PL168842B1 - Sposób wytwarzania polówek medalionu i medalion skladajacy sie z dwóch polówek PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób wytwarzania polówek meda-- lionu, znamienny tym, ze formuje sie póls- korupe (9) medalionu z pierwszej blachy, wytlacza sie korytko (2) o ksztalcie piers- cieniowym z drugiej blachy (1), przy czym zewnetrzny wymiar korytka (2) utrzymuje sie zgodny z zewnetrznym wymiarem póls- korupy (9) medalionu z pierwszej blachy, usuwa sie z drugiej blachy (1) objety wew- netrzna krawedzia scianki (4) korytka (2) obszar (6) dla utworzenia otworu, po czym osadza sie pólskorupe (9) jej obrzezem ze- wnetrznym w korytku (2) i lutuje sie kra- wedz pólskorupy (9) przy sciance ze- wnetrznej korytka (2), a nastepnie oddziela sie, pozostajaca po wytloczeniu, wystajaca na zewnatrz, ponad zewnetrzna krawedz korytka (2) czesc blachy (1). Fig. 3 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania połówek medalionu dla celów jubilerskich i medalion składający się z dwóch połówek w postaci półskorup, które są ze sobą wzajemnie połączone odchylnie, przy czym każda z półskorup jest usztywniona ramką o kształcie pierścieniowym, zlutowaną z krawędzią półskorupy.

Z opisu niemieckiego wzoru użytkowego nr 87 02 730 znany jest medalion z dwóch półskorup, w którym wykonane wstępnie półskorupy medalionu i płaska ramka o kształcie pierścieniowym są wspólnie zlutowane. Ramka nadaje półskorupom medalionu niezbędną stabilność i dlatego jest grubsza niż ścianka półskorup medalionu. W medalionach, na których są stemplowane dane o zawartości metalu szlachetnego (próba), zużycie metalu szlachetnego na pierścień jest więc stosunkowo wysokie. Jest to niekorzystne, ponieważ ramka jest zasadniczo niewidoczna, gdyż znajduje się głównie wewnątrz medalionu.

Z opisu angielskiego patentu nr 825 076 znany jest medalion, którego półskorupy są wytwarzane przez kształtowanie jednej półskorupy medalionu z pierwszej blachy, kształtowanie pierścienia kołnierzowego z drugiej blachy, osadzenie pierścienia kołnierzowego w półskorupie medalionu jako ramki i umocowanie jej w ten sposób, że krawędź półskorupy medalionu zostaje wywinięta obwodowo wokół kołnierza pierścienia kołnierzowego. Wadą w tym rozwiązaniu jest to, że również w tak wykonanym medalionie zużywa się stosunkowo dużo metalu szlachetnego na ramkę znajdującą się wewnątrz i że wykonanie jest kosztowne ponieważ ramka jest z każdą półskorupą połączona wyłącznie mechanicznie, a mianowicie przez wywinięcie wewnętrznej krawędzi ramki aby mogła się ona wspierać na półskorupie medalionu i przez zawinięcie krawędzi półskorupy medalionu tak, aby obejmowała ona i przytrzymywała zewnętrzną krawędź ramki.

Sposób wytwarzania połówek medalionu według wynalazku polega na tym, że formuje się każdą półskorupę stanowiącą połówkę medalionu z pierwszej blachy, a z drugiej blachy wytłacza się korytko o kształcie pierścieniowym, przy czym zarys zewnętrzny korytka odpowiada zasadniczo zarysowi zewnętrznemu półskorupy medalionu. Następnie usuwa się wyznaczony wewnętrzną krawędzią korytka w drugiej blasze obszar dla utworzenia otworu, osadza się półskorupę medalionu jej krawędzią w korytku, po czym lutuje się krawędź półskorupy przy ściance zewnętrznej korytka, a następnie oddziela się, wystającą na zewnątrz, ponad zewnętrzną ściankę korytka część blachy.

Korzystnie wytłaczanie prowadzi się przez głębokie ciągnienie.

Korzystnie, po zlutowaniu oddziela się od połówki medalionu wystające części blachy.

Korzystnie podczas wytłaczania korytka przy jego ściance zewnętrznej wytłacza się występ zaopatrzony w otwór dla uformowania oczka oraz ewentualnie drugi występ dla utworzenia części zawiasu, przy czym u jego podstawy wytłacza się obniżenie, przebiegające stycznie do korytka.

168 842

Korzystnie leżący wewnątrz korytka ramki obszar drugiej blachy wykrawa się tak, że ścianka wewnętrzna korytka pozostaje przynajmniej częściowo w pozycji stojącej, przy czym ma ona zwłaszcza wysokość większą niż ścianka zewnętrzna.

Korzystnie część blachy wystającą ponad zewnętrzną krawędź korytka oddziela się przed osadzeniem półskorupy medalionu tak, że zewnętrzna ścianka korytka znajduje się w pozycji stojącej.

Korzystnie blachę wystającą ponad korytko, po zlutowaniu z półskorupą medalionu oddziela się tak, że zewnętrzna ścianka korytka zostaje również co najmniej częściowo oddzielona.

Korzystnie na podstawę drugiego występu nanosi się warstwę lutu, którą później w odstępie względem korytka i stycznie względem niego częściowo zfrezowuje się.

Korzystnie w podstawie korytka tłoczy się relief, a całe korytko formuje się o zarysie nieco mniejszym niż półskorupą medalionu aby móc półskorupę osadzić w korytku ze wstępnym naprężeniem.

Medalion według wynalazku ma ramkę półskorupy o profilu w kształcie litery U lub L, przy czym ramię ramki znajdujące się bliżej środka medalionu jest skierowane ku półskorupie i pomiędzy ramieniem i półskorupą medalionu znajduje się odstęp.

Korzystnie grubość ścianki ramki medalionu jest mniejsza niż grubość ścianki jego półskorupy.

Korzystnie jedna z ramek medalionu ma występ na oczko medalionu, a każda z ramek ma występ na połówkę zawiasu medalionu.

Zgodny z wynalazkiem sposób wytwarzania dotyczy wyrobów z blachy ze szlachetnego metalu lub ze stopu metali szlachetnych, w szczególności ze złota, srebra i ich stopów. Z pierwszej blachy zostaje uformowana półskorupą medalionu. W drugiej blasze zostaje wytłoczone korytko o kształcie pierścieniowym. Część blachy objęta wewnętrzną krawędzią korytka, podwyższona względem korytka, jest niepotrzebna i dlatego zostaje usunięta. W ten sposób powstaje otwór w blasze. Następnie półskorupą medalionu zostaje osadzona swą krawędzią w korytku i w nim zlutowana z obszarem obrzeża blachy korytka. Otwór blach jest szczególnie korzystnie ukształtowany, ponieważ w korytku, którego zewnętrzny wymiar w świetle pasuje do zewnętrznego wymiaru półskorupy medalionu, zostaje półskorupą medalionu, bez trudności, ustawiona do zabiegu lutowania we właściwej pozycji, a także utrzymywana. Specjalne prace związane z ustawieniem w pozycji i regulacją są zbędne. Blacha może zostać z półskorupą medalionu leżącą w korytku zlutowana automatycznie w piecu, w szczególności w piecu przelotowym. Przy tym korytko służy nie tylko do ustawienia pozycji i utrzymywania półskorupy medalionu, ale także do przyjęcia lutu, który może być umieszczony w korytku w postaci folii, drutu, kuleczek lub proszku. Nie jest przy tym konieczne, aby lut metalowy został uprzednio rozprowadzony równomiernie wzdłuż krawędzi półskorupy medalionu, ponieważ i tak stopi się on w piecu, rozpłynie w korytku i rozłoży równomiernie. Lut metalowy nie może przy tym odpłynąć ponieważ przytrzymuje go korytko. Ponieważ lut bez trudności rozchodzi się równomiernie w korytku, można się posłużyć niewielką ilością lutu, co z jednej strony obniża koszty materiałowe, a z drugiej strony zmniejsza udział metalu nieszlachetnego, co jest korzystne dla utrzymania założonej próby medalionu. Do ustalenia próby medalionu wchodzą bowiem wszystkie połączone nierozłącznie części, a więc również materiał lutu. W szczególności nie ma konieczności posługiwania się pastą lutowniczą, którą przy obecnym stanie techniki nanosi się wzdłuż krawędzi skorupy medalionu.

Korytko można ukształtować lekkim spadkiem ku zewnętrznej krawędzi; ma to tę zaletę, że metal lutu gromadzi się przede wszystkim przy zewnętrznej krawędzi korytka, a więc tam, gdzie jest potrzebny do zlutowania krawędzi półskorupy medalionu.

Zalecane jest, aby korytko ukształtować nieznacznie ciaśniejsze niż półskorupą medalionu, tak że półskorupą medalionu zostaje osadzona w korytku ze wstępnym naprężeniem i w toku zabiegu lutowania tym wstępnym naprężeniem trzyma się w korytku. Ułatwia to manipulowanie blachą z osadzoną półskorupą medalionu dopóki nie są one wzajemnie zlutowane, ponieważ półskorupa medalionu jest zaciśnięta w korytku i dlatego przy manipulowaniu nie może się wyślizgnąć. Poza tym krawędź półskorupy medalionu jest przy lutowaniu stale dociś168 842 nięta do zewnętrznej dolnej krawędzi korytka, tak że przy minimalnej ilości lutu uzyskuje się bezbłędne połączenie lutownicze.

Wystającą ponad zewnętrzną krawędź korytka część blachy można oddzielić po zabiegu lutowania, może ona jednak zostać oddzielona jeszcze przed osadzeniem półskorupy medalionu. Korzystniejsze jest jednak oddzielenie po lutowaniu, ponieważ w tym wypadku wystającą blachę można wykorzystywać przy manipulowaniu, a po zlutowaniu można oddzielić na tyle, że przynajmniej częściowo można również usunąć zewnętrzną ściankę korytka. Ta zewnętrzna ścianka może być zresztą tak cienka i niska, że nawet jeśli nie zostanie oddzielona, nie wpływa ujemnie na ozdobny wygląd medalionu. Ponieważ metal lutu, przy lutowaniu rozkłada się równomiernie, również w wąskiej szczelinie pomiędzy zewnętrzną ścianą korytka i półskorupą medalionu, zewnętrzna ścianka korytka jest w każdym wypadku połączona trwale z półskorupą medalionu. Zwiększona w ten sposób powierzchnia lutowania podwyższa wytrzymałość połączenia między krawędzią półskorupy medalionu i przylutowaną ramką o kształcie pierścieniowym i poprawia stabilność krawędzi półskorupy medalionu.

Jeżeli jednak zewnętrzna ścianka korytka zostanie, przynajmniej częściowo oddzielona, to w ten sposób zostaje zaoszczędzony metal szlachetny, a wygląd zewnętrzny półskorupy medalionu pozostaje niezmieniony.

Przylutowana na krawędzi półskorupy medalionu, zagięta kątowo ramka pierścieniowa, stabilizuje doskonale krawędź półskorupy medalionu. Dlatego też blacha, z której ramka ta jest wykonana, może być cieńsza niż przy obecnym stanie techniki, dzięki czemu można zaoszczędzić metal szlachetny. Ramka może być szczególnie cienka, jeżeli na podstawie korytka zostanie wytłoczony relief. Może to nastąpić w jednym zabiegu z kształtowaniem korytka. Nie jest potrzebne do tego celu specjalne narzędzie. Relief mógłby być oczywiście wytłoczony również w osobnym zabiegu, ale byłoby to kosztowniejsze. Reli^lf usztywnia korytko i tym samym późniejszą ramkę półskorupy medalionu. W porównaniu z korytkiem, w którym nie ma wytłoczonego reliefu, uzyskuje się taką samą sztywność i stabilność gdy relief został wytłoczony, już przy znacznie cieńszej blasze. Jako szczególna zaleta dochodzi tu jeszcze to, że relief nie tylko podwyższa sztywność i stabilność półskorupy medalionu, ale ponadto może poprawić ozdobny wygląd i wartość użytkową medalionu w ten sposób, że jako relief wybiera się na przykład: ozdobne pędy kwiatowe lub inne ornamenty, albo napisy, których wymowa pasuje do medalionu. W ten sposób zostaje połączony wspólnie efekt techniczny i estetyczny.

Podobnie jak dla reliefu istnieje duża liczba możliwości twórczych, tak i dla ukształtowania zarysu medalionu istnieją różnorodne możliwości, np. okrągły, owalny, serduszkowy lub ośmiokątny; we wszystkich formach ukształtowania da się w drugiej blasze wytłoczyć korytko. Sposób wykonania zgodny z wynalazkiem nie ogranicza kształtów połówek medalionu.

Przez zastosowanie jednego przyrządu zespolonego można w drugiej blasze wytłoczyć korytko, zaopatrzyć je w żądany relief i na koniec wyciąć obszar blachy objęty wewnętrzną krawędzią korytka. W ten sposób potrzebny jest tylko niewielki nakład pracy na wykonanie ramy. Tym samym przyrządem zespolonym możnaby równocześnie oddzielić część blachy wystającą ponad zewnętrzną krawędź korytka, o ile nie zależy na tym, aby pozostawić ją do zakończenia zabiegu lutowania.

Zalecanym sposobem wytłaczania jest głębokie ciągnienie, technika rozpowszechniona i nie nastręczająca problemów.

Przy wytłaczaniu korytka w drugiej blasze korzystne jest równoczesne wytłoczenie występu w jego zewnętrznej ścianie, jako przedłużenia korytka i wycięcie w dnie tego występu centralnego otworu. W ten sposób, już przy wytłaczaniu korytka tworzy się oczko, na którym medalion może być zawieszony; nie jest więc konieczny osobny zabieg dla uformowania oczka.

W podobny sposób można przy wytłaczaniu korytka równocześnie ukształtować część zawiasu w ten sposób, że w innym miejscu obwodu korytka, na jego zewnętrznej ścianie wytłacza się następny występ. Po późniejszym odcięciu ściany zewnętrznej ograniczającej występ, można pozostały łącznik zwinąć w tulejkę, która może przyjąć trzpień zawiasu. Korzystniejsze jest jednak, aby występ pokryć lutem metalowym, a następnie w trakcie i tak przewidzianego zabiegu lutowania, przylutować wykonaną wstępnie część zawiasu, tak że dalsze zabiegi robo6

168 842 cze przy ukształtowaniu zawiasu - z wyjątkiem wsunięcia trzpienia zawiasu - odpadają. Aby ułatwić pokrycie lutem metalowym należy w występie wykonać obniżenie rozciągające się w kierunku obwodowym, które może być wytłoczone w tym samym zabiegu roboczym wraz z korytkiem. Obniżenie to może częściowo obejmować również wykonaną wstępnie część zawiasu. Jeżeli występ ma zostać zwinięty bezpośrednio w tulejkę zawiasu, to obniżenie ułatwi ten zabieg zwijania.

Inna możliwość uformowania zawiasu polega na tym, że dodatkowe wgłębienie korytka najpierw zostaje pokryte warstwą lutu, co może nastąpić podczas zabiegu lutowania, a następnie warstwa lutu jest częściowo zfrezowana, tak że powstaje wybranie przebiegające stycznie do korytka, które może być zwinięte w tulejkę zawiasu. Przez naniesienie warstwy lutu, blacha zostaje w tym miejscu wzmocniona i zapewnia zawiasowi wystarczającą stabilność.

Ponieważ zewnętrzna ścianka korytka jest potrzebna tylko po to, aby uchwycić krawędź półskorupy medalionu i metal lutu, więc wykonuje się ją tak niską, jak to jest możliwe; ściankę wewnętrzną korytka kształtuje się natomiast w zabiegu wytłaczania jako wyższą; wysokość określa się zależnie od krzywizny skorupy medalionu i w zależności od odstępu, jaki krawędź wewnętrzna ścianki korytka powinna mieć od skorupy medalionu. Położona wewnątrz ścianka korytka, po zabiegu lutowania, przyczynia się zasadniczo do usztywnienia półskorupy medalionu.

Z dwóch, wykonanych zgodnie z wynalazkiem, skorup medalionu, jest tworzony medalion, w którym obie połówki są wzajemnie odchylnie połączone.

Przykład wykonania połówki medalionu, według sposobu zgodnego z wynalazkiem, jest przedstawiony schematycznie na załączonym rysunku, którego figury przedstawiają: fig. 1 wytłoczoną blachę, fig. 2 - przekrój przez wytłoczoną blachę wzdłuż linii A-A, według fig. 1, fig. 3 - przekrój przez połówkę medalionu wzdłuż linii odpowiadającej linii A-A, według fig. 1 i fig. 4 - szczegół przekroju B-B przez wytłoczoną blachę, według fig. 2.

Na figurze 1 uwidoczniono blachę 1, w której zostało wytłoczone korytko 2 o kształcie pierścieniowym. To korytko 2 o kształcie pierścieniowym dzieli blachę 1 na część blachy 1, wystającą na zewnątrz ponad korytko 2 i na podwyższony obszar 6, objęty korytkiem 2. Ścianka 3 na zewnętrznej krawędzi korytka 2 tworzy granicę wystającej części blachy 1; ma ona przeważnie wysokość tylko 0,2 do 0,35 mm. Na podstawie korytka 2 jest wytłoczony relief 5. Ścianka 4 na wewnętrznej krawędzi korytka 2 jest wyższa niż ścianka 3 na zewnętrznej krawędzi korytka 2. Korytko 2 ma przeważnie 1 do 3 mm szerokości, które ma dwa występy 7 i 8. Występ 7 jest ukształtowany jako oczko do zamocowania łańcuszka, a za pomocą drugiego występu 8 zostanie w dalszych zabiegach utworzona część zawiasu, który połączy obie połówki medalionu w sposób dający się złożyć.

Na figurze 2 przedstawiono przekrój przez wytłoczoną blachę wzdłuż linii A-A. Wyraźnie zauważalne są stosunki wysokości między wystającą częścią blachy 1, korytkiem 2 o kształcie pierścieniowym i podwyższonym obszarem 6. Z przedstawienia reliefu 5 w podstawie korytka 2 zrezygnowano dla lepszej przejrzystości. Ściana 3 na zewnętrznej krawędzi korytka 2 łączy wystającą część blachy 1 z podstawą korytka 2. Ta zewnętrzna ścianka 3 jest niższa niż wewnętrzna ścianka 4, która łączy podstawę korytka 2 z wewnętrznym, podwyższonym obszarem 6.

Dla wykonania połówki medalionu z blachy wytłoczonej 1, przedstawionej na fig. 1, 2 i 4, zostaje wycięty wewnętrzny obszar 6, wykonana wstępnie półskorupa 9 (fig. 3) osadzona swą krawędzią w korytku 2, dodany lut metalowy i następnie w piecu wspólnie zlutowane. Na koniec wystająca na zewnątrz część blachy zostaje oddzielona. Fig. 3 pokazuje gotową połówkę medalionu w przekroju, który odpowiada linii A-A. Z blachy 1 pozostało korytko 2, które tworzy ramkę usztywniającą półskorupę medalionu 9. Blacha korytka 2 może być bardzo cienka, cieńsza niż 0,15 mm. Zalecana jest blacha na korytko 2 ramki o grubości tylko 0,14 mm. Przez zabieg tłoczenia blacha 1 staje się cieńsza. Aby w stanie końcowym uzyskać grubość 0,14 mm, wychodzi się z blachy 1, która w stanie wyjściowym ma grubość około 0,175 mm.

168 842

Ramka zlutowana z półskorupą medalionu 9 ma jako przedłużenia oczko 7 i łącznik 8, który ma obniżenie 10 rozciągające się stycznie do obwodu medalionu i którego powierzchnia jest powierzchnią cylindryczną i na której może być przylutowana tuleja zawiasu (fig. 4). Wynalazek umożliwia usprawnienie i potanienie przemysłowego wytwarzania medallonów i podwyższa ich stabilność.

Fig. 3

168 842

Fig.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 1,50 zł

Claims (19)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób wytwarzania połówek medalionu, znamienny tym, że formuje się półskorupę (9) medalionu z pierwszej blachy, wytłacza się korytko (2) o kształcie pierścieniowym z drugiej blachy (1), przy czym zewnętrzny wymiar korytka (2) utrzymuje się zgodny z zewnętrznym wymiarem półskorupy (9) medalionu z pierwszej blachy, usuwa się z drugiej blachy (1) objęty wewnętrzną krawędzią ścianki (4) korytka (2) obszar (6) dla utworzenia otworu, po czym osadza się półskorupę (9) jej obrzeżem zewnętrznym w korytku (2) i lutuje się krawędź półskorupy (9) przy ściance zewnętrznej korytka (2), a następnie oddziela się, pozostającą po wytłoczeniu, wystającą na zewnątrz, ponad zewnętrzną krawędź korytka (2) część blachy (1).
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wytłaczanie prowadzi się przez głębokie ciągnienie.
3. 3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że po zlutowaniu oddziela się wystające części blachy (1).
4. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przy wytłaczaniu korytka (2), w jego ściance zewnętrznej (3) wytłacza się występ (7), zaopatrzony w otwór dla uformowania oczka.
5. 5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że leżący wewnątrz korytka (2) obszar (6) drugiej blachy (1) wykrawa się tak, że ścianka wewnętrzna (4) korytka (2) pozostaje w całości, lub co najmniej częściowo w pozycji stojącej.
6. 6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przy wytłaczaniu, wewnętrzną ściankę (4) korytka (2) kształtuje się jako wyższą niż ścianka zewnętrzna (3).
7. 7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że część blachy (1), wystającą ponad zewnętrzną krawędź korytka (2), przed osadzeniem półskorupy medalionu (9) oddziela się tak, że zewnętrzna ścianka (3) korytka (2) pozostaje w pozycji stojącej.
8. 8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że blachę (1), wystającą ponad korytko (2), po zlutowaniu z półskorupą medalionu (9) oddziela się tak, że zewnętrzna ścianka (3) korytka (2) zostaje również, co najmniej częściowo oddzielona.
9. 9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przy wytłaczaniu korytka (2) kształtuje się drugi występ (8) ścianki zewnętrznej (3) korytka (2) dla utworzenia części zawiasu.
10. 10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że drugi występ (8) wytłacza się nadając jego podstawie obniżenie, przebiegające stycznie do korytka (2).
11. 11. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że na podstawę drugiego występu (8) nanosi się warstwę lutu, którą później w odstępie względem korytka (2) i stycznie względem niego, częściowo zfrezowuje się.
12. 12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w podstawie korytka (2) tłoczy się relief (5).
13. 13. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że korytko formuje się nieznacznie węższe niż półskorupą medalionu (9), tak że półskorupą medalionu (9) jest osadzona w korytku (2) ze wstępnym naprężeniem.
14. 14. Medalion składający się z dwóch połówek w postaci półskorup, które są ze sobą wzajemnie połączone odchylnie, przy czym każda z półskorup jest usztywniona ramką o kształcie pierścieniowym, zlutowaną z krawędzią półskorupy, znamienny tym, że ramka półskorupy (9) medalionu ma profil, u którego ramię wewnętrznej ścianki (4) znajdujące się wewnątrz medalionu jest skierowane w kierunku półskorupy (9), przy czym pomiędzy tym ramieniem i półskorupą (9) medalionu zachowany jest odstęp.
15. 15. Medalion według zastrz. 14, znamienny tym, że grubość ścianki ramki medalionu jest mniejsza niż grubość ścianki półskorupy (9) medalionu.

    168 842
16. 16. Medalion według zastrz. 14, znamienny tym, że jedna z ramek ma występ (7) na oczko medalionu, a każda z ramek ma występ (8) na połówkę zawiasu medalionu.
17. 17. Medalion składający się z dwóch połówek w postaci półskorup, które są ze sobą wzajemnie połączone odchylnie, przy czym każda z półskorup jest usztywniona ramką o kształcie pierścieniowym, zlutowaną z krawędzią półskorupy, znamienny tym, że ramka półskorupy (9) medalionu ma profil L, którego ramię wewnętrznej ścianki (4) znajdujące się wewnątrz medalionu jest skierowane w kierunku półskorupy (9), przy czym pomiędzy tym ramieniem i półskorupą (9) medalionu zachowany jest odstęp.
18. 18. Medalion według zastrz. 17, znamienny tym, że grubość ścianki ramki medalionu jest mniejsza niż grubość ścianki półskorupy (9) medalionu.
19. 19. Medalion według zastrz. 17, znamienny tym, że jedna z ramek ma występ (7) na oczko medalionu, a każda z ramek ma występ (8) na połówkę zawiasu medalionu.

    * * *