PL165538B1

PL165538B1 - Wyrzutnia elektronowa kineskopu kolorowego PL PL PL PL

Info

Publication number: PL165538B1
Application number: PL91289904A
Authority: PL
Inventors: Loren L Maninger; Bruce G Marks
Original assignee: Thomson Consumer Electronics
Priority date: 1990-04-16
Filing date: 1991-04-16
Publication date: 1995-01-31
Also published as: DE69114893D1; TR25229A; EP0452789A3; EP0452789A2; CA2039501C; CN1056016A; JP2616849B2; JPH04230938A; DE69114893T2; EP0452789B1; PL289904A1; RU2025818C1; CA2039501A1; CN1041577C; MY105411A; KR910019103A; KR950002262B1

Abstract

1. W yrzutnia elektronowa kineskopu kolorowe- go majaca co najmniej szesc elektrod tworzacych trzy soczewki ogniskujace, z których pierwsza soczewka og- niskujaca jest utworzona w poblizu katod, miedzy siat- k a ekranujaca i elektroda przyspieszajaca, druga soczewka jest wspólsrodkowa z elektroda umieszczona za elektroda przyspieszajaca, a trzecia soczewka tworzy glówna soczewke ogniskujaca dla trzech wiazek elektro- nów. utworzona pomiedzy dwiema kolejnymi elektroda- mi. znamienna tym, ze dwie elektrody (44),(48) trzeciej soczewki (L 3) tworzacej glówna soczewke ogniskujaca, m aja lezace naprzeciw siebie powierzchnie czolowe po- siadajace wystajace do wewnatrz obrzeza (60),(61) ota- czajace perforowane czesci (62),(63) usytuowane we wnekach (64),(65) ograniczonych z jednych stron przez obrzeza (60),(61), perforowana czesc (62) pierwszej ele- ktrody (44) ma trzy otwory (68) i perforowana czesc (63) drugiej elektrody (48) ma trzy otwory (69) usytuowane rzedowo wzgledem otworów (68) w perforowanej czesci (62) pierwszej elektrody (44), elektroda (42),(42'), (42”),(142),(242), tworzaca druga soczewke (L2), ma ksztalt plytki i ma trzy usytuowane rzedowo otwory (70,71,72),(70',71’,72') o ksztalcie kolowym, majace z kazdej strony kolowe przedluzenie rózne dla bocznych otworów (70,72),(70',72’ ) niz dla srodkowego otworu (71),(71’ ),(71”). F I G . 2 PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest wyrzutnia elektronowa kineskopu kolorowego, zwłaszcza rzędowa wyrzutnia elektronowa, która zawiera elementy do regulacji ogniskowania jednej wiązki elektronów względem innej wiązki elektronów. Rozdzielczość obrazu odtwarzanego na ekranie kineskopu zależy od rozmiarów plamki, jaką tworzy wiązka elektronów padająca na ekran elektroluminescencyjny kineskopu. W kineskopie kolorowym wyrzutnia elektronowa wytwarza trzy wiązki elektronów, które powinny być ogniskowane równocześnie, tworząc na ekranie małe plamki świetlne.

Znana jest na przykład z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 558 253 wyrzutnia elektronowa mająca sześć lub więcej elektrod, w której trzy rzędowe wiązki elektronów są ogniskowane oddzielnie przez pierwszą i drugą soczewkę elektrostatyczną, a następnie są ogniskowane razem przez główną soczewkę ogniskującą. Ponieważ główna soczewka jest jedyną wspólną soczewką i tory trzech wiązek są współpłaszczyznowe wzdłuż osi poziomej, główna soczewka jest asymetryczna w płaszczyźnie poziomej względem wiązek i dlatego dwie wiązki boczne są ogniskowane inaczej niż wiązka środkowa. Ponieważ cała wyrzutnia tworzy jedną konstrukcję i do elektrod ogniskujących jest doprowadzane wspólne napięcie zasilające ogniskowania, wyrzutnia powinna zawierać elementy do regulacji ogniskowania trzech wiązek elektronów przy wspólnym napięciu ogniskowania, przy czym należy także korygować astygmatyzm, który może być dla wiązek bocznych taki sam lub różny niż dla wiązek bocznych taki sam lub różny niż dla wiązki środkowej. Astygmatyzm jest określany jako różnica napięć ogniskowania wymaganych do ogniskowania składowych pionowej i poziomej wiązek, to znaczy astygmatyzm - V_pOziome ^pionowe (volty). W wyrzutniach elektronowych z ogniskowaniem niedynamicznym, astygmatyzm jest dodatni w środku ekranu w celu kompensacji nadmiernego ogniskowania, wprowadzanego przez zespół odchylający. Aby uzyskać astygmatyzm dodatni, wybiera się napięcie ogniskowania o

165 538 wartości wymaganej ze względu na składową poziomą, gdyż składowa pozioma napięcia ogniskowania musi być taka sama dla wszystkich trzech wiązek. W wyrzutniach elektronowych z ogniskowaniem dynamicznym astygmatyzm jest ustawiony na zero, w środku ekranu dla wszystkich trzech wiązek.

W znanych wyrzutniach elektronowych końcowa optymalizacja napięcia ogniskowania i astygmatyzmu każdej wiązki jest osiągana przez równoczesną regulację długości, szerokości i średnicy wnęki i obrzeża elektrody końcowej głównej soczewki ogniskującej. Ponieważ główna soczewka ogniskująca jest wspólna dla wszystkich wiązek, to zmiany tych wymiarów równocześnie oddziałują na wszystkie trzy wiązki elektronów. Wymiary elektrod głównej soczewki ogniskującej powinny spełniać równocześnie wymagania ogniskowania trzech wiązek elektronów.

W wyrzutni elektronowej według wynalazku dwie elektrody trzeciej soczewki, tworzącej główną soczewkę ogniskującą, mają leżące naprzeciw siebie powierzchnie czołowe, posiadające wystające do wewnątrz obrzeża otaczające perforowane części, usytuowane we wnękach ograniczonych z jednych stron przez obrzeża. Perforowana część pierwszej elektrody ma trzy otwory i perforowana część drugiej elektrody ma trzy otwory, usytuowane rzędowo względem otworów w perforowanej części pierwszej elektrody. Elektroda tworząca drugą soczewkę ma kształt płytki i ma trzy usytuowane rzędowo otwory o kształcie kołowym, mające z każdej strony kołowe przedłużenie różne dla bocznych otworów niż dla środkowego otworu.

W pierwszym przykładzie wykonania elektroda tworząca drugą soczewkę jest cieńsza w części zawierającej środkowy otwór niż w częściach zawierających boczne otwory.

W drugim przykładzie wykonania elektroda tworząca drugą soczewkę jest cieńsza w częściach zawierających boczne otwory niż w części zawierającej środkowy otwór.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia kineskop kolorowy z wyrzutnią elektronową, w widoku z góry, w częściowym przekroju, fig. 2 - wyrzutnię elektronową z fig. 1, w widoku z boku, fig. 3 - część czołową elektrody G6 wyrzutni elektronowej z fig. 2, w widoku od przodu, fig. 4 - część czołową elektrody G5 wyrzutni elektronowej z fig. 2, w widoku od przodu, fig. 5 - elektrodę G4 wyrzutni elektronowej z fig. 2 w widoku od przodu, fig.· 6 - wykresy napięć ogniskowania pionowego i poziomego i napięć astygmatyzmu dla wiązek elektronów w funkcji szerokości otworów w elektrodzie G4, fig. 7 - wykresy napięć ogniskowania i astygmatyzmu w funkcji grubości elektrody G4, fig. 8 - elektrodę G4 o innej konstrukcji, w widoku od przodu, fig. 9 - elektrodę G4 w widoku z boku, fig. 10 - elektrodę G4 o następnej konstrukcji, w widoku z boku, fig. 11 - elektrodę G4 o jeszcze innej konstrukcji, w widoku z boku, fig. 12 - elektrodę G4 o kolejnej konstrukcji, w widoku z boku, fig. 13 - inny przykład wykonania wyrzutni elektronowej kineskopu kolorowego, w widoku z boku, w przekroju osiowym i fig. · 14 - następny przykład wykonania wyrzutni elektronowej kineskopu kolorowego, w widoku z boku, w przekroju osiowym.

Figura 1 przedstawia kineskop kolorowy 10 mający szklaną bańkę 11, posiadającą zespół 12 prostokątnej płyty czołowej 12 i rurową szyjkę 14, połączone ze sobą przez część stożkową 16. Część stożkowa 16 ma wewnętrzną powłokę przewodzącą prąd elektryczny (nie pokazaną na rysunku), która jest naniesiona od zacisku anodowego (nie pokazanego na rysunku) aż do szyjki 14. Zespół 12 płyty czołowej posiada płytkę czołową 18 ekranu i obwodowy kołnierz 20, który jest przyspawany do części stożkowej 16 za pomocą stopionego szkliwa 17. Trójkolorowy ekran luminescencyjny 22 jest nałożony na wewnętrzną powierzchnię płyty czołowej 18. Ekran luminescencyjny 22 jest ekranem paskowym, wykonanym z pasków luminoforowych rozmieszczonych w triadach zawierających trzy paski luminoforowe dla trzech kolorów. Można także zastosować ekran punktowy. Perforowana maska 24 jest zamontowana rozłącznie przy pomocy elementów wsporczych w określonej odległości od ekranu 22. Wyrzutnia elektronowa 26, oznaczona na fig. 1 linią kreskowaną jest zamontowana centralnie wewnątrz części szyjkowej 14 oraz wytwarza i kieruje trzy wiązki elektronów •wzdłuż zbieżnych torów przez perforowaną maskę 24 w stronę ekranu 22. Zewnętrzny magnetyczny zespół odchylający 30 jest umieszczony w miejscu połączenia szyjki 14 i części stożkowej 16. Zespół odchylający 30 wytwarza pola magnetyczne odchylania linii i pola powodujące odchylanie wiązek elektronów w kierunkach poziomym i pionowym oraz wybieranie na ekranie prostokątnej osnowy obrazu telewizyjnego.

165 538

Figury 2, 3,4 i 5 przedstawiają wyrzutnię elektronową 26 w sposób szczegółowy. Wyrzutnia elektronowa 26 zawiera trzy rzędowe katody 34, z których na rysunku jest przedstawiona tylko jedna i kolejno siatkę sterującą G1 36, siatkę ekranującą G2 38, elektrodę przyspieszającą G3 40, płytkową elektrodę G4 42, pierwszą elektrodę G5 44 głównej soczewki ogniskującej i drugą elektrodę G6 48 głównej soczewki ogniskującej. Każda z elektrod 36, 38, 40, 42, 44, 48 ma trzy otwory usytuowane w tych samych liniach dla trzech wiązek elektronów. Główna soczewka ogniskująca elektrostatyczna w wyrzutni elektronowej 26 jest utworzona przez części pierwszej elektrody G5 44 i drugiej elektrody G6 48. Pierwsza elektroda G5 44 i druga elektroda G6 48 mają podobną konstrukcję przez to, że mają leżące naprzeciw siebie powierzchnie czołowe posiadające wystające do wewnątrz obrzeża 60,61 otaczające perforowane części 62,63 pokazane na fig. 3 i 4, usytuowane we wnękach 64,66, ograniczonych z jednych stron przez te obrzeża 60,61. Część 62 ma trzy otwory 68 i część 63 ma trzy otwory 69, usytuowane rzędowo względem otworów 68 w części 62. Obrzeża 60 i 61 są najbardziej zbliżonymi do siebie częściami elektrod 44 i 48, mającymi decydujący wpływ na tworzenie głównej soczewki ogniskującej.

Siatka sterująca G1 36 i siatka ekranująca G2 38 są płytkami z trzema małymi otworami usytuowanymi wjednej linii. Powierzchnia czołowa siatki ekranującej G2 38, którajest zwrócona w stronę elektrody przyspieszającej G3 40 zawiera prostokątną szczeknę (nie pokazaną na rysunku), która otacza trzy otwory w siatce ekranującej G2 38 i służy do regulacji położenia bocznych wiązek elektronów przy zmianach napięcia ogniskowania. Wszystkie elektrody wyrzutni elektronowej 26 są dołączone bezpośrednio lub pośrednio do dwóch izolacyjnych prętów wsporczych (nie pokazanych na rysunku). Pręty wsporcze mogą podtrzymywać także siatkę sterującą G1 36 i siatkę ekranującą G2 38 lub te dwie elektrody 36 i 38 mogą być przymocowane do elektrody przyspieszającej G3 40 przy pomocy innych elementów izolacyjnych. Pręty wsporcze są korzystnie wykonane ze szkła, w które zostały wtopione zaczepy elektrod. Elektrody wyrzutni elektronowej 26 tworzą trzy soczewki do ogniskowania wiązek elektronów. Pierwsza soczewka L1 jest utworzona między siatką ekranującą G2 38 i elektrodą przyspieszającą G3 40, w obszarze wytwarzania wiązek elektronów. Pierwsza soczewka L1 doprowadza symetryczne wiązki elektronów do obszaru drugiej soczewki L2, która jest współśrodkowa z płytkową elektrodą G4 42. Druga soczewka L2 doprowadza asymetryczne wiązki do obszaru trzeciej soczewki L3, która jest główną soczewką ogniskującą, utworzoną między pierwszą elektrodą G5 44 i drugą elektrodą G6 48. Trzecia soczewka L3 odznacza się małą aberracją i doprowadza wiązki elektronów o przekroju okrągłym lub asymetrycznym i o stałej gęstości prądu do ekranu 22.

Pokazana na fig. 3 wnęka 66 w drugiej elektrodzie G6 48 głównej soczewki ogniskującej ma inny kształt niż wnęka 64 w pierwszej elektrodzie G5 44, pokazana na fig. 4. Wnęka 66 ma kształt taki, żeby wiązki środkowa i boczne spełniały wymagane warunki ogniskowania i astygmatyzmu, co jest uzyskiwane przez równoczesną regulację długości wnęki 66, mierzonej w kierunku rzędowym otworów 69, szerokości wnęki 66, mierzonej w kierunku prostopadłym do kierunku rzędowego środkowego otworu, i średnicy kołowych zakończeń wnęki 66. Regulacja tej długości, szerokości i średnicy ma wpływ na wszystkie trzy wiązki elektronów. Chociaż taka regulacja zapewnia zasadniczą korekcję ogniskowania i astygmatyzmu, nie jest w stanie zapewnić całkowitej korekcji ogniskowania. Wiązki boczne wymagają dodatkowej korekcji względem wiązki środkowej. Według wynalazku tę dodatkową korekcję zapewnia ogniskowanie bocznych wiązek niezależne od ogniskowania wiązki środkowej, przy pomocy drugiej soczewki ogniskującej L2, na przykład dzięki modyfikacji konstrukcji elektrody G4 42.

Figura 5 przedstawia płytkową elektrodę G4 42 z trzema rzędowymi otworami 70, 71, 72 o kształcie kołowym, mającym z każdej strony kołowe przedłużenie o średnicy mniejszej niż średnica otworu. Wymiary bocznych otworów 70,72 różnią się nieco od wymiarów środkowego otworu 71 w celu niezbędnej różnicy korekcji wiązek elektronów. Otwory te mogą mieć również inne kształty.

Figura 6 przedstawia wykresy napięć ogniskowania pionowego i poziomego oraz napięć astygmatyzmu dla wiązek elektronów bocznych i środkowej w funkcji szerokości otworów w elektrodzie G4, umożliwiające określić wymagane wymiary otworów. Pomiary rozpoczęto -przy szerokości otworów równej około 0,4013 cm. Nachylenia krzywych napięcia ogniskowania dla wiązek bocznych i środkowej nie różnią się znacznie. Nachylenie krzywych napięcia ogniskowania

165 538 poziomego dla wiązek bocznych i środkowej są małe, jednak dostatecznie duża, aby określić niezależnie wymiary otworów zapewniających ogniskowanie poziome każdej wiązki przy takim samym napięciu. Z figury 6 widać, że wszystkie wiązki są ogniskowane prawidłowo poziomo przy napięciu 7kV,'gdy szerokość otworu środkowego wynosi około 0,4161 cm a szerokość otworów bocznych wynosi około 0,4483 cm. Szerokości te są określone przez określenie punktu, w którym każda krzywa przecina linię odpowiadającą napięciu 7 kV. Nachylenia krzywych napięcia ogniskowania pionowego są większe i mają przeciwny znak niż krzywe napięcia ogniskowania poziomego, co powoduje powstawanie astygmatyzmu wiązek bocznych i środkowej przy takich szerokościach otworów.

Astygmatyzm można określić przy wykorzystaniu przedstawionych na fig. 6 krzywych napięcia astygmatyzmu wiązek bocznych i środkowej. Astygmatyzm można skorygować przez modyfikację kształtu wnęki w elektrodzie G6, poprzez zmianę jej długości, szerokości i średnicy, lub poprzez zmianę grubości elektrody G4 w miejscu usytuowania otworów.

Figura 7 przedstawia wykresy napięć ogniskowania i astygmatyzmu wiązek bocznych i środkowej w funkcji grubości elektrody G4. Zmiany grubości mają pomijalny wpływ na ogniskowanie poziome wiązek bocznych i środkowej, dlatego krzywe te są stosunkowo płaskie, oraz mają znaczny wpływ na ogniskowanie pionowe tych wiązek, o czym świadczy większe nachylenie tej krzywej. Astygmatyzm można więc skorygować bez wpływu na warunki ogniskowania poziomego, przez zmianę grubości elektrody. Nachylenie krzywej astygmatyzmu wiązek bocznych w funkcji grubości elektrody G4 na fig. 7 wynosi około 16,16kV/cm i dla wiązki środkowej około 11,02 kV/cm. Jeżeli napięcia ogniskowania poziomego wiązek bocznych i środkowej są przyrównywane do 7 kV, to zgodnie z fig. 6 napięcie astygmatyzmu wiązki środkowej równe 416 V może być zmniejszone do wartości napięcia astygmatyzmu wiązek bocznych równego 167 V przez zwiększenie grubości elektrody G4 w miejscu usytuowania otworu dla wiązki środkowej o około 0,0224 cm.

Figury 8 i 9 przedstawiają inną konstrukcję elektrody G4 42', która ma zmniejszoną grubość w miejscu usytuowania bocznych otworów 70', 72'.

Figura 10 przedstawia następną konstrukcję elektrody G4 42, której grubość jest zmniejszona w miejscu usytuowania środkowego otworu 71.

Figura 11 przedstawia jeszcze inną konstrukcję elektrody G4 142, która ma zmniejszoną grubość na obu powierzchniach w miejscu usytuowania bocznych otworów.

Figura 12 przedstawia kolejną konstrukcję elektrody G4 242, która ma zmniejszoną grubość na obu powierzchniach w miejscu usytuowanie środkowego otworu. Wybór konstrukcji elektrody G4 zależy od tego, jaki typ wyrzutni elektronowej jest wybrany.

W poniższej tabeli są podane wymiary poszczególnych części składowych wyrzutni elektronowej 26. W tym przykładzie wykonania wymagany astygmatyzm jest osiągany przy zastosowaniu elektrody G4, o jednakowej grubości w miejscach przechodzenia wszystkich trzech wiązek elektronów.

Tabela

2

Średnice otworów w elektrodach G1 i G2 0,711 mm

Średnica środkowego otworu po stronie wejścia do elektrody G3 1,219mm

Średnica bocznych otworów po stronie wejścia do elektrody G3 1,397 mm

Odstęp między katodą i elektrodą G1 0,076 mm

Odstęp między elektrodami G1 i G2 0,229 mm

Odstęp między elektrodami G2 i G3 0,762 mm

Grubość elektrody G1 0,102mm

Grubość elektrody G2 0,635 mm

Grubość elektrody G3 po stronie wejścia 0,254 mm

Średnice otworów w elektrodzie G3 po stronie wyjścia 3,759 mm

Odstęp między elektrodami G3 i G4 1,270 mm

Grubość elektrody G4 0,508 mm

Wymiar środkowego otworu w elektrodzie G4 w kierunku wielkiej osi 4,267 mm

Wymiar środkowego otworu w elektrodzie G4 w kierunku malej osi 4,013 mm

Wymiar bocznych otworów w elektrodzie G4 w kierunku wielkiej osi 4,445 mm

Wymiar bocznych otworów w elektrodzie G.4 w kierunku małej osi 4,013 mm

Odstęp między elektrodami G4 i GS 1,270 mm

Średnice otworów w elektrodzie G5 po stronie wejścia 4,013 mm

Odstęp między środkami otworów w elektrodzie G3 po stronie wejścia 6,693 mm

165 538

2

Średnice otworów środkowych w elektrodzie G5 po stronie wyjścia i w elektrodzie G6 po stronie wejścia 4,064mm Średnice bocznych otworów w elektrodzie GS po stronie wyjścia i w elektrodzie G6 po stronie wejścia 4,572mm

Odstęp między środkami otworów w elektrodzie GS po stronie wyjścia i w elektrodzie G6 po stronie wejścia 6,223mm

Głębokość wnęk w elektrodach GS i G6 2,921 mm

Odstęp między elektrodami GS i G6 l,270mm

Długość wnęki w elektrodzie GS 19,177 mm

Szerokość wnęki w elektrodzie GS 8,280mm

Długość wnęki w elektrodzie G6 18,999 mm

Szerokość wnęki przy środkowym otworze w elektrodzie G6 7,595 mm

Średnica zakończeń wnęki w elektrodzie G 7,823 mm

Figura 13 przedstawia inny przykład wykonania wyrzutni elektronowej 27 kineskopu kolorowego. Wyrzutnia elektronowa 27 jest podobna do wyrzutni elektronowej 26 z fig. 2, z wyjątkiem tego, że elektroda GS jest podzielona na dwie części i składa się z pierwszej elektrody kwadrupolowej G5B 45 i drugiej elektrody kwadrupolowej G5T 47, stanowiącej pierwszą elektrodę głównej soczewki ogniskującej. Elektrody kwadrupolowe 45,47 tworzą w obszarze między nimi soczewkę kwadrupolową, przez którą przechodzą tory wszystkich wiązek elektronów i która zapewnia dynamiczną korekcję astygmatyzmu w wyrzutni elektronowej 27.

Elektroda kwadrupolowa G5B 45 ma część 54 w kształcie kubka, z trzema otworami w dnie. Otwarty koniec części 54 zamyka płytka 56 z trzema rzędowymi otworami. Płytka 56 ma wytłoczone części składające się z dwóch sekcji 58 usytuowanych naprzeciwko siebie, przy czym każda sekcja 58 zajmuje około 85° obwodu koła.

Elektroda kwadrupolowa G5T 47 ma również część 49 w kształcie kubka z otwartym końcem zamkniętym płytką 57, która ma trzy otwory usytuowane rzędowo. Każdy otwór ma wytłoczone części skierowane w stronę elektrody G5B 45, składające się z dwóch sekcji ·72 usytuowanych naprzeciwko siebie, przy czym każda sekcja zajmuje około 85° obwodu koła. Sekcje 72 są obrócone o 90° względem sekcji 58 elektrody G5B 45 tak, że powstają czterosekcyjne części o bezstykowej strukturze grzbietowej.

Figura 14 przedstawia następny przykład wykonania wyrzutni elektronowej 29, również podobnej do wyrzutni elektronowej 26, z wyjątkiem tego, że elektrody są połączone elektrycznie w inny sposób, a mianowicie elektroda G6 jest połączona z elektrodą G4, a elektroda G5 jest połączona z elektrodą G3.

FIG.2

FIG.6

Napięcia ogniskowania i astygmotyzmu

Grubość elektrody G4 FIG.7

_7ff \

FIG.9 l-aghf-TP |,X-·.

7Γ

FIG. 10 «Μ -i [ -ι^Χρ'ΐ’ p—

FIG. 11 'Ι-^ΕΣφΣΖΣι |-xa;anoś

FIG. 12 »τί [-1^=1=^1 |·ι—n<u

FIG. 13

FIG. 14

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 1,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Wyrzutnia elnktronowa nineskopu koloroweoo majoca ao najmniej sześć elektrod tworzących trzy soczewki ogniskujące, z których pierwsza soczewka ogniskująca jest utworzona w pobliże katod, między siatką ekranującą i elektrodą przyspieszającą, druga soczewka jest współkrodkowa z elektrodą umieszczoną za elektrodą przyspieszającą, a trzecia soczewka tworzy główną soczewkę ogniskującą dla trzech wiązek elektronów, utworzoną pomiędzy dwiema kolejnymi elektrodami, znamienna tym, że dwie elektrody (44),(48) trzeciej soczewki (L3) tworzącej główną soczewkę ogniskującą, mają leżące naprzeciw siebie powierzchnie czołowe posiadające wystające do wewnątrz obrzeża (60),(61) otaczające perforowane części (62),(63) usytuowane we wnękach (64),(65) ograniczonych z jednych stron przez obrzeża (60),(61), perforowana czękć (62) pierwszej elektrody (44) ma trzy otwory (68) i perforowana czękć (63) drugiej elektrody (48) ma trzy otwory (69) usytuowane rzędowo względem otworów (68) w perforowanej części (62) pierwszej elektrody (44), elektroda (42),(42’),(42”), (142),(242), tworząca drugą soczewkę (L2), ma kształt płytki i ma trzy usytuowane rzędowo otwory (70,71,72),(70’,71’,72’) o kształcie kołowym, mające z każdej strony kołowe przedłużenie różne dla bocznych otworów (70,72),(70’,72’) niż dla środkowego otworu (71), (71’),(71”).
2. Wyrzutnia według zastrz. 1, znamienna tym, że elektroda (42), (42), (242) tworząca drugą soczewkę jest cieńsza w części zawierającej środkowy otwór (71), (71) niż w częściach zawierających boczne otwory (70, 72).
3. Wyrzutnia według zastrz. 1, znamienna tym, że elektroda (42'), (142) tworząca drugą soczewkę jest cieńsza w częściach zawierających boczne otwory (70', 72) niż w części zawierającej środkowy otwór (71').