacyjnych do napełniania wodą kanałowych komór utworzonych w kadłubie zewnętrznym - w przekroju podłużnym;

fig. 14 - kadłub statku z konstrukcją nośną kadłuba zewnętrznego przedstawioną na fig. 2 - 5 z uszkodzonym kadłubem właściwym i powstałym z tego powodu wyciekiem do komór kanałowych konstrukcji nośnej - w przekroju poprzecznym;

fig. 15 - kadłub dużego zbiornikowca przedstawiający regulację zanurzenia statku przez regulację poziomu wody w komorach kanałowych niektórych sekcji konstrukcji nośnej kadłuba zewnętrznego, w widoku z boku z częściowymi wykrojami.

Figura 1 przedstawia kadłub dużego zbiornikowca (VLCC). Kadłub statku składa się z kadłuba właściwego 14 oraz z kadłuba zewnętrznego 15, rozciągającego się wzdłuż całej długości pokładu ładunkowego 12 od dziobu 11 do rufy 13 statku.

Figura 2 przedstawia przekrój podłużny tego statku uwidaczniający podział kadłuba na poszczególne sekcje ładunkowe 16.

Konstrukcja nośna łącząca kadłub właściwy 14 z poszyciem kadłuba zewnętrznego 15 obejmuje przede wszystkim dno i burty kadłuba właściwego 14 aż do wysokości pokładu głównego 17 statku, przede wszystkim w obszarze sekcji ładunkowych 16 (fig. 3).

Figura 4 przedstawia w widoku z częściowym przekrojem poprzecznym jedną z sekcji ładunkowych 16 statku 10. Przekrój uwidacznia konstrukcję kadłuba właściwego 14 statku oraz jego kadłuba zewnętrznego 15. Kadłub właściwy 14 wraz z pokładem głównym 17 otacza środkowy zbiornik główny 18 oraz zbiorniki boczne 19 i 20 z lewej i prawej burty.

Środkowy zbiornik główny 18 służy do przewozu właściwego ładunku, na przykład ropy naftowej, natomiast zbiorniki boczne 19 i 20 stanowią zbiorniki balastowe statku.

171 567

Kadłub zewnętrzny 15 składa się z konstrukcji nośnej 21, stanowiącej układ komór kanałowych 155 utworzonych z podłużnych elementów korytowych oraz z poszycia zewnętrznego 22.

Konstrukcja nośna pokrywa całe dno oraz burty boczne kadłuba właściwego 14 łącząc go z poszyciem zewnętrznym 22, przy czym burty statku są połączone u góry pokładem głównym 17.

Budowę konstrukcji nośnej statku przedstawia fig. 5 w widoku, a fig. 6 w przekroju poprzecznym. Poszycie 141 kadłuba właściwego 14 jest usztywnione przez przyspawane w równych odstępach wzdłuż osi statku wzdłużniki 142.

Konstrukcja nośna 21 kadłuba zewnętrznego 15 stanowi układ komór kanałowych utworzonych z korytowych elementów 21A i 21B ułożonych w dwóch rzędach. Każdy z tych elementów 21A i 21B składa się z dwóch rozchylonych ścianek bocznych 23, tworzących ramiona koryta oraz z łączącej je ścianki poprzecznej 24, tworzącej dno koryta.

Górne obrzeża ścianek bocznych 23 górnego rzędu elementów korytowych 21A są nierozłącznie połączone, korzystnie przez spawanie, z poszyciem 141 właściwego kadłuba 14 statku wzdłuz znajdujących się po przeciwnej stronie tego poszycia 141 wzdłużników 412, natomiast górne obrzeża ścianek 23 elementów 21B dolnego rzędu elementów są połączone nierozłącznie, korzystnie przez spawanie, z poprzecznymi ściankami 24 sąsiednich elementów 21A górnego rzędu. Równocześnie ścianki poprzeczne 24 elementów 21B są połączone nierozłącznie, korzystnie przez spawanie, z poszyciem zewnętrznym 22 zewnętrznego kadłuba 15 statku.

Wewnętrzne i zewnętrzne przestrzenie, utworzone między ramionami 23 sąsiednich elementów korytowych 21A i 21B tworzą układ równoległych komór kanałowych 155 kadłuba zewnętrznego 15, które mogą być napełnione wodą, ewentualnie wyciekającą ropą.

W rozwiązaniu przedstawionym na fig. 6 zewnętrzne poszycie 22 kadłuba zewnętrznego 15 składa się ze ścianek poprzecznych 24 elementów korytowych 2 IB dolnego rzędu oraz z przyspawanych do nich nierozłącznie podłużnych płaskich elementów 22C.

Elementy korytowe 21A i 2 IB są ponadto, zaopatrzone zarówno na ściankach bocznych 23 jak i na ściankach poprzecznych 24, w otwory 25, co pozwala na wzajemne komunikowanie się komór kanałowych 155, a tym samym na swobodny przepływ wody między tymi komorami.

W rozwiązaniu przedstawionym na fig. 5 otwory 25 są również wykonane w poszyciu zewnętrznym 22 dna statku w tym celu, aby przez otwory te wpływała do komór kanałowych 155 konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego woda morska w celu nawodnienia tych komór. Poszycie 22 kadłuba zewnętrznego burt statku jest natomiast pozbawione tych otworów 25. Dzięki temu w przypadku uszkodzenia kadłuba właściwego 14 naładowanego statku, wyciek ropy odbywa się jedynie do komór kanałowych 155 konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15, przy czym ropaprzepływając przez otwory 25 między tymi komorami 155 może wypełnić nawet znaczną część tej konstrukcji nośnej, dzięki czemu wstrzymuje wyciek ropy na zewnątrz statku.

Figura 7 przedstawia odmianę rozwiązania konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15. Konstrukcja ta jest utworzona z podłużnych elementów 21D, mających w przekroju kształt litery X, przy czym każdy z tych elementów składa się ze ścianki poprzecznej 232 oraz ze stanowiących z nią jedną całość i tworzących z mą kąt rozwarty ścianek bocznych 231 i 233. Ścianki boczne 231 i 233 elementów 21D tworzą ramiona dwóch utworzonych między nimi koryt: górnego i dolnego. Obrzeza ścianek 231 są trwale połączone, korzystnie przez spawanie, z poszyciem 141 kadłuba właściwego 14 wzdłuŻ znajdujących się po przeciwnej strome tego poszycia 141 wzdłużników 142. Natomiast obrzeża ścianek bocznych 233 dolnych koryt elementów 21D są trwale połączone, korzystnie przez spawanie, z podłużnymi elementami płaskimi 222 zamykającymi to koryto od dołu i tworzącymi zewnętrzne poszycie 22 kadłuba zewnętrznego 15.

Na figurze 8 przedstawiono ładownię statku służącego do przewozu dużych ładunków ropy z przykładami rozwiązań konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15, przy czym z lewej strony konstrukcja nośna 21 kadłuba zewnętrznego na dnie statku składa się z pojedyn10

171 567 czego rzędu elementów 21D oraz zamykających je i tworzących poszycie zewnętrzne 22 podłużnych płaskich elementów 222. Natomiast po prawej stronie przedstawiono konstrukcję nośną złożoną z czterech rzędów, połączonych ze sobą wzdłużnie przez spawanie, elementów korytowych 21A i 21B. Konstrukcja nośna otaczająca burty statku jest natomiast utworzona z dwóch rzędów umieszczonych pionowo elementów korytowych 21A i 2 IB lub z jednego rzędu elementów X-owych 21D,

W każdym przedstawionym przykładzie rozwiązania konstrukcji nośnej między jej elementami utworzone są kanałowe komory, które mogą być napełniane wodą, zwłaszcza wodą morską, względnie wyciekającą z kadłuba właściwego 14 ropą lub inną transportowaną przez statek cieczą.

Przez zwiększenie liczby rzędów elementów 21A i 21B lub 21D, zwiększa się grubość konstrukcji nośnej, a więc odległość dzieląca kadłub właściwy 14 od poszycia zewnętrznego 22 kadłuba zewnętrznego 15.

Na dziobie 11 i na rufie 13 statku (fig. 1 i 2) kadłub zewnętrzny 15 przechodzi w miejscach 151 i 152, zarówno na dnie jak i na burtach statku, w kadłub właściwy 14.

Figura 9 przedstawia konstrukcję nośną 21 złożoną z elementów korytowych 21A i 21B. W miejscu 152 przejścia kadłuba zewnętrznego 15 na dnie statku w kadłub właściwy 14, zastosowano elementy korytowe 21E i 21F, które są ścięte w sposób zapewniający stopniowe ciągłe przejście kadłuba 15 w kadłub właściwy 14. Od strony poszycia zewnętrznego 22 elementy te są zamknięte za pomocą specjalnie ukształtowanych płaskich elementów 223, tworzących ciągłość poszycia zewnętrznego 22 statku.

' W budowie statków celowe jest stosowanie w określonych warunkach nieciągłej konstrukcji kadłuba zewnętrznego 15 statku. W tym celu poszycie 22 kadłuba zewnętrznego podzielone jest wzdłuż linii odpowiadających stykowi sąsiadujących sekcji 16 statku w ten sposób, aby elementy konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15 nie przenosiły obciążeń elementów konstrukcyjnych właściwego kadłuba 14 statku. W tym celu pod belkami nośnymi 143 szkieletu kadłuba właściwego 14 statku (fig. 14), w kadłubie zewnętrznym 15 utworzone są strefy odprężenia 21 G. W strefie odprężenia elementy korytowe 21A i 21B konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego zaopatrzone są w otwory 211 i 213 o średnicy porównywalnej z szerokością ścianek bocznych tych elementów, przy czym otwory te połączone są dodatkowo szczeliną 212. Natomiast poszycie zewnętrzne 221 (fig. 11) ukształtowane jest w miejscu strefy odprężenia 21G w ten sposób, że wchodzi do wnętrza otworu 213 i tworzy kompensator lirowy 230. Dzięki takiej konstrukcji kadłub zewnętrzny 15 jest w strefie odprężenia 21G nieciągły, wskutek czego obciążenia działające na kadłub właściwy 14 są przenoszone wyłącznie przez elementy nośne, a mianowicie: belki nośne 143 szkieletu i wzdłuzniki 142 kadłuba właściwego 14.

W rozwiązaniu kadłuba zewnętrznego 15 przedstawionym na fig. 12 nie przewidziano w poszyciu zewnętrznym 22 otworów (odpowiadającym otworom 25 na fig. 4 i 5) do napełniania wodą morską komór kanałowych 155, utworzonych w konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15, bowiem w określonych zastosowaniach i warunkach eksploatacyjnych statku stosowanie tych otworów może być niepożądane.

W rozwiązaniu przedstawionym na fig. 12 przewidziano również odmienną konstrukcję strefy odprężenia w konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15. Zamiast otworów i szczelin przedstawionych na fig. 11 między elementami korytowymi 21A i 21B sąsiadujących sekcji 16 statku przewidziano szczelinę 34. Szczelina ta jest korzystnie utworzona z powierzchni czołowych nieco rozsuniętych elementów korytowych 21A i 21B konstrukcji nośnej.

Figura 13 przedstawia statek 10, którego poszycie zewnętrzne 22 kadłuba zewnętrznego 15 jest, podobnie jak w rozwiązaniu według fig. 12, pozbawione otworów służących do napełniania wodą morską kanałowych komór 155 w konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15.

W rozwiązaniu przedstawionym na fig. 13 przewidziane jest dziobowe ujęcie 323 i rufowe ujęcie 324 wody morskiej w postaci komór otwartych od dołu i połączonych za pomocą rurociągu 325, umieszczonego w konstrukcji nośnej 21' kadłuba zewnętrznego 15. Rurociąg 325 ma

171 567 stosunkowo dużą średnicę i korzystnie umieszczony jest w jednej z komór kanałowych 155 konstrukcji nośnej 21. Ponadto jest on zaopatrzony w dużą ilość otworów 326 umożliwiających odpowiednio duże natężenie przepływu wody morskiej, wypełniającej komory kanałowe 155 we wszystkich częściach statku.

Dzięki tej konstrukcji możliwe jest nie tylko nawodnienie komór kanałowych konstrukcji nośnej przez wodę morską swobodnie wpływającą przez ujęcia 323 i 324 oraz doprowadzaną do nich rurociągiem 325, lecz również regulacja poziomu napełnienia konstrukcji nośnej, który winien korzystnie odpowiadać poziomowi zanurzenia statku. W tym celu zastosowano zdalnie sterowane zawory 327 i 328 zainstalowane na przeciwległych końcach rurociągu 325i połączone z monitorami 329 i 330, sprzężonymi z czujnikami wykrywającymi obecność ropy w wodzie wypełniającej komory kanałowe konstrukcji nośnej 21.

Każde uszkodzenie, zarówno kadłuba właściwego 14 jak i kadłuba zewnętrznego 15, wykrywane jest przez czujniki sprzężone z monitorami 329 i 330, przy czym wyciek z kadłuba właściwego 14 może być powstrzymany przez odpowiednią regulację zaworów 327 i 328.

Sposób zahamowania wycieku wyjaśnia fig. 14 przedstawiająca przekrój poprzeczny statku 10, w którego zbiornikach znajduje się ropa, oznaczona na rysunku przez kropkowanie. W przypadku uszkodzenia kadłuba właściwego 14, mającego na przykład postać dziury 31, ropa wydostająca się przez tę dziurę 31 wpływa do komór kanałowych 155 konstrukcji nośnej 21 dną statku i komorami tymi przepływa do komór kanałowych konstrukcji nośnej otaczającej burty statku Ponieważ ropa jest lżejsza od wody, wpływa do górnej części 32 i 33 tych komór burtowych. Ponieważ kadłub zewnętrzny 15 statku pozostaje nienaruszony, czujniki sprzężone z monitorami 329 i 330 odkryją obecność ropy w komorach kanałowych konstrukcji nośnej, sygnalizując konieczność zamknięcia zaworów 327 i 328. Wskutek tego wyciek ropy z otworu 31 zostanie zahamowany.

W przypadku, gdy na przykład w wyniku kolizji morskiej uszkodzony zostanie nie tylko kadłub właściwy 14, ale również zewnętrzne poszycie 22 kadłuba zewnętrznego, ropa wyciekająca z dziury 31 w kadłubie właściwym 14 wpływa do konstrukcji nośnej 21, przy czym poszycie kadłuba zewnętrznego 15, choć uszkodzone, przez pewien czas skutecznie jednak zapobiega wyciekowi ropy aż do chwili pełnego zastąpienia wody wypełniającej komory kanałowe 155 ropą, wypływającą z uszkodzonego kadłuba właściwego 14.

Nawadnianie komór kanałowych 155, utworzonych w konstrukcji nośnej 21 między kadłubem właściwym 14 a poszyciem zewnętrznym 22, może być, celem wyrównania ciśnień hydrostatycznych dokonywane do różnej wysokości, na przykład: poniżej linii wodnej statku celem zwiększeniajego wyporności, albo powyżej linii wodnej statku w celu zmniejszenia jego wyporności, względnie różnie w różnych częściach statku w celu zmiany jego trymu. W tym celu korzystnie jest, gdy poszycie zewnętrzne 22 kadłuba zewnętrznego 15 jest pozbawione otworów do napływania wody morskiej, zwłaszcza zaś, gdy jest pozbawione tych otworów w częściach burtowych poszycia.

Figura 15 przedstawia widok boczny statku z częściowymi wykrojami, uwidaczniającymi różny poziom nawodnienia komór kanałowych w części burtowej kadłuba zewnętrznego. Komory 39 i 40 konstrukcji nośnej 21 statku są rozmieszczone symetrycznie po lewej i prawej burcie w rejonie dziobu statku, zaś komory 41 rozmieszczone są symetrycznie po lewej i prawej burcie w rejonie rufy statku. Każda z komór nawadniających 39, 40, 41 konstrukcji nośnej 21 kadłuba zewnętrznego 15 jest połączona oddzielnymi doprowadzeniami ze sprężarkami gazu obojętnego, na przykład azotu, albo też z pompami wytwarzającymi podciśnienie. Gaz obojętny doprowadzany jest ze sprężarek do komór nawadniających 39, 40, 41 przez rurociąg 35 i zawór 36 (fig. 14), przy czym włączenie dopływu gazu pod ciśnieniem umożliwia obniżenie poziomu wody z komorach nawadniających do poziomu poniżej linii wodnej statku. Alternatywnie komory mogą być połączone z pompą wytwarzającą podciśnienie za pomocą rurociągu 37 i zaworu 38, co umożliwia wypompowywanie gazu z komór i podnoszenie poziomu wody w komorach powyżej poziomu linii wodnej.

W celu zwiększenia wyporności statku należy obniżyć poziom wody we wszystkich komorach nawadniających 39, 40 i 41 na obydwu burtach statku. W tym celu doprowadza się

171 567 gaz obojętny do tych komór, zwiększając ciśnienie działające na powierzchnię zawartej w nich wody.

W celu zmniejszenia wyporności statku, czyli zwiększenia jego zanurzenia, należy odpowiednio podnieść poziom wody w komorach nawadniającycn 39, 40 i 41. w rym ceiu włącza się za pomocą zaworu 38 pompy próżniowe powodujące wypompowanie gazu obojętnego wypełniającego te komory.

W przypadku, gdy statek płynie bez ładunku, wyłącznie z balastem i zanurzenie rufy nie jest wystarczające dla osiągnięcia pełnego zanurzenia śruby napędowej, należy wyregulować trym statku przez podniesienie jego dziobu i zanurzenie rufy W tym celu komory 41, znajdujące się na lewej i prawej burcie, łączy się za pomocą zaworu 38 z instalacją próżniową, w wyniku czego odpowiednio podnosi się poziom wody wypełniającej te komory 41 (fig. 15), a równocześnie komory 39 i 40 na dziobie statku łączy się za pomocą zaworów 36 ze sprężarkami, powodując odpowiednie obniżenie poziomu wody wypełniającej te komory. W wyniku tego działania następuje żądane podniesienie dziobu i zanurzenie rufy, a tym samym pełne zanurzenie śruby napędowej.

W przypadku przechyłu statku na jedną z burt, istnieje również możliwość wyrównania tego przechyłu przez podniesienie poziomu wody w komorach nawadniających 39, 40, 41 po stronie burty bardziej wynurzonej, a równocześnie obniżenie poziomu wody w tych komorach nawadniającyh 39, 40 i 41 po stronie burty bardziej zanurzonej. Podnoszenie i obniżanie wody w komorach nawadniajacych realizuje się za pomocą łączenia tych komór ze sprężarkami lub z pompami próżniowymi w sposób opisany poprzednio.

171 567

i

171 567

747 ι©

74Ζ

171 567

21

2121

	i©
	JM

171 567

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Kadłub statku, zwłaszcza zbiornikowca lub tankowca złożony z właściwego kadłuba i zewnętrznego kadłuba utworzonego z poszycia zewnętrznego i konstrukcji nośnej łączącej to poszycie z zewnętrzną powierzchnię kadłuba właściwego, znamienny tym, że konstrukcja nośna (21) zewnętrznego kadłuba (15) jest utworzona przynajmniej z dwóch rzędów korytowych elementów (21A) i (21B), przy czym każdy z tych elementów (21A) i (21B) składa się z dwóch rozchylonych ścianek bocznych (23) tworzących ramiona koryta oraz z łączącej je ścianki poprzecznej (24), tworzącej dno koryta, przy czym górne obrzeża ścianek bocznych (23) pierwszego rzędu elementów (21A) są połączone nierozłącznie korzystnie przez spawanie z poszyciem (141) właściwego kadłuba (14) statku wzdłuż znajdujących się po przeciwnej stronie poszycia (141) wzdłużników (142), natomiast górne obrzeża ścianek bocznych (23) elementów (21B) ostatniego rzędu są połączone nierozłącznie, korzystnie przez spawanie, z poprzecznymi ściankami (24) sąsiadujących elementów (21A) poprzedniego rzędu, zaś równocześnie ścianki poprzeczne (24) tych elementów (21B) są połączone nierozłącznie, korzystnie przez spawanie, z poszyciem (22) zewnętrznego kadłuba (15) statku, przy czym przestrzenie wewnętrzne i przestrzenie zewnętrzne utworzone między ramionami (23) elementów korytowych (21A) i (21B) tworzą układ równoległych komór kanałowych (155) kadłuba zewnętrznego (15), które mogą być napełnione wodą, zwłaszcza morską, ewentualnie wyciekającą cieczą ładunku, zwłaszcza ropą naftową.
2. Kadłub według zastrz. 1, znamienny tym, że sąsiadujące elementy korytowe (21B) ostatniego rzędu konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) są połączone podłużnymi płaskimi elementami (22C), połączonymi na krawędziach nierozłącznie, korzystnie przez spawanie, ze ściankami poprzecznymi (24) sąsiadujących z nimi elementów (21B) tworząc łącznie z tymi ściankami (24) poszycie zewnętrzne (22) kadłuba zewnętrznego (15).
3. Kadłub według zastrz. 1, znamienny tym, że elementy korytowe (21 A), (21B) konstrukcji nośnej (21) każdej sekcji (16) kadłuba swymi zakończeniami luźno stykają się z zakończeniami elementów korytowych (21A), (21B) sąsiedniej sekcji (16) kadłuba.
4. Kadłub według zastrz. 1, znamienny tym, że ścianki (23), (24) elementów korytowych (21A), (21B) są zaopatrzone w otwory (25) zapewniające kontakt między sąsiednimi komorami kanałowymi utworzonymi przez te ścianki.
5. Kadłub według zastrz. 4, znamieny tym, że otwory (25) konstrukcji nośnej (21) znajdują się również w poszyciu (22) dna kadłuba zewnętrznego (15).
6. Kadłub według zastrz. 4, znamienny tym, że jest wyposażony w ujecie (323) dziobowe i w ujęcie (324) rufowe wody morskiej oraz w łączący te ujęcia i przechodzący przez konstrukcję nośną (21) dna kadłuba perforowany rurociąg (325), zakończony obustronnie zaworami (327), (328).
7 Kadłub według zastrz 3, znamienny tym, że między zakończeniami elementów korytowych (21A), (21B) konstrukcji nośnej (21) sąsiednich sekcji (16) kadłuba znajduje się szczelina (34), przy czym poszycie zewnętrzne w obszarze tej szczeliny (34) jest wyposażone w kompensator litrowy (230), łączący poszycie zewnętrzne (22) sąsiadujących sekcji (16) kadłuba
8. Kadłub według zastrz. 7, znamienny tym, że szczelina między zakończeniami elementów korytowych (21A), (21B), sąsiadujących sekcji (16) kadłuba ma postać otworów (211) i (213), wykonanych w elementach korytowych (21A), (21B) sąsiadujących rzędów oraz łączących je szczelin (212) i (214).
9. Kadłub według zastrz. 1, znamienny tym, że grubość konstrukcji nośnej (21), czyli odległość powierzchni wewnętrznej poszycia zewnętrznego (23) od powierzchni zewnętrznej kadłuba właściwego (14) wynosi od 0,05 do 0,15, najkorzystniej 0,15, największej szerokości kadłuba statku.
10. Kadłub według zastrz. 1, znamienny tym, że nawadniane komory kanałowe (155) w części burtowej konstrukcji nośnej (21) kodłuba zewnętrznego (15) sięgają powyżej linii wodnej statku.
11. Kadłub według zastrz. 10, znamienny tym, że przynajmniej jedna para układów nawadnianych komór kanałowych (155) sekcji (16) kadłuba po obu stronach części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) jest wyposażona w urządzenie doprowadzające gaz pod ciśnieniem, złożone z rurociągu (35) i zaworu (36), łączących każdy układ tych komór ze sprężarką.
12. Kadłub według zastrz. 10, znamienny tym, ze przynajmniej jedna para układów nawadnianych komór kanałowych (155) sekcji (16) kadłuba po obu stronach części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) jest wyposażona w urządzenie próżniowe złożone z rurociągu (37) i zaworu (38) łączącego każdy układ tych komór z pompą prożniową.
13. Kadłub według zastrz 11 albo 12, znamienny tym, że układy nawadnianych komór kanałowych w części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) znajdują się w rejonie dziobu i rufy symetrycznie po obydwu burtach statku.
14. Kadłub statku, zwłaszcza zbiornikowca lub tankowca złożony z właściwego kadłuba i zewnętrznego kadłuba utworzonego z poszycia zewnętrznego i konstrukcji nośnej łączącej to poszycie z zewnętrzną powierzchnią kadłuba właściwego, znamienny tym, że konstrukcja nośna (21) zewnętrznego kadłuba (15) jest utworzona przynajmniej z jednego rzędu podłużnych elementów (21D) o przekroju w kształcie litery X, przy czym każdy z tych elementów (21D) składa się ze ścianki poprzecznej (232) oraz z tworzących z nią kąt rozwarty ścianek bocznych (231) i (233), stanowiących ramiona utworzonych między tymi ściankami koryt, przy czym obrządza ścianek górnego koryta (231) są trwale połączone, najkorzystniej przez spawanie z poszyciem (141) właściwego kadłuba (14) statku wzdłuż znajdujących się po przeciwnej stronie tego poszycia (141) wzdłużników (142), natomiast obrzeża ścianek bocznych (233) dolnego koryta elementu (21D) są trwale połączone, korzystnie przez spawanie, z podłużnymi płaskimi elementami (222) zamykającymi to koryto od dołu i tworzącymi zewnętrzne poszycie (22) zewnętrznego kadłuba (15), przy czym przestrzenie wewnętrzne i przestrzenie zewnętrzne utworzone między ramionami (231), (232) i (233) elementów korytowych (21D) tworzą układ równoległych komór kanałowych (155) kadłuba zewnętrznego (15), które mogą być napełnione wodą, zwłaszcza morską, ewentualnie wyciekającą cieczą ładunku, zwłaszcza ropą naftową.
15. Kadłub według zastrz. 14, znamienny tym, że elementy (21D) konstrukcji nośnej (21) każdej sekcji (16) kadłuba swymi zakończeniami luźno stykają się z zakończeniami elementów (21D) sąsiedniej sekcji kadłuba.
16. Kadłub według zastrz. 14, znamienny tym, że ścianki (231), (232), (233) elementów (21D) są zaopatrzone w otwory (25) zapewniające kontakt między sąsiednimi komorami kanałowymi utworzonymi przez te ścianki.
17. Kadłub według zastrz. 16, znamienny tym, że otwory (25) konstrukcji nośnej (21) znajdują się również w poszyciu (22) dna kadłuba zewnętrznego (15).
18. Kadłub według zastrz. 16, znamienny tym, że jest wyposażony w ujęcie (323) dziobowe i w ujęcie (324) rufowe wody morskiej oraz w łączący te ujęcia i przechodzący przez konstrukcję nośną (21) dna kadłuba perforowany rurociąg (325), zakończony obustronnie zaworami (327), (328).
19. Kadłub według zastrz. 15, znamienny tym, że między zakończeniami elementów (21D) konstrukcji nośnej (21) sąsiednich sekcji (16) kadłuba znajduje się szczelina (34), przy czym poszycie zewnętrzne w obszarze tej szczeliny (34) jest wyposażone w kompensator lirowy (230), łączący poszycie zewnętrzne (22) sąsiadujących sekcji (16) kadłuba.
20. Kadłub według zastrz. 19, znamienny tym, że szczelina między zakończeniami elementów (21D) sąsiadujących sekcji (16) kadłuba ma postać otworów (211) i (213), wykonanych w elementach korytowych (21A), (21B) sąsiadujących rzędów oraz łączących je szczelin (212) i (214).
21. Kadłub według zastrz. 14, znamienny tym, że grubość konstrukcji nośnej (21), czyli odległość powierzchni wewnętrznej poszycia zewnętrznego (23) od powierzchni zewnętrznej

171 567 kadłuba właściwego (14) wynosi od 0,05 do 0,15, najkorzystniej 0,15, największej szerokości kadłuba statku
22. Kadłub według zastrz. 14, znamienny tym, że nawadniane komory kanałowe (155) w części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) sięgają powyżej linii wodnej statku.
23. Kadłub według zastrz. 22, znamienny tym, że przynajmniej jedna para układów nawadnianych komór kanałowych (155) sekcji (16) kadłuba po obu stronach części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) jest wyposażona w urządzenie doprowadzające gaz pod ciśnieniem, złożone z rurociągu (35) i zaworu (36), łączących każdy układ tych komór ze sprężarką.
24. Kadłub według zastrz. 22, znamienny tym, że przynajmniej jedna para układów nawadnianych komór kanałowych (155) sekcji (16) kadłuba po obu stronach części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) jest wyposażona w urządzenie próżniowe złożone z rurociągu (37) i zaworu (38) łączącego każdy układ tych komór z pompą próżniową.
25. Kadłub według zastrz. 22 albo 23, znamienny tym, że układy nawadnianych komór kanałowych w części burtowej konstrukcji nośnej (21) kadłuba zewnętrznego (15) znajdują się w rejonie dziobu i rufy symetrycznie po obydwu burtach statku.