PL168689B1 - Przybór do jedzenia dla osób z niesprawnymi rekami PL PL - Google Patents

Abstract

1 . Przybór do jedzenia dla osób z niesprawnymi rekami, znamienny tym, ze zawiera glówke (20), szyjkowy lacznik (30), stanowiacy czesc laczaca glówke (20) z uch- wytem (40), oraz rozszerzone skrzydelka (45, 46) utrzy- mujace ten przybór, przy czym skrzydelka (45, 46) przy- legajaca do dloni (1) reki w miejscu tylnej strefy (50) i chwytnych obszarów (51, 54) uchwytu (40), srodkowy luk (36) przylega do srodkowej krawedzi dloni spoczywa- jacej na tym luku, a do dalszych obszarów (55, 58) uch- wytu (40) przylegaja boczne krawedzie dloni z tym, ze dalsze obszary (55, 58) tego uchwytu zwezone sa, w kie- runku dalszej krawedzi (5) reki, lezacej w centralnym obszarze (47) uchwytu (40), na którym oparty jest wska- zujacy palec (11) reki, a ponadto, ze zawiera kierunku- jaca i stabilizujaca koncowa czesc w postaci tylnej strefy (50), która umieszczona jest w niewielkim zaglebieniu (8) dloni, w poblizu nadgarstka. f i g . 1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest przybór dojedzenia dla osób z niesprawnymi rękami. Znajduje on zastosowanie u osób z patologią dłoni, zarówno wrodzoną lub nabytą, z niedowładem jak również z uszkodzeniami nerwów rąk, a więc wszędzie tam, gdzie występują trudności przy poruszaniu stawami palców i ograniczenie możliwości precyzyjnego chwytania z równoległym brakiem możliwości prawidłowego trzymania przedmiotu.

Znane są liczne przybory umożliwiające pacjentom samodzielne jedzenie, m.in. z następujących opisów patentowych USA4917517, USA4035 865, GBA2058648 oraz FRA920675. Przybory te należą do jednej z dwóch grup, a mianowicie do pierwszej grupy, w której przybory tradycyjne, na przykład widelec lub nóż przymocowane są do grzbietowej strony nadgarstka oraz grzbietowej strony ręki, co umożliwia ich wykorzystanie wyłącznie jako elementu nośnego przy4

168 689 boru, a ich funkcjonowanie zależy od obrotowego ruchu ramienia z pominięciem funkcjonalności ręki, oraz do drugiej grupy, do której należą przybory, w których wykorzystuje się jeden lub więcej palców jako haczyki, przy założeniu, że użytkownik będzie w stanie wywrzeć siłę zaciskającą o znacznej wielkości.

W każdej sytuacji zupełnie wyraźne są różne niedogodności. I tak przybory, których działanie zależy od obrotowego ruchu ramienia, umożliwiają realizację tylko części funkcji niezbędnych do odpowiedniego ich wykorzystania, na przykład nie pozwalają one na cięcie, ponieważ realizacja tego typu działania wymaga uaktywnienia środkowej strefy ręki, która przenosi przyłożoną siłę ściskającą.

Inną niedogodność stwierdzono w przyborach, których działanie opiera się na uchwycie hakowym, co wymaga użycia co najmniej dwóch palców oraz odpowiedniej elastyczności zacisku, a ograniczenia tego typu mogą spowodować szczególny przypadek patologii mięśni ramienia, grzbietowych mięści międzykostnych jak również mięśni prasujących palce.

Kolejna niedogodność, stwierdzona we wszystkich stosowanych dotychczas przyborach do opisanych powyżej celów, wynika z konieczności wykonywania przez rękę podstawowych ruchów poprzecznych, umożliwiających stykanie i rozdzielanie palców. Ruchy te nie zawsze są możliwe, ponieważ niektóre typy schorzeń uniemożliwiają działanie stawów śródręcza i stawów pomiędzy paliczkami palców.

Stąd też celem niniejszego wynalazku jest opracowanie przyboru dla pacjentów z niesprawnymi rękami, nie wymagającego przy funkcjonowaniu korzystania z ruchów stawów wszystkich palców razem oraz umożliwiającego przywrócenie minimalnego użytecznego ruchu chwytowego.

Dalszym celem wynalazku jest opracowanie przyboru, który może być wkładany we wklęsłą część środkowego obszaru dłoni, ale w którym do trzymania i nadawania kierunku wykorzystano boczne krawędzie i trzy mięśnie zginające kciuka.

Dodatkowym celem niniejszego wynalazku jest opracowanie bardzo prostego konstrukcyjnie przyboru, taniego w produkcji przemysłowej, a jednocześnie spełniającego potrzeby użytkowników.

Istotą przyboru do jedzenia dla osób z niesprawnymi rękami jest to, że zawiera główkę, szyjkowy łącznik, stanowiący część łączącą główkę z uchwytem oraz rozszerzone skrzydełka utrzymujące ten przybór. Skrzydełka przylegają do dłoni ręki w miejscu tylnej strefy przyboru i chwytnych obszarów uchwytu, środkowy łuk przylega do środkowej krawędzi dłoni spoczywającej na tym łuku, a do dalszych obszarów uchwytu przylegają boczne krawędzie dłoni. Wymienione dalsze obszary tego uchwytu zwężone są w kierunku dalszej krawędzi ręki leżącej w centralnym obszarze uchwytu, na którym oparty jest wskazujący palec ręki.

Przybór według wynalazku zawiera ponadto kierunkującą i stabilizującą końcową część w postaci tylnej strefy, która umieszczona jest w niewielkim zagłębieniu dłoni w pobliżu nadgarstka.

Główka przyboru stanowi widelec, łyżkę lub nóż i jest połączona z uchwytem poprzez szyjkowy łącznik, którego odcinek ma profilowany segment utworzony przez dwa koliste łuki dające krzywą w kształcie litery S.

Uchwyt ma w kierunku podłużnym kształt siodłowy, którego kontur oparty jest na krzywej, połączonej przy części szyjkowego łącznika, składającej się z dwóch kolistych łuków z zarysem innych łuków, przy czym zarys krzywej pomiędzy tymi łukami odpowiada naturalnej wklęsłej budowie anatomicznej kośćca ręki w położeniu spoczynkowym, w którym mięśnie i ścięgna zginające znajdują się w stanie odprężonym.

Uchwyt przyboru ma także kształt symetrycznego rozszerzonego skrzydła, zwężającego się wzdłuż linii krzywej w kierunki części szyjkowego łącznika połączonego z główką tego przyboru, przy czym kształt rozszerzonego skrzydła jest dopasowany do kształtu dłoni na odcinku od części środkowej do części bocznych i dalszych, zaś kontur skrzydła zwężony jest w tych obszarach, gdzie uchwyt łączy się z szyjkowym łącznikiem, umożliwiając oparcie wskazującego palca, który przylega do krzywej na odcinku pomiędzy środkowym łukiem i łukiem kolistym.

Kształt przyboru utworzony jest przez połączenie główki, szyjkowego łącznika oraz uchwytu tak, że chwyt rozpoczyna się w jednej trzeciej części od tyłu uchwytu i w miejscu położonym pomiędzy tylną strefą a szyjkowym łącznikiem poprzez kciuk, który naciskając na boczny obszar uchwytu przemieszcza się względem małego palca, który zaciska uchwyt na określonym odcinku jego stref obwodowych. Wskazujący palec przyjmuje kształt krzywoliniowy odzwierciedlający zarys w kształcie litery S szyjkowego łącznika mającego wklęsłą część o zarysie kolistego łuku, do której przylega końcowa część tego palca i palec ten układa się wzdłuż przyboru z zachowaniem siodłowego kształtu oraz spoczywa na obszarze w pobliżu podłużnej fałdy dłoni. Natomiast środkowy palec oraz serdeczny palec spoczywają na przyborze układając się wzdłuż krzywych wyznaczonych przez określone łuki koliste i środkowy.

Przybór posiada kształt nadany mu przez główkę, szyjkowy łącznik oraz uchwyt umożliwiający jego chwycenie na różne sposoby, w bocznych obwodowych obszarach na odcinku biegnącym ku strefie tylnej lub w dalszych obwodowych obszarach, przy czym chwycenie jest funkcją połączonych poprzecznych ruchów palców lub klamrowego ruchu kciuka w bocznych obwodowych obszarach uchwytu, albo hakowego ruchu małego palca w tych obszarach, lub też wykorzystania fałd ręki mających kształt litery M z jej naturalną wklęsłością i podłużną fałdą i/lub skośnego łącznego zgięcia kciuka i wskazującego palca; lub też chwycenie takie jest funkcją połączenia siodłowego kształtu z kształtem rozszerzonych skrzydełek uchwytu.

Uchwyt posiada wypukły grzbiet biegnący wzdłuż centralnej osi, przechodzący podłużnie przez kolejne łuki uchwytu, przy czym grzbiet ten wznosi się do swojego najwyższego punktu przy końcu tylnej strefy stożkowego i rozszerzonego uchwytu skrzydełkowego i stopniowo zmniejsza swoją wysokość do miejsca, w którym znika w punkcie maksymalnej wysokości krzywej względem siodłowego kształtu uchwytu.

Centralny grzbiet ma przedłużenie od tylnej strefy do szyjkowego łącznika o długości wynoszącej w przybliżeniu trzy czwarte całej długości uchwytu.

Z kolei tylna strefa przyboru ma część końcową grzbietu stanowiącą ciągłe przedłużenie końcowych obwodowych obszarów uchwytu oraz końcowe skrzydełka uformowane przez najwyższe punkty poprzeczne wzdłuż szerokości uchwytu, od których skrzydełka te zwężają się w kierunku podłużnym i przechodzą w linię o łagodnej krzywiźnie, która jest wklęsła względem główki przyboru oraz symetryczna względem jego podłużnej osi centralnej.

Kształt tylnej strefy umożliwia podczas chwytania przyboru jego przyleganie do wewnętrznej powierzchni dłoni, pomiędzy owalną wypukłością kciuka i eliptyczną wypukłością odpowiadającą małemu palcowi.

Korzystnie, przybór jest widelcem z główką mającą zęby, które w powiązaniu z dźwignią działającą tylną strefą oraz chwytową funkcją zewnętrznych obwodowych obszarów uchwytu pozwala na nabieranie żywności i przenoszenie jej do ust.

Korzystnie przybór jest łyżką, mającą wklęsłość o obwodzie z przednim skrajnym punktem, która w powiązaniu z dźwigniowym ruchem nadgarstka wzdlędem tylnej strefy, której kształt pasuje do skrajnie tylnej części dłoni i w połączeniu z obrotem umożliwiającym nawet minimalny ruch w stawach nadgarstka wokół centralnej osi pozwala na nabieranie żywności i przenoszenie jej do ust.

Korzystnie, przybór jest nożem mającym przymocowane wzdłuż centralnej osi podłużnej na stałe lub rozłączalnie, ostrze w połączeniu zaczynającym się od miejsca, w którym kończy się szyjkowy łącznik a zaczyna uchwyt. Strona ostrza stykająca się z przyborem jest krzywą w kształcie litery S utworzoną przez dwa koliste łuki tworzące szyjkowy łącznik, który łączy główkę przyboru z jego uchwytem, natomiast przeciwległa strona ostrza stykająca się z krojoną żywnością posiada kształt sierpowego łuku z tym, że przy krojeniu wskazujący palec napiera na znajdującą się najbardziej z przodu i zakrzywioną siodłowo część uchwytu oraz współpracuje z całą dłonią poprzez siłę przyłożoną do jednego z obszarów odpowiadających krawędziom bocznym lub obszarów odpowiadających krawędziom dalszym, której kierunek działania ustalony jest przez strefę tylną uchwytu łącząc ruch przemieszczający strefy tylnej wzdłuż centralnej osi z ruchem oscylacyjnym zastosowanym w punkcie podparcia leżącym w przybliżeniu w połowie długości ostrza.

Zalety niniejszego wynalazku należy rozpatrywać z punktu widzenia ograniczonych możliwości chwytowych rąk osób niepełnosprawnych, a czasami całkowitego braku tych możliwości. Zaletą przyboru wg wynalazku jest to, że ma różnorodne możliwości: przede wszystkim może być chwytany, co stanowi funkcję wyjściową w stosunku do wszystkich innych. Ponadto można go używać do różnych celów, od najprostszych, jak w przypadku widelca, do wymagającej wielkiej ruchliwości w stawach, jak w przypadku noża. Przybór ten umożliwia koordynację neuromięśniową i stawową, dzięki której użytkownik może wykonywać wszystkie funkcje, od ruchów najprostszych, dotyczących osób w poważnym stopniu niepełnosprawnych, do bardziej złożonych możliwych do wykonywania przez osoby o większej sprawności, jak również przez osoby biegłe w jego używaniu.

Dodatkowa zaleta tego przyboru wynika z tego, że oprócz funkcjonalności można go również rozważać w aspekcie godności jako, że jest on szczególnie dobrze akceptowany przez ososby niepełnosprawne, traktujące go jako specjalny przybór, ale nie taki, który ogranicza funkcjonowanie niepełnosprawnej ręki.

Kolejne zalety tego przyboru, to niski koszt produkcji, możliwość szerokiego rozpowszechnienia i akceptacji przez użytkowników wżyciu codziennym raz to, że do jego użytkowania nie są potrzebne żadne specjalne instrukcje i że można go stosować bez specjalnego przygotowania.

Przedmiot wynalazku przedstawiony został w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 - przedstawia rzut główny poziomy przyboru, fig. 2 przedstawia widok wewnętrznej powierzchni dłoni, fig. 3 przedstawia rzut główny poziomy przyboru trzymanego w inny sposób, fig. 4 przedstawia przybór, według wynalazku, w rzucie perspektywicznym, fig. 5 przedstawia rzut główny poziomy przyboru jako widelca, fig. 6 przedstawia rzut boczny przyboru z fig. 5 w sytuacji, gdy trzymany jest on w sposób pokazany na fig. 1, fig. 7 przedstawia rzut główny poziomy przyboru jako łyżki, fig. 8 przedstawia rzut boczny przyboru z fig. 7, fig. 9 przedstawia rzut główny poziomy przyboru jako noża, a fig. 10 przedstawia rzut boczny przyboru z fig. 9.

Przybór według wynalazku, jak to zilustrowano na fig. 1 oraz 3-10, wykonany jest z jednego kawałka metalu, tworzywa sztucznego lub z tworzywa naturalnego techniką tłoczenia, profilowania, odlewania lub kształtowania ręcznego.

Niezależnie od materiału z jakiego wykonywany jest przybór, jego trzy części takie jak główka 20, łącznik 30 oraz uchwyt 40 powinny być jednorodne i lekkie.

Główka 20,wzależnościodprzeznaczeniaipotrzebmożebyćwidelcem22,łyżką241ubnożem26.

Natomiast figura 2 przedstawia widok wewnętrznej powierzchni dłoni, a poniżej zwięzły opis morfologii ręki, jej ruchów i dysfunkcji pozwoli na lepsze zrozumienie problemów powstających podczas używania przyborów do podawania jedzenia do ust.

I tak, ręka składa się ze strony przedniej lub dłoni 1, strony tylnej lub grzbietu 2, środkowej krawędzi 3, bocznej krawędzi 4 oraz dalszej krawędzi 5, z której wystają palce. Dłoń ręki jest wklęsła w środku i ma lekko wybrzuszone obrzeża. Najbradziej wybrzuszone miejsce znajduje się u podstawy kciuka 10, tworzy je tkanka trzech mięśni o kształcie owalnej wypukłości 6, z której większy biegun zwrócony jest ku nadgarstkowi. Po przeciwległej stronie, natomiast, znajduje się inna, mniej wybrzuszona wypukłość 7, o kształcie wydłużonej elipsy, odpowiadająca małemu palcowi 14.

Oba wybrzuszone miejsca znajdują się w pobliżu nadgarstka i są blisko siebie, a oddziela je tylko małe zagłębienie 8.

Dłoń 1 ręki ma cztery fałdy ułożone na kształt litery M, są to: fałda 9a kciuka, 9b palców, podłużna fałda 9c oraz skośna fałda 9d.

Grzbietowa część ręki w zasadzie odzwierciedla szkielet, lekko wypukły w kierunku poprzecznym; przestrzenie pomiędzy kośćmi śródręcza wypełnione są grzbietowymi mięśniami międzykostnymi, a nad dolnym poziomem biegną ścięgna mięśni prostujących palce.

Z punktu widzenia długości, najkrótszy jest kciuk 10 składający się tylko z dwóch paliczków; najdłuższy jest środkowy palec 12, a mały palec 14 kończy się w miejscu drugiego stawu międzypaliczkowego serdecznego palca 13.

Rozpatrując ruchy palców należy wyraźnie sprecyzować, że pierwszy odcinek może zostać zgięty pod kątem prostym względem płaszczyzny ręki, drugi odcinek może być zgięty pod kątem nieco większym od kąta prostego, a odcinek ostatni, na ogół, nie może być zgięty osiągając kąt prosty.

Poprzeczne ruchy palców tj. zbliżanie ich do siebie i oddzielanie, powstają dzięki występowaniu stawu pomiędzy paliczkami kości śródręcza. Z kolei kciuk wykonuje różnorodne i złożone ruchy, co jest możliwe dzięki występowaniu stawu pomiędzy odpowiednią kością śródręcza, a nadgarstkiem (trapezowym), przy czym najważniejszym jest ruch do i od innych palców.

Prawidłowe działanie ręki może być ograniczone ze względu na występowanie różnych patologii, na przykład przy deformacji spowodowanej zapaleniem stawów, przy istnieniu innych form zapalenia stawów i złożonego zapalenia stawów, skurczu palców jak również różnorodnych form paraliżu.

168 689

Jak wynika z fig. 1,4,5 i 6 widelec 22 z licznymi zębami 23, które mogą być wbijane w żywność, połączone jest z uchwytem 40, za pośrednictwem szyjkowego profilowanego segmentu 33 przypominającego krzywą w kształcie litery S złożoną z dwóch łuków 32 i 34. W górnej, wklęsłej części łuku 32 w miejscu połączenia szyjkowego łącznika 30 z uchwytem 40 wskazujący palec 11 koncentruje, za pośrednictwem swojego końca, siły kierunkowe pochodzące z całej zaciśniętej na przyborze ręki. We właściwym położeniu, wskazujący palec 11 układa się wzdłuż krzywej której kierunek, w kształcie litery S, nadany jest przez szyjkowy łącznik 30, przy czym we wklęsłym łuku 32 znajduje się końcowa część 15 palca.

Palec ten układa się wzdłuż przyboru z zachowaniem siodłowego kształtu 16, po czym spoczywa on na obszarze 17 w pobliżu podłużnej fałdy 9c dłoni, natomiast środkowy palec 12 oraz serdeczny palec 13 leżą po prostu na przyborze układając się wzdłuż krzywych wyznaczonych przez łuk 32, 35 i 36, nie współpracując przy tym i nie wymuszając zacisku chwytowego oraz nie pełniąc funkcji stabilizujących ani nadających kierunek.

Najbardziej wysunięte do przodu części 18 i 19, odpowiadające ostatnim paliczkom palców 12 i 13, nie muszą znajdować się w położeniu wyprostowanym, ale mogą zginać się do pozycji, w której tworzą kąt prosty z dłonią 1. Osoby, które ze względu na krążenie muszą ruszać ręką, mogą swobodnie i w zgodzie z fizjologią poruszać palcami 12 i 13, rozpoczynając od dalszej krawędzi 5, wykorzystując wszystkie funkcje ręki.

Uchwyt 40, w kształcie wydłużonego siodła, pasujący do kształtu krzywej biegnącej pomiędzy łukami 32 do 35 i 36, odwzorowuje wklęsłość szkieletu ręki w stanie spoczynkowym, kiedy mięśnie i ścięgna zginające znajdują się w położeniu nie obciążonym. Jak widać na fig. 4, 5, 7 i 9, uchwyt 40 ma kształt symetrycznego rozszerzonego skrzydełka 45 i 46 zwężającego się w kierunku szyjkowego łącznika 30, którego kształt jest krzywoliniowy od odcinka 48 do odcinka 44.

Dzięki rozszerzonemu kształtowi skrzydełka uchwyt pasuje do kształtu dłoni 1 z uwzględnieniem jej powierzchni wewnętrznej, środkowej krawędzi 3, aż do bocznej krawędzi 4, dochodzącej do dalszej krawędzi 5 znajdującej się w pobliżu miejsca, z którego wychodzą palce. Kontury uchwytu 40 w obszarach 42 i 43 są w przybliżeniu zbieżne w taki sposób, że obszary 47 do 36 tworzą pole, na którym może spoczywać wskazujący palec 11.

Jak widać na fig. 1 i 7, zalecany chwyt ma miejsce począwszy od trzeciej części uchwytu 40 tylnej strefy 50 do szyjkowego łącznika 30, a to wskutek łącznego lub oddzielnego działania uchwytowego kciuka 10, który naciska owalną wypukłością 6 utworzoną przez mięśnie, na strefę 51 i który poruszając stawem pomiędzy kością śródręcza a nadgarstka, przemieszcza się względem małego palca 14 realizując funkcję chwytową. W celu zaciśnięcia ręki, mały palec 14 może przemieścić się wzdłuż obszaru 56 do obszaru 52 i do kciuka 10 z równoczesnym lekkim wygięciem drugiego paliczka 14a i silniejszym wygięciem trzeciego paliczka 14b aż do drugiego międzypaliczkowego stawu 13a serdecznego palca 13.

Jak widać na fig. 3, hakowy chwyt palców 11, 12, 13, 14 w obszarach 51 i 54 przyboru, stabilizowany za pośrednictwem tylnej strefy 50, w której kciuk i ręka nie wykonują określonych funkcji, umożliwia realizację różnych typów uchwytu, na przykład w przypadkach, w których dana osoba ma ograniczone możliwości dokładnego chwytania i koordynacji dłoni z kciukiem.

Należy zwrócić uwagę na to, że działanie chwytowe może powstać w różnych i rozległych miejscach uchwytu. Przybór może być uchwycony w obszarach 51, 54, odpowiadających krawędziom bocznym; lub w obszarach 55, 58, odpowiadających krawędziom dalszym. Chwyt może zostać osiągnięty dzięki kombinowanym ruchom poprzecznym, to jest dzięki zbliżeniu i oddaleniu od siebie palców, co wymaga minimalnego poruszania stawami pomiędzy kośćmi śródręcza a paliczkami palców, ale co wystarcza do realizacji działania chwytowego, począwszy od jednego z opisanych obszarów 51, 54, 55, 58 przyboru i może rozpocząć się wskutek klamrowego ruchu kciuka 10 albo hakowego ruchu małego palca 14, lub początkowego zgięcia dłoni na fałdach biegnących w kształcie litery M, powstającego w wyniku zgięcia kciuka i palców, albo zgięciu podłużnemu, lub wskutek skośnego zgięcia kciuka 10 i wskazującego palca 11.

Po wykonaniu chwytu, jak pokazano na fig. 4, istotną rolę w uchwycie pełni tylna strefa 50, zwrócona w tej sytuacji ku końcowemu obszarowi nadgarstka; stanowi ona skrajną część uniesionego grzbietu 60, który wychodzi z łuku 35 rozszerzonego i zwężającego się uchwytu 40 i biegnie wzdłuż centralnej osi 41 obniżając się aż do przejścia w powierzchnię krzywą. Najwyższy punkt siodłowej krzywej tworzącej grzbiet znajduje się w przybliżeniu w trzech czwartych długości

168 689 uchwytu. Jego zadaniem, oprócz ustalenia w określonym kierunku i równoważenia przyboru, jest stabilizacja osadzenia przyboru przy założeniu, ze jest on przeznaczony do niesprawnej ręki.

Tylna strefa 50 wchodzi w niewielkie zagłębienie 8 na wewnętrznej stronie dłoni 1, znajdujące się pomiędzy owalną wypukłością 6 kciuka 10, a wystającą eliptyczną wypukłością 7, odpowiadającą małemu palcowi 14. Dzięki stawowi pomiędzy nadgarstkiem a ręką, siły działające na strefę 50, same lub w kombinacji z siłami, z jakimi wskazujący palec 11 działa na kolisty łuk 32, umożliwiają realizację ruchów kompensujących, bez względu na łączne działanie kciuka 10 i palców 12,13,14.

W związku z tym, zakładając, że niesprawna ręka zacisnęła się na przyborze, stwierdzimy, że w przypadku kiedy przyborem jest widelec, jak pokazano na fig. 1, 5 i 6, wskutek działania złożonej siły pchającej od strefy 50 do łącznika 30, jego zęby 23 są w stanie nabrać pożywienie; następnie dzięki ruchowi unoszącemu, podczas którego strefa 50 działa jak dźwignia, a obszary 51,54,55,58 realizują chwyt, pożywienie może być podniesione do ust.

W przypadku kiedy przyborem jest łyżka 24, jak pokazano na fig. 7 i 8, mają wklęsłość 25, obwód 27, dno 28 oraz przedni skrajny punkt 29 dźwigniowe działania nadgarstka na strefę 50 w połączeniu z obrotem wokół centralnej osi 41 umożliwia podniesienie pożywienia i włożenie go do ust.

W przypadku kiedy przyborem jest nóż 26, jak pokazano na fig. 9 i 10, posiada on ostrze 21 umieszczone i przymocowane na stałe lub rozłączalnie wzdłuż centralnej osi 41, w przybliżeniu na odcinku od łuku 34 do punktu 38, lub inaczej, biegnące od miejsca, w którym kończy się szyjkowy łącznik 30 i gdzie rozpoczyna się uchwyt 40, jak pokazano na fig. 6, od kolistego łuku 32 do łuku 35. Ostrze 21, mające kształt litery S, utworzonej przez dwa łuki 32 i 34, ma kształt sierpowego łuku 39, ułatwiający użytkownikowi krojenie pożywienia dzięki naciskowi wskazującego palca 11 na jego końcową część 15, we współpracy z całą dłonią 1. W tym celu wykorzystywana jest siła przechodząca przez jeden z obszarów 51,54,55,58, której kierunek działania jest ustalony przez tylną strefę 50 uchwytu 40.

Krojenie, jedna z najtrudniejszych czynności, kiedy musi być dokładne, jest głównie skutkiem działania siły w wielu punktach, oraz łatwości wykonywania ruchu przemieszczającego od strefy 50 wzdłuż centralnej osi 41, mającego charakter oscylacyjny względem punktu podparcia 37, znajdującego się w przybliżeniu w połowie ostrza 21. .

Dotychczas przybór opisywany jako widelec 22, łyżeczkę 24 i nóż 26, ale oczywiście chodzi tu o. przybór jako całość.

3!

' 34 39 _{fg 1} Λ ^f'· . '

Ν' Jr^‘T-iA._a fi&2

Hi Ąia ii fig3

V\ Λ-4-Λ

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 1,50 zł

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Przybór dojedzenia dla osób z niesprawnymi rękami, znamienny tym, że zawiera główkę (20), szyjkowy łącznik (30), stanowiący część łączącą główkę (20) z uchwytem (40), oraz rozszerzone skrzydełka (45, 46) utrzymujące ten przybór, przy czym skrzydełka (45,46) przylegającą do dłoni (1) ręki w miejscu tylnej strefy (50) i chwytnych obszarów (51,54) uchwytu (40), środkowy łuk (36) przylega do środkowej krawędzi dłoni spoczywającej na tym łuku, a do dalszych obszarów (55, 58) uchwytu (40) przylegają boczne krawędzie dłoni z tym, że dalsze obszary (55,58) tego uchwytu zwężone są, w kierunku dalszej krawędzi (5) ręki, leżącej w centralnym obszarze (47) uchwytu (40), na którym oparty jest wskazujący palec (11) ręki, a ponadto, że zawiera kierunkującą i stabilizującą końcową część w postaci tylnej strefy (50), która umieszczona jest w niewielkim zagłębieniu (8) dłoni, w pobliżu nadgarstka.
2. 2. Przybór według zastrz. 1, znamienny tym, że główka (20) stanowi widelec (22), łyżkę (24) lub nóż (26) i że połączona jest z uchwytem (40) poprzez szyjkowy łącznik (30), którego odcinek (31) ma profilowany segment (33), utworzony przez dwa koliste łuki (32) i (34), dające krzywą w kształcie litery S.
3. 3. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że uchwyt (40) ma w kierunku podłużnym kształt siodłowy, którego kontur oparty jest na krzywej, połączonej przy części szyjkowego łącznika (30), składającej się z dwóch kolistych łuków (32) z zarysem łuków (35 i 36); przy czym zarys krzywej pomiędzy łukami (32, 35) a środkowym łukiem (36) odpowiada naturalnej wklęsłej budowie anatomicznej kośćca ręki w położeniu spoczynkowym, w którym mięśnie i ścięgna zginające znajdują się w stanie odprężonym.
4. 4. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że uchwyt (40) ma kształt symetrycznego rozszerzonego skrzydła, zwężającego się wzdłuż linii krzywej w kierunku części szyjkowego łącznika (30) połączonego z główką (20), przy czym kształt rozszerzonego skrzydła jest dopasowany do kształtu dłoni (1) na odcinku od części środkowej do części bocznych i dalszych, zaś kontur skrzydła jest zwężony w obszarach (42, 43), gdzie uchwyt (40) łączy się z szyjkowym łącznikiem (30), umożliwiając oparcie wskazującego palca (11), który przylega do krzywej na odcinku pomiędzy środkowym łukiem (36) i kolistym łukiem (32).
5. 5. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jego kształt utworzony jest przez połączenie główki (20), szyjkowego łącznika (30) oraz uchwytu (40) tak, że chwyt rozpoczyna się w jednej trzeciej części od tyłu uchwytu w miejscu położonym pomiędzy tylną strefą (50) a szyjkowym łącznikiem (30) poprzez kciuk (10), który naciskając na boczny obszar (51) uchwytu (40) przemieszcza się względem małego palca (14), który zaciska uchwyt na odcinku jego stref obwodowych od obszaru (56) do obszaru (52), przy czym wskazujący palec (11) przyjmuje kształt krzywoliniowy odzwierciedlający zarys w kształcie litery S szyjkowego łącznika (30) mającego wklęsłą część o zarysie kolistego łuku (32), do której przylega końcowa część (15) tego palca, i palec ten układa się wzdłuż przyboru z zachowaniem siodłowego kszałtu (16) oraz spoczywa na obszarze (17) w pobliżu podłużnej fałdy (9c) dłoni, natomiast środkowy palec (12) oraz serdeczny palec (13) spoczywają na przyborze układając się wzdłuż krzywych wyznaczonych przez łuk (32, 35) oraz (36).
6. 6. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że posiada kształt nadany mu przez główkę (20), szyjkowy łącznik (30) oraz uchwyt (40) umożliwiający chwycenie przyboru na różne sposoby, w bocznych obwodowych obszarach (51 i 54) na odcinku biegnącym ku strefie tylnej lub w dalszych obwodowych obszarach (55 i 58), przy czym chwycenie jest funkcją połączonych poprzecznych ruchów palców lub klamrowego ruchu kciuka w bocznych obwodowych obszarach (51 i 54) uchwytu, albo hakowego ruchu małego palca (14) w obszarach (51 i 54), albo wykorzystania fałd ręki mających kształt litery M z jej naturalną wklęsłością i podłużną fałdą (9c) i/lub skośnego łącznego zgięcia kciuka (10) i wskazującego palca (11); lub też chwycenie takie jest funkcją połączenia siodłowego kształtu (16) z kształtem rozszerzonych skrzydełek (45 i 46).

   168 689
7. 7. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że uchwyt (40) posiada wypukły grzbiet (60), biegnący wzdłuż centralnej osi (41), przechodzący podłużnie przez łuki (35 i 36) uchwytu, przy czym grzbiet ten wznosi się do swojego najwyższego punktu przy końcu tylnej strefy (50) stożkowego i rozszerzonego uchwytu skrzydełkowego i stopniowo zmniejsza swoją wysokość do miejsca, w którym znika w punkcie maksymalnej wysokości krzywej względem siodłowego kształtu (16) uchwytu.
8. 8. Przybór według zastrz. 7, znamienny tym, że centralny grzbiet (60) ma przedłużenie od tylnej strefy (50) do szyjkowego łącznika (30), o długości wynoszącej w przybliżeniu trzy czwarte całej długości uchwytu.
9. 9. Przybór według zastrz. 1 albo 8, znamienny tym, że tylna strefa (50) ma część końcową grzbietu (60) stanowiącą ciągłe przedłużenie końcowych obwodowych obszarów (55,51) i (58, 54) oraz końcowe skrzydełka (45 i 46) uformowane przez najwyższe punkty poprzeczne wzdłuż szerokości uchwytu, od których skrzydełka te zwężają się w kierunku podłużnym i przechodzą w linię o łagodnej krzywiźnie, która jest wklęsła względem główki (20) przyboru oraz symetryczna względem jego podłużnej centralnej osi (41).
10. 10. Przybór według zastrz. 1 albo 8, znamienny tym, że kształt tylnej strefy (50) umożliwia podczas chwytania przyboru jego przyleganie do wewnętrznej powierzchni dłoni, pomiędzy owalną wypukłością (6) kciuka i eliptyczną wypukłością (7) odpowiadającą małemu palcowi (14).
11. 11. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jest widelcem (22) z główką (20) mającą zęby (23), który w powiązaniu z dźwigniowo działającą tylną strefą (50) oraz chwytową funkcją zewnętrznych obwodowych obszarów (51,54) i (55,58), pozwala na nabieranie żywności i przenoszenie jej do ust.
12. 12. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jest łyżką (24) mającą wklęsłość (25) o obwodzie (28) z przednim skrajnym punktem (29), która w powiązaniu z dźwigniowym ruchem nadgarstka, względem tylnej strefy (50), której kształt pasuje do skrajnie tylnej części dłoni, i w połączeniu z obrotem umożliwiającym nawet minimalny ruch w stawach nadgarstka wokół centralnej osi (41), pozwala na nabieranie żywności i przenoszenie jej do ust.
13. 13. Przybór według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że nożem (26) mającym przymocowane wzdłuż centralnej osi podłużnej, na stałe lub rozłączalnie ostrze (21) w położeniu zaczynającym się od miejsca, w którym kończy się szyjkowy łącznik (30) a zaczyna uchwyt (40), przy czym strona ostrza (21) stykająca się z przyborem jest krzywą w kształcie litery S utworzoną przez dwa koliste łuki (32, 34) tworzące szyjkowy łącznik (30), który łączy główkę (20) przyboru z jego uchwytem (40), natomiast przeciwległa strona ostrza stykająca się z krojoną żywnością posiada kształt sierpowego łuku (39) z tym, że przy krojeniu wskazujący palec (11) napiera na znajdującą się najbardziej z przodu i zakrzywioną siodłowo część uchwytu oraz współpracuje z całą dłonią poprzez siłę przyłożoną do jednego z obszarów (51, 54) odpowiadających krawędziom bocznym lub obszarów (55, 58) odpowiadających krawędziom dalszym, której kierunek działania ustalany jest przez strefę tylną (50) uchwytu (40) łącząc ruch przemieszczający strefy tylnej (50) wzdłuż centralnej osi (41) z ruchem oscylacyjnym zastosowanym w punkcie podparcia (37) leżącym w przybliżeniu w połowie długości ostrza (21).